#sons da aura

[aura-divina-espiritual]

Reiki, Música para Cura Emocional e Física, Energia Natural, Alívio do Estresse e Meditação

Desperte a sua Essência, adentre um reino de cura e transcendência com nossa sublime coleção de Música Reiki. Não se contente com o ordinário; mergulhe em uma experiência única que revitaliza, cura e eleva. Razões para Explorar: Cura Total: Permita que as vibrações harmoniosas da nossa música permeiem cada célula do seu ser, desencadeando uma cura profunda, tanto emocional quanto física. Energia Revitalizante: Sinta a pulsante energia natural fluindo através das melodias, revigorando seus sentidos e restaurando a harmonia perdida. Liberte-se do Estresse: Deixe para trás o fardo do estresse cotidiano. Nossas composições são um bálsamo sonoro, proporcionando um alívio imediato e duradouro. Jornada Meditativa: Transforme suas práticas de meditação com trilhas sonoras feitas sob medida para elevar sua consciência e aprofundar sua conexão espiritual. Não aceite menos do que a excelência em sua busca pela paz interior. Clique agora e comece a sua jornada de transformação!

[imninahchan]

ℭ𝔲𝔠𝔨𝔬𝔩𝔡

cuckolding ˢᵘᵇˢ ᵛᵉʳᵇᵒ

fetiche que envolve ver a parceira envolvida em relações sexuais com terceiros.

⠀⠀

❝𝐍ão é como se você tivesse sido infiel, o relacionamento do vocês é sem rótulos, sabe? Parece que ele adorar dizer, na verdade, sobre o quão “descomplicados” vocês são. E você gosta da liberdade, de estar com ele e também com qualquer outra pessoa que deseje e na hora que deseje. “Qual é o nome dele?”, dessa vez ele se mostra curioso pelas suas aventuras, ao que você apenas sorri, descarada, não sei, não perguntei, só fodi... Isso te deixa duro ou com ciúmes?❞

⠀⠀

꒰ ꪆ୧ ꒱ 𝛢visos ⌢ ꒰੭. headcanon narrado, enzo (sextape, fetiche por imagens eróticas, exibicionismo, sexo sem proteção, body worship?, venda, um ‘papi’). Quero fazer pra outros tb, o q vcs acham? Aqui nós defendemos os corno🙏

⠀⠀

⠀⠀

𝔈𝔫𝔷𝔬

Ele é um artista. O jeito com que trata e enxerga o sexo beira o ideal platônico de uma maneira que te dá nos nervos às vezes. Perfeito, artístico, tão surreal que deve ser imortalizado de alguma forma — e nada melhor do que as lentes fotográficas que tanto estima. Se não te proporcionasse tanto prazer a exibição erótica, o chamaria de maluco por se estimular com coisas assim. Mas já que não é, é nas suas mãos que está a câmera digital quando se isola nos quartos de hotel, ou nas quatro paredes dos amantes noturnos.

A esmagante maioria nunca fica tímida de se expor, é como se o lado maia selvagem humano ganhasse espaço uma vez que tira o objeto da bolsa. Deixa claro, porém, apenas o seu rosto aparece nos cliques. Para o destinatário, é a sua reação, o seu corpo, que deve estar em destaque, é isso que importa. Enzo quer acessar as imagens e apreciar o seu rostinho em cada enquadro. Se estava sorrindo, séria ou com os olhinhos marejando. Em qual posição foi arrumada, como os toques foram firmes na sua pele. Pode viver o movimento através do que visualiza. A imaginação vai tão longe que se permite até construir os sons que impregnaram o local naquele frame.

Depois que entrega a câmera na palma da mão dele, você se delicia com a sensação de saber que vai ser apreciada. Sempre se dedica pra eternizar os melhores takes. Performática e, no entanto, os terceiros nem parecer perceber. Belos ângulos dos dentes rabiscando na sua pele, as mãos abraçando o seu pescoço enquanto os olhos se reviram. Os pulsos amarrados, o rosto sujo de prazer. Batom borrado. Ah, o reflexo do seu corpo nu nos espelhos... Talvez sejam os retratos preferidos do Vogrincic — a confiança de se mostrar para ele e para si mesma.

Se considera uma musa. Provavelmente, seja isso mesmo. Modela os desejos mais sórdidos que borbulham na mente do homem incapaz de realizar o que deseja por si próprio, porque não, vocês dois não fodem.

Essa aura de “musa” é levada a sério demais, entende? O apelo das divas está na expectativa de possuí-las na mesma proporção de não ser dono delas. Você está há poucos centímetros, ali, gravada na imagem, e é o suficiente para o artista. Agora, tem que confessar para si que a maior loucura nesse cenário é o fato de você não se incomodar por não ter dormido com ele ainda. Poderia passar a eternidade se projetando na cama dele...

Usaria uma lingerie vermelha rendada, cinta-liga e meias, bem perfumada, montada como uma bonequinha. O esperaria se aliviar sobre as fotos, os jatos morninhos manchando as coxas masculinas. Não teria pressa, agitando os pezinhos sobre o colchão macio, uma pedaço de fita entre os dedos e o celular por perto. E quando ele te encontrasse, a reação inicial negativa não te assustaria. Calaria-o com um beijo, com a sua fragrância ébria entorpecendo os sentidos dele. O gosto dos lábios da diva seria doce, a pele seria suave de apertar, então Enzo mesmo escorregaria as mãos pra sua bunda, espremendo a carne, sem se repreender.

“Eu preciso de você”, a sua voz ecoaria baixo, chorosa. Atuaria mais uma vez, manhosa, não está desesperada de verdade, só que os homens gostam de ouvir essas coisas, especialmente os artistas. Enzo te olharia, as pupilas dilatadas traçaria o caminho do seu rosto maquiado até os joelhos afundados na cama. Papi, você chamaria, enfeitiçante. As mãos subiriam pela sua lombar, contornando a cintura para espalmar nas costelas até apalpar os seios por cima do sutiã. Nena, ele murmurraria de volta, suscetível.

O nariz grande desenharia na curva do seu pescoço, o homem suspira. O rosto permaneceria escondido, muito “tímido”. A ponta do nariz chegaria a perpassar no seu decote de uma extremidade à outra. Esfregaria a bochecha no seu colo, nena, repetindo e repetindo como se tivesse perdido as palavras. Você deixaria ele se afogar entre os seus seios, não interromperia o caminho das mãos quentes pelo seu corpo. Se sentiria venerada, o seu ego inflado. Entretanto, se apartaria dos dedos ferozes para conseguir atar o pedaço de tecido ao redor da cabeça.

Cobriria os olhos, “confia em mim”, solicitando com a voz docinha. Daria as costas pra ele, apanharia o celular desbloqueado ao passo que a coluna pende no sentido do colchão. Se ofereceria, empinadinha, o rosto vendado seria capturado pelo ângulo da câmera do aparelho e logo atrás da curva da sua bunda, em segundo plano, o Vogrincic também protagonizaria a imagem. “Me come”, pediria, sem receios, “quero gravar você me fodendo e ver depois. Você têm as suas fotos, eu vou ter o meu vídeo.��

A mente de Enzo ferveria, o tesão deixaria o corpo febril. A ereção doeria dentro da calça, a boca salivaria só de pensar no quanto poderia chupar o seu ombro enquanto mete fundo em ti. No fundo, não é somente alguém que observa, é também quem se exibe, quem gosta de ser observado, só precisa de um empurrãozinho.

E a sua determinação por experimentar o faria ceder. O abdômen masculino se revelado diante da filmagem, a pressa em puxar a sua calcinha e por pouco não rasgando a peça. Ao tê-lo dentro de si, nossa, vai entreabrir os lábios, perdendo o fôlego. É bom que tudo será filmado porque a sinfonia dos seus gemidos quebrados junto dos arquejos dele e o som do choque da virilha nas suas nádegas se iguala ao místico. Você estremeceria, balançando conforme o ritmo aumentasse. Tomada, o olhar cerrado do homem mirando o videozinho que se faria naquele instante feito quisesse dominar a sua atenção quando estiver vendo a filmagem mais tarde; quer que saiba como ele é te comendo.

Mas tudo isso na suas fantasias, claro, porque o intuito da musa não é possuir o artista, apenas inspirá-lo.

[artmiabynana]

Vingança. (Fernando Contigiani)

Notas: Oioi! 🤓 esse é o meu primeiro post de história aqui no tumblr. Normalmente só postava - uma vez no ano - algo que escrevia lá no Spirit, mas decidi me arriscar aqui. Ainda sou nova nessa questão de categorias de kinks, então provavelmente esqueci de colocar algum. 😓 espero que gostem!

Avisos: Fernando × reader!fem. Age gap (ele com 29 e você com 22), Erotic asphyxiation, dirty talk, penetração vaginal, size kink, degradação, um pouquinho de violência *nada absurdo*, sexo desprotegido (NÃO), Fernando e Reader meio manipuladores, amor não confessado (tragam o litrão), vingança, menção a cadeia, prisão e máfia (Fernando mafioso 🫦)

__________

A sala privada da boate exalava uma aura de poder e exclusividade. As luzes baixas e os tons de vermelho escuro das paredes criavam um ambiente quente e intimista, quase sufocante. Uma música abafada ecoava ao fundo, vinda do andar de baixo, onde a boate fervilhava de vida. Mas ali, no silêncio quase absoluto, apenas os sons de beijos ardentes, sussurros e gemidos preenchiam o espaço.

Fernando estava sentado em uma poltrona de couro, montada em seu colo, você e ele tinham os lábios colados em um beijo lento e cheio de desejo. Os seus dedos se enrolavam em seus cabelos, enquanto sua outra mão deslizava pelo peito dele, tentando convencê-lo de que aquele era o momento de esquecer qualquer compromisso. O pau duro preenchia a pequena entrada, tocavam bem ao fundo e a faziam gemer durante o beijo. Suas pernas estavam ao redor do corpo do argentino, erguidas pelas próprias mãos, enquanto o quadril dele fazia o trabalho árduo de enterrar o membro gotejante para dento de ti.

Tinham pouco tempo, e sinceramente, não conseguiam se saciar com os minutos contados, mas o argentino ficou te cercando desde que chegou naquela boate, junto de seu pai. Gemeu, implorou no seu ouvido desde que lhe encontrou, que precisava te provar, nem que fosse só um pouquinho.

Fernando e seu pai tinham uma amizade de anos, que começou através do pai do argentino, porém ele sempre foi o aprendiz de seu velho. Isso não o segurou quando colocou os olhos em ti. Se sentiu bobo, apaixonado, sendo zoado pelo próprio amigo por ter uma paixão pela filha que, por algum tempo, a viu crescer. A diferença de idade entre vocês era grande, mas nada absurdo. Ele com vinte e nove e você com vinte e dois.

Partindo de ti, sempre achou o argentino atraente, até mesmo ousando ficar mais próxima dele quando estavam sozinhos. Eram indiretas pra cá e pra lá, toques corporais, saídas escondidas e a necessidade de sempre ser Fernando a lhe acompanhar em seus eventos pessoais. Não demorou a estarem enlaçados em um quase namoro, se encontrando todas as noites que conseguiam, fugindo as escondidas para aproveitar a companhia um do outro.

Apesar da aparência de bom moço, Contagini é um cafajeste. Com os cabelos levemente grisalhos nas laterais e o olhar sério quase que o tempo todo, ele usa e abusa do lado putifero contra você, mesmo que tu não ficasse tão para trás.

Gostava de provocar o argentino sempre que possível, e hoje não foi diferente. A dias atrás, tiveram uma briga e ficaram sem se falar, uma birra. Em uma das inúmeras festas que seu pai fazia, você foi em busca de beber algo no bar quando viu Fernando abraçado com uma morena qualquer. Seu sangue ferveu, mas não fez questão de surtar ou fazer escândalo, e sim de denunciar anonimamente o ponto de venda de drogas dele, em uma das boates mais famosas da cidade.

Foi um caos, e se não fosse por seu pai, o argentino poderia pegar alguns anos em detenção. Quando a fiança foi paga e ele saiu da detenção, foi atrás de você no mesmo segundo em que pisou fora da delegacia, o que nos leva ao ponto atual.

Começou com ele te tocando durante uma das danças de casais, tocando sua cintura e beijando seu pescoço. Você tentou desviar, falando diversas vezes para ele parar, porém não se afastava. Gostava de quando ele ficava assim jogava aquela marra de lado e virava seu cachorrinho. Minutos depois, você estava apoiada na mesa de reuniões, com as pernas abertas e a boca do argentino em seu meio gotejante. Segundo ele, iria matar a saudade do jeito que quisesse, sem se importar com o que a perrita reclamasse.

Agora estavam aqui, com o maldito som do telefone de Fernando tocando a cada cinco minutos, com você quase que jogando o celular para longe. Seu pai precisava de Fernando em uma das reuniões da família (termo simpático para máfia).

— Neña, eu preciso atender... – murmurou, enfiando a própria face em seu pescoço, entre seus cabelos.

— Agora não, amor. Por favor, Fer! – grunhiu em desespero, puxando o homem pela nuca, grudando ainda mais os corpos.

O argentino grunhiu em seu ouvido, se sentindo espremido no canal apertado. O som dos corpos se chocando ecoava pela sala, que a cada segundo parecia ficar menor.

As bocas famintas foram conectadas outra vez, em uma falsa ideia de não gemerem tão alto.

— Você é gostosa pra caralho, cariño. – Grunhia em seu ouvido, deitando seu corpo sobre a mesa, passando a movimentar os quadris com ainda mais velocidade contra seu corpo. – Gostosa, gostosa... eu te comeria por horas, sabia?

A mesa mexia, e por tudo mais sagrado, você acreditava que ela iria desmontar uma hora ou outra. Suas mãos apertavam a borda com força, onde se segurava para não acabar caindo. As pernas vacilavam vez ou outra, e se não fosse pela força que Contagini tinha nos braços, você já teria caído no chão a muito tempo.

Sentiu o cacete deslizar pra dentro com tanta facilidade, invadindo e dilatando, que sentiu o orgasmo chegar tão perto que acabou por revirar os olhos. Arranhou a madeira com as unhas, empinou mais ainda sua bunda e passou a se mexer junto de Fernando, ouvindo ele rir próximo ao se ouvido.

— Ah, eu queria ver c-como você ia se virar sem mim, muñequita. – Sussurrou ao mordiscar sua orelha direta, puxando a cartilagem entre os dentes. – Como você ia ficar mim, quando quisesse foder com alguém, pra te servir quando quisesse.

Era humilhante estar naquela situação, ainda mais vergonhoso quando se lembra que foi tu que o mandou pra cadeia e jurou a si mesma que nunca mais iria se submeter ao moreno. E olha só onde estava? Sentindo que iria gozar rapidinho se ele continuasse naquela velocidade.

— Não vai responder, gatinha? – Sente a mão pesada atingir sua bunda já dolorida pelos tapas anteriores. – Vamos, neña, cadê sua coragem agora? – Segura seu rosto contra a mesa, encara seus olhos úmidos e com a maquiagem borrada.

— Des-desculpa, Fer... – Geme insatisfeita quando a velocidade dele diminuiu, querendo chorar pelo orgasmo ser interrompido pela segunda vez. – Eu não devia ter te denunciado, mas você ficou abraçado com aquela vagabunda.

O argentino ri, nega com a cabeça e te puxa pra sentar no colo dele, apoiando seus joelhos no estofado do sofá. Cerca sua cintura com os braços, a mão com os diversos anéis na sua bunda, onde espreme a carne enquanto sussurra rente ao seu rosto.

— Então foi por ciúmes, neña? Você ficou com ciúmes de mim, é? – Sela seu decote, assistindo sua cabeça se movimentar em concordância. – Fica tranquila pequena, só você é a minha mulher. A única vagabunda que eu como.

Sua mão cola no rosto dele, encostando a cabeça contra o apoio do sofá e o encara nos olhos. Ele ri pela ousadia que de repente surgiu em ti, mas não te repreende. É algo que ambos gostam, dessa agressividade um com o outro. Deixa o sexo muito melhor.

— Eu não sou a sua vagabunda, seu desgraçado. – Pressiona o pescoço dele com a mão, entre cortando a respiração aos poucos do uruguaio. – Fala direito comigo.

O homem levanta as mãos em pura redenção, mas volta a lhe prender com as mãos quando sente seu quadril se mexer. Inicia um rebolado lento, fazendo questão de contrair de propósito e o espremer dentro de ti. Escuta ele lhe xingar baixinho, mas decide não levar a discussão em frente.

