#λογοτέχνες

[glaufxgarland]

Ανάγνωση Ελληνικής Λογοτεχνίας και Μεταφράσεις

[justforbooks]

Ακολουθώντας τα βήματα του Εζέν Σι και του Ζαν Βοτράν, ο Ερίκ Φουασιέ επαναφέρει στην πρώτη γραμμή και με τρόπο μοναδικό το ξεχασμένο roman-feuilleton, ένα ιδιαίτερα δημοφιλές είδος το 1830, που επηρέασε σπουδαίους λογοτέχνες, όπως ο Ντίκενς, ο πατέρας Ντουμάς, ακόμα και ο Μπαλζάκ, ως προς τη μεθοδολογία, τον τρόπο ανάπτυξης της ιστορίας και τη γραφή. Συνδέοντας το στοιχείο του μυστηρίου με τις μεγάλες ιστορίες που δημοσιεύονταν σε συνέχειες, το είδος αυτό αναφερόταν άμεσα στα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα της εποχής, κάτι που καταφέρνει να ανασυστήσει με άκρως πρωτότυπο τρόπο, εν προκειμένω, ο Γάλλος συγγραφέας.

Πρωταγωνιστής του πιο δημοφιλούς έργου του Φουασιέ, που διαδραματίζεται το 1830, είναι ο επιθεωρητής Βαλεντίν Βερν, γνώστης των πιο παράδοξων ιατρικών μεθόδων και του αποκρυφισμού, ο οποίος αναλαμβάνει να εξιχνιάσει μυστηριώδεις φόνους και να διαλευκάνει άλλου είδους αμφίβολες καταστάσεις: μοναχικός, αμφιλεγόμενος, ωραίος και ερωτευμένος με γνωστή ηθοποιό της εποχής, ο Βερν καλείται να διασκεδάσει τις υποψίες για το παράδοξο άτομό του και να ακολουθήσει τη δική του μεθοδολογία.

Πολλές φορές αυτή μάλιστα φέρνει στον νου τον Σέρλοκ Χολμς, αποκαλύπτοντας μια ευφυΐα μοναδική, που ωστόσο αναφέρεται στο κλίμα και τα δεδομένα της εποχής: εντούτοις η ύπνωση, την οποία εφαρμόζει, καμία σχέση δεν έχει με τις υποτιθέμενες πνευματιστικές μεθόδους που υιοθετούσαν τότε άλλοι τσαρλατάνοι, που σύχναζαν στα αυτοκρατορικά σαλόνια και που εμφανίζονται στο βιβλίο, υποστηρίζοντας ότι συνομιλούσαν με τους νεκρούς και ότι τους επανέφεραν στη ζωή.

Το εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά τα δεδομένα, προσφιλή στους υψηλούς κύκλους, τα γνωρίζει ο συγγραφέας Ερίκ Φουασιέ σε βάθος και από πρώτο χέρι, αποδίδοντας όχι μόνο την ατμόσφαιρα του Παρισιού του 1830 αλλά και όλα τα ιατρικά επιτεύγματα της εποχής. Διδάκτωρ Χημείας, Νομικής και λάτρης της Ιστορίας, φαίνεται ότι ο Φουασιέ είναι ο κατάλληλος για να μας χαρίσει μια συναρπαστική ιστορία από τα χρόνια του Λουδοβίκου-Φιλίππου, σε μια μοναδική γραφή που έκανε τους Γάλλους να μιλήσουν για ένα «εθιστικό βιβλίο» και να του χαρίσουν μια σειρά από βραβεία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[kaliarda]

Στην Αναπαυτική Μεριά / On the Cosy Side (1981), του Τάκη Σπετσιώτη

«Δυο νεαροί ποιητές, ο Νίκος και ο Τάκης, στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 στην Αθήνα, ζουν σαν μποέμ λογοτέχνες παλαιοτάτων εποχών. Πάνω στο μεσουράνημά τους, ξαφνικά εξαφανίζονται απ’τους κοσμικούς κύκλους και περίεργες φήμες κυκλοφορούν γι’ αυτούς. Queer gentility, irony and melancholy.»

