#να σε προσέχεις

[allo-frouto]

Καθώς κοίταζα τα φουγάρα από το εργοστάσιο της ΔΕΗ να βγάζουν μαύρο καπνό, σκέφτηκα πως αυτό είναι και το χρώμα της καρδιάς μου αυτή την περίοδο. Πώς είναι δυνατόν να άφησα τον εαυτό μου να σε χάσει; Πώς κατάφερα να χάσω και τον εαυτό μου στην διαδρομή; Πώς γίνεται να τα βλέπω πλέον όλα ασπρόμαυρα; Λες και είναι η ζωή μου μία παρτίδα σκάκι που όμως δεν με νοιάζει αν κερδίσω ή χάσω, αφού έχασα εσένα. Παίζω πια μηχανικά, ασυναίσθητα βαδίζω πλέον, ένα-δύο, τα πόδια μου πάνε μόνα τους στο πουθενά, ένα-δύο. Πώς γίνεται όλοι οι δρόμοι, ακόμη και αυτοί που παίρνω για να σε αποφύγω να οδηγούν σε εσένα; Κι όταν σε είδα με τον νέο εραστή σου, είπα μέσα μου: "Να της φέρεσαι όμορφα νεαρέ μου, γιατί σε χρειάζεται περισσότερο από όσο σε αγαπάει" και πέθανα μέσα μου. Εσύ όμως να προσέχεις και να γελάς, όσο εγώ θα παίζω σκάκι με τον εαυτό μου και θα κοιτάζω άσκοπα τον μαύρο καπνό από τα φουγάρα της ΔΕΗ και θα συλλογίζομαι παρέα με τον Θεό τις επιλογές μου.

Ήταν όμορφο και συνάμα θ��ιβερό.

[feggaroneira]

28/11/21 - 28/11/22

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να σε ξεπεράσω ολοκληρωτικά.

Πιστεύω ότι ένα κομματι σου θα ζει μέσα μου για πάντα.

Γιατί ο,τι και να έγινε, όσος καιρός και να πέρασε, όπως και να καταλειξαμε τελικά παντα θα είσαι μέρος της καρδιάς μου.

Θα σε θυμάμαι ως τον πρώτο μου έρωτα.

Την πρώτη μου αγάπη.

Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα πολύ για να σε ξεπεράσω.

1 χρονος ακριβώς σήμερα αφότου χωρίσαμε, μπορώ να πω πως έμαθα να ζω χωρίς εσένα αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να σε ξεπεράσω ολοκληρωτικά.

Μερικές φορές ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται έντονα.

Να σκέφτεται τις στιγμές μας.

Να κοιτάω τις φωτογραφίες και τα μηνύματα μας

Και να αναρωτιέμαι πως είσαι, που ταξιδεύεις..

Θυμάμαι...

Εμένα και σένα αγκαλιά εκείνη την όμορφη νύχτα του Ιουλίου πριν 1 μισή χρόνο,

που με κρατούσες σφυχτα καθώς κοιταγαμε την θάλασσα που κυματιζε απαλά ενώ με το βλέμμα μια στην θάλασσα, και μία σε μένα μου ψιθύριζες στο αυτί πόσο πολύ με αγαπάς και ποσο ευγνώμων είσαι που με γνώρισες.

Η ανάμνηση αυτή με κυνηγά στα όνειρα μου.. Είναι αυτή που με κάνει να πιστεύω ακόμα σε εμάς.

Ακόμα και αν τελειώσαμε άδοξα.

Είναι μια ανάμνηση που έχει μετατραπεί σε φωτογραφία

Μια φωτογραφία ή όποια είναι κολλημένη στο άλμπουμ αναμνήσεων της ζωής μου.

Είναι αυτή που θα λέω στα παιδιά μου και θα τους εξηγώ πόσο όμορφη είναι η αγάπη όταν την ζεις με εκείνον ή εκείνη που πραγματικά νιώθεις σαν το σπίτι σου.

Γιατί έτσι σε ένιωθα και εγώ.

Σαν το σπίτι μου.

Την δεύτερ�� οικογένεια μου.

Γιατί η πρώτη αγάπη λένε δεν ξεπερνιέται ποτέ πραγματικά.

Και αρχίζω να το πιστεύω αυτό.

Ξέρω πως έχεις προχωρήσει.

Και λογικό.

Ξέρω πως όταν επέστρεψες σου έκλεισα την πόρτα στα μούτρα.

Και ίσως τώρα να με βλέπεις ως"εγωίστρια" επειδή κοίταξα να προστατέψω την καρδιά μου αντί να σε αφήσω να ξανά μπεις στην ζωή μου και να φέρεις τα πάνω κάτω.

Ήταν η μόνη φορά που έβαλα την λογική πάνω από το συναίσθημα.

Επειδή ακόμα πονούσα που με εγκατέλειψες για να πας με εκείνη που μου έλεγες πως ήταν απλά μια φίλη.

Για να πας με πολλές άλλες φίλες.

Μερικές φορές στα αλήθεια το μετανιώνω που δεν σε άφησα να ξανά μπεις στην ζωή μου.

Ωστόσο

Δεν με επέλεξες ποτέ τελικά.

Δεν ήμουν ποτέ προτεραιότητα σου τελικά.

Μπορεί να με αγάπησες για μια στιγμή αλλά μετά έγινα μια από τις πολλές επιλογές σου.

Γαμω

δεν ξέρω γιατί σε αγαπώ τόσο πολύ.

Ακομα και αν μου φέρθηκες σκατα.

Σε αγαπάω.

Μάλλον αυτό είναι η αληθινή αγάπη.