Fernando e você eram assim, e talvez iriam continuar. Não tinham pressa pra assumir um compromisso, mas viviam um relacionamento apesar de tudo.

Aumenta a intensidade das quicadas, sente o uruguaio estocar junto de ti e voltam ao ritmo inicial. A sala volta a ficar preenchida pelos gemidos e pelo som de estocadas simultâneas.

Se atacavam em beijos, mordidas e inúmeros tapas. Seu seios são alvo da boca faminta de Fernando, chupa, morde e estapeia com a mão livre, espreme os bicos sem o mínimo de cuidado. Já as suas mãos, ficam puxando os cabelos negros e arranhando a nuca exposta pelo corte de cabelo.

Desesperados para gozar, Fernando volta a te colocar contra a mesa e estoca em desespero, ignorando você dizer que estava quase sendo estimulada demais. Ele também estava quase lá, mas sente o corpo gelar quando sente suas mãos em sua bunda, o segurando conta ti. Gemeu preocupado, sentindo seus lábios próximo aos dele.

— Neña... – Tentou argumentar, mas se calou quando as unhas compridas fincaram em sua carne dos glúteos.

— Goza dentro, amor. ‐ Sussurrou contra o rosto do homem, lambendo seu maxilar com a língua – Me deixa cheia de ti, vai.

Os olhos do homem reviraram, e era como se seus quadris tomassem velocidade própria. Estocava como se sua vida dependesse disso, além da ajuda com a própria mão em seu clitóris.

Gozaram juntos, como se fossem explodir pós orgasmo. O argentino nunca havia gozado tanto, e jurou sentir sua pressão baixar um pouco. A visão de sua boca entre aberta, os olhos fechados e as lágrimas escorrendo em sua face era linda pra cacete. Afastou-se de seu corpo lentamente, visto que ambos estavam sensíveis demais pra continuar uma segunda rodada agora.

Tombou a cima de ti, selando sua face suada com beijos calmos. Suas mãos tocaram os cabelos suados, abraçando o corpo grande lentamente. Respiravam de maneira entre cortada, trocando pequenos selares e pedidos baixos de desculpas.

Fernando e você eram assim, e apesar de internamente se amarem, não sabiam como encaixar isso em um namoro.

Quem sabe mais pra frente, era o que diziam.

Quem gostou bate palma, quem não gostou, não me critica pq eu choro.

Sim elle, eu postei 😼

[cartasparaviolet]

Não precisa trazer lenha, há fogo aqui por nós dois. As roupas espalhadas pelo chão, as taças de vinho branco sujas sob o balcão, os olhares curiosos do manto estrelado a contemplar essa conexão. A cada toque, a pele arrepiava à ressonância emitida pelo espírito de companheiros que se conhecem além da vida. “Toque-me como se fosse o mais raro violão”, eu te pedi ao pé do ouvido, enquanto suas mãos passeavam por minhas curvas e confessava que a do meu sorriso era a mais intrigante de todas, porque o conquistara. O sereno da madrugada refrescava o ambiente daquele quarto que se tornara um templo de amor regido pela grande Vênus. O suor em nossas peles transbordava os sentimentos velados que outrora desconsiderados pediram passagem em ebulição por nossos poros. As pintas delicadas em sua pele morena traçavam os caminhos como mapa para fundir no mar da fonte. Dois oceanos que, interligados, criavam ondas revoltas entre os espaços que conectavam os corações. O fluxo e refluxo do ir e vir que se chocava na costa com ímpeto de prazeres contidos e nunca permitidos. As emoções eram palpáveis e a distância entre os corpos diminua a cada ritmo da canção do amor tocada em esferas celestiais. Os anjos abençoavam àquela união, propiciando pela primeira vez uma entrega pura em meio às forças da natureza. A garrafa encontrava-se vazia em um canto qualquer do quarto, a música terminara para que somente os sons da intimidade vivida pudessem ser ouvidos pela centelha, ao passo que a Lua testemunhava, suspirando apaixonada, sonhando com a próxima vez em que se encontraria com o Sol, emanando seu brilho pálido aos amantes pela fresta da janela lateral. Envoltos em uma atmosfera luxuriosa com toques de delicadeza, as paredes prometeram guardar em segredo àquela madrugada, pois o desejo entrelaçado nos corpos provinham do mais profundo do cosmo. O pecado é não se entregar ao sentimento verdadeiro, é não enxergar o divino na pessoa diante de si, contemplando o sagrado em cada ser. A alma é feita de amor e ao expressar a sua devoção em cada beijo, em cada carinho ou com rompantes de paixão, tons rosados podem ser vislumbrados em suas auras, havendo uma realização em níveis mais sutis, nos permitindo alcançar o portal da eternidade. O seu olhar terno pousou em meus mares castanhos, os corações em uníssono batiam ferozmente em harmonia com os instrumentos celestes. Quem poderia dizer que nesse ato não havia a mais sublime alquimia? Em muitas relações há química, mas transformar o sexo em ouro é para os que fazem com a alma. O sonoro amor divino produzido pelo dueto de dois seres humanos que em vida tocam em conjunto é espetáculo à parte para o Criador.

@cartasparaviolet

[amezhu]

Heaven Official's Blessing▪︎

224. BÖLÜM - Dünyayı Tepetaklak etmek - gökyüzünde ateşten şeytani kale ile dövüş

Devasa taş heykel sersemlemiş ve donakalmış gözlerin altında gittikçe yükseğe ve daha yükseğe çıktı. Xie Lian onun harika bir durumda olduğunu gördü hatta önceden yüzü olmayan beyazın kırdığı bacakta iz bile yoktu, mutlu bir şekilde “San Lang, heykeli onardın mı?” dedi.

Hua Cheng gülümsedi, “eğer ta cennete Gege’yi almaya geleceksem ellerim boş gelemezdim. Hadi gidelim!”

Xie Lian kafasını salladı, “Millet, acele edip atlayın!

Ancak o zaman cennet mensupları kalabalığı onun yanındakinin Hua Cheng olduğunu gördüler, neredeyse dizlerinin üstüne düşeceklerdi, “EKSELANLARI, YANINIZDAKİ???”

Feng Xin’in yüzündeki sıkıntı giderek daha belirgin hale geliyordu ki sonunda bağırdı, “JIAN LAN! JIAN LAN!” ama cevap yoktu.

Lang Qian Qiu caddenin köşesinde saklanarak kaçmaya çalışan Qi Rong’u gördü, gidip onu yakalamak üzereydi ki Tai Hua sarayının oradan geçerken aniden sanki içinden bir şey patlamış gibi tüm saray paramparça olup yere serildi. Tüm cennet mensupları ürkmüştü, bakmak için döndüklerinde öfkeli alevler ve molozların arasında başını eğmiş ve sessizce duran bir figür gördüler.

Jun Wu gümüş kelebeklerden kurtulmuştu.

Beklenildiği gibi durdurulamazdı.

Qi‌ Rong aceleyle Jun Wu'nun arkasına koştu ve kalabalığa kendini beğenmiş bir şekilde bağırdı, “SÜPRÜNTÜ! ÇÖP! GÜCÜNÜZ YETİYORSA BURAYA GELİN!”

Sadece o hâlâ kendi ölümünden habersiz, yaklaşmaya cesaret edebildi, hiçbir cennet mensubu konuşmaya cesaret edemedi.

Beyaz zırhlı savaş tanrısın vücudunun üzerinden göklere doğru kapkara bir aura kükrüyordu, beyaz ışık körleşmiş, iki renk sürekli olarak tahmin edilemeyecek şekilde değişiyordu. Cennet mensuplarının hepsi bu Jun Wu’nun son derece farklı olduğunu hissedip ona baktılar ama sert bir şekilde nefes almaya cesaret edemediler. Aynı zamanda o da Xie Lian’ı dikkatlice izliyordu, yavaşça insanların toplandığı yere doğru ilerlemeye başladı. Attığı her adımda savaşın alevleri ayaklarının altını yakacaktı.

��lk başta canlı çıralar halindeydi, kısa bir süre sonra çılgınca her yöne yayıldı ve göklere doğru esen öfkeli alevlere dönüştü.

Bu alevler Qi Rong'u yakalamıştı ve şeytani bir şekilde uluyarak kollarında Gu Zi ile hızla kaçmaya başladı. Quan Yi Zhen, Yin Yu'nun cesedini sırtında taşıyordu, yüzü is içinde caddenin ortasında duruyordu ve Jun Wu'yu gördüğünde onun da gözlerinde öfkeli ateşler yandı. Ona doğru yürümeye başlamadan önce cesedi yere bile bırakmadı ve onu geri çeken Xie Lian oldu.

Bir başka gümüş kelebek dalgası ileri atıldı ve Xie Lian bu fırsatı kullanarak, "ACELE ET! ORADA DİKİLİP DURMA!" diye bağırdı.‌

Tüm cennet mensupları bir anlığına tereddüt etse de sonrasında her biri birbiri ardına seslenişe cevap verdi. Binlerce cennet mensubu siyah bir karıca sürüsü gibi devasa taş heykele tırmanıp göğüs ve omuzlarında yer edindiler. Durmaya yer olmadığında ise eteklerinin uçlarından tutunuyorlardı. Eğer bu şey uçacak idiyse o zaman sadece bereket fenerleri ve gümüş kelebeklere bel bağlayamazlardı, ancak aynı zamanda çok fazla insan olduğundan Xie Lian Hua Cheng’e doğru bir hamle yapamadı.

Fikirler acil durumlarda ortaya çıkar, Xie Lian rastgele bir cennet mensubunun yanına çekti, onun arkasında Xie Lian, Hua Cheng'in yüzünü kavradı ve onu sıkı bir şekilde öptü.

Aradan biraz zaman geçti ve Xie Lian'ın tüm vücudu bir anda ruhani güçle doldu, paravan olarak kullanılan cennet mensubu tamamen kaskatı kesildi ve şok içinde bağırdı, "SİZ İKİNİZ ARKAMDA NE YAPIYORSUNUZ??”

Xie Lian ancak o zaman insanların görüşünü engellemek için kenara çektiği kişinin aslında Lang Qian Qiu olduğunu fark etti ve zihinsel olarak derin bir pişmanlık duydu. Ne günah ne günah, bu çocuk tarafından görülmemeliydi ve haykırdı, "HİÇBİR ŞEY YAPMADIK! GÖRMENİZ GEREKEN HİÇBİR ŞEY YOK!" Sonra arkasını döndü ve o ilahi heykele bağırdı, "UÇ!"‌

İlahi heykel onun çağrısını duymuş gibi görünüyordu, sanki bir şey harekete geçmiş gibi, kısık gözleri aniden açıldı ve yüzündeki gülümseme derinleşti.

Gümüş kelebekler ve Bereket Fenerleri aniden dağıldı ama o hala gökyüzünde sabit bir şekilde süzülüyordu, uzun saçları, kolları ve etekleri de rüzgarda dalgalanıyor gibiydi.

Uçuyor!

Xie Lian ve Hua Cheng de ayağa fırladılar ve ilahi heykelin başının tepesindeki yorgun taç platformunun üzerinde durdular ve Xie Lian bağırdı, "HERKES DİKKATLİ OLSUN! SIKI TUTUNUN!

Tam sözünü bitirdiği anda, ilahi heykelin gövdesi önce battı sonra da kuvvetle ileri fırladı! Xie Lian ve Hua Cheng en yüksek noktada durdular ve ilahi heykelle birlikte birçok cennet mensubunu Cennet Başkentinden çok uzaklara taşıdılar. Ancak, yılların birikimiyle Cennet Başkentinde yıllarını geçirmiş çok sayıda cennet mensubu vardı, bu yüzden umutsuz ve kederli bir şekilde arkalarına bakmaya devam ettiler.

Biraz sakinleştikten sonra Xie Lian aniden az önce telaş içinde olduğundan saymaya zaman olmadığını hatırladı ve seslendi, “Herkes bindi mi?” Guoshi nerede? General Pei?”

General Pei'nin başına gelen talihsizliklere yenilip yenilmediğini kim bilebilirdi? Tanıdıklarının orada olup olmadığına bakıyordu ki bağırdı, “USTA!”

Uzaktan Guoshi’nin cevabı geldi, “GELDİM!”

Ancak o zaman Xie Lian biraz rahatlamış hissetti. Tam o sırada aniden birisi bağırdı, “YETİŞİYOR! YETİŞİYOR!”

Beklenildiği gibi! Devasa ilahi heykelin arkasında kızıllara bürünmüş bir şey peşlerindeydi.

Bu cennetin başkentiydi.

Asıl cennet başkenti, hayırlı ve uğurlu bulutlarla sarılıp çevrelenmişti. Şimdi ise bunun yerine savaşın alevleriyle yanıyor, ateşli şeytani bir kaleye dönmüştü.

Birisi dehşetle konuştu, “İmparator… İmparator cennetin başkentini hareket ettiriyor… Hepimizi ortadan kaldıracak…”

“Bizi yakalayacak!”

Ancak Xie Lian bağırdı, “O KADAR DA HIZLI DEĞİL!” el mühürlerini aniden değiştirdi ve devasa ilahi heykelin gözlerinden ışıklar fırladı. Cennet mensuplarının kulaklarını kamçılayan rüzgar daha hızlı esti, deliler gibi uludu, aniden onların peşinde olan kırmızı ışıktan hızla uzaklaştı. Artık ilahi heykel daha hızlı uçuyordu!

Burada işler hızlanırken arkalarındaki kırmızı ışık vazgeçmemiş hızı aniden artmıştı, artık daha yakındı ve bazı cennet mensuplarını panikten çığlık attırıyordu. Bu mesafeyle cennet başkentinin içindeki o figürü artık neredeyse net bir şekilde görebiliyorlardı!

Bu sırada ölümlü alemi neler olup bittiğinden birhaberdi; çocuklar gülüşüp oynaşıyorlardı ki gökyüzünde hızla ilerleyen beyaz bir ışık ve uçup geçmekte olan kırmızı bir ışık gördüler, hepsi ağzını açıp alkışladılar, “Çok tatlı!”

Xie Lian durumun bu şekilde devam edemeyeceğini ve bu şeyi hızlandırması gerektiğini biliyordu ama hafiften başı da dönüyordu. Sonuçta tek nefeste o kadar uzun bir süre uçmuştu ki. Hua Cheng kalkmasına yardım ediyordu ama onlar daha konuşmadan aşağıdan Guoshi’nin bağıran sesini duydular, “HEPİNİZ BURADA NE İÇİN DURUYORSUNUZ? BİR GRUP CENNET MENSUBU HALA KAÇMAK İÇİN HAYALET KRALDAN RUHSAL GÜÇ ÖDÜNÇ ALINMASINA İHTİYAÇ DUYUYOR. KENDİNİZDEN HİÇ UTANMIYOR MUSUNUZ?”

Bazı cennet mensupları bu ses tonunu takdir etmediler ve şöyle haykırdılar, “Sen kimsin? Bize ders vermeye ne hakkın var?”

Guoshi devam etti, “Kim olduğumun önemi yok, buna rağmen ben üst cennetteyken sen hala bir yerlerde kum havuzunda oynuyordun. Mesele şu ki, acele edin ve narin, pamuk ellerinizi bu ilahi heykelin üzerine koyun, hepiniz verebileceğiniz kadar ruhsal güç verin! Ancak o zaman bu ilahi heykel daha da hızlı uçabilir, eğer onun yetişmesini beklemiyorsanız tabi? Hepiniz kenardan izlemeye o kadar alıştınız ki, hayatlarınızın tehlikede olduğunu unuttunuz mu? Hala böyle bir şeyi size hatırlatmama ihtiyacınız var mı?"

Bu hatırlatmayla birlikte cennet mensuplarının nihayet akılları başlarına geldi ve hepsi bu yönteme destek vermeyi unuttukları için içten içe çok utandılar. Böylece hepsi işe koyuldu, ellerini ilahi heykele koyarak bağırdılar.

"EKSELANSLARI, BU MEVKİCE AŞAĞI KİŞİ SİZE YARDIM EDECEK!"

“Ah, o zaman ben de…”

“Pek fazla yok… ama elimizden geleni yapacağız.”

Yedi ya da sekiz yüz el ve ayakla birlikte ilahi heykel tekrar güçle doldu ve Xie Lian da tekrar enerjik hissediyordu. İlahi heykel bir kez daha güçlendi, bu sefer büyük bir gürlemeyle arkadaki kırmızı ışığı kilometrelerce geride bıraktı!

Cennet mensuplarının hepsi derin bir nefes alarak rahatladılar ve terlerini sildiler.

Aniden Hua Cheng konuştu, “Gege, aşağıya in.”

Xie Lian da nedenini sormadı ve doğrudan aşağıya doğru hareket etti. İlahi heykel bulutların zifiri siyah katmanlarını aştı, ama aşağısı da kapkaranlık, bir parça ışık süzmesi bile yoktu. Cennet mensupları telaşlanmıştı, “Burası… burası ne böyle? Neden bu kadar karanlık? Oldukça korkunç.”

“Ekselansları, neden buraya geldik?”

“Bence burada uzun süre kalmamalıyız!”

Ancak Hua Cheng konuştu, “Burada kalıp hareket etmeyeceğiz. Bekleyelim.”

Böylece o devasa ilahi heykel havada süzüldü, Xie Lian ���En. Neyi bekliyoruz?” diye sordu.

Hua Cheng fısıltıyla cevapladı, “Yetişene kadar bekleyip bir tur dövüşmeyi.”

Sözler dudaklarından dökülürken, kara gecenin bulutlarının üstünden kırmızı bir ışık kırıldı ve o da aşağıya doğru indi. Her insan bir kale, gece gökyüzünde karşı karşıya geldiler. Her bir cennet mensubu gözlerini kırpmadan o kırmızı ışığın yaklaşmasını izledi, tüyleri diken diken oldu ve hepsi sorguladı, “Ekselansları, neden gitmiyoruz?”

“Onunla kafa kafaya savaşmayı düşünüyor olamazsın? Kazanma ihtimalin yok!”

“Yine aptallaştı! Biliyordum işte bu adam aptal olmayı seviyor!!! Yüzlerce yıl geçti ama o hala… kim tekme attı?”

“Ben.” Dedi Guoshi, “Bir kelime daha edersen seni doğrudan aşağı atarım.”

“SEN KİMSİN BE??”

O ilahi heykel devasa bir nesne olabilir, ancak Cennet Başkenti çok daha görkemliydi ve eğer gerçekten kafa kafaya çarpışırlarsa, bu devasa ilahi heykelin boyutuna göre kesinlikle ezilirdi. Ancak, Xie Lian'ın Hua Cheng'e güveni tamdı ve tek kelime etmeden izledi. Tıpkı o kırmızı ışığın yarım mil kadar uzağa gelmemiş olması gibi Xie Lian aniden ayağının altında bir şeylerin hareketlendiğini hissetti.

 Aşağıya baktığında, hareket edenin ayaklarının altındaki karanlık olduğunu gördü, sppş, sppş, yükseliyor ve katlanıyordu, adeta... ‌

Dalgalar.

Xie Lian anında buranın neresi olduğunu anladı.

Cennet mensuplarından da fark eden vardı, birisi dehşetle bağırdı, “Tanrım! Burası sanki… Kara Su Şeytanın Yuvası! Şeytanların yuvasına getirildik!”

Kelimeler söylendiğinde aniden aşağıdan beyaz şeritler karanlığı yararak havaya doğru sıçradı.

Unutulmaz bir şekilde yeşil dört çift göz, hayalet ateş fenerleri kadar büyük devasa sekiz göz ateşli şeytani kaleye baktı, bu kaba davetsiz misafirden son derece rahatsız olmuş gibi uzun ve kötücül şekilde kükredi. Devasa kuyruklarını ile ileri geri savurdu ve denizin binlerce metre yüksekliğinde heyecan verici dalgalarının yüzeyini kırbaçladı.

Onlar dört kemik ejderhasıydı!

Başlarını şeytani kaleye doğru kaldırdıkları anda ağızlarından hızlı bir akıntı fırladı, vurucu gücü muazzamdı ve demir ve çelik duvarlar bile böyle dev bir su tabancası tarafından kırılabilirdi. Xie Lian izlenimini yeniden değerlendirmekten kendini alamadı, "Onları son gördüğümüzde biraz... haha, aslında bu kadar vahşi olduklarını düşünmemiştim."

Denizin zifiri karanlık yüzeyinden dev canavarın yeni ceset kemikleri suları yarmaya devam etti ve balıklar sanki kaleye kayalar fırlatıyormuş gibi vınlayarak uçtu. Cennet mensupları gördüklerinde tamamen şaşkına döndüler. Jun Wu onları öldürmek için peşlerinden koşarken, Hua Cheng ve Kara Su onlara yardım ediyor gibi görünüyordu. Böyle bir sahne gerçekten çok ilginçti.‌ ‌

Dört Kemik Ejderhası o şeytani kalenin etrafını sardı ve ona çılgınca ateş etti ama can alıcı savaş alevleri biraz suyla yok edilemeyeceğinden o kadar da etkili olamadı. Balıklar mücadele ettikçe ateş de o kadar öfkelendi ve sulara giden tüm yolu yaktı.

Kara Su Şeytanı İninin deniz yüzeyinde şiddetli ateş büyüdü ve ateşin ışıkları ile sular vahşice dans etti, aşağıdan, suların içinden gulyabanilerin ulumaları ve feryatları duyuldu. Bir ter damlası Xie Lian’ın alnından aşağıya doğru yuvarlandı, “Kara… Su’yun… bölgesine böyle bir kargaşa getirmemiz sorun olmaz mı?”

“bunları önemseme.” Dedi Hua Cheng, “Bana para borcu var. Nasıl istersen öyle dövüş.”

Xie Lian, “???”

Aniden birisi ileriyi işaret etti, “NE… NE YAPIYOR O?”

Xie Lian da bakışlarını çevirdi ve gördüğünde kalbi de sarsıldı.

MXTX YAZAR NOTU; Kara Su’yun Hua Cheng’e cidden büyük bir borcu var, çok zavallı bir Yüce. Tüm Yüce’ler rütbesinin ortalamasını fena halde aşağı çekti (3 tane olmalarına rağmen.) ama bu çok fazla yemekten dolayı borçlu olunan bir şey değil.

[xjulixred45x]

Yandere Choso x Rosa! lectora(TRADUCCION)

genero: Headcanons

lector: femenino

Advertencias: COMPORTAMIENTO DE YANDERE, SOBREPROTECCIÓN MENTALIDAD NO SALUDABLE, STALKING, SPOILERS DEL MANGA, la lectora tiene el pasado y las características de la Hermana Rosa de @nunezs-stuff .

digamos que Choso y lectora se conocen(y el se obsesiona) ya cuando lectora esta con Demarius.

lectora tiene una gran leatlad hacia Demarius que muchos no pueden entender, incluso el propio Choso al principio cuando tuvieron que trabajar juntos por el bien común de derrotar a Sukuna.

¿porque le tendria respeto a alguien tan BLANDO?

lo que no saben es como Demarius prácticamente le salvo la vida a lectora, literal y figurativamente.

Choso y lectora interactuan relativamente seguido porque son 1- de los maa responsables de sus grupos y 2- son los unicos que pueden manejar a los jovenes hijos/aprendices de Demarius, lo que hace que Choso interactue mas con ella.

al principio, Choso solo habia visto un lado muy estandar de lectora, el como trataba con dureza y rigidez a todos(a el sobretodo) e incluso llegando a ser estricta y diciplinada.

le recordo un poco a aspectos no muy agradables de alguien(Kenjaku).

sin embargo, cuando tenian que cuidar de los mas jovenes, los niños (especialmente de los niños con trauma) algo cambiaba en lectora.

toda su aura intimidante desparecia y se volvia alguien mucho mas maternal, tranquila y amigable.

era casi como ver a otra persona..

y en cierta forma Choso anelaba ese tipo de trato.

no solo por su propia falta de figura materna, sino porque el genuinamente querria acercarse a lectora, pero no tenia idea como.

(puede que hasta le pregunté a Yuki, Yuji y compania sobre que hacer, pero todos le dan respuestas que se contradicen entre si y el esta aun mas confundido).

aunque sea, Choso empieza a hacer una estrategia(para nada creepy o preocupante) sobre como acercarse a lectora.

primero, saber que cosas le gustan o tienen ambos en común ¿como? facil, SIGUIENDOLA a todas partes y asi poder asegurarse de qje estaba bien:D

¡El no puede evitarlo! lectora nisiquiera es una usuaria de energia maldita ¿como se supone que se defienda de los seres horribles que plagan este mundo si nisiquiera los puede ver?

sumale a eso que para estas alturas la mayoria de los hermanos de Choso estan muertos. por lo que se aferra mucho a la relación con lectora y querer tener su aprobacion.

segundo paso, tener una mejor relación con ella, este no es tan preocupante como el anterior, pero Definitivamente sigue siendo un poco creepy por el anterior.

Choso trata de hablar como puede con lectora y asi ser mas cercanos, lo cual funciona a medias, ya que lectora no disfruta de cuando Choso no es claro con lo que dice(tartamudea) o, en sus palabras, dice sinsentidos.

pero al menos el y lectora logran entenderse mejor, ya que Choso logra resolver una de sus dudas, su relación con Demarius.

lectora, viendo que Choso parece(je) ser inofensivo, decide contarle como conocio a padre Demarius.

resulta que lectora(al igual que Choso) fue defraudada por la humanidad en muchas ocasiones, ya sea con sus padres, la gente de su pueblo o "religión"...su prometido.

todo llego a un punto donde lectora decidió huir sin pensar en si viviría o no, simplemente queria huir de esa pesadilla.

y ahi fue cuando conocio a padre Demaryius.

el fue quien la salvo, quien le dio un nombre, un propósito, un hogar...

y eso le estaria agradecida siempre.

pero no toleraria nada de tonterias cuando se tratara de el.

Choso se abre con lectora y se da cuenta de que ambos realmente tienen bastante en común, mas de lo que pensaba...perfecto.

gracias a esto, lectora confia mas en Choso y termina sin darse cuenta de varias de sus peores tendencias yandere.

justamente porque después de saber por todo lo que paso lectora, Choso no quiere termian siendo como la gente que la lastimo antes.

por lo que no hay secuestro, pero si hay mucha manipulación.

de que tipo? del tipo que te hace sentir culpable por no darle atención, por dejarlo solo.

tambien Choso no esta por arriba de usar el trauma de lectora para mantenerla cerca, ya sea mediante mencionar su propio trauma con un padre abusivo o después de la muerte de Yuki.

posesivo como la mierda, cuando ya estan en una relación, ten por seguro que se convirte en la sombra de lectora. ¡incluso la sigue stalkeando! solo que se siente menos culpable al respecto ahora que son oficiales.

creo que la unica persona a la cual no le tendría celos es a Yuji por OBVIAS razones, y talvez padre Demaryius, pero aun asi es "precavido" con el (mas que nada por el nivel de poder entre ambos).

aun respeta y hasta quiere a Demaryius, pero Choso no dejara que le quite algo tan precioso.

MUY AMOROSO, ya sea contacto fisico, palabras de afirmacion, regalos, etc. Choso le encanta mimar a lectora y tenerla cerca en general, lo cual a veces es un contra para lectora 😅 pero tranquila, eventualmente te acostumbras.

definitivamente sobreprotector a niveles inimaginables. ya lo dije con sus tendencias stalker, pero el cree que si quita la vista de lectora UN SEGUNDO algo horrible podria pasarle, y le aterra.

gran parte de sus tendencias yandere estan relacionadas con el miedo, miedo a estar solo, miedo a que lectora muera, miedo al abandono, a la decepción, etc.

por lo que lectora fácilmente tambien puede manipularlo si lo quiere, asi puede hacer que mejore o HUIR.

porque sigue siendo un yandere.

ha matado, matara y seguira matando por lectora.

no importa quien, si se mete en el camino de SU felicidad, se toparan con la muerte.

el merece ser feliz.

solo...dejenlo...

[46snowfox]

Diabolik Lovers Daylight Stella Worth Tokuten: 「Cita★sádica」 [Laito Sakamaki]

Titulo original: 「サディスティック★デート」

//Traducción pedida en Ko-fi//

Laito: Que bien se siente pasear de noche. Pero ya hemos caminado bastante, ¿no estás cansada? ¿Estás bien? Ya veo, me alegro. Muy pronto llegaremos a un lugar genial. Ah, todavía no te había hablado de este lugar, escucha, ahora iremos a una pastelería. Fufu, te ves muy feliz, que linda. De vez en cuando voy allí a comprar macarons, pero al parecer sus pasteles son bastante famosos, por eso pensé en invitarte.

Laito (1:02): Parece que se puede comer dentro de la tienda, así que aprovechemos de comer allí. Hm, amo los macaron, pero parece que su especialidad son los cheese cake sin hornear.  Tienes, tanto los pasteles horneados como los que no tienen sus respectivos encantos, es difícil elegir. Ah, pero lo que más me gusta es tu duuulce sangre. Hm, al decir eso me dieron ganas de succionarla. Oye, ¿puedo beber un poco…? Hm, es verdad, ya estamos frente a la tiende. Eres una reina del despiste. Muy bien, pues después aprovecharé de divertirme un montón.

Laito (2:15): *entran* Oh, esta tienda tiene un aura agradable. Tienes razón, tiene una decoración muy elegante, los vitrales son geniales. ¿Hm? Es verdad, hay muchos macaron coloridos. Hm, pero hoy vinimos a comer pasteles, así que a la salida compraré unos macaron. ¿Quieres comer tú también? Hm… Si reaccionas tan honestamente me darán ganas de molestarte, creo que mejor no los compraré~. ¿Pero qué cara estás poniendo? Me estremeció ver esa expresión de desesperación, te veías como si hubieras visto el fin del mundo, solo por eso los compraré. Te digo que lo haré, así que usa tu linda carita para mostrarme una sonrisa.

Laito (3:29): Tomaré esa linda sonrisa como agradecimiento, así que está decidido, te los compraré. Ahora elijamos los pasteles que comeremos. ¡Disculpe! Quiero ordenar algo.

*luego de elegir les cobran y dan sus pasteles*

Laito (4:06): Pudimos elegir. Ahora sentémonos… en esa mesa decorada con flores. *se acercan y te corre la silla para que te sientes* Siéntate. *te sientas* Y yo también *se sienta*. ¡Ah! Oye bitch-chan, el pastel que elegiste es igual a ti, tiene una apariencia simple y encantadora, pero si le clavas el tenedor empezará a brotar una salsa roja. Fufufu, que linda cara pusiste, ahora quiero molestarte más. ¿Hm? Sí, al final elegí el cheesecake, me llamaba la atención.  Saber que no está horneado me atrajo. La verdad es que estuve a punto de elegir tu pastel. ¿Qué tal si luego intercambiamos una probadita?

Laito (5:21): Fufu, gracias. Bueno, primero probemos nuestros propios pasteles. Gracias por la comida *come*. ¡Hm! ¡Es verdad! ¡Este cheesecake es delicioso! ¿Cómo está el tuyo? Me alegro. Entonces intercambiemos una probada, yo te daré de comer. Di “aah”. *comes* Te quedó un poco de crema en el labio, voy a lamerla. ¿Eeeh? No te contengas. Bueno, da igual, te toca darme a mí, ¿podrás hacerlo bien? *le das de comer*

Laito (6:17): Aaah… *come* Hm, este también está delicioso. Es verdad, la acidez ayuda a resaltar su sabor, es un sabor nuevo para mí. Hmm… ¿Eh? Ah, por supuesto que me quedaré mirándote, estás disfrutando de un dulce pastel, así que pensé que ahora tu sangre ha de estar extremadamente dulce. Ya no puedo contenerme… te deseo aquí y ahora. Antes también me dijiste que después, así que supongo que te refieres a que espere hasta que nadie nos pueda ver. Lo sabía, sí quieres que succione tu sangre.

Laito (7:25): Dicen que las miradas delatan, jeje. Eres como un libro abierto. No intente usar el pastel como excusa. En realidad tus ojos tambalean de emoción porque quieres que lleguemos pronto a casa para que yo pueda succionar tu sangre. Otra vez te quedaste callada, fufu… Ahora que lo hemos decidido, debemos terminar pronto nuestros pasteles. *comen*

*luego de comer*

Laito (8:25): Estuvo delicioso, bueno, escojamos los maracon y volvamos a casa. *se levantan* A ver, elige el sabor que más te guste. Tus ojos brillan con solo verlos, que linda. Al verte así siento que no podré contenerme. Fufu, no te preocupes, tal y como deseas, no te haré nada aquí. Fufu, parece que ya elegiste. Disculpe, por favor deme eso y esto.

