#torstein raaby

[postcard-from-the-past]

Knut Haugland, Bengt Danielsson, Thor Heyerdahl, Erik Hesselberg, Torstein Raaby and Herman Watzinger on a vintage postcard

[claudiosuenaga]

Você não pode perder a matéria de minha autoria sobre os 75 anos da Expedição Kon-Tiki, de Thor Heyerdahl, publicada na edição 26, de janeiro de 2023, da Revista Enigmas, editada por André de Pierre.

Aqui 📷 https://www.lojaenigmas.com.br/revista-enigmas

Há pouco mais de 75 anos, em 1947, Thor Heyerdahl (1914-2002), biólogo, geógrafo, antropólogo, arqueólogo, explorador e escritor norueguês, junto de cinco conterrâneos (Knut Haugland, Bengt Emmerik Danielssen, Erik Hesselberg, Torstein Raaby e Herman Watzinger), realizava o feito de percorrer 8 mil quilômetros de Oceano Pacífico a bordo da “Kon-Tiki” (nome do herói mítico polinésio da solitária Ilha de Fatuhiva, pertencente ao grupo das Ilhas Marquesas, que segundo a tradição oral teria trazido os antepassados ​​dos ilhéus desde o leste), réplica de uma jangada primitiva de pau-de-balsa que construiu com materiais e técnicas pré-colombianas, demonstrando que os mares não se constituíam em barreiras intransponíveis, como se pensa6va, mas antes em autênticas “vias expressas” a interligar povos e continentes.

LANÇAMENTO DA REVISTA ENIGMAS NÚMERO 26

NAS VERSÕES: IMPRESSA, DIGITAL E AGORA TAMBÉM EM AUDIOBOOK 😁

ADQUIRA AGORA: CLIQUE NO LINK DA BIO E CONHEÇA TODAS AS OPÇÕES: https://www.lojaenigmas.com.br/revista-enigmas

EXCLUSIVO! RUÍNAS SOTERRADAS DESCOBERTAS NO INTERIOR DE SÃO PAULO PODEM MUDAR OS LIVROS DE HISTÓRIA

Por André de Pierre O estado de São Paulo é um dos mais urbanizados do Brasil e nele existe uma ínfima parte de mata preservada. Diferentemente da floresta amazônica, que pode ser considerada uma das últimas fronteiras da arqueologia, onde é necessário o uso de tecnologias de radar para encontrar edificações antigas, seria improvável achar uma construção totalmente soterrada em território paulista. Ledo engano! Na pequena cidade de Cordeirópolis, na região de Limeira, interior de São Paulo, foram localizadas estruturas enterradas. Tive a oportunidade de participar dessa investigação e o resultado você saberá de forma exclusiva nesta matéria. AMAZONAS E OS MISTÉRIOS DA AMAZÔNIA Por Jefferson Poli THOR HEYERDAHL E OS 75 ANOS DA EXPEDIÇÃO KON-TIKI Por Claudio Suenaga OS POVOS DO SOL E SUAS CIDADES PERDIDAS Por Jorge Lima RATANABÁ E A HISTÓRIA DA HUMANIDADE! Por Dakila Pesquisas EDITORIAL: SOBRE A RIQUEZA ARQUEOLÓGICA DA AMAZÔNIA. 

LANÇAMENTO DO QUINTO E MAIS NOVO LIVRO DE CLÁUDIO SUENAGA:

AS RAÍZES HEBRAICAS DA TERRA DO SOL NASCENTE: O POVO JAPONÊS SERIA UMA DAS DEZ TRIBOS DE ISRAEL?

Algumas das maiores influências do Japão vieram de contatos com  hebreus. Não só os mitos de origem, a genealogia divina, os rituais e os  costumes são semelhantes, como a estrutura dos santuários xintoístas é  equivalente ao Templo de Jerusalém, e o Mikoshi (santuário xintoísta  portátil transportado em festas) é assaz parecido com a Arca da Aliança  em tamanho e forma. Arca que muitos garantem estar escondida no Monte  Tsurugi, na ilha de Shikoku, província de Tokushima. Além disso, na  língua japonesa existem várias palavras hebraicas com a mesma pronúncia e  o mesmo significado. Mas haveria algum fundamento na teoria da  ancestralidade comum nipo-judaica, surgida no começo do século XVII, que  afirma que o povo japonês pertence às Doze Tribos de Israel? Teriam os  japoneses sangue hebreu correndo em suas veias? Seria esse o motivo de  muitos judeus estarem discretamente adquirindo terras em várias partes  do Japão? Você irá saber as respostas para tudo isso e muito mais ao  refazer conosco o percurso milenar de judeus que ajudaram a forjar tanto  o Japão antigo como o de hoje.

Adquira aqui:

Saiba mais:

[einereiseblog]

