#paardencoach Tinky equineassistedcoach

[paardencoach]

Wat heb je nodig?! … Een paard!

Ik ben nu een paar jaar bezig als equine assisted coach en sinds kort, op onze nieuwe coachplek, ben ik me nog meer bewust geworden van de bijzondere kracht van paarden. Mijn coach-kudde is drastisch veranderd. Van een kudde van ongeveer 10 merries, is het nu een kudde van twee merries en één ruin. En de ruin was tot maart vorig jaar actief als draver. Toen hij bij ons in Nispen kwam, moest hij duidelijk bijkomen (letterlijk én figuurlijk!) van een actief leven naar een plek waar hij mag genieten. Dat kost hem moeite. Toen ik na een paar weken contact met hem maakte, zei hij steeds: Ik moet werken, ik moet werken … En zo gedroeg hij zich ook! In overleg met Gwenny, eigenaar van de locatie en van Mo, hebben we een helingtrajectje voor hem uitgestippeld. Onderdeel is dat het woord “werken” niet meer gebruikt wordt. We doen alleen aan plezier maken, lekker bewegen en niks moet!

Ook coachen moet niet voor hem. Maar hij doet het uit zichzelf en met plezier en overgave! Hij is met name sterk in het in de verbinding aangaan met de coachee en deze helpen in het verwerkingsproces. Mijn eigen Tinky is natuurlijk een ster in het coachen van onze klanten: subtiel en zacht zijn haar kenmerken. Coachees zijn ook dol op haar! En het gebeurt nogal eens dat coachees speciaal naar haar vragen. Daar is ze dan ook terecht trots op! En tenslotte is er nog Dora. Kuddeleider die vooral voor duidelijkheid gaat. Haar aanwijzingen kun je niet missen. Maar toch is er de afgelopen periode iets veranderd bij haar. Ze heeft een nieuw soort zachtheid in haar manier van doen. Vroeger kon ze nogal heftig reageren (mijn bijnaam voor haar was niet voor niets ‘bulldozer Dora’), maar dat bewaart ze nu voor die situaties waarin een coachee niet lijkt te begrijpen wat er aan de hand is en even dat extra zetje nodig heeft.

Als ze alledrie tegelijkertijd helpen met coachen, is het mooi om te ervaren hoe ze alledrie hun eigen rol pakken. Dan geldt de kudde rangorde blijkbaar niet, hoeft niemand te worden bijgestuurd of op zijn plaats gezet. Ieder paard weet wat hij of zij moet doen, gaat aan de gang, helpt waar en hoe er geholpen moet worden, ieder voor zich, maar samen met mij toch één geheel. Allemaal in dienst van deze coachee(s). Ik voel me een heel bevoorrecht mens om met deze paarden te mogen werken om mensen te coachen.

[paardencoach]

Healing (2) - Ik zie, ik zie …

Zoals ik in een vorig blog vertelde, zie ik doorgaans van alles tijdens een healing. Als we onze plek hebben gevonden, rustig zitten, ik om hulp vraag, is dat soms al genoeg. “Zijn” is sowieso een hele goeie manier om contact te maken met jezelf, anderen (dier en mens), het Universum, of waar je je ook voor openstelt. Soms voel ik dat ik mijn handen bij, tegen of om de betreffende plek mag leggen. Ik ontspan me bewust, wat ik best wel een dingetje vind: rustig ademhalen, spieren in schouders, rug, buik en benen ontspannen. Bewust de verbinding aangaan met de Aarde en alles wat er is. Ik concentreer me op het moment, laat me erdoor meevoeren: zon, wind, vogelgeluiden, paardengeluiden. En ik zie kleuren, die stromen, groen, geel, blauw, het lichaam in, soms het lichaam uit, of door het lichaam, van boven naar beneden of andersom, van links naar rechts of andersom. Ik laat gebeuren en observeer. Ik zie af en toe ‘plekken’, donker van kleur. Op het moment dat ik zie, voel ik niet de behoefte om te veranderen. Ik heb ook niet het gevoel dat dat mijn taak is. Soms veranderen kleuren of verandert de stroom van richting of snelheid. Ik vertrouw erop dat wat er gebeurt, goed is. Een enkele keer zie ik blokkades, stromen die niet verder kunnen. Soms worden ze opgelost, soms niet.

Ik help ook dieren, met name paarden. Die komen toch het makkelijkste op mijn pad! Maar af en toe vragen baasjes me ook om eens naar hun kat, hond of papegaai te kijken. En dat doe ik met liefde! En ik heb ook al meegemaakt dat een dier me al opwachtte, alsof hij/zij al vóór dat het baasje of ik het weet, weet dat ik gekomen ben om hem/haar te helpen. En pas achteraf realiseer ik me dan dat het blijkbaar de bedoeling was dat ik even een stukje mocht helpen. 

Het “zien” en helpen op deze manier is nog niet zo normaal voor mij, dus soms moet iemand in mijn omgeving me erop wijzen dat ik kan helpen. En dan hebben we het natuurlijk over mijn eigen Tinky. Ze is onderhand een meer dan volwassen paard, lief, zacht, zeer sensitief en wijs. Ik heb klanten die komen, niet om door mij gecoacht te worden, maar speciaal door Tinky. En daar is ze terecht heel trots op! Maar sinds een paar jaar begint ze ook af en toe wat kwaaltjes te krijgen. Zo is mok een terugkerende kwaal, die we niet goed onder controle lijken te krijgen. Een vriendin vroeg me waarom ik niet probeerde om Tinky op mijn manier te helpen. Oh ja! Had ik dus nog nooit aan gedacht. Ik ben bij haar gaan zitten, hand op haar gelegd, rust toelaten. Ik zag een zwarte en groene stroom lopen van haar schoft naar haar achterhand en omlaag. Daar verspreidde het zich en werd de stroom een dikke zwarte massa. Dit keer kon ik wel bedenken wat het was. En in overleg met een vriendin, die natuurkundig genezer van paarden is, heb ik nog een paar keer mijn hand op haar gelegd en een homeopatisch middel gebruikt. Samen met mijn vriendin konden we goed monitoren hoe het proces bij Tinky verliep. 

De mok is nu zo goed als weg - soms een paar weken helemaal en dan komen er weer een of twee plekjes terug. Ik kijk, voel en smeer regelmatig. En een vriendin die cranio sacraal therapeut en masseur is, geeft Tinky regelmatig een behandeling. Het is zo redelijk goed onder controle te houden en de pijn en het ongemak voor Tinky is teruggebracht tot een minimum. Bovendien mag Tinky op haar leeftijd best regelmatig verwend worden met een lekkere massage van iemand die ze lief vindt. Goed voor haar spieren en algehele welzijn.

Ik kan niet altijd alles verhelpen. Zeker bij mentale processen, het verwerken van traumatische ervaringen of het doorlopen van groeiprocessen is mijn rol doorgaans meer die van ondersteuner, helper, iemand die een stukje meeloopt in het proces. Uiteindelijk is het niet de bedoeling dat ik het proces van mijn klant (dier of mens) overneem, maar hem vergezel en verlichting geef, help om tot bepaalde inzichten te komen, tot hij het weer zelf kan - net als bij een “gewone” coachsessie. 

[paardencoach]

Wat voel ik nou?

Coachee komt regelmatig mensen tegen die iets van haar willen, of juist niet, bot reageren of juist niet. En dan voelt ze van alles: verdriet, boosheid, gekwetstheid. En ze weet niet hoe ze daarmee om moet gaan. Terwijl ze me erover vertelt, zie ik hoe het haar raakt. Tinky staat haar aan te kijken, valt me op. Als ik coachee twee pionnen geef, vraag ik om te voelen en me te vertellen waar de pionnen en Tinky voor staan. In eerste instantie zegt ze dat Tinky voor iemand staat die telkens haar grenzen overschrijdt, wat haar boos maakt. Ik voel meteen dat Tinky daar een ander idee over heeft, maar zeg niets. 

De pionnen staan voor haar negatieve en positieve gevoelens. Ze zet ze op de grond en gaat bij de negatieve gevoelens staan. Tinky loopt naar coachee toe, die haar aait. Tinky begint ook te hinniken, verschillende keren. (Dit is uitzonderlijk gedrag voor Tinky!) Dora, die in de paddock staat, geeft antwoord. Tinky schuurt haar hoofd tegen coachee aan en duwt haar weg bij de pion. Als coachee enkele stappen achteruit heeft gezet, loopt Tinky weg en komt naar mij toe. “Ga met haar praten,” zegt ze tegen me en gaat wat verderop gras eten en water drinken.

Ik laat coachee nog even haar gang gaan. Ze loopt wat heen en weer tussen de pionnen en gaat uiteindelijk halverwege staan. Ik loop naar coachee en vraag haar wat er gebeurt. Ze zegt dat Tinky niet voor een bepaald persoon staat, maar haar begeleidt in dit proces. Ook over het hinniken hebben we het nog even. Ze komt al snel tot het inzicht dat haar negatieve emoties vooral uit gekwetstheid voort komen. En ze concludeert dat Tinky haar duidelijk maakte dat ze niet in die negatieve emoties moet blijven hangen. Maar toen coachee bij de positieve pion stond, voelde ze meteen dat ze daar ook (nog) niet hoorde. Voor haar gevoel zit ze nu ergens halverwege, maar is ze wel op weg naar die positieve gevoelens. Ik vraag hoe ze tussen de pionnen staat, welke kant ze op kijkt. Na wat gevoeld en geprobeerd te hebben, weet ze het zeker: ze kijkt naar de positieve gevoelens, maar daar is ze duidelijk nog niet.