[xionisgr]

ISBN: 978-960-563-655-5 Εκδότης: Ελληνοεκδοτική Σελίδες: 320 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-09-30 Διαστάσεις: 22 x 15 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-563-655-5 Εκδότης: Ελληνοεκδοτική Σελίδες: 320 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-09-30 Διαστάσεις: 22 x 15 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[eclecticstarlightblogger]

Σπυρος Ματσουκας: Αμέτρητοι έρανοι για τον στρατό, αγορά δύο αντιτορπιλικών για τον Εθνικό Στόλο και εθελοντής στην πρώτη γραμμή

Ο ποιητής Σπύρος Ματσούκας δεν ήταν τόσο γνωστός όσο άλλοι λογοτέχνες της εποχής του, αλλά η προσφορά του στην Ελλάδα και κυρίως στον στρατό σε αρκετούς πολέμους υπήρξε καθοριστική. Ο Σπύρος Ματσούκας γεννήθηκε το 1873 στην Υπάτη Φθιώτιδας και μετά το σχολείο εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη νομική. Στο πανεπιστήμιο ήρθε σε επαφή […] Σπυρος Ματσουκας: Αμέτρητοι έρανοι για τον στρατό,…

[thoughtfullyblogger]

Σπυρος Ματσουκας: Αμέτρητοι έρανοι για τον στρατό, αγορά δύο αντιτορπιλικών για τον Εθνικό Στόλο και εθελοντής στην πρώτη γραμμή

Ο ποιητής Σπύρος Ματσούκας δεν ήταν τόσο γνωστός όσο άλλοι λογοτέχνες της εποχής του, αλλά η προσφορά του στην Ελλάδα και κυρίως στον στρατό σε αρκετούς πολέμους υπήρξε καθοριστική. Ο Σπύρος Ματσούκας γεννήθηκε το 1873 στην Υπάτη Φθιώτιδας και μετά το σχολείο εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη νομική. Στο πανεπιστήμιο ήρθε σε επαφή […] Σπυρος Ματσουκας: Αμέτρητοι έρανοι για τον στρατό,…

[greekblogs]

Σπυρος Ματσουκας: Αμέτρητοι έρανοι για τον στρατό, αγορά δύο αντιτορπιλικών για τον Εθνικό Στόλο και εθελοντής στην πρώτη γραμμή

Ο ποιητής Σπύρος Ματσούκας δεν ήταν τόσο γνωστός όσο άλλοι λογοτέχνες της εποχής του, αλλά η προσφορά του στην Ελλάδα και κυρίως στον στρατό σε αρκετούς πολέμους υπήρξε καθοριστική. Ο Σπύρος Ματσούκας γεννήθηκε το 1873 στην Υπάτη Φθιώτιδας και μετά το σχολείο εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη νομική. Στο πανεπιστήμιο ήρθε σε επαφή […] Σπυρος Ματσουκας: Αμέτρητοι έρανοι για τον στρατό,…

[skandaladiaplokidiafthora]

Σπυρος Ματσουκας: Αμέτρητοι έρανοι για τον στρατό, αγορά δύο αντιτορπιλικών για τον Εθνικό Στόλο και εθελοντής στην πρώτη γραμμή

Ο ποιητής Σπύρος Ματσούκας δεν ήταν τόσο γνωστός όσο άλλοι λογοτέχνες της εποχής του, αλλά η προσφορά του στην Ελλάδα και κυρίως στον στρατό σε αρκετούς πολέμους υπήρξε καθοριστική. Ο Σπύρος Ματσούκας γεννήθηκε το 1873 στην Υπάτη Φθιώτιδας και μετά το σχολείο εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη νομική. Στο πανεπιστήμιο ήρθε σε επαφή […] Σπυρος Ματσουκας: Αμέτρητοι έρανοι για τον στρατό,…

[reality-breaker]

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα

Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του; Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά. Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές. Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλά�� μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς. Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον; [Συνέχισε να διαβάζεις] ➤ https://www.fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/th.php?ID=psyxologontas_syggrafea

[glaufxgarland]

Εκπομπή 39 επεισοδίων με Ανάγνωση Ελληνικής Λογοτεχνίας Και Μεταφράσεις. Με μουσική υπόκρουση avant-garde, experimentaλ και dark ambient ο Στέφανος Γλαύκωψ διαβάζει έργα των: Έρικ Σμυρναίου, H. P. Lovecraft, Αντώνη Αντωνιάδη, Gottfried Bürger August, E. A. Poe, Γλαύκωψ Στέφανος, Περικλή Μποζινάκη, Antonin Artaud, Auguste Villiers de l'Isle-Adam, Théophile Gautie, Franz Kafka, Eleni von Modlicht. Επίσης σε κάθε ένα επεισόδιο τα video είναι μοναδικά abstract short films cinema art, πειραματικός κινηματογράφος. Σε αυτήν την νέα ροή με θέμα την λογοτεχνία επιστημονικής ή ανθεπιστημονικής φαντασίας, τρόμου, αποκρυφισμού και μυστηρίου αλλά και όλα τα άλλα είδη, θα έχετε την ευκαιρία να βυθιστείτε σε ασυνήθιστα τοπία. Σε μέρη όπου όλα είναι πιθανά και πολλά από αυτά με το πέρασμα των αιώνων έχουν αποδειχθεί μέρη της πραγματικότητας, τα οποία κάποτε δεν ήταν αποδεκτά, αλλά και αντιστρόφως έχουμε δεί μύθους να μην είναι αυτό το οποίο θεωρούμε μυθικό αλλά πραγματικό όσο η σελήνη και τα αστέρια, διότι και αυτά τα βλέπουμε αλλά δεν γνωρίζουμε τι κρύβουν και τι θα δούμε αν κάποτε τα πλησιάσουμε. Πολλά τα οποία ονομάζονται στην φιλοσοφία πρόδηλα είναι ταυτοχρόνως και άδηλα. Δηλαδή, για παράδειγμα, βλέπουμε έναν άνθρωπο, προφανώς γνωρίζουμε πως είναι άνθρωπος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν γνωρίζουμε τι σκέφτεται, οποίος ήταν, πως και πότε θα αλλάξει και γιατί. Αυτά γίνεται να τα παρατηρήσουμε και σε κάθε έναν από εμάς, αν κυττάξουμε τι κάναμε και τι κάνουμε, ή πως σκεφτόμασταν και πως σκεφτόμαστε μετά από χρόνια. Μην απορήσετε πως ένα γραπτό, το οποίο κάποτε διαβάσαμε και δεν το εννοήσαμε, αν το διαβάσουμε ξανά μετά από χρόνια με περισσότερες γνώσεις, να το δούμε με τελείως άλλο τρόπο και να αποκαλυφθεί ένας τεράστιος κόσμος εννοιών, τις οποίες δεν είχαμε διακρίνει την πρώτη φορά διότι δεν είχαμε γνώσεις. Καλώς, ή κακώς, ήλθατε εδώ, εσείς θα αποφασίσετε ένα από τα δύο. Ελπίζουμε πως δεν έχετε χάσει την ικανότητα να γελάτε αλλά και ταυτοχρόνως να ��λαίτε διότι το παράλογο, παρά το γεγονός ότι είναι κωμικό, είναι ταυτοχρόνως και τραγικό και σε πολλές περιπτώσεις πιο εύστοχο από τα σοβαροφανή γραπτά. Διότι, κακά τα ψέματα, οι πράξεις των ψευτών, των απατεώνων, των δημαγωγών αλλά και ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε λάθη, επειδή είναι αποδεκτά από το πλήθος, είναι ανόητες και αν με λογικό τρόπο αναλυθούν είναι όλες γελοίες. Όταν πολλοί από εμάς ανακαλύπτουμε ότι κάποια στιγμή πιστέψαμε έναν τέτοιο δημαγωγό κλαίμε και ταυτοχρόνως γελάμε και απορούμε για το πως είναι δυνατόν να μας είχε πείσει ένας βλαξ.

[justforbooks]

Το Νόμπελ Λογοτεχνίας και οι Έλληνες συγγραφείς

Καλοί συγγραφείς δεν είναι μόνο όσοι κερδίζουν Νόμπελ

Επειδή όλη αυτή η συζήτηση περί μιας «πολύ δυνατής» ελληνικής υποψηφιότητας για το φετινό βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (το οποίο, όπως ανακοινώθηκε, πήρε τελικά η Νοτιοκορεάτισα πεζογράφος Χαν Κανγκ), ήταν μάλλον ατυχής και οπωσδήποτε ενδεικτική ενός πολιτισμικού επαρχιωτισμού, καλό είναι να διευκρινιστούν ορισμένα πράγματα. Διότι έτσι, εκτός των άλλων, εκτίθενται -δυστυχώς, ερήμην τους- και ορισμένοι κατά τα άλλα πολύ καλοί Έλληνες συγγραφείς (δεν είναι καλοί συγγραφείς μόνο όσοι κερδίζουν Νόμπελ…) των οποίων το όνομα κυκλοφορεί αυθαίρετα, με τέτοιες αφορμές.

Αν κοιτάξουμε, λοιπόν, ποιοι ήταν οι νικητές του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας τουλάχιστον τα τελευταία 30 έτη (για να μην πάμε πιο παλιά) θα αντιληφθούμε πρώτα και κύρια ότι ποτέ κανείς (πόσο μάλλον μια στοιχηματική εταιρία…) δεν έχει καταφέρει να προβλέψει τον νικητή της εκάστοτε χρονιάς. Πρόκειται πάντοτε για μια μάλλον αναπάντεχη επιλογή και ενίοτε κόντρα στα γούστα της εποχής (π.χ. όπως σε έναν στιχουργό σαν τον Μπομπ Ντίλαν, το 2016 ή σε έναν εντελώς ξεχασμένο πεζογράφο σαν τον Le Clézio, το 2009). Άλλωστε, ουδείς γνωρίζει ποια είναι (και με ποια κριτήρια συγκροτείται) η short list με τα 5 ονόματα που επιλέγονται κάθε χρονιά ως οι τελικές υποψηφιότητες -και από τις οποίες προκύπτει ως νικητής ο έχων την απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων των μελών της Επιτροπής. Εξ ου και κάθε χρόνο κυκλοφορούν, πάντα αυθαίρετα, τα ίδια και τα ίδια ονόματα σπουδαίων λογοτεχνών παγκοσμίως που δεν έχουν ακόμη γευτεί την χαρά του βραβείου αυτού, με το αποτέλεσμα να είναι πάντα το ίδιο: δεν παίρνουν το Νόμπελ τα δήθεν «φαβορί» αλλά κάποιος άλλος τον οποίο ουδείς είχε φανταστεί. Συνεπώς, θα έλεγα ότι ματαιοπονεί όποιος επιχειρεί τέτοιες προβλέψεις.

Αλλά δεν είναι μόνο διαδικαστικό το ζήτημα. Αν δει και πάλι κανείς τους νικητές αυτής της περιόδου (και ίσως, τις περασμένες δεκαετίες να ήταν ακόμη πιο ισχυρή η τάση αυτή), θα διαπιστώσει ότι σχεδόν χωρίς εξαίρεση επρόκειτο για διεθνώς αναγνωρισμένους συγγραφείς πριν το Νόμπελ, άσχετα αν είχαν γνωρίσει ή όχι ήδη παγκόσμια εκδοτική επιτυχία. Ήταν λογοτέχνες των οποίων το έργο είχε φυσικά μεταφραστεί στις κυρίαρχες γλώσσες αλλά όχι μόνο (π.χ. ο άγνωστος στο ευρύ κοινό Σουηδός ποιητής Τούμας Τράνστρεμερ, που κέρδισε το Νόμπελ το 2011, έχει μεταφραστεί σε πάνω από 60 γλώσσες) και που είχαν τιμηθεί με άλλα σημαντικά διεθνή βραβεία, παρότι μικρότερης αναγνωρισιμότητας (όχι πάντως και αξίας) σε σχέση με το Νόμπελ. Επαναλαμβάνω, μπορεί το ευρύ κοινό να μην τους γνώριζε αλλά ήταν ήδη καταξιωμένοι από πολύ μεγάλου κύρους διεθνείς λογοτεχνικούς θεσμούς όπως το Booker, και πάντως από το διεθνές "συνάφι" (άρα όχι μόνο στην χώρα τους) πριν έρθει η στιγμή του Νόμπελ -το οποίο είναι δεδομένο ότι χαρίζει παγκόσμια αναγνωρισιμότητα σε όποιον το κερδίσει.

Υπάρχει και κάτι ακόμη που καλό είναι να λάβουμε υπόψη. Η γλώσσα στην οποία γράφεται το πρωτότυπο παίζει και αυτή το ρόλο της, και δεν είναι μικρός. Από το 1901 που δίνεται το βραβείο, το έχουν κερδίσει 32 φορές τα αγγλικά, 16 τα γαλλικά, 15 τα γερμανικά, 11 τα ισπανικά και 6 τα ιταλικά. Δηλαδή, αυτές οι 5 παγκοσμίως κυρίαρχες γλώσσες το έχουν κερδίσει αθροιστικά 80 φορές -άρα, αρκετά πάνω από το μισές σε σύνολο 121 βραβεύσεων.

Φυσικά, η παγκοσμιοποίηση έχει επιδράσει θετικά και σε αυτό, υπό την έννοια ότι τις τελευταίες δεκαετίες το (άτυπο) γλωσσικό κριτήριο έχει υποχωρήσει και δεν είναι σπάνιες οι φορές που βραβεύονται -όπως και φέτος- λογοτέχνες μη κυρίαρχων γλωσσών (άλλωστε, τα ίδια τα ελληνικά έχουν δύο Νόμπελ). Αλλά και πάλι, αν μιλήσουμε με την γλώσσα των αριθμών, οι πιθανότητες βράβευσης μιας περιφερειακής γλώσσας είναι πολύ μικρές (μόνο τα σουηδικά είναι εδώ εξαίρεση με 7 βραβεύσεις συνολικά) καθώς εδώ πρέπει να έχουμε κατά νου και κάτι ακόμη, τεχνικής φύσης: ότι το έργο του υποψήφιου λογοτέχνη για Νόμπελ εξετάζεται και αξιολογείται από την αρμόδια Επιτροπή πάντοτε στο πρωτότυπο. Και όταν δεν υπάρχει μεταξύ της Επιτροπής κάποιος που να μπορεί να διαβάσει την πρωτότυπη γλώσσα, καταφεύγουν σε εξωτερικούς που την έχουν ως μητρική, παρέχοντας βοήθεια επ' αυτού. Ωστόσο, όπως γνωρίζουμε όλοι, καμία μετάφραση ή μεταφορά του πρωτότυπου δεν μπορεί να συγκριθεί με την εκφραστική δύναμη και το βάθος του ίδιου του πρωτότυπου, και έτσι μια “μικρή” γλώσσα είναι καταδικασμένη να ξεκινάει πάντα από μειονεκτική θέση έναντι των 4-5 κυρίαρχων που παρεμπιπτόντως εκφράζουν όλες τους τον δυτικό πολιτισμό και τις συναφείς αξίες του.

Ως προς τα στατιστικά του φύλου, καλύτερα να μην τα συζητάμε: από τους 121 νικητές, οι 103 είναι άνδρες και μόνο οι 18 γυναίκες -αν και αυτό έχει αλλάξει σημαντικά τούτη την τελευταία 30ετία, εφόσον έχουμε 10 γυναίκες μεταξύ των βραβευθέντων.

Γιατί λέγονται εντέλει όλα αυτά; Διότι το μείζον για να μπορέσει ένας λογοτέχνης που γράφει στα ελληνικά να φθάσει σε τέτοιες μεγάλες διακρίσεις, είναι προηγουμένως, όχι μόνο να έχει σπάσει τα στεγανά της μικρής χώρας μας και να έχει διεθνοποιηθεί μέσα από μεταφράσεις σε πολλές άλλες γλώσσες, αλλά θα πρέπει να έχει τιμηθεί και με πολύ ανταγωνιστικά, πρώτης γραμμής, διεθνή λογοτεχνικά βραβεία. Αυτό προφανώς δεν απαιτεί μόνο καλές δημόσιες σχέσεις κοσμοπολίτικης υφής από την πλευρά του συγγραφέα ούτε μόνο μια πολιτική διάδοσης της λογοτεχνίας μας από την πλευρά της ελληνικής πολιτείας. Κυρίως απαιτεί την πρωτότυπη και ουσιαστική συμβολή των Ελλήνων λογοτεχνών στα μεγάλα θέματα (όχι μόνο της εποχής και της εκάστοτε συγκυρίας), τα οποία μπορούν να κινήσουν και την προσοχή του διεθνούς κοινού αλλά κυρίως της σοβαρής διεθνούς κριτικής. Η οποία δεν πείθεται παρά μόνο από την αξία ενός έργου και διόλου από την (αυτο)προβολή του συγγραφέα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[labookaracha]

Φόσε, το πρώτο αίμα.

Την τελευταία μέρα του 2022 μου έπεσαν κάτι λεφτουδάκια που δεν τα περίμενα οπότε τελειώνοντας τη δουλειά πέρασα από τα Public και πήρα τρία βιβλιαράκια. Τ�� δύο ευτύχησαν να διαβαστούν μέσα στο 2023, το τρίτο όμως άργησε. Και καλώς άργησε εν μέρει.

Εκείνες τις τελευταίες μέρες του 2022 διάβαζα το πρώτο βιβλίο του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα που εκδόθηκε στα ελληνικά, δώρο από τον αδερφό μου λίγες μέρες πριν. Ήταν και το πρώτο βιβλίο που τελείωσα μέσα στο 2023 και επειδή η χρονιά αναγνωστικά πήγε καλά, θεώρησα ευκαιρία να κρατήσω το γούρι αρχίζοντας λίγο πριν βγει η χρονιά το πρόσφατα μεταφρασθέν βιβλίο του Νορβηγού που λίγες μέρες νωρίτερα τιμήθηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας για το 2023. Έτσι ήταν και το πρώτο που τελείωσα φέτος.

Δεν είμαι προφανώς ικανός να αξιολογήσω το ποιοι λογοτέχνες και γιατί πρέπει να τιμηθούν με Νόμπελ. Αυτό που έχω να καταθέσω είναι η προσωπική μου αίσθηση η οποία προφανώς είναι εντελώς υποκειμενική και εξαρτάται από το ποιος είμαι σαν αναγνώστης και το πώς βλέπω εγώ τη λογοτεχνία. Και φυσικά και από το πόσα βιβλία ενός συγγραφέα έχω διαβάσει. Το γράψιμο της Ερνό ας πούμε μου άρεσε, διάβασα τρία βιβλία της, θέλω κάποια στιγμή να διαβάσω και κάτι ακόμα δικό της. Βέβαια αναγνωρίζω ότι ο τρόπος που γράφει μπορεί από ένα σημείο και μετά να με κουράσει ασχέτως του αν οι ιστορίες που έχει να πει είναι αξιόλογες.

Το βιβλίο του Γκούρνα από την άλλη με κράτησε όσο το διάβαζα αλλά γρήγορα το ξέχασα. Δεν σημαίνει κάτι αυτό ούτε για τον συγγραφέα, ούτε καν για το ίδιο το βιβλίο. Θέλω να διαβάσω κάτι ακόμα δικό του αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους από την Ερνό.

Το βιβλίο του Φόσε με ιντρίγκαρε. Με τράβηξε από την πρώτη σελίδα. Δεν με κούρασε καθόλου ο τρόπος γραφής του, και όλο αυτό παιχνίδι στο παρελθόν και το παρόν, όλες αυτές οι νύξεις για το μέλλον, όλο αυτό το παιχνίδισμα με τα ονόματα μου θύμισε μια βιβλικότητα, την οποία είδα πέρυσι στα Βιβλία του Ιακώβ. Με έβαλε ταυτόχρονα σε έναν σουρεαλιστικό κόσμο όπου ο χώρος και ο χρόνος συμπλέκονται, αλλάζουν θέσεις και επαναδιαπραγματεύονται συνεχώς, μου θύμισε το σύμπαν του Dark City που δεν ξέρεις ποτέ ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα.

Το βιβλίο λειτουργεί σαν υποκατάστατο ή μάλλον σαν μια φάρσα αυτοβιογραφίας.

Έψαξα να βρω μια συνέντευξη του Φόσε που διάβασα πριν από λίγο καιρό στην Τίνα Μανδηλαρά. Εκεί ο Φόσε λέει κάτι παρόμοιο, δεν θυμάμαι τώρα την ακριβή διατύπωση. Σχολιάζει επίσης και τον Κνάουσγκορντ, από τα βιβλία του οποίου έμαθα τον Φόσε, λέει για παράδειγμα ότι όταν τον είχε μαθητή του είχε πει "να χρησιμοποιεί το βίωμα μόνο ως αφορμή για να το μεταμορφώσει σε κάτι άλλο, σε κάτι ανώτερο που είναι το μυθιστόρημα, αλλιώς δεν μιλάμε για μορφή τέχνης."

Παρακάτω λέει πως ο Κνάουσγκορντ ως καλός μαθητής πήγε και έκανε ακριβώς το αντίθετο. Και εδώ, διαβάζοντας το βιβλίο του Φόσε διακρίνω μια πικρία, αλλά και μια θέληση. Μια πικρία γιατί ο μαθητής έγραψε ένα πραγματικά καλό βιβλίο αλλά και μια θέληση να τον "τιμωρήσει".

Μέσα στο βιβλίο του Φόσε, τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη δομή, διέκρινα πολύ Κνάουσγκορντ. Ο πυρήνας είναι παρόμοιος, το μόνο που αλλάζει είναι ότι ο Κνάουσγκορντ με κάθε λέξη κυριολεκτεί, περιγράφει την ίδια του τη ζωή, ενώ ο Φόσε περιγράφει τον εαυτό του μέσω του ήρωά του. Δεν λέω ότι το ένα είναι καλύτερο από το άλλο σαν προσεγγίσεις. Κάνανε και οι δύο αυτό που θέλανε, their way.

Και ο Φόσε στο τέλος πήρε το Νόμπελ.

Προφανώς δεν το πήρε μόνο για την Επταλογία, που είναι το τελευταίο του έργο, αλλά σίγουρα έπαιξε το ρόλο του.

Έτσι εμμέσως ο Φόσε έδωσε ένα μάθημα στον μαθητή του. Και ίσως να υπάρχει και ένα μικρό ευχαριστώ εδώ, από τον Φόσε προς τον Κνάουσγκορντ. Ίσως το Min Kamp ενέπνευσε με τον τρόπο του την Επταλογία. Τραβηγμένες σκέψεις που όμως φτιάχνουν μια ιστορία. Μια ωραία ιστορία για μένα.

Όπως ωραία είναι η ιστορία του βιβλίου. Και αν και με ενόχλησε λίγο ένας μικρός διδακτισμός όσον αφορά τον ρόλο που έπαιξε ο ασπασμός του καθολικισμού απ' τον ήρωα, και πόσο τον βοήθησε στην δική του ανάβαση, θα ήθελα να διαβάσω την συνέχεια της ιστορίας. Θα ήθελα να δω πως και που θα τελειώσει αυτός ο στροβιλισμός. Γιατί αν αναπαριστούσα θεατρικά το σκηνικό του βιβλίου, ο Φόσε είπε στην ίδια συνέντευξη ότι έχει κάτι το θεατρικό μέσα το βιβλίο, τότε το σκηνικό θα ήταν ένα τεράστιο καρουζέλ με τους ήρωες του βιβλίου να κάθονται στα αλογάκια και να φέρνουν γύρες χωρίς να καταλαβαίνουν οι θεατές ποια εκδοχή του κάθε ήρωα βλέπουν την κάθε στιγμή.

Και για να συνεχίσει το γούρι, το επόμενο βιβλίο της σεζόν είναι το δώρο του αδερφού μου για τα Χριστούγεννα.

Τι το 'θελα...

07.01.24

[xionisgr]

ISBN: 978-960-16-7988-4 Συγγραφέας: Συλλογικό έργο Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 640 Ημερομηνία Έκδοσης: 2018-05-01 Διαστάσεις: 24x17

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-16-7988-4 Συγγραφέας: Συλλογικό έργο Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 640 Ημερομηνία Έκδοσης: 2018-05-01 Διαστάσεις: 24x17