chloehoorelbeke

[chloehoorelbeke]

EXTRA 1 

Op vrijdag 14 februari, ben ik naar de cinema geweest en heb ik de film 1917 gekeken. Deze film gaat over de Eerste Wereldoorlog. Twee soldaten krijgen de opdracht om naar een ander front te trekken, en daar iedereen te waarschuwen dat de aanval van de Duitsers een valstrik is. Op hun tocht naar het ander front, maken de soldaten nog heel veel mee. Ik vond het een mooi verhaal en ik werd volledig meegetrokken in de sfeer en de verschillende ruimtes. Na de film moest ik even bekomen en terugkomen in de realiteit. 

[chloehoorelbeke]

La Merde - toneelstuk

Het toneelstuk begint met 2 buurmannen. De ene buurman herhaalt zijn spelling en de andere buurman vraagt een krijtje. Daarmee schrijft hij op zijn muur dat mensen binnen mogen komen, omdat hij zich heeft opgehangen.  Niet veel later komen er enkele dokters samen om een kleine bespreking te houden over enkele sterfgevallen. Sommige dokters willen maatregelen nemen, maar één dokter wil dit niet omdat ze niet zeker zijn dat dit weldegelijk de Pest is. De buurman die op zijn gevel had geschreven, onderneemt dan een zelfmoordpoging en de politie komt ter plaatse. Hij is een beetje bang en wil gerust gelaten worden. In de stad wordt er veel gespeculeerd of de Pest zijn ronde doet of niet, niemand is zeker.

14 februari worden de stadspoorten gesloten en moet de bevolking binnenblijven door de Pest. Brieven schrijven was niet mogelijk en ze moesten leren communiceren met de telegram. Daarna zien we Dr. Castell telefoneert met Dr. Rieux en ook Dr. Richard komt erbij. Dr. Rieux adviseert dat er ook strenge maatregelen nodig zijn, want enkel de poorten sluiten is niet genoeg. Mensen vragen de dokters of ze toch nog hun geliefden kunnen zien, maar dat mag en kan niet. De bevolking wordt boos omdat de Pest hun leven begint de domineren.

De pastoor houdt een toespraak voor de bevolking. Hij wil vooral de aandacht vestigen op de waarheid en op de wegen van verlossing. De jongeman die soms wat moeilijkheden heeft met spreken, heeft een gesprek met de dokter. Hij begint de dokter voor te lezen. Later zien we de dokter die een vrouw gaat bezoeken, waarschijnlijk zijn eigen vrouw. Eind juni verdween de drukte in de stad. De autoriteiten waren op het ergste voorbereid. Er was ook een nieuweling in de stad, Jean. Niemand kende hem en niemand wist van waar hij kwam. De jongeman die moeilijkheden heeft met spreken (Taroux), komt de dokter tegen. Ze stappen samen in de auto en spreken over de Pest. Ze spreken over collectieve straffen. De dokter maakt zich zorgen over alle zieken die hij moet genezen. Dr. Rieux en Castell bellen ook nog eens naar elkaar en zeggen dat de begrafenissen achterlopen. Ze bellen naar de ‘Perfect’ omdat hij over de sterftecijfers beschikt. Dr. Rieux vraagt aan de Perfect of Taroux een vrijwilligersorganisatie zou mogen opstarten. Hij krijgt zijn akkoord.

De journalist wil graag de stad uit, maar op een legale manier zou dat niet lukken. Hij besloot dus andere kanalen te gebruiken. Hij spreekt met Cottard en hij kent wel een organisatie die zich met smokkel bezighoudt. Daar vraagt de journalist naar Garçia. Het proces om de stad uit de kunnen duurt al enkele dagen en de journalist wordt ongeduldig.

Begin juli: veel mensen staken hun huizen in brand en ook probeerden veel mensen te ontsnappen. Er werd ook een avondklok ingesteld. In augustus steeg het aantal slachtoffers zo snel, dus moest men nog strenger worden. De trambanen werden ook gebruikt en veel mensen wilden met deze tram de stad verlaten.

Begin oktober: de dokters werden moe en de onverschilligheid met de situatie nam toe. De journalist Rambert belde naar Dr. Rieux om te zeggen dat hij bij hem wil gaan werken. Zo wil hij uit de stad geraken. De toestand van de vrouw van Rieux ging achteruit. Bij de opera voelde de journalist zich niet lekker en had pijn in de oksels, waarbij hij meteen aan de pest dacht en heel snel naar buiten begon te lopen. Hij wordt gebeld door Garçia om te zeggen dat hij bijna kan vertrekken naar zijn vriendin Celien.  Hij gaat naar de dokter en hij vertelt dat er niks mis is met Rambert. Een van de andere dokters zijn kind is ziek. Het kind werd naar het noodhospitaal gebracht. Dr. Rieux zou graag het serum op het kind uitproberen.

De pastoor houdt weer een nieuwe toespraak over het lijden van het kind en over het feit dat ze de Pest nu veel beter kennen.

Taroux en Rieux reden met de auto naar de haven.  Ze voelden zich op het strand even gelukkig. Ze besluiten op te gaan zwemmen.

Ook Taroux wordt ziek. Rieux zegt dat hij moet blijven vechten. Hij kon niets doen aan de toestand van Taroux. Taroux sterft en Rieux zal nooit meer in vrede kunnen leven. Hij is er helemaal kapot van. Ook zijn vrouw overlijdt. In zijn dromen ziet hij zijn vrouw naast hem nog een laatste keer.

De journalist ziet eindelijk zijn vrouw terug.

[chloehoorelbeke]

‘Girl’ laat je hoofd en hart pirouettes draaien tot je ervan duizelt. 

Met Girl heeft Film Fest Gent een van de beste films van het jaar als opener gekozen. Lukas Dhont serveert een door en door fysiek drama over de worsteling van een jonge transgenderballerina met haar lichaam (en ambitie). Een haast onmogelijk volmaakt debuut, met een verbluffende Victor Polster in de hoofdrol.

Er zijn filmmakers die er jaren over doen om hun eigen stem te vinden. En er zijn jonge snaken die meteen perfect weten wat ze willen vertellen, en hoe. Lukas Dhont is zo iemand. Girl is spectaculair in zijn eenvoud en precisie. Klein van opzet, maar enorm van impact: de kans dat deze film uw blik op transgenderpersonen voorgoed zal veranderen, is groot. De kans dat hij u tot in het diepste van uw ziel zal raken, reusachtig. Die onwaarschijnlijke prijzenregen in Cannes – de film won er vier prijzen, waaronder de prestigieuze Caméra d’Or, voor het beste debuut van het hele festival – kwam dus niet zomaar uit de lucht gevallen.

Diepgravende karakterstudie

De pitch kent u vermoedelijk al: de 15-jarige Lara is geboren in het lichaam van een jongen, maar heeft zich altijd een meisje gevoeld. Ongedurig maar zonder enige vorm van twijfel telt ze af naar haar geslachtsoperatie. Maar Girl gaat over veel meer dan dat. Het is ook een diepgravende karakterstudie van een puber, en wel eentje met verdomd veel ambitie: Lara wil het tot professionele ballerina schoppen. En zoals dat gaat bij pubers, wil ze het allemaal te gelijk, en veel te snel.

Haar ambitie weerklinkt in de prachtige muziek van de Franse componist Valentin Hadjadj – nog zo’n jong supertalent, Girl is nog maar de tweede langspeelfilm die hij van een score voorziet. Terwijl Lara zichzelf steeds meer tot het uiterste drijft, reiken de ijle strijkers hoger en hoger, richting het sublieme. Totdat de val onvermijdelijk wordt.

Er zijn filmmakers die er jaren over doen om hun eigen stem te vinden. En er zijn jonge snaken die meteen perfect weten wat ze willen vertellen, en hoe. Lukas Dhont is zo iemand. Girl is spectaculair in zijn eenvoud en precisie. Klein van opzet, maar enorm van impact: de kans dat deze film uw blik op transgenderpersonen voorgoed zal veranderen, is groot. De kans dat hij u tot in het diepste van uw ziel zal raken, reusachtig. Die onwaarschijnlijke prijzenregen in Cannes – de film won er vier prijzen, waaronder de prestigieuze Caméra d’Or, voor het beste debuut van het hele festival – kwam dus niet zomaar uit de lucht gevallen.

Diepgravende karakterstudie

De pitch kent u vermoedelijk al: de 15-jarige Lara is geboren in het lichaam van een jongen, maar heeft zich altijd een meisje gevoeld. Ongedurig maar zonder enige vorm van twijfel telt ze af naar haar geslachtsoperatie. Maar Girl gaat over veel meer dan dat. Het is ook een diepgravende karakterstudie van een puber, en wel eentje met verdomd veel ambitie: Lara wil het tot professionele ballerina schoppen. En zoals dat gaat bij pubers, wil ze het allemaal te gelijk, en veel te snel.

Haar ambitie weerklinkt in de prachtige muziek van de Franse componist Valentin Hadjadj – nog zo’n jong supertalent, Girl is nog maar de tweede langspeelfilm die hij van een score voorziet. Terwijl Lara zichzelf steeds meer tot het uiterste drijft, reiken de ijle strijkers hoger en hoger, richting het sublieme. Totdat de val onvermijdelijk wordt.

