#maatschappelijke druk

[degrijzewijze]

Wat betekent vrijheid voor jou? Voor vrouwen wereldwijd betekent het vaak het loslaten van verwachtingen. Laat je inspireren op deze #InternationaleVrouwendag en ontdek hoe jij authentiek kunt leven. Lees meer in mijn nieuwste blog🌟 #Authenticiteit

[sergiofelter]

Sergio Felter: ‘Alle vakken hebben hun nut gehad’

Het is deze zomer dertig jaar geleden dat de HvA, zoals we die nu kennen, ontstond. Sergio Felter is informatiespecialist bij de bibliotheek van de faculteit Bewegen, Sport en Voeding. 30 jaar geleden, in 1996, studeerde hij Informatiedienstverlening en -management (IDM) aan de Hogeschool van Amsterdam. Wat hij zich herinnert: ‘De docenten waren heel erg betrokken.’

Sergio koos niet meteen voor deze opleiding. Hij studeerde eerder Rechten en Politicologie aan de Universiteit van Amsterdam. Maar die studies bevielen hem niet, vooral de massaliteit stond hem tegen. Hij was er niet op zijn plek. Uit een test rolde Informatiedienstverlening en -management. Deze opleiding bestaat niet meer als zelfstandige hbo-opleiding, maar nog wel als niet-bekostigd onderwijs. De opleiding zoals die was, ging op in Creative Business. Destijds was het al een kleine opleiding. Samen met de opleiding Boekhandel en Uitgeverij, was die gevestigd op de Keizersgracht.

Die kleinschaligheid was een voordeel. Sergio: “Het pand was klein en hokkerig, met veel trappetjes. We hadden ook al projectonderwijs, in kleine groepjes. Je kende iedereen en als je een vraag had aan een docent, liep je naar hem of haar toe en had je meteen antwoord. Je sprak je docenten echt dagelijks.“ In zijn laatste jaar verhuisde de opleiding naar gebouw de Leeuwenburg.

Wat voor vakken had je, wat leerde je er?

“Ik kreeg veel verschillende vakken. Het informatie zoeken is me het meeste bijgebleven. Hoe vind je zo snel mogelijk het antwoord op een zoekvraag. Ik moest ook een wijnkast zo doelmatig indelen als oefening voor het vak thesaurusbouw. Het klinkt simpel, maar dat is het niet. Het algemene vak communicatie was ook bijzonder leuk. Ik heb er later nog veel aan gehad. Alle vakken hebben nut gehad. Niet alle vakken heb ik in de praktijk gebruikt, maar het is goed om er mee in aanraking te zijn geweest.”

De betrokkenheid van docenten bij studenten was groot, herinnert Sergio zich. Er was een medestudent met mentale problemen en studieachterstand. Vanwege de kleinschaligheid hadden de docenten dat snel door. “Het werd heel persoonlijk door die docenten opgepakt, ik was onder de indruk wat ze voor hem deden. Ze wilden voorkomen dat hij zou uitvallen. Dat lukte.”

Sergio doorliep de studie zonder oponthoud. Hij vond het niet moeilijk. De stof was wel vrij algemeen. Digitalisering zat er nog niet bij, terwijl dat het vak erg heeft veranderd. Dus na zijn afstuderen heeft hij zichzelf bijgespijkerd op het gebied van social media en websites actueel houden. “Wij hadden het er destijds met elkaar al over, dat je je moest blijven ontwikkelen. Dat moet je echt zelf doen.” Zijn brede kennis komt hem in zijn huidige baan van pas.

Welk beeld had jij toen van je toekomst? In welke baan zag jij jezelf? “Eigenlijk was ik van plan om in een openbare bibliotheek te gaan werken. Helaas waren de instroommogelijkheden op managementniveau vrij beperkt in die tijd. Vanuit mijn afstudeerstage bij De Nederlandsche Bank heb ik de eerste jaren in de bankensector gewerkt. Mijn toekomstdromen zijn daarna best wel ingevuld. Ik wilde bij een goed doel werken, kennis verspreiden en maatschappelijk nuttig zijn. Via onder andere het Nederlandse Rode Kruis/GIRO555, Arbokenniscentrum Zorg Welzijn, de Protestantse Kerk Amsterdam en veel vrijwilligerswerk heb ik die dromen kunnen waarmaken.”

Studenten van nu staan erg onder druk. Wat zou je tegen ze willen zeggen?

“Blijf jezelf, doe je niet anders voor dan je bent. Anders kom je jezelf tegen. Als informatiespecialist begeleid ik studenten vanuit de bibliotheek. Ook studenten die wat langer over hun studie doen. Ik vind dat iets moois. Ik merk dat studenten ook wel eens met iemand anders dan een docent over hun studie willen praten. Dat is erg leuk.”

Inhoudelijk voelt Sergio zich sterk met het onderwijs van de faculteit verbonden. Dat zit zo: in zijn studietijd was hij aan de zware kant. Hij besloot flink af te vallen. Hij werd 25 kilo lichter door te gaan hardlopen. Dat doet hij nog steeds. Hij ontmoette er zijn vrouw door. Naast zijn werk bij de HvA, dat hij drie dagen doet, heeft hij nog een baan.

“Ik werk ook in een hardloopwinkel en als er een wat zwaarder iemand binnenkomt, ben ik altijd blij, want dan kan ik helpen vanuit mijn eigen ervaring. Om zoveel af te vallen ben ik destijds geholpen door een huisarts en een fysiotherapeut. Hun aanpak was toen vrij nieuw. Daarom vind ik het ook leuk om juist op deze faculteit te werken. Studenten gaan niet zomaar de ALO doen, ze hebben echt wat met sport en bewegen.”

Sergio: “Voor mij is de cirkel rond met mijn werk op deze faculteit, ik ben terug bij de HvA.”

[saulsplace]

Woke is het hoogste stadium van kapitalisme

De term woke zou aanduiden dat iemand zich bewust is van sociale en politieke kwesties, zoals ongelijkheid en onrechtvaardigheid, en zich actief engageert om deze ongelijkheid te bestrijden. Het probleem is dat dit engagement geen eindpunt heeft. Woke wil in elke interactie sociale onrechtvaardigheid ontdekken. Deze obsessieve, wantrouwende en moreel verontwaardigde houding heeft tot gevolg dat iedere (vermeende) ongelijkheid gevoelens van verongelijktheid aanwakkert. Al worden we in absolute zin meer gelijk gemaakt, dan nóg nemen afgunst en onverdraagzaamheid toe omdat de kleine verschillen worden uitvergroot om het activisme te voeden. Bij een nadere analyse van deze ideologie, blijkt bovendien dat woke een marketingstrategie is, die juist aanwakkert wat het claimt te bestrijden.

De paradox is dat ‘woke’ pretendeert tegenstand te bieden aan de ongelijkheid die wordt veroorzaakt door de kapitalistische productiewijze, maar tegelijk de ultieme belichaming en voortzetting is van deze productiewijze. Want nu het individu is losgetrokken uit alle hechtende banden (het economisch gilde is ontbonden, vandaag volgen de kerk en het vaderland – zelfs het familieverband staat onder druk) worden nieuwe identiteiten aangedragen en gecommercialiseerd om deze leegte te vullen. De maatschappelijke betrokkenheid wordt uit de gemeenschap weggezogen en overgeheveld naar identitaire consumptieproducten. Een mens met een ‘dunne’ identiteit hunkert naar consumeerbare symbolen om een eigen identiteit mee uit te drukken.

In Nederland heeft onlangs Laurens Buijs, docent aan de Universiteit van Amsterdam, dit fenomeen op de kaart gezet. Sinds hij werd gecanceld wegens zijn kritiek op ‘non-binariteit’, eist hij veel aandacht op. Buijs profileert zich als een grote klokkenluider, wat helaas het werk van anderen overschaduwt. Mensen als Paul Cliteur werkten decennia in stilte, onder aanhoudende tegenwerking en dagelijkse laster in de wandelgangen. Rechtse academici en cultuurmakers kampen al véél langer met linkse intolerantie. Zij betalen er een grote persoonlijke prijs voor om de toorts van de Westerse cultuurcanon brandende te houden, doch krijgen – omdat zij geen linkse achtergrond hebben zoals Laurens Buijs – van media geen kans om hierop de aandacht te vestigen.

Naast het negatieve effect van deze overschaduwing, is de impact van woke ook catastrofaal op het niveau van de individuele identiteit. Woke zet namelijk aan tot identificatie met outsiders als een ‘way out’ ten aanzien van persoonlijke tekortkomingen en maatschappelijk falen. In plaats van te onderzoeken wat je kunt verbeteren op een persoonlijk niveau, worden mensen verleid om te verzinken in: “Ik kom niet aan de bak omdat ik een andere huidskleur heb, een andere seksuele geaardheid heb” – vul het verder maar in. Woke conditioneert mensen om de wereld door de lens van minderheidskenmerken te ervaren: daarmee wordt iedere tegenslag in het leven een bewijs van discriminatie. Die slachtofferidentiteit wordt vervolgens aangemoedigd in subculturen die sterk worden vermarket. 

Een ander voorbeeld zijn de ‘digitale nomades’. Dikwijls profileren zij zich als progressieve kosmopolieten die de wereld ontdekken en de corporate bureaucratieën in de Westerse wereld ontvluchten. Vaak belanden zij in landen waar het leven aanzienlijk goedkoper is, wat weer nieuwe vormen van economische afhankelijkheid schept. In Zuid-Afrika zitten er veel wereldburgers en globetrotters in goed beveiligde laptopcafé’s. Ondanks alle progressieve voornemens verwezenlijkt dit nieuwe vormen van segregatie.

Ook transseksualiteit is een voorbeeld. Iemand zou kunnen denken dat geslachtsveranderingen een uitweg bieden aan burgerlijke normstellende kaders, die zouden bepalen wat ‘mannelijkheid’ en ‘vrouwelijkheid’ zijn. De praktijk is echter dat transseksualiteit het lichaam als een winstobject onderwerpt aan de medische en farmaceutische industrie. Die industrie heeft er een financieel belang bij om verwarring en onzekerheid te zaaien over aangeboren geslachtelijke identiteiten. Hiernaast speelt het fenomeen ‘drag queens’, wat een commercialisering is van vrouwelijkheid. Die tonnen aan glitters, make-up en dramatische outfits zijn een hypercommerciële overdrijving van de vrouwelijke identiteit. 

