#knuffelberen

[knuffelberen]

schoolreis met de knuffelberen naar Jungle City

[haarlemupdates]

New Post has been published on Haarlem updates

Nieuw bericht op https://www.haarlemupdates.nl/2020/03/26/berenjacht-voor-de-kids/

Berenjacht voor de kids

In deze tijd is het vooral voor kinderen moeilijk om zichzelf op een leuke manier bezig te houden. U kunt nu meehelpen om de kinderen wat afleiding te geven: berenjacht. Nu speeltuinen, parken en andere gelegenheden voor de kids verboden toegang zijn blijft er voor de kleinsten niet zo heel veel over om de dag […]

[vlinderklas]

Het thema "Welterusten, kleine beer" ( licht en donker, knuffelberen) werd vandaag afgesloten. Het was een dankbaar thema met allerlei lichtspelletjes in het donker, kleuren/ beren sorteren, lichttafel met zand/ beertjes/lichtgevende voorwerpen, experimenteren met kleine beertjes en plastieken eitjes, wiskunde: tellen/vergelijken/meten/kleurendobbelsteen..., godsdienstmomenten over zorgen voor elkaar zoals grote en kleine beer maar ook stilstaan bij de gevoelens, relaxatiemomenten met projectie + zachte knuffels + zachte muziek, ijsklomp met beertjes: de kinderen moesten de beertjes bevrijden (oefening probleemoplossend denken). Als afsluit een groepswerk. Dit grote knutselwerk kan je bezichtigen aan het magneetbord naast de schuifdeur. De kinderen zijn er zo trots op en juf uiteraard ook🤗😁. Vanaf morgen starten we ons nieuwe thema " de brandweer", dit thema werd door de kinderen gekozen. Groetjes, juf Lieselot

[vriendenverliefdheid]

Dramatisch antwoord op hem die me zei: 'Helaas ben je nog steeds een drama’

Dit is de zomer van verduren - van hoge schulden aan mijn kamermuren

Mijn zomer stond in het teken van op mijn wangen bijten, mijn tong stilhouden en mijn vuisten ballen. Nog even, nog een uurtje langer en dan kon ik wel naar huis. Dan was ik lang genoeg gebleven. Dan mocht ik met mezelf zijn in mijn vertrouwde kamertje en het trillende gevoel dat zich in mijn keel op had gehoopt naar buiten laten. Nog even, en maar hopen dat niemand me zou vragen hoe het met me ging. 

De weken van incasseren - van balans opmaken bij mijn knuffelberen

De afgelopen weken ben ik af en toe naar de zee gevlucht. Daar waren tenminste letterlijke golven die het zand overspoelde en ik kon ik even de metaforische vergeten. Een voorzichtige steun, net als mijn knuffels thuis, die niet onderworpen is aan menselijke wispelturigheid.

De maanden van slikken - van constant mijn grenzen inschikken

Ik ben in de afgelopen maanden soms mezelf verloren en vergeten hoe belangrijk het is ook in vriendschap en liefde je eigen pijn niet zomaar te verwerpen als onderdanig. Hun verlangens zijn niet belangrijker dan jouw pijn. 

Het seizoen van ondergaan - van machteloos toekijken en doorstaan.

Ik ben er dit seizoen achtergekomen dat niet iedereen op dezelfde manier naar menselijke relaties kijkt. Niet iedereen ziet vriendschap als onvoorwaardelijk, niet iedereen is bereid compromissen te sluiten om de belangrijke mensen in hun leven te behouden en niet iedereen zal de beslissingen die jou gelukkig maken accepteren. Soms zijn mensen egoïstisch zelfs als het gaat om andermans geluk. Als zij beslissingen maken waar ik mee verdriet gedaan word, kan ik alleen maar toekijken en proberen mijn liefdevolle benadering van relaties niet op anderen te projecteren. Terwijl zij onaangetast en nonchalant hun leven verder leiden. Ik snak naar momenten waarover ik controle heb. 

maar ik sta nog

Ondanks alles. Ondanks ook alle shit die jij me hebt gegeven om te slikken. 

en jij hebt het lef, het gore lef, míj als eigen beul aan te wijzen.

Na al het incasseren van menselijke beslissingen en gebeurtenissen waar ik geen macht over had, na al het inslikken van gevoelens wat ik heb gedaan zodat ik anderen niet tot last zou zijn, zie je mij als de aanstichter van drama? Lieverd, ik denk dat je je liefde voor de buitenwereld ergens hebt laten vallen. Het gaat niet allemaal om jou. 

[jafias]

Geschiedenis van de teddybeer

Geschiedenis van de teddybeer

GESCHIEDENIS VAN DE TEDDYBEER Knuffelberen zijn misschien wel hét stereotype als het om knuffelbeesten gaat. De populaire knuffelbeesten kennen een bijzondere geschiedenis, die begint bij de vakantie van de Amerikaanse president Theodore Roosevelt. Hij weigerde in 1902 tijdens de jacht een beer dood te schieten.☺ Het begin van knuffeldieren is terug te voeren op een klein Duits bedrijfje,…

[silke-vangrieken-blog]

Carnaval

Ik ga schrijven over carnaval omdat ik dat als hobby doe. In de vakantie beginnen de de stoeten en ze eindigen eind maart begin april. De carnavalstoeten vind ikzelf leuk want dan kun je de kinderen gelukkig maken met snoep en knuffelberen , ook volwassenen vinden het leuk als ze snoep krijgen. Op een stoet kom je heel veel verschillende carnavalswagens te gemoet,sommige carnavalswagens vinden mensen mooi en sommige niet. Iedereen doet dan zijn best om iedereen gelukkig te maken / te zien. Ik vind het geweldig om een lach te zien op de mond van de kleinere kindjes. Iedereen is bij carnaval verkleed ook ik want ik ben de jeugdprinses van de vereniging waar ik in zit. Jeugdsprinses is leuk om te zijn en iedereen kan het worden als hij/zij in een carnavalvereniging zitten. Je kan prinses/ prins/ hofdame/hofmaarschalk/nar worden in een carnavalvereniging en ja het zijn best vele prominten, maar het is leuk om het te zijn. In de carnaval wereld kom je verschillende mensen tegen waar je op een bepaalde manier bevriend mee wordt. Zo heb ik ook vriendinnen/vrienden in de carnaval wereld en als we dan samen zijn beleven we de gekste en leukste dingen. Sommige vinden carnaval niet leuk en nee ik heb daar niets op tegen, maar ze wel de leukste dingen die daar gebeuren. Hopelijk kom ik sommige van jullie tegen op de carnavalstoeten. 

[zannekinbond]

1 mei in corona-tijden: Naar nieuwe en sociale post-COVID-19 maatschappij!

