#niekochany

[ladykamikazeee]

„ Wiem, że ty nigdy się nie zmienisz

Mówiłeś, że możemy być

W każdym miejscu na Ziemi

Łzy spadają na ekran

Układając się w litery

Oddałabym ci serce lecz nie potrafisz docenić”

[loveandvampire]

"Myślę, że największą chorobą, na którą cierpi świat jest choroba gdy ludzie czują się niekochani."

~ Księżna Diana

[grzechobzarstwa]

Chce sie tu wygadac, bo nie mam komu.

W tym poscie nie chce gadac o diecie, schudlem 3 kilo bo nie mam teraz sily liczyc wszystkiego. Niby sie trzymam limitow, ale sa strasznie wysokie (1900 kcal). Jak mi sie poprawi to zaczne zmniejszac limity i wroce z regularnymi postami. Chce pogadac o sobie. Czuje, ze kazdy ma mnie dosc. Dlaczego? Powodow jest wiele: narzucam sie, trudno mnie zrozumiec, mam straszne chustawki nastroju itd. Wiem, ze jestem chory i potrzebuje pomocy specjalisty ale moja matka gada ze to zlodzieje i pieniedzy na to mi nie da. Jedyne co to biore leki, ktore i tak chuja pomagaja bo przez 2 lata brania ich moj organizm sie przyzwyczail. Ogolnie matka odkad mieszkam z babcia ma mnie gdzies, nie interesuje sie niczym co jest zwiazane ze mna, jedyne co ja obchodzi to czy zdam czy nie. No wlasnie, w tym roku moge nie zdac przez moje niechodzenie do szkoly. Ja wiem, ze musze tam chodzic, bo od tego zalezy moja przyszlosc ale czasami nie mam sily wstac z lozka. Czuje sie niechciany, niekochany i niepotrzebny. Moj chlopak ma mnie chyba dosc. Nie wiem juz, czy on nadal mnie kocha. Juz nie pisze pierwszy. Nie rozmawia ze mna czesto i widujemy sie raz na 2 tygodnie. Boli mnie to. Ja wiem, ze wkrecam sobie rozne zeczy, ale nawet moi znajomi to widza. Czuje sie bardzo zle. Czuje sie brzydki, GRUBY i ze nigdy nie bede wystarczajacy. Mimo ze od prawie 2 lat nie robie sobie krzywdy, to coraz czesciej o tym mysle. Czuje, ze nie zasluguje na szczescie...

[mschocolateworld]

Często mówi się o tym, jak wiele dobrego miłość wnosi w życie kogoś, kto ma szczęście napotkać na swojej drodze tę drugą wyjątkową osobę. Nie zapominajmy jednak o ludziach, którzy – kochani czy niekochani – wnoszą w nasze życie piękno, czasami każdego dnia. Przysyłają nam zdjęcia, chcą porozmawiać o pomysłach, które im przyszły do głowy, dzielą się piosenką lub wierszem, który złamał im serce. Czasami wydaje mi się, że niosący piękno zdarzają się rzadziej i są na swój sposób cudowniejsi niż ludzie, których kochamy. Dlaczego? Otóż miłość ma zwykle własne potrzeby i życzenia, których spełnienia się domaga. Niosący piękno natomiast działają na ogół z pobudek nieegoistycznych – chcą ci pokazać swoje odkrycia, poinformować cię o cudownościach, jakie napotkali na swojej drodze; o tym wszystkim, co poszerzyło, dopełniło i rozświetliło ich świat. Tego samego chcą dla ciebie. Najrzadziej zdarza się tak, aby niosący piękno był zarazem tym, którego kochamy.

Jonathan Carroll - "Kolacja dla wrony”

[trening-mentalny]

Życie bywa trudne i nie zawsze jest usłane różami. Każdy z nas ma momenty, kiedy czuje się żałosny i niekochany. Ale to właśnie te chwile mogą stać się fundamentem naszej siły i determinacji.

Uczucie takie jaki w Twoim mniemaniu "Bycie żałosnym "nie jest końcem świata. To tylko etap, który może nas nauczyć empatii, zrozumienia siebie samego i siły wewnętrznej. Ważne jest, aby pamiętać, że każdy z nas przechodzi przez trudne momenty. To, jak sobie z nimi poradzimy, definiuje naszą przyszłość.

Nie bycie kochaną przez innych nie oznacza, że nie jesteś warta miłości. Pamiętaj, że najważniejsza jest miłość własna. To ona jest źródłem naszej pewności siebie i poczucia własnej wartości. Zacznij od pokochania siebie. Znajdź w sobie to, co cię wyróżnia, twoje talenty, pasje i marzenia. Pracuj nad nimi i rozwijaj je, a zobaczysz, jak zmienia się twoje życie.