*salen de la tienda*

Laito (9:28): Bueno, regresemos. Oye, tomémonos de las manos. *le das tu mano* Ahora ya no podrás escapar. Me tentaste mucho, así que prepárate para cuando lleguemos a casa.

¿Te gustan mis traducciones? Puedes apoyarme en ko-fi nwn

[patheticallyinfatuatedwithu]

the wall between us (and the things i wanted to say), marsh danielle

as someone who does a lot of rock climbing, you just couldn't wrap your head around climbing this one.

marsh danielle was the definition of perfection in your eyes. she always had that bright smile that could rival the sun's, the welcoming aura she emits, that sweet, sweet smile of hers that manages to bring you falling on your knees every time. and most of all, the hand that reached in your chest and ripped your heart out to make it hers.

and sometimes, you think of how many collections of hearts she's made hers.

"hey, you running yet?" your friend asks besides you, approaching your slumped position. "not yet," you mumbled, she's not here yet.

"you won't be able to compete if you don't run any time sooner." she continues, "i don't care." what's the use if she's not here?

you heard a squeal erupt from the other side of the fence you leaned on, eyes turning glossy as you watched danielle walk towards her friend group with a boy's arm slung around her neck. "is that danielle's boyfriend?" you heard someone whisper. "yeah, i heard he confessed to her after he'd won the basketball finals."

of course she's into jocks, not into lame ass girls like you who climbs rocks to let off steam.

"isn't he a player?" another one whispered, "i hope she doesn't get hurt." i'd never hurt you.

"y/n!" you snap your head towards your friend's direction, her worried eyes meeting your glossy ones. "what?" your response left your mouth hushed and broken, hand in fists in hopes to stop it from quivering. "i heard he got together with her because of a bet." "what? that's terrible." sick son of a bitch. useless piece of trash.

"don't listen to them." she whispers, trying to coax you into calming down when all you wanted to do was burn the whole place down and leave her boyfriend to burn. her laughs echoed inside your brain which it registered as home, and you wanted to die there and then. no amount of training and height ever made this much damage on you, that you could feel your nails tearing through your flesh.

her boyfriend was the one that should be feeling the scorching fires of hell and screaming into the abyss, but he wasn't. instead, you were the one atoning his sin for him. never me.

your friend's name was called out by a teacher and she had to leave you begrudgingly, promising she'll be back as fast as she can. but you couldn't care less. was she her? no.

"hey, let's move towards the fence! it's starting to get a lot hotter here! it's shadier there." the hums of approvals within the group brushed your ear, and you heard her boyfriend's voice successfully erupt a giggle from her. "i'll see you later. take care!"

blood started to drip down your palm and into the soil to become one, your bitter tears following suit. you felt them sit right on the other side of the fence, and danielle's back pressing on your own. you remember her laughs, the days she'd cling onto your arm and hug you for dear life, and the day you decided to cut it off with her.

because the more you're with her, the more damage you got. the pieces of yourself you've had to pick up. and if you were to punch a mirror and get 7 years of bad luck, cutting ties off with her was a lifetime of that.

"he makes me feel fuzzy and warm." she says, "i like him a lot." voice like honey. if only you knew, dear sunshine.

eyes downcast and gloomy, lips chapped as you look up to meet her eyes. her hand reaching out for yours, and yours gently and gingerly reaching hers. a fuzzy and warm feeling swarmed your stomach as she pulled you up, and you almost melted into a puddle. "i'm danielle!" voice like honey. "y/n." voice like thunderstorm.

i'm sorry.

the fence that separated the two of you stood still in the midst of warm air mingling with your tear that caused them to fly and dissappear like you were to her that day. the fence that served as a wall between the two of you. the wall you could never climb. the wall you would never dare climb.

"i think i love him." my sunshine.

alas, she will never be yours.

broken records cross country got me thinking about this💀 this wasnt proofread sorry if this contains grammatical errors😭

[baki-tiene-un-simp]

Would you like to write headcanons for Jun Guevaru, Jack Hanma, Kaoru Hanayama and Biscuit Oliva with a partner who is a really good cook ?

If it hasn't already been done of course ^^

( ps : you are my favorite Baki writer 💞 )

Thank u so much, i'm really happy for you like my posts^^

Situation: A S/O really good in the kitchen.

Character: Jack Hanma, Jun Guevaru, Kaoru Hanayama and Oliva Biscuit.

Jack Hanma.

Jack will enjoy having an S/O who is good at cooking. He doesn't ask his S/O to cook for him directly, because he knows his appetite is very big.

But we know that in one way or another his S/O will strive to satisfy him, the mere intention is worth a lot to him.

He enjoys strong dishes and meats, any type.

He has a very good sense of taste, is able to feel almost every ingredient used, and will be honest about knowing you can trust him. When he says something tastes great, it tastes great.

Jun Guevaru.

I feel like he likes to play house. Disregard the fact that he is the leader of a sovereign nation and one of three men to be monitored worldwide.

He enjoys the delicious foods from his S/O, although I think he has a little penchant for desserts that play on bitter flavors.

He "sneakily" flaunts his S/O cooking skills to others, it may seem like it's unintentional, but that look on his face says otherwise.

Of course, he washes the dishes.

Kaoru Hanayama.

He appreciates and acknowledges his S/O's cooking skills, whenever he receives or is allowed to eat something that his S/O cooks for him he always thanks and compliments.

His are traditional dishes or elaborate meals. The way he prefers meat is medium.

He will offer to help his S/O if he needs a hand; bring ingredients, stir, knead, cut or whatever is assigned to you. He listens and does things slowly, waits for directions and asks when he doesn't know.

Despite his large size, he is a very good cooking companion. Bonus if they can get him to put on an apron.

Oliva Biscuit.

Having his S/O do something for him with his own hands takes him to cloud nine, he's so happy. He loves the everyday aura that single action brings, just perfect.

He will love whatever he is given; desserts, pastas, main courses, meats, vegetables, soups, whatever you present will be a big yes.

He could eat everything his S/O does without hesitation, he wants to be fed and cared for by his S/O, but he knows that he has a very big appetite, what he hates the most is making his S/O of him overwork.

He'll set the table, wash the dishes, clean the kitchen, and restock the pantry, all of it, he's pretty sure he's the least he can do.

Versión en español.

Jack Hanma.

Jack disfrutará tener un S/O que es bueno en la cocina. No le pide a su S/O que cocine para él directamente, porque sabe que su apetito es muy grande.

Pero sabemos que de una forma u otra su S/O se esforzara por satisfacerlo, la sola intención vale mucho para él.

Disfruta de los platos fuertes y carnes, cualquier tipo.

Tiene un sentido del gusto muy bueno, es capaz de sentir casi todos los ingredientes que se usan y será honesto con respecto al saber, puedes confiar en él. Cuando dice que algo sabe muy bien, sabe muy bien.

Jun Guevaru.

Siento que le gusta jugar a la casita. Obviar el hecho de que es el líder de una nación soberana y uno de los tres hombre a los que hay que monitorear mundialmente.

Disfruta de las deliciosas comidas de su S/O, aunque creo que tiene una pequeña inclinación por los postres que juegan con los sabores amargos.

Presume de forma "disimulada" las habilidades culinarias de su S/O ante los demás, puede parece que no es intencional, pero esa mirada en su rostro dice lo contrario.

Por supuesto, lava los platos.

Kaoru Hanayama.

Aprecia y reconoce las habilidades culinarias de su S/O, cada que recibe o se le permite comer algo que su S/O cocine siempre agradece y da cumplidos.

Lo suyo son los platos tradicionales o las comidas elaboradas. La forma en la que prefiere la carne es a término medio.

Se ofrecerá a ayudar a su S/O si este necesita una mano; traer ingredientes, revolver, amasar, cortar o cualquier cosa que le asignen. Escucha y hace las cosas despacio, espera indicaciones y pregunta cuando no sabe.

A pesar de su gran tamaño, es un compañero de cocina muy bueno. Bonus si logran que se ponga un delantal.

Oliva Biscuit.

El que su S/O haga algo para él con sus propias manos lo lleva a la nube nueve, está tan feliz. Adora el aura cotidiana que trae consigo la sola acción, simplemente perfecto.

Adorará lo que sea que le den; postres, pastas, platos fuertes, carnes, verduras, sopas, lo que sea que le presente será un gran sí.

Podría comer todo lo que su S/O haga sin contemplaciones, quiere ser alimentado y cuidado por su S/O, pero sabe que tiene un apetito muy grande, lo que más odia es hacer que su S/O trabaje de más.

Pondrá la mesa, lavara los platos, limpiara la cocina y reabastecerá la alacena, todo, está completamente seguro de que es lo menos que puede hacer.

[shieldkeeper]

Writing Prompt: Taken Word Count: 975 (Frostbite AU) - (Continuation from Portentous!) ---> masterlist

“We have need of you…”

As clawed hands nearly grasped around Holou’s sleeping form, his body suddenly jumped as if on pure instinct. A maddening tumble towards the back of the cavern of which he’d chosen his shelter for the night, breathing deep and heavily labored breaths as he grasped his bearings. Daggers in either hand and his trembling eyes wide.

He had sensed it. Even in deepest slumber he realized the danger he was in. The aura of murderous intent that had been hovering over his vulnerable form, now made manifest before him in a bid to ambush.

A man bathed in shadow and darkness. A cloak made of blackest night with a mask that hid one’s truest features. Every ounce of this thing’s being made Holou shiver. He had been cornered. Trapped like prey before a beast ready to have its meal. And he couldn’t even see it well in the darkness of the cave!

“Be careful on your way headed home.” The echo of his elder brother Garen’s voice from earlier that morn rang clear as day in his head. “Truly. Be careful. Come what may, I’m counting on you to make it home safely.”

“Do not falter in this task that I give you.”

Gods damn his brother’s cryptic messages. He had known what awaited Holou! And in typical oracle fashion, warned him in a way that gave no warning of what truly awaited around the corner. Only enough to make him wary to sleep soundly on this night.

And good thing he had. But the situation he had found himself in was not the most fortuitous either.

What he didn’t know… was that this man had been the very same one who had faced Garen and Zura earlier in the day.

“Dear boy,” The haunting voice of the shadowed man hovered ever closer. With a voice as sinister as a snake. “Do not make this difficult on me. Obey me and come with willingly, or I’ll have to resort to more… painful methods.”

“To hells with ye—Like I’d follow yer nasty mug without a wit o’ what you want from me!” Holou spat at them, daggers at the ready.

“As it goes with you Vikings. Very well.”

Holou acted first. He’d skidded some sort of material against the wall of the cave, causing a spark that kindled smallest flame in his hands. A match. One that he chucked at the shadow which just as swiftly caught flame.

It did nothing to falter the shadowed being from attacking. But it gave Holou all the advantage in being able to see his surroundings.

Holou fought like a bat out of hell. Cutting and digging into this mysterious form that never seemed to take much damage from his strikes—but was dangerously closing in with strange shadow like abilities. Lingering in the air and surrounding them, slowly but surely… Struggle as much as he could to take the guy down and make for his escape, the shadows dogged his every step.

They wrapped around his ankles and forced him prone. Other dark magicks struck at his body—one impaling after the other. Nothing lethal or anywhere vital, but enough to burn his body like mad as he screamed from each strike.

“Twas your own fault, I’m afraid. Your struggle wasn’t necessary. I’d say you put up a good fight… but your flimsy knives never stood a chance against me.”

“Curse you…” Holou swore as his vision began to blur. The feeling of his body being picked up against his will. No good. His consciousness was fading.

Garen… Ma and Da… all his little siblings… the village… their faces flashed in his thoughts as he feared the worse—that he’d never see them again after this.

Nor would Veidanfisk ever receive news of the prophecy’s aftermath and their success. As neither son returned home…

…

…

Holou still yet lived. But in what state?

Much of the time that passed was a blur. In and out of consciousness. Feelings of immense pain and electrifying lightning in his veins before slumbering once more. Wounded but revived. An overbearing presence trying to force it’s ways through his inner walls. Again and again. Over and over. Something that dared to take control while he was at his weakest.

When finally he did regain proper awareness with the world around him, he found himself confined. Alone and secluded in a back room of some unknown place. Where he could just barely make out conversations going on in a room just beyond a door.

“This age has come to a standstill for far too long.” A familiar voice. The one that struck him down. “And I would usher in a new one. No more stalling.”

A softer murmur joined in on the conversation. A gentle voice so quiet Holou could barely make it out. Were they making excuses? Reasonings? They were so hard to hear, but the darker voice was clear as day.

“I’ve already witnessed two of your making, so I have no doubt you can invest in another. This one is one of their kind and thus has potential. Make it happen.”

And then… silence.

Unbearable silence as Holou shifted in his constraints. Until the door beyond his confinement opened to reveal the voice he had such difficulty making out. An unknown viera man… who looked much like a corpse walking. A life that looked drained of all joy and enthusiasm, bound to whatever work had forced him into this position. His physique telling him more than words could convey.

“I see that you are finally coherent.” His lips flattened… almost displeased. For what reason, Holou could not discern. “Allow me to introduce myself then… I am what your people call the Alchemist. And I fear I shall be hosting you here for some time yet.”

[aura-divina-espiritual]

999hz para RELAXAR Vibração na 5ª Dimensão Frequência de Ouro da Abundância CURA INFINITA

Imagine experimentar uma jornada única de relaxamento profundo, uma sintonia com a quinta dimensão e a vibrante frequência de ouro da abundância. Este é o convite que trago a você, uma oportunidade de imergir na cura infinita por meio da poderosa frequência de 999Hz. Neste momento transcendental, permita-se envolver pelas ondas sonoras que conduzem a um estado de paz interior e conexão espiritual. Essa não é apenas uma experiência auditiva, mas sim uma jornada sensorial que eleva sua alma. Ao adotar essa prática em sua vida, abra-se para a abundância que flui através das frequências celestiais. Este é mais do que um convite; é um chamado para a transformação e a cura que permeiam cada aspecto do seu ser. Convido-o a explorar essa poderosa jornada de autodescoberta e cura. A frequência de 999Hz aguarda para guiá-lo rumo a um estado de paz e abundância. Estou aqui para apoiar e orientar conforme mergulha nessa experiência transcendental. Em um mundo repleto de distrações, convido você a uma pausa consciente, uma jornada única de transformação através do vídeo em seu canal do YouTube. Desvende os segredos da frequência de 999Hz, uma sinfonia celestial que conduz à quinta dimensão e à riqueza infinita. 🌌 Descubra o Poder da Frequência de 999Hz! 🌟 ✨ Relaxe Profundamente: Deixe as ondas sonoras guiarem você a um estado de serenidade como nunca antes. 🔗 Conexão Espiritual: Sintonize-se com a quinta dimensão, explorando novos patamares de consciência. 💰 Abundância Ilimitada: Abra as portas para a riqueza e prosperidade que fluem através dessa frequência de ouro. 🚀 Clique agora para uma Jornada de Transformação! Não perca a chance de fazer parte desta experiência única. Clique, mergulhe na cura infinita e inscreva-se para não perder as próximas descobertas espirituais. A sua jornada começa aqui. ✨🎥

[aksvedia]

TERZİ, 0. BÖLÜM: BİR KATİL NASIL DOĞAR?

"her sese gidilmez, her kelime konuşulmaz. terzinin yarattığı bu oyunda, insanlık bulunmaz."

29.01.1963

Sıkı dur, birazdan sana bir adam ve bir kadının nasıl iki yabancı haline geldiği; kadının gittiği, adamın yanarak keder içinde öldüğü ve lanetli bir ruha büründüğü o hikâyeyi anlatacağım.

Ama önce beni tanımalısın.

Ben bir terziyim.

En azından bir zamanlar öyleydim.

O beni bulmadan önce.

Bazı kadınlar dünya üzerindeki en tehlikeli atomlardan yaratılmış varlıklardır, bilirsiniz. Yok etmek için doğmuş, kalbini yalnızca bir kişiye teslim etmek üzere yaşamış ölene dek ve emin olamadığı herkesi oyuncağı haline getirip sonra da bir köşeye atmış kadınlar...

Onlardan biri ile tanışma fırsatım oldu.

Onlardan biri ile tanışmama vesile olan tanrıya lanet ettiğim çok gün oldu, o günlerin sonunda ise hem tanrıyı kendi içinde yok edip kendi dünyasının tanrısı olan hem de başkalarının laneti olan o adam bendim.

Ne diyordum? Doğru, şeytan tüylü o kadın. Adını anmayacağım çünkü isminin geçtiği her cümle tüylerimi ürpertiyor.

Onunla tanışmamız şöyle oldu: Ne hayallerle kurduğum, işletmeye yeni başladığım dükkânımda her zamanki gibi iğne ve ipliklerle, kumaşlar ve dikişlerle uğraşıyordum. İşini tutkuyla yapan biriydim, bu tutku beraberinde başarıyı getirince kısa süre içinde şanım duyuldu, adım uzandı dillerden dillere. Her şey tıkırında gidiyordu, başıma talih kuşu konmuş gibiydi! Mutluydum. Geliştirdiğim, güzelliğine güzellik kattığım dükkânımdan içeri topuklusunun tıkırtısı ve pahalı parfümünün her yere yayılan hoş kokusuyla içeri o girene dek sahiden mutluydum. Üzerinde siyah, en göz alıcı ve pahalı kumaşlardan biriyle ustalıkla yapılmış bir elbise vardı. Omuzlarında şaşalı bir kürk duruyordu, sarı saçlarını yana doğru ayırarak dalgalı bir şekil vermiş ve dikkat çekici, kan kırmızısı ruj sürmüştü. Gerdanında parlak incilerle dizili, şaşalı bir kolye vardı.

Tehlike kelimesi eğer insan formatına uyarlanacaksa günün birinde, yanlarına çağıracakları kişinin ilk önce bu kadın olduğundan eminim, diye düşünmüştüm onu ilk gördüğümde.

Etrafa yaydığı aura kanımı harekete geçirmiş, yoğun bir ateş beni sarmıştı. Ben mest olmuş bir haldeyken son derece asil, insanın dokunmaya kıyamadığı bir çiçek edasıyla bana doğru gelmeye başladı. Bir zamanlar inandığımı sandığım tanrı şahidim olsun ki o an, canımı karşımdaki kadına bağışlayacağımı sandım.

Yakınıma geldiğinde bana bir şeyler söyledi fakat ben hiçbirini duyamadım çünkü tamamen ona kapılmıştım, sanki esiri olmuştum. Zarif elini gözümün önünde salladığını gördüğümde kendime gelip heyecan içinde konuştum bu kez. Ağzından çıkacak her bir kelimeye hazine değerinde bakıyordum artık. "Lütfen kusuruma bakmayın hanımefendi, hatamı mazur görün. Ne istemiştiniz?"

İçine derin bir nefes çekip tekrar anlatmaya başladı. "Buraların en gözde terzisi sizmişsiniz, beyefendi. Yakın zamanda bir baloya katılacağım, bunun için elbiseye ve sizin pek kusursuz işçiliğinize ihtiyacım var. Kumaşlar çoktan hazır, yalnızca tasarımı ve dikilme aşaması kalmıştı. Kendimi herkese öyle kolay teslim etmem ancak bir arkadaşım bana sizi ve yaptığınız işleri anlatıp dükkanınıza uğramam konusunda epey ısrar etti, takdir edersiniz ki ben de hayli meraklandım. Soluğu burada aldım."

Gülümsedim. "Siz hiç merak etmeyin hanımefendi, sizi pişman etmeyeceğim." Duraksadım. "Yalnız... Vaktinizin büyük bir kısmını burada geçirmeye hazır mısınız?"

O an bana zehirli gülümsemesini sundu, altın yansımalı bir tepsi içinde. "Elbette, tüm vaktim sizindir."

Elimle dükkânın içerisini işaret ettim. "Buyurun, önce ölçülerinizi alayım sonra da oturalım ve isteğiniz doğrultusunda beraber tasarım taslakları çıkartalım."

Griye çalan soğuk mavi gözlerini, siyah renginde olan gözlerimden bir an olsun ayırmadı ve gülümsemesini sürdürdü. Sonra da işaret ettiğim yere doğru adımlamaya başladı. Bir kasırga gibi ben de onun peşinden, ona doğru savruldum.

Gel zaman, git zaman. İstediği tasarımı yaptım, sonucu gördüğünde iltifatlara boğdu beni. Şimdi iş, tasarımı gerçeğe dökmeye gelmişti. Sonraki gün bana kumaşı getirdi, aslında istesem o gün içerisinde elbiseyi bitirebilirdim fakat bitirmek istemedim. Benimle işi bitince yanımdan geçip gittiği ve bir daha onu göremeyeceğim günlerin hayalini gerçek hayata uyarlamak istemedim. Bu yüzden olabildiğince ufak adımlarla elbiseyi tamamlamaya çalışıyordum. Bir yandan da bana günler önce söylediği balo tarihine yetişsin istiyordum.

İnce eleyip sık dokudum, her bir dikişte ustalığımı konuşturdum ve balo gününden yalnızca bir gece önce elbiseyi tamamladım. Günlerdir dükkânımı ziyaret eden zehirli çiçeğim, o gün de geldi ancak diğer günlere nazaran geldiği saat epey geçti. Hava çoktan kararmış, ıssız sokaklara vuran ay ışığında in cin top oynamaya başlamıştı.

Sabahlara kadar çalıştığım dükkânın camdan kapısı tıklatılınca merak içinde ilerledim, kapıyı açtığımda ise zehirli çiçeğimi gördüm. Sırılsıklam ve nefes nefeseydi, bu hali kanıma karıştırdığı ateşi harlamaya yetti. Adını andım o an fakat dile getirmeyeceğim çünkü içinde adı geçen her cümle sanki beni tekrardan bir yangının içinde mahsur bırakıp yeniden cayır cayır yakıyor. "İyi misiniz?"

"Değilim. Bu gece sizinle..." Yutkundu. "Kalsam olur mu?"

Benim için hava hoştu ama yine de şaşırmıştım. Onu içeri buyur ettim, derdini tasasını dinledim. Gece bitene, ufuk çizgisinde güneş görünene dek konuştuk ve o geceden sonra bir şeylerin değişeceğini aklımın dolambaçlı bir köşesinde, 7.2'lik bir depremin şiddetiyle hissettim. Öyle de oldu. Artık aramızda resmiyet yoktu, senli benli diyaloglar döndürüyorduk zehirli çiçeğimle. Sabah olduğunda ve artık gitmesi gerektiğinde arkasını döndü ancak kapıyı açtığı sırada arkasını dönüp bana son kez baktı. "Yarınki baloda yanımda seni istiyorum, sevgili terzim. Sen bana denksin." İnci gibi parıl parıl dişlerini ortaya sermekten çekince duymadan gülümsedi. "Birkaç saate yeniden geleceğim, sen de o zamana dek her zamanki el çabukluğunla," Ah, lafı burada bana dokunduruyordu. Sanırım elbisesini bilinçli olarak yavaş diktiğimi tahmin ediyordu. "Yanıma yakışacak bir takım elbise dikersin kendine diye düşünüyorum."

Zehirli çiçeğim, sen her zaman böyleydin. Her zaman en ufak hareketimin altında yatan nedeni sezer fakat bana belli etmezdin, bazen ufak dokundurmalarla bazense cevabını bildiğin sorularla bunu bana belli ederdin ve ben de her seferinde beni nasıl bir bulmacaymış gibi kolayca çözebildiğine ve kafatasının içine gizlenmiş zehir zemberek aklına hayret ederdim.

O gün seni onayladım, birkaç saat sonra geldiğinde ise yapımı günler süren göz alıcı elbise ile bütünleşmiş bedeninin karşısında yalnızca birkaç saatimi alan, yanına yakışan bir takım elbise ile dikildim. Gülümsedi. Yapabileceğimi biliyordu. Gülümsedim. Onu tanımıyordum.

Balo gecesinden sonra hep bir bahane bulup bir araya geldik, saatlerce sohbet edip sınırlarımızın üzerine kurulu dikenli telleri bir bir söküp attık. Bir zaman sonra biz dost değil, sevgiliydik. Ona deliler gibi âşık olmuştum, onun da bana âşık olduğunu sanmıştım. Neredeyse tüm hayatımı ona adamış ve kariyerimi farkında bile olmadan bir köşeye atmıştım. Ben ki, evini otel gibi kullanan adam evden çıkmaz olmuştum çünkü dört duvar arasında yalnız değildim, artık o da vardı. Benimle kalıyordu. Bazen gidiyordu, saatler boyu gelmediği oluyordu ve ben de yoksunluk krizine girmiş uyuşturucu bağımlısı gibi bana geri dönmesini bekliyordum. Bunu neden yaptığımı bile bilmiyordum, sorgulamadan öylece oturuyor ve sadece gelmesini bekliyordum.

Bir gece yarısı pencereden dışarı baktım, seni gördüm. Yanında bir adam vardı ve o ben değildim. Boyu uzundu, kılık kıyafeti âdeta ben soyluyum der gibi bağırıyordu. Kaşlarım çatıldı, anlamaya çalışır gibi baktım. O ânı, hissettiğim çarpıntıyı bugünmüş gibi hatırlıyorum. Parmak uçlarında yükseldin, o adamı dudaklarından öptün. Hayır, öptüğün ben değildim. Başka biriydi. Başka bir adam. Gözüm döndü, bir anlığına pencereyi kırıp aşağı atlayacağımı sandım.

Ben öfke problemleri olan bir adamdım bir zamanlar, sırf bu yüzden yıllar boyu terapilere gitmiştim. En sonunda kendimi terzilik yaparken bulmuştum çünkü dikiş, nakış, kumaş parçaları ve iğne ile iplik benim tutkum, ilgi alanımdı. Tüm bunlar bir arada olduğunda sakinleşiyordum, diğer insanların normlarına uyan insan profiline bürünüyordum fakat zehirli çiçeğimin hayatıma girmesiyle ben artık terzi olmaktan çıkmış, bir kadına bağlı yaşayan herhangi bir insan haline gelmiştim.

Şeytan tüylü kadın benden kendi de dahil olmak üzere her şeyimi almış, elde avuçta bir şey bırakmamıştı. Ben artık kaybedecek hiçbir şeyi olmayan, gözü öfkeden başka hiçbir şeyi görmeyen o adam olmaya geri dönmüştüm.

Tüm bunlara o sebep olmuştu.

Gülüşü dikenli, içten içe sinsi, zehirli çiçeğim.

Yine de bekledim. Yukarı çıkmasını ve bana açıklama yapmasını bekledim. Kapı çaldı, birkaç koca adım atıp kapıyı açtım. Bir zamanlar bana masum gelen gülümsemesini sergiledi. Öylece durdum ve karşıya baktım. Kollarıma atıldı, bana sarıldı. Tepki vermedim. Kollarımı kaldırıp sarılmaya tenezzül etmedim. Halimi fark etmedi, ya da görmezden geldi ve gününü anlatmaya başladı, salona yürürken bir yandan da üzerindekileri çıkarıyordu. Peşinden giderken kasırga gibi hissetmedim bu kez çünkü buz kesmiştim, gözlerimi kırpmayacak kadar hareketsizdim.

Salonun ortasında durduğumuzda sonunda halime aldırmaya başlamış olmalı ki, "Sevgilim, sorun ne?" diyerek söze girdi. Zarif, aklımı bulandıran elleri yapılı kollarımı buldu ve boydan boya okşamaya başladı. Beni parmağında oynatacak güce sahip bakışları yerli yerindeydi, bir cevap bekler gibi gözleri yüzümde geziniyordu. Elleri, kollarımı aşıp omuzlarıma vardığında az önce onu aşağıda, başka bir adamla nasıl gördüysem aynı şekilde parmak uçlarında yükseldi ve kırmızı rujunu eksik etmediği dolgun dudaklarını boynumda gezdirirken ardına birçok öpücük bıraktı. Bir gram etkilenmedim, oysaki şimdiye onu kollarımın arasına almam gerekirdi ama bir şeyler değişmişti, geçmiş zamanın saltanatı son bulmuştu.

Geriye çekilip dudaklarını büktü, gözlerimin içine baktı. "Yapma böyle."

Son derece duygusuz bir sesle, "O adam kim?" diye sordum.

Kaşlarını çattı. "Nasıl yani, canım?"

Bağırdım. "O adam kim?!"

O an elini eteğini benden çekti, kendini kapatmış çiçeğin bir damla suyla tekrar açması gibi birkaç katman açıldı ifadesi. Artık o bir yabancıydı.

Ağzını açtı, bir şeyler söyledi fakat kelimeler bana bir ninni, bir ezgi gibi geldi. Son derece tiz ama rahatsız etmeyen, pamuk yumuşaklığındaki sesi dolandı kulaklarımda ve ben ne olduğunu çözemedim çünkü beynim gerçeklik algısını yitirmişti. Konuştuğunu görebiliyordum ama kulağıma kelimeler değil, bir ağıtın sözleri geliyordu. Deliriyor muyum, diye düşünmüştüm o an.

Ne olduğunu anlayamadan üzerimde bir ıslaklık hissettim, hareket ettiremediğim gözlerimin ucuyla etraftaki ıslaklığı da fark ettim. Kokusu burnuma çalınan şey, kesinlikle benzindi.

Ona baktım. Gülümsedi. Bana baktı. Artık onu tanıyordum.

Nereden çıktığını bilmediğim, aslan şeklindeki çakmağı elindeydi. Yanıyordu. "Her şey bitti," dedi ve çakmağı yere fırlattı. Hareketsizdim, üstelik bu bilerek yaptığım bir şey değildi. Bir şey beni ve hareketlerimi engelliyordu, büyülenmiş gibiydim. Bağırmak istedim, kıpırdayıp buradan gitmek istedim fakat bir duvar kadar hareketsizdim.

Çakmağın yere düşmesiyle birlikte tesir ettiği her yer alev aldı, evimin her yanını ateşler sardı. Alevler ayak ucumdan bedenime yükselmeye başladı. Evim yanıyordu. Ben yanıyordum. Acıdan kavruluyordum, dünya üzerinde cehennemi yaşıyordum.

Büyüleyici elinin yüzümde gezindiğini, gözlerinin ise eliyle dokunduğu her yeri takip ettiğini istenmeyen hareketsizliğimle izledim. Nasıl olurdu da eli yanmazdı? O da ateşin içindeydi, nasıl olurdu da bedeni tutuşmazdı?

Gördüklerimin gerçek olduğuna inanamamıştım o an, sevgili çiçeğim çünkü seni de kendimi de fani sanıyordum.

O gece yarısı ben cayır cayır yandım, boğuk çığlıklarım içimde yankılandı; sen ise bir ışığın yanıp sönmesi kadar kısa bir sürede ortalıktan kayboldun. Yürümedin, koşmadın; yok oldun. Pencerenin hizasındaydım, dışarıyı görebiliyordum. Dışarıdaydın, yanında yine o adam vardı. O an anladım; ben senin için tecrübeydim, o adam ise kalbini adayacağın kişi. El eleydiniz. Bir savaş meydanından galip olarak ayrılmış gibi gözüküyordunuz birbirinize bakarken. Sonra birden bana döndün yüzünü, sinsice gülümsedin belki de ilk kez tüm gerçekliğinde. Sonra da önüne döndün, yanındaki adamla birlikte yürüyerek evimin önünden ayrıldınız.

Yana yana kül oldum, etrafa küllerim saçıldı. Evin içindeki tüm eşyalar yandı, duvarlar boylu boyunca simsiyah is lekeleriyle kaplıydı. Evin içinde yanmış et kokusu vardı; evet, benden kaynaklıydı.

O geceden sonra sana musallat oldu lanetli ruhum, seni öldürene dek de peşini bırakmadı.

Bir katil nasıl doğar, sevgilim? İşte böyle. Benim sonum sendin, senin sonun ise bendim, zehirli çiçeğim ve senin soyuna ait her bir kadını öldüreceğim; diktiğim her bir elbiseyi, parçalara ayırıp sonra da birbirine yamadığım ölü bedenleriniz üzerinde sergileyeceğim. Ben eski ünümü geri kazanacağım, şanımı cümle alem duyacak.

Ben bir terziyim.

Bu böyle.

Hiç değişmeyecek

❦

x/kuldikeni & ig/aksvedia

[onegianthotmess]

Ikemen Vampire Rants:

👨‍👧Small Parent Headcanons👨‍👦

Not really full family headcanons, more so what kind of dad they are. And bear with me a bit, babes, because I haven’t gone through all of the routes yet, and if we’re gonna get specific I’m on my third route.

Basically, I haven’t gotten to know each of the suitors fully save for two, who routes I’ve already completed, so please forgive me if some of the characters are a little OOC!

Napoleon Bonaparte

Both a girl and boy dad

He most likely would have two sons and one daughter, who’d be the youngest

Very supportive dad, wants his kids to be happy and enjoy what they end up doing in life

Would teach his children the value of things and to appreciate what they have, but also encourage them to be ambitious with their dreams and try to reach for the stars when they really find something they’re interested in

(Remember that this man was one of the oldest out of eight children, so he knows how to handle kiddies)

He’d teach all of his children basic swordsmanship and self defense with Jean, especially his daughter

Definitely a bit overprotective of all of his children

Always glares at any partner that is brought home and makes it clear that any mistreatment from either his child or their partner would not be tolerated in the slightest

After that and if he gets along with his child’s partner, he’s definitely the favorite in law

His title is literally “The Charismatic Leader* in the game

And his children have most likely inherited at least a little of his unintentionally charming and charismatic aura

Overall, very supportive and loving father who is firm when he needs to be and tries his best to communicate with his children

Wolfgang Amadeus Mozart

A girl and boy dad

He’d just have two, one boy and one girl that are most likely twins

Struggles a bit when it comes to bonding with anything outside of music and struggles a bit with feelings

I feel like he’d find it easier to talk with his son a bit more when it comes to emotions because girls tend to have more complex emotions and mature much faster then boys

But, most of his struggles would come early and they’d be over by the time the twins are a little older, and then new struggles show up with them maturing and then the process starts again

Glares at any significant others that are brought home and threatens them to make sure they have good intentions with his child

Doesn’t really warm up to any significant others until the engagement/marriage stage

But he’ll be happy as long as his children are happy

Really he’s a stern dad who just needs a bit of help to show his children how much he really loves them

He tries his best, but he occasionally needs a little push in the right direction

He just can’t really articulate how much he loves his children with anything other than music

Leonardo da Vinci

My big sleepy cat man is definitely a girl dad

Would probably have three daughters and they’re all either triplets or they’re each a year or two apart

And they’re all most definitely Purebloods

And fatherhood is definitely one of the very few things the great Renaissance Man has never experienced

Yes, he’s been around children, but he’s never raised any of his own

But he takes to it pretty naturally after holding his first daughter

He’s put in charge of teaching his daughters everything along with the occasional guest appearance of Isaac

And if they want to learn something that Leonardo surprisingly doesn’t know, like a specific language or obscure subject, he’ll sit down with them surrounded by books and begin researching before looking up at the clock and realizing that it’s time for dinner when they could’ve sworn it was just after breakfast five minutes ago

Many days have gone by quickly with the four of them buried in books in the library trying to learn something new

Leonardo also naps with his little girls, especially when they’re babies

He mostly sticks to the bed though so that they won’t fall or get hurt

He only starts napping in his usual random places like the floor or under the dining room table or in le Comte’s shed in the garden when they’re a bit older and able to move around more safely

And Leonardo is a pretty chill dad, lets his girls have independence and do what they want so long as they’re safe and it’s within reason

Wants them to find love and be happy, not just have children and marry just to produce more Pureblood Vampires

He knows when to be stern, when to be lax, when to have fun, and when to be serious with his girls

Overall, great papa who will be an amazing teacher to his girls, but he’ll probably end up dragging them into some situations that they somehow don’t get arrested in

Arthur Canon Doyle

This lovely man is a boy and girl dad

Three children, two girls with one boy in the middle, all three being happy accident babies

He was terrified inside due to his past traumas coming back to haunt him, so many nights were spent with his wife reassuring him

Definitely freaked out when his first child came, but after yelling from his wife and a couple backhanded slaps from Theo for him to get his shit together, doctor mode was activated

And when his daughter was born he instantly fell in love with her and now over protective daddy mode was forever activated

He tried to not get too sucked into his writing as he can do so he can spend time with his children and help take care of them

Teaches them to spot the little details in things but gets mad when they point out his subtle innuendos and lack of sleep and excessive coffee intake

Arthur’s wit and flirtatious energy will most likely rub off on at least one of his children and he’ll be mortified when one of them brings home their significant other because it hits him then that his babies are growing up

He cries to his wife later that night about it because he doesn’t want to let go of his babies that used to fit so snugly in his arms

But once that grief passes, Arthur has the time of his life relaying embarrassing stories and the like to his new son/daughter-in-law while his child sits there mortified and screaming at him to stop while his wife is calmly trying to get him to shut his big mouth

“They may be a charmer, but they also used to wear their spare nappies as a hat when they were starting to walk!” / “OH MY GOD! DAD, JUST STFU!” / “Arthur, that’s enough. Our child is about to pass out from how red their face is…”

Yeah, he went on for another hour before his wife had to catch a book their child threw at him and then he stopped

He is supportive of his children and encourages them to be ambitious, but also within reason with what they want

And he stresses the importance of having your name be known along with your work as many people didn’t know who he was and thought his famous character Sherlock Holmes was a real person and he got letters addressed to Holmes

Overall, Arthur is a loving and supportive father who’s incredibly witty and playful with his children when appropriate

Vincent van Gogh

Our sweet sunshine angel is a girl and boy dad

His daughter is probably older than his son by four or five years

Gentle daddy, he can’t get mad at his babies for anything so most sternness comes from his wife

But Vincent isn’t a complete pushover, he will make sure his children know when they’ve done something wrong and give them a talk after their timeout or whatever punishment has been administered about what they did and if they know why it was wrong of them to do that

But, let’s face it, his children are most definitely innocent angels just like him

Vincent will let his children watch him paint or sketch and encourage them to try new things when it comes to art or anything at all

He will also teach them how to defend themselves, with a little help from Napoleon and Jean, since his secret in game is literally that he can destroy anyone in a fight, including Theo

Vincent loves spending time with his wife and children, but he sometimes gets so wrapped up in his paintings that he forgets to take time away from his work to take care of himself and his family

But just one mutter from one of his children quickly pulls him away from his painting and towards some nice family time

In short, Vincent is a very gentle, loving, and affectionate father who loves his children very much and tries his hardest to pull himself out of painting so he can spend a good amount of time with them

Theodorus van Gogh

Another girl and boy dad!

Probably two daughters and a son who’s the youngest

Definitely starts to take a bit more time off from work to spend time with his family when his first child is born

Yeah, the guy is a fucking workaholic, but he loves his family more than anything!

He’ll try to at least spend one hour playing with his children every day he’s off from work as often as he can, but sometimes he needs those off days to sleep

His wife and children definitely try their best to make sure that he’s sleeping and eating and taking care of himself, but he always fears the moment when they’ve had enough and go tell on him to Uncle Vincent, thus ending in Theo looking down at the ground as his brother lectures him about self care

Theo will take his children to work with him on relatively calm days so he can teach them about hard work and the art world at the same time, but he’ll also encourage them to look into things other than art

He’ll also take his children into town with him when it’s time to walk King and they all end up going to the park and playing

He definitely asks Vincent, Jean, and Napoleon to teach his children self defense because he’s usually pretty busy, but he’ll help teach them when he has the time for it

And Theo is the dad who sneaks up at night with his kids to quietly sneak something sweet if the craving strikes and it’s hilarious to see this big intimidating man freeze in place along with his three kids as they’re caught by his wife who is just looking at Theo with an unamused look and waiting for him to come up with an excuse she won’t believe anyway

And that happens at least once a week

Theo also knows how to be firm with his children when needed, but sometimes he gets a little too scary when they mess up big time

(Theo actually made each of his children wet themselves out of fear, due to him being scary while scolding them, once when they all got into big trouble and he felt awful for a month afterwards)

Theo doesn’t like having his children be afraid of him, so on the rare occasion when he scares them too bad, he won’t talk to them for about a week and try to not glance at them because he feels so awful that they’re scared of him

But a quick hug makes that go away real quick

Overall, Theo is a very loving and diligent father who knows how to be firm when he needs to be and who needs to learn how to take care of himself before his children tell on him to Uncle Vincent or plant Lumière in his room for him to find as punishment

Osamu Dazai

My window mans is definitely a girl dad

He’d have just one daughter and she’d be his princess

And she’d end up being a bit of a menace to society because, hello, Dazai is her father

He’d want her to be very happy and do things she likes, but he’d also want her to know when to act appropriately

Sort of ironic since he uses windows more than doors and teases Isaac much like an older brother would his siblings

Dazai would definitely write short stories for his daughter and they’d become her favorite bedtime stories, probably because they were catered and written specifically for her

Dazai would definitely love having fun with his daughter and making her laugh and smile, but he’d also enjoy the quiet and serene moments where he can relax and let his clown façade drop and show what he’s really feeling around his baby girl

His daughter would definitely make him mellow out a bit more in terms of teasing because he doesn’t want her to end up teasing everyone she meets and being perceived as mean by both adults and other children

Dazai would also try and gently push his daughter to try new things and hobbies, he’d just want her to have options when it comes to what she’d like to do in life

He’d like her to find just the right thing for her to do and enjoy and he’d support her through anything she’d eventually choose

Overall, Dazai is a very fun and silly dad who occasionally drops his goofy mask to show how much he really loves his baby girl in private

Isaac Newton

I feel like he’s a girl and boy dad

One daughter, one son, they’re probably twins or a year apart

Isaac spent most of his life as a human alone and, while he teaches with Napoleon sometimes, he’s not the most experienced with children

He does try to learn as much as possible about babies and children while his wife is pregnant, but he feels woefully unprepared when his children are born and panics a bit

But he’s somehow a natural once one of them is placed in his arms???

Like it just clicks for him somehow?

He knows what to do when they cry, need to be fed when his wife isn’t there, when they need to be changed, etc.

Isaac will start teaching his children at a very young age out of pure habit

“Now, with all of the prior information in mind, how would you most quickly and efficiently solve this equation?”

“Isaac, honey, our children just learned how to sit up by themselves, they’re too young for calculus…”

And he’ll stop trying to teach them subjects that are far beyond the small mind of a six month old infant

For like a week and then he’s back to his habits

“Now for the conjugation of the following verbs.”

“Isaac, they haven’t even said their first words, they’re way too young to start learning Latin…”

But both his son and daughter speak English, French, and Latin fluently by the age of three, so-

Isaac will try to not get so sucked into his work that he forgets to spend time with his children, he doesn’t want them to view him as a distant father who doesn’t care about them

He will allow them to tag along to his job at the local university to watch him teach when they’re old enough (which is around age five since they’re both so quiet and polite)

He’ll definitely try to step in when Dazai or Arthur tease his children a little, it usually turns into Isaac getting teased, but it’s the thought that counts

He’ll spend time with his children when he takes breaks, often not understanding their imaginative games and make believe they play with their toys, but he’d be very good at doing puzzles with them and building things out of wooden blocks

Isaac has definitely had to scoop Harry up a good few times so his children wouldn’t accidentally get pricked by him

But it’s bound to happen since they’re his children, thus making them curious by nature

Basically, Isaac is a very shy father who panics a bit at first, but he gets better as time goes on

Jean d’Arc

Insecure babie boy is a girl dad

He’s have two incredibly beautiful twin daughters and be a panicked wreck about it

Jean is incredibly insecure and nervous in the beginning

He viewed himself as a disgusting, dirty, unholy monster who hardly even deserved the time his wife gave him during the day and now he passed down his tainted blood to two innocent little ones who didn’t even have a say in the matter?

Yeah, he was nervous for the entirety of his wife’s pregnancy and didn’t even feel he deserved to look at his daughters, but he completely fell in love when both of them were gently placed in his arms the day they were born

His daughters would from them on be his pride and joy and the only two people he loved as much as his wife

Jean, with Napoleon’s help, would teach his girls the basics of sword fighting at the very least so that they could protect themselves and teach them about honor and morals

Of course he never wanted to have as much self loathing as he once did and he could never imagine his daughters going through those same awful feelings, so he’d remind both of them daily that he loves them and that they’re the purist, most lovely girls in the world

He’d enjoy putting his girls to bed because it meant spending time with them and reminding them of his love right before they go to sleep

Both girls get a kiss on the head and a music box will be playing as Jean reads a book for them if he’s putting the girls to bed alone or he’ll be listening along with the girls as his wife sings if she’s there with them

He’d also enjoy playing with both of his girls, and he actually spends at least an hour a day playing with them and their stuffed animals and dolls no matter how morbid things get with their small child imaginations

Affection would be a bit awkward and stiff at first, but he’d get used to it with time

Pretty much, Jean will start out insecure and panicked but will slowly become more confident in his ability to be a father and enjoy every second of raising his girls

William Shakespeare

I see Will as having just one child, a son

He definitely wouldn’t know how to handle himself or the situation when he is told by his wife that she is pregnant

Definitely goes quiet for a bit before he breaks down a little and needs some reassuring from his wife

His confidence in himself gets a bit better once his son is born

Will definitely leaves most of the early childcare in the hands of his wife and requires her to be by his side whenever he is the one caring for their son

But he definitely gets better once his son starts getting to toddler and child age

He’ll take his son on walks when he’s old enough and regale him lines from some of his plays, altering the endings to make them a little happier because he doesn’t want to see his son sad

It becomes a tradition for Will and his son to sit on the living room sofa and quietly wait for his wife to return home whenever she goes out because they both love her very much

Eventually, Will takes inspiration from his son to write stories, mostly short bedtime stories for him to tell when it’s time to go to sleep

Days out in town are always fun, since Will usually uses them as family time with his wife and son

They’ll go to shops looking at things, buying the occasional small item for their son if he’s been good, and ending by going to the park and watching their son play with other children from afar

Will never thought he’d enjoy being a father as much as he did with his new life, but here he was

He’d definitely get his son a rabbit of his own if he wanted one after playing with Puck a lot

If his son ever did anything bad or broke something, Will would probably leave the scolding to his wife most likely because he would end up scaring his son a bit and Will would never want that to happen

After his son would be sent to a time out, Will would come in and give him a brief but stern talk and tell him what his punishment was

Will wouldn’t like punishing his son very much, but every child needs discipline to learn that there are consequences for their actions

I feel that family game night would be a thing

A few simple card games and some games of chess and checkers in the living room at least one night a week

Spoiler, Will’s wife hasn’t one a single game against the boys and they’re tied for who has the most wins

In short, Will is a loving father who needs a bit of help in the beginning, but becomes a natural after some time

He still hates punishing his son, tho-

Le Comte de Saint-Germain

FANCY RICH BAGUETTE MAN!!!

A boy and girl dad!

Either two sets of twins or quadruplets with two girls and two boys, and they’re all definitely Purebloods

He will spoil tf out of them, but he will be stopped by his wife because they can’t have everything in life

Comte will keep nobility away from his family, he doesn’t want them getting involved with all of that until they’re old enough

He’ll try to spend as much time as he can with them, but sometimes he has to be away for a while and can’t avoid it

But he does play with his children and he’ll play whatever they’d like, be it games or with toys or making something together

He’s already the mom dad of the mansion, so he knows how to discipline his children when needed

And if his stare makes grown men freeze and look down at the ground in shame, you bet your ass that it makes his children hang their heads in shame when they’re being lectured on their bad behavior

But, he isn’t unfair, Comte will tell his children to go to their room and think about what they’ve done before he talks with them again and gives them their real punishment

Back to fun stuff, though!

Trips to town are fun, especially with the whole family

Sometimes it’s shopping, sometimes it’s going out to eat, sometimes it’s playing in the park, or sometimes it’s all three!

Comte loves seeing his children’s eyes light up when he says that they can go to their favorite park in town to play with their friends and some of the animals there

In conclusion, Comte was built to be a father because he already is one to his residents, but he’s even better with actual kids of his own

Sebastian/Akihiko Satou

My favorite history fanboy is a girl and boy dad!

He’d have a son and then probably twin girls a couple years later

Or maybe he’d have more kids because I’m pretty sure he’d thrive on the chaos of multiple children because he literally perfectly balances his duties as a butler to those chaotic historical figures he works for perfectly!

