#schoonheidsidealen

[degrijzewijze]

Wat betekent vrijheid voor jou? Voor vrouwen wereldwijd betekent het vaak het loslaten van verwachtingen. Laat je inspireren op deze #InternationaleVrouwendag en ontdek hoe jij authentiek kunt leven. Lees meer in mijn nieuwste blog🌟 #Authenticiteit

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782628

Tussen die gerechten door zou Mop schaamteloos hebben gezegd dat de tijd voor bijscholing geen moment te vroeg kwam. Een Liefdesmakelaar. Bestonden die dan al ?! Pas 'n aantal jaar later 'n ordinair datingprogramma maar ja, die bestonden. Geen probleem. Er moest hier en daar eerst een en ander gesloopt worden. Het liefst vakkundig, ze waren tenslotte meiden van goede naam. Mop's plannetje werd niet ontvangen met tromgeroffel of dromerige taferelen van vriendinnen die vol overgave hand in hand stonden te juigen. Recentelijk had een prestigeus projekt van het schoolbestuur, waar Mop voor werkte, om meer leerlingen met allerlei perks en vergezichten het hoger onderwijs in te loodsen, de vriendinnen bijna uit elkaar gedreven. Het ging over de herontdekking van een haast museale beeldcultuur omtrent de 'geëmancipeerde vrouw' waar Mop notabene rolmodel voor mocht spelen. Dit oude visitekaartje hadden ze flink afgestoft met welteverstaan dus het type vrouw waar mannen geen last en gezeur van ondervinden. Zonder verstrikking in een relationeel contract, conventies, spruitjeslucht en vastgeroeste patronen maar op de kaart gezet met het type vrouw dat slechts plezier en opwinding brengt. Geaccepteerde ascetische ervaringen waren hoogstens meditatieve onderdompelingen op Bali. Kortom, de FOMO generatie werd gelanceerd. Een nieuw vooruitgangsgeloof begon namelijk met onderwijs, voor de ontwikkeling naar hogere stadia van volmaaktheid en schoonheidsidealen.

En, wat ben ik dan ?, had Mae verbolgen gesnauwd. Alsof Mae niet vrouw genoeg zou zijn. 'De cipier van 'n huwelijk ?!'

Dat Mop geen vaste relatie had, wilde nog niet zeggen dat Mae wèl ineens als 'n hinderlijke obstakel kon worden gebombardeerd die de ware vrijheid van de man in de weg stond. Het was niet eerlijk.

In Mae's woonkeuken lag de uitnodiging roerloos op tafel te wachten. Een eenvoudige trendy kaart, gemaakt van dat modern handgeschept papier met rafelrandjes. De gecentreerde tekst '4MEER' sobertjes gedecoreerd door 'n razend bijtje die vliegensvlug leek te zijn getekend in 'n simpele pennestreek. Dat was het, meer niet, geen franjes. Misschien op de achterkant een bloempje, bij wijze van grap. Nope, volkomen leeg, zelfs geen informatie. Geen plaats, geen dag, geen tijd, geen coördinaten, nada. Ze had 'm gewoon thuis in de keuken kunnen laten slingeren zonder er iemand over in vertrouwen te nemen. De kaart riep geen ongewenste vragen op zoals, 'Van wie is die uitnodiging ?!' Dat wist ze zelf overigens nog niet eens, ze kende alleen het doel.

En toen was het zover. 'Zul je d'r hebben', zei Mae op het horen van de deurbel. Ze stopte de uitnodiging in haar tas, griste een jas van de kapstok en liep naar de deur. De kinderen hadden die dag continuerooster dus zij d'r handen voorlopig even vrij. 'Klaar ?!', vroeg Mop dringend in de deuropening.

Ja, ik dacht van wel. Maar jij schijnbaar niet.' Dat was sarcastische Mae. '...anders hoefden we niet niet naar die mysterieuze bijles', mompelde ze onhoorbaar tussen bewegingsloze lippen terwijl ze achter d'r vriendin aanhobbelde naar de geparkeerde gloednieuwe en knalrode Renault. Mediatraining had Mop de psychologische uitstraling van kleuren geleerd en rood was sexy, vandaar. Dat er een groen karretje voor haar op stapel stond kon ze niet bevroeden, net zo min als dat ze de regisseur van dat proces zodadelijk zou gaan ontmoeten. Klein detail, Mop reed al jaren zonder rijbewijs. Het kwam er gewoon nooit van en daar stoorde niemand zich aan. Geen gezeur. Nadat ze zichzelf rolmodel mocht noemen werd de bonanza helemaal kompleet toen ook nog 's parkeerbonnen en snelheidsovertredingen spontaan verdwenen. Heerlijk, weg vastgeroeste conventies. Topleventje, dat rolmodel zijn. 

Je gelooft het niet maar de man van Tory had een half jaar eerder nog graag een Alfa Romeo voor Mop willen kopen en niet zomaar een Alfa. Nee, hetzelfde vehikel waarmee hij ooit in het huwelijksbootje was gestapt met Tory. Hoe duister en ritueel is dat wel niet. 'Trophy voor een trophy', had ie gekscherend gezegd met kwajongensachtig elan. Was ie soms krankzinnig geworden. Het geluk lachte Mop uit werkelijk alle hoeken alleen maar toe, geen Nemesis te bekennen. Voor Mop betekende dat slechts de opmaat naar een gedroomde toekomst, een belofte niet een oprispend slotakkoord.