Każda trudność, każda łza to krok do przodu. Niech te doświadczenia uczą cię, jak być silniejszą, mądrzejszą i bardziej odporną. Z czasem zauważysz, że to, co kiedyś wydawało się nie do przeskoczenia, stało się tylko kolejnym etapem na drodze do lepszego życia.

Podnieś głowę, uwierz w siebie i pamiętaj, że jesteś wyjątkowa. Twoja historia jest w twoich rękach. Napisz ją tak, abyś była dumna z każdej jej strony.

[bajdeusz]

ZEGAR                              Jacek Kaczmarski

Krzyczący „Wolność!” – kręcą pęta Krzyczący „Męstwo!” – drżą ze strachu Kto woła „Pamięć!” – nie pamięta Krzyczącym „Łaska!” – śni się szafot. „Mądrość” – odmienia język durnia „Uczciwość” s��awi sprzeniewierca O spokój apeluje furiat O dietę z warzyw – ludożerca.

W nakręcanym codziennie zegarze Wskazówki dawno odpadły A ciężary nieznanych wydarzeń Na dwoje wróżą z wahadła…

Krzyczącym „Siła!” – głos się łamie Krzyczący „Wierność!” – pozdradzali Kto woła „Prawda!” – zwykle kłamie Krzyczący „Wielkość!” – tacy mali „Jawność!” obwieszcza głos z ukrycia Żądają reguł gry – szulerzy Głosują śmierć obrońcy życia Do wiary wzywa – kto nie wierzy.

W nakręcanym codziennie zegarze Wskazówki dawno odpadły A ciężary nieznanych wydarzeń Na dwoje wróżą z wahadła…

O godność woła upodlony O skruchę – pycha strojna w ornat O ciszę – kto w ruch wprawia dzwony O honor – skroń kuloodporna. „Ja!” – piszczy w ciżbę wprasowany „My!” – kto się własnych boi dążeń Ten co czci miłość – niekochany Kto ma nadzieję – pętlę wiąże.

W nakręcanym codziennie zegarze Wskazówki dawno odpadły A ciężary nieznanych wydarzeń Na dwoje wróżą z wahadła. Gdy zapętli się czasu nić – Zacznie bić…

Jacek Kaczmarski 10.8.1997

[slodko-gorzkie]

#44

i kiedyś zbierzemy się wszyscy,

wszyscy przegrani i niekochani,

niewystarczający i cierpiący,

na miłości bez wzajemności,

a nasze gorzkie łzy przyjmą formę wodospadu,

a w nim zostanie wszystko co złe,

od tamtej chwili będziemy wszyscy razem,

szczęśliwi, cierpliwi dla siebie,

zakochani z wzajemnością,

z naszych oczu wciąż będą płynąć łzy,

tym razem łzy szczęścia

[ahosia3]

"Często mówi się o tym, jak wiele dobrego miłość wnosi w życie kogoś, kto ma szczęście napotkać na swojej drodze tę drugą wyjątkową osobę. Nie zapominajmy jednak o ludziach, którzy – kochani czy niekochani – wnoszą w nasze życie piękno, czasami każdego dnia. Przysyłają nam zdjęcia, chcą porozmawiać o pomysłach, które im przyszły do głowy, dzielą się piosenką lub wierszem, który złamał im serce. Czasami wydaje mi się, że niosący piękno zdarzają się rzadziej i są na swój sposób cudowniejsi niż ludzie, których kochamy. Dlaczego? Otóż miłość ma zwykle własne potrzeby i życzenia, których spełnienia się domaga. Niosący piękno natomiast działają na ogół z pobudek nieegoistycznych – chcą ci pokazać swoje odkrycia, poinformować cię o cudownościach, jakie napotkali na swojej drodze; o tym wszystkim, co poszerzyło, dopełniło i rozświetliło ich świat. Tego samego chcą dla ciebie.

Najrzadziej zdarza się tak, aby niosący piękno był zarazem tym, którego kochamy".

