#hekeling

[twafordizzy]

Lezen tegen schaamte

Kathryn Stockett; bron beeld: cbsnews.com Schaamte is een heftige, primitieve emotie – een van de vroegste die in een zorgeloos en onschuldig hart tot uitbarsting komt. Mensen die zich schamen voelen van nature een instinctieve aandrang om weg te rennen en zich te verstoppen – onder in de wasmand, of in een ander land – op een plek waar niemand hen kan vinden. Neem onze remedie mee de wasmand in…

[mcrololo]

Oké ik moet switchen van mijn Stéphanie tunnel en ga nu naar Charlotte want ze zei al in aflevering 1 dat ze de mol was :) plus die uitbarsting over hoe abnormaal was dat iedereen zoveel bood en zelf niks bieden... sus

[betoverheks]

Ja, ja, DNA. Bladiebladiebladiebla. Heks krijgt een goede relatie met haar espressoapparaat. Zolang ze hem gewoon zijn zin geeft staat hij paraat. Net een vent. Een haan. Kip en ei? Wie was er eerst? Zij of hij?

©Toverheks.com Vanmorgen geef ik mijn espressomachine een lekkere beurt. Het is hard nodig. Hij flikkert al een paar dagen gevaarlijk met zijn lampje. Ik giet zijn waterreservoir eerst goed vol, dan verloopt het proces aanmerkelijk beter. Eindeloos staat mijn grote vriend vervolgens water te spuiten in een royale plasic bak. Ja, mijn espressomachine en Heks….. ‘Ik heb het eindelijk ontdekt met…

[polldermodel]

Wat is jouw mening over dat kruidnoten in augustus/september al in de winkel liggen?

- Belachelijk, ze moeten pas in november/december* verkocht worden

- Het maakt mij niet uit, maar ik koop ze pas in november/december

- Het maakt mij niet uit, ik koop ze toch niet

- Ik vind het precies goed zo 👌

- Belachelijk, maar ik koop ze wel 😋

- Hoe vroeger hoe beter! Het liefst het hele jaar door!

- Ik heb een hekel aan kruidnoten en wil dat ze nooit verkocht worden.

- Wat zijn kruidnoten? (Zie resultaat)

*Ipv "november/december" mag je ook een bepaalde datum of verjaardag in gedachten nemen waaraan je altijd bepaalt of het al kruidnotentijd is

[thetophasntcalledyet]

@waarisdeetherdiscipline heeft de kunst van het livebloggen nog niet door, dus ik deel maar even mee dat zij ook een hekel heeft aan Roos

[books-in-translation]

22 banen - Caroline Wahl

My lovely Dutchies, have any of you read this book? It has sold over half a million (!) copies in Germany, and now it's out in the Netherlands! According to the reviews on Hebban, it's very much worth the hype (currently on 4.3 out of 5 stars!)

Blurb:

Tilda is wiskundestudent en haar dagen zijn strikt gepland: studeren, werken achter de kassa van de supermarkt, voor haar zusje Ida zorgen, en op slechte dagen ook voor haar moeder. Met z’n drieën wonen ze in het treurigste huis aan de Fröhlichstraße, in een klein stadje waar Tilda een hekel aan heeft. Haar vrienden wonen al lang in Amsterdam of Berlijn, alleen Tilda is gebleven. Want iemand moet er voor Ida zijn, geld verdienen, de verantwoordelijkheid nemen. Er is geen vader die het vermelden waard is, en haar moeder is alcoholist.

Op een dag begint alles te veranderen: Tilda krijgt het vooruitzicht op een promotie plek in Berlijn, en daarmee op een toekomst die vrijheid belooft. En Viktor verschijnt, de grote broer van Ivan, een vriend van vroeger. Viktor zwemt net als zij elke dag 22 baantjes. Maar als Tilda denkt dat alles misschien toch goedkomt, loopt de situatie thuis volledig uit de hand.

[autimind]

Mensen met autisme lopen soms de deur plat bij de GGz en allerlei therapeuten en hulpverleners. Dit gaat lang niet altijd goed. De gemiddelde deelnemer aan mijn gespreksgroep heeft een hekel gekregen aan psychiaters.

Als kersvers gediplomeerd klachtenfunctionaris in de zorg wil ik graag alle patiënten en cliënten een belangrijk inzicht geven. Dat inzicht is: je kan iets doen met je onvrede. Sterker nog, de overheid wil dit graag en heeft daar iets moois voor gebouwd: de WKKGZ.

Wat is een klacht eigenlijk? Heb je er iets aan? Hoe doe je dat?

Word je behandeld door de zorg of werd je dat en ben je daar niet gelukkig mee? Wat zijn je rechten? Als je er iets mee wil doen, hoe pak je dat dan aan? Het is opvallend dat veel mensen die normaal zo mondig zijn bij medische zaken dingen zeggen als ‘ik weet niet of ik het zo groot wil maken..’ Andere mensen escaleren elk wissewasje direct. Hoe zit het nou?

Is dit een klacht?

Veel mensen denken dat een klacht altijd om iets heel ernstigs moet gaan en een enorme administratie met zich mee brengt. Dat valt best mee. Je wordt vaak wel gevraagd een formulier in te vullen maar dat is het ook wel. En een klacht kan heel klein zijn.

De definitie die de Wet Kwaliteit Klachten en Geschillen Zorg (WKKGZ) aan een klacht geeft is toegankelijk genoeg:

“elke naar voren gebrachte onvrede over een gedraging van een zorgaanbieder en/of de voor deze werkzame personen, jegens de cliënt en/of jegens diens naaste, vertegenwoordiger of nabestaande”

In normaal Nederlands ben je gewoon niet blij en kan het om zo’n beetje alles gaan en het mag gaan over de zieke maar ook over andere mensen, zelfs na een overlijden. Klachten gaan voor bijna twee derde over iets wat met communicatie te maken heeft. Het kan een gemiste diagnose zijn of een verkeerde behandeling maar ook de omgeving waarin behandeld wordt, dossiervoering, de manier waarop je informatie krijgt, zelfs fraude of seksueel wangedrag en nog veel meer.

De WKKGZ zit zo in elkaar dat je als klager gratis en makkelijk hulp krijgt: informatie, voorlichting en begeleiding. Het zorgrecht blijft niet echt simpel en juist daarom hoef je het niet zelf te doen. Het doel van deze wet is klachten oplossen zodat ze niet uit de hand lopen en uitlopen op juridische gevechten. Soms moet dat maar vaak heb je er als klager maar heel weinig aan of brand je zelf je vingers.

Is het de moeite waard om te klagen?

Dat is het redelijk snel. Het is inderdaad niet de bedoeling dat je overdrijft. Komt een behandelaar anderhalve minuut te laat op een afspraak dan past daar vooral begrip bij. Als je vindt dat verpleegkundigen te snel praten om te begrijpen – wat ik in een recente casus tegenkwam – dan kun je dit direct zeggen. Daar hoef je geen klacht van te maken. Als ze niet luisteren en het blijven doen.. dan wel.

Hoe pak ik dat aan?

Er is een klein aantal principes om in de gaten te houden.

–          Alles is erop gericht om jou te helpen zo makkelijk mogelijk een oplossing te bereiken.

–          Er wordt wel van je verwacht dat je ook zelf meedoet om die oplossing te vinden. Er zijn soms wat stapjes te doorlopen.

–          De allereerste stap is dat je een gesprek voert me degene op wie je boos bent of anders het hoofd van de afdeling. Dit mag je overslaan als je het echt niet aankan of als dat echt niet van je verwacht kan worden. (Voorbeeld: seksuele intimidatie juist door de behandelaar)

–          De tweede stap is aanmelding bij de klachtenfunctionaris. Die biedt jou gratis begeleiding, informatie en voorlichting.

Meestal begint het in de praktijk met aanmelding bij de klachtenfunctionaris omdat mensen (online) een formulier invullen. De klachtenfunctionaris kan aanraden om alsnog dat eerste gesprek te gaan voeren. Dat bespreken jullie wel altijd samen.

Wat doet een klachtenfunctionaris?

De klachtenfunctionaris heeft als taak om jou te helpen op een laagdrempelige en simpele manier een oplossing te vinden voor je klacht. De klachtenfunctionaris is strikt neutraal; dit is in de wet verankerd. Dat wil zeggen dat hij of zij oog heeft voor alle belangen, de jouwe en die van de persoon over wie je klaagt. Dit wordt ook meerzijdige partijdigheid genoemd.

De klachtenfunctionaris zal, zeker in het eerste gesprek, vooral naar je luisteren. Dit heeft een dubbel doel. Ten eerste wordt je echt gehoord, er wordt echt naar je geluisterd. Dat is soms eerder niet gebeurd en vaak een reden voor je klacht. Ten tweede zal de klachtenfunctionaris heel precies je klacht uitwerken in neutraal taalgebruik. De klachtenfunctionaris neemt geen positie in, kiest geen partij en vindt er officieel eigenlijk niks van.

Met die informatie wordt vervolgens de beklaagde ingelicht, de persoon over wie je ontevreden bent. Die krijgt ook informatie en begeleiding. Hoe het verder gaat hangt helemaal af van wat je klacht precies is, in hoeverre jij en de beklaagde het eens zijn of niet en wat je precies wil bereiken.

Wat als het niet lukt?

De klachtenfunctionaris probeert met jou een oplossing te bereiken, dus een situatie waar jullie allebei tevreden mee kunnen zijn. Soms lukt dit niet. Er zijn verschillende manieren van escaleren in de wet beschikbaar, allemaal met voordelen én nadelen. De klachtenfunctionaris zal je ook begeleiden en adviseren als je dit wil of nodig hebt. In sommige gevallen zal hij je doorverwijzen voor verdere begeleiding maar nooit zonder uitleg en jouw toestemming.

Het komt voor dat klagers direct een escalatie willen beginnen, bijvoorbeeld met een tuchtklacht. Dat kan. De klachtenfunctionaris zal je uitleggen wanneer dat wel en niet verstandig is en of het jouw doel dient.

Wat als je je echt heel rot voelt?

Het komt voor dat bij een klacht tegelijkertijd rouw meespeelt. Je bent misschien een dierbare verloren. Of je hebt schade opgelopen of je hebt een diagnose gehad die echt heel slecht nieuws voor jou is. Dat alles betekent rouw. De klachtenfunctionaris is geen deskundige op dit gebied en ook geen psycholoog. Je mag je vrij voelen om in gesprek je gevoelens en je twijfels te uiten maar als jullie denken dat er hulp nodig is, dan zal je doorverwezen worden. In elk geval krijg je een vangnet aangeboden, ook als de klachtenfunctionaris niet zelf kan helpen.

Werkt dit?

Nou, best wel. Klachtenfunctionarissen bemiddelen veel en helpen zo patiënten/cliënten en behandelaars vaak tot een vergelijk te komen. Soms is een excuus genoeg. Veel mensen willen dat er iets veranderd zodat wat zij meegemaakt hebben niet meer kan voorkomen. Ook dat valt nog wel eens te regelen. Het lukt zeker niet altijd. Het voorkomt wel dat elke klacht of afbreekt of uitloopt op een slopend en formeel juridisch traject. Dien je klacht dus gewoon in en wacht af tot er contact wordt opgenomen.

AutiMind zelf kan je hier niet bij helpen. Dat is aan de klachtenfunctionaris van de instelling of hulpverlener waarover je ontevreden bent. Je mag altijd een algemene vraag stellen.

[cestvreth]

Ik weet nog niet waar ik een grotere hekel aan heb: het dichtvouwen van landkaarten of het dichtvouwen van stembiljetten.

[homoerotisch]

ik heb zo'n fucking hekel aan christendemocraten

[nature-played-a-trick-on-me]

Ik heb stiekem een hekel aan de nutriscores. Het zou handig moeten zijn maar ik vind het totaal onhandig. Alle kaas bij de AH is D of zelfs E, en B en C zijn.... kaas-uibroodjes en pizza en kant en klaarmaaltijden.

[huevobuevo]

Sleeping with tootsie tonight ohh hekell yessss

[devosopmaandag]

Gevangen levens

Ik zag een documentaire* over het leven van fotografe Gisèle Freund (1908–2000). Veel meer nog dan de fotografe zelf kennen we de portretten die ze maakte van beroemde schrijvers. Die van James Joyce en van Virginia Woolf bijvoorbeeld behoren tot het collectieve culturele geheugen. De documentaire vertelt haar levensverhaal en het verhaal van haar werk. Filmmaker Teri Wehn-Damish zoekt na jaren Freund, met wie zij zeer bevriend was, weer op. Freund is door Alzheimer dan al niet meer bereikbaar. De scène van het afscheid is ontluisterend. Dat woord is afgeleid van het Franse 'lustre' (glans) en heeft dus niets te maken met 'luisteren', maar voor Teri viel niets meer te zeggen, voor Gisèle niets meer te luisteren. Van een stralend tot een verzonken wezen – het is in de kern de weg van een mensenleven.

In biografieën en documentaires over leven en werk van een persoon wordt eigenlijk gezegd: 'hier, ik geef u dit ene mensenleven, zo zag dat leven eruit'. Hoe zorgvuldig ook, hoezeer de biograaf recht doet aan dat ene leven, op een of andere manier is hij of zij ook de cipier van een voorbij leven. Connie Palmen vindt het prachtig hoe Philip Roth zijn twee biografieën naar zijn hand wist te zetten. “Als je een beetje pech hebt”, zegt Palmen, “wordt die geschreven door iemand die eigenlijk een hekel aan je heeft. Dat heet dan een judasbiografie”.

Mijn kast staat vol met biografieën die schrijvers over zichzelf schreven, in de onvolprezen Privé Domeinreeks van uitgeverij De Arbeiderspers. Dat kunnen memoires zijn, dagboeken, kronieken en brieven. Achtentachtig bezit ik er, eigenlijk 89, maar onlangs deed ik er eentje impulsief in de doos van boeken die weg kunnen. De ijdele mannelijkheid van de schrijver in zijn dagboek stond me ongelooflijk tegen. Maar misschien mag het terug, omwille van de verzameling. Het is niet ondenkbaar dat er ook judas-autobiografieën bestaan.

Hillary Mantel gebruikt haar leven, met name haar kinderjaren, voor verhalen. In het onlangs verschenen 'Goed leren praten' geeft ze zelfs aan welke van de zeven verhalen als autobiografisch bestempeld kan worden. Over dat gebruik van haar eigen leven schrijft ze zo meesterlijk: “Vanaf een verafgelegen, hoog gezichtspunt ziet mijn schrijvende ik neer op een lichaam dat is gereduceerd tot een geraamte dat erop wacht door volzinnen vlees te krijgen.” Dat is niet gevangenneming maar bevrijding van een levend wezen, dat hoe dan ook opgesloten raakt in wat voorbij is en nooit terug keert. Dat levend wezen is elk van ons.

* Gisèle Freund, portrait intime d'une photographe visionnaire, Teri Wehn-Damish, 2021, 53 minuten

[gewoonkarin]

Het is zondag. 6 augustus. 6 jaar geleden alweer dat grote zus me belde, dat ze Paul aan het reanimeren waren.

Gisteravond zei jongste liefje dat ik altijd zo schrik als ik wakker wordt gemaakt. Dat doe ik ook. Telefoon voor 8 uur 's ochtends en na 10 uur 's avonds bezorgen me een stil beslag.

Standje overleving meteen aan. Adrenaline alom. Daarom ook de hekel aan de wekker. Dat geluid bezorgt me hetzelfde gevoel en ik sta meteen met onrust op. Eind 2014 is die knop aangezet en niet meer weggegaan. Niet meer echt. Snooze. Tot 2017. Daarna bleef de onrust. Had ik al levenshaast maar daarna in het kwadraat.

Ben ik harder geworden van buiten. Zelfbescherming. Niet meer zo empathisch voor alles en iedereen. Genoeg rouwkost op eigen bord.

Zes jaar. Ik kan me die zondag nog zo voor de geest halen. Ik zie hem nog liggen. Hoor piepjes. Voel de spanning, het verdriet. Dat grote verdriet. Het ongeloof. De roes van het regelen.

Het verdriet. Dat me de adem ontnam. Dat ik zoveel met m'n hand op mijn hart zat en lag. Hartzeer. Fysieke pijn.

Één keer per jaar sta ik op met dezelfde pijn. Het nieuwe gewoon blijft anders. Het went nog steeds niet.

Proost, brede Paultje. Dat je gemist wordt weet je.

[onnodig-genederlands]

"Kunst maken is zo tering moeilijk. Waar is die Defunctland quote"

"Wat is dat ene deel van je hobby waar je een hekel aan hebt?"

"Ik haat letterlijk elke stap van het film creatie proces. het enige dat ik meer haat dan het maken van een film is om geen film te maken."

making art is so fucking hard. wheres that defunctland quote

[polldermodel]

Doe je aan vuurwerk met oud en nieuw

Ja, klein spul (sterretjes, rotjes etc)

Ja, siervuurwerk

Ja, knalvuurwerk

Nee maar ik vind het wel leuk

Nee en ik vind alleen sommige soorten leuk (bijv. aleen siervuurwerk)

Nee en ik heb er een hekel aan

[zielsvlucht]

Schrokken

Er zijn mensen die heel graag eten, en ik ben zeker niet één van die mensen. Ik heb een hekel aan eten. Aan de daad zelf en hoe onhandig het is. De tijdsverspilling. De vuile dierlijke noodzaak.

Ik was altijd mager als kind. In de spiegel keek ik naar een naakt geraamte. Ik kreeg nooit veel naar binnen maar ik werd opgevoed om altijd mijn bord leeg te eten. En er werd me geleerd, dat iedereen er moest blijven bij zitten terwijl ik dat deed. In de naam van gezelligheid. Ook al deed ik er uren over. Iedereen moest naar me blijven staren. Gefrustreerd en kwaad worden op me terwijl ik traag een portie van hun formaat probeerde naar binnen te stompen. Ik ben nooit een snelle eter geworden. Ik haatte het.

Ik kan niet tegen de gulzigheid. Mijn vader, een vette man, die zichzelf bediende met driedubbele porties en maar vrat en vrat terwijl de porties van de kinderen beperkt werden. Collega's die pizza eten en de korsten laten liggen. Zodat ze meer pizza kunnen eten, dat leggen ze mij uit alsof het een wetenschappelijke wondertechniek is. De korsten worden weggegooid. Halve borden worden weggegooid. En ik moet mee doen. Ik probeer hulpeloos door vies vlees te kauwen. Vlees van ooit levende mishandelde dieren, dat dan tussen mijn tanden blijft zitten en brandt aan mijn tandvlees alsof het niet al genoeg aan mijn ziel knaagt. Ik ben gedegouteerd. Het voelt alsof ik op een andere planeet zit. Alsof we geen mensen zijn maar Skeksis in The Dark Crystal.

Thuis had ik altijd een hekel aan de sociale interacties aan de eettafel. Een eettafel dient voor het uitlokken van ruzies en het verduren van geschreeuw. Ik eet het liefst alleen. Ver weg van eender welke tafel. Vaak rechtstaand, ijsberend of aan mijn computer terwijl ik werk of schrijf. Eerst nam ik droge sandwichen mee naar mijn werk, zodat ik ze zo snel en efficient mogelijk kon oppeuzelen. Pas toen ik de kritiek van mijn collega's beu was ben ik ze 's morgens beginnen te smeren. Ik snoep veel liever dan ik eet. Chocolade smaakt naar liefde. Vaak is ze mijn enigste liefde geweest. En dan is het mijn beurt om gulzig te zijn. Nu als ik in de spiegel kijk puilt er een dik chocoladebuikje uit dat magere skelet. Lang leve suiker.

Aan al dat eten kan niemand ontsnappen. Want het is niet zomaar eten. Het is ook cultuur. Vlamingen kunnen soms heel pretentieus doen over hun Vlaamse cultuur. Als je doorvraagt wat die cultuur dan is, hebben ze geen antwoorden. Het enigste waar iedereen het mee overeens is, is het Vlaamse fritkot. Er bestaat geen Vlaming zonder fritkot. Dat is onze cultuur. Eten. Wat zielig.

Het is buiten mij gerekend, natuurlijk. Ik ga nooit naar een fritkot. De laatste keer dat ik in een fritkot binnenstapte was in 2016. Het was toen de tweede keer van mijn hele leven. Het lag er vol met rommel dat ik niet kende. Vlees, althans dat beweerden ze. Ik wist niet wat ik er mee moest aanvangen. Ik vroeg aan de man in het fritkot wat hij wou dat ik bestelde. De man was verbaasd. Hij kon niet goed met die rollen-ommekeer overweg. Dat is nu eenmaal de autistische ervaring. Het is toen goulash geworden. Vraag me niet hoe we daar geraakt zijn.

Ik heb me zo lang afgevraagd waarom. Waarom vinden mensen eten leuk? Waarom is eten cultuur? Waarom zijn wij trots op fritkoten?

Vandaag had ik een ingeving. Want ik zat te dromen, overdag. Ik dacht terug aan de eerste keer dat ik pokebowl at. Dat was samen met mijn zus in Brussel. We liepen samen door de stad, door parken en langs grote golvend gebouwen. We lachten dat je er een Tony Hawk zou kunnen doen. We verkenden het natuurhistorisch museum en de lego winkel. En we aten pokebowl. Mijn zus bestelde het verkeerde en ik lachte haar uit.

Niet zo lang geleden heb ik een halve kip opgegeten in een restaurant. Bizar veel vlees. Maar niet slecht en ik at het terwijl mijn moeder voor me naar me lachte. Ik weet nog hoe we daarna gedeprimeerd naar zwartwit beelden van de tweede wereldoorlog keken in een tentoonstelling. En hoe we achteraf op het MAS stonden in de kou en ik wees: "kijk. Daar werk ik nu"

Die laatste keer dat ik naar een fritkot ging? Toen was ik ook niet alleen. We waren drie studenten in costuum om later die dag ons eindwerk te presenteren. Een grafisch designer, een zeveraar van een verkoper en de autist die ze nodig hadden voor de back end van hun app. Samen aan het lachen en het schrokken terwijl de eindwerkjury uitliep zoals elk jaar. Winderige dag. Dat bakje met overschot modder ("goulash") dat op de pick nic tafel bleef staan na ik gegeten had. Iedereen was verbaasd dat ik niets op mijn witte hemd gemorst had. Dan kwam de wind plots op. Dat bakje vol vuil steeg op en vloog mijn richting uit. Vast beraden om mijn costuum te vernietigen en ons een punt van ons eindwerk te kosten. Maar ik sprong. Ik dook. Ik ontweek het bakje. Ik werd niet geraakt. Het was een legendarisch moment. Een legendarische dag.

Als ik terug denk aan eten, denk ik niet aan het eten. Ik denk aan de mensen. Ik denk aan mijn broer, mijn zus, mijn ouders, mijn vrienden en mijn collega's. Ik denk niet aan de ruzies of de stress. De smaak van die kip. Van die frieten. Van die pokébowl. De smaak van het leven. Het zit in mijn brein als lijm tussen mijn herinneringen. Elke simpele geur of smaak kan mij terug gooien door tijd en ruimte, naar die momenten waarop ik luid aan het lachen was samen met de mensen waarvan ik hou.

Misschien houden Vlamingen niet zo zeer van eten, maar van elkaar.