#tekst z książki
Explore tagged Tumblr posts
Text
Pamiętam każdą wspólnie spędzoną chwilę. I w każdej było coś wspaniałego. Nie potrafię wybrać żadnej z nich i powiedzieć: ta znaczyła więcej niż pozostałe.
#sad aesthetic#samookaleczanie#emocje#cytat o życiu#depressiv#zakochanie#tekst#mysli samobojcze#kocham#zranienie#kocham cie#kocham ją#kocham go#kocham cię#nieszczesliwa milosc#milosc#cytat o miłości#nieszczęśliwa miłość#miłosc#cytaty miłosne#brak miłości#cytat z piosenki#moj cytat#cytat po polsku#cytat z książki#polskie cytaty#cytat dnia#cytat
17 notes
·
View notes
Text
Tak, bałam się. Był obok mnie już dłuższy czas, a ja nadal się bałam.
- Karcisz się za to? - zapytała.
- Nie, już nie. Wiem, że moje lęki są uzasadnione i mam do nich prawo. Mam prawo się bać.
- A nie boisz się, że zadziała to na zasadzie negatywnej afirmacji? Przecież wszechświat tego nie kuma. On odbiera tylko impulsy - skoro tak myślę, to znaczy, że tego chcę.
Zawiesiłam się.
- Nie podoba mi się ta teoria. Nie podoba mi się, bo wyklucza człowieczeństwo. Strach jest naturalną, ludzką emocją. Wszyscy mamy obawy, niepewności i lęki, a ich odczuwanie jest normalne. Ta teoria sugeruje, że trzeba z tym walczyć. Sugeruje, że trzeba walczyć ze swoim naturalnym odruchem. Sugeruje, że powinnam udawać, że się nie boję, bo inaczej wszechświat nie będzie mi sprzyjał. Ja wierzę w to, że on sprzyja, gdy jestem szczera ze sobą, wiesz? Gdy pozwalam sobie odczuwać wszystko. Jest różnica pomiędzy odczuwaniem strachu, a mantrowym powtarzaniem sobie, że na pewno nie wyjdzie. Słuchaj, ja chcę wierzyć w to, że pomimo złych doświadczeń nadal mogą zdarzyć mi się dobre rzeczy. Bez udawania że tych złych nie było, wręcz przeciwnie - z pełnym, świadomym przyjęciem, że te złe rzeczy przeżyłam i one nie są moją winą. Będą wracać, będą czasem nieprzyjemnie gnieść, ale ja nadal mam prawo do szczęścia. Mam prawo, pomimo tego, że czasem nadal bardzo mi smutno oraz nadal bardzo się boję. Uważam, że właśnie z takim podejściem mam szansę być dla siebie przyjaciółką. Mówię sobie "W porządku, masz prawo tak odczuwać, usiądź i pobądź sobie w tym czuciu, bez presji. Usiądź i się poobawiaj. Wszystko, co odczuwasz jest UZASADNIONE.”, a potem wstaję i idę zrobić dla siebie coś fajnego, by zrównoważyć nieprzyjemne przyjemnym. To, moim zdaniem, jest właśnie dbanie o siebie. Nie wymazujesz przeszłości, nie udajesz, że jej nie było, nie karcisz się za to, że jeszcze tego nie przerobiłaś, bo nie ma takiego deadline'u. Życie zawsze będzie miksem przyjemnych i nieprzyjemnych emocji - szansę na spokój zyskasz właśnie wtedy, gdy te emocje pozwolisz sobie odczuwać.
Marta Kostrzyńska
#cytat#cytaty#po polsku#polski#poezja#polskie-zdania#polskie zdania#polskie-zdania.pl#książka#książki#marta kostrzyńska#kostrzynska#martakostrzynska#blog z cytatami#akceptacja#tekst#polski tekst#polski cytat
82 notes
·
View notes
Text
Przeżyłam małe katharsis. Spory kawał głazu spadł z hukiem na ziemię wprost z mojego serca. Oczywiście dalej bolało i jeszcze przez jakiś czas miało boleć, ale każdego kolejnego dnia odrobinę mniej.
Anna Klimczewska, Masz nową parę!
#katharsis#cytat z książki#złamane serce#polskie cytaty#piękne słowa#słowa po polsku#cytat po polsku#ból serca#ból#cierpienie#cytat#dorosłość#zagubienie#życie#smutny cytat#smutek#cytaty#polski tekst#cytat o miłości
23 notes
·
View notes
Text
Nienawiść to nie złość czy wściekłość, które pojawiają się nagle. Nienawiść tli się, sączy, wycieka bardzo powoli. Kiedy już się pojawi, nie chce odejść. Maciej Paterczyk
#cytat#korngold#ksiazka#cytat z książki#q#sentencje#po polsku#polskie zdania#polski tekst#polskie słowa#cytaty#ludzie#świat#nienawiść#smutne#smutek#prawdziwe#taka prawda#tak już jest#złote myśli#życiowe#życie
14 notes
·
View notes
Text
Genetyka ładuje broń, środowisko pociąga za spust.
1 note
·
View note
Text
piątek 06.09
۶ৎ podsumowanie dnia
zjedzone — 1600 kcal
metabolism day czy coś xd
tw dużo o gównie
jedyne co mnie motywowało do przebudzenia się rano to perspektywa jedynie czterech lekcji w tym dwóch angielskich które mimo że są moim rozszerzeniem to przebywają w raczej nudnej atmosferze. czułam się dziś zażenowana moją wymową jak nigdy xd w wakacje w ogóle nie używałam tego języka na głos, dzisiaj język plątał mi się jak pojebany. w szkole czułam się źle, maksymalnie nie atrakcyjnie z powodu wydętego brzucha oraz ciuchów które muszę nosić by go zakryć. na okienku poczytałam lalkę na boisku szkolnym, ostatnie zajęcia miałam odwołane więc nie mając co zrobic z czasem do autobusu poszłam sama nad jezioro. planowałam drugą część opowiadania/książki mam problem z nazewnictwem bo 600 stronicowy dokument w Google docs niezbyt kwalifikuje się do opowiadania, używanie słowa "książka" wydaje mi się z kolei podniosłe jakbym była bestselerowym autorem new york timesa xd nie wiem skąd mi się wzięło takie wrażenie. planowanie skończyło na tym że wymyśliłam imię dla w chuj nieistotnej postaci i to tyle a siedziałam tam prawie godzinę, już więcej przyszło mi do głowy podczas wieczornego (długiego) spaceru, wymyśliłam całą pierwszą scenę ze szczegółami dosłownie zaczęłam ją pisać w głowie idąc.
