#kroelen

[gustastics]

kom kroelen dan

[elkedageenfotovanluus]

kroelen met de poes die we vaker tegenkomen

[bramsnor]

Hoi Kato hier,

Ik heb vandaag door de sneeuw gesnuffeld, wat een leuke ervaring. Had de lange lijn aan en dan kan ik dus veel luchtjes verkennen. Ik heb de Tiendweg-Oost uit mogen stekkeren waar meestal veel collega honden lopen, maar vandaag was het rustig dus kon ik me heerlijk concentreren op van alles.

Bij elkaar zo'n zes kilometer luchtjes gesnoven, een stuk gezonder denk ik als wat veel mensen allemaal snuiven. Heb ook nog een dode gans gevonden, maar die Snor heeft hem maar laten liggen. Hij heeft al genoeg veren in huis zegt hij. We hebben namelijk nog twee vogels, maar die zijn soms irritant rumoerig. Die ene Fred dus, is flink jaloers op mij als ik met die Snor ligt te kroelen bijvoorbeeld.

Moet eerlijk zeggen dat ik wel eens vlucht voor die schreeuwert, Wilma daar in tegen is veel rustiger. Vanmiddag heeft het vrouwtje mij even begeleid bij m'n plas/poep loopje, was ik wel blij mee. Ze vertelde dat er toch behoorlijk wat lezers mijn blog volgen. Leuk dank jullie. Bij nieuwe ervaringen laat ik het weer opschrijven. Doei.

Kato🐕

[megakarina66things-blog]

UIT MIJN NIEUWE BOEK.DL.229;INTENS.

[tinky-isabel]

Grieving - Rouwen

We all have to deal with it, sooner or later. Letting go, saying goodbye, accepting what isn’t there anymore. A loved one, a job, a home - that what was and is no more. 

For me reality again, now Tinky is no more here. And I know, she is still present, but not here physically on earth. But in that other world, which is much more beautiful, no more physical discomfort and pain, a beautiful green meadow with red, yellow and white flowers, always good weather, where she hops, jumps, laughs and is happy. And we are still connected - in my dreams, meditations, when I walk around the stables. Often the other horses show me she is still there, by standing in her spot and looking intently at me, by coming to me and asking for my touch. When I’m coaching and feeling her presence.

It is comforting, but not the same as saying hello to her, cuddling her, feeding her pieces of bread and carrots, putting my arms around her and leaning against her, feeling eachother in our softness.

And of course I have regrets about things I’ve done or not done, said or haven’t said, things I’ve thought. I should have had more time, attention, patience. But I also know Tinky thinks this is all rubbish. When I shared my feelings with her, she rolled her eyes and sighed deeply: “Here she goes again!” I know everything went as it was supposed to. For her there is nothing to be forgiven. But for me - can I forgive myself for my shortcomings? Or should I just see it as a ‘lesson’ to be taken at heart next time? I can’t turn back time, only be more sensitive to myself and not be too hard on myself from now on. 

The most important thing though, is our connection, total love, nothing more, nothing less. When I think of her, I let it rain carrots for her. And then she laughs.

0-0-0-0-0

We hebben er allemaal mee te maken, vroeg of laat. Loslaten, afscheid nemen, accepteren dat wat er niet meer is. Een dierbare, je baan, je thuis, dat wat was en er niet meer is.

Voor mij weer heel actueel, nu Tinky er niet meer is. En ik weet, ze is er nog wel, maar niet meer hier, fysiek, op aarde. Maar nog wel in die andere wereld, die veel mooier is, waar ze geen last meer heeft van haar fysieke ongemakken, geen pijn meer voelt, waar ze loopt in een mooie groene weide met rode, gele en witte bloemetjes, altijd lekker weer, waar ze huppelt, springt, lacht en gelukkig is. En we hebben nog steeds contact - in mijn dromen, als ik mediteer, als ik op stal rondloop. Regelmatig laten de andere paarden me zien dat ze er nog is, door op haar plekje te gaan staan en me indringend aan te kijken, door naar me toe te komen en nadrukkelijk mijn aanraking te vragen. Als ik sta te coachen en haar voel.

Het troost me, maar het is niet hetzelfde als haar begroeten, met haar kroelen, broodjes en wortels voeren, mijn armen om haar heen slaan en tegen haar aan leunen en in onze zachtheid elkaar voelen.