Het maskeren van persoonlijke tekortkomingen door ze te verbinden aan de woke-ideologie, gaat een perverse symbiose aan met het kapitalisme waar woke zogezegd tegen rebelleert. Want het mediakapitaal bombardeert ons 24/7 met YouTubers die in villa’s wonen omdat zij rijk werden met bijvoorbeeld nagellak opdoen voor een webcam. De onuitgesproken vraag die met dit impulsenbombardement voortdurend meekomt, luidt: “Als zij rijk kan worden met malle filmpjes, waarom woon jij dan niet in een villa? Je hebt toch gestudeerd?” Hier zien we een perverse symbiose van kapitalistische prestatiedrang en identitaire onzekerheden. Het kapitalisme wekt een existentiële twijfel op het meritocratische vlak, die daarna een tribale uiting krijgt via de woke identiteitspolitiek. Daarin voorziet het kapitalisme ook weer. Enter de Che Guevara shirts, de Palestijnse sjaals, regenboogvlaggen en regenboog polspandjes. 

Door zichzelf ‘woke’ te noemen en zich te profileren als een onderneming die strijdt voor sociale rechtvaardigheid en gelijkheid, hopen bedrijven meer klanten te lokken en hun imago te verbeteren. Dit heet ‘woke-washing’. Bedrijven en merken profileren zichzelf graag als woke om uit te venten dat ze zich inzetten voor maatschappelijke kwesties zoals sociale rechtvaardigheid en gelijkheid. Dit varieert van het steunen van bepaalde goede doelen tot het aanbieden van producten die ‘duurzaam’ of ‘ethisch verantwoord’ zouden zijn. 

Hopelijk is de keerzijde van deze insteek nu duidelijk. Want het is een paradox dat de woke beweging – die zogenaamd opkwam om te strijden tegen de excessen van het kapitalisme en andere vormen van onderdrukking – gelijktijdig wordt gebruikt als een marketingtrend om winsten te maximaliseren en de consumptie te bevorderen. Het benoemen van de problematische aspecten van deze trend, wijst erop dat woke inderdaad hét hoogtepunt van kapitalisme is, aangezien woke bijdraagt aan de commercialisering van sociale rechtvaardigheid.

Als u het graafwerk en de visievorming van Sid Lukkassen waardeert, steun hem dan structureel via zijn persoonlijke BackMe-pagina, en om up to date te blijven, abonneer u op zijn Telegram-kanaal. Sid is u hartelijk dankbaar!

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782620

'We moeten 's praten.'

Anders dan je misschien zou verwachten was dit Mop, die de teugels aanhaalde en de strenge woorden met bijzonder morele ernst over het voetlicht bracht. 

Ze zei het nog pas diezelfde middag, in het appartement van D's broer, waar over moraal viel te twisten, daarentegen de suggestieve ernst onmiskenbaar door D schromelijk werd onderschat. 

'Maak je nou niet zo druk. Ik zal m'n broer vragen die trouwfoto weg te halen', had ie verveeld geantwoord. Ze zag niet dat ie gelijktijdig met 'n wazig gevoel trachtte te bedenken welk excuus hiervoor niet nog meer argwaan zou oproepen, anders dan typisch vrouwensentiment, alsof ie daadwerkelijk plannen had zijn huwelijk aan de hoogte boom te hangen. Althans dat vertrouwen vermoedde iedereen behalve Mop.

De amoureuze stemming was verdwenen. 

'We zouden 'n paar problemen minder hebben gehad, als 'n echtscheiding geen bakken met geld ging kosten.'

'Waarom denk je dat we verhuisd zijn ?!' Hij liet zich niet onbetuigd in smerige huichelarij. 'Om schulden op te bouwen, toch ?!' 

Zijn verontwaardiging had weerbarstig geklonken maar Mop haalde alweer opnieuw de teugels aan. Alimentatie...dáár gaan jij èn ik op leeglopen. Wat zal het zijn...vijfduizend euro netto per maand aan die huissloof van je ?! Ze gaat maar werken, anders blijft er niks voor ons over, schat. En wij verdiénen het. Als je 'n zakcentje wil geven....maar daar trek ik de grens.'

'Zo moet je niet denken, Mop. Je kan niet voor wetgever gaan spelen.'

Maar terwijl D neigde naar 'n onbepaald perspectief, dacht Mop al aan uitkomsten onder aan de streep met oog op de verlegging van taxonomische scheidingsgrenzen, een overtreffende trap die de paradijselijke belofte van Hem's evolutie met een nieuwe collectieve waarheid zou gaan lanceren. Buitenissige ideeën, een trend begin deze eeuw te wijten aan de bevrijding van drugs, een ontspoord wereldbeeld of de ontering van relationele tradities die plaats moesten maken voor nieuwe tradities, mores voor grotere belangen. Misschien wel uit afgunst op vanzelfsprekende maatschappelijke verbanden, verweven zonder ook maar 'n glimpje benoeizucht vanuit onherbergzame limbo schaduwranden waar onnavolgbare maffiosi hun rol opeisen. Verraad was het, buiten kijf en gesputter, van 'n ongenoegzaam contrast in achtergrond en opvoeding. De gedeelde emotionele verdoving van de tortelduifjes verried hun escapisme en geraffineerde waanzin, een excuus voor het vooruitzicht op pragmatische verrijking, een duivels ontvlambaar lontje dat de dualiteit van ieders eigenheid sluimerend als 'n nachtkaars zou laten opbranden. Al met al perfecte ingrediënten voor het begin van 'n existentiële crisis.

'Hoe moet ik dàn denken ?!', antwoordde ze schouderophalend. Het dolgedraaide rechtvaardigheidskompas ontvouwde 'n nieuwe zedenles en zei, 'Ik heb geen rechter in de familie, Tory wel. Vanzelfsprekend heb ik dan recht op 'n èigen rechter, eentje die mij begrijpt. Eentje die snapt dat wíj dat geld verdienen en niet Tory. Eentje die snapt dat wij recht hebben op geluk en het huis. Niet Tory.'

'En jij snapt toch wel dat ik me niet kan inlaten met criminele aktiviteiten, hè ?!'

Applaus voor jezelf, D. Dat heb je heel helder geformuleerd. Hij wilde teruglopen naar de badkamer om z'n kleding te pakken maar iets in 'm hield 'm tegen. Met groeiende ongerustheid nam ie plaats op de oude leren bank en zonk weg op een van de ingesleten zitplekken naast Mop.

'Wie heeft 't over criminaliteit !?' Ze twijfelde. Was het verstandig om 'm nu al in vertrouwen te nemen. Veel tijd had ze niet meer want ze stond bijna op het punt om 'n miskraam te krijgen, althans volgens het draaiboek van Mae. 'Zullen we zo maar 's gaan. Kunnen we nog net even 'n terrasje bij Fidelia doen', stelde ze luchtig voor. Dit appartement vond ze te ranzig worden, al helemaal met al die gefotografeerde herinneringen.

Het vooruitzicht op 'n bezoekje aan Fidelia, een van de hipste bars in Zuid op dat moment, het was die impulsieve afleiding die plotseling de ijzige sfeer uit de lucht haalde in het schemerige appartement achter de halfgesloten gordijnen. Er werd niet meer gesproken over de draconische plannen die op D lagen te wachten, zelfs niet nadat Mop bij Fidelia op het verwarmd terras gebeld werd door Mars.

'Mop, waar zit je ?'

'Op 'n terrasje in Zuid met D.'

'Heb je Mae nog gesproken vandaag ?'

'Nee, waarom ?!'

'Ze is met iets bezig....je krijgt geloof ik een miskraam.'

'Een whááttt !' Het toeval trof dat de plaats waar Mop in 't rotan kuipstoeltje op het terras zat met de rugleuning vlak tegen de glazen pui aan stond geparkeerd, anders was ze warempel steil achterover geslagen bij het horen van dat bizarre idee, maar Mars had er inmiddels al een paar uur op zitten broeden en vond het helemaal zo gek nog niet. Wat is er prachtiger dan een gedeeld verdriet over een toekomst die ze allebei wilden, gelijkwaardig, met slechts één hardnekkige stoorzender. Die éne stoorzender moest Tory worden, wie anders, de personificatie van kwelgeest. Roodgeverfde artikulerende lippen riepen zonder geluid, de naam van d'r vriendin, naar D, nieuwsgierig opgeschrikt, in het kuipstoeltje pal aan de andere kant van de terrastafel. De furie waarmee Mop door de telefoon d'r verontwaardiging toeschreeuwde maakte blijkbaar indruk, een zorgwekkende indruk. Hij kende Mars niet, nog niet. 

Een paar uur later, op het moment dat D de sleutel in het slot van hun voordeur omdraaide en hij de kier in het deurkozijn verder openduwde, werd ie op slag bevangen door 'n gure beleving van isolement temidden van de intieme ambiance waar kinderlijk gekraai en meerstemmig gezang het decor bepaalde, weliswaar ergens onzichtbaar bovenaan de trap. Het gevoel bekroop 'm bekans een vreemde buitenstaander te zijn die was binnengeslopen. Niemand had 'm ook gehoord of zien thuiskomen. De achtergelaten stilte, beneden in de schemerig verlichte woonkeuken met het majestueuze vier meter lange Bulthaup kookeiland heerste er echter slechts denkbeeldig toen ie luttele minuten later, afgezonderd in z'n eentje, omringt door het lawaaierig palet van rommelige restjes lasagna op grote witte pizzaborden, slordig rondslingerende servetten, half lege waterglazen en viezig bestek dat kriskras op de borden rechtstreeks uit de handen leek te zijn gevallen, een schoon bord uit het keukenkastje pakte en met 'n verlekkerde blik het laatste stuk koud geworden lasagna 'n paar minuutjes aan de hetenluchtoven toevertrouwde.

Het was In 'n fractie van een seconde en onvermijdelijk dat zijn bewustzijn met een week fladderend gevoel in de onderbuik, stoutmoedig en zonder waarschuwing werd aangetrokken naar een andere tijdlijn, naar dat levendige terras van die middag, een tijd waarin Mop naast hem zat op het terras van Fidelia, die zonovergoten frisse voorjaarsmiddag. Het badderend gespetter en gekrioel daar ergens ver weg boven aan de trap sleet voor een moment weg uit z'n gedachten. Het hadden net zo goed vage achtergrondgeluiden kunnen zijn op een amsterdams terras. Misschien was het de roes van het schrille zonnetje en de aangename warmte van de terrasverwarming dat nog nagloeide en hem deed verlangen; maar waarschijnlijker de eenzaamheid die hem overviel in dit huis waar alles leek door te gaan zoals normaal. Die knagende donkere kant van heimelijke affaires wierp nou juist, against all odds, over zijn vrouw Tory een sinister gedijende schaduw - zich ongestoord als een onweerswolk met rasse schreden uitbreidde. Hij was nog maar 'n paar stappen verwijderd om de hele affaire en zijn schuldgevoel bij Tory in de schoenen te schuiven, een verleidelijke ontsnapping aan zijn innerlijke tweestrijd ook nog 's want als ie niet meer van d'r zou houden kon het namelijk veel makkelijker zijn om te bedriegen. En net toen ie alleenig aan de eettafel wilde gaan smullen van het opgewarmd italiaans prakkie, zichzelf uitvluchtig weer die gesjeesde vrijgezel waande in 'n sjiek optrekje met 'n mooie vriendin in de stad, werd daar pal voor z'n neus het stilleven waar ie zichzelf uit had weggegumd, ruw opgeschud, tuimelend naar het hier en nu.

'Papa, papa, waarom was je er niet ?!' Ze vielen zoals te doen gebruikelijk hun vader met volle gewicht om schouders en brede torso. Vier krachtig samengeknepen armpjes hielden 'm liefdevol in een houtgreep. Tory, minder enthousiast, liep direkt door naar het aanrecht, zonder iets te zeggen.

'Zwijgen is geen beklag' – dit mantra was D op het lijf geschreven, hoewel zijn woorden, onuitgesproken, ook veelzeggende betekenissen verhullen, niet uit tact maar om verwarring te strooien en soms niettemin een oogopslag zoekt om elkaar weer kunnen verstaan zonder 'n trêve te verbreken of om te wroeten. Voor Tory daarentegen is zwijgen het uitzenden van 'n stilte signaal dat voorafgaat aan 'n aangezwengelde tsunami, bijzonder transparant en voorspelbaar. D wist dat op z'n duimpie.

'Jongens...papa was bij de vliegclub.' Hij knuffelde ze innemend terug en sloot beide kinderen kortstondig in z'n armen. Dat deed 'm goed. Nee, hij had geen spijt van z'n kinderen. Nondeju, dat moest er nog bijkomen, zeg. Met welk hoogmoedig zelfbedrog meende ie überhaupt als spijtoptant een nieuw territorium af te kunnen bakenen. Wat 'n onuitstaanbare bejammering. 'Je stinkt helemaal niet naar vliegtuigen, papa.' Het was Ruben die dit detail opmerkte, niet gehinderd door enige weet van huwelijksbedrog. 'Laten jullie me nu die lekkere lasagna eten, jongens ?!', zei ie beminnelijk doch schichtig, onderhuids betrapt. 'Ja, laat papa maar even eten. Mogen jullie nog even 'n half uurtje naar Nickelodeon kijken.'

'Had je trouwens niet even kunnen terugbellen ?', waren de eerste woorden, zoals ik al zei, waarmee 'n kleine tsunami van verontwaardigd gesputter dreigde aan te komen rollen en het avontuurtje van die middag de geschiedenis in werd herschreven met de leugen waarmee ie moeiteloos z'n verlate thuiskomst terug in de fles kreeg en de gemoederen wist te bedaren. Het was er eentje om in te lijsten.

'Wat heb je gedaan dan ? De club zei dat je ineens plotseling vertrok met de auto.' 

'Oh, ik kwam een oud collega tegen. Hij wil misschien ook lid worden van de vliegclub.' D sprak terwijl ie at, maar mompelend, kauwend op fluweelzachte pasta met de smaak van geurig italiaanse saus, waar ie zichtbaar van genoot. Het onverschillig geprevel, terwijl ie likkebaardend de sappige stukjes culinaire nattigheid in z'n mond liet glijden, wilde zeggen dat ie Tory's onderzoekende vraag naar het toppunt van onbeduidenheid wegwuifde. Een zogenaamde trivialiteit die 'm blijkbaar als 'n doorn in het oog wilde beletten om gewoon rustig van 'n restje lasagna te genieten, na 'n drukke dag. 'Kan je je dat voorstellen, Tory ?! Hij heeft zijn kleine luchtvaartbrevetten nog steeds bijgehouden, na al die jaren.' D begon zich blijkbaar toch nog te amuseren met het leugentje en erin te geloven. Hij veegde z'n mond af met een van de gebruikte servetten die op tafel waren blijven liggen, kleine getuigenissen van een smakelijk eetfestijn waar smeltende kaas- en tomatensaus de boventoon had gevoerd. Als kers op de taart voegde ie in opperste staat van koelheid eraan toe. 'Ja Tory, ik heb ook collega's die jij niét kent.' Kortom volledige controle over 't spel en achteraf moest ie wrevelig aan zichzelf toegeven dat ie ook wel 'n beetje argwaan had mogen uitlokken. Ze was alweer zo lang overtuigd van zijn betrouwbaarheid. De aanschaf van hun nieuwe stek had die comfortabele gedachte alleen maar versterkt. Hij begon het bijna gewoontjes te vinden.

Tory ervoer zoals viel te verwachten al totaal geen argwaan meer, ze liet zich meteen leiden op de draad van zijn verhaal. Het was namelijk precies dat stokpaardje van d'r, eentje die ze op de een of andere manier maar niet aan zijn verstand gepeuterd kreeg. Hij wist het. Oh ja, hij wist het maar al te goed.

'Goh, wat leuk !'

Ze begon ondertussen enthousiast de vieze borden te stapelen, toverde een dromerige glimlach op d'r gezicht en zei,

'Ik heb ook zo vaak tegen jou gezegd dat je die brevetten van de kleine luchtvaart moet bijhouden.' En nog steeds, onafgelaten, kwam er dan altijd achteraan met teleurgestelde zucht,

'Maar ja, dat doe je niet.' Ze gaf 'm zelfs een tedere kus op zijn wang om het goed te maken.

'Sorry dat ik boos werd maar ik was ongerust en je weet dat ik gezamelijk avondeten belangrijk vind.'

'Is al goed, Tory.' 

Mission accomplished, met vlag en wimpel. Stilstaan bij futiliteiten als een telefoon die toevallig uitstond en de geur van kerosine, daar had ze ook niet lang tijd voor. Er waren prangendere kwesties die d'r aandacht vroegen die avond. 

'Ken jij de buren eigenlijk al ?', vroeg Tory overpeinzend.  'Niet meer dan jij. Hoezo, wat is er met de buren ?'

'Nee..niks. Misschien zie ik spoken.'

'Waar heb je het over ?'

'Nee, laat maar. De moeder van Florian zei vanochtend tegen me dat Florian gebeld zou zijn door Martijn en dat ie allemaal obscene taal had geroepen door de telefoon naar Florian.' 

'Martijn...obscene taal ?! Bestaat niet. Zelfs Ruben kent geen obscene taal.'

'Nee, dat zei ik ook. Maar afgezien daarvan, Florian zèlf wist van niks, niet van 'n telefoongesprek en rare taal.'

'Is dat niet 't jongetje die dacht dat de oven een open haard was en laatst bijna de hele keuken in de hens had gezet ?'

'Ja, dàt jongetje.' 

'Tjonge, over goede zeden gesproken, zeg. Maak je niet druk, misschien heeft die moeder 't over een andere Martijn, Tory.' Ook Tory moest zich maar niet druk maken dus. En dat was nog niet alles.

'Ik heb je toch verteld van die school-aktie voor Naomi ?', ging ze verder. Ja, dat was nog 's een fijne kennismaking met het nieuwe betrokken buurtgezelschap, maar niet heus. Ze hield van hun nieuwe huis, meteen al vanaf het begin, maar verder leek het wel alsof ze in een grabbelton met volwassen pestkoppen was gevallen.

Naomi, waar Tory het over had, was een fictief weeskind uit 'n ontwikkelingsland. Een meisje dat naar school wilde gaan om een beter leven te kunnen krijgen. Als alle ouders nou drie euro in een envelopje zouden doen dan kon Naomi een jaar lang met het openbaar vervoer naar school. Ruben ging het envelopje met zes euro die middag naar het inzameladres aan de Eekhoorntjeslaan brengen, gegidst met behulp van een gekrabbeld plattegrondje dat ze samen hadden getekend. Het envelopje met zes euro lag al klaar in de keuken.

Martijn wilde vanzelfsprekend mee. 'Ik kan dat adres ook wel onthouden, hoor !', zei ie beteuterd waaop Tory 'm vertederd een zoen op z'n bol had gegeven en enigzins uitdagend zei, 'Zullen wij dat onthou talent ondertussen dan even trainen met een paar rekenspelletjes ?!' Tory veranderde de Pim Pam Pet draaischijf in cijfers. Hij mocht draaien en zij beheerde de zelfgefröbelde kaartjes met +, ×, ÷ of -.

Zo vreedzaam en onschuldig als dit huiselijk tafereel verliep, zo bekwellend werd de volgende dag op het schoolplein, de dag dat D met zijn verzonnen collega op een terrasje mocht hebben gekeuveld over het maken van vlieguren in cessna's en seneca's, Tory en kroost weer met modder besmeurd om de geschiedenis ingelogen te worden als 'n beschamende schandvlek.

'We kunnen hier wel even praten'.

Zo was Mae die volgende dag bij school het gesprek met Tory begonnen, hoofdknikkend naar 'n plek náást de hekken waar geen ouders of aupairs stonden te wachten. Ze liet 'n envelop zien.

Het was hun envelopje met afzender, zoals afgesproken op de achterkant geschreven, maar nu verfromfraaid met afgescheurd hoekje. 

'Mijn man doet de administratie voor de Naomi aktie. Dat had jij natuurlijk ook niet kunnen weten, maar ik zeg je er zat vier euro in en een papieren hoekje was afgescheurd.' Tory merkte op dat er inderdaad van de dichte envelop een hoekje was gescheurd.

 'Ik zag toevallig gisteren een kind deze brief bij ons in de brievenbus doen. Ik neem aan dat dat een van jouw kinderen is geweest ?!'

Tory fronste haar wenkbrauwen en staarde naar de envelop. Ze had meteen door wat Mae insinueerde maar de kwaadwillendheid niet - waarmee het vrouwmens met de envelop de zaak stond te bedotten. Het leven is geen cijfertekening die de contouren voor je inschildert door connecting de dots. Het kan soms alle kanten op en dat is maar goed ook maar dit geloof je toch niet, als moeders onder elkaar ?! Odd ball business of kattekwaad. Niemand kon het achterhalen, alleen de dader zelf. Ze stond als aan de grond genageld en staarde naar de envelop die Mae nog steeds vasthield als bewijsstuk van onbetaamd gedrag. Een diabolisch spel waar Ruben niks mee te maken had.

'Ik heb Ruben er naar gevraagd maar hij schrok er vreselijk van en zei dat het helemaal niet waar was.', vertelde Tory vervolgens aan D die avond in de woonkeuken. Ruben kon nog steeds niet weten dat waar ie de envelop had bezorgd, de pleinmoeder woonde. Die vrouw die door de telefoon vroeg of zijn moeder 'problematisch mooi' was en 'n 'gestoord wijf' noemde. De manipulatieve pleinmoeder die ie schuchterig thuis had verzwegen. Tory gaf aan Mae nogmaals die ontbrekende twee euro na dat ongemakkelijke praatje en liet het daarbij. Ze had geen filter voor de achterliggende plannen, voor de munitie waarmee Mae zich nu had verzekerd om wederom 'n vertekend beeld te portretteren.

'Klinkt allemaal alsof het weer erg gezellig is geweest hier', reageerde D laconiek. Hij luisterde met een half oor. Achter zijn kalme façade speelde vanzelfsprekend z'n overheersende geheim - de affaire die in zijn naïeve onwetendheid het paard van Troje inmiddels al bijna op de oprit had geparkeerd - en met iedere glimlach die hij Tory toewierp, in de weerspiegeling van d'r onschuld, 'n venijnige krasje op zijn ziel achterliet. Hij was niet van steen. Had ie nou maar gewoon 'n hekel aan d'r maar ze waren vervlochten met elkaar, al zo lang.

'Wat zou jij eigenlijk gedaan hebben als ik geen piloot was geworden ?'

'Hoe bedoel je ?'

'Nou, had je dan 'n carrière gewild ?'

Ze was stupéfait. Hij zag alleen maar pech waar zij onrecht ervaarde, geen problemen what so ever. Moreel doof, emotioneel afstandelijk - in gedachte was het verlangend idee van gesjeesde vrijgezel met mooie carrière vriendin in stad, de hallucinante versie van zichzelf nog niet helemaal verdreven. Het sluimerde rond in zijn hoofd, de hersenspinsels van 'n dwaas.

'Wat bedoel je ?! Ik dacht dat we het over school hadden maar oké dan - hebben we in die hypothese dan ook al kinderen, ben ik op subsidie van de staat een werkende moeder, hoezo ? Kan me momenteel geen baan voorstellen die prioriteit heeft boven de kinderen. Waar zit je eigenlijk met je gedachten !?', ratelde ze geïrriteerd de vragen achterelkaar.

'Bij jou, schat.' Hij glimlachte liefelijk naar zijn vrouw, gaf haar een lichte zoen op de lippen en cijferde daarmee die avond alweer alle onrust weg terwijl er ondertussen een tijd met onoverbrugbare gapende kloven werd aangelegd. Sommige mannen kunnen dat, het is 'n gave.

Er ging een weekend overheen voordat zich een nieuwe rel aandiende, gepland op dinsdagochtend. Tory was zoals gewoonlijk nergens anders die ochtend dan in de sportschool. Niet in het dorp, op het marktplein, bij de school of in de supermarkt. In de supermarkt kwam ze zowiezo bijna nooit 's ochtends, tot ergernis van D. Hoe kan ik nou 's ochtends al weten wat we 's avonds gaan eten, zei zij dan. Dat deden alle moeders, zei hij. Die hadden de aardappelen om elf uur s' ochtends geschild en al in het water op het aanrecht staan. Maar ja, welke moeders gingen nou zo nu en dan 's knus met manlief samen uitgebreid boodschappen doen, struinend door de delicatessen, langs de biologische bakker en poelier als de kinderen op school waren, zei zij dan weer. Dat deden ook niet alle papa's. Het gekibbel verzoende uiteindelijk altijd in een toegegeven remise. 

'Èn..wat vind je ervan...heb ik mijn huiswerk goed gedaan ?', vroeg Mars die dinsdagochtend.

Mae stak d'r hoofd door het open portierraampje en begroette de twee figuranten op de achterbank. De lookalike van Tory zag er net zo gewoontjes uit als Tory zelf. 

Ze droeg eenzelfde soort jas en sjaal als Tory. Grote oorbellen waar Tory zo idolaat van was en de olijfgroene aigle laarzen maakte het beeld griezelig herkenbaar. De mansmens ernaast kon regelrecht zijn weggelopen van de corporale Zuidas. Een aantrekkelijk exemplaar, atletisch gespierd zelfs.

'Jullie weten wat jullie moeten doen ?'

'Een romantische promotie voor de jachthaven, toch ?', zei fake Tory.

Als 'n meesteres van ondermijning richtte Mae verrast d'r blik op Mars. Haar ogen werden groot van verwondering want die dekmantel was werkelijk geniaal. Mars gaf enthousiast en onbeschroomd snel een begrijpend knipoogje in retour en zei vol betwistbare ironie, 'Ja, dit wordt heel romantisch, Mae.'

Ze stapten uit en deze missionarissen van het nieuwe fatsoen namen nog even snel de instructies met de figuranten door voordat de valstrik weer nieuwe herrie in het dorp op de mindset kon tatoeëren.

'Eerst deze route lopen...zoenscenes daar en daar. Mae komt jullie onderweg tegen...bij de school....en Brasserie De Smederij. Mae kent jou dus....maar jouw vriend nog niet....Ik blijf op afstand en maak foto's...het is nog maar 'n concept, hè. Een moodboard voor de klant.' 

Alles ging heel vlotjes zonder al teveel hiaten en lastige vragen. 

Bij de school met het uitzicht op de speelplaats, diende zich het moment van zoenen aan. Mae zou er vervolgens op onverhoopt wijze verschijnen.

Laagstaande ochtendzon scheen zacht in de directiekamer waar Els en een paar docenten zich ophielden met besprekingen. Via het raam hadden ze een panoramaview op de brede stoep aan de straat achter de grasgroene borders.

'Hé Tory!', riep ze met een overdadige vrolijkheid en zo luid dat Els niet anders kon dan uit het raam te kijken naar waar dat geluid vandaan kwam, zo vroeg in de ochtend en wat ze zag was onontkoombaar. Precies zoals ze had gehoopt zag Els nog net een stukje van de zoenscène, op veilige afstand om 'n eventuele ontmanteling van de hinderlaag niet te verraden. Spanning hing als electrische lucht om hen heen, als een film die zich net op het juiste moment afspeelde. Mae leek in d'r rol betoverd en vol zelfvertrouwen met d'r onlangs nieuw aangeschafte tas. Als drukken op 'n blauwe plek had ze vaak gevoeld er niet helemaal bij te horen tussen Mars en Mop met hun aanstormende carrières terwijl zij thuis een beetje aanrommelde, maar dat was nu allemaal voorbij. 

Van een afstand was duidelijk te zien, ook voor Els en een paar docenten dat fake Tory de fake vriend aan Mae voorstelde met een ferme handdruk waarna Mae zich al snel uit de voeten maakte om een half uurtje later in Brasserie de Smederij te kunnen arriveren, waar ze had afgesproken met een paar bevriende schoolmoeders en het stel ondertussen nog even doorzoende, een beetje cheesie maar zonder twijfel bijzonder overtuigend.

De Smederij, een kleine cocon voor gemeenschapszin in het dorp, een retraite waar zacht licht van vintage glazen lampen 'n rustieke gouden gloed afgeven op de muren, bezaaid met pittoresque schilderijen, waar de geur van versgebakken broodjes en aromatische koffie de brocante atmosfeer bepaalt-  een toonbank met uitnodigende schalen vol huisgemaakte taart - waar het mechanische geluid van het stotterende barista apparaat en klanken van lounge muziek de ruimte vult. Maar de echte gemoedelijkheid bestond die ochtend uit het gelach van een paar schoolmoeders aan een ronde tafel bij het kozijn met glaslatten en zicht op het dorpsplein.

'Hé kijk nou ! Kennen we die vrouw niet van het schoolplein. Ja, zeker. Dat is Tory. Ik heb haar wel 's gesproken. New kid on the block hier.' De wereld buiten leek even te vervagen toen de schoolmoeders door het raam een zoenend stel op het plein zagen staan. 

'Je doelt op dat zoenende stel ?!'

De anderen leunden iets dichter naar het raamkozijn. 'Maar dat is haar man helemaal niet',  zei Mae quasi geschokt.

'Nee, nu je het zegt. Ik heb haar man inderdaad wel eens gezien op het schoolplein. Wie is dat dan ?!'

Hier, aan deze gezellige tafel werden plotseling kritische blikken uitgewisseld en nieuwe insider geheimen gesponnen. 

Ze keken nu allemaal hoofdschuddend naar het zoenende stel. 

'Schaamteloos !'

Mae tikte ongegeneerd op het raam en begon te zwaaien. Fake Tory zwaaide braaf terug. 

'Dat verwacht je niet, hè ?! Wat zielig eigenlijk voor die man van haar.' Het leedvermaak leek oprechte bezorgdheid, verpakt in een warme, vriendelijke sfeer.

Ken jij haar zo goed, Mae ?', fluisterde er een nieuwsgierigheid.

'Nee, niet goed. Maar door die aktie voor Naomi heb ik haar wel wat beter leren kennen.'

'Oh, hoezo dan ?'

'Een van haar kinderen had geld gestolen uit het donatie envelopje. Héél genant.'

'Ècht ?! Misschien moet het schoolbestuur toch eens een diepgravender antecedentenonderzoek gaan hanteren voor het toelatingsbeleid van de school.', zei een van de schoolmoeders. Er werd beamend geknikt aan de ronde tafel. De leugen leek hun gesprek steeds nauwer te verweven.

'Ik kwam haar gisteren ook nog tegen bij de boekhandel.', ging Mae verder. 'Ze kocht 'n boek over abortusverwerking.'

Er viel 'n onaangename stilte aan de tafel met caffee Lattes en croissants.

'Bij het afrekenen vroeg Boukje...je weet wel die verkoopster, of dat het een cadeautje was, in verband met inpakken en toen zei ze nee !'

'Dus ze gaat vreemd èn een abortus !', fluisterde een andere moeder afkeurend.

'Maar ze is altijd zo vrolijk !'

Mae gooide daarmee nog meer olie op het vuur bij de tafelgenoten.

'Schandalig !'

[kolvy]

Houd je baby blij en gezond met de beste draagbare flessenwarmers van Kolvy

Als ouder weet je dat een warme, comfortabele fles essentieel is voor de gezondheid en het geluk van je baby. Maar wat als je onderweg bent? Kolvy biedt de perfecte oplossing met onze draagbare flessenwarmer, speciaal ontworpen voor ouders die flexibiliteit en gemak zoeken tijdens het voeden van hun kleintje, waar je ook bent.

Waarom kiezen voor een draagbare flessenwarmer?

Een draagbare flessenwarmer, zoals die van Kolvy, biedt talloze voordelen, waaronder:

Altijd gebruiksklaar: Of je nu thuis bent, in de auto zit of onderweg bent, onze flessenwarmer is draadloos en heeft geen stopcontact nodig.