Als je aan komt rijden op een sukkeldrafje over een modderige provinciale landweg en in een afgelegen boerderijtje de struise vrouw verwacht, een batik jurk op klompen, behangen met ontelbare kralenkettingen, een goeroe die bijlessen geeft in yoga oefeningen om nieuwe geestelijke dimensies te ontsluiten, dan was deze brok man-man mannelijkheid een ware surprise. Easy on the eye, goed onderhouden postuur zonder vetkwabben, hoekige gelaatstrekken, stralende ogen onder regelmatige wenkbrauwen en een mystieke lach. Dit alles in een klassiek compact driedelig kostuum bracht regelmatig onbewust 'n sexdrift bij vrouwen naar de oppervlakte. Hij wist het, vanzelfsprekend. Ook Mop en Mae konden 'n fladderig gegiechel niet onderdrukken en in plaats van de zakelijke kennismaking die Mop voor ogen had gehad, stamelden ze alleen maar lacherig een nerveus 'Halloho !'. Hij wist het. Dat effect had hij nou eenmaal en hij genoot er van. Gek genoeg werden de hallootjes niet eens beantwoord. Zo ongemakkelijk dit. Nu stonden ze daar, echt een beetje uit hun comfortzone in the middle of nowhere zonder handvatten om de regie terug te pakken. Was dit een brute manier van afwijzen of juist een aanmoediging om 'm nieuwsgierig doch terughoudend te benaderen ?! Bedremmeld bleven ze bij de voordeur toen het brok mannelijkheid zwijgend plaatsnam in een riante fauteuil waarvan er meerdere waren opgesteld, pal voor een knapperend haardvuur in een knoeperd van een gemetselde schouwombouw. Het rook er geeneens naar koeienstront, wat je zou verwachten midden in het weiland en de zwartwit geblokte stenen vloer, die als een onnatuurlijk artefact in het stokoude interieur de aandacht trok, scheen wonderbaarlijk stralend schoon.

Toen zwaaide de deur plotseling weer krakend open. Mars drentelde hijgend over de drempel. 'Beetje laat, guys....maar allelujaaaa...koeiennnn...had je dat niet effe kunnen zeggen. Mijn schoenen...zijn...geruïneerd !' Mop en Mae hadden hetzelfde. Wisten zij veel. Mars keek omhoog van haar modderschoenen naar het schilderachtige stilleven verlicht door spaarzame strepen kwijnend daglicht. In een uitgerekte seconde gleed het decor waarin ze die middag zou gaan doorbrengen panoramisch en geruisloos aan haar voorbij. De zwartwit tegels, de rustieke bruine fauteuils, de grote rieten mand, de bleke vlammen van het haardvuur en man-man met gelaatstrekken die zo uit 'n film van Robert De Niro kon zijn geknipt. Voor een vluchtig moment was ze even argeloos verloren in verwachtingsmanagement. Wuifend wierp ze vervolgens een beetje schaapachtig de man-man in kostuum een 'hallo' toe. Er kwam wederom niet meteen een reaktie. Ze vonniste 'm nijdig als totally overdressed voor deze bouwvallige en verlaten hut, denkend aan d'r met modder besmeurde pumps. Nadat er weer een paar langgerekte stille secondes in slowmotion voorbij waren gegaan rees een langverwacht geluid op uit de fauteuil. 'Hello to you too. Welcome Mop, Mae en Mars.' Eindelijk, het praat. Verrassend vriendelijk en voornaam zelfs.  Mae en Mop keken elkaar opgelucht aan maar Mars wierp haar vriendinnen een verbaasde blik toe. 'Engels ?', souffleerde ze. 'Blijkbaar', souffleerde Mop terug met opgetrokken schouders. Na enig geharrewar hadden ze plaatsgenomen in de comfortabele diepe fauteuils bij man-man. Maar had man-man ook een naam ?!

One is a lonely number, two is a pair, three is a crowd and four is a party.' , zei hij mysterieus. Er zijn betere openingszinnen voor een bijscholingscursus, maar goed. 'Tell me girls, what can I do for you ?', ging hij verder.  De magische eendracht tussen de drie vriendinnen kreeg geestdriftig een windvlaag in de zeilen. 'How to get away with divorce', zei Mop kort en krachtig zonder blikken of blozen. Dat kon van alles betekenen maar Mop vond 't een mooie slogan en schoorvoetend dacht ze de regie weer terug te kunnen pakken. Er verscheen een ontspannen maar profane glimlach op d'r gezicht, beschenen door het fakkelende vuur in de openhaard dat een schaduw had kunnen zijn van een jubelende menigte.

Ze was goed in triomferen. Tory moest hartelijk lachen toen Mop riep dat haar man dus Mop's nieuwe vlam was, over vlammetjes gesproken. Geschaterd had ze. Daar had zíj dan weer smalend van genoten, vooral toen Tory er dus van overtuigd was dat Mop het gewoon nog plagerig geheim wilde houden, die nieuwe liefde. Gosh, zó naïef die vrouw.  Ze zag het moment weer helemaal voor zich en per ongeluk ontsnapte er 'n honend lachje uit haar mond bij die bitterzoete herinnering. 'Wat is er zo grappig ?!', vroeg Mars op 'n fluistertoontje. 'Hoezo... oh..surry, ik was even met m'n gedachten ergens anders.' 'Afgedwaald naar dromenland', zei Mae met zalvend stemmetje en schudde betuttelend weliswaar met met 'n vrolijk knipoogje haar hoofd. 'Yep, waarom zijn we anders hier,' antwoordde Mop onbezonnen. 'Voor mijn dromen, toch ?!'

'Dames, het is me een waar genoegen om jullie te ontmoeten', zei man-man ineens in onvervalst nederlands. 'Dromen zijn bedacht om universeel te worden en taal moet daarin niet alleen leiden maar ook volgen want taal betekent verbroedering en menselijkheid, geen obstakel voor existentiële verwezelijking. Daarom is de power van taal in woord en geschrift niet alleen verbindend maar ook onderscheidend. De taal van het onderbewuste is vrijzinnig maar ook gevreesd door de programmeerbaarheid die gevaarlijke nieuwe fundamenten kunnen vormen voor dubbelzinnigheid, verkeerde intenties en doelstellingen.'

Oké, die brij aan tekst, er zat geen kop of staart aan, weliswaar bijna lithurgisch voorgedragen, kwam binnen. Waar ging dit in vredesnaam heen. Ze hadden geen schrijfgerei bij zich en of ze dit uit het blote hoofd zouden onthouden viel absoluut te betwijfelen. Maar had die man-man ook 'n naam? Hij had zich nog steeds niet voorgesteld. 'Prima, doen we', zei Mop laconiek om van die toch wel verwarrende lap tekst af te zijn. De mand daarentegen had haar aangenamer nieuwsgierig gemaakt.  'En, wat zit er in die spannende hutkoffer?' Ze keek gebiologeerd naar de vierkante rieten mand op de zwartwitte vloer. 'Ga ik jullie zo vertellen.', zei hij inschikkelijk. 'Ik ben Hem, overigens.' Ahhh, het heeft een naam. Man-man heeft een naam. 'Wat een leuke naam. Geen acroniem, toch ?! Origineel. Weer 's wat anders dan Marco, John of Bas', riep Mars enthousiast. 'Dank je, Mars. De doos is heel simpel. Maak maar open, Mop.' Ze kwam langzaam uit haar stoel en boog voorover om de doos open te maken. Met twee handen tilde ze behoedzaam de deksel van de hutkoffer. En wat zag ze ?! Een tot de rand toe gevulde inhoud met allerlei culinaire delicatessen. Kleine flesjes champagne, wijn, watertjes, smoothies, kwarktoetjes, aziatische tapaatjes, vers fruit, macarons, broodjes met zalm, lavendelbroodjes met roomkaas, veganistische pannekoekjes, risottosalades, sushi, bonbons, chocolade en fraaie thermoskannen met munt thee, ginseng thee en espressootjes. Een hemelse smulpartij. Die Hem toch. Ja, hij had smaak. 'Voor een glamoreus kampvuurtje', zei Hem tevreden. 'Doe alsof je thuis bent, dan doe ik dat ook.' Op theatrale wijze liet ie zijn neusvleugels de zinneprikkelende koffiearoma proeven alvorens ie met een nippende mond het zwarte goud naar binnen slurpte. Zeker, als het wijn was geweest had ie naar traditioneel gebruik met van die uitpuilende wangen, zijn mond er mee gespoeld.

'Dromen moeten we gaan geloven, anders is strategie volkomen zinloos', zei Hem voor de vuist weg. Zo af en toe, tussen een paar nipjes espresso door, zou Hem stukjes tekst gaan aureren. 'Christenen geloven in 'n God. Maar wie heeft God nou gezien.' Hij richtte zijn blik een momentje vagelijk naar het plafond. Dacht Hem dat daar een goddelijk spook tussen de draagbalken rondwaande ? 'Luister, dames. We kunnen zaken doen als jullie dat willen. Laat ik duidelijk zijn. Ik heb 'n muze, 'n model nodig voor de evolutie en Mop een strateeg voor haar persoonlijk liefdesplan.' Een onderhandeling. Hem deed zaken maar de meiden wisten niet goed wat te zeggen. Van bijles hadden ze een totaal ander idee. Mars besloot aan 'n broodje zalm te gaan happen. Met 'n servet veegde ze haar mond af en daarmee tegelijk de laatste restjes rode Chanel. Gewoonlijk was ze heel praktisch als het om lippenstift ging. Geen minuscule hapjes om de ingekleurde lippen niet te verknoeien, zoals Mop dat meestal deed. Nip..slurp..nip...slurp..

Wacht, er stond een lithurgisch vervolg aan te komen. Hem sprak in opperste concentratie plechtig verder. 'Mop wordt de allegorische verbeelding van mijn evolutieplannen. Een ongrijpbare mythe in het onderbewustzijn die uiteindelijk zal gaan gedijen en de weg wijzen naar bewuste nieuwe keuzes voor goede mensen door goede mensen.' Het klonk mega spannend maar waarom nou weer Mop, waarom niet Mae of Mars ?! Mae had in geen tijden zoiets intrigerends gehoord. Wat man-man vertelde was interessant en bezield. Ze had nu al een oprechte waardering voor deze paradijsappel in driedelig pak, niet alleen een fascinatie voor zijn ingeblikte cinematische verschijning. 'Een muze is als 'n evolutionaire signatuur. Onzichtbare inkt die de contouren vormen voor schaduwen van een verlangen waar mensen zich mee willen identificeren. Een wil die wij gaan kneden. Een wil die gedeeld sentiment gaat versleutelen met 'n taal waar je bij wilt horen, een taal die als kruipend zee-ijs vastvriest aan uitstrekkende landtongen. Rolmodellen komen en gaan in de reclamewereld want trends zijn gebonden aan tijd die langzaam ouder wordt. Mijn muze staat voor het begin van een evolutie, een eeuwige tijd der tijdperken.' Daarna viel zijn zangerige stem stil. Een stroperige minuut droop geruisloos voorbij. Was dit het slotpleidooi ? Was de les afgelopen ? Nee, natuurlijk niet. Hij was alleen nog maar aan het opwarmen. Zijn gezicht brak open in een ontwapenende glimlach. De aanleiding daarvoor was het begin van een volgend relaas.

'Brandlove, girls !', riep ie lachend over de hoofden van de vriendinnen heen. 'Het uitgangspunt is liefde want dat wil uiteindelijk iedereen en wat is liefde nou zonder keerzijde ?! Die onderscheidende dialectiek gaat een kompleet nieuwe lifestyle worden.' Hem was uit zijn fauteuil gekomen om wat houtblokken op het vuur te gooien. Gehurkt pookte ie tussen de verkoolde resten. Hij liet zich niet storen door ongemakkelijke stiltes, klaarblijkelijk. Zijn verbeelding was op dat moment volledig in zichzelf gekeerd. Niemand zei iets tegen de rug van pokende man-man. Eerlijkheidshalve, hij had hen natuurlijk enigzins overvallen met de macht over het pook-wapen in handen. Een angstig voorgevoel beet zich gelukkig niet vast in de atmosfeer. Man-man was geen bullebak, dat zag en hoorde je meteen. Mars, toen nog het minst onder de indruk, keek ongeduldig op d'r polshorloge. Het dynamisch reklamewereldje waar ze al een aantal jaartjes in meedraaide stond namelijk niet stil, voor welke evolutie goeroe dan ook. Terwijl de oerdrift van dit overweldigend orakel in kostuum zich ongestoord bekommerde over de magie van vuur en de correcte plaatsing van knetterende boomstammetjes, rees bij Mae ook de vraag of de bijles misschien was afgelopen. Ze dorste het niet te vragen. Niet vanwege doodsangst of zo, maar vanwege een opwelling van ongevaarlijke braafheid. Mae was ook helemaal niet het type dat s'ochtends een yogamatje uitrolde om de dag te beginnen met een spirituele rite. Geen flauw benul van transcendente kwesties en de lengte van pauzes om spiritueel te ontwaken. Een workshop had ze wel 's gedaan, hoor. Een workshop 'kerstkrans maken'. Heerlijk, om in de stemming te komen voor de feestdagen. Ze sloot haar ogen en snoof opgelucht de geur van brandend haardhout op. Het thuisfront, onmiskenbaar. Een gehaast en zenuwachtig buikgevoel verjoeg ineens ongevraagd de huiselijke mijmering. Verdorie, misschien toch verstandiger geweest om een paar schoolmoeders te bellen die de kinderen kunnen opvangen na school, overpeinste ze. Stom, waarom ze daar nou niet eerder aan had gedacht. Ja, als je alles van tevoren weet, suste ze zichzelf. Ongedurig wijfelde Mae met groot ongemak om in haar handtas te gaan graaien want dat moest ze ja, als ze iets wilde vinden in die rommelige stortbak met daarin verdwaald ergens een mobieltje. Graaien met d'r hoofd diep tussen de rits om een nog beter blikveld te hebben over de chaos die zich daarin afspeelde of tastend graaien als in een bingomolen, op goed geluk. De clutch van Mop dan. Tjonge, die zeulde bijna nooit meer dingen mee dan 'n bosje sleutels, phone, creditcard en lippenstift. En het bagagedesign van Mars ?! Dat was net een ordentelijke archieflade. Nee, laat maar. Ze was vast wel op tijd weer thuis.

Plotseling liet Hem zijn stem weer spreken en hij had niet eens aan zijn espressootje genipt. 'Jullie zijn hier voor een scheiding ?!' Hij hing de pook weer op aan de schouw en beende statig terug naar zijn fauteuil. De spraaktrant was nu niet zangerig, eerder onderzoekend. Mop streek haar lange blonde manen naar achteren en nam een zittende pose aan met gekruiste benen, gereed in de stelling om eindelijk weer repliek te geven. 'Absoluut. Maar wij, D en ik dus, willen eigenlijk geen scheiding, weet je. Dat gaat klauwen met geld kosten aan alimentatie en de nasleep....pfff '. Ze sloeg die gedachte met een handopslag weg. 'Dan blijven we nog jaren aan dat onverwerkt leed..ik bedoel Tory, zijn vrouw...hangen.' Er ontstond een wantrouwige frons tussen Hem's wenkbrauwen die bij Mop niet onopgemerkt was gebleven. Ze wilde geen foute indruk geven en snel voegde ze eraan toe, 'Ehhh..vanzelfsprekend is 't doel de liefde, Hem ! En dat gaan we met jouw hulp bewijzen.'

Man-man sprong omhoog uit de stoel, totaal onverwacht. Een stuiterbal had het niet sneller gekund en daar was ineens die prekerige zangtoon weer. 'The happiness of man depends on the people he didnt marry !' Hij plantte zijn handen demonstratief in z'n zij. De meiden deinsten alledrie onbewust angstvallig een stukje terug, voor zover de rugleuning van de gecapitoneerde stoelbekleding dat toeliet. Weg was de regie. Dit was echt een hele rare goeroe. Met groot opgezette ogen keken ze naar het krachtig brok man-man dat daar volgeblazen zijn ijdele intellectualiteit ongegeneerd stond te manifesteren. 'Uit liefde zullen we D gaan bevrijden en die bevrijding moeten we samen voelen, beleven ! Zonder team geen bevrijding, zonder bevrijding geen doel. Die kettingreaktie zal ons team versterken. Trots zal ons verbinden !' Dat was typisch Hem. Buiten de grenzen van regulier voorstellingsvermogen presenteren. Griezelig soms als 'n blitzkrieg. Daarna bleef ie geluidsloos nog enkele seconden staand voor zich uit turen. Verwachtte ie soms applaus ?! Wie zal het zeggen. Niet onwaarschijnlijk, maar de meiden waren tè overdonderd. Er volgde dus geen applaus, helaas. Ach, ontspannen liet ie zich toen maar in de stoel ploffen en zei zelfvoldaan. 'Kijk Mop, zó vertel je dat. Je moet er wel ècht in geloven.'

[dreamclinics10]

NATUURLIJKE TIPS VOOR HET VERMINDEREN OF VOORKOMEN VAN KRAAIENPOOTJES

Botox tegen kraaienpootjes

Kraaienpootjes – we kennen ze allemaal. Die fijne lijntjes en rimpels rond de buitenste hoeken van je ogen die zich vormen als je lacht, fronst of met je ogen knijpt. Ze geven ons karakter en vertellen een verhaal, maar soms willen we ze liever wat minder zichtbaar hebben. Gelukkig is er een oplossing: botox. Bij Dreamclinics bieden we gespecialiseerde cosmetische behandelingen aan om kraaienpootjes te verminderen. Lees verder om te ontdekken hoe botox kan helpen en waarom Dreamclinics de beste keuze is voor jouw behandeling.

Wat zijn kraaienpootjes?

Kraaienpootjes, ook wel lachrimpels genoemd, ontstaan door herhaalde bewegingen van de gezichtsspieren. Naarmate we ouder worden, verliest onze huid elasticiteit, waardoor deze lijntjes meer opvallen. Ze zijn een natuurlijk onderdeel van het verouderingsproces, maar dat betekent niet dat we ze niet kunnen verminderen.

Voordelen van botox tegen kraaienpootjes

Botox is een populaire en effectieve manier om kraaienpootjes aan te pakken. Hier zijn enkele voordelen:

Vermindering van rimpels: Botox werkt door kleine hoeveelheden van de stof in de spieren rond de ogen te injecteren, waardoor de spieractiviteit wordt verminderd. Dit leidt tot een gladdere huid en minder zichtbare rimpels.

Jeugdige uitstraling: De behandeling zorgt ervoor dat je er frisser en jonger uitziet, zonder de noodzaak van een invasieve procedure.

Snelle resultaten: De effecten van botox worden meestal binnen enkele dagen zichtbaar en kunnen tot vier maanden aanhouden.

Waarom Dreamclinics voor botox tegen kraaienpootjes?

Bij Dreamclinics ben je in goede handen. Dr. George, onze ervaren en gespecialiseerde arts, voert alle behandelingen persoonlijk uit. Hij streeft naar natuurlijke resultaten die passen bij jouw unieke schoonheidsidealen. Onze benadering is altijd persoonlijk en professioneel, waardoor je kunt rekenen op een veilige en effectieve behandeling.

Dreamclinics heeft meerdere filialen in Nederland. Bezoek onze website om te zien waar onze filialen zich bevinden en maak eenvoudig een afspraak.

De behandeling: wat kan je verwachten?

Tijdens de behandeling zal Dr. George eerst een consultatie met je houden om je specifieke wensen te bespreken en een behandelplan op maat te maken. Hier is wat je kunt verwachten:

Consultatie: Een grondig gesprek om jouw wensen en verwachtingen te begrijpen.

Injectie: Kleine hoeveelheden botox worden met een dunne naald in de spieren rond de ogen geïnjecteerd. Dit proces is vrijwel pijnloos en duurt slechts enkele minuten.

Nazorg: Na de behandeling kun je direct je normale activiteiten hervatten. Dr. George zal je voorzien van advies voor de nazorg om ervoor te zorgen dat je de beste resultaten behaalt.

De resultaten van de behandeling beginnen binnen enkele dagen merkbaar te worden en kunnen tot vier maanden aanhouden. Met regelmatige behandelingen kunnen de resultaten langer blijven.

Natuurlijke tips voor het verminderen of voorkomen van kraaienpootjes

Naast botox zijn er ook natuurlijke manieren om kraaienpootjes te verminderen of te voorkomen:

Huidverzorging: Gebruik dagelijks een vochtinbrengende crème en zonnebrandcrème om je huid gehydrateerd en beschermd te houden tegen schadelijke UV-stralen.

Gezonde levensstijl: Eet een uitgebalanceerd dieet, blijf gehydrateerd, vermijd roken en beperk alcoholgebruik om de algehele gezondheid van je huid te bevorderen.

Gezichtsmassages: Stimuleer de bloedsomloop en verstevig de huid door regelmatig gezichtsmassages uit te voeren.

Slaaphouding: Probeer op je rug te slapen om te voorkomen dat de huid rond de ogen wordt samengedrukt en rimpels worden gevormd.

Gezichtsoefeningen: Versterk de spieren rond de ogen door regelmatig gezichtsoefeningen uit te voeren, zoals het knipperen van de ogen en het maken van kusbewegingen.

Door deze natuurlijke tips te combineren met cosmetische behandelingen zoals botox, kun je kraaienpootjes effectief verminderen en een jeugdige uitstraling behouden.

Duurzaamheid van resultaten

Hoelang blijven de resultaten van een botoxbehandeling tegen kraaienpootjes zichtbaar? Over het algemeen kun je verwachten dat de effecten van botox 3 tot 4 maanden aanhouden. Dit betekent dat je voor een blijvend resultaat ongeveer drie tot vier keer per jaar een afspraak zou moeten maken voor een vervolgbehandeling.

Maar er zijn verschillende factoren die kunnen beïnvloeden hoelang de resultaten bij jou specifiek zichtbaar blijven. Leeftijd speelt een rol; jongere huid heeft vaak meer elasticiteit en kan daarom langer glad blijven na een behandeling. Ook je huidtype is belangrijk: mensen met een dikkere huid of meer olieachtige huid kunnen merken dat de botox iets sneller wordt afgebroken. Daarnaast speelt de mate van spieractiviteit rond de ogen een grote rol. Als je veel lacht of vaak fronst, kan het zijn dat de botox iets sneller zijn effect verliest.

Bij Dreamclinics zorgen we ervoor dat je een behandelplan krijgt dat is afgestemd op jouw unieke behoeften en omstandigheden. Dit betekent dat we regelmatig follow-up afspraken plannen om de voortgang te monitoren en ervoor te zorgen dat je altijd het beste resultaat behoudt. Zo kun je erop vertrouwen dat je altijd met een frisse en jeugdige uitstraling voor de dag komt.

Plan je bezoek

Ben je klaar om afscheid te nemen van kraaienpootjes en hallo te zeggen tegen een gladdere, jeugdigere huid? Maak vandaag nog een afspraak bij Dreamclinics. Bezoek onze website om te ontdekken waar onze filialen zich bevinden en om je consultatie met Dr. George in te plannen. Laat ons je helpen om je natuurlijke schoonheid te verbeteren en je zelfvertrouwen te vergroten.

[modernfilmcanon]

Cannes Daily Dispatch 6

Mes amis du cinéma,

Gisteren zette uw dienaar koers naar La Bocca, een onooglijke voorstad van Cannes waar een paar jaar geleden een futuristisch multiplex (Google maar eens Cineum Cannes + afbeeldingen) werd gebouwd naar een ontwerp van Rudy Ricciotti.

Het Festival de Cannes mag dan wel het belangrijkste filmfestival ter wereld zijn, het kampt ook met een verouderde infrastructuur en een tekort aan zaal- en hotelcapaciteit. Bij de 60ste editie van het filmfestival in Cannes werd daarom een nieuwe, geïmproviseerde bioscoopzaal op het dak van het Palais des Festivals gebouwd in een grote (tijdelijke) tent, maar dat blijft allemaal aan de krappe kant om 40,000 geaccrediteerde bezoekers te bedienen. Die extra zaalcapaciteit in Cineum Cannes is in die zin meer dan welkom.

We besloten er een ochtendwandeling van te maken – grofweg 30 minuten langs het strand, daarna 3 minuten door een pittoresk deel inclusief Romaans kerkje en tot slot 27 minuten over een zelfs naar industrieterreinmaatstaven tamelijk naargeestig industrieterrein; het soort plek waar de ambiance moet komen van een loods die ‘Ambiance Sanitaire’ heet.

De bioscoop zelf biedt het comfort maar ook de sfeerloosheid van een modern multiplex, en uiteraard veel strekkende meters popcorn en haribo. De buzz van de festivalvoorstellingen in Cannes wordt node gemist: op de beste momenten is het bijwonen van een film in Cannes een geweldig live-concert, maar op een industrieterrein in een voorstad van Cannes is die sfeer heel ver weg.

Vandaag de volgende films gezien:

Apprendre van Claire Simon (13/20, Special Screening) is een nieuwe toevoeging aan het genre van de lagereschooldocumentaire (zie ook Favoriten, Être et Avoir), dit keer in Ivry-sur-Seine, een voorstad van Parijs. De schoolklas als mini-samenleving; het blijft een dankbaar onderwerp voor films en documentaires. Deze haalt het niet bij de hierboven genoemde documentaires, maar ik heb nu wel geleerd hoe ik met een paar huis-, tuin- en keukenattributen mijn longinhoud kan berekenen.

Black Dog van Guan Hu (16/20, Un Certain Regard) had de fraaiste landschappen van dit festival te bieden; de film is gesitueerd in een verlaten industriestadje aan de rand van de Gobi-woestijn. We volgen Lang, een zwijgzame ex-bajesklant die terugkeert naar zijn woonplaats en aan de slag gaat bij een patrouilleteam dat zwerfhonden (waarvan er honderden in de stad rondlopen) moet vangen, in de hoop grote bedrijven weer richting de stad te lokken. Lang, zelf een eenzaat, ontwikkelt een bijzondere relatie met een zwarte hazewindhond waar jacht op wordt gemaakt omdat hij rabiës zou hebben. Liefhebbers van Lassie mogen thuisblijven, dit is een rauw portret van het leven in een deel van China dat niet is meegenomen in de stormachtige economische ontwikkeling van het land. Jia Zhangke heeft een mooie gastrol. Aangekocht door Cinéar

The Substance van Coralie Fargeat (17/20) was een nieuw festivalhoogtepunt: een uitzinnige, hypergestileerde, verrukkelijke over-the-top bodyhorrorfilm waarin Demi Moore de voormalige filmster Elisabeth speelt; ooit Oscarwinnares, nu gastvrouw van een fitnessshow op tv. De zenderbazen vinden dat Elisabeth te oud is en willen haar inruilen voor een jongere en lekkerdere vrouw. Bij toeval krijgt Elisabeth te horen over The Substance, een middel dat – als je het injecteert in je eigen lichaam – een jongere, verbeterde versie van jezelf uit je eigen film extraheert. Belangrijke instructie is wel dat je na elke zeven dagen weer een week moet terugkeren in je oude lichaam. Wat er gebeurt als je je niet aan de instructie houdt, moet u zelf maar in de bioscoop gaan ontdekken. Recensenten die dit afdoen als style over substance dwalen: de film is niet alleen een technisch meesterstuk, maar heeft ook nog eens intelligente dingen te zeggen over onze schoonheidsidealen, de angst van jonge vrouwen om oud te worden en de angst van oudere vrouwen voor hun jongere ik. Een film waar nog lang na Cannes over zal worden gepraat. Nog geen distributeur in Nederland maar dat gaat vast niet zo blijven.

