#greek poihma

[gia-osa-den-katafera-na-po]

Μπορώ και ανέχομαι και τον κόσμο. Μπορώ και ανέχομαι και τους ανθρώπους του. Διάολε, μπορώ και ανέχομαι και εσένα τις φορές που δεν θα έπρεπε. Αλλά το να σηκωθείς να φύγεις, όχι, δεν μπορώ να το ανεχτώ. Όχι όταν έχω ανεχτεί τόσα ασήμαντα πράγματα.

“Ξενύχτια και Μαργαρίτες”, ερωτική συλλογή

[lum1nous-darkness]

Αυγουστιάτικη Αθήνα

Ξέχνα,

τα παραμύθια, τις πριγκίπισσες, τους δράκους,

το αντάρτικο, το Πολυτεχνείο, τον Δεκέμβρη.

Εδώ τις μάχες μας τις δίνουμε κάθε πρωί

όταν παλεύεις να σηκωθείς απ' το κρεβάτι

και κάθε βράδυ που ξαγρυπνώ και αναρωτιέμαι

αν τελικά φταίς Εσύ ή εγώ που καταλήξαμε έτσι.

.

Οι ήρωες μας είναι προ πολλού πεθαμένοι:

Ζωγραφιές σε τοίχους ή εξώφυλλα βιβλίων.

Ο,τι απέμεινε,

το σαρώνουν κάθε Πέμπτη οι αύρες στην Σταδίου

ή το πυροβολούν εξ επαφής τα ΜΑΤ στο ΑΠΘ.

.

//Κι εγώ όλο να αναρωτιέμαι

αν για την μοναξιά και το κενό που νιωθω

φταίει η Αυγουστιάτικη Αθήνα

ή ο φόβος για τον Σεπτέμβρη που πλησιάζει//

[analon0mai]

Γι’ αυτή.

Στη καρδιά μου ήρθε λίγο νωρίτερα η άνοιξη, κάπου στα τέλη ενός Σεπτέμβρη εκεί που την είδα και ξαναγεννήθηκε το νόημα. Ήταν αυτή,η ξεχωριστή, που περπατάει με δύναμη και το βράδυ κλαίει σαν απροστάτευτο παιδί· αυτή, η μοναδική, που μπροστά μου γδύνεται και τα βράδια απ’ τις ανασφάλειες πάει να πνιγεί. Γι’ αυτή θα γινό��ουν δρόμος και χαλί να πατήσει, πανί τα δάκρυα της να σκουπίσει, γι’ αυτή θα γινόμουν του κορμιού της κάθε γραμμή και θα την αγκάλιαζα μέχρι και η τελευταία ανασφάλεια της να εξαφανιστεί. Για το φιλί της θα έσβηνα το τσιγάρο, εάν και είχε μια τζούρα ακόμα, για τα μάτια της θα έκαιγα την πόλη εάν μου έταζε πως μονάχα έτσι θα λάμψουν. Πολλά γι’ αυτή, όλα γι’ αυτή, γιατί είναι.. «Αυτή».

-analon0mai

[diaryofwonder]

Τάσος Λειβαδίτης

[dixws-synaisthimata]

Εκείνοι που μας παίδεψαν..

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιo πολύ,

όμως η δική σου τρυφερότητα πόσο καιρό ακόμα θα βαστάξει;

Ό,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή,

εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια

και μείναν μόνο κείνοι που μας πλήγωσαν,

εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ...

Ντίνος Χριστιανόπουλος

[innainnaki]

Άψυχες συνδέσεις

Σώματα γυμνά σε σεντόνια ξένων.

Καμία μυρωδιά τίποτα οικείο.

Μάτια που απλά θέλουν να ξεχάσουν,

κάτι που απλά έχουν ζήσει.

Και έτσι αφήνονται σε αγνώστους ,

μήπως βρουν το γνώριμο που αναζητούν. -ίνα

[ibiskos]

Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες

Εκείνων που πεθάναν ή εκείνων που είναι

για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες τα όνειρά μας ομιλούνε

Κάποτε μες την σκέψη τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των, για μια στιγμή επιστρέφουν

Ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας

Σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει.

Κ.Π. Καβάφης

Αποκηρυγμένα ποιήματα

[meneksedaki]

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα , μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το “Σώπα”. Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν’την να σωπάσει. Κόψ’την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς , χωρίς να μιλάς να λες “έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς” Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς. και δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς , θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς . Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!

-Αζιζ Νεσιν-

[kariwtakiki]

30/05/17

Τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του είχαν αρχίσει ήδη να καθιστούν αισθητή την παρουσία του.

Ο ήλιος μέρα με τη μέρα λάμπει, και θερμαίνει το έδαφος περισσότερο.

Ο βοριάς που ξηλώνει σκεπές, και προκαλεί φθορές ενισχύοντας τον παγετό, αντικαταστάθηκε από το ευχάριστο αεράκι.

Αυτό που σου προκαλεί ένα περίεργο αίσθημα ανατριχιλας κάθε φορά που ξαγρυπνας περιμένοντας να δεις τα χρώματα της ανατολής.

Οι γρύλοι, και όλα αυτά τα πλάσματα που απολαμβάνουν το αχνό φως του φεγγαριού, αργά το απόγευμα ξεκινούν τη σύντομη και σχεδόν ρυθμική συναυλία τους, που λήγει κάθε δειλινό.

Το καυτό χώμα που εκπέμπει συνεχώς κύματα ζεστασιάς.

Η έντονη επιθυμία για αποβολή κάθε πλήξης.

Η έντονη επιθυμία αντικατάστασης της καθημερινής ρουτίνας από εφήμερα αισθήματα ανεμελιάς.

Ο χρόνος κύλησε.

Το καλοκαίρι έφτασε.

Τα πράγματα δεν είναι στατιστικά.

[ugh-princess-of-sadness]

Η αλήθεια είναι πως είμαι αρκετά πληγωμένη

Πληγωμένη άρα γίνομαι χαζή;

Βρίσε με κ θα σου πω συγνώμη

Τα δάκρυα μου θα μαζέψω μην τα δεις

Δεν έκλαψα ποτέ για σένα .

Ποτέ δεν ξέσπασα με λίγμους στο μαξιλάρι μου.

Μην το σκέφτεσαι καν.

Ποτέ καν δεν ευχήθηκα να τελειώσει όλο αυτό.

Να πατήσω το κουμπί να σβήσει.

Να πας εσυ στις δουλειές σου

Να πάω εγώ στις δουλειές μου

Να ξεκουμπηστεις γλίτσα από πάνω μου

Σε σιχάθηκα

Άσε με

[gia-osa-den-katafera-na-po]

Εάν λέγαμε ό,τι σκεφτόμασταν Και σκεφτόμασταν ό,τι λέγαμε, Ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο απλός

“Σημειώσεις Ενός Εφήβου”, ιδανική συλλογή

[lum1nous-darkness]

Κυνήγι φαντασμάτων

Όπως και να χει,

πάντα στο τέλος ξημερώνει καλοκαίρι,

πάντα οι δρόμοι θα μυρίζουν γιασεμί,

στο Αργοστόλι, στις Συκιές ή το Μαρούσι.

.

Όπως και να χει,

Γέλια και κλάματα θα φωτίζουν τον κόσμο,

και νέες λέξεις πάντα θα γεννιούνται,

από Εσένα, εμένα ή κάποιον άλλον

(Μαζί ή χώρια, με κάθε πιθανό και απίθανο συνδυασμό)

.

Όπως και να χει,

Δεν σταματάει η ροή του χρόνου για κανέναν,

και ίσως ήρθε παλι η ώρα να χαράξει

και να τελειώσει επιτέλους το κυνήγι φαντασμάτων.

Όπως και να χει, τόσα χρόνια κούρασε.

[abstract-notion]

Ουλαλούμ

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα, κι έλεγα: Θά ‘ρθει απόψε απ’ τα νερά κι από τα δάσα.

Θά ‘ρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή, αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι και θα μυρίζει ήλιο και βροχή και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ, στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα, και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το «μπά» που μ’ έλεγε τρελόν πως είχες γίνει καπνός και – τάχας – σύγνεφα θαμπά προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ· κίνησα να σε βρω στο δρόμο – ωιμένα – μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ’ αγάπησα Κερά, που άκουγα διπλά τα βήματα μου! Πάταγα γω – στραβός – μεσ’ τα νερά; κι εσύ κοντά μου . . .

Γ. Σκαρίμπας

[epitheti]

έλεγα πως βαρέθηκα το σέημλες σελφπρομόσιον. ήταν αλήθεια; κουράστηκα στ' αλήθεια να σπρώχνω τα ποιήματα μου σα να είναι κάτι το εμπορεύσιμο; μπορεί. ήθελα μήπως απλά να τραβήξω την προσοχή; μήπως έθεσα απλά μια αντιφατική δήλωση σε ένα σελφπρομόσιον post γιατί ξέρω πόσο cool είναι να είσαι meta; μπορεί. θα συνεχίσω να κάνω ακρίβως αυτό; ναι, εννοείται πως ναι. γιατί; γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, γιατί με κάποιον τρόπο αυτά πρέπει να βγουν και να φύγουν από 'μένα.

και το μόνο που υπάρχει πραγματικά αυτή την στιγμή, είναι το δεύτερο μου zine, το ΜΙΚΡ�� ΩΔΗ Σ' ΕΜΑΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. δεν ξέρω πως να μιλάω ακριβώς γι' αυτό που κάνω, όμως ξέρω ότι αυτό το zine, είναι από τα σημαντικότερα ανοίγματα που έχω κάνει μέχρι σήμερα, όχι απλά σαν Επίθετη, κυρίως σαν Αλεξάνδρα. μέσα σε αυτό το zine χώρεσαν πάρα πολλοί άνθρωποι, πάρα πολλά συναισθήματα και ίσως το βασικότερο να είναι πως χώρεσαν οι στιγμές που έσπασα, ή οι στιγμές που οι δικοί μου έσπασαν, οι στιγμές που θέλησα να κλάψω γοερά στον ώμο κάποιου που μόλις γνώρισα, οι στιγμές που θέλησα καπάκια να τραγουδήσω καραόκε Ρουβά, οι στιγμές που όλα πήγαν σκατά κι εμείς είπαμε πως δεν πειράζει.

το βασικότερο είναι πως χώρεσαν όλα αυτά χωρίς καμία ντροπή και μετάνοια για το ποιοί είμαστε, τι κάναμε και τι είπαμε. γιατί το μόνο που είχε σημασία ήταν να είμαστε μαζί.

το ΜΙΚΡΗ ΩΔΗ Σ' ΕΜΑΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ θα είναι διαθέσιμο σε περίπου δύο εβδομάδες. θα δίνεται χέρι με χέρι. ενώ θα υπάρχει και σε κάποιους χώρους που θα ανακοινωθούν.

πολλή αγάπη και άπειρα ευχαριστώ στον Vasilis Georgoulas για το illustration του zine. απέραντη λατρεία σε αυτούς στο video.

[lets-keep-it--secret]

Ειναι 6 το πρωι..προφανώς δεν εχω κοιμηθεί για ακομη μια φορα. Μου λειπεις. Οπως παντα ενα κομματι μου λείπει αν δεν ειμαι μαζι σου, και ας προσπαθώ να προσποιούμαι οτι ειμαι ολόκληρη.

Ανάβω το ενα τσιγάρο μετα το αλλο χωρις να με ενδιαφέρει η δυσκολία που εχω να αναπνεύσω ή εκεινη η περίεργη ενόχληση στον λαιμό,οχι δεν προσπαθω να κανω κακο στον εαυτο μου...οχι συνειδητά τουλάχιστον απλα ειναι που...σε καθε τζούρα σε νιώθω λίγο πιο κοντα μου και τα χαρακτηριστικά σου που αρχισα με τον καιρο να ξεχνάω αρχίζουν να ξεθωριάζουν καθε φορα που ξεφυσαω λες και ο καπνος χτυπαει στο πρόσωπο σου και διώχνει την νοητή ομίχλη που δημιουργήθηκε με τον καιρό.

Πονάω, γιατι ποτε δεν κατάφερα να σε έχω..και ας σε έλεγα δικό μου

Πονάω, γιατί πάντα θεωρούσα πως το μονο που μπορώ να κανω για εσενα είναι αυτό..

Δεν δακρύζω πλεον ακους; το συνήθισα.

Συνήθισα να εισαι απών, και ας είσαι ακομη στην ζωη μου, καταλαβαίνεις;

Συνήθισα το σφίξιμο στην καρδιά και το μούδιασμα σε ολο το σώμα επειδή θα σε έβλεπα τυχαία στον δρομο με αλλη..

Αυτο που δεν θα συνηθίσω ποτέ ματια μου όμως ειναι το πως με κάνεις να ��ιώθω οταν είμαστε εγω και εσυ σε ενα γυμνό δωμάτιο μόνοι και ρημαγμενοι απο τις σκέψεις τις επιθυμίες και την ερώτηση " τι θα γινόταν αν...;" να παιζει σε λουπα στο κεφάλι μας και μονή μας επιθυμία....ενα φιλί

Εχουμε ζήσει τοσα πολλά κι όμως τόσο λιγα. ..

Καληνύχτα και να θυμάσαι, σ'αγαπώ

[to-hliotropio]

Τον άνθρωπο σου δεν τον ξεχνάς ποτέ...

-Γιαγιά , 25/12/18