#burn-out voorkomen

[degrijzewijze]

Vind jezelf terug: Tips voor innerlijke vrijheid

Heb jij het gevoel dat je altijd moet voldoen aan verwachtingen? Stop. Dit is jouw wake-up call. Lees mijn blog en ontdek hoe je jezelf kunt terugvinden en weer vanuit jouw kracht kunt leven. 🌟👉

Herken jij jezelf hierin? Iedere dag probeer je te voldoen aan de verwachtingen van familie, vrienden, werk, en sociale media. Het voelt alsof je in alle richtingen wordt getrokken. Maar ergens diep van binnen weet je dat dit niet het leven is dat je écht wilt. Zo verlies je jezelf in dit web van verwachtingen en raak je langzaam verwijderd van wie je werkelijk bent. Hieronder vind je signalen…

[ohmypeople]

Oh My People

Bij Oh My People zetten we ons in voor een gezonde werkplek door stress op het werk en burn-out actief te voorkomen. Onze aanpak omvat progressieve werkhervatting, stresspreventie en burn-out coaching, ondersteund door een robuust welzijnsbeleid. Wij helpen organisaties ziekteverzuim te verminderen en creëren een omgeving waarin elk teamlid zich optimaal kan ontwikkelen. Ontdek meer over onze diensten en hoe wij uw organisatie kunnen ondersteunen op onze website.

[hafffff]

Want er is geen tijd om te wachten op meer waardering, meer geld, meer tijd en ruimte om eens rustig en overzichtelijk te herstructureren. Soms denk ik, in de meest pessimistische bui, dat het geen zin heeft: het verminderen van de werkdruk en eisen vraagt een complete herziening van decennia aan structuren en werkwijzes die niet zo makkelijk te veranderen zijn, al is het maar omdat we er nooit aan toe zullen komen omdat de theater- of dansvoorstelling, de expositie, het evenement of festival, het boek, of welk culturele eindproduct dan ook de voorrang krijgt, en omdat we nou eenmaal in een kapitalistisch systeem leven waarin alles productief en nuttig moet zijn, ook, of juist, dat waarvan het nut telkens weer bevraagd wordt.

Er wordt teveel opgehangen aan de voldoening van iets realiseren en teweeg brengen, waarin het doel de middelen en de mensen heiligt en het uitputtende proces naar de achterkant wordt geschoven omwille van een resultaat. Ik ben er bang voor dat pleiten voor minder me over doet komen als lui en ongemotiveerd. Er is niet per se iets mis met hard werken: iets mag ook tijd en moeite kosten, dat is inherent aan een creatief proces, en maakt het waardevol. Ik bedoel eerder dat we wat we doen, goed moeten doen. En hoe goed kan iets zijn als het alleen tot stand kan komen als we collectief continu over onze grenzen gaan? We moeten meer tijd nemen en wellicht iets minder willen. (Het lastige hieraan is dat tijd geld is, en dat we niet binnen afzienbare tijd gaan veranderen dat er meer geld naar de culturele sector en diens mensen gaat. Het is helaas waarschijnlijker dat er weer flink bezuinigd wordt. Tegelijkertijd is de afgelopen jaren de aandacht voor fair pay toegenomen. Terecht, maar als er niet meer middelen bijkomen, betekent dat dat hetzelfde bedrag over minder mensen verdeeld kan worden. Ze werken dan tegen een eerlijkere beloning, dat wel, maar als we alsnog niet iets veranderen aan de ambities en werkdruk, betekent het uiteindelijk alleen dat we ons in een burn-out blijven werken, zij het tegen een marktconform tarief.

Daarnaast roept dit de vraag op: als er minder wordt geproduceerd, wie mag dat dan doen? En wie gaat daarover? Als er minder ruimte is voor iedereen, werkt dat privilege in de hand. Hierin is dus ook iets te behalen vanuit de overheden, fondsen en subsidiënten, die enerzijds (zeggen te) luisteren naar het veld, maar ook het systeem in stand houden door zoveel eisen en voorwaarden te stellen dat, om het geld te krijgen, je als gezelschap of instelling eigenlijk niet anders kan dan hoog in te zetten op je beloftes, vervolgens door een overvraagd budget niet alles gehonoreerd krijgt en op een onhoudbare manier hard aan het werk moet om alsnog het aantal speelbeurten of bezoekers te behalen, zodat je geen risico loopt de wel toegekende subsidie weer in te moeten leveren.) Ik wil rustig, beleefd, helder en beargumenteerd schrijven, maar diep van binnen kan ik soms wel gillen van frustratie. Ik vat dit onderwerp persoonlijk op en het raakt me: het gaat immers om mijn vrienden, en om mezelf. Hierin kan het informele van de culturele sector een meerwaarde zijn en ik heb het dan ook steeds vaker met anderen in de culturele sector over deze persoonlijke overwegingen, moeheid en ontevredenheid. Toen ik laatst een van mijn opdrachten stopzette omdat ik merkte dat ik er fysiek aan onderdoor ging, was daar alle begrip voor. Er is meer aandacht voor fair pay, voor sociale veiligheid en het bevragen van machtsposities. Er wordt echt wel gesleuteld aan de kaders die soms zo muurvast lijken. Ik waardeer het dat de culturele sector niet zo winstgedreven is, al is dat niet echt een keus, maar gericht is op de mens, op samenwerking, op de creatieve geest, de mogelijkheden en op de menselijkheid. Het frustrerende hierin is dat we dus die menselijkheid kwijt te lijken raken, dat mensen worden ingezet als middel om een creatief of maatschappelijk einddoel te bereiken. Terwijl de individuele burn-out te voorkomen is als we daar collectief voor zouden kiezen. Laten we dus weer wat meer uitkijken voor elkaar en de focus op de mens terugbrengen in een sector die daar zo goed in is, die ons spiegelt wat het is om mens te zijn op een zwevend en draaiend stuk rots in een oneindig uitdijend universum. 

[evendelen-be]

10 tips om een burn-out te voorkomen

Een burn-out mag je niet onderschatten. Het is dus belangrijk dat je deze aandoening snel herkent zodat je tijdig kan ingrijpen.

Een burn-out is een ernstige aandoening ten gevolge van langdurige stress en vermoeidheid. In vele gevallen wordt deze stress veroorzaakt door het werk, maar een burn-out kan ook het gevolg zijn van stress en vermoeidheid in het dagelijkse leven. Het is belangrijk om een burn-out zo snel mogelijk te herkennen en aan te pakken. Maar uiteraard is het nog belangrijker om erover te waken dat het…

[beautysomenl]

Mijn ervaring met een Burn-Out

Mijn ervaring met een Burn-Out

Tips om een Burn-Out te voorkomen Het is inmiddels alweer enkele jaren geleden dat ik te maken kreeg met een Burn-Out. In de volksmond was het destijds (ik spreek over het jaar 2012) nog ‘de ziekte’ van luie mensen. Want een Burn-Out, tsssss dat was eigenlijk een vorm van aanstellerij. Continue reading

[overwijs]

Dag 160 – “Photograph”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van maandag 11 januari.