Vier temperatuurniveaus: Kies eenvoudig de perfecte temperatuur (37°C, 40°C, 45°C of 50°C) die past bij de behoeften van jouw baby.

Compact en lichtgewicht: De flessenwarmer past gemakkelijk in je tas, zodat je hem overal mee naartoe kunt nemen.

Snelle prestaties: Warm babyflessen binnen enkele minuten op dankzij de krachtige oplaadbare batterij.

Ideaal voor elke situatie

Onze draagbare flessenwarmer is gemaakt om je leven eenvoudiger te maken. Het design biedt een perfecte balans tussen gebruiksgemak en geavanceerde technologie, waardoor het de beste keuze is voor ouders met een druk leven.

Reisgemak: Ideaal voor lange autoritten, wandelingen of vakanties.

Compatibiliteit: Geschikt voor verschillende flesformaten, waaronder Dr. Brown, Difrax en andere populaire merken.

Praktisch thuis en onderweg: Zelfs voor gebruik in en om het huis is deze draadloze flessenwarmer dé keuze voor gemak zonder gedoe.

Hoe werkt onze draadloze flessenwarmer?

Het gebruik van de flessenwarmer van Kolvy is kinderlijk eenvoudig. Volg gewoon deze stappen:

Plaats de fles in de warmer.

Stel de gewenste temperatuur in.

Binnen enkele minuten is de fles klaar om te serveren.

Daarnaast beschikt de flessenwarmer over een geïntegreerde temperatuurbeveiliging en automatische uitschakelfunctie voor maximale veiligheid en prestaties.

Onderhoud en schoonmaak

Hygiëne is belangrijk als het gaat om babyvoeding. Daarom is onze flessenwarmer gemakkelijk te reinigen. Demonteer de onderdelen na gebruik en spoel ze af met warm water en zeep. Zorg ervoor dat ze volledig droog zijn voordat je ze opnieuw gebruikt.

Waarom Kolvy?

Kolvy staat voor kwaliteit, innovatie én comfort voor ouder en kind. En dat is niet alles!

Snelle verzending: Voor 22.00 uur besteld, morgen gratis geleverd in Nederland.

Maatschappelijk betrokken: Met iedere aankoop steun je UNICEF – Voor ieder kind.

25.000+ tevreden klanten en 1 jaar garantie op je aankoop.

Onze draadloze flessenwarmer is de perfecte keuze voor ouders die onderweg zijn of thuis extra gemak willen ervaren. Wil je het zelf ervaren? Bekijk onze flessenwarmer voor onderweg en ontdek waarom duizenden ouders kiezen voor Kolvy.

 Shop nu jouw draagbare flessenwarmer bij Kolvy!

Maak het voeden van je kleintje moeiteloos én comfortabel met Kolvy.

[fp2-inbluca]

Premisse

Ik wou wel graag binnen het idee van een vriendengroep blijven. Deze plaatsen binnen laat-adolescentie leek ook weer het meest logische. In die periode zoek je vooral naar wie je zelf bent, wat je zelf wil, wat je daarvoor nodig hebt en wie je er mee wil in sleuren.

Dit onzeker en zoekend karakter van de laat-adolescentie past perfect bij het even onzekere aspect van behoeften. Veel personen kunnen hun behoeften (diepgaander dan honger en dorst) niet met woorden benoemen. Degene die dat al wel kunnen, weten vaak niet hoe ze die behoeften concreet moeten bevredigen.

Daarnaast wil ik dat dit verhaal conversatie oproept. De 'het is 2 uur s'nachts en wij zijn allemaal stikop maar te koppig om te gaan slapen' soort conversaties. Dat zijn objectief gewoon de beste gesprekken, en ook de inspiratie voor mijn setting: Een kampeeruitje.

Niet alleen is het een zeer vriendengroep-achtig ding om te doen, het is ook een manier om mijn personages te isoleren. Het gestructureerde maatschappelijke leven rondom hen valt zo brut weg dat ze geen andere keuze hebben dan prikkeling te zoeken bij zichzelf en elkaar.

Daarnaast is het ook een heel nature-based ervaring, net als behoeften. Ergens vind ik symbolisch dat deze personages pas een moment van inzicht krijgen in hun behoefte wanneer ze zich onttrekken van het maatschappelijk leven en zijn druk, verwachtingen en waardeoordelen rondom behoeften.

Mijn idee voor conflict is letterlijk een ankerpuntje weghalen bij een personage. Dit resulteert dan in een dominoeffect binnen de groep en de machteloosheid creëert spanning en conflict. Ter resolutie weet het hoofdpersonage zich over deze gevoelens te zetten en zijn behoefte tot zelfontplooïing te realiseren, ondanks dat andere soorten behoefte niet stabiel zijn of zelfs ontbreken.

Om te vermijden dat het hoofdpersonage te complex wordt om uitgelegd te krijgen en de andere personages vlak aanvoelen, wil ik elk personage koppelen aan een soort behoeften. Op die manier kan ik echt de relatie tussen de verschillende soorten uitspelen.

Met al dit in het achterhoofd heb ik een premisse kunnen opstellen: Wat als er iemand tijdens een kampeeruitje te diep in het glas kijkt en zijn vrienden zo dwing binnenin hunzelf te kijken?

[taeminno]

I Need to Be Myself Sweater

I Need to Be Myself Sweater In een wereld waar vergelijking vaak de show steelt, onthoud dat “je moet jezelf zijn”. Deze comfy trui is jouw dagelijkse herinnering dat je niet mooier, beter of dunner hoeft te zijn dan iemand anders om geweldig te zijn. Omarm je uniekheid en draag het met trots. Laat deze trui je schild zijn tegen maatschappelijke druk, en moedig je aan om je authentieke zelf te zijn. Het is tijd om de echte jij te vieren! Wij hebben deze unisex sweater speciaal ontworpen en zal ook speciaal voor jouw bedrukt worden. Elke sweater is daarmee uniek. Verkrijgbaar in verschillende kleuren en prints. Mooie sweater van 80% gekamd katoen / 20% polyester en heeft een perfecte pasvorm en voelt zeer zacht aan. Comfortabele lengte voor een vlotte retaillook Perfect Sweat Technology. Binnenkant geborsteld. Door de stretch aan de mouwen en onderboord krijgt deze sweater een modieus uiterlijk. Mouweinden in Elasthan Onderboord in Elasthan Wasvoorschrift 30 °C, normaal programma  

[hevohuisvesting]

Flexibiliteit en duurzaamheid noodzakelijk voor onderwijsvastgoed

Nederland kan niet zonder goed geschoolde vakkrachten. Het middelbaar beroepsonderwijs zorgt voor de aansluiting van het arbeidspotentieel op de behoeften in de maatschappij. Op welke manier draagt toekomstbestendig vastgoed bij aan de doelstelling om praktisch opgeleide professionals klaar te stomen om aan de slag te gaan?

HEVO laat je in dit artikel vijf cruciale verbanden zien tussen veranderingen in het beroepsonderwijs en de manier waarop onderwijsinstellingen faciliteiten beheren en organiseren.

1. Krimp of groei van de studentenpopulatie

Een belangrijke ontwikkeling in het mbo is de verwachte algemene gestage krimp met soms tijdelijke lokale groei van het aantal studenten. Dit heeft directe consequenties voor de huisvesting. In alle gevallen is er behoefte aan toekomstbestendige gebouwen. In een positief scenario waarin de studentenaantallen nog stabiliseren en wellicht op lokaal niveau hier en daar een opleving laten zien, wordt toekomstbestendigheid gezocht in kwalitatieve verbeteringen: efficiënter gebruik van vloeroppervlak, hybride onderwijsruimten en een modulaire aanpak.

In het negatieve scenario van krimp kan een overschot aan ruimte leiden tot onbetaalbare exploitatiekosten. Flexibiliteit in vastgoed en samenwerking met het bedrijfsleven kunnen hier oplossingen bieden, zoals het delen van ruimten met externe partijen of het inzetten van modulaire bouwvormen.

2. Flexibel en adaptief onderwijs

Maatschappelijke ontwikkelingen als individualisering, vergrijzing en het functioneren in een steeds complexere maatschappij vragen om flexibel en adaptief onderwijs. Dit betekent dat studenten (met name in het derde en vierde jaar van hun studie) invloed hebben op hun curriculum en er persoonlijk maatwerk ontstaat. Dit onderwijs vraagt vervolgens om flexibele huisvesting en een andere mix aan ruimten en voorzieningen. Ook digitalisering en de behoefte aan gepersonaliseerde leerpaden betekenen dat studenten in de toekomst hun eigen tempo, niveau en volgorde bepalen.

Dit leidt tot veranderingen in de huisvesting, zoals een verminderd belang van traditionele klaslokalen en een toename van multifunctionele ruimten. Denk aan hybride werkplekken en ontmoetingsruimten voor studenten, docenten en externe partners. Waar meer variatie aan ruimtesoorten vraagt om meer vloeroppervlak, leidt het teruglopen van de studentenaantallen juist tot een lagere bekostiging en het noodzakelijk terugdringen van de huisvestingslasten. De druk op het vloeroppervlak blijft hierdoor groot. Een betere benutting en spreiding van het gebruik over de week is hierbij noodzakelijk. Ook het vergroten van het online aanbod van lessen (kanttekening: alleen voor theorieonderwijs) kan de fysieke druk op de huisvesting verlagen.

3. Leven Lang Ontwikkelen (LLO)

Leven Lang Ontwikkelen brengt unieke huisvestingsuitdagingen met zich mee. LLO is commercieel onderwijs, de LLO-studenten vragen daarbij om kwalitatief hoogwaardige en flexibele leeromgevingen. De combinatie van traditioneel onderwijs en blended learning biedt kansen om faciliteiten efficiënter in te zetten; doordat de LLO-studenten altijd en overal online modules kunnen volgen, wordt de druk op de fysieke leeromgeving verlaagd.

Daarnaast kunnen modulair onderwijs en Summer Schools in de zomerperiodes bijdragen aan het bieden van een ‘volwassener’ leeromgeving die aantrekkelijk is voor de LLO-doelgroep, zonder extra druk te leggen op het reguliere fysieke onderwijs op de betreffende locatie. Wel zijn er beperkingen in de personele capaciteit: die is naast de reguliere roosters niet altijd ook nog beschikbaar op die momenten in de avonduren of vakantieperiodes om onderwijs aan LLO-cursisten te verzorgen. En LLO legt wel extra druk op de personele capaciteit voor beheer en exploitatie van de huisvesting buiten de reguliere onderwijstijden.

4. Duurzaamheid

Duurzaamheid is een terugkerend thema en vormt een cruciale pijler in de huisvestingsstrategieën. Het verduurzamen van gebouwen en faciliteiten is niet alleen noodzakelijk vanwege wet- en regelgeving, zoals de Klimaatwet, maar biedt ook kansen voor kostenbesparing. Efficiënt gebruik van ruimte, modulaire bouw en vermindering van het vloeroppervlak dragen bij aan het terugdringen van de CO2-footprint. Bovendien kan het verduurzamen van bestaande panden helpen om zowel het reguliere als commerciële onderwijs aantrekkelijker te maken.

5. Sociale cohesie en de campusomgeving

De campus als ontmoetingsplek wordt steeds belangrijker. Vooral in regio’s met krimp kan een samenwerking tussen onderwijsinstellingen en het bedrijfsleven op een gezamenlijke campus helpen om studenten aan te trekken en vast te houden. Dergelijke ‘regiocampussen’ kunnen een breed scala aan faciliteiten bieden, variërend van sport tot cultuur, wat bijdraagt aan een aantrekkelijk sociaal netwerk voor studenten. Dit versterkt de positie van de regio als aantrekkelijke opleidingslocatie en bevordert de sociale cohesie.

Verder speelt huisvesting in de sociale ontwikkeling van studenten een belangrijke rol. Huisvesting moet goede plekken voor ontmoeting bieden: waar studenten elkaar treffen, samenwerken, professioneel leren omgaan met elkaar, conflicten leren oplossen en vriendschappen aangaan. Juist in coronatijd hebben we deze zaken gemist en gezien hoe belangrijk de school en de vormgeving van de huisvesting is voor deze dynamiek.

Conclusie

Huisvesting en de hierboven genoemde ontwikkelingen zijn sterk verweven met elkaar. Bij de ontwikkeling van onderwijshuisvesting, in het bijzonder voor het praktijkonderwijs, zijn flexibiliteit, duurzaamheid en aanpassingsvermogen noodzakelijk om de veranderingen in het onderwijs een goede plek te bieden. Door slimme investeringen, samenwerkingen en een modulaire aanpak kunnen onderwijsinstellingen in het mbo inspelen op de dynamiek van de studentenpopulatie en tegelijkertijd hun toekomstbestendigheid en instroom waarborgen. Passende huisvesting verzorgt hiervoor een solide basis.

Meer kennis over verduurzaming van scholen en toekomstbestendigheid van onderwijsvastgoed lees je via deze pagina.

[adrieanus]

Wil jij elke week speciale bonusuitzendingen ontvangen?<br><br>Kan je geen genoeg krijgen van de diepgaande analyses van Jeroen en Willem?<br><br>Word dan terugkerende donateur en ontvang elke week exclusieve bonusuitzendingen!<br><br>Als trouwe donateur krijg je toegang tot extra content die niet beschikbaar is voor de gemiddelde kijker.<br><br>Of je nu kiest voor een maandelijkse of jaarlijkse terugkerende donatie, je ontvangt altijd de meest waardevolle inzichten en analyses die je niet wilt missen in de speciale bonus.<br><br>www.dfacto.nu/steun<br><br>Bekijk de hele uitzending via: https://www.dfacto.nu/afleveringen/weekoverzicht-2024-36<br><br>Geen boerenrevolutie ondanks komst BBB-minster: stikstofbeleid Rutte-IV blijft voorlopig?<br><br>De onverminderde steun aan Oekraïne blijft de headlines domineren, terwijl boeren eindelijk wat ademruimte krijgen. Maar de propaganda gaat gewoon door – nu met nieuwe druk van het NIVEL om de prikken te promoten.<br><br>Het social medialandschap staat onder zware druk, waar bedrijven die meewerken aan verkiezingsbeïnvloeding worden beloond, terwijl tegenstanders risico lopen op beslagleggingen en arrestaties van hun CEO’s. <br><br>Duitsland worstelt met de erfenis van COVID-19, en de rechtspraak probeert met alle macht afstand te nemen van het verleden. <br><br>In Nederland blijft het economische herstel uit, en worden vertraging en bedrog tot een kunst verheven.<br><br>En dan het klimaat – de hysterie over CO2 blijkt ongegrond. De opwarming blijkt geen gevolg te zijn van CO2, waardoor de klimaatalarmisten met lege handen staan.<br><br>Dit en meer onthullende analyses in deze aflevering. Mis het niet!<br><br>---<br><br>Deze video is geproduceerd door Café Weltschmerz. Café Weltschmerz gelooft in de kracht van het gesprek en zendt interviews uit over actuele maatschappelijke thema's. Wij bieden een hoogwaardig alternatief voor de mainstream media. Café Weltschmerz is onafhankelijk en niet verbonden aan politieke, religieuze of commerciële partijen.<br><br>Waardeer je onze video's? Help ons in de strijd naar een eerlijker Nederland, vrij van censuur en Steun Café Weltschmerz en word Stamgast!<br>https://www.cafeweltschmerz.nl/maandelijks-doneren/<br><br>Wil je meer video's bekijken en op de hoogte blijven via onze nieuwsbrief? Ga dan naar: https://www.cafeweltschmerz.nl/videos/<br><br>Wil je op de hoogte worden gebracht van onze nieuwe video's? Klik hierboven dan op Abonneren!

[hafffff]

"Volgende maand wordt het rustiger," zeggen we, elke maand

(Een pleidooi om rustiger aan te doen in de culturele sector)

Het gaat niet goed met mijn vrienden. Of met mij, trouwens. De afgelopen tijd komen ze er één voor één bij uit dat ze overspannen zijn en het liefst gister nog hun werk moeten afschalen of stopzetten. Ook voor mij is overspannenheid een schrikdraad waar ik telkens een schok van krijg, een paar stappen terug neem en een paar maanden later weer m’n vingers aan brand. Het overvalt ze en het overvalt mij ook. Hoe hebben we dit niet zien aankomen? Omdat we allemaal in de culturele sector werken wordt werk uitvoerig besproken, alle nieuwe opdrachten, tips, advies, roddels. En de werkdruk of -stress die we ervaren is in deze gesprekken vaak aan de orde van de dag. We hadden het dus aan kunnen zien komen, achteraf gezien. Maar stress op onze werkplekken ervoeren we als een onvermijdelijke en onveranderlijke factor waar we het maar mee moesten doen, dan dat het alarmbellen af liet gaan.

In eerste instantie denken we dan ook dat het aan onszelf ligt, zoeken we heil in het aanpassen van onze werktijden, beter structureren of simpelweg proberen accepteren dat het zo chaotisch en stressvol verloopt. Maar het ligt niet aan ons. Of tenminste - de culturele sector trekt wellicht relatief sneller mensen aan die creatief, ambitieus, dromerig en mensgericht zijn, die out of the box denken en goed gedijen in weinig structuur en informele sfeer. Wat de culturele sector ook is - een ongestructureerde, chaotische maar gedreven bedoeling, waarin je team of samenwerkingspartners of mede-makers zowel je netwerk, collega’s, concurrenten als je vangnet zijn. Als people pleaser, perfectionist of creatief brein zonder duidelijke grenzen delf je al snel het onderspit. Maar in plaats van dat we de werklast zo inrichten dat mensen die vanuit intrinsieke gedrevenheid in de sector terecht komen hun krachten en enthousiasme zo kunnen inzetten dat ze elkaar vicieus versterken, gaan deze mensen er snel aan ten onder dat veel van deze goedbedoelde energie verloren gaat in het werkproces. We bedenken ons nu pas: misschien stappen we door het type werk eerder in onze valkuilen, maar aan wie ligt dat?

Mijn vrienden en ik zijn niet de enige. We kennen allemaal verhalen van collega’s en andere bekenden uit de culturele sector die een burn-out hebben gehad, recent uitgevallen zijn of voor wie het hoogstwaarschijnlijk een kwestie van tijd is. Het is eerder regel dan uitzondering. En hoewel er steeds meer terechte algemene aandacht is voor burn-out en zeker ook specifiek in de culturele sector, staat vooral centraal hoe deze individuele uitval niet een collectief probleem wordt: hoe je het herkent en het voor kan zijn en dus kan blijven werken, of als het al te laat is hoe een herstelproces gaat, wat een arbo-arts is en wanneer je terug aan het werk kan. Om vervolgens weer aan het werk te gaan precies onder dezelfde omstandigheden waarin het mis ging.

Waar komt die drang vandaan om koste wat kost door te gaan? Er zijn meerdere factoren. Torenhoge ambities en artistieke plannen gaan samen met weinig geld en weinig tijd, waardoor je je als maker of organisatie helemaal uit de naad werkt voor 20 euro per uur (excl. btw en reiskosten) om het allemaal voor elkaar te krijgen. Omwille van artistieke plannen wordt voorgenomen rust telkens uitgesteld. Na deze deadline, die ene aanvraag, deze reeks voorstellingen, of in ieder geval even volhouden tot de vakantie. “Volgende maand wordt het rustiger”, zeggen we, elke maand. Dat is zeker niet uniek voor de culturele sector, ook de zorg en onderwijs staan onder druk, en in heel Nederland heeft überhaupt 1 op de 6 ondernemers burn-out klachten. Al helemaal in de culturele sector wordt de grind verheerlijkt: je doet het toch omdat je het leuk vindt? Omdat je geen klap verdient, moet je wel passie-gedreven zijn, en de maatschappelijk gangbare werktijden van 9 tot 17 zijn hier sowieso al diffuus. Daarnaast hebben we de maatschappelijke wind niet mee. Of zeg maar gerust tegen. Kunst en cultuur wordt stelselmatig weggezet als linkse hobby: de onzorgvuldige bezuinigingen van een ongevoelige Halbe Zijlstra en de gevolgen daarvan worden nog steeds aangehaald, en in de huidige politieke plannen van de grootste maar gelukkig niet de enige partij worden alle subsidies simpelweg doorgestreept. We moeten nog maar zien of dat gaat gebeuren, maar dat het überhaupt al een optie is dit voor te stellen en dat het zo’n grote groep mensen er niet van weerhoudt alsnog erop te stemmen (los van de andere, bizarre voorstellen in het partijprogramma), is niet in ons voordeel. Cultuur blijft een ondergeschoven kindje, en er wordt sinds jaar en dag hard gewerkt om dat tij te keren. Te hard: die blijvende bewijsdrang zorgt ervoor dat we over de kop gaan. Maar vooralsnog zullen kunst en cultuur in die ondergewaardeerde positie blijven en daar zullen we nu mee moeten werken. > deel 2

[keynewssuriname]

