hannesmatthys-blog - Tumblr blog

[hannesmatthys-blog]

Theater: the encounter

recensie:

Theaterrecensie'The Encounter': een waanzinnige tocht door de jungle én door je brein

U wilt weten hoe het is om een trip naar de waanzin te nemen? Rep u dan naar Antwerpen, en laat theatericoon Simon McBurney uw reisgids zijn op een bevreemdende en hallucinante tocht naar het diepste van de jungle, en van uw eigen gedachten. The Encounter is zintuiglijk theater van een uitzonderlijk niveau.

EWOUD CEULEMANS

7 mei 2018, 11:17

Het gebeurt niet al te vaak dat je filmsterren als Laura Dern, Oscar Isaac, Benedict Cumberbatch en Rowan Atkinson reclame ziet maken voor een theatervoorstelling, maar The Encounter is dan ook een hoogst uitzonderlijk spektakel. Het nieuwste kunstje van Simon McBurney, theatervernieuwer en het kloppend hart – én hoofd – van de iconische theatergroep Complicite, is een weergaloos stukje podiumkunst. Dat hij op een bepaald moment de behoefte voelt om een overbodig statement te maken over de abominabele toestand van onze aarde, kan de pret zelfs niet bederven.

STEMMEN IN JE HOOFD

Zeiden we pret? We bedoelen waanzin. The Encounter is een bewerking van het boek Amazon Beaming, een waar gebeurd verhaal over een National Geographic-fotograaf die in het Amazonewoud op zoek ging naar een indianenstam en er iets helemaal anders vond. McBurney kruipt daarbij in de huid van Loren McIntyre, de fotograaf in kwestie, maar ook in die van Barnacle, de indianensjamaan, en in die van de verteller zelf.

Om al die stemmen hun zegje te laten doen, maakt McBurney gebruik van 3D-geluid. Met een half dozijn microfoons, verspreid over het hele podium, en een koptelefoon op de oren van elke toeschouwer, laat McBurney je geloven dat de geluiden van de jungle en de stemmen van de protagonisten uit alle hoeken van de zaal – en van je eigen hoofd – komen.

Het leidt tot hoogst uniek theater. Wie de ideeënwereld betreedt die McBurney op het podium schept, loopt al gauw verloren in de jungle, en bovenal in zijn eigen brein. Het is een fantastische reis, ook al bestaat de kans dat u na afloop stevig begint te twijfelen aan uw mentale gezondheid. Net zoals McIntyre elk concept van tijd en ruimte verliest wanneer hij zich overgeeft aan de wetten van het oerwoud en van de Mayoruna-indianen, zo wordt u herboren wanneer u zich durft overgeven aan het verhaal dat McBurney vertelt.

MEESTER VAN DE VERBEELDING

Naast het technische huzarenstukje met de microfoons en de koptelefoons, draagt ook de enscenering zelf bij tot het meesterwerk dat The Encounter heet. Een simpele, grijze achterwand die steeds donkerder groen kleurt: zo eenvoudig kan het zijn om de duisternis in het hart van de jungle te suggereren. Simon McBurney ontpopt zich hier tot een meester van de verbeelding: hij is bereid om zijn zorgvuldig verteld verhaal te onderbreken met vooraf opgenomen intermezzo's waarin zijn dochter aan het woord komt.

Het logische gevolg zou zijn dat de magie wordt doorbroken, maar niets is minder waar. Wanneer je beseft dat de hele vertelling een constructie is, blijft de kracht van je eigen verbeelding alleen maar groeien. Het resulteert in iets dat klassiek theater overstijgt, in een zintuiglijke ervaring die je maar zelden meemaakt in een donkere zaal. "The forest becomes my mind, and my mind becomes the forest", hoor je de stem in je hoofd zeggen. En het klopt nog ook.

HERBOREN

Voor een gebied met de oppervlakte van een zakdoek is Vlaanderen verwend als het op eigen theater aankomt, maar The Encounter is een zeldzame gelegenheid om buitenlands toptheater in ons land te zien. De waanzinnige tocht waarop McBurney je begeleidt, is vaak unheimlich, en soms zelfs ondraaglijk, omdat je, net als de protagonist, dreigt te bezwijken aan de chaos die ontstaat. Maar wie doorzet, komt – opnieuw, net als de protagonist – herboren naar buiten.

Eigen recensie:

Een Engelstalige solovoorstelling. Wat een opgave. Ik heb het doorstaan. Het was beter dan verwacht. Achteraf bleek ook dat Simon McBurney ook in Harry Potter had meegespeeld als “Kreacher”. Maar dat ter zijde was het echt speciaal hoe hij ons meenam op een fascinerende reis naar het Amazonewoud, waar elke stap je dichter bij de waanzin brengt. Dankzij een ingenieus systeem met microfoons en koptelefoons voelde het alsof ik zelf ook knettergek werd. Ongelooflijk inventief theater. Echt een hele ervaring.   

[hannesmatthys-blog]

Extra: musical: les miserables

Zo’n top niveau! We kregen de inhoud reeds voorgeleid in de klas, dit hielp zeker om het te begrijpen. Maar het was zo indrukwekkend. De acteurs, het liveconcert, het beperkte decor. Een ervaring dat je bij blijft.

[hannesmatthys-blog]

POP: Bastille in het sportpaleis

Ik ben 9 maart 2019 Bastille gaan kijken in het sportpaleis voor pop.

Bastille @ Sportpaleis: Op het ritme van de nacht!

© CPU – Toon Miermans

Anderhalf jaar geleden was het ondertussen dat we Bastille nog eens in ons land over de vloer kregen. Dat was toen op Pukkelpop, maar gisteren mochten ze nog eens een Sportpaleis vullen. In 2017 speelden ze ook al de arena in Merksem en toen stelden ze hun plaat Wild World voor. De Britten zijn nog steeds razend populair en scoorden samen met dj Marshmello onlangs nog een gigantische hit met “Happier”. Het optreden in het Sportpaleis was de voorlaatste halte op hun Still Avoiding Tour, maar van vermoeidheid was gisteren helemaal geen sprake.

© CPU – Toon Miermans

Normaal gezien kregen we gisteren twee voorprogramma’s voorgeschoteld, maar Lewis Capaldi moest last minute noodgedwongen afzeggen wegens ziekte. Gelukkig was daar dan nog Akine. De nog heel jonge Britse werd op het podium vergezeld door twee muzikanten en samen brachten ze een aardige show. Dat Akine heel nerveus was, merkten we vooral tussen de nummers door wanneer ze soms niet wist wat ze moest zeggen. De nummers die ze bracht, waren heel catchy en mooi opgebouwd. Vooral “Cashmere” kon ons overtuigen omwille van zijn heel aanstekelijk refrein. Het ontbreken van Lewis kon ze ruimschoots invullen en we zijn al erg benieuwd naar haar toekomstige muzikale plannen. Mits nog wat meer zelfvertrouwen op het podium zal de rest wel vanzelf komen.

© CPU – Toon Miermans

Maar dan was het tijd voor de band waarvoor het Sportpaleis helemaal was volgelopen: Bastille. Geopend werd er met “Wild World” en dat klonk meteen heel fraai waarop Dan zichzelf begeleide op de piano. Voor het podium was een groot doek gespannen, maar het viel pas wanneer “Quarter Past Midnight” begon. Helaas viel hier het geluid wat tegen en gesticuleerde hij wild naar de geluidsman om het allemaal wat luider te krijgen. De aanwezigen reageerden in het begin opvallend terughoudend en aarzelend en dat verbaasde ons eigenlijk wat. Bastille probeerde daar desondanks met “Send Them Off!” verandering in te brengen en dat lukte helaas maar gedeeltelijk.

‘Dan maar mijn beste Vlaams bovenhalen’, dacht frontman Dan. En dat was een slimme zet, want zo kreeg hij snel een groot deel van het Sportpaleis met zich mee. De frontman weet ons nog steeds te overtuigen met zijn charisma en enthousiasme en deed weer zijn uiterste best om wat sfeer in de show te krijgen. Met de oudere nummers zoals “Things We Lost In The Fire” en “Fake It” knalden ze in het eerste deel nochtans twee echte sfeermakers in de strijd, maar desondanks bleef het voor Bastille moeilijk om de sfeer verder te krijgen dan in het voorste deel op het middenplein.

© CPU – Toon Miermans

De band uit Londen bood ons geen confetti en geen vuurwerk, maar wel een strak visueel spektakel. Met behulp van vier grote projectoren wisten ze onze ogen een groot plezier te doen en bewezen ze dat eenvoud soms ook goed kan werken in een arena. Laten we eerlijk zijn, live komen nummers als “I Know You” en “Grip” niet overtuigend over, wat grotendeels te wijten is aan de platte drop die de beide nummers hebben. Gelukkig was daar dan nog een nummer als “4AM” dat, ondanks dat het een heel rustig nummer is, ook wist te overtuigen. Met dank aan de duizenden smartphonelampjes werd het dan ook één van de hoogtepunten van de set. Ook het netjes gebrachte “World Gone Mad”, waarvoor Dan hulp inschakelde van het voorprogramma Akine, kon rekenen op een zee van lichtjes.

© CPU – Toon Miermans

Natuurlijk ging het tempo daarna weer drastisch de hoogte in en kregen we met “Bad Blood” een eerste echte meezinger van de avond. De stembanden kregen vervolgens weer wat rust dankzij “Two Evils” en “Daniel in the Den”. Iets te veel rustige momenten die elkaar opvolgden en die ervoor zorgden dat de set wat dreigde weg te zakken. Gelukkig was er bij het swingende “Million Pieces” weer wat leven in de brouwerij en warmde het ons op voor een groot finale. Met “Pompeii” schoot Bastille voor het eerst helemaal raak en stond het hele Sportpaleis op zijn benen om luidruchtig hun eerste hit mee te zingen. Ze waren vertrokken en met “Good Grief” en publiekslieveling “Laura Palmer” wisten ze de goede sfeer vast te houden.

Als er één nummer is waarmee Bastille weides en zalen tot springen kan brengen dan is het wel “Of The Night”. Ondanks dat het nummer heel geroutineerd gebracht werd, zorgde de sitdown weer voor een uitgelaten menigte. De naadloze overgang in de reprise van “Warmth” vonden we goed gedaan en toonde het muzikale vermogen van de hele band. De avond werd feestelijk afgerond met een sublieme bisronde. “Happier” bracht duizenden een glimlach op hun gezicht en “Flaws” kroonde zich op het einde nog tot absolute hoogtepunt van de show. Eind goed, al goed.

© CPU – Toon Miermans

Bastille leverde gisteren een behoorlijke show af, maar had wel wat tijd nodig om een volgelopen Sportpaleis uit zijn dak te laten gaan. Hier en daar dreigde de show wat in te zakken, maar wist steeds weer op het juiste moment weer overeind te krabbelen. Dankzij een sterke eindspurt konden wij en vele anderen toch nog met een goed gevoel terug huiswaarts keren. Wie ze gisteren in het Sportpaleis heeft gemist, niet getreurd want op donderdag 27 juni staan ze op de Main Stage van Rock Werchter en dat wellicht met hun nieuwe plaat Dooms Day onder de arm.

Eigen recensie:

Zelf ga ik niet zo vaak naar het sportpaleis om een concert van zo’n formaat te kijken en te gaan luisteren; Dit was het echter wel helemaal waard. Het begon met een voorprogramma van Akine. Normaal zou Lewis Capaldi ook nog optreden, maar die was ziek gevallen, wel spijtig. Maar we waren gekomen voor Bastille. Wat een feest! Iets oudere bekende liedjes in combinatie met nieuwere. Het was de max. De frontman sprak dan ook nog eens paar woorden Nederlands. Dit zorgde voor de final touch! Het was het geld echt wel waar.

De muziek was optimaal.

De zang was optimaal

De interactie met het publiek was optimaal

helemaal top dus!

[hannesmatthys-blog]

Expo: Street Art wandeling London

Ik vond niet meteen een recensie erover, maar ik denk dat ik er 1 in die aard heb gevonden.

Voor een introductie van de ongelooflijke straatkunst van Londen, hoef je niet verder te zoeken. Volg een rondleiding met Street Art London, de grootste straatkunstorganisatie van het VK en een gevestigde autoriteit op het gebied van straatkunst in Londen. Op de kunsttour langs de straat zie je werk van meer dan 60 artiesten van over de hele wereld. De gidsen (waarvan de meesten zelf straatartiesten zijn) weten altijd waar de beste straatkunst te vinden is en kunnen uitgebreid praten over de verschillende artiesten, zodat je veel over de scène leert. Straatkunst in Londen is ongelooflijk dynamisch en verandert elke dag, omdat oudere stukken worden overschilderd door andere kunstenaars of worden verwijderd door de Raad. Vanwege het veranderlijke karakter van de kunstwerken, wordt de tourroute regelmatig bijgewerkt om de nieuwste stukken weer te geven en zijn de tours nooit geschreven. Bewonder het werk van kunstenaars als Stik, ROA, Phlegm, Banksy, Broken Fingaz, Ben Eine en nog veel meer.Wat je kunt verwachtenDe straatkunsttour is een wandeltocht en begint bij Old Street Station in Shoreditch. Het duurt tussen twee en drie uur. Met de gids zullen we vervolgens de omgeving van Shoreditch en Brick Lane verkennen en alle beste straatkunst die momenteel te vinden is, bekijken. De exacte route kan van week tot week worden gewijzigd, maar eindigt rond Shoreditch High Street Station. De tour wordt verzorgd door Street Art London - de toonaangevende autoriteit op het gebied van street art in Londen. De gids zal over het algemeen zelf een straatkunstenaar zijn die actief kunstwerken maakt in de straten van Londen.

