#literaturo

[mahxiac0korako]

Platujoj

Ekzistas en multaj teraj kulturoj ujoj por konservi platajn maldikajn objektojn. En tiuj ujoj estas multaj artefaritaj folioj kvarangulaj kiuj estas kunligitaj laŭ unu flanko de la rando, sur kiuj oni konservas arojn da etaj figuroj el sekigita likvo, kiu kutime estas nigra.

Foje oni konservas aliajn foliojn en ili. Povus esti simile artefaritaj folioj aŭ naturaj folioj de plantoj kaj floroj aŭ aliaj simile plataj objektoj.

Tiuj platujoj estas ofte donacaj por karuloj aŭ oni aĉetas ilin por si mem. Oni ĝuas rigardi la figurojn sur la folioj aŭ fari siajn proprajn figurojn per malgranda bastonforma ilo, kiu lasas markojn sur la folioj. La nomo por tiuj platujoj en la tera kulturo varias multe depende de regiono sed tre disvastigita vorto estas »Libro«

[reposted-yura15cbx]

Эсперанто, Esperanto, Есперанто

foreign languages, fiction, world foreign language foreign literature, иностранные языки, художественная литература, мировая иноязычная зарубежная литература, іноземні мови, художня література, світова іншомовна зарубіжна література, fremdaj lingvoj, fikcio, monda fremdlingva fremda literaturo.

[metamorfemo]

Metroo

Legu tiun ĉi verkon en: la portugala (originala)

_________________________________________

Li eniris la metroon. En la lastan vagonon kiel ĉiam, ĉar estis en la malantaŭo de la stacio kie li atendis la metroon alveni, kiel ĉiam. El la malantaŭo de la stacio – kie li ĉiam atendis la metroon alveni – eblis vidi la forvojojn sekvante al la pli tien. Unu en ĉiu flanko, unu iranta al la pli tien, la alia revenanta el la pli tie, meze de la du estas herbo. Ĉiutage la herbo malsamis: estas tagoj em kiuj ĝi estas ekscitita per la vento, estas tagoj en kiuj ĝi estas tute senmova kiel ŝtono, estas tagoj em kiuj ĝi movas softe kvazaŭ ĝi dancis.

Ĝi alvenis.

Li eniris la metroon. En la lastan vagonon, kiel ĉiam. Li sidiĝis en sidloko apud la fenestro kie li sidiĝis ĉiam kiam disponebla trovis ĝin, normale trovis ĝin libera. Li sidiĝis apud la fenestro, kiel kutime. En la aŭskultilo ludiĝis kelkan de siaj malgajaj kantoj kiuj li tro ŝatis aŭskulti. Tiu kanto estis finita kiam li estis ankoraŭ en la stacio, sed li metis ĝin ekde la komenco denove ĉar ĝi estas ideala por aŭskulti vidanta la senluma pejzaĝo de la urbo.

Estis nokte kaj la urbo estis dezerta, la metroon estis malnova kaj la lumo fiaskis, kiam ĝi malŝaltis estis pli bone vidi la pejzaĝo ĉar ne estis reflekto en la glaso, sed la lumo ne daŭriĝis pli ol 10 sekundoj. Estas pli bone 10 sekundoj ol 0.

Estis nokte kaj la urbo estis senmova. Neniu marŝis por la stratoj de la favelo. Li amas tiun kvietecon. La urbo estas pli boné kiam estas tiel, kvieta. Li imagas kiel devas esti malbone loĝi en tiuj domoj, nokete la loĝantoj rigardas tra la fenestroj kaj vidas la strato dezerta kaj sentas sin malliberaj hejme.

Estis nokte kaj baldaŭ la metroo perpasus lia plaj ŝatata loko. Li amis kiam la metroon perpasis la kvartalo kiu ne havis domojn, nur estis viditaj la konstruadoj tie malproksime. Ili estis multaj. Ega strio, ega pejzaĝo, larĝa, inter du konstruadoj eblis vidi aliajn malantaŭe.

Estis nokte kaj pro tio estis tiel mirinda. Tutaj la konstruadoj ŝaltis siajn arĝentajn lumojn, en luma unisono, ne estis fenestro kun flava lumo, ĉiuj arĝentaj. Kaj la tuta larĝa pejzaĝo de rektanguloj starante unu flanke de la alia, unu malantŭe de la alia, brilis. Ŝajnis maketo sur kiu iu ŝultis briletado. La sceno brilis.

En tiuj momentoj li komprenis kion tiu karaktero de tiu libro volis diri kiam li diris, ke estis senfina. Estis aliaj situacioj en kiuj li komprenis, li lernis kompreni en diversaj situacioj de la vivo, sed tiu estis unu el liaj plej ŝatataj.

La kanto finis. La stacio alvenis. Li eksteriĝis. Nun estis tempo por preni la aŭtobuson por alveni hejmen. El la buso ne estis pejzaĝon.

—Ikvero [2018]

[tajpu-vian-nomon]

(el la retpaĝo http://ridejo.ikso.net/)

[salimlom-blog]

[ĝis la]

ne zorgu kara en mia buŝo via gusto ja trankvile dormos

[lapetrelo-blog]

volonte eki ion...

Saluton karaj!

Longtempe mi volis sed hezitis pri krei blogon de nia rondo. Cxu la agadraporto sur la hejmpagxo ne suficxas por "reporti agadoijn", kaj Tvitero ne suficxas pri konektigxi kun aliaj E-istoj? Jes, kompreneble. Kvankam ne cxiam - pri multaj aferoj iam mi simple volas skribi pli longe, kaj ne zorgi pri cxu miaj enskriboj estas "sxatemaj" aux ne. Por tio fari blogon estus bona ideo, cxu ne? Alia aspekto estas la reprezentado de nia rondo: mi nuntempe administras ciuj retpagxoj kaj sociaj retoj de la rondo, kaj efektive igxis sia "reprezentanto", vole-nevole. Cxu mi estas kvalifikita por tio? Tion mi ne scias. Mi ne estas "neuxtrala persono", kaj mi ne volas esti. Nek mi volas aserti miajn opiniojn kiel opinioj de la tuta grupo. Tamen, mi ne opinias ke nia rondo ne devas havi ian sencon de kuna direkto, ian kunan celon, ian unuigan agxon krom nia intereso pri Esperanto. Mi esperas trovi kaj disvolvi tion. Nuntempe la membroj "Asocio de Liberaj Esperantistoj de Waseda" ne estas veraj samideanoj. Tion mi diras sen ia malbona intenco, cxar en efektiveco ni ne "malkoncentas" pri niaj ideologiaj pozicioj, sed simple ne komunikas pri tio entute. Pro tio eble ni estas veraj samideanoj, sed nun mi ne povas tion ekscii - ne gxis ni komenci intersxangxon de niaj "ideoj". Do, mi volas komenci. Eki ion. Mi fine decidis krei blogon por mi mem, kaj skribi tie miajn pensojn pri la rondo, pri E-ujo, pri la aferoj gxeneraloj kiuj rilatas kun E-o kaj niaj kunaj/miaj personaj agadoj kiel E-isto (se mi povas nomigxi mem tiel). Bonvolu legi, se tio vin interesigas. Eta mem-enkonduko: Mia kasx-nomo estas Serafima (tiel mia patrino volis nomi min, sed tutaj aliaj familianoj kontris tion). En Waseda (espereble mi komencos mian doktoran kurson venontjare) mi esploras historion kaj teorion de moderna/antauxmilita japana literaturo, arto kaj politika penso. La rilato de E-o kun sociaj movadoj en Japanio interesigis min longtempe, kaj kiam mi renkontis reala, nuna E-isto kiu ankaux igxis mian kamaradon, mi rapide decidis fine eklerni Esperanton. Tio okazis en Majo 2018, kaj en Septembro mi decidis "revivi" la Esperanto-studgrupon de Waseda. (Kun helpo kaj subteno de multaj da geamikoj kaj japanaj E-istoj, nia (mal)nova rondo komencis rekontigxi du fojoj monate. Pri la rondo mi skribos gxisfunde en alia okazo.) Espereble tio suficxas por nuntempo. Mi petas vian pardonon pri iuj eraroj de Esperanta gramatiko, kaj pri la uzado de tiu acxa "x" sistemo. Bonvole sciigu min pri iuj opinioj vi havus leginte cxi tiun blogon, kaj gxis poste!

[arcangelazrael]

Osos Pandas por las Calles (Satan compra en "La Rosa Negra")

Bueno no se cuando podré actualizar otra vez, asi que os pongo dos seguidas aunque no estoy muy agusto con como va el blog (solo tres comentarios... no os herniaréis, no) pero vayamos al asunto.

Aunque lo parezca esto NO es propaganda de Cucal (anque funciona y todo) sino un riguroso estudio de el cucarachismo mas poser que TODOS vemos en algunos momentos (infortunados) de nuestra vida. -"Buah, tron, tengo a un frikazo en mi clase del insti que va asi to de negro y es satanico de esos" le dirá Joselito a sus compis de futbol 7 un dia.... Y tendrá razón

[La Iglesia Poser prohibe la lectura de este blog bajo pena de maquillaje permanente]

El rollo Siniestrillo original nace de una vertiente oscura del Punk, con grupos como Magazaine, Siouxie and the banshees, bauhaus, Joy division y muchos mas... ¿cual es el problema?

Pues que en este pais, lo entendemos todo mal y a ser posible, mas cutre aún, y en lugar de cultivar una escena mas o menos buena, tenemos a un monton de crios pintados y maquillados sin gusto musical aparente que hacen cosas tan guays como cortarse, mutilarse y eso (esto con Felipe el Hermoso no pasaba)

                                         [Mi ataúuuuud, me lo robaroooooon...]

Para que nos centremos todos en materia, a todos estos niños les pone palotes El Cuervo (La película de Brandon Lee) llegando hasta un punto de idolatría imbécil que les lleva a afirmar cosas como:

"Es la mejor película de la Historia" "Brandon Lee ES UN ACTORAZO" (los lectores de este blog simpre preferimos a su padre)

Y una sarta de sandeces que si bien nos hacen sonreir al principio, nos hacen acabar deseando al sujeto una muerte, lenta y dolorosa (y no rápida, como la que tubo el malogrado muchacho)

                                        [Concurso de retardeds : Empate técnico]

Por lo demás estos niños guays oscuros que desean morir (o eso dicen) proceden de los estratos mas incultos de la sociedad, pero al ser diferentes y no haber tenido amigos de pequeños (eso dicen todos, madre mia... O mienten o el problemadel bullyng da miedo) pues leian mucho a Poe con 12 años, a Lovecraft con 11 y Pesadilla Antes de Navidad era su película favorita (aunque no hubiesen nacido cuando se estrenó)...