Poedelnaakt maar niet gratuit

Lara (breekbaar én krachtig vertolkt door een verbluffende Victor Polster) verschijnt regelmatig poedelnaakt in beeld. Daar is niets gratuits of sensationeels aan – integendeel: haar lichaam is het strijdtoneel van de film. Dat illustreren ook de zware danssessies in de balletschool: ze maken de fysieke strijd die Lara met haar eigen lichaam uitvecht zichtbaar – voelbaar zelfs.

Dhont toont zich daarmee een echte filmregisseur, die alle mogelijke middelen van de zevende kunst aangrijpt om ons in de huid van zijn personage te duwen. Samen met Lara draaien we pirouettes tot we er – lichamelijk en emotioneel – van duizelen.

Girl gaat de grote conflicten uit de weg. De gewoonlijke pest- en ruziescènes blijven (grotendeels) uit, ten voordele van een reeks kleine, veelzeggende momenten: een warme knuffelsessie met Lara’s kleine broer (ongelooflijk hoe authentiek de jonge Oliver Bodart acteert). Een openhartig gesprek met haar vader (een pakkende Arieh Worthalter), die zo ontroerend hard zijn best doet. Een afspraak bij de psycholoog (mooie rol van Valentijn Dhaenens), waar Lara op fluistertoon haar groeiende ongeduld laat blijken. Telkens vinden Dhont en coscenarist Angelo Tijssens het juiste evenwicht tussen suggereren en vertellen. Nooit worden de dialogen uitleggerig. Het valt haast niet te geloven dat dit een debuutfilm is.

Grenzeloze overgave

Dat Victor Polster – ook in het echte leven balletdanser – zoveel indruk maakt, komt niet doordat hij een transgendermeisje speelt. Het is zijn grenzeloze fysieke overgave, en vooral zijn emotionele intelligentie die maakt dat je steeds verliefder wordt op Lara. Hij geeft dit memorabele personage nog meer nuance en gelaagdheid dan het op papier al had. Wanneer Lara zich stilaan begint af te sluiten voor haar omgeving, en haar glimlach steeds meer een masker wordt, moet Polster zelfs spelen dat hij speelt: een uiterst subtiel staaltje meta-acteren. Vergeet Lady Gaga, met Victor Polster is pas echt een ster geboren. Wij zijn er intussen zeker van: tenzij het debat rond het casten van cisacteurs voor transgenderrollen roet in het eten gooit – en dat zou in het specifieke geval van deze film bijzonder onterecht zijn – zien we Girl straks terug op de Oscars.

Mirthe en haar broer vroegen me mee naar de film. Het leek me een leuke film en ik had er al veel over gehoord, dus besloot ik om mee te gaan. Na het zien van de film zei ik meteen tegen Mirthe dat ‘Girl’ een film is van een ander niveau. Dat kan ik moeilijk uitleggen, maar ik weet wel dat het totaal iets anders is dan ‘gewone’ films die je ziet op de televisie of in de bioscoop. ‘Girl’ trekt je mee in het verhaal, en je kan er écht niet uit. Je hebt het gevoel dat je naast Lara staat en dat je haar kent, heel goed zelfs. Je wil haar helpen en je hoopt iedere keer dat het goed komt tijdens de balletles. Maar, niets is minder waar. Tijdens deze lessen, valt Lara veel want haar lichaam zit in de weg. Haar doorzettingsvermogen is zo mooi om te zien, maar ook wat angstaanjagend. Iedere keer hoop je dat ze voldoende drinkt, eet en rust. Tijdens de film ontsnap je even uit de realiteit maar tegelijkertijd word je er ook mee geconfronteerd. ‘Girl’ is van een ander niveau en het overstijgt alle verwachtingen. 

[chloehoorelbeke]

She was her own muse

unknown

[chloehoorelbeke]

Als derde ‘extra’ heb ik gekozen voor de film: ‘Niet Schieten.’ Deze film gaat over de Bende van Nijvel die een overval pleegt op de Delhaize in Aalst. De film toont wat er aan vooraf gaat, wat er het moment van de overval zelf gebeurt en wat erna nog gebeurt.  De film werd gemaakt met de hulp van David Van Den Steen, hij was toen 11 jaar oud. Hij vertelde de makers dus hoe het allemaal écht gebeurde. Zo krijg je weer een exacte voorstelling van wat er die dag gebeurd is. Daarom heb ik deze film ook gezien. Tijdens de film liet ik een aantal traantjes. De film doet je echt meeleven met de personen die de overval meemaakten. Wat ik het ergste vind, is dat ze nog steeds niet weten wie nu die ‘Bende’ is. Het moet heel frustrerend zijn voor de overgebleven families en vrienden. Deze overval vond plaats in 1985 en dat kan je zien aan het decor en aan de kostuums. Je hebt dus echt het gevoel dat je teruggaat in de tijd. Na het zien van deze film, leefde ik voor de rest van de week precies op een andere planeet. Het verhaal bleef maar in mijn gedachten zitten. Je wordt in het verhaal meegezogen en het is dan ook een moeilijke zaak om het los te laten.