1947 überquerte der norwegische Entdecker Thor Heyerdahl den Pazifischen Ozean auf Kon Tiki, einem rudimentären Floß aus Balsaholz. Wir haben einen Ausflug gemacht, um das legendäre Schiff zu sehen „Ihre Mutter und Ihr Vater werden sehr betrübt sein, wenn sie von Ihrem Tod erfahren“, wurde Thor Heyerdahl gesagt, als er sich darauf vorbereitete, den Pazifik mit dem Floß zu überqueren. Die Abmessungen des Floßes waren falsch, es war so klein, dass es auf See untergehen würde, die Balsastämme würden unter Belastung brechen oder ein Viertel ins Meer hinein naß werden, Stürme und Orkane würden die Besatzung über Bord spülen und Salzwasser würde die Haut sofort ablösen ihre Beine – die Warnungen nahmen kein Ende. Tatsächlich, so die Experten, „gab es in dem ganzen Floß kein Stück Seil, keinen Knoten, kein Maß, kein Stück Holz, das uns nicht auf See zum Sinken bringen würde“, schrieb Heyerdahl in seinem ersten -Handbericht über die gefährliche Reise. Und doch beharrte der norwegische Entdecker auf seiner sogenannten Selbstmordmission. Seine Absicht? Um die Theorie zu beweisen, dass Migranten aus S��damerika Polynesien in präkolumbianischer Zeit besiedelt haben könnten. Kritiker nannten es unmöglich und warnten, dass die behelfsmäßigen Flöße der Vor-Inka-Völker nicht Tausende von Meilen des offenen Ozeans navigieren könnten, um die fernen Inseln mit Steinzeittechnologie zu erreichen. Die Route der Kon Tiki über den Pazifik Für die Kon Tiki-Expedition wollte Heyerdahl die Reise nur mit den Materialien und der Ausrüstung abschließen, die in präkolumbianischer Zeit verfügbar waren, und damit beweisen, dass eine solche Reise möglich war. Die Expedition führte einige moderne Ausrüstung mit sich, wie ein Radio, Karten, Sextanten und Metallmesser, aber Heyerdahl argumentierte, dass sie zufällig bewiesen hätten, dass das Floß selbst die Reise machen könne. Auf einer ausgedehnten Forschungsreise in Polynesiens Fatu Hiva hatte Heyerdahl das Vorhandensein südamerikanischer Pflanzen wie der Süßkartoffel sowie Ähnlichkeiten zwischen Steinfiguren auf Fatu Hiva und den von alten südamerikanischen Zivilisationen errichteten Strukturen festgestellt. Er sah auch Ähnlichkeiten in den physischen Erscheinungen, Ritualen und Mythen der Polynesier und Südamerikaner und hörte polynesische Älteste von einem Halbgott namens Tiki sprechen, der aus einem großen Land jenseits des östlichen Horizonts auf die Inseln kam. Trotz seiner mangelnden Segelerfahrung – und der Tatsache, dass er nicht schwimmen konnte – machte sich Heyerdahl daran, zu beweisen, dass seine Theorie möglich war. Er sammelte Geld durch private Kredite, Ausrüstungsspenden der US-Armee und eine fünfköpfige Besatzung mit dem Versprechen „nichts als eine kostenlose Reise nach Peru und zu den Südseeinseln und zurück“. Eine offene Bambushütte bot Kon Tikis einzigen Schutz vor den Elementen Heyerdahls kleines Team bestand aus Erik Hesselberg, Navigator und Künstler; Bengt Danielsson, Übersetzer und Sachbearbeiter; Knut Haugland, Radioexperte; Torstein Raaby, Funker; und Hermann Watzinger, Ingenieur. Die Männer reisten nach Peru und bauten das 30 Fuß x 15 Fuß große Kon Tiki aus neun Balsaholzstämmen, die mit Hanfseilen zusammengebunden wurden, in einem indigenen Stil, der in Illustrationen von spanischen Konquistadoren aufgezeichnet ist. Eine offene Bambushütte mit einem Dach aus Bananenblättern bot den einzigen Schutz vor den Elementen. Mit einem Schlag einer Kokosnuss gegen den Bug wurde das Floß Kon Tiki genannt, nach dem peruanischen Sonnengott, der nach Westen über das Meer verschwunden sein soll; eine mythische Figur, die den polynesischen Halbgott Tiki widerspiegelte, der aus dem Osten kam. Kon Tiki brach am Nachmittag des 28. April 1947 von Peru auf und begann seine epische Reise über den Pazifischen Ozean. Originalbilder der Kon Tiki-Expedition Es war dieses legendäre Floß, das wir uns auf unserer letzten Reise nach Oslo in Norwegen angesehen haben. Wir machten

die kurze Busfahrt von Oslo Zentrum nach Bygdøy mit seinem Trio von Museen: dem Fram, dem Kon Tiki und dem Wikingerschiffsmuseum. Peter, der ein Polarforscher-Junkie ist, freute sich am meisten darauf, die Fram zu sehen. Ich, nachdem ich Heyerdahls Buch einige Jahre zuvor gelesen hatte, war mehr aufgeregt, Kon Tiki zu sehen. Im Foyer des Kon Tiki Museums packten wir unsere vielen Schichten aus und machten uns direkt auf den Weg zur Hauptattraktion. Dort stand in gedämpftem Licht das Schiff der Legenden. Ich starrte es eine Minute lang an und fühlte mich überraschend unbewegt. Irgendwie wirkte es unwirklich: eine Nachbildung oder Zeichentrickversion von etwas Ernsterem. Ich überprüfte und bestätigte, dass es sich tatsächlich um das ursprüngliche Floß handelte. Es sah zu sauber aus, zu intakt. Die Hauptattraktion im Kon Tiki Museum Ich ging um das Floß herum und versuchte, Bilder von den sechs Männern heraufzubeschwören, die nach Sonne und Sternen navigierten, geleitet von Winden und Strömungen, während sie gegen Wellen schlugen, die sich über ihren Masten auftürmten. Aufgrund ihrer abgelegenen Lage wäre eine Rettung nahezu unmöglich gewesen. Als ich dort neben Kon Tiki stand, ließ sich meine Teilnahmslosigkeit vielleicht am besten durch den Surrealismus des Ganzen erklären. Heyerdahl und seine Männer segelten 101 Tage lang über 6.900 km (4.300 Meilen) des Pazifischen Ozeans. Ich habe ungefähr die gleiche Entfernung des gleichen Ozeans gesehen und konnte nicht ganz verstehen, wie sie es in einem provisorischen Floß mit Steinzeittechnologie gemacht haben. Nach 101 Tagen auf See stürzte Kon Tiki am 7. August 1947 auf ein Riff auf der Insel Raroia. Die Männer wurden von Einheimischen von einer nahe gelegenen Insel begrüßt, die in Kanus ankamen, nachdem sie Treibgut vom Floß entdeckt hatten. Heyerdahl und seine Männer wurden nach Tahiti gebracht – die geborgene Kon Tiki im Schlepptau – und erfreuten sich bald internationaler Anerkennung, weil sie die Reise erfolgreich abgeschlossen und bewiesen hatten, dass Heyerdahls Theorie tatsächlich richtig sein könnte. Leider bewiesen in späteren Jahren sprachliche und genetische Forschungen, dass Polynesien von Völkern aus Asien besiedelt wurde, die in einer Migration nach Osten ankamen. Heyerdahl hatte es für unmöglich gehalten, dass die Navigatoren gegen die vorherrschenden Winde in See stechen würden. In Wahrheit war es genau die Tatsache, dass sie den Westwind nutzen konnten, um im Falle eines Scheiterns sicher nach Hause zurückzukehren, was diese alten Entdecker ermutigte, in den pazifischen Abgrund zu segeln. Dass es schwierig war, das Schiff im Museum mit Heyerdahls legendärer Reise in Einklang zu bringen, spricht für die Größe seiner Leistung. Es war vielleicht die Gleichgültigkeit, die ich zuerst verspürte, aber Kon Tiki leibhaftig zu sehen, erinnerte mich an den Mut der Entdecker unserer Vergangenheit. Auch wenn es von der Welt nur noch wenig zu entdecken gibt, gibt es noch viel zu entdecken, und wir alle tun gut daran, unseren Mut zusammenzunehmen und etwas Neues auszuprobieren, auch wenn die Wahrscheinlichkeit groß ist, dass wir scheitern. Kon Tiki Museum: Das Wesentliche Was: Besuch des Kon Tiki Museums in Oslo und Besichtigung des legendären Floßes, das den Pazifischen Ozean überquerte. Wo: Wir übernachteten im Scandic Vulkan Hotel, einem modernen und umweltfreundlichen Hotel im pulsierenden Stadtteil Vulkan, nicht weit vom Zentrum von Oslo entfernt. Das Hotel ist Norwegens erstes Hotel der Energieklasse A – was bedeutet, dass es fast seine gesamte Energie selbst erzeugt. Die stilvollen Zimmer haben raumhohe Fenster mit Blick auf die umliegenden Viertel, während das Frühstück – komplett mit Waffeleisen und Cappuccino-Maschinen – reichlich ist! Gleich nebenan befindet sich die Mathallen Food Hall mit einer Reihe von Boutique-Restaurants und Bars sowie der Fluss Akerselva, der sich perfekt für Spaziergänge nach dem Frühstück eignet. Wann: Für das beste Wetter sind Frühling und Sommer (Mai bis August) die beste Reisezeit für Oslo.

