#hij doet het allemaal ook zo subtiel

[posititties]

i love my best friend and at the same time i hate him because i feel so guilty for everything that happened the past few days

[leondesignnederland]

Organiseer Jouw Documenten in Stijl Met De Ultieme Autopapierenmap

In een tijd waarin technologie en efficiëntie centraal staan, blijft er één tastbaar product dat een onmiskenbare waarde heeft: de autopapieren map. Hoewel het digitale tijdperk ons in staat stelt om veel van onze documenten elektronisch op te slaan, zijn er nog steeds bepaalde papieren die we niet kunnen of willen digitaliseren. Denk bijvoorbeeld aan het kentekenbewijs, de Autopapieren of het rijbewijs. Voor deze waardevolle documenten is er een stijlvolle en praktische oplossing: de lederen autopapieren map van LeonDesign.

Een Stijlvolle En Duurzame Keuze

Bij LeonDesign begrijpen we dat functionaliteit en stijl hand in hand moeten gaan. Daarom hebben we een compacte autopapieren map ontworpen die niet alleen praktisch is, maar er ook elegant uitziet. Gemaakt van hoogwaardig leer, straalt deze map luxe en verfijning uit. Leer is niet alleen een duurzaam materiaal dat lang meegaat, maar het ontwikkelt ook een mooie patina naarmate het ouder wordt, waardoor de map met de tijd alleen maar mooier wordt. De subtiele textuur van het leer en de zorgvuldige afwerking maken van deze autopapieren map een accessoire dat gezien mag worden. Of je nu je documenten snel wilt kunnen vinden in je dashboardkastje of een stijlvolle indruk wilt maken wanneer je je papieren toont, deze map doet het allemaal.

Praktisch En Veelzijdig Ontwerp

Het ontwerp van deze autopapieren map is doordacht en biedt ruimte aan al je belangrijke documenten. Met twee insteekhoesjes binnenin, kun je je papieren gemakkelijk opbergen en georganiseerd houden. Geen rommelige stapels meer in je dashboardkastje – met deze map heb je altijd alles netjes op orde. Naast de standaardruimte voor autopapieren en het kentekenbewijs, biedt deze map ook voldoende plaats voor andere belangrijke items zoals je rijbewijs, identiteitskaart, ANWB-pasje, en zelfs een parkeervergunning. Dankzij het compacte formaat (12 cm breed, 17,5 cm hoog en 1,5 cm dik) past de map gemakkelijk in elke auto, maar kan hij ook probleemloos in een tas of jaszak worden meegenomen.

Veiligheid Voorop

Een van de belangrijkste kenmerken van de autopapieren map van LeonDesign is de buitensluiting met drukker. Deze stevige sluiting zorgt ervoor dat je waardevolle documenten veilig opgeborgen blijven, zelfs als je de map per ongeluk laat vallen of als hij in een volle tas belandt. De druksluiting is zowel robuust als gemakkelijk in gebruik, zodat je snel toegang hebt tot je papieren wanneer dat nodig is, maar zonder dat je je zorgen hoeft te maken over verloren documenten.

Kies Jouw Favoriete Kleur

Bij LeonDesign weten we dat stijl persoonlijk is. Daarom bieden we onze lederen autopapieren map aan in verschillende kleuren, zodat je altijd een optie vindt die bij jouw smaak en voorkeuren past. Of je nu houdt van klassiek zwart, warm bruin of een gedurfde kleur zoals rood, roze, turquoise, groen of blauw, er is altijd een kleur die bij jou past.

Een Veelzijdig Accessoire Voor Dagelijks Gebruik

De autopapieren map is niet alleen bedoeld voor in de auto. Dankzij het compacte en veelzijdige ontwerp kan deze map ook dienst doen als een handige creditcardhouder. Heb je niet veel pasjes bij je en wil je toch wat briefgeld meenemen? Dan is deze map een perfect alternatief voor een portemonnee. De slanke vorm en de stijlvolle uitstraling maken het een ideaal accessoire voor mensen die houden van minimalisme en functionaliteit.

Waarom Kiezen Voor Leon Design?

LeonDesign staat bekend om zijn aandacht voor detail en zijn toewijding aan kwaliteit. Onze producten worden met zorg ontworpen en vervaardigd, met alleen de beste materialen. Wanneer je kiest voor de autopapieren map van LeonDesign, investeer je in een accessoire dat niet alleen praktisch is, maar ook lang meegaat en er na verloop van tijd alleen maar beter uitziet. Daarnaast is onze klantenservice altijd beschikbaar om je te helpen bij vragen of advies. We begrijpen dat het kiezen van een accessoire zoals een autopapierenmap een persoonlijke beslissing is, en we willen ervoor zorgen dat je de juiste keuze maakt. Daarom bieden we gedetailleerde product beschrijvingen, duidelijke afbeeldingen en een eenvoudig bestelproces.

Conclusie

In een wereld waar efficiëntie en stijl steeds belangrijker worden, biedt LeonDesign de perfecte oplossing voor het organiseren van je Autopapieren en andere belangrijke documenten. De lederen autopapieren map combineert functionaliteit met een elegant design, waardoor het een onmisbaar accessoire is voor iedere autobezitter. Of je nu je papieren veilig wilt opbergen in je auto of een compact en stijlvol alternatief zoekt voor een portemonnee, deze map is de ideale keuze. Maak een statement met je accessoires en kies voor de kwaliteit en stijl van LeonDesign. Organiseer je documenten in stijl en geniet van de gemoedsrust die komt met het weten dat je waardevolle papieren altijd veilig en binnen handbereik zijn. Kies vandaag nog jouw favoriete kleur en ervaar het verschil dat een goed ontworpen autopapieren map kan maken in je dagelijks leven. Read the full article

[chloehoorelbeke]

‘Girl’ laat je hoofd en hart pirouettes draaien tot je ervan duizelt. 

Met Girl heeft Film Fest Gent een van de beste films van het jaar als opener gekozen. Lukas Dhont serveert een door en door fysiek drama over de worsteling van een jonge transgenderballerina met haar lichaam (en ambitie). Een haast onmogelijk volmaakt debuut, met een verbluffende Victor Polster in de hoofdrol.

Er zijn filmmakers die er jaren over doen om hun eigen stem te vinden. En er zijn jonge snaken die meteen perfect weten wat ze willen vertellen, en hoe. Lukas Dhont is zo iemand. Girl is spectaculair in zijn eenvoud en precisie. Klein van opzet, maar enorm van impact: de kans dat deze film uw blik op transgenderpersonen voorgoed zal veranderen, is groot. De kans dat hij u tot in het diepste van uw ziel zal raken, reusachtig. Die onwaarschijnlijke prijzenregen in Cannes – de film won er vier prijzen, waaronder de prestigieuze Caméra d’Or, voor het beste debuut van het hele festival – kwam dus niet zomaar uit de lucht gevallen.

Diepgravende karakterstudie

De pitch kent u vermoedelijk al: de 15-jarige Lara is geboren in het lichaam van een jongen, maar heeft zich altijd een meisje gevoeld. Ongedurig maar zonder enige vorm van twijfel telt ze af naar haar geslachtsoperatie. Maar Girl gaat over veel meer dan dat. Het is ook een diepgravende karakterstudie van een puber, en wel eentje met verdomd veel ambitie: Lara wil het tot professionele ballerina schoppen. En zoals dat gaat bij pubers, wil ze het allemaal te gelijk, en veel te snel.

Haar ambitie weerklinkt in de prachtige muziek van de Franse componist Valentin Hadjadj – nog zo’n jong supertalent, Girl is nog maar de tweede langspeelfilm die hij van een score voorziet. Terwijl Lara zichzelf steeds meer tot het uiterste drijft, reiken de ijle strijkers hoger en hoger, richting het sublieme. Totdat de val onvermijdelijk wordt.

Er zijn filmmakers die er jaren over doen om hun eigen stem te vinden. En er zijn jonge snaken die meteen perfect weten wat ze willen vertellen, en hoe. Lukas Dhont is zo iemand. Girl is spectaculair in zijn eenvoud en precisie. Klein van opzet, maar enorm van impact: de kans dat deze film uw blik op transgenderpersonen voorgoed zal veranderen, is groot. De kans dat hij u tot in het diepste van uw ziel zal raken, reusachtig. Die onwaarschijnlijke prijzenregen in Cannes – de film won er vier prijzen, waaronder de prestigieuze Caméra d’Or, voor het beste debuut van het hele festival – kwam dus niet zomaar uit de lucht gevallen.

Diepgravende karakterstudie

De pitch kent u vermoedelijk al: de 15-jarige Lara is geboren in het lichaam van een jongen, maar heeft zich altijd een meisje gevoeld. Ongedurig maar zonder enige vorm van twijfel telt ze af naar haar geslachtsoperatie. Maar Girl gaat over veel meer dan dat. Het is ook een diepgravende karakterstudie van een puber, en wel eentje met verdomd veel ambitie: Lara wil het tot professionele ballerina schoppen. En zoals dat gaat bij pubers, wil ze het allemaal te gelijk, en veel te snel.

Haar ambitie weerklinkt in de prachtige muziek van de Franse componist Valentin Hadjadj – nog zo’n jong supertalent, Girl is nog maar de tweede langspeelfilm die hij van een score voorziet. Terwijl Lara zichzelf steeds meer tot het uiterste drijft, reiken de ijle strijkers hoger en hoger, richting het sublieme. Totdat de val onvermijdelijk wordt.

Poedelnaakt maar niet gratuit

Lara (breekbaar én krachtig vertolkt door een verbluffende Victor Polster) verschijnt regelmatig poedelnaakt in beeld. Daar is niets gratuits of sensationeels aan – integendeel: haar lichaam is het strijdtoneel van de film. Dat illustreren ook de zware danssessies in de balletschool: ze maken de fysieke strijd die Lara met haar eigen lichaam uitvecht zichtbaar – voelbaar zelfs.

Dhont toont zich daarmee een echte filmregisseur, die alle mogelijke middelen van de zevende kunst aangrijpt om ons in de huid van zijn personage te duwen. Samen met Lara draaien we pirouettes tot we er – lichamelijk en emotioneel – van duizelen.

Girl gaat de grote conflicten uit de weg. De gewoonlijke pest- en ruziescènes blijven (grotendeels) uit, ten voordele van een reeks kleine, veelzeggende momenten: een warme knuffelsessie met Lara’s kleine broer (ongelooflijk hoe authentiek de jonge Oliver Bodart acteert). Een openhartig gesprek met haar vader (een pakkende Arieh Worthalter), die zo ontroerend hard zijn best doet. Een afspraak bij de psycholoog (mooie rol van Valentijn Dhaenens), waar Lara op fluistertoon haar groeiende ongeduld laat blijken. Telkens vinden Dhont en coscenarist Angelo Tijssens het juiste evenwicht tussen suggereren en vertellen. Nooit worden de dialogen uitleggerig. Het valt haast niet te geloven dat dit een debuutfilm is.

Grenzeloze overgave

Dat Victor Polster – ook in het echte leven balletdanser – zoveel indruk maakt, komt niet doordat hij een transgendermeisje speelt. Het is zijn grenzeloze fysieke overgave, en vooral zijn emotionele intelligentie die maakt dat je steeds verliefder wordt op Lara. Hij geeft dit memorabele personage nog meer nuance en gelaagdheid dan het op papier al had. Wanneer Lara zich stilaan begint af te sluiten voor haar omgeving, en haar glimlach steeds meer een masker wordt, moet Polster zelfs spelen dat hij speelt: een uiterst subtiel staaltje meta-acteren. Vergeet Lady Gaga, met Victor Polster is pas echt een ster geboren. Wij zijn er intussen zeker van: tenzij het debat rond het casten van cisacteurs voor transgenderrollen roet in het eten gooit – en dat zou in het specifieke geval van deze film bijzonder onterecht zijn – zien we Girl straks terug op de Oscars.

Mirthe en haar broer vroegen me mee naar de film. Het leek me een leuke film en ik had er al veel over gehoord, dus besloot ik om mee te gaan. Na het zien van de film zei ik meteen tegen Mirthe dat ‘Girl’ een film is van een ander niveau. Dat kan ik moeilijk uitleggen, maar ik weet wel dat het totaal iets anders is dan ‘gewone’ films die je ziet op de televisie of in de bioscoop. ‘Girl’ trekt je mee in het verhaal, en je kan er écht niet uit. Je hebt het gevoel dat je naast Lara staat en dat je haar kent, heel goed zelfs. Je wil haar helpen en je hoopt iedere keer dat het goed komt tijdens de balletles. Maar, niets is minder waar. Tijdens deze lessen, valt Lara veel want haar lichaam zit in de weg. Haar doorzettingsvermogen is zo mooi om te zien, maar ook wat angstaanjagend. Iedere keer hoop je dat ze voldoende drinkt, eet en rust. Tijdens de film ontsnap je even uit de realiteit maar tegelijkertijd word je er ook mee geconfronteerd. ‘Girl’ is van een ander niveau en het overstijgt alle verwachtingen. 

[jessicawauters5emt]

Film: Joker

Een paar dagen geleden ben ik Joker gaan zien in de Kinepolis van Imagibraine. Ik ga me baseren op twee recensies van deze film om mijn mening te geven. Veel lees plezier

Recensie 1:

Joker, de film van Tod Phillips over de beroemde aartsvijand van Batman, draait vanaf donderdag in de bioscopen. Wat vinden recensenten van de film met Joaquin Phoenix in de hoofdrol? Een overzicht van de belangrijkste recensies.

NRC - 4 sterren

"Wie Phoenix' werk kent uit de arthousefilms waarin hij meestal te zien is, zal niet echt verbaasd zijn over zijn radicale portret in Joker. (...) Dat hij als hoofdrolspeler de film draagt is een understatement. Het roept de vraag op of Joker werkelijk zo'n geweldige film is, of toch in de eerste plaats een vehikel voor een geweldige rol en performance? In een werkelijk goede film zou Phoenix' optreden wellicht meer zijn opgegaan in het geheel."

"Joker is sowieso geen film om echt van te houden. Daarvoor is Phillips' aanpak te opdringerig en agressief, te weinig gevarieerd in de toonzetting. Joker is meer een film om te bewonderen, vanwege het lef van de makers om de popcorn zo resoluut aan de kant te schuiven en zo diep de duisternis in te duiken. Inderdaad: een film die je gezien wilt hebben en waarover je wilt meepraten. Maar geen film die je ook nog een tweede keer wilt gaan zien."

"Het is Phoenix wel toevertrouwd om een ­getormenteerd personage gestalte te geven. Hij speelt de dwangneurose pijnlijk overtuigend, waarbij de gekwelde lachbuien overgaan in iets wat op het ophoesten van een haarbal bij katten lijkt. Met de belichaming van Arthur Flecks lijden is Phoenix het scenario meer dan eens voor."

"Joker laat zich niet met vrijblijvend amusement verwarren. Phillips doet een paar concessies aan Batmans achterban, met dwarsverbanden naar de vlegeljaren van de superheld, maar in de kern is dit een uitermate verontrustende blik in het verknipte hoofd van een verschoppeling die terug leert slaan."