El caso es hablar mucho y decir nada, buscando palabras rebuscadas y pedantes para parecer una persona joven, torturada y dura, pero a la vez culta y sensible (asco) que domina la literatura gótica (asco) (asco) y a la que los textos de "Zanoni o el secreto de los inmortales" (ladrillo infumable de literaturo oscura) transporta hacia paisajes agrestes donde dejan fluir su oscura y torturada alma (ascazo!)

 [La cajera de mi barrio pone la misma cara cuendo te dice que no tiene cambio]

Por supuesto se trata de uan de las tribus urbanas mas vistosas, y con estos niños alcanza un sumun nirvánico cercano a la incredulidad (cosa que experimentamos al ver a muchos de estos personajes por la calle) Hay de todo. Botas imposibles, pircings rarisimos, maquillaje frenopático, depilaciones y modelitos diseñados por el doctor Menguele de la moda (cuanto menos)

El aspecto general varía, puede dar risa, asco o incluso morbo (mujeres de latex... Que os veo venir) y por supuesto es mezclable: Gotico-romantico :: demasiado "entrevista con el vampiro" Gotico-japones /visual/ visual key :: parecer una tia y cantar como un mongo (ver artículo anterior) Gotico-industrial :: Bakalao pa cucarachas y asi un sinfin de subestilos que solo contribuyen a dar argumentos a mucho mongolito cuando se enfrenta a justificar cosas injustificables (como llebar unas alas de PVC blanco a la espalda)

                           [Cuando frunce el ceño se luxa la frente]

Ni que decir que las muejers merecen mención a aparte ya que son basicamente o tias buenas buscando una escusa para vestir como furcias sin que las llamen eso o directamente gordas sin muchas aspiraciones sociales y/o amatorias que lleba demasiado lejos aque de "el negro adelgaza, mujer" y que generalmente acaban siendo novias de tios mayores calvos y pedantes.

                             [¿Que hay de comer? Panceta! ¿y de beber? Panceta!]

De los chicos no hay mucho que decir, aunque si hay de dos tipos, el listillo pedante (el calvo gordo que mencioné antes) y el marica medioafeminado que pretende ir como de malo bailando como si espantase mostas tsé-tsé con la bolsa escrotal. por lo general no es que se maquillen peor que sus amigas sino que como son mas torpes y mas feos, pues da mas el cante, con el consigueinte cachondeo, collejeo e intento falso de suicidio (Común entre las féminas)

                                 [Mantenga los Eding fuera del alcanze de los niños]

Al final todos fueron felices, comieron perdices ensangrentadas bendecidas por Satán e hicieron un pacto de sangre que oficializaba su amor eterno de 4 meses.

[mahxiac0korako]

Hodiaŭ la 15a de decembro,Zamenhofa Tago kaj la tago de Esperanta literaturo, Esperantumas ni ĉu ĉeeste ĉu en rete ni amuziĝu kaj disigu ĝojon en nia komunumo. Se la emo estas ĉe vi Legu, verku, kreu ian Esperantan artaĵon, manĝu kukon ktp.

Amikoj, konatuloj, samideanoj dankon por esti partoprenanto de ĉi lingvo kaj ĝia kulturo mi kaj ĉiuj aliaj estas multe pli feliĉaj konante al vi!

Pacon, prosperon kaj feliĉon al vi ĉiuj!

💚🤗💚🤗💚🤗💚🤗💚🤗💚🤗💚🤗🥧🍪🍩🍫🧁🎂🍵🧋🧃🍷🍾🥂🍻🍺🧉🫖🍹🍸🥃🍶🍽️

[reposted-yura15cbx]

Эсперанто, Esperanto, Есперанто

foreign languages, fiction, world foreign language foreign literature, иностранные языки, художественная литература, мировая иноязычная зарубежная литература, іноземні мови, художня література, світова іншомовна зарубіжна література, fremdaj lingvoj, fikcio, monda fremdlingva fremda literaturo.

[gimngblog-blog]

"Umetnost je umetnost, obstajajo samo različna izrazna sredstva"

Intervju s slovenskim režiserjem Janom Cvitkovičem

Nika Vrabec

Že uvodne besede napovejo sproščen pogovor.  Popolna prezenca, mojster svojega dela in vizualnega prostora. Umetnik, ki se zaveda pomena umetnosti. Prevajalec med obema svetovoma in še to samo, kadar mu uspe. Fizik, ki je postal arheolog in filmar. Eden izmed najbolj nagrajenih in cenjenih slovenskih režiserjev, ki si nikoli ni mislil, da bo filmar. A Jan Cvitkovič je veliko več kot le režiser: je scenarist, igralec, pesnik, v prostem času tudi lovec.  Že leta 2001 je na Beneškem filmskem festivalu dobil leva prihodnosti za danes kultni slovenski film Kruh in mleko. Od takrat je šla njegova kariera samo še navzgor. Nazadnje smo v kinu lahko gledali njegov celovečerni film s socialno tematiko, prikaz krute realnosti, ki lahko prizadene vsakega izmed nas, Družinica. Trenutno piše scenarij za nov film.

Glede na ta, da sva se dobila na Krasu – kakšno posebno mesto ima Kras pri vas?

Kras imam enostavno rad. Moja nona je bila od tod, moji predniki so bili iz te hiše (op. pogovarjala sva se v njegovi hiši v Koprivi na Krasu). Že kot otrok sem pogosto preživljal počitnice na Krasu in sem se navezal na to okolje. Ko smo začeli priprave na film Od groba do groba, sem tukaj večkrat prespal, ker je bila hiša prazna, in nekako je padla odločitev, da jo prenovim. Sedaj živim tukaj že nekaj časa.

Začela bi čisto na začetku. Kaj je bil vaš prvi stik z umetnostjo?

Prvi stik so bile najbrž kar knjige. Naučil sem se zgodaj brati, nekje pri štirih letih, in padel v literaturo. Veliko sem hodil v knjižnico. Preprosto je bilo tako, da sem bil zunaj na ulici ali pa v knjižnici.  Kasneje, ko sem študiral v Ljubljani, sem začel pisati poezijo in izdelovati inštalacije. Potem je povsem v slučaju prišlo do tega, da sem naletel na film in razpis za Grossmanovo nagrado za scenarij. Prijavil sem se, ker sem rabil denar. Po čudežu sem nagrado tudi dobil in naprej je kar samo steklo. Z Janezom Burgerjem, ki je takrat ravno študiral režijo v Pragi, sva naredila scenarij za film V leru. Potem sem hotel samo videti, kako gre to naprej, in naredil sem film Kruh in mleko. Avtomatsko je steklo naprej in postalo mi je všeč. Nikoli si pa nisem predstavljal, da bom filmar.

Študirali ste fiziko, pristali pa pri arheologiji. Kaj je bil ključni moment, da ste imeli dovolj »jajc«, da ste opustili študij in šli s trebuhom za kruhom?

Fiziko sem študiral eno leto. Med poletjem sem šel na morje, delal kot barman in se tam zaljubil v eno punco. Pozabil sem sploh priti na jesenske roke, kasneje sem videl, da to ni za mene, in šel malo potovat. Ko sem se vrnil, sem vpisal arheologijo, študiral arheologijo in kasneje tudi veliko delal kot arheolog. Vmes se je zgodil film in nekako je vse našlo svojo pot.

Kje dobite navdih za vse svoje stvaritve, z opazovanjem drugih ali izhajate iz sebe?

Niti ne vem. Pri avtorskem filmu je vedno tako, da pride veliko iz tebe. Pri vsakem filmu je nekoliko drugače. Pri nekaterih filmih je to prizor, ki se mi je vtisnil v spomin in sem ga resnično videl. Pri nekaterih so to stvari,ki so se me dotikale na intimni ravni v življenju. Zelo različno. Od filma do filma je precej drugače. Nimam nekega principa delovanja, takega, ki bi bil enak za vsak film.

Ste imeli v mladosti koga, ki vas je impresioniral?

Ne. Ko se še nisem ukvarjal s filmom, sem gledal enih par filmov, ki so naredili vtis name. Eden je bil Wild at heart Davida Lyncha, potem Nekoč so bili bojevniki Lee Tamahori in film Emirja Kusturice Dom za obešanje. Preprosto so naredili vtis name, sploh ne vem, zaradi česa.

Bi rekli, da ste za katero od svojih del imeli občutek, da 100 % ne bo uspelo, in je postalo velika uspešnica?

Pa ja, je bilo. Nikoli nisem razmišljal o uspešnosti, pravzaprav. Imam tak princip dela, da poskušam najprej zadovoljiti sebe, da sem sam zadovoljen s tistim, kar delam. Če sem sam zadovoljen, se bo sigurno še kdo našel. Je pa res, da nekaterih stvari ne pričakuješ. Absolutno nisem pričakoval za Kruh in mleko, da bo tak »boom«, saj je bil film mišljen kot kratek. Tako da: stvari te lahko presenetijo. Nekatere v pozitivnem, nekatere v negativnem smislu, tako kot vsaka stvar v življenju.

Vam je življenje izziv ali je človek na svetu zato, da ga prebrodi?

Hmm, ne vem. Življenja nisem nikoli jemal kot izziv. Po naravi sem celo bolj depresiven tip. Trenutno sem, recimo, v zelo dobrem obdobju. Pozimi sem bil npr. v zelo slabem obdobju. Ravno sedaj se mi je zamenjalo nekje pred 14 dnevi, na zelo dobro iz zelo slabega. Pred 14 dnevi sem mislil, da je življenje nekako zato, da se ga prebrodi, sedaj pa mislim, da zna biti celo lepo. Tako da to se menja pri meni, zelo radikalno in neizogibno. Vsi smo del vsega. Vedno bolj se mi to zdi oz. vedno bolj to vem in najbolj težko je takrat, ko si človek misli, da je sam. Ko pa dojameš, da si del vsega, je lažje.

Mladostnik je danes velikokrat bombardiran s kruto realnostjo. »Študiraj tisto, kar bo prineslo službo …« Mora biti človek racionalen ali slediti svojemu srcu?

Pa ne vem. Zame lahko rečem, da sem sledil tistemu, kar me je privlačilo. Nekaterim pa čisto odgovarja, da imajo urejeno življenje, splanirano. Zelo različni smo. Je pa res, da če začutiš, da imaš v sebi nek talent, ga je skoraj nujno izkoristiti. Ker tukaj ti niti narava ne dopušča, da bi naredil drugače. Če ga ne izkoriščaš, te pokoplje.