Eigen recensie: 

Het was een leuke manier om Londen zo eens te ontdekken. Een deel dat je anders misschien niet zou zien. Het was een goede gids die wel echt wist waar ze het over had. Het was ook gewoon een mooie buurt om in rond te lopen. Je zou niet zeggen dat je in Londen in het rondlopen was, gewoon daarvoor al was het af. De street art dat we te zien kregen was ook echt maf. Banksy natuurlijk, maar ook zoveel andere kunstenaars waar ik nog nooit van gehoord had. allemaal creatief gedaan. 

[hannesmatthys-blog]

EXTRA : Peaky Blinders

Peaky Blinders is een serie over de illegale en legale zaakjes van een gokkantoor in Birmingham een paar jaar WO I. Het is een serie waarna ge erna gewoon zelf zoveel macht wilt als de Shelby familie. Er wordt ook te constant in gepaft, maar dat is ok :). Zeker is kijken Degreef!

[hannesmatthys-blog]

EXTRA: Avengers: Endgame

Een film om naar uit te kijken was deze zeker. Ik was benieuwd hoe deze zou aflopen. Het was het wachten wel waard. De actie was er constant en was echt vet :). Een zekere aanrader als je hem nog niet gezien hebt!

[hannesmatthys-blog]

Peer Gynt

Zaterdag 15 september, ben ik naar OdeGand geweest in Gent. Daar ben ik naar de Peer Gyntsuite gaan luisteren. Een muziek stuk geschreven door Edvard Grieg. Dit heb ik voor concert gekozen. Een recensie vond ik niet, dus heb ik een kort beschrijvend tekstje in de plaats genomen van Klara. 

Een van de hoogtepunten is ongetwijfeld de sprookjesachtige Peer Gynt Suite in Muziekcentrum De Bijloke. Sopraan Liesbeth Devos en Symfonieorkest Vlaanderen nemen je mee in de mysterieuze wereld van het Noorse personage Peer Gynt. Geïnspireerd door de talrijke kwajongensstreken van deze mythische figuur pende Edvard Grieg een haast filmische partituur neer die wereldbekend is. Sluit je ogen en Peer Gynt komt tot leven!  

EIGEN REACTIE:

Normaal zou ik zelf niet naar zo’n soort concerten gaan. Maar ik moest het ooit doen voor esthetica. Dan liever iets goed uitkiezen. De Peer Gynt suite leek me daarvoor wel geschikt. Het duurde, maar 45 minuten dus niet te lang en niet te kort. 15 september was het zover.

Ik herkende het stuk vrij direct van reclames :) . Het was leuk om de echt luide stukken te horen. Daar voel je gewoon de kracht en het gevoel van de muziek op de typische melodie. Ook de afwisselende stukken tekst dat werden voorgelezen, waren goed voor afwisseling. Een leuk verhaal om naar te luisteren en zo maakt het het gemakkelijker om de muziek te interpreteren. De stem van de sopraan Liesbeth Devos (de vrouw in het rood) haar stem was ook magnifiek. Ze speelde mooi te samen en het was mooi om te zien. Als je ooit de kans hebt om dit stuk te gaan luisteren, zou ik het zeker aanraden!  

[hannesmatthys-blog]

Spider-Man (PS4)

EXTRA:

Spider-Man is een game dat ik gekregen heb voor m’n verjaardag. Ik keek er al even naar uit. Het was namelijk goed beoordeeld en geprezen. In de krant, op de media. De game zelf is zeker goed. De hoofdmissies zijn de beste en leukste. Er zijn ook enkele nevenmissies die iets minder zijn, maar dat vergeef je wel wanneer je aan het spelen bent. De beeldkwaliteit is ook redelijk goed. Het is ook gewoon leuk om door New-York te slingeren en slechteriken te verslaan. Perfect voor wat ontspanning.