En natuurlijk heb ik spijt van dingen die ik gedaan of niet gedaan, gezegd of gedacht of niet gezegd of gedacht heb. Vind ik dat ik meer tijd, aandacht, geduld had moeten hebben. Maar ik weet ook dat Tinky dat allemaal onzin vindt. Toen ik dat met haar deelde, rolde ze met haar ogen en zuchtte ze maar weer eens diep: “Heb je d’r weer!” Ik weet dat alles gegaan is, zoals het had moeten gaan. En dat er voor haar niks te vergeven is. Maar voor mezelf - kan ik mezelf mijn tekortkomingen vergeven? Of moet ik het maar zien als ‘les’, dat ik bij een volgend afscheid me ter harte moet nemen? Dat ik sensitiever kan zijn voor degene die ik los ga laten, maar ook voor mezelf? Ik kan de tijd niet terugdraaien, alleen maar lief zijn voor mezelf en niet te hard.

Het belangrijkste is echter onze verbinding, totale liefde, niets meer, niets minder. Als ik aan haar denk, laat ik het even worteltjes regenen voor haar. Dan lacht ze.

[peterpauldoodkorte]

houvast

in het weten wat komen gaat het afscheid – onafwendbaar – zijn er geen woorden om te zeggen wat gezegd wil zijn

verhalen wil ik van onze tijd sámen de goede dingen de slechte momenten het hechte tussen ons gegroeid

in het weten wat komen gaat het afscheid – onafwendbaar – zijn er geen woorden om te zeggen wat gezegd wil zijn je hoofd kroelend houd ik je – even nog – in mijn armen wangen strelend

[elkedageenwoord]

kroe·len 1. dicht te­gen el­kaar lig­gen of zit­ten, lek­ker warm in­een­ge­do­ken (bij el­kaar) in bed lig­gen

[xmellanie]

Monkey 🙉❤ #monkey #cute #bali #ubud #kuta #backpacking #backpackers #besttripofmylife #instagram #instagood #roadtrip #throwback #tumblr #kroelen #cute #indonesia (bij Kuta Beach, Pantai Kuta, Bali, Indonesia)

[bijzus]

Pootjes omhoog voor fijne buikkriebels! 🐕 . . . Paws up for great belly rubs!🐕 . . . #bijzus #sweetlifeofjewel #lifeofjewel #jewel #husky #americanakita #alaskanmalamute #poledog #lovemydog #blueeyeddog #bellyrub #kriebels #buikkriebels #knuffelen #aaien #kroelen #sweetestpuppy #deliefstepuppy #instadog #instapuppy #hondenvanthedogpen #instacute #bigpuppy (bij Limburg, Netherlands) https://www.instagram.com/p/B2kKp-QDb9C/?igshid=18tnig0ovmos4

[kattenbakkie]

kat en leeuw. #kroelen #dieren #kattenmin #kroelenmetmama #leeuwinestate #kattenland #leeuw #capeleeuwin #kroelenmetpapa #kroelenopdebank #kroeleninbed #leeuwarden2018 #kattenliefde #dierendag #leeuwarden #leeuwinnen #kroelenisfijn #dierentuin #dierenfotografie #dierenpark #kattenleven #kattenvaninstagram #katten #dierenliefde https://www.instagram.com/p/B1VIHxUIec1/?igshid=2lxpacdfqfmk

[duchttrainsblog]

Wie is groter??? 😆😆 #haarbal ff #kroelen #liefde #love #cats #cat #poes #dierenarts #jong #kater #miauw

[wilgentak]

oké, maar wel even shout-out naar mijn allereerste tinderdate ooit. ik was dusdanig nerveus dat ik een glas rode wijn omstootte, over de jongen begon te ratelen op wie ik nog steeds verliefd was, en hij appte alsnog een uur daarna dat hij me echt heel leuk vond. op onze tweede date zoende hij me en realiseerde ik me dat ik eigenlijk helemaal niet met hem op date wilde zijn. ik vluchtte vrijwel zijn huis uit en kapte het af. vervolgens bleek hij gevraagd te zijn door de hku om op hun promotiemateriaal te staan en zag ik hem overal in de stad en social media. de jaren daarna ontweek ik bepaalde plekken tijdens café theater festival, stukafest omdat hij daar vaak optrad. drie jaar later bleek mijn huisgenoot voor haar studie samen met hem een toneelstuk aan het schrijven. toen ik haar toneelstuk bezocht en rondkeek in het zaalpubliek, keek ik hem recht in de ogen aan, want hij zat een paar rijen direct achter me. en onlangs nog, een jaar geleden, ging ik naar de bios met mijn vriend. naar dune! en in een van de reclamefilmpjes vooraf acteerde hij. ik flapte eruit: hé dat is mijn allereerste tinderdate!!! en mensen moesten lachen. 

[dromen]

soms kan ik rondjes lopen in mijn verdriet, en de ondergrond van water onder mijn voeten voelen terwijl ik de vogels tussen de wolken tel. Andere dagen holt het verdriet als een voortvluchtige bij me vandaan, geschrokken van het gegeven dat ik er naar zou willen kijken. Gewend aan hoe het altijd mocht bestaan maar enkel op tenen en dunne lijntjes mocht bestaan.  Op de dagen dat ik een wandeling kan maken door die gevoelswereld, probeer ik ruimte te maken voor dat wat zichzelf wil laten zien. Als een vogelspotter blijf ik geduldig wachten, zonder te veel aandacht te vragen. Uit een zilverkleurige thermoskan schenk ik mezelf nog wat warmte in, en blaas zachte stoomwolkjes in het landschap. En dan, als een dans met die wolkjes, verschijnt een eerste glimpje verdriet. Gehuld in nostalgie draait het sierlijke passen als in een uitgedacht patroon. Het heeft me nog niet herkend, waardoor ik het vanuit mijn veilige holletje in alle aandacht kan bestuderen, bewonderen, beschrijven. 

Het verdriet tekent sporen van zilver over het moeras. Ze danst, drentelt, wacht, ze aarzelt, ze duikt, ze walst compleet in een eigen wereld een heel verhaal op de grond. Ik verwonder me over wat zich voor mijn ogen voltrekt en kan enkel zien, bewonderen. De zilveren sporen worden meer en meer, omdat geen van de vorige verdwijnen en het verdriet blijft bewegen. Heldere zilveren slierten strekken de lucht in, en reiken zelfs ver over mijn hoofd. En plots valt het alles op zijn plek. Ik begrijp waar ik naar kijk. Het zijn de dansende tranen die samensmelten tot een vertrouwd verhaal. Het is de troost van het huilen, de warmte van het water, dat een zachte cocon spint. De herinnering. 

Een beeld dat steeds helderder wordt, een gevoel zelfs. De precieze woorden kan ik niet meer horen, maar de strekking is me duidelijk. Een ochtend waarop heel de wereld uitslaapt en enkel ik mijn ogen opendoe. Op mijn tenen drentel ik voorzichtig naar het trapgat, mijn deken met me mee slepend. In de hoop niemand wakker te maken wikkel ik mezelf in de nog warme cocon waar ik al dromend in woonde, en alsof het een hobbelige sneeuwhelling is glijd ik de trap (tree voor tree) naar beneden. Eenmaal beneden nestel ik mezelf in een holletje op de bank, tevreden met het succesvol verloop van mijn onderneming. 

De deur van de kamer gaat open. Ik was weer in dromen weggedreven, en nu was mijn holletje ontdekt. Aan de stappen die steeds dichterbij stapten herkende ik de zachte tred van mama. Dan is alles oké, mijn nestje, mijn cocon is veilig bij haar. Ze lacht om het bundeltje knus op de bank, en kruipt ook in het vogelnest. We kroelen, we warmen, we smelten. ...

... Plots staat de herinnering stil. Het verdriet heeft mijn snikken opgemerkt en voelt zich bekeken. De zilveren sporen staan nog altijd in een glinsterend tafereel, maar het spinnen is gestopt. De cocon die het verdriet om me heen heeft gedanst houdt niet meer de koudte van januari buiten en ik besef me weer waar ik sta. Waar ik besta. Want het met het dromen komt het besef van de dromer, de realisatie van de realiteit. De kunst, of het geheim van dromen is nooit te weten dat je droomt, dan kun je eeuwig en eindeloos blijven dromen. 

Zo werkt het voelen ook, voor mij. Het verdriet mag dansen, vrij en onbegrensd, maar dat kan enkel wanneer ze zich niet bekeken, bewonderd voelt. Wanneer de werkelijkheid weer te werkelijk wordt lost het als ongrijpbare wolken op. Verdwijnt het als sneeuw voor de zon. Als een droom waarin je beseft dat je droomt en wakker wordt in een wereld waar je juist van weggedreven was. De cocon ontrafeld, de wind waait gewoon door de warme dekens heen.

En dan voelt enkel dat besef; ik mis.

p.s. Het woorden geven aan verdriet kan alleen in droom-achtige stroken, omdat de werkelijkheid te plat voelt voor de diepgang die het verdient.

[megakarina66things-blog]

INTENS.

[anoniemus]

kom kroelen dan :(

[ultrabutterflyefferct-blog]

wist niet

dat het strand zo fijn kon zijn

gewoon met jou kroelen

ik hoef geen bier , geen wijn

want met jou

is geen drug nodig

het is nuchter al abnormaal fijn