~Jonathan Carroll :"Kolacja dla wrony"

[majstersztykzchwil]

Często mówi się o tym, jak wiele dobrego miłość wnosi w życie kogoś, kto ma szczęście napotkać na swojej drodze tę drugą wyjątkową osobę. Nie zapominajmy jednak o ludziach, którzy – kochani czy niekochani – wnoszą w nasze życie piękno, czasami każdego dnia. Przysyłają nam zdjęcia, chcą porozmawiać o pomysłach, które im przyszły do głowy, dzielą się piosenką lub wierszem, który złamał im serce. Czasami wydaje mi się, że niosący piękno zdarzają się rzadziej i są na swój sposób cudowniejsi niż ludzie, których kochamy. Dlaczego? Otóż miłość ma zwykle własne potrzeby i życzenia, których spełnienia się domaga. Niosący piękno natomiast działają na ogół z pobudek nieegoistycznych – chcą ci pokazać swoje odkrycia, poinformować cię o cudownościach, jakie napotkali na swojej drodze; o tym wszystkim, co poszerzyło, dopełniło i rozświetliło ich świat. Tego samego chcą dla ciebie. Najrzadziej zdarza się tak, aby niosący piękno był zarazem tym, którego kochamy

[famousharmonyluminary]

Michał i Anioł czyli udręka i ekstaza

Niekochany. Rozdarty. Zazdrosny. Niespełniony. W pościgu za marzeniami. Pełen rozmachu. Perfekcjonista. Geniusz. Największy artysta renesansu. Prekursor baroku. Olśniewający. Budzący podziw. Pełen rozmachu oraz skupienia. Wizjoner. Tytan pracy. Określenia można mnożyć. I przez pięćset lat mnożą je nie tylko historycy sztuki. Kiedy szedł z nieba, jasny cnót ozdobąI miał już zstąpić na ziemskie…

[dzismis]

Aleksander Ford - Kochany i nienawidzony

Film pod tekstem Aleksaner Ford Aleksander Ford mógł być za życia ��Kochany i nienawidzony” – jak głosi tytuł poświęconego mu dokumentu w reżyserii Stanisława Janickiego (2002) – ale dziś zdaje się raczej „niekochany”. Nawet Stanisław Janicki, autor nie tylko filmu, ale dużo wcześniejszej, monograficznej książeczki o Fordzie, na pogadance po pokazie „Ulicy granicznej” w warszawskim Iluzjonie bez…

[zycie-nad-rozlewiskiem-problemow]

U mężczyzn jest zupełnie inaczej. Oni, gdy nie czują się szanowani, to jednocześnie czują się niekochani. I tak jak kobiety oczekują bezwarunkowej miłości, tak mężczyźni bezwarunkowego szacunku.

[pieknybul]

Jestem lubiany, ale niekochany.

“Trudno mnie polubić, a co dopiero pokochać”

— Baku. (via ksiezycowy-chlopiec)

[mokomokimo]

25.02.23

Powrócił do związku, który miał być zakończony. Sam nie był pewny czy ze szczerego serca i wiary, czy zparzony odrzuceniem wrócił w objęcia człowieka który nigdy nie przestał go chcieć.

Pierwsze dni były w porządku, ale następne ponownie zaczęły przypominać koszmar. Wiktor często podkreślał czym się martwi, co chciałby poprawić, i apelował o zmiany. Napisał nawet list w którym poprosił lubego o wspólną terapię. Czuł się obnażony, ale zaangażowany i zmotywowany, by zapoczątkować pozytywne zmiany. To spełzło na niczym.

Jego ukochany był wiecznie nieszczęśliwy, w złym humorze, zestresowany, smutny, bądź zmęczony. A Wiktor czuł się bezradny i niekochany.

Ponownie nękały go wątpliwości, był tak głęboko nieszczęśliwy i niepoukładany, że małe sprawy przybierały na ciężkości i z coraz większą trudnością utrzymywał rezon zmagając się ze sprawami codzienności. Nękały go myśli, że psuje ukochanemu życie, pod tak wieloma względami, że aż ciężko się roztkliwiać.

[niedoceniony]

Brakuje mi ciebie, tych rozmów do późna tego że potrafiłaś mnie docenić. TEGO że nie mogłem ciebie od siebie oderwać... Potrafiliśmy jako nieliczni gadać godzinami o niczym... Z mało kim tak dobrze się nie dogadywałem jak z tobą.... ty też czułaś się swobodnie odwalało nam totalnie.... jest mi w chuj przykro że olałaś ta znajomość dałem ci serce na dłoni a ty je podeptałaś. Może i przesadziłem ale byłaś jedyna osoba do której czułem że jest sens się odezwać. Czuję złość gdy o tobie myślę ale też jest mi zwyczajnie smutno że po tym wszystkim się tak po prostu wyjebałaś.

Przepraszam że napisałem do wiesz.... , ale wierze że jeszcze jesteś w stanie się zmienić być tą samą wesołą osobą co kiedyś, tą której zależy na bliskich która ceni przyjaźń, zadajesz się z ludźmi którzy jedynie cię niszczą chodziłaś smutna mimo że zawsze było tak samo.

Sama przyznałaś że szkoda że tak wyszło i że mam dobre serce.... czemu więc nie chciałaś się pogodzić?

[dreamerkax3]