[hannesmatthys-blog]

Iron Fist season 2

EXTRA:

Iron fist is een NETFLIX original serie in samenwerking met MARVEL. Het eerste seizoen had ik een jaar geleden gezien. Dat seizoen vond ik al goed, dus zat ik vol spanning te wachten op een volgend seizoen. Dit was zover op 7 september wanneer seizoen 2 uitkwam. De serie zelf vond ik wel goed. Beter verhaal dan vorig seizoen. Alleen spijtig dat er maar 10 afleveringen van waren. Zeker een aanrader deze serie. Voor de rest is het wachten op seizoen 3.

[hannesmatthys-blog]

22 July

EXTRA:

De film is van Greengrass de regisseur van onder meer de Jason Bournes. Wat ik goede films vind. 22 July gaat over de aanslagen die gebeurt zijn in Noorwegen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog nooit iets over die aanslagen had gehoord. Dus dat is alvast een pluspunt, nu weet ik wat er die dag gebeurt is. Het begin is zeker interessant en spannend, maar eens dat voorbij is zien we wat het effect van de aanslagen is na de aanslagen. Zeker interessant in het begin, maar niet voor ander halfuur. Dus interessante film, maar had zeker beter gekund.

[hannesmatthys-blog]

Girl

Ik heb de film GIRL van Lukas Dhont gaan kijken als m’n opdracht voor film. Dit is een recensie van De Morgen over de film.

‘Girl’ laat je hoofd en hart pirouettes draaien tot je ervan duizelt

Film Fest Gent opent met haast onmogelijk volmaakt debuut van Lukas Dhont

09-10-18, 16.55u - Lieven Trio

Met Girl heeft Film Fest Gent een van de beste films van het jaar als opener gekozen. Lukas Dhont serveert een door en door fysiek drama over de worsteling van een jonge transgenderballerina met haar lichaam (en ambitie). Een haast onmogelijk volmaakt debuut, met een verbluffende Victor Polster in de hoofdrol.

Er zijn filmmakers die er jaren over doen om hun eigen stem te vinden. En er zijn jonge snaken die meteen perfect weten wat ze willen vertellen, en hoe. Lukas Dhont is zo iemand. Girl is spectaculair in zijn eenvoud en precisie. Klein van opzet, maar enorm van impact: de kans dat deze film uw blik op transgenderpersonen voorgoed zal veranderen, is groot. De kans dat hij u tot in het diepste van uw ziel zal raken, reusachtig. Die onwaarschijnlijke prijzenregen in Cannes – de film won er vier prijzen, waaronder de prestigieuze Caméra d’Or, voor het beste debuut van het hele festival – kwam dus niet zomaar uit de lucht gevallen.

Diepgravende karakterstudie

De pitch kent u vermoedelijk al: de 15-jarige Lara is geboren in het lichaam van een jongen, maar heeft zich altijd een meisje gevoeld. Ongedurig maar zonder enige vorm van twijfel telt ze af naar haar geslachtsoperatie. Maar Girl gaat over veel meer dan dat. Het is ook een diepgravende karakterstudie van een puber, en wel eentje met verdomd veel ambitie: Lara wil het tot professionele ballerina schoppen. En zoals dat gaat bij pubers, wil ze het allemaal te gelijk, en veel te snel.

Haar ambitie weerklinkt in de prachtige muziek van de Franse componist Valentin Hadjadj – nog zo’n jong supertalent, Girl is nog maar de tweede langspeelfilm die hij van een score voorziet. Terwijl Lara zichzelf steeds meer tot het uiterste drijft, reiken de ijle strijkers hoger en hoger, richting het sublieme. Totdat de val onvermijdelijk wordt.

Poedelnaakt maar niet gratuit

Lara (breekbaar én krachtig vertolkt door een verbluffende Victor Polster) verschijnt regelmatig poedelnaakt in beeld. Daar is niets gratuits of sensationeels aan – integendeel: haar lichaam is het strijdtoneel van de film. Dat illustreren ook de zware danssessies in de balletschool: ze maken de fysieke strijd die Lara met haar eigen lichaam uitvecht zichtbaar – voelbaar zelfs.