Opleidingsdag! Al mijn lessen vielen al uit door de SE-week, de week waar leerlingen hun schoolexamentoetsen maken, dus geen moeite hoeven doen met opvang of lessen verplaatsen. Wel moet ik bekennen dat ik het spannend vind.

De eerste keer dat ik Zoomziek werd, was tijdens de eerste online sessie van mijn opleiding en de laatste keer dat ik plat moest heb ik daar echt nog wel een merk de gevolgen gemerkt. Ik wil dat gewoon niet meer, maar iets voorkomen waarvan je niet zeker weet hoe het ontstaat is knap lastig.

Dan komt er nog bij dat waar ik tijdens de vorige opleidingsdag, maandag voor vakantie, het goed had ingeschat dat het huiswerk een probleem voor mij ging worden. Met 9 werkdagen tussen de twee opleidingsdagen, waarvan ik er 2 ziek ben geweest en 2 alleen maar bezig was met het voorbereiden van de huidige lockdown. Tel daar de ‘slechte’ start van mij vorige week bij op en je hebt mijn huiswerksituatie. Ik wist dat ik niet voldaan had aan de opdracht en daar hou ik niet van.

Ik ben op de middelbare school nooit de braafste leerling van de klas geweest, ik had een grote mond, ik kon vervelend doen, maar stiekem hoorde ik wel altijd de uitleg. Huiswerk had ik meestal wel gewoon af, cijfers waren best prima. Een stiekeme streber, misschien? Of ik verveel(de) me gewoon snel? Ik merk nu soms ook dat ik aan minder woorden al genoeg heb, het zou het kunnen verklaren.

Maar in mijn ik-wil-het-goed-doen-hart komt het hard aan om het dus niet voor elkaar te hebben, maar het was te complex voor die paar dagen vorige week. Toen we eenmaal goed en wel zaten bleek ik ook gewoon een deel van het huiswerk niet onthouden te hebben, straal overheen gelezen, niet scherp, vergeten of nooit geweten. Ik weet het niet, zo stond ik in plaats van 2-0 achter, opeens op 0-4 voor mijn gevoel.

Was ik de vorige opleidingsdag driftig aan het meetypen in de vorm van aantekeningen voor mezelf, dacht ik nu opeens na twintig minuten uitleg: “Verhip, moet ik niet iets doen om dit te onthouden en nog terug te kunnen vinden?”. Zo’n dag werd het dus… Snel begon ik mijn verslaglegging van de dag en probeerde ik de theorie bij te benen.

Ondertussen ben ik ook bezig met de dingen te doen waarmee ik denk te kunnen voorkomen dat mijn systeem weer overbelast raakt. Ik informeer de trainers en zet voor een deel van de dag waar het kan mijn camera uit. Niet dat ik dan minder input binnen krijg die ik moet verwerken, maar wel omdat ik dan ‘onderuit’ kan zitten, in de relaxstand en met een gezondere houding om te typen.

Wat een flashback naar mijn eigen schooltijd, al weet ik niet of ik zo in de klas zat, onderuit, huiswerk niet af, doen alsof je alles begrijpt wat er uitgelegd wordt en als er gevraagd wordt wie van het groepje gaat presenteren elkaar heel lang vragend aankijken tot iemand toegeeft.

Ja, het voelt echt als een klasje ondertussen. We zijn de staredowns, waarbij we elkaar in de camera aankijken, al gewend. We weten wie heel graag praat, wie er te graag praat en wie zich er liever zo min mogelijk mee bemoeid. We weten wie de strebers uit de klas zijn, wie de nerds die alles snappen, wie de kids zijn die stiekem met andere dingen bezig zijn en wie bezig is met kijken met een kritische blik naar alles wat een ander zegt.

Soms is het fijn om als docent even terug te gaan in het leerlingperspectief, om dingen als leerling te ervaren. Iets wat ik ook altijd probeer mee te nemen in de trainingen die ik geef, werkvormen die je wil gaan toepassen moet je ook zelf eens ervaren. Het kan namelijk zo zijn dat dingen die wij als docenten als heel leuk ervaren voor een leerling heel onprettig kan zijn, bijvoorbeeld omdat er teveel tijdsdruk is. Als je dat zelf eens ervaren hebt, weet je beter wanneer je iets wel of niet kan en moet toepassen in de les. De docent als leerling is dus heel waardevol.

Dus als de trainers een opdracht meegeven waarbij we in een groepje een presentatie moeten voorbereiden en we weten dat na afloop één van alle deelnemers, dus niet alleen uit jouw groepje, de gemaakte presentatie moet presenteren, voel je meteen de druk die leerlingen in de les dan ook ervaren. Als we terugkomen uit de breakoutrooms, na het maken van een presentatie over een complex stukje materie als je het mij vraagt, zit dus, vermoed ik, iedereen met zijn vingers gekruist. Ook ik mompel tegen mezelf: “fingers crossed” in de hoop dat het rad met onze namen wat straks gedraaid wordt niet op mijn naam stopt.

Je raadt het al… “Milou” stond er met grote letters op het scherm. Ik was echt even die leerling, en vanuit mijn perspectief als docent kon ik het niet laten om te zeggen: “Ik ga dit nooit meer bij mijn leerlingen doen. Ik dacht nog wat is de kans dat ik moet…”. Ik presenteer zo goed en kwaad als ik kan en mag nog complimentjes ontvangen ook na afloop. Blijkbaar had ik het wel goed gedaan, of waren ze in ieder geval heel erg lief. Dat maakte toch weer iets goed voor deze aan-zichzelf-twijfelende leerling-Milou. Man, wat mis ik de middelbare school (soms) niet. Beetje gek om te zeggen als docent, of niet? Life's better now (as a teacher) than it was back then (as a student).

Look at this photograph

Every time I do, it makes me laugh

How did our eyes get so red?

And what the hell is on Joey's head?

And this is where I grew up

I think the present owner fixed it up

I never knew we ever went without

The second floor is hard for sneaking out

And this is where I went to school

Most of the time had better things to do

Criminal record says I broke in twice

I must've of done it half a dozen times

I wonder if it's too late

Should I go back and try to graduate?

Life's better now than it was back then

If I was them, I wouldn't let me in

Oh, oh, oh

Oh, God, I, I

Every memory of looking out the back door

I have the photo album spread out on my bedroom floor

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

Every memory of walking out the front door

I found the photo of the friend that I was looking for

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

(Goodbye)

Remember the old arcade?

Blew every dollar that we ever made

The cops hated us hanging out

They said somebody went and burned it down

We use to listen to the radio

And sing along with every song we know

We said someday we'd find out how it feels

To sing to more than just the steering wheel

Kim's the first girl I kissed

I was so nervous that I nearly missed

She's had a couple of kids since then

I haven't seen her since God knows when

Oh, oh, oh

Oh, God, I, I

Every memory of looking out the back door

I have the photo album spread out on my bedroom floor

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

Every memory of walking out the front door

I found the photo of the friend that I was looking for

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

I miss that town

I miss their faces

You can't erase

You can't replace it

I miss it now

I can't believe it

So hard to stay

Too hard to leave it

If I could relive those days

I know the one thing that would never change

De liedjes luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/3hb2ScEVkGchcAQqrPLP0R?si=QHZ86GW8QcqMKcjFnqypcQ

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

[burnoutcounselor]

Burn-Out Coaching Ondernemen met relatieproblemen en burnout

Een burn-out heb je nooit alleen: Je relatie, kinderen, vrienden, collega’s, medewerkers, klanten; iedereen heeft er in meer of mindere mate last van. Kijk eens naar je partner (je man, vrouw, vriend, vriendin); hoeveel moet die wel niet van je houden om al jouw ellende steeds maar weer op te vangen. Om steeds maar weer die chagrijnige antwoorden te accepteren. Die klaagzangen aan te horen, weer een feestje af te moeten zeggen. Hoe moeten ze die 'niet te snappen' angsten snappen? Je snapt ze zelf niet eens. Overdag doe je je stinkende best om je bedrijf draaiende te houden en probeer je medewerkers en klanten tevreden te houden, maar thuis raken ze steeds meer teleurgesteld in je. Met een burnout heb je je handen vol aan jezelf.

Je hebt je energie hard nodig om nog een beetje overeind te blijven. Om te overleven en soms zelfs om adem te halen. Het is fijn als je even geen energie hoeft te steken in je relatie en je gezin. Je verwacht dat je partner jóu nu even ondersteund. Dat ze je huiselijke taken uit handen neemt. Dat ze je ontlast van de opvoeding van je kinderen. Dat ze steeds herhaalt dat het allemaal wel goed komt. Daarvoor ben je toch getrouwd! Door dik en dun, in voor- en tegenspoed! Bij burnout is het logisch dat je relatie onder druk staat.

Relatieproblemen ontstaan vooral als je je eigen problemen niet effectief aanpakt. Voor je partner is het verschrikkelijk om te zien hoe je steeds verder wegzakt. Ze wil je helpen, maar ze kan je niet kan bereiken. Bovendien heeft je partner het zelf al druk genoeg met een baan, de kinderen en sociale activiteiten. Maar wát je partner ook doet; ze is in ieder geval NIET je therapeut. Dat mag je niet verwachten. Dan worden je relatieproblemen nog groter dan je burn-out. Dan is de veiligheid die je jouw gezin wilt bieden volledig weg. En neem maar van me aan; dan wordt je grootste angst realiteit en stort je helemaal in. Dat wil je echt niet.

Als Burnout Coach moet ik helaas regelmatig constateren dat veel ondernemers dit wel líjken te willen. Het doorzettingsvermogen dat je gebruikt om je bedrijf uit te bouwen, gebruik je nu op een negatieve manier. Dit typische manager-gedrag is nodig om überhaupt een burn-out te kunnen krijgen. Je moet jarenlang de signalen negeren en er nóg harder aan trekken. Je moet jarenlang niet naar je lijf, je klachten en je partner luisteren. Je moet jezelf jarenlang uitputten. Anders kun je geen burn-out krijgen. Hetzelfde geldt voor veel relatieproblemen.

Relatieproblemen zie je vaak ook lang van tevoren aankomen: Je moet jarenlang alle signalen negeren. Je moet jarenlang niet naar je lijf en je partner luisteren. Je moet jarenlang je relatie uitputten. Er meer energie uit halen, dan er in stoppen. Anders kun je geen relatieproblemen krijgen.

Ik sprak laatst een CEO die me vertelde dat zijn relatie aan het afbrokkelen was. Hij hield van zijn vrouw en kinderen. Die waren alles voor hem. Maar ja; omdat ze beide een drukke baan hadden, namen ze geen tijd voor elkaar. En als ze samen waren, hadden ze het alleen nog maar over problemen, de kinderen en het huishouden…..

Het is niet altijd duidelijk of er eerst relatieproblemen waren of eerst de burn-out symptomen van één van de partners. Dat maakt ook helemaal niets uit. De onderliggende structuur is namelijk hetzelfde. De oplossing dus ook. Het begint bij jezelf serieus te nemen en NU aan je jezelf gaan werken. Je hoeft alleen maar aan jezelf te werken.

Je hoeft niet aan je burn-out, je relatieproblemen, onzekerheden of sociale angsten te werken. Je hoeft alleen maar aan jezelf te werken. Maar ja; dat is nou juist het probleem. Dat schuif je voor je uit. Dat heb je al bewezen, anders had je nu geen burn-out symptomen gehad!! Dan had je nu geen relatieproblemen gehad!! Dit is al lang bewezen, dus bespaar je de moeite als je het wilt ontkennen of het tegendeel wilt bewijzen.

Om tegelijkertijd je burn-out en je relatieproblemen aan te pakken volg je gewoon een degelijk burnout traject bij mij. Eventueel volg je af en toe samen met je partner een sessie en gaan we samen helderheid creëren en afspraken maken. Je partner is namelijk ook hartstikke onzeker over de situatie. Je wilt haar niet teleurstellen,  maar onbedoeld daar ben je al aardig mee bezig.   Je kunt nu écht geen tijd voor jezelf vrijmaken.

Als ondernemer ben je vooral druk met je organisatie, cashflow, nieuwe klanten vinden en een consistente groei realiseren. Maar weet je nog waarom je jouw onderneming gestart bent? Je wilde toch flexibiliteit, financiële vrijheid en je eigen tijd indelen? Het is nu natuurlijk niet het juiste moment om die wilde plannen te effectueren. Dat is het nooit! Realiseer je dat als je straks écht omvalt met een zware burn-out, dat je dan afstand móet nemen.

Ik heb al diverse directeuren zover gekregen dat ze er serieus werk van maakten om een (tweede) burn-out te voorkomen. Dat ze aan zichzelf gingen werken vóórdat hun partner de handdoek in de ring gooide. Dat is de reden waarom ik mijn werk zo geweldig vindt. Het is echt veel prettiger om aan de goede kant van het randje te blijven. Bel me gewoon en laten we kijken hoe je jouw energie en kracht weer terug krijgt. Mogelijk ga je dan straks doen waar je ondernemer voor bent geworden.

