#adhd bez

[djangari]

Tattoo AU (Part 1/?)

I don't know the word punctuality, so here you got the first part [kinda unedited sorry] - 1650 words

Bez controls his station once again, ensuring everything he will need is prepared, sterile and in the correct position. Then he spins his stool towards the clock, looking at the larger pointer and realises that not even five minutes have passed since the last time he has done this.  

“Have you not taken your medication today, or what is going on with you?“ Vale sticks his head through the door, staring very annoyed at him. “No, of course I have taken it!“, Bez protests. He surely hasn’t forgotten to take his medication- Has he? He notices his foot tapping along to the tact of Last Christmas. - Did Luca leave on his bad Christmas playlist once again? They talked about that!- No, No, he can remember eating and then taking the pills with tap water, because he was too late to go in the kitchen and get a glass. It was important to be on time today. His regulars know he tends to be late for a few minutes and they don’t care so he hasn’t had to change yet but today is special. Today he has his appointment.  

Bez nearly sighs, as he remembers the beautiful brown curls, the soft looking plumb but thin lips, the brown eyes he could lose himself in for hours... 

Vale snaps in front of his eyes to get his attention back. Embarrassed, Bez stares up to him, eyes narrowing as he sees the smug grin on the other man's face. This doesn‘t means anything good- “Why don‘t you hang up the Christmas decorations? I want it to look nice here in time for the first of December and you don‘t have any clients for the next half hour. I checked with Luca.“ Hesitant, Bez glimpses over to the big stencil. He still needs to check if the print was successful and if every other of the three spare prints is good as well. “Your client surely will love it, when he comes in and everything already looks great.“ Sold.  

Energetic he stands up and goes on search for the storage boxes. “Migno has already brought the ladder into the waiting room.“, Vale calls after him. Bez is already too focussed on his new task to answer in any other way than simply giving him a thumbs up, while speeding towards the entry.  

----- 

Half an hour later, the plastic tree stands in the corner of the waiting room, overloaded with fairy lights and neoncolored Christmas baubles, the paper stars hang in the glass front of the store and Bez balances on the ladder, fighting with the quite ugly pine garland. It just doesn’t want to stay on the nails, where it belongs during winter times. With another frustrated snort, Bez stretches a little more, hopefully just enough to finally reach the last nail...  

“Just move the ladder”, Luca comments from behind the counter, where he stood the last five minutes and watched him struggle after saying goodbye to his last client of the day.  

“Or you could maybe help me instead of laughing, just a suggestion.” Bez bites back and goes onto his toes. Yeah, nearly there... 

The entry door swings wide open, and the bell Bez just hung up five minutes ago rings. “Oh, there you are”, Luca greets the new arrival. “I think you have to wait a minute, you see Bez is a bit busy right now.”  

Bez attention shifts when he hears his name, and he risks a glimpse down.  

There he stands... Those perfect curls, lurking out from under the red hat, nose and cheeks coloured in bright pink due to the cold outside, his slightly bitten lips hidden beneath the big matching red scarf.  

Bez loses balance and crashes down the short ladder, tearing down the garland with him. He lands onto his back, limps in the air, like a helpless beetle, and for a short moment the world blurs before his eyes. Black points dance in his field of view and cover most of it.  

He blinks once, twice, and then the world shifts back to normal, luckily without seeing double.  

Pecco- No, Francesco, he corrects himself- is only centimetres away from his face, examining him, eyes narrowed ever so slightly. Bez wonders how a human can look so pretty. Maybe he is no human. Maybe he is an angel, send from heaven to save him.  

Only after a few seconds of losing himself in those big lovely brown eyes, does he realize that he is in fact talking to him. “Can you follow my finger with your eyes?”, the angel asks him and moves said finger to the left and the right. Marco follows his instructions very willingly. “Okay, I think he might have a concussion.”, the angel says to a person standing on their right side. The giant sighs and grabs his head. “Of course he would manage to do that. Should we get him to the hospital?” His angel shrugs. “Would be best. Didn’t wanted to see my boss again before next week, but I could clock in for overtime and examine him. Quickest way to get in and out and additionally get the good drugs.” As his angel mentions it, Bez feels his head aching and pounding. “Why does the world turn?”, he mutters and moves closer to his angel until his head rests in his very comfortable lap.  

“Yeah, that definitely seems like a concussion. Do you help me to get him up?” Wait, what.  

Marco notices how his feet suddenly dangle in the air, without touching any ground. Confused he turns his head to look at Luca, who holds him close to his chest and moves towards the door. “Wait, no, we can’t go without the angel.” Laughing is audible, both from Luca and from behind him. Blushing, he realises Francesco stood behind him and supports his head, well now he also pets his shoulder. “Don’t worry, I’ll come with you. Someone needs to drive.” Luca still won’t stop laughing. So, Bez raises his hand and slaps him on the shoulder. “This is all your fault. If you would have helped me, I wouldn’t have fallen in the first place!”, he hisses, his head now a lot clearer. “If you hit me again, I’ll drop you.”, Luca warns him yet giggling between words. Marco pulls back to pout.  

They stop before the door, facing a problem none of them had considered. How they should open the inward-swinging door to walk through. And then lock it up. Migno said goodbye over an hour ago and Vale also excused himself a few minutes after talking with Bez to ‘pick up a friend’. Everyone who knows Vale knows that that is basically a code for ‘Marc just sent me a message, I need to pay him attention’. But nothing of this solves their problem in any way, because the point is, they aren’t here. Luca exchanges a look with Pecco, holding a silent discussion with the result that it is best for them when he hands over Bez and get the keys.  

Before he realises what is going on, Bez gets passed over like an oversized toddler. However, any protest dies as he leans his head onto Francescos shoulder and stares into his wonderful eyes. “Angel”, he whispers and holds a bit closer onto him. Francesco chuckles and grins at him as if he just found out a secret.  

All of a sudden, Bez remembers something. “We have to reschedule. Your tattoo. I prepared everything, but I can’t tattoo you like this.” “This was kind of obvious. And it's not a problem. I can certainly free up some time in my calendar soon.”, Francesco calms him down with his beautiful smirk.  

“Ok, I got the keys and I messaged Vale, can you two now postpone flirting until later and we get going? I have another client in about two hours, would be great if I would be back.” Luca closes in from behind and effectively manages to disrupt the conversation.

Francesco looks away, like he has been caught being naughty, just the slightest touch of red on his cheeks, while Bez wishes he could murder Luca with his glare. But sadly, the younger man doesn’t care, he walks right past them, holds the door open so Pecco can carefully carry Bez outside and then he turns the open sign, locks up the store, before he sits down in the driver seat of his car and waits until Francesco has arranged a surprisingly now very flustered Bez in the back seat and got in himself. He adjusts the rearview mirror, grins happily, starts the car and the radio begins to play.

Bez groans. How could he forget this. “Let's make a trip to the hospital.”, Luca says and parks out, all while the Jonas brothers da-dom-dom-dom away.  

I can’t deny what I’m feeling inside 

Nothin’ fake about the way you bring me to life 

You make every day feel like it’s Christmas 

Every day that I’m with you 

[grassja]

Kiedyś nienawidziałam planować.

Spontan, carpe diem i te sprawy.

Do momentu aż moje „cudowne ADHD” nie pokazało mi, że bez idealnego planu, którego skrupulatna realizacja napędza mnie do życia jak nigdy nic innego, nie jestem w stanie funkcjonować. A na pewno nie wydajnie, choćby w minimalnym stopniu.

Teraz żałuję tego jak niczego innego.

Chwilowo znienawidziłam planowanie. Nie chcę nic planować. A jednocześnie tak bardzo tego potrzebuję…

Swoją drogą wczoraj minęło mi 100 dni trzeźwości.

[dawkacynizmu]

czwartek 29/08

☪︎ podsumowanie

zjedzone — 1030 kcal

zabieram się wyjątkowo wcześnie za pisanie tego posta bo o tej godzinie zwykłam chodzić na spacer z psem ale jest zbyt gorąco i nie wiem co ze sobą począć :<

więc wybaczcie jak się rozpiszę

KILKA POSTÓW TEMU pisałam że pewnie na początku września pierdolnie upałem i co?? miałam rację, sprawdziłam dziś pogodę i zapłakałam, nienawidzę chodzić do szkoły w takich temperaturach, smażyć się na nagrzanym przystanku i wlec się z niego do domu czując jak dopada mnie udar słoneczny. dodatkowo ubiór...ja już miałam jesienne outfity w głowie, byłam skłonna kurtkę wyciągać!!

przespałam dziś budzik i mama mnie obudziła jakoś po 9 nie wiem w zasadzie czemu ale fajnie, jak byłam młodsza to czasem randomowo budziła mnie w wakacje mówiąc "zaspałaś do szkoły! " i patrzyła jak się budzę zdezorientowania&przerażona teraz jej chyba się znudziło. w ogóle to w nocy jakimś cudem kopnęłam samą siebie w dłoń, połamałam paznokcia i boli mnie cały palec 😐

zjadłam serek wiejski z owocami na śniadanie, zrobiłam jogę twarzy i jakieś ćwiczenia na lepszą posturę po wszystkim zabrałam się za pierwszy etap sprzątania. opóźniłam szafki gdzie były wszystkie moje przybory szkolne od czasów przedszkola, jakieś porwane bibuły, połamane kredki, gazetki, książeczki, naklejki. niektóre rzeczy sobie zostawiłam jak np linijki i okładki na zeszyty ale większość poszła do kosza. od razu po tym zrobiłam krótki trening z growwithjo takie tam chodzenie i około 14. nadeszła druga fala sprzątania. moją intencją na ostatni tydzień wakacji było dokładnie posprzątanie pokoju, rozłożyłam to sobie po trochu na każdy dzień... ale dzisiaj mój zryw produktywności był tak duży że ogarnęłam już wszystko xD starłam kurze, rzuciłam do prania szmatki do okularów i kosmetyczkę, wyrzuciłam mnóstwo niepotrzebnych rzeczy, poustawiałam wszystko na nowo na szafkach. zabrałam się też za biżuterię, pozbyłam się zerwanych bransoletek i naszyjników których nie chciało mi się już naprawiać. sprzątając znalazłam takie pudełko, nie wiem po czym, ale przerobiłam je na taką podkładkę na kolczyki? kiedyś miałam wszystkie wrzucone do jednego pudełka i znalezienie pary było niemal niemożliwe, szczególnie rano gdy się spieszyłam, tutaj są wbite w gąbkę jeden obok drugiego. znalazłam też taką zawieszkę z bransoletki którą dostałam od przyjaciółki w 5 klasie podstawówki, jest urocza i chciałabym ją jakoś zachować, próbowałam przeciągnąć to na prosty łańcuszek ale otwór jest za mały i nie dało rady.