Aan het einde van de filmdag mijn eerste walkout tijdens dit festival. Les Femmes Au Balcon van Noémie Merlant (midnight screening) was een incoherent soepzootje met het soort acteerwerk dat ik eerder bij een improvisatieworkshop op de Toneelacademie verwacht dan in een film uit het officiële programma van het filmfestival in Cannes. Elk jaar vertoont Cannes wel een paar films van acteurs/actrices die in de regiestoel plaatsnemen. Tamelijk vaak blijkt dat het toch een ander métier is. Voor het festival al aangekocht door Cinéart, maar ik vermoed dat de film daar lang op de plank zal blijven liggen. Halverwege hield ik het voor gezien (daarom geen score) en ging aan de kabeljauw met prei en aardappel. Ik hoop van u hetzelfde.

Morgen meld ik me met een laatste dispatch; er wacht werk in Maastricht en daarom moet ik dit keer het festival vier dagen voor het einde verlaten. Maar niet voordat ik Ali Abbasi’s kijk op de jonge jaren van Donald Trump heb gezien. Daarvan woensdag verslag in mijn laatste dispatch.

A bientôt,

Mark

[se-coaching]

Er is niets mis met je lichaam

https://fb.watch/mold76NAGY/ https://zwijgenisgeenoptie.be/murielle-scherre/ https://www.facebook.com/watch/?v=10154108055901101 https://www.hln.be/celebrities/murielle-scherre-mama-van-rocci-lia~ac4a8105/?show=react De Inspirerende Kracht van Lingerieontwerpster Murielle Scherre (La Fille d’O) Vechten Tegen Toxische Schoonheidsidealen en de Kracht van Representatie Murielle Scherre, de…

[unoriginaldotdotdot]

Alsof mensen die een conventionele leven leiden, ofwel volgens de maatschappelijke normen, automatisch een superioriteitsgevoel geven.

Je weet wel; neurotypisch, cis, heteroseksueel, kinderen moeten hebben met een nuclear family, uiterlijk hebben die in het spectrum van die schoonheidsidealen vallen met alle gevolgen van dien, een dosis gerontofobie en normaliseren daarvan want iedereen moet permanent 20 zijn.

Is het voor hun niet vermoeiend om die ideologieën te forceren op een ander?

Let people be if they "don't fit" those "standards". And standards that shouldn't be a thing in the first place.

[schrijversfigurant]

Navelstaren – 04/05/2020

Deze ochtend klikte ik mijn virtuele krant open en bereidde me vol goede moed voor om door de artikels te ploeteren. De nieuwsfeiten vergelijken met een modderpoel, waar men zich sjokkend doorheen moet waden, klinkt bij sommigen misschien wel als een herkenbare metafoor. Af en toe vraag ik aan mede-moddertrappers, die al iets ervarener zijn, om me een handje te helpen. Om mijn knie uit het slijk te trekken en ze met de juiste inlichtingen en informatie, over bijvoorbeeld de dichtheid van het slop, weer juist neer te zetten.

Wat het ploeteren voor mij iets leuker maakt, is het voorbijdrijven van woorden die ik nog nooit eerder tegenkwam. Vandaag was dat het woord ‘navelstaren’. Vooraleer ik het woord opzocht, probeerde ik de betekenis ervan zonder hulpmiddelen te achterhalen. Het deed me denken aan mezelf een dag eerder, al zittend op mijn stoel, waar ik al twee maanden onafgebroken aan gekluisterd zit. Mijn ogen gleden naar mijn buik, in de buurt van mijn navel en al vlug volgden mijn handen. Met mijn vingers nam ik de welvende huidrolletjes vast, waar mijn navel als een boei in lag te drijven. Ik slaakte een diepe zucht. De conclusie was dat ik nog steeds geen geschikte olie had gevonden voor die vastgeroeste schoonheidsidealen.

Uiteindelijk bleek mijn hypothese fout. Navelstaren heeft niets te maken met het voortdurend bekijken en beklagen van de imperfecties rond je navelstreek. Het betekent volgens Van Dale ‘voort­du­rend over zich­zelf na­den­ken, op zich­zelf ge­richt zijn, ego­cen­trisch zijn’. Aangezien de rolletjes, kuiltjes, rimpels, haartjes, noem maar op, een deel zijn van mijn ‘zichzelf’, ging mijn hypothese in dat opzicht wel de juiste kant op. De historische betekenis luidt anders: navelstaren was oorspronkelijk, in de 13e eeuw, een vorm van meditatie, die toegepast werd tijdens het bidden. Op die houding volgde een golf van kritiek omdat men zich, door die naar binnen gekeerde beweging, te hard op zichzelf zou focussen. Gelukkig is dit nu wel toegestaan en wordt het zelfs, onder de naam ‘yoga’, sterk aangemoedigd.

Het woord heeft hoe dan ook een negatieve connotatie en ondanks dat negatieve kantje wordt het navelstaren in onze individualistische maatschappij steeds meer gefavoriseerd. Toch raadt de auteur van het artikel aan de kin hoog te houden, met de blik strak vooruit. Ik begrijp dat en ik volg zijn raad op, want enkel op die manier, enkel door mijn navel aan mijn zicht te onttrekken, merk ik de uitreikende handen van mijn mede-ploeteraars op en kan ik ze vol opluchting vastgrijpen.

-mb

[madavegenderneutraal]

Waarom er helemaal niks mis is met dik zijn! Wees blij met jouw lichaam, want je bent goed zoals je bent!

[atelieryona]

One minute movie

Voor mijn one minute movie heb ik beelden van internet verzameld en deze bij elkaar gevoegd. Het gaat over schoonheidsidealen waarop het gedicht die te horen is kritiek op heeft.