Trouw - 4 sterren: "Joaquin Phoenix, het moet gezegd, is fenomenaal als de eenzame Arthur Fleck die zijn kostje bij elkaar scharrelt door zichzelf als clown te verhuren. Phoenix draagt de film vrijwel in zijn eentje met een lijf dat zo mager is dat je zijn botten kunt tellen. Op een dieet van een appel per dag viel hij ruim 20 kilo af, met als resultaat een man die niet alleen fysiek maar ook psychisch een uitgehongerde indruk maakt."

"Je weet niet precies of zijn ongecontroleerde lachsalvo's voortkomen uit zijn clowsnact, of bij een serieuze aandoening horen. Misschien camoufleert hij met de lach zijn pijn. Feit is dat Gotham City begin jaren tachtig een wrede, verdeelde samenleving is waar wapens vrij in omloop zijn en op de geestelijke gezondheidszorg wordt beknibbeld. Het is een wereld waarin Arthur ten valt komt en verrijst als Joker, schietend en dansend in clownskostuum. Joaquin Phoenix krijgt weldra de lichtheid van een tai-chi-beoefenaar en van een tapdanser, zwevend van een betonnen trap."

Bron: www.nu.nl

 Recensie 2

Reikhalzend. Dat woord lijkt toch wel het meest van toepassing op Joker. Er werd reikhalzend uitgekeken naar Joker als film die, in een tijd van Marvel- en Disneygeweld, voor DC de meubelen zou moeten redden. Maar reikhalzend toch ook naar deze film als 'de nieuwe Joaquin Phoenix'. Hoe zou deze acteur, die minstens zo excentriek als vaardig is, vormgeven aan het legendarische filmpersonage The Joker.

Je kunt veel over de doorgedraaide clown zeggen, maar niet dat hij een superheld is. Joker beoordelen als superheldenfilm lijkt dan ook bij voorbaat gedoemd te mislukken. Toch speelt het verhaal zich wel ontegenzeggelijk af in een superheldenuniversum. Gotham lijkt misschien wel op een Amerikaanse stad maar heeft op veel punten toch echt z'n eigen regels en wetten. Ook kan er af en toe gelachen worden en wie zijn ogen tot spleetjes samenknijpt en heel goed tuurt, kan misschien wat maatschappelijke kritiek waarnemen. Maar het is toch vooral een vermakelijk mengsel van actie en scherpe dialogen in een totaal krankzinnige omgeving.

En krankzinnig is het zeker. Vanaf het allereerste moment grijpen de hysterische lachbuien en spontane danspasjes van The Joker, dan nog feestclown Arthur Fleck, je bij de strot. Of beter gezegd, doet Joaquin Phoenix dat. Waar Heath Ledger in 2008 de meest vergevorderde meester van de chaos neerzette, heeft Phoenix de opdracht om het achtergrondverhaal te verzorgen. De gestoorde einzelgänger woont met zijn even bijzondere moeder in een bouwvallig flatje en transformeert gestaag naar één van de meest legendarische filmpersonages van de afgelopen decennia. Want hoe kan het toch dat iemand zo in- en inslecht wordt dat hij een volledig ziekenhuis opblaast, alleen om een punt te maken?

Dit laatste is dan ook waar de clownsschoen wringt. Ieder oorsprongsverhaal heeft in de basis hetzelfde probleem: hoe zorg je dat een verhaal pakkend en spannend blijft, terwijl je de afloop al weet? De finale is in het geval van de geschminkte schurk zó monumentaal, de stip aan de horizon waar naartoe moet worden gewerkt zó enorm, dat de metamorfose van de mislukte clown in het gemene genie maar in één versnelling kan. De allerhoogste. De film ontaardt mede daardoor in een reeks compleet onvoorspelbare incidenten, waarbij de uitkomst steeds gestoorder is, steeds verder over de top.

Toch is dit uiteindelijk allemaal bijzaak, zoals alles wat niet Joaquin Phoenix is in deze film bijzaak is. De mooie shots, de knipogen naar eerdere films, het subtiele gebruik van muziek of de ijzersterke optredens van Robert De Niro en Zazie Beetz. Joker is op allerlei manieren een meesterwerk. Maar het telt niet als Phoenix niet in het middelpunt staat. Uiteindelijk is dat waarvoor toch het meest reikhalzend naar Joker werd uitgekeken, de historische invulling van Jack Nicholson en Heath Ledger die voor hun opvolgers altijd de maat zullen zijn. Want wie durfde het nog aan, wie kon het nog aan? Phoenix kopieert of imiteert zijn voorgangers gelukkig niet, maar geeft een volledig eigen draai aan het personage, met zijn eigen maniertjes en eigenaardigheden. Waar Jared Leto zo teleurstelde dat de meeste van zijn scènes eindigden op de vloer van de montagekamer, dwingt Joaquin Phoenix af dat ieder frame om hem draait of naar hem wijst. Sinds The Dark Knight legt iedere acteur die het paarsgroene clownspak aantrekt zichzelf langs een Oscarwinnende maatstaf. De nominatie lijkt in elk geval al zeker.

bron: www.filmtotaal.nl

Mening

Joker is een zeer speciale film. Het is een film dat je wel wil zien, maar nu ook geen 2 keer. Persoonlijk denk ik dat de lachbuien inderdaad bedoeld waren om Arthur zijn pijn te verstoppen. De ‘clown’ die zo veel afziet en geld probeert te verdienen veranderd helemaal in een psychopaat. Een superheld is hij inderdaad niet en ik kan mij die superheldenwereld niet voorstellen. Ik zag persoonlijk een grijze, saaie en stille stad die later niet zo stil bleek te zijn. De acteur speelde zijn rol wel zeer goed, het leek precies wel echt en hij is ook één van de enige die een nieuwe film van Joker aankon. Ik zou het wel begrijpen zou Joker een nominatie krijgen voor een oscar, maar dan alleen omwille van de acteur. Ik vond persoonlijk dat de film langdradig was en dat het wat sneller in actie mocht schieten. Persoonlijk zou ik de film nu ook geen tweede keer zien.

[katobaetens]

Film: Obscure Night ‘Us’

Op 29 mei ben ik samen met Jolene, Réka, Ines, Agnes en Lina naar Obscure night: Us gaan kijken. Ik had erg hoge verwachtingen van deze film, omdat hij overal goede recensies had. Het verhaal op zich heeft zeker aan deze verwachtingen voldaan, maar het horror-gehalte mocht zeker een pakje hoger liggen naar mijn mening.

De film is geschreven en geregiseerd door Jordan Peele en de hoofdrollen worden vertolkt door Lupita Nyong'o, Winston Duke, Shahadi Wright Joseph, Evan Alex, Elisabeth Moss en Tim Heidecker.

Us begint in 1986 wanneer de jonge Adelaide een trauma van jewelste oploopt in een spiegelpaleis aan een strand. Twee decennia later bezoekt de ondertussen volwassen vrouw (Lupita Nyong’o) samen met haar echtgenoot en twee kinderen dezelfde plek. ‘s Avonds wordt het gezin geterroriseerd door een groep mensen die hun dubbelgangers blijken te zijn.

“Peeles tweede langspeelfilm intrigeert wanneer het gehuld is in een rookwolk, maar doet wenkbrauwen fronsen wanneer het figuurlijke doek valt, en halfweg blijft steken. Us wil je niet doen opschrikken of achter je stoel duiken, maar wel dat je met de handen in het haar reflecteert over wat er nu net je netvlies passeerde. Achter elke T-shirtprint en nummerkeuze zit een boodschap, en ongetwijfeld gaan geharde internetdetectives het web nog maandenlang bombarderen met vondsten die wij misten na één kijkbeurt.

Audiovisueel is Us een pronkstuk waarmee Peele toont hoe ver hij is gekomen als filmmaker. Van de sprookjesachtige openingsscène in een spiegelpaleis tot de beangstigend mooie finale onder een horrorremix van ‘I Got Five on It’, de horrorkomedie is beklijvend om naar te kijken en luisteren. Een eer die zeker ook de hoofdrolspeelster te beurt valt. Lupita Nyong’o laat voor het eerst sinds haar Oscarwinnende rol in 12 Years a Slave haar acteertanden nog eens écht zien. Letterlijk. Want wanneer ze in de huid van haar gestoorde dubbelganger kruipt, zet ze een bijna dierlijke prestatie neer die niet spreekt, maar schreeuwt tot je instincten: vecht of vlucht.

Us barst van de details, is ongepast grappig en voelt dikwijls even ongemakkelijk als angstaanjagend aan. Peele hoeft je maar een spiegel voor te houden om het griezeligste monster van ze allemaal te onthullen. Een gedurfde film die het verdient, nee, die eist om meerdere bezoeken.”

Recensie : https://www.demorgen.be/tv-cultuur/us-het-griezeligste-monster-van-allemaal~b98b6485/

Ik ben het helemaal eens met deze recensie geschreven door Kevin Lau wanneer hij zegt dat deze film je met de handen in het haar kan laten reflecteren. Peele past namelijk meermaals psychology for dummies toe. Zo worden de ‘us’ letterlijk onze schaduwen genoemd. De regisseur verwijst met zijn titel ook naar iets breder. Want ‘us’ kun je eveneens lezen als de afkorting van United States. En een van de dubbelgangers zegt op een bepaald moment: “We are Americans.” Het is niet bepaald subtiel, maar Peele mikt met zijn commentaar op raciale verschillen, armoede, manipulatie en (Amerikaanse) agressie dan ook op een zo breed mogelijk publiek.

Ook ben ik akkoord wanneer hij zegt dat de actrice Lupita Nyong’o haar rol erg goed vertolkte. Haar acteertalenten kwamen erg duidelijk aan bod, want soms moest ze erg moeilijke scènes spelen. Zeker met de opgedane kennis aan het einde van de film is het onmogelijk om niet de loftrompet te steken over Nyong’o’s Oscarwaardige rol.

Ik ben het er ook mee eens dat deze film ongepast grappig is. Bloed vloeit en botten worden gekraakt, maar de film verliest nergens z’n gevoel voor humor. Horror en humor zijn perfect in balans. Er is vooral hedendaagse humor in verwerkt en dat maakt het voor de kijker erg aangenaam. Een voorbeeld is wanneer Kitty (buren en vrienden van de hoofdpersonages) nadat ze neergestoken is hun generator Ophelia beveelt de politie te bellen, maar in plaats daarvan wordt het nummer ‘Fuck tha police’ gespeeld.

Desondanks het feit dat Us een horrorfilm is, heb ik volgens mij meer gelachen dan angst gevoeld tijdens deze film. Dit vond ik teleurstellend, maar toch vond ik het zeker een goede film. Enkel de plottwist op het einde liet ons allemaal met veel vragen achter, omdat dit niet echt klopt met de rest van het verhaal. Bovendien bevestigt de film dat Peele het in zich heeft om uit te groeien tot één van de meest invloedrijke en geprezen filmmakers van deze tijd.

Deze film is dus zeker een aanrader, maar wie zich verwacht aan een echte horrorfilm zou dan misschien toch beter een andere film zoeken.

[brievenuitinnsbruck]

Bad Hindelang - Thomas Burger

Thomas Burger gaf de laatste voordracht van dag. Een hele dag hadden te vlotte artsen en schuchtere Bergrettung-medewerkers op het podium geprobeerd semi-wetenschappelijk maar schattig hun liefde voor bergen te combineren met het helpen van mensen in nood. Als je gaat skiën op de piste, of je wandelt vanuit het dal naar de eerste hut, dan loopt er niets mis. Al het andere in de bergen, kan wel zeker mislopen. De Bergrettung is essentieel om deze noodgevallen aan te kunnen. Het gaat om een hechte community van geharde mannen en vrouwen die hun gebied extreem goed kennen.

Maar terug naar Thomas Burger.

Deze kerel was een getalenteerd klimmer, die zelfs heel even professioneel ging. Het liep echter mis op de Eiger in Zwitserland. Na 9 dagen te hebben vastgezeten op de noordwand, werd het kantje-boortje voor hem en zijn kompaan. Uiteindelijk overleefden beiden het.

Hijzelf, Burger, was echter lichamelijk zwaar toegetakeld en onderging verschillende amputaties. Terug op niveau klimmen zat er niet meer in.

Hij ging terug studeren en staat uiteindelijk op het podium met een fantastische presentatie. Als je zijn website bekijkt, dan lees je dat hij zich heeft gespeciliseerd in communicatie. Hij staat op het podium en je ziet direct dat hij weet met wat hij bezig is. Zeer intrigerend.

Zo maakt hij geen enkele fout tegen het gebruik van de powerpoint: hij klikt nooit te snel of per ongeluk naar de volgende slide, zijn video’s werken allemaal van de eerste keer. En hij gebruikt nog een goed trucje: als hij aan het woord is, zet hij de beamer af. Die knipt hij pas terug aan als hij het volgende filmfragment wilt tonen. Hierdoor ben je veel meer gefocust op zijn woorden.

Hij vertelt zijn levensverhaal op een schone, niet arrogant maar net meeslepende manier. Het interessantste stuk moest echter nog beginnen.

Het vertelt dan in 3 punten wat de mensen die het ver schoppen in het leven combineren of onderscheid van de rest. Je zou hier binnenkoppers verwachten maar die zijn het niet. Hij weet het zeer subtiel maar gevat te summarizen.

Punt 1 begint hij te vertellen nadat hij onderstaande tekening heeft gemaakt.

Als je iets wilt bereiken in het leven, draait alles om de balans tussen “Kompetenz und Risiko”. Enerzijds moet je een bepaalde skill-set hebben, je moet goed zijn in wat je doet en deze activiteit goed beheersen. Je zou bijna van een talent kunnen spreken. Maar enkel een talent volstaat niet. Er moet ook een openheid zijn om risico te nemen. Dit risico kan berekend zijn maar het moet wel genomen worden. Alleen deze combi werkt. Want je hebt diegene die ongeacht risico’s pakken en dan heb je de getalenteerden die thuis zitten. Aan beide heb je niets.

“Klare die eine Sache die du vorher dich schaut.”

Ten tweede moet je bij een fout of mislukkig de code kraken. Je moet weten waar het fout is gelopen. Hij geeft het voorbeeld van de dag dat het bij hem fout liep op de wand van de Eiger.

Het was in die periode al 2 weken stabiel weer. Daags ervoor hadden ze het weerbericht gecheckt. Het bleef stabiel. De dag van vertrek vertrokken ze in de namiddag. En ze controleerden niet opnieuw of het weer niet op het punt stond te veranderen. Terwijl dat wel zo was. Ze hadden vlak voor het vertrek dat nog één keer moeten navragen. Was dit hun fout?

Neen, hun fout was “Demut/Hybris”. Zoveel dingen lopen fout door overmoed en arrogantie. Daarom: wat je ook doet: reflectieren en denken aan de kleine zaken.

“Frage nach den Fehler hinter der Fehler. Cave for Demut und hybris. So reflektiert man und denkt an die kleine Sachen.”

Het derde voorbeeld dat hij geeft, gaat terug naar de periode dat hij en zijn kompaan in de kliniek lagen. Ze waren herstellende en ontmoeten elkaar voor het eerst na het ongeval.