V veliko vaših delih se kaže razpetost med dvema svetovoma: na eni strani realen svet – racionalen –, na drugi strani mističen: kaj vi dojemate kot mejo med obema svetovoma oz. ali sploh obstaja?

Pravzaprav je ta meja vedno bolj zabrisana. Zdi se mi, da je človek omejen s svojo percepcijo videnja sveta. Logično, da obstajajo dimenzije, ki jih mi še nismo sposobni zaznati. Zelo antropocentrično je razmišljati, da točno ta človek vidi in zazna vse, to je zelo naivno, pravzaprav, neumno. In včasih se zgodi, da dobivaš kakšne impulze tudi iz drugih dimenzij, pa ne govorim o vesoljcih, jasno (smeh), ampak o tistih dimenzijah, ki jih preko čistega racia ne moreš zaznati. Saj je za moje pojme umetnost oz. človek, ki se ukvarja z umetnostjo, samo medij, prevajalec med tema dvema svetovoma, en tak vmesni delavec. Ni kreator, veliko umetnikov si misli, da so kreatorji, jaz ne mislim tako. Sem samo prevajalec, kadar sem. Kadar mi uspe.

Se vam zdi, da je včasih težko biti umetnik v Sloveniji?

Ja, mislim da je umetnik težko biti kjerkoli (smeh). Pa niti ne samo zaradi socialnih vplivov in socialnega statusa, ampak zato, ker se umetniku vedno nekaj dogaja. Nikoli ni ravno miru na dolgi rok. Nekaj časa je zelo lepo, potem pa zelo slabo in tako naprej.

Spregovoriva še o vašem zadnjem filmu. Tema Družinice je izjemno aktualna, prikaže kruto realnost, kaj naredijo iz človeka skrajne razmere. Večkrat ste poudarjali, celoten film je kritika državne ureditve, ki ne zaščiti družin, ki se znajdejo v takšnih situacijah. Ste dosegli kakšno spremembo glede na odmevnost filma?

Se dogaja, ne vem, če ravno zaradi filma, ampak mogoče je kakšno malenkost tudi film pridodal. Začel se je spreminjati ta zakon, ki je pravzaprav povzročil vse tegobe in katastrofe v Sloveniji. Začel se je, vendar pa še ni spremenjen. Zgodba še ni končana.

Koliko je avtobiografskih motivov v filmu (filozofski monologi očeta o Platonu in Sokratu, ne nazadnje tudi pri sinu ...)? Ali so podobnosti le naključje?

V tem filmu seveda tudi so, a ne bi točno našteval. Tudi sam sem se že znašel v situaciji, ko nisem vedel, kako bo naslednji dan. Nisem vedel, kaj bom dal jesti družini. Se mi je že zgodilo, sicer po moji lastni krivdi, ker sem tako burno živel v določenih obdobjih. Ampak ne glede na vse, to se lahko hitro zgodi tudi tistim, ki so prepričani, da se jim ne bo. Tudi take primere zelo dobro poznam, zelo od blizu. To se ti zgodi čez noč, na tebi je, ali kloneš ali ne.

Je morda prišlo do kritik, da je konec filma idealiziran, glede na to da veliko zgodb nima tako »srečnega« konca, kot ga ima Družinica?

Ne, ni bilo takih kritik, ker sem zelo dobro preučil te primere. Dejansko se srečno konča samo majhen procent teh situacij, enih 10–15 %. Ampak skoraj v vseh teh primerih, ki se srečno končajo, odigrajo glavno vlogo otroci. Ko otroci prevzamejo odgovornost in se začnejo boriti, se potem tudi starši – in skupaj se izvlečejo. To je bilo zelo zanimivo. Tudi zaradi tega sem hotel iti ravno v to sfero.

Otroci kot neki povezovalci?

Ja, če starši izgubijo samozavest, samozaupanje, potem preide na otroka, ki se vzdigne. To da tudi njim moč. Sram jih je popustiti, sram jih je pasti na kolena.

Slovenska družba se zdi na trenutke v popolnem razsulu, čeprav ima marsikatere svetle točke. Se vam zdi, da smo se sposobni izvleči iz »sranja« ali smo preprosto preveč zasidrani v preteklost?

Premalo si upamo, in ker si premalo upamo, se vračamo v preteklost. Nimamo vizije. To vračanje v preteklost je samo odraz pomanjkanja vizije in odraz pomanjkanja jajc. Vedno capljamo za drugimi, se ravnamo po njih, jim poskušamo biti podobni (močnejšim, uspešnejšim), in to je vedno napaka, pa ne samo na nivoju države, ampak tudi posameznika. Če se ti vedno po nekom zgleduješ, ga obožuješ, mu poskušaš biti podoben, pa mu ne moreš biti, si posledično nesrečen in iščeš sovražnike, ki so krivi za tvojo nesrečo. Nikoli pa ne prideš do spoznanja, da si ti tisti sovražnik. In od tukaj izvirajo slovenske zdrahe. Nimamo vizije in nimamo voditelja z vizijo.

Bi rekli, da bi v Sloveniji lahko našli takega z vizijo?

Ne vem, trenutno ga ne vidim. So mogoče nekateri ljudje, vendar se ne ukvarjajo s politiko, na žalost.

S predstavo Otroci Adama in Eve v SNG Nova Gorica ste zajadrali tudi v gledališke vode. Se nameravate še kaj vrniti ali ostajate zvesti filmu?

Ustvarjanje gledališke predstave je bilo zame izjemna izkušnja. Izjemno lepo mi je bilo, ko sem to delal. Počutil sem se zelo varnega v tisti kleti v gledališču. Obdajal me je občutek popolne svobode, mogoče celo bolj kot pri filmu. V gledališču je vse možno. In ja, bi še kdaj delal gledališče, res. Z velikim veseljem.

Kakšne se vam zdijo bistvene razlike med snemanjem filma in ustvarjanjem gledališke predstave?

Pri snemanju filma je še ogromno nekih drugih elementov. Ampak če gledamo vsebinsko, je gledališče polje še celo širše svobode. Drugačen način pripovedi, drugačen način izražanja ima. Po drugi strani ima film tisto intimo, ki je včasih še večja kot v gledališču. Ali pa tudi ne. Da se tudi v gledališču tako intimo doseči, ampak večina gledaliških del je takih, da se ne osredotoča na to intimo, kar je popolnoma normalno. Umetnost je umetnost, obstajajo samo različna izrazna sredstva: film, poezija, risanje, slikanje, novi mediji. Za mene je umetnik tudi kmet, ki ima rad svoje delo, ki razume rastline, ki jim daje svojo energijo …

V vašem prvem celovečercu Kruh in mleko slišimo delček že vašega kultnega monologa iz filma V leru, za katerega ste napisali scenarij, v Družinici se vse začne s kruhom in mlekom, naključje ali ima kakšen poseben pomen?

V Družinici je bilo čisto naključje. Imeli smo prizor, kjer družina gleda televizijo, in en dan me ni bilo v montažo. Montažerja sta vrgla noter ta del, vprašal sem ju, če sta prepričana, da je to v redu. Da ne bo izpadlo kot neko samopoveličevanje … Ampak sta rekla, da je super, in sem jima verjel. Tako da to ni moje maslo (smeh).

Imate dolgoročne cilje ali se prepuščate toku?

Kar precej se prepuščam toku. Nisem tak tip ambicioznega človeka, ki bi si nekaj zadal za cilj in potem to žgal. Trenutno pišem scenarij.

Mi lahko zaupate kaj več?

Ne bi rad govoril, pa ne zaradi tega, ker je skrivnost, ampak ker nekako nerad govorim o svojem delu. Če preveč govorim o svojem delu, se ga naveličam.

Gre spet za film?

Film, ja. Celovečerni.

Ko končate nek izdelek, si ga potem še večkrat ogledate ali ga pustite?

Ne, celovečernih filmov sploh ne gledam več. Mogoče še enkrat ali dvakrat, ko je film predvajan na kakšni premieri, potem pa ne. Npr. Kruha in mleka ali Od groba do groba nisem videl od takrat, ko sta bila posneta. Če bi me sedaj nekdo vprašal, kako si sledijo prizori, sploh ne bi vedel. Pogledam si pa kdaj kakšen kratek film, ker me spravi nazaj v neko razpoloženje. Edina stvar, ki sem jo naredil in jo občasno še pogledam, je poezija.

Pesmi iz zbirke Lačna žival (2008) so zelo osebne; je bilo težko izdati ves material v pesniški zbirki?

Ta zbirka poezije je nastajala dolga, dolga leta. Sploh nisem imel namena delati zbirke. Samo občasno sem napisal kakšno pesem ali pa par naenkrat v enem tednu, pa potem spet kakšno leto nič. Ta zbirka je prerez enega mojega dolgega obdobja. Na koncu sta dva moja znanca to prebrala in sta mi predlagala, naj pesmi izdam v zbirki. To sem naredil in mi res ni žal, ker se mi zdi, da je to ena redkih stvari, ki mi veliko pomenijo v življenju.

Zaključila bi z mislijo, ki ste jo uporabili v filmu Od Groba do groba: »Pri šestih sem spoznal, da je bog vse, in lasje so mi šli pokonci.« Kaj oz. kdo je bog v svetu Jana Cvitkoviča?

Bog je vse. Je ena taka kozmična zavest. Spet je neumno misliti, da obstaja samo naša individualna zavest, to je res naivno in nesmiselno. Jasno je, da smo celota, vse, kar obstaja. Bog ni nekaj, kar bi se človek naučil v cerkvi. Je pa ta citat moj najljubši in ga bom uporabil sedaj že v tretjem filmu.

[filologija]

Sonya Nevin v novi številki Clotho o Sapfinem fragmentu 44

Britanska klasična filologinja Sonya Nevin in računalniški programer Steve Simons že vrsto let sodelujeta v projektu Panoply Vase Animation Project, v okviru katerega oživljata poslikave antičnih vaz. S kratkimi animacijami, tokratna je posvečena Sapfinemu fragmentu 44, dajeta poslikavam novo življenje. Njuno delo postaja stalnica v muzejih, šolah in drugih izobraževalnih ustanovah po vsej Evropi. Avtorica k projektu pristopa s svojim poznavanjem antične zgodovine ter s preciznim občutkom za literaturo. Vsako podrobnost skuša premisliti ter jo strokovno utemeljiti. To velja tako za izbor glasbene podlage kot denimo za izbiro različnih človeških figur glede na umetnostnozgodovinsko obdobje. Njene ugotovitve nato Steve Simons pretvori v animacijo. V članku, ki je objavljen v novi številki revije Clotho, Sonya Nevin opisuje ustvarjanje animacije na podlagi ohranjene antične grške posode tipa hydria. Vazna poslikava upodablja Sapfo z liro. Animacija pesnici omogoča gibanje, ubiranje strun, igranje na inštrument. Ob tem se pojavijo verzi iz njene pesmi, iz fragmenta 44, spremljajo pa jih geometrično oblikovani liki, ki ponazarjajo vsebino tega fragmenta. Glasba, ki dopolnjuje animacijo, je nastala ob izvirniku in predstavlja melodijo, ki bi lahko spremljala izvajanje takšnih pesmi. Animacija je skupaj z izvirno vazo na ogled v varšavskem Narodnem muzeju. Animacija Sapfinega fragmenta 44 je ena od petih, ki nastajajo v okviru širšega projekta »Naše mitično otroštvo …« Projekt financira evropska raziskovalna agencija ERC in raziskuje vlogo rimske in grške antike v otroški in mladinski kulturi po vsem svetu. Članek opisuje postopek nastanka ter utemeljuje odločitve, do katerih je prišlo pri animaciji. Ob tem predlaga več možnosti za vključevanje končnega izdelka, ki je zelo prilagodljiv učni pripomoček, pri pouku na različnih stopnjah izobraževanja. Članek je v celoti na voljo na spletni strani revije Clotho. https://youtu.be/rCriQNA8kBQ Read the full article

[biblioncollection]

Aventuroj de Alicio en Mirlando | Lewis Carroll | Action & Adventure | Audiobook full unabridged | Esperanto | 1/3 Content of the video and Sections beginning time (clickable) - Chapters of the audiobook: please see First comments under this video. La aventuroj de Alicio en Mirlando (angle Alice's Adventures in Wonderland) estas verko de porinfana literaturo de la brita matematikisto kaj verkisto, pastro Charles Lutwidge Dodgson sub plumnomo Lewis Carroll. Ĝi rakontas la historion de knabino nomata Alice [elis] (en esperantlingvaj tradukoj aŭ Alicio, aŭ Alico) kiu falas tra kuniklotruon en fantazian regnon populitan per parolantaj kreaĵoj kaj antropomorfaj ludkartoj. La fabelo estas plenplena de satiraj alludoj al la amikoj de Dodgson kaj al la lecionojn, kiujn la britaj lernantoj devis parkerigi. La Mirlando priskribita en la fabelo ludas kun logiko en maniero tiom speciala, ke ĝi donis al la rakonto longdaŭran popularecon inter infanoj kaj ankaŭ plenkreskuloj. (Summary from Wikipedia) This is a Librivox recording. If you want to volunteer please visit https://librivox.org/ by Priceless Audiobooks

[lifecoachzen]

Gremo v akcijo!

Vse spremembe v življenju za doseganje zastavljenih ciljev sem razdelil v 3 velike skupine in to so PREHRANA, AKTIVNI NAČIN ŽIVLJENJA in STANJE UMA. Danes pišem o eni od največjih težav na začetku sprememb navad in to je CONA UDOBJA! Spodaj najdete vse 3 glavne skupine in podskupine, katere bom predstavljal na blogu:

1. PREHRANA

-          Spremljanje prehrane in prehranjevalnih navad

-          Vpeljava nove prehrane

-          Pitje vode

-          Premik iz cone udobja v nov lifestyle

-          Samokontrola

-          Pravilo 21/90

-          Intermittent fasting ali prekinitveni post in pravilo 16/8

-          Postenje 1x – 3x na mesec ali vodni dan

2. AKTIVNI NAČIN ŽIVLJENJA

-          Meditacija

-          Joga

-  ��       Telovadba

-          Izobraževanje

3. STANJE UMA

-          Pozitivne misli

-          Afirmacije

-          Ljubezen do sebe in drugih

-          Cilji

-          Vizualizacija

 Ena od prvih in največjih težav pri spremembi navad je CONA UDOBJA! 

Največji problem nam predstavlja CONA UDOBJA. Nekaterih navad se izredno težko znebimo predvsem zato, ker ne vemo kako je, če jih nimamo. Cona udobja ne dovoljuje osebi, da bi naredila ali poskusila nekaj novega. Z drugimi besedami, to je okvir znotraj osebe, ki ga omejuje in preprečuje, da bi se nekaj spremenilo. 

Cona udobja je življenjski prostor, v katerem se počutimo varno. To je kraj, kjer je vse znano. Kaj je narobe v coni udobja? Po eni strani nič. Po drugi strani pa cona udobja ovira razvoj osebnosti in absorpcijo novih znanj in spretnosti.

Če se želite razvijati na vseh smereh, morate preseči svoje navade in načela!

Primer: večino svojega življenja vsak dan pojemo 100g čokolado. Ne vemo, kako ta navada dejansko vpliva na naše telo in dobro počutje, ker nimamo izkušnje prehranjevanja brez sladkarij. 

To lahko povežemo s cono udobja. Neka navada nam postane domača in se znotraj njenih okvirov počutimo udobno. Bojimo se sprememb, čeprav čutimo, da si jih želimo in jih potrebujemo.