Ik wilde vooral dat social media veel te zien was (doormiddel van tiktok filmpjes) omdat social media bij mij altijd de trigger van onzekerheden kan zijn.

[lecramanairda]

Mijn lichaam is een directe vertaling van hoe ik me voel.

Ik heb ontdekt hoe het voelen van mijn lichaam te zwaar vinden niet meer gaat over na te streven schoonheidsidealen, maar over de zwaarte van het verdriet dat ik opvul met andere dingen in mijn lichaam.

Wanneer m’n lichaam sterk is, ik me sterk voel omdat ik mezelf kan ondersteunen.

Wanneer mn lichaam licht voelt, ik beter kan vliegen.

Maar ook wanneer ik me mild en zacht en verdrietig en zwaar voel, mijn zwaarheid me confronteert en terug brengt naar de aarde, naar de grond om mij te beschermen en af te sluiten voor al het gevaar.

Ik heb geleerd dat ik dit ook nodig heb gehad en soms misschien nog nodig zal hebben om te overleven en dat dit heel waardevol is.

Ik ben dankbaar voor de wendbaarheid van mijn lichaam, ik ben dankbaar voor een lichaam dat mij alles verteld, ik ben dankbaar voor een lichaam dat mij oneindig veel liefde en comfort aanbied. Ik ben dankbaar voor het lichaam waarin mijn geest mag leven. 🤍

[yfmeurs]

De gemeenschappelijke noemer.

Zo nu en dan, tussen de seizoenen door, kwam ik 'r tegen in het dorp. Een wederzijds vriendschappelijke erkenning werd altijd bezegeld met glimlachend gezwaai en mijn vraag, 'Vakantie geweest ?!', afgaande op de zonovergoten bruingetinte gelaatstrekken die nog 's geaccentueerd werden door felrode lippenstift. Soms was ze niet op vakantie geweest maar een zonovergoten flair bleef desalniettemin constant. De dorpscultuur was nog wars van 'n klassenmaatschappij, daar iedereen binnen de vrij gekozen klasse bleef en niemand ontvankelijk was voor wat later schering en inslag werd, marxistische demagogie zoals de 'hardwerkende nederlander' of 'welverdiende' vakantie. Het gras bij de buren was zelden groener, 'dé hardwerkende nederlander' nog niet bedacht (je nam elkaar niet de maat) en er waren geen vreemden die als spoken over de schutting of op je bankrekening gluurden. Toen vanzelfsprekend nog onomstotelijk verboden, nu 'n straffeloze onderhandse gunst. 'Vakantie' werd niet retorisch gekoppeld aan 'arbeid' maar aan 'school', met 'gezin' als gemeenschappelijke noemer. 

De nijd vond plaats in de cabine van 'n Boeing 737, zegge en schrijve ná een inperking van de, op veel vluchtroutes, overwegend lege Business Class. Waarom mocht 'n piloot wèl drie weken vakantie in het volgepropte zomerseizoen omdat ie kinderen heeft en iemand van de cabine niet omdat ze, jong en ongebonden, juist dán drie weken naar Ibiza wil. Inmiddels heeft de nieuwe Business Class een stormachtige evolutie doorgemaakt naar sprookjesachtige luxe, is de 'hardwerkende' nederlander gedoemd tot de afgeroomde Economy Class met een karig gratis kopje thee, koffie of soda en wordt de Business Class vooral meer bezet door bitcoingeld, beursgoeroes, influencers met larger than life schoonheidsidealen en wensen, geflankeerd door soortgelijke artiest- en managementtypes die twijfelen over de keuze tussen het huren van een privejet of het meevliegen met een ordinaire lijnvlucht. Er bestaan inmiddels andere klassenverschillen, namelijk de influencer en de influencer sletjes. Ik reken op een nieuwe hype bij de influencers, 'Wat heb jij er voor over om Business Class te vliegen naast je favoriete influencer.'

[periode2leerjaar3]

Kunstgeschiedenis

In de lessen kunstgeschiedenis hebben we het gehad over de schoonheidsidealen en architectuur uit de tijd van de Egyptenaren, Grieken, Romeinen en de Middeleeuwen. Aan ons de taak om dit doormiddel van tekeningen in beeld te brengen, zodat we een compleet beeld konden maken van deze tijdperiodes.

[miriamvanderdriftkunst]

de grote tekenopdracht rondom schoonheidsidealen. ik werd geïnspireerd door een gesprek tijdens de les, dat het schoonheidsideaal op het moment een puzzel van een mens is. ik wil dus, met als midden mijn eigen lijf(omdat ik dit lang heb gezien als niet mooi of ideaal) en daaromheen ledematen van verschillende vormen en kleuren van mensen. de naam had ik eigenlijk als eerste: 'Vitruvian puzzle" gebaseerd op de 'Vitruvian Man' van Da Vinchi. over het kleurgebruik ben ik nog aan het dubben.

[tallinckv5v]

Tallin Hissink 5VWO

Periode 1: fotoopdracht

Bij deze opdracht probeer ik te laten zien hoe ik eruit zie en hoe dat zich verhoudt met het schoonheidsideaal waar mensen het over hebben als ze iemand knap vinden. De schoonheidsidealen voor een man hebben veel te maken met de ouderwetse stoere man, zoals dat je breed moet zijn. Ook gezichtsbeharing wat je eigenlijk alleen bij mannen ziet wordt gezien als een schoonheidskenmerk. Ik heb ook bij deze opdracht laten zien hoe ik denk dat ik er later als oude man uit zou komen te zien. Ik ben wel verrast door de schoonheidsidealen, ik heb er nooit zo bij stilgestaan dat deze dingen belangrijk waren.