Dhont toont zich daarmee een echte filmregisseur, die alle mogelijke middelen van de zevende kunst aangrijpt om ons in de huid van zijn personage te duwen. Samen met Lara draaien we pirouettes tot we er – lichamelijk en emotioneel – van duizelen.

Het valt haast niet te geloven dat dit een debuutfilm is

Girl gaat de grote conflicten uit de weg. De gewoonlijke pest- en ruziescènes blijven (grotendeels) uit, ten voordele van een reeks kleine, veelzeggende momenten: een warme knuffelsessie met Lara’s kleine broer (ongelooflijk hoe authentiek de jonge Oliver Bodart acteert). Een openhartig gesprek met haar vader (een pakkende Arieh Worthalter), die zo ontroerend hard zijn best doet. Een afspraak bij de psycholoog (mooie rol van Valentijn Dhaenens), waar Lara op fluistertoon haar groeiende ongeduld laat blijken. Telkens vinden Dhont en coscenarist Angelo Tijssens het juiste evenwicht tussen suggereren en vertellen. Nooit worden de dialogen uitleggerig. Het valt haast niet te geloven dat dit een debuutfilm is.

Grenzeloze overgave

Vergeet Lady Gaga, met Victor Polster is pas echt een ster geboren

Dat Victor Polster – ook in het echte leven balletdanser – zoveel indruk maakt, komt niet doordat hij een transgendermeisje speelt. Het is zijn grenzeloze fysieke overgave, en vooral zijn emotionele intelligentie die maakt dat je steeds verliefder wordt op Lara. Hij geeft dit memorabele personage nog meer nuance en gelaagdheid dan het op papier al had. Wanneer Lara zich stilaan begint af te sluiten voor haar omgeving, en haar glimlach steeds meer een masker wordt, moet Polster zelfs spelen dat hij speelt: een uiterst subtiel staaltje meta-acteren. Vergeet Lady Gaga, met Victor Polster is pas echt een ster geboren. Wij zijn er intussen zeker van: tenzij het debat rond het casten van cisacteurs voor transgenderrollen roet in het eten gooit – en dat zou in het specifieke geval van deze film bijzonder onterecht zijn – zien we Girl straks terug op de Oscars.

Eigen recensie:

Toen ik de film ging kijken had ik hoge verwachtingen, wegens de vele prijzen dat het al had gewonnen. Ondanks het niet m’n genre film is had ik er toch zin in.

Een mooi debuut vind ik het ook wel van Lukas Dhont. Het is een film die je echt aangrijpt. Het geeft mooi de ‘struggle’ weer van mensen die in de tussenfase zitten van de geslachtsverandering. Een puike acteerprestatie vind ik het zeker. Hoe Victor Polster Lara speelt vind ik goed gedaan. Zeker als je weet dat hij wel echt goed ballet kan dansen en toch kan hij het natuurlijk doen laten overkomen alsof hij een meer beginnende ballet danser is. De verhaallijn is ergens wel goed gevonden, maar het heeft mij niet echt bekoort. Lara blijft steeds aftellen naar haar geslachtsverandering. Je ziet elke dag voorbijgaan, dit toont wel mooi hoe ze zich voelt en hoe anderen ermee omgaan dat zij een transgender is. Maar het verveelde me na een tijdje. Wat ik ook mooi vond is de dochter vader relatie, die zeer goed wordt weergegeven. Je ziet dat ze elkaar door en door kennen en ook echt van elkaar houden. Een ander spijtig element vind ik het einde.

                                            -SPOILER ALERT-

Lara knipt (letterlijk) haar penis eraf. Een ingrijpend moment, je weet gewoon dat ze er genoeg van heeft. Ze wil een meisje zijn. Deze twist had ik niet verwacht en ik vond het spannender worden. Maar de verwachting blijft uit want het laatste beeld dat we te zien krijgen is Lara die tevreden stapt. Zo’n eindes zijn niet voor mij gemaakt. Ik was dan ook wat teleurgesteld. Maar ik kan het wel een zekere interpretatie geven. Lara is tevreden over zichzelf en voelt zich een vrouw, ook al is dat nog niet zo. Ze leert er mee leven. Ze zorgt terug goed voor haar eigen en ze is geduldig voor haar operatie. Dat is wat ik denk dat we daaruit mogen opmaken. 

In het algemeen vond ik het dus een zeer goede film die nog even blijft nazinderen en je aan het denken zet. Een aanrader is het zeker voor de mensen die dit soort films graag zien.