Oostburg kon beter naar Bisschop Choenni gaan in plaats van naar het OM

Vrijdag is Oostburg naar het OM getogen – wat heel dapper en prijzenswaardig is van hem – maar hij is helaas met een dooie mus van daaruit vertrokken. Het OM bleek geen tjauwmin, viadoe en koffie voor hem klaar te hebben staan, maar trakteerde hem op een aantal “hongerige” agenten die na zijn vertrek die tjauwmin zelf zijn gaan eten. Oostburg heeft een verkeerd adres bezocht. Hij had beter naar Bisschop Choenni kunnen gaan voor 4 redenen: 1. De bisschop schijnt een betere “intelligence unit” te hebben die onderzoek zou kunnen doen wat er wel en niet mis is gegaan bij Pan Am. De bisschop wil Oostburg zeker helpen in deze zaak omdat de bisschop weet dat USD 8 miljoen broodnodig is voor het volk voor medicijnen, voor water en voor brood voor schoolkinderen. De bisschop zal zeker net zo bezorgd zijn als Oostburg. 2. De bisschop zou een oproep kunnen doen aan en brieven schrijven naar het OM om Oostburg te ontvangen om kennis te nemen van het dossier. De bisschop zou bij het OM kunnen aandringen op een diepgaand onderzoek en om de samenleving serieus te nemen. De arrogantie van de macht zoals voor 1980 moet voorkomen worden want de Bisschop wil niet nog een keer een militaire coup. Een administratieve coup door de huidige President vindt de bisschop geen probleem want het is geen Bouterse waar de bisschop buikkrampen van krijgt. Voor de intimidaties en bestuurlijk ongewenst ingrijpen door Santokhi om het volk te muilkorven is de bisschop “blind” en Oost-Indisch doof. 3. De bisschop zou kunnen helpen om een breder laag te mobiliseren om kracht bij te zetten richting het OM want de bisschop heeft alle namen en adressen van het maatschappelijk middenveld, de sociale elite, die samen meer “denkkracht” en “maatschappelijk druk” bij elkaar kunnen brengen om het OM tot inkeer te laten komen dat het OM goed, diep en voortvarend deze zaak moet onderzoeken. Die verzamelde wijsheid bij elkaar bij het maatschappelijke middenveld zou slimme aanknopingspunten moeten aanreiken richting het OM. 4. De bisschop zou kunnen helpen met bidden om snel helderheid te krijgen in deze zaak, want volgens de president zijn de kerken, mandirs en moskeeën in Suriname tot veel in staat, zoals zelfs de koers omlaag krijgen. Iets wat de monetaire economen van Suriname en de grootste diaspora ecofin expert Makka 4 jaren lang niet gelukt is. De bisschop kan bidden dat het “divine light” meer inzicht geeft aan het OM in deze zaak. Meer inzicht dan al die nationalistische juristen die in al die politieke partijen bezig zijn om het land te helpen, omdat ze zoveel van hun land houden. Nog recentelijk vertelde de PRO-voorzitter en advocaat mr. G. Sewcharan hoe begaan hij is met Suriname en dat hij de partij heeft opgericht voor recht. Hopelijk is hij nu ook druk bezig om samen met zijn collega’s de zaak te fileren met al hun juridische scherpzinnigheden. Oostburg heeft uiteindelijk toch besloten om op rationele gronden te besluiten om naar het OM te gaan en is helaas zonder tjauwmin, viadoe en koffie weggestuurd en zonder de PG te mogen spreken. Maar Oostburg heeft op 1 maart wel lef getoond en is een voorbeeld voor velen in Suriname, met name voor de sociale elite die schitteren door afwezigheid. Vandaag stonden naast Oostburg ook bezorgde burgers die het “moeilijk hebben” en enkele politici. De sociale elite, het maatschappelijk middenveld, vindt dit soort momenten te min om schouder aan schouder met het volk op te komen tegen misstanden. Maar die sociale elite neemt ook niet de moeite om op hun gepaste manier een standpunt in te nemen. Voor de zoveelste keer wordt duidelijk dat de sociale elite zich nergens druk om maakt want hun “boterham is gesmeerd” en zij eten lekker mee. Het is opvallend dat de juristen en advocaten in Suriname totaal geen moeite doen om zelf de Pan Am case te fileren en dat tegen het juridisch licht te houden. Het is een bekend feit dat het OM niet kan vaststellen dat er een strafbaar feit is begaan als het OM niet de juiste relevante vragen onderzoekt. Ter illustratie het voorbeeld van een aanrijding. Als de politie niet onderzoekt of de chauffeur een geldig rijbewijs heeft, zal die nooit weten dat de man illegaal reed, als de politie geen blaastest afneemt gaat die nooit weten en vaststellen dat de chauffeur dronken en strafbaar was. De politie onderzoekt alleen het remspoor omdat alle omstanders schreeuwden dat de auto heel hard aan kwam rijden. De politie stelt dan alleen vast of er sprake was van een snelheidsovertreding of juist niet. De overige strafbare feiten zijn niet vastgesteld omdat die niet onderzocht zijn. Zo dreigt het ook in de Pan Am case af te lopen. Het OM zal niet alles onderzoeken en zal alleen blijven bij wat de klokkenluider en iedereen in de samenleving roepen en dat is dat er niet betaald mocht worden op basis van de overeenkomst uit 2019. Maar dan komen Santokhi en Nurmohamed met een konijn uit de hoge hoed en dat is met een overeenkomst die Santokhi heeft getekend en op basis waarvan er wel betaald mag worden. En zo loopt de zaak met een sisser af en de dieperliggende overtredingen blijven onbelicht. Hier zie je een vaak voorkomend probleem in het land en dat is de passieve - ik zou bijna zeggen luie - houding bij de sociale elite. Zij nemen totaal geen moeite om proactief analyses te maken en die te delen met de gemeenschap. Deze Pan Am case laat dat gebrek bij de sociale elite zien. Om de lange tenen in Suriname een stap voor te zijn, wil ik hen meegeven dat wijlen Peter R. de Vries in Nederland menige zaken zelf heeft ontrafeld en “bijna panklaar” aangereikt aan de politie en het OM. Dus het kan wel. Surinaamse “deskundigen” zijn vaak beter in “babbelen” dan leveren. Ter illustratie van deze opmerking en om de lange tenen de wind uit de zeilen te nemen illustreer ik dat aan de hand van de houding van de “babbelclub” DA91 met hun “babbelende” voorzitter. DA91 organiseert op 29 februari, een dag voor de ondersteuningsmanifestatie van Oostburg, een congres over anti-corruptie- en voorzitter Del Castilho vertelt de hele avond heleboel theoretische verhalen over anti-corruptie, maar schittert door afwezigheid op het moment dat er mogelijk sprake is van een corruptieve praktijk in het land. Zij levert niet, heeft ook nooit geleverd en dan klopt zij op de borst dat zij voor de 7e keer op rij een bijeenkomst over anti-corruptie organiseert. Wat is de waarde van dergelijke bijeenkomsten als je niet levert? Totaal niets, nada, noppes want alleen erover praten brengt moesje niet naar Parijs want er wordt nimmer gehandeld naar al dat gepraat. Dit is het zoveelste bewijs voor de Surinamers dat er teveel gratuit gebabbeld wordt. Zo heeft Santokhi voor 2020 erop los gebabbeld en iedereen nam het aan en nu zit iedereen met de gebakken peren of beter gezegd gebakken awara's. DA91 kopieert dat babbelen van Santokhi want dat levert in Suriname veel zetels op. Oostburg is door het OM met lege handen weggestuurd. Oostburg is niet “gepowerd” door de sociale elite. Maar er is nog hoop. Hoop dat de bisschop dit weekend in de kerk een oproep doet aan het OM om te luisteren naar de bezorgdheid in de samenleving en een oproep doet aan de sociale elite om meer passie voor samenleving te laten zien en meer bij te dragen aan de versterking van de samenleving. Hikmat Mahawat Khan Read the full article

[degrijzewijze]

Vind jezelf terug: Tips voor innerlijke vrijheid

Heb jij het gevoel dat je altijd moet voldoen aan verwachtingen? Stop. Dit is jouw wake-up call. Lees mijn blog en ontdek hoe je jezelf kunt terugvinden en weer vanuit jouw kracht kunt leven. 🌟👉

Herken jij jezelf hierin? Iedere dag probeer je te voldoen aan de verwachtingen van familie, vrienden, werk, en sociale media. Het voelt alsof je in alle richtingen wordt getrokken. Maar ergens diep van binnen weet je dat dit niet het leven is dat je écht wilt. Zo verlies je jezelf in dit web van verwachtingen en raak je langzaam verwijderd van wie je werkelijk bent. Hieronder vind je signalen…

[peecee-columns]

Cum laude tevreden met behaalde successen

Pieter van den Hoogenband was als drievoudig Olympisch kampioen specialist op de 100 en 200 meter vrije slag. Hij diende voor velen als inspirator en had met zijn fysieke prestaties in het chloorwater het hoogst haalbare bereikt. Inmiddels is van den Hoogenband een aantal jaren Chef de Mission van de sportkoepel NOC*NSF. Vanuit die rol zei hij onlangs dat ‘het straks gaat om de verhalen, niet om de medailles’. Een opmerkelijke koerswijziging van een man die zelf twee decennia geleden alleen maar voor de winst ging in het water. Sinds de gouden Spelen van Sydney werd het ook haast een sport om als kikkerland zoveel mogelijk medailles te behalen. Dit resulteerde in een zevende plek tijdens de laatste Olympisch Spelen in Tokyo, waar de Nederlandse topsporters met tien gouden, twaalf zilveren en veertien bronzen medailles huiswaarts keerden.

Achteraf gezien bleek niet alles goud, zilver of brons te zijn wat er blonk. De aanloop naar deze aansprekende resultaten, waar we als consument zo graag naar kijken en tevens haast naar verlangen, ging voor sommige sporters echter niet van een leien dakje. Er kwamen klachten binnen, waardoor een landelijk onderzoek werd aangekondigd waarbij de topsportcultuur en de grenzen daarvan moesten worden bekeken en onderzocht. Hieruit ontstond de kentering. Moesten er koste wat kost zoveel mogelijk medailles worden behaald om als land zo hoog mogelijk te eindigen in de medaillespiegel? Moet er voorafgaand aan de komende Spelen ook weer een streefaantal medailles worden genoemd, met alle gevolgen van dien? En daarbij: wie weet later nog te vermelden wat het aantal behaalde medailles was van eerdere Olympische Spelen?

Tegelijkertijd met deze overpeinzingen verschenen in de media berichten over het afschaffen van de cum laude-regeling op hogescholen en universiteiten. Met deze maatregel hoopt men de prestatiedruk onder studenten te verminderen en zodoende het aantal burn-outs onder jong volwassenen te temperen. “De cum laude legt te veel nadruk op presteren in plaats van leren”, aldus Hester Daelmans (hoofd master geneeskunde) en Christa Boer (vice-decaan onderwijs), beiden werkzaam aan de vrije universiteit van Amsterdam, eerder in deze krant. En net als bij alle andere discussies rondom maatschappelijke thema’s, kwam er ook nu veel tegenspraak. Andere hoogleraren en onderwijsdeskundigen zien namelijk juist graag dat het predicaat cum laude blijft bestaan, zodat studenten zich kunnen blijven onderscheiden van de middelmaat.

