#svest

[narkonianews]

Sigurnost Sjenice: Borba protiv bahatog parkiranja i brze vožnje (Video)

Sigurnost Sjenice: Borba protiv bahatog parkiranja i brze vožnje (Video). Na nedavnom snimku sa naše kamere, možemo videti šokantne scene bahatog parkiranja duž ulice Milorada Jovanovića. Automobili su zauzeli sve slobodne dijelove trotoara, ostavljajući malo ili nikakvog prostora pešacima, uključujući majku s decom koja se bori da prođe. Ova situacija nije samo neugodna, već i opasna, jer se…

[astrologijaonline]

Pozdrav iz magareće klupe Neustrašivi superheroj Cirkus Bananmen Musliju sedi u magarećoj klupi. Ispred njega je Kurti, sedi označen strelicom, a drugi bilmez označen strelicom je kako Cirkus voli da kaže njegov brat Rama. Tako to izgleda kad nema tv kanalizacija ružičaste i trobojne, da prodaju narodu muda za bubrege. ‼️Direkcija Sunca na Saturnu (druga slika) je oznaka ovakvog tretmana. Cirkus je pao, ali smo mi svi kolektivno gori cirkus od njega jer smo saučesnici u njegovom tetru u kome sami sebe pravimo budalama. Srbijom uistinu jedino vlada inercija koja na ruku ide aktuelnoj kleptokratiji. #abecedaastrologije #astro #astrologija #astrologijaonline #astrologmihailo #horoskop #mesec #natalnakarta #planete #profesionalniastrolog #radnasebi #svest #tradicionalnaastrologija #univerzum #hermetizam #alhemija #astrologija_recnik_simbola #mapaduse #aspekt #astromedicina #astrosimbolika #horarnaastrologija #elekcionaastrologija #astrologija2023 #horoskop2023 http://astrologija.online (у месту Dorćol) https://www.instagram.com/p/CnmbD6IsQV8/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[donaruz]

DENTRO UNA POESIA

Dentro una poesia

l’orizzonte si sveste

denudato tra cielo e terra

nel brillio essenziale di un pudico sussurro.

Dentro una poesia

la tinta di un’aurora sceglie il sole

lo elegge

tinge l’aria e la scalda

prende il cuore e lo assale.

Dentro una poesia

si trova il suono del vento

la rigorosa marcia di un campo di dorate spighe

e l’andatura trascurata del tempo

la quale come un temporale

disperso in un altro autunno

sommerge di se

foglie color tabacco.

di Silvana Rossellini🖋

[belog-grada-crna-princeza]

Nisam se oprostila.

Ne volim se opraštati na rastancima, ne umem. Kraj nije kraj ako se ne izgovori. Bila sam i još sam tip da ću čuvati prazne kutijice - kremica, vitamina, poklona... (Možda je do podznaka u ribama.) Čuvam sve rođendanske čestitke koje sam ikad dobila po fiokama. Čuvam obeleživać za knjige koji mi je napravila drugarica iz detinjstva.  Portrete koje je slikao jedan dečko koji je bio zaljubljen u mene u drugom srednje. Papir na kom mi je jedna devojka napisala samo reči "sve okej"... Čuvam i ono što ne slutiš da čuvam; kutiju cigareta koju sam popušila sama na klupi posle prvog raskida, iglu od prve tetovaže, maramicu koju sam našla u džepu džempera osobe koje više nema. Čuvam tajne ljudi od kojih bih da ih sretnem na ulici pobegla; ali reči koje su mi govorili u mraku idu sa mnom u grob. Fraze koje sam naučila od nekih poput kojih se nadam da nikad neću biti. Nade i snove kojih ću se tvrdoglavo odreći pred svakim ko me pita. 

Tata me je naučio da je loša sreća reći "zbogom", pa uvek umesto te reči kažem prosto: vidimo se. (Kada sam poslednji put videla babu sa mamine strane i deku sa tatine, dvoje ljudi koje sam najviše u životu volela, te dve reči su bile poslednje što sam im izgovorila.) Verujem u vidimo se, nikako u zbogom. 

I tebe čuvam. Čuvam naše prepiske tokom godina, čuvam popunjenu svesku u kojoj si me sa svakom stranicom neprimetno menjala u neku novu, u glavi tvoje rečenice na sve što vidim, čujem, doživim. Tvoju bezgraničnu empatiju prema meni zbog koje sam naučila koji se zidovi stavljaju i kada, kako da kažem, a ne samo pomislim reči koje posle sanjam noćima, mada još uvek učim... Da verujem svom osećaju i ničijem više, zbog čega sam ti i izgovorila to svoje čuveno: vidimo se. Reči koje nikada nisam mislila da ću izgovoriti baš tebi, a uvek sam znala da nećeš biti sa mnom zauvek i od same sebe krila svest o tome.

A lažem. Da je bilo svesno, da sam znala šta izgovaram jer retroaktivno uvek pričam priče koje su mi poput pojasa za spasavanje u mojim burama, o kojima ti uostalom najviše znaš. Lažem jer lepše zvuči, a ja sam romantik i poeta, kad sam velikodušna prema sebi, a ti si me učila da to budem. Kada nisam tada sam obična kukavica i lažov i neko sa hroničnom potrebom da beži, šalim se ponekad da sam životinja - bila bih noj. Nisam te nikad pitala koja životinja ti misliš da bih bila, ali koja god da je, želim da sam ta.

Vuk dlaku menja, a ćud nikad(?). Bila si ubeđena da je moja dlaka loša, a ćud dobra, a ja ubeđena u suprotno. Pitam se da li si ostala pri istom stavu, ali neću te pitati. Nijedan odgovor ne bih podnela.

Naučile smo obe ponešto, nadam se, u stvari jesmo jer to je neminovno. Naučila sam, nažalost i ono što nikako nisam želela da znam. Nisam naučila da se opraštam i nikad neću.

Vidimo se...

-Katarina

[multiverseofseries]

Fly Me to the Moon: Scarlett Johansson, Channing Tatum o di come vendere l'idea dell'America

Tra verità e finzione, Fly Me to the Moon - Le due facce della luna ci porta in un periodo sociale molto simile a quello contemporaneo. Con la differenza che oggi non c'è nessun sogno da raggiungere.

Citando fin dal titolo una famigerata canzone resa celebre da Frank Sinatra (il primo a cantarla fu Kaye Ballard nel 1954), e scelta da Buzz Aldrin come brano ufficiale del volo Apollo 11, quello di Greg Berlanti è un piacevole divertissment sugli eventi che hanno preceduto l'allunaggio. Come se stesse attraversando l'altro lato della Luna, Fly Me to the Moon - Le due facce della luna è cinema che mischia la commedia all'epica, la farsa alla realtà, confondendo (volutamente) i fatti, tra verità e smaccata finzione.

Scarlett Johannson è Kelly Jones, versione al femminile di Don Draper

Con un avviso ai naviganti: se quello di Berlanti, poi, è un enorme giocattolo, bisogna allora affrontarlo con una propedeutica leggerezza, senza cercare la veridicità o la precisione. Dall'altra parte, tra il fascino degli Anni Sessanta e l'attitudine alla romanticizzazione storica (e con i 60s è facile), Fly Me to the Moon, a tratti, sveste la maschera della commedia facendosi disamina sulle attitudini americane: il profitto, l'apparenza, il sogno che diventa competizione, per un archetipo narrativo dall'animo pop, che convince molto di più della traccia divertita, a volte poco centrata, ma comunque coerente con la brillante sceneggiatura firmata da Keenan Flynn e Bill Kirstein.

Fly Me to the Moon, l'altro lato della Luna con Scarlett Johansson e Channing Tatum

Channing Tatum al memoriale per le vittime dell'Apollo 1

Il gancio di Fly Me to the Moon, essenzialmente, si allunga fino ad un parallelo contemporaneo, mettendo in correlazione (tramite un'attenta visione), sia gli States dell'epoca che quelli odierni. Prima del 21 luglio del 1969 gli Stati Uniti d'America stavano vivendo il peggior momento della loro storia. Se la rabbia e l'indignazione aumentavano, complice il dislivello sociale, la lotta di classe e l'assurda violenza perpetrata in Vietnam, la corsa allo spazio (contro i cattivi per eccellenza dell'URSS) poteva essere il diversivo perfetto, la distrazione di massa che avrebbe risollevato l'immagine del Paese. Per certi versi, oggi gli USA vivono una situazione simile, con un calo della popolarità enfatizzato da improbabili dibattiti televisivi (ed ogni riferimento alla campagna elettorale 2024 è assolutamente voluto) e da candidati oggettivamente impresentabili.

Nella stazione di controllo di Cape Canaveral, il Kennedy Space Center

Per risollevare le sorti della missione, e in un certo senso "vendere l'idea stessa dell'America", l'amministrazione Nixon chiama Kelly Jones (Scarlett Johansson), pubblicitaria di Madison Avenue che tanto ricorda il Don Draper di un capolavoro intitolato Mad Men. La sfida per Kelly è complicata: far credere agli americani che la corsa allo spazio sia fondamentale per il States. Grazie alla sua esperienze nel marketing, escogiterà una campagna di comunicazione ad hoc, creando quello che adesso definiremmo come hype (scusate, ho dovuto). Insomma, giustificare la spesa come se fosse una questione di identità nazionale. Nel farlo, si scontra (almeno all'inizio) con Cole Davis (Channing Tatum), il responsabile della missione NASA ancora scosso dal drammatico incidente dell'Apollo 1, in cui persero la vita tre astronauti.

Verità, menzogna e un passato in cui rifugiarsi

Ancora Scarlett Johannson in una scena dal film

Dunque, se la menzogna in Fly Me to the Moon è palesemente al centro del film, la traccia reale mantiene coesa la sceneggiatura: in effetti, la NASA, nei mesi immediatamente precedenti allo sbarco sulla Luna, mise in piedi un'agguerrita campagna di comunicazione, a cui ammicca l'opera di Greg Berlanti. Il tono, come detto, è di quelli divertiti, quasi dilettevoli, e si affida quasi totalmente all'alchimia tra Channing Tatum e Scarlett Johansson; un'alchimia che ricalca il modus operandi tipico di una commedia romantica, e per questo universale. Un bilanciamento umorale comunque complesso da gestire, tanto che a tratti la struttura del film sembra cedere, seguendo tracce non totalmente congrue.

Alchimia e talento: Scarlett Johannson e Channig Tatum

Resta però l'ottimo livello produttivo, avallato da una calorosa atmosfera che riesce a coinvolgere, sebbene il contesto di per sé sia già marcatamente galvanizzante e cinematografico. Ed è curiosa la strada (più o meno inventata) che segue l'allunaggio fake, organizzato preventivamente dalla NASA negli hangar di Cape Canaveral, qualora Neil Armstrong incappasse in qualche problema (la menzione va alla scenografia di Shane Valentino, che ha ricreato il set). Ma ciò che convince di più (e meglio) di Fly Me to the Moon - Le due facce della Luna è proprio il panorama legato alla conformità sociale degli Stati Uniti, come se fosse un paese basato sullo slogan e sulla pubblicità, re-immaginando un sogno (e la luna è il sogno per eccellenza) come persuasione e paradigma politico.

Stesso concetto, applicabile al 2024: una crisi di valori sovrapponibile a quella del 1969, se non più drammatica (basti considerare la spaccatura ideologica, cavalcato tanto da Biden quanto da Trump) e, a ragion veduta, teoricamente insanabile. Con una dolorosa differenza: se il sogno, all'epoca, era tangibile, oggi non c'è più nessuna Luna da raggiungere. Ancora una volta, il passato al cinema (vero o finto che sia) è una tana in cui rifugiarsi.

Conclusioni

In conclusione Greg Berlanti rivede l'allunaggio partendo da una verità che poi diventa finzione, miscelando la narrazione al meglio delle possibilità. Il resto, la fa la coppia composta da Channing Tatum e Scarlett Johansson, oltre al grande fascino di un'epoca storica decisamente cinematografica. Se i toni umoristici a volte esagerano, la cosa migliore di Fly me to the Moon è il sommesso parallelo tra passato e presente, incentrato sul profilo in crisi degli Stati Uniti d'America. Oggi come ieri, il Paese è in crisi d'immagine: se nel 1969 la Luna era il sogno, adesso non c'è sogno che regga sotto il peso di una società e di una politica che ha perso le loro rispettive identità.

👍🏻

La chimica tra Tatum e Johansson.

Il fascino dei 60s.

Il tema, sempre molto cinematografico.

Il sapiente mix tra verità e finzione.

👎🏻

L'umorismo spesso punta all'esagerazione.

L'approccio farsesco, a volte, non ha il giusto tono.

[jelenajt]

Ne može čovek da bude umišljen a da ne bude glup. Inteligencija poseduje svest, a svest uviđa nebitnost i prolaznost.

[stvaralastvo]

Toliko smo po nekad nezahvalni, da ni ne primetimo da nam zivot prolazi brzinom munje.

Toliko nam sve nesto fali, toliko nam sve treba, toliko nam sve smeta. Toliko da ne vidimo da zapravo imamo sve. Imamo krov nad glavom, imamo vodu da se istusiramo, imamo hranu da gladni ne budemo. Cisti smo i sredjeni, dok druga deca-ljudi mastaju bar o toj toploj vodi i cistoj garderobi; mastaju o mekanom krevetu i cebetu kako se ne bi smrzli; mastaju o kuci bez budji i srusenih zidova. Dok mi jurimo za vise novca kako bi imali bolji telefon, skup auto ili markiranu garderobu. Izgubili smo svest o tome sta je zapravo zivot i sta su prave vrednosti.

[nije-mi-nista]

Budim se jutros i dočekaju me tužne vesti. Devojka, koja je pre tri godine bila na odeljenju psihijatrije kada i ja, jutros se nije probudila. Ovaj put nisu uspeli da je sačuvaju i presudila joj je tabla lekova. Umesto da pobedi ona, pobedila je depresija.

Nakon mog otpusta, ona je zadržana još par nedelja. Nismo ostvarile nikakav kontakt izvan zidina te ustanove, ali mi je katkad padala na pamet. Pogotovo jutros. Setim se, kako smo ostajale i pričale u nedogled, što je uglavnom prekidala medicinska sestra govoreći da je vreme da idemo u svoje sobe, pošto je davno prošlo vreme poslednje terapije. Delile smo i sve što bi nam doneli u posetama, i svako slobodno vreme provodile bismo zajedno, pokušavajući da jedna drugu nasmejemo, posavetujemo, i što više izvučemo iz trenutnog stanja. Nijedne sekunde nije dozvolila da se osećam kao da sam sama na ovome svetu, i ne mogu da zaboravim kako nije izostala jutarnja kafa onih dana kada nisam imala ni snage, ni volje da ustanem iz kreveta. Sve je to bilo, samo da bih čula kako nje nema više. Nema je, jer su je svi izdali. Nema je, jer su je iskoristili, iscrpeli je, i ostavili je potpuno samu.

Strašno mi je to, što ono nije prvi slučaj, boli me i to što verovatno, nažalost, neće biti ni poslednji. Ne sudim joj, jer se i dalje ne obraća pažnja na ovakve probleme. Jednostavno, neko ipak nije dovoljno jak da se sa svime izbori, pogotovo sam... Ali molim vas sve, trgnite se. Nikada ne znate ko kakvu bitku vodi. Jedna lepa reč, osmeh u prolazu, maleni gest - sve su to stvari koje mogu pomoći nekome da ne odustane. Reći ćete, ali to su sve gluposti, sitnice; pa ljudi moji, kako niste to do sada shvatili, upravo su te sitnice najbitnije. Budite uvek ljubazni, i trudite se da unesete ljubav i sreću kako sebi, tako i drugima. Kratak je ovaj život, pored toga jedan je. Ne trošite ga na mržnju i pakosti. Ja verujem da u svakome ima nešto dobro, i isto tako verujem da će biti bolje. Nadam se da će se konačno podići svest koliko je zapravo važno mentalno zdravlje, i da će prestati da se pripisuju lenjosti i bezobrazluku. Nadam se da će shvatiti, da samo zato što se ne vidi na koži, ne znači da te ništa ne boli. Zna duša itekako da zaboli, i da bude teža od bilo koje telesne povrede. Nekada, nažalost, bude i nepobediva.

[poeticlicense12345]

POGLED KOJI NAS VOLI

Već sam pisala o čovekovoj potrebi da potvrdi svoje postojanje, zasnivajući odnos sa drugim ljudima. U osnovi svega što je čovek promišljao i stvorio je iskonska potreba da izrazi ono što misli i oseća o svetu koji ga okružuje. Da, u stvari, artikuliše, na određeni način, svest o sebi i odnos prema drugima. To je komunikacija u najširem smislu reči. Postoje razni vidovi te komunikacije sa drugima, a najčešća i najprisutnija je verbalno artikulisana veza sa drugima, govor odnosno reč kao osnov te veze. Kaže se, ipak, da čovek ne “govori neprestano ali neprestano saopštava”. Znači da je naše “saopštavanje“, u stvari ,stalna komunikacija sa drugim ljudima. Ako, ovog puta, isključimo verbalnu komunikaciju, koja se služi rečima, ostaje takozvana neverbalna komunikacija, govor tela. Ja sam sklonija tvrđenju da neverbalna komunikacija mnogo vernije odražava naše istinske misli i osećanja, jer, takođe, mislim da rečima maskiramo, prikrivamo naše stvarne emocije. Nekako, imamo utisak da nas neizgovoreno ne otkriva, da je u njemu sigurnost (kao u “ćutanju” kod Andrića). Volim da ljude gledam kada razgovaram s njima, jer, imam utisak, da je tada i njihova duša “otvorena”. Zbunjuje me, najblaže rečeno, “iskrenost” ljudi koji odbijaju razgovor “oči u oči”

Naše telo često šalje poruke koje su suprotne od onog što govorimo. Pokret tela, iskra u oku, dodirivanje kose, potreba da dotaknemo onoga s kim verbalno komuniciramo mnogo više govori, ko zna da gleda, od reči koje izgovaramo. Neverbalnoj komunikaciji često više verujem, jer reč, smatram, ipak dolazi posle misli, i može se “doraditi”, “ispeglati”, a misao je nekako izvornija i istinskije izkazuje ono što osećamo. Postoji jedan takav raskorak između izrečenog, verbalnog i prećutanog, neverbalnog (pripovetka L. Lazarevića “Vetar” - psihološki bremenit odnos majke i sina), gde je neverbalno, istinsko osećanje koje, primajući se kao prava poruka, dramatično menja život glavnog junaka. Ako nas neko “sluša” a gleda u drugom pravcu, pre ćemo verovati neverbalnim znacima. Slušanje i posmatranje je od podjednake važnosti.

Postoje mnoga istraživanja o verbalnoj i neverbalnoj komunikaciji koja tvrde da, recimo, lice, izraz, ton glasa prenose mnogo više informacija nego reč. Najjače emocije (radost, tuga, ljubav, strast...) mnogo snažnije ižražavamo i primamo upravo telom (pokretima, rukama, očima, izrazom lica...), a ne rečima.Ima divnih emotivnih misli o “poeziji” našeg tela, o “rimama”, kojim ono iskazuje osećanja prema nekom, bez reči. Često je to mnogo “rečitiji” govor, pogotovo onome ko zna da ga “čita” (iskra u oku itekako mnogo “govori”). Veliki Šekspir je rekao da se “ljubav javlja, živi i umire u očima”. U oku, “ogledalu duše” su sve naše emocije, “ono” naše dragoceno što “saopštavamo” samo “odabranima” (”...oko mi je tobom zaneto i više ne upravlja hodom, ne vrši dužnost...” - V. Šekspir). Mika Antić od ljubavi koja je prošla samo pamti “pogled koji ga je voleo”.

Dodir je snažno komunikaciono sredstvo. Može da prenese presudnu poruku sagovorniku, da uteši, pruži sigurnost, pokaže ljubav i nežnost, izleči samoću i tugu. Stariji i deca, nekako, najviše osećaju potrebu da im se dodirom pokaže da su voljeni.Volela sam da svom ocu, u prolazu, naročito poslednjih godina njegovog života, dodirnem ruku, pomilujem kosu ili ga, iznenada, zagrlim, da bih mu pokazala da mi još treba.Znao je da oseti tu moju „nemu“ ljubav. Zagrljaj je najveći od svih dodira, ili skup svih jezika čula i srca. Istraživanja kažu (koja je merna jedinica zagrljaja?) da nam je potrebno najmanje četiri zagrljaja dnevno da bismo emotivno „živeli“. Ja sam , tu, neskromnija- potrebno mi je mnogo više.

O rukama kao o neverbalnom “sredstvu” komunikacije, kao pokazatelju emocija i stavova suvišno je govoriti. Koliko je dodir ruke rečitiji od svih reči koje bismo mogli izgovoriti. A gestikulacijom rukama ćemo neki govor nadgraditi, dati mu pravo obeležje.

Mnogo bi se moglo govoriti o “čaroliji” govora tela, izraza lica, pogleda, osmeha... Da li je onda verbalni govor, reč, zaista superiorno sredstvo komunikacije.

text author: Tanja Petrović Krivokapić

[444names]

russian forenames and cities BUT excluding "sk"

Abata Abazoy Abeleny Aberey Abija Abinovgana Ablan Abrov Abuyegory Achetets Adubik Agandey Aganov Agapyatauly Agarachki Agaray Agdaltsy Agrada Agrino Alaki Alekhan Alets Alezhun Alitkir Alzan Ambalyga Anady Angan Ankutogory Apavgra Apolpa Aravilimoz Arila Arkha Arkhov Arzhuk Ashenki Asnovo Astay Atovolibin Auluny Avakits Avator Avdima Avgan Avichay Avikol Avipavkal Avkat Avlachovo Avlavicow Avlin Avlyadyul Avoroslaya Avresh Babdubireya Bakha Balavichana Batcha Bayefry Bekasha Belesvet Belexeyarin Belid Belny Belnya Berezh Berpuch Berya Beryan Beslotopy Bilovo Binad Binov Blavo Bluzul Boblad Bogoly Bogor Bokovo Bolip Bomon Boretsy Boryussenka Bryanikhovo Bugor Bursh Busherov Butnefa Charashets Chekumelen Cheleut Chert Cheryak Cheturzh Chkanich Danicher Danigory Darno Desov Detsy Dmikhov Dnogorobrad Domasno Dondyuraduz Dudym Dulyar Durio Elbuinovo Elexan Elimin Engeliny Enovo Eredno Furshan Gachia Gadulye Garny Gelicow Golekinasno Goras Goreyakoy Gorimkhopki Gorzha Gross Gubiy Gurinna Gurit Gurmodnya Gustosina Ilislats Illesh Inomosladya Inoukhovo Inovka Inovo Instry Intuykovo Ishcha Islaycha Ivdoka Ivnoya Izlov Josen Kalino Kandetlaw Kangem Kaninino Karach Karden Karkubory Karoityn Karvo Kashayan Kasnovo Katogorya Kavica Kavin Kazheven Kazimov Kemyz Kharasotmar Khoph Khory Kinilavip Kinoga Kiradika Kirkolpa Kirsmay Kitka Kizhnytezh Klisla Kokradny Kolekhuks Koligoposy Konch Kopote Korad Kosloval Kovkardany Kovodisha Kovoss Kovourabin Koyendyashi Kozlya Koznasnov Kradymkin Krakoryl Krano Kubim Kulibiy Kurad Kurocherki Kuromonovka Kuronogda Kuryorsh Ladeysh Latja Layelen Lebertegor Lektyn Letustan Lgoronozh Litrinogor Lubasno Ludnevshuga Ludoria Ludya Lungel Lynka Magafony Magan Makhotva Makirel Mamir Martka Mednimoz Menish Menisla Merevka Mervos Meshirbidot Mesnoka Mezno Micow Mikhovo Mikisovo Milin Milyarovo Mirbek Miropocheka Mirzh Mitalav Mitiye Mitronetsy Molya Monino Moroperezh Murovo Nadim Nadnizda Namboya Nateka Naulya Nekhat Nermovo Nerpudim Nevoyevks Nezhgachi Nogornoy Nogra Nourabry Novkarny Novolavia Novotr Nyanov Nyaria Nyasiluchel Obirist Obnovo Obolovol Ocherenatim Odikol Odurostreya Okupin Okurlinka Olizhevets Olosnorg Ositameinov Osoka Osovits Ostja Ostnefimoz Otogdamitov Otogoy Ozeyugir Ozlyury Patolta Payegey Perisersha Pertayl Petey Petsoksa Petsovo Piondyna Pochevsemof Polovol Porio Prosil Provir Pruboyevo Puchuchay Pudedyak Pugarad Puglek Pusibavda Pusoproitin Pusurta Pyokha Radel Rasivaley Raslangran Rastrovo Rasuva Reltino Roseva Runeftem Ruzlynov Ryate Ryazorovo Rzadar Rzyoslassay Safodka Safonogor Saladny Salia Salinogury Sarad Sayko Segtyr Selom Semil Senari Senno Serechel Sergafim Sevda Sevyshevo Shaidon Shasno Shcherbir Shchuybnir Shiguba Shinardym Shinova Shkanda Shlogorga Siběnata Slinogof Slomyzy Smarasbelip Snelek Sobininits Sobludy Sokrosno Sokuvsereye Solcha Sosar Sosla Sotvertalaw Sovika Sovodoty Spayev Srelokino Sreya Stavun Stenkirny Stetsa Steye Stomor Stray Stupin Suredy Surilyushum Surlaid Svelgor Svenda Svenev Svenish Sverma Svery Svest Svetelye Svetlynov Syzhyov Talinov Tantoksevka Tariamossa Tarkhtya Tavlana Tigaga Tinadzhum Tomozya Tonov Tosnokhada Tovouz Tovsevozyov Tubina Tukha Tupin Turamboy Turezhel Turim Tvaniky Uchevo Urach Uralaw Urlich Vaninov Venika Venikinoye Vensa Verosil Verov Vesta Vestja Vichebel Vitor Vologora Voroits Vorov Vudzeph Vyanik Vyanovo Vyanoye Vyaryorol Vytikhostr Yazeyevo Yeles Yevkalabeka Yubol Yucheg Yudnikh Yugudyorny Yurad Yursalena Yuryshay Yuzuybkin Zadny Zaktyr Zaozhachi Zelezh Zelica Zemka Zepetyaki Zepokudym Zerdedrov Zerdenovya Zhnyar Zovka Zulentin Zvena Zvenotyuga Zvergadyno

[seosrbija]

SUBA

Mitar Subotić Suba bio je srpski muzičar i kompozitor, pionir elektronske muzike na prostorima bivše Jugoslavije. Rođen je 23. juna 1961. godine u Novom Sadu, gde je diplomirao na Akademiji umetnosti, na odseku za kompoziciju i orkestraciju.

Suba je počeo da se zanima za elektronsku muziku još u tinejdžerskim godinama, pod uticajem nemačkog benda Kraftwerk i britanskog kompozitora Brajana Inoa. Nakon diplomiranja, odlazi u Radio Beograd na kurs elektronske muzike kog je držao britanski saksofonista Pol Pinjon. Tada otkriva sintisajzer koji će do kraja života biti njegov osnovni instrument.

Suba je svoju prvu ploču "Disillusioned" ("La Strada") objavio 1987. godine povodom trideset godina emitovanja emisije "Randevu s muzikom" Radio Novog Sada. Na ploči su učestvovali Milan Mladenović, Uroš Šećerov, Massimo Savić i Zoran Radomirović Švaba.

Uporedo sa eksperimentisanjem raznim zvukovima i stvaranjem ambijentalne muzike, Suba je bavio se i komponovanjem muzike za performanse. Naročito je dobro sarađivao s novosadskom umetnicom Linom Busov, s kojom je gostovao u Veneciji i Parizu.

Suba je tragično preminuo 2. novembra 1999. godine u São Paulu, u Brazilu, u trenutku kada je trebao da postane jedan od najistaknutijih brazilskih producenata.

Suba se smatra jednim od najvažnijih pionira elektronske muzike na prostorima bivše Jugoslavije. Njegova muzika je bila inovativna i originalna, a uticala je na generacije muzičara koji su došli posle njega.

Evo nekih od Subinih najpoznatijih albuma i singlova:

"Disillusioned" ( 1987)

"In The Mooncage" (1992)

"Angel's Breath" (1994)

"Sao Paulo Conffesions" (1999)

"Tanto Tempo" (1999)

"The Dreambird" (2000)

Suba je ostavio značajan trag u srpskoj i svetskoj elektronskoj muzici. Njegova muzika je i dalje inspirativna i popularna, a njegova dela se redovno izvode na festivalima i koncertima širom sveta.

Pored toga sto nas Subina muzika inspirise dok radimo ili uzivamo u svakodnevnim aktivnostima - ona jeste inspiracija da delamo i delimo samo najbolje sa drugima, ona, ta divna muzika nas je opredelila i u tome kakve stvari volimo da radimo, kakve projekte biramo i naravno nasa sklonost da radimo u oblasti MUZIKE, VIDEO ART i generalno UMETNOSTI i dajemo njoj kroz marketing i svaki drugi kreativni doprinos putem toga - sirimo ideju i svest kako mozemo biti uvek jos bolja, najbolja verzija sebe.

[astrologijaonline]

Godina pred nama, do 20.03. podleže prošloj mundanoj astrološkoj karti, koja najavljuje probleme za nastupajuću mundanu godinu, od 20.marta ove. Najbolji opis bi bio Hamletov, ima nešto trulk, ali ne u državi Danskoj već i celoj Evropi, samim tim i na Balkanu, prvenstveno u Srbiji kao najvećoj državi ali i u najvećim problemima. Vođa, Cirkus Bananamen Musliju je poput onog iz Domanovićevih pripovetki, kao i većina naroda, uostalom. Spasa nam nema, propasti nećemo, da ponovim čuvenu Pašićevu, pa šta kome Bog da. #abecedaastrologije #astro #astrologija #astrologijaonline #astrologmihailo #horoskop #mesec #natalnakarta #planete #profesionalniastrolog #radnasebi #svest #tradicionalnaastrologija #univerzum #hermetizam #alhemija #astrologija_recnik_simbola #mapaduse #aspekt #astromedicina #astrosimbolika #horarnaastrologija #elekcionaastrologija #astrologija2023 #horoskop2023 http://astrologija.online (у месту Dorćol) https://www.instagram.com/p/CnKEaijMlyN/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[canesenzafissadimora]

Volevo dirti quanto mi mancavi,

poi ho visto quanto io mancavo a te ed ho deciso di armare le mie difese,

di andare in guerra, di difendermi nella trincea dell'indifferenza per fingere che tu non fossi mai esistita.

Sono stato costretto ad essere forte, a non avere più un debole per il tuo sorriso.

E' strano l'amore,

prima ti spoglia di ogni paura

e poi ti sveste persino della terra sotto i piedi.

#Dire,Dare

[cubicdoor]

Kontrola

Zapali staze koje nekud vode.

Razum neće znati zašto gubi meč.

Nejasna krivica nju će da izbode.

Počeće da sluša svaku tvoju reč.

Razbij staklo granice normale.

Zakopana pitanja neće naći mir.

Njene probleme pretvori u šale.

Počeće da prati svaki tvoj hir.

Umrljaj sreću u vrtu sećanja.

Prigušen plač potopiće svest.

Ignoriši njen vapaj i jecanja.

Počeće da slavi svaki tvoj gest.

Zatvori vrata tuđih mišljenja

Zarobljeno srce pašće u tvoj dlan.

Osmehom opravdaj njena odricanja.

Počeće da mrzi svaki svoj san.

Iskrivi i išaraj svako ogledalo.

Zamućeni odraz progutaće spas.

Brzo opravdaj sve što joj je smetalo.

Počeće da čuje samo tvoj glas.

Izbriši svet van četiri zida.

Odjeci odstaniće preostalo u njoj.

Ostaće prazna bez duše i stida.

Bez izbora njen će život biti tvoj.

[belog-grada-crna-princeza]

Princip ogledala.

Sve se u stvari fokusira na delove. Odrasli deo/dečji deo. Id/ego/superego. Podsvest/svest. Razum/srce. Logično/osećajno. Delove koje treba pomiriti, pronaći tu meru na vagi koja kaže da su oba tasa u balansu. Ništa nije crno/belo. Zar to onda ne znači da je sve sivo? Opet odlazite u ekstrem. Zar je važno koliko je delova u meni? Zar je važno što ih ne mogu pomiriti? Nešto je uznemirujuće kod napuklih ogledala. Odraz čine fragmenti i svi su ti, a ni jedan nije ti. Ne u potpunosti. Slažem slagalicu svakog dana najbolje što umem. Parčence u kom sam dobra, fina, mirna. Parčence u kom sam tužna, krhka, slaba. Parčence u kom sam velika, veća od svih. Parčence u kom sam tvoja. Ni jedno u kom sam svoja. Isplakala sam more prošle nedelje kad mi je osoba kojoj najviše verujem na ovom svetu rekla: bez ljubavi prema sebi tuđa ljubav nema za šta da se primi. Ali nije da ne volim sebe. Nije tako jednostavno. Kod mene, ništa nije tako jednostavno. Koju sebe da volim? Onu što je živahna, pozitivna, optimistična, jaka, nezaustavljiva? Onu što je daleka, hladna, okrutna, bezobzirna? Onu što je na podu sama i krvava i neutešna jer ne može da nađe ništa što je odvraća od te istine da je ovo.. sve? Ili onu.. onu najgoru, praznu, crnu rupu koja u sebe usisava sve pa i sebe samu? Ja nisam skup svih mojih delova, oni imaju zasebne živote, zasebne ljubavi i zasebne neprijatelje. Voliš one u kojima se pronađeš, ogledaš, u kojima se ogleda najbolje u tebi. Ali ogledala ne lažu i ništa nije crno/belo, sećaš se? Slamaš one delove u kojima vidiš najgore u sebi, ja ih sakupljam i sada su i meni i tebi šake krvave. Teram te da ih slomiš jer to je princip ogledala. Ili ćeš pokušati da ih sastaviš, ja ti neću dati, ne želim da te ranim ali ranjava te moja suština. Tvoja ljubav nema za šta da se primi. Ja nisam želela taj odgovor, želela sam da čujem: nije važno, ja volim sve tvoje delove. Nije važno što nisi cela. Ali život nije film. Ogorčena sam na psihologe, psihijatre, terapeute; oni koji misle da sve znaju i oni koji postavljaju kriterijume, nisam bolesna. Ja sam ogledalo. Bolestan svet u meni vidi sebe i ne dopada im se ono što vide, žele da me sklone, ili pak da me nauče kako da se bolje kamufliram u njima slične. Hah, ma ne treba meni kamuflaža. Vi i onako verujete u selektivne istine. Nisam ja nikoga obmanula, vi kreirate uloge i iluzije, a ja uživam u tome da ih raspršim u komadiće. Sad smo isti. Da li je to istina? Ili ona druga, koja plače sve suze koje vi niste pustili i želi da bude sunđer koji će upiti svu bol sveta tako da nikad nikog ništa ne zaboli? Ali opet sam u ekstremu. Jedan čovek me je jednom znao, bolje nego iko na ovom svetu, bolje nego ja samu sebe. I ne znam da li me je jačim žarom voleo ili mrzeo. Jer, bili smo isti. Posle tolike ljubavi i posle tolike mržnje ostaju samo sive zone. Blede kopije dubina u kojima plivam sa ajkulama jer njihovi zubi su transparentni. Čovek ti se smeje, dok u drugoj ruci drži nož. Psiholozi bi rekli da projektujem ali svi smo mi loši. Ne možeš da vidiš zlo u drugome, zlo kog nema u tebi. Samo su deca još uvek čista. Ja želim da zaštitim to parčence. Možda je ona sidro, možda je ona ono za šta nečija ljubav može da se uhvati. Nekada... Možda je ona početak moje ljubavi prema sebi.

- Katarina

[chez-mimich]

NUDA PELLE

Quando si intitola un brano “Ballata del silenzio” si va incontro ad un certo rischio, magari calcolato, ma pur sempre un rischio. E così succede per il primo brano del lavoro che vede Marco Colonna (clarinetto basso), Giulia Cianca (voce) e Lorenzo D’Erasmo (percussioni), cimentarsi sul tema del silenzio, ma anche della “Nuda pelle” titolo dell’album, uscito per l’etichetta romana “New Ethic Society”, che inanella un’altra gemma nel suo già prezioso catalogo. Un percorso musicale dentro il corpo e nelle sue misteriose dinamiche psichiche, ma anche un viaggio grazie al corpo, quello che dà vita alla bellissima voce di Giulia Cianca e quello che diventa esso stesso strumento tra gli strumenti di Marco Colonna e Lorenzo D’Erasmo. “Nuda pelle” dà il senso della essenzialità, ma anche della verità e della sincerità di una composizione musicale che ha espunto tutto ciò che sembra superfluo o comunque accessorio, per far posto alla emozioni prime. “Danzerò in questa ballata del silenzio” canta la voce di Giulia Cianca, il che apparentemente può sembrare un bel paradosso, ma di silenzi effettivamente si tratta. Il silenzio però, come accade per luce ed ombra, necessita di qualcosa che lo identifichi e quel qualcosa sono qui le ovattate percussioni di Lorenzo D’Erasmo e, naturalmente, il sornione clarinetto basso di Marco Colonna. “Imparare a tremare”, secondo brano del disco nasce anch’esso da una sussurrata introduzione persuasiva e con la voce di Giulia Cianca che, all’unisono col clarinetto basso, induce ad una meditazione sui confini del dolore (chissà se solo fisico?) e con l’esortazione ad imparare a tremare, quasi fosse il dolore uno stato della conoscenza, come accade anche in “Custodirsi”, sebbene l’esortazione vada letta qui, più in senso interiore che esteriore. Una poesia più che una canzone: del resto “Prestami il silenzio che riordina l’esistenza” è un verso che lascia pochi dubbi. Il silenzio nella musica è un po’ un convitato di pietra eppure questo disco, come già detto è fatto di molti silenzi. Direi anzi fatto di silenzi e di voce (comprendendo anche le voci degli strumenti), a costituire un dialogo continuo con la nostra interiorità che non è sempre necessariamente tormentata, ma alla quale, indubbiamente, offriamo poche occasioni di ascolto. “Nina” è un magnifico brano, ritmico e sinuoso, un omaggio di Marco Colonna a tutte le donne, molto “femminile” nella sua flessuosità creativa. “Se non credessi”, invece, è una specie di preghiera laica fatta di sussulti dolorosi e di tocchi di clarinetto in un ossimoro, clima di angosciosa speranza; brano di originalità assoluta, delicato e travagliato e che si distende nella seconda parte sulle note del clarinetto basso di Marco Colonna. Con “Notte fonda” le inquietudini sembrano moltiplicarsi, come è naturale che sia per quel che rappresenta la notte, simbolico spazio-utero, dove prendono corpo paure inconsce e conoscenze ancestrali. “Ali” è un brano dal vago sapore orientaleggiante, dove la voce di Giulia Cianca sveste i panni della ricerca e della sperimentazione per indossare quelli più tranquillizzanti, ma non meno raffinati della canzone. Se qualche dubbio esistenziale il lavoro lo aveva sollevato, se su qualche abisso interiore ci aveva fatto fissare lo sguardo, “Grazie alla vita”, pezzo conclusivo del CD non lascia dubbi: “Grazie alla vita” è quasi un recitativo, scarno ed essenziale, parole misurate, a volte sofferenti, che proprio per questo risultano essere più pregne di significato, con il salmodiare della voce che ricama il silenzio. Prodotto musicale raffinato, non invasivo e non invadente, adatto a chi sa ascoltare gli altri, ma anche sé stesso.