#Kasa-Kasama

[beingjellybeans]

Sun Life Philippines welcomes Sarah Geronimo as brand ambassador

Sun Life Philippines recently announced that Asian Popstar Royalty Sarah Geronimo has joined its esteemed roster of brand ambassadors. Sarah, along with her husband Matteo Guidicelli, a long-time Sun Life brand ambassador himself, will be at the forefront of Sun Life’s latest campaign, titled “Partner for Life.” This campaign highlights the significance of having someone who can help us achieve…

[nice2meetyouu]

Sabog na sabog na ako.* Muntik na akong umoo sa nagyayaya magkape sa Thursday. Kaso naisip ko, parang may mali. Narealize kong may pasok nga pala ako. Akala ko free ako dahil naka-autopilot at once upon a time, kasa-kasama ko 'yung kapatid at tatay ko or random friends na magkape-kape sa hapon/gabi/weekend. Ah, those were the days.

May pasyente kaninang galit (as usual), una pa lang antaas na ng boses, ayaw sumagot sa mga tanong sa kanya, at mayroon pang "You obviously don't know anything!" Tama naman sagot ko sa kanya, ayaw niya lang makinig. Nasabihan pa nga akong "asshole" diumano. Wala pa akong tulog, bahala ka dyan, bayad ako rito, ikaw lang nagsasayang ng oras mo.

Anyway, lagi ko na lang naiisip talagang umakyat ng bundok, pero andami kong excuse tulad ng walang sapatos, walang pang-outfit (pwede pa ba ang t-shirt at maong), at nakaupo na lang ako madalas buong araw and I hate it (so baka mabagal ako pag nandu'n na), at wala akong kakilalang kasama.

Anyway, pagod na ako ulit, Lunes pa lang. Ako na lang nagtimpla ng kape kaysa bumili sa labas, masarap naman ah. Comforting din. 😂

*Iniisip ko, wala namang nag-wish sa deathbed nila na sana mas nag-work sila. Inaatake nanaman ako ng pagkakuripot, parang gusto ko talagang gumastos ng 3,000 max/month.

P.S. Sabi ko pala magpapa-lab and everything ako today, sana magawa ko ah, 12h fasting pa naman 'yon (e kakakain ko lang).

[iris-sistibly]

Bakit?

Isang salita, isang tanong ang gumugulo sa aking isipan. 

Bakit humantong sa ganito ang buhay ko? Bakit ako nag-iisa at nagdurusa? 

Ako ay isinilang na walang alam tungkol sa totoo kong pagkatao, pinuno ng pagmamahal, pinag-aral, tinuruan kung paano maging isang huwarang babae na dapat tularan ng ibang dalaga, at upang maging karapat-dapat na asawa para sa aking nag-iisang mahal. Ang aking irog na si Crisostomo, wala akong hinangad kundi ang makasal sa kanya, maging katuwang niya habang unti-unti niyang tinutupad ang mga pangarap niya para sa bayan, bumuo ng pamilya, at tumandang magkasama. 

Ngunit sa isang iglap, nawala ang lahat…

Tila ang lahat ng iyon ay isang magandang panaginip na naglaho nang ako’y magising sa masakit na katotohanan. Na ako’y hindi bunga ng pagmamahalan ng aking mga magulang, kundi ng pagnanasa ng isang taong itinuring kong pangalawang ama, na ako’y matagal nang bilanggo at pinatatahimik ng mga taong akala ko’y naghahangad lamang ng mabuti para sa akin, na ang mga taong akala ng lahat ay banal na sugo ng Panginoon, ay siya palang mga tunay na mga makasalanan, na siya ring nagwasak at pumaslang kay Crisostomo. 

At ang pinakamasakit ay wala akong nagawa upang sagipin siya. 

Hanggang sa kanyang kamatayan ay pinili kong ingatan ang pagmamahal na inalay ni Ibarra sa akin, ito na lamang ang magagawa ko upang ipaglaban siya at ang aming pag-iibigan. Kung hindi rin siya ang aking magiging kabiyak ay mabuti pang magpakasal na lamang ako sa Panginoon, at igugol ang buhay ko sa paglilingkod sa Kanya kahit na tutol ang tunay kong ama. Hindi ako nagpatinag sa kabila ng kanyang pagmamakaawa, kahit ang kinilala kong ama, at ang tiya Isabel ay wala ring nagawa. Pinili kong manirahan sa tahanan ng Diyos, sa paniniwalang makakamtan ko ang paghilom at katahimikan na aking inaasam sa Kanyang piling. 

Ngunit mali ako, nagkamali ako…

Sapagkat ang lugar na inaasahan kong magiging kaligtasan ko ay siya palang maghahatid sa akin sa impyernong ito! Dahil dito ko nasilayan ang tunay na anyo ng isang demonyo! Wala siyang pangil o sungay, isa siyang taong nagbabanal-banalan, nagmimisa, at nagtuturo ng mga aral ng Diyos. Ngunit ang kanyang ugali at gawi ay taliwas sa sinasabi ng Bibliya, tunay siyang kasuklam-suklam! At habang niyuyurakan niya ang aking dangal, ay sumagi sa isip ko ang aking masaya at tila perkpektong buhay noon, ang aking papá at tiya na nagmahal at nag-aruga sa akin, ang aking mga amiga na lagi kong kasa-kasama mula pagkabata. Si Crisostomo na nag-alay ng dalisay na pagmamahal at paggalang sa akin. At si Klay, ang estrangherang nagturo sa akin na tumayo sa sarili kong mga paa, ang babaeng nagpakita sa akin ng tunay na halaga at kakayahan ng isang babae. Higit sa lahat, ang aking sarili na parang kandilang unti-unting nauupos habang isa-isang binabawi sa akin ang aking kaligayahan, lakas, at natitirang pag-asa.

Akala ko, ang pagkamatay ni Crisostomo ang pinakamasakit na nangyari sa buhay ko. Na akala ko'y naubos na ang natitira kong luha sa pagkawala ng aking pinakamamahal. May mas isasakit pa pala...

At habangbuhay ko itong tatangisan...

Maraming katanungan ang naglalaro sa isip ko, ito ba ay parusa ng langit dahil sa kalapastanganang ginawa ng aking tunay na ama sa aking ina? Ako ba ang naging kabayaran sa lahat ng hinagpis na dinanas ni mamá noong siya ay nabubuhay pa? Ako ba ay kanyang isinumpa dahil sa kanyang matinding galit?

Aking Ina, bakit pinabayaan mo ako't isinadlak sa matinding pagdurusa? Ano’t tila ako ay iyong tinalikuran at kinalimutan? Bakit hinayaan mong danasin ko ang kaparusahang higit pa sa kamatayan? 

Bakit ako Ina? Bakit?

-Ang Hinagpis ni Maria Clara (sa panulat ni: Iris)

Mula sa epilogo ng Noli Me Tangere ni Dr. Jose Rizal na pinagbasehan ng palabas na Maria Clara at Ibarra. Ang dalawang ito naman ang siyang aking naging inspirasyon at basehan upang maisulat ang kathang ito. 

*

A/N: It's my first time writing a 99.99% tagalog fanfic. Mej nag nosebleed lang ako ng very slight but I’m so proud that I was able to write this. Obviously this is more of an expounded version of Maria Clara’s anguish after Padre Salvi violated her (and just before her breakdown), I wish she slit that asshole of a priest’s throat though, like seriously he doesn’t deserve to live. I have watched a video somewhere saying that the epilogue of Noli was based on the ill fate of a nun who was raped by a priest and was seen screaming and crying at the kampanaryo...or something like that. Oh and the "Ina" Maria was referring to on the last part was the Blessed Virgin Mary in case you're wondering.

Anyhoo, I feel sad that this show is going to end in 4 weeks, and idk how they are going to pull-off the story of El Filibusterismo in such a short amount of time, but I’m wishing the whole MCI team the best. 

[ilaw-at-panitik]

Mula Sa Vibal Group Facebook Page: Kasaysayan, Kaysaya | Ang mga Aso sa Kasaysayang Pilipino Likas sa ating mga Pilipino ang pagkahilig sa mga aso. Sa episode na ito ng Kasaysayan, Kaysaya, malalaman natin ang mga unang enkuwentro ng mga Pilipino at ng mga aso, mga kilalang aso sa mga kathang-isip na kuwento man o sa totoong buhay, ang kauna-unahang naitalang napaamong aso sa bansa, at marami pang iba. Samahan ninyo muli kami sa isang tagpong puno ng kaalaman! Makinig at matuto kasama sina Prof. Xiao Chua at G. Ian Christopher Alfonso, ang may akda ng aklat na Dogs in Philippine History.

[angelikigai]

Halika muna at maupo tayo saglit,

Tumanaw sa malayo’t sa akin iyong isambit

Mga kwento mong narinig ko na naman,

Oh kay sarap pakinggan

Tibok ng puso ko’y maingay pa sa paligid,

Huwag ka nang mahiya’t hindi naman pinipilit

Sabihin mo’t makikinig naman,

Oh kay saya mo naman —

Kasama maglakad,

Banatin ang mga paa’t dumiretso patawid kung saan matatagpuan ang hinahanap-hanap

Hindi mapapagod hanggang sa mawala ang alintana,

Mawala ka ma’y hindi mamomoblema — basta ikaw

Halika muna at mahiga tayo ulit,

Tumitig sa kisame’t sa akin iyong isambit

Mga reklamo mong narinig ko na naman,

Oh siya at itahan mo ‘yan

Yakapin mo nalang ako kahit na mainit,

Huwag ka nang mahiya’t hindi naman magagalit

Sabihin mo’t gusto ko rin naman,

Oh ang payapa naman —

Kasama kang lumipad,

Di alalahanin kung hanggang saan mapadpad mga paang pagod balikan ang nakaraan at hinahanap-hanap

Hindi matatakot kasi kasa-kasama naman kita,

Mawala ka ma’y hahanapin pa rin kita — basta ikaw

A.Ikigai

[ezraagbulos]

SHORT STORY

'Delubyo'

“Mahal kita”

“Pero mas mahal mo siya.”

Sa bayan ng Candon nakatira ang lalakeng una kong hinangaan. Siya si Prince Zechariah, ang una kong minahal, una kong inalagaan at una ko ring ipinaglaban. Simula pagkabata siya na ang aking naging kasa-kasama, sa paglalaro, pamamasyal, at maging sa pag-aaral. Maraming mga lalake pero kakaiba siya. Lumaki kaming sabay, nag-aral kami sa iisang paaralan hanggang makapagtapos ng elementarya at sekondarya. Parang kapatid na nga rin ang turing ko sa kanya sapagkat siya ang nag poprotekta. Siya rin ang nagsilbing iyakan tuwing pasuko na ako sa napakagulong mundo. At ayaw din niyang may lumalapit sa akin na lalake siguro ay ayaw niya lang akong masaktan.

Hindi maipagkakaila ang ganda na taglay ng kababata kong si Princess Michaella. Nakakasilaw talaga ang kanyang kagandahan, ang mga mata niyang nagniningning, ang kanyang ilong na kay tangos at maging ang pisngi at labi niyang namumula-mula Ako rin ang naging sandalan niya sa tuwing siya ay may problema. At oo, ako ang nagiging tagapag protekta niya. Ayokong nilalapitan siya ng ibang mga lalake. Hindi ko rin malaman kung bakit, dahil ba ayaw ko lang siyang masaktan ng iba o sadyang hindi ko lang maamin sa sarili kong gusto ko na siya hindi bilang kaibigan kundi higit pa sa kaibigan.

Hindi ko mapag tugma-tugma kung ano ba talaga ako kay Zechariah, marami siyang mga aksyon na nagpapakita na gusto niya ako. Ayaw niyang may lumalapit sa akin na iba. Normal pa ba yun kung talagang kaibigan lang ang nararamdaman niya para sa akin? Hanggang sa nakilala ko si Jerome, isa sa aming ka klase. Gwapo siya, matalino at may kaya rin sa buhay. Araw-araw niya akong binibigyan ng bulaklak. Hatid… sundo… hatid… sundo, iyan ang naging araw-araw na lakad naming dalawa. Pero simula noon ay hindi na ako pinansin ni Zechariah kaya nagtataka ako kung bakit. Bakit ganoon na lamang ang pag-iwas niya? Bakit bigla niya na lang akong iniwasan? May mali ba akong ginawa? Bakit parang sobrang bigat naman yata ng kasalanan ko.

Naiinis ako! Naiinis ako kay Michaella, lalong-lalo na sa sarili ko. Bakit ba hindi niya ramdam na gusto ko siya? Bakit pa ba siya nagpapaligaw sa Jerome na iyon? Dahil ba gwapo siya? Dahil ba mas maputi siya? Nakakainis, pero siguro ito na ang isa sa mga senyales para umamin na akong gusto ko siya. Subalit, huli na ba ako? Nahulog na kaya siya kay Jerome? Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko, pero oo Michaella gustong-gusto kita. Gagawin ko ang lahat, pero paano ako didiskarte?

Pupuntahan ko sana si Michaella sa araw na ito ng bumungad si Zechariah sa harapan ko. Ano naman kaya ang kailangan ng taong ito?

“Anong sadya mo rito?” tanong ko.

Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa, sinabi ko na agad ang pakay ko. “Gusto ko si Michaella, alam mo naman kung paano kami noong hindi mo pa siya sinimulang ligawan, hindi ba?

Lunes ng umaga, paglabas ko ng bahay ay mukha agad ni Zechariah ang aking nakita, kaya naman nagtaka ako kung bakit hanggang sa magsalita siya.

“Gusto kita, liligawan kita araw-araw hanggang sa araw na pwede na.” iyan ang katagang nasambit ko. Natigilan kami pareho pero sobrang saya sa loob-loob ko kasi sa wakas ay nasabi ko na rin sa kanya ang tunay kong nararamdaman. Walang pero, walang bakit, walang dahilan basta ang alam ko mahal ko na siya. Gusto ko siyang yakapin pero hindi ko magawa baka isipin niyang hindi ko siya nirerespeto. Mahal kita, Michaella ko.

Hindi ko alam, hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Dahil hindi ko man aminin ay may nararamdaman din ako sa kanya. Gusto ko rin siya. Sasabihin ko rin ba ang katagang “Mahal kita, Zechariah ko?”

“Gusto rin kita, at kahit hindi mo na ako ligawan ayos lang.” Oo, tama! Kilala ko na siya mula ulo hanggang paa. Halos buong pagkatao niya ay alam ko na talaga.

Nabigla ako pero nangingibabaw pa rin sa akin ang saya. “Tayo na ba?” at sagot niya ay “oo, tayo na”. Simula nung sinabi niyang kami na ay desidido akong gawin ang lahat para sa kanya. Siya na ang nagsilbing pahinga sa magulong mundo. Lagi ko siyang hinahatid at sinusundo. Dahil pareho rin kaming mahilig sa musika, naging libangan na namin tuwing Sabado ang pagpunta sa silong ng puno at tumutugtog kami ng paborito naming awitin. Lagi kong pinaparamdam sa kanya na mahal na mahal ko siya hanggang sa umabot na kami ng tatlong taon. Sa ikatlong taon nagkaroon kami ng pangako sa isa’t isa, na siya ang aking prinsesa at ako naman ang kanyang prinsipe.

Nakapagtapos kaming dalawa ng sekondarya at parehong kumuha ng kursong BS Psychology. Maraming pagsubok ang dumating sa aming relasyon subalit mas pinili namin ang maging matatag. Hanggang sa nakapagtapos na rin kami ng Kolehiyo ng magkasabay. Nagdesisyon akong mag tungo sa ibang bansa upang makipag sapalaran. Naging mahirap na ang relasyon naming dalawa. Nagsimula nang gumulo ang aming relasyon. Gusto ko siyang ilaban pero parang ayaw na ng puso ko.

Ngayon ay nakikipagsapalaran ako sa Maynila, nangako kasi kami sa isa’t isa ni Zechariah na mag iipon na kami para sa aming kasal. Pero bakit ganoon? Tila ba biglang nawala ang kilig, pagmamahal at tiwala namin sa isa’t isa. Pero kahit na ganoon, hindi ko siya bibitawan, ilalaban ko siya hanggang sa mawalan ako ng hininga.

Limang buwan na ang nakakalipas simula nung dumating ako rito sa Canada. Maraming tukso ang lumalapit sa akin pero hindi ko magawang pumatol sapagkat iniisip ko ang mararamdaman ni Michaella at alam kong mahal ko siya. Pero hindi ko malaman kung bakit ako nahumaling sa angking ganda ng aking ka trabaho, siya si Princess Zephaniah. Bukod kasi sa maganda siya ay matalino at mabait pa. Palagi kaming tinutukso ng katrabaho naming kasi sabi nila bagay kami, na pati pangalan naming ay magkalapit. Naging ka grupo ko siya sa isang proyekto at dahil sa angking kagalingan ng isa’t isa sa grupo ay naipanalo namin. Nagkaroon kami ng selebrasyon, inuman lang hanggang sa malasing na ang aking mga kasamahan pati na rin si Zephaniah. Nag presenta na akong ihatid siya sa kanyang condo. Sa hindi maipaliwanag na dahilan, napatingin ako sa mukha niyang kay ganda, sa labi niyang pulang-pula. Sa pagkakataon na iyon, hindi ko na naisip pa ang aking nobya. Hinalikan ko siya at naramdaman kong nilalabanan na rin niya ang aking halik hanggang sa napadpad na kami sa kanyang kwarto. Dahil na rin sa init ng katawan, nagpa tukso ako at doon nga ay may nangyari na sa amin.

Paggising namin ay nagtitigan kaming dalawa at wala sa sarili kong nabanggit na “mahal na yata kita.” At sumagot naman siya na “matagal na kitang gusto pero alam ko kasing may girlfriend ka.” At natigilan ako, biglang pumasok sa isip ko si Michaella. May takot sa akin na baka malaman niya ay hiwalayan niya ako. Bigla namang nagsalita si Zephaniah, “huwag kang mag-alala, hindi niya malalaman.”

Kagabi ko pa tinatawagan si Zechariah pero hindi siya sumasagot. Kumusta na kaya siya? Okay lang ba siya? Pagod ba siya? Napaano na kaya ang mahal ko? Ilang lingo ko na rin siyang hindi nakakausap ng maayos. Naghihinala na rin ako na baka may iba na siya, na baka may nagpapasaya na sa kanya. Pero paano kaya kung meron na? paano ako? Kaya ko ba? Uhh! Sana hindi naman, sana wala naman. Sana ako pa rin Zechariah ko, sana ako pa rin ang mahal mo.

“Okay lang sa akin kahit maging pangalawa mo na ko.” Sambit ko kay Zechariah, alam kong mali pero gusto ko talaga siya. Handa kong gawin ang lahat para sa kanya, ibibigay ko ang lahat pati ang aking sarili. Lalo na at malayo si Michaella sa kanya, pagkakataon ko na itong angkinin siya.

Mahal ko na rin talaga si Zephaniah, hindi ko iyon maipagkakaila. Kaarawan ko, nais kong puntahan ako ni Michaella dito, gusto ko siyang makasama pero wala. Tinatawagan ko siya pero hindi niya sinasagot. Naghintay ako buong maghapon pero wala, wala akong natanggap. Hindi ko naman inaasahan na pupuntahan ako ni Zephaniah para surpresahin. Tila ba ang lungkot na nararamdaman ko ay napalitan na ng saya. Sobra-sobrang saya. Nagpakalasing kami pareho, hanggang umabot na naman sa puntong may nangyari ulit sa amin.

Natanggal ako sa trabaho, hindi na rin gaano nagpaparamdam si Zechariah sa akin, wala na akong maisip na katinuhan. Walang-wala na ako. Nagpakalasing ako, mabuti’t nai uwi ko pa ang sarili ko. Kinaumagahan, paggising ko agad kong kinuha ang aking telepono at nakita ko doon ang mga tawag ni Zechariah. Oo nga pala, kaarawan niya kahapon. Agad-agad ko siyang tinawagan pero hindi niya ito sinasagot. Alam kong galit siya, alam kong nagtatampo siya. Kaya nag desisyon na akong puntahan siya doon sapagkat ika apat naman na anibersaryo namin. Susurpresahin ko siya, hindi ko ipapaalam na pupuntahan ko siya. See you, mahal ko!

Mahal ko na rin talaga si Zephaniah, kaya habang wala si Michaella eh siya na ang nagsisilbing karelasyon ko rito sa Canada. Anibersaryo nga pala namin ni Michaella ngayon pero imposible namang maalala niya, kaarawan ko nga eh hindi na niya naalala. Mabuti pa si Zephaniah, inaya ko si Zephaniah na kumain sa labas para man lang maiparamdam ko sa kanyang mahal ko rin siya.

Hawak-hawak ko ang kanyang kamay habang naglalakad sa kalsada. Hanggang sa…

Parang sinaksak ako ng sampung kutsilyo noong makita ko si Zechariah na may kahawak kamay na iba. Gusto ko siyang saktan pero bakit hindi ko kayang igalaw ang katawan ko? Bakit para akong binuhusan ng yelo? Bakit? Bakit mo ako nagawang lokohin? Gusto kong magwala pero wala naman na akong magagawa.

Tumakbo ako at ramdam kong hinahabol niya ako. “Mahal” “prinsesa ko” “Michaella ko, mag usap naman tayo.” Katagang binabanggit niya, natigilan nalang ako at pinili ko nalang na kausapin siya.

“Mahal kita”

“Pero mas mahal mo siya.”

“Pasensya na, hindi ko sinasadya” iyan lamang ang katagang binanggit niya. Wala na tuloy akong magawa kung hindi ang palayain siya.

“Ang totoong nagmamahal ay nagsasakripisyo rin. Kaya sige, kung saan ka masaya doon ka nalang.”

“Pero ikaw ang pinipili ko.”

“Pero bago ka sana lumandi, inisip mo rin sana akong nagmamahal at nagtitiwala sayo. Lagi mong tandaan na walang pagmamahal kung walang pagtitiwala.” Tumakbo ako ng mabilis hanggang sa hindi na niya ako hinabol pa. Sana masaya ka, sana mahal mo siyang talaga.

[hindimasabi]

Primoooo, kamusta ka na ba? Miss ka na ng daddy. Miss ko na yung roadtrip natin na magkasama twing susunduin natin mommy mo. Umaraw-umulan kasama kita e. Kailan ba kita makikita ulit? Kilala mo pa kaya ako? Hayy dapat pala di na lang kita binigay sa mommy mo no? Sana may kasa-kasama ako. Ikaw sana katabi kong matulog. Sorry kung di mo na ko nakikita, wala e? Need na talaga siguro namin maghiwalay. Nasasaktan ko lang mommy mo. Di ko sya naalagaan ng maayos. Samahan mo lang lagi sya ah. Wag mo pababayaan.

[dyenieb]

Feb 5, 2024

MY PETS - Part 2

Ansaya saya ko nung naiuwi namin si Chuchu. Binilhan ko agad sya ng collar nya and tinali ko na muna sya dun sa kubo nya para hindi nya sya hulihin ulit. Nakakaawa man pero sa ganong way ko lang sya kayang protektahan and masiguro na nandun lang sya. Medyo matapang din kase si Chuchu. Siguro protective lang talaga sya samin. Lahat kase ng dumadaan non sa street namin, hinahabol and tinatahulan nya. Minsan natatakot ako baka saktan sya ng mga taong matatakot sknya. Feeling ko nga may nagreklamo sknya kaya sya hinuli e.

Eventually, nung medyo kampante na ako na wala ng huhuli sknya, pinakawalan ko narin sya. Nanganak kase sya dun sa kubo nya and umiiyak sya pag gumagala ung mga puppies nya tas ndi nya makuha. Lumipad ung ilang weeks, may umampon narin sa ibang puppies ni Chuchu. Pero meron isang naiwan sknya, wala kaseng may gustong umampon dahil pilay sya. Inalagaan nlang din namin sya kesa mapunta pa sya sa iba. Ayun, lumaki sya at naging kasa-kasama na ni Chuchu sa pagbabantay samin, pinangalanan namin syang Potpot. Unlike ni Chuchu, si Potpot ay medyo matatakutin. Siguro dahil sa kapansanan nya. Pero sobrang lambing nya. Loyal din sya samin kagaya ni Chuchu pero minsan nakakalungkot kase sa sobrang loyal nya samin, kahit umuulan or bumabagyo na, ndi sya umaalis sa harap ng gate namin kahit mabasa na sya ng ulan. Binibigyan nlang namin sya ng payong kaso nababasa parin sya ng tubig sa kalsada.

Sobrang protective samin ng mag-inang dogs na un. Kahit sa mga pusa namin, protective sila. Hinahabol nila pag may ibang pusang kaaway sila Monkey.

May mag-aswang tumira dun sa kubo na tinutuluyan nila Chuchu. Pinaayos nila ung kubo at inalagaan nila sila Chuchu. Pinapaliguan nila, pinapakain at pinapatulog dun sa loob ng kubo. Si Potpot sa kalsada parin natutulog. Madalas, dun sa ilalim ng owner-type jeep ng kapitbahay namin sya nagtitigil.

Nakakalungkot lang kase isang araw, nalaman nlang namin na patay na si Potpot. Ang sabi, may nag-ikot daw na mga taga-barangay at nag-injection ng mga stray dogs, siguro anti-rabies un. Ininjectionan sila Chuchu at Potpot ng ndi namin alam. Nung time kase na un is tag-ulan, siguro nabasa ng ulan si Potpot after mainjectionan, nakita nlang namin sya sa ilalim ng owner-type jeep na nakahiga at ndi na lumalapit samin nung papakainin na. Sobrang nanghina ako nung nalaman ko un. Wala ni Potpot na makikita kong nakahiga sa tapat ng gate namin pag gabi. Feeling ko nawalan ako ng kaibigan. Pero okay narin, atleast kung nasan man sya, sure ako na ndi na sya mababasa ng ulan sa pagbabantay samin.

Lumipat narin ng bahay sa ibang phase ung umampon kay Chuchu, sabi samin sinama daw sya nung dating nakatira sa kubo. Minsan, dumadayo pa sa street namin si Chuchu pero madalas ndi ko na sya nakikita. Nabalitaan ko nlang na may nakakita daw kay Chuchu dun sa kabilang phase, anlaki daw ng sugat sa likod, parang binuhusan daw ng mainit na tubig. Hanggang sa nawalan na ako ng balita sknya, sabi may nakakita daw kay Chuchu sa kabilang phase na patay na. Naisip ko non, tama ba na kinuha ko sya sa shelter? Kase parang pinatagal ko lang ung paghihirap nya. Nakakalungkot isipin na ung mga dogs na pumrotekta samin, parang pinabayaan ko nlang bigla. Ni ndi ko man lang sila naprotektahan. Nagi-guilty ako pag naaalala ko ung nangyari sknla. Pero iniisip ko nlang na nasa mabuti at masayang lugar na sila ngayon.

[jewsqdai]

Daily Updates of Daniel Saying “I love you!” to Aira:

I love you my love, in a few days New Year na hehe! Hindi man tayong magkasamang haharapin ang bagong taon,

Pero lagi mong tatandaan,

parati kang kasa-kasama, laman ng aking puso't isipan. Palagi yan langga.

Magkakasama tayo. Panigurado.

Mahal na mahal kita langga! (12/27/23)

[nice2meetyouu]

Masarap pala dun. Sa roofdeck ng Bayleaf Hotel. At least, 'yung tetrazzini at four-cheese pizza (wala sa picture), bet. Iba 'yung inorder ng ibang kasama at wala akong comment doon.

Nag-invite 'yung friend na ikinasal. Babalik na pala sila agad. Less than 2 weeks silang nag-stay dito. Akala ko nga, dyan-dyan lang sila manggagaling (I mean, gumala around Metro Manila) pero sa Calatagan pa pala manggagaling.

At eto pa. Nagcommute lang sila. Hahaha saludo ako sa tiyaga nila. I can only imagine ang pagod nila (kasa-kasama mga family member). Sana nag-enjoy sila kahit na-sunburn 'yung asawa niya.

Nakwento niya 'yung relationship troubles nila sa kani-kanilang mga pamilya. Like, nag-facebook live 'yung isang auntie at sinabing sana bumagsak 'yung eroplanong sinasakyan nya o ma-covid siya, watdahek. Hahaha. Ininvite naman daw in advance kaso gawa ng difference in religion, ayaw yata umattend, tapos ngayon, galit na galit.

Sa side din ng lalaki, may mga isyu like wala man lang umattend na kamag-anak maski ang agang pinaghandaan nito. Or kahit message man lang. Nah. Ayaw din daw ng ilang kamag-anak ng guy dun sa girl. Socially ineexclude siya, etc.

Ang moral of the story ay walang perfect fairy tale pero we can choose to be happy and contented. Also, huwag mag-assume ng kung anu-ano base sa social media.

P.S. Though siya 'yung nagyaya na lumabas kami, kami naman ang pumili ng Bayleaf and nagpareserve, so naghanda kami ng panggastos. Kaso no'ng bayaran na, doon ko na-witness ang Asian stereotype ng pag-aagawan kung sinong magbabayad. In the end, nanalo sila sa pag-iinsist. 🥹

[eeriv]

Seeing everyone feeling miserable dahil sa mga heartbreaks made me realize how powerful love is. Love aint enough pala talaga no? Grabe kahit gano na kayo katagal, kahit parang sobrang baliw na baliw kayo sa isa’t-isa, hindi parin talaga sya magiging enough. And sobrang nakakatakot lang, na because of love we hurt so much.. pero we became happy din naman aren’t we? 🥲

Nakakalungkot lang to think na ung taong kasa kasama mo lago, ung akala mong di sisira ng tiwala at happiness mo, yung taong pinaka magpapasaya sayo.. siya rin talaga yung makakasakit sayo ng bongga. Grabe, ang hirap magmahal. Love is not for the weak talaga! It’s for those who are willing to risk everything talaga.

As someone na paulit ulit ng nasaktan sa ibat ibang mga dahilan haha someone na nasaktan na ng mga lalaki 😂 it still pains me.. parang di kk maimagine HOW MUCH HURT pa ang mafifeel ko dito sa present once you know.. it didn’t work. Dasal lang talaga.

For me, katulad lang naman yan ng ibang bagay eh, i mean lahat ng bagay. Once you did your best, gave your all, prayed for it.. all goods na yan.. meaning everything is in God’s hands na talaga. Surrender mo nalang, and let things happen. Mahirap ipilit ang mga bagay bagay. LALO NA SA PAG-IBIG. Kasi what’s meant for you will flow comfortably eh. Kapag sigurado, di ka madedehado. Oki?

I want to return on this post someday, still together with Dave. Haha cross fingers. And made it work. Ayoko ng matakot sa sakit, because sabi nga nila, love without pain is not love haha.

I pray for the broken hearts. I pray for my heart. May we receive all the love that we deserved, and may we heal in God’s time! 🙏❤️

[yourshiningastr]

CHAPTER 23

"I have already talked to the police, what did the doctor say, Snoah? Are they okay?" Kuya Haides says. Kuya Snoah heaved a sigh and looked at me.

"The doctor said that Tito Francisko had a head concussion but it wasn't that severe, he just lost blood that's why he needed to stay here for 3 days and also to monitor him. Tita Minerva is also just resting right now, everything is okay and under control." Kuya Snoah gently smiled at me.

I felt Kuya Haides' wife hold my shoulder to comfort me, and I can't help but cry as I felt her warm embrace.

"It's my fault." I sob and cover my face with my palm.

"No, no, no. Rae, look at me." Kuya Haides hunker down to level his gaze on me.

"It's not your fault, okay? I will fix this, we will fix this. Don't cry na, hmmm?" I sob even more when Kuya Haides wipes the tears on my cheeks.

"We are here for you, Rae. Hindi ka namin iiwan." Kuya Tim smiled at me. I tried my best to stop sobbing and looked at them.

"M-my mom w– were saying that Dad has ki-killed someone. But I don't know, I – didn't understand what they were talking about. And th-then Dad suddenly strangled my mom, I- I didn't know what to do. I tried to stop him, but–"

"Shhh, It's okay. It's okay. Don't force yourself, you still need to rest." Kuya Haides' wife tightened her hug and lightly pulled me to stand up.

"She needs to rest first, Let's take her home." The Vasco brothers nodded. Nagpaiwan si Kuya Haides at si Kuya Snoah sa Hospital habang ang tatlo ay kasa kasama namin.

"Don't worry, everything will be fine." That's the last thing I heard from Jacksion before I drifted to sleep.

"Merry Christmas and advance Happy new year, Rae! How are you? Kailan ka uuwi? You are not picking up my calls. Is everything okay? Isang linggo ka na absent. Baka maagaw ko na yung Summa Cum Laude sayo. Haha! Please, message me at least? Nga pala, bumili ako ng snow globe nung isang araw as a gift for you. Gusto sana kita dalhin sa lugar na may snow kasi feeling ko magugustuhan mo yun, naks! Feelingero noh? Well, ako lang to haha. Merry Christmas, wag mo kalimutan regalo mo para sakin ah. I love you." 

I whimpered as I listened to Benedict's voice message again. I have been replaying it 100th times already. I missed his voice, I missed everything about him.

I wanted to go home and escape this problem but I just can't.

My parents are already out of the hospital. My mom refused to go home and she is now staying at the hotel in Cabanatuan. My dad was here in the house but he's not talked to me ever since he woke up. I was apologizing to him for what I did. But I know that wasn't enough.

The Vasco brothers celebrate their Christmas with me. Jacksion never left my side even though I already told him that I am already fine.

I haven't told Benedict yet because I don't want him to worry. I just can't.

"Rae." My eyes narrowed as I saw Yna standing at our door.

"I uhm—" Before she could even finish her sentence I already slapped her.

"Rae!" Jacksion pulled me from Yna but I pushed him away and angrily look at the person in front of him.

"I always wonder why you keep on avoiding me, why you're not answering my calls and acting as if we don't know each other. Is this the reason why? Because of your greedy bastard father?!" I gasped as I felt a stinging pain from Yna's slap. It was more painful than mine, and I know I deserve it.

"YES! You're right. It is because of my goddamnit father who wants all of your wealth. And yes! We are greedy like that. Ano? Masaya ka na?!" I glared at her.

"Since when, Yna? Kailan mo pa alam na may pinaplano ang tatay mo na kunin ang lahat samin? How could you not tell it to me?" She scoffed

"Bakit ko sasabihin? We are greedy right? At isa pa, why are you acting like I betrayed you? We are not friends right? You always denied me as one, and now you were slapping me and saying those things like as if ako ang kumuha ng kayamanan niyo? Kasalanan ko bang tatanga tanga yang tatay mo at nagpabilog sa tatay k–"

"THAT'S ENOUGH!" Jacksion shouted at her and Yna sneered at us.

"Umuwi ako agad because I was worried about you. But I guess you seemed okay naman pala, nakuha mo pa ngang manampal diba?" She mockingly laugh

"Tang ina lang. I even got worried about you at nagkukumahog akong umuwi kahit ayokong bumalik dito, I also feel guilty nung nalaman ko kung anong pinaplano ni dad. Siguro nga dapat sinabi ko sayo yun, pero hindi ko kaya kasi tatay ko pa din yun at alam ko kung anong kaya niyong gawin sa kanya. Nilayuan kita kasi yun ang alam kong pinakamadaling gawin para mawalan yung guilt ko."

"Edi inamin mo din, you were just washing your hands kahit na ang totoo may kasalanan ka din. You were guilty because you know that I will get affected at masasaktan ako."

"At nasasaktan din ako!" Yna covers her face with her palms.

"I always want to be close to you. Kahit nagmumukha akong tanga, lalapit pa din ako at ipagsisiksikan ang sarili ko sayo. I want to be your friend pero masyado kang makasarili. Sarili mo lang iniisip mo. Ang dali mo pagkatiwalaan ang iba pero sakin na simula bata kasama mo hindi mo yun maibigay, pag sakin may trust issue ka! Tang ina!. Pagdating sayo lagi akong nanghihingi. I know, I'm a bitch especially towards you because I was so scared that you might think na may hidden intentions ako sa paglapit sayo kasi yun naman tingin mo sakin diba? I just want us to be friends.." Yna sob as she let out all her burden to me.

"But you were the one who changed." Yna scoff.

"Did I, really? Or baka ang pagtingin mo lang ang nagbago?"

I didn't know what to say. We never were friends, I thought she was just using me to get new friends but she was actually using that excuse to talk to me and to get close to me. Hindi ko alam na ganito ang nararamdaman niya.

She never opens up to me... But how could she?

"Andrey is so worried about you, you should call him at least. Thank you for the heartwarming welcome. Happy New year." Napaupo ako sa sahig na agad naman ako dinaluhan ni Jacksion. Ramdam ko ang panghihina ng tuhod ko.

I'm such a bad person, ni hindi ko man lang nakita yung care ni Yna sakin. Hindi ko siya nabalingan ang atensyon. She must've always been hurt whenever I denied her.

"It's not your fault." Jacksion hugged me but I lightly pushed him and looked at him.

"It is...She's right, sarili ko lang ang iniisip ko. I am a self-centered bitch, I hurt her. I hurt dad, my mom, and Benedict. I'm such a messed up person." I bow my head.

"No, don't say that.." I shook my head at him.

"I always act and think that I am the victim when in fact I am not. I inflict and am inflicting pain on someone too. I'm such a spoiled brat" 

Jacksion hugged me trying to comfort me, but it wasn't the comfort that I want and need, it was comfort from a person who is now watching us with a furrowed brow.

"Benedict?" I immediately stood up as I saw him. He then quickly turned his back and walked away. Mabilis naman akong tumakbo para habulin siya, Jacksion is following me as well.

"Benedict, Wait!" I successfully reached him and pulled his arm. Naghahabol ako ng hininga na tumingin dito.

"Why are you here?" Benedict stared down at me.

"I was worried about you. Hindi ka sumasagot sa tawag at text ko. Dalawang linggo ka na din hindi pumapasok, akala ko kung ano nang nangyari sayo. Pero mukhang... okay naman pala kayo." He looks at Jacksion who is just quietly listening to us behind me.

"No, no. He's not–"

"Sana nagsabi ka man lang. Para akong mababaliw doon na wala akong alam kung anong nangyayari sayo dito. Tapos yun ang maaabutan ko?!" I flinched when he suddenly shouted.

"Don't shout at her like that." Jacksion then spoke.

"Wag ka mangialam dito." Magsasalita pa sana si Jacksion pero pinigilan ko na ito. Ayokong lumala ang galit ni Benedict.

"We're nothing like that, He's a friend. And the reason why I didn't call was that I don't know how to say it, I'm sorry. Babe, please." Nagmamakaawa kong sabi, I tried touching his hands pero mabilis niya itong nilalayo.

"Lagi naman, lagi ka naman hindi nagsasabi. " I looked at him and I saw the pain in his eyes.

"I-im sorry.." Hindi ko na napigilan pa ang pag iyak. Pagod na pagod na ang mga mata ko pero parang ayaw maubos ng mga luha ko.

"She's telling the truth. We're nothing like that. Wala ka bang tiwala sa kanya?" Benedict then glared at Jacksion.

"What is happening here?" Nahigit ko ang hininga ko nang marinig ko ang boses ni Dad, nakatingin ito samin habang akay akay ng kanyang nurse at may benda pa din sa ulo nito.

"Dad!" I felt Benedict flinch as he was looking at the man in front of us.

"Who are you?" My dad asked while looking at Benedict who is now frozen on the ground.

"Dad, bakit ka po lumabas.. Let's go inside–"

"Andrey Benedict Garcia, sir." Benedict leaned his hand toward my dad. I even saw the slight tremble of it that made me look at him. My dad didn't accept his hands tinignan niya lang ito.

"Hindi kami tumatanggap ng bisita ngayon. Makakaalis ka na." I bit my lower lip as I tried not to cry.

"Dad, he's—"

"I'll go now. It's nice meeting you, sir."

---He's my boyfriend.

Yan sana ang gusto ko sabihin ngunit nakalayo na si Benedict sa amin. Gusto ko humakbang para habulin siya uli ngunit hinawakan na ni Jacksion ang braso ko at bahagyang hinila papunta sa bahay.

"I need to talk to him." Mahina kong sabi kay Jacksion.

"Yes, you will but not now. Let him cool down." Naupo ako sa sofa at pinanood si Daddy na maglakad paakyat sa kwarto niya kasama ang nurse nito.

"So that's Benedict. I don't like him. He's no good for you." I furrowed my brows and looked at Jacksion.

"You know that you do not have the right to say that." He sneered.

"I saw how he shouted at you–"

"That was the first time he did that, and he is mad." I defended him

"The first time and surely not the last time. He doesn't trust you enough, and did you see how he acted when he saw Tito Francisko? It's like he's looking at his enemy. I don't have a good feeling towards him." He shook his head. I stood up and faced him.

"He loves me!"

"How sure are you?"

A week has passed after that encounter with Benedict. Nakauwi na din ako at siya agad ang una kong pinuntahan but he wasn't in his unit.

I found out that he's living with his guy workmate. I understood him and let him cool his head for a bit. I'm also thankful that our Professor are considerate enough to give me a test para mabawi ko ang mga activities na hindi ko natake nung nag absent ako for one month.

Until now ay hindi pa din umuuwi si Mommy, sa one month na pag stay ko doon ay wala akong ginawa kundi ginugol ang oras sa pag manage ng plantation dahil hindi na kakayanin ni Daddy. Tinutulungan ako nila Kuya Haides kaya kahit papaano ay naging madali sakin ang lahat.

Yna hasn't still talked to me ever since that day, and I understand it as well. Nasaktan ko siya at naging makasarili ko sa kanya.

"Good thing at hindi ganun karami ang mga activities na hindi mo natake. Makakabawi ka pa, ikaw pa din ang running for summa cum laude. " Tumango ako sa Professor namin at umalis na pagkatapos kong maibigay ang mga test papers na sinagutan ko para sa subject niya.

I needed to focus, my family needed me. I need to graduate with that title, dad will be happy and I hope mommy will too.

"Pasok kayo." I smiled at Penelope and Kuya Tim. The Velasco brothers are constantly visiting me, kahapon ay si Lucas naman ang nandito, ngayon ay sila naman.

"Nagdala ako ng chocolates, baka magustuhan mo." Penelope handed me the chocolates while smiling at me.

"At paano kung hindi? Ikaw ang kakain?" Kuya Tim arch his brow to her, and Penelope glared at him.

"Hindi ah! Pero sayang kaya bakit hindi?" napailing nalang si Kuya Tim at bumaling sakin.

"How are you?" I smiled and placed the chocolates on the table

"I'm fine, Kuya Tim." He then nodded. Penelope started talking and we were just listening to her.

"Oh, uhm... Do you guys want tea?" I stood up and went to a cabinet that had all different kinds of tea.

"Are you still drinking tea?" I simply nodded at Kuya Tim.

"I thought you already overcame it." Tahimik lang ako at hindi sumagot sa sinabi nito.

"Water lang ako." Bumaling ako kay Penelope na nakaupo sa harap namin at nakataas ang kanang kamay na akala mo ay nas school at nagsasabi na present siya.

I smile at kumuha ng tubig sa fridge.

Napansin ko naman ang pag ikot ng mga mata ni Kuya Tim sa kabuuan ng unit ko, hinayaan ko nalang ito at nagprepare na din ng inumin niya.

"Water, Kuya Tim?" I looked at him and found him staring at the withered Red Dahlia on one of my cabinet countertops.

"Why do you have this flower?" I walked near him and Penelope followed me, curious about the flower..

"Oh, Benedict gave that to me. Lanta na pala siya." Kinuha ko ito at pinalitan ang tubig ng vase saka ko nilapag uli doon.

"Benedict? You're boyfriend?" I nodded and smiled at him, which he did not return to, instead he furrowed his brows to me.

"Do you know what this flower is called?" I nodded again

"Yes, Red Dahlia. Pretty right?" Penelope agreed with me too and was planning to touch the flower but Kuya Tim aggressively took it and threw it in the trash bin.

"What! Why did you do that?" Pagalit kong tanong dito.

"Hala, may galit ka sa bulaklak?" Hindi pinansin ni Kuya Tim si Penelope at bumaling ito sakin.

"Does he always give you that?" I furrowed my brows and slowly nodded at him. He heaved a sigh and closed his eyes.

"Do you even know what the meaning of that flower is?" Penelope then took out her phone and typed something on it.

"Oh, Perseverance and ability to overcome daw. Binibigay din daw yung mga ganyang flower sa mga taong may pinagdadaanan. Ang sweet naman pala ng jowa mo, eh. Oh, bat kung makaasta ka diyan parang ang sama ng meaning nung bulaklak na yun, ang oa ah." Penelope nudged Kuya Tim's shoulder but Kuya Tim seemed more displeased.

"Oh yeah? Well, I really hope that's what he really meant when giving this flower to Rae. not the other way around." I furrowed my brows even more.

"What do you mean?" Kuya Tim sighs and stares down at me seriously.

"Everything has two sides. Red Dahlia can be positive but it also has a negative meaning, it symbolizes betrayal and dishonesty as well. But I hope the latter wasn't his intention. "

"Of course, why would he?" It might have a positive meaning. He knows I'm going through something before he gives me that flower. That must be it.

"Let's just hope for the best then." Kuya Tim said while he was in deep thought. 

[for-d-win]

Wednesday of the 29th Week in Ordinary Time | 25 October 2023

Isang beses po, na-invite po ako magbless ng bahay po dito sa Makati. Ang handa po nila ay medyo sosyal - familiar po kayo sa cold cuts, yung mga naka-tray po na sliced hams, and then may cheese, and then may olives tapso kakain ka lang gamit ang isang mahabang parang toothpick.

Nagulat po kasi yung may-ari ng bahay at mga kasama niya - father, ayaw mo ba ng pagkain namin? Bakit kakaunti ang kinuha mo?

Eh sa totoo lang po kasi kasi, yung ham and cheese, ang taas po ng sodium content nun - nag-iingat lang po kesa magkaroon po ako UTI or magkaroon ng salt crystals ung joints ko.

Sabi lang po nila, "Eh father, ang bata-bata niyo pa po. Hindi naman po siguro kayo maapektuhan niyan masyado."

At aminin po natin, madalas ganito po ang attitude natin - hangga't wala pa akong nararamdaman, sige kain lang ako nito, hangga't wala pang umaaray sakin, sige pwede pa sa akin to.

At kapag dumating ang APE or Annual Physical Exam - ayan na, dun niyo po makikita, yung isa di na kumakain ng sardinas o ng beef o lamang loob kasi mataas na po ang uric acid. Yung isa, bawas na po sa pork kasa baka ma-high blood. Yung isa naman po, nag no-rice na, akala natin nag-didiet yun pala mataas ang blood sugar. Yung isa rin, hindi na po nag-cold cuts kasi mataas na ang salt content.

Pero 'di ba po, mas maigi nang maagap kesa pagsisihan natin sa dulo ang pinag-gagawa po natin. Mas maigi na pong paghandaan ngayon pa lang kesa habangbuhay nating pagsisihan.

I'm telling to you this story because the experience is pretty much the same with our Gospel for today.

Jesus is asking his disciples to better be prepared for at an hour they do not expect, the Son of Man will come. Darating si Hesus sa buhay natin sa panahong 'di natin inaasahan - ang tanong, handa ba tayong tanggapin siya sa buhay natin? Anung madadatnan niyang pinaggagawa natin?

Kung kanina po, ang mindset natin, "wala pa naman akong nararamdaman, wala pa namang masakit sa akin - tuloy lang ako sa kain nito."

Sa totoo lang po kahit sa mga gawa natin, ganyan rin po tayo, "Hangga't hindi pa ako nahuhuli, hangga't hindi pa ako napagsasabihan, hangga't wala pa akong memo, hangga't hindi pa ako nakukulong - tuloy ko lang ito."

Please remember my dear brothers and sisters - Jesus is giving us so much time right now to transform and change ourselves. "Every gising is a blessing!" Wala siyang nilagay na deadline kung kailan tayo dapat magbago - wala po tayong Best Before or Expiration Day - but the time he is giving us is not for our kalokohan.

This vast amount of time he is giving us is to help us prepare ourselves for his 2 ways of arrival in our lives.

1. To fetch you going upstairs...

2. In the face of the people you meet here...

So what's our challenger for this week?

Change because of your personal motivation and intention.

Do not wait before the Annual Physical Examination or our Constitution change you.

Magbago tayo dahil sa pagmamahal natin sa Diyos, dahil sa sarili nating kagustuhan habang mayroon pang panahon.

'Wag na po nating hintayin bago ang APE o ang batas pa ang magbago sa atin - at baka huli na ang lahat.

Amen.

Year I Readings:

Romans 6: 12-18

Luke 12: 39-48

[enc-therefridgerator]

pwede bang hindi na tayo turuan o pansinin o pakialamanan ng mga teenager at kanilang mag kawal na kasa-kasama dahil wala tayong personal space.

[donnapalo]

That Bitch Called Lala

Over the years, I've already come across different kinds of mean people but, to this day, I don't forget my very first close encounter. Like, meron pala talagang ganung tao? LOL. Akala ko sa pelikula or mga palabas lang sa TV. I grew up around polite, supportive, and people na hindi squatter ugali having studied in my youth in a private, Catholic school in a village so I was shookt and I didn't have the life skill to tackle on that spawn of Satan.

I've had the misfortune of coming across that bitch in UP Diliman, College of Business Administration. Before that bitch revealed her true colors, she was one of the few people I usually hang with. I don't know how or why pero naging kasa-kasama ko siya and I think we're ok naman...until that year.

Marami naman talagang masama ugali doon sa lugar na yun and I didn't really want to be there. Andyan yung maraming parinig ng parinig and ginagawan ka ng kwento. Andyan yung mga tinatawanan ka at nilalait over the shallowest things (e.g. hitsura). Pero iba, if the person you thought is your friend and yung akala mo na one of the few people na mabait dun is insekyorang palaka pala. Also, for me, wala namang kwenta yung mga tinuturo dun. I would have been better off taking Engineering, Statistics, or other scientific courses. Hindi ko lang naasikaso mag-shift out dun sa walang kwentang lugar na yun. But I digress.

It was supposedly my final year. I was really looking forward to getting out of that place even if I wasn't in the right headspace. Since final year na, may feasibility study. All the other subjects too had group activities wherein kagroup ko that bitch.

I think ok naman nung una sa mga group activities. Then bigla nalang siyang nambabara sa meeting. Like, one time, I was suggesting Dunkin Donuts (though di ko na maalala exactly for what). And she was like, "Cheaaaaap!" Sinigawan ba naman ako. As if naman expensive siya. Ugali pa lang, alam mong hindi sosyal despite her trying to be perceived as such. Since hindi naman ako sanay makipag-away, ang nasabi ko nalang is "sinasabi ko lang naman". Masama na pala mag-suggest? Imagine if ganun katrabaho or boss mo; she's the kind of person that can make a workplace unsafe and toxic for others. And how would you participate if ganun kabastos yung kagroup mo? Even if pangit or hindi mo trip yung idea ng iba, kailangan sisigawan or babarahin or lalaitin? If pala-patol ako, baka sinigawan ko din. But I didn't. I was better than that. Saka hindi naman namin siya boss. Acting leader, maybe. Pero, pag iniisip ko ngayon, who the fuck is she. Even dun sa isa pa naming kagroup na nakakausap ko pa until now, ang sama rin nya magsalita. Akala naman talaga nung bitch na yun kung sino siya and ang galing galing nya dun sa subject na yun. Kung maka-asta, akala mo katulong nya kami or something. Kung anong ikinaputi nya, yun naman ang ikinaitim ng budhi. LOL.

Pero the thing that made me really uncomfortable... to the point na ayaw ko na to be anywhere near or around her started nung magsusurvey na for feasibility. I volunteered na ako na magpaphotocopy since hindi raw makakapagpaphotocopy yung kung sino. Napaphotocopy ko naman. Pero pagdating ko dun sa Greenbelt, galit na galit yung maldita, parinig ng parinig. Ang sabi nya, "Hindi pang Class A". I don't know if dahil pangit yung papel ng photocopied survey questionnaires or ako ang nilalait or both. I don't know too kung gaano ba siya kayaman or kung mayaman ba siya or she's trying hard to be perceived as Class A whatever the fuck Class A means to her to even act like that. Saka, for me, pag sinabing Class A, it means peke, gaya-gaya etc. LOL. Also, I've been around someone before na anak talaga ng milyonaryo (or maybe bilyonaryo pa nga) and kilalang tao sa gobyerno and other people na may sinabi sa buhay, pero despite the wealth and power, hindi naman ganun umasta. In my masteral classes too wherein I'm sure mas magaling yung iba kong kasama, hindi sila katulad nya. Some of them would even uplift me. E siya, sino ba siya. Also, if she's a civilized and non-malicious person, pwede naman nyang sabihin nang maayos na hindi ok yung quality ng papel or what. I remember I offered na ipaphotocopy ko nalang uli pero galit na galit. Well, I guess her intention really was ipamukha sa mga ibang kagroup namin na ganun yung gawa ko or di ako ok kagroup or what. Pwe! Siya ang hindi ok ka-group and sa corporate world, mga katulad nyang maldita at toxic yung kailangan mong iwasang maging katrabaho.

Hindi nalang ako nakipagtalo dahil hindi naman ako sanay makipagbardagulan. I remember from Greenbelt wherein ang idea nya is magflyering kami ng survey questionnaire or mangharang/approach ng mga dumadaan (which is stupid, by the way, and mas lalong hindi sosyal) pumunta kami sa SM Makati foodcourt ata yun and patuloy nya akong biniblame (when pwede ko naman ipaphotocopy uli somewhere around that place yung mga questionnaires kahit pa gano kamahal). Habang nakaupo, I decided na magbasa muna ng readings na dala ko dahil isinabay ko sa pagphotocopy. Aba si maldita, murmur ng murmur and pinariringgan pa ako ng nerd daw ako blahblah. That's when I decided to leave. It started to get really awkward from there.

Back then, I had a gay friend and once, in a class, sabi nya sakin, "Donna, ayusin mo yan." Pumapasok pa ako sa mga classes nun pero hindi ko kinakausap yung bitchesa. Like wow, ako pa magpapakumbaba sa nambubully sakin? Haha. I replied to him, "Ewan ko dyan, nung Saturday pa yan, murmur ng murmur. Saka nerd daw ako. Uwi na nga ako magpakanerd na akooooo!" I remember some people seated from the back heard me and they were like "Hayaaaaan!" Kung di ba naman insecure, pati ba naman kung nerd ako or hindi, issue sa kanya? Saka pabagsak-bagsak pa siya ng gamit when I'm around her. Would you be comfortable to be near someone like that? Ako hindi.

In other classes, though, parang kinakampihan yun. Especially dun sa global marketing crap na klase. May pag "go go go" sa kanya the other bitch in the place na L din start ng pangalan (Laurice or Louriz ata. Well I don't care kung sino siya and kung ano spelling ng pangalan nya) as well as yung pangit na lalaki named M na tingin ng tingin sakin. I remember my gay friend telling me when I told her about the Louriz bitch and what I was hearing her say and he said "Maarte lang yun. Pero mas mayaman ako sa kanya." LOL. Katakot din the guy na tingin ng tingin, mukhang may mga balak na kasing itim nya. But I digress, again.

It became more and more awkward until I don't feel like coming in to my classes, anymore. Especially the classes na andun yung maldita. Except dun sa strat course ata yun wherein my gay friend was around. Meron pang mga online stalker and I know because I hear them talking something related to what I post. As if naman I really tweet exactly what I think. There were professors too na kung anu-ano sinasabi in class and I don't know kung nagpaparinig ba or what. Like, what the fuck. That place is a dump. I've taken classes in other colleges pero mostly ok naman, hindi toxic and walang nangbibring down or gumagawa ng kung anong rumors. Dun lang talaga. Wala naman akong bilib sa mga marketing marketing eme nila. I did not learn anything from them either. Whatever skills I have used for all the work that I have done over the years, I haven't learned them from that place and from any people in that place.

I still tried to save what I could and, against my will, ako pa lumapit dun sa bitch since unfortunately, ka-grupo ko siya sa lahat. Pero parang pinalalabas nya sa iba na umaasa lang daw ako sa groupmates. Ang galing talaga tumahi ng kwento. Saka feeling naman nila talaga ang galing nila. Walang kahihiyan. If most of the classes do not have group work, I was surely better off... kahit pa para sakin walang kwenta yung mga inaaral and I wasn't interested at all. Like DUH, wala naman silang kahit anong naitulong sakin, kaya ko gumawa mag-isa, and I probably even had better ideas sa mga gawa nila, and mas nakagulo pa sakin yung may kailangan akong pakisamahan na demonyita. Not to brag or anything pero matalino naman talaga ako since I was a kid and I did ok in most subjects even if I didn't try too hard. Ewan ko lang sila and kung anong pagsusunog ng kilay ginagawa nila. There was even an accounting class na ilang beses ko lang pinasukan pero ang taas ng grade ko. There were even semesters too where I was part of yung equivalent ng "dean's list" even if di ako naghahabol or nageeffort makakuha ng magandang grades. Hindi ako bobo, and hindi ako katulad lang nila, let alone mas mababa sa kanila.

Nakakatawa too how pinalalabas nung iba na hindi ko daw kaya or kinaya blahblahblah. Bakit, pang-henyo yung mga tinuturo dun? Business Ad? Lol. Laway lang puhunan ng mga tao dun. Hindi yun mahirap like sciences, hindi lang ako pumapasok. Walang kwenta na nga dun, ang pangit pa ng environment. Not good for your mental health. Given all that I have achieved so far, too, wala namang problema sa aking mental capability. If anything, mas complex pa yung mga natutunan ko after college sa kahit anong itinuro sa mga pinasukan ko dun LOL. So all the claims about hindi ko kaya eme doesn't make sense. Wala rin akong pake sa marketing and never ko pinageffortan matutunan yun. Yung mga quantitative subjects din, hindi naman maganda yung turo, pumapasa rin ako kahit di ako nageeffort. Pero yun nga, nakakatamad na, ang toxic pa sa paligid. Kagrupo ko pa sa halos lahat yung demonyita. May mga prof din na parang gustung-gusto ka idown. Nakakatawa lalo na yung sa global marketing saka sa market research. Mga impakta. Sabi pa nung isa sakin, chinecheck daw nila thoroughly yung sagot ko sa exam. Like, ano yun? Feeling ba nila may kasinungalingan sa mga sagot ko or what. Yung isa din, yung Tubianosa, nung isang exam parang may sinasabi pa na nananabotahe daw or takpan daw yung papel nung exam. Kapal ng mga mukha nun. Saka yung kinakampihan nila, hindi naman special or ganun kagaling para sa idea nila na sinasabotahe or kokopyahan and mas lalong hindi naman mabait. If anything, sila ang questionable ang character. Birds of a feather? Yun din hirap sa mga exam na subjective yung paggrade, pag hindi ka nila bet or pag may kinakampihan silang impakta, pwede ka nilang bigyan ng pangit na grade. Ikinayaman kaya nila yung magbigay ng pangit na grade? Kapal ng mga mukha kung makasalita sakin and pati yung mga sinasuggest nila about me. I should have gathered evidence para nakasuhan ko sila ng harrassment. Kahit alam ko na hindi ako dapat magpaapekto dun sa demonyita at sa mga kampon nya, may effect talaga e. Kung dati hindi na ako komportable at wala akong gana, mas lalong nakademotivate and nakacause ng anxiety.

Meron pa akong narinig nung sabi nung isang kagrupo dun sa walang kwentang feasib, yung intsik yung apelyido (I think Ng ata. Di ko na maalala; all I remember is pa siyang maldita), "iba naman kasi yung math nung highschool blahblahblah". Katawa, nangbibringdown talaga. Saka wala naman akong sinasabi about math or kung ano man tinatry nilang palabasin. Meron pang isa, yung Cueco ang apelyido na utang ng utang sakin, na kung anu-ano sinasabi. Birds of a feather flock together talaga e lol. Narinig ko rin sabi nung bitch na "nagfiflirt sa prof para makakuha ng magandang grade". Wow ha, kelan nangyari yun? Dapat pala talaga pag may mga ganun-ganung gumagawa ng rumor, sinasagot. Ang galing gumawa ng kwento e. I never cared about grades. Like, wala naman akong scholarship to be desperate and I was under no pressure whatsoever to graduate with honors or immediately or to earn money right after graduating. May narinig rin ako na sinabi nun na nagpapaawa daw ako blahblah. Kanino ako nagpapaawa? Lol. Andaming iniimbento ng babaeng yun para kunwari ako yung masama and wala siyang ginawang masama. Lahat ng mataas na grades na nakuha ko, although I didn't try hard for them, they are commensurate sa outputs ko in classes (e.g. exams) and hindi naman ako close sa kahit sinong professor.

Pag nagsasalita rin ako to give suggestions, may papahid-pahid pa ng ilong and paghiss yung demonyitang yun. To be exact pa may "Tss tss" siya when I speak. Ayoko rin naman siyang ka-group DUH. May sinasabi pa around me na pahiya daw ako at talo/loser daw ako. Like, talaga ba? Ako pa mapahiya sa impaktang feeling amo, feeling trilyonaryo, and ugaling squatter. Wala rin akong pake sa kung anong mga ganap nya and I was studying simply to finish my education. Feeling relevant. Katawa how she would make it seem that because ako daw may issue sa acads, hindi siya yung problema. Sa sobrang narcissism nya din, feeling nya siguro umiikot mundo sa kanya and para kunwari hindi siya bully, pinalalabas nya na naiinggit or nakikipagkumpetensiya sa kanya yung iba. Narcissist ang gaga. Gumagawa ng competition kuno. If anything, nambubully siya para madistract or maderail ako sa ginagawa ko so sino ang nakikipagkumpetensya? Grades lang din kaya nyang icompare and palabasin na ugat ng pagkainggit daw sa kanya since hindi naman ako nageeffort para sa grades habang siya sobrang desperate to the point na mang-aaway ng ka-group sa project. Akala naman nya ang galing ng mga ideas nya. Walang nakakainggit sa kanya. Pwe! Nakakatawa the mere idea. Ugali pa lang, kasumpa-sumpa na, kahit ano pa man tingin nyang meron siya. Sana pala nainform ako, though, na may "competition" para ginalingan ko kahit di ako interesado sa mga walang kwentang inaaral sa lugar sa yun para hindi ako maiimbentohan ng kung anong kwento. Also, nakakainsulto macompare sa ganun. Taluhin nya mukha nya. Kahit ano pang sabihin nya or ng iba or kung ano pa makuha nya in life, hindi ako talo ng ganun. In the first place, hindi ako nakikipagkumpetensiya sa kahit sino and hindi naman ako desperate and masamang taong tulad nya. Hindi rin naman ako effort na effort sa pag-aaral back then. Kung pasamaan ng ugali, though, panalong-panalo talaga yung bitchesang yun. May kakampi pa siyang mga iba pang basura din ang ugali sa lugar na yun LOL. Mas lalong hindi rin ako ang dapat mapahiya. Hindi ako ugaling-squatter na tulad nya. The thing is, ugaling squammy siya pero feeling sosyal. Kahit anong sabihin ng kung sino, the real issue is ang pangit ng ugali nya and that she mistreats people.

May sinasabi pa yun noon na "nagpapanggap" saka "naghuhuramentado" daw. Like, kelan naman nangyari yun? I'm not like her who does squatter things and nagsisimula ng gulo. I wonder if yung mga magulang nya is katulad nyang walang modo, toxic, and insekyora. Wala rin akong pake sa kahit sinong andun sa lugar na yun, especially someone like her. Sino ba siya other than a mapagparinig, sarcastic, and bully na classmate? Saka akala mo kung sino kung mangmaliit ng iba, wala namang kahanga-hangang galing. Summa cum laude ba? Hindi naman LOL. Prior to that year too, nakatrabaho ko na siya sa ibang group projects and wala namang kakaiba sa kanya or sa mga ideas nya. Worse, kailangan pa nyang manakit ng ibang tao to achieve her goals kung ano mang goals yun. Wala rin namang value yung honors sa course na ganun since wala namang kwenta yung mga tinuturo dun. Mostly laway lang puhunan. I wasn't pretending to be anything, either, while siya is pa-sosyal and akala mo kung sinong hindi makabasag-pinggan pag iba ang kaharap. Kahit tawagin nyang cheap ang ibang tao, hindi nya ikinasosyal yun. Isama mo pa yung pagpaparinig, paninira, and paggawa nya ng kwento. Ayoko ng magulo and toxic kaya ako umiiwas pero hindi ako natatakot sa kahit sino sa kanila. Funny how they think I should shrink for them or that I should feel below them. Mga feeling.

Sobrang tuwa-tuwa that bitch when I was failing, or when I was making self-deprecating jokes, and nakahanap siya ng opportunity na gumawa ng kung anu-anong kwento and mambaligtad to make it seem mabait siya. Once, I even heard her saying na inggit daw sa kanya. Insecure na, narcissistic pa that bitch. Saka akala mo kung sino kung mang-api. I tried to stand up to her but since magkakaparehas ng ugali most people in that place, syempre ako yung masama and the environment really was uncomfortable for me. Kunwari pa naiiyak siya or nakikiempathize and bait-baitan sa iba pero deep inside tuwang-tuwa ang hayup. Hindi tumigil yun sa pagpaparinig and minsan nagmumura pa. Same nung isa Cueco squatter. May sinasabi pa na paranoid daw ako. Gaslighter din ang hayup. Para kunwari wala siyang ginawang mali, pinalalabas nya it's all in my head. Saka ano siya, psychologist? Wag ako. I just wasn't focused that time and dumagdag pa her shit pero I'm not stupid or masama ugali. And, unlike her, I don't believe that I need to step on anyone to succeed. Hindi ako ganun ka-weak. The only thing that's clear is that she's a fucking bully. Ang galing din umarte e, kunwari siya pa yung mabait and victim. Oh, naalala ko din when I first started working, nakasalubong ko siya sa bandang Ayala and tatawa-tawa ang demonya. Nung nagpasabog ng kayabangan, sinalo niya lahat. Maybe she felt triumphant na may nabully, nasiraan siya, and nabring down siya. Demonya. It kinda haunts me na hindi ko ipinagtanggol yung sarili ko hanggang dulo and I let the things she did get to me. Bakit rin kasi ang daming groupwork groupwork dun. Kung di ko kagroup yun and if natapos ko lahat ng ginagawa ko nun (which is, unlike sa pinapalabas ng iba, hindi naman beyond my ability), ang dali nyang iexpose and ipahiya and there will be no doubt that she's in the wrong. Dapat din pala talaga pag mga ganung klaseng tao, pinapatulan. Wala ng pa-bigger bigger person. Feeling kasi ng mga tulad nya, kahit sino pwede nyang tapakan basta gustuhin nya.

I don't know and I don't care wherever she is or whatever the hell she's doing now. But kahit san pa siya mapunta and kung ano makuha nya in life and kung ano pa man sinasabi nya sa iba, I have zero respect for her. Nor does it change what kind of person she is. Maybe I'm less believable because I didn't have stellar grades or what but I'll stand in my truth. She can say her made-up stories wherein of course siya bida or siya ang victim but it doesn't change she's the fucking bully and ang pangit ng ugali/pagkatao nya. I bet wherever she is, pag may kinainsecure-an siya, gagawin din nya yung mga ginawa nya sakin. Or pag may nakita siyang mahina or feeling nya less privileged than her, aapihin niya. Literally the worst person to be in the same environment in.

I just remembered...there was someone I worked with before na Bagadion din apelyido and ka-ugali nya. Before I left, sinabihan pa ako na, "just because taga-UP ka, doesn't mean magaling ka." (nonverbatim, pero yan na yan yung message) Like, what the fuck? Ang galing mang bring down. Insecure bitch din. Baka kamag-anak nung malditang hayup. But I didn't give a damn. It wasn't like I was strapped for money or that I have limited opportunities. May mga tao talaga na pag feeling nila gipit ka, aapihin ka. Mukha lang akong naghihirap because I was too thin back then, I didn't have expensive clothing, and medyo napabayaan ko yung appearance ko but I had enough resources. Also, unlike in school wherein walang masyadong choice but to stay and finish what's started kahit ang toxic-toxic (otherwise wala kang degree), I can choose my environment. Thankfully, in the past 8 years or so, wala akong ganung boss. If anything, mas salbahe pa yung mga nasa baba kesa sa mga mas mataas. Marami pa akong naencounter na mga insecure, rumormongers, and feeling magaling na engot after college but that's for another blog.

Unless anyone really looked and searched if I have a tumblr, this post won't be easily found. But still, I'm kind of relieved I get to tell my piece. It's not healthy to recall all these but, in case I forget and anyone tries to make me believe it's all my fault, this is here whether may maniwala or wala. Andito mga detalye ng mga kasalbahehang naexperience ko dun. Pag may naalala pa ako, I will update this. I won't be gaslighted and I'm definitely sane. Also, I'm intelligent kahit ano pang sabihin ng kung sino dyan. If I tried hard in that walang kwentang course or if I took the right course, I'm sure I would graduate with honors. Big deal? Even after people tried to make me feel less of myself, I never felt like I'm stupid or what. So they didn't succeed. I may have uttered some self-deprecating jokes but I do not think small of myself at all. I know what I'm capable of better than some envious twats. Also, none of my achievements can be erased just because may mga inggitero/a who don't want or can't accept they're true. Kahit ano rin nangyayari now or mangyari in the future, it doesn't make anything real from the past untrue.

Ugh, I hope that life would be fair and just fucking stop rewarding bullies, gossipmongers, naysayers and shitty people in general. It makes them think all the things they do are ok and believe their own lies, and it gives them more power and confidence to step on other people. Baka feeling pa nila, blessings from heaven LOL. Hindi sila mabuting tao DUH; nagkataon lang may sumuporta sa kanila na either nabola nila or katulad nila na masama ugali. For the bitch, in particular, I hope one day she gets a taste of her own medicine or the things she did come back to her tenfold (or more!) and the next generation that would come from her, kung meron man. That'd be fun to witness. Also, whatever she gained by hurting or pushing down other people, she can't take them with her to her grave. It's not like she won't die, either.

p.s. I'm not wondering why there are victims of bullying who go on to mass shoot people in their schools as their revenge. Not that I'm condoning it but I get it as well as the discussion below. Also, if you're thinking a narcissist would be makokonsensya if you commit suicide, that's not gonna happen. Baka matuwa pa lalo yun lol. Anak ni Satanas

[mynotsosecretloveforhim]

Same Height, Same Build.

Hindi ko maiwasang pasekretong sulyapan at bigyang pansin ang isa kong kaklase paminsan minsan. He has the same height and same build as 'him'. Dala narin siguro ng pangungulila sa kanya kaya kahit sinong lalaking malapit sa tangkad at tikas ng katawan niya ay nakukuha agad ang atensyon ko.

Hindi kami masyadong close. May kaibigan siyang dalawang lalaki at di mapagkakailang maporma at may itsura ang bawat isa sa kanila. Triplets nga kung tawagin sila ng section namin.

Wala akong espesyal na nararamdaman sa kanya ,sadyang nakikita ko lang ang tindig ni 'M' sa kanya.

Bukod sa triplets na magkakaibigang lalaki ay nitong nakaraan lang, naging malapit sila sa isang babae kong kaklase. Kasama kumain, kasabay umalis, katabi, at kasa kasama pag vacant.

Isang beses nga ay sama sama kaming kumain sa karenderya kasama ng kaibigan at iba kong kaklase. Natyempohan na doon rin nila balak kumain.

Nasa gilid ko lang sila, sa kabilang lamesa at magkatabi sila ng babaeng yun.

Wala naman talaga akong pakealam, pero dahil nga naaalala ko si M sa kaniya, I was suddenly hit by a realization.

Umiral nanaman ang pag ooverthink ko.

Knowing that he's far away, it's not impossible for him to have a circle of friends and it was hard to get rid of the possibility that they are also close to some girls or they have girls inside their circle.

Knowing him, he's sometimes sweeter than just a friend to other girls. Maybe this is my trust issues speaking. Pero maraming beses na naging dahilan yun ng pag aaway namin.

Nitong nakaraang buwan lang, I treated him silently at di nagparamdam ng ilang araw. I was furious knowing the fact that he doesn't find it weird to invite a 'girl' friend dis oras ng gabi para mag perya (although di natuloy but still the thought of him going out/ dating someone else torns me apart). I wasn't able to directly tell him about it kasi baka sabihin niya I was being unreasonable. Dahil close rin naman kami nung babaeng iniimbita niya. But the main point is, It's not natural especially if it's not a group invitation.

At dahil narin sa realization ko ngayon, it's clear that I don't have any power to stop, foresee, forbid or dictate his actions lalo na malayo ako. I was stuck in my own thoughts and what ifs. And I hate this feeling.

Alam ko ring hindi niya ako mabibigyan ng assurance when it comes to this thing.

Maybe I don't trust him enough? Or it's just that, I trust him but I can never let down of my guards cause there's always a possibility for something to happen.

Lalo na at, we go back to zero again and things was a bit messy between us lately.

Rason din para mag dalawang isip ako kung ibalik ba agad yung label sa aming dalawa o maghintay nalang ng araw kung saan maaari na kaming magkita.

Napapangiwi nalang talaga ako sa tuwing nakakaramdam ako ng selos at dagdag pa ng pag ooverthink bigla dahil sa maliliit na bagay. Ayaw ko ng ganitong pakiramdam at sabi nga nila, once your instict says you're in danger or there's a possibility of you getting hurt...mas pipiliin mo nang lumayo.

Isang beses, umiral nanaman ang pag o-overthink ko habang nakikinig sa paguusap ng dalawa kong kaklase about sa sex. I find it weird that he's openly saying such rated words towards our girl classmate at parang natutuwa dahil sinasabayan siya nito. That guy was my seatmate at alam kong may girlfriend ito, alam ng buong section namin na may girlfriend ito. Kaya nakakarinding isipin na masaya siyang pinag uusapan ang ganong mga bagay lalo na't may gf siya.

Mapapaisip ka nalang talaga na, "Ganito rin ba siya sa iba?"

Iba iba nga naman nag mga lalaki so It's hard to judge, pero hindi macoconsider na pagooverthink yun kung papalagpasin at babalewalain mo ang mga possibility. Yung mga what ifs.

It only proves that guys are not trustworthy enough to be left unmonitored by their gf. Kasi kahit anong paghihigpit at pag sasabi mo ng mga bagay na makakasakit sayo, kahit gano mo hingan sila ng respeto, they will still end up doing something that will make you angry lalo na kung wala ka sa tabi o paligid niya.

Just like a child, he will roam around and enjoy his freedom without minding the possibility of you getting hurt with his actions. Basta sumaya lang siya ay makakalimutan ka na niya.

So with that, it's really scary to be in a relationship lalo na kung hindi mo alam ang nangyayari sa paligid niya. Mas masakit kung malalaman mo yung mga ganitong bagay bagay kung kailan akala mo masaya na kayo, okay na kayo. :') You've been betrayed but sadly may palusot siyang masasabi 'it was in the past' and you'll end up considerating it and forgiving him not knowing na may lamat na yung tiwala mo sa kaniya.

Kaya ayaw ko sa lahat ay yung bibigyan ako ng dahilan para magselos. Kahit pa gaano ako kaoverthinker, I still hope and expect that he'll respect and value my existence in his life even though I'm not around o kahit pa tulog ako. I don't want to restrict his freedom, but I expect him to put boundaries if his friends cannot. Matuto sana siyang tumanggi sa mga bagay na alam niyang makakasira sa relasyon namin.

I guess, maybe it's better to put myself in the safe place for awhile... Peace of mind and stop myself from overthinking.