Wanneer het om presteren gaat, zal onherroepelijk enige vorm van een bepaalde druk gaan meespelen. Het is echter van groot belang dat er bij het studeren, als ook tijdens het beoefenen van een sport, enige vorm van intrinsieke motivatie aanwezig is en de persoon in kwestie vooraf persoonlijke, realistische doelen probeert te omschrijven die gaandeweg eventueel kunnen worden bijgesteld. Niet iedereen heeft hetzelfde portie talent om een cum laude-student of dito sporter te zijn. Kijk dus vooral naar jezelf, naar je eigen capaciteiten en wat je wil bereiken. En zet vooral in op realistische kortetermijndoelen. Deze kunnen afvinken werkt zegenend. Bedenk daarbij dat waar voor de ene persoon cum laude met negens slagen betekent, dat voor een andere persoon net zo cum laude kan zijn met het scoren van allemaal zessen.

De vaak aangehaalde en gewraakte ‘zesjescultuur’ is hierbij een term die veel onrecht doet aan een hardwerkende student met minder talent om negens te scoren maar wel slaagt. Is deze dan minder waard? Of later een slechte(re) werknemer? De omslag in het prestatiedenken zal veel mensen in elk geval goed doen en stimuleren. De Olympische gedachte ‘meedoen is belangrijker dan winnen’ is in veel gevallen achterhaald en wordt vaak nog gezien als een teken van verminderde strijdlust om voor het allerhoogste te gaan. Laten

we deze gedachte omarmen, wetende dat wanneer je meedoet, je ook kans maakt om persoonlijke successen te behalen. In welke vorm dan ook.

[silentmooonn]

21 sep 2023

Vandaag, donderdag 23 september om 19.25 had ik zangles. Mijn docente zei mij dat ik mijn handen naast mijn lichaam moest laten vallen om mijn houding meer te openen. Tijdens het zingen merkte ik dat ik mijn handen dicht kneep en naar mij toe trok, maar waarom? Daar had mijn docente een antwoord op, namelijk controle. Ze vertelde mij dat mijn handen dicht knijpen een vorm is van mijn lichaam om onbewust de controle over mijn handelingen te behouden. 

Dit liet mij denken.

Waarom is dit zo? Waarom hebben wij als mens zijnde de neiging om over alles en iedereen de controle te behouden? En waarom is het zo moeilijk om dit patroon te verbreken. 

Als je er zo over nadenkt komt alles in het leven hierop neer. We willen elke ochtend de controle hebben over hoe wij eruitzien als we de deur uit gaan, we willen controle over wat we eten zodat we niet te ongezond worden, we willen controle over die ene persoon want wat als er iets gebeurt? 

Gek eigenlijk als je er zo over nadenkt, of niet? 

Als ik kijk naar mijzelf kan ik me in het bovenstaande zo vinden. Er gaat geen dag voorbij wat ik gewoon laat ‘gebeuren’. 

Hoe mooi zou dit zijn, de dag gewoon kunnen laten gebeuren? 

Stel je eens voor, de wekker gaat af, je wordt uitgerust en gezond wakker, alleen dat gegeven is al een privilege. Nadat je wakker wordt maak je een lekker kopje koffie met melk en suiker want zo vind je het kopje koffie ’t lekkerst en je maakt je verder niet druk om de kcal wat erin zitten. Na je kopje koffie ga je je omkleden, je kijkt naar wat jij echt leuk vindt om te dragen en niet naar wat er maatschappelijk wel of niet geaccepteerd is. Je doet je haar zoals jij dit wilt, hetzelfde geldt voor je make-up. 

Je pakt je jas en gaat de deur uit. Helemaal zoals jij bent en realiseert je dat dit meer dan oké is. Wat iemand van jouw keuzes vindt, maakt niks uit. Je bent onderweg naar de trein en onderweg hierheen zie je minimaal 4 mensen die boos kijken, je kiest ervoor om ondanks de gezichtsuitdrukking van de ander toch vriendelijk te lachen en je voelt hun energie veranderen op het moment dat de ander dit ziet en een voorzichtig lachje teruggeeft. 

Mooi he?

Eenmaal in de trein aangekomen zet je je favoriete muziek op en luister je hier de hele rit naar, zonder afgeleid te worden door je telefoon en andere externe prikkels die onrust veroorzaken. Je laat het uitzicht simpelweg gebeuren en bent blij om mooie huizen, natuur en mensen om je heen te zien. 

Je komt aan op je bestemming en loopt naar school of werk, eenmaal hier aangekomen voel je de onbewuste concurrentie strijdt met de mensen om je heen al beginnen. De een heeft mooiere kleding aan als jou, de ander is slanker, mooier, subtieler. 

Je klasgenoot of collega verbeterd jou zonder kwade bedoelingen maar toch voel je je hierna zo dom, hoe kon je dit zelf nu niet weten. 

Al deze gedachtes spoken rond in je hoofd totdat je weer even terug keert naar jezelf, je kern. 

Waarom heb je deze gedachtes niet op het moment dat je alleen bent? Maar wel als je omringt bent met andere mensen? 

Even haal je diep adem en probeer je de mindset van 10 minuten geleden aan te passen. 

In plaats van jezelf met andere te vergelijken kun je ook heel blij zijn dat er maar een ding op de wereld zo is zoals die is, en dat ben jij. 

De enige negatieve aspecten die groeien zijn de aspecten die jij aandacht geeft. 

Er is niemand op deze wereld die zo is als jou en dat maakt iedereen mooi. De mensen om jou heen zijn nooit zo bewust met jou bezig als dat jij dit zelf bent en als dit kwartje eenmaal gevallen is valt er een behoorlijke last van je schouders af. 

Je collega of klasgenoot vind je niet dom, zo voel jij je omdat je negatieve denkpatronen vertoond. Ze vinden je ook niet dik, lelijk of te veel. Dat vind jij zelf. 

De wereld om ons heen is letterlijk de waarheid die wij voor onszelf creëren. Wat is goed en wat is slecht? Dat is voor elk persoon verschillend en dat maakt deze 2 begrippen zo enorm subjectief. Wat voor de een slecht is, is voor de ander het beste ooit. Wat voor de een niet belangrijk is, kwetst de ander. Wat de een wilt uiten, houdt de ander voor zichzelf. 

Probeer de wereld om je heen niet te serieus te nemen. Geef er zelf kleur aan, leef, dans, lach, huil, voel en heb lief. Jij bent je eigen geluk en niet dat van een ander, daar is iemand toch echt zelf verantwoordelijk voor. Dus wat voor jou goed voelt moet je doen, en daar hoef je jezelf niet voor te verantwoorden of te verontschuldigen. 

Goed en slecht is subjectief. Onthoudt dat. 

Het maakt allemaal niks uit. Kies voor jezelf en voor de liefde die je geeft en krijgt van alle mooie mensen om je heen. 

maak jezelf gelukkig.

D.D 

[dejufuniverse]

Rechtszaak tegen de staat om Coronapas

We weten wel wat de uitkomst zal zijn....er zal steeds meer druk op de bevolking komen om mee te doen aan die qr maatschappij. Of je nu wilt of niet.

Je komt straks anders nergens meer in....

Om de half jaar een in de rij staan als een stel robotten om je pas te updaten dmv een prikje.

Ze kunnen er van alles in stoppen en dat in je lichaam spuiten.

Heb je daar al eens over nagedacht?

Ik vertrouw de overheid voor geen centimeter.

Nederland is een vrij land...ja zo lang je maar doet wat je gezegd wordt!

Dictatuur en onderdrukking.

De advocaat vertelde over hoe het er aan toe ging in de Sovjet Unie.

Hele groepen werden toen ook uitgesloten van het maatschappelijke leven omdat ze anders waren.

https://www.blckbx.tv/videos/promo-kortgeding

Wie kan deze gekte doen stoppen!

De Juf

[tacklebitch]

David kan niet meer op zijn tong bijten.

De moord op David in Beveren is huiveringwekkend. Als zal blijken dat de moord een homofoob karakter heeft krijgt deze gruwelijke daad een donkere dimensie. En ik heb de indruk dat iedereen uit de lucht valt: " ze mogen hier toch trouwen?" "Die van bij de kapper is zo grappig" "de tijden zijn toch veranderd hė". Maar jullie beseffen niet hoe het is om door onze ogen de wereld te zien. Ik heb hier nog nooit met een gerust hart over de straat gelopen, hand in hand met mijn man. Ik zo graag zoals die jonge hetero koppeltjes eens een stevige zoen geven op het midden van een plein of aan de hellingen met de ondergaande zon. Maar het gaat niet. Ik heb geen zin in die zoveelste opmerking. Of die blik: ja die blik in jullie ogen. Die allesdoorborende blik vol afgunst, dat subtiel porretje in zij van je maat en die kleine fluister aan zijn oor: "check die twee". "Als de mijn zoon maar niet zo is". "Liever dat dan aan den drugs". "Hé ça va les filles? Salle PD". Elke keer een jonge lgbtq thuis bevend, snikkend, schoorvoetend, stotterend zichzelf de moed bijeen schraapt en zijn of haar ouders verteld dat ze niet zal voldoen aan dat plaatje die jullie jezelf zo graag voorspiegel van dat perfect huisje boompje beestje... Elke keer loopt iemand het risico om die ouderlijke band te breken. Of dat er gevraagd wordt het onderwerp te begraven. Of erger...We bijten op onze tong, we laten je zonder tegenspraak over ons lopen, we blijven in onze cafés, we verbergen ons in de luwte. Want de wereld die jullie creëerden is veilig... voor jullie. David kan niet meer op zijn tong bijten, misschien moeten wij maar eens stoppen.Maar begin met je verhaal te vertellen, deel je ervaringen met elkaar, met je vrienden en familie. Ik wil ook even verduidelijken dat niet iedereen ons geluk ontkent. Er zijn wel ouders die ondanks de maatschappelijke druk hun kinderen niet aan de deur zetten of psychologisch verminken. Het is mogelijk om je leven hier op te bouwen en je te omringen met vrienden die je zien als hun gelijke. Niemand wil terug gevonden worden, kapot gemaakt, in een park. Niemand. Nergens. Nooit. Zeker niet over een zaak van liefde.

Laten we elkaar beschermen, doe een aangifte bij de politie. Blijf niet zitten met je verhaal.