Kako jih spremeniti?Ubistvu na zelo enostaven način! Že z majhnimi koraki naredimo veliko!! Spodaj moji predlogi:

Spremenite majhne navade

Pričnite z majhnimi spremembami dnevnih rutin. Izberite drugo pot do službe, pojdite v novo gostilno ali trgovino in kupite nekaj povsem drugega od tega, kar kupite običajno. Sam sem kuhal ogromno novih stvari, ki jih prej nisem nikoli in hkrati še užival :)

Spoznajte nove ljudi

Spoznavanje novih ljudi je dober način za izstop iz cone udobja danes jih lahko spoznate na medmrežju, na delovne mestu, na ulici. S tem ko boste komunicirali z nekom boste postali bolj samozavestni in odprti za nove stvari! 

Naučite se nekaj novega

Z novimi stvarmi boste dobili navdih še za druge stvari. Že zgoraj sem omenil, da sem kuhal ogromno novih stvari s tem pa sem dobil idejo še za vpeljavo novitet v kuhinjo kot so začimbe, sestavine, recepti, način kuhanja itd…

Poslušajte novo glasbo, preberite drugačno knjigo

Pričnite brati drugačne knjige, članke, bloge gledati vloge itd.. Sam ogromno berem literaturo, ki je prej niti pogledal nisem danes pa vsak dan dobim navdih za nove knjige.

Obiščite nov kraj

Ni potrebno iti daleč. Obiščite del mesta, kjer še niste bili, pojdite v novo restavracijo, odkrivajte nove poti v okolici, teh nikoli ne zmanjka.

Spremenite izgled

Tudi z izgledom lahko izstopimo iz cone udobja (nova frizura, način oblačenja).

Predlog: Pobarvajte se! Tudi moški naj vas nič ne ustavi pri tem. 

Premaknite stvari v domu

Tudi prostor bivanja je tipičen primer cone udobja. Premaknite delovno ali kuhinjsko mizo, posteljo, kavč, prebarvajte stene, zamenjajte zavese ali dodajte nove rože z Barbaro sva to naredila že neštetokrat! :)

Takšne majhne in preproste spremembe vam bodo pokazale, kako dobro vam denejo in kakšno svežino lahko prinesejo. Tako se boste tudi lažje odločili za večje spremembe in premike v življenju. 

[darbobirza]

Literatūros pažinimo programos „Vaikų žemė“ praktikantas

Kompanija:VĮ „Mokyklų tobulinimo centras“ Įmonės veiklos sektorius:   Miestas:Vilnius Veiklos sritis:Kultūra, menas, pramogos Pareigos:Praktikantas Paskelbta:2018.09.27 Galioja iki:2018.10.03

CV.lt darbas Vilniuje: https://www.cv.lt/kulturos-meno-pramogu-darbai/literaturos-pazinimo-programos-vaiku-zeme-praktikantas-vilniuje-1-321231907/?cid=rss-info-link September 27, 2018 at 01:34PM

[mahxiac0korako]

Al ĉiu kiu nomas sin esperantisto

Miaj karaj Esperantujanoj Je ĉi tago, Zamenhofa Tago kiu ankaŭ estas la tago de esperanta literaturo kiu por ni Esperantujanoj estas kvazaŭ sankta festo mi verkas al vi, karaj homaranoj, leteron por proklami mian amon kaj dankemon al esperantujo.

Tra la historio de nia lingvo komunikado per leteroj estis kaj daŭre estas grava afero ne nur por interŝanĝi informojn sed ankaŭ helpi je la interhavado de amikeco kaj homaramo internacia. Estas multaj leteroj de Zamenhof al centoj da homoj kiuj estas nun en diversaj arkivoj. Dum miaj pli junaj jaroj mi nur foje havis amikojn kaj neniam sentis min kiel parto de la kulturo usona en kiu mi kreskiĝis, mi ne sentis apartenecon, mi ĉiam estis eksterulo, kiu iom konfuzita observis aferojn sed nun estas multaj karuloj sur ĉiu kontinento kun kiuj mi povas interŝanĝi koraĵojn kaj mi sentas min kiel parto de ĉiam kreskiĝanta amika rondo, parto de internacia kulturo. Mi foje dankas al Dio ke mi Esperanton trovis pro kiom la lingvo kaj komunumo helpis al mia koro. Nun mi dankas vin ĉiujn elkore por via partoprenado kaj subteno de Esperanta kulturo kiu donas al mi senton de aparteneco kiun ĉiu homo bezonas por kontente kaj feliĉe vivi. Miaj karaj amikoj en la Amerikoj, Eŭropo, Afriko, Azio kaj Oceanio sen vi ne estus Esperantujo kiun mi povus ami kaj de kiu mi prenas forton daŭri en ĉi malfacila vivo. Koran dankon karaj homaranoj kaj mi esperas ke vi ankaŭ povas trovi tiun saman komforton kaj amon kiun mi trovis.

[blogprimeiraparte]

O que é literatura?

Você sabe "O que é literatura?" #literatura #leituras #lerfazbem

As aulas de literatura da escola eram insuportáveis, para não usar outro adjetivo, já gostava de ler nessa época, mas não compreendia como relacionar os conceitos que via na escola com os livros que eu gostava.

Um tempo depois – quase uma década – percebi o quanto eles eram importantes para que a minha leitura se torna-se mais profunda e completa e desde então, sempre que posso, revisito algum…