In zichzelf had Burger al verschillende keren bedacht dat hij de dag van vertrek, een niet-pluis-gevoel had. Ze waren enkele hints tegengekomen (een kapotte schoen, een klimmer die moest omkeren wegens gebroken arm, een struikeling enzovoort, ...). Ondanks het gevoel dat hij eigenlijk dat dat ze beter zouden omkeren, sprak hij dit niet uit. De rest is geschiednis.

Nu ze naast elkaar in bed lagen, vertelde zijn kompaan dat hij die dag het gevoel had dat het niet het juiste moment was... Het bleek dat beiden exact hetzelfde gevoel hadden over dat ze beter zouden omkeren. Beiden spraken dit echter niet uit...

Conclusie: opgepast voor de woorden/gedachten die niet worden uitgesproken. Net in die zit veel waarheid. Maar om die dingen te kunnen formuleren moet je kunnen communiceren. De juiste woorden kunnen vinden. Communicatie en taal is zo belangrijk.

“Cave für wass nicht ausgesprochen wird. Dafür muss die Sachen formulieren können.”

[hannesmatthys-blog]

Girl

Ik heb de film GIRL van Lukas Dhont gaan kijken als m’n opdracht voor film. Dit is een recensie van De Morgen over de film.

‘Girl’ laat je hoofd en hart pirouettes draaien tot je ervan duizelt

Film Fest Gent opent met haast onmogelijk volmaakt debuut van Lukas Dhont

09-10-18, 16.55u - Lieven Trio

Met Girl heeft Film Fest Gent een van de beste films van het jaar als opener gekozen. Lukas Dhont serveert een door en door fysiek drama over de worsteling van een jonge transgenderballerina met haar lichaam (en ambitie). Een haast onmogelijk volmaakt debuut, met een verbluffende Victor Polster in de hoofdrol.

Er zijn filmmakers die er jaren over doen om hun eigen stem te vinden. En er zijn jonge snaken die meteen perfect weten wat ze willen vertellen, en hoe. Lukas Dhont is zo iemand. Girl is spectaculair in zijn eenvoud en precisie. Klein van opzet, maar enorm van impact: de kans dat deze film uw blik op transgenderpersonen voorgoed zal veranderen, is groot. De kans dat hij u tot in het diepste van uw ziel zal raken, reusachtig. Die onwaarschijnlijke prijzenregen in Cannes – de film won er vier prijzen, waaronder de prestigieuze Caméra d’Or, voor het beste debuut van het hele festival – kwam dus niet zomaar uit de lucht gevallen.

Diepgravende karakterstudie

De pitch kent u vermoedelijk al: de 15-jarige Lara is geboren in het lichaam van een jongen, maar heeft zich altijd een meisje gevoeld. Ongedurig maar zonder enige vorm van twijfel telt ze af naar haar geslachtsoperatie. Maar Girl gaat over veel meer dan dat. Het is ook een diepgravende karakterstudie van een puber, en wel eentje met verdomd veel ambitie: Lara wil het tot professionele ballerina schoppen. En zoals dat gaat bij pubers, wil ze het allemaal te gelijk, en veel te snel.

Haar ambitie weerklinkt in de prachtige muziek van de Franse componist Valentin Hadjadj – nog zo’n jong supertalent, Girl is nog maar de tweede langspeelfilm die hij van een score voorziet. Terwijl Lara zichzelf steeds meer tot het uiterste drijft, reiken de ijle strijkers hoger en hoger, richting het sublieme. Totdat de val onvermijdelijk wordt.

Poedelnaakt maar niet gratuit

Lara (breekbaar én krachtig vertolkt door een verbluffende Victor Polster) verschijnt regelmatig poedelnaakt in beeld. Daar is niets gratuits of sensationeels aan – integendeel: haar lichaam is het strijdtoneel van de film. Dat illustreren ook de zware danssessies in de balletschool: ze maken de fysieke strijd die Lara met haar eigen lichaam uitvecht zichtbaar – voelbaar zelfs.

Dhont toont zich daarmee een echte filmregisseur, die alle mogelijke middelen van de zevende kunst aangrijpt om ons in de huid van zijn personage te duwen. Samen met Lara draaien we pirouettes tot we er – lichamelijk en emotioneel – van duizelen.

Het valt haast niet te geloven dat dit een debuutfilm is

Girl gaat de grote conflicten uit de weg. De gewoonlijke pest- en ruziescènes blijven (grotendeels) uit, ten voordele van een reeks kleine, veelzeggende momenten: een warme knuffelsessie met Lara’s kleine broer (ongelooflijk hoe authentiek de jonge Oliver Bodart acteert). Een openhartig gesprek met haar vader (een pakkende Arieh Worthalter), die zo ontroerend hard zijn best doet. Een afspraak bij de psycholoog (mooie rol van Valentijn Dhaenens), waar Lara op fluistertoon haar groeiende ongeduld laat blijken. Telkens vinden Dhont en coscenarist Angelo Tijssens het juiste evenwicht tussen suggereren en vertellen. Nooit worden de dialogen uitleggerig. Het valt haast niet te geloven dat dit een debuutfilm is.

Grenzeloze overgave

Vergeet Lady Gaga, met Victor Polster is pas echt een ster geboren

Dat Victor Polster – ook in het echte leven balletdanser – zoveel indruk maakt, komt niet doordat hij een transgendermeisje speelt. Het is zijn grenzeloze fysieke overgave, en vooral zijn emotionele intelligentie die maakt dat je steeds verliefder wordt op Lara. Hij geeft dit memorabele personage nog meer nuance en gelaagdheid dan het op papier al had. Wanneer Lara zich stilaan begint af te sluiten voor haar omgeving, en haar glimlach steeds meer een masker wordt, moet Polster zelfs spelen dat hij speelt: een uiterst subtiel staaltje meta-acteren. Vergeet Lady Gaga, met Victor Polster is pas echt een ster geboren. Wij zijn er intussen zeker van: tenzij het debat rond het casten van cisacteurs voor transgenderrollen roet in het eten gooit – en dat zou in het specifieke geval van deze film bijzonder onterecht zijn – zien we Girl straks terug op de Oscars.

Eigen recensie:

Toen ik de film ging kijken had ik hoge verwachtingen, wegens de vele prijzen dat het al had gewonnen. Ondanks het niet m’n genre film is had ik er toch zin in.

Een mooi debuut vind ik het ook wel van Lukas Dhont. Het is een film die je echt aangrijpt. Het geeft mooi de ‘struggle’ weer van mensen die in de tussenfase zitten van de geslachtsverandering. Een puike acteerprestatie vind ik het zeker. Hoe Victor Polster Lara speelt vind ik goed gedaan. Zeker als je weet dat hij wel echt goed ballet kan dansen en toch kan hij het natuurlijk doen laten overkomen alsof hij een meer beginnende ballet danser is. De verhaallijn is ergens wel goed gevonden, maar het heeft mij niet echt bekoort. Lara blijft steeds aftellen naar haar geslachtsverandering. Je ziet elke dag voorbijgaan, dit toont wel mooi hoe ze zich voelt en hoe anderen ermee omgaan dat zij een transgender is. Maar het verveelde me na een tijdje. Wat ik ook mooi vond is de dochter vader relatie, die zeer goed wordt weergegeven. Je ziet dat ze elkaar door en door kennen en ook echt van elkaar houden. Een ander spijtig element vind ik het einde.

                                            -SPOILER ALERT-

Lara knipt (letterlijk) haar penis eraf. Een ingrijpend moment, je weet gewoon dat ze er genoeg van heeft. Ze wil een meisje zijn. Deze twist had ik niet verwacht en ik vond het spannender worden. Maar de verwachting blijft uit want het laatste beeld dat we te zien krijgen is Lara die tevreden stapt. Zo’n eindes zijn niet voor mij gemaakt. Ik was dan ook wat teleurgesteld. Maar ik kan het wel een zekere interpretatie geven. Lara is tevreden over zichzelf en voelt zich een vrouw, ook al is dat nog niet zo. Ze leert er mee leven. Ze zorgt terug goed voor haar eigen en ze is geduldig voor haar operatie. Dat is wat ik denk dat we daaruit mogen opmaken. 

In het algemeen vond ik het dus een zeer goede film die nog even blijft nazinderen en je aan het denken zet. Een aanrader is het zeker voor de mensen die dit soort films graag zien. 

[saulsplace]

Waarom ik volledig achter onze poster blijf staan

Door Thierry Baudet · 07 mei 2021

De afgelopen dagen ontstond grote commotie in ons land over een op social mediageplaatste afbeelding waar Forum voor Democratie (samen met nog een handvol andere organisaties) mede-ondertekenaar van was. De afbeelding toonde het logo van Bevrijdingsdag - de bekende hand met fakkel - maar in plaats van het woordje “viering” stond er ditmaal “herdenking”. Immers, zo verklaarde een subtiel kruisje bij het jaartal 2020 onder het plaatje: het afgelopen jaar is die vrijheid die we vieren op 5 mei zwaar onder druk komen te staan. Door lockdowns, vaccinatiedwang, tests, 1.5 meter, enz., zijn we veel van onze rechten verloren. Wat ooit vanzelfsprekend leek, is nu verdwenen. En veel daarvan komt waarschijnlijk ook nooit meer terug.

Onderaan de afbeelding stond vervolgens een oproep om over vrijheid “in gesprek” te gaan met elkaar, en ten slotte was daar de URL van een website waarop dat gesprek kon plaatsvinden.

Tot mijn grote verbazing ontploften de media. Wat ik zag als een vanzelfsprekende, volstrekt logische stellingname - geheel in lijn met onze overtuigingen en campagne - werd opgedist als een nationale obsessie met navenante  lynchpartij. Politici eisten “afstand nemen”, excuses, erkenning van fouten; kranten en TV-programma’s buitelden over elkaar heen - in NRC Handelsblad betoogde een columnist zelfs dat ik “gebroken” moest worden. Zó ontzettend erg was het wat ik had gedaan! Zó erg! Een ‘brug te ver’!

Maar waarom eigenlijk? Waar kwam deze woede nou precies vandaan? Vanwaar nu die ophef? Het is van belang om dat te begrijpen. Want zulke “ophef” hoeft niet altijd eng of slecht te zijn - het biedt ook een kans om te begrijpen hoe de samenleving werkelijk in elkaar steekt. Zoals het een psycholoog ook een kans biedt wanneer zijn patiënt ineens overstuur raakt...omdat je dan de gelegenheid hebt om tot wérkelijk inzicht te komen.

Dus laten we eerst eens de afbeelding zélf beschouwen. Geen mens zou, denk ik, in ernst kunnen volhouden dat dit ingetogen plaatje (dat bovendien niets zegt over 4 mei - dodenherdenking - maar uitsluitend over 5 mei - bevrijdingsdag) op zichzelf beschouwd mensen zou kunnen “kwetsen”. Dat nabestaanden van soldaten, verzetsmensen, burgers of anderen die hebben geleden in de Oorlog hun leed hierdoor bespot zouden zien. Of dat het een grove of botte provocatie zou zijn: een indirect pleidooi voor massamoord, een verhulde steunbetuiging aan Hitler: nee, dat is het evident allemaal niet.

Niemand van onze partij - en ikzelf al helemaal niet - heeft ooit de twee minuten stilte op 4 mei gebagatelliseerd; we hebben allemaal onze eigen verhalen en verliezen waaraan we terugdenken, onze eigen pijn, onze eigen helden die we eren en slachtoffers die we koesteren. Zowel mijn eigen familie als die van mijn verloofde zit vol schurende herinneringen die worden doorverteld of juist nadrukkelijk worden verzwegen: gebeurtenissen die voeren langs beladen plaatsen als ‘Hotel Oranje’ (de beruchte gevangenis in Scheveningen), Westerbork, Auschwitz, Yad Vashem.

Zó anti-Duits was zelfs mijn opvoeding, dat ik met scheve ogen werd aangekeken toen ik Duits als eindexamenvak koos (gelukkig focuste ik me op de Duits-joodse auteurs Kafka, Heine, Zweig en Thomas Mann). Zó geraakt door de Oorlog waren wij, dat het ondenkbaar was om ooit een Duitse auto te rijden of om ooit in Duitsland op vakantie te gaan.

Maar over al dit soort zaken ging dit plaatje dus helemaal niet. Het ging over 5 mei, niet over 4 mei. Het zei niets over de Tweede Wereldoorlog, niets over fascisme, Von Paulus en het beleg van Moskou, concentratiekampen, NSB-ers, Hiroshima, Dresden...het ging over de vrijheid die we zo ontzettend graag weer zouden willen vieren. Juist omdat we weten dat ervoor gestreden is.

Maar was het dan misschien de wijze waarop dit plaatje werd opgedrongen aan de mensen? Hing ineens heel Nederland vol met deze politieke kleuring van die dagen van herdenking en viering? In het geheel niet. Er zijn geen fysieke posters gedrukt van het plaatje, de afbeelding is niet massaal door het land verspreid - het was gewoon een statement op social media van een aantal organisaties die daarmee simpelweg wilden zeggen: jongens, die vrijheid van ons, die we dezer dagen vieren - wanneer krijgen we die nu eigenlijk weer eens terug!?

Dus waarom dan toch die ophef? Is het misschien omdat het de eerste keer zou zijn dat de herdenking van 4 mei of de viering van 5 mei in hedendaags of actueel perspectief werd geplaatst? Ook dat kan het niet zijn. Want al sinds 1981 is het expliciete doel van het Comité 4 en 5 mei om de plechtigheden óók te gebruiken om “onverdraagzaamheid” in algemene zin te bestrijden. Om “racisme” aan te kaarten - en daarmee dus een heel brede maatschappelijke discussie over talloze thema’s te entameren. De herinnering aan de Tweede Wereldoorlog is daarmee al sinds vele jaren politiek - en de overtuigingen en programmapunten van de gevestigde macht worden al decennia verdedigd met een beroep op (of een bepaalde lezing van) de jaren ‘40-‘45.  

Bijvoorbeeld: Europese eenmaking (met “nationalisme” als zogenaamde boosdoener), immigratie (met moslims als quasi-nieuwe Joden), moderne kunst (want wie daartegen is doet schijnbaar net zoals de nazi’s met hun veroordeling van “entartete Kunst”), enz.

Vorig jaar nog hield Arnon Grunberg een bejubelde toespraak op de Dam waarin hij Joden met Marokkanen vergeleek en het actuele debat over integratie dus direct koppelde aan de Tweede Wereldoorlog. Een paar jaar daarvoor had Thom de Graaf een vergelijkbaar punt gemaakt bij het Anne Frankhuis in relatie tot Pim Fortuyn. Inderdaad: niemand zal nog opkijken van dergelijke vergelijkingen, gemaakt door “gezaghebbende stemmen” in het publiek debat. “We weten waar dat eindigt”, de “jaren ‘30”, de “bruine lucht”, de “treinen gaan weer rijden”... In elk schoolboek, in ieder jeugdjournaal - continu worden vermeende “lessen” getrokken uit de Oorlog en worden de eigen politieke ideeën geënt op de veronderstelde betekenis van die strijd van toen. Het is letterlijk aan de orde van de dag.

Dus ook dát kan het niet zijn: FVD heeft niet iets dat sinds jaar en dag “apolitiek” was ineens, geheel onverwachts en tegen iedere traditie in, “politiek” gemaakt. Ook Angela Merkel vergeleek in een speech enkele dagen terug nog de coronasituatie met de onvrijheid van een oorlog - en zelfs het kabinet besprak de avondklok in de context van WO2.

Dus waarom werd de gevestigde macht nou zo boos? Er blijft maar één verklaring over: de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog, de interpretatie ervan, de “lessen” die we ervan zouden moeten leren: het is in bezit genomen door de heersende groep. De machthebbers schrijven en interpreteren de geschiedenis. Zij bepalen de moraal, zij claimen eigenaarschap van wat “goed” en wat “kwaad” zou zijn - wie er even over nadenkt ziet hoe evident het is. De macht wil de moraal kunnen bepalen.

Dus wij moeten “sorry” zeggen. “Afstand” nemen. Het boetekleed aantrekken. Niet omdat iemand daadwerkelijk is beledigd of gekwetst. Niet omdat ons standpunt veranderd zou zijn en we op onze schreden zijn teruggekomen. Maar omdat wij het hebben gewaagd de moraalmacht ter discussie te stellen. Het alleenrecht op het aanhalen van de Tweede Wereldoorlog - het ethische ijkpunt van onze tijd. En precies daarom neem ik geen millimeter afstand van deze poster. Precies daarom blijf ik er volledig achter staan.

Want de Oorlog is niet van “links”. De moraalmacht ligt niet meer bij de huidige elites die onze samenleving hebben gekaapt en krampachtig aan hun positie proberen vast te houden. Wij erkennen hun gezag niet meer. We gaan hen van de troon stoten. En als zij hun stokpaardjes van zichzelf mogen blijven berijden met een beroep op wat er toen gebeurde - dan mogen wij dat ook. Dit moment is daarmee van wezenlijk belang. Dit conflict, deze ophef gaat over de essentie: wie buigt verliest, gooit de handdoek in de ring - erkent de morele macht van het establishment. Wie echter standhoudt voert de strijd waar het werkelijk om gaat.

Het is de emancipatie van onze beweging. Het is de coming of age van rechts.

Niet langer sidderen wij voor de terreur van de mensen die zich de Oorlog hebben toegeëigend. Niet langer buigen we voor hun moraal. De les die ík trek uit de periode ‘40-‘45 is niét dat we pro immigratie of pro EU moeten zijn. Niét dat we pro moderne kunst moeten zijn. Niét dat we onze bek moeten houden als Arnon Grunberg of welke andere linkse columnist of schrijver dan ook weer eens “schande” van ons spreekt met een gratuite verwijzing naar “toen”.

Nee. De les die ík trek is dat we onze vrijheden moeten beschermen en verdedigen. De vrijheden van alle burgers, jong en oud, arm en rijk. Ongeacht de druk van de overheid en de media. Ongeacht de meehuilers en meelopers. Net als toen, zijn we ook nu een gevaarlijke grens overschreden. Net als toen, zitten overal angsthazen en opportunisten. Nooit meer bezetting, nooit meer onderdrukking! Ik zeg het met volle overtuiging. Maar ook: nooit meer lockdown! Nooit meer politie met knuppels die demonstranten in elkaar rost. Nooit meer avondklok! Vrijheid!

[jezus-christus-is-mijn-leven]

Hoe kan ik een evenwicht tussen geloven in God en het werk zoeken?

Aller eerst Gods zegen toegewenst!

Sommige mensen zeggen: we weten allemaal dat als christen, het onmisbaar is dat bijeenkomst te hebben, Gods woorden te lezen. Maar ik ben elke dag bezig met mijn werk en ik ben erg moe. Hoewel ik wat geld heb verdiend, voel ik me altijd leeg en voel ik verschuldigd aan de Heer Jezus. Ik wil vragen hoe ik een evenwicht tussen geloven in God en het werk kan zoeken? Waarom werken we eigenlijk?

Ik zag een passage in een webpagina: “In feite maakt het niet uit hoe verheven de idealen van mensen zijn, hoe realistisch de menselijke verlangens ook zijn of hoe gepast ze ook zijn, alles wat de mens wil bereiken, alles waarnaar de mens op zoek is, is onlosmakelijk verbonden met twee woorden. Deze twee woorden zijn van vitaal belang voor het leven van elke persoon en het zijn dingen die Satan bij de mens wil inprenten. Welke twee woorden zijn dit? Het zijn ‘roem’ en ‘winst’. Satan gebruikt een heel subtiele methode, een methode die heel erg in overeenstemming is met de opvattingen van mensen en die helemaal niet radicaal is. Met deze methode zorgt hij ervoor dat mensen onbewust Satans manier van leven en de regels waarnaar hij leeft aanvaarden, en levensdoelen en hun richting in het leven bepalen. Door dit te doen krijgen ze ook, zonder het te weten, ambities in het leven. Ongeacht hoe groots deze ambities in het leven mogen lijken, ze zijn onlosmakelijk verbonden met ‘roem’ en ‘winst’. Alles wat alle grote of beroemde personen, eigenlijk alle mensen, in het leven volgen, heeft alleen betrekking op deze twee woorden: ‘roem’ en ‘winst’. Mensen denken dat wanneer ze eenmaal roem en winst hebben vergaard, ze van deze dingen kunnen profiteren om een hoge status en grote rijkdom te genieten en van het leven te genieten. Ze denken dat roem en winst een soort kapitaal zijn dat ze kunnen gebruiken om een leven te verkrijgen waarin het plezier wordt nagejaagd en ongebreideld van het vlees wordt genoten. Omwille van deze roem en winst die de mens zo begeert, geven mensen gewillig, zij het onbewust, hun lichaam, geest, alles wat ze hebben, hun toekomst en hun lot over aan Satan. Ze doen dit zonder ook maar een moment te aarzelen, altijd onwetend van de noodzaak om alles wat ze hebben overgedragen terug te krijgen. Kunnen mensen nog enige controle over zichzelf behouden als ze eenmaal op deze manier hun toevlucht hebben genomen tot Satan en loyaal aan hem zijn geworden? Zeker niet. Ze worden totaal en volledig beheerst door Satan. Ze zijn totaal en volledig in een moeras verzonken en zijn niet meer in staat om zichzelf te bevrijden. Als iemand eenmaal verstrikt is in roem en winst, zoekt hij niet langer naar datgene wat helder is, dat wat rechtvaardig is of die dingen die mooi en goed zijn. Dit komt omdat de verleidelijke kracht die roem en winst uitoefenen over mensen te groot is; het worden dingen die mensen hun hele leven na gaan streven en zelfs voor eeuwig en zonder einde. Is dit niet waar?” Uit Gods woorden begrijp ik dat omdat we bijgebracht zijn dat ‘Geld spreekt’ ‘Geld maakt de wereld rond’, ‘Wees succesvol, zodat je glorie kunt brengen aan je familie’. We zijn bijgebracht door deze verkeerde aandachten. Dus we werker niet alleen voor het leven, maar we willen een succesvolle carrière na te jagen om prijs van mensen te ontvangen. We besteden al onze tijd en energie aan het harde werk, we wedijveren met elkaar, vechten met mensen. Voor de interesses misleiden en gebruiken we met elkaar en zijn we een machine geworden voor het verdienen van geld. We zijn erg moe. Sommigen worden zelfs ziek en verliezen hun leven. Hoewel sommige mensen wat geld hebben verdiend, maar in ons hart is het vaak leeg, hulpeloos, is er geen vrede en vreugde in ons hart. En we leven volgens satans wet van overleving, alleen streven roem en fortuin na. Dan ons hart wordt ver van God. Daarna zijn we niet geïnteresseerd in het vervullen van plicht en het geloven in God en het aanbidden van God. Zelfs sommige mensen voelen dat de bijeenkomst en het lezen van Gods woorden beïnvloed hebben op het verdienen van geld, dus ze neemt geen bijeenkomst meer deel en lezen Gods woorden niet meer. Ze verliezen onbewust een normale relatie met God te hebben. Het wordt gezien dat Satan ons gebruikt om roem en fortuin na te streven om ons van God weg te nemen, zodat we volledig beheerst en bezeten hebben door satan, dan zullen we dieper en dieper in zijn strik worden zijn. Tenslotte zullen we samen met satan worden vernietigd door God. Daarom moeten we doorzien dat roem en rijkdom een ​​manier is waarop Satan ons verleidt, pijn doet en vernietigt. Het is een verkeerde weg dat we roem en fortuin nastreven. Wanneer we een goed begrip hebben van het verkeerde idee, wanneer we het goed onderscheiden, kunnen we dan goed behandelen aan werk.  Ik deel een christelijke film ‘Langverwacht geluk’ Kan geld ons geluk brengen? Ze heeft een veel zinvoller leven gevonden dan geld verdienen. Ze kwam uit een arm gezin, maar om een beter leven te leiden dan anderen, ging ze werken en verdiende wanhopig veel geld. Na een aantal jaren van hard werken, leefde ze eindelijk het leven waarvan ze droomde. Maar, door langdurige vermoeidheid werd ze echter ziek en raakte ze uitgeput, ook huilde ze vaak als ze alleen was. Tijdens de dagen van pijn en hulpeloosheid kwam Gods evangelie van de laatste dagen tot haar. Gods roep van liefde, zorgde ervoor dat ze eindelijk de steun van haar ziel vond. Ze nam afscheid van het pijnlijke leven van een geldslaaf en begon het echte levenspad te bewandelen. Wat heeft ze ervaren om haar zo'n verandering te ondergaan? Bekijk de video en je zult het antwoord vinden. alle glorie aan God!

[stefselfslagh]

De Vrouwenafdeling. Deel 4. Assita Kanko.

Hebben vier emancipatiegolven vrouwen gelukkiger gemaakt? Kunnen de man-vrouw-verhoudingen na #metoo naar het stort? En is de vrouwenstrijd nu gestreden of niet? In ‘De Vrouwenafdeling’ praat ik met zes vrouwen over wat het betekent om anno 2018 een vrouw te zijn. Deel vier: politica Assita Kanko.

"Wat mannen kunnen, kunnen vrouwen ook", zegt ze. "Behalve staand plassen, dan." MR-politica Assita Kanko (37) staat erop dat vrouwen zich van hun minderwaardigheidscomplex verlossen en hun ambities durven uitspreken. En ze geeft zelf het goeie voorbeeld: "Ik wil er alles aan doen om meer vrouwen aan de macht te krijgen."

'Smile, je bent in Matonge', staat op het bord boven de ingang van het shoppingcentrum in Elsene. Qua overbodige mededeling kan dat tellen. De swingende Afrikaanse kapsalons in de buurt hadden me al lang duidelijk gemaakt dat ik me niet par malheurin de Vlaamse enclave rond de Dansaertstraat bevond. En glimlachen doet een mens in Matonge ook zonder aansporing van de lokale kleinhandel. Al was het maar omdat de restaurants er stevig van de Afrikaanse pot gerukte namen hebben als Tam Tam Gourmanden Chez Kirikou.

Matonge - genoemd naar de gelijknamige uitgaanswijk in Kinshasa - bevindt zich op een paar boogscheuten van het Europees parlement. Druk gesticulerende Afrikanen delen er de publieke ruimte met glimmende bureaucraten; de middenstand verkoopt er zowel gedroogde vissen als strak gedesignde meubelen. In die grootstedelijke smeltkroes van mensen, stijlen en invloeden gedijt Assita Kanko als geen ander. Ze werd geboren in Burkina Faso, maar trok op 24-jarige leeftijd naar België. Kanko is Africa meets Europein hoogsteigen persoon.

We ontmoeten elkaar in Comptoir Florian, een theesalon in art-nouveaustijl waar theesoorten uit alle uithoeken van de planeet geserveerd worden. Ik laat me overhalen om een kop Dragon Rougete proeven en raadpleeg de kaart voor wat geografische duiding bij het brouwsel. Maar Assita Kanko houdt me tegen: "Je moet verliefd worden op de thee, niet op de uitleg die je erbij krijgt".

Begin dit jaar besliste Kanko om haar plaatsje in de gemeenteraad van Elsene opnieuw ter beschikking te stellen van haar partij. Ze wil haar politieke hart voortaan schenken aan Polin: het forum waarmee ze meer vrouwen in de politiek wil krijgen en en passant de politieke cultuur wil veranderen. Want dat is hoognodig, vindt ze.

"De politiek is en blijft een mannenwereld. Als er machtsposities toegekend moeten worden, zijn er twee mogelijkheden. Ofwel wordt er gezegd: 'We zoeken een man', ofwel hoor je: 'We zoeken een capabele vrouw'. Maar nog nooit heb ik iemand horen zeggen: 'We zoeken een capabele man.' Met andere woorden: mannen zijn impliciet bekwaam, vrouwen zijn impliciet onbekwaam. Aan dat onversneden seksisme moet een einde komen. En dat kan alleen door meer vrouwen aan de macht te brengen."

Waarom moest u uitde politiek stappen om andere vrouwen inde politiek te krijgen?

"Ik stap niet uit de politiek. Ik ga gewoon op een ándere manier aan politiek doen. Bij Polin zal ik meer impact hebben op de maatschappij dan als gemeenteraadslid van Elsene. Ik help liever honderd vrouwen verkozen raken dan me enkel om mijn eigen zitje te bekommeren."

Belgische kieslijsten moeten volgens de wet evenveel vrouwen als mannen tellen. Waarom moest u Polin dan nog oprichten? Werkt het vrouwenquotum niet?

"Het quotum doet wat het moet doen: ervoor zorgen dat er meer vrouwen op de lijsten staan. Maar het is niet omdat je op een lijst staat dat je ook verkozen wordt: er wordt nog altijd meer op mannen dan op vrouwen gestemd. Bij Polin gaan we ervoor zorgen dat vrouwen niet alleen aan verkiezingen deelnemen, maar ze ook wínnen."

Hoe gaan jullie dat doen? Via Russische inmenging?

(lacht)"Door onze leden de edele kunst van het netwerken bij te brengen. Door hen te laten coachen door mensen die zélf al een politieke carrière hebben uitgebouwd. En vooral: door hen te leren hoe ze zichzelf beter kunnen promoten. Vrouwen durven dat niet altijd. Ze zijn bang dat ze terechtgewezen zullen worden: 'Je bent te direct, je moet wat subtieler zijn.' Maar dat moet helemáál niet. We moeten onze plaats in de maatschappij durven opeisen."

Ook u kreeg op een dag - nota bene van uw partijgenoot Charles Michel - te horen 'dat u uw sprankelende ambitie maar beter niet teveel kon etaleren'. Een weinig sierlijke manier om u een toontje lager te doen zingen? Of tactisch advies van iemand die weet hoe het er in de slangenkuil van de politiek aan toegaat?

"Ik ga ervan uit dat Charles Michel goeie bedoelingen had toen hij dat zei. Maar dat neemt niet weg dat ik zijn raad volledig in de wind geslagen heb. Waarom zouden vrouwen zichzelf onzichtbaar moeten maken? We moeten net de moed hebben om onze ambities uit te spreken."

Eén van úw ambities is: meer sisterhood creëren in de Wetstraat. Is die er nu dan niet?

"Nee, en daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste zijn er gewoon te weinig vrouwen voor zo'n sisterhood. Kijk maar naar het kernkabinet: daarin zit geen enkele vrouw. Ten tweede dragen vrouwelijke politici ook nog de zorg voor hun gezin: ze kunnen niet altijd tot 's avonds laat doorvergaderen en hebben minder tijd om te netwerken. En ten derde voelen de vrouwen die het wél maken zich in sommige gevallen bedreigd door andere vrouwen. Ze willen in hun partij de enige succesvolle vrouw zijn en gooien de ladder weg waarmee ze zelf de top hebben bereikt. Dat is uiteraard nefast. Vrouwen moeten elkaar helpen. Je kan niet in je eentje het machogehalte van de Belgische politiek doen dalen."

De 23-jarige Alexandra D'Archambeau van OpenVLD zei onlangs in De Standaard: 'Soms vraag je je af waarom je zoveel energie steekt in zo'n seksistisch milieu.' Is het zo erg?

"Ja. Toen ik op mijn 26ste mijn eerste partijvergadering bijwoonde, zei een mannelijke partijgenoot - luid genoeg opdat iedereen het zou horen -: 'Celle-là, je vais me la faire'. 'Die ga ik eens goed pakken.' En dat soort opmerkingen wordt vandaag nog altijd gemaakt. Sinds ik Polin heb opgericht, weet ik: elke politica heeft haar eigen verhaal. Gelukkig kan dat verhaal nu ook verteld worden. Zeker bij Polin. Wij bieden vrouwen een veilige ruimte aan waarin de concurrentiële wetten van de partijpolitiek naar de achtergrond verdwijnen."

U ergert zich aan het feit dat vrouwelijke politici vaak softe bevoegdheden krijgen, zoals sociale zaken en armoedebestrijding. Waarom is dat een probleem?

"Omdat het bestaan van zogenaamd vrouwelijke en mannelijke bevoegdheden een verlengstuk is van de klassieke - en seksistische - rolverdeling in onze maatschappij. Om het met een boutade te zeggen: vrouwen moeten niet enkel de bazin van de crêche kunnen worden, maar ook van de universiteit."

Is de verontwaardiging over de ongelijke vertegenwoordiging van mannen en vrouwen soms niet een tikje selectief? Ik heb nog nooit een vrouw horen zeggen dat er meer vuilnisvrouwen moeten zijn.

"Met alle respect, Stef, maar dat is bullshit. Voor je suggereert dat mannen in onze samenleving het zwaarste werk opknappen, moet je maar eens nagaan wie onze huizen poetst. Dat zijn bijna allemaal vrouwen. Die hun rug kapot werken en tien uur per dag in de weer zijn met soms erg schadelijke schoonmaakproducten. Hun werk is minder zichtbaar, maar minstens even zwaar."

Ik doe een nieuwe poging. Als we af moeten van typisch mannelijke en typisch vrouwelijke jobs, moeten we dan ook geen mannenquota invoeren in de zorgsector?

"Quota werken alleen in een beperkte groep, zoals raden van bestuur en politieke partijen. De zorgsector is veel te groot, daarin kan je geen quota hanteren. Plus: er is nu al een tekort aan verplegend personeel. Het risico is reëel dat we door het invoeren van een mannenquotum tijdelijk nog minder zorgverstrekkers zouden hebben. En dat kunnen we ons niet permitteren. Over de grond van de zaak heb je gelijk, hoor: mannen moeten wel degelijk aangemoedigd worden om ook zorgtaken op zich te nemen. Maar dat proces begint thuis: als kinderen zien dat hun mama en papa zich allebeiover hen ontfermen, zullen ze niet langer denken dat zorg iets voor meisjes is."

Juist. Laten we dus vooral niet langer wachten met het uitbreiden van het ouderschapsverlof voor vaders.

"Daarover ben ik het helemaal met je eens." (lacht)

In uw boek De Tweede Helfthoudt u een pleidooi voor een structureel feminisme: een feminisme dat mikt op duurzame verandering. Blijven we te vaak steken in verontwaardiging?

"Ja. Verbolgen vaststellen wat er allemaal foutloopt, verandert niks. Het is goed, maar het volstaat niet. Je moet actie ondernemen. Ik heb Polin opgericht omdat ik het beu was om telkens weer te moeten horen dat vrouwen onvoldoende doordringen tot de politieke machtsposities. Ik dacht: en nu ga ik er iets aan doén. Als ik voor een gesloten deur sta, blíjf ik niet eisen dat ze geopend wordt. Ik trap ze open, wandel binnen en ga zitten." (glimlacht)

In Godyr, haar Burkinese hometown, onderging ze een huiveringwekkende vorm van kindermishandeling: ze werd er, op amper vijfjarige leeftijd, genitaal verminkt. Om geen wazigheid te laten bestaan over de wreedheid van die praktijk: bij meisjes die besneden worden, wordt de clitoris geheel of gedeeltelijk verwijderd en worden in sommige gevallen ook de schaamlippen weggesneden en de vagina dichtgenaaid. Met alle fysische, maar ook psychische ellende vandien.

Volgens een Unicefrapport uit 2016 hebben wereldwijd maar liefst tweehonderd miljoen meisjes een vorm van genitale verminking ondergaan. In sommige streken is het een diep in de tradities geworteld coming of age-ritueel, in andere landen een garantie op maagdelijkheid: enkel vrouwen die besneden zijn, kunnen er trouwen. Assita Kanko zélf noemt vrouwenbesnijdenis de ultieme fysieke onderwerping van de vrouw. "Toen ik besneden werd, nam de patriarchale maatschappij controle over mijn lichaam. Mijn lijf werd onteigend, ik verloor de autonomie over mijn eigen lust en seksualiteit."

Dat gebeurde bovendien met de volle instemming van uw ouders. U moet woedend op hen zijn geweest.

"Ik had zoveel pijn - in alle betekenissen van het woord - dat ik niet de energie had om ook nog eens boos te zijn op mijn ouders. Wel had ik het gevoel dat ik hen plots niet meer kende. Vóór mijn besnijdenis was ik ervan overtuigd dat ze mij - wat er ook zou gebeuren - altijd zouden beschermen. Dat gevoel was na mijn verminking weg. Ik probeerde het krampachtig te heroveren door te denken aan alle goéie momenten die ik met hen beleefd had. Maar het lukte me niet. Er was onherroeppelijk iets gebroken."

Heeft uw moeder u ooit uitgelegd waaróm ze u destijds heeft laten besnijden?

"Het was een gebruik waartegen ze zich gewoon niet durfde te verzetten. Ze kreeg zes kinderen, maar had geen inkomsten: ze was totaal afhankelijk van de mannen in het dorp. 'Ik ben met handen en voeten gebonden aan dit leven', zei ze altijd."

Uw vader stemde ermee in dat u genitaal verminkt werd. Later reikte hij u de boeken aan van De Beauvoir, Voltaire en Rousseau: de literatuur die u naar eigen zeggen bevrijd heeft. Een merkwaardige contradictie.

"Dat is zo. En toch ben ik mijn vader dankbaar dat hij me altijd gestimuleerd heeft. Op een dag zei ik hem: 'Ik wil de volgende president van Burkina Faso worden.' Hij antwoordde: 'Dan zal je bereid moeten zijn om hard te werken, meisje.' Terwijl hij ook had kunnen zeggen: 'Doe niet zo onnozel, kind.' Hij heeft altijd geloofd dat ik tot grootse dingen in staat was. De eerste keer dat mijn ambities niét au serieux werden genomen, was toen ik in de politiek ging. In Europa, dus."

Uw vijftien jongere zus Zoenabo is niet besneden. Welke beschermengel had zij die u niét had?

"Mijn moeder is door de jaren heen ietsje mondiger geworden. Net genoeg om de verminking van mijn zus te verhinderen."

Is vrouwenbesnijdenis in Burkina Faso nog altijd een wijdverspreid gebruik?

"Ja. Het is wel bij wet verboden, maar zelfs rechters en politie-agenten laten hun dochters besnijden. Wie gaat de wet dan toepassen, denk je?"

Als wetten niet helpen om genitale verminking te voorkomen, wat dan wel?

"Goedele Liekens verkondigt graag dat het allemaal een kwestie van voorlichting is. Dat moeders die hun dochters laten verminken onvoldoende geïnformeerd zijn. Dat choqueert mij. Afrikaanse vrouwen zijn niet dom: ze weten heel goed wat ze hun dochters aandoen. Ze staan alleen veel te zwak om tegen de patriarchie in opstand te komen. De beste manier om te vermijden dat kleine meisjes besneden worden, is ervoor zorgen dat hun moeders zelfstandig kunnen werken en ondernemen. Zodat ze financieel onafhankelijk worden en zélf hun kroost kunnen beschermen. Als mijn moeder economisch sterker had gestaan, was ik niet verminkt, daar ben ik zeker van."

Sommige gyneacologen pleiten voor een 'minimalistische' besnijdens: een lichtere ingreep, uitgevoerd in een betrouwbaar ziekenhuis. 'Zo kunnen we én de traditie van sommige gemeenschappen respecteren én al te brutale handelingen vermijden', redeneren ze.

"Wat kan er nu in godsnaam minimalistisch zijn aan het wegsnijden van een clitoris? Artsen die zo'n voorstellen lanceren, zijn medeplichtig aan het instandhouden van een gruwelijke praktijk. En zorgen ervoor dat de slachtoffers van genitale verminking twéé keer in de steek gelaten worden: één keer door hun ouders en één keer door de medische wereld. De wet moet altijd boven tradities en religies staan, punt."

Lijdt u 32 jaar na datum nog altijd onder uw besnijdenis?

"Mijn zelfvertrouwen blijft erg fragiel. Een besnijdenis is een bombardement van je zelfbeeld. Ik heb mezelf echt moeten repareren. Het heeft jaren geduurd voor ik er in slaagde om mezelf opnieuw graag te zien. Om me een volwaardige vrouw te voelen."

Vrouwen die genitaal verminkt zijn, hebben het moeilijker om seksueel genot te ervaren. Vergeef me de onbeschaamdheid, maar bent u nog in staat om een orgasme te krijgen?

"Absoluut. Met de juiste man dan toch. (lacht)Een orgasme beleven, is niet alleen een fysieke kwestie. Je moet er ook de geschikte partner voor hebben. Er zijn vrouwen die niét genitaal verminkt zijn, maar nog nooit zijn klaargekomen."

In Burkina Faso was ze voorbestemd om te trouwen, het huishouden te doen en zich te schikken naar de wensen van haar man. Maar ze rebelleerde tegen de scheefgetrokken genderverhoudigen in haar land, ging journalistiek studeren en emigreerde via Nederland naar België. Haar nieuwe leven werd een bevrijding, maar ook een ontnuchtering.

"Ik was ervan uitgegaan dat Belgïe op gendergebied een paradijs was. Dat mannen en vrouwen hier in volstrekte harmonie en gelijkwaardigheid met elkaar samenleefden. Maar dat viel tegen: ook hier bleken vrouwen verkracht te worden en minder kansen te krijgen op de arbeidsmarkt. Dat was een ontgoocheling. En een bewijs van mijn grenzeloze naïviteit. (lacht)Je kan natuurlijk zeggen: Belgische vrouwen zijn vrijer dan Burkinese. Maar dat is niet zo. Vrijheid kan je niet doseren. Je bent ofwel vrij ofwel niet."

Zijn genitale verminkingen en gearrangeerde huwelijken dan geen ernstiger problemen dan het glazen plafond en de loonkloof?

"Ik maak geen hiërarchie van vrouwenproblemen. Als Europese vrouw met Afrikaanse roots heb ik zowel ervaring met genitale verminking als met de loonkloof. Wel, beide problemen hebben precies dezelfde oorzaak: seksisme. En seksisme is altíjdfout."

Uw zus woont nog altijd in Burkina Faso. Hoe stelt zij het?

"Ze is bijna afgestudeerd en loopt momenteel stage in een bank. Ze is heel ondernemend. Vanmorgen nog vertelde ze me dat ze van plan is om een lokale vliegtuigmaatschappij over te kopen. Toen ik haar vroeg met welke centen ze dat ging doen, antwoordde ze: 'Geen idee, maar Google zal mij wel vertellen hoe je een acquisitie kan doen zonder eigen vermogen.' (lacht)Ik dacht: 'Way to go, zus, zoek het maar uit.'"

Als u bedenkt dat uw zus in de maatschappelijke hiërarchie van Burkina Faso zoveel lager staat dan mannen, bloedt uw hart dan niet?

"Natuurlijk wel. Maar Zoenabo mag haar eigen keuzes maken. En als zij in Burkina Faso wil blijven, is dat haar goed recht. Ze weet in ieder geval dat ik dag en nacht voor haar klaarsta. Een tijdje geleden ben ik nog naar Burkina Faso gegaan om haar te helpen een stageplaats te vinden. Maar al bij al heeft mijn zus nog geluk: ze kan dingen doen die voor mij niet weggelegd waren. Ik moest elke avond om half zes thuis zijn, zij mag gewoon naar de discotheek gaan. Stel je voor." (lacht)

Uw dochter Axelle is inmiddels 10. Is ze al even strijdvaardig als u?

"Onlangs ging ik samen met haar en haar papa naar de garage: ik wou een nieuwe auto kopen. De verkoper van dienst praatte de hele tijd tegen haar papa in plaats van zich tot mij te richten. Op een gegeven moment zei Axelle: 'Mijnheer, het is wel mijn mama die met die auto gaat rijden, hè?' (lacht)Ik denk dus dat het met mijn dochter wel de juiste kant opgaat."

U bent een niet-praktiserende moslima die strijdt voor vrouwenrechten. Waar staat u in het hoofddoek- en boerkadebat dat regelmatig de kop opsteekt?

"De hooffdoek en de boerka zijn voor mij symbolen van de onderdrukking van de vrouw. Op mijn trouwfeest in 2004 droegen de echtgenotes van mijn opa - hij heeft er twee - allebei een boerka. Ik was razend. Als mijn vader me niet had tegengehouden, had ik geëist dat ze mijn bruiloft hadden verlaten."

Ook als ze u gezegd hadden dat ze die boerka uit eigen beweging droegen?

"Ja. Want de realiteit was: die vrouwen moesten gewoon doen wat hun man - in dit geval mijn grootvader - wou. Ook dat hij polygaam door het leven wilde gaan, hadden ze maar te aanvaarden."

Er zijn ook gehoofddoekte moslima's die single zijn. Alvast zij worden niét door hun man onderdrukt, want ze hébben geen man.

"Daartegenover staat dat er overal ter wereld vrouwen zijn wier rechten in naam van de islam zwaar geschonden worden. En ik wil die vrouwen een stem geven. Religie mag nooit een excuus zijn om vrouwenrechten te verwerpen. Geen énkele religie, trouwens. Niet alleen de islam."

Heeft u ooit zelf een hoofddoek gedragen?

(knikt)"Als klein meisje, telkens wanneer ik mijn grootouders bezocht. Ik moest van hen een hoofddoek dragen en de jongens van de familie bedienen. Verschrikkelijk. Ik voelde me totaal ondergeschikt."

Tot slot: wie is anno 2018 een uitstekend vrouwelijk rolmodel?