Να αγαπάς κάποιον πάρα το πως σου φέρθηκε.

Να τον αγαπάς χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα.

Χωρίς να περιμένεις να λάβεις την ίδια αγάπη πίσω.

Να είναι η αγάπη σου αυτόφωτη.

Σε αγαπάω ακόμα και μετά από τόσο καιρό.

Και ελπίζω να είσαι καλά❤️.

[aluminia]

Ηκφξδηκυφκυφ

Το πρώτο κυρ Στέλιος φαναρτ και είναι για αυτόν να χάνει ένα πολλ... φοβερό. Ακριβώς όπως θα έπρεπε

Λατρεύω πως τον ζωγράφισες, είναι το κιουτ!!! Έχω συγκινηθεί που τον αγαπήσατε πάντως not gonna lie <3 Η Θεοδώρα ήταν σκληρός αντίπαλος

gone but never forgotten 😔🙏🙏

α επίσης πηγαίνετε να διαβάσεται το κόμικ της @alalumin

[prasinoxaos]

δεν σε πιστεύω πως νοιάστηκες ποτέ σου

κι αν ήσουν στη θέση μου ούτε εσύ θα το πίστευες

άσε τις μαλακίες

ξέρουμε και οι δύο μας πως δεν φέρεσαι έτσι σε ανθρώπους που θες να προσέχεις

τα υπόλοιπα είναι λόγια για να έχουμε να λέμε

δικαιολογίες χίλιες εσύ

χίλια δύο βήματα εγώ

μακριά σου

[sillageee]

«Να προσέχεις». Πώς χώρεσε τόσο συναίσθημα και τόση αγάπη μέσα σε δυο μόνο λέξεις;

[psychotiko-epeisodio]

Δεν θα καταλάβουν ποτέ,

όσο και να εξηγείς,

γιατί δεν είναι διατεθειμένοι να το κάνουν.

Γιατι έχουν μάθει να επιλέγουν τον εγωισμό τους,

τον οποίο τρέφουν καθώς σε βλέπουν να προσπαθείς απεγνωσμένα να τους κάνεις να ακουσουν.

-νιωθουν ότι τους δίνεις αξία,

ενώ εσύ απλά κάνεις αυτό που ξέρεις καλύτερα να κάνεις.

Να αγαπάς,

να κατανοείς,

να σέβεσαι.

Δεν χώρα στο μυαλό σου μήτε στην καρδιά σου,

πόση μικροπρεπεια μπορεί να δείξει ένας άνθρωπος,πόση αναισθησία.

Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί δεν σε νιώθουν,

ενώ εσύ νιώθεις τα πάντα σε υπερβολικό βαθμό και προσέχεις κάθε τι που λες και κάνεις ώστε να μην τους πληγωσεις .

Και υποφέρεις,

καθώς μοχθεις να αποδείξεις την αξία σου σε ανθρώπους που

-πίστεψε με την ξέρουν,

για αυτό και προσπαθούν να αποκομισουν λίγη από εσένα.

Ενας άνθρωπος που νιώθει επαρκής,

δεν πληγώνει κανέναν επιτηδευμένα.

Ξερει να φέρεται και κυρίως,

ξέρει να εκτιμά.

Πίστεψε με ο δικός σου πονος δεν είναι τίποτα μπροστά στον δικό τους,

Για φαντάσου μια ζωή χωρίς αγάπη.

[anemodarmenhh]

Κοιμήσου, μάνα, μην ταλαιπωρείσαι, είπες,

είμαστε κοντά στα Τέμπη,

το πρωί θα έρθω να πιούμε καφέ, είπες,

δε σου λέω ακόμη καλό μήνα,

γρουσουζιά, είπες.

Κι ύστερα κρότος

κι ύστερα κραυγή

κι ύστερα σιωπή.

Να προσέχεις σου έλεγα

θα προσέχω μου έλεγες

-εμάς ποιος μας προσέχει;

Τόσες ώρες μετά δεν έχω κοιμηθεί

αδιάκοπα παίρνω τηλέφωνο

έναν αριθμό που κανείς δε σηκώνει

έχω υπολογίσει ακόμη και την καθυστέρηση

το καφεδάκι σου σε περιμένει

κρύωσε και φτιάχνω άλλο

έχουμε σε εκκρεμότητα έναν καλό μήνα.

Εις μνήμην των θυμάτων του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη. Αποστόλης Ζυμβραγάκης, 1/3/23.

[sweetbutphychx]

Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει

"Φυσικά" της απαντάω.

Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.

"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"

Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.

"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"

"Όχι" της απαντάω...

"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε

"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"

"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτον και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι σκέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στη κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"

Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.

"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...

"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"

Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..

"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγειρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι λέω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.

"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι η ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."

Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...

"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους ��ου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε έχει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."

"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας

"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"

Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.

Της είπα αντίο και μου είπε που μένει

"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"

"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα

"Να προσέχεις" μου είπε

" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"

Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

[b-l-u-r-re-d]

«Πάρε με όταν φτάσεις! Καλό ταξίδι, να προσέχεις.»

«Έλα ρε μάνα κάθε φορά , θα σε πάρω μην αγχώνεσαι.»

[li8argos]

γεια,

πήρα να δω τι κάνεις,

ελπίζω να είσαι καλά.

σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις, ενοχές,

απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου.

δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι ακριβώς όπως σε έβλεπα εγώ

και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί,

όσα έχω κρατήσει.

το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ,

τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε,

τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα,

ο τσαλακωμένος σου καναπές,

τα χέρια σου στο πρόσωπό μου,

τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπό μου,

η μυρωδιά από νεