#hartsvriendin

[ronnydeschepper]

Oscar Dierickx (1956-2024)

“Compleet onverwacht zeeg Oscar Dierickx maandagnamiddag neer aan het gemeentehuis. Zijn gemeentehuis, waar hij als huisbewaarder aan de slag was. Een job die hij met hart en ziel beoefende. Het lag dan ook in zijn aard: belangeloos ten dienste van anderen, altijd paraat om te helpen. Ex-geletruidrager Willy Teirlinck en hartsvriendin Lente Tanghe halen herinneren aan hem op. “Een onbaatzuchtige…

[narrenmat]

Hartsvriendin is zo'n mooi woord

Hartsvriendin

Aartsrivaal

raison d'etre

zielsverwant

[peterpauldoodkorte]

houvast

in het weten wat komen gaat het afscheid – onafwendbaar – zijn er geen woorden om te zeggen wat gezegd wil zijn

verhalen wil ik van onze tijd sámen de goede dingen de slechte momenten het hechte tussen ons gegroeid

in het weten wat komen gaat het afscheid – onafwendbaar – zijn er geen woorden om te zeggen wat gezegd wil zijn je hoofd kroelend houd ik je – even nog – in mijn armen wangen strelend

[andrebannenberg]

Zoek het ene verschil

*Yoriko uit Osaka en ik ontmoetten elkaar in de Kat in de Jordaan in Amsterdam begin september (the 3d) en ik wilde best meer te weten komen over haar kleine familie, bestaande uit vader, moeder en broer Mabo met twee zoontjes. En over de stad Osaka waar ik altijd met de bullettrain Shinkansen in een boogje omheen was gereden op weg naar het zuidelijker gelegen Okayama.

Aldus togen we eind oktober naar Japan om Yoriko's ouders te ontmoeten. Zij had haar vaderland dan weliswaar achter zich gelaten maar die korte bezoeken konden geen kwaad: hopelijk geen aardbevingen en ideaal om de (nog) niet in Nederland verkrijgbare onmisbare Japanse zakjes en pakjes soepen en sauzen aan te schaffen, een aparte koffer vol.

***Even terug naar de bovenste foto: dit tableautje toont het aantal familieleden van een Japans huis in het halletje bij binnenkomst. Ik kreeg een koppie met blauwe ogen.***

MA TADA priester PA TADA

Pa Tada en Ma Tada woonden in een zeer proper flatgebouw op de vijfde verdieping (van de twaalf) in de levendige wijk Nakatsu in het centrum van miljoenenstad Osaka. Op de foto pa en ma met de SHINTO-priester ertussen, die een paar keer per jaar langskomt om het huisaltaar, achter hem op de foto, een APK-beurt te geven, waarna hij dan met allerlei giften -geld in prachtig gevouwen envelopjes en een Edammer kaasje, door ons meegebracht uit Oranda- het pand minzaam glimlachend verlaat.

*Pa Tada was een rustig man. Hij zei niet veel en rookte 's avonds na het werk zijn superdunne en lange CAPRI-sigaretjes onder de afzuigkap in de hoek in de keuken, terwijl hij over de wasmachine op het balkonnetje heen naar de voorbijgangers daar beneden in het plantsoen koekeloerde. Hij was directeur van ICHIOKA (ietsjie ookaa), een hijskraanreparatiebedrijf zo groot als een vliegtuighangar in een industriewijk van Osaka. Da's weer eens wat anders.

*Ma Tada kon me wel opeten. Ik denk dat ze dolblij was dat haar dochter eindelijk na dat jarenlange reizen als gids een serieuze gozer was tegengekomen. En dan nog wel een Hollander!

Yoriko en ik sliepen netjes apart in 'Nakatsu-house', zoals we haar ouderlijk huis noemden.Dat ging gewoon zo, geen probleem. Wij vertelden haar ouders, en aan vaste vrienden van Yoriko waar we op bezoek gingen, over onze trouwplannen volgend jaar ergens. Ik wilde best voor een tweede keer trouwen, op één belangrijke voorwaarde van mijn kant: trouwen op z'n klassiek Japans. 'Kuifje in Japan'- achtig. Zoals op de foto. Dat leek me wel wat.

Pa Tada en Ma Tada vonden onze plannen prachtig en gaven ons hun SHINTO-zegen.

*We ontmoetten ook Yoriko's hartsvriendin Kira, die zij al vanaf de kleuterschool kende en die altijd rondliep met haar lieve enorme Duitse herder Rex (uitspraak, zonder flauw te willen doen: Lex), een grappige combinatie die twee.

*Voor we terugvlogen naar Amsterdam nog wat impressies uit hartje Osaka, een stad vol visrestaurants zo te zien. Heerlijk.

Ook Yoriko, die de Westertoren toch ook al heel wat jaartjes kende van haar gidswerk, was blij dat die recht en fier ons weer opwachtte.

[binxibug]

Those blessed moments spent with special beings you call friends, that just lift up your spirit and make you grateful for their presence and role - and then the @rumane_ can bake a mouthwatering, cruelty-free cake on top of that too (curry sal ek vir môre jou ; moet myself erens in toom hou😄) Jy is special. My hart loop oor van dankbaarheid. #specialmoments #qualitytime #caketime #friends #bestfriend #hartsvriendin #godgiven #vegan #crueltyfree #foodporn #veganporn #mouthwatering #cake #chocolate #igers #instafood #instalifestyle #blessed #aesthetic

[lucadescheemaeker-blog]

Dodie

Één van mijn vriendinnen is een zeer grote fan van de YouTube artiest, Dodie. Wanneer haar verjaardag in zicht was en we op zoek moesten gaan naar een groepscadeau, kwamen mijn vriendinnen en ik op het idee om samen naar een Dodie’s concert te gaan. We bestelden de tickets voor het concert van 10 februari in september, en dus ruim op tijd.

We moesten dan ook zeer lang wachten voor dat het concert voor de deur stond. Maar ik begon al snel heel ijverig alle liedjes van Dodie te luisteren. Ik vond ze echt fenomenaal, want Dodie heeft zo’n zachte stem en de tekst van haar liedjes was dan ook nog eens heel aangrijpend. Maar hoe verder de tijd vorderde hoe minder ik naar haar liedjes luisterde en toen het concert plots voor de deur stond, kende ik de liedjes nog amper en was er al een heel nieuw album uit. Last minute heb ik nog snel alle liedjes verscheidene keren kunnen beluisteren.

De dag van het concert zelf begonnen we aan een lange dag, we stapten vroeg op de trein om toch zeker te zijn van een goede plaats tijdens het concert. We hadden de opkomst misschien een klein beetje onderschat want we kwamen bijna als laatste toe. Maar na een beetje trekken en duwen in de hal van de Roma, voordat de deuren openden, kwamen we uiteindelijk op de derde rij bij het podium terecht.

Het voorprogramma begon en ik stond verstomd. Ik had gedacht dat het voorprogramma iets “saai” ging zijn, waar iedereen direct overheen ging om naar de “hoofdact” te gaan. Maar Dodie had zelf het voorprogramma uitgekozen en het was een lid van haar achtergrondmuzikanten/-zangeressen. Ze speelde volledig in dezelfde stijl als Dodie, waardoor ik, die de liedjes uiteindelijk toch niet zo goed kende, niets eens zou gemerkt hebben wie er van de twee zong. Waar ik nog het meest van verbaasd was hoe iedereen in de zaal gezamenlijk met een zachte stem meezong. Ik stond dan ook naast iemand, die echt perfect zong en genoot van mijn unieke plaats.

Uiteindelijk was het dan toch aan Dodie. Wanneer ze het podium opkwam was er zo’n enthousiasme in het publiek en iedereen ging uit zijn dak. Hoewel Dodie zelf niet zoveel betekent voor mij, werd ik helemaal in de sfeer gezogen om mee te juichen voor Dodie. We zagen zelf vaak de verbazing op de artiesten hun gezicht van hoe goed het publiek opging in het hele concert.

Maar waar het nu allemaal omdraait het concert zelf… het was echt gewoon prachtig. Ik had zoiets nog nooit gehoord. Dodie en het voorprogramma, Olga, hebben allebei zowel hun psychologische problemen. Het was zeer ontroerend hoe ze met hun psychologische ziekte, anxiety, toch konden lachen en hoe ze het konden verwoorden via de tekst van hun liedjes. Niet alleen de tekst droeg bij tot het overbrengen van die boodschap, maar gewoon alles de klanken, de stem, de melodieën en het beste van al vond ik de sfeer. De sfeer in de zaal was echt gewoon fenomenaal. Ik kan het niet genoeg zeggen. Iedereen in de zaal vond precies steun in de teksten van Dodie en konden zo allen gepassioneerd meezingen met haar. Ik wist tot dan niet dat muziek zoveel kon betekenen voor mensen…

De volgende passage schreef De Standaard over Dodie: “YouTube-fenomeen dodie betovert het publiek. Geen radio, tv of reclame, en toch verkoopt ze al haar zalen uit... dodie: een hartsvriendin op afstand.” En ik kan ze werkelijk niet meer dan gelijk geven.

De site http://www.concertnews.be melde ook nog het volgende: ‘De eenvoud en de herkenbaarheid van haar liedjes raken duidelijk een gevoelige snaar. Tegelijk is haar akoestische muziek eigenzinnig en aanstekelijk en klinkt haar stem helder en overtuigend. Op nieuwe nummers, nu ook op piano, experimenteert ze met vocale harmonieën. In haar teksten is dodie zeer open en begaan met haar publiek. Ze deelt haar persoonlijk leven op een expliciete wijze met de buitenwereld: zo sprak ze over haar ervaringen met geestelijke gezondheidsproblemen, biseksualiteit en het ondergaan van pestgedrag.’ En opnieuw moet ik deze schrijver gelijk geven. Alleen weet ik zelf niets af van het pestgedrag en de biseksualiteit. Maar het onderwerp van de psychische problemen, wat nog de grootste taboe van allemaal is in België, denk ik, kon je gewoon niet missen.

Hoewel ik mezelf dus niet kon reflecteren in de zeer extreme liedtekstjes, kon ik toch hier en daar iets herkennen en voelde ik me soms op mijn tenen getrapt door haar liedje. Maar al bij al heb ik dus echt genoten van dit concerten hoop ik dat ik mijn vriendin de avond van haar leven heb gebracht.

[noahidelight-blog]

Mijn Afrikaanse hartsvriendin. In haar atelier. Kleur en warmte, net zoals de prachtige rokken die zij op maat maakt. 

[saarschrijft]

Augustus

Ze lachte. Het was vijf uur in de ochtend toen ze, na een poos niet geslapen te hebben, zich omdraaide en naar haar man keek. Hij was twee dagen geleden teruggekomen uit Spanje waar hij voor zijn werk inkopen moest doen. Vlees, vis, groente, dat soort dingen. Tijdens haar eerste reis naar het land kwam ze hem tegen. Hij woonde daar in een klein dorpje in de buurt van Barcelona en het was dan ook die stad waar ze elkaar voor het eerst tegen het lijf liepen. Zij oogverblindend in een niets verhullend truitje uit de jaren ’80, hij stoer in een driekwart broek en teenslippers. Het was liefde op de eerste blik op elkaars zonnebril. Hij was voor zijn gezin boodschappen aan het doen, hij wist de juiste plekken hiervoor te vinden aangezien hij een familiebedrijfje had die zich specialiseerde in Spaanse specialiteiten. Hij was een fijnproever met een kieskeurige smaak, hij had een stuk oude kaas in zijn handen maar zijn oog viel op haar. Er viel bijna een prei uit zijn rieten boodschappentas en die viel Juni op, ze wilde de jongeman er attent op maken maar was de prei al snel vergeten. Daar stonden ze dan, op het marktplein in de op één na grootste stad van Spanje. Een straatmuzikant speelde liedjes die iets te maken hadden met de liefde, dat voelde Juni aan al verstond ze er verder niks van. In haar meest gebrekkige Spaans groette ze de man die door het lot tegenover haar neergezet leek te zijn.

Juni was een spontane meid. Ze hield van nieuwe mensen leren kennen en avonturen aangaan, ze was alleen naar Barcelona gegaan om oude vrienden van haar studie op te zoeken. Voordat ze hun zou bezoeken voor een week wilde ze eerst zelf de stad ontdekken, alleen ervaar je een nieuwe wereld toch anders dan samen. Juni werkte in Nederland in een tweedehands kledingwinkel, daarnaast was ze een fan van slechte reality tv en doorzakken op vrijdagavond in de plaatselijke kroeg of bij vrienden op de bank. Ze hield van harde muziek en verhalen over zachtheid. Ze had vooral mannelijke vrienden en één hartsvriendin die ze al van kinds af aan kende, Emily. Juni had nog maar weinig goede ervaringen met mannen gehad, echt treffen deed ze het niet. Emily was degene die als uithuilschouder diende als er weer een stukje van Juni haar hart was afgebroken. In een jaar tijd wilde de ene man alleen maar s ’avonds op de bank hangen en klagen over zijn baan in het onderwijs en de andere was fan van sprookjes en verkleedde zich graag als piraat. Het liefste ook in de slaapkamer. Beide waren twijfelachtig monogaam maar hadden het gevoel dat Juni echt hun vrouw was. Met de eerste had ze wel goede seks maar ze was gewoon niet snel tevreden. Ze wilde een hand toegereikt krijgen met daarin een uitnodiging tot een nieuwe wereld, waarin zij helemaal op haar plek zou zijn. Dit was haar nog niet gegund. Ze besloot een relatie met zichzelf aan te gaan en zich niet meer te fixeren op een vent, de wereld lag aan haar voeten en die Don Juan ging vast nog wel eens aan haar zijde verschijnen.

Zet één, Barcelona, Spanje. Tijdens haar modestudie aan de kunstacademie in Den Haag had Juni twee vrienden met wie ze veel optrok. Max was aspirerend modeontwerper met een voorliefde voor geometrische vormen en het benadrukken van gevoelige lichaamsdelen en Naomi wilde graag als kostuummaker in een theater werken. Na het afronden van de studie besloten de twee naar Barcelona te trekken om het daar te maken in de wereld van kledij, beide hadden ze ook weinig geluk in de liefde dus kozen ze maar voor elkaar. Puur platonisch hoor, Max had dan ook een voorkeur voor mannen. Toen Juni besloot voor zichzelf te gaan pakte ze haar tas in met haar mooiste kleding waarvan het meeste tweedehands was, gekocht in de winkel waar ze werkte. Zwierjurkjes uit de jaren ’70, korte topjes uit de jaren ’80 en broeken van ergens tussen die periode. Ze was jong en wilde wat, het leven ontdekken en daarmee zichzelf. Daarbij wilde ze er natuurlijk wel goed uitzien. Ze zou eerst de Barcelona ingaan op een solo avontuur en ze zou de stad eens laten beven bij haar binnenkomst.

Marcos was een bescheiden man met een klein leventje net buiten Barcelona.

[jimcolebelgium]

1 september vandaag. De grote en eigenlijk veel te lange vakantie is dit keer letterlijk voorbij gevlogen. Tal van fantastische en memorabele momenten meegemaakt die ik helaas allemaal niet heb kunnen vereeuwigen met een fotootje. Maar één bepaald moment en beeld zal me voor altijd bijblijven, namelijk dit hier: het uurtje voor ik ging trouwen. Mijn boys in kostuum gestoken, mezelf ook eens meer dan deftig aangekleed voor de gelegenheid, om vervolgens met één van mijn beste vrienden @peterryckeboer naar mijn hartsvriendin @adla_dhaese te rijden, haar op te pikken en vervolgens via een simpel maar oh zo significant jawoord met haar de rest van mijn leven te delen. Zeer cliché allemaal, ik weet het. Maar op dat moment had ik haar nog niet gezien. En zij ons ook niet. En hoe oubollig het ook moge klinken, dit was het meest spannende uurtje van mijn gehele zomer ❤️ #liefde #familie #kids (bij JC Music-Productions) https://www.instagram.com/p/B13O_R_odhE/?igshid=1cbh9ek29arac

[isabelnewerla]

Dit is mijn lieve vriendin en zus Aileen Rietveld

Ik hou heeeeel erg veel van haar

want zij is mijn hartsvriendin en daar komt niemand tussen ons in

Want zij is een schat van een meid is ze en dat blijft ze ook voor me

want ik wil haar nooit meer kwijt

Want ik en Aileen houden van me kaar als vriendinnen en zussen

Dus we laten me kaar nooit meer is de steek en we laten me kaar nooit meer vallen

Ik ben voor haar en zij is voor mij en dat houden we ook zo

I love you meid ik wil je nooit meer kwijt

[antwerpenize]

Fietsers winnen tijd en inspiratie

Autofielen blijven ‘tijd’ als excuus ophalen om niet de fiets te gebruiken voor functionele verplaatsingen. Fietsers weten wel beter: je wint er niet alleen tijd mee maar ook tonnen inspiratie om het leven creatief vorm te geven.

Toen ik gisteravond met een hartsvriendin op café zat, plaagde ze me dat ook fietsers moeten blazen bij ‘n alcoholcontrole op de openbare weg -terwijl ik aan mijn tweede thé-tje zat, maar dit geheel ter zijde. Wanneer ik haar even later toetste dat ze bovenal als automobiliste (bijna) geen alcohol op mag hebben, schoot ze rood aan; even rood als de wijn die ze rijkelijk op had. Vermoedelijk zal ze haar wagen dan te voet huiswaarts hebben geduwd…

Fietscampagne 'Cycling the City'

Ze had even tevoren ook nog plagerig -of was het in haar eigen ziel kijkend- gesteld dat je om verplaatsingen per fiets te doen, tijd moet hebben. Dagelijkse fietsers weten al te goed dat je met de fiets tijd wint. Het bewijs: ik was als fietser vast en zeker sneller thuis dan zij met haar te voete auto.

Met Rimbaud’s ‘La vie est la farce à mener par tous’ in het achterhoofd, maken we er hier een grapje van.

Maar het is een vaststaand feit: per fiets heb je meer te winnen. Het is in de eerste plaats gezond voor lijf, leden én geest. Want op de fiets is menig liedjestekst, poëzietje, schilderij en zelfs wetenschappelijk werk begonnen. Het is met andere woorden ook een ideale manier om even je hoofd leeg te maken van wat er niet in hoort en op te vullen met creatieve ideeën. Ook dit stukje is geschreven al fietsend, uiteraard.

Praktisch gezien kan het gebruik van de fiets voor dagelijkse verplaatsingen, je ook meer eenvoud bezorgen: op de fiets heb je doorgaans geen last van files, parkingtekort of parkeerboetes. Daarnaast zorgen je verplaatsingen per fiets er ook nog ‘s voor dat niet meer naar de gym hoeft. Én dat je bij thuiskomst de verwarming een graadje minder kan zetten.

Op die manier verhelp je met de fiets twee keer aan de verdere opwarming van de aarde: door meer duurzame verplaatsingen én minder verwarming van je huis.

Tot slot kan je als functionele fietser ook het gezeul in de lokale en globale politiek makkelijker aan: fietsers kunnen makkelijker relativeren en zien sneller in wat een ‘farce’ het allemaal is…

Keep ‘Cycling’!

Een artikel van Wim Schrever ZERONAUT @wimschrever foto: Wim Schrever

[stefselfslagh]

DM Zapt. Doe ze nog eens vol, madam.

Een stukje voor DM Zapt, de dagelijkse tv-rubriek van De Morgen.

Het Eén-programma Iedereen Beroemdheeft een nieuwe rubriek: Woonvlogcentra. Daarin brengen senioren aan de hand van zelfgemaakte filmpjes verslag uit over het leven in de virologische vagevuren genaamd woonzorgcentra.

In een recente aflevering werd de 93-jarige Clementine in een rolstoel naar een binnenplaats gereden. Ze vond dat het tijd was om eens te gaan wuiven naar Fernanda, de hartsvriendin die ze om quarantaineredenen al langer dan een maand niet meer gezien had. Nog voor Clementine goed en wel onder het balkon van Fernanda was geparkeerd, gaf ze haar vriendin al een stukje veel te lang opgespaarde informatie mee: 'Ik heb al vijf sjaals gebreid, Fernanda. Vijf." Fernanda beantwoordde de woorden van Clementine met een essentiële mededeling: "Gij zijt mijn beste vriendin, gij."

Even later was een zekere Paula aan het Skypen met medebewoonster Clara. In het begin van het gesprek moest Paula door Clara herinnerd worden aan haar eigen naam. "Hoé zeg je dat ik heet?" Daarna begon ze een liedje te zingen: "Ik ben Lola / Zwarte Lola / Ik ben Lola uit de stripteasebar". Toen ze uitgezongen was, hield Paula een groot glas donkerbruin bier voor de webcam: "Kijk eens hier." "Ga je er nog één drinken?", vroeg Clara. "Ik kan er wel vijf drinken", antwoordde Paula. Waarna ze opnieuw een lied aanhief:"Doe ze nog eens vol, madam / Doe ze nog eens vol / Het is misschien de laatste keer."

Vorige week maakten we kennis met de 84-jarige Pol. Terwijl verzorgster Adriana zijn bureau ontsmette, trakteerde Pol haar op een liedje in haar moedertaal: "Vaya con dios, mi vida / Vaya con dios, mi amor."Er welden tranen in zijn ogen op. "Het is spijtig dat ik achter dat mondmasker de mooie glimlach van Adriana niet kan zien." Zijn stem brak in duizend stukken toen hij zei: "Als ik haar zie lachen, doet dat iets met mijn hart."

Geen van de Iedereen Beroemd-senioren had kritiek op de powerpointpresentatie van de regering Wilmès. Geen van hen kloeg over de Belgische lockdowndictatuur, de voorkeursbehandeling van tweedeverblijvers in kustgemeenten of de truien van Marc Van Ranst.

Wel deden ze hun best om te overleven. Om door hun raam niet alleen de afgevoerde lijkzakken te zien, maar ook de flora die overal aan het ontluiken is. Om niet alleen te tobben, maar ook te lachen, desnoods met behulp van donkerbruin bier.

Mogen jullie nog lang onder ons blijven, woonzorgcentrum bastards.

[sweetjaimz]

Hey Anna

Hoe zou het met je gaan? Ik hoop dat je voluit aan het genieten bent van je zwangerschap. Ik denk nog vaak aan. En ik droom ook wel nog eens over het moment op Groezrock, we elkaar in de armen vielen alsof er nooit iets was gebeurd. Dat moment was een van de mooiste momenten uit mijn leven. Vriendschap gaat niet altijd over rozen, maar uiteindelijk hebt ge wel een speciale band die maakt dat het altijd weer goed komt. Helaas, de euforie was van korte duur. Er is nooit een gesprek gekomen. Gij weigert tot op vandaag nog altijd alle contact. Ondanks dat we het grotendeels bijgelegd hadden. Geen idee waarom ook want voor mij zult ge altijd mijn beste vriendin blijven.

Ik had er zo graag voor u willen zijn dezer dagen. Ik weet hoe hard ge dit wou. Ik gun u ook volledig. Het schoonste deel van uw leven gaat nu beginnen! En gij gaat dat goed doen. Daar gaat een heel pittig, stoer kereltje op de wereld komen, dat weet ik nu al.

Ik ben echt trots op u. Op alles waar ge mee bezig zijt. Op de risico's nemen en er altijd weer in slagen. Als ik nu terugkijk op mijn tijd met u als hartsvriendin, besef ik pas echt goed dat ik door u echt een beter mens kon worden. Ik was een denker, gij waard een doener. En gij geraakte vooruit in uw leven. En ik helemaal niet. Der zouden beter wat meer Annaballen aan mijn lijf groeien, het is nodig. Had ik maar eerder beseft hoeveel ik aan u had, dan waren de kaarten nu helemaal anders geschud. Had ik op dat moment mijn frustratie maar op een andere manier geuit.

Ja, ik heb spijt dat ik zo kwaad was. Spijt dat ik u niet meer in mijn leven heb. Ge beseft pas echt goed wat ge mist, als het te laat is. En da's echt zo. Ik blijf wachten, ik respecteer uw keuze dat ge geen contact wilt. Ik hoop dat ge op een dag ook beseft wat gij aan mij had. En op die dag zal ik u terug met open armen ontvangen in mijn leven. En tot dan schrijf ik gewoon brieven. En werk ik aan mezelf. Ik ga terug eens wat meer leven. Dromen waarmaken enz... Annaballen laten groeien.

Dag Anna, tot ooit.

Verzorg u, rust, geniet.

💗

[christusleeft]

Gister vroeg Gina aan mij hoeveel vriendinnen ik had gehad?

Gister vroeg Gina aan mij hoeveel vriendinnen ik had gehad?

Nou, na Els leerde ik Monique kennen. Monique was de hartsvriendin van Yvonne. En Yvonne hoort bij Bert en Bert is haar getrouwd. Yvonne is een hypochonder en had héél veel aandacht nodig die ze als het ware op eistte. Bert en Yvonne koppelde Monique aan mij zodat we met z’n vieren konden stappen. Ik was in de rouw en kon pertinent geen andere vrouw zien omdat ik nog steeds gek op Els was,…

[rcvandenboogaard]

Rietveld: wereldroem en kamertjeszonde

Wat zou er gebeurd zijn wanneer Gerrit Rietveld (1888-1964)  in 1923 de uitnodiging van Walter Gropius had aangenomen en zich in Weimar had aangesloten het Bauhaus - dit powerhouse van kunstzinnige en maatschappelijke vernieuwing? In plaats daarvan bleef Rietveld, die desondanks wereldberoemd zou worden, in Utrecht, manoeuvrerend tussen een even depressieve als wettige echtgenote en Truus Schröder, met wie hij het beroemde huis gebouwd had en die - naar alle waarschijnlijkheid - zijn minnares was, en in ieder geval kennelijk zijn hartsvriendin......

SORRY, MAAR DIT BLOG IS VERHUISD. LEES VERDER VIA:

https://wellalwayshaveparissite.com 

[hetbuitengenieten]

Mail to self | 22 juni 2018

Er is veel gebeurd in de eerste maanden van 2018.

Waar ik al bang voor was in september 2017, toen Tara twee dagen weg was, is uitgekomen. 

Tara is er niet meer. Ze  is overleden op 5 januari 2018. Ze wordt ontzettend gemist. Zelfs  Black en Piet missen haar en zijn veranderd. Tara was ongemerkt een bindende factor voor ons allemaal. Het is nog steeds heel vreemd om haar niet meer bij ons te hebben als we in de tuin aan het werk zijn. Ze was altijd om me heen.

Eind november begon Tara gek te kuchen. We dachten dat het met haar schildklier te maken kon hebben. Daar had ze al problemen mee gehad.

De dierenarts, de derde inmiddels, kon niet ontdekken wat het was en gaf  voor de zekerheid een corticosteroïde injectie. We zijn geen voorstander van onnodige en onnatuurlijke medicijnen en dat bewees de injectie wel. Het werkte niet. Een week ging het iets beter met Tara. Toen de kuch terug kwam, heeft de vervangende, vierde, dierenarts een onderzoek gedaan waarbij Tara onder narcose is geweest.

Al heel snel kreeg ik een telefoontje dat er een gezwel op Tara’s tong te zien was en dat de prognose slecht was. Het advies was om haar maar direct te laten inslapen. “Want ze sliep nu toch nog voor het onderzoek.”.

Ik hoef je niet te vertellen dat we geschokt waren over het nieuws. En niet alleen over het nieuws. Ook de botheid van de dierenarts schokte ons diep. 

We hebben tot nu toe al onze katten thuis laten inslapen. Als je ons een beetje kent, dan weet je dat we van heel wat van onze kattenvrienden afscheid hebben moeten nemen de afgelopen jaren. Onze katten zijn onze familie en afscheid nemen doe je in je eigen omgeving met elkaar. Niet in een vreemde ruimte bij een dierenarts.

Gelukkig hebben we vorig jaar wel een lieve homeopathische dierenarts gevonden. Miranda heeft ons geholpen om het leven van Tara draaglijk te houden. Zo hebben we toch nog een maand extra tijd gekregen om bij elkaar te zijn. Toen Tara moeite kreeg met ademhalen was het moment gekomen om afscheid te nemen.

Tara was mijn hartsvriendin. We waren zo vertrouwd met elkaar. Ik heb een paar jaar geleden een paar workshops dierencommunicatie gevolgd bij Marta Williams en Gerrie Huijts. Ik vind het heel belangrijk dat dieren voorbereid worden op afscheid nemen. Daarom vraag ik bij ieder aankomend afscheid een dierentolk om contact te hebben. Ook met Tara. Gerrie vertelde dat Tara en ik elkaar kennen uit een vorig leven en dat we hetzelfde levensthema hebben. Door opnieuw bij elkaar te leven heeft Tara dit levensthema kunnen afronden. Ik weet zeker dat we elkaar terug zullen zien.

Gelukkig heb ik een heleboel prachtige foto’s van mijn lieve Tara. Dankbaar dat ik ooit begonnen ben met #a365withmycats. Wat een mooi aandenken aan haar.

xo

J.