zgłodniałam od sprzątania więc zjadłam wafle na słodko z twarogiem i dżemem, złapał mnie zjazd energii i niewiele już robiłam. jutro jadę kupić rzeczy do szkoły, przede wszystkim zeszyty bo mam ich zero, dosłownie zero. chyba że liczyć te które zamierzam po prostu kontynuować, z geografii na przykład mam ten sam od pierwszej klasy...i jestem na rozszerzeniu. i to nawet nie jest tak że nie robimy notatek podczas, robimy ale polegają na przepisywaniu podręcznika słowo w słowo 😶 czego nienawidzę, więc zazwyczaj po prostu nie notuje i uczę się z książki. jednym z moich sposobów na naukę jest właśnie skracanie materiału źródłowego do absolutnego minimum, jednej najważniejszej informacji i potem dopiero dodawaniu szczegółów. w tym roku planuję uczyć się odrobinę więcej...taki mój priorytet to matematyka, chcę zmusić się do słuchania na tych lekcjach (co jest w chuj trudne kiedy siedzisz z ławce z typem z adhd któremu nie kończą się tematy do rozmów i ciągle rzępoli ci nad uchem) przepisywać z tablicy wszystkie zadania które robimy na lekcji, wcześniej często tego nie robiłam bo nie umiem się rozczytywać po innych osobach za bardzo, nigdy nie wiem czy tam jest 1 czy 7 czy chuj wie co, no i robić mnóstwo zadań w domu. pewnie też sporo będę uczyć się z historii, jak co roku. to jest totalnie bez sensu bo nie piszę jej na maturze, dodatkowo jestem też na tyle kumata że mogłabym zdawać bez choćby otwierania podręcznika ale dostawanie dobrych ocen z tego przedmiotu daje mi taką satysfakcję 😰 pamiętam jak raz odbierałam sprawdzony sprawdzian od nauczyciela i usłyszałam "znowu 6?"i wyjebało mi ego poza skalę.

w każdym razie dalej manifestuję sobie przychylny dojazdom plan lekcji. i chyba pójdę jutro na jakieś lody. ja nie przepuszczę lodów z lodziarni, żaden fancy sklepowy lód nie dorównuje nawet tym najzwyklejszym z lodziarni, jestem ogólnie największą miłośniczką, jeżeli na świecie jest 10000 miłośników lodów to jesyem jednym z nich, jeżeli jest tylko 1 to jestem to ja, jeżeli nie ma ich wcale to znaczy że umarłam.

[pozartaa]

13.12.24 UTRZYMANIE WAG.I dzień 651. Limit +/- 2100 kc.al.

Wybrane posiłki:

Nie liczę kalori1 od: 156 dni

Hej, wczoraj wszystko poszło dobrze z jedzeniem i ogólnie ze wszystkim. Zaliczam dzień do udanych. Uff, udany dzień zawsze daje mentalny spokój. Ale już dziś nie pomijam żadnego posiłku.

***

Byłam wczoraj u psychiatry. Stwierdziłyśmy, że nie będę przerywać leczenia do wiosny. Zima to nie jest dobry moment na odstawianie leków.

Nie byłam u mojej doktorki niestety - bo jej nie było, ale ta sobie zdążyła o mnie przeczytać, a i tak zapytała czy ja nie mam ADHD i czy zawsze jestem taka energiczna. O ile mi wiadomo nie mam ADHD ale szczerze wam powiem, że czasami się zastanawiam - bo jestem zorganizowana i nie-zapominalska, pilnuje porządku, nie spóźniam się - dobrze zarządzam czasem i wszystko mam ogarnięte.

A jednocześnie szybko się nudzę, nie umiem usiedzieć nad jedną rzeczą, robię pięć zadań na raz i mam zerowa podzielność uwagi - do tego stopnia, że jak na czymś się skupiam, to nie słyszę że ktoś coś do mnie powiedział. Potrafię tak odpłynąć i później jest dość śmiesznie.

***

Byłam u kosmetyczki - nowe zimowe paznokcie.

Byłam też po drodze naostrzyć łyżwy. Otworzyli miejskie lodowisko. Uwielbiam jeździć na łyżwach i ciekawe jak będzie się jeździło bez 40-kilowej nadwagi. Ostatni raz jeździłam z wagą 95 i było "ufff-puff" a za mną rysy w lodzie jak norweskie fiordy (noo, trochę żartuje... Ale było ciężko). Łyżwy były tak tempe, że koleś ostrzył je 20 min.

***

Wieczorem wyskoczyliśmy z "małżem"na zakupy i już dziś spokój w zaciszu domowym. Jutro idę do pracy na noc. Powoli kończy się luz w domu i zaczyna się maraton w pracy.

Jeszcze wam pokażę coś fajnego. Kolega zamówił magnesy z logo klubu! A jak w temacie kotków jesteśmy to na koniec trochę kotospamu

Dobrej nocy wam życzę! Zimno się robi!

[myslodsiewniav]

Retrospekcja lub bycie dorosłą... A! I odkrycia nowych oznak ADHD :D

22 lipca 2024

Czasami - jak dziś - muszę sobie przypomnieć, że pisanie pomaga. Mi pomaga ułożyć myśli.

Chyba jestem w jakimś okresie catharsis: robiąc teraz, po 30stce, studia wracam do doświadczenia bycia studentką sprzed lat, gdy byłam ledwo 20-stolatką.

Z jednej strony po prostu pracuję i na takim najpłytszym poziomie odkrywam, że kurcze, naprawdę to lubię, że to nie jest tak straszne i przytłaczające tak bardzo jak pamiętałam. Że spokój w życiu osobistym zupełnie zmienia to doświadczenie, jego odbiór. Że wiedza jaką mam o sobie samej zupełnie inaczej pomaga zadbać o komfort nauki i zdobywania wiedzy.

A na głębszym poziomie teraz, gdy już mogę odetchnąć, bo chociaż wciąż jest problem z wpisami do indeksu to jednak mam teraz lżejszą głowę, oddałam wszystko co oddać miałam, zaliczyłam co było do zaliczenia, ewentualne braki chcę uzupełniać by dostać 5 z tych ostatnich 3 przedmiotów z których wpisu nie mam (z dwóch wiem, że dostanę 5, z trzeciego to nie wiem nic i nie wiadomo czy nie skończy się u rektora... Nie miałam ochoty o tym pisać w zeszłym tygodniu, ale DZIAŁO się, byłam tak mocno w to zaangażowana i zarazem tym przejęta, że nie mogłam się uspokoić na tyle by to spisać tak dla siebie, do pamiętnika, wszystko opisywałam w mailach do dziekanatu i wygadałam się w rozmowie z chłopakiem, który ma taką samą sytuację jak ja w związku z zaliczeniem tego przedmiotu... A teraz trochę żałuję, bo jak piszę tu, do pamiętnika, to ta rozkminka więcej spokoju mi daje).

Wrażenie mam pogłębione względem swojemu wpisowi sprzed tygodnia: jestem starsza, doroślejsza i też uczę się z kolejną generacją (studiuję w dużej mierze z Gen-Z), która bardzo jest uważna na emocje, na granice drugiego człowieka, na szacunek względem nich. Wśród tych młodych ludzi czuję się bardziej "u siebie" w kwestii tworzenia relacji społecznych i zarazem wiem, że do nich, moich osób z roku, też nie pasuję: jestem klockiem z innego zestawu, od innego producenta xD. Bo chociaż Gen-Z ogarnięte mają relacje i granice, to nie mają ogarniętych masę innych rzeczy (to nie zarzut z mojej strony, ani jakieś lekceważące patrzenie z góry - po prostu widzę, że to młodzi ludzie, którzy jeszcze popełnią masę błędów i nauczą się masy fajnych rzeczy o sobie i innych, żeby za 10 lat podobnie jak ja mieć świadomość, że są dojrzalsi, po prostu). Więc siłą rzeczy - znowu odstaję, znowu nie pasuję do grupy. I chociaż wiem - i to daję otuchy - że to bolesne uczucie niedopasowania, a przez to samotności, to też wynik ADHD, konsekwencja budowy mojego mózgu, faktu, że nie ogarniam płytszych relacji, bo dla mnie przyjaźń to zaufanie i pokazanie swoich brzydkich i bolesnych stron, a bez gotowości na tą otwartość po prostu nazwę relację "byciem znajomymi" - dla mnie między przyjaźnią, a koleżeństwem jest olbrzymi różnica, dla niektórych nie do ogarnięcia jak duża i jak dużą wagę przykładam do rozróżnienia tych nazw dla relacji.

W ostatnim półroczu (a teraz, gdy właśnie zrobiło się miejsce na oddech, bo już nie myślę gorączkowo o konieczności oddania prac zaliczeniowych) coraz mocniej dotyka mnie świadomość, że przez swoją traumę u progu dorosłości, przez lawinę wydarzeń następujących krótko po sobie, z których każde mogło być urazem do pracy na psychoterapii przez lata (i było), musiałam zamarznąć.

"Zamarznąć" w sensie metaforycznym oczywiście. Musiałam wysiąść z pociągu zwanego życiem - tak to sobie wyobrażałam zawsze, że życie to pociąg, który pędzi, jest w nim tłoczno, każdy mówi o swoich planach na życie, czuję ścisk, czuję ciśnienie, czuję psesję by też mówić o swoich planowanych stacjach przesiadkowych, osiągnieciach, a zarazem walczę o życie, a bodźców jest tak dużo, że jestem bliska krzyczenia z paniki, aż spontanicznie wysiadam na stacji, takiej ja ta ze Spirited Away:

Cicho. Bezludno. Spokojnie. Tylko szum wody i żadnej drogi, którą trzebaby podążać, żadnych oczekiwań czy presji. Po prostu możliwość wyjścia na tą bezludną przestrzeń i uwalniająca perspektywa braku potrzeby planów. Wystarczy być. Chociażby tam siedzieć tylko i cieszyć się brakiem hałasu, ludzi, ścisku... przy jednoczesnym poczuciu FOMO: że wszyscy pojechali dalej, beze mnie, że jestem sama i nie mam nikogo i nikt nie zauważy braku mnie.

