#τρόμου

[glaufxgarland]

Εκπομπή 39 επεισοδίων με Ανάγνωση Ελληνικής Λογοτεχνίας Και Μεταφράσεις. Με μουσική υπόκρουση avant-garde, experimentaλ και dark ambient ο Στέφανος Γλαύκωψ διαβάζει έργα των: Έρικ Σμυρναίου, H. P. Lovecraft, Αντώνη Αντωνιάδη, Gottfried Bürger August, E. A. Poe, Γλαύκωψ Στέφανος, Περικλή Μποζινάκη, Antonin Artaud, Auguste Villiers de l'Isle-Adam, Théophile Gautie, Franz Kafka, Eleni von Modlicht. Επίσης σε κάθε ένα επεισόδιο τα video είναι μοναδικά abstract short films cinema art, πειραματικός κινηματογράφος. Σε αυτήν την νέα ροή με θέμα την λογοτεχνία επιστημονικής ή ανθεπιστημονικής φαντασίας, τρόμου, αποκρυφισμού και μυστηρίου αλλά και όλα τα άλλα είδη, θα έχετε την ευκαιρία να βυθιστείτε σε ασυνήθιστα τοπία. Σε μέρη όπου όλα είναι πιθανά και πολλά από αυτά με το πέρασμα των αιώνων έχουν αποδειχθεί μέρη της πραγματικότητας, τα οποία κάποτε δεν ήταν αποδεκτά, αλλά και αντιστρόφως έχουμε δεί μύθους να μην είναι αυτό το οποίο θεωρούμε μυθικό αλλά πραγματικό όσο η σελήνη και τα αστέρια, διότι και αυτά τα βλέπουμε αλλά δεν γνωρίζουμε τι κρύβουν και τι θα δούμε αν κάποτε τα πλησιάσουμε. Πολλά τα οποία ονομάζονται στην φιλοσοφία πρόδηλα είναι ταυτοχρόνως και άδηλα. Δηλαδή, για παράδειγμα, βλέπουμε έναν άνθρωπο, προφανώς γνωρίζουμε πως είναι άνθρωπος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν γνωρίζουμε τι σκέφτεται, οποίος ήταν, πως και πότε θα αλλάξει και γιατί. Αυτά γίνεται να τα παρατηρήσουμε και σε κάθε έναν από εμάς, αν κυττάξουμε τι κάναμε και τι κάνουμε, ή πως σκεφτόμασταν και πως σκεφτόμαστε μετά από χρόνια. Μην απορήσετε πως ένα γραπτό, το οποίο κάποτε διαβάσαμε και δεν το εννοήσαμε, αν το διαβάσουμε ξανά μετά από χρόνια με περισσότερες γνώσεις, να το δούμε με τελείως άλλο τρόπο και να αποκαλυφθεί ένας τεράστιος κόσμος εννοιών, τις οποίες δεν είχαμε διακρίνει την πρώτη φορά διότι δεν είχαμε γνώσεις. Καλώς, ή κακώς, ήλθατε εδώ, εσείς θα αποφασίσετε ένα από τα δύο. Ελπίζουμε πως δεν έχετε χάσει την ικανότητα να γελάτε αλλά και ταυτοχρόνως να κλαίτε διότι το παράλογο, παρά το γεγονός ότι είναι κωμικό, είναι ταυτοχρόνως και τραγικό και σε πολλές περιπτώσεις πιο εύστοχο από τα σοβαροφανή γραπτά. Διότι, κακά τα ψέματα, οι πράξεις των ψευτών, των απατεώνων, των δημαγωγών αλλά και ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε λάθη, επειδή είναι αποδεκτά από το πλήθος, είναι ανόητες και αν με λογικό τρόπο αναλυθούν είναι όλες γελοίες. Όταν πολλοί από εμάς ανακαλύπτουμε ότι κάποια στιγμή πιστέψαμε έναν τέτοιο δημαγωγό κλαίμε και ταυτοχρόνως γελάμε και απορούμε για το πως είναι δυνατόν να μας είχε πείσει ένας βλαξ.

[romios-gr]

Ρωσικό μήνυμα τρόμου στην Ουκρανία: Πήραμε μία απόφαση για εσάς – Πανικός και στο ΝΑΤΟ για… μία περίεργη έκρηξη στη Βουλγαρία Η Ρωσία θα απαντήσει στην Ουκρανία για την εισβολή στο Kursk αλλά παράλληλα θα απαντήσει και στο ΝΑΤΟ – Τι συμβαίνει στις χώρες του ΝΑΤΟ με τα συνεχή σαμποτάζ. Αντίστροφα μετρά ο χρόνος για τα αντίποινα της Ρωσίας στην Ουκρανία ως απάντηση για την εισβολή στο Kursk... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/rosiko-minyma-tromoy-stin-oykrania-pirame-mia-apofasi-gia-esas-panikos-kai-sto-nato-gia-mia-periergi-ekrixi-sti-voylgaria/

[cinenoxos]

Μια μεταφυσική αλληγορία ή μια σκληρή ταινία τρόμου που δεν φοβάται να παραβεί τους κανόνες; Όπως κι αν  "διαβάσεις" το Όταν το Κακό Καραδοκεί, το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να σε αφήσει ατάραχο στο κάθισμά σου.

[reality-breaker]

Επιλογές Νοεμβρίου (28/11)

Hunter’s Moon (δωρεάν ιστορία ηρωικής φαντασίας) & Banth (το λεοντοειδές φανταστικό θηρίο από τα βιβλία του E.R. Burroughs) & Αχρήματη οικονομία (ένα πολύ κακό σύστημα) & Ksematiasma (Android εφαρμογή που σε ξεματιάζει) & Moon Flight (ταινία μικρού μήκους του Ουγγαρέζου Sándor Reisenbüchler) & Return to Square (ηλεκτρονική μεταμόρφωση εικόνας) & Εξερεύνηση της ιαπωνικής Κόλασης (μέσα από την τέχνη) & Ιστορίες λαξεμένες από τα φύλλα δέντρων (κι άλλη τέχνη) & Ambientblog (ambient μουσικές) & Οι 13 πιο τρομαχτικές ιστορίες τρόμου (μια λίστα του T.E.D. Klein) & The Ship That Sailed to Mars (ένα πολύ όμορφο και πολύ σπάνιο βιβλίο, γραμμένο χειρόγραφα) & Το Αρχείο του Καβάφη στην Αθήνα (Φρυνίχου 16Β, Πλάκα) & Συνέντευξη Alan Moore («Χρειαζόμαστε περισσότερα φαντάσματα») & Witch House (περιοδικό με ιστορίες Cosmic Horror· όλα τα pdf δωρεάν) & The Robots of Dawn του Asimov (πραγματικά απαίσιο παρότι υποψήφιο για Hugo και Nebula) & Fighting Slave of Gor (μία από τις χειρότερες ιστορίες του John Norman) & Out on Blue Six (ίσως το πιο αμφιλεγόμενο και ψυχεδελικό βιβλίο του Ian McDonald)

➤ https://fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/epiloges/ep.php?ID=11_2023#3

[scalpelsyringe]

She needs to upload Ήρθε η Ώρα tomorrow...

[dimidesan]

''Βερενίκη'' λοιπόν σήμερα...είναι μια από τις πρώτες ιστορίες του Πόε, όπου παρουσιάζει στο εκφραστικό του ύφος θέματα όπως η υπερευαισθησία, ο θάνατος και η ιδιοφυΐα όπου, καταστρέφονται από την ψύχωση, τον πρόωρο θάνατο, τις μονομανιακές κρίσεις και η φρικιαστική, ψυχολογικά οδυνηρή βία, που ο συγγραφέας θα αναπτύξει και στο υπόλοιπο έργο του.

Το διήγημα, στην παράδοση της γοτθικής μυθοπλασίας, εκφράζει το σκοτεινό ρομαντικό όραμα του συγγραφέα αναπτύσσοντας θέματα και μοτίβα που, αν και δεν είναι πρωτότυπα, ενορχηστρώνονται σε μια τρομερή ένταση ψυχολογικού τρόμου, εμμονής και φθοράς. Οι αναγνώστες της εποχής τρομοκρατήθηκαν από τη βία της ιστορίας και έτσι ο Πόε το 1840 δημοσίευσε μια αυτολογοκριμένη έκδοση του έργου.

[solmeister13]

ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ: 13 Μικρές Τραγωδίες

Στις σκιές ενός σύμπαντος, όπου οι ψίθυροι κουλουριάζονται σαν φίδια και ο φόβος κυριαρχεί, γράφτηκε μία ανθολογία διηγημάτων που ακροβατούν στα όρια της λογικής. Δεκατρείς μικρές τραγωδίες, εμπνευσμένες από τα τραγούδια του “Τα Λέμε στην Κόλαση”.

Μέσα σε αυτές τις σελίδες, θα συναντήσετε ψυχές βασανισμένες από προσωπικούς δαίμονες, περιπλανώμενους στο λαβύρινθο του μυαλού τους. Από τις τραγικές μπαλάντες καταραμένων εραστών, μέχρι τις ψυχρές μελωδίες ενός θανατερού βαλς, κάθε ιστορία είναι μια μαρτυρία της σκοτεινής φαντασίας του Solmeister, δοσμένη συχνά με το ιδιόρρυθμο, μαύρο χιούμορ που τον χαρακτηρίζει.

Προσοχή όμως, αγαπητοί αναγνώστες, γιατί αυτές οι ιστορίες δεν είναι για αδύναμες καρδιές. Εξερευνούν τις σκοτεινές γωνιές της ανθρώπινης ψυχής, εμβαθύνοντας σε θέματα απώλειας, προδοσίας και υπαρξιακού τρόμου.

Με πρόζα αιχμηρή σα στιλέτο και εικόνες σκοτεινές σαν φαντάσματα, το “Τα Λέμε στην Κόλαση” θα σας αφήσει άφωνους, να λαχταράτε για περισσότερο, ακόμα και όταν σας βυθίζει στα βάθη της απελπισίας. Ξεφυλλίστε το και ξεκινήστε την κατάβαση προς το μέρος, που η πραγματικότητα θολώνει και παραμορφώνεται εφιαλτικά και η μοναδική παρηγοριά βρίσκεται στην ελπίδα ενός χάπι εντ που μπορεί και να μην έρθει.

>>>> ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΤΩΡΑ

[givemearmstopraywith]

the word intifada, in arabic, اِنْتِفَاضَة, literally means "shaking off." a shiver, shudder, tremour, trembling, shuddering, quivering. psalm 2:11 tells us to "serve the lord with fear, and rejoice with trembling (בִּרְעָדָֽה)." on the day of the lord in isaiah 13:13, the heavens and the earth will tremble: god is in the trembling. philippians 2:12 reiterates this psalm: "work out your own salvation with fear and trembling (τρόμου)." when the haemmorhaging woman of mark 5 audaciously touches christ's cloak and he feels his power leave him to heal her, she approaches him "trembling with fear" to confess what she has done, which he responds that her faith has healed her: "go in peace and be freed from your suffering." when jesus dies, there is an earthquake: the earth trembles at the moment of jesus’ death, the rocks split open, and the dead walk. what has been is shaken off. the crucifixion is not an end, but a beginning: a commencement, because god has commenced his intifada, his mission to free mankind from the human injustice which is the absence of grace and mercy.

throughout the scripture, trembling is the precursor to something else. it means god is in proximity; it means we are about to be touched by grace. shivering is the body’s natural reaction to an outside stimulus- an effort to get warm when confronted with cold, or the adrenaline in our bodies priming us to respond to danger. intifada is the natural human reaction to the outside stimulus: the body, the community, making an effort to get warm when left outside of justice, a response to danger. trembling is the work of god, a smudge from the fingerprint of his creation. when we shake, god is in the trembling. god is in the shaking of rage and tears. god is the fight against injustice. god is in the intifada. how much more does the earth quake for all those little ones.

[0cean--soul]

Επίκαιρο

Ζούμε στη χώρα του τρόμου

Έχεις μια όμορφη σχέση

Αλλά με όσα ακούς τρελαίνεσαι

Δεν βλέπεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου Τον άνθρωπο που σε αγαπάει πραγματικά … Κι αν δεν σε αγαπάει στα αλήθεια ;

Κι αν σε θεωρεί τόσο δική του Που θεωρεί δεδομένο να σου αφαιρέσει τη ζωή Επειδή κάτι δεν του άρεσε Επειδή κάπου έφερες αντίρρηση Επειδή κάτι είπες Επειδή δεν ήθελες να κάνεις όσα σου έλεγε … Βλέπεις ξαφνικά ένα τέρας

Δεν έχεις σχέση

Αλλά με όσα ακούς

Φοβάσαι τους ανθρώπους

Φοβάσαι να κάνεις σχέση

Φοβάσαι γιατί ίσως να είσαι η επόμενη

...

Έτσι σου έμαθαν  " σ'αγαπω, δεν θέλω να σε χάσω " Και ξαφνικά

Σε δέρνει Σε ρίχνει από τα σκαλιά Σε πετάει από το μπαλκόνι Σε πνίγει

Σε σκοτώνει...

Σου κόβει τις ρίζες εκείνος που νόμιζες ότι θα σε κάνει να ανθίσεις

Πόσες ακόμα … ;

[omnis888]

Που θα σταθείς ?

Ο κόσμος γυρίζει τόσο γρήγορα. Τις περισσοτερες φορές δεν μπορω να καταλάβω αν βρισκομαι στο κέντρο του ή αν είμαι ο τύπος πανω στο πεζοδρόμιο που κοιτάει τα αμάξια να περνάνε με ταχύτητα και προσπαθεί να προλάβει την σκια τους. Μα αν ήμουν στο κέντρο , το πιο πιθανό να ήμουν στην μέση του δρόμου, γνωριζοντας πάντα ότι τα αμαξια δεν θα σταματήσουν. Αλλαξαμε πολύ. Πότε γίναμε όλοι τόσο απαθείς ? Τοσο φοβισμενοι? Ο κόσμος άλλαξε ή εγω δεν μπορώ πλέον να τον διαβάσω? Όταν ήμασταν μικρα μας λέγανε πως αμα το πιστεύεις πολύ , τότε θα γινει. Πότε πιστέψαμε όλοι μας πως είμαστε μικροί για αυτό τον κόσμο? Πότε αποφασίσαμε οτι θα δεχτούμε την σιωπή που μας χαρίσανε ? Μα δεν φταίνε αυτοι. Και ξέρετε γιατι ? Γιατί οι '' αυτοι '' , είμαστε εμείς. Εμείς γυρίσαμε το δάχτυλο μας στον εαυτό μας. Εμείς με την αμηχανία μας απέναντι στον έρωτα. Εμείς που κοροιδεύαμε τα ραβασάκια , τις καντάδες , τα γράμματα ή και ακόμα και αν δεν το κάναμε , το βλέπαμε και δεν το σταματήσαμε. Εμείς που δίναμε συμβουλές στους φίλους μας και τους λέγαμε ότι ίσως αυτός ή αυτή να είναι υπερβολικός για εσένα. Εμείς που βάλαμε αριθμούς στους ανθρώπους και τους βαθμολογήσαμε. Αριθμοί και συμβουλες στον έρωτα. Και τι είναι ο έρωτας για να θέλει συμβουλές? Πως μαθαίνεις σε κάποιον , πως και τι πρέπει να αγαπήσει? Εμείς που θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο όλο και τώρα το βουλώνουμε όταν ακουμε κάτι που δεν μας αρέσει για να μην χάσουμε το μεροκαματο του τρόμου μας. Όντως η γενια αυτή βγηκαμε δυνατοί. Κοιταχτε μας. Μπορουμε να δουλεύουμε 10 ώρες την μερα , να σπουδάζουμε , να τρεχουμε ενα σπίτι και να μην παραπονιόμαστε για αυτό. Ποιος μας είπε όμως πως το ότι γίναμε τόσο δυνατοί και πλεόν δεν παραπονιόμαστε , είναι και το σωστό? Σφιξαμε τα δόντια ή κατεβάσαμε το κεφάλι ? Μην κάνετε πίσω στον έρωτα. Μην αφήνετε τα όνειρα σας να πέφτουν κάτω. Μην ντρέπεστε για το ποιοι είστε και για το τι αγαπάτε. Και αν αγαπάτε μην αφήσετε κανέναν να σας πεί πως να το κάνετε. Θα το βρείτε μόνοι σας. Και αν δεν το βρείτε τότε το πολύ πολύ να πλήγωθείτε και μέσα απο τον πόνο να ξανα θυμηθείτε ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και τα συναισθήματα της αδυναμίας , δεν ειναι κάτι ξένο. Οι αδυναμίες μας έφτιαξαν. Δεν μας έφτιαξαν οσα κερδίσαμε. Μας έφτιαξαν οσα χάσαμε , πονέσαμε για αυτά , αλλά μπορέσαμε και σηκωθήκαμε ξανα να τα παλέψουμε.

Αμα σε αυτή την ζωή είναι να στέκομαι κάπου,

τότε ας είναι να στέκομαι στην μεση του αυτοκινητόδρομου ,

παρα στο πεζοδρόμιο.

Για να μπορέσω να πω ,

τρια δευτερόλεπτα πριν κλείσω τα μάτια μου,

ότι μέσα σε όλα τα σκοτάδια σας ,

εγώ κατάφερα να ζήσω

και σταθηκα ακριβώς εκει που έπρεπε.

[justforbooks]

Η Άννα Παναγιωτοπούλου (1947-2024) αφηγείται τη ζωή της στη LiFO

Από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Το γιατί δεν είμαι σε θέση να το ξέρω. Μεγάλωσα σε μεγαλοαστικό περιβάλλον, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο. Με είχαν πάει μερικές φορές να δω παιδικές παραστάσεις, άλλες τόσες στο Εθνικό, αλλά όταν είδαν που οδηγείτο το πράμα μού το απαγόρεψαν τελείως. Σε μία παράσταση παραλίγο να πέσω από το θεωρείο του Εθνικού, παρακολουθώντας τον Φιλάργυρο με τον Νέζερ. Τόσο με είχε συνεπάρει!

Ήμουν ακόμη μαθήτρια γυμνασίου όταν πήγα στον Κατράκη και του ζήτησα να παρακολουθήσω ως ακροάτρια τα μαθήματά του και να μου πει τη γνώμη του για το αν κάνω για ηθοποιός. Μετά από λίγο καιρό, αφού αποφάσισε να διακόψει τα μαθήματα δηλώνοντας ότι κανένας δεν ήταν ικανός να προχωρήσει στο επάγγελμα, μ' έπιασε και μου είπε: «Αν γίνεις ηθοποιός, θα χάσεις πάρα πολλά πράγματα. Αν δε γίνεις, θα χάσει το θέατρο.» Δεν ξέρω αν θα έχανε το θέατρο, αλλά έκανε λάθος ως προς το πρώτο σκέλος. Κέρδισα πάρα πολλά. Και δεν πέρασα καθόλου δύσκολα.

Η μητέρα μου ούτε ήθελε ν' ακούσει για δραματική σχολή. Οι γονείς μου ήταν πάρα πολύ της μόρφωσης. Εγώ, από την άλλη, ήμουν απολύτως σίγουρη ότι ήταν το μόνο επάγγελμα για το οποίο ήμουν ικανή. Δεν με ενδιέφερε καθόλου να πάω πανεπιστήμιο. Όταν με έστειλαν με το ζόρι στην Ελβετία, γύρισα κρυφά και έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό. Εκεί πρωτοσυνάντησα και τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο ήμασταν στην ίδια τάξη.

Ιδρύσαμε το «Ελεύθερο Θέατρο» αρχές του '70. Η Ελλάδα ήταν σε μια άλλη πολιτική κατάσταση, και το «Ελεύθερο Θέατρο» ήταν κατά βάση πολιτικοποιημένο. Το ιδρύσαμε με την απόλυτη πεποίθηση ότι το θέατρο ανήκει στους ηθοποιούς και σε κανέναν άλλο. Είχαμε πολύ έντονο το όραμα της συλλογικότητας: δεν υπήρχε σκηνοθέτης, δεν υπήρχε συγγραφέας, δεν υπήρχε παραγωγός. Τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε καν βασική ομάδα, πέρασαν δεκάδες άνθρωποι.

Κάτι που συνειδητοποιήσαμε πολύ γρήγορα ήταν –πέρα από το ιδεολογικό μέρος– ότι το θέατρο είναι μια δουλειά συνόλου, ότι, από τον πρωταγωνιστή μέχρι τον τελευταίο τεχνικό, όλοι έχουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για ό,τι συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Αυτό έκανε τη μεγάλη διαφορά με το παλιό θέατρο, όπου ο πρωταγωνιστής ήταν ο άρχων – και συνήθως του τρόμου ο άρχων! Αυτό σε ένα βαθμό το αλλάξαμε εμείς στο ελληνικό θέατρο.

Θεωρώ ότι το θέατρο εκεί το σπούδασα. Δουλεύοντας σκληρά, ψάχνοντας σε βάθος, μελετώντας, υπηρετώντας από κοινού ένα όραμα. Ανεβάσαμε τα πάντα, από Μπρεχτ μέχρι Χουρμούζη. Θέμα πληρωμής δεν υπήρχε. Βάζαμε από την τσέπη μας δουλεύοντας σε μπαρ, σε οικοδομές, παντού. Μόνιμη «στέγη» αποκτήσαμε μόνο όταν πήγαμε στο Άλσος Παγκρατίου. Όταν το '73, μεσούσης της δικτατορίας ανεβάσαμε το «Κι εσύ χτενίζεσαι» με μεγάλη επιτυχία, κολλήσαμε στην επιθεώρηση.

Τη στιγμή που την ανακαλύπταμε, βρισκόταν σε φάση πτώσης. Ένα καθαρά ελληνικό είδος με μεγάλο ενδιαφέρον, τόσο πολιτικό όσο και υποκριτικό. Ένα είδος πάρα πολύ αυτοσχεδιαστικό, βασισμένο στον ηθοποιό περισσότερο και λιγότερο στον συγγραφέα. Καθώς εμείς είχαμε άλλη αφετηρία από τους παλιούς επιθεωρησιακούς ηθοποιούς –που ήταν συχνά αυτοδίδακτοι–, δώσαμε έμφαση στα κείμενα. Έτσι άρχισα και να γράφω, αλλά ως ηθοποιός.

Το '80, όταν μετονομαστήκαμε σε «Ελεύθερη Σκηνή», είχαμε σχετικά μεγαλώσει. Υπήρχε πια παραγωγός και είχαμε χωρίσει τις αρμοδιότητες. Έγινε κατανομή ρόλων γιατί δεν γινόταν πια να γράφουμε όλοι μαζί – έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν έγραφαν όλοι. Εγώ έγραφα συνήθως με τη Μαριανίνα Κριεζή. Ο Σταμάτης επίσης έγραφε, μετά προστέθηκε κι ο Λαζόπουλος. Το '85 έκλεισε οριστικά ο κύκλος και, σαν γάμο που δεν υπάρχει πια έρωτας, το διαλύσαμε.

Αυτό που με ανησύχησε όταν άρχισα να παίζω τη Μαντάμ Σουσού, ήταν ότι θα με αναγνώριζαν στο δρόμο. Αυτό δεν συνέβη, παρ' όλη την τεράστια επιτυχία, γιατί ήμουν τελείως διαφορετική στη ζωή μου. Μόνο από τη φωνή μου μπορούσαν να με αναγνωρίσουν. Η χροιά της φωνής μου είναι δραματική. Η εκφορά είναι που την κάνει κωμική, καθώς τη χρησιμοποιώ ανάλογα στην κωμωδία.

Οι Τρεις Χάριτες ήταν επίσης ομαδική δουλειά. Με είχαν ρωτήσει αν θα ήθελα ο τίτλος να είναι «Η Άννα και οι Αδελφές της», και είχα αρνηθεί. Έχω πάρα πολύ ανεπτυγμένη την αίσθηση της συλλογικότητας. Μ' αρέσει και το θεωρώ σωστότερο.

Η αναγνωρισιμότητα με τρελαίνει. Μ' αρέσει που αρέσω στον κόσμο, αυτή είναι η δουλειά μου, αλλά συγχρόνως με κάνει και ντρέπομαι. Η τηλεόραση δεν φτιάχνει σταρ, φτιάχνει συγγενείς. Ένα παιδάκι με ρώτησε κάποτε «με ξέρεις;» «Όχι» του απάντησα. «Τότε γιατί σε ξέρω εγώ;» Μπαίνουμε στα σπίτια απρόσκλητοι.

Η τηλεόραση έχει γίνει κράτος εν κράτει. Περνάει ιδεολογίες, περνάει απόψεις, έχει γίνει ένα μέσο ανεξέλεγκτο. Μ' ενοχλεί πολύ αυτό. Με τους παλιούς μου συναδέλφους νιώθω στενή καλλιτεχνική συγγένεια. Όποτε έχει τύχει να παίξουμε πάλι μαζί, αποδεικνύεται πόσο ισχυροί και κοινοί είναι οι κώδικές μας. Απωθημένα με ρόλους δεν έχω.

Διασκευάζοντας τη Θεία από το Σικάγο, προσπάθησα να μην πειράξω καθόλου τον Σακελλάριο, αλλά αντιθέτως να σχολιάσω την εποχή με τη συνδρομή των τραγουδιών της εποχής. Το γεγονός ότι ο Σακελάριος προσπαθεί –το '57– να ψελλίσει τον κίνδυνο του φιλοαμερικανισμού κι αυτού του τύπου της προόδου, πού να τολμούσε άλλωστε, μου φάνηκε πάρα πολύ ενδιαφέρον, τώρα που το θέμα της παγκοσμιοποίησης έχει φτάσει σε σημεία παράκρουσης. Ήθελα να το θυμηθούμε και να το σχολιάσουμε με βάση το σήμερα. Η παράσταση είναι αυτό που είχα ονειρευτεί. Έτυχε όλοι οι συντελεστές να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό!

Η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα, και θλίβομαι για το κατάντημά της. Η σημερινή Αθήνα με απωθεί τόσο πολύ, που σε κάθε ευκαιρία φεύγω. Ένα από τα λίγα στέκια που ακόμα βρίσκω γλυκό μέρος και πηγαίνω για φαγητό, και όπου οι άνθρωποι είναι συμπαθείς, είναι η «Αφροδίτη» στην Πλατεία Προσκόπων. Πέρυσι αποτραβήχτηκα στην αγαπημένη μου Τήνο. Ήμουν πανευτυχής δίπλα στη φύση και μακριά από την πόλη. Είναι άλλωστε από τα λίγα μέρη που ακόμα δεν καταστρέψαμε. Αν και φοβάμαι ότι είναι θέμα χρόνου.

Πολύς κόσμος πάει προς το θέατρο για άλλους λόγους από το ίδιο το θέατρο. Τα περισσότερα νέα παιδιά που έρχονται να μου ζητήσουν τη γνώμη μου αν πρέπει να γίνουν ηθοποιοί, τα αποθαρρύνω. Τη μοναδική φορά που είδα ταλέντο, είπα: «Όχι μόνο θα δώσεις εξετάσεις αλλά, επειδή δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις επιτροπές, θα βάλω μέσο για σένα!»

Δεν πεινάς πολύ στο θέατρο. Αν δεις ότι δεν κάνεις, φεύγεις.

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[glaufxgarland]

Ανάγνωση Ελληνικής Λογοτεχνίας και Μεταφράσεις

[opapasouzas]

Δεν ξαναπάω κινηματογράφο μόνος για ταινία τρόμου.

[cinenoxos]

Ο Οκτώβρης έχει γίνει παραδοσιακά ο μήνας του "τρόμου". Εκτός από τα νέα κείμενα που θα έρθουν σχετικά με ταινίες τρόμου (γνωστές, άγνωστες και ξεχασμένες cine-Ενοχές...) θα ανεβάζουμε καθημερινά και άλλο σχετικό υλικό από το ιστολόγιο, μέσα από την περασμένη δεκαετία (πέρασε τόσος καιρός....)! Ξεκινάμε με το Wishmaster (1997)!

[toshiro-shomashi]

Αγαπημένη ταινία τρόμου?

το la la land

[chaoschooseme]

Άλλη μια μέρα που ξυπνήσαμε και το στομάχι μας έγινε κόμπος από την θλίψη. Άλλη μια μέρα που οικογένειες θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους. Άλλη μια μέρα που συνειδητοποιούμε πόσο "σημαντικό" είναι το συμφέρον τους και πόσο "ασήμαντη" είναι η ζωή μας μπροστά σε αυτό. Άλλη μια μέρα που αντιλαμβανόμαστε πως εν τέλη το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Οργή. Οργή για το σύστημα σας, εσάς τους ίδιους και τα βοθροκάναλα σας. Να μπείτε και εσείς στο τρενάκι του τρόμου να δούμε το «πάμε και όπου βγει». Γιατί δεν βγαίνει. Και το ξέρετε πολύ καλά. Όμως τότε δεν θα πονάμε πια. Δεν θα φοβόμαστε. Τώρα η καρδιά μας δεν υπάρχει. Έχει απανθρακωθεί.

01|03|2023❤️‍🩹

Ποτέ ξανά.