Außerhalb der Saison können Sie damit rechnen, dass die Tage unter dunklem Himmel kalt und nass sind. Ab Spätherbst fahren die Fähren nicht mehr, Busse sind die einzige Alternative. Obwohl die Busse regelmäßig fahren, sind sie bei weitem nicht so angenehm wie die Fähren und bieten weitaus weltlichere Ausblicke. Wie: Das Kon Tiki Museum in Oslo befindet sich in Bygdøy, eine kurze Bus- oder Fährfahrt vom Stadtzentrum entfernt. Die Fähre, die von Anfang April bis Anfang Oktober verkehrt, legt am Pier 3 hinter dem Rathaus (Oslo Rådhuset) ab und braucht 10-15 Minuten. Wenn die Fähre nicht fährt, nehmen Sie stattdessen den Bus Nr. 30. Dieses kann am Kai in der Nähe des Rathauses oder vom Stadtzentrum aus bestiegen werden und dauert etwa 15 Minuten. Über die Halbinsel Bygdøy verstreut gibt es mehrere andere bemerkenswerte Museen, darunter das Fram, das Wikingerschiff, das norwegische Schifffahrtsmuseum und das norwegische Volkskundemuseum. Alle liegen 15 Gehminuten voneinander entfernt. Vor diesem Hintergrund lohnt es sich, einen Oslo Pass zu kaufen, der freien Eintritt in mehr als 30 Osloer Museen und Attraktionen sowie freie Fahrt mit allen öffentlichen Verkehrsmitteln beinhaltet. Den Pass gibt es in drei Stückelungen: 24 Stunden: 335 NOK (40 USD)48 Stunden: 490 NOK (58 USD)72 Stunden: 620 NOK (74 USD) – wir haben uns für diese entschieden Wir sind mit einer Billigfluggesellschaft von London nach Oslo geflogen. Buchen Sie über Skyscanner zu den besten Preisen. Oslo wird von drei Flughäfen angeflogen: Gardermoen, Torp Sandefjord und Rygge. Wir empfehlen, wenn möglich, Gardermoen zu benutzen, da die anderen beiden weiter entfernt liegen und einen längeren und teureren Transfer erfordern. Alle Flughäfen werden von Zügen und Bussen angefahren. Weitere Informationen finden Sie auf der Website von Visit Oslo. Weitere Aktivitäten in Oslo finden Sie im Lonely Planet Guide to Norway. Zusätzliche Fotografie: Fair Use .

[goalhofer]

On this day: August 7.

1942: Allies land on Guadalcanal at start of battle of Guadalcanal.

1947: Thor Heyerdahl, Erik Hesselberg, Bengt Danielsson, Knut Haugland, Torstein Pettersen-Raaby, Herman Watzinger and Lorita the parrot land on Raroia after setting sail from the Callao, Peru aboard the balsa raft Kon-Tiki 3 months, 9 days earlier.

1957: Oliver Hardy dies in Los Angeles, California.

1964: U.S. congress passes Tonkin Gulf resolution in Washington, D.C..

1998: Bombs explode at U.S. embassies in Nairobi, Kenya and Dar Es Salaam, Tanzania.

2005: Peter Jennings dies in New York, New York.

2007: Barry Bonds of the San Francisco Giants becomes the all-time MLB home run leader with 757.

[osobypostacieludzie]

Thor Heyerdahl - norweski etnograf i podróżnik, zajmował się także antropologią i archeologią, organizator i uczestnik dwóch wypraw transoceanicznych na tratwie „Kon-Tiki” w 1947 roku i papirusowej łodzi „Ra” w latach 1969–1970. W 2011 roku archiwum Thora Heyerdahla zostało wpisane na międzynarodową listę UNESCO Pamięć Świata. Heyerdahl urodził się 6 października w 1914 roku w Larviku w rodzinie właściciela browaru Thora Heyerdahla (1869–1957) i jego żony Alison Lyng (1873–1965). Matka Thora była wielką zwolenniczką teorii Darwina i rozbudziła w synu zainteresowanie zoologią i antropologią. Po ukończeniu szkoły w swoim rodzinnym mieście w 1933 roku, Heyerdahl studiował zoologię i geografię na Uniwersytecie w Oslo. W 1936 roku Heyerdahl poślubił Liv Coucheron Torp (1916–1969). Podczas studiów Heyerdahl poznał handlarza winem Bjarne'a Kroepeliena, który podczas I wojny światowej odbył podróż do Polinezji i następnie udostępnił uniwersytetowi w Oslo swoją bibliotekę polinezyjską – największy wówczas prywatny zbiór materiałów na temat Polinezji. Heyerdahl rozpoczął we własnym zakresie studia nad kulturą i historią Polinezji. Kroepelien pomógł mu w organizacji wyprawy, wysyłając list polecający Heyerdahla do szefa plemienia polinezyjskiego Teriieroo na Tahiti. W 1937 roku Heyerdahl przerwał studia i wraz z żoną udał się w podróż do Polinezji, gdzie po pobycie u Teriieroo na Tahiti, małżonkowie prowadzili badania terenowe na Markizach (1937–1938). Celem wyprawy współorganizowanej przez profesorów zoologii z uniwersytetu w Oslo było przeprowadzenie badan na temat zasiedlania tych odległych wysp Pacyfiku przez zwierzęta. Heyerdahlowie spędzili rok na samotnej górze na wyspie Fatu Hiva. Podczas tego pobytu Heyerdahl rozpoczął rozważania nad tym, skąd i w jaki sposób na wyspy Polinezji przybyli pierwsi osadnicy. W latach 1939–1940 Heyerdahl przebywał wśród Indian w Kolumbii Brytyjskiej. Po zajęciu Norwegii przez Niemcy w 1940 roku, zgłosił się do norweskiej armii na obczyźnie Utefronten wspierającej aliantów i pod koniec II wojny światowej został wysłany do Finnmarku. Heyerdahl uznawał ówczesne teorie, mówiące że wyspy Polinezji zostały zasiedlone przez osadników z południowo-wschodniej Azji za nieprawidłowe z uwagi na niesprzyjające takim migracjom wiatry i prądy morskie. Jego zdaniem miały miejsce dwie fale migracji z Ameryki – pierwsza z Ameryki Południowej, a druga z obszarów dzisiejszej Kolumbii Brytyjskiej. Teza ta nie była akceptowana przez innych antropologów, którzy argumentowali że taka migracja nie była możliwa, ponieważ żadna prehistoryczna łódź nie była w stanie dowieźć migrantów do Polinezji. Po wojnie Heyerdahl postanowił udowodnić możliwość zasiedlenia Polinezji przez Indian z Ameryki i przepłynąć Ocean Spokojny na prymitywnej tratwie. Wraz z pięcioma towarzyszami zbudował tratwę z drewna balsy, nazwaną „Kon-Tiki”, która była kopią tratwy inkaskiej. Nazwa została nadana na cześć legendarnego króla słońca znanego zarówno wśród Inków jak i mieszkańców Polinezji. W przedsięwzięciu brało udział czterech Norwegów Knut Haugland, Erik Hesselberg, Torstein Raaby i Herman Watzinger i Szwed Bengt Danielsson, którzy razem z Heyerdahlem wypłynęli na tratwie w 1947 w podróż z Callao w Peru w kierunku wysp Oceanii. W ciągu 101 dni tratwa pokonała odcinek ok. 8 tys. km, docierając do wysp Tuamotu, gdzie osiadła na rafie atolu Raroia Atoll. W ten sposób Heyerdahl dowiódł, że nie było przeszkód, aby prehistoryczni żeglarze z Ameryki Południowej skolonizowali wyspy Polinezji. Niemniej jednak większość antropologów uważa w dalszym ciągu, bazując na badaniach genetycznych i fizykalnych, że Polinezja została skolonizowana od zachodu, z Azji. Swoje przemyślenia Heyerdahl opublikował w 1952 roku w książce Indianie amerykańscy na Pacyfiku. Sama wyprawa została przez niego opisana w bestsellerowej książce Wyprawa Kon-Tiki przetłumaczonej na 70 języków, a nakręcony podczas wyprawy film dokumentalny Kon-Tiki uzyskał w 1952 roku nagrodę Oscara. Tratwa „Kon-Tiki” znajduje się w Muzeum Kon-Tiki w Oslo. Przeciwnicy teorii Heyerdahla zaakceptowali możliwość podróży morskich na prehistorycznych prymitywnych łodziach, jednak z uwagi na brak pozostałości po osadnictwie prekolumbijskim na Wyspach Galápagos położonych ok. 1000 km na zachód od wybrzeży Ekwadoru, uznawali, że łodzie te były używane do żeglugi wzdłuż wybrzeży Ameryki a nie do podróży transoceanicznych. W 1952 roku Heyerdahl zorganizował, sfinansował i poprowadził pierwszą wyprawę archeologiczną na Wyspy Galápagos. W wyprawie uczestniczyli Erik K. Reed ze Stanów Zjednoczonych i Arne Skjølsvold (1925–2007) z Norwegii. Uczestnicy ekspedycji doszli do wniosku, że wyprawy na Galápagos miały miejsce w okresie prekolumbijskim, jednak osadnictwo na wyspach uniemożliwiał brak wody pitnej. Po powrocie do kontynentalnego Ekwadoru uczestnicy przeprowadzili serię eksperymentów żeglarskich bazujących na odtworzeniu technik żeglugi inkaskiej przy użyciu stępek guara umożliwiających żeglugę pod wiatr. Na podstawie tych eksperymentów Heyerdahl uważał, że łodzie prekolumbijskie miały taką samą zwrotność jak ówczesne statki europejskie. W następnych latach Heyerdahl zaangażował się w wiele innych ekspedycji i projektów badawczych. Niemniej jednak najbardziej znany pozostał z wypraw morskich i propagowania teorii dyfuzjonizmu – rozprzestrzeniania się kultur przez migracje. W 1955 roku Heyerdahl sfinansował i poprowadził ekspedycję archeologiczną na Wyspę Wielkanocną, której patronował król Norwegii Olaf V. W ekspedycji wzięli udział Arne Skjølsvold, Carlyle Smith, Edwin Ferdon, Gonzalo Figueroa i William Mulloy. Archeologowie odkryli wiele posągów moai i pozostałości kamiennych domów typu spotykanego w prekolumbijskiej Ameryce Południowej. Przeprowadzono również eksperymenty z rzeźbieniem, transportem i stawianiem posągów. Heyerdahl rozwinął własną teorię na temat zasiedlania Wyspy Wielkanocnej. Na podstawie podań mieszkańców oraz wniosków z przeprowadzonych badań archeologicznych, uważał, że część późniejszych mieszkańców wyspy zwanych długouchymi (Hanau eepe) przybyła z Ameryki Południowej, a inni zwani krótkouchymi (Hanua momoko) przybyli lub zostali sprowadzeni jako siła robocza w XVI wieku. Według przekazów holenderskiego admirała Jacoba Roggeveena, który odkrył tę wyspę dla świata zachodniego 5 kwietnia 1722 roku, zamieszkiwali ją biali, Indianie i Polinezyjczycy, żyjący w zgodzie i dobrobycie. Jednak 50 lat później, James Cook zastał zdziesiątkowaną populację złożoną z Polinezyjczyków. Heyerdahl, na podstawie podań mieszkańców, spekulował, że w okresie pomiędzy wizytami Europejczyków doszło na wyspie do wojny domowej, podczas której arystokratyczni długousi zostali zgładzeni przez ciemiężonych krótkouchych. W 1969 roku, na podstawie zachowanych przekazów o oryginalnych łodziach egipskich, Heyerdahl wraz z budowniczymi znad jeziora Czad zbudował replikę papirusowej łodzi, aby zademonstrować, że starożytni Egipcjanie mogli dotrzeć do Ameryki przez Atlantyk (Ekspedycja Ra). Łódź, nazwana „Ra”, po kilku tygodniach żeglugi zaczęła nasiąkać i nabiera�� wody i żeglarze zostali zmuszeni do jej opuszczenia 500 mil od wybrzeży Barbadosu. W 1970 roku Heyerdahl zbudował drugą łódź „Ra II”. Prace wykonali budowniczowie znad jeziora Titicaca. „Ra II” wypłynęła z Maroka 17 maja 1970 i 12 czerwca dopłynęła do Barbadosu. Załoga żeglarska składała się z siedmiu mężczyzn reprezentujących siedem różnych nacji i żeglowała pod flagą ONZ. Międzynarodowy wymiar wyprawy miał podkreślić potrzebę i możliwość pokojowej współpracy. Podczas wyprawy „Ra” Heyerdahl napisał swój pierwszy list do sekretarza generalnego ONZ U Thanta, zwracając uwagę na coraz większe zanieczyszczenie oceanów. Na zlecenie sekretarza generalnego ONZ, podczas wyprawy „Ra II”, Heyerdahl prowadził codzienne obserwacje oceanu, zbierając próbki zanieczyszczeń – grudki stwardniałej smoły zaobserwowano przez 43 dni z trwającej 57 dni podróży. Po zakończeniu wyprawy Heyerdahl zaprezentował swój raport na pierwszej konferencji ONZ poświęconej prawu użytkowania oceanów, a także komitetom kongresu amerykańskiego i akademii nauk ZSRR. Film dokumentalny o ekspedycji The RA Expeditions otrzymał nominację do nagrody Oscara w 1971 roku. Kolejna ekspedycja trzcinową łodzią „Tygrys” miała zademonstrować, że możliwa była komunikacja między cywilizacją doliny Indusu a Mezopotamią. Załoga żeglarska składała się z jedenastu mężczyzn reprezentujących różne nacji i żeglowała pod flagą ONZ. Ekspedycja wyruszyła 23 listopada 1977 roku z Iraku napotykając jednak w drodze na przeszkody polityczne. Po pięciu miesiącach żeglugi i przepłynięciu 6,8 tys. km łódź „Tygrys” została w końcu spalona przez Heyerdahla i załogę w Dżibuti 3 kwietnia 1978 roku w geście protestu przeciw konfliktom zbrojnym toczącym się na Bliskim Wschodzie i w rejonie Morza Czerwonego. Heyerdahl wystosował przy tym list otwarty do sekretarza generalnego ONZ Kurta Waldheima o zaprzestanie dostaw broni do regionu. W latach 90. XX wieku Heyerdahl badał piramidy w Güímarze na Teneryfie, uznawane przez wielu za pozostałości działalności rolników, którzy usuwając kamienie z pól układali je w „piramidy”. Heyerdahl natomiast stwierdził podobieństwo piramid z budowlami w Afryce i Ameryce Południowej i wiązał ich obecność na wyspie z działalnością starożytnych cywilizacji. W 1998 roku, by chronić i badać piramidy, założył park etnograficzny. Badania archeologiczne z 1991 roku przyniosły jedynie znaleziska z połowy XIX wieku. Dalsze badania wykazały, że piramidy są orientowane pod względem astronomicznym. Ostatnim projektem Heyerdahla było „Jakten på Odin” („Poszukiwanie Odyna”) – wykopaliska w okolicy Morza Azowskiego mające na celu próbę wykazania, że bóg Odyn był człowiekiem, który w I wieku przybył do Skandynawii znad Morza Czarnego. Thor Heyerdahl był aktywnym działaczem ruchu „Zielonych”. Otrzymał liczne medale i nagrody, jak również 11 doktoratów honoris causa. W 1994 prowadził m.in. wspólnie z aktorką Liv Ullmann ceremonię otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Lillehammer. Heyerdahl zmarł 18 kwietnia 2002 w Colla Micheri we Włoszech i został pochowany w katedrze w Oslo. Imieniem Heyerdahla Nikołaj Czernych nazwał jedną z odkrytych przez siebie planetoid w 1977 roku – 2473 Heyerdahl. W 1982 roku imieniem Heyerdahla ochrzczono niemiecki żaglowiec szkoleniowy – Thor Heyerdahl. W roku 2000 powstał Instytut im. Thora Heyerdahla, który ma na celu kontynuację dzieła Heyerdahla. We współpracy z Norweskim Uniwersytetem Nauk Biologicznych instytut przyznaje czteroletnią profesurę im. Thora Heyerdahla. W 2011 roku archiwum Thora Heyerdahla zostało wpisane na międzynarodową listę UNESCO Pamięć Świata. Archiwum obejmuje m.in. kolekcje fotografii, dzienniki, listy prywatne, manuskrypty książek i plany wypraw z lat 1937–2002. Od 2011 roku jedna z fregat rakietowych norweskiej marynarki nosi imię Thora Heyerdahla – KNM Thor Heyerdahl.

[filmre-no-blog]

Kon-Tiki - 1950

Av Hans Petter Bjerva Thor Heyerdahls omstridte, men i aller høyeste grad beundringsverdige og modige, forsøk på å påvise sine teorier ved at folk fra Sør-Amerika hadde utvandret til Stillehavsøyene er i tiden. Dramatiseringen av ferden, materialisert i en film som har premiere nå seinere i august, er den største katalysatoren. Men at Kon-Tiki kopien skal seile i disse dager langs norskekysten, fra Risør til premieren i Oslo er jo stor stas. Og at den Oscarbelønnede dokumentaren der Thor Heyerdahl selv filmet og forteller om ferdens dramatikk nå foreligger på DVD for aller første gang, det er en stor bonus. Året er 1947. Heyerdahl er 33 år og en oppdager, en eventyrer og en idealist som i sin tid ikke hadde sin like. Fordommene var flerfoldige, advarslene øredøvende, men Heyerdahl var overbevist om at hans teori om kulturell migrasjon og utveksling mellom det Sør-amerikanske kontinent og Stillehavsøyene var et faktum. Etter nøye planlegging, studering og forberedelser setter Heyerdahl og hans mannskap, bestående av Erik Hesselberg, Bengt Danielsson, Knut Haugland, Torstein Raby og Herman Watzinger, samt papegøyen Lorita, ut på en ferd der det eneste de kunne stole på var egen intuisjon, uknekkelig tro og en fast besluttsomhet om at dette var mulig, og at de ville komme levnende fra det. Uten nevneverdige hjelpemidler, og uten evne til å berge seg hvis flåten skulle gå ned. Resten er historie, og hvilken historie det er! Filmen er satt opp ganske spenstig, med tanke på at vi er i 1950 og dette er en dokumentar. Filmen begynner med at fem av mannskapet sitter i et kontor. Heyerdahl beskriver selv hva hans teori går ut på , samt at de andre fire forteller om sine oppgaver på flåten, samt litt om hvem de er. Den eneste som mangler er svenske Bengt Danielsson, som, får vi vite, ble så glad i livet på Stillehavsøyene at han rett og slett ble værende. Derfra fortelles historien om hvordan all motstand mot ferden ble avvist, og videre hvordan Heyerdahl og co dro ut i den peruanske regnskogen for å finne egnet balsatre til flåten. Det er en del av fortellingen preget av motstand og åpne armer. For selv om “ingen” har tro på at de frem skandinavene skal komme levende tilbake, blir deres forsøk beundringsverdig støttet. Båten bygges inne på lukkede militære områder, med hjelp fra Perus marine. Alle hjelper til, selv om ingen tror at dette vil gå. Derfra fortsetter filmen med Heyerdahls egne bilder fra ferden. I sum er disse bildene mer rapporter fra dagliglivet ombord på flåten i de 101 dager ferden pågår, mens Heyerdahls stemme forteller om et liv lite glamorøst og ganske så slaraffenpreget. Det snakkes om stormer som varer i fem dager, om haier som tygger løs på flåten, og hvaler som enkelt kan slå flåten i stykker, og om en kamp mot korallrevets dødelige knivspisser når de endelig ankommer sitt mål, men dette ser vi aldri noe til. I de situasjonene hadde, som Heyerdahl selv forklarer det, han bedre ting å gjøre enn å filme hva som pågikk. Det er lett å se hva den kommende Kon-Tiki filmen skal hente sin inspirasjon fra, og det er i disse beskrivelsene, der det ikke finnes noen bilder, at filmen kan blomstre på egne vilkår. Som dokumentar er det først og fremst ferden som er mest interessant å følge. Tro det eller ei, i Heyerdahls stakkato og meget pene språg, føler man virkelig på farene disse seks satte seg i. Dette var en tur preget av mye død-tid, men også mye dramatikk. En tur som, nok overraskende for Heyerdahl også, bød på opplevelser som en propelldrevet båt ikke kunne bydd på. Det er engasjerende og det er måpende beundringsverdig. Jeg har ingen problemer med å forstå Akademiet som tildelte filmen sin Oscarpris tilbake i 1951. Dette er (usannsynlig) spennende. Utgivelsen har et internasjonalt snitt. I en og samme pakke får man historien i norsk, engelsk og fransk språkdrakt, samt at den kommer med endel av de unike fargefilmene som Heyerdahl tok fra ferden. Om jeg skulle ønske meg noe, så måtte det være at det norske segmentet også var tekstet. Lydbildet på dokumentaren er ganske sausete, og fra tid til annen kan det være vanskelig å høre hva de sier. Men spisse ører og full fokus, så får man med seg all herligheten uansett :) Kudos til Disney, NRK og Kon-Tiki museet som har samarbeidet om denne utgivelsen. En viktig bit av norsk historie er nå tilgjengelig for alle. Filmen er tilgjengelig for alminnelig kjøp fra 8. august 2012.   Karakter: 5/5

[mrs-krios]

[claudiosuenaga]

Os 75 anos da Expedição Kon-Tiki: homenagem e tributo a Thor Heyerdahl nos 20 anos de sua morte (parte 1)

Por Claudio Tsuyoshi Suenaga

Há 75 anos, em 1947, Thor Heyerdahl (1914-2002), biólogo, geógrafo, antropólogo, arqueólogo, explorador e escritor norueguês, junto de cinco conterrâneos (Knut Haugland, Bengt Emmerik Danielssen, Erik Hesselberg, Torstein Raaby e Herman Watzinger), realizava o feito de percorrer 8 mil quilômetros de Oceano Pacífico a bordo da “Kon-Tiki” (nome do herói mítico polinésio da solitária Ilha de Fatuhiva, pertencente ao grupo das Ilhas Marquesas, que segundo a tradição oral teria trazido os antepassados ​​dos ilhéus desde o leste),[1] réplica de uma jangada primitiva de pau-de-balsa que construiu com materiais e técnicas pré-colombianas, demonstrando que os mares não se constituíam em barreiras intransponíveis, como se pensava, mas antes em autênticas “vias expressas” a interligar povos e continentes.

Knut Haugland, Bengt Emmerik Danielssen, Thor Heyerdahl, Erik Hesselberg, Torstein Raaby e Herman Watzinger.

A tese de Heyerdahl, publicada pela primeira vez em 1941 enquanto trabalhava no Museu da Colúmbia Britânica,[2] era a de que os traços etnológicos e linguísticos comuns entre a Polinésia e a América do Sul eram o resultado de duas ondas migratórias. A primeira, de povos incaicos, teria ocorrido por volta do ano 500, ou seja, os primitivos povoadores das Ilhas dos Mares do Sul teriam partido do Peru – em balsas de madeira – e não da Indonésia, no sudeste asiático, como era consenso entre a comunidade científica da época, tanto mais porque, conforme Heyerdahl observara, o vento e as correntes oceânicas fluíam do leste para oeste. Centenas de anos depois, um segundo grupo étnico teria chegado ao Havaí em canoas duplas provenientes da Colúmbia Britânica.

O principal argumento contra as ideias de Heyerdahl era a de que os pré-colombianos não possuíam barcos capazes de cruzar o Oceano Pacífico, o que se constituía em falácia ou ignorância, já que bastou uma simples ida à biblioteca para que Heyerdahl desenterrasse relatórios deixados pelos primeiros europeus que haviam atingido a costa do Pacífico na América do Sul repletos de esboços e descrições das enormes jangadas manobráveis dos indígenas, os quais possuíam vela quadrada, quilha corrediça e um comprido remo de direção na popa.[3]

Thor Heyerdahl segurando o modelo do que viria a ser a jangada de balsa, o Kon-Tiki.

Uma vez que os cientistas receberam a sua tese com frieza e cepticismo, Heyerdahl decidiu lançar-se em uma expedição marítima para prová-la. A tosca embarcação, uma balsa de junco totora similar às utilizadas pelos mochicas (cultura que floresceu no norte do Peru entre 100 a.C. e o ano 800), foi construída no Peru com troncos de pau-de-balsa (Ochroma pyramidale, madeira leve e resistente, mais leves do que a cortiça, encontrada entre as matas tropicais ao norte da América do Sul até o sul do México) cortados nas florestas ao sopé da Cordilheira dos Andes, no Equador (trazidos para o Peru flutuando rio abaixo), e amarrados uns aos outros com cordas de cânhamo, sem um único prego, cravo ou cabo.

Fotos do livro de Thor Heyerdahl, A Expedição Kon-Tiki: 8.000 km numa jangada através do Pacífico (7ª ed., São Paulo, Melhoramentos, 1959).

Nos nove dos mais grossos troncos de balsa selecionados para serem os toros mestres, fundos sulcos foram escavados para impedir que as cordas que passavam por eles para amarrar toda a jangada não escorregassem. Os nove troncos foram então colocados lado a lado na água para que pudessem todos cair livremente na sua posição natural flutuante antes de serem fortemente amarrados uns aos outros. O toro mais longo, de 13,70 metros de comprimento, foi colocado no centro e se projetava bem além dos outros numa e na outra ponta. Toros cada vez mais curtos foram postos simetricamente a um e a outro lado de modo que os lados da jangada tivessem 9 metros de comprimento e a proa emergisse como um arado grosseiro. Depois que os nove troncos de balsa foram fortemente amarrados uns aos outros com corda de cânhamo de 1 polegada e de ¼ de polegada, de comprimentos diferentes, os toros finos de balsa medindo 30 centímetros por 5,50 metros foram amarrados de través sobre aqueles, com intervalos de cerca de 90 centímetros.

Sobre a estrutura foi posta uma coberta de proa medindo 3,60 metros por 5,50 metros feita de taquaras amarradas à jangada na forma de sarrafos separados e cobertos com esteiras soltas de bambu trançado.

No meio da jangada, perto da popa, ergueram uma pequena cabana aberta feita de bambu com paredes também de bambu e telhado de fasquias de bambu com folhas de bananeira que se encaixavam umas nas outras como se fossem telhas. Media 2,40 metros por 4,20 metros, e para diminuir a pressão do vento e do mar era de altura tão baixa que não podiam ficar em pé sem bater a cabeça no teto. As paredes e a coberta eram feitas de fortes hastes de bambu amarradas e eram tapadas por uma sebe de varas também de bambu. À frente da cabana levantaram dois mastros de mangueiro (de uma dureza de ferro) de 8,80 metros de altura que se inclinavam um para o outro e no topo eram amarrados em cruz.

A enorme vela quadrada de lona medindo 4,60 metros de altura por 5,50 metros de largura, tendo ao centro a cara barbada de Kon-Tiki (uma cópia fiel da cabeça do rei sol esculpida em pedra vermelha sobre uma estátua nas ruínas da cidade de Tiahuanaco), pintada de vermelho pelo artista Erik, foi carregada numa verga feita de dois paus de bambu amarrados.

Os nove enormes toros de madeira afilavam-se ligeiramente nas extremidades à moda indígena, para poderem deslizar com mais facilidade na água, e tábuas bem baixas para proteção contra borrifos foram ligadas à proa acima da superfície do mar. Em vários lugares onde existiam grandes fendas entre toros, introduziram ao todo cinco sólidas pranchas de abeto cujas pontas imergiam na água sob a jangada. Foram postas mais ou menos a esmo e penetraram a 1,50 metros na água, tendo 25 metros de espessura e 60 centímetros de largura. Ficavam seguras no respectivo lugar por meio de cunhas e cordas e serviam de pequeninas quilhas paralelas. Quilhas deste tipo eram usadas em todas as jangadas de pau-de-balsa no tempo dos incas e eram destinadas a evitar que as jangadas chatas de pau vogassem para qualquer lado à mercê do vento e das ondas. Não puseram nenhuma grade ou proteção em volta da jangada, mas tinham um toro de balsa, comprido e delgado, que de cada lado oferecia apoio aos pés. A construção toda era uma cópia fiel das antigas embarcações do Peru e do Equador, com exceção dos guarda-borrifos, colocados nas proas, que posteriormente se verificou serem inteiramente desnecessários.[4]

Respeitadas as linhas gerais, a tripulação estava livre para arrumar os demais detalhes a bordo como lhe aprouvesse. Embaixo da cabana, entre as vigas transversais, oito caixotes foram amarrados. Dois foram reservados para instrumentos científicos e filmes, e os outros seis foram distribuídos a cada um dos tripulantes, tendo cada um sido inteirado de que poderia trazer consigo coisas de seu uso privado que coubessem no seu caixote. Sobre os caixotes foram postas esteiras de junco trançado e os colchões de palha.

Knut e Torstein reservaram um canto da cabana de bambu para o transmissor de ondas curtas que com os seus 13.990 kc (kilociclos por segundo ou milhares de ciclos por segundo, um termo obsoleto para kilohertz) não emitia mais do que 6 watts, tendo mais ou menos a mesma potência de um maçarico elétrico. Durante a viagem, a dupla sempre esteve às voltas para manter em funcionamento a pequena estação de rádio de 30 centímetros acima da superfície da água. Todas as noites eles se revezavam para enviar ao éter informações e observações acerca da viagem que radioamadores avulsos captavam e retransmitiam ao Instituto Meteorológico de Washington e a outros centros.

Do lado externo da parede da cabana, Bengt instalou um fogareiro “Primus” no fundo de um caixote vazio solidamente amarrado ao convés. Este caixote, abrigado contra os ventos alísios de sudeste que, via de regra, sopravam do lado oposto, era a “cozinha” onde fritavam os peixes e preparavam outros pratos.[5]

Cozinhando no fogareiro “Primus”.

O Kon-Tiki levava provisões para quatro meses na forma de sólidas caixinhas de papelão impermeabilizadas com uma camada uniforme de asfalto e dispostas lado a lado sob a coberta de bambu entre as nove baixas vigas transversais que sustentavam a coberta. Numa fonte cristalina jorrando de uma alta montanha, encheram 56 latinhas de água, contendo ao todo 250 galões de água potável, as quais foram amarradas entre as vigas transversais de maneira que a água do mar pudesse sempre borrifá-las. Sobre a coberta de bambu amarraram o resto do material e grandes cestos de vime cheios de frutas frescas que comeram dentro de poucas semanas antes que apodrecessem. Dos duzentos cocos que levaram, a metade que havia sido posta entre as provisões especiais abaixo do convés, com as ondas a banhá-las incessantemente, se estragaram devido ao contato com a água salgada. Foram os olhos dos cocos que absorveram a água e os amoleceram, ocasionando a invasão da água salgada.[6]

Como os antigos navegadores incas, por sua vez, se preparavam para suas viagens há mil anos atrás? Heyerdahl forneceu-nos um quadro bastante factível:

“Fossem quais fossem os planos desses adoradores do Sol, ao fugirem de sua pátria eles certamente se proveram de mantimento para a viagem. Carne seca, peixe e batata doce eram a parte mais importante de seu primitivo regime alimentar. Quando os navegantes em jangada daqueles tempos se fizeram ao mar, ao longo da erma costa do Peru, dispunham de amplo abastecimento de água a bordo. Em vez de vasilhas de barro, geralmente usavam enormes cabaças que resistiam a golpes e choques, enquanto ainda mais próprias ao uso em jangada eram as grossas hastes de gigantescos bambus; furavam todos os nós e introduziam a água por um buraquinho no fundo, que vedavam com um batoque ou com breu ou resina. Trinta ou quarenta dessas grossas hastes de bambu ficavam à sombra e se conservavam frias – a uns 26º C, na corrente equatorial – graças à água fresca do mar que as estava sempre banhando. Um depósito dessa espécie continha duas vezes a quantidade de água que nós usamos em toda a nossa viagem, e podia ser levada quantidade ainda maior simplesmente amarrando mais hastes de bambu na água, por baixo da jangada, onde, além de não ocuparem espaço, nada pesavam. Verificamos que, volvidos dois meses, a água doce começou a alterar-se e ter um gosto ruim. Mas, a esse tempo, a gente já deixou bem atrás a primeira área do oceano onde há pouca chuva, e já chegou, há muito, a regiões nas quais grossas pancadas de chuva podem equilibrar a provisão de água. Distribuímos diariamente para cada homem um bom litro de água, e raro era o dia em que a dose se esgotava. Ainda mesmo que os nossos predecessores tivessem partido de terra sem provisões adequadas, enquanto vogavam pelo mar, ter-se-iam arranjado com a corrente, na qual havia peixe em abundância. Não se passou um dia em toda a nossa viagem em que não houvesse peixes em redor da jangada e que não pudessem ser facilmente apanhados. Mal houve um dia sem que ao menos peixes-voadores viessem espontaneamente cair a bordo. Sucedeu até que grandes bonitos, comida deliciosa, subiam à jangada com as massas de água que entravam pela popa, e ficavam a rabear na embarcação quando a água escorria por entre os toros como num crivo. Morrer de fome era impossível.” [7]

Continua na partes 2, 3, 4, 5 e 6

Notas

[1] Ao estudar as lendas do deus sol Viracocha [em quíchua, Apu Kun Tiqsi Wiraqutra, sendo que tiqsi significa “fundamento, base, início”, enquanto wiraqutra provém da fusão dos vocábulos wira (gordo) e qutra (lago, lagoa)], o ser supremo, criador do Universo e de tudo o que existe, equivalente ao deus judaico-cristão, Heyerdahl se deu conta de que o nome original de Viracocha usado no Peru em tempos idos era Kon-Tiki ou Illa-Tiki, que significa Sol-Tiki ou Fogo-Tiki: “Kon-Tiki era sumo sacerdote e rei-sol dos lendários ‘homens brancos’ dos incas que tinham deixado as enormes ruínas nas margens do Lago Titicaca. Reza a lenda que Kon-Tiki foi atacado por um chefe chamado Cari que veio do Vale Coquinho. Numa batalha travada numa ilha do lago Titicaca, os misteriosos brancos barbados foram trucidados, mas Kon-Tiki e seus companheiros mais chegados escaparam e, mais tarde, aportaram à costa do Pacífico, de onde finalmente desapareceram sobre o mar para as bandas do ocidente. Já eu não tinha dúvida de que o branco deus-chefe Sol-Tiki que, segundo os incas, havia sido, pelos pais destes, expulso do Peru para o Pacífico, era idêntico ao branco deus-chefe Tiki, filho do sol, quem os habitantes de todas as ilhas orientais do Pacífico reconheciam como o primitivo fundador da sua raça” [Heyerdahl, Thor. A Expedição Kon-Tiki, 7a ed., São Paulo, Melhoramentos, 1959, p.16-17].

[2] New York, International Science, 1941.

[3] Heyerdahl, Thor. A Expedição Kon-Tiki: 8.000 km numa jangada através do Pacífico, 7a ed., São Paulo, Melhoramentos, 1959, p.20 e 22.

[4] Ibid., p.55 e 56, 61 e 115.

[5] Ibid., p.60, 67, 86, 87 e 130.

[6] Ibid., p.16, 91, 59 e 60.

[7] Ibid., p.88.

[mrs-krios]