#αφροδίτη φραγκιαδουλάκη

[afrouif]

Να είσαι απαλός σαν χιόνι. Να ξέρεις πως στο τέλος θα λιώσεις, μα μέχρι να γίνει αυτό, θα έχεις κάνει για λίγο τον κόσμο πιο όμορφο...

— Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη

[rantevoumetovivlio]

Ένα φιλί, ένα φυλαχτό, ένας ψίθυρος από το παρελθόν που κάνει τους πόρους στο δέρμα να επαναστατούν...

[...] Όταν με το καλό γύρισε ο παππούς στο χωριό κι εξιστορούσε τα βάσανά του στη γιαγιά, της εξο��ολογήθηκε ότι πολλές νύχτες εκόντευε να τρελαθεί απ’ τον κόμπο στα σωθικά του, το κρύο και την ακινησία, αλλά έσφιγγε πεισματικά στη γροθιά του το φυλαχτό και δεν ετόλμαγε να δαγκώσει τα χέρια του, γιατί συλλογιζόταν: “Τι θα πω της Σοφίας σαν επιστρέψω πίσω στο χωριό δίχως δάχτυλα; Πώς θα την αντικρίσω;”. Μονάχα η σκέψη πως θα ’χανε για πάντα τη δυνατότητα ν’ αγγίζει την αγαπημένη του, εμπόριενε να τιθασέψει το θεριό στο στομάχι του.

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ • φωτογραφία απο το λεύκωμα του Κούλη Ζαμπαθά

[justforbooks]

«Το ραντεβού», της Αφροδίτης Φραγκιαδουλάκη.

Μια ιστορία εμπνευσμένη από τον πίνακα του Αυστριακού Εικαστικού Έγκον Σίλε, «Η σπουδή ενός ζευγαριού». Ο έρωτας μέσα από τη τέχνη, «Ζωή χωρίς έρωτα δεν υπάρχει. Ο έρωτας είναι αυτός που δίνει ώθηση σε κάθε πτυχή δημιουργίας και επιφέρει στην καθημερινότητά μας όλες εκείνες τις μικρές ανατροπές που είναι απαραίτητες ώστε να μη βουλιάξουμε στο τέλμα».

Είναι αλήθεια πως κάθε καινούργιο έργο όταν εκδίδεται αποτελεί ένα πνευματικό γεγονός, οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει αυτό. Το κάθε βιβλίο είναι αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας που περνάει από πολλά στάδια από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι τη στιγμή της υλοποίησης. Είναι γεγονός ότι πρώτη ένιωσε τη συγκίνηση η συγγραφέας.

Αγωνίστηκε να δώσει με τη ψυχή της εκείνο ακριβώς που είχε στο νου. Δεν είναι απλά και μόνο η αναζήτηση μέσω μίας ιστορίας, είναι �� επιθυμία μιας βαθύτατης έκφρασης. Αυτό είναι που την κάνει να αγωνιά για το πώς θα πάει το βιβλίο, αν θα το νιώσει ο αναγνώστης με τον ίδιο τρόπο, ποια θα είναι η κριτική που θα του ασκηθεί. Όταν ο ποιητής ή ο πεζογράφος καταφέρει να κάνει τον κάθε αναγνώστη να δει διαφορετικά τη δουλειά του, τότε το έργο του είναι επιτυχημένο...

Διαβάζοντας το βιβλίο της Αφροδίτης Φραγκιαδουλάκη είναι σίγουρο ότι θα δημιουργηθούν πολλά συναισθήματα σε όλους. Ίσως και αντιφατικά, άλλοι θα βρουν δωρική τη γραφή και άλλοι ιωνική... Εκείνο που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι έγραψε με την ψυχή της, όπως αισθανόταν, χωρίς να προσπαθήσει να υποδυθεί κάτι που δεν είναι. Στην αρχή ο αναγνώστης παρακολουθεί τη ροή της ιστορίας και το ρόλο των προσώπων. Αργότερα τα πράγματα παίρνουν "φιλολογική διάσταση", βλέπουμε ένα μπριγιαντάκι το οποίο αφήνει άριστες υποθήκες για το μέλλον. Έχει δικό της ύφος και αισθητική, ένα μοναδικό τρόπο έκφρασης ο οποίος γοητεύει. Η εξέλιξη του μύθου βγαίνει αβίαστα από μέσα της. Καταφέρνει να προκαλέσει τον αναγνώστη να διαμορφώσει τη δική του άποψη για αυτό που διαβάζει, το οποίο όταν ξεφεύγει από τη συγκεκριμένη περιγραφή, εξελίσσεται σε ψυχογράφημα. Δημιουργεί ένα παζλ από πολλές μικρές εικόνες οι οποίες φαίνονται ανεξάρτητες αλλά στην πράξη έχουν μία εσωτερική δομή και οργάνωση η οποία τείνει στη δημιουργία μιας εξαιρετικής εικόνας, θυμίζοντας σε πολλά σημεία γαλλικό κινηματογράφο όπου η αλλαγή στη γωνία λήψης και τα εναλλασσόμενα τοπία δημιουργούν ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα.

Είχε την τόλμη να γράψει ένα βιβλίο χωρίς υποκρισίες και αναστολές, με ζωηρές εικόνες, με υπέρμετρο ρεαλισμό και με μια αξιόλογη ικανότητα να μεταβαίνει από το ένα στοιχείο στο άλλο. Από το συναίσθημα στη λογική, από τη χαρά στη λύπη, από την αισιοδοξία στην απόλυτη απογοήτευση. Έβαλε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να κερδίσει τον αναγνώστη. Εμένα με κέρδισε.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[afrouif]

Shaza Wajjokh

Ένα άρθρο για τον σεξεκβιαμό στο διαδίκτυο

https://www.pancreta.gr/voices.php?p=22463

[afrouif]

το ραντεβού • φωτογραφία: Ειρήνη Νικολάου

[afrouif]

Ευτυχώς η τεχνολογια μας φέρνει κοντά όταν πρέπει να μείνουμε μακριά. Σας ευχαριστώ για τη μεγάλη ανταπόκριση στην πρώτη τηλεπαρουσίαση βιβλίου που πραγματοποιήθηκε μέσα στην εξωπραγματική συγκυρία που ζούμε...

<η live παρουσίαση του Πορτραίτου>

[afrouif]

booklover ♥️

[afrouif]

Σταμάτα...

Μη το κάνεις αυτό. Σταμάτα. Η Όλγα κουλουριάστηκε σε θέση άμυνας σε μια γωνία του σιδερένιου, εφηβικού κρεβατιού. Τα χέρια του την έφταναν. Ήταν αδύνατον να τα αποφύγει. Έκλεισε τα μάτια. Δεν άντεχε να βλέπει. Η απόγνωση σάρωσε το στομάχι της. Μα τα πνευμόνια της είχαν σφραγίσει. Πώς να φωνάξει; Άρχισε να μετράει από μέσα της, μέχρι να λάβει τέλος ο εφιάλτης. Κι όταν τελείωσε απλά της είπε: "Μην πεις κουβέντα στη μαμά. Ακούς μικρή; Τσιμουδιά."

Η πόρτα έκλεισε. Έμεινε μόνη. Άνοιξε αργά αργά τα μάτια. Δεν βιαζόταν. Τίποτα γύρω της δεν είχε αλλάξει. Το χρώμα στους τοίχους και το ταβάνι έδειχνε απαράλλαχτο. Η πικεδένια ροζ κουβερτούλα. Οι χνουδωτές παντόφλες. Όλα τα ίδια. Γιατί, γιατί να είναι ίδια; Της φάνηκε αδιανόητο. Σχεδόν αφόρητο. Την πονούσε. Το βλέμμα της λοξοδρόμησε στην ξύλινη κορνίζα. Ο μπαμπάς της ήταν πάντα εκεί και της χαμογελούσε. Μια σουβλιά χαμηλά στην κοιλιά παραλίγο να την κάνει να λιποθυμήσει. Δίπλα, σε μια άλλη, πιο φανταχτερή κορνίζα, η μαμά της, ντυμένη νύφη την κοίταζε γελαστή στην αγκαλιά του πατριού της. Η σουβλιά στο κορμί της δυνάμωσε. Την ένιωσε να χαμηλώνει. Κι άλλο. Της ήρθε εμετός. Πετάχτηκε αλαφιασμένη.

Σύρθηκε ως τα ράφι με τις κούκλες της. Ήταν στη θέση τους, η μια δίπλα στην άλλη, τακτοποιημένες και ατσαλάκωτες, σα να μην είχε παίξει ποτέ μαζί τους, με τα γυάλινα μάτια τους να κοιτάζουν το κενό. Κι όμως. Η Όλγα ήξερε. Είδαν τι είχε γίνει. Άρπαξε δύο απ' αυτές και τις κράτησε αντιμέτωπες. Για λίγο. Τα ψιλόλιγνα πλαστικά σώματα γρήγορα ήρθαν σε σύρραξη. Πάλευαν φρενιασμένα. "Θα τα πω όλα στη μαμά" τις απείλησε. Στράφηκαν προς το μέρος της. Δεν ήταν πια τα αγαπημένα της παιχνίδια. Παραμορφώθηκαν και της προκαλούσαν ίλιγγο. "Σταματήστε" ψιθύρισε τρομοκρατημένη, "σταματήστε..." Μάταια. Λεπτεπίλεπτα χέρια και πόδια μπήχτηκαν στο κρέας της σαν μαχαίρια. Μα η Όλγα δεν πονούσε. Δεν πονούσε! Ξεκίνησε από την αρχή να μετράει. Μία, δύο, τρεις, τέσσερεις, πέντε, έξι, εφτά...

Κόκκινες βούλες στο πάτωμα.

μια μικρή ιστορία | Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη

[afrouif]

Δεν ήμουν εδώ πριν, δε θα είμαι μετά. Θέλω να ζήσω τώρα, θέλω να χαρώ. Το χρωστώ στον εαυτό μου κι είναι το μόνο “πρέπει”. [Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη, Το Πορτραίτο] φωτογραφία: Ολυμπία Θεοδοσίου

[afrouif]

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ • απόσπασμα

[afrouif]

Φύσηξα τον καπνό της ζωής μακριά. Πόσο αβέβαια

όσα είδα ή διάβασα!

Κι ο κόσμος όλος, ένα πελώριο ανοιχτό βιβλίο

με περιπαίζει σε μια γλώσσα που δε γνωρίζω.

μφρ. Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη για τον Ποιητικό Πυρήνα

[afrouif]

«Πόλεμος! Πόλεμος!» Δε θα ξεχάσω ποτέ, Καλλιόπη, τη βαβούρα του κόσμου και την επανάληψη της λέξης «πόλεμος»...

Ένα παιδί ξυπνάει μια μέρα πολέμου, σ' ένα μικρό χωριό της Κρήτης. Ένα μυθιστόρημα αρχίζει. Ευχαριστώ τον Ποιητικό Πυρήνα που επέλεξε για τη σημερινή μέρα ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου.

[afrouif]

Α.Φ.

[afrouif]

new book new era ♥️

[rantevoumetovivlio]

Gustav Klimt • the apple tree

Μια μικρή ιστορία που αποδεικνύει ότι η Εύα μπορεί να μην ήταν γιατρός όταν έπεισε τον Αδάμ να φάει τον απαγορευμένο καρπό, αλλά γνώριζε από τότε, πως ένα ή πολλά μήλα μπορούν να κάνουν τη διαφορά:

Η ζωή θα σε διαλύσει. Κανείς δε θα σε προστατέψει από αυτό, ούτε ωφελεί να ζεις μοναχός, γιατί κι η μοναξιά θα σε διαλύσει με τον καημό της. Η λύση είναι να αγαπάς. Να αισθάνεσαι. Είναι ο λόγος που είσαι στη γη. Είσαι εδώ για να ρισκάρεις την καρδιά σου. Είσαι εδώ για να λιώσεις. Κι όταν συμβεί και είσαι κομματιασμένος, προδομένος, σε έχουν πληγώσει ή εγκαταλείψει ετοιμοθάνατο, εκείνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάτσεις δίπλα σε μια μηλιά και απλά να ακούς τα μήλα να πέφτουν γύρω σου, σωροί ολόκληροι από μαραμένα μήλα. Και τότε να είσαι σε θέση να πεις, δοκίμασα όσα περισσότερα μήλα μπορούσα.

____________________________________

(Louise Erdrich, The Painted Drum • μετάφραση: Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη)