#hekeling

[twafordizzy]

Lezen tegen schaamte

Kathryn Stockett; bron beeld: cbsnews.com Schaamte is een heftige, primitieve emotie – een van de vroegste die in een zorgeloos en onschuldig hart tot uitbarsting komt. Mensen die zich schamen voelen van nature een instinctieve aandrang om weg te rennen en zich te verstoppen – onder in de wasmand, of in een ander land – op een plek waar niemand hen kan vinden. Neem onze remedie mee de wasmand in…

[decompositie]

Jaren geleden iemand ontvolgd omdat die een post had gemaakt over hoe veel moeilijker het is om met HBO turned WO master medestudenten te werken dan met andere master studenten die eerst ook een WO bachelor hebben gevolgd en ik vind dat gwn zo disingenuous want als je ergens een leuk wetenschappelijk onderzoekje over confirmation bias over kan schrijven is dat het wel. En ook dit is zo’n fucking Nederlandse niet-te-genieten instelling. Altijd eerste reactie ‘nee’, niemand zegt hier ooit ‘ja waarom niet :-)’ iedereen is zo bezig met hun hoekje en daar zo goed mogelijk overheen pissen. Letterlijk alleen hier krijg je van self proclaimed ‘woke’ mensen die je heel fijntjes kunnen vertellen over sociaal-economische verschillen en hoe deze schoolniveau beïnvloeden een totaal ongegeneerd verhaal over die ‘praktische’ HBO-ers die jou op jouw studietje gewoon zoooo in de weg liggen. Get a liffeee omg hoe ben jij volwassen en wil je liever samenwerken met een 21 jarige uit t gooi dan met iemand die al 5 jaar werkervaring heeft. Btw even totaal ongerelateerd wat vind jij van ons middelbare school systeem 😀🎤

[mcrololo]

Oké ik moet switchen van mijn Stéphanie tunnel en ga nu naar Charlotte want ze zei al in aflevering 1 dat ze de mol was :) plus die uitbarsting over hoe abnormaal was dat iedereen zoveel bood en zelf niks bieden... sus

[betoverheks]

Ja, ja, DNA. Bladiebladiebladiebla. Heks krijgt een goede relatie met haar espressoapparaat. Zolang ze hem gewoon zijn zin geeft staat hij paraat. Net een vent. Een haan. Kip en ei? Wie was er eerst? Zij of hij?

©Toverheks.com Vanmorgen geef ik mijn espressomachine een lekkere beurt. Het is hard nodig. Hij flikkert al een paar dagen gevaarlijk met zijn lampje. Ik giet zijn waterreservoir eerst goed vol, dan verloopt het proces aanmerkelijk beter. Eindeloos staat mijn grote vriend vervolgens water te spuiten in een royale plasic bak. Ja, mijn espressomachine en Heks….. ‘Ik heb het eindelijk ontdekt met…

[polldermodel]

Wat is jouw mening over dat kruidnoten in augustus/september al in de winkel liggen?

- Belachelijk, ze moeten pas in november/december* verkocht worden

- Het maakt mij niet uit, maar ik koop ze pas in november/december

- Het maakt mij niet uit, ik koop ze toch niet

- Ik vind het precies goed zo 👌

- Belachelijk, maar ik koop ze wel 😋

- Hoe vroeger hoe beter! Het liefst het hele jaar door!

- Ik heb een hekel aan kruidnoten en wil dat ze nooit verkocht worden.

- Wat zijn kruidnoten? (Zie resultaat)

*Ipv "november/december" mag je ook een bepaalde datum of verjaardag in gedachten nemen waaraan je altijd bepaalt of het al kruidnotentijd is

[autimind]

Mensen met autisme lopen soms de deur plat bij de GGz en allerlei therapeuten en hulpverleners. Dit gaat lang niet altijd goed. De gemiddelde deelnemer aan mijn gespreksgroep heeft een hekel gekregen aan psychiaters.

Als kersvers gediplomeerd klachtenfunctionaris in de zorg wil ik graag alle patiënten en cliënten een belangrijk inzicht geven. Dat inzicht is: je kan iets doen met je onvrede. Sterker nog, de overheid wil dit graag en heeft daar iets moois voor gebouwd: de WKKGZ.

Wat is een klacht eigenlijk? Heb je er iets aan? Hoe doe je dat?

Word je behandeld door de zorg of werd je dat en ben je daar niet gelukkig mee? Wat zijn je rechten? Als je er iets mee wil doen, hoe pak je dat dan aan? Het is opvallend dat veel mensen die normaal zo mondig zijn bij medische zaken dingen zeggen als ‘ik weet niet of ik het zo groot wil maken..’ Andere mensen escaleren elk wissewasje direct. Hoe zit het nou?

Is dit een klacht?

Veel mensen denken dat een klacht altijd om iets heel ernstigs moet gaan en een enorme administratie met zich mee brengt. Dat valt best mee. Je wordt vaak wel gevraagd een formulier in te vullen maar dat is het ook wel. En een klacht kan heel klein zijn.

De definitie die de Wet Kwaliteit Klachten en Geschillen Zorg (WKKGZ) aan een klacht geeft is toegankelijk genoeg:

“elke naar voren gebrachte onvrede over een gedraging van een zorgaanbieder en/of de voor deze werkzame personen, jegens de cliënt en/of jegens diens naaste, vertegenwoordiger of nabestaande”

In normaal Nederlands ben je gewoon niet blij en kan het om zo’n beetje alles gaan en het mag gaan over de zieke maar ook over andere mensen, zelfs na een overlijden. Klachten gaan voor bijna twee derde over iets wat met communicatie te maken heeft. Het kan een gemiste diagnose zijn of een verkeerde behandeling maar ook de omgeving waarin behandeld wordt, dossiervoering, de manier waarop je informatie krijgt, zelfs fraude of seksueel wangedrag en nog veel meer.

De WKKGZ zit zo in elkaar dat je als klager gratis en makkelijk hulp krijgt: informatie, voorlichting en begeleiding. Het zorgrecht blijft niet echt simpel en juist daarom hoef je het niet zelf te doen. Het doel van deze wet is klachten oplossen zodat ze niet uit de hand lopen en uitlopen op juridische gevechten. Soms moet dat maar vaak heb je er als klager maar heel weinig aan of brand je zelf je vingers.

Is het de moeite waard om te klagen?

Dat is het redelijk snel. Het is inderdaad niet de bedoeling dat je overdrijft. Komt een behandelaar anderhalve minuut te laat op een afspraak dan past daar vooral begrip bij. Als je vindt dat verpleegkundigen te snel praten om te begrijpen – wat ik in een recente casus tegenkwam – dan kun je dit direct zeggen. Daar hoef je geen klacht van te maken. Als ze niet luisteren en het blijven doen.. dan wel.

Hoe pak ik dat aan?

Er is een klein aantal principes om in de gaten te houden.

–          Alles is erop gericht om jou te helpen zo makkelijk mogelijk een oplossing te bereiken.

–          Er wordt wel van je verwacht dat je ook zelf meedoet om die oplossing te vinden. Er zijn soms wat stapjes te doorlopen.

–          De allereerste stap is dat je een gesprek voert me degene op wie je boos bent of anders het hoofd van de afdeling. Dit mag je overslaan als je het echt niet aankan of als dat echt niet van je verwacht kan worden. (Voorbeeld: seksuele intimidatie juist door de behandelaar)

–          De tweede stap is aanmelding bij de klachtenfunctionaris. Die biedt jou gratis begeleiding, informatie en voorlichting.

Meestal begint het in de praktijk met aanmelding bij de klachtenfunctionaris omdat mensen (online) een formulier invullen. De klachtenfunctionaris kan aanraden om alsnog dat eerste gesprek te gaan voeren. Dat bespreken jullie wel altijd samen.

Wat doet een klachtenfunctionaris?

De klachtenfunctionaris heeft als taak om jou te helpen op een laagdrempelige en simpele manier een oplossing te vinden voor je klacht. De klachtenfunctionaris is strikt neutraal; dit is in de wet verankerd. Dat wil zeggen dat hij of zij oog heeft voor alle belangen, de jouwe en die van de persoon over wie je klaagt. Dit wordt ook meerzijdige partijdigheid genoemd.

De klachtenfunctionaris zal, zeker in het eerste gesprek, vooral naar je luisteren. Dit heeft een dubbel doel. Ten eerste wordt je echt gehoord, er wordt echt naar je geluisterd. Dat is soms eerder niet gebeurd en vaak een reden voor je klacht. Ten tweede zal de klachtenfunctionaris heel precies je klacht uitwerken in neutraal taalgebruik. De klachtenfunctionaris neemt geen positie in, kiest geen partij en vindt er officieel eigenlijk niks van.

Met die informatie wordt vervolgens de beklaagde ingelicht, de persoon over wie je ontevreden bent. Die krijgt ook informatie en begeleiding. Hoe het verder gaat hangt helemaal af van wat je klacht precies is, in hoeverre jij en de beklaagde het eens zijn of niet en wat je precies wil bereiken.

Wat als het niet lukt?

De klachtenfunctionaris probeert met jou een oplossing te bereiken, dus een situatie waar jullie allebei tevreden mee kunnen zijn. Soms lukt dit niet. Er zijn verschillende manieren van escaleren in de wet beschikbaar, allemaal met voordelen én nadelen. De klachtenfunctionaris zal je ook begeleiden en adviseren als je dit wil of nodig hebt. In sommige gevallen zal hij je doorverwijzen voor verdere begeleiding maar nooit zonder uitleg en jouw toestemming.

Het komt voor dat klagers direct een escalatie willen beginnen, bijvoorbeeld met een tuchtklacht. Dat kan. De klachtenfunctionaris zal je uitleggen wanneer dat wel en niet verstandig is en of het jouw doel dient.

Wat als je je echt heel rot voelt?

Het komt voor dat bij een klacht tegelijkertijd rouw meespeelt. Je bent misschien een dierbare verloren. Of je hebt schade opgelopen of je hebt een diagnose gehad die echt heel slecht nieuws voor jou is. Dat alles betekent rouw. De klachtenfunctionaris is geen deskundige op dit gebied en ook geen psycholoog. Je mag je vrij voelen om in gesprek je gevoelens en je twijfels te uiten maar als jullie denken dat er hulp nodig is, dan zal je doorverwezen worden. In elk geval krijg je een vangnet aangeboden, ook als de klachtenfunctionaris niet zelf kan helpen.

Werkt dit?

Nou, best wel. Klachtenfunctionarissen bemiddelen veel en helpen zo patiënten/cliënten en behandelaars vaak tot een vergelijk te komen. Soms is een excuus genoeg. Veel mensen willen dat er iets veranderd zodat wat zij meegemaakt hebben niet meer kan voorkomen. Ook dat valt nog wel eens te regelen. Het lukt zeker niet altijd. Het voorkomt wel dat elke klacht of afbreekt of uitloopt op een slopend en formeel juridisch traject. Dien je klacht dus gewoon in en wacht af tot er contact wordt opgenomen.

AutiMind zelf kan je hier niet bij helpen. Dat is aan de klachtenfunctionaris van de instelling of hulpverlener waarover je ontevreden bent. Je mag altijd een algemene vraag stellen.

[cestvreth]

Ik weet nog niet waar ik een grotere hekel aan heb: het dichtvouwen van landkaarten of het dichtvouwen van stembiljetten.

[homoerotisch]

ik heb zo'n fucking hekel aan christendemocraten

[nature-played-a-trick-on-me]

Ik heb stiekem een hekel aan de nutriscores. Het zou handig moeten zijn maar ik vind het totaal onhandig. Alle kaas bij de AH is D of zelfs E, en B en C zijn.... kaas-uibroodjes en pizza en kant en klaarmaaltijden.

[castielsprostate]

alle homies hebben een hekel aan station utrecht centraal #izzyhands

[opdiefiets]

‘Ja. Dat zei je net niet’ jurre heeft zo’n hekel aan iedereen die zijn kant op ademt

[huevobuevo]

Sleeping with tootsie tonight ohh hekell yessss

[rozengeur-maneschijn]

Ik heb een hekel aan de cultuur die online heerst, dat als iemand om je geeft en je mag, hij/zij er 24/7 zal zijn. Begrijp me niet verkeerd, als je geeft om iemand, dan spendeer je graag tijd met die persoon en dan zal je er ook zijn in moeilijke tijden (niet alleen de toffe en mooie). Maar het is ook niet gezond om alles op te geven. Er zijn soms andere prioriteiten. Het maakt je niet minder waardig omdat iemand even op iets anders moet focussen, wat dat ook moge zijn. Het is niet gezond om van jezelf een deurmat te maken om te laten zien dat je om de andere geeft. Je hoort niet heel je eigen leven op te geven voor iemand anders. Maar er is een verschil tussen je prioriteiten moeten stellen en geen moeite willen doen, en dat verschil is niet altijd duidelijk. I’ve said it before and I’ll say it again: it’s not black or white, it’s the endless possibilties of grey in between.

[devosopmaandag]

Gevangen levens

Ik zag een documentaire* over het leven van fotografe Gisèle Freund (1908–2000). Veel meer nog dan de fotografe zelf kennen we de portretten die ze maakte van beroemde schrijvers. Die van James Joyce en van Virginia Woolf bijvoorbeeld behoren tot het collectieve culturele geheugen. De documentaire vertelt haar levensverhaal en het verhaal van haar werk. Filmmaker Teri Wehn-Damish zoekt na jaren Freund, met wie zij zeer bevriend was, weer op. Freund is door Alzheimer dan al niet meer bereikbaar. De scène van het afscheid is ontluisterend. Dat woord is afgeleid van het Franse 'lustre' (glans) en heeft dus niets te maken met 'luisteren', maar voor Teri viel niets meer te zeggen, voor Gisèle niets meer te luisteren. Van een stralend tot een verzonken wezen – het is in de kern de weg van een mensenleven.

In biografieën en documentaires over leven en werk van een persoon wordt eigenlijk gezegd: 'hier, ik geef u dit ene mensenleven, zo zag dat leven eruit'. Hoe zorgvuldig ook, hoezeer de biograaf recht doet aan dat ene leven, op een of andere manier is hij of zij ook de cipier van een voorbij leven. Connie Palmen vindt het prachtig hoe Philip Roth zijn twee biografieën naar zijn hand wist te zetten. “Als je een beetje pech hebt”, zegt Palmen, “wordt die geschreven door iemand die eigenlijk een hekel aan je heeft. Dat heet dan een judasbiografie”.

Mijn kast staat vol met biografieën die schrijvers over zichzelf schreven, in de onvolprezen Privé Domeinreeks van uitgeverij De Arbeiderspers. Dat kunnen memoires zijn, dagboeken, kronieken en brieven. Achtentachtig bezit ik er, eigenlijk 89, maar onlangs deed ik er eentje impulsief in de doos van boeken die weg kunnen. De ijdele mannelijkheid van de schrijver in zijn dagboek stond me ongelooflijk tegen. Maar misschien mag het terug, omwille van de verzameling. Het is niet ondenkbaar dat er ook judas-autobiografieën bestaan.

Hillary Mantel gebruikt haar leven, met name haar kinderjaren, voor verhalen. In het onlangs verschenen 'Goed leren praten' geeft ze zelfs aan welke van de zeven verhalen als autobiografisch bestempeld kan worden. Over dat gebruik van haar eigen leven schrijft ze zo meesterlijk: “Vanaf een verafgelegen, hoog gezichtspunt ziet mijn schrijvende ik neer op een lichaam dat is gereduceerd tot een geraamte dat erop wacht door volzinnen vlees te krijgen.” Dat is niet gevangenneming maar bevrijding van een levend wezen, dat hoe dan ook opgesloten raakt in wat voorbij is en nooit terug keert. Dat levend wezen is elk van ons.

* Gisèle Freund, portrait intime d'une photographe visionnaire, Teri Wehn-Damish, 2021, 53 minuten

[gewoonkarin]

Het is zondag. 6 augustus. 6 jaar geleden alweer dat grote zus me belde, dat ze Paul aan het reanimeren waren.

Gisteravond zei jongste liefje dat ik altijd zo schrik als ik wakker wordt gemaakt. Dat doe ik ook. Telefoon voor 8 uur 's ochtends en na 10 uur 's avonds bezorgen me een stil beslag.

Standje overleving meteen aan. Adrenaline alom. Daarom ook de hekel aan de wekker. Dat geluid bezorgt me hetzelfde gevoel en ik sta meteen met onrust op. Eind 2014 is die knop aangezet en niet meer weggegaan. Niet meer echt. Snooze. Tot 2017. Daarna bleef de onrust. Had ik al levenshaast maar daarna in het kwadraat.

Ben ik harder geworden van buiten. Zelfbescherming. Niet meer zo empathisch voor alles en iedereen. Genoeg rouwkost op eigen bord.

Zes jaar. Ik kan me die zondag nog zo voor de geest halen. Ik zie hem nog liggen. Hoor piepjes. Voel de spanning, het verdriet. Dat grote verdriet. Het ongeloof. De roes van het regelen.

Het verdriet. Dat me de adem ontnam. Dat ik zoveel met m'n hand op mijn hart zat en lag. Hartzeer. Fysieke pijn.

Één keer per jaar sta ik op met dezelfde pijn. Het nieuwe gewoon blijft anders. Het went nog steeds niet.

Proost, brede Paultje. Dat je gemist wordt weet je.

[polldermodel]

Doe je aan vuurwerk met oud en nieuw

Ja, klein spul (sterretjes, rotjes etc)

Ja, siervuurwerk

Ja, knalvuurwerk

Nee maar ik vind het wel leuk

Nee en ik vind alleen sommige soorten leuk (bijv. aleen siervuurwerk)

Nee en ik heb er een hekel aan