Het valt moeilijk te ontkennen: het Feest van de Arbeid verloopt dit jaar in mineur. In zowat alle landen van de wereld zijn nog steeds stringente maatregelen tegen de verspreiding van Covid-19 van kracht. Parades zijn niet aan de orde, festiviteiten verlopen virtueel. Dit maakt het 1 mei er dit jaar evenwel niet minder belangrijk om. Het is zelfs de meest rabiate liberalen duidelijk dat een volledige terugkeer naar de oorspronkelijke situatie niet aan de orde zal zijn. Het Covid-19-fenomeen heeft daarbij echter het karakter van een leeg vat, waar iedereen zijn wereldbeeld in kwijt meent te kunnen: van neoliberale economen tot eschatologische ecologisten, iedereen meent wel “enkele goede ideeën” te kunnen poneren naar aanleiding van de ontstane crisis. Toch herneemt de geschiedenis haar onverbiddelijke loop en tekenen zich een aantal duidelijke krachtlijnen zich af. Het is duidelijk dat we afstevenen op de grootste financieel-economische crisis in decennia, die het potentieel heeft om de financiële crisis van 2008 en de eurocrisis van 2010 ver achter zich te laten. In China zakte de industriële productie al tijdens de eerste virusgolf met 13,5%. De consumptie nam er met een vijfde af. In het westen vertoonde de beurscrash in maart grotendeels patronen als de crash van 1987 en van 2008, maar het herstel verloopt veel trager. De Dow Jones Industrial Average (Wall Street) en FSTE (London) zakten met respectievelijk 23 en 25%. Volgens prognoses zal de wereldeconomie krimpen met 2,9%, terwijl dit in 2007 “slecht” 1,7% bedroeg. Belfius voorspelde op haar website een afname van het BBP in ons land met zo’n 5% en een overheidstekort van 30 miljard. Wanneer de lockdown eind mei niet afloopt, of wanneer er een tweede lockdown volgt in het najaar, neemt de impact op de economie toe. Daarenboven is het consumentenvertrouwen stevig afgenomen. De olieprijzen kelderden dan weer tot op het punt dat een vat ruwe olie zelfs negatieve prijzen liet optekenen, voordat de prijs uiteindelijk stabiliseerde op 11 $ per vat. De meeste economen zijn het erover eens dat de economie zich kan herstellen, maar enkel dankzij overheidssteun. Fervente aanhangers van Friedman en Hayek blijken ineens staatsinterventionisten op momenten als deze, waarop bewezen wordt dat de vrije markt en het laissez-faire-kapitalisme in werkelijkheid niet bestaan. Op cruciale momenten is het de overheid die moet tussenkomen om het economische systeem in leven te houden. De sociale gevolgen zijn niet te overzien. In de Verenigde Staten zijn er ondertussen al 26,5 miljoen werklozen bij gekomen sinds de uitbraak van Corona. Maar ook bij ons valt een sociaal drama te verwachten. De werkloosheidscijfers van vorige maand laten op Arvastat reeds een opvallende stijging zien in de maand maart. Onder kleine zelfstandigen en horecazaken dreigt een ware slachting. Wat de gevolgen op lange termijn zullen zijn blijft onzeker, maar dat er stevig geïncasseerd zal moeten worden ligt al zo goed als vast. Het is daarom zaak dat onze overheid haar steunmaatregelen in de eerste plaats richt op zij die het nodig hebben. Multinationals met domicilies op belastingparadijzen, die decennialang niets hebben bijgedragen aan de samenleving, zullen natuurlijk het nodige doen om het laken naar zich toe te trekken en hun monsterwinsten te behouden. Terecht ontzegden Denemarken en Polen deze parasitaire constructies reeds toegang tot de overheidsmiddelen. We verwachten van onze eigen regering dan ook niets minder. Maar tot nu toe blijken de leiders van NV België slechts in staat tot het etaleren van de grootst mogelijke impotentie, zowel op federaal als gewestelijke niveau. De soapserie rond de mondmaskeraankopen (en het vernietigen van de strategische voorraden in het verleden) en het gebrek aan een coherente strategie op het departement van de volksgezondheid vormen maar het tipje van de ijsberg inzake wanbeleid, nepotisme en particratie. De corona-crisis toont tevens de kwetsbaarheid van de globale wereldeconomie aan. “The era of peak globalisation is over”, orakelt John Gray in The New Statesman, en hoewel we graag zouden aansluiten bij deze optimistische toekomstvisie, blijft enige waakzaamheid hieromtrent geboden. De snelle verspreiding van het virus over de ganse wereld kan niet anders dan verklaard worden door de hyperconnectiviteit van de productieketens. Garnalen die uit de Noordzee gevist worden om in China te worden gepeld en dan in Vlaamse supermarkten verkocht, Ikea-meubels in Europees hout die in Indonesië bewerkt worden, mineraalwater uit Canada dat in plastic flessen wordt verscheept, … De kafkaiaanse dimensie van de globalisering die tot nu toe onderbelicht bleef, kan eindelijk eens in vraag worden gesteld. Het belang van korte ketens, zelf produceren, minder nutteloos consumeren, … Anders dan met de klimaatbeweging van vorig jaar, die voor velen een abstractie bleef, is de geest nu wel