#maaau
Explore tagged Tumblr posts
Text
maaau
an introduction post to maaaus
maaau ("almost my people") are the closest living relatives to maanuls. They share the same tribe, but not the same genus. Species of the same genus as modern maanuls are extinct. Mainly through diseases, genetic bottleneck, hybridization, inability to survive environmental changes, food sources going extinct, species competition during famine related to food source extinctions, etc. Contradictory to spread out in-world belief due to a poor understanding of natural history in the general population, Maaaus isn't an ancestor who'm maanuls evolved from. They are their own species, who evolved alongside maanuls but for a different available niche. They do descend from a common ancestor who arrived at the western coast millions of years ago. And said ancestor was closer to the current family the kyhuines species belong to, than modern maanuls and maaus are. While maanuls, kyhuines and mierthri may be called "cousin species" by me all around my blog, they are several sub-orders away from each others. So it is somewhat of a stretch at times, and more of an in-world thing to say. Some places will consider kyhuines and mierthri more of a cousin to maanuls than maaaus are, when biologically speaking maaaus is their closest living cousin, not them. The distinction here is a social one they made up, in modern languages the distinction between a maanul, kyhuine, or mierthri isn't distinct, as they will share the common word that roughly translates to "people". Distinctions will be done via using other words if needed, such as in the medical field for example.
During early world history, many groups of Maanuls didn't know maaaus existed for a while. as the species itself is by default is extremely shy, and avoid being seen for it's own protection. Groups who interacted with them more weren't necessarily in contact with those unaware of the species. There was rumors of "little people" that would run into the reeds if it was spotted. Most people wouldn't believing it as no specimens were caught yet. The myth of "gnomes" originate from early sightings of maaaus from mainly children or intoxicated people. Gnomes in nuinuk art (place where this folkloric and mythological creature takes a large role here) resemble a maaau with a maanul face and no arms. People confused their constant tucked arms for a lack of them.
It is considered that there are 4 species of maaaus. Knaan maaau (vague term for west coasts) or more commonly referred by Juaan maaau, is considered to be the ancestor of the other 3 species. Pigmy, Domesticated maaau, and inland maaau are the result of maanul interacting with the species. By either domestication or just picking them to be on their boat during travel, and then introducing them to new environments. While there are more species living of maaaus than maanuls, maaau's have a much smaller world range than their larger cousin maanuls. Who have spread out on most coastlines, thousands of islands, inland seas regions, some maanul populations even remaining in the artic sea all year. The original range maaaus had was quite small, more than half of their modern range is from maanul interactions.
thank you for reading. Here is a maanul sitting down and showing off a maaau to a mierthri. mierthri and maaaus are almost the same size. maaaus have a longer neck and legs.
Some additional doodles under the cut as a treat
they're not the most accurate thing ever, these are from me drawing friend's / their oc's as maaaus, shitposts basically.
additional ones that i think are cute. featuring domesticated maaaus
#digital art#my art#artists on tumblr#speculative zoology#worldbuilding#altuyur#maaau#xenofiction#speculative biology#ms paint#2025#text
602 notes
·
View notes
Text
return safely
Reentry / Return
Art about a maaau who was sent to space and did not return alive
Maaau belong to @t34-mt
438 notes
·
View notes
Note
Meow >:3
mrrrauuuuwwww maaau mamawamwawm
2 notes
·
View notes
Text

hihuuuw iyaaaaam, it's beeeen awhileeee semangaaat booooster nyaaaa gaaak kayaaak giniii. maleeem inii binaaaa maaauu kasiyy sedikit semangaaat boooster yaaang SIAPAAAA TAUUUU lo sukaaaaa & happyyy bacaaa nyaaaa 😸
PLEAAAAASE SCROLL KERTAAAAS KECILLL INIIII‼️


HEHEHEHE SUPRISEEEE KECYILLLLLLL!! 😻
gw tauuu masiyyy banyaaaakkk bangeeeettt yaaang haruus iyaaam bereeesiin, masiyyy banyaaaakk bangeeeet progress yaaaang lagii lo jalanin & just waaaant you to know thaaat kalau BINAAAAA BANGGAAAA SEKALIIIYYY SAMAAAAA IYAAAAAAM!! kalau ditanyaaa siapaaaa yaaang paling banggaa samaa lo GW MAUUU MAJUU YAAANG PALIING PERTAMAAAA DAN PALIING DEPAAAAAN, MAUUU CUPPPP KURSII PALIIING DEPAAAAN BUAAAT JADII ORAAAANG YAAANGG BANGGAAA SEKALIIYY SAMAAAA IYAAAAAAM. sejaaauh ini since daaay 1 lo udaaah sangaaat amaaat cukuuupp kaaaa, gw tauu lo udaah seberusahaa apaaa buaat semuaaa progreesss progrees lo (IYAAM KEREEEN BANGEEEET!! #PROUDGF) ❤️
GW MAAAU KASIYY REMINDEEEER KECYILL JUGAAA KALAAAAAU :
💌 lo ituuuu berARTIII BANGEEET buaat gw kaaaa. youu so meaaaaningful for me!!
💌 i careee abouuut you like a LOOOOOTS. gw beneeer beneeer akaaan selaluu peduliii samaaa lo no matter whaaaaat 🥺
💌 I ADOREEE YOU SO MUUUCH KAAAA. looo gemeeesiin bangeeeet, loo lucuuuuw bangeeet, rasanyaaaa mauuu pukkkpuuukkk banyaaakk banyaaaakkk kalaaaau lagii samaa iyaaaam huft!! ❤️😞 (top 5 manusiaaa yang menggemaskan buat bina : iyam, iyam, iyam, ayaya, meng)
💌 I LOVEEEEE YOUUUREEE SMILEEEEEE. senyuuuum iyaaaam maniisss bangeeeeet!! gw sukaaaa bangeeeeet bangeeet kalau liaaat iyaaam senyuuum, iyaaam ketawaaaaaa. i adoreeeee it since day 1, dari pertama kita first date gw udah notice bangeeet kalaaau lo tuh HDJANSJA GANTENG BANGET MANIS BANGET GEMES BANGET LUCUW BANGET HUUUFT thats why gw selaluu naksiir setiaaaap waktuu setiaaap ngeliaaaat lo kaaaaaa!! (pleaaase seneeeng seneeeng teruuus yaaa sayaaaaangg) 💗
💌 lo selaluu bikiin gw senyuuuum & seneeeeengggg setiaaaaap waktuuu (FOR REAAAL). dari banguun bobooo sampeee mauu boboo lagii gw selaluu seneeeeng bangeeet. dapeeet notification dari lo, liaat lo lifeee updateee, dikabaaarin lo, ngobroool samaaa lo, diucapiiin selamaaat pagiii cantikkk atauuu selamaaat boboo sayaaaaang BENERRR BENEEEER BIKIN GW SE HAPPYY ITUUU KAAAAA. makasyii yaaa sayaaang, youu mean a lot to meee!! 🤍😔
💌 GW SAYAAANG BANGEEET SAMAA LO YAAAM. kayaaak nyaa seharii bisaa diitung lebih dari sekali duaa kalii gw bilaaaang ini ke lo kaaaa, tapii semogaaa iyaaam ga boseen yaa sayaang bacanyaaa.. kalaaau ditanyaaa seberapaa sayaaang gw samaa lo, it's haaaard to explain it for real. eveeen kataa sayaaang ajaaa gak akaan cukuuup buat describe SEBERAPAA BANYAAAAK gw sayaaaang samaaa lo... for reaaaal baru samaa lo gw ngerasaa beneer beneeer sesayaaangg inii kaaaa. beneer beneer sayaaang iyaaam banyaakk banyaaakkk ❤️🥺
semogaaaa iyaaaaam selaluuu ingeeeeet ituu yaaaa sayaaaangg, semogaaa iyaaaaam selaluu bisaaa ngerasaaain kalaaau disayaaaaangg bangeeeett samaaa binaaaaa, semogaaaa iyaaaam selaluu seneeengg seneeeng teruuus tapii kalaau sediih puuun beneeran it's okeeeengg karenaaa gw selaluu disinii buaaat lo, semogaaa iyaaam mam nyaaa enaaak teruuus, semogaaa boboo nyaaa jugaa selaluu nyenyaaak & feeel warm, semogaa harii harii iyaaam jugaaaa lancaaar + progress yaaang iyam lagii kerjaiin jugaaa lancaaar, semogaaaaa iyaaaaam jugaaa selaluu sayaaaaangg samaaaa binaaaaa hehehehe, semogaaa kitaaa selaluuu samaaa samaaa teruuus yaaaa kaaaaaa... ❤️
semangaaaat yaaaa sayaaaangg, gw selaluuu dukuuuunggg apapuun yaaang lagii iyaaam jalaniin. gw disinii jugaaa selaluu doaiin lo gaaa pernaaah lepaaaaasss. kalaau harii lo lagii beraaat atauu adaa yang pengen dikeluhin GW SELALUUUU DISINII BUAAAT LO, gw bakalaan selaluu dengeeeriin semuaaamuaaanyaaa kaaaaa. iyaaaaam selaluu punyaaaa binaaa disiniiii, no matter whaaat keadaaan & situasii nyaaaa 🤍
pleaseee do paaat & pukpukkk kecill yourself for meeee karenaaa gw gabisaaa lakuiin ituu sekaraaaangg (sediiw) ☹️. tapii kalaau sudaah adaaa waktuunyaaa gw janjii mauu kasiyy iyaaaam peluuuk yaaang BANYAAAAAAAKKK BANGEEEET, LEBIIH BANYAAAK DARII PELUUUUK YAAANG BIASANYAAAAA (PINKYY PROMISEEE) 💗🫂
loveeeee youuu kaaaaa, semangaaat yaaa sayaaaaaanggg!! i alwaaays rooting for youuuu!! ❤️ (PELUUUUKKKKKKK 🫂)
♡, bina.
0 notes
Text
maaau maaauuuuauu!!!!
wawaqaawaawawawwaaawaawawawaw
maau
3 notes
·
View notes
Note
Soren’s Aegir hound puppy was a needy thing, and Soren was out for a walk with the puppy on a leash, letting it sniff around as they walked. Suddenly, it perked up and started tugging against the leash, tail wagging as it bayed and barked.
“That’s a cat,” said Soren, unaware it was Luthier sitting on top of a book. The Aegir hound was only a few months old but it’s barking carried. “You’ve seen cats before.”
The puppy strained and kept yipping. Soren sighed, motioning for Luthier to shoo so he could rescue the book.
How DARE this little tail-wagging miscreant interrupt his pleasant moment of relaxation? Catier looks on with a look of sheer contempt as the servant of the humans barks and yelps, thankfully kept at a distance by its owner.
Oh, Soren! "Meowe! Maaau meow meow maue mew meow?"
Hm, the Mage does not react in the invitation to fellow studies as expected. Sigh. When will humans finally learn cat language? This step of humanity's evolution is taking entirely too long.
Soren comes closer, seemingly attempting to shoo him from the book. Excuse him?! Catier got to it first! If Soren does not share, neither will he! Preposterous!
One paw wanders into the air, moving and waving to mirror the motion of the human hand. Then another, and he balances himself on his hind legs, ready for a slap fight if need be.
He will defend the tome to the last. It's his! His! His!
5 notes
·
View notes
Text
"You know, you don't have to wear a collar. It's a bit presumptuous for the biped to assume you need one."
"Maaau."
"Yes, you do look very good in it. But there's a point to be made!"
"Maoooou."
"You have a bowtie too? Oh, that's adorable. Yes, you deserve more of those. Do you need help convincing the bipeds of this?"
3 notes
·
View notes
Text
O Filho de Odin, cap. 3, “Yojimbo e os Centauros”
Antevisão: no qual Jonatã CONTINUA a combater a entropia existencial que é um valente par de mamas, vai às compras em BADAJOZ e não BARCELONA só que eu não estou a prestar atenção nenhuma, e combate um ninja assassino de elite com a sua melhor arma: estereótipos raciais.
_____________________
Antes de começarmos, amigos, eu quero que saibam que a minha intenção com isto é, acima de tudo, e além de nos rirmos todos um bocadinho, proporcionar uma possibilidade de olharmos para algo fascinantemente mau, compreendermos o PORQUÊ de ser mau, e eu também dar umas dicas, tendo em conta isso mesmo, para vos ajudar a a) ler melhor e serem também mais críticos, e b) escrever melhor, se for a vossa cena.
Não sei muito da vida, mas sei algumas coisas.
Quando queremos escrever, é mesmo muito importante lermos não só o bom e o que nos inspira, mas as coisas más, porque quando elas são estrondosamente más, é sempre útil aprendermos porquê, e fazermos o trabalho mental de tentar dar a volta à situação, perceber como é que seria a forma correcta de fazer (ou uma das) e como é que vocês fariam. É um óptimo exercício (para a malta que está com writer’s block) pegar em cenas terríveis e reescrevê-las à vossa maneira, é uma óptima maneira de praticar, de vos forçar a sair da zona de conforto e de manter o foco no erro para não o repetirmos.
Afundemo-nos então neste desastre juntos.
O capítulo começa, num whiplash de incoerência, com o tempo verbal do presente, explicando que o poder de Drácula aumenta com a sua galopante conquista. A lista de povos subjugados-barra-dizimados é a seguinte: turcos (ai já não são especiais???), jugoslavos, macedónios, búlgaros, croatas, bósnios e albaneses. A Grécia continua intocada apenas graças ao seu Deus.
O Castelo de Drácula agora tem um (outro) nome, e é Bran. Aparece o detalhe de que o “céu nocturno enche-se de nuvens cinzentas; entre elas, uma acastanhada surge do nada”, que é... Loki. E aparece nestes preparos:
um homem com pele de urso vestida, chapéu viking de cornos e uma bola de cristal negra à volta do pescoço.
A este ponto eu ROGO que alguém faça uma rendição artística disto.
Eu vou deixar este excerto falar por si:
-- Vlad, há quanto tempo! Já passaram trezentos e oitenta e seis anos! E tu não envelheceste nem um...
-- Sim, o tempo passa rápido quando se está a dormir, ou melhor...morto.
Os dois riram-se da piada seca de Drácula.
Pondo de parte o facto de ser, resumidamente, mau, vou aproveitar aqui o momento para uma nova lição.
É preciso ter muito cuidado com o discurso do narrador. Existem três tipos de narrador (e tive e ir ao google porque sinceramente já não sabia o nome em português, mas não digam a ninguém): o autodiegético, o homodiegético e heterodiegético. Para entender melhor, ‘diegese’ quer dizer história. ‘Homo’ refere-se a igual, ‘hetero’ diferente e ‘auto’ voltado para si mesmo. Ou seja autodiegético o que de certa forma narra a sua própria história, homodiegético insere-se na história, mas não é protagonista, antes podem vê-lo como alguém que se encontra em pé de igualdade com a narrativa mas não o protagonista, e heterodiegético aquele que se exclui do universo da narrativa.
Ou seja, o primeiro e o segundo são participativos, e portanto, estão presentes no universo da narrativa, logo: escrito na primeira pessoa. Isto significa que o seu conhecimento dos eventos narrativos e da história são limitados, e que a sua visão vai ser influenciada pelo seu carácter. Tendencialmente, são os chamados narradores parciais ou que não se pode confiar. Um excelente caso de narrador autodiegético não confiável é o Lolita, e um de um narrador homodiegético enquanto narrador-personagem mas não protagonista é um livro chamado Stargirl de Jerry Spinelli (Menina das Estrelas em português).
O último é não-participativo e pode ser omnisciente ou não. Quando é omnisciente, isto quer dizer que ele tem um conhecimento da totalidade da narrativa. É o Deus da história. Consegue fazer uma coisa, que em inglês se chama head-hopping, sem grandes dificuldades: saltar do olhar de uma personagem para outra (um exemplo MUITO BEM FEITO é o The Little Friend, de Donna Tartt). Quando não é omnisciente, é “limitado”, interno ou externo, duas expressões que dizem respeito ao modo como o narrador aborda a personagem, mas o que faz, essencialmente, é narrar a história através do olhar de uma personagem só, mesmo que tenhamos já tido a visão de outro que está ali presente (como G.R.R. Martin faz com A Song of Ice and Fire).
O mais difícil de conseguir é, a meu ver, omnisciente, porque o narrador omnisciente tem de ser totalmente ausente da história (a menos que estejam a escrever da perspectiva de Deus, tipo Good Omens?). O que acontece quando este narrador—supostamente ausente—deixa escapar “opiniões” é que ficamos à espera que seja revelado quem é que está a contar.
Então, como é que contamos uma história omnisciente sem quebrar essa distânica? Linguagem e observação. Mostrar e nunca dizer. Atenção que este narrador pode (e deve) entrar na mente das personagens e revelar os seus pensamentos, mas tem de estar BEM ASSENTE que aquele pensamento ou opinião ou o que for é do personagem. E isto MOSTRA-SE não se DIZ (em inglês diz-se: tell feelings, show emotions; diz os sentimentos, mostra as emoções)
Porque é que eu trago isto ao de cima neste instante em particular? Porque o que o Zuzarte fez ao dizer “piada seca” foi dar uma voz a mais ao narrador—uma voz que não devia existir. E digo isto porque é uma coisa que ele faz constantemente (relembrem-se do que falei sobre o estalajadeiro do capítulo anterior), muitas vezes numa tentativa de ter piada. E não resulta porque o narrador, que eu ACHO que está a tentar ser ausente, está basicamente a manifestar opiniões. Isto é sketchy porque ele não é consistente com este tipo de linguagens: recorre ao discurso indirecto livre quando não existe necessidade dele, diz-nos que algo é mas não mostra nas personagens porque é que é. E o facto é que ele diz tanto que as vozes dos personagens e do narrador misturam-se, e não conseguimos dizer quem é que está, no fundo, a pensar aquilo.
Aqui, e novamente estamos a ver isto a título de exemplo, o que se passa é que os dois riram, e o narrador diz que é de uma piada seca. ISTO é uma constatação, não é mostrar. O que ele deveria ter feito era mostrar a reacção a essa piada num dos interlocutores através de comportamentos, expressões, até pensamentos (ele tenta com as duas personagens que estão a ouvir esta conversa só para encher chouriço, Vhan e Kalthazad, mas não resulta porque entretanto já foi constatado o facto, e o diálogo serve só para mostrar que Loki é MaAaU..). NÓS, LEITORES é que temos de compreender que a piada é, efectivamente, seca—sem ninguém nos dizer. Temos de ver. (Até porque cabe a nós decidirmos se ela é seca ou não...)
Prosseguindo.
Loki diz que se dirigiu ali para alertá-lo de algo, e pega na sua bola (vou tentar tornar isto o mais constrangedor possível) e na sua imensa e pesada BOLA reflecte o rosto de Jonatã. Vlad chama Loki de Mestre, o que pelos vistos implica que lhe é súbdito, embora nada até aqui tivesse dado a entender isso. Loki pede-lhe que o mate, e Vlad pergunta como, se os deuses são imortais, e Loki diz que
a única maneira de matar um deus é surpreendê-lo enquanto está na sua forma de humano ou animal.
Ok.
O objectivo, parece, é Loki tomar o seu lugar como rei dos deuses o que... não é explicado de qualquer maneira. Simplesmente nos é dito, e tipo—não haverá aqui alguma burocracia? Tipo, de certeza que só lá vais pelas gajas, a comida e o ouro? Porquê? Qual é a motivação para o Loki querer ser o rei dos deuses (e que deuses: gregos, romanos, nórdicos, todos???) além de “ele é o deus do mal e do fogo” ou como é que foi que ele lhe chamou? Tipo, que outra motivação existe aqui além de “ele é trapaceiro”? Nada? Vai cobrar impostos, nacionalizar o sistema de água--o quê? Que mais existe, qual é a cena dele?
Chegámos àquele ponto da história em que o bom é bom porque o narrador diz que sim, e o mau é mau porque o narrador também diz que sim. Novamente: o narrador está a tomar as decisões por nós, que deveríamos ser capazes de depreender isto através do acto de mostrar.
Voltamos a Badajoz e o pedaço mais atroz de literatura aparece-nos à frente, sobre o qual Zuzarte decide largar um valente cagalhão nas de regras de sintase e de bom senso na literatura:
-- [Jonatã]... estás acordado?
-- Agora estou. O que é que queres? – ripostou depois de soltar um autêntico grunhido.
-- Eu não consigo dormir, importas-te que durma... contigo... na tua cama? – pediu ela num tom tímido.
-- Grunf... claro que podes... [bocejo], mas não me voltes a acordar – respondeu-lhe, virando-se para o outro lado.
Ai manos, eu sinto que envelheci 20 anos.
Primeiro: outra vez as putas das onomatopeias. Se eu estivesse a ler em inglês, eu não questionava o que era “grunf” aqui. Mas estou a ler em português.
Segundo: [bocejo]? Mas esta merda de repente tornou-se um guião de TV? Se não sabes, nessa cabecinha cheia de ideias, como dar uma indicação sonora e visual no meio de um diálogo, então abandona o ofício, Zuzarte. Literalmente das coisas mais simples. O que é que custa fazer “-- Claro que podes, -- disse, com um bocejo.” Custa muito?
Têm reparado que eu escrevo sempre Jonatã, mesmo em citações directas, e quando é o caso, meto entre parêntesis rectos. Isto é uma regra de citação e indicação bibliográfica (da norma portuguesa, atenção): quando estamos a citar algo mas ou queremos acrescentar uma indicação (por exemplo, uma palavra de que o autor original se esqueceu, ou o nome de um interlocutor que está omitido--acontece muito em entrevistas) colocamos em parêntesis rectos para o leitor saber que aquele pedaço não se encontra no texto original. Logo estão a ver a confusão que isto cria.
Terceiro:

...ainda estamos neste toca-e-foge, portanto. Ok.
Jonatã sonha que está numa pradaria com gente feliz, quando aparece um vulto negro. É um lobo gigante que uiva e, de repente, o céu torna-se “cor-de-laranja-avermelhado e as nuvens ficaram amarelas”.
Eu gosto imenso quando ele tenta realmente mostrar porque mostra potencial, tipo: conseguem perceber o que é que isto significa? O que será que esta mescla de cores está aqui a representar?
YA, É FOGO. CHAMAS. A ALDEIA TÁ A ARDER. BOA, ZUZARTE. AGORA MANTÉM.
Jonatã podia ouvir os gritos de pânico e de dor de pessoas a morrer.
EU DISSE MANTÉM O RITMO!
O lobo revela-se como sendo Drácula, e afirma que um dia ele vai dominar o mundo (não era o Loki?, ou o Loki fica com o duplex lá de cima e o Drácula com o andar de baixo com quintal, é desse tipo de arranjo?).
E de repente:
-- Morguel idiota, tu não pensaste que um simples humano seria capaz de matar o senhor das trevas, pois não? Eu sei quem tu és...VIDAR, FILHO DE ODIN!
A acompanhar esta exclamação, Drácula fez aparecer uma onda de chamas que consumiu [Jonatã] e o arremessou para o vácuo. Este acordou de supetão, pegou na espada e começou a bradi-la no ar; depois, acalmou-se e respirou fundo.
Eu genuinamente escangalhei-me a rir com “a acompanhar esta exclamação” porque temos o senhor das trevas a falar com tanta maiúscula que na minha cabeça tem aquela Voz Gutural típica, mas depois começa a frase seguinte com “a acompanhar” como se o Drácula fosse o prato principal e a onda de chamas o acompanhamento, com cumprimentos do chef Olivier.
Opa, estão a ver porque é que linguagem é importante?
Mas esperem lá... DE SUPETÃO! Foda-se, que ele anda a comer dicionários! Aliás, é tão inesperado apanhar esta merda aqui que me sinto tentada a dizer que “de sobressalto” teria sido mais do que apropriado porque isto faz totalmente quebrar a suspensão da descrença (se é que eu ainda tinha alguma).
SIM, ZUZARTE, O TIPO DE LINGUAGEM QUE USAS TEM DE SER CONSISTENTE.
Então, começou a ouvir uma rapariga a cantar --, era Iori que se estava a lavar, preparando-se para se arranjar, enquanto ele se vestia. Mas a cantoria não o incomodou.
Raios de sol atravessaram os pequenos buracos da janela de madeira. [Jonatã] abriu-a e viu que as ruas estavam cheias de gente. Humanos, elfos, anões, gnomos, centauros, todos se passeavam por ali. De dia, as ruas de Badajoz têm uma vida muito diferente.
Amigos eu agora é que percebi que acho que chamei a isto Barcelona mas... Confundi... LMAOO CONFUNDI BADAJOZ COM BARCELONA. LI BADAJOZ E O MEU SUBCONSCIENTE DISSE “NÉPIA, O GAJO VAI A BADAJOZ FAZER O QUÊ, COMPRAR CARAMELOS? VAI MAS É PRA BARCELONA”
Enfim, o que queria dizer era que este pedaço é: embora isto ainda não seja publish-material a meu ver, há qualquer coisa ali. Ele quando quer, tenta e até está lá próximo, mas o gajo é preguiçoso.
Jonatã pondera sobre como há-de sobreviver à viagem.
E segue-se este monólogo:
“Quando sairmos daqui, faremos escala em Toledo. O meu tio Boeürn, o paladino, oferece-nos cama para passarmos a noite. Estou um pouco apreensivo sobre o modo como iremos passar os Pirinéus, os sucessivos ataques dos gigantes preocupam-me um bocado. Espero conseguir fazer esta missão de que os deuses me encarregaram. Odin deseja-me boa sorte.”
1. “O meu tio Bjorn (desculpem mas não vou andar à procura do trema a toda a hora), o paladino” -- isto é exposição. É dizer. Ele podia perfeitamente referir apenas o tio e apresentar o paladino quando lá chegasse, ou sair do monólogo e introduzir, via narrador, a história do tio (mas parece que o narrador sabe tanto como eu).
2. Não percebi se a última frase é um desejo, uma prece... Porque eu entendi como uma declaração, só que como declaração é bem estranha? O contexto também não me ajuda em nada. O Zuzarte, já sabemos, não sabe meter vírgulas, mas: se é uma prece ou a expressão de um desejo, por amor de deus, separem o vocativo por uma vírgula.
3. O que eu disse acima acerca da consitência de linguagem? O tipo de linguagem aqui é completamente desconexo. Quando escrevemos monólogos interiores ou solilóquios, tem que se ter em atenção essa nuance. Não é que eu duvide que este paspalho fale assim na vida real, porque tem todo o pacote para ser absolutamente detestável e é da terra onde se tratam os filhos por você, mas viram que a reacção foi quebrar totalmente a suspensão da descrença? Porque eu senti que estava a ler o noticiário. Enfim, estamos novamente a falar do que o Zuzarte não tem: consistência. Porque o Jonatã usa calão--já o vimos usar. Temos portanto de nos questionar porque raio não usa em monólogos interiores.
Já agora, querem um truque para saber se o discurso directo e/ou monólogo funciona na vossa escrita? Leiam em voz alta. Lembrem-se que, no discurso directo, vale tudo, podem dizer o que vos apetece porque é uma citação directa da boca do personagem. Portanto, leiam em voz alta. Se soar natural, top. Se não, é altura de repensar.
(Ok a linha a seguir diz-me que isto na verdade era ele a falar alto.. oh que caralho.)
[Jonatã] virou-se e viu que Iori continuava completamente nua. Tapou os olhos e voltou-se para a janela.
-- O que foi? Nunca viste uma mulher nua? -- insinuou a rapariga.
-- Assim tão nua não.
Zuzarte, eu acho que “insinuar” não singifica o que estás a pensar que significa.
-- Achas que preciso de perder peso? Não sou do teu agrado? -- questionou ela enquanto olhava para o seu corpo.
-- Não, o teu corpo é perfeito, o problema é esse

Finalmente, ele convence a Iori a vestir-se e
-- [...] É hábito as japonesas andarem nuas por aí? -- perguntou.
-- Não, eu é que gosto de andar à vontade -- disse ela, soltando uns risinhos.

Quanto hentai viste tu, Jesus Cristo Nosso Senhor...
Os dois saem para o Jonatã comprar armas e a Iori comprar roupas... sim. Não há estereótpio que lhe falhe. O miúdo viu todos os filmes do Adam Sandler.
Jonatã cruza-se com dois anões que discursam sobre buracos nas ceroulas e do preço exorbitante dos machados, a indicar que foram ludibriados pela loja, e Jonatã tece uma piadola que não me toca.
À porta, está um pedinte nestes preparos:
Vestia uma roupa estranha toda preta, mas tinha a cabeça descoberta, o cabelo frisado, e uma ligadura vermelha com um dragão amarelo a tapar-lhe os olhos.
Usava também uma camisa preta aberta, que deixava antever uma camisola interior amarela com um dragão vermelho bordado. Calçava umas sandálias japonesas negras e estava munido de uma catana.
Vá, digam-me lá que personagem de anime é esta lmao ok eu fui pesquisar e pelos vistos é mesmo um gajo de Samurai X, e vocês pensam “mas oh Ana, ele nem se parece com a descrição” esperem até chegarem ao fim do capítulo... (não se esqueçam que isto foi escrito para aí entre 2005 e 2008)
(Esta mania de usar “deixava antever” quando descreve roupa é-me familiar. Isto é uma merda que ele pegou de um escritor qualquer e cheira-me a gajo do século XIX)
Há um momento de homoerotismo subreptício e Jonatã leva Iori a comprar roupinhas lá dentro. Jonatã começa a ver as armaduras e destaca que “aqueles anões estavam bem enganados, estes materiais são excelentes.” Porque ele é que sabe, caso ainda não tenham compreendido que tipo, à volta dele, TODOS são burros. Jesus, quanta falta de carinho tens tu para compensar, Zuzarte?
Fica todo fascinado por uma armadura de Mithril e pergunta quando custa.
-- Mil pesetas.
-- Bem...MIL PESETAS POR UMA ARMADURA? -- escandalizou-se [Jonatã].
-- Sim, porquê?
-- Por nada por nada...er...bom preço! Fico com ela.
Aparentemente, este puto anda com mil pesetas nos bolsos, assim.
Iori revela-se nestes preparos:
Trazia uma roupa negra com botas de cabedal e usava uma espada curta extremamente afiada e um broquel com o rebordo cortante e um espigão no meio. Tinha também a capacidade de disparar o escudo devido a um mecanismo que se encontrava no local da pega. Era também capaz de puxá-lo de volta a uma velocidade muito rápida, como se fosse uma cana de pesca a puxar um peixe para fora de água.

Portanto, ele começa com uma descrição física dela, que se fica por botas pretas de cabedal e abstractamente “uma roupa preta”, prossegue com uma explicação exaustiva da merda do broquel que, afinal, é só o escudo do Capitão América, e termina com a única forma que o Zuzarte encontra de dar alguma imagem a esta depressão: com uma comparação.
A dúvida aqui é: como é que ele sabe que o broquel é capaz daquilo tudo? Ela explicou-lhe, ou esta é uma daquelas tiradas de Excelsa Iluminação do nosso protagonista com um só olhar?
Se se questionam o que é um broquel, é bem menos impressionante do que o que o Zuzarte faz parecer.
E já agora, tenho de fazer uma interrupção...
Vocês recordam-se que esta merda se passa em 1862, certo? E a gaja tá a usar botas de cabedal em meados do século XIX? Só há duas possibilidades de como ela deveria estar vestida: se por acaso adoptou roupas ocidentais, seria mais ou menos assim, se manteve a tradição japonesa POSSIVELMENTE assim, mas não confiem em mim neste aspecto. E isto é, assumindo que ela segue os standards do género. O Zuzarte lista o Van Helsing como uma das suas maiores inspirações (hisss) e no entanto, o filme ofereceu-nos um traje muito original do século XIX com influências romenas em que a mulher usa roupa prática (pela mão da grande Gabriella Pescucci).
E no entanto, decide fazer cosplay de Ebony Dark’ness Dementia Raven Way. Ok.
Jonatã, no seu habitual tom pedante, diz a Iori que é “melhor pegares também em qualquer alma de longo alcance, é perigoso sair de uma cidade desarmado”. Ela... não está desarmada? Wtf?
Jonatã inquire o velhote dono da loja sobre o pedinte à porta e este diz-lhe que se trata de um “mercenário do clã ninja da região de Iga, um clã de assassinos implacáveis e sem piedade. Também disse que aquele rapaz podia ser tão perigoso ou mais do que um ninja adulto, tal foi a sua educação em artes marciais.”
E... nem uma explicação de porque é que ele está nas ruas pedir? Literalmente a única coisa que me interessa saber é o que não dizes?
Jonatã tenta segui-lo mas ele esgueira-se pelo telhado e foge.
O mal destes escritores projectarem a sua hipermacheza é que, inevitavelmente, fica com subtexto homoerótico.
A Iori agarra num arco e aljava com flechas, que, neste capítulo, não volta a pegar.
Jonatã paga e quando sai vem aí uma manada de centauros. Mas... não havia centauros a passear nas ruas? Agora são inimigos? São um secto? O que é que se passa?
E... isto acontece, eu tenho de transcrever porque inventado não chegava lá. Relembrem-se que isto é imediatamente a seguir a VER os centauros:
[Jonatã] desembainhou a espada, matou uma quantidade significativa de centauros, mas eles não paravam de se multiplicar, cada vez maior em número.
Isso aconteceu-me uma vez uma no Witcher 3, eu percebo.
As forças para matar mais centauros esgotavam-se. Um dos hominídeos levantou as lanças para o trespassar, Iori tapou os olhos e [Jonatã] olhou para ele, sem forças para fugir. E quando tudo já parecia perdido, uma shuriken atingiu a cabeça do centauro; o sangue jorrou em catadupas da cabeça do homem-animal, e este tombou, morto.

...em catadupas, tá.
O estranho que se sentava à porta da loja de armas apareceu vindo de um dos telhados e dembainhou a sua catana, que mostrava os olhos de um dragão a brilhar, e cuja lâmina foi tomando gradualmente a cor avermelhada. A seguir, tirou a camisola e ostentou outro dragão vermelho, cujos olhos também brilhavam, na pele das costas.

Tenho que fazer aqui uma interrupção.
Já referi que o Zuzarte não mantém consistência de tempo verbal--pois este é exemplo de como isso o trai.
É importante manter consistência porque o tempo verbal diz-nos que voz e que narrador é que estão a ser utilizados (atenção contudo a uma coisa: é comum as pessoas introduzirem a meio da narrativa o presente quando até então tinham estado a utilizar o pretérito perfeito. O Sapkowski, por exemplo, muda para o presente quando é um sonho ou quando se trata de uma situação de sofrimento em que realidade e imaginação se misturam. É apenas uma questão de saber fazê-lo. De todo o caso aqui).
Quando utilizamos o pretérito perfeito, vamos sempre oscilar entre perfeito e imperfeito. Imperfeito refere-se a uma acção continuada, perfeito ao passado. Ou seja: Jonatã olhou (perfeito) para o ninja, que lutava (imperfeito) do seu lado. “Olhou” desempenha a função narrativa de nos dizer o que aconteceu, “lutava” diz-nos que esta é a acção que estava a decorrer quando ele olhou.
Mas quando queremos referir-nos a uma acção interrompida ou mais anterior ainda, ou seja, também ela situada no passado, mudamos para mais-que-perfeito. Ou seja, andamos sempre a oscilar entre os três.
Portanto: Jonatã olhou (perfeito) para o ninja que se sentara (MQP) à porta, enquanto este lutava (imperfeito) do seu lado. (E esta nem era a forma como eu faria, mas é correcta).
Na frase “O estranho que se sentava à porta da loja de armas”, o que nos dá a entender, é que o ninja AINDA ESTAVA sentado à porta da loja quando se aproximou do herói. E nós sabemos QUE NÃO É O CASO, porque imediatamente a seguir, o narrador diz que “apareceu vindo de um dos telhados”.
NOVAMENTE, COISAS QUE UM EDITOR TERIA REPARADO.
-- Olhem! -- exclamou um dos centauros. -- Um dos humanos está com pressa de morrer.
-- Mil daranos (moeda dos centauros) por aquele que trouxer a cabeça dele a Hanrak.
Eu quero que saibam que, de acordo com as regras de sintase e morfológicas, o centauro em questão disse em voz alta “moeda dos centauros”. Porque o Zuzarte não sabe escrever.
E todos carregaram sobre o estranho.
-- Grande erro... MORRAM! -- gritou ele e começou a dizimá-los a uma velocidade estonteante.
Eu normalmente queixo-me dos americanos que são obcecados com a regra do “nunca se usa advérbios” porque obviamente não é bem assim, mas eu estou a começar a concordar com eles porque isto já é demais. Eh pá, dá-me qualquer coisa pra visualizar, foda-se. Peço-te.
E já agora, quem é que o disse?
Matou cerca de otenta. Todos eles levaram cortes fatais no tronco mas, em vez de caírem, ficaram imóveis. Quando acabou com a vida do octogésimo centauro, voltou a embainhar a catana, primeiro muito lentamente e depois de uma só vez. Assim que o cabo da lâmina tocou na bainha, todos os centauros morreram de uma vez.
Portanto, ou viste Bleach ou Samurai X.
(Se o gajo fizer a cena anime-glasses mando um shot)
Já agora:

O que terá “tocado” na bainha não foi o cabo, mas a guarda. Só chamo a atenção a isto porque eu também escrevo sobre pessoal com espadas e alguns de vocês se calhar até vos faz jeito esta terminologia que é um pouco mais complexa do que parece (e que o Zuzarte nem se designou a aprender).
Não sei se perceberam porque é que eu tenho estado a fazer um levantamento de todas as armas e superpoderes que o herói acumula---é que eles tornam-se todos completamente obsoletos.
Lembram-se que ele tinha visão super poderosa? Inútil.
Lembram-se que ele tem arco mágico? Inútil.
Lembram-se que a Iori também tem um arco? Inútil.
Outros dois centauros com arcos apareceram e dispararam sobre o estranho. Este defendeu-se das flechas com shurikens e atirou-as aos dois centauros, eliminando-os.

Tudo corria bem até que o khan (khan em centauro quer dizer rei ou líder) dos centauros apareceu.
Empunhava uma lança pesada e carregou sobre o estranho. Mas antes que pudesse trespassá-lo, foi atingido por uma flecha disparada por [Jonatã].

ELE LEMBROU-SE DO ARCO!
O khan ficou congelado a meio de um salto e partiu-se em mil pedacinhos assim que tocou no chão. Os que restavam do grupo fugiram para as planícies, para evitarem mais confrontos com os dois guerreiros.
Dois guerreiros? O Jonatã não fez um peido. Congelou UM gajo e matou uma “quantidade considerável” de centauros, que tanto quanto sei, pode ter sido 3.
-- Tu lutas mesmo bem!!! -- elogiou.
-- O mesmo digo de ti, Lusitano! -- respondeu com uma voz um pouco rouca.
ELE NÃO FEZ UM CARALHO
-- Posso saber [...] como sabes que sou português? -- contrapôs [Jonatã].
-- O teu estilo de luta é único, só um soldado português, com destreza suficiente para manejar tão mal a espada como tu, seria capaz de matar tão poucos centauros... e procuro um tal [Jonatã] Strongheart. Tu, por acaso, não o conheces?

Gosto deste gajo.
Jonatã, de trombas, diz que é ele, e o moço fica surpreendido por ser um moçoilo ainda mais jovem e
-- Tu vê lá, ó olhos em bico, este rapaz é capaz de muita coisa! E já agora, para quê essa fita? Tens medo de ver o teu aspecto logo de manhã ao acordar? Isso não me admira nada.
Iori apanha este duelo de pilas a meio e diz a Jonatã que não só o outro puto é mais experiente como vem mesmo de uma elite de gajos que lhe dão cabo do couro em três tempos e Jonatã, que odeia que lhe toquem na virildade desta forma, adopta aquela carapaça de indiferença. If he dies, he dies. Jonatã não quer saber que Iori está quase em lágrimas e manda-a apostar no inimigo, e aí vai ele que nem uma maluca.
[Jonatã] aproximou-se do inimigo; este desembainhava a catana, mas ela não reflectia a cor vermelha.
-- Curioso -- comentou. -- A Yojimbo-Masamune brilha quando ela detecta a energia diabólica ou o mal. É estranho que, no teu caso, ela permaneça normal. Mas não me vai impedir de lutar -- depois apontou a sua espada. -- Prepara-te, Lusitano, pois eu não terei misericórdia.
Estão a ver o que quero dizer com definir o espectro moral do protagonista por meio de clichés que repetidamente insistem que, sim senhora, o Jonatã é bonzinho? Embora nada nos diga que ele seja o epítome da santidade católica (até se tem vindo a comportar como um merdas até agora), tudo à sua volta constantemente nos diz que ele é bom.
Já agora, eu só percebi que quem estava a falar era o Japonês quando ele disse “Lusitano”. Até então, e como o Zuzarte não deu qualquer indicação de quem estava a falar, eu achava que era o Jonatã. Quando o texto imediatamente anterior à fala seguinte se refere a OUTRA personagem que não a que vai falar, devem sempre indicar QUEM está a falar na linha de diálogo, caso contrário, causa confusão. Principalmente se há mais que uma personagem presente.
[Jonatã] olhava para o céu, mostrando o seu desprezo, e comentou:
-- Aquela nuvem é muito branca, não é?
As pessoas riram-se e o assassino começou a enervar-se.
-- [JONATÃ]! ESTÁS A GOZAR COMIGO? -- berrou ele, colérico.

-- Porque é que havia de estar? Tás prà’i a falar de coisas sem sentido... Volto a perguntar; porque raio é que tens essa fita à volta dos olhos?
-- Assim consigo detectar melhor a energia produzida pelos demónios.
-- Sim, claro...hum...vocês na vossa aldeia deve ser mesmo feios para tu teres de andar com essa fita à volta da cara -- ripostou o rapaz, sorrindo.
Tás a resvalar o racismo, agora, amigo.
Já agora... que... contracção é aquela que ele para ali fez, que transformou num hieróglifo bizarro? P’raí. Assim basta. Porquê o acento grave?
Eu... não consigo resumir isto.
os dois cruzaram as espadas e mediram forças com as lâminas aguçadas. [Jonatã] empurrou-o e este foi obrigado a dar um passo para trás, duplamente impulsionado por um valente pontapé. Com o impacto, voou, literalmente, uns três metros.
Usar “literalmente” enquanto narrador de um LIVRO é o pleonasmo mais esquisito que já li.
Por esta altura, [Jonatã] sacou do seu arco e disparou duas flechas, mas tal como antes, o inimigo defendeu-se usando a lâmina da espada como escudo. Depois correu na direcção do rapaz, com as duas mãos a segurar no cabo da espada, arrastando a lâmina no chão pelo lado direito, fazendo nova tentativa para atacá-lo.
LMAOOO RETIRADÍSSIMO DE SAMURAI X
Só que [Jonatã] previra a reacção e contra-atacou com um golpe na diagonal, a partir da esquerda desviando-se para a direita e arremetendo uma valente cotovelada.
Mas eu tou a assistir a anime agora?
Enquanto o assassino estava atordoado pelo golpe, [Jonatã] passou-lhe uma rasteira, e, no instante em que ele caía, agarrou-lhe o braço e arremessou-o contra uma parede.
Embora muito zonzo, o asiático não queria mostrar-se derrotado e fez uma última tentativa: investiu contra o outro, que só se limitou a esticar o punho deixando que ele batesse com a cara na sua mão fechada.
Zuzarte, dá-me a tua morada, só quero conversar.
O derrotado, humilhado pelo deus ex literário que lhe deu uma sova, implora que o mate, MAS JONATÃ, QUE É O EPÍTOME DA MISERICÓRDIA CRISTÃ, espeta a espada no chão (que me cheira que é de pedra, e portanto impossível) e proporciona-nos com um novo monólogo:
-- Eu não quero matar-te. Nunca quis. Além disso, o que é que lucramos com isso? Se eu ganhar, fico igual a ti e continuo a minha viagem. Se tu ganhares, esperas pelo próximo ataque de centauros ou continuas à procura de um tal [Jonatã] Strongheart -- que está mesmo à tua frente. Nós não ganhamos nada com isto! -- Pergou na Glam e embainhou-a. -- Vou dar-te a escolher uma de duas hipóteses: ou regressas ao Japão e contas aos teus tribais o que aconteceu, ou acompanhas-me na minha viagem. A escolha é tua.

Portanto... se o Jonatã ganhar, fica igual a ele? Porque... o matou? Porque lhe chegou aos calcanhares? E se o outro ganhar, fica ali na sua vida de pedinte a arrear em centauros?
Porque é que ele andava à procura do Jonatã, logo à partida? Estava sozinho e ouviu falar do boneco?
E porque é que ele haveria de contar aos seus conhecidos o que se passou tipo.. o que é que ganha ou perde com isso? Sim, eu sei que tem a ver com a questão da honra japonesa, mas não só o Zuzarte conta com o facto de eu saber isso e se recusa a explicar a importância da derrota para um guerreiro japonês---que ainda não percebi se é ninja ou samurai, mas cheira-me que o Zuzarte não sabe a diferença entre um e outro---como se está a fiar em estereótipos pre-definidos para estabelecer uma coisa com base em pré-conceitos. Enfim.
E porquê expulsá-lo dali? Quem és tu, polícia? Aposto que ao pessoal de Badajoz até lhe faz jeito! O man não vive à largueirão, não rouba, só pede, não se mete com ninguém e ainda lhes limpa a cidade de centauros, fdse tá aí um contrato do crl. Alguém consultou a malta de Badajoz?
E por fim... “tribais”? Really? O Japão no século XIX era só cabanas?
Mas eu percebo, Zuzarte. É super fixe esse confronto até à morte que resulta em misericórdia para conseguires um companheiro novo na tua viagem.
Todos nós recrutámos o Zevran assim, também.
O assassino levantou-se e olhou para ele.
-- Tu és mesmo [Jonatã] Strongheart, filho de Uther “Mão Prateada” Strongheart! -- disse, estendendo a mão. -- Kenchi Yojimbo, às tuas ordens.
O YOJIMBO DO TÍTULO É O GAJO? FODA-SE

Já agora, eu tenho a dizer que, neste capítulo, fiz um balanço:
Em 82 linhas de diálogo, o Zuzarte usou quatro (4) vezes a palavra “disse”.
QUATRO.
__________________________________
Balanço final:
Sistemas de overpowering:
- Supervisão.
- Lobisomem ??
Armas em sua posse:
- Trompa de guerra
- Arco mágico
- Armadura de Mithral
________________________________
Anteriores:
—- Capítulo 1.
—- Capítulo 2.
50 notes
·
View notes
Text
NIVEL FINAL:
Los cuatro gatos hablan en orden: TIERRA, FUEGO, AGUA, AIRE. Cada uno tratará de convencer a MANOLO de que fue el gato negro que puso fin al anterior cat-pocalipsis:
(EN CUADROS DE TEXTO)
GATO FANTASMA DE LA TIERRA: Amigo, sabes que no te engañaría. Mi final fue injusto, no lo negaré, pero mi intención correcta, y mi señora Demeter estaría orgullosa de mí. El hechizo es MIIIIAU MIAU MIAAAAAAAAU. Coloca tu pata izquierda sobre el altar y pronúncialo.
GATO FANTASMA DEL FUEGO: No escuches a éstos mentirosos. Mi señora Etcétera me lo enseñó y de la misma manera te lo enseño a tí. Las palabras que pondrán fin a éste catpocalipsis son MIAAAU MIIAU MIAUUUUU. No prestes atención a ningún otro.
GATO FANTASMA DEL AGUA: ¡Que no te mientan! Yo fui quien devolvió la paz a este mundo, tal y como mi señora Electra me ordenó. Pronuncia el hechizo MIAU MAAAU MARRAMAMIAAUUU y todo volverá a la normalidad.
GATO FANTASMA DEL AIRE: Como decía mi señora Jemima, las mentiras tienen largo alcance, pero poco futuro! MIAUUUU MIAUUUU MIAUUUU son las palabras del porvenir.
MANOLO podrá hablar con CALVIX:
CALVIX: No puedo ayudarte en esta, amigo, pero estoy convencido de que hay algo fuera de lugar en sus versiones. Si has escuchado a tu señora Yelena sabrás descubrir quién dice la verdad.
MANOLO puede repetir las versiones de los cuatro gatos cuantas veces quiera, y seleccionar uno de los cuatro hechizos. La respuesta correcta es la del GATO DE LA TIERRA, puesto que ha dicho correctamente el nombre de su señora, algo que Yelena ha ido comentando en sus discursos. Si el jugador ha escuchado todos ellos, sabrá quién miente y quién dice la verdad.
1 note
·
View note
Note
obsessed with new pfp. meow m m m meow mm maaau mu ma meow
yessss meow meow mroowrmm
1 note
·
View note
Text
24/ La luz, el gato y Thom Yorke
Tras dos intentos fallidos combatiendo con la cerradura, entré a la casa de Nati. La misma reposaba en semiplena oscuridad, solo unos finos halos blancos se colaban por las rendijas de las persianas. Milo y Pippa se acercaron a saludarme ronroneando previo a que pudiera encontrar el interruptor de luz. Con el primer foco encendido, le di el primer vistazo a mi nuevo living temporal y divisé un sillón rojo que me decía "Relajá, pibe. Sentite como en casa." Me saqué la mochila, que venía cargada de mis horas extra de laburo, y la hice volar cayendo de palomita exactamente entre una de las dos almohadas y el apoyabrazos derecho. Antes de sentarme, pero no antes de sacarme las zapas y las medias al mismo tiempo, visité otro de los vértices de las paredes en la que había un mueble de roble, tipo mesita de luz, con un tocadiscos encima. Revisé los vinilos de la estantería, en su mayoría de bandas o artistas que desconocía, hasta que encontré "The Bends" de Radiohead y lo hice ambientar esta nueva noche que recién comenzaba.
No pasaron ni 10 segundos para que escuchara nuevamente maullidos procedentes de las cercanías de mis tobillos. "¡Raúúúl! ¡Maaau!". Milo y Pippa tenían hambre, y creo que yo también. "Maaau", les contesté. Me dirigí a la cocina y la encontré llena de post-its en cada una de las alacenas, lo que me hizo acordar a ese capítulo de Los Simpson en el que Flanders le presta su casa de verano a Homero y deja indicaciones hasta en la hielera. Agarré un papelito, un pedacito de cinta y una lapicera, e hice lo mismo que Ned. Tras ese pequeño impasse, sentí como el gato y la gata me acariciaban los talones con sus parietales y llené sus pequeños platos hondos con tres puñaditos de comida balanceada. Comenzaron a lastrar como perros. Ahora me tocaba pensar qué iba a cocinarme, pero como siempre pienso todo dos veces, a la segunda ya era cuestión de decidir qué iba a pedirme.
Al regresar al living para buscar el celu, sentí que algo me hacía ruido: sonaba Radiohead y la luz estaba muy fuerte. Noté incompatibilidad. Mis ojos detectaron un velador y a él fui, iba a ser el segundo interruptor de la noche que me condujera a un universo nuevo. Pero no pasó nada, básicamente porque no vi que estaba desenchufado. Casi en un movimiento reflejo inducido por el inconsciente, enchufé la lámpara y ¡BLUM! Chispazo. Hasta Thom Yorke quedó tan asustado que dejó de cantar. No había luz en toda la casa. Esa no me la veía venir. Estuve mal en no chequear el cartelito que estaba pegado al lado del enchufe y que decía "No usar".
Pasaron 23 minutos entre que busqué la llave térmica adentro de la casa y salí para corroborar que el problema no era externo. "¿Ahora qué hago", pensé. "¿Le escribo a Nati? No, ¡qué papelón! En este momento debe estar hundiendo sus pies en arenas caribeñas. Tranqui, me tengo que relajar". Me armé un porrito, abrí una ventana y me fumé la mitad disfrutando esa tranquilidad que solo puede dar un corte de luz. Con la espalda en el piso y mis piernas sobre una pared, Pippa se me arrimó para reclamar un poco de cariño. "Raúúúl, Raúúúl", insistía. "Maaaau", le dije otra vez. Y al toque le pregunté, "¿Donde está Milo?". Lo llamé por su nombre, no dio señales. Prendí la linterna de mi celular y lo busqué por el living como pude. Empecé a sentir como mis palpitaciones empezaban a subir de a poquito. Respiré profundo cinco veces con los ojos cerrados y al abrirlos vi la puerta de la casa entreabierta. "Oh, shit, madafacker, it's not possible." Casi me agarra un colapso.
Cerré, revisé debajo de la cama, en cada una de las puertas de los armarios, atrás de las cortinas, debajo de la mesa, entre los almohadones, en la ducha, en la heladera, en los tachos de basura, en las alacenas. Todo dos veces. Pero nada. "Dale Pippa, hablá y decime dónde está tu hermana, la concha de tu madre". No servía de nada hablarle al michi, sabía que el problema era mío y que si no encontraba a esta gata iba a ser una catástrofe. Ya me imaginaba cómo iba a poner Crónica en sus placas: "Boludo cuidó casa a su jefa y perdió a su gato. / Ella volvió de vacaciones y lo dejó sin laburo. / Rompió su tocadiscos y había tucas en los ceniceros."
Tenía que concentrarme, era encontrar el gato o perder mi laburo. Decidí agarrar su platito de comida y lo sacudí paseando por cada recoveco del hogar. Incluso armé un caminito de atún que iba desde la calle hasta la puerta de entrada para ver si se le ocurría volver, pero solo Pippa se acercó. Fue ahí cuando pensé: "Si yo fuera Milo, ¿qué haría?". Si bien prácticamente ni lo conocía, lo primero que pensé fue que quizás extrañaba a Nati y se había escapado para buscarla. En consecuencia, salí a dar un par de vueltas. Me fijé entre algunos containers de basura e incluso pasé la SUBE para explorar la estación Ministro Carranza. Entre una cosa y otra, un policía se me acercó a preguntarme si pasaba algo. Le dije que no, más que nada porque no me gustan los polis. Pasaron otros 23 minutos para darme cuenta de que ya no había caso, era hora pensar cómo iba a ser el diseño de los carteles de "¿Ha visto usted a este gatito?".
Ya habiendo regresado, me tiré rendido al piso del living con el celular en la mano dispuesto a escribirle a Nati, al menos para que me dijera dónde estaba la térmica. Fue en ese preciso instante cuando algo me encandiló, como si me hubiesen puesto luces altas manejando por Ruta 2. Dos faroles diabólicos me apuntaban desde abajo de la mesa, sobre la silla. "¿Me estás jodiendo? Sos vos." Y encima atrás de él, en la pared, las térmicas. Las subí y volvió la luz. Abracé a Milo como si fuese aquella vez en mi niñez en la que recuperé a Toti, mi osito de peluche, que había caído desde al balcón, o se había suicidado, desde un sexto piso. En mi cabeza resonaba Freddy Mercury con el estribillo de "We are the champions".
Respiré bien profundo, lancé una carcajada a lo Guasón de Heath Ledger y me levanté de un salto sin ayuda de mis brazos. Le di una pitada profunda a mi charuto para festejar, cambié el vinilo por miedo a que el anterior sea yeta y me pedí una mila napolitana.
Al fin pude sentarme en el sillón.
1 note
·
View note
Text
newfragile yellows [358]
Cullen sometimes thinks of sending back the weights Rylen gave him when he retired back, or donating them to some youth center.
When one has to bathe a very large - possibly half-mountain lion - cat on a monthly basis it seems to remove the need for weight training.
It would be nice if Bull’s bulk was just fur, it isn’t. And hefting Bull’s considerable weight up and bringing him into the bathroom, locking them both in, and depositing him into the tub, is a work out all on its own.
It doesn’t help that Cullen has to do some very noticeable prep-work first. Like removing the shower curtain. And making sure there aren’t anything on the counter tops and tying all the cabinets closed and locking up the toilet paper and paper towels and also putting his own towels in a separate room and moving all of his bathing supplies elsewhere.
It’s just Bull, Cullen, a copious amount of towels, and Ellana who always manages to sneak in winding through Cullen’s legs as she attempts to save her best friend, companion, and love of her nine lives.
Cullen may be romanticizing his cats, but the way that Ellana’s paws dig into the back of his shirt and the way she meows in protest as Bull tries to wrestle, sneak, bully, force, and plead his way out of it even as it’s happening gives him plenty of material to be building on.
His bathroom is always a downright mess afterwards, but Bull doesn’t fit in any of the sinks and if Cullen did this on the porch or in the back yard using the big tub he uses to wash Blackwall Bull would be able to escape for weeks. Cullen knows this from experience.
Best to keep the damage contained. At least Cullen knows no one’s escaping - dignity intact or no.
Bull is a remarkably well behaved cat, except for baths. He’s even good at the vet.
He just doesn’t like taking a bath.
Oh, he’s very good with water. He just doesn’t like the rest of it. The shampooing and the drying and the manhandling and all.
To this effect Bull and his twenty something pounds of fur and muscle cling to Cullen like a very large infant - Cullen can hear the rips as Bull’s claws cling to his shirt - as Cullen tries to awkwardly lower him into the one inch of water in the tub.
“Come on,” Cullen says, “It’ll be over so quick. You’re only making it worse.”
Bull lets out a low and unhappy meow as he attempts to climb back out of the water. Cullen lifts his front paws up and holds them in one hand as he quickly grabs the handheld shower head in the other.
Once the process starts Bull is mostly behaved. There are always the surprises when Cullen lets his guard down, but Cullen likes to think he’s gotten better at it. And unless Bull’s gotten thumbs he’s not getting the bathroom door unlocked and opened.
Even wet the Iron Bull’s figure is rather intimidating. There’s a lot of fur, and there’s a lot of bulky cat underneath. He somehow looks even bigger wet.
The cat sulkily paws at the rim of the tub, “Mrow.”
“Well how else am I supposed to make sure you don’t have anything?” Cullen says, “And you’re starting to smell.”
“Mirau,” Bull grumbles in protest, attempting to stand up and Cullen quickly pushes him back down. “Mirowww!”
“No,” Cullen says, firmly holding down on Bull’s back as he lathers up on his sides, “You’re staying put. You’re going to feel so much better when this is over and we won’t speak of it until next month.”
Ellana keeps batting at his back and arms and peering over the tub edge and looking very sadly at Bull as the larger cat sulks about his lot in life.
Little does she know - because somehow she’s never caught on that she’s next.
Cullen hauls Bull up out of the tub, sitting on the toilet as he swaddles his probably a mountain lion cat and gets to work trying to simultaneously hold Bull without Bull escaping, plug in the hairdryer, and push Ellana away with his foot.
Ellana bristles and shoves herself behind the toilet when the hair dryer turns on - which he only bought for his cat - and starts the very long process of getting Bull back up to his regular fluffy self. And as he is reminded every month, as intimidating as Bull is fluffy, he’s much more horrific wet.
“Alright,” Cullen says, letting Bull drop down onto the floor, shaking himself and licking his paws, “Now. The real trial begins.”
Cullen puts the hair dryer away and starts trying to fish Ellana out from behind the toilet. Now that the loud devil machine isn’t around Ellana comes easily, happily cozying up in Cullen’s arms.
Cullen almost hates to do this to her.
He gently puts her into the bath tub.
Ellana looks up at him with big confused eyes, “Mew?”
Her paws cling to his shirt as he gets the hand held.
“Mew?” Ellana tries to climb up but the sides are slippery and she is significantly smaller than the tub, especially when Cullen puts one hand on the back of her neck and holds her still.
And then he turns the water on and Ellana wails.
“Mirau!” Ellana stretches out, trying to slip, slink, slide, and slither her way out of the tub like she’s a snake instead of a cat. Cullen almost drops the shower head three times as he does some quick cat juggling to hold Ellana in place.
Bull’s motor engine of a purr starts up and Cullen feels Bull’s tail swish against his back.
No doubt Bull’s gotten up onto the toilet seat to watch the proceedings.
Ellana keeps stretching out, the sound of her claws clattering against the sides of the tub and tiles, “Maaau! Mi! Mi! Mrau!”
Her paws spread out comically as she tries to grasp for purchase to escape but Cullen’s got her on lock down.
It takes longer to get Ellana washed, despite her being much smaller in size and with less fur, but it’s because he keeps losing her like a bar of soap and the pitiful way she mews almost gets to his heart.
Cullen feels like he’s actually sweating as he finally picks Ellana up and carefully squeezes her paws and legs and tail to get rid of excess water before swaddling her.
“Off,” Cullen says and Bull lazily gets up onto the counter to watch as Cullen gets the hair dryer and sits down on the toilet again.
Ellana’s struggles renew as Cullen turns the hairdryer on again.
“You’ll forgive me within the hour,” Cullen says, “And you’ll forget all about this until the next time and you’ll forgive me then too.”
3 notes
·
View notes
Photo

Hurina Maaau! Minun nimeni on Hurina ja olen arviolta noin 5-vuotias rauhallinen kissaneito. Suloinen ja kaunis ulkomuotoni kätkee sisäänsä itsenäisen, säpäkän ja hyvin oman arvonsa tuntevan persoonan.
0 notes
Text
Wag pakampante
mnsan taung mga pilipino eh..msyado taung nag ppkmpante na dhil yrs na ang relasyon nyo..kya khit gumawa ka nang d mgnda oh mali OK lng kc kmpante taung mgiging OK ang lhat at khit anong mngyare maaaus at maaaus dn ang lhat dhil Nga kmpante ka na mhal ka nya at d ka nya kyang mwla 😔 kso hndi pla gnon un 😔
ako Nga pla c jade na my nkrelasyong mabait, maipag, maaalalahanin, npag bigay, at higit sa lhat arw2x pnprmdam nya skin na mhal na mhal na mhal nya ako.. mdmi na kme npag daanang dlwa sa HIRAP at sa saya kmpante kmeng dlwa na..kme na,,, na.. d na kme mg hihiwalay PA.. na.. khit anong problema at Pg Subok eh kya nming lgpasan...at dumating ung time nag kamali ako kc my nklandian ako sbi ko sa srili ko OK lng yn kc... mnsan lng nman to tsaka hndi nman nya to mllman or Kong nlmaan MN nya to OK lng kc d nman ako kyang iwan non,,oh Hiwalayan non..khit Nga tiisin ako hndi nya kya eh.. un ang paulit ulit na pumasok sa icp ko hbang lumalandi ako sa iba.. (ang sma Kong tao no 😔😔)
hnggang sa dumating ung time na nlman nya na my klndiaan ako.. umiiyak sya at glit na glit sya skin 😔 .syempre naawa ako sa knya kc wla nmang syang gnwang msama pro ginago ko sya 😔 pra lng sa pnandaliang ligaya 😔
(naiiyaka tlga ako Pg naalala ko to promise 😭)
kya nag sorry ako at umamin nman ako sa Pg kkmali ko akala ko mddla ko lhat sa sorry yakap at Halik ang lhat kso hndi pla kc ang isang Pg kkmali plng gnwa ko eh hbang buhay Kong Pg sisisihan😭😭😭 dhil nag pka kmpante akong mgiging OK dn ang lhat isang beses lng ako nag kmali at alm Kong choice ko un at gnusto ko un... 😔 na hnggang ngaun pnag sisisihan ko lhat un 😔 kso Huli na ang lhat eh 😔😭 ung akala Kong d nya ko kyang tiisin.. oh d nya kyang mwla ako eh.. akala ko lng pla lhat un ..un pla kya nya.. at d lng Bsta Bsta kya nya... kyang kya nya na pla tlga khit wla na ako sa buhay nya😭😭
skit no.. kso wla eh kylangan tnggapin kc kslanan ko nman Kong bkit nwla ang YAM nang buhay ko 😔 but now I learned from my own mistake and if ever I find the person who loved me,,I promise 🤚🏻 that I will be a good partner and I will never do wrong again 😔
kya kau mg chinits wg na wg kaung mg ppkmpante khit gaano PA kau ktgal at khit gaano kau kmhal nang partner nyo once na gumawa ka nang Pg kkmali at alm nya sa srili nyang d nya deserve ang sktan at lokohin sya pustahan tau mga chinits iiwan at iiwan kau nyan khit gaano PA kau ktgal at khit gaano kpa nya kmhal 😔
yAm14
0 notes
Text
Dulu mandi 2x sehari gapernah dtanya apa2.. Skrg kalo keliatan aku mandi pagi langsung dtanya :"maaau kemanaaaaaaaaa????????? 😑
0 notes