[chloehoorelbeke]

Als tweede ‘extra’ heb ik gekozen voor de documentaire ‘The Disappearance of Madeleine Mccan’. Ik heb dit gezien op Netflix. Op aanraden van mijn zus, ben ik beginnen kijken en kon ik niet meer stoppen. Op 3 mei 2007 verdwijnt ze uit hun appartement. Normaal gezien lag ze te slapen. Wanneer de ouders eens gaan kijken bij de kinderen, is het meisje weg. In de documentaire komen verschillende mensen aan het woord die iets met dit onderzoek te maken hebben. Tot op de dag van vandaag, is het nog altijd niet duidelijk waar het meisje nu is. Ik heb de documentaire op 1 dag gekeken. Ook hier werden echt concrete zaken voorgesteld en dat interesseerde mij vooral. De makers van de documentaire zorgen ervoor dat je echt mee bent met het verhaal. Ze spreken duidelijke taal en onderbouwen hun verhaal door foto’s, video’s en door anderen te laten spreken. Als je deze documentaire gezien hebt, ben je een ander persoon. Je snapt nu pas hoe erg het voor de ouders van het meisje moet zijn om niet te weten waar ze nu is. Je bent geraakt door het verhaal van de eerste tot de laatste minuut.

[chloehoorelbeke]

Als eerste ‘extra’, heb ik gekozen voor de documentaire ’13 Novembre’ die ik gezien heb op Netflix. Het is een documentaire over de aanslagen in Parijs. De documentaire reconstrueert de aanslagen door verhalen van verschillende personen te bundelen. Je kent dus de persoonlijke gevoelens en gedachtes van deze mensen. 3 uur lang leef je zo hard met hen mee en hoop je dat zoiets jou nooit overkomt. Ik heb dan ook enkele tranen gelaten bij het zien van deze documentaire. Schokkende verhalen en beelden blazen je helemaal omver. Ik ben blij en dankbaar dat ik deze documentaire gezien heb. Dankbaar dat ik de persoon ben die in de zetel kan kijken naar wat er gebeurd is, en niet zelf een verhaal moet doen over de aanslagen. Ik vond het een fantastische documentaire. Niet door het onderwerp, wel door de foto’s en video’s die we erbij te zien kregen, want in het nieuws tonen ze niet alles. Als er iets ernstig in de wereld gebeurt, dan weet ik er graag veel over en heb ik graag zoveel mogelijk juiste informatie. En dat was in deze documentaire zeker het geval want alle mensen die spraken, hebben de aanslagen zelf meegemaakt. ’13 Novembre’ zal voor altijd in mijn geheugen zitten.

[chloehoorelbeke]

Op 4/11/19 schreef Lucas Peetroons: Top concert!!! Une belle découverte en première partie avec Hollie Col & un concert intimiste de Harrison Storm vraiment super... Le seul bémol: pas eu de rappel ;-) 

Mijn eigen mening: 

Ik ben het er helemaal mee eens dat het concert van Harrison Storm en Hollie Col een TOPconcert was. Dit ging door in de AB in Brussel op 27 oktober. Samen met Mirthe en Noa ben ik naar het concert gegaan. Het vond plaats in de AB Club. Er hing tijdens het concert een zeer gezellige sfeer en dat kwam omdat iedereen gewoon genoot van wat we hoorden. De avond begon met een optreden van Hollie Col. Ze heeft een prachtige stem en wondermooie liedjes. Ze begeleide de liedjes gewoon met haar gitaar, voor de rest geen ‘muziek’. Na Hollie was het de beurt aan Harrison. Ook hij heeft echt een prachtige stem. Het was een zeer intiem concert omdat het een klein zaaltje was. Dat maakt het ook al veel familialer en dat vonden we alle drie superleuk. Je hebt dan echt het gevoel dat de artiesten ‘weten’ wie er allemaal in de zaal staat. Dat is zeker niet het geval in het Sportpaleis. Zijn liedjes zijn duidelijk en er zit meestal een boodschap in. Na het optreden was er ook merch te koop. Ik kocht een T-shirt van Harrison en Mirthe een totebag.  Eerst waren we heel benieuwd naar wat er komen zou, maar na het concert waren we helemaal in de wolken. Het was een topervaring die we zeker nog eens willen overdoen!