Als ik vraag of ze er klaar voor is om naar die gekwetstheid te kijken, zie ik dat ze worstelt met zichzelf. Uiteindelijk zegt ze dat ze tijd nodig heeft om het te laten bezinken. Over een paar weken kijken we verder.

Als ik coachee een paar weken later spreek, vertelt ze dat ze flinke stappen zet in haar proces en het in ieder geval voor nu, zelf aankan.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.

[paardencoach]

Niet alleen

Coachee gaat de tweede sessie in haar Traject Rouwproces doen, een rouwopstelling. En voor het eerst werken we op mijn nieuwe coachlocatie in Nispen. Toen ik aan kwam rijden, zag ik de paarden al staan wachten. We gaan de wei in en ik vraag coachee wat ze sinds de vorige keer heeft ervaren. Er is veel gebeurd sindsdien, en tot haar blijdschap heeft ze zich vooral sterker gevoeld in een aantal lastige situaties. Als we dat hebben besproken, vraag ik haar om twee matjes neer te leggen, één voor haar zelf en één voor haar vorige huis. ik heb overigens een extra matje meegenomen, omdat ik bij mijn voorbereiding op deze sessie, heb meegekregen dat er een derde betrokkene is in dit proces. Ik zeg dat nu nog niet, omdat ik niet het gevoel heb dat het al het moment is om dit te introduceren.

Terwijl coachee de matjes neerlegt, word ik overvallen door een gevoel van diep verdriet. En ik zie dat de paarden hun plek innemen: Tinky houdt de wacht, Dora bekommert zich om coachee en Mo gaat uitgebreid plassen en hij zal tijdens de hele sessie veel staan afkauwen, een teken dat hij helpt bij het verwerken van het proces. Coachee legt de matjes tegenover elkaar op een paar meter afstand. Ze voelt de behoefte om op het matje van haar oude woning te gaan staan. Ik zie dat ze meteen overmand wordt door verdriet en ze vertelt erover. Na een tijdje ga ik op haar eigen matje staan en ook ik word overvallen door verdriet. Ik vertel wat ik voel en terwijl ik dat doe, komt Dora naar mij toe. Ze voelt als troost, warmte, liefde: ik ben niet alleen in mijn verdriet. Als ik dat zeg, zie ik verwarring bij coachee. Ze kan het duidelijk niet plaatsen. Maar het geeft mij rust, kracht en ik voel ook hoe ik ontspan en hoe het verdriet mij verlaat. Het valt me op dat ik vooral aan mijn rechterkant ontspan, door mijn heup zak en op mijn linkerkant steun. Als ik dat meld, zie ik dat coachee het niet begrijpt. Ik hoor duidelijk in mijn hoofd: “Ik ben jouw linkerkant.”

Ik stap van het matje af en loop naar mijn plekje. Het verdriet is terug en ik weet dat het moment is aangebroken om het derde matje neer te leggen. Terwijl ik dat doe, leg ik uit dat mij in mijn voorbereiding is verteld dat er een derde betrokkene is. Coachee heeft geen idee wie dat kan zijn, maar ze wil wel op het matje gaan staan. Als ze daar staat, zie ik dat ze meteen verbinding maakt. Dora komt erbij staan en lijkt coachee te helpen in deze verbinding.Vol verbazing zegt ze: “Het is mijn tweelingzus!” (Enige tijd geleden heeft coachee tijdens een sessie ontdekt dat ze een verloren tweelingzus heeft.) Ik voel meteen dat ze gelijk heeft. Het is blijkbaar een fijn gevoel, want ze blijft een poosje zo staan. Als het genoeg is, komt ze van het matje af en wil ze op haar eigen matje staan, nadat ze die zodanig verlegd heeft, dat ze naar het matje van haar tweelingzus kan kijken. Dora loopt met haar mee. En ik ga na een paar minuten op het matje van haar tweelingzus staan. Ik voel rust en kracht en kijk coachee recht aan. De verbazing of verwarring is nog niet helemaal weg, zie ik. Ze staat daar, samen met Dora en zegt uiteindelijk dat ze nu de verbinding niet zo goed kan voelen. Ik laat het moment voortduren. En na een tijdje voelt ze een opening in zichzelf. Dan zeg ik: “Ik ben er altijd, ik ben je linkerkant.” Ik zie dat de boodschap aankomt.

Na enige tijd, is duidelijk dat de sessie voorbij is. De lucht klaart op, de paarden lopen weg, de energie van de sessie lost op.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.