#oneindig

[mijnniemandsland]

Alfabet.

Het alfabet is een van de fundamenten van menselijke communicatie. Het staat centraal in talloze talen en culturen en is de bouwsteen van woorden, zinnen en teksten. Desondanks kan het verrassend zijn om te horen dat de vraag “hoeveel cijfers heeft het alfabet?” een legitieme vraag kan zijn. Deze vraag lijkt in eerste instantie misschien niet te kloppen, maar ze kan eigenlijk op twee manieren…

[handlewithcare-delicate]

GUYS

FUCK YEAH

[divine-nonchalance]

Let Source speak.

[coveredinredpaint]

decided to upload some patches i made to my vinted cause i am a bit short on cash and have been for a while

patches are 4 euros each, theres discount on bundles and i include free tiny patches in each sale

if theres anything not on there you'd like to commission let me know and ill see if i have time to make it for you

[jellalism]

Genshin x Lezer: Eerste kus

Het is duidelijk dat hij je wil zoenen en dat het gevoel wederzijds is, maar je voelt je verplicht om vooraf de waarheid te vertellen. ��Ik heb eigenlijk nog nooit iemand gekust.”

Hoe zouden verschillende Genshin-mannen reageren?

Personages: Albedo – Alhaitham – Ayato – Childe – Cyno – Diluc – Gorou – Kazuha – Kaeya – Tighnari – Xiao – Zhongli 

Woordenaantal: 2242

Opmerkingen: Lezer is genderneutraal. Deze fanfictie is een vertaling van First kisses.

Lees hieronder of op AO3.

Albedo

“Ik heb ook nog nooit iemand gekust. Ik zou graag willen weten hoe het voelt.”

“Dat…” Je grinnikt en maakt je zin niet af. Die nieuwsgierigheid is zo typerend voor hem; nieuwsgierigheid naar wat het is om mens te zijn.

“O, maar begrijp me niet verkeerd. Ik zou het niet met zomaar iedereen doen. Maar jij... jij bent speciaal. Ik ben nieuwsgierig naar jou. Hoe het zou zijn om je te kussen, onder andere.”

Hoe kan hij dat zonder blikken of blozen zeggen ? vraag je je af. Toch moet je als vanzelf glimlachen. “Ik bevredig je nieuwsgierigheid graag, Albedo.”

Zijn ogen lichten op. “Goed dan, als je me toestaat...” Zijn gehandschoende hand raakt je wang terwijl hij naar je toe beweegt. Je sluit je ogen; zijn warmte zweeft naar je toe in de duisternis. Dan voel je iets op je lippen. Albedo's lippen lijken de jouwe amper te beroeren, ze nauwelijks aan te raken – hij wil niet te veel nemen, niet meer dan jij hem toestaat. Hij trekt zich weer terug, je hongerig achterlatend voor meer.

“Was dat fijn?” fluistert hij.

“Het was niet genoeg. Probeer het nog eens.”

Alhaitham

“Daar hoef je je geen zorgen over te maken. Ik kan je er alles over leren.”

Voordat je kunt reageren, zijn zijn lippen al op de jouwe. Eerst ben je verbaasd, maar al snel genoeg laat je hem leiden. Zijn hand rust stevig in je nek. Niet op een dwingende manier, maar op een manier die je het gevoel geeft dat je dicht bij hem wordt gehouden, veilig. Hoewel zijn tong je mond niet binnendringt, is het niet minder hartstochtelijk. Hij houdt de kus vast en speelt met je lippen, verkent elk deel ervan. Het bevalt je wel. Ondanks de intensiteit heb je het gevoel dat een deel van hem zich inhoudt. Alhaitham lijkt altijd zo beheerst, maar de manier waarop hij je lippen verslindt, doet hem lijken alsof hij een dam is die op het punt staat te barsten.

Als je lippen eindelijk van elkaar loslaten, kijk je elkaar aan en zwijg je even.

Alhaitham is de eerste die de stilte verbreekt. “Dat was de eerste les. Als je wilt, kan ik je verder onderwijzen.”

Je voelt je wangen rood worden.

Ayato

“Niet? Wat… bijzonder van je.” Hij grijnst.

“Wat bedoel je daar nou mee?”

“Het is vrij ongewoon om iemand van jouw leeftijd te vinden die nog niet zo'n ervaring heeft gehad. Er is natuurlijk niets mis mee. Sterker nog...” hij haakt af.

“Sterker nog, wat?”

“Ik denk dat ik het idee dat je nog niemand gekust hebt wel leuk vind. Ik ben graag de eerste.” Hij knipoogt. Hij probeert stiekem zijn hand op je rug te leggen. Je merkt het, maar doet alsof je dat niet doet. Wanneer zijn hand zijn plaats heeft gevonden, trekt hij je dicht tegen zich aan. “Laat mij de eerste zijn, oké?” Je verzet je niet en hij leunt naar voren. Zijn lippen op de jouwe, zo zoet. Zijn tong glijdt in je mond. Dat had je niet verwacht, maar misschien had je dat wel moeten doen, Ayato kennende. Zijn tong tegen de jouwe voelt vreemd en toch oneindig intiem. Zijn mondhoeken krullen in een glimlach. Het lijkt erop dat Ayato's doel is om elk hoekje en gaatje van je mond te inspecteren, de manier waarop zijn tong er doorheen gaat, de hele tijd tegen de jouwe aan schurend.

Wanneer je voelt dat het genoeg is, maak je een geluidje, maar Ayato heeft nog niet genoeg gehad. Hij gaat nog even door, nog steeds grijnzend; hij heeft een sadistisch trekje. Je laat hem zijn gang gaan. Je bent van hem, en van hem alleen. Als Ayato uiteindelijk op zijn eigen voorwaarden de kus verbreekt, houdt hij je gezicht tussen zijn handen. Met zijn duimen speelt hij met je lippen. “Nu heb ik je de mijne gemaakt. Helemaal.”

Childe

“Kameraad, je kent me. Ik beloof dat ik voorzichtig zal zijn, dus er is niets om bang voor te zijn.”

“… Oké. In dat geval…” Kus me, wil je zeggen, maar het voelt te gênant om het hardop te zeggen. Je kunt hem niet eens in de ogen kijken.

Gelukkig lijkt Childe het te begrijpen, maar vraagt het toch voor de zekerheid. “Mag ik je kussen?”

Je knikt, nog steeds niet in staat om hem in de ogen te kijken. Maar hij haakt zijn vinger onder je kin en dwingt je hoofd omhoog, zodat je hem aankijkt. “Sluit je ogen.” Je gehoorzaamt. Hij drukt zijn lippen op de jouwe. Zoals hij beloofd had, hij is voorzichtig. Childe behandelt je alsof je in stukken zou kunnen breken als hij je te hard aanraakt. Hij blijft even hangen en proeft jouw lippen, en jij proeft de zijne – het smaakt naar die Snezhnayaanse likeur waar hij zo dol op is – voordat hij eindelijk de kus beëindigt. “Nou, dat was best fijn, al zeg ik het zelf. Mee eens?”

“Ja,” zeg je, terwijl je jezelf in zijn omhelzing begraaft. Fatui Voorbode of niet, hij is een warmer en zachtaardiger persoon dan de meeste mensen denken.

Cyno

“En?”

Dat antwoord zag je niet aankomen. “Ik, uhh... ik weet het niet. Ik vond dat je het moest weten? Zodat je niet teleurgesteld zult zijn in mijn… vaardigheden…”

Hij zucht. “Luister, y/n. Het maakt me niet uit. Ik wil je kussen omdat ik me dicht bij je wil voelen. Omdat ik om je geef. Ik ben niet zo'n man die alleen zoent voor de fysieke sensatie. Het gaat niet om de kus, het gaat om jou.”

Er valt een stilte.

“Mag ik? Je hoeft je geen zorgen te maken dat je het niet goed doet. Ik wil me gewoon dicht bij je voelen. Je betekent veel voor me.”

Je knikt. “Dat mag.”

En hij drukt zijn lippen op de jouwe. Heel even maar. Dan knuffelt hij je. “Je bent warm. Het is fijn.”

Diluc

“Ben je zenuwachtig?” Hij glimlacht. “Nergens voor nodig.”

“Ik wil je gewoon niet teleurstellen,” zeg je.

“Je zou me nooit kunnen teleurstellen, lieverd. Mag...” hij pauzeert even. Zijn hand ligt al op je wang, zijn duim op je lippen. Zijn hele gezicht vraagt “Mag ik je kussen?”, hoewel hij de woorden niet uitspreekt.

Je voelt je warm worden, terwijl je een nauwelijks merkbaar knikje geeft. Diluc komt langzaam dichterbij en sluit zijn ogen – jij sluit de jouwe ook. Eerst kietelt zijn adem je gezicht, maar dan voel je hem op je lippen. Eerst voorzichtig en zachtjes, maar al snel wordt de kus hartstochtelijker. Zijn mond is stevig op de jouwe geplant. Zijn ene hand ligt op je jukbeen; de andere ligt op je onderrug en trekt je dichter naar hem toe. Hij lijkt er maar geen genoeg van te krijgen en dat vind jij ook niet erg – tot het moment dat je het doet. Je trekt je voorzichtig terug en hij laat je gaan. Je kunt alleen maar “wow” zeggen.

Hij grijnst – een zeldzaam verschijnsel. “Ik zei toch dat je niet zenuwachtig hoefde te zijn. Ik denk dat dat geweldig was.”

Gorou

Zijn oren spitsen zich verbaasd. “Oh, is dat zo? Nou, maak je geen zorgen! Voor alles is een eerste keer, toch?”

Zijn openheid stelt je weer helemaal op je gemak. “Je hebt gelijk. Bedankt.”

“Dus... zou je misschien... verdorie, hoe zeg ik dit?” Hij komt niet goed uit zijn woorden en zijn wangen zijn vuurrood. Het is niet zijn bedoeling, maar je vindt hem altijd zo schattig.

In plaats van hem verder te laten mompelen, houd je zijn gezicht in je handen en druk je je lippen op de zijne. “Jij moet je ook niet te veel zorgen maken.”

“J-je hebt gelijk,” mompelt hij, zijn ogen in verlegenheid afgewend. Maar hij herstelt zich snel. “In dat geval…”

Deze keer is hij degene die de kus initieert. Hij trilt een beetje, waarschijnlijk van opwinding. Hij smaakt zoet, naar lavendelmeloen. Voor je het weet is de kus voorbij.

“Ik hoop dat je eerste kus niet tegenviel, en… bedankt dat ik de eer mocht hebben.”

Kaeya

“Oh? Wie had gedacht dat iemand die zo mooi is als jij nog zo onschuldig zou zijn?” plaagt hij.

“Hou je mond,” mopper je terwijl je een glimlach niet weet te onderdrukken.

“Zie je? Die schattige glimlach van je... die zou ik nu al duizend keer gekust hebben als het kon.”

Zijn verwaande opmerkingen maken iets in je wakker, een behoefte om meteen terug te plagen. “Dan moet je maar beginnen met het inhalen van de verloren tijd.”

Dat hoef je geen twee keer te zeggen. In een oogwenk staat hij voor je, met zijn hand op je wang en zijn mond naar de jouwe bewegend. Je sluit je ogen en leunt ook een beetje naar hem toe. Dan voel je zijn lippen... op je voorhoofd. Je opent je ogen weer. Kaeya kijkt je triomfantelijk aan. “Niet genoeg?”

In plaats van antwoord te geven, ben jij nu degene die naar hem toe beweegt en je lippen op de zijne drukt. Hij lijkt in eerste instantie verrast, maar herstelt zich snel en ontspant zich. Wanneer je de kus beëindigt, brengt Kaeya zijn lippen naar je oor en fluistert: “We hebben er één gehad, nog 999 te gaan.”

Kazuha

Hij glimlacht, zijn hoofd iets getilt. Er komt niets uit zijn mond, maar zijn ogen spreken voor hem. “Het maakt niet uit,” zeggen ze. Hij stapt geruisloos naar je toe en jij opent je armen voor hem. Hij maakt geen aanstalten voor een kus; hij laat zich gewoon door jou omhullen. Zijn armen slaan zich ook om jou heen. Het is een kalmerende knuffel. Kazuha is daar dol op; hij houdt ervan om door jou aangeraakt te worden. Zijn huid is zacht. Hij weet je altijd op je gemak te stellen.

Hij maakt zich een beetje los, net genoeg om naar je gezicht te kunnen kijken. “Je bent adembenemend.” Zijn oprechte woorden doen je blozen. Je komt in de verleiding om “jij ook,” te zeggen omdat hij mooi is, maar zo'n zin voelt ongemakkelijk en oneerlijk als hij het eerst zegt. Dan, zachtjes, met een fluistering die je bijna mist, zegt hij “kus me”.

O, hij is zo schattig, denk je.

Dan druk je je lippen op de zijne.

Tighnari

“Oh, maak je je daar zorgen over? Dat is nergens voor nodig. Iedereen moet vroeg of laat zijn eerste kus krijgen – of in ieder geval degenen die er überhaupt aan toe komen om te zoenen.” Tighnari zegt het zo zakelijk dat het moeilijk is om hem tegen te spreken. Toch blijft een deel van je je ongemakkelijk voelen.

“En je vindt het niet erg? Helemaal niet? Misschien ben ik er niet… goed in?”

“Hé.” Hij legt zijn handen op je schouders. “Stop daarmee. Je betekent veel voor me. Hoe goed je bent in zoenen is onbelangrijk. Het gaat niet om vaardigheid, het gaat om – liefde.” Hij pauzeerde voordat hij dat laatste woord sprak. Hij ging van feiten naar gevoelens. “Ik hou van je en niets kan dat veranderen. Begrepen?”

“Mm-mm.” Je knikt.

“Goed. Mag ik nu?”

Je knikt opnieuw. Hij plaatst zijn lippen op de jouwe.

Xiao

“... En?”

“Nou, weet ik veel... Misschien verwachtte je dat ik goed ben, maar dat is waarschijnlijk niet zo.”

Hij maakt een geërgerd geluid met zijn tong. “Daar hoef je je geen zorgen over te maken.”

“Maar...” begin je, maar je weet niet zeker wat je wilt zeggen en dus haak je af zonder iets gezegd te hebben.

“Maar wat?”

“Je kunt wel zeggen dat ik me er niet druk om moet maken, maar ik doe het toch. Ik wil zo graag dat je ervan geniet, Xiao.”

Xiao is geen expressieve man, dus zijn uitdrukking van lichte verbazing duidt op zijn absolute choque. “Ik... ik...” stamelt hij. Het is zeldzaam om hem zo te zien. Hij zucht. “Ik ben al blij dat ik je aan mijn zijde heb. Het is belachelijk om te denken dat ik teleurgesteld zou zijn over zoiets als dat je niet goed bent in zoenen.”

“Oh, ik snap het.” Je voelt je gerustgesteld door zijn ongewone eerlijkheid. “Dus... wil je?”

“Zoenen?” Hij lijkt een beetje opgewonden, maar je laat je daardoor niet tegenhouden.

“Ja. Kus me alsjeblieft.” Die laatste woorden waren amper meer dan een fluistering. Toch hoorde hij je.

Zijn uitdrukking wordt zelfverzekerder. Hij trekt je dicht tegen zich aan en zoent je.

Zhongli

“Dat is toch niet zo vreemd?”

“Ik denk het niet, maar... zul je niet teleurgesteld zijn?”

“Schat, je kunt me nooit teleurstellen.” Hij steekt zijn hand uit. Wanneer je hem aanneemt, trekt hij je dichterbij, zodat je op zijn schoot komt zitten. “Ik wil je niet onder druk zetten, dus voel je altijd vrij om terug te trekken. Maar...” hij beweegt zijn mond naar je oor, ”mag ik je kussen?”

“Ja,” antwoord je zacht.

Zhongli drukt een kus op je wang voordat hij naar je mond beweegt. Hij is langzaam en voorzichtig, neemt zijn tijd. Het is niet vurig, maar op de een of andere manier toch intens – alsof hij van elk moment geniet. Als je je eindelijk terugtrekt, kijkt hij je aan met ogen vol liefde. “Ik hoop dat het naar je zin was. Het was in ieder geval naar mijn zin.”

[polldermodel]

Hoi! Ik las laatst ergens iets over heterochromie en ik ben benieuwd hoe dat voorkomt binnen Nederblr :)

Er zijn 3 soorten heterochromie, namelijk volledig (linkeriris heeft andere kleur dan rechteriris), segmenteel (een deel van een iris is anders dan de rest van die iris) en centraal (bij beide irissen is er een andersgekleurde ring bij de pupil).

Daarnaast kan je het van kleins af aan al hebben (genetisch) of krijgen door een fysiek trauma, zoals een tumor, verwonding of ontsteking.

Heb jij heterochromie?

Ja, volledig van kleins af aan

Ja, volledig na trauma

Ja, segmenteel van kleins af aan

Ja, segmenteel na trauma

Ja, centraal van kleins af aan

Ja, centraal na trauma

Nee

Ik weet niet of ik heterochromie heb

Ik heb maar 1 oog/ik ben kaal/oneindig genuanceerd antwoord

[zondermens]

Schrijf het van u af, zegt mama. Dus zal ik dat doen. Maar niet op de manier van schreeuwen en huilen en verdriet. Niet op de neerwaartse spiraal afglijden naar niksigheid en donker en zwart. Het gevoel dat ik heb is warm. En in de kern ervan zit liefde. Het gemis betekent enkel dat het iets heeft betekend voor mij. Ik wil niet terug kijken op deze relatie als zwart of wit. Het was wel degelijk grijs, ondanks de pieken en dalen die we beiden hebben gevoeld en zagen als oneindig op dat moment. Dat het nooit mocht of kon stoppen. 

We misten nuance, en die zal ik moeten leren cultiveren voor mezelf voor ik het ook kan aantrekken of laten weerspiegelen in een ander. De wereld is je klankbord. De wereld is niet van jou. Je bezit mensen niet. Zij jou ook niet. Je kan niets verliezen dat nooit van jou is geweest. Je geeft ze terug. Met dankbaarheid. De angst die ik altijd heb gehad: het op mijzelf staan omdat ik hulpeloos zou zijn alleen. Dat is waar het schoentje wringt. De afhankelijkheid van anderen omdat ik het niet alleen zou kunnen. Omdat het allemaal zo zwaar is. Maar ik maak het mezelf zwaar door zo te denken. Het kan even goed lichtvoetig. Het kan even goed lachen zijn en plezier en hard werken en discipline en weerbaarheid. Antifragiliteit. Dit was een les en het is oké om te voelen wat ik voel. Verdriet mag. Dat maakt mij mens. Maar eronder lijden is een keuze. Bedankt voor alles liefde. Het was prachtig mooi. Het was verschrikkelijk erg. Het was huilen en onmacht. Het was het pareltje dat ik aan je oog had geplakt. Je mooie lach, die prachtige lach. Het was dansen en feesten en seks. Het was overrompeld worden door je. Een wereld die open ging. Ik zag je als de oplossing voor al mijn problemen. Maar dat was je niet. Je liet ze me gewoon voor even vergeten.

[onnodig-genederlands]

tumblr.com/mostly-funnytwittertweets/747956659360546816

"De laatste tijd veel gelul over 'collega's' en 'normalen' en of ze compleet vrij van gedachten zijn, of dat ze stiekem gastheer zijn van een rijk innerlijk leven. Ik zal je een geheimpje verklappen, mijn vriend: elk mens is zowel oneindig diep, als ook het domste wezen dat ooit op deze aardbol rondliep."

[elliirey]

Nieuw idee:

Werken met de structuur van archizoom - geeft de oneindige ruimte weer en teken van oneindigheid -> hierin vormen we een eigen beeld -> links oude gedeelte dat wordt weggevaagd in de tijd -> kritiek op dat het moet plaatsmaken voor nieuwe, kille, ongezellige ruimte

Techniek: cyanotype voor de blauwdruk van het leven weer te geven + gelli’s voor het meer vervagen van de schilderijen in de tijd.

Werking: grondlaag verven met gesso white zodat de verf niet in het papier kan trekken -> Photoshoppen voor het beeld

[hersenarbeid]

En het is fijn dat je van me houdt op de dagen dat de zon schijnt, maar nog fijner op de dagen waarop de regen oneindig voelt.

- Fijn dat jouw houden van er altijd is. Fijn die paraplu van jou.

[devosopmaandag]

Op zoek naar de verloren tijd in een café te Buenos Aires

Het alfabet maakt dat enkele delen Proust onbereikbaar hoog in mijn boekenkast staan: een paar oude exemplaren, met de wat broeierige omslagen van Wout Muller (van wie ik als prille kunststudent les heb gehad), en enkele nieuwe uitgaves met hun nietszeggende, frisse uiterlijk. Dat zegt iets over mij en Proust op dit moment: of verstoft of maagdelijk weggezet. Ik las maar een paar delen, nooit 'de hele Proust'. Vorig jaar deed lezende vriend P dat wel, vierentwintighonderd pagina's lang. Maar hij is verslagen door een lid van een Argentijnse Proust-boekenclub. Die las Proust drie keer, en daarbij heeft hij een dochter die Albertine heet én die ook nog eens in Parijs woont. Nou jij weer, P!

Ik zag in Utrecht de documentaire 'El Tiempo Recuperado'*, over een boekenclub met oude, enkele heel oude leden. Al zo'n twintig jaar komen ze samen in een café in Buenos Aires om steeds enkele hoofdstukken voor te lezen en af en toe commentaar te geven of vragen te stellen. De film was behoorlijk uitputtend, maar ook ontroerend, vrolijkmakend en op enkele momenten ongemakkelijk. 95 % van de tijd wordt er voorgelezen en met Proust in het Spaans in je oren en in het Engels de ondertiteling lezen is een hele inspanning.

Af en toe schuiven er mogelijk nieuwe leden aan. Een vrouw die nooit iets van Proust gelezen heeft, vraagt of het er in het boek om gaat wie de moordenaar is. Oh nee!, roepen de andere leden lachend in koor. Ook in de bioscoopzaal stijgt er gelach op. Ze wordt niet zozeer uitgelachen; het is de lach van het absurde. Als haar dan even later het vuistdikke eerste deel wordt voorgehouden, deinst ze bijna achteruit op haar stoel. Een passage over de glimlach van een overleden vriend in het boek herinnert een vrouw aan de glimlach van haar overleden man, die zij steeds weer kan oproepen. Alsof hij bijna oplicht in haar geheugen. Ook klinken er zuchten van bewondering en verrukking. En als de vader van de Argentijnse Albertine maar weer eens aan een nieuwkomer vertelt dat hij Proust drie keer heeft gelezen, dan zijn er soms blikken van de anderen. Wat een prestatie, wat een onmogelijkheid!

Voor mij wordt Proust niet opgeroepen door lindebloesemthee maar door de de bloeiende meidoorn. Al zo'n dertig jaar lang laat ik mij ieder jaar voor een bloeiende meidoorn fotograferen. Ook een soort op zoek naar de verloren tijd. In 'Combray' beschrijft Proust de herinneringen van de kleine jongen aan de bloeiende meidoorn: … ze boden me tot in 't oneindige dezelfde charme met een onuitputtelijke overvloed, maar zonder dat ik dieper in hen kon doordringen....”.** De bloesem had iets ambigues voor hem, zoals voor mij de geur het zelfde heeft: verleidelijk van verre, een tikje afstotend van dichtbij. Maar de kleine jongen houdt zo van de meidoorns, dat hij snikkend afscheid van ze neemt.

*'El Tiempo Recuperado' | Maria Alvarez |Argentinië 2020 | zwartwit documentaire 120 minuten

Trailer documentaire : https://www.youtube.com/watch?v=iER-3qonZJs

** 'Op zoek naar de verloren tijd' – De kant van Swann – Deel Een – 'Combray' | Marcel Proust | vertaling C.N. Lijsen | Uitgeverij De Bezige Bij | 1977

[mijnniemandsland]

Nul.

Het idee dat delen door nul onmogelijk is, is een van de meest fundamentele concepten in de wiskunde. Echter, in recente jaren is er steeds meer debat ontstaan over de validiteit van deze bewijzen en of delen door nul werkelijk onmogelijk is. In dit artikel zullen we beide kanten van het debat bespreken en een filosofische en wiskundige analyse geven van het idee dat delen door nul niet mogelijk…

[juuniverses]

ik wil slapen

ik tel dwangmatig schaapjes dwing mezelf om los te laten maar blijf haken in verhalen waar in ik oneindig kan verdwalen probeer me nog eens om te draaien maar helaas kan alweer niet slapen

[divine-nonchalance]

Liefde is de oneindige kracht die het universum in leven houdt. Laat het binnen.

Love is the infinite power that keeps the universe alive. Let it in.

[littlesoulfires]

Ik zei altijd dat ik oneindig zou vechten voor liefde, maar de oneindigheid van het gebrek aan leven nadat je ooit van deze wereld verdwijnt is splijtend. lk vind het doodeng. Steeds meer. Hoe meer ik van je houd, hoe meer ik je nooit meer kan missen. Hoe meer ik om je geef, hoe meer ik nooit wil nadenken dat je er ooit niet meer zal zijn. Het is een vloek, om het passerende van het huidige te zien. Altijd maar kijken en denken met het idee dat ik jou ooit niet meer kan kussen. Of zien lachen. Of dat ik je ogen niet meer zie glinsteren.

Existentiële crisis. Alsjeblieft.

En net voordat ik mezelf door de grond kan laten flikkeren bedenk ik me dat we na alle toevalligheden, alle momenten, alle fucking bullshit die het universum ervoor nodig had om ons te creëeren we opeens samen in bed liggen. Elkaar voelen. Lief hebben. Kussen. Dan moet er toch wel meer zijn?

Ik geloof niet, maar jij doet me geloven. Liefde doet me geloven. Dat wanneer je zoveel voor iemand voelt dat meer moet zijn dan enkel het fysiek wat wij kennen. Hoe sterk die connectie is. Ik schaam me terwijl ik dit schrijf voor m'n jaloezie. Voor m'n onzekerheden. Want als ik dit zo voel, voel jij het toch ook? Toch?

En dat is het euvel. De koude kermis waar je van thuis kan komen. Je kunt nooit in het hoofd van de ander kijken. Ik kan alleen hopen dat ze in de verste verte misschien ook een beetje over mij denkt zoals ik jou zie.

[bucklemonster2]

Infinite Ideas, poem

Oneindige Ideeën (english below)

Gedicht van Emilia Sameyn 6/20/2023

Oneindig veel Ideeën

In een Eindig Leven

Een Weg kluwen Doorheen

Creeps en Fake Profielen

Je toont een Lichaam

Maar Waar is jouw Gezicht

Waar is uw Hart

Begrijp je Nee? Heb Geduld

Spreek in Zinnen

Niet in Woorden

Ben je Echt

Of een Ghostende Geest?

-------------------------------------- ---------------------------------------

Infinite Ideas Poem by Emilia Sameyn 6/20/2023 Endless Ideas In A Finite Life A Path to Tangle Through Creeps and Fake Profiles You show a Body But where is Your Face Where is your Heart Do You understand a No? Be Patient Speak Sentences Not Words Are you Real Or a Ghosting Ghost?