OMG. Ile ja poczucia winy w sobie miałam - że nie daję rady jak wszyscy.

OMG, ile ja spraw wtedy "dawałam radę" dźwignąć, których ani moi rówieśnicy nie musieli wtedy, ani większość ludzi na świecie nie musi dźwigać. Przynajmniej nie w pojedynkę i nie jednocześnie... Ale tego nie dostrzegałam wtedy - wtedy miałam do samej siebie (i ofc do świata) żal, że nie daję rady, a inni ludzie ewidentnie dają radę! "Co jest ze mną nie tak!?" I tym tropem dochodziłam do szukania problemu w sobie: że faktycznie jestem do niczego, że jestem gorsza, że mniej zdolna, że nie dość mądra (a to była cecha, którą w sobie zawsze ceniłam - urody pewna nie byłam, ale uważałam, że mądra jestem, w tym, że masy rzeczy nie wiem i chcę się ich nauczyć), zła - fundamentalnie zła i skazana na to by po prostu za karę, "w pokucie" za to bycie złą osobą, po prostu mieć takie życie (dziękuję kulturo oparta na wartościach katolickich, super).

A teraz, w 2024 roku, WYRAŹNIE widzę i wiem, wyciągam wnioski z przeczytanych badań, z tego co wiem o sobie dzięki terapii, z tego jak teraz żyję, że... wysiadłam z tego pociągu i zastygłam w czasie by przeżyć. Że inną opcją było niewysiadanie z tego pociągu w którym od hałasu i presji PĘKAŁAM od środka, a to prowadziłoby do tego, że dziś by mnie tutaj nie było. Prawdopodobnie. Ale myślę, że tak by się to skończyło - ba! W tamtym okresie miałam próbę pożegnania się z życiem. I tak zbyt długo jechałam tym pociągiem, którego atmosfera mi nie sprzyjała. Zbyt długo narażałam się na ból i dyskomfort - powinnam była wysiąść wcześniej. Teraz to wiem, dzisiaj to wiem. Ech. Tak mi miło i tak kojąco wyobrazić sobie ten pociąg i stację, którą kiedyś sobie wyobrażałam, ale tym razem zmienić tą fabułę: tym razem, jako 35 letnia kobieta wyciągnąć dłonie do tej 21-24 latki, która siedzi sama, która nie ma pojęcia, tak siadomie, że uratowała sobie życie ostatkiem sił, a która zamiast być z siebie dumna, albo pozwolić sobie na słabość i na odpoczynek w ciszy, to czuje wewnętrzną złość i przełyka łzy goryczy wyrzucając sobie, że jest inna, gorsza, że nie potrafi znowu być "jak wszyscy", że chociaż chciała nadążyć to nie potrafi. Chciałabym usiąść obok niej, przykryć ją kocem i posiedzieć w ciszy, żeby nie czuła się tak samotna.

To niesamowite jak dużo dała mi i wciąż daje terapia. Jestem niewypowiedzianie wdzięczna Ani za tą jedną sesję, w której użyła innej techniki terapii niż zazwyczaj - gdy po omówieniu wspomnienia, problemu, kazała mi zamknąć oczy i świadomie poczuć siebie, tą z tamtego dnia, tą z gabinetu terapeutycznego, a potem w wyobraźni miałam się znaleźć w tym miejscu o którym tamtego dnia rozmawiałyśmy na sesji. I miałam zobaczyć tamtą siebie - tą, która wtedy cierpiała, i ją przytulić. I dać jej to, co mam w kieszeni, by nigdy nie czuła się sama. Byłam przerażona widząc to dziecko (bo wtedy omawialiśmy okres mojej komunii - we wspomnieniu znalazłam się na podwórkach za moim domem rodzinnym, w majowe popołudnie, kiedy wydarzyło się coś paskudnego ze strony mojej kuzynki - a gdy zobaczyłam siebie samą, NAGLE, tą 9-10 letnią mnie,na trawniku w tej czarno-białej sukience na ramiączkach w kwiatki, której nie lubiłam, a która była najbardziej 90' ciuchem ever), ale potem po prostu się rozczuliłam - myślałam, że nie lubiłam tego dziecka! A tym czasem, tamtego dnia, jakby przeniesiona wehikułem czasu do przeszłości, widząc samą siebie, wiedząc co się dzieje w głowie tej dziewczynki się totalnie rozczuliłam, przygarnęłam tego maluch i przytuliłam tak, jak wiedziałam, że tego dnia nikt jej nie przytuli. A ona przytuliła mnie. OFC na kozetce u psychoterautki się poryczałam ze wzruszenia - wiem, że to banalne i symboliczne nawiązywanie więzi z sobą, leczenie wewnętrznego dziecka, że to tylko taka gra wyobraźni, a jednak to była najbardziej prawdziwa podróż, której potrzebowałam bardziej niż sądziłam. I jak w mojej kieszeni pojawił się przedmiot - jak to mówiła psycholożka - to od razu wiedziałam co to jest. I oczywiście od razu podałam ten przedmiot dziewczynce, powiedziałam jej, żeby się nie martwiła, bo teraz ja zatroszczę się o jej bezpieczeństwo i zdrowie, a jeżeli będzie potrzebowała się ze mną skontaktować to... i podałam jej przedmiot z kieszeni. Gdy moja terapeutka pozwoliła mi wyjść z tego transu, tego ćwiczenia wyobraźni "zamknij oczy i podążaj za moim głosem", to poryczana jak bóbr i szczęśliwa, spokojna, krzyknęłam radośnie "dałam jej telefon!". Tak się cieszyłam, że ona może od tego momentu do mnie zadzwonić! A moja Ania wtedy się śmiała mówiąc "wiem, tak myślałam, że to będzie telefon, to całkiem oczywiste było". Ech.

No, piękne doświadczenie to było i zarazem niezwykłe. Od tamtego czasu lubię sobie przypominać, że te dziewczynki i dziewczyny i kobiety z przeszłości to JA. I że ta ja-z-teraz mogę do nich dostrzec i im pomóc.

Traktuję to jak ćwiczenie wyobraźni i jednocześnie narzędzie terapeutyczne: ja-z-teraz mam przestrzeń i możliwości unieść to co przygniotło mnie-z-kiedyś, więc mogę zajrzeć tam, gdzie ja-z-kiedyś w tamtym czasie nie potrafiła lub bała się zaglądać.

Piszę o tym, aby lepiej uchwycić to o czym mówię, kiedy dopada mnie raz po raz refleksja na temat okresu studiowania i w ogóle bycia studentką.

Teraz czuję się kochana, zadbana, bezpieczna. Owszem, są problemy, ale nie takie, których nie mogę rozwiązać lub chociażby pojąć ich struktury, oszacować gdzie szukać pomocy w ich rozwiązaniu.

Tak, budzi mnie czasem strach, gdy myślę o tym, że nie mam mieszkania i raczej mieszkania mieć nie będę - marzenie o swoim kawałku przestrzeni z każdym rokiem robi się coraz bardziej odległe. Ale teraz przestaję to widzieć jako swoją życiową porażkę: ja nie miałam nigdy możliwości i szans by mieć mieszkanie. Nie miałam wiedzy i świadomości, nie miałam wsparcia, ani bezpieczeństwa. A obecne problemy to pogłębiające się problemy systemowe - to nie moja wina. Chcę coś z tym zrobić, ale najpierw muszę zadbać o swoje bezpieczeństwo finansowe, a aby to zrobić muszę zadbać o edukację i utrzymanie work-life-balance. A to trudniejsze niż brzmi.

Dzięki mojemu chłopakowi/narzeczonemu (mam z tym problem - to fajne, że jest narzeczonym, ale czy narzeczony już nie jest chłopakiem? Dla niego to big deal, a dla mnie synonimy. Ze względu na niego staram się pilnować by nazywać go "narzeczonym", ale i tak czasem wymsknie mi się czasem per "chłopak" i zawsze słyszę w żarcie, że go degraduję. xD A jeżeli narzeczony nie jest chłopakiem to mam rozumieć, że to nazewnictwo jest tożsame z levelem postaci? Zaczynasz jako akolita, potem jesteś giermkiem, a potem możesz zostać krzyżowcem lub mnichem? W ten sam sposób mamy chłopaka/dziewczynę, narzeczonego/narzeczoną i męża/żonę? Bo w sumie teoretycznie w obydwu przypadkach powinno chodzić o zdobyty exp xD) czuję bezpieczeństwo. Przewidywalność - nie mylić z nudą! - w związku to coś pięknego! Coś fantastycznego! Dzięki temu mam tyle przestrzeni na rokminy i na projekty twórcze.

No i właśnie...

Dzięki życiu jakie tworzę z moim narzeczonym, którego nie mogłby być, gdybym nie trafiła na terapię, nie zdiagnozowała w międzyczasie ADHD, nie przeżyła tylu trudności w rodzinie, bez tego co jest teraz w życiu prywatnym i w partnerstwie nie byłoby przestrzeni na zaczęcie tych studiów.

A bez tych studiów nie przerabiałabym tego co przerabiam teraz.

A przerabiam BARDZO WYRAŹNE dostrzeganie tego, że nigdy nie chodziło o to, że byłam zbyt zła, zbyt głupia, zbyt mało zaradna. Że różne zawalane przeze mnie rzeczy to faktycznie był wynik mieszanki młodego wieku, pierwszych błędów, nieleczonej depresji, ADHD i NADMIARU obowiązków. Te wszystkie czynniki, plus brak fundamentalnego bezpieczeństwa (finansowego, emocjonalnego) to było jak.... ech, to było tak, jakbym próbowała (i moli bliscy pr��bowali) wydestylować moich kilka cech: zaradność-ponad-wiek, kreatywność, mądrość wynikającą z ciekawości. I zupełnie przy tym zasłaniali sobie wszystko co niewygodne: jeżeli jestem mądra i ciekawa, mogę z zapałem gadać godzinami o tym czego się nauczyłam ucząc się do sprawdzianu, ale do domu z tego sprawdzianu przynoszę 2 to ewidentnie oznacza, że kłamię, że się uczyłam i zawodzę oczekiwania, więc muszę uczyć się więcej - zamiast szukać innego rozwiązania tej sytuacji i to w przyczynach o których zresztą mówiłam: że gdy mam odpowiadać stresuję się tak bardzo, że mam pustkę w głowie (a potem piszę sprawdziany za siebie i nienauczone koleżanki - ja dostaję 2, a one 5 i nikt w tym nie widzi problemu oprócz mnie, nauczyciele nie wierzą, że mój brak regularności w nauce może owocować pracą na 5, o co jestem call outowana na lekacjach - "skąd to przepisałaś?" słyszę od polonistki, która oceniała pracę, którą bardzo fajnie mi się pisało, bo to był w zasadzie fanfic do "Dziadów cz. II" i miałam z tego fun... Każe mi wymieniać na forum milczącej klasy jakie książki prywatnie czytam, bo ona nie wierzy, że mogłam sama z siebie czytać Mickiewicza, mam pustkę w głowie, ale wymieniam... Czuję się zawstydzona i wyszydzona, celem tej sytuacji było "obnarzenie" faktu, że zdaniem polonistki nie czytam wcale, bo popełniam błędy ortograficzne i fleksyjne, których ona nie uznaje za objawy dysortografii... Gdy wymieniam co ostatnio czytałam pani psor zaczyna się śmiać kpiąco, a razem z nią niektóre osoby z klasy - bo czytałam, zgodnie z prawdą, "Park Jurajski III", co być może brzmi niedorzecznie, jakbym udawała, że film jest książką, ale dostałam serio taką książkę w prezencie na urodziny od mojej koleżanki z ławki... całe szczęście ona się nie śmieje, ale też nie staje w mojej obronie potwierdzając, że tą książkę sama mi dała... Przychodzę do domu i opowiadam o tym mamie, która wcześniej sprawdzała tą moją pracę, której autorstwo zostało wzięte w wątpliwość, która wie, że nie da sie mnie odlepić od książek... i mama robi co może: ta akcja sprowokowała mamę by wybrać się ze mną do poradni po opinię. Polonistka nie chciała dać mi skierowania, bo upierała się, że akurat moje błędy wynikają z lenistwa... skierowała inne osoby z klasy, oni wrócili z negatywną opinią, a ja przyniosłam papier z opinią pozytywną... )

Ech...@pantokratorka mówiła mi, że teraz w szkole takie akcje jak ta z polonistką by nie przeszły.

Jakby nie było: byłoby łatwiej żyć wiedząc to, co wiem dzisiaj. Że błędy popełniam i będę popełniać, nie ważne jak będę się starała. Po prostu mój mózg nie uznaje takich "błahostek" jak ortografia za istotne i już. I zarazem ten sam atypowy mózg ma silne poczucie sprawiedliwości tj. skówka może być skuwką, ale też skófkom lub skufką i zupełnie tego nie dostrzegę jeszcze przez tydzień (no jak chcesz zrozumieć co napisałam to zrozumiesz, nie? - tak myśli mój mózg, close enough) o tyle wystawienie 5 osobie, która ściągała i 5 osobie, która nie ściągała jest dla mnie jak obraza, naruszenie norm społecznych i nie mogę tego przeżyć. ADHD.

Kolejna rzecz? I to taka o której nie wiedziałam, że jest big deal - po prostu myślałam, że raczej WSZYSCY, WIĘKSZOŚĆ SPOŁECZEŃSTWA ma jak ja w tej kwestii i odchyłem od normy jest właśnie inne podejście. Otóż czytałam ostatnio wątek rozmowy o tym, że osoby z ADHD i na spectrum autyzmu mają "problem z szanowaniem autorytetów" - samo wyrażenie dla mnie brzmi, jak jakiś klasistowsko-konfucjański zarzut ideologiczny. Co to znaczy? Ja faktycznie: nie uważam, żeby moim "autorytetem" miał być np: człowiek będący rasistą lub seksistą, nawet jeżeli ma bogaty dorobek akademicki lub inne cechy, które mogły by go stawiać na piedestale. Ale szanuję autorytety. Swoje, zgodne z moimi poglądami i wartościami. Co więcej jestem przeciwna tej dawnej idei, że z marszu na wyjątkowy szacunek zasługują ludzie starsi wiekiem, wobec których ten szacunek miałaby wyrażać poprzez służalczość. To mnie bardzo wkurza i jestem gorącą przeciwniczką takiego podejścia.

Niemniej moim zdaniem na szacunek ZASŁUGUJE każdy człowiek. Nie ważne czy jest autorytetem czy nie.

I dlatego mam problem z frazą, że objawem ADHD oraz spectrum autyzmu jest "problem z szanowaniem autorytetów". Bo to brzmi, jakbyśmy byli jakimiś rebeliantami, którzy nie szanują nikogo, sex, drugs and rock'n'roll. A tu właśnie chodzi o to, że mamy problem, gdy ktokolwiek NIE SZANUJE innych ludzi lub oczekuje okazywania tego szacunku tylko wobec wybranych ludzi.

Ha!

I co się okazało? Że to właśnie ADHD&Autysm thing: nie tyle jest to "problem z szanowaniem autorytetów" - tak to jest postrzegane przez niektórych neurotypowych. Mózgi atypowych nie uznają idei tego, że mieliby istnieć równi i równiejsi: wszyscy jesteśmy wartościowi, a idea traktowania kogoś "lepiej" tylko dlatego, że wg. społeczeństwa jest autorytetem w swojej dziedzinie jest dla nas o tyle zaskakująca, co nosząca znamiona niesprawidliwości: bo człowiek bardziej lub mniej uprzywilejowanych, o większych czy mniejszych możliwościach po prostu podjął inną decyzje lub szereg decyzji, ma wiedzę czy inne cechy, które mu/jej dodają autorytetu, co oczywiście doceniamy i czego nie negujemy. Po prostu fundamentalnie nie zgadzamy się z pomysłem, że takiej osobie miałby się należeć "większy" szacunek lub podziw niż innym ludziom. Ot co. Takie decyzje moga być też dyktowane naszymi subiektywnymi wartościami (tj. tym co cenimy w innych ludziach, w życiu), ale nie ogarniamy hierarchi "szacunku wobec ludzi" dla samego szacunku, gdy ktoś po prostu wyraża się o innych ludziać z brakiem szacunku. Mam nadzieję, że to dobrze ujęłam.

Mega ciekawe, że to kolejny raz cecha ADHD i że wcale nie jest to domyślny sposób postrzegania świata większości ludzkości (atypowych jest 40% na świecie) - nie wiedziałam, że ludzie mają inaczej. Tj. wiedziałam, ale bardziej kojarzyłam to z ideą konfucjonizmu lub patriarchatu na zachodzie. A tu się okazuje, że to myślenie dla 60% ludzkości jest po prostu "domyślne", w "ustawieniach fabrycznych", a dla mnie samej jest oznaką braku postępowości i opresji.

---

W zeszłym tygodniu byłam na spotkaniu. Takim w sprawie możliwości rozwoju. Byłam jedyną osobą fizyczną na spotkaniu zorganizowanym dla zaciekawionych programem wsparcia osób w moim województwie. Reszta osób to reprezentanci organizacji pozarządowych: stowarzyszeń, fundacji i innych inicjatyw obywatelskich, a także urzędów, uczelni wyższych, szkół, instytucji szkolących, obiektów kultury, muzeów.

Poszłam tam w myśl "nie wiem, ale się dowiem" - miało być wprowadzenie do tematu wsparcia, nakreślenie jakie są możliwości, co zrobić by dofinansowanie dostać. Chciałam się po prostu dowiedzieć czy mam szanse na coś w ogóle. Podczas przerwy kawowej dałam znać swojej przyszłej wspólniczce xD - więc na drugiej części spotkania już byłyśmy we dwie, jako jedyne przedstawicielki osób fizycznych na sali wykładowej. Wtedy już przeszliśmy do praktycznych ćwiczeń z tworzenia projektów. Jakieś 2h pracy.

Bawiłam się świetnie. Dużo się dowiedziałam.

Ale zaskoczyło mnie to, jako feedback dostałam. Otóż zdaniem uczestników szkolenia, a więc doświadczonych organizatorów wielkich festiwali, artystów, aktorów... ich zdaniem byłam najbardziej kreatywną osobą na sali i upierali się, że daleko zajdę. Serio. Mi tam pikawa niemal wyskakiwała z piersi, bo czułam się jak... osoba, która nie miała latami nic oprócz przekonania, że jest mądra i zaradna, ale która w życiu akademiskim miała porażkę za porażką. A teraz wykładowcy z ASP mi mówią, że są w szoku, że nie jestem absolwentką ASP, albo, że nie pracuję kreatywnie.

I po przetrawieniu tego całego ogroma ciepła i komplementów (ale też merytorycznej krytyki) WIDZĘ, że mając te dwadzieściakilka lat, mając depresję, będąc obciążona wręcz lawinowo traumatycznymi doświadczeniami, tak się spaliłam, sparzyłam, tak straciłam wiarę w to, że moja sztuka jest wystarczająca, że sama ją opuściłam - bo to było ZBYT MOJE i ZBYT BLISKIE, ZBYT UKOCHANE by znowu się na tym polu zawieść (a w tamtym czasie się wciąż i wciąż zawodziłam), by złamać sobie serce ten najgłębszej i najszczęśliwszej części mnie, jaką było tworzenie: malarstwo, fotografia, media. To było chronione miejsce "nie ruszaj, nie patrz tutaj, nie uderzaj w to, bo zbyt dużo dla mnie znaczy bym mogła przyjąć zniszczenie i tego kawałka siebie, nawet tu nie patrz, bo boję się, że jak tobie tą część pokażę to niespodziewanie w nią uderzysz, a to jestem tak bardzo JA, że po prostu się załamię". Wolałam odejść od tego dla bezpieczeństwa. Zresztą, musiałam najleprw posklejać swoją zgruchotaną psychikę by móc w ogóle mieć przestrzeń na coś twórczego.

Trwało to dekadę.

A teraz wracam i widzę, i słyszę, że to nie było tak, że sobie wymyśliłam, że jestem dobra. Ja jestem dobra. Bardzo. I to widać.

Po tym spotkaniu po 1 - prowadząca na zakończenie nagrodziła mnie brawami, jako najbardziej kreatywną osobę na warsztatach. Dostałam owacje.

Po 2 - na sali była przedstawicielka mojej uczelni. Gdy pracowaliśmy grupowo sama doszła do wniosku, na forum grupy, że ona jest dobra w drobiazgowych rzeczach, w zapewnianiu zajebistej papierologii, ale jest słaba w kreatywnym myśleniu - przez co widzi, że jej uni traci kasę, bo ona nie ma pomysłu jak można by o coś zawnioskować. Wtedy rzuciłam, że polecam się (jeszcze na długo przed tymi feedbackami i oklaskami - po prostu spontanicznie się odezwałam), że studiuję u niej na uczelni i obecnie szukam pracy. To był trochę spontan, trochę żart, trochę wykorzystana przeze mnie okazja do autoreklamy w gronie osób, które pracują tak, jakbym ja chciała pracować. Dlatego totalnie mnie przyprawiło o atak serca, gdy po zakończonym spotkaniu ta pani podeszła do mnie, przeprowadziła na szybko rozmowę kwalifikacyjną, poprosiła o mój e-mail, o telefon, obiecała, że porozmawia z rektorem i się do mnie odezwie z propozycją pracy.

Po 3 - potem podeszły do mnie jeszcze dwie panie. Wychodząc z budynku dostałam zapewnienie chęci współpracy, gdy już założę działalność, a także... propozycję pracy-marzenia. Wnętrzarstwo. I zarazem nowe media. I zarazem sztudia audiowizualna. I zarazem wszystko miałoby być wystawiane w jednym z najpiękniejszych zabytków w Polsce. Myślałam, że zacznę piszczeć ze szczęścia, bo MARZĘ o takiej pracy! MARZĘ! Nie wiem czy to wypali. Nie wiem. Ale znaczy dla mnie to TYLE, że po zajęciach po prostu do mnie podeszła osoba reprezentująca ten obiekt kultury i złożyła tę propozycję nie mają pojęcia w zasadzie, że ja wiem jak w architekturę, bo na tym spotkaniu nawet się nie zająknęłam na ten temat. No po prostu... SZOK. Serio, razem z tą "zleceniodawczynią" (bardzo entuzjastyczna osoba, bardzo spontaniczna) niemal zaczęłyśmy skakać na korytarzu ze szczęścia, że znalazłyśmy właściwe osoby. Od razu kresliłyśmy w wyobraźni co zrobić i gdzie zrobić! Tak bardzo chcę to robić, że nie zważałam na cenę. Dzięki borowi za moją przyszłą-wspólniczkę, która rzeczowo ochłodziła moje zapędy i od razu przeszła do konkretów: kiedy? Za ile? Jaka powierzchnia? Ile mebli? Jaki materiał? Jaki styl? No i zaczęły się negocjacje :D Nie mogę się doczekać aż ta pani zadzwoni. <3

I wracałam do domu myśląc o tym, jakie to niesamowite - gdyby nie to, że zaczęłam studia bym w ŻYCIU nie poszła na to spotkanie, myśląc, że żadna ze mnie artystka i że nie należę po prostu do tej grupy, nie mam uprawnień, praw, wiedzy, pomysłów, kapitału kulturowego.

Tym czasem ja się inkupowałam jakby całe życie, by być na tych studiach i by pracować tak, jak pracują osoby, które były ze mną na spotkaniu.

Wzrusz.

Nie wiedziałam.

Nie wiedziałam, że to mam. To znaczy wiedziałam tak na poziomie świadomym, że potrafię i jestem spoko jako osoba dowożąca organizację rzeczy, że jestem odważna, że mam wiedzę, ale gdzieś w środku czułam, że nie spełniłam społecznych norm, reguł, rytuałów przejścia by móc tam należeć. By móc uczestniczyć w takich spotkaniach lub pracować w ten sposób. Wiem, że to tylko papierek i tylko symbol. Ale studia i wykładowcy mnie upewnili, że to co mam, ta wiedza, jest wystarczająca by móc chcieć się starać o taką pracę.

Ech.

Jeszcze raz: dumna z siebie jestem w opór. I wzruszona.

Ale bardzo takie spotkania mnie męczą

---

Mój tata miał urodziny. Oznacza to, że kolejny weekend spotkałam się z moimi krewnymi i jeszcze przez tydzień trawiłam tę sytuację z babcią... Ech... Opiszę to później bo to też wpływa na to, jak teraz postrzegam ten moment w życiu

[plutos33child]

Old photo.

Diary note...

Dla mnie wygląd i moje ciało, to projekt. Tak je traktuję. Czuję się jak rzeźbiarz.

Pierwszy raz zrozumiałam, że wygląd dla ludzi jest ważny gdy dostałam bardzo silnego trądziku dość wcześnie bo w 4 klasie podstawówki. Przed, ze względu na wygląd (nie rozumiałam, że odbierają mnie jako bardzo ładną). Przed chłopcy byli mili, po miły był tylko jeden który sam był poniżany bo był bardzo niski i drobny. Bardzo szybko się wszystko odwróciło i zaczęto mnie dręczyć tylko dlatego, że chorowałam na wizualną chorobę i wolałam czytać książki w kącie szkolnego korytarza. Do dziś uważam, że książki mnie uratowały. Zabawne było doświadczenie gdy do tego doszły okulary. Czułam się brzydka, chowałam się. Aż w gimnazjum, pewna dziewczyna zobaczyła mnie przypadkiem bez okularów. Powiedziała, że powinnam odsłonić oczy poprzez użycie soczewek kontaktowych. To od nich zaczęłam długą drogę progresu. Pamiętam wakacje z gimnazjum do liceum. Wyglądałam już nie do poznania i przypadkowo wpadłam na chłopaka z podstawówki. Tego który był dla mnie miły do czasu choroby. Teraz bezczelny chciał się umówić bo znów mu się podobałam. Nigdy nie zapomnę satysfakcji gdy mogłam go z lodowatym spojrzeniem wyjaśnić. Wyjaśnić, że gnębił mnie bo byłam brzydka, a teraz chce się umawiać. Kazałam mu spierdalać bo nie dorasta mi do pięt. Uciekał z podkulonym ogonem, jak mają w zwyczaju gnidy bez honoru.

Wygląd, pretty privilege, teraz z tego świadomie korzystam. Wciąż progresując. Siłownia, micha, dopasowane ubrania, makijaż, dobre kosmetyki pielęgnacyjne, botox, wypełniacze ust, niedługo permanentny makijaż brwi aby jeszcze bardziej zbliżyć się do wyglądu Instagramowych gwiazdek z zachowaniem szlachetnych rysów którymi obdarzyła mnie natura. I niesamowicie bawi mnie teraz to jak ktoś napotyka moją twarz i próbuje mnie na jej podstawie ocenić jako płytką jak sadzawka idiotkę. Wtedy zaś wchodzi moje ADHD i spektrum autyzmu, i IQ na poziomie ponad 130 pkt. Moje specjalne zainteresowania i encyklopedyczna wiedza z szerokiego zakresu. Styl bycia kumpeli z podwórka, czarny humor i empatia której nie potrafię pohamować.

Dysonans poznawczy.

[mikoo00]

E jednak spoko jest ta terapeutka

Chyba faktycznie mam czarno białe myslenie

Poczuje się odrzucony i już w glowie się przestawiam że nienawidze tej osoby widze same wady

A potem jak mi przejdzie to nie chce jej porzucac

Emmmmmmm

No ale dziś spoko było na terapi powiedziałem wszystko co chciałem Pochwaliła mnie ze juz lepiej sobie radzę z emocjami No i ze robie postępy Też powiedziała że lepiej na ten czas odpuścić studia i szukać czegoś na własną rękę by się rozwijać Pytała się czy w pracy jest możliwość awansu A ja ze tak ambicje mam i chęci 😉 Fajnie ze ona widzie we mnie potencjał też hihi ze stać mnie na więcej

Dowiedziałem się że śmiało mogę mówić na grupie jak czyjeś zachowanie mnje zaniepokoi więc spoko Niech uważają teraz 😈

A i jeszcze poruszyłem temat leków Blmyslaem ze mnie skrytykuje za to że na własną rękę zmieniam dawke tak się nie powinno robic Ale nie bo mam poprzednią receptę skutki uboczne były zbyt silne przez to ze nie brałem wgl 150mg trittico bralem już po paru mies

No i też taka nie bardzo przekonana była co do decyzji przypisania mi lęku na bordera bez diagnozy Uznała ze ta psychiatra mogła mnie już zdiagnozowac w glowie xdd

Troche się nie dziwię bez powodu się nie idzie i nie mówi że się coś się podejrzewa Opowiedziałem wskrocie o mich problemach na bani

No ale z drugiej strony z jakiegoś powodu robi się testy psychologiczne No nie? Podobne objawy mogą być spowodowane zaburzeniami lękowym cptsd dda depresją ADHD także No nie zbyt profesjonalne podejście ale jakby leki nie pomagały albo szkodziły to mam zgłosić i mogę za miesiąc udać się na konsultacje Poczekam tak z 2/3 tyg zobacze jak one wpływają na mnie i wtedy zdecyduje

A nosz jestem szczęśliwym trafem i faktycznie diagnoza słuszna i leki dobre XDDD w co wątpię Szansa jedna na milion

[kostucha00]

16 Kwietnia 2024, Wtorek🌷:

W sumie nie powiedziałam czemu nie ma już u mnie tych "klasycznych" rozpisek z rodzaju kalorie/sen/nauka itd., więc spieszę z wyjaśnieniami, bo może kogoś to interesuje (a może nie xD) — nie mam do tego głowy. Mam tak strasznie dużo rzeczy do zapamiętania (tj. leki do wzięcia pierdyliard razy dziennie, które jak mi się skumulują to tabletek w porywach łykam prawie 30 dziennie, rzeczy których nie mogę jeść, albo które już wprowadziłam i jak to oceniam itp) i jakbym do tego miała jeszcze prowadzić jakieś inne statystyki to bym chyba zwariowała. Na razie Edzio się nie wychyla, może czasami wyściubia nosa ze swojej nory i zaczyna mi się dobierać do tyłka, ale trzaskam go po łapach zanim wyciągnie centymetr krawiecki i cmoknie że przytyłam. Bo w istocie, przytyłam — 2 kg. To znaczy, suma summarum przytyłam 2 kg, bo najpierw po Proverze (NIE BIERZCIE TEGO GÓWNA) waga skoczyła mi aż do 48,5 (wzrost o 4 kg) ale po zmianie leków zeszłam do 46,5 kg. I myślę że nie odwaliło mi tylko dlatego, że psychicznie przygotowałam się na 5 z przodu, więc jakieś marne 2 kg na razie średnio mnie obchodzą. Pewnie zaczną, ale dopiero po maturze. Zabawne że Edzio był problemem zastępczym spychającym wszystkie syfy związane z domem, szkołą i nieleczonym ADHD na boczne tory, a teraz jest dokładnie na odwrót — ze stresu jaki generuje recovery uciekam w wir nauki i przejmowanie się wszystkimi domowymi problemami, na które nie mam żadnego wpływu.

Na chwilę obecną wiem że na następny okres (który wypada mi idealnie na matury) nie biorę placebo tylko jadę z dwoma opakowaniami pod rząd — dzisiaj macica tak mnie znokautowała że wystarczył głupi deszcz żebym dostała migrenę. (A było już tak pięknie — całe 8 dni bez ataku... Dobrze że to mój ostatni "bananowy" dzień, bo jakby był pierwszy to właśnie w bananach bym szukała przyczyny, a tak mogę już odhaczyć już dwa produkty jako nieszkodliwe. Jutro zaczynam z fermentowanym nabiałem). Znalazłam Ketonal, w końcu miałam czas poszukać bo nie poszłam do szkoły. Na upartego bym mogła, ale nie uśmiechałoby mi się chodzić do łazienki co pół godziny. Nawet leki przeciwkrwotoczne nic nie dały, jutro też pewnie będę musiała sobie odpuścić.

Za to odpuścić nie będę mogła sobie korków z matmy i "bilansu" u lekarza — czy tylko dla mnie to największy idiotyzm świata? Dlaczego ktoś tak bardzo chce się oszukiwać że pielęgniarka siedzi w szkole dłużej niż 3 godziny w tygodniu i cokolwiek robi? Byłam u niej chyba 3 razy w życiu, właśnie na tych bilansach i teoretycznie trzeba je było zanieść do lekarza ogólnego do podpisu i odnieść z powrotem do szkoły, ale nigdy tego nie robiłam. Teraz trzeba bo inaczej nie wydadzą mi świadectwa. No ale błagam, to "badanie" nawet nie udaje badania, sama wpisuję ile mam wzrostu, wagi, czy mam wadę wzroku itp — jedyne co babka robi to mierzy mi ciśnienie. Po co to w ogóle istnieje? Jakiś komunistyczny zwyczaj czy co?

A, no i muszę odebrać wyniki badań Nicolasa (czy raczej zadzwonić i spytać czy już są do odbioru) i odebrać dowód bo już jest gotowy. Jutro się nie ogarnie, ale w czwartek albo piątek byłoby dobrze, szczególnie że chciałabym od razu pójść do banku i założyć sobie konto.

(Czy wszystkie koty siadają na oparciach kanap?)

(Nie pytajcie nawet czemu mam kanapę odwróconą siedzeniem do ściany, sama też się nad tym zastanawiam)

[submergedinmadness]

vent zainspirowany pinterestem część 3

od kiedy byłam mała byłam raniona czy to przez ojca czy mamę czy ludzi w szkole można by tak wymieniać i wymieniać w nieskończoność. jestem aktualnie w psychiatryku i mam robione diagnozy, na adhd, dwubiegówke i chyba jeszcze mi zrobią na ptsd, to wszystko (poza adhd) to jest to czym jestem. mam tak na 99.9% dwubiegówke a jako, że jest to zaburzenie osobowości to po prostu jestem chora, moja osobowość to choroba. jestem stworzona przez rany, które mam i jeśli dostanę diagnozę to przez chorobę, która dosłownie decyduje kim jestem danego dnia. nienawidzę siebie, niby wiem, że wszyscy są ukształtowani przez swoje doświadczenia, ale ja jestem ukształtowana przez rzeczy, które można by było pominąć, można by było je zrobić inaczej. jestem mną, ale nie jestem zależna od siebie, jestem zależna od moich traum i chorób. jednego dnia mogę być spokojna i wtedy czuję się najbardziej sobą, ale większość czasu jestem albo w depresji albo w mani, a to nie jestem ja, w sensie jestem, ale nie jestem osobą, która może kontrolować to co robi. mam zdiagnozowaną psychozę i to też zmieniło to kim jestem. od kiedy ją mam (czyli od około 3 lat), ona też mnie kontroluje. czasami nie widzę swojej twarzy co dosłownie sprawia, że nie jestem sobą, czasami dysocjuje, czuję się odcięta od rzeczywistości i działam inaczej niż bym działała w ,,realnym" świecie, wtedy po prostu nie czuję się sobą. jakbym była po prostu zlepkiem moich chorób, traum i tyle. zostałam tak stworzona, jestem nikim bez swoich ran i chorób

[kasja93]

Siemanko!

Dziś jest dobry dzień. Mimo, że czuje lęk przed poniedziałkową rozmową z niemiecką kasą chorych… Cokolwiek bym nie powiedziała i tak będą przecież mi płacić, ale i tak świruje jakbym nie starała się zajmować czymś innym. Działam na takim autopilocie przez to, że nawet nie pamiętam czy mówiłam wam, że kupiłam letnią kołdrę… Wiem, że mogę to sprawdzić, ale chodzi mi tu o danie przykładu.

Jerry o 23 przyszedł pod kołderkę zaś o 5 rano zaczął biegać po łóżku wokół mnie w „literę U”. Gdy przewróciłam się na bok i zapytałam co tu się odjaniepawla Ruda wskoczyła na łóżko. Zaczął się nagły atak Rudzika czyli nachalne buziaczki. Nakarmiłam uszaki i zaczęłam leżeć patrząc się w sufit. Poczułam się głodna i zjadłam galaretkę.

Później posprzątałam mieszkanie i pojechałam spotkać się z rodzicami. Posiedziałam, wypiłam herbatkę, zjadłam jeden z siedmiu kawałków skyrnikoszarlotki. Nie zrobiłam zdjęcia bo miałam inne słodkości do sfotografowania. Poznajcie resztę wesołej ferajny:

Tajson czarna kotka zmienia się w Kota Maurycego z Kota Filemona (pozdrawiam dinozaury, które pamiętają tą dobranockę). Pamiętam jak w wakacje w 2009 roku wzięłam z zoologicznego za darmo małą czarną kulkę, która z miejsca mnie pokochała. Zawsze ze mną spała wtulona w moją szyje. Kochany grzeczny czarnuch. Na początku mówiliśmy do niej Lucy, ale charakter względem innych sprawił, że zaczęliśmy do niej mówić Tajson :) przeraża mnie ilość siwizny w jej ciemnym futrze…

Zezol(ka) od samego początku miała tak na imię. Wzięliśmy ją w 2011 roku z fundacji jako małą szarą kulkę z pięknymi choć zezowatymi oczami. Była i nadal jestem „strachajłem”. Gaduła i ogromny miziak. O ile Tajson wybrał mnie i raczej nie szuka głasków u innych to Zezol nie przejdzie obok bez miziania. Ale jak przyjdzie ktoś w gości to nie wyjdzie z ukrycia.

No i naczelny psychopata czyli dwu letni Gryziu. Mały york, absolutnie nie szczeka bez powodu, zawsze chętny na przytulaski i głaski. Straszny zazdrośnik z ADHD co wiecznie chce atencji i zabawy. Maratończyk. Ten dziad potrafi zrobić 15 kilometrów i po pół godzinnej drzemce mieć chęć na kolejny spacer. Na początku miał na imię Cywil, ale jego waleczny duch jako szczeniak i nadmierna chęć gryzienia wszystkiego i wszystkich sprawiła, że już nawet weterynarz na jego widok woła „o Boże! Gryziu przyszedł!” bo faktycznie potrafi dziabnąć choć najczęściej, gdy ma ochotę kogoś ugryźć zaczyna ziewać xD nie gryzie mocno. Bardziej tak by zwrócić na siebie uwagę podczas zabawy. Totalnie nie groźny ale dzielny ;)

Po cieście pojechaliśmy kupić płytki do kuchni oraz ganku. Przy okazji zrobiliśmy tour de budowlany. Rodzice zgłodnieli, więc zabrałam ich na kebaba. Ja nie wzięłam sobie nic. Nie miałam ochoty. Jak wróciłam do domu postanowiłam zjeść to co mi zalegało czyli vege nuggetsy z surówką z wczoraj.

Jutro chce zrobić coś fajnego na obiad. Tofu, krewetki, makaron, ale nadal spoko kaloryczne. Nie liczę kalorii, nie kładę nic na wagę (chyba, że daje wam przepis). Stram się jeść kiedy mam ochotę i nie będę oszukiwać się, że miałam ochotę na tego kebsa. Jednak czułam, że po prostu mi nie wolno… Za to jednak mogę się już przełamać zjeść bułkę czy żółty ser. Raz na jakiś czas, ale mimo wszystko. Małe kroczki :)

Wiem, że to złe, ale czuje satysfakcję, gdy odmawiam sobie pizzy czy kebaba. Zwłaszcza jak jest ono na wyciągnięcie ręki. Wspominała już tu kiedyś, że mam czasem takie momenty kiedy potrafię jeździć od fast fooda do fast fooda z chęcią zakupu WSZYSTKIEGO z oferty i powstrzymuje się w ostatniej chwili. Nie raz pytacie „czy miewasz napady?”. Teraz rzadko mam fizyczne napady. Te psychiczne zdarzają się dużo częściej. Pragnę wtedy wszystkiego i walczę sama ze sobą by tego nie zrobić. Bo to już nawet nie chodzi o wilczy głód bo zbyt rzadko czuje głód. U mnie wygląda to bardziej jak niekontrolowana chęć powrotu do czasów BED i przyzwyczajenia kiedy mogłam jeść co chciałam, kiedy chciałam i w dowolnej ilości - najczęściej za dużej… jednocześnie tego chce jak niczego innego i boje się, że stracę kontrole za każdym razem, gdy jem.

Kończę na dziś :) Uszaki już prawie mi na głowę wchodzą (dosłownie) bo czas na ich kolacje. Chyba też posiedzę trochę pod prysznicem. Gorącym prysznicem. Jest mi zimno - jak zawsze, ale dziś pogoda się zmieniła i nagle temperatura wokół zmalała.

[djangari]

Tattoo AU (Part 2/?)

Its waaay too late, but here you got the new part :3 Happy Nikolaus (for those who do it) Hope you enjoy! - 2.432 words

A week later, Bez opens the entry door to their little studio. The bell over him rings and the first thing he does is walk over to the power box to turn on the lights, including those on the damn garland that caused the biggest disgrace of his life. He can’t help but stare at it for a second and blush while thinking about what bullshit he babbled the whole day. He talked so much, Francesco must have been so annoyed, it's truly a miracle he chose to rebook with him.

Anyhow, he assured him, still in the emergency room, that he still wanted to get a tattoo from him and that he absolutely wanted to immortalize the previously agreed design on his skin. A design that Bez is honestly quite proud of, as he poured a lot of time and soul into it.

Out of nowhere, the door bell rings once again and the door crashes wide open. „Don‘t be a daydreamer!”, the Valentino Rossi, world known tattoo artist, master of his art, and sadly Bez’ mentor, sings. Bez glares over his shoulder to the happy man standing in the doorway. Over his narrow shoulders another person peeks out, or rather a very familiar brown mat of curls belonging to a certain Spaniard. Oh no. If he doesn't wait in the car, that doesn't mean anything good.

“I thought you had to get somewhere“, Bez snaps back. “Ah, we have some time to come in and drink a coffee.“, Valentino answers and walks right past him with Marc as usually on his tail, never more than two steps away from his side. “Besides, you were the one who begged me to drive you, then you have to endure us for five extra minutes.“ “Begged is an overstatement. I only asked, because it's too cold to take the bike and Luca took the car for the weekend and hasn‘t returned yet.“, Bez mutters and closes the door. The bell rings.

“Yeah, because we never open on Mondays. Of course, he would not expect you need the car, especially if you haven‘t told him.“ Marc comments dryly and takes a sip of the fresh espresso Vale has handed him. “But you haven’t told him, because you don’t want to admit you chicken out every time when you got the opportunity to ask his childhood best friend out for dinner.” The Italian next to him chuckles amused, admiring the snark his lover is able to, when he has not consumed enough caffeine yet. (If he thinks about it, Bez would confidently guess that 70 percent of his day consists of staring at the Spaniard with heart eyes.)

Bez blushes and rips open the packaging of the cookies, which Luca commented on that Franchesco especially likes those. “Anyways…”, Bez turns around, already finished with creating a fresh snack plate, and checks the clock over the doorframe leading to the private rooms.

Each of them got an own room to decorate and to work in, regardless of whether they tattoo, pierce or both. Luca’s is the closest to the door and he mostly pierces small and ordinary piercings, so he is the one who usually handles new arrivals or cashes out, if Marc isn’t present. The Spaniard does the paperwork and oversees the books, because he isn’t really active as a tattoo artist in this studio at the moment, just as Vale. If he tattoos, he does it in his brother's studio. Vale only takes regular customers or designs works for the family, every one of them got some works of Vale on their body, even his small signature turtle hidden somewhere. Bez has his on his collarbone and it was one of his earlier, so he can confidently say: That shit hurt.

So, he has even more empathy for Francesco, because soon he will hang over his shoulder and tattoo his entire collarbone, actually the whole skin from his sternum to his shoulder and then his upper arm, to complete the beautiful sleeve Vale once started.

This is another reason why Bez is so nervous to do this tattoo, not only because he will have skin contact with a shirtless Franchesco for over eight hours, but also because there is an extreme pressure onto him. Completing the tattoo of another artist is usually considered disrespectful, but in this case Vale, his mentor, trusted him enough to continue and finish one of his most important projects.

He takes out the prints and silently hands them over to Vale, observing his mimic as he studies the design. Unintended he lets out just the smallest sign of relief when the smile doesn’t fall off his lips. “This is good, I’m sure he will like it.”, Vale tells him and gives him the paper back. Holding his gaze the mischief in his voice completely disappeared. “By the way, shouldn’t you start preparing?”, Marc throws in from the side.

Startled, Bez looks at the watch again. In fact, half an hour has somehow passed since they entered the store, even though Bez doesn't know how that could have happened. Hectic he nods and nearly sprints to his room, which is the second closest to the entry room, only to nearly fall over his own legs when he takes the curve a bit too tightly.

The Italian starts pulling out everything he needs and spread it on his table. Then he begins the annoying and time consuming task of disinfecting everything that is not sealed and sterile, slowly working his way through the utensils, while the two lovebirds chatter and bicker and work their way through their coffee stock.

Time flies by and Bez only focus on working quickly and yet effective and thoroughly. He wipes every surface down, multiple times, and is careful not to touch anything again and thus contaminate it again.

The door bell rings.

Bez jumps up, running towards the entry room. Only when he collides with Marc, who suddenly is in his way, he remembers their presence. Once again, he slips and hits the ground. Hard. Pain spreads from his back to his shoulders, robbing the breath out of his lungs. Panting and coughing, it takes a moment for him to recover. This time, Marc and not Francesco leans over him and snaps to get his attention back. Vale on the other hand is busy laughing very hard, so Bez raises his head to give him a frosty look. Maybe he needs to pull out the blackmail material again and embarrass him again. His ego desperately needs a dampener. However, the old man stands next to the open door- next to Francesco. Immediately, Marco blushes and wishes the ground would swallow him. How could this happen again?! Why does he always have to humiliate himself in front of him of all people?!

“You need help to get up or do you like the floor?”, Marc over him jokes, tilting his head to the side. Quickly, Bez rolls to the side and gets up all by himself, because he is a grown and responsible adult, thank you.

“Hey.”, he greets the curly haired man, does a small wave, and takes a closer look at him. Oh. He is wearing that hat again, oh no. How can he be so damn cute all the time??

Francesco answers his looks with an even cuter smile and waves back. “Hi.”

Bez realises he is staring. Oh no, he should stop. Look away, look away, what should he look at- The door? Oh no, it’s still wide open, all the cold comes inside. The counter? The snacks!

“Come inside, you can hang your scarf and coat up there!”, he signals somewhere in the direction of the guest reck and hushes over to the counter. Francesco does as he was told, so he has the opportunity to swirl around and shoot a death glare at Vale. He closes the door but otherwise remains completely unimpressed. Worse, there's that damn cocky grin again.

“You want anything sweet? Its good to get your blood sugar up before we start.”

“Oh thanks, but I just drank a whole bottle of cola before and ate a meal, so I’m pretty full.” Pecco replies. How can he be so perfect and ruin everything at the same time? Bez wants to start crying.

Awkward silence spreads again, only interrupted by Marc and Vales snorting. One day- One day he will have enough. He swears, he will pull the others on his side and together they will start a mutiny. What is the motto of the French? Down with the tyrants? Maybe he should involve Vale’s newest protege, the one who works at Marc’s place now. He should be familiar with it. Or were it the romans? Then he himself should know.

The silence still lasts, was probably even longer for anyone else except him. They have no thoughts cruising around in their head like little bikes around a racetrack.

"Should we go back and begin?” Francesco brightens up and eagerly nods. “Gladly!”

In the corner, Marc giggles and whispers in stage volume. “They better should use protection!” “He’s got ink-credible talent with his tattoo gun” Vale joins in, and both fall into laughter. “I hate you”, Bez hisses at them with bright pink cheeks as he leads Francesco right past them, begging everyone out there that they will never talk about this and that none of them will ever speak out those words in this sentence entourage again. Luckily the perfect man before him at least acts like he didn't heard a thing.

“Here”, Bez gives Francesco the print and enjoys the few seconds of their fingers brushing. He tries to stare at the other without looking weird, what will probably be the biggest challenge for today, and repeatedly sends prayers upwards that he will like it.

“It's great.”, Francesco whispers and traces one of the traces one of the red coloured lines winding through the piece with his finger. “It exactly fits the style of the old and also adds another touch to it.” He blinks at Bez, glazing upwards through his long and beautiful lashes. “Would you apply it?”

Bez stutters. In an instant, he loses his breath, he is completely blinded by the angelic face. “Of course.”, he gets out and turns around to get the disposable razor and the cream for the stencil to transfer from the foil to the skin. Then, he remembers something. “Uhhh…”, he starts very intelligent and confident, “You need to take off your shirt, so I have free access to your shoulder.” “Oh. Of course.”

Without any hesitation, Francesco smoothly pulls the long-sleeved top over his head and then takes it off. Bez can only stare at the skin that get unveiled, at the big chest muscles, the slightly visible six pack, the line of hairs running down his V-line, getting cut off by his low sitting waist- He looks up again- sadly-, before he gets to stare at his crotch and actually starts drooling. His cheeks get burning hot and he only wishes it isn’t too obvious.

“Okay.”, he clears his throat. “You still know the process, or should I go though it?” The other moves his head up and down, oh lord his pretty curls start flying around, almost dance in the air. “I still know what happens, so you can start right away.” Bez nods, out of fear his voice would malfunction, and lowers the razor to the skin. Francesco flinches back a millimetre and times seems to stop once more. Oh, how he wishes he could sit over him, touch him over and over again and watch him flinching because of his touch- No, No, No, work friendly thoughts, work friendly thoughts, he remembers himself and continues shaving the areas he will tattoo soon. After this, he gently rubs the cream in and then super carefully he positions the foil and presses it over the skin. “Just a second….”, he mumbles as he peels it off and critically examines the position.

“Look for yourself.”, he says and gestures towards the full body mirror in the corner of the room. Francesco stands up and gets close to his own mirror imagine, searching for anything he doesn’t like. Bez waits with bated breath for his judgement and its feels like a weight falls off his chest when the smile on his face only brightens. “Yeah, this is really good, absolutely perfect.”

Bez can’t help but to copy his smile, he feels overjoyed by the reaction he got to his art, and this is only the stencil. “You sure I don’t need to change anything?” Francesco looks in the mirror and shakes his head. “It’s good like this.” He walks over and sits back down on the tattoo table, watching Bez preparing the machine and fill the colour pods expectantly with an excited shimmer in his eyes.

Bez ends the prepping with sitting down, dipping the needle into the ink and then raising the machine, sorting the cable and making sure it won’t come in his way.

In the meantime, Francesco has moved onto his side and now lies perfectly positioned and stable. If he hadn’t already the crush of the size of a moon on him, Bez would fall in love even more. He takes another deep breath to calm himself before he rests his palm onto his skin. “Are you ready?” “Go ahead.”, Francesco grins and rests his head onto his arm. Oh, he needs to concentrate again.

Bez starts drawing the first outer lines, then he stops to reassure everything is fine and they are good to continue. Francesco only gives him a thumbs up, eyes already halfway closed. The artist chuckles. He doesn’t know how he could be so perfect, if this is a dream he wishes nobody would ever wake him up. “Please don’t fall asleep for the next half hour, we need to make sure everything is fine before you enter the land of dreams.” The angel on his table hums to confirm he has heard him. His brown fluffy curls spread around his head, just like a halo would. A halo out of curls, that is an angel he would surely pray for.

Marco lets out a short giggle, he can’t help it, not when he looks so goddamn adorable. Thinking about how he could maybe get his number if he finally dares to ask him one day, he puts the needle down on his beautiful skin and continues the outline to eternalize his art onto this stunningly perfect man.

[trudnadusza14]

19.02.2024

W nocy miałam znów atak przez co wahałam się by iść na praktyki bo bałam się że znowu dostanę

Aczkolwiek jednak poszłam

I byłam jakaś niemrawa więc jako że miałam jeszcze taki czas wolny to zajęłam się czytaniem książki i ją skończyłam i zaczęłam kolejną.

Aczkolwiek nie chce mówić tytułu bo nie była aż taka ciekawa

Teraz zaczęłam czytać książkę o ituicyjnym jedzeniu

Rozpoczęło się ciekawie

Także jak skończę to coś mam wrażenie że to wam polecę

I później miałam zadanie prowadzić zajęcia ruchowe a później gadałam z pacjentami

I potem ... Nudy xD

Poniedziałek to najnudniejszy dzień w tygodniu na praktykach

Bo oni głównie mają terapię grupową na którą jako praktykantka wejść nie mogę

No i taka sytuacja,myślę żeby porysować ale to myślałam że żeby zejść na dół żeby nie przeszkadzać innym

A psycholog mnie pogoniła i jak powiedziałam że nie zamierzam jej przeszkadzać to ona się wkurwila bo jakie przeszkadzam 😂

Ostatecznie przesiedziałam w kuchni

Na poważnie miałam taki nastrój rano typu "schowam się gdzieś żeby nikomu nie przeszkadzać"

Zjadłam naleśniki bo dziś były i gadałam znów z pacjentami a potem musiałam iść na terapię swoją i czekając nie wiem czemu ale płakać mi się chciało

A na sesji walnelam coś tak walniętego ze swoją terapeutkę rozbawiłam

A potem miałam mieć psychiatrę i tu się porobiły niezłe jaja xD

Schodzę na dół do rejestracji a potem widzę że ten lekarz idzie choć przez to że jest taki młody na początku myślałam że to pacjent

I po co ja na dół schodziłam 😂

No i na wizycie ogólnie zaskoczenie,myślałam że stwierdzi mi hipomanie czy coś podobnego a tu poleciało... ADHD

Nowy lekarz to nowa diagnoza możliwa 🤷

Jakiś czas temu podejrzewałam sama sobie to ze względu na nadruchliwość i częste ekcytowanie się i robienie kilku rzeczy naraz

Choć myślałam że to objaw anoreksji i hipomani

A tu nowość 🧐

Będzie jeszcze dogłębną diagnoza ale ogólnie lekarz super

Ludzie. Ten lekarz jest w moim wieku prawie ! 🤣

Ale wydaje się sympatyczny,ani nie zlewa ani nie wyzywa. Podobny do byłego lekarza

A tak się bałam że trafię na lekarza idiotę

Wracam potem do domu i układam puzzle i potem tańczę i mam zamiar wybierać się na zajęcia

I jak się wybierałam to koleżanka do mnie dzwoni mówiąc że mam nie przychodzić bo zajęcia są do 17 teraz

I ja to pojęłam tak,że od dziś zajęcia będą do 17

Cały dzień chciało mi się płakać i wtedy wybuchłam

Uspokoiłam się choć nie obyło się bez uderzenia głową w ścianę

Miałam niezłe omamy wtedy choć teraz nie ogarniam dlaczego 🤦

Potem coś rysowałam i ogólnie nie wiem jak ja to robię ale może być tak że nie mam pomysłów co rysować a po chwili mimo braku pomysłów ręka sama rysuje,jakby to rysowała podświadomość

Bo zawsze jak narysuje w ten sposób to ukazuje to aktualną sytuację życiową

Nie ogarniam schematu własnego mózgu 🙈

Takie wspinanie się po drabinie sukcesu a za mną uderza błyskawica która chce mnie zrzucić a mnie tylko napędza,tu chodzi o te różne komentarze że nie dam rady. A kot no wiadomo,Kiara leci razem ze mną. Nie wiem czemu taki kolor włosów zrobiłam,może to ma związek z kolorem aktualnej aury ?

A korona to wiadomo,że ja rządzę swoim losem. A balony to taka oznaka wolności

Nie ogarniam tego szczerze,bo jak rysuje coś podobnego takiego psychologicznego to zwykle nie planuje tego i po prostu rysuje,lub mam jakiś pomysł ale nie wiem skąd on się wziął. Dopiero jak kończę to ogarniam że ma związek z niedawnym przemyśleniem lub aktualnym stanem czy sytuacją

Dziwne,chyba to poruszę na sesji za tydzień

No a potem tylko czytałam i poszłam spać

Tyle,do zobaczenia

Trzymajcie się kochani 💜

[porcelanowalalka0]

Dziś jest 16 października 2024 roku.

W wakacje byłam w szpitalu psychiatrycznym i zdiagnozowano mi BNO, czyli Zaburzenie Osobowości Bliżej Nie Określone. Mam też dysocjacje i derealizacje ( w końcu wiem jak nazwać to co się działo, dzięki lekarzom ze szpitala)

Byłam tam miesiąc i jeden dzień. Na oddziale dla dorosłych. Szczerze? Pomogli mi bardzo, bardziej niż na oddziałach młodzieżowych na których byłam 7 razy.

Czuję się dobrze. To znaczy nie do końca.

Z jednej strony jest świetnie i to bardzo, w końcu chce żyć itp, itd.

Jedyne co teraz jest nie tak to:

Nawrót samookaleczeń oraz problemy z jedzeniem.

Tylko to.

Walczę, naprawdę się staram.

Ostatnio, 2 października były 3 miesiące bez sh. Oczywiście tego samego dnia to popsułam, nie wytrzymałam.

Jakaś część mnie pragnie tego, by znów poczuć ból. Żeby pociąć się tak głęboko, żeby musieli mnie zszywać. Żeby widzieć krew spływającą po moim ciele, czuć jej ciepło, zapach... Bo właśnie to zawsze mnie ratowało i pomagało. Uspokajało. Dzięki temu czułam, że żyje po mimo tego, że nie chciałam żyć.

Tak wiem. To dziwne i szalone, ale tak jest.

Czuję wielką potrzebę żeby wziąć leki. Tak jak kiedyś, za starych dobrych czasów. Benzodiazepiny i opioidy...

Co mi to dawało ?

1. Spokój w głowie i w całym ciele, może czasami ten spokój był nadmierny, ale to nic

2. Dobrze mi się spało ( dopiero później pojawiła się bezsenność)

3. Euforia, pobudzenie

4. Zanik bólu

5. Zaniki poczucia głodu

I mogłabym wymieniać dalej.

Okres odstawienia... Ajjjj to był horror!

Niepokój, lęk, drażliwość, nadmierna męczliwość, nudności, ostre bóle głowy, nadwrażliwość na hałas, światło i zapachy, drżenia i bolesne skurcze mięśni, drżenia całego ciała ( ręce drżały mi bardzo mocno) bezsenność itp itd

.

Mam totalny chaos w głowie i niezły pakiet chorób/zaburzeń .

Spektrum Autyzmu, ADHD, PTSD, BNO, Lekomania, uzależnienie od bólu i problemy z jedzeniem ( psychiatra mówi, że mam zaburzenia odżywiania, ale nie wierze w to. Po prostu ja i jedzenie nie za bardzo za sobą przepadamy.

.

Trzymam się tego, że będzie dobrze, staram się jak mogę.

Do kiedyś! 💖

( postaram się pisać tu coś częściej )

[fioletowakropka-blog]

29.01.2024

Dzisiaj był fast i to nawet prawie czysty, ale właśnie piję herbatę z sokiem malinowym zero XD A tak tylko woda, czarna kawa i herbatki ziołowe. Chyba pierwszy raz przeszłam fast bez energetyków, staram się ograniczać 🥺 Chociaż mam wymówkę co do uzależnienia od kofeiny w moim życiu, bo jestem niemal pewna, że mam ADHD (tylko diagnoza 1.5k, więc mnie nie stać XD zresztą wystarczy mi zdiagnozowany borderline).

Za to dostałam okres i tak mocno bolał mnie brzuch, że poleciałam do babci po Nimesil, a ostatnio musiałam z 5 lat temu.

Wieczorem poszłam do Lidla uzupełnić zapas moich jogurtów naturalnych i zobaczyłam wagę z analizą ciała za 40 zł, więc gdyby ktoś chciał to się opłaca. Jak szukałam swojej wagi i czytałam o tej analizie ciała to konkluzja była jedna - wszystkie domowe są o dupę rozbić, a wierzyć można tylko tym za kilka(naście) tysięcy. Dlatego bez znaczenia czy kupicie wagę za 50 czy za 300 zł, bo to będzie to samo. Ale nawet bez analizy to dobra cena za wagę.

Zdjęcia z pinteresta

[bezierballad]

About me:

Is this thing on? Yeah? Okay here we go.

Hey everyone, I'm BezierBallad. But feel free to refer to me as Bez, or Bezzy or Bezier. Whichever you prefer.

Let's see uh...

I am

🟣 - 21 Years Old

🟣 - A cisgender straight asexual female

🟣 - ADHD and Autistic

🟣- And extremely prone to going on about these little things that plague my brain from time to time.

I have multiple fandom interests. Some of which include

💜 - Black Butler

💜 - Don't Hug Me I'm Scared

💜 - Hazbin Hotel

💜 - Amanda The Adventurer

💜 - Kid Icarus

💜 - Mario and other Nintendo properties

💜- And a bunch of other fandoms that I'll probably list later (keyword: probably.)

DNI if you are:

❌ - Homophobic

❌ - Transphobic

❌ - Racist

❌ - Misogynist or misandrist (or any type of sexist)

❌ - MAP, pedophiles, etc.

❌ - Sebaciel Shippers as well as other adult x minor shippers (I will not engage with any pro/anti discourse of any type.)

That's all for now. 👋

[itsoptimisticcolors]

Ja pierdole chce do domu. Dosłownie mam dosc juz tego dnia. Nudze się chce isc na pierdolony spacer. Nosi mnie z nudów. Lubie proste zadania itp ale wpisywanie książek na allegro jest tak nudne bez muzyki ze doslownie zaraz zejdę z nudów.

Pierdolone adhd