op een zeer aanschouwelijke manier uit de fles. Wie durft het nu ten andere in tijden van social distancing en thuiswerken nog hebben over kernverdichting en mobiscores? De toekomst ligt op het zelfvoorzienende platteland, niet in de overbevolkte metropolen. Natuurlijk zullen sommigen er alles aan doen om de geest weer in de fles te krijgen. Niettemin staat het strategisch terug in handen krijgen van een aantal kernsectoren nu ook in Europa terug op de agenda. De terugkeer van de arbeidersklasse in Europa, samen met de natiestaat, en een terugval in het overwicht van de administratieve “bullshit jobs” lijken geen onwaarschijnlijk scenario meer. Ook de geopolitieke krachtlijnen zijn grondig herschikt. Het Westen heeft als idee grote imagoschade geleden. De rijke landen van de oude industriële wereld, inclusief de verzorgingsstaten van West-Europa, kenmerkten zich door een hoge mortaliteit terwijl de landen van de “Derde Wereld” de dans grotendeels ontsprongen. Afrika is niet langer “het continent waar epidemieën woekeren”, dit keer waren het de financiële bolwerken van Wall Street en London zelf die noodgedwongen in lockdown gingen. Alle zeilen moesten worden bijgezet “om de curve af te vlakken”, wat er in feite enkel op neerkomt dat men het virus zoveel mogelijk probeert in te perken zodat het de blijkbaar toch niet zo bijzonder superieure gezondheidszorg van de West-Europese landen zou overbelasten. Het is een louter pragmatische strategie, die ergens tussen groepsimmuniteit en échte lockdown in blijft hangen, waarbij een tweede piek misschien onvermijdelijk is en een terugkeer van het virus in een meer virulente vorm niet uitgesloten. In China daarentegen koos men voor een totale lockdown, waarbij de besmettingshaarden volledig werden ingedamd tot het virus volkomen uit gewoekerd was. Indien nodig, werden volledig nieuwe ziekenhuizen uit de grond gestampt. De strategie van de westerse “verzorgingsstaten” is daarentegen primair gericht op dramatiek en emotionaliteit: schrijnende toestanden in ziekenhuizen, waarbij dokters onvermijdelijke keuzen zouden moeten maken, dienen uit de media te worden gehouden. Dat men de voorbije jaren de zorgsector op alle mogelijke manieren heeft onderworpen aan besparingen en marktwerking, wordt hierbij wijselijk verzwegen. Niet voor niets woekert er in ons land al geruime tijd zoiets als een “witte woede.” De economie moet daarentegen zo snel mogelijk heropgestart worden. De winsten van het grootkapitaal worden hierbij hoger op de agenda gezet dan de volksgezondheid. Landschapskantoren en boetieks dienen zo snel mogelijk heropend te worden. Het gemeenschapsleven niet. Afspreken met vrienden en familie doet men maar in de Ikea. Erg moeilijk heeft men het helaas niet om deze strategie te verkopen. Ook op het continent ontbreekt het de bevolking, die sinds de jaren ’50 onophoudelijk het Angelsaksische ideaal van hyperindividualisme, consumptie en “vrijheid” is voorgehouden, vooralsnog aan de discipline en zin voor het collectief om een volledige lockdown langdurig in stand te houden. “Hartjes”, knuffelberen, “feelgood” applaussessies, onnozele hashtags, BV’s, bond-zonder-naam-spreuken en kinderachtige overheidscampagnes moeten dit gat dan maar dichten. De verkleutering van de samenleving als alternatief voor de authentieke gemeenschapszin. Maar het tij lijkt te keren. COVID-19 heeft de geesten wakker geschud. Wat bepaalde liberale extremisten ook mogen beweren, dit was geen “lockdownvakantie”. Onder deze omstandigheden kan één mei dan ook niets anders vormen dan een aanzet en een oproep tot een nieuwe post-Covid-19 samenleving. Bestuur, politiek en economie dienen grondig te worden herdacht. Op korte termijn tekenen de eerste strijdpunten zich reeds af. Het belang van korte ketens moet opnieuw centraal worden gesteld in het economisch beleid. De introductie van een vermogenskadaster moet kapitaalvlucht naar het buitenland in kaart brengen en daar waar nodig streng corrigeren. Er dient een kordaat einde gesteld te worden aan jaren van neoliberale afbraak van de sociale voorzieningen en de verzorgingsstaat, als alternatief voor de suikerzoete krokodillentranen en melige mediacampagnes wanneer het al lang te laat is. In plaats van te investeren in aanvalswapens in dienst van buitenlandse imperialistische machten, zoals de F-35’s, verdient de uitbouw van een sterke overheidsadministratie in dienst van het volk veel meer middelen en aandacht. Een planmatige aanpak wérkt voor het herscheppen van de arbeidsmarkt in een economie op maat van de bevolking. Strategische sectoren moeten opnieuw genationaliseerd worden en het belang van een lokale en duurzame voedselproductie verdient een grondige opwaardering in de geesten van de beleidsmakers.  Gewapend met deze strijdpunten vormt 1 mei in deze corona-tijden aldus een voorschot op een nieuwe en sociale post-COVID-19 maatschappij! Read the full article

[knuffelberen]

Thema ziek en gezond en open klas met de knuffelberen.

[sweetjaimz]

De pijn

Vier jaar geleden begon de lijdensweg. Mijn schouder ging uit de kom en scheurde vanalles mee. Ik had op het moment dat ik die schouder er terug induwde nooit kunnen denken dat dit het begin was van iets dat nooit zou eindigen. Laat staan dat ik voorbereid zou zijn op op een leven zonder leven. De pijn beheerde mijn dagen, ik moest dingen opgeven die voorheen vanzelfsprekend waren. Werken werd onmogelijk. Om dat de constante schuring aan mijn schouder op een duur zoveel pijn ging doen dat ik er kotsmisselijk van werd. Ik zat meer op toilet dan aan mijn bureau. Het werk opgeven is een zware dobber geweest.

4 jaar lang loop ik al van ziekenhuis naar ziekenhuis. In de hoop dat iemand me zou kunnen helpen. In de hoop dat ik toch weer wat meer zou kunnen leven. In de hoop dat ik net zoals de rest van de wereld ook een steentje kan bijdragen aan de maatschappij. Maar er was geen dokter die me genezen kon. 'Leer er mee leven' zeiden ze. Ja, doe het maar. Mijn schouder zit nog steeds niet volledig in de kom waardoor alles er rond nog altijd onder druk staat. De pijn is zo gevoelig, snijdend, verzuurd, het straalt uit tot mijn andere schouder, mijn nek, mijn rug en mijn hand. Mijn rechterhand dus, die waar ik alles mee deed. Ik verlies regelmatig door de pijn het gevoel in die arm. Het is alsof ik gewoon niet meer op die arm kan vertrouwen. Na een ongeluk met een tas soep, heb ik mezelf aangeleerd grotendeels alles met mijn linkerhand te doen. Maar dat voelt zo tegendraads aan.

4 jaar pijn is ook 4 jaar mentaal aan de grond genageld staan. Ik kan gewoon niet meer veel. Plezier maken is een uitzondering en gebeurt zo eens een keer per. De pijn heeft van mij een dooie plant gemaakt. En ik vind het enorm zonde dat ik nooit meer echt mezelf kan zijn. Ik heb er ondertussen wel mee leren leven. De dokters kunnen me echt niet genezen, depressie is een deel van mijn leven, zware pijnstillers om de dag op een draaglijk manier door te komen ook. En ja, die werken wel, niet voor heel lang en niet sterk genoeg. En ze putten me volledig uit. Ik kan hele dagen moe zijn. En zelfs slapen. Dat lijkt leuk. Maar dan voelt ge u toch echt gefaald in het leven.

Al 4 jaar lang ben ik thuis. Ik heb hier mijn rust, mijn medicatie, ik word bijgestaan door mijn ouders, Ella maakt alle dagen een beetje vrolijker. En mijn hondjes ook. Ik denk vaak, stel dat ik nooit jong moeder geworden was en helemaal geen doel in het leven had, was ik er dan nog? En het antwoord daarop is 'neen'. Wanneer ge voor de 2e keer van een professor te horen krijgt dat ge nooit zult genezen, dat dit het beste is dat het zal zijn, dan zijt ge heel boos. Ge wilt zo niet verder. Ik heb ooit mijn euthanasiepapieren in orde willen brengen. Maar ik kan het niet. Ik kan Ella haar mama niet afnemen en haar zoveel verdriet aandoen. Dus ik ga door met het leven en probeer er het beste van te maken. Soms is het meer overleven dan leven, maar het is wat het is. Gelukkig heb ik een paar mooie mensen in mijn leven die er onvoorwaardelijk voor mij zijn. Die me terug een sprankeltje levensvreugde geven. En ben ik gezegend met 2 van de liefste knuffelberen ter wereld die dag en nacht paraat staan om te knuffelen en naar mijn gezaag te luisteren. Dit is zeker niet het leven dat ik het me ooit voorgesteld had. Maar dit is wel mijn lot. En ondanks dat het grotendeels om te wenen is, probeer ik toch echt te streven naar geluk. Dat ik voor het eerst sinds lang nog eens verliefd ben kunnen worden, maakt me trots. De momenten die we samen beleven, geven me soms echt een boost. Er is meer in het leven dan tussen deze 4 muren te zitten kniezen. En ja, ook bij hem ben ik vaak moe, heb ik pijn of slaap ik slecht. Maar dat is niet het einde van de wereld. Efkes batterijen opladen en we kunnen weer op avontuur. Een klein avontuur dan.

Ook strijd ik al 4 jaar voor een beter statuut voor chronisch zieken. Iets dat het ons makkelijker maakt en minder zorgen bezorgd. Het zou natuurlijk makkelijk zijn als chronische pijn gewoon een erkende ziekte was. Helaas. Want eigenlijk bengelt ge tussen gewoon ziek zijn en zwaar ziek zijn. Het is niet erg genoeg om volledig op invaliditeit te gaan maar wel zwaarder om een voltijdse job te kunnen uitoefen. En ook wordt van mij nog altijd verwacht dat ik ooit terug kan gaan werken. Dat ik precies de chronische ziekte op magische wijze kan genezen en weer verder kan met het leven. Geloof me als ik dat kon, had ik zeker geen jaren gewacht. Dus moet ik om de zoveel maanden terug naar de controlearts om aan te tonen dat ik nog altijd pijn heb. Ik heb een dikke map vol met verslagen, foto's, scans,.. waar alles instaat en waar ook duidelijk geschreven staat dat dit niet zal genezen. Maar ja ze willen bewijzen, ze willen zien dat ik pijn heb. Ja, buiten dat ik niet meteen het zonnetje in huis ben, ziet ge niet aan mij dat ik schouderpijn heb. Ik voel me dan soms echt vernederd omdat ik mensen voor de 25e keer hetzelfde verhaal doe en die gewoon niet kunnen aanvaarden dat beter worden niet zal gebeuren. Ik heb dan soms echt het gevoel dat ze mij niet geloven. Maar soit, ik geraak er wel altijd goed door. Mijn documenten hebben ze nooit gelezen. Maar ik denk wel dat ik goed duidelijk kan maken wat ik voel en hoe radeloos ik soms ben.

Na die 4 jaar miserie, lacht mijn hart dus weer een beetje. Ik hoop dus dat er wat betere tijden aankomen, mentaal minder belastend, wat meer genieten van de mooie dingen want dat doe ik echt te weinig. 25jaar is jong om de rest van uw leven ziek te zijn en ge kunt daar nog heel lang over zitten zeuren. Maar daar wordt het ook niet beter mee. Ik zou echt moeten werken aan mijn depressie, dat ik dat tenminste al onder controle heb en dat ik weer eens buiten kan komen en dingen kan doen. Dat hoeft niet fysiek uitputtend te zijn of 3 weken te duren. Gewoon eens wat vaker een namiddagje met vriendinnen, eens gaan shoppen, eens uiteten. Dingen die ik nu uitstel omdat ik geen woon schrik heb dat ik een zware pijnaanval krijg en de ziel uit mijn lijf moet kotsen. Ik wou dat ik kon afsluiten met te zeggen dat alles wel goed komt. Maar dan zou ik liegen. Ik wil jullie nog een goeie raad meegeven. Geniet van jong zijn, geniet van alle mooie dingen in het leven, sommige dingen lijken zo vanzelfsprekend. Tot ge ze kwijtraakt... Zeg 'ja' tegen plezier. En lach. Elke dag weer! Want lachen helpt. Lachen en liefde. Met de juiste mensen om je heen en een lach op je gezicht, kom je de dag wel door! Groetjes!

[kinderkledingnieuws]

Welk kind wil er er nou niet lekker knuffelen?!

Een knuffel neemt een speciale plaats in en is meestal onvervangbaar. Senger-naturwelt is een biologisch speelgoedmerk, opgezet door Sabine en Volker Senger. Ze produceren voornamelijk knuffels met of zonder warmtepitten en/of bijt-ringen. Alle producten worden met de hand gemaakt in Duitsland. De knuffels zijn niet zomaar knuffels, ze zijn allemaal authentiek en met veel liefde gemaakt. Senger ziet graag dat kinderen een "Senger-vriend" voor het leven vinden. De knuffels bouwen niet alleen vriendschappen en relaties op die een (kinder)leven lang meegaan, ze geven ook de ouders een herinnering aan hun eigen jeugd. Liefdevol handwerk, de kwaliteit van de afwerking, een hoge standaard voor de kwaliteit van de gebruikte materialen en het bewustzijn van duurzaamheid zijn vanaf dag 1 diep ingebed in de Senger principes. De constante kwaliteit van de handgemaakte producten en hun prachtige "tijdloosheid" is veelzeggend. Goede, stevige - en vanwege de intense fysieke robuustheid - is de geboden kwaliteit zeker een garantie voor een langdurige relatie tussen de beer en je zoon of dochter.

Waarom wilde Volker en Sabine Senger eigenlijk producten voor kinderen ontwerpen? De moeder van Volker had een kleine naaifabriek die leeg stond nadat ze met pensioen was gegaan. Sabine en Volker waren semi-professionele en ervaren kleermakers maar ze hadden nog nooit knuffels gemaakt. Op een dag vroeg ons neefje ons om een pop met een dierenkop te produceren - dit was de eerste mijlpaal in de geschiedenis van Senger Naturwelt. Ze zijn begonnen met eenvoudige poppen, helaas zonder enig succes. Op enig moment werd het idee voor de knuffelberen geboren en heeft het merk gebracht tot waar ze nu zijn. Opvallend is dat Senger nog nooit een product heeft aangepast of bijgewerkt. De bestsellers zijn nu al meer dan 30 jaar hetzelfde.

Dit terwijl ze zelf aangeven nooit een trend of hype te volgen. "We houden ons aan onze principes zonder enige verandering. Mensen kopen onze producten al zo lang voor hun kleinkinderen en zichzelf - er is geen behoefte aan verandering." Wat wellicht ook bijdraagt aan hun succes is dat de knuffels al 30 jaar uniseks zijn. Geen onderscheid tussen jongens en meisjes, ze maken de knuffels voor iedereen die lekker wil knuffelen! Knuffels, wie is er nou niet groot mee geworden? De knuffels zijn o.a. te verkrijgen bij Ziloen, Blabloom en Elenfhant.

Read the full article

[nachtmoker]

Die Getriebenen - Robin Alexander (boekbespreking)

Terwijl Duitsland schijnbaar routineus op de herverkiezing van Frau Dr. Angela Merkel (CDU) aanstuurt, geen serieuze uitdager in zicht, zijn de lessen uit de Flüchtlingskrise van 2015 allerminst getrokken. Het thema speelt geen bijzondere rol in de verkiezingsprogramma's van de regeringspartijen CDU en de SPD. Hetzelfde personeel stelt zich – met goede uitzichten – herverkiesbaar.

In de twaalf jaar durende ambtstijd van Angela Merkel is in Duitsland een stevige koffer vol kritische boeken over de eerste, vrouwelijke bondskanselier verschenen. Nog weinig onderzoek werd echter gedaan naar Merkels rol in de vluchtelingencrisis, misschien op lange termijn gezien het meest zwaarwegende hoofdstuk in Merkels loopbaan als bondskanselier.

In maart 2017 publiceert de Duitse Journalist Robin Alexander met “Die Getriebenen” een 279 pagina's tellend boek dat daarin verandering brengt. De titel leidt zich af van het werkwoord treiben. Vrij vertaald verwijst Alexander naar Duitslands leidende politici, die op cruciale momenten in de nazomer van 2015 niet meer dan politiek drijfhout blijken te zijn.

Het boek is geen afrekening met de regering Merkel, maar bevat wel de nodige politieke springstof. Het doet namelijk op kritische wijze verslag van 180 dagen Duits asielbeleid, legt talrijke inschattingsfouten en leugens bloot en doet enig licht schijnen in de machinekamer van Duitslands machtscentrale. In de woorden van de schrijver:

Angela Merkel, die zuvor in zehn Jahren Kanzlerschaft wenig Profil zeigte, polarisiert jetzt wie keiner ihrer Vorgänger. Ihre Bewunderer loben ihre Führungsstärke in historischer Stunde, allein und gegen viele Wiederstände habe sie das ethisch Gebotene durchgesetzt. Ihre Verächter halten sie schlicht für überfordert – sie habe in großer Naivität und das Recht missachtend die Souveränität Deutschlands preisgegeben. Die Anhänger beider Sichtweisen werden von diesem Buch enttäuscht sein. Es erzählt weder eine Heiligengeschichte noch ein Schurkenstück. (Alexander (2017), S. 7)

Robin Alexander legt met zijn werk een belangrijk fundament voor het publieke debat over Merkels ageren in de zogenoemde vluchtelingencrisis, een debat dat tot de dag van vandaag in Duitsland echter niet of nauwelijks openlijk wordt gevoerd – niet door het establishment in ieder geval.

Vanuit West-Europese waarneming begon de escalatie in de nazomer van 2015, toen de regering Merkel Duitslands grenzen openstelde (eigenlijk openliet) voor zogenaamde vluchtelingen op de Balkan-route, die grotendeels naar Germania en Mama Merkel wilden doorreizen om daar asiel aan te vragen. Voor haar humanitaire gebaar werd Merkel in de Duitse pers aanvankelijk alom geprezen.  

Bekend geworden Merkelspreuken uit deze periode zijn: “Das Recht auf Asyl kennt keine Obergrenze” en “Wir schaffen das”. Het was de geboorte van de Willkommenskultur: Duitse burgers, op de voet gevolgd door de media, juichten aankomende vluchtelingen toe, vertroetelden hen met knuffelberen en deelden voedsel en drinken uit. De boodschap was “iedereen is welkom”, de subtekst “wij zijn geen nazi’s”. De grote opiniemakers juichten mee, zelfs de van oudsher populistische Bild-Zeitung nam aan de grote vreugdedans deel.

Dat het merendeel van de pas gearriveerden geenszins berooide families en overige oorlogsslachtoffers waren – dat was wel eerder ''onze'' projectie als gevolg van de emotionele berichtgeving en goede opvoeding –, was verder niet van belang.

Waar bleven die arme families, die de tv-beelden ons telkens toonden? Waarom verschenen overwegend jonge, goed geklede mannen in de kracht van hun leven op de perrons? 