"Moeilijke vraag. Ik bewonder mijn vader omdat hij een onstilbare honger naar kennis heeft. Ik kijk op naar Oprah Winfrey omdat ze durft te zeggen waar het op staat. En ik waardeer Emmanuel Macron omwille van zijn durf. Maar toch zou ik geen van hen een rolmodel durven noemen. Ik laat me gewoon inspireren door bepaalde aspecten van hun persoonlijkheid."

Wellicht bent u - als toonbeeld van integratie - voor heel wat vrouwen zélf een rolmodel.

"Denk je? Volgens sommige mensen ben ik te Belgisch geworden. Een toppoliticus zei me ooit: 'Jij bent veel te goed geïntegreerd om bij allochtonen nog stemmen te kunnen rapen.' Ik antwoordde: 'O, u maakte dus maar een grapje toen u in de media verklaarde dat mensen met allochtone roots zich moeten integreren?' En toen bleef het stil." (lacht)

[myplaystationnl]

Side-scrolling platformers

De beste platformers voor PS4: essentiële kopersgids Van keiharde knokpartijen tot relaxte avonturen, dit overzicht van niet te missen sidescrollers heeft voor elk wat wils. Guacamelee! 2 Ontwikkelaar: Drinkbox Studios Synopsis: Humoristische platformer-/vecht-mashup Moeilijkheidsgraad: 3/5 De vrolijke worstelgame van Drinkbox Studios deed het verrassend goed op PS3 en de opvolger stelde niet teleur, met een perfecte mix van verkennen, knokken, platformuitdagingen en slapstick. En je kunt een superkip zijn. Wat wil je nog meer?  https://youtu.be/FsWaT_QhkLE Guacamelee! 2 Bloodstained: Ritual of the Night Ontwikkelaar: ArtPlay Het concept: Voormalig Castlevania-ontwerper Koji Igarashi is terug Niveau: 4/5 De duivelse bedenker van klassieke Castlevania-games zoals Symphony of the Night keert eindelijk terug naar het genre RPG/platform-game dat hij samen met anderen heeft gecreëerd – en hij weet nog steeds precies wat hij doet. Bloodstained heeft het allemaal: een bovennatuurlijke wereld, intensieve verkenningstochten, spectaculaire eindbaas-gevechten, een lekkere grind en uitgebreide mogelijkheden om je personage aan te passen.  https://youtu.be/NuYcOkulhTA Bloodstained: Ritual of the Night Dead Cells Ontwikkelaar: Motion Twin Synopsis: Straffende roguelike met een sprankelend oog Moeilijkheidsgraad: 5/5 Deze no-nonsense smash-hit uit 2018 vereist veerkracht, een koel hoofd en bliksemsnelle reflexen, maar rijke beloningen liggen binnen handbereik. Het actie-avontuur van de Franse ontwikkelaar Motion Twin is keer op keer weer anders en dus eindeloos herspeelbaar. https://youtu.be/vaZfkv115DQ Dead Cells Hollow Knight Ontwikkelaar: Team Cherry Synopsis: Onvergetelijk ontdekkingsavontuur in Metroid-stijl Moeilijkheidsgraad: 4/5 Hollow Knight, met liefde gemaakt door een klein team, werd bij de release in 2018 aangekondigd als een nieuwe genreklassieker. En terecht. De betoverende, melancholische wereld vol strijdlustige insecten is een genot om te spelen. De adembenemende eindbaasgevechten en platformuitdagingen zijn een ware work-out voor je duimen. https://youtu.be/oBHx48WQIP4 Hollow Knight Unravel Ontwikkelaar: Coldwood Interactive Synopsis: Een aangrijpend avontuur Moeilijkheidsgraad: 3/5 In dit betoverende avontuur van een getalenteerd Zweeds team speel je de kleine held Yarny, gemaakt van één draad garen. Tijdens je verkenningstocht door de wereld moet je je garen gebruiken om puzzels op te lossen door te lassoën, bruggen te vormen, van platform naar platform te zwaaien en nog veel meer. Het uitstekende vervolg bevat coöp. https://youtu.be/dcaEttvzja8 Unravel Celeste Ontwikkelaar: Matt Makes Games Synopsis: Platformuitdagingen vol emotie Moeilijkheidsgraad: 4/5 Laat je niet misleiden door de primitieve uitstraling. Celeste is een supermoderne ervaring. Maker Matt Thorson combineert een ontroerend verhaal met vakkundig vervaardigde platformuitdagingen, waarbij de mechanica nauwkeurig in lagen is verdeeld en de moeilijkheidsgraad wordt opgevoerd tot je buitengewoon behendige prestaties neerzet.  https://youtu.be/70d9irlxiB4 Celeste Sonic Mania Ontwikkelaar: Sega Synopsis: De platformericoon keert terug naar zijn roots Moeilijkheidsgraad: 3/5 Sega keert terug naar de basis met een retro-Sonic waarin de blauwe waas zo snel mogelijk van A naar B rent, terwijl hij onderweg die gouden ringen pakt natuurlijk. Het is een eenvoudige formule, tot in de perfectie verfijnd door een jong, gepassioneerd team van Sonic-superfans. https://youtu.be/ZHrGWSGOVLc Sonic Mania Inside Ontwikkelaar: Playdead Synopsis: Een heerlijk gestoord verhaal vol onverwachte gebeurtenissen Moeilijkheidsgraad: 3/5 Het griezelige debuut van Playdead, Limbo, was een van de meest memorabele ervaringen van het PS3-tijdperk, en de spirituele opvolger doet daar zeker niet voor onder. Dit verhaal zit echt uitzonderlijk in elkaar en we willen niks verklappen. Ga op een regenachtige middag gewoon eens goed voor deze game zitten. https://youtu.be/yDm6PAgNohU Inside Shovel Knight Ontwikkelaar: Yacht Club Games Synopsis: Retroactie vol sprinten en springen Moeilijkheidsgraad: 3/5 Shovel Knight is speciaal gemaakt om iedereen die zich de platformklassiekers uit het 8-bits tijdperk herinnert in nostalgische sferen te brengen. Het is een masterclass in old-school gamedesign. Het tuingereedschap in de debuutrelease van Yacht Club heeft veel charme en zit boordevol content: de Treasure Trove-editie bevat vijf uitbreidingen naast het basisspel. https://youtu.be/ll5grB6C9Bw Shovel Knight Steamworld Dig 2 Ontwikkelaar: Image & Form Synopsis: Heerlijk ondergronds ravotten Moeilijkheidsgraad: 3/5 De meeste platformers speel je verticaal, waarbij je tussen de platformen moet springen om anders onhaalbare hoogtes te bereiken. Dat geldt niet voor de twee Steamworld Dig-games. Pak je schep en begin te graven op zoek naar buit, monsters en avontuur. Hak je eigen platformen uit om af te dalen in de aarde. Steamworld Dig 2 geeft een leuke draai aan het genre. https://youtu.be/rZKw5SsXgSw Steamworld Dig 2 The Messenger Ontwikkelaar: Sabotage Studio Synopsis: Vintage look met een 21e-eeuwse glans Moeilijkheidsgraad: 4/5 Van Shinobi tot Ninja Gaiden, de nederige ninja is al sinds de opkomst van digitale entertainment een must-have onder de platformers. De Messenger laat zich geruisloos van het plafond zakken om de kroon te stelen voor een nieuwe generatie. Doorsta duivelse beproevingen en een stortvloed aan slimme trucjes om de speler te vermaken.  https://youtu.be/fGxRMwSthAc The Messenger Little Nightmares Ontwikkelaar: Tarsier Studios Synopsis: Een duister sprookje van een getalenteerd team Moeilijkheidsgraad: 3/5 Een gedenkwaardig Tim Burton-achtig avontuur dat de grens tussen schattig en griezelig subtiel opzoekt. Je speelt een meisje gevangen in een donker, gevaarlijk schip genaamd de Maw. Om te ontsnappen moet je de gruwelijke opvarenden ontwijken en allerlei duivelse puzzels oplossen.  https://youtu.be/eayBAZHjy-I Little Nightmares Wonder Boy: The Dragon's Trap Ontwikkelaar: Lizardcube Synopsis: Een klassieker uit de jaren '80 krijgt een stijlvolle make-over Moeilijkheidsgraad: 4/5 Of je je het origineel van 1989 nog herinnert of niet, Wonder Boy: The Dragon’s Trap is de bom voor fans van traditionele platformactie. De visuals van het origineel krijgen een prachtige, handgetekende make-over, maar de gameplay met verwisselende personages is net zo duivels als je het je herinnert. https://youtu.be/9hNZbHQD8bQ Wonder Boy: The Dragon's Trap Mega Man 11 Ontwikkelaar: Capcom Synopsis: De blauwe bommenwerper is terug Moeilijkheidsgraad: 5/5 Acht levels om uit te spelen, acht bazen om te verslaan, acht unieke vaardigheden om vrij te spelen. Net zoals het ooit bedoeld is. Zoals het oude gezegde luidt: als het niet kapot is, repareer het dan niet. En dat gaat ook op voor het 11de deel van het platformericoon van Capcom. Een handvol nieuwe mechanica voegt een eigentijdse smaak toe aan de game, maar verder is dit een vakkundig in elkaar gezette old-school knokpartij. https://youtu.be/sRQqpZ8uxO0 Mega Man 11 Salt & Sanctuary Ontwikkelaar: Ska Studios Synopsis: Een duivels eerbetoon aan Dark Souls in 2D Moeilijkheidsgraad: 5/5 De invloed van Salt & Sanctuary is duidelijk te zien. De formule van doodgaan en opnieuw proberen van Dark Souls wordt vakkundig omgezet in 2D van links naar rechts, compleet met indirecte overlevering, griezelige vijanden en - laten we er niet omheen draaien - ontzettend moeilijke gameplay. Maar als je de uitdaging aangaat, is dit een knappe, pakkende versie van het origineel. https://youtu.be/n1Yq89OhxfA Salt & Sanctuary LittleBigPlanet 3 Ontwikkelaar: Sumo Digital Synopsis: Bouw je eigen perfecte platformer Moeilijkheidsgraad: 3/5 Het derde deel van de doe-het-zelfplatformer borduurt voort op alles wat geweldig is aan de serie en het mantra 'speel, creëer, deel'. Het biedt niet alleen een onwijs uitgebreide verhaallijn om door te spelen, maar je kunt ook in de creatietools van het spel duiken en je eigen ervaringen creëren, om ze vervolgens te delen met een enorme gamerscommunity. https://www.youtube.com/watch?v=ymCDdrMKPrY LittleBigPlanet 3 N++ Ontwikkelaar: Metanet Software Synopsis: Minimalistische actie voor vingervlugge gamers Moeilijkheidsgraad: 4/5 Laat je niet misleiden door de primitieve look: N++ is een van de meest meeslepende platformers op PS4. Bij deze razendsnelle reflextest, letterlijk bestaande uit duizenden unieke 'micro'-niveaus, mompel je na elke misstap "nog een keer".   https://youtu.be/vrRaTmwtkS4 N++ Read the full article

[paardencoach]

Wat heb je nodig?! … Een paard!

Ik ben nu een paar jaar bezig als equine assisted coach en sinds kort, op onze nieuwe coachplek, ben ik me nog meer bewust geworden van de bijzondere kracht van paarden. Mijn coach-kudde is drastisch veranderd. Van een kudde van ongeveer 10 merries, is het nu een kudde van twee merries en één ruin. En de ruin was tot maart vorig jaar actief als draver. Toen hij bij ons in Nispen kwam, moest hij duidelijk bijkomen (letterlijk én figuurlijk!) van een actief leven naar een plek waar hij mag genieten. Dat kost hem moeite. Toen ik na een paar weken contact met hem maakte, zei hij steeds: Ik moet werken, ik moet werken … En zo gedroeg hij zich ook! In overleg met Gwenny, eigenaar van de locatie en van Mo, hebben we een helingtrajectje voor hem uitgestippeld. Onderdeel is dat het woord “werken” niet meer gebruikt wordt. We doen alleen aan plezier maken, lekker bewegen en niks moet!

Ook coachen moet niet voor hem. Maar hij doet het uit zichzelf en met plezier en overgave! Hij is met name sterk in het in de verbinding aangaan met de coachee en deze helpen in het verwerkingsproces. Mijn eigen Tinky is natuurlijk een ster in het coachen van onze klanten: subtiel en zacht zijn haar kenmerken. Coachees zijn ook dol op haar! En het gebeurt nogal eens dat coachees speciaal naar haar vragen. Daar is ze dan ook terecht trots op! En tenslotte is er nog Dora. Kuddeleider die vooral voor duidelijkheid gaat. Haar aanwijzingen kun je niet missen. Maar toch is er de afgelopen periode iets veranderd bij haar. Ze heeft een nieuw soort zachtheid in haar manier van doen. Vroeger kon ze nogal heftig reageren (mijn bijnaam voor haar was niet voor niets ‘bulldozer Dora’), maar dat bewaart ze nu voor die situaties waarin een coachee niet lijkt te begrijpen wat er aan de hand is en even dat extra zetje nodig heeft.

Als ze alledrie tegelijkertijd helpen met coachen, is het mooi om te ervaren hoe ze alledrie hun eigen rol pakken. Dan geldt de kudde rangorde blijkbaar niet, hoeft niemand te worden bijgestuurd of op zijn plaats gezet. Ieder paard weet wat hij of zij moet doen, gaat aan de gang, helpt waar en hoe er geholpen moet worden, ieder voor zich, maar samen met mij toch één geheel. Allemaal in dienst van deze coachee(s). Ik voel me een heel bevoorrecht mens om met deze paarden te mogen werken om mensen te coachen.

[ilkedw]

Opdracht 5: Film

RECENSIE

Beauty and the Beast' doet wat een goede Disney-film hoort te doen

Eigenlijk was er niet veel nodig om van Beauty and the Beast een geslaagde 2.0-versie te maken. De Disney-klassieker uit 1991 zat zo goed in elkaar, dat het de eerste animatiefilm werd die kans maakte op de Oscar voor Beste Film.

Door Robin Broos - 15 maart 2017

Bill Condon heeft gekozen om trouw te blijven aan de tekenfilm. Tegelijk voerde hij enkele interessante aanpassingen door. Het verhaal speelt zich heel lang geleden af, toch lopen er in het provinciale dorpje ook gekleurde mensen rond. De setting is nog steeds Frankrijk, maar dat houdt Lumière (Ewan McGregor) niet tegen om ‘Be Our Guest’ met Schots accent te zingen. En het Beest blijkt als Franse kasteelheer ook een ruime kennis van de Britse literatuur te hebben.

Op papier lijkt dat allemaal te gek voor woorden, maar in de flow is dat de normaalste zaak van de wereld. Misschien wel omdat Condon er geen expliciete klemtoon op legt. Neem bijvoorbeeld de intussen beruchte homoseksuele scène. Wie iets te lang met zijn ogen knippert, heeft dat vooral grappige moment gemist. Maar anno 2017 mag zo'n subtiele hint geen taboe meer zijn. De wereld ís een dorp, liefde kent geen beperkingen. Dus koos Condon terecht voor zijn film boven de vorm.

