abstract-notion

[abstract-notion]

Ουλαλούμ

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα, κι έλεγα: Θά ‘ρθει απόψε απ’ τα νερά κι από τα δάσα.

Θά ‘ρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή, αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι και θα μυρίζει ήλιο και βροχή και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ, στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα, και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το «μπά» που μ’ έλεγε τρελόν πως είχες γίνει καπνός και – τάχας – σύγνεφα θαμπά προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ· κίνησα να σε βρω στο δρόμο – ωιμένα – μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ’ αγάπησα Κερά, που άκουγα διπλά τα βήματα μου! Πάταγα γω – στραβός – μεσ’ τα νερά; κι εσύ κοντά μου . . .

Γ. Σκαρίμπας

[abstract-notion]

Παράκτιες παραφωνίες II

Δεν υπήρξα τίποτα παραπάνω

Από ένα απόκομμα της θάλασσας

Τυπωμένο στην ακτή

Να παραπαίω ανάμεσα

Σε λήθαργο και ήλιο

Το κορμί μου ξεφυλλίζοντας

Μέσα στα βότσαλα κρυφά

Πάντα ημιτελής και πάντα

Σύντομη σαν τη σκιά του ιστού

Που πλέκει στα βράχια η αλισάχνη.

[abstract-notion]

Παράκτιες παραφωνίες I

Θάλασσα γραμμένη στο χαρτί

Το κύμα εμποδίζεις να πλεχτε��

Πάνω στην πλώρη, στερεή.

Σαν τον αφρό, σαν την μελάνη

Πνίγεις τα λάθη και θυμάσαι

Την βρεγμένη άμμο

Και τα σπασμένα της κοχύλια.

[abstract-notion]

Δικάζεσθαι

Υπήρξα υπόλογη στα βιβλία που δεν επέστρεψα.

Καταδίκη ήταν η ντροπή μου.

Όχι στον κάτοχο, στην περιουσία, στην ηθική του

αλλά στις ίδιες τις σελίδες που μια φορά συνάντησαν

την άκρη του ματιού μου κι έπειτα ένοχες τυλίχθηκαν

στην άκρη του ραφιού.

[abstract-notion]

Ηλιοτρόπιοι Νείλοι

Υπάρχουν τρόποι πολλοί

στον ήλιο να πέσεις.

Μ' ορμή κωπηλάτη

τον εχθρό να εμβολίσεις

και στο δέλτα του Νείλου

ορθά να επιλέξεις

αν πίσω θα τρέξεις

ή μπροστά θα εκβάλεις.

[abstract-notion]

Κεραυνός εν αιθρία

Τιναζόταν η βροχή στο μέτωπό μου

σαν πρόκα που της λείπει το σφυρί

Παχιές σταγόνες ξερίζωναν τ' αστέρια

κι η γρίζα νύμφη ξέρναγε σιωπή.

Δύο παράταιρες κραυγές ξάφνου πιο κάτω πέσαν

στη μέση σπάζοντας μοναχικ�� βροντή

Δύο κορμιά στο υγρό τους δίχτυ αγκαλιαστήκαν

ώσπου τα δυό να γίνουν άφατη πληγή.

[abstract-notion]

Λεξικές συμπτώσεις

Ο ανέντιμος θυμίζει ανέτοιμο για το μεγάλο βήμα.

Το έντομο το έντρομο βλέμμα της στάχτης στα χείλη.

Το φως ένα πως ο ήλιος καίει το βλέμμα

Ο χρόνος τον πόνο που η λήθη απλώνει στο σώμα

Το πάθος το λάθος που σφυρίζει αιώνια

Το μένω με φεύγω χωρίς να πω ευχαριστώ.

[abstract-notion]

Κική Δημουλά- Γεγονότα

Μόνη, ἐντελῶς μόνη,

περπατῶ στὸ δρόμο

καὶ πέφτω πάνω σὲ μεγάλα γεγονότα:

Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση

ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό...

Σὲ λίγο ἡ νύχτα,

κρατώντας τοὺς ἀμφορεῖς τοῦ μυστηρίου,

τῶν ἰδιοτήτων της ἐπαίρετο,

ὅταν τὸ ρεμβῶδες μάτι της, τὸ φεγγάρι,

ἕνα ἀπρόδεκτο, λαθραῖο σύννεφο, πάτησε

καὶ τὴν τύφλωσε.

Τοῦ ἀτυχήματος τούτου

ἐπωφελήθηκε

κάποιος παράξενος κατάσκοπος

-τὸ μεσονύχτιο ὑποπτεύονται-

τὸ σύμπαν πυροβόλησε

καὶ τὸ ἄφησε ἀκίνητο...

Μετὰ ἀπὸ τέτοια γεγονότα,

τὸ γεγονὸς πὼς εἶμαι πάλι μόνη

παρελείφθη.

[abstract-notion]

Αποστάσεις

Νοητές, γεωγραφικές, διαστημικές.

Ξεκόλλησαν ένα κομμάτι μου και το σκόρπισαν στον τόπο γέννησής μου. Ένα άλλο το φυγάδευσαν έκει όπου μεγάλωσα μέχρι να ενηλικιωθώ. Μια μέρα προσγειώθηκα στη χώρα των σπουδών μου. Αρχή του πρώτου έρωτα βορειανοτολικά της δυτικής μου ακτής.

Χύθηκα παντού και πάτησα όπου μπορούσα -για όσο περισσότερο μπορούσα-. Πήγα μπροστά, πίσω, σημειωτόν. Εκκινήσεις και τερματισμοί. Άλλοτε βιάστηκα κι άλλοτε περίμενα να συμβεί αυτό που ποτέ δεν συνέβη.Το ευχήθηκα, το καταράστηκα, το ήλπισα, το απόδιωξα. Ώσπου το βρήκα --

και στο άφησα μέχρι να σε ξαναδώ.

[abstract-notion]

Στο ρολόι μου ήλιε σαν πέφτεις

τις ακτίνες γλυκά όταν σκορπάς

στον καρπό μου πεταλούδα γεννάς

και τον χρόνο της έτσι κατέχεις.

Δέσμια των δεσμίδων φωτός στα φτερά της

αναμέτρηση του απείρου γλυκιά

στο ολιγόστιγμο δέρμα το κορμί της φορά

δίχως να βλέπει να πετούν τα παιδιά της.

Γιατί πριν καλά καλά ανθίσουν στο μάτι

αποσπάσπασματα είναι σπουδαίας κραυγής ή

εκτελεστικά τελευταίας ρανίδας και μη

στο απρόσεκτο βήμα τυχαίου διαβάτη

σταγόνα σταγόνα όταν χύνονται.

[abstract-notion]

Αφιέρωμα

Στις στιγμές των ��ειρότερων λαθών μου

στο λογάριασμα του αθροίσματος του πεταμένου χρόνου

τυχαία μικρή μου αναπνοή

στην κάθε μέρα που με σώζεις

σ' ένα λιτό περπάτημα παρατημένο

στις χειρονομίες νόθης νύχτας

στο τίναγμα του κεφαλιού μιας άρνησης

που δεν χρειάστηκε να πω

γιατί μαζί με τον καφέ κατάπια όλες τις λέξεις.

[abstract-notion]

Γιάννης Ρίτσος - Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα- ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς. Μὴ μὲ ρωτᾷς. Δὲν ξέρω σοῦ λέω. Δυὸ παράλληλα φῶτα ἀπ᾿ τὸ ἴδιο κέντρο. Ὁ ἦχος τοῦ νεροῦ ποὺ πέφτει τὸν χειμῶνα, ἀπ᾿ τὸ ξεχειλισμένο λοῦκι ἢ ὁ ἦχος μιᾶς σταγόνας καθὼς πέφτει ἀπό ῾να τριαντάφυλλο στὸν ποτισμένο κῆπο ἀργὰ-ἀργὰ ἕνα ἀνοιξιάτικο ἀπόβραδο σὰν τὸν λυγμὸ ἑνὸς πουλιοῦ. Δὲν ξέρω τί σημαίνει αὐτὸς ὁ ἦχος-ὡστόσο ἐγὼ τὸν παραδέχομαι. Τ᾿ ἄλλα ποὺ ξέρω στὰ ἐξηγῶ. Δὲν τὸ ἀμελῶ. Ὅμως κι αὐτὰ προσθέτουν στὴ ζωή μας. Κοιτοῦσα ὅπως κοιμότανε, τὸ γόνατό της νὰ γωνιάζει τὸ σεντόνι- Δὲν ἦταν μόνο ὁ ἔρωτας. Αὐτὴ ἡ γωνία εἶναι ἡ κορυφογραμμὴ τῆς τρυφερότητας, καὶ τὸ ἄρωμα τοῦ σεντονιοῦ, τοῦ λευκοῦ καὶ τῆς ἄνοιξης, συμπλήρωναν ἐκεῖνο τὸ ἀνεξήγητο ποὺ ζήτησα, ἄσκοπα καὶ πάλι, νὰ στὸ ἐξηγήσω.

[abstract-notion]

Τίτλος, αν θέλεις τίτλο

Διάλεξα ανάμεσα σε εκείνους που καλύτερα

συνόψιζαν την έπαρση.

Την ιδιωτική μεταμέλεια της άνοστης γλώσσας.

Σηκωμένο κεφάλι, πηγούνι στον Θεό.

Κι έπειτα το ειρωνικό γέλιο με το στριμμένο γιλέκο

στη μέση σοβαρής απόφασης.

Μάτι αυτοπεποίθησης.

Μέτωπο σωστά φθαρμένο

από διαλεγμένες αυλακιές εκλεκτής σοφίας.

Το φρύδι περήφανα όρθιο

σα μπάρα άρσης βαρών σε αρασέ.

Κι εγώ να περιμένω στη στροφή

προμήνυμα δικαίωσης μιας πληγωμένης περηφάνειας.

[abstract-notion]

Βισλάβα Συμπόρσκα- Τέσσερις το πρωί

Η ώρα της νύχτας μέσα στη μέρα. 

Η ώρα του γυρίσματος από πλευρό σε πλευρό. 

Η ώρα για τους μεσόκοπους. 

Η καθαρή ώρα για το λάλημα των πετεινών. 

Η ώρα που μας απαρνιέται η γη. 

Η ώρα των σταγόνων από σβησμένα άστρα. 

Η ώρα του «τι κι αν μετά από μας δεν υπάρχει τίποτα». 

Μια άδεια ώρα.

 Άχαρη, στείρα. 

Απ' όλες τις ώρες η χειρότερη. 

Κανένας δεν είναι στα καλά του στις τέσσερις το πρωί. 

Κι αν άσπρα μυρμήγκια νιώθουν ωραία στις τέσσερις το πρωί 

– ας συγχαρούμε τα μυρμήγκια. 

Κι ας γίνει πέντε η ώρα αν σκοπεύουμε να συνεχίσουμε να ζούμε.

[abstract-notion]

��οια τιμή σηκώνουν εκείνοι

που πάνω απ το όνομά τους πέφτει

ασήκωτο το χρέος των στίχων;

[abstract-notion]

Στα κλειστοβλέφαρα των φυλακών 

τα μάτια που στο δάκρυ τους δονούνται 

σαν δήθεν άλογα να τριποδίζουν στη βροχή 

κι ο αέρας δυνατά να φέγγει στο κελί τους 

Πάνω στο χλωμιασμένο πρόσωπο της τέφρας 

η δοκός που ρέει απ’ το πνευμόνι στην άλλη του άκρη 

κι ο πεθαμένος που σφυρίζει στο κρεβάτι 

 Έτσι μικρά κι αβάσταχτα κυλούν οι νύχτες 

κι οι ζωντανοί επιμένουν να θυμούνται.

[abstract-notion]

Σε τι ωφελεί να περιμένουμε τον χρόνο;

Τα αστέρια αναρριγούν

ίδια σαν την πρώτη μας νεότητα

μετανιωμένα.