Openlijk geuite scepsis werd met maatschappelijke uitstoting beantwoord. Wie publiekelijk twijfelde aan het voorgeschotelde narratief, kwam zich voor als een pacifist in 1914, die door de “normaal denkende” meerderheid werd uitgebraakt en buitengesloten. De publieke opinie spitste zich dermate toe dat de fatsoenlijke burger eigenlijk slechts “vóór vluchtelingen” kon zijn. Wie zich namelijk iets terughoudender opstelde, was tegen en dus een idioot en een nazi. Hoewel we niet in Mao Zedongs China leven en evenmin in de DDR of de Sovjet-Unie, zijn hieraan heel wat vriendschappen en familiebanden kapotgegaan.

Het blinde doorlaten (durchwinken) aan de Duitse grens werd intussen snel tot normaliteit. Serieuze grenscontroles vonden niet plaats, bovendien gaf iedereen aan uit het oorlogsland Syrië afkomstig te zijn, toen dit eenmaal het toverwoord was gebleken. De registratie, die weliswaar aan financiële voordelen gekoppeld, maar tenslotte vrijwillig was, verliep chaotisch en frauduleus. Het registratiesysteem was hopeloos overbelast en verouderd. Het ontbrak aan een centrale database en een effectieve uitwisseling van persoonsgegevens. Sommige asielzoekers streken zo onder verschillende aliassen uitkeringen op of reisden simpelweg ongeregistreerd door. Er werd zelfs een geval bekend van een Duitse staatsburger, een soldaat bij de Bundeswehr, die zich succesvol als vluchteling had weten aan te melden, hoewel hij geen Arabisch sprak.

Wat had de politiek achteraf anders moeten doen, vraagt Alexander de politici in kwestie:

Nicht die Grenzöffnung, nicht die humanitäre Tat war ein Fehler, sondern das Versäumnis, direkt danach ein Zeichen zu setzen, dass Deutschland nicht alle Flüchtlinge aufnehmen kann. Manche glauben, es hätte Zurückweisungen an der Grenze geben müssen, andere meinen zu diesem Zeitpunkt hätte ein einziges deutliches Fernsehstatement noch gereicht. Weil Merkel dieses Zeichen nicht gibt, wird die Ausnahme zum Ausnahmezustand, der fünf Monate dauern wird. Dieses Signal Hätte von Merkel persönlich kommen müssen, damit es von Menschen in all jenen Ländern vom Balkan bis nach Bangladesch verstanden wird, die sich aufmachen, weil sie sich von Merkel und den jubelnden Münchnern eingeladen fühlen. (Alexander (2017), S. 66-67)

Waarom vindt de discussie niet in der Mitte der Gesellschaft plaats? Het valt moeilijk te ontkennen dat de grote bladen en publieke zenders door hun regeringstrouwe verslaggeving de controlerende rol hebben verzaakt. Recentelijk schijnt Gesinnungsjournalismus bij de toonaangevende media opnieuw in de mode gekomen te zijn. Wie spreekt daar nog van controle? Het gaat niet meer om objectieve berichtgeving, maar om beïnvloeding. Het is alleen nogal storend dat de pers eensgezind aan hetzelfde eind van het touw trekt, waar een pluralisme van standpunten het gezonde debat zou kunnen aanwakkeren.  

Robin Alexander is de eerste journalist die een navolgbare chronologie van deze dramatische gebeurtenissen voorlegt en met veel oog voor detail het optreden en de besluitvorming van het kabinet Merkel onder de loep neemt. De grootste verdienste van de voor Die Welt schrijvende journalist is dat hij het verhaal dat eerder slechts in brokstukken en fragmenten bekend was, met vlotte pen in zijn geheel vertelt.

Wat dreef Angela Merkel ertoe plotseling en tegen eerder ingenomen standpunten in de massaal binnenstromende ''vluchtelingen'' op te nemen? Had het parlement niet over het breken van de Dublin-conventie en de toelating van meer dan één miljoen vreemden moeten debatteren? Het aanvankelijke enthousiasme over de volksverhuizing is bekoeld, de vragen blijven. Wie naar opheldering verlangt, raad ik aan Die Getriebenen van Robin Alexander te lezen en zelf een oordeel te vormen. 

[thelittlealice]

Ik heb een theekransje met mijn knuffelberen in bed en ik negeer even dat ik volwassen verantwoordelijkheden heb.

[hypeoftheday]

Video: teddyberen zorgen voor afstand in achtbaan

Met de filmpjes speelt Tivoli ook in op een hype die vorige maand werd gestart door Walibi Holland. Toen ging een filmpje van tientallen knuffelberen ... from Google-melding - Hype https://ift.tt/2V3jBTe via IFTTT