[actuma]

Fractievoorzitter PvdD Esther Ouwehand wegens overbelasting tijdelijk uit Kamer

Partij voor de Dieren heeft laten weten dat hun fractievoorzitter Esther Ouwehand tijdelijk zal vertrekken uit de Tweede Kamer, omdat ze zich heeft ziekgemeld wegens overbelasting. Tot eind januari zal kamerlid Christine Teunissen haar taken overnemen als fractievoorzitter en Eva Akerboom zal tijdelijk de vrijgekomen fractiezetel innemen. Op sociale media heeft de 46-jarige Ouwehand in een verklaring laten weten dat wie tegen de roofbouw op aarde strijdt, het ook onder ogen moet zien wanneer er roofbouw op zichzelf wordt gepleegd. In overleg met haar huisarts heeft ze besloten voorlopig haar taken neer te leggen, waarbij ze aangeeft dat ze denkt genoeg te hebben aan de ziekteverlofperiode van 16 weken die hiervoor geldt in de Kamer. Ouwehand had in 2015 een burn-out, waarbij ze 11 maanden met ziekteverlof was. Om dit te voorkomen wil ze nu vroegtijdig gehoor geven aan haar gezondheidsklachten. Read the full article

[brievenuitinnsbruck]

Pour aller tout droit, prenez à gauche. Flexiebel blijven.

Enkele auteurs die mij de voorbije maanden hebben geïnspireerd.

Ik vermoed dat mijn interesse in Afghanistan begonnen is na de gesprekken met de uitbater van het Afghaanse restaurant in Innsbruck (Ariana). Hij vertelde mij voor het eerst over Emran Feroz. Een Afghaans-Tiroolse Journalist die zeer zijn best doet de Afghaanse problematiek in de actualiteit te houden. Het lukt hem via de socials, talks en podcasts vrij goed door te dringen in Duitse berichtgeving. Plots leek er een connectie te bestaan tussen een klein Alpenstadje in Tirol en het ongrijpbare en tragische land uit het Midden-Oosten. Hij inspireert omdat hij multi-getalenteerd lijkt, hij is niet alleen een journalist die nooit lijkt te slapen, hij is er daarnaast, en zo herken je de goede journalisten, erin geslaagd zijn eerste boek te publiceren. Het boek ben ik nog niet kunnen beginnen maar ter opwarming zijn er zijn optredens in in verschillende podcasts. Hij kan het probleem zeer duidelijk schetsen. Ik heb ongeveer alles beluisterd wat er van hem te vinden is. En het lijkt er niet op dat het in Afghanistan de goede richting uitgaat ...

Outside online is een Amerikaans magazine waarvoor enkele top-journalisten schrijven. Het volgende artikel waaruit ik wat parafraseer is een pareltje en gaat op een heel originele manier dieper in op hoe we werk en leven beter kunnen afstemmen. Dit concept is de laatste maanden te vaak op een verwend-Westerse manier uitgemolken. Het lijkt alsof je enkel nog een interview krijgt in de week-magazines van de grote kranten als je in of net door een burn-out bent. Het hoofdprobleem is dat maatregelen pas getroffen worden door de persoon in kwestie als de bom ontploft is. Terwijl er heel wat voor handen is om voordien in te grijpen. Zolang je wat autonomie kan versieren van je werkgever, is er voor de goed-verdiende Westerling geen reden om zijn eigen ondergang niet te voorkomen.

Ik kan wel vermoeden dat onze ratrace zo ver blijft lopen omdat het ons ook voordelen oplevert. Daarom stap je pas uit als het te laat is. Want met elk voordeel komt ook met een prijs. Mensen willen bekomen voordelen zelden terug afgeven.

“Anything that resists monetization creates a space outside our culture of total work,” he says. These spaces are where we’re at our best.“

‘’giving people the time and mental freedom to actually care about things that aren’t themselves and their immediate families.”

In een recent interview (dS) met Guillaume Martin, staat het volgende (over het WK Wielrennen in 2011):

“De Fransen zijn de favoriet. Martin belandt in de ­finale in een kopgroep van zes, samen met Pierre-Henri Lecuisinier, zijn kamer­genoot en beste kameraad in de ploeg. Wanneer een Belg demarreert, ­offert hij na enige aarzeling zijn eigen winst­kansen op voor zijn teammaat en gaat ­achter de Belg aan. Lecuisinier wint de sprint en wordt wereldkampioen, Frankrijk blij.

Martin heeft er lang een wrang gevoel aan overgehouden, schrijft hij. ‘Het kostte me enige tijd om dat wat nogal voor de hand lag te accepteren, namelijk dat ik liever zelf had gewonnen.’ ­Later dringt het tot hem door waaróm hij niet zelf voor de over­winning ging: de wedstrijd werd live ­uitgezonden, en in zijn achterhoofd wist hij ook wel dat die geste een goede ­indruk zou maken op potentiële werk­gevers. Zijn punt: achter wat altruïsme lijkt, schuilt heel vaak zelfzucht. En dat is helemaal oké.“

Hij vermeldt ook het concept “authentiek egoïsme”. “We moeten anders naar egoïsme leren ­kijken. Je hebt de egoïstische kerel die alleen om zichzelf geeft, zonder rekening te houden met de wereld rondom zich, maar er is ook een egoïsme dat ­natuurlijk is. We worden alleen geboren, we ontwikkelen onszelf als individuen en we sterven alleen. We moeten dat aanvaarden en er niet hypocriet over doen. Pas dan kunnen we een eerlijke relatie ontwikkelen met de buitenwereld en ons ethisch gedragen. Ik noem dat authentiek egoïsme: het is natuurlijk en het kan het begin zijn van iets goeds.”

Caro Van Thuyne, schrijfster van ‘Hier begint de natuur’, schrijft het volgende: “In haar boek Pure colour deelt Sheila Heti de mensen op in drie categorieën: je hebt de vogels, de vissen, en de beren. De vogels kijken van op afstand naar de dingen en ze zoeken naar schoonheid, orde en harmonie. De vissen zijn gefixeerd op eerlijkheid en rechtvaardigheid en de beste condities voor de meerderheid. De beren zijn gericht op hun dierbaren, ze zijn een en al liefde en bescherming voor wie hen het meest nabij zijn. Ik zou zeggen dat ik alle drie ben: in mijn hoofd en mijn boeken een vogel, voor mijn dierbaren een beer, en als mens op deze aardbol een vis, maar dan misschien een minder antropocentrische vis dan die van Sheila Heti.’

De Standaard heeft twee thuis-columnisten. Eigenlijk is het vooral Dalila Hermans die ik lees en deel. Soms kan Hans Cottyn mij overtuigen, zoals op 1 Juli: “Een avondwandeling heeft geen enkel streven, niet in tijd, niet in tempo, niet in afstand, niet in luchtverplaatsing. Je stapt zomaar de deur uit, trekt geen andere schoenen aan, voorziet geen leeftocht, heupfles of stafkaart. Je stelt je er niets bij voor, geen vergezichten, geen graat, geen acht bergen. Omdat de dag bijna ­afgerond is, kun je elke pretentie thuislaten. Gewoon de slippers accepteren. Er wordt je veel vergeven tijdens avondwandelingen. Het laatste licht maakt mild.”

[activateme]

Belicht je schaduwzijde

De schrikwekkende nieuwsbeelden en manipulerende beelden uit reclamemedia die dagelijks bij ons binnenkomen via de sociale platformen, televisie- en filmkanalen verhogen onze stresshormonen. Ze overprikkelen, wakkeren bestaande angsten aan en staan diepgaander beleving van je emoties in de weg. De persoonlijke schaduw als metafoor voor onbewuste impulsen, angsten, schuldgevoelens en verdrongen emoties, wordt zo nog groter. Tijd voor je eigen schaduw te belichten en hoofd en hart te balanceren…

Als je eigen schaduw in je weg staat…

Ondanks dat de dagelijkse input van buitenaf belastend werkt, is het toch moeilijk om af te schakelen. Een deel van ons brein houdt zich al van in de préhistorie bezig met het inschatten van risico’s en gevaar alsook het aftasten van onze sociale context. Onbewust zoeken we veiligheid op deze manier. En als je geen troost of hulp kreeg bij emotionele kwetsuren of trauma’s, is de kans veel groter dat je hyperalert bent naar wat je kan overkomen, en dat je erg gevoelig bent voor de mening van anderen. Doordat je zenuwstelsel de uitknop vaak niet meer vindt, blijven onverwerkte negatieve ervaringen zich in je schaduwkant opslaan. Op een gegeven punt wil je schaduwkant in het licht van bewustzijn treden omdat bij wijze van spreken je schijf vol oude disfunctionele rommel zit en je wil resetten. Vaak ontstaat dit verlangen bij een trigger als een scheiding of rouw om een dierbare of verlies van je job. Ook bekende triggers zijn een midlifecrisis en faalangst voor toekomstige uitdagingen. Als je die schaduwkant die steeds duisterder wordt alleen blijft dragen kan je in een doodlopende straat belanden waarin je tevergeefs een uitweg zoekt. Je zit verstrikt in je eigen gedachten en kan je alsmaar malende verstand dat zegt “wat als” niet meer uitschakelen. Herkenbaar? Het is nog erger als je al hoog gevoelig bent of op één of andere manier een buitenbeentje bent waardoor je makkelijker uit het ritme van de maatschappij valt. Gelukkig hoeven we het niet zover te laten komen dat we depressief of verslaafd worden, of dat we een burn-out krijgen of erger nog zelfmoord willen plegen. Voorkomen is altijd beter dan genezen. Er is namelijk een manier om je schaduw in het licht te brengen; het pad van zelfheling via zelfexpressie. De delen uit je schaduwkant die lang verdrongen bleven mogen op een aangename en veilige manier naar buiten gebracht worden. Het resultaat is dat je terug meer in balans komt en je energie weer goed kan stromen.

Zelfexpresie als therapeutisch middel:

Het pad van zelfheling brengt uiteindelijk rust en evenwicht omdat ballast uit het verleden zich kan oplossen en je je lot in eigen handen nemen kan. Een veilig hulpmiddel daartoe is de creatieve therapie. Terwijl vroeger deze vooral werd ingezet voor diagnosevorming, is ze vandaag al een tijd buiten de muren van de psychiatrie actief. Ze staat als een volwaardige therapievorm op eigen benen. Zo is de creatieve therapie ook preventief van aard geworden. Ze kan voorkomen dat je verstrikt geraakt in psychisch lijden door vroegtijdige bewustwording van onbewuste familiepatronen of emotionele blokkades. En ze werkt ook zonder zware issues gewoon door haar ontspannend effect en tijd die je voor jezelf neemt. Bovendien is creatieve therapie interessant als nazorg voor wie een opname beëindigd heeft. De vele mogelijkheden aan hulpmiddelen en methodes brengt voor elkeen wat geschikts. Je kan je rode draad in je leven blootleggen zonder de herbeleving van de pijn en kwetsuren die je bij gesprekstherapie soms ervaart. Hoe deze therapievorm wordt ingezet kan sterk afhangen van de interesses en aanleg van de persoon die je voor je hebt. Het is ook iedereen werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg aan te raden om op zijn minst eens met creatieve therapie kennis te maken en te zien hoe het een aanvulling op de eigen praktijk kan zijn.

Voordelen van het werken met beeld – woord – klank – beweging – natuur:

° De beeldtaal is primair en geeft daardoor toegang tot vroege jeugdervaringen.

° Er ontstaat meer balans tussen hoofd en hart.

° Verbetering van oog-hand coördinatie en algemene motoriek.

° Er ontstaat leerrijke sociale interactie bij groepstherapie.

° Er komt individueel inzicht in de eigen emotionele en geestelijke problematiek.

° Ontspannende en zelfhelende effecten ontstaan spontaan en werken krachtig.

° Deze therapie is minder confronterend dan gesprekstherapie.

° Interessante ervaring voor minder auditief ingestelde mensen zoals gehoorgestoorden.

° Makkelijker om zich uit te drukken voor beelddenkers.

° Stimulerend medium voor communicatie en geluksgevoel van dementerende mensen.

° Er ontstaat meer verbondenheid met cultuur en natuur.

° Het werkt goed bij stress- en paniekaanvallen om tot rust te komen.

° Je vervalt niet in slachtofferschap doordat je het zelf in de hand neemt.

° Interessant voor spiegelingen van werkpunten.

° Geeft inzicht in traumatische ervaringen zonder ze te moeten herbeleven.

° Het is een ideaal medium om verdriet een plaats te geven door acceptatie en loslaten.

° Het bewegen in de natuur of de tuintherapie leert je omgaan met groeiprocessen.

Hoe werkt het bij Kimarte?

De therapeutische sessies of workshops zijn vooral beeldend van aard en er is een eigen therapeutische ruimte met de nodige werkmaterialen voorzien. De andere werkvormen zijn vooral ondersteunend. Tekeningen of schilderijen worden geregeld ingeleid door een meditatietekst, we werken met muziek, er zijn workshops in de natuur, of we werken met geschreven tekst of drama-oefeningen. Ook natuurthema’s als de vier seizoenen en de vijf elementen zijn belangrijk; ze leren omgaan met polariteiten, veranderingen en cyclische processen. Mandalavormen zoals de flower-of-life, één van de bouwstenen uit de heilige geometrie van het universum, kunnen eveneens worden ingezet als helinginstrument. Het workshopcentrum van Kimarte ligt op enkele minuten stappen van het plaatselijke natuurreservaat en biedt de mogelijkheid om in de directe omgeving aan natuurbeleving te doen. Ook overnachtingsmogelijkheden en eetgelegenheden of een superette zijn dichtbij.

Wat past er voor jou?

Bij persoonlijke problematiek of trauma waar je mee wil in de diepte werken, bij beperkende of veel aandacht vragende geestelijke of fysieke handicap, bij persoonlijke afkeer van groepsactiviteiten, omwille van sociale angst, hooggevoeligheid, etc.

Individuele sessies Sessies van 1 tot 1,5u op wekelijkse basis en daarna tweewekelijkse waarbij ook een dossier wordt bijgehouden na een éénmalig gratis intakegesprek van 1/2 uur. Na vijf verkenningssessies is er een evaluatie en daarna meer gericht therapeutische sessies.

Bij verlangen naar interactie met andere mensen, minder zware problematiek of beperkter budget, bij een vast programma waarbij je zelf de formule die je wil boeken kan kiezen etc.

Wekelijkse groepssessies Van 2 tot 2,5u, op zaterdagvoormiddag

Bij gebrek aan tijd in werkweken en bij zin in een creatieve groepsvakantie:

https://www.kimarte.com/mer-zee-mar/ https://www.kimarte.com/maasmandalas/ Een creatieve vakantie aan zee met een vast programma of een mandalaweek in het Maasland naar gewenste data te boeken of een teambuilding volledig naar eigen wensen en berekend op maat zijn mogelijk. Ook kan je voor een groep een bijscholing in vakantieformule aanvragen.

Ikzelf ben als begeleidster van jullie creatief therapeutisch proces niet de belangrijkste persoon om te zeggen hoe en wat je moet doen. Ik reik je dingen aan en ik coach je maar uiteindelijk doe je heel veel zelf.

Welkom bij Kimarte,

Marleen Kerkhofs

Hier vind je meer info over Marleen van Kimarte en alle activiteiten die ze organiseert.

[happywithyoga]

We hebben het tegenwoordig vaak druk, en burn-outs komen steeds vaker voor. We zijn gehaast en rennen door de week heen, zowel op het werk als in ons privé leven. Het resultaat hiervan is dat burn-outs steeds vaker voorkomen... In dit blog besteedt onze gastblogger Bianca van Mana Yoga en Kahuna Massage graag wat meer aandacht aan het onstaan van burn-outs én hoe je er weer vanaf kunt komen. https://ift.tt/2D0X0zi

[peachykidd0]

Geld

Een tijd geleden had ik een gesprek met mijn vader over werken. Dat ik het niet voor mij kon zien om fulltime te werken, 40 uur per week. Het eerste wat mijn vader zei was dat ik minder zou verdienen en dus minder breed zou kunnen leven en mijn droombeeld van een groot huis met een tuin wel kon vergeten. Er werd ook een negatieve opmerking  gemaakt rond parttimers.

Na dit gesprek zat ik een beetje in conflict met mijzelf en dacht ik dat ik een boel moest heroverwegen. Is parttime werken slecht of zwak? Mijn persoonlijke situatie zag er toen anders uit. Ik was zwaar overspannen en niet veel later zat ik in een burn-out. Toch sta ik, ongeacht hoe mijn gezondheid is, achter minder werken. Maar dan moet er wel iets veranderen.

Mijn pa had wel gelijk. Minder werkuren staat gelijk aan minder geld verdienen in deze maatschappij. Maar minder werken heeft juist veel voordelen. In augustus 2019 is er een onderzoek gedaan “Work Life Choice Challenge 2019 Summer” door Microsoft in Japan. In deze maand werd er 4 dagen gewerkt in plaats van 5 dagen. Op vrijdag was het kantoor gesloten en de fulltime werkgevers kregen betaald verlof tijdens de kantoorsluitingen.

Het onderzoek onderzocht de balans tussen werk en privé en was verder gericht op het stimuleren op productiviteit en creativiteit. Het resultaat was verassend positief. De arbeidsproductiviteit was 39,9% meer was dan in augustus 2018. En dat dus met 1 dag minder werken per week.

Naast deze arbeidsproductiviteit stijging bleek dat er 58,7% minder papier printjes waren gemaakt en elektriciteit consumptie was gedaald met 23,1%.

Ik kan mij voorstellen dat met een minder lange werkweek minder stress wordt ervaren. Je hebt meer tijd voor andere zaken die voor jou belangrijk zijn en je zit veel beter in je vel. Dit staat gelijk aan een betere mentale en fysieke gezondheid. Daarom ben ik sterk voor een 4-daagse werkweek. Je ziet steeds meer mensen overspannen en in een burn-out. Dit willen we juist zo veel mogelijk voorkomen.

In het kort. Er zitten veel positieve effecten aan een kortere werkweek. 4-daagse werkweken maakt men 40% productiever. Je kunt zeggen dat die gewerkte uren zelfs meer waard zijn dus het is niet vreemd om te zeggen dat deze parttime werknemer hetzelfde salaris kan krijgen als een fulltime werknemer. Nog beter zelfs als een kortere werkweek de norm wordt.

Eadicicco, L. (2019, 4 november). Microsoft experimented with a 4-day work week in its Japan office, and productivity jumped by 40%. Business Insider Nederland. 

https://www.businessinsider.nl/microsoft-4-day-work-week-boosts-productivity-2019-11?international=true&r=US

Notitie: Na het schrijven van dit artikel las ik de eerste alinea en besefte ik dat we misschien als aller eerst de negatieve lading van parttime werken moeten veranderen. Zolang we daarop neerkijken gaan we het niet accepteren en zijn we nog steeds even ver van het doel.

[iklees]

Study Trilogy / Maria V. Snyder

[SPOILER ALERT: Ik bespreek alledrie de delen van deze trilogie in één keer. Het is onvermijdelijk dat bij de latere delen spoilers over de eerdere delen voorkomen.]

In deel 1, Poison Study, krijgt Yelena de keus: voorproever worden voor de Commandant van Ixia, of opgehangen worden voor de moord op degene die haar twee jaar lang heeft gemarteld. Ze wordt opgeleid als voorproever door Valek, die haar vergiften leert herkennen. Yelena ontdekt dat ze niet alleen gevaar loopt om vergiftigd te worden; de vader -- en mededader -- van haar oude vijand is uit op wraak. En of dat niet genoeg is, wordt ze op een dag ook nog aangesproken door Irys, een magiër uit Sitia, die haar verteld dat ze beschikt over magische krachten -- strict verboden in Ixia! -- en dat Sitia haar zo gevaarlijk vindt, dat Irys haar eigenlijk zou moeten doden. Yelena weet Irys over te halen om haar een jaar respijt te geven, om te onstnappen naar Sitia en daar te haar magie te leren beheersen.

Deel 2, Magic Study, begint als Yelena wordt verbannen uit Ixia: haar magie is ontdekt en de Commandant heeft haar ter dood veroordeeld, maar geeft haar als beloning voor haar hulp bij zijn redding, de kans om het land te verlaten. Yelena vertrekt naar Sitia om onderwezen te worden in magie. En om haar familie te leren kennen, want ze blijkt geen wees uit Ixia, maar als 6-jarige geroofd uit Sitia. Haar ouders zijn blij om haar te zien, haar broer Leif helemaal niet. Terwijl Yelena wordt opgeleid, krijgt Sitia te maken met een magiër die martelt en moord om met de zielen van zijn slachtoffers zijn eigen macht te vergroten.

In deel 3, Fire Study, wordt duidelijk dat de magiër die in deel 2 is verslagen niet alleen was. Een rebelse stam van de Sandseed clan, de Daviian Vermin, hebben een oude en taboe-verklaarde bloedmagie hervonden. Aan hun kant hebben ze ook een vuurmagiër, die heel erg machtig blijkt te zijn door alle zielen die hij al heeft weten te binden. Volgens haar onderwijzers is Yelena een 'soulfinder'; dat boezemt iedereen schrikt in want de laaste zielenvinden, 125 jaar geleden, bleek een gruwelijke dreiging. Maar misschien is Yelena daardoor de enige die weerstand kan bieden tegen zielenstelers zoals de vuurmagiër.

Ixia wasn’t perfect, but there were benefits to living there. For me, Valek was one. I missed seeing him every day, missed discussing poisons and fighting tactics and missed having a soul mate who knew what I needed before I did. I sighed. Better to have an immunity to magic like Valek than to be this feared Soulfinder. A Soulfinder, and completely useless against a Fire Warper. The Commander’s views on magic didn’t seem so extreme now. Magic was messy. And what the Vermin had done to increase their powers remained more horrible than anything I had witnessed in Ixia. “Leif, what about that Fire Warper?” I asked. Since the incident in the jungle, I hadn’t had time to discuss it with him. “Have you seen a magician step from a fire before?” “No. Roze Featherstone can make huge fires that’ll consume whole buildings, but she’ll burn if she gets too close to one. Since you’ve come home, I’ve been seeing all types of strange magic. You bring out the best and the worst in people,” Leif tried to joke. I failed to be amused. “The Vermin are using old magical rituals. Do you know anything about them?” “The Sandseed Story Weavers’ powers are legendary. They used to be called Efe Warriors. I had thought the stories of these Warriors were exaggerated.” Leif paused for a moment. “Until now. Two thousand years ago, well before the Sitian clans united, the Efe Tribe dominated the others. Using blood magic, the Efes had no rivals. The other clans would give them whatever they wanted. Food, gold or sacrifices, hoping to placate them. A disagreement erupted between the Efe rulers and a civil war started. The ensuing battle flattened the Daviian Mountains.” “Mountains?” “Now a plateau.”

De drie delen zijn één doorlopend verhaal -- hoewel er na deel 1 en 2 wel een afgeronde verhaallijn is, dus je zou dan kunnen stoppen, maar waarom zou je dat doen? Er is een volgende trilogy Soulfinder (Shadow Magic, Night Magic, Dawn Magic), en die zal ik ook wel gaan lezen, na eerst even iets anders dan fantasy. Wat ik aan deze trilogie leuk vond, is dat er veel grijstinten zijn (naast absoluut kwaad, dat wel); zo hebben  bijvoorbeeld Ixia en Sitia allebei hun voors en tegens. Minder sterk vond ik de manier waarop Yelena iedere keer in de nesten raakt door zich hals over kop in dingen te storten, waarna dan Valek als een 'deus ex machina' opduikt om de boel te redden.

[mijndagboekblog]

Nooit goed genoeg – Omgaan met perfectionisme

Het kan altijd beter, leuker en mooier. Dat was voor lange tijd mijn onbewuste mantra. Ik had niet eens door dat ik zo streng voor mezelf was. Ondertussen zorgde het ervoor dat ik me ontevreden en ongelukkig voelde. Perfectionisme knaagde continu aan mij, zelfs als ik hoge cijfers haalde, veel sportte en gezond at. Gelukkig kan het ook anders, weet ik inmiddels.

Perfectionisme als drijfveer

Perfectionisme heeft voor- en nadelen. Het zorgt er enerzijds voor dat je veel doet en streeft naar hoge kwaliteit. Absoluut niet verkeerd. De keerzijde is echter dat je nooit tevreden bent, jezelf niet toelaat om te genieten als je iets hebt bereikt en dat je vaak vanuit ontevredenheid handelt, in plaats van enthousiasme.

Door mijn perfectionisme genoot ik een stuk minder van mijn leven, terwijl ik mezelf heel gelukkig mag prijzen met alles wat ik heb en doe. Daardoor zat ik in 2014 zelfs tegen een burn-out aan. Ik was nog maar 24 jaar oud en kwam iedere avond uitgeput thuis. Ik werkte 40 uur, had twee uur reistijd per dag en wilde daarnaast veel sporten en bloggen. Terugkijkend op die periode zat het probleem niet in dat drukke leven. Het probleem zat vooral in mijn eigen verwachtingen. Niks wat ik deed, vond ik goed genoeg.

Ik moest slanker, succesvoller en leuker zijn. Het ideaalbeeld van vrouwen zonder enige imperfecties zal hierin ook een grote rol spelen. Ik was erg onzeker over mijn vetrolletjes, cellulite en aanhoudende acne. Naast dat ik hoge eisen had over mijn carriere, vond ik ook dat ik er altijd tiptop uit moest zien. Daarom sportte ik veel, at ik zo gezond mogelijk en had ik een uitgebreide huidverzorgingsroutine.

Gelukkig trok mijn vriend Peter aan de rem toen ik op een zondagavond in een lichte paniekaanval het niet meer zag zitten om de volgende dag naar mijn werk te gaan. Na een week volledige rust te hebben genomen, ben ik minder gaan werken en heb ik wekenlang niet geblogd. Dat voelde als een mislukking, maar ook een bevrijding. Het leven gaat gewoon door als je minder hard aan alles trekt.

Hierdoor realiseerde ik me dat ik zo niet langer door kon gaan. Perfectionisme zit diep in mij geworteld. We zijn inmiddels zes jaar verder en ik heb er nog steeds af en toe last van. Soms val ik terug in dat negatieve gedachtenpatroon en ga ik over mijn eigen grenzen heen. Gelukkig kan ik dat inmiddels beter herkennen en gun ik mezelf vaker rust.

Ik schreef ook een stuk over middelmatig zijn, want niet alles hoeft sneller, beter en groter.

De oorzaak van perfectionisme

De achterliggende oorzaak van perfectionisme is vrijwel altijd angst. De angst om buitengesloten te worden, om te mislukken, om alleen te zijn, om raar gevonden te worden. Die angst is logisch, maar irrationeel. Het is zoeken naar controle die je nooit volledig zult hebben. Perfectionisme probeert je dus te beschermen tegen falen, maar slaat vaak te ver door in negativiteit. Het houdt je tegen om dingen uit te proberen en positief over jezelf te denken.

Buddha zei: “The mind is everything. What you think, you become”. Gedachten zijn enorm krachtig, je handelt – bewust en onbewust – naar hoe je denkt. Als jij bij een nieuw project denkt ‘het moet perfect zijn, anders is het mislukt’, dan is de kans groot dat je er krampachtig mee omgaat. De vraag is of het er echt beter van wordt.

Minder perfectionistisch zijn helpt juist om je doelen te behalen en om gelukkiger te zijn met jezelf. Het is prima om dingen uit te proberen zonder dat het gelijk perfect moet zijn. Je mag fouten maken, daardoor leer je juist veel meer dan als je het angstvallig perfect wilt doen. 

Zet je perfectionisme om

Niet iedereen is een perfectionist, maar ik denk dat iedereen wel een innerlijke saboteur in zichzelf heeft zitten die je angsten onder controle probeert te houden. Dat kan een vergelijker zijn, een uitsteller, een zorgenmaker, een drama queen, enzovoort. Alles om te voorkomen dat je faalt.

Als je deze saboteur teveel toelaat, dan kan het je gedachten en je leven gaan beheersen. Het kan je onzeker maken en het kan er zelfs voor zorgen dat je dingen doet die je helemaal niet gelukkig maken, zoals een zogenaamd ‘succesvolle’ baan aannemen of in een vervelende relatie blijven zitten. De situatie is voor iedereen anders, maar het is belangrijk om deze saboteur te leren herkennen.

Het is dat stemmetje in je hoofd dat zegt: ‘zij is veel slanker dan jij’ of ‘zie je wel, je kan dit niet’.

Als je dat stemmetje leert te herkennen, dan kun je er iets mee. Waarschijnlijk gaat deze saboteur nooit volledig weg, maar je kunt die energie wel omzetten in positieve zin. Dit doe je in vier stappen:

Herken je innerlijke saboteur. 

Wat doet deze met je en waarom?

Weten wat de triggers zijn. 

Wat zorgt ervoor dat je opeens een aanval krijgt van negatieve gedachten? Dat kan je werk zijn, een bepaalde persoon in je omgeving of misschien wel een te strakke spijkerbroek die je toch aandoet.

Aandacht geven aan deze gedachten. 

Wat ik al schreef, is dat de hoofdoorzaak van bijna alle negatieve gedachten angst is. Wees dankbaar dat deze saboteur ervoor zorgt dat je oplet. Maar zeg dan tegen jezelf om er verder niets mee te doen, omdat het je niet verder helpt.

Zet het om in iets positiefs. 

Het gedrag kan je namelijk helpen als je het op de juiste manier gebruikt. Denk aan streven naar hoge kwaliteit (bij perfectionisme) of inspiratie opdoen bij anderen en dat voor jezelf gebruiken (bij vergelijkingsdrang).

Ook al is het soms moeilijk om negatieve gedachten uit te schakelen, op lange termijn kun je veel baat hebben bij deze stappen. Soms heb ik nog steeds een aanval van negatieve gedachten, maar ik kan het steeds sneller herkennen en omdraaien.

Positief denken met 4 tips

Naast de stappen om je innerlijke saboteur te herkennen, doe ik zelf nog vier andere dingen om positiever in het leven te staan. Op die manier kan ik voorkomen dat mijn innerlijk kreng toeslaat en dat ik vaker me tevreden voel met wat ik heb.

Positieve affirmaties. 

Dit zijn woorden of zinnen die je herhaalt tegen jezelf, zodat je – bewust of onbewust – gelooft en handelt naar deze woorden. Zo zijn twee van mijn dagelijkse affirmaties ‘ik ben niet mijn gedachten’ en ‘ik ben goed genoeg zoals ik ben’. Schrijf jouw affirmaties op in een boekje of zeg het tegen jezelf in de spiegel. Als je dit iedere dag doet, dan ga je uiteindelijk geloven in deze woorden.

Dankbaarheid. 

Nadenken waarover je dankbaar bent, helpt enorm om je te beseffen wat je allemaal wel hebt. Ik schrijf dagelijks drie dingen op waarvoor ik dankbaar ben die dag. Deze dingen kun je opdelen in:

Kleine dingetjes, zoals een kop koffie of de zon die schijnt;

Dingen die je de dag ervoor hebt gedaan;

Relaties;

Niet tastbare zaken, zoals een levensles of kans.

Meditatie. 

Door meditatie -al is het maar tien minuten per dag- leer je je gedachten beter herkennen. Daarnaast merk ik dat ik door regelmatig te mediteren mijn emoties en gedachten makkelijker kan loskoppelen van de situatie. Ik doorzie eerder dat het angst is, wat ik dan sneller kan loslaten. Ik probeer iedere dag te mediteren, al lukt dit niet altijd hoor.

Perfectie is relatief.

Vraag jezelf regelmatig af: wanneer is iets perfect? Onthoud dat jouw idee van 100% perfect, misschien bij iemand anders wel 130% perfect is. Of maar 80%. De kans is bovendien groot dat als je eenmaal bij jouw 100% bent, je nog steeds niet tevreden bent. Perfectie is relatief, onthoud dat.

Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar weet dat perfectie niet bestaat. Perfectionisme is een manier om om te gaan met angst, maar het lost die angst niet op. Het blijft je beheersen. Het is een bevrijding als je die perfectie kan loslaten en desondanks gewoon dingen te gaan doen die je wilt doen. Ook al is dat niet op het niveau wat je zou willen. Doe je best en wees trots op jezelf. Dat is meer dan goed genoeg.