Nieuwe liedjes

Dat Emma Watson ook nog eens goed kan zingen, is een fijne openbaring

Emma Watson is een - hoe kan het anders - stralende Belle. Dat ze ook nog eens goed kan zingen, is een fijne openbaring. Componist Alan Menken kreeg de ondankbare taak om naast de geliefde liedjes nieuwe nummers te schrijven. Met ‘Evermore’ heeft de wereld van Belle er een prachtige aanvulling bij. Het bewijs dat ook Dan Stevens als Beest voor kippenvel kan zorgen. Het komische duo Gaston (Luke Evans) en LeFou (Josh Gad) behoudt dezelfde dynamiek en gaat nog een stap verder op humoristisch vlak, met oerdomme en daardoor hilarische uitspraken.

Maar de mooiste live-actionvertaling zit in de animatie. Want alles, van de theepot tot het Beest, is digitaal werk. En daar schuilt een groot gevaar in, omdat de cartooneske uitvoering van de 2D-tekening niet noodzakelijk werkt in drie dimensies. De makers vonden een perfecte manier om figuren als kandelaar Lumière en tafelklok Cogsworth realistische, doch levende attributen te doen lijken.

Ook al ken je het verhaal, kun je sommige liedjes woordelijk meezingen, deze Beauty and the Beast verrast op onverwachte momenten. En bovenal: hij doet wat een goede Disney-film hoort te doen. Het zorgt voor een stomme glimlach op je gezicht, die er de rest van de avond nog moeilijk af gaat.

Beauty and the Beast Regie: Bill Condon Met: Emma Watson, Dan Stevens, Luke Evans, Ian McKellen Duur: 129 minuten

MENING

Beauty and the beast ben ik gaan kijken in Imagibrain. Persoonlijk vind ik kleinere cinema’s gezelliger dan de grote kinepolis. De film was in 3D en dit zorgde voor een paar leuke effecten. De film op zich is heel mooi en is niet veel anders dan de animatiefilm. Ze hebben zeer hard op alle details gelet en dit zorgt voor een prachtig eindresultaat.

[rcvandenboogaard]

De honingpotten van Moskou

Of het waar is dat er van Donald Trump opnamen bestaan waarop hij met een groep Russische prostituees in de weer is, weet natuurlijk ook ik niet. Maar zijn poging om deze week op zijn ‘persconferentie’ (meer een scheldpartij) aannemelijk wilde maken dat het niet waar kón zijn, vond ik allerminst overtuigend. Iedereen weet, was zo’n beetje zijn redenering, dat elke Russische hotelkamer volgepropt zit met camera’s. Dus hij raadde ook zijn omgeving aan, op zo’n kamer vooral niets te doen waar je later spijt van zou kunnen hebben.

Ik vind dit argument van Trump absoluut niet overtuigend, eerder een aanwijzing dat er iets enorm wringt tussen de toekomstige Amerikaanse president en zijn Russische vrienden. Want het is zeker waar dat Russische hotelkamers sinds jaar en dag volgestopt zitten met camera’s en microfoons, en dat er hele legers aantrekkelijke dames onderweg zijn in Moskou, om door intense contacten met buitenlanders bij te dragen aan de archiefvorming door de KGB - inmiddels herdoopt tot FSB. Iedereen weet dat. Maar het is ijdele hoop om te denken dat deze wetenschap sommige Westerse bezoekers ook af zou houden van het doen van dingen waarvan ze later spijt zouden kunnen hebben. Integendeel, is mijn Moskouse ervaring: geen vrucht smaakt immers zoeter dan een verboden vrucht. Men voelt zich heel ver van huis, lichtelijk vervreemd in dit reusachtige land waarvan men de taal niet spreekt, en tegelijkertijd een hele Piet.

Dan is er nog de vodka. En dat meisje op de barkruk naast je, dat een aardig woordje Engels spreekt en derhalve een uitgelezen gelegenheid biedt nu eindelijk eens een beetje door te dringen in die Russische volksziel, waarover je zoveel gehoord hebt. De eerste indruk van die ziel valt trouwens enorm mee - het is allemaal heel sympathiek. En dan denk je, als het al wat later is: verdorie, wat kan het mij ook schelen, al die bekrompen waarschuwingen over het risico van afpersing achteraf. Leef nu, bezweer later, het is de spijt waard. En dan val je in de aloude geheime dienst-truc die bekend staat onder de aandoenlijke benaming honey trap. Het vrouwelijk geslachtsorgaan is maar zelden het onderwerp van liefelijke metaforen, maar dit is er een. Doch dit terzijde.

Ter illustratie zal ik een gevalletje vertellen dat ik 34 jaar, in geschrifte althans, voor mij heb gehouden - hieronder blijkt waarom. We schrijven najaar 1983 en ik ben de enige Nederlandse correspondent in de Sovjet-Unie. Nederland is in de greep van de zogeheten ‘kruisraketten-discussie’, die politieke gemoederen in mijn vaderland hoog doet oplopen: demonstraties, vinnige Kamerdebatten. Minister-president Ruud Lubbers heeft een, naar mijn smaak betrekkelijk briljante, inval om de oppositie tegen de plaatsing van Amerikaanse Kruisraketten in Nederland te ontkrachten; het zogenaamde dubbelbesluit. De Amerikanen willen die raketten neerzetten als tegenwicht tegen de middellange-afstandsraketten van het type SS-20, wier aantal in de voorgaande jaren schrikbarend schijnt te zijn toegenomen. Machtsevenwicht voor alles - je zou willen dat zulks in 2017 nog steeds de Amerikaanse houding was. Doch ook dit terzijde.

Het door Lubbers ingebrachte ‘dubbelbesluit’ houdt in dat de Kamer zal instemmen met de plaatsing van de Amerikaanse kruisraketten, maar onder een soort ontbindende voorwaarde: als de Sovjet-Unie voor een bepaalde datum (die ik vergeten ben) SS-20′s zou weghalen of beloven er minder te plaatsen, dan zou Nederland ook goedkeuring onthouden aan de plaatsing van de kruisraketten. Holland spreekt een woordje mee, was de suggestie, maar de enige Nederlandse correspondent in Moskou bleek al spoedig dat de impact van het dubbelbesluit in de internationale arena niet moest worden overschat. Het partijblad Pravda - alfa en omega van het Kremlin-denken - berichtte niet of nauwelijks over de heftige debatten en omvangrijke demonstraties in de Nederlanden over deze zaak - en dan nog meestal in termen die deden vermoeden dat men zich in Moskou niet erg had bezig gehouden met de ins en outs van de Nederlandse discussie, of deze wellicht zelfs niet had begrepen. 

Mijn eigen journalistieke pogingen om in dit gierende Nederlandse debat vanuit Moskou een actieve bijdrage te leveren, droegen eveneens sterk tot bescheidenheid bij. Ik  bracht het niet verder dan een interview met een betrekkelijk hoge functionaris die evenmin de indruk wekte, zich erg te interesseren voor, of zelfs maar op de hoogte te zijn met het Nederlandse debat of regeringsstandpunt. Als die Kruisraketten er kwamen in Nederland, dan was er een aardige kans dat Nederland spoedig ten onder zou gaan aan straling, brand en verwoesting, was zijn weinig subtiele boodschap. (Zulke onbesuisde dreigementen van nucleaire verwoesting zijn trouwens de laatste jaren onder Poetin ook weer schering en inslag en maken even weinig indruk. Maar ook dit, sorry, terzijde).

Het dubbelbesluit was - dat lijkt een veilige conclusie - dus vooral van binnenlands-, Nederlands belang, en de Nederlandse politiek handelde dienovereenkomstig. De wereldvrede is immers een zaak waarover niemand het verwijt van lichtvaardigheid over zich heen wilde laten komen. En zo dus werd er een ad hoc gemeenschappelijke Kamercommissie van Buitenlandse Zaken en Defensie gevormd waarvan de fractievoorzitters van de voornaamste partijen deel uit maakten, die zich in de betrokken hoofdsteden op de hoogte zou stellen - Washington, Bonn en Moskou. Het bezoek aan laatstgenoemde hoofdstad was aanvankelijk in september 1983 voorzien, maar leek aanvankelijk niet door te kunnen gaan door een plotselinge verkoeling van de Oost-West-relaties. De Russen hadden namelijk, bij vergissing vermoedelijk, in de buurt van Kamsjatka een Zuid-Koreaans passagiersvliegtuig met honderden mensen uit de lucht geschoten. L’histoire se répète: in plaats van ruiterlijk toe te geven dat het hier een betreurenswaardig misverstand betrof, putte Moskou zich uit in allerlei moeizame theorieën dat het vliegtuig op spionage-missie was geweest, compleet met verzonnen kaartjes e.d. 

Maar in november waren de gemoederen kennelijk voldoende bedaard, om de Kamercommissie de tocht naar de Sovjet-Hoofdstad te doen aanvaarden. Hun idee was aanvankelijk geweest om de opperbaas van de Sovjet-Unie, partijleider Joeri Andropov, te ontmoeten, maar die hoop bleek ijdel. Ook het next best thing, Andrej Gromyko, lid van het Politburo en minister van buitenlandse zaken, bleek buiten het bereik van de Nederlandse prominenten te liggen, officieel omdat Gromyko buitenslands zou vertoeven. In de drie of vier dagen die de delegatie doorbracht in de Sovjet-hoofdstad werden zij weliswaar van ontmoeting naar ontmoeting gesleept, maar altoos met een tweede garnituur gesprekspartners: een ondervoorzitter van het schijnparlement, een onderminister van Buitenlandse zaken, van het Vredescomité, het Amerika-instituut en wat de Sovjet-overheid zo nog meerr in petto had als aanspreekbare fringe van de echte politieke elite. 

Ofschoon, naar ik in alle bescheidenheid vrees, de bevindingen van het puikje van de Nederlandse politiek, niet kwalitatief afweken van die van de enige Nederlandse correspondent ter plaatse, stonden zij hun mannetje. Zo brachten zij op gezette tijden, en zeer terecht, de Nederlandse zorgen over de mensenrechten in de Sovjet-Unie ter sprake en kregen dan de gebruikelijke nietszeggende antwoorden van gesprekspartners die veinsden niet te weten waarover de bezoekers zich eigenlijk zorgen maakten. Bij gebrek aan snijdende nucleair-strategische doorbraken vormden de mensenrechten ook een voornaam punt op de afsluitende persconferentie van de delegatie. 

Aan die persconferentie bewaar ik trouwens een goede herinnering. PvdA-leider Joop den Uyl, op dat moment oppositieleider, had zich namelijk laten excuseren omdat hij, naar delegatievoorzitter Relus ter Beek (PvdA) liet weten, nog op eigen titel een laatste ontmoeting had. Halverwege de persconferentie - die bestond uit oninteressant geneuzel - kwam Den Uyl alsnog binnenlopen - verstrooide blik, sigaar tussen de lippen, in een gevoerde regenjas die al geruime tijd geen stomerij meer had gezien. Hij zette zich naast zijn collegae-fractievoorzitters maar sloeg af het woord te voeren, toen hem dat door de delegatie-voorzitter werd aangeboden. Hij had, zo begrepen wij, zojuist dingen gehoord die een gans ander licht op de zaak wierpen. Van dat licht is - vrees ik - later weinig meer vernomen. De Tweede Kamer nam het dubbelbesluit ook aan. Maar Den Uyl’s toneelstukje kan ik tot op de dag van vandaag zeer bewonderen .

Ik hoor de lezer van dit blog al vragen: waar blijft toch de seks, die beloofd was? Dat is het nadeel van een blog, ten opzichte van een in lengte beperkt krantenartikel; de lengte ervan is onbeperkt, waardoor je onbeperkt kunt uitweiden. Maar beloofd is beloofd: we komen ter zake.

De Nederlandse delegatie was in Moskou ondergebracht in het hotel Sovjetskaja, een soort VIP-hotel buiten het centrum waar eenvoudige burgers - en ook geaccrediteerde correspondenten zoals ik - geen toegang hadden. De met de delegatie meegereisde Haagse verslaggevers - misschien wel twintig, in mijn herinnering - waren ondergebracht in het (inmiddels afgebroken) Intoerist-hotel in het centrum, nabij het Kremlin, maar dus op vele kilometers afstand van het Sovjetskaja. Deze opstelling deed ernstige afbreuk aan een van de meest geheiligde rituelen in de omgang tussen de Haagse politici en het Haagse journaille; de ongedwongen onderlinge omgang die er voor zorgt dat de individuele politicus zijn eigen verhaal in de krant krijgt, en de journalist van zijn kant een verhaal inside kan componeren dat afwijkt van dat van zijn concurrenten. Om deze weeffout te herstellen was gearrangeerd dat de Kamerleden op de voorlaatste avond van hun bezoek een spontaan bezoek zouden brengen aan de nachtbar van het hotel Intoerist, waar de journalisten zaten. Ik was van dit spontane voornemen op de hoogte, en was dus ter plaatse.

Ik kende die nachtbar van het hotel Intoerist goed, moet ik er bij vertellen. Ik had namelijk, voordat de daarmee belaste ambtelijke instantie, de OePDK, mij als nieuwbakken Nederlandse correspondent een flatje had toebedeeld, bijna een halfjaar in dat hotel gewoond. Gezellige uitgaansmogelijkheden bestonden - in tegenstelling tot nu - nauwelijks in Sovjet-Moskou, en ik kende nog weinig mensen toen ik aankwam. Zodat ik, met de moed der wanhoop moet ik zeggen, vaak ‘s avonds nog een biertje ging halen in de nachtbar van het hotel - wat moest ik anders? Die bar was - evenals andere soortgelijke hotelbars in de Sovjet-Unie - het werkterrein van enkele tientallen zeer kortgerokte dames, die graag tot een praatje met buitenlandse gasten bereid bleken. Ik heb - haast ik mij te verklaren - van hun verdergaande diensten nooit gebruik gemaakt, maar ik kende ze wel, het waren grosso modo altijd dezelfden. De bar lag in de kelder van het hotel, waarheen twee trappen voerden - eentje direct vanuit de hal en de andere minder voor de hand liggend achter de bar. Ik heb die wel eens genomen en merkte toen op dat zich halverwege een kantoortje bevond - compleet met een portret van Lenin en allerlei rode vaantjes. Toen werd mij ook meteen duidelijk waarom de dames die met buitenlandse gasten het gesprek elders gingen voortzetten - daarvoor stonden voor het hotel in dit vervoer gespecialiseerde taxi’s bereid - altijd eerst even achter de bar verdwenen.

In deze ambiance kwamen dus op een november-avond de kopstukken uit de Tweede Kamer binnen om op ongedwongen wijze met de journalistiek te babbelen - zonder Den Uyl overigens, noblesse oblige. Diens partijgenoot Relus ter Beek was echter van de partij en raakte al spoedig in geanimeerd gesprek met een van de Russische dames, waarvan ik wist dat zij tot de vaste bespelers van deze bar behoorde. Is dat wel een goed idee? vroeg ik nog aan een bevriende Nederlandse diplomaat die was meegekomen om de zaak in goede banen te leiden. Hij zegt dat ze joods is geen vergunning krijgt om naar Israël te emigreren, antwoordde de enigszins verbouwereerde diplomaat, die al eerder had geprobeerd in te breken in Ter Beeks gesprek. Nog een uurtje later waren we er samen getuige van hoe Ter Beek, die overigens bekend stond als een tegenstander van de plaatsing van de kruisraketten, voor het hotel met de dame in een van de corrupte taxis’s stapte, om het gesprek over de problematiek van de joodse emigratie in een meer intieme omgeving voort te zetten.

‘Denk erom dat je dit niet in de krant zet’, zei mijn diplomatieke vriend met iets van beginnende paniek. Maar zo zijn we natuurlijk niet getrouwd, wij van de pers. Bovendien was ik niet de enige persmuskiet, die getuige was van deze scène. Er was ook een met de delegatie reizende verslaggever van het dagblad de Telegraaf - een krant die Ter Beek juist deze week in een hoofdartikel nog scherp terzijde had genomen omdat hij een ondervoorzitter van het parlement, de Opperste Sovjet, had aangesproken als ‘gekozen vertegenwoordiger’, alsof de USSR soms geen dictatuur was! Ik zag de opening Telegraaf al voor me: ‘voorzitter Kamercommissie mee naar huis met KGB-prostituee’. 

Er was echter, vanuit mijn standpunt, een lichtpuntje: het was vrijdagavond en door het tijdsverschil - twee uur - was de zaterdageditie van de Telegraaf al lang dicht (en websites bestonden nog niet) zodat het bereicht in de Telegraaf pas op maandag zou kunnen verschijnen. Terwijl mijn krant, een avondblad, nog uren nieuwe kopij kon verwerken en de redactie was bemand. Ik achtte het daarom mijn plicht om mijn krant dit nieuwsfeit tenminste in overweging te geven. Ik nam dus onmiddellijk een taxi naar de flat nabij metro Proletarskaja, die de correspondent van de NRC (en het NOS-journaal) als bureau en woonflat diende.

Er bestonden in 1983 geen automatische telefoonverbindingen tussen Moskou en het Westen - de aanvraag van een gesprek via een centrale duurde soms uren, zodat ik met de redactie meestal per telex communiceerde. Omdat ik echter in dubio verkeerde - kon dit eigenlijk wel, zo’n mogelijk verwoestend verhaal dat de goede naam van een Kamerlid te grabbel gooide - voelde ik de behoefte om met een collega op de redactie van gedachten te wisselen, en telex was daar een minder geëigend medium voor. De telefoonverbinding kwam verbazend snel tot stand, binnen enkele minuten. Aan de lijn kreeg ik de nachtredacteur buitenland, een aardige collega met wie ik goed kon opschieten en wiens bedachtzaamheid hem later buiten de journalistiek nog zeer te stade zou komen. (Maar enfin, dat terzijde). Hij hoorde mij aan, maar wachtte zich wel om zelf een standpunt in te nemen. Dit was een zaak voor de hoofdredacteur, meende hij, en hij zou hem aanstonds bellen. Diens oordeel vernam ik een paar minuten later, weer per telefoon: met dit soort dingen hield NRC Handelsblad zich niet bezig, het seksuele leven van Relus ter Beek was voor onze krant geen onderwerp.

Ik denk niet dat in de huidige journalistieke cultuur het antwoord eensluidend was geweest. Het was in 1983 ook eigenlijk niet het mijne - ik was toen nog steiler dan nu en sterk een aanhanger van publish and be damned. Bovendien was Ter Beek tenslotte niet in Moskou om over onze tomatenexport te delibereren. Maar de hoofdredacteur heeft altijd gelijk natuurlijk - daar is die de hoofdredacteur voor, vond en vind ik. Het was ook wel een beetje een opluchting - ik zag er tegen op wellicht de geschiedenis in te gaan als een journalist die een verdienstelijk Kamerlid de politieke nek had omgedraaid. En de rol van zedenmeester heeft mij nooit gepast.

Inderdaad dient in principe het seksuele leven van prominenten de openbaarheid niet aan te gaan. Maar aan de andere kant, denk ik, moet je de zaak ook niet onderschatten. Zonder dat Ter Beek dat vermoedelijk zelf besefte, liepen er mensen op aarde rond met informatie die hem misschien wel had kunnen breken, of tenminste kwaad berokkenen. Zoals ik. Wat zou er gebeurd zijn als ik deze pikante bijzonderheden - bijvoorbeeld in een luchtig stukje voor de Achterpagina - zou hebben onthuld nadat Ter Beek in 1989 de Nederlandse minister van Defensie was geworden? 

Hij had, als hij zich er al van bewust zou zijn geweest dat er ergens een journalist met een ongepubliceerd nieuws over hem rondliep, overigens van mij niets te vrezen. Want ik heb mij keurig gehouden aan de hoofdredactionele beslissing van 1983, dat het gebeurde niemand iets aanging. Ik zou dit verhaal ook nu niet opgeschreven hebben als Ter Beek niet helaas in 2008 was overleden. En eerlijk is eerlijk: ik heb geen bewijs dat Ter Beek zich aan de andere kant van die nachtelijke taxirit met iets anders heeft bezig gehouden dan een diepgaand achtergrondgesprek in een rustige omgeving over de problematiek van de Joodse emigratie. Hij had alleen, laten we zeggen, de schijn tegen. En videobeelden van dit gesprek zijn nooit opgedoken. 

Maar dat Westerse bezoekers aan Moskou zich onthouden van seksuele escapades omdat ze weten dat zulks onverstandig is, omdat het de weg opent naar blackmail, dat geloof ik dus niet - op grond van deze, en ook minder in het oog lopende ervaringen. Dan lijkt me Trumps tweede argument - ofschoon ook niet zeer sterk - nog overtuigender: dat hij angst heeft voor bacteriën. 

Afbeelding boven: Het Intoerist-hotel in Moskou, aan de toenmalige Gorki-straat. Het Intoerist is de foeilelijke flat rechts, die inmiddels is afgebroken en vervangen door protserige nieuwbouw: het Ritz Carlton Hotel waar, volgens nog onbevestigde en door de toekomstige Amerikaanse president met klem ontkende berichten, Trump aan plasseks heeft gedaan met een aantal Russische dames van lichte zeden, op een bed waarop eens Barack en Michelle Obama hadden geslapen. Links op de foto staat staat het nog bestaande hotel Natsional, een voorbeeld van Russische art nouveau. 

De enkele dirty mind die nog niet het fameuze, schandelijke, onbewezen document van 35 pagina’s over Trumps contacten in Moskou heeft gelezen, vindt hier de link. De leukste passage is pagina twee, punt drie. 

Afbeelding onder: kamer in de Ritz Carlton Moscow. 

[schrijfblogvlaken-blog]

Creatief schrijven

Wanneer je begint met schrijven zul je veel aandacht op andere dingen willen leggen. Reserch en dat soort dingen. Het is vrij lastig om direct in het schrijven te duiken. Haal daarom dan dus ook je eigen standaards omlaag. Verwacht niet teveel van jezelf. Maar je gaat niet gelijk een best seller schrijven. Maar dat is ook niet wat je doel hoort te zijn. Begin gewoon grenzeloos te schrijven. Maakt niet uit!

Al staan er meer dan honderd fouten op een pagina. Zolang de woorden maar op papier staan.  Zolang het er maar uit is. Dan heb je daarna altijd nog tijd en ruimte voor verbetering.

En dan nog originaliteit. Origineel is helemaal niet realistisch. Het is zelfs goed om elementen uit andere verhalen te lenen. Dit kan je boek divers maken. een beetje zoals Tarantino. Die al zijn cinematografie toe wijd aan omage geven aan de films die hij zelf mooi vind.

Zelfde geld voor diepzinnigheid. Laat dat ook gewoon los. Probeer niets te forceren. Als wat je schrijft poëtisch naar voren komt. Priema! Doet dat het niet? Ook prima. Diepzinnigheid is iets wat altijd later nog in je boek verwerkt kan worden.

 Ook  is het belangrijk dat je je omgeving opneemt en die eventueel terug verwerkt in je verhaal. Zit je in de trein en hoor je een ontzettende ruzie vanuit de vierzitter achter je. Luister. En neem op hoe zo een gesprek in elkaar zit. Dat kan je later misschien nog gebruiken bij je eigen personages in je eigen boek.

Probeer ook dingen uit te proberen. Dingen zoals samen werken. ga maar eens een dialoog samen schrijven met iemand. Je zult zien dat het dan een stuk vlotter gaat dan wanneer je het alleen doet.

 Weet dat wanner je hele grootse plannen hebt voor een personage (misschien in de vorm van een backstory). Je daar wel goed moet over na denke hoe je dat subtiel mee geeft aan de lezer. Hoe besteld iemand die vroeger misbruikt is koffie? Het zelfde als een normaal persoon. En hoe gaat een persoon die vroeger misbruikt is op date? Misschien zelfs ook wel gewoon als een normaal persoon.

Maar wanneer laat je dan de lezer weten dat hij of zij misbruikt is. Denk daar goed over na.

 Zoek een scene. Een scene die ergens midden in je verhaal zit. En begin vanuit daar te schrijven. Dit forceert je om nieuwe motieven te verzinnen. Ook kan je al nadenken over het einde van je boek. Waar eindigt het mee. Hoe ziet dat er uit! Wat laat je de lezer zien. En hoe

 Dramatische dubbelheid. Acties hebben hebben altijd gevolgen. Zoek daarom dus altijd naar motieven om een personage een bepaalde keuze moeilijk te maken. Als een moeder haar kinderen neersteekt zonder motief. Zelfs dan is dat scenario niet spannend. Maar moet ze haar kinderen neersteken vanwege de natzi’s die er met de auto aankomen om hen te vermoorden. Dan is het ineens een stuk spannender. Kijk naar Romeo en Julia. Hun liefde steld in essentie niets voor. Maar het fijt dat het een verboden liefde is maakt het spannend. Ze mogen helemaal niet samen zijn. Dat is wat het spannend maakt. Kijk goed naar de elementen die je hebt (ook de setting vooral) om zo je verhaal spannender te maken. de iconische scene tussen Romeo en Julia waar Romeo aan het raam van Julia gaat staan om zijn liefdes bekentenis af te leven. Shakespeare had Julia ook gewoon de voordeur open kunnen laten doen. Maar Romeo die onder naar Julia roept maakt het veel romantischer. Kijk bij alles, alle scenario’s wat de tegenkant is. Er moet altijd een bepaald conflict of strijd zijn. Als er iets moois en prachtig is. Leg dan daar voor iets in contrast.

Dat meisje is echt mijn droom meisje. Ze is perfect. Maar ze is een beetje egoïstisch en denkt eigenlijk nooit aan mij. En dat meisje is eigenlijk iemand die ik helemaal niet leuk vind. Maar sind ik met haar op school heb moeten werken zie ik dat ze eigenlijk best bel chill is. En een nerd, net als ik.

Hierdoor geef je je tekst een stuk meer diepgang. En behouw je de aandacht van de lezer

 Maak het je personage gedurende je verhaal zeker niet te makkelijk. Laat je personage maar door de hell heen gaan en trek haar door een sleur. Het mag. Je mag je personage helemaal kapot maken. het is toch maar allemaal ficjectief. Geen remmen! Wees maar lekker sadistisch.

[discountggdbforsale-blog]

Sneakers Golden Goose Outlet De sleutel tot een Hit Internet onderschrijft

Is uw site gehoord over SEO? SEO of internet zoekmachine optimalisatie is de werkelijke beste vriend. Misschien herkent iemand het nog niet, maar welke experts stellen dat het jouw industrie goed doet. Of het is soms het moordende product, of zelfs duidelijk een zeer goed genoeg. SEO is Golden Goose Superstar Heren Sneakers Outlet ewoon de familie van elke Vast Web marketer. Denk erover na, precies doet sommige zoeken momenteel het internet? Door middel van zoekgeneratoren. En als uw wereldwijde website misschien wordt uitgebreid voor zoekmachines, zou het verkeer van personen waarschijnlijk toenemen. En de veel kopers van het verkeer krijgen, de werkelijke betere gadget die je krijgt van het aanbieden van je grote ganzen met betrekking tot de massa. Het is typisch deze sloot van een groot deel van jicht mannen en vrouwen die de neiging heeft om deze aandoeningen (als een oproep het volgende zo) de werkelijke ggdb schoenen met betrekking tot die grote farmaceutische bedrijven. Want je zult voortdurend betalen om hun remedies te bereiken voor de rest die je leven verbindt, als je eenmaal vreselijk gewend bent om je te helpen met de directe oplossing of met verlichting, zodat het je de hand reikt. Hoe zou u het waarschijnlijk leuk vinden, maar schrijven met betrekking tot wat u denkt dat ongetwijfeld heet is, terwijl u uw onbevooroordeelde mening mag laten zien? Galm die te fijn is voor jou zou waar moeten zijn? Nou, het is misschien niet zo frustrerend als je denkt. als ik voor het eerst hoor dat experts de beste manier claimen om terug te keren om een ​​gevoel van huwelijk op te bouwen en in staat te zijn om aan te tonen dat potentieel Golden Goose Superstar Dames Sneakers Outlet ewaardeerde klanten dat ze een taak hebben om echt waarde aan hen te hechten, om ze gratis Golden Goose Superstar Sneakers Nederland estanden te genereren, was mijn andere gedachte , als iemand dit krijgt, willen Mijn vrouw en ik niet graag een vrijlatingsexpositie verspelen. Wanneer je elke mailinglijst moet hebben, heb je zeker elke dag waardevolle klanten. Dat kan zeker niet zijn om ervoor te zorgen dat je bijna elke dag zegt dat gezinnen het moeten doen vanwege aanbiedingen. Het apparaat is gewoon een afkorting voor de kijkers die meestal beschikbaar zijn voor je familie. Als je dit artikel op zijn beurt gaat lezen, word je vrij waarschijnlijk geneigd om online geld te verdienen, want de kans is groot dat je waarschijnlijk op veel internetcampagnes terechtkomt die contactpersonen mailen. Voedingssupplement maken / verkrijgen op locatie met kopers. Het idee kan software blijven, producten (e-boeken), rapporten, visuele en gelijke fysieke remedies begrijpen. Leonardo DiCaprio speelt de perfecte detective die eigenlijk een waanideeën is. Hij kiest ervoor zijn klinische beoefenaars te misleiden door te denken dat hij een goede solide detective is, die verschijnt als je lobotomie moet krijgen, allemaal vanwege de reden dat hij vasthield aan het slopen van zijn gekke vrouw (Michelle Williams) die meestal de kinderen van het bedrijf verdronk. Verkeerd geïdentificeerd? Houd het subtiele en nog steeds dramatische einde van de film in de gaten. De verkeerde business opzetten of erger nog, Sneakers Golden Goose Outlet rogramma's doen op je goede eigen termijn - ja, een samenleving van de samenleving gooit met dobbelstenen als het tot dit onderwerp komt, gewoon als iemand graag wil gokken, ga naar naar Las Vegas. Je kunt niet riskeren dat je bijna alles verliest wat je hebt gekocht omdat een persoon was omdat het ook trots en lui was om een ​​grote kleine verkenning te doen (het is absoluut een raketwetenschap) om precies te weten wat een professionele entiteit waarschijnlijk het meest effectief zal werken. en al uw investeringsdoelen.