napisała do mnie koleżanka z innej szkoły o której były skrócone lekcje z powodu upałów. spotkałyśmy się i kolorowałyśmy wiewióra XD potem powrót do domu. juz w trakcie naszego spotkania zaczął mnie bardzo boleć brzuch, czułam że muszę do toalety. jak już jednak mogłam z niej skorzystać to...uczucie minęło, nie udało mi się wysrać ani grama. nadęty brzuch i potworny nastrój pozostał. znacząco pogorszył się mój komfort życia z powodu tych zaparć. wiedziałam, że powrót do szkoły je nasili. staram się jeść dużo błonnika, biorę do szkoły owoce, po powrocie robię sobie owsiankę lub coś z warzywami, piję mnóstwo wody, chodzę, ćwiczę i nic. potwornie zmęczona tym stanem postanowiłam dzisiaj wpierdolić więcej w tym niepokojącą liczbę suszonych śliwek. jutro rano wypiję na czco ciepłą wodę, potem zjem owsiankę z owocami, kilkoma tymi śliwkami, jogurtem naturalnym i chia, zrobię mocną kawę. mam nadzieję że taka mieszkanka cokolwiek zadziała.
wiewiór
mimo że jest piątek posiedziałam godzinkę nad matematyką robiąc zadanie domowe. jeszcze trochę się pouczę. mam na nadchodzący tydzień na ten sam dzień czasowniki nieregularne na angielski i czasowniki w czasie przeszłym na francuski TAK MNIE TO WKURWIA ŻE NA TEN SAM DZIEŃ popierdole się w tym na pewno. liczyłam że w sobotę poczytam te artykuły dołączone do olimpiady z polskiego, poczytam sobie ciekawy tekst o tym co łączy zaburzenia odżywiania oraz zmierzch który podesłała mi @kostucha00 obejrzę dużo criminal minds i może pierwszą część halloween bo wprowadzam się już w jesienny nastrój. nic z tego, będę calutki dzień pilnować kuzynki. "pilnować" to duże słowo, ma 11 lat i nie robię jej za nianie ale jak do nas przyjeżdża to spędza calutki czas ze mną.
zastanawiałam się nad poszukaniem za jakiejś diety o wysokich limitach takiej na grafice bo chciałabym coś sobie wykreślać ale ostatnio robiłam czystkę galerii i wszystko usunęłam 😐
od kilku dni miałam taką zachciankę na jabłko z cynamonem XDN śliwek zeżarłam o wiele więcej jak coś
#chce byc idealna#chude jest piękne#chudosc#odchudzanie#nie chce jesc#podsumowamie#kartka z pamietnika
31 notes
·
View notes
Text
8-11-2024
Jestem tak przepracowana, że nie mam siły i zarazem jestem tak skoncentrowana na celu, że nie chcę odpuścić.
Wczoraj złapałam się na tym, że mój dzień tak bardzo kręci się wokół komputera (czy nauka blendera, czy robienie zadań na uni, czy wykonywanie obowiązków zawodowych, czy kontakt z uni w sprawie projektu, który prowadzę, czy kontakt w sprawie grantów i stypendiów, do tego ogarnianie szkoleń i zwykłego kontaktu z rodziną), że nie pamiętam by jeść, nie pamiętam kiedy śpię i nie pamiętałam, że jest CZWARTEK. W sensie, że tak bardzo dużo robię, że jakoś mi umknęło, że od poniedziałku minęły już 3 dni w trakcie których wstaję, siadam do pracy, a po pracy płynnie przechodzę do realizacji "zadań dodatkowych" i nagle jest noc. Ech.
W tym tygodniu pierwszy raz od roku spotkałam się też z kumpelą (jakby poza czasem - taka przerwa w tym ciągu wykonywania zadań na wtorek) - nie mam czasu.
Serio... nie mam czasu. Uczelnia nie pomaga tj. zaczął się rok akademicki i mam masę zadań do wykonania, ale znowu się potwierdza to, co uwielbiam w tej uczelni: wykładowców/prowadzących mam wspaniałych, prowadzą zajęcia tak, że mimo zmęczenia chodzę z bananem na twarzy i sięgam co rusz po nowe książki, by zgłębić temat itp. Naprawdę, jakość przekazywanej wiedzy na 6+. Ale KAŻDY kontakt z Działem Marketingu to jak bieg z przeszkodami.
W zasadzie wszystkie inny działy z którymi muszę przedyskutowywać na tym etapie nasz projekt też odpisują w najlepszym wypadku z pouczeniem, a w najgorszym z irytacją - a my nie znamy wewnętrznych procedur uni i nie mamy skąd ich brać. Serio, kilka pierwszych wymian wiadomości za każdym razem to jest męka, proszenie by rozwinęli skróty, którymi do mnie piszą (jakieś wewnętrze ABCD itp aby zanieść coś zgodnie z XYZ do działu KLM by potwierdzić EFG... no i ręce opadają, bo ja nie wiem co to i nie mam prawa wiedzieć co to). Zauważyliśmy, że dopiero gdy napiszę wytłuszczonym tekstem "ani ja, ani nikt w moim zespole nie jest pracownikiem Uni, ani członkiem Samorządu Studenckiego. Nikt z nas nie wie jakie są wewnętrzne procedury uni, nie rozumiemy tych skrótów, nie przesłano nam wcześniej ani formularzy z wzorem do przygotowania rozliczeń/tekstów/publikacji/relacji/współpracy, ani nie wiemy gdzie się w tym temacie kierować. Nie mamy również takich zapisów w umowie grantowej. Prosimy o wyrozumiałość. Chcemy jak najlepiej wywiązać się z założeń grantowych. Z uniwersytetem nie wiąże mnie, ani żadnego z członków mojego zespołu, stosunek inny niż bycie studentami niestacjonarnymi, pracującymi zawodowo, opłacającymi czesne oraz bycie beneficjentami grantu wygranego w konkursie takim-a-takim w lipcu tego roku." - dopiero taki tekst otwiera drogę do dialogu. I traktowania nas jak ludzi. I naprawdę wtedy jest okay, ale najczęściej słyszę, że mam wszystkie pytania i prośbę o wyjaśnienie kierować do pani, która czuwała nad naszą wygraną w konkursie.
Ech.
Wygląda na to, że przelanie reszty grantu będzie znowu opóźnione, bo pani która ze mną omawiała projekt, ta która "czuwa nad beneficjentami grantu konkursowego" od początku jest ech.... To ta sama Pani dziekan, która bardzo lubiłam, ta z doradztwa zawodowego, która mnie tak w czerwcu wzruszyła otwartością, podbudowaniem mojej odwagi i pochwaleniem mojej "zawziętości", ta sama, która w zasadzie pchnęła mnie do działania otwierania własnej działalności i wzięcia udziału w tym konkursie grantowym, a również ta sama Pani która w październiku wydarła się na mnie na korytarzu uczelni "wkurza mnie pani" (bo to z jej winy najwidoczniej wszystkie opóźnienia, a ja piszę uprzejme maile co 1-2 tyg z ponagleniem w kwestii realizacji projektu i prośbą o określenie się do kiedy to-czy-tamto się wydarzy) - ta Pani po kolejnym fuck upie w tym tygodniu wysłała mi bardzo oficjalnego maila....
Od początku: chciałam rozliczyć 1 zaliczkę grantu - więc jeszcze w październiku wysłałam do księgowości uni rozliczenie grantu tak samo przygotowane, jak rozliczam projekty w pracy; zaznaczam, nie jestem księgową! Ale rozliczenie zrobiłam konkret i nawet do tej pani "czuwającej" wysłałam je w połowie października z prośbą o raz, że weryfikację, a po drugie: zatwierdzenie przekierowania zaoszczędzonych kosztów na inne obszary projektowe. Odpisała mi, że wszystko ok i nie ma sprawy. Więc myślałam, że wszystko ok i nie ma sprawy. Ale jak wysłałam rozliczenie do księgowych na uni to znowu: irytacja, akronimy, pouczenie, że tak przygotowane rozliczenie to o kant dupy rozbił, że źle i że mam coś tak zanieść do DFG, a tam złożyć w OPK i tak cały e-mail... no, jestem tak zmęczona, że witki mi opadły i zamiast prosić o wyjaśnienie to jej przesłałam to powyżej ujęte wyjaśnienie, że ja tam nie pracuję itp z dodatkowym akapitem z pytaniem "Czy jest Pani pewna, że przygotowanie tego wewnętrznego dokumentu rozliczenia leży po naszej stronie? Zaznaczę, że nas informowano, że mam zbierać faktury, a dokument, który wysłałam do księgowości wykonałam z własnej inicjatywy, chcąc zaprezentować szczegółowe wydatkowanie grantu. Jeżeli rozliczenie powinno wyglądać inaczej proszę o wysłanie wzoru."
Trzy dni była cisza.
Zirytowana, że ta cisza się przeciąga - bo w mailu z wysłanym w październiku rozliczeniem, z załączonymi skanami i zdjęciami faktur, zaznaczyłam, że w poniedziałek 4 listopada chcę wystąpić od drugą zaliczkę grantu na realizację projektu - i na to nikt mi nie odpisał, a czas płyyyyyynął - napisałam maila proszą o odpowiedź co dalej, bo chcemy dostać drugą transzę grantową. Czy mogę już o nią występować? Co zrobić by ją dostać? Proszę o instrukcję, bo nie chcę, aby znowu powtórzyła się historia z września - umowa niby podpisana w sierpniu, a grantu doprosiłam się sięgając mailem dopiero do Głównej Księgowej, która pośpieszyła Panią "czuwającą" nad projektem o wystawienie jednego dokumentu, który blokował przelanie zaliczki. W rezultacie grant dostaliśmy nie w sierpniu, nie we wrześniu, a 4 października w nocy... To jest cholernie słabe. Poprosiłam ludzi z tej księgowości by tym razem traktowali nas z szacunkiem i realistycznie dookreślili do kiedy dostaniemy kolejną zaliczkę, by zmniejszyć nasze napięcie i frustrację. I pomóc w realistycznym planowaniu działań projektowych. Dałam do "dw" Panią "czuwającą", żeby też wiedziała, bo bez jej udziału (wystawienie ponowo dokumentu, którego brak może blokować przelanie grantu) i bez jej woli określenie tego terminu będzie niemożliwe.
No i wracamy do teraźniejszości: wczoraj Pani "czuwająca" odpisała mi maila w oficjalnym tonie. Tym razem wyjaśniała, że zaprasza mnie do swojego biura w celu wyjaśnienia, jak należy poprawnie składać wniosek o zaliczkę. Podała jakie dni jej pasują i kiedy będzie w biurze. Dodała, że mam przynieść ORYGINAŁY wszystkich rachunków i faktur - też dla mnie nowość, pierwszy raz usłyszałam, że mam to złożyć teraz, a nie w lutym, wraz z dokumentacją grantu.
Przeczytałam maila i poczułam lęęęęęęęękkkkk.
W pierwszym momencie się przestraszyłam - że znowu na mnie się wydrze, bo bądź co bądź robię jej czarny PR jednocześnie dbając o własne interesy.
A w drugim momencie się wkurwiłam - bo babka zamiast konkretnie odpisać co i jak, "zaprasza" mnie do swojego biura w LISTOPADZIE by przedstawić mi procedury, które powinny być mi przedstawione w sierpniu! I być może znowu będzie na mnie drzeć ryja, że "wkurza mnie pani". No i chuj, ona też mnie wkurza, tylko, że ja piszę o tym kulturalnie i proponuje rozwiązania, wyjaśniam ZDROWO skąd moja frustracja wynika i mam do niej prawo, bo JESTEM STRONĄ UMOWY, mam prawo oczekiwać porządnego wywiązywania się z jej założeń przez drugą stronę. Za stara dupa jestem by mną pomiatano, pouczano, podczas, gdy z mojej strony jest masę chęci do nauki i współpracy, to oni po swojej stronie zawalili z komunikacją! A już szczyt szczytów to wydarcie na mnie ryja tonem growlującego wokalisty zespołu Death Metalowego na korytarzu uczelni, podczas gdy realizowałam wydarzenie na stoisku w trkacie otwartego eventu; zresztą na realizację którego to stosika w ostatniej chwili (na 5 dni przed) się doprosiłam o przyznane w sierpniu środków! No kurwa!
I tym bardziej jestem teraz oburzona tym, że ona wtedy się na mnie wydarła. No szok. Ja ten miesiąc temu przeżywałam to bardzo - bo jeżeli tyle osób wokół mówi mi, że coś z moim zachowaniem jest nie tak, to może faktycznie to czas na autorefleksje, nie? Bo zarówno Pani "czuwająca", panie z Marketingu, pani od eventu. Ale nie. Potrzebowałam wtedy insightu (dziękuję <3), bo sama byłam tak stłamszona i wykończona... a teraz nie jestem. Anyway, oburza mnie tamto wydarzenie tym bardziej, że wydarła się na mnie kobieta, która mnie doprowadziła w czerwcu do wzruszenia mówiąc "Ja też miałam wielu chujowych szefów. Może czas spróbować stworzyć coś własnego, zaryzykować i spróbować być swoją własną szefową". Opowiedziałam jej wtedy o mojej historii zatrudnienia, o wyzyskujących i nieszanujących prawa pracy pracodawcach, o moich doświadczeniach zawodowych i rezygnacji z szukania zadowalającej pracy. Ona mnie podbudowała w czerwcu, nakręciła do wiary w siebie i własne kompetencje. I do tego dążę przecież. To robię. Po to ten cały projekt powstał. A tym czasem kilka miesięcy później, ta sama pani "czuwająca" - dziekanka z tego co wiem - zrobiła mi na tym korytarzu coś, co nie tylko wpłynęło na podkopanie mojej pewności siebie, ale autentycznie mnie zastraszyło - BOJĘ SIĘ spotkać z nią sam na sam w biurze. I sobie zdałam sprawę, że w mojej historii zawodowej NIKT dotąd, żaden pracodawca, żaden urzędnik, żaden przełożony nie podniósł na mnie głosu. Nawet, gdy popełniałam błędy, które przynosiły straty firmie - zdarza się po prostu. Zawsze w takich momentach zachowywali się profesjonalnie, omawiali ze mną konsekwencje, dawali feedback, a ja wyciągałam wnioski. Bywało, że nie szanowali granic, pomiatali, nadużywali mojej uprzejmości i manipulowali mną. Tak, pewnie, bywało, że chujowo pogrywali, że szantażowali, że nie płacili. Ale NIKT nie podniósł na mnie głosu. A już na pewno nie za to, że próbuję dopilnować terminowości realizacji projektu. Przecież do tego zobowiązuje mnie umowa.
To jest mobbing.
I zastanawiam się, jak to rozwiązać - czy nigdy do tematu nie wrócić, zamknąć, zapomnieć, iść dalej i nigdy do tego nie wracać? Czy przeciwnie - po zakończeniu projektu grantowego dać znać rektorowi/pani kanclerz, że pani "czuwająca" nie dowoziła, że brak nam było instrukcji, że inne działy uni nie były informowane o tym, że my będziemy się z nimi kontaktować i że jesteśmy zieloni w kwestii wewnętrznych procedur? Że 1 zaliczkę grantu dostaliśmy z opóźnieniem około 1,5 miesiąca, że tracimy czas na naukę rozliczeń, które powinniśmy poznać na etapie podpisywania umowy, że nie epopeje można by napisać o Dziale Marketingu i ich... sama nie wiem czy złośliwości czy po prostu nie ogarze? Czy to może pycha i poczucie wyższości? No i oczywiście o wydarciu na mnie ryja na korytarzu co mogą potwierdzić liczni świadkowie...
Co zrobić z tym po zakończeniu projektu? Hymm?
Po zastanowieniu odpisałam (bardzo formalnie i profesjonalnie) tej Pani "czuwającej", że nie mogę się pojawić u niej w biurze w godzinach jej pracy, bo to również godziny mojej pracy. Ale proponuję zorganizować spotkanie online, od razu zapraszając wszystkich członków mojego zespołu by wszyscy byli świadomi procedur. Zaproponowałam dni i godziny. Zaznaczyłam, że to dla mnie frustrujące i trudne, że o sposobie rozliczeń lub o innych niespodziankach dowiaduje się w listopadzie, czyli w 3 miesiącu realizacji projektu. Że wolałabym poznać takie informacje już na etapie podpisywania umowy, aby w realistyczny sposób zaplanować pracę. Wyjaśniłam (znowu, ja to na różne sposoby jej piszę od sierpnia), że pracujemy zawodowo, uczymy się, mamy zadania do wykonania na studiach, do tego prowadzimy z olbrzymim opóźnieniem projekt grantowy - kluczowe było dla naszego projektu by rozpoczął się przed rozpoczęciem roku akademickiego, bo po jego rozpoczęciu będziemy mieli mniej czasu i mniej sił przerobowych. No trudno, jest jak jest, tego czasu nie odzyskamy. Po prostu wydłużenie czasu realizacji projektu do lutego nie do końca rozwiąza��o sprawę - bo wciąż mamy zaliczenia i sesję, a między semestrami nie mamy wcale przerwy na studiach niestacjonarnych. Dlatego tak nalegaliśmy na rozpoczęcie projektu grantowego w sierpniu, we wrześniu. Więc teraz musimy dokładnie planować każdy krok, a takie niespodzianki jak podawanie wytycznych w sprawie rozliczenia projektu po tym jak zdążyliśmy wydać grant i złożyć rozliczenie jest po prostu z naszej perspektywy zwykłym traceniem czasu i mocy przerobowych. Dobrym przykładem jest to, że 5 listopada rozmawiamy o planowaniu nauki poprawnego wykonania czegoś, co miało być zamknięte 31 października (lub znacznie wcześniej) i byłoby zamknięte, gdyby podano nam wymagane wytyczne. Wyjaśniłam, że teraz każde przełożenie działanie, niezaplanowane musi się odbywać kosztem naszego czasu na regenerację, a to frustrujące i drenujące.
Zaproponowałam jej, że te oryginały faktur i rachunków mogę jej wysłać pocztą, listem poleconym. Poprosiłam, aby potwierdziła czy mam wysłać na jej nazwisko czy na adres biura po prostu.
No i tyle.
Po skonsultowaniu tej treści z zespołem wysłałam maila.
A mój chłopak - który był przy mnie, gdy tego maila z zaproszeniem dostałam i który był przy tym, jak pani "czuwająca" dziekan się na mnie wydarła - od razu cisnął "proponuj spotkanie w online", a po wysłaniu maila powiedział "No super, jak się wszyscy połączymy na kamerkach to poinformujemy panią, że chcemy całość spotkania nagrać, aby nie zapomnieć na przyszłość."
Myślałam, że plan był sprytyny...
Ale odpowiedzi nie ma. Więc już jeden dzień zaproponowany przeze mnie na to spotkanie online odpadł (bo we wtorek raczej się nie odbędzie spotkanie, jak nie ma odpowiedzi do dziś, nie?). xD
Ech.
Ale w końcu czuję, że odzyskuję sprawczość.
Ale jestem też wykończona. Tak meeeeega wykończona.
Są też plusy - znaleźliśmy partnera do współpracy, więc już na takie 50% w marcu jedziemy na kurs do Włoch! :D
Byliśmy w górach.
A w weekend w końcu zobaczę rodzinę mojego partnera. Ech. Tj. nie wiedziałam, że się za nimi stęskniłam, ALE w zeszłym tygodniu mój chłopak korzystał ze wspracia informatycznego swojego szwagra. Ja gotowałam obiad i gdy usłyszałam głos tego ancymona to momentalnie zalała mnie nostalgia, a oczy zaszły łzami. Nie sądziłam, że tak bardzo tęsknię za moim ulubionym wspólnikiem obserwcji członków tamtej rodziny. Po prostu taka tęsknota!
A! Bo za moimi członkami rodziny nie tęsknię, bo akurat ostatnie tyg mamy bogate w interakcje - byliśmy w końcu na grobingu. Jesteśmy 3,5 lat razem i pierwszy raz poszłam z O. na grobing. Udało się. I duuuuuużo we mnie się emocjonalnie działo. Oj, dużo. Najwięcej emocji przy grobie brata... I nie wiem co to za emocje. Jakieś takie nieznane. Niewygodne też. Takie, które zganiałam poza świadomość, a zarazem byłam ciekawa tego co tam jest, bo takie nowe, nieznane i niewygodne. Warto przemyśleć
Muszę znaleźć czas by częściej pisać, bo to mi dużo daje... Naprawdę tyle się działo ostatnio...
7 notes
·
View notes
Text
W poniższym pojedynku zmierzą się "Baśnie" Hansa Christiana Andersena oraz "Kto z was chciałby rozweselić pechowego nosorożca?" Leszka Kołakowskiego (tej drugiej książki nie ma na liście lektur od 2021, ale nadal bywa przerabiana w szkołach).
"Baśnie" Andersena są absolutną klasyką światowej literatury dziecięcej, były wielokrotnie adaptowane na potrzeby innych rodzajów sztuki (film, sztuki plastyczne itp). Do najbardziej znanych należą m.in. "Calineczka", "Królowa śniegu", "Mała syrenka", "Brzydkie kaczątko", "Dziewczynka z zapałkami" i "Księżniczka na ziarnku grochu". W programie edukacji wczesnoszkolnej można wybrać do omawiania jakąkolwiek baśń lub baśnie duńskiego baśniopisarza.
"Kro z was chciałby rozweselić pechowego nosorożca?" Kołakowskiego to historia nosorożca, który chciałby nauczyć się latać, ale niestety wychodzi mu to z mizernym skutkiem. Słowa autora o książce:
"Książeczka niniejsza została napisana w 1966 r. dla mojej córki i została złożona w wydawnictwie, które zamierzało ją ogłosić. Jednakże czujna cenzura naszej PRL-owskiej ojczyzny nie dopuściła do tego, by utwór, który grozi tak złowrogimi skutkami dla całej ludzkości, został ogłoszony. Skonfiskowany tekst leżał więc gdzieś w archiwum, póki ktoś nie odkrył go po latach, by wydać w tak zwanym drugim obiegu. Po kilkunastu latach wraca do zwykłego obiegu dzięki życzliwości Muchomorów [pierwszy oficjalny polski wydawca książki - przypis blogerki]".
9 notes
·
View notes
Text
25 sierpnia
Jestem strasznie zmęczona. Rano byłam na korkach, potem jedynie zostawiłam książki u przyjaciółki i pojechałyśmy do sąsiedniego miasta. Miałyśmy iść na lumpy, ale w końcu było tak gorąco i się tak umęczyłyśmy, że no nie było nas tam. Byłam na obiedzie u jej dziadków, a potem na lemoniadzie. Na przystanku spotkałam chyba najdziwniejszego typa jak dotąd. Opowiadał nam o Jezusie, ale to co mówił w ogóle nie miało sensu, coś tam plótł, żebyśmy zostały apostołkami, że on pije jakąś wodę od zakonnic i nic mu sie nie dzieje, że jego wnuczka ma kleszcza w ręce, bo sie nie modliła wystarczająco i jakieś farmazony. Prowadził taki monolog z 30 minut, niestety nasz bus nie przyjechał i musiałyśmy czekać na następnego także ucieczki nie było. Jechał tym samym i siadł za nami, włożył głowę pomiędzy siedzenia i gadał dalej, jeszcze dał mi jakąś ulotkę z papieżem. Powiedział, że ma większą moc, bo tekst jest na biało, a tło na czarno. A i jeszcze nosił ze sobą wielki na tak 50 centymetrów obrazek z Jezusem. Dosłownie takie coś z torby wyciągnął, nawet nie żartuje. Jak już szłam do domu to jeszcze na mnie jakiś debil trąbił. Ja naprawdę nie wiem po co i jak ma mi to zaimponować, jeżeli taki jest cel. Idę sobie spokojnie chodnikiem i takie coś
Zjadłam: 1700 kcal 🌚
Spaliłam: 600 kcal
Dobranoc ❤
#gruba swinia#motylki any#będę motylkiem#chude uda#bede idealna#bede lekka#bede perfekcyjna#motylki#tylko dla motylków#nie chce być gruba
22 notes
·
View notes
Text
No. 18
Jest kilka rzeczy, na których chciałabym się skupić w przyszłym roku. Moje obecne miejsce pracy nauczyło mnie, że dobrze jest nie stawiać sobie zbyt wielu priorytetów, jeśli jest ich za dużo, to tak naprawdę nic nie jest priorytetem.
Wynalazłam więc sobie trzy rzeczy, na których chciałabym się skupić, żeby móc się dalej rozwijać. Ale nie chodzi o jakiś produkt finalny, czy etap końcowy, do którego dotrę, gdy faktycznie za te wszystkie swoje cele się zabiorę. Chodzi wszak o podróż i to co przyniesie.
Nauczyłam się też, szczególnie przez ostatnie dwa lata, że nakładanie na siebie presji tylko pogarsza sprawę. Wpisywanie sobie w kalendarz rzeczy, które chce się zrobić, z nadzwyczajnym wręcz optymizmem, kończy się zazwyczaj zawodem. Bo nie da się zrobić wszystkiego na raz, nie można mieć setki wielkich celów, z których każdy wymagałby przynajmniej dodatkowych 12 godzin w dobie.
Moje trzy priorytety więc na przyszły rok to pisanie, projektowanie graficzne i jakaś forma aktywności fizycznej.
W pierwszym łatwo wskazać sukces - byłoby nim ukończenie książki. Ale tak naprawdę chodzi o regularność, o zasiadanie do maszynopisu, o przezwyciężenie obezwładniającej niemożności, która bierze się z lęku przed porażką. Nigdy nie dowiem się, co będzie z tej książki, jeśli jej wpierw nie ukończę.
Projektowanie graficzne to coś, co robię częściowo w pracy, a rozwój w tym kierunku jest mocno wspierany. Dostałam już zielone światło na kurs, który sobie znalazłam, firma powinna mi więc go opłacić. Powiedziałam, że chcę sobie wydzielać czas w pracy, żeby robić ten kurs, nie było z tym problemu. Myślę, że tak będzie łatwiej, niż zmuszać się do dodatkowych godzin przed komputerem po pracy, która i tak jest siedząca i związana z gapieniem się w ekran. Można powiedzieć, że jestem dość podekscytowana tym priorytetem, bo widzę wiele możliwości rozwoju twórczego, ale i zawodowego. Chciałabym po projektować trochę rzeczy komercyjnych, przede wszystkim zbudować portfolio i poczuć się w Illustratorze tak dobrze jak w Photoshopie. A może nawet i lepiej w obu tych programach. Tlą się jakieś bardziej poważne plany w tym kierunku, bo jak wiadomo kilka źródeł dochodu to zawsze lepiej, ale to nie na teraz.
No i na końcu ruch, element podstawowy właściwie. Szczególnie przy siedzącym trybie życia, przy mojej insulinooporności i cichym, małym marzonku-celu, o którym myślę odkąd w wieku 17 lat pierwszy raz stanęłam na macie do jogi. Ale nie tylko o jogę chodzi, a o sprawność, o poczucie tego, że jestem silna, że moje ciało jest mocne, że nic mnie nie boli, że mam energię. Reszta przyjdzie później.
Mogłoby się wydawać, że trzy takie zupełnie różne rzeczy to dużo. Że może byłoby lepiej wybrać jedno i skupić się wyłącznie na tym. Tego próbowałam w tym roku z książką. Zaklinałam i myślałam, i wizualizowałam, i z przerażeniem patrzyłam na tekst w wordzie. I głównie poniosłam porażkę.
Najlepiej funkcjonuję gdy mam jakąś różnorodność, gdy mogę spełniać się we w wielu dziedzinach, odkrywać nowe umiejętności. Gdy byłam mała w przyszłości chciałam zostać i modelkę, i antyterrostyką, i pisarką, i wokalistką, i malarką, i filmowczynią, krytyczką, i nawet fizyczką, czy astonomką (zanim okazało się, że jestem kiepska z matematyki, a fizyka jest ciekawa głównie filozoficznie). Potem gdy pewne cechy mojej osobowości ukształtowały się trochę bardziej, wciąż było wiele rzeczy, które mnie interesowały, głównie pisarstwo, książki, jednak lubiłam też malować i rysować, grać na instrumentach, kręcić amatorskie video i tak dalej.
A później przyszła praca, rzeczy, których musiałam się nauczyć, studia jedne i drugie, które poszerzyły horyzonty i tak oto dziecinna radość z robienia rzeczy po raz pierwszy lub dla tego tylko, żeby je zrobić, gdzieś uleciała. Trzeba było skupić się na tym, za co płacą. Na zdrowiu psychicznym też, to był dla mnie priorytet w 2021 i sporo mi to dało.
Wszystkie trzy rzeczy, o których napisałam wyżej to tak naprawdę nie coś, co przestanę robić gdy skończy się przyszły rok. Ale jestem ciekawa gdzie będę i czy mi się uda. Jeśli tak nie zdejmę presji, to nie wiem już jak, ale nie chcę się poddać. W tych rzeczach chodzi przede wszystkim o coś, co z angielskiego ładnie nazywa się 'showing up'. Bo rezultat końcowy nie jest aż tak ważny. Ważne jest pojawiać się, być regularnym w swoich działaniach, stawiać się tam, gdzie obiecaliśmy, że będziemy. W tym wypadku tylko przed sobą.
A dla osób to wytrwale czytających, chcę życzyć po prostu wszystkiego dobrego w nowym roku. Pamiętajcie, nigdy nie jest za późno. Afirmacja dla mnie, afirmacja ode mnie dla was.
8 notes
·
View notes
Text
11-12.11.2023
TW:SAMOOKALECZANIE
Przespałam jakąś godzinę.
Sobota była trochę pełna napięć. Pozytywna to oglądałam film pt
"Poradnik pozytywnego myślenia"
Serio polecam wam ten film. Opowiada o chłopaku chorym na dwubiegunówke który chce się zobaczyc z żoną. Jednak nie może ze względu na to że uznano go za niepoczytalnego,dopiero co wyszedł z psychiatryka. Poznaje jedną dziewczynę która go kocha ale chce mu pomóc i zapisują się na turniej tańca. Ta dziewczyna miała chyba borderline
A napięcie było bo moja matka zaczęła gadać że żadnych świat nie robimy itd
A ja na to że dobra to sobie pójdę na święta do kogoś innego.
I tu się uruchamia.
Mama: nie będziesz obchodzić żadnych świat i chodzić po wszystkich,wstydu narobisz tylko (wstyd bo jestem chora psychicznie xD)
Ja: nie będziesz sterować moim życiem,to że mnie urodziłaś nie znaczy że jestem twoją marionetką,pójdę do kogoś na święta czy ci się to podoba czy nie. U innych na pewno będzie lepsza atmosfera niż tutaj z tobą
Jako że ostatnio groziłam matce niebieską kartą za bicie to dziś wściekła się,zaczęła krzyczeć i płakać. Potem w kuchni rzucała talerzami
Masakra z tym 🙄
I potem tylko książki i gry i rozmowa ze znajomymi przez tel
A niedziela to była spokojniejsza w domu bo byłam sama
Ale w głowie nie mam za to spokoju.
Nie rozumiem tego stanu. Jestem w hipomani i imprezuje i prawie bez przerwy gadam z innymi jednocześnie mając silne myśli samobójcze i okaleczenia
Jestem na maksa zagrożona samobójstwem. Jak przejmie jakaś jaźń nade mną kontrolę to może być po mnie
Nie rozumiem tego stanu. Amok samobójczy i mania jednocześnie ?
Pogubiłam się i jestem cholernie zmęczona psychicznie.
Czy naprawdę ja zakończę swoje życie samobójstwem ?
Ten rok to jest gorszy a jednocześnie tak jakoś wojowniczy ale i właśnie bardzo samobójczy
Ogólnie dziś jeszcze sprzątając papiery natknęłam się na swój wypis ze szpitala z sierpnia i zauważyłam coś na co wcześniej nie zwróciłam uwagi. Stwierdził mi jakąś chorobę kości
Z ciekawości zobaczyłam co to jest. I patrzę że to bardzo rzadka choroba genetyczna kosci
Mogłam się domyślić że coś wykryje rzadkiego. Ale czemu dopiero teraz to zauważyłam ? Nie wiem
Ogólnie też dziś oglądałam dwa filmy.
"Za duży na bajki"
Opowiada o chłopcu który ma nadopiekuńczą matkę która zachorowała na raka i musi zostać w szpitalu. Więc chłopcem zajmuje się ciocia i próbuje go usamodzielnić. Chłopak jest gamerem i ma zamiar startować w turnieju gamerskim
"Okrutny podły zły"
Biografia która opowiada o seryjnym mordercy Teda Bunny'ego. Który miał wyjątkowo drastyczne zbrodnie i zabijał głównie kobiety w latach 70.
Bardzo mi się te filmy spodobały ogólnie
I później było moje ulubione "Śmierć na 1000 sposobów"
Ogólnie to w nocy Kiara odwaliła niezły numer
Ja słyszę z kuchni że coś uderzyło jakby na blacie a tu patrzę a Kiara stoi na blacie. Jak zobaczyła że ją nakryłam na blacie to tak się wystraszyła że wpadła do zlewu xDD
Nauczka by nie wchodzić na blat 😂
A teraz tak sobie siedzę i próbuje sobie nic nie zrobić. Choć mnie strasznie kusi
A z tą raną na brzuchu co ostatnio sobie zrobiłam to w zasadzie powinnam iść do chriurga. Bo rana jest tak ogromna i głęboka że nie dość że ciągle krwawi to jest tak duża że mogę włożyć tam dłoń..
I ledwo co chodzę bo boli mnie przy każdym ruchu.
Trochę się nawet boje czy przypadkiem nie przecielam jakiegoś organu
Ale się cholernie boje iść do tego chriurga bo kiedyś zostałam wyśmiana przez takowego z powodu próby samobójczej. I ten jego tekst wtedy :
"Gdyby ci wyszło to bym nie musiał się z tobą użerać"
Już nie mówiąc jak mnie wyzywał i naśmiewał wraz z pielęgniarkami z którymi filtrował 🙄
Dlatego się teraz boje
Domyślam się że terapeutki mnie chyba zabiją w nadchodzącym tygodniu. I nie wiem co na to psychiatra. Ale szczerze ? Ja sama sobie teraz nie radzę. Kompletnie tracę kontakt z ciałem i nie czuje ani głodu,pragnienia,potrzeby snu ani też bólu.
Jakbym była martwa. Emocje też słabo czuje. Aktywna albo radość albo spokój.
O tyle dobrze że radość ale no też jak już wspomniałam to odcinanie się od ciała
Nie wiem co na to powie psychiatra.
Poszłabym do szpitala ale szczerze,chce najpierw zaliczyć praktyki,a potem tam lecieć.
Bo co mi da pobyt w szpitalu jeśli bym np nie zaliczyła roku przez to że nie zrobię praktyk i musiałabym rok powtarzać ?
Wiadomo że się boje że naprawdę to zrobię,ale przecież nie mogę rzucić wszystkiego co jest dla mnie ważne i uciec do szpitala
Ciekawe czy będę mieć jutro odwagę pogadać o tym z terapeutką.
Przez tą utratę krwi jestem jakoś bardziej zmęczona
Więc może zasnę bez koszmarów chociaż na 2 godziny
To tyle
Do zobaczenia
Trzymajcie się kochani 💜
19 notes
·
View notes
Text
Wczoraj przy kolacji miałeś taką znudzoną minę, że pierwszy raz uprzytomniłam sobie, jak będziesz wyglądać, kiedy przestaniesz mnie kochać
#sad aesthetic#cytat o życiu#samookaleczanie#cytat po polsku#depressiv#kocham cię#emocje#nieszczęśliwa miłość#kocham#kocham cie#kocham ją#kocham go#milosc#cytat o miłości#brak miłości#nieszczesliwa milosc#cytaty miłosne#nie ma miłości#miłosć#wiersze miłosne#smutne zycie#smuteczek#smutny tekst#cytat z piosenki#moj cytat#cytat z książki#cytatowo#polskie cytaty#cytat dnia#cytaty
16 notes
·
View notes
Text
Nigdy nie mówił do niej o miłości, ale czuł ją na tyle mocno, że i tak zdołała do niej dotrzeć. Nie miała łatwo, ale na jego nieszczęście suka była dokładnie tak niepowstrzymana, jak kobieta, którą pokochał. Przedzierała się przez grube warstwy skóry, jak przez dżunglę. Bolało. Momentami kulił się w sobie, napinając każdy mięsień, ale ona cięła na wskroś. Słyszała, co mówił. Próbowała krzyczeć od wewnątrz, ale jej głos odbijał się głuchym echem od jego klatki piersiowej. Co jakiś zdarzało jej się zatrzymać. Zwiedzała sobie jego wnętrze, tykając to tu, to tam. Bywały okresy, że była wyjątkowo delikatna, ale nauczył się już, że to cisza przed burzą. Że zbiera siły, by uderzyć podwójnie. Walczyli ze sobą. On i jego miłość. Ona darła się na niego od środka i cięła żywcem kolejne warstwy, by się przedostać. On zaciskał zęby i włączał głośno muzykę, bo zagłuszyć jej krzyki. Do bólu był przyzwyczajony, więc nawet gdy paliły go świeże rany, nie dawał tego po sobie poznać. W zasadzie nienawidzili się. On swojej miłości, a miłość jego. Po miesiącach walki znajdzie się tuż pod jego skórą. Przetnie wzdłuż jego klatkę piersiową, zeskoczy na podłogę i zacznie biec ile sił w nogach. Krew zaleje mu doszczętnie podłogę i zdąży tylko krzyknąć za nią ”Wracaj ty kurwo!”. Zbiegnie po schodach, cudem ominie psa, a potem wymknie się szczeliną okna. Będzie biegła. Będzie biegła do utraty tchu. Będzie biegła, strugi łez ciekły jej będą po policzku i powtarzać będzie jak mantrę „Zdążyłam. Zdążyłam.”. W końcu dobiegnie do jej drzwi, stanie i zapuka. Kobieta, która pokochał otworzy je i obie popatrzą na siebie niepewnie. Po chwili ze szczerym uśmiechem uklęknie przed nią, wystawi dłonie w geście zaproszenia i weźmie na ręce jak stęskniona matka. „Wiedziałam, że dasz radę.” Kobieta, którą pokochał otuli całą swoją miłością jego miłość i zastygną tak na parę chwil. Wzajemność splecie ich dłonie, a przed nimi ukażą się ostatnie drzwi. Spojrzą na siebie jeden i ostatni raz. Poczują najmocniej to, co im się nie przyśniło. Poczują najmocniej to, co naprawdę się zdarzyło. Tego już nikt im nie zabierze. To oni, widzisz? To oni. Są. Dobiegli. Uciekli przed światem.
Marta Kostrzyńska
#marta kostrzyńska#kostrzynska#cytaty#po polsku#polski#poezja#polskie-zdania#cytat#polskie-zdania.pl#polskie zdania#książki#książka#emocje#tekst#polski tekst#polskie teksty#kostrzyńska#cytaty o milosci#blog z cytatami#blog literacki
50 notes
·
View notes
Text
Burzę i odbudowuję świat ze swojego snu, a rano próbuję sobie przypomnieć, jak odbudować siebie.
Gennifer Albin, Przędza
#Świat#Sen#tożsamość#cytat po polsku#cytat#życie#cytat z książki#dorosłość#polskie cytaty#cytaty#słowa po polsku#polski tekst#piękne słowa#Gennifer Albin#od nowa#wiara w siebie#walka#polski blog#polski tumblr#po polsku#wiara#nadzieja#przyszłość
12 notes
·
View notes
Text
Hejka
Obudziłam się z takim właśnie widokiem. Poleżałam jeszcze chwile i „wróciłam do żywych”. Ostatnio czuje się jak trup zaraz po przebudzeniu. Od razu przypomina mi się początek mojego ulubionego filmu Obcy ósmy pasażer Nostromo i tekst Breda oraz Parkera.
B: I feel dead
P: Anybody ever tell you, you look dead?
Znam ten film na pamięć bez kitu. Z resztą nie tylko ten. Trzy pierwsze części Obcego, trzy części Parku Jurajskiego, trylogia Władcy Pierścieni, oryginalna trylogia i prequele Gwiezdnych Wojen… Długo by wymieniać :)
Gdy wstałam by wziąć leki zauważyłam, że Zezol sobie żwawo patroluje teren. Cieszę się, że wszyscy się zaaklimatyzowali w nowym domu. Wszyscy też się miedzy sobą dogadują. Mniej bądź bardziej :)
Pojechałam dziś do Turku na zakupy. Zarówno spożywcze jak i budowlane. Na pierdoły również znalazło się miejsce w przysłowiowym koszyku. W pepco kupiłam gacie z barbie, kominek na wosk oraz olejki i taką zawieszkę żarówkę. Totalnie się w niej zakochałam zatem zawiesiłam ją przy etui do telefonu. Przypomniały mi się czasy jak do tzw „Cegły” przypinało się breloczki bądź takie jakby guziki co mrugały kiedy nadchodziło połączenie :) W ogóle telefony z klapką były kiedyś sztosem nad sztosem. Wyklejało się je cekinami :3
Po powrocie bawiłam się nieco z Gryziem. Nikt nie może czuć się wykluczony zatem każdy zwierz dostaje swoje „pięć minut” nieograniczone czasowo do wykorzystania.
Z Rudą były buziaczki. Jerry dał się wygłaskać. Gryziowi rzucałam sznurki do aportowania. Tajson została wygłaskana a Zezol siłą przytulony xD Koperek oczywiście ze mną śpi i się bawi w pacanego. Nawzajem się pacamy łapkami xD
Poczytałam też trochę „Ahsoka”. Dosyć mało bo wiecznie coś albo raczej ktoś mi przerywał i nie miało to większego sensu. W końcu wznowili druk tej książki. Na pierwszą edycje się nie załapałam a ceny używek przekraczały 200 zł 🤯 Książkę przeczytałam w oryginale raz, drugi zaś słuchałam audiobooka, który swoją drogą jest genialny. Czyta ją Ashley Eckstein czyli aktorka dubbingowa, która wciela się właśnie w Ahsoke Tano w wojnach klonów oraz Rebeliantach :3 Polecam z całego serducha. Książka jest napisana prostym językiem zatem warto potraktować takie słuchowisko jako trening języka angielskiego.
Jedzeniowo dziś połowa tego co na talerzu - nie licząc ogórków. Te domowe ogórasy były tak dobre, że się nimi opychałam do woli.
Generalnie mało się dziś ruszałam. Chociaż to i tak za wiele biorąc pod uwagę skręconą kostkę… Boli jak diabli a mnie nosi ta bezczynność. Nawet ogrodu mi nie pozwalają podlewać… Chodzę zatem bez węża by doglądać dobrostanu roślin. Przy okazji z nimi rozmawiam. Uwielbiam rozmawiać ze swoimi krzaczorami. Te zaś odwdzięczają się rosnąć zdrowo
Ogólnie dzień był dobry. Nie miałam praktycznie złych myśli, mało się zawieszałam oraz nie czuje się jakbym stała z boku. Oby tak dalej!
17 notes
·
View notes
Text
27.102023
Wczoraj w końcu udało mi się zalogować do właściwego miejsca w którym wykładowcy zostawili materiały naukowe. W tym zadania! :)
JARAM SIĘ! Mam kreatywne zadania do wykonania na zaliczenie. :)
Nawet mam kilka pomysłów jak to przedstawić, by było zgodne z tematem zajęć. No kurcze, jestem bardzo kreatywnie pobudzona. :) Mam z tego fun. Dawno nic tak bardzo mnie nie... hymmm... nie wiem jak to opisać. Czuję zarazem, że jestem głodna wiedzy, że chcę wiedzieć więcej, zrozumieć zagadnienie u podstaw, a zarazem, że chcę TWORZYĆ wykorzystując tą wiedzę, że czuję jakieś takie wewnętrzne wyzwanie, jakąś ambicję, wewnętrzną siłę i radość z tego, że chcę się w danym temacie sprawdzić. :)
W efekcie tego trudnego do opisania uczucia do późna siedziałam przy kompie robiąc wstępny szkic. A przed snem, w łóżku, czytałam znalezione w ramach mojego abonamentu na Empiku książki, które troszeczkę inaczej podchodziły do tych zagadnień, które wcześniej już spisywałam na komputerze - dziś będę uzupełniać swój projekt o te informacje. Wiem, że mam tendencję do nadmiaru (słów, myśli, wątków), więc będę próbowała maksymalnie ociosać tekst, aby pozostawić samą esencję i pozwolić właśnie wizualnym symbolom zadziałać. JARAM SIĘ! Jeszcze pozostaje kwestia kolorystyki! Bo w pierwszym momencie chciałam stworzyć coś na kształt tych książeczek dla niemowląt - to czarne kształty (i tekst) na białym tle, to białe kształty (i litery) na czarnym tle. Ale im bardziej zgłębiam temat tego, czego od nas oczekuje prowadzącą tym bardziej oczywiste dla mnie staje się, że muszę użyć koloru. Ale jeżeli już muszę o ten aspekt zmodyfikować swój pomysł, to chcę, aby to była konkretna, kompatybina paleta - i tego jeszcze będę szukać, bo nie wiem co mi lepiej zagra z tematyką pracy. I straaaasznie to jest fajne :D. Cieszę się TAK BARDZO!
ALE...
Dziś rano wstałam czując dziwne dreszcze...
I coś w oku, takiego kłującego. Już w zeszłym tygodniu na wykładach czułam, że oko, blisko ujścia kanału łzowego mnie kłuje, uwiera. I szlag mnie trafiał, bo nie mogłam się podrapać (bo rozmazałabym makijaż) :P. No. To tego. Mój facet poproszony o ocenę co z tym okiem spojrzał na mnie. Minę miał nietęgą. Cały się napiął, a usta zacisnął w cienką kreskę. I mówi "wyglądasz, jakbym ciebie pobił". No i tym sposobem mam rozwiązany dylemat: mam przebranie na halloween. Jęczmień na powiece zadecydował. Ech.
Czuję się jak przednówku choroby i muszę coś z tym zrobić!
Więc dziś dzień leczonka!
12 notes
·
View notes