Sebastian is a busy guy, so he’ll most likely not have as much time as he’d like with his children

But he’d relax a bit more after Comte says that he should spend some more time with his children

And after some convincing from his wife, he’d let his children follow him around and help a little bit as he does chores around the mansion

All three of his children have Japanese names that are their real names, but they all have aliases they go by to make them fit in more in Paris

Sebastian definitely teaches his children the value of hard work early on, but also reminds them to not be like him and take a break for once

And he hates that his children and Theo’s children are in cahoots to make sure that their dads learn self care and actually sleep and eat sometimes

Sebastian will take his children into town to run errands and also go to the park for a while if they have the time

He’d always make sure his children go to bed at a proper time and do their little things before going to sleep

I see Sebastian as the type of dad to tuck his kids in and tell them stories or sing a lullaby to them in his mother tongue

But, when it comes to stories, they’re mostly about the residents’s human lives and his wife usually comes into the room around midnight to see Sebastian and their children all awake as he goes into great detail about which resident the children wanted to hear about that night

He’ll teach his children how to be gentle and nice with Lotte so that they can play with her in the garden while he tends to the flowers or hangs up the laundry

The children eventually help with sheering Lotte’s wool and learn how to knit and sew and crochet from Sebastian

He’d definitely be good at getting his children to do arts and crafts projects and he’d enjoy making little things with them as well

Overall, Sebastian is a very loving father who knows how to teach his children right and wrong and how to be responsible in a mansion full of chaotic historical figures

Vlad

Strawberry boy is a girl and boy dad

Just one daughter and one son that are twins

And they’re both definitely Purebloods

I feel he’d be a bit nervous because he’s never raised a child before and he didn’t want to mess up

But his anxieties are quickly eased when he sees both of his children open their eyes

They’re so small and innocent, they deserve a world that’s peaceful and free of strife or killing

And it’s his children that motivate him even more to reach his goal of a peaceful world

Vlad will definitely do his best to spend time with his children and help to take care of them, but he’s a bit clueless on childcare and needs a bit of guidance in the beginning

He’ll enjoy watching his children play in the garden and join them when they ask him to

Oftentimes Vlad will ask his children to come next to him as he’s watering his flowers and he’ll start telling them little facts about the ones he’s watering

He’ll even take his children into town when he goes to work as a florist and he’ll set up his little flower cart next to a park so that his children can play if they get bored but still stay within his line of sight

Vlad will usually put together bouquets to put into his children’s rooms so that they can enjoy the flowers no matter the weather or if they’re not feeling well enough to go outside

When his children misbehave, Vlad will remain calm but have this scary aura about him

He will calmly scold his children and tell them to go to their rooms so that he can think about a proper punishment for them

He knows that his children get pretty scared when they’re in trouble, so he does try to cool off a bit before he talks to them again

Vlad doesn’t like scaring his children, but he can’t just not scold them whenever they misbehave

His wife is usually the one to calm him down and she’ll be with him when he talks to their children again

But Vlad is also the parent who will sneak up at night with his children and raid the strawberries in the kitchen

They’re usually caught by Charles and Vlad’s wife at the same time

Charles is exasperated because he just got more strawberries from the market and Vlad’s wife is upset because her husband and children promised that they wouldn’t raid the strawberries again

This event occurring multiple times a week eventually leads to Vlad’s wife planting a few strawberry bushes around the garden so that there’s always at least some strawberries for Vlad and the kids and so they stop raiding the kitchen most nights

Overall, Vlad loves his children very much and wants them to grow up in his peaceful and nonviolent world

Johann Georg Faust

Faust would just have one son, I don’t see him as having more than one child

He has definitely never cared for a child before, so fatherhood is definitely a new thing he has to get used to

He’s not used to being woken up late at night by crying and he’s annoyed about it at first, but he eventually understands that his child is helpless and depends on him and his wife to survive

After that realization, he isn’t as annoyed about being woken up and he even takes the night shift sometimes, but that just makes it even harder for Charles and his wife to wake him up in the morning

He would definitely teach his son about alchemy when he was old enough

Faust would prefer for his son to not go to school outside of the castle, so he’d ask Vlad if tutors could be paid to come to the castle, even though he’d rather not ask the old goat for anything

Even though he’s usually very busy throughout the day, Faust will try to make time to spend with his son

He will occasionally take him into town to go and walk around or to the park to play with other children

And there’s no doubt that his son has gotten into a bit of trouble with Mephie

I mean, it’s a small monkey and a little boy, there’s going to be some trouble and mischief

But if there’s any ruckus while Faust is researching or experimenting, he will put a stop to it and scold his son

Faust is another parent who does scare his child when he’s angry and he doesn’t mean to

He just gets upset and tells his son to go to his room and sit on his bed until he comes and talks with him

It’ll take a little while for Faust to cool down, but when he does he feels a bit bad he was so harsh because his son is a child, he’s bound to cause a bit of mischief and trouble from time to time

Faust will talk with his son, make sure he knows why what he did was wrong, but he’ll also apologize for scaring him and being too harsh

Overall, Faust is a bit of a distant and scary father, but he does love his son and does his best to try and show it

Charles-Henri Sanson

I’VE BEEN REALLY EXCITED FOR THIS ONE!!!

Okay, Charles is 100% a girl dad

PROVE ME WRONG

I see him having one daughter and maybe another one, but they’re both pretty far apart in age like say seven or eight years

Charles was ANXIOUS to say the least when he found out his lovely wife was pregnant

How could he raise a child when the blood of thousands was on his hands and he was literally nicknamed “the God of Death” while he was human?

He hardly felt deserving of his wife’s unconditional love at times, and now he helped to create a child that was now growing inside of his wife that would love him unconditionally as well?

Yeah, he had to be reassured a lot over the nine month period of his wife’s pregnancy

Labor was also a mess in the beginning

Charles was panicking and had to be smacked by Faust for him to get his shit together and to slip into his doctor mindset

Other than that, the birth went smoothly and Charles immediately fell in love with his baby girl the moment she was placed into his arms

After that, he was whipped for his daughter as much as he was whipped for his wife

He’ll definitely try to spend as much time with his baby girl as possible, caring for her with his wife and playing with her

He’ll have to be calmed down a bit while she’s a baby because he does get a bit too excited at times

But, when his daughter is a bit older, Charles will enjoy anything that has to do with spending time with her

He’ll play with her, cook with her, read to her, whatever she wants to do within reason!

He’ll even start taking her into town to go on walks to enjoy the scenery, to go to cafes every once in a while, and to go to the park when she wants to play with other children

Of course, Charles is always included in these games because children love him

He’s not the best at disciplining his daughter, he loves her almost too much to be upset at her

But, he knows that she’ll need to be disciplined by both him and her mother, so while her mother does the first bit of scolding and sends her to her room for a little while, it will be Charles who goes up to his daughter’s room and talks with her to make sure she knows what she did was wrong and why before giving her her actual punishment that he and his wife deemed fit

And Charles loves having a baby girl so much he and his wife decided to have another child who turned out to be a girl!

The previous headcanons also go for his second daughter, he loves her just as much as his first daughter and his wife

When his older daughter gets to the age where she brings a significant other over, Charles has mixed feelings

He’s happy that she’s happy, but he’s sad that she’s growing up and suspicious of this partner and whether or not they’re actually good enough for her

So Charles is friendly and civil, yes, but also has this eerily too happy aura about him that makes him pretty scary

Overall, Charles loves being a father to his baby girls and is very loving and supportive of them!

Finally done with this after a couple months! I will most likely end up doing descriptions of the children and family life I mentioned in this rant and at least physical descriptions of the suitor’s wives/partners because I’m not just sticking to the appearance of the MC in the game. I’m sorry, but her look is just a bit too boring, despite being a playable character that the player is supposed to insert themselves into in a way. I just feel MC stand ins always have the same look and that it wouldn’t hurt to change it up just a tiny bit and make it a little more interesting like a different hair color OTHER than brown! Just saying!

[cartasparaviolet]

Na avenida da melodia seguia pelas notas musicais que ao longo daquela estrada tortuosa acompanhavam-me como soneto de um destino final. O efeito caleidoscópio em minha pele refratava a luz do sol que chegava com toda sua potência emanando ondas de calor e vibração. Milhares de pequenos diamantes formavam aquele bondoso coração. Diversas cores preenchiam suas camadas internas pincelando com texturas e contextos abstratos sua silhueta. Costurava as rachaduras superficiais que permitiam vazamentos de sentimentos engasgados daquele mar de emoções que fluía por minhas veias. Regava as sementes de amor próprio diariamente como recordação de sua persistência. A fala suave e risada marcante gravava na aura sua nova personalidade, não havia mais timidez por expressar-se. Tampouco o medo do sentir que tornou-se o seu maior dom e benção misturado com uma boa dose de empatia. “Your song saved my life”, aquela canção que a alma canta somente para si em uma frequência única que te hipnotiza e redireciona rota por caminhos de sons e cores, repletos de amores e novos sabores, experiências ricas e a despeito de temores a vida resplandece uma vez mais.

@cartasparaviolet

[amezhu]

Heaven Official's Blessing▪︎

225. BÖLÜM - Dünyayı Tepetaklak etmek - gökyüzünde ateşten şeytani kale ile dövüş - 2

Bir zamanlar cennetin başkenti olan o ateşli, şeytani kale gökyüzünde titriyor, kütürdüyordu. Sayısız alevli moloz yuvarlanarak aşağı iniyor, kalenin gövdesi yavaşça dönerken suya düşüyordu.

İlk başta düz bir şekilde yerleştirilmişti, ancak şimdi dikey olarak durmuş ve bölünmeye başlamıştı. Cennet başkentinin tepesinde bulunan çoğu ilahi saray yerlerinden hareket ediyordu, bir zamanlar mükemmel olan kale aslında yedi ya da sekiz parçaya ayrılmaya başlamıştı!

Bir cennet mensubu meraklandı, “Vurduk mu? Parçalanıyor mu?”

“Nasıl o kadar kolay olsun?” dedi Xie Lian, “Bu muhtemelen…”

Sözünü bitirmeden kalenin o ‘kırık’ parçaları yeniden birleşmişlerdi. Devasa kayalar arasındaki sürtünme sesi aralıksızdı ve bunu izleyen cennet mensuplarının gözleri gittikçe büyümüş ağızları açık kalmıştı.

Ateşli şeytani kale parçalanmıyordu, farklı parçalara bölündükten sonra yeniden inşa edilmişti. Yeniden yapılandıktan sonra ateşli bir dev… olmuştu.

O dev, derin uykusundan uyandı ve havada dimdik ayakta durdu. O göz kamaştıran altından saraylar neredeyse onun vücudunu güçlü kuvvetli, sert bir zırh gibi sarmıştı. Cennetin başkentini yeni bir hale getirdi ve yüzünü Xie Lian’ın devasa ilahi taş heykeline döndü.

Ancak iki tarafı karşılaştırınca Xie Lian’ın tarafı çocuğun bir yetişkine kafa tutması gibi oldukça küçük ve biraz da acınasıydı. Bu devasa taş heykele muazzam büyük bir eser denilebilse de o ateşli deve ‘Cennet ve Dünyaya hükmeden’ denilebilirdi. En az beş altı kat daha büyüktü, o kadar korkunçtu ki insanın tüylerini diken diken eder, tek bir adımla ayaklarının altındaki bir kaleyi yok edebilirdi!

Yeniden yapılanma tamamen bittikten sonra ateşli dev yavaşça kafasını çevirdi ve ağzından bir alev seli fışkırarak dört kemik ejderhasına doğru hızla ilerledi. Alev duvarı o dört su tabancasını kesip geçmişti. O dört kemik ejderhası işlerin kötüye gittiğini görünce her biri denize geri daldı. Deve gelince, ayakları deniz yüzeyinin üzerinde olarak sanki karaya basıyor gibi yere indi ve devasa ilahi taş heykele doğru adım adım yürümeye başladı.

Devin başının üstünde büyük dövüş salonu vardı, içinde Jun Wu tahtında oturuyor, baskıcı bir aura yayılıyordu. Cennet mensuplarının hepsi bu ortamda boğuluyordu ve haykırdılar, “EKSELANSLARI, ORADA ÖYLECE DURMAYIN, ACELE EDİP ORADAN ÇIKIN, BURADA ÖLÜYORUZ!”

“KAZANAMAYIZ! KAZANMANIN HİÇBİR YOLU YOK! ANLAYIN EKSELANSLARI! MİLYON KAT SİZDEN DAHA BÜYÜK!”

Ancak Xie Lian cevapladı, “Kaçıp duramayız. Kazanamayacaksak bile başka yere gidemeyiz.”

Cennet mensupları bunu anlamadan önce şaşıp kalmışlardı. Sahiden, bu şekilde kaçıp duramazlardı ve Hua Cheng ruhsal güç vermeyi bırakırsa sadece onların ruhsal gücüyle bu ilahi heykelin artık uçamayacağı noktaya kadar bitkin düşerlerdi, ancak sonunda hâlâ savaşacak bir yer bulmaları gerekirdi.

Ve o ateşli devin baskın olduğu yere çekilmek yerine neden o şeyle burada başa çıkılmasın ki? En azından Kara Su Şeytanının yuvası olan bu denizin üzerinde bir ruh bile yoktu bu yüzden kimse buraya sürüklenemezdi!

Bunlar bir cennet mensubunun doğal olarak sahip olması gereken düşünceler olsa da böylesine tehditkâr bir ateşli dev karşısında, arkalarında su varken savaşmaları gereken rakibin Kara Su olduğunu düşünmek bile kimi dehşete düşürmezdi ki? Ama yine de kimse Xie Lian'a onları daha fazla insanın olduğu bir yere götürmesi için bağıran ilk kişi olmak istemedi. Bu yüzden Xie Lian, "HERKES SIKI TUTUNSUN, DÜŞMEMEYE DİKKAT EDİN! KARA SU'NUN SULARINDA BATACAKSINIZ!”

O ateşli dev, kendisinden kat kat küçük olan taştan ilahi heykele doğru hamle yaptı ve onu yakalamak ister gibi uzandı. Xie Lian çevik bir şekilde kaçıp güçlü bir şekilde sıçradı. İlahi heykeli tutan cennet mensupları savruluyor, takla atıyor ve devriliyordu, bazen yükseliyor, bazen düşüyordu, son derece üzücü ve heyecan vericiydi, çığlıkları ilahi heykelle birlikte yükselip alçalıyordu. Çoğu savaş tanrısı değildi ve tüm gün saraylarında oturuyorlardı hatta savaş tanrılarından da çok azı bunun gibi bir savaşı deneyimlemişti. Xie Lian Quan Yi Zhen’in bağırdığını duydu, “SİLAHIN YOK! SİLAHA İHTİYACIN VAR!”

Cennet mensupları nihayet daha fazla dayanamadılar, “EVET, EKSELANSLARI! SİLAHIN YOKKEN KAZANMAK ZOR!”

Xie Lian geri bağırdı, “NEYİ SİLAH OLARAK KULLANABİLECEĞİMİ DÜŞÜNÜYORUM!”

RuoYe büyük bir heyecanla vücudunu birçok döngüye dönüştürdü ve gelerek yüzüne sarıldı ama Xie Lian onu ittirdi, “Teşekkür ederim ama sen işe yaramazsın, çok küçüksün!”

Peşinden Hua Cheng konuştu, “İhtiyacın olduğunda herhangi bir silahın yok gibi bir şey değil ama şimdilik kullan.”

Sonrasında Xie Lian başka bir çığlık uluması duydu. Ateşli devin fırlattığı alevlerden kaçmak için denize dalan dört Kemik Ejderhası tekrar dışarı çıkarak dev taş ilahi heykelin etrafını sardı. Cennet mensupları panik olmaktan kendilerini alamadılar, “Ne planlıyorlar?”

Doğal olarak onlar saldırmak için etrafını sarmamışlardı. Xie Lian, her biri diğerinin kuyruğunu ısırırken onları izledi ve dört uzun Kemik Ejderha birleşerek ilginç bir şekilde uzun bir Kemik Ejderha haline geldi! Bağlanan Kemik Ejderha sıçradı ve uçarak geldi. Xie Lian hiç düşünmeden elini kaldırdı ve devasa ilahi heykel onu yakaladı. Xie Lian hayretle mırıldandı, "Bu..."

Bir Kemik Ejderha Kırbacı!

RuoYe'ye her zaman yaptığı gibi onu kontrol ederse her şey yoluna girecekti! Xie Lian elini çırptı ve Kemik Ejderha Kamçısı doğrudan ateşli devin kafasına doğru savruldu.

Ateşli dev de elini kaldırdı ve kamçının ucunu yakaladı. Ancak, Kemik Ejderha Kamçısı aniden ortadan kırıldı ve dev ilahi heykel bir adım öne çıkarak elindeki kamçıyla devin kafasına bir kez daha vurdu. Ateşli dev acı çekmiş gibi göründü, elini gevşetti ve yakaladığı Kemik Ejderha parçası geri kayarak bir kez daha Xie Lian'ın elindeki diğer parçayla birleşti.

Bu Kemik Ejderha Kamçısı kırılıp yeniden birleşebilir ve son derece esnek olabilir. Bazen ikiye bazen dörde bölünebilirdi ve ayrıca devasa ilahi heykelin hareketleri de oldukça çevikti bu yüzden aniden baş etmek zor hale geldi. Cennet mensuplarının saçları, hızla savrulan kasırgadan tamamen vahşi bir karmaşaya dönüşmüş, etekleri yüzlerini kapatmıştı, “Ekselanslarının aklında birkaç hamlenin olduğunu düşünmüyordum!”

“Onu şimdiye kadar yalnızca çöp toplarken gördüm ama o gerçekten de bir savaş tanrısıydı!”

“Cümlenin başından ‘düşünmüyordum’ kısmını çıkartabilirsin” dedi Guoshi, “Ayrıca çöp toplama konusuna da vurgu yapmaya gerek yok!”

Xie Lian, “Ah, hahhahah…”

İnanılmaz derecede uzun Bağlanmış Kemik Ejderha Kamçısı trajik bir şekilde beyaz çelik bir zincire benziyor, rakibine dolandığında çınlıyordu. Ateşli şeytani devin vücudu battı ve hemen cennet mensupları dikkat kesildi, “ÇABUK ÇABUK ÇABUK, DENİZİN İÇİNE ÇEK!”

Savaş alanının altı Kara Su Şeytanının Yuvası vardı –insanlar bu suda batabilir!

O devasa ilahi heykel o Kemik ejderha zincirini kavradı ve ‌Xie‌ ‌Lian‌ güç uygularken dişlerini gıcırdattı, “İN AŞAĞI!”

Tabii ki, ateşli şeytani dev biraz daha battı. Cennet mensupları hızlıca tekrardan ellerini ve ayaklarını ruhsal güç vermek için devasa ilahi heykelin tepesine koydular, tezahürat yaparak, “BAT! BAT! ACELE ET VE BAT!”

Jun Wu’ya ‘Bat!’ diye bağırdıklarını duyunca Xie Lian kalbinde hafif bir ürperti hissetti ve o dev ilahi heykelin tepesinde oturan Büyük Savaş Salonuna baktı. Her nedense, içeride oturan kişinin ifadesini tam olarak göremese de Jun'un Wu'nun alay ettiğini hâlâ bir şekilde hissedebiliyordu.

Bu ateşli şeytani dev, beklendiği gibi denizin dibine çekildi ama vücudundaki alevler hala yanmaya devam ediyordu. Öyle ki suya girdiğinde bile alevler sönmemişti. Bunun yerine derin denizin karanlığından kırmızı bir ışık yayılıyordu. Kemik ejderhaları onu gittikçe daha derine çektikçe yavaşça yok oldu.

Cennet mensuplarının hepsi rahatlayarak iç çekti ama Xie Lian tamamen sakin olmaya cesaret edemedi. Uzun bir süre hiç ses çıkmadı.

O sırada Xie Lian Pei Ming’in hala çağrısına cevap vermediğini, Ban Yue ve diğerlerinin sesini duymadığını hatırladı, yani muhtemelen devle birlikte denize sürüklendiler. Bu sefer onlar için gerçekten en kötü senaryo olabilir.

Tam o sırada, denizin yüzeyi aşağıda yuvarlanmaya ve köpürmeye başladı. Blup, blup, yayılmaya devam etti, yükselmeye başladı ve hatta beyaz duman dalgaları bile vardı.

Deniz suyu kaynıyordu!

Xie Lian, yukarı doğru uçmak üzereydi ki birdenbire bir el suyu yararak devasa ilahi heykelin bileğini kavradı. Xie Lian vücudunun güçlü bir şekilde battığını hissetti.

Jun Wu'nun kahkahası tüm denizde yankılanıyor, her köşeyi dolduruyordu. Bu ne çılgın bir kahkaha ne de bir alaydı. Tarif edilemezdi ama bu onu daha ürpertici hale getiriyordu.

Sürtünmeyle birlikte devasa ilahi heykelin yarısı kaynayan suyun içine çekildi ve bu yüzden aşağıda asılı duran cennet mensupları hızla yukarıya tırmanmak zorunda kaldılar. Heykelin tepesinde duran Xie Lian bile bu boğucu sıcaklık ve buharı hissedebiliyordu, o kadar sıcaktı ki alnından ve sırtından aşağıya ter aktı. Eğer denize sürüklenecek olsalardı baştan aşağı pişerlerdi.

Bu işe yaramaz, diğer silahlar onun tam potansiyelini açığa çıkaramazdı. Yine de bir kılıca ihtiyacı vardı! Aniden Guoshi’nin sesini duydu, “Hm… Aklı kıt çocuk, ne yapıyorsun? Bana ceset fırlatma? BEKLE? NE YAPIYORSUN??”

Xie Lian da paniğe kapılmıştı ve el mührünü tutarken aşağıya doğru bağırdı, “Qİ YİNG?”

Ancak o sadece dev ilahi heykelin bacağı boyunca ilerleyen bir figür gördü, sonra o ateşli şeytani devin kolu boyunca yukarıya, kafasına doğru koşuyordu. Xie Lian bağırdı, “Qİ YİNG, GERİ GEL!”

Ancak Quan Yi Zhen kimseye aldırış etmedi. Ateş saçan şeytani devin koluna atladığı anda fark edildi ve devin diğer eli, kolunun üzerinde duran bir sivrisineğe tokat atar gibi tokat atmaya başladı. İnanılmaz derecede hızlı ve inanılmaz derecede isabetli, PA! Tam isabet!

Pek çok cennet mensubu telaşla çığlık attı ama yakından baktıklarında Quan Yi Zhen'in hala koşmakta olduğunu gördüler. Görünüşe göre tokat kesinlikle hedefini bulmuştu ama o devin beş parmağı arasındaki yarığa kaçarak kanlı bir et yığınına dönüşme trajedisinden kurtulmuştu ve parmakların üzerinden atlayarak koşmaya devam etti. Dev tokat atmaya devam etti; birinci ve ikinci tokattan kıl payı kurtuldu ama üçüncü seferde o kadar şanslı olmayabilirdi. Bir sonraki tokat geldiğinde ezilerek parçalanabilirdi.‌

Quan Yi Zhen çoktan hedefine ulaşmıştı. Ateşli şeytani devle boğuşan Kemik Ejderhanın kafatasının içine atladı.

Atladığı anda Kemik Ejder'in gözlerindeki iki hayalet ateş feneri aniden parladı, ışık patladı ve vücudu bile ince bir beyaz ışık tabakası yaymaya başladı. Başını kaldırdı ve uzun bir uluma sesi çıkardı, vücudu daha da sıkı sarıldı. Xie Lian ezilen kayaların ağır sesini duyabiliyordu. Böylesine bir boğulmayla karşılaşan ateşli şeytani dev tutuşunu gevşetti ve sonunda dev ilahi heykelin bileğini serbest bıraktı. Serbest kaldığında, Xie Lian anında havaya uçtu ve elini uzattı, "QI YING, ÇABUK GEL! ONUNLA OYNAMA!"‌ ‌

Quan Yi Zhen o Bağlanmış Kemik Ejderhaya biniyordu ve bırakmamakla kalmayıp tüm gücünü kullanarak kükredi ve onu daha da sıkı sarması için teşvik etti. Sayısız moloz ve enkaz denizin yüzeyine düştü ve o ateşli şeytani dev sabrını kaybederek denizden tamamen çekildi ve Büyük Dövüş Salonunun içinden savaş alevleri yeniden kükreyerek tüm vücudunu yaktı. Ve vücuduna sıkıca sarılmış olan Kemik Ejderha da Quan Yi Zhen ile birlikte ateş denizine gömüldü!

"QI YING!!!" diye bağırdı Xie Lian ve eğilip deve doğru hücum ederek Bağlı Kemik Ejderha Zincirini yumruklayarak parçalara ayırdı!

Yanan kemiklerden oluşan beyaz eklemler denize düştü ve Xie Lian tam Kemiği yakalamak üzereyken Quan Yi Zhen'in bulunduğu yerdeki Ejderha kafatası, o devin elini tokatlayarak geldi ve Kemik Ejderha kafatasını üç, dört mil uzağa uçurdu.‌

Bu mesafe ve hızla, dev ilahi heykel kafatasını havada yakalayamazdı ve o hızla yaklaştığında, Quan Yi Zhen muhtemelen Bağlantılı Kemik Ejderle birlikte çoktan denize düşmüş olurdu ve şu anda deniz adeta kaynayan bir su kazanı gibiydi ve içine düşecek olanları pişiriyordu! Tam son saniyede, beyaz, dev bir Kemik Balık aniden denizin yüzeyinden uçtu ve Kemik Ejder'in kafasını yakaladı, ardından ağdan kaçan bir balık gibi kuyruğunu çırparak aceleyle çok uzaklara yüzdü. Korku vardı ama gerçek bir tehlike yoktu, Xie Lian rahat bir nefes aldı ve görmek için hızla ilerledi. Devden kurtulduktan sonra, Kemik Ejderha kafatasının dişleri hala takırdıyordu ama alevler sönmüştü, ağzı nefes alıp verir gibi açılıp kapanıyordu.

Belki de ateşte kavrulduğu için Quan Yi Zhen’in saçları daha da kıvırcık görünüyordu. Bununla birlikte, Kemik Ejder kafatasının kemikleri koruyucu bir kalkan görevi gördüğü için çok kötü yanmamıştı ve sadece sessiz bir bakımdan sonra iyileşecek bir et yarası olmalıydı. Ne de olsa Quan Yi Zhen'in yaşam gücü çok inatçıydı. Bu dört Kemik Ejderhanın durumu daha ağırdı, yanmış ve vurulmuşlardı, ölü bedenleri denizin yüzeyine dağılmıştı, hatta bazıları hâlâ yanıyordu. Xie Lian onlara baktı ve bir utanç dalgası daha hissetmekten kendini alamadı, "Kara Su'nun meskenindeki muhafızların bedenlerini de yok ettik, gerçekten sorun olmaz mı?..."

Hua Cheng gülümsedi, "Merak etme. Sorun yok."

Xie Lian merak etti, "Sana ne kadar borcu var..."

Cennet mensupları Quan Yi Zhen'in trajik durumunu gördüler ve şöyle dediler: "Ben, ben Ekselansları Qi Ying'e inanamıyorum, çok cesur, tehlike anında öne çıkıp herkesi kurtarmak..." Xie Lian, Quan Yi Zhen'e Üst Saray'da nasıl soğuk davranıldığını hatırladı ve başını sallayarak, 'Gidip herkesi kurtarmak istediğinden değil' diye düşündü. Tam o sırada, arkalarındaki uzak mesafeden yine çatırtı sesleri geldi.

Geriye dönüp baktıklarında, devin bedeninin tamamen alevlerle kaplanmış olduğunu gördüler. Saldırmak için hücum etmedi, bunun yerine gökyüzüne doğru uçtu, bulutların arasından geçti ve bir anda gözden kayboldu. Göksel yetkililerin hepsi şaşkındı, sonra bir felaketten kurtulmuş gibi sevindiler, "Bize saldırmaktan vaz mı geçti?"

Ancak Xie Lian bunun hiç de iyi bir ihtimal olduğunu düşünmüyordu, "San Lang, nasıl ortadan kayboldu?"

“Mesafe kısaltma rününü etkinleştirdi.” Hua Cheng cevapladı.

“Nereye gitti?”

Hua Cheng’in gözleri ciddiydi, “Kraliyet başkenti.”

Burası Shi Qing ‌Xuan'ın hala insan rününü koruduğu yer!‌ ‌‌ ‌‌

[el-moscorrofio-y-el-mercachifle]

¿Quién es tu miembro favorito del cuartel? Y el que menos te gusta y por que?

Holiiiiis!!

Mi miembro menos favorito del Cuartel, para posible sorpresa de muchos, es posiblemente Sandra o Bertha. No detesto ninguna de estas dos personajes, porque no detesto a nadie del Cuartel, pero en el caso de Sandra, la encuentro muy aburrida. Su agresividad es con intencion de ser cómica pero no me da risa, por ende, falla para mí. No tengo nada en contra de personajes agresivos (amo a Armando) pero Sandra no es intimidante y sólo trata de dar risa, pero no me causa gracia. Su único chiste era la agresividad y el buscar novio (lo cual al menos pudo ser entretenido o interesante si hubieran hecho algo con eso. Me hubiera encantado ver representación de Mujer Alta x Hombre Chaparrito! Después de todo, ysblf siempre trató de darle visibilidad a los problemas y prejuicios sociales que tienen minorías ignoradas. Pensé incluso la primera vez que la vi, que el dr Sanchez iba a terminar enamorando a Sandra!). Tampoco es muy relevante para el plot, más allá de su contribución cuando lo de Ortiz y luego lo de la bolsa, pero eso de la bolsa y la carta fue un papel que cualquier otro miembro pudo jugar, así que no es gran cosa.

Bertha, por su parte, avanza un poco más el plot porque ella es LA chismosa del Cuartel. Todas lo son, pero ninguna TANTO como Bertha, por ende que sea ella quien le cuenta a Armando todo cae como anillo al dedo. Su único chiste aparte de eso es su evidente trastorno alimenticio, pero fuera de eso, no tiene más contribución, y aunque si es gracioso en ocasiones (ysblf sabe muy bien como hacer reír a los espectadores con temas serios!), eventualmente cansa. También muchas veces se pasa de intrigosa y por eso no me gusta mucho que digamos, pero no me parece tan tediosa como la exagerada agresividad de Sandra.

No odio a ninguna del Cuartel, porque todas tienen sus puntos positivos, y con cada vez que la veo noto cosas que antes no y por eso se ganan un poco más mi simpatía. Aura María, por ejemplo, aunque me desagrade su personalidad chillona, es la mejor amiga de Betty, la alienta a cosas nuevas, y la defiende mucho, y eso me gusta. Sofía es una mujer muy dolida y llena de amargura porque aún sufre la ausencia de su marido a quien aún ama, y por eso esparce tanto veneno, y hoy en día me da más lástima que nada. Así con todas. Claro que me hubiera gustado que le sacaran más provecho a todas, pero dentro de lo que cabe, están bien todas.

Respecto a mi favorita, esa sería Inesita. Aporta una visión más madura y templada a las locuras del Cuartel, pero igualmente está dispuesta a participar en lo que le pidan incluso sin explicacion, como fue cuando lo del Ingeniero Ortiz. También me gusta mucho su dinámica con Hugo, porque Hugo la molesta pero ella también responde en muchas ocasiones. Después de Betty, ella sería la que tiene más "poder" por asi decirlo por el cariño que Hugo le tiene, y sabe usarlo para ayudar a sus amigas, como cuando Sofia usó uno de los trajes de Ecomoda para ir a ver a Efrain.

También me encanta que no sacrificaron su escencia de típica señora mayor por hacerla encajar con su amigas jóvenes. Inesita es una clásica señora de la tercera edad, la típica que no le gusta la música moderna, que idealiza la época de sus años mozos, que se escandaliza ante las ideas contemporáneas de los jóvenes, y que aprovecha cuando la escuchan para contar sobre su vida, con ese característico aire nostálgico de aquellas personas mayores que recuerdan a sus seres amados y sus mejores tiempos con ellos.

En parte admito también que es porque me recuerda mucho a mi propia abuela, qepd. Ella tenía muchísimo talento para la costura y confección, y llegó a hacerme, repararme, y remendarme muchas prendas através de mi vida. No dudo que, si hubiera tenido acceso a más educación, pudo haberse hecho toda una costurera profesional. También fue siempre y hasta su último momento una mujer que andaba siempre arreglada, con sus uñas pintadas y su cabello cortito pero bien peinadito. Le gustaba también contar sobre su juventud, y cada que veo ese capitulo de Inesita enferma cuando le cuenta al Cuartel sobre sus hijos, no puedo evitar pensar en mi propia abuela. Siempre fue muy activa, y buscaba siempre qué hacer y a dónde salir. Su historia personal con mi abuelo es también bastante similar a la de Inesita, por desgracia, entonces, ya con todo, es bastante fácil ver las similitudes. Ver a Inesita me recuerda tanto a mi abuela en sus mejores años, antes de que la Pandemia derribara su espíritu y, eventualmente, se llevará su vida misma.

Uy, perdón que eso se tornará tan personal y tristón, jajaja!

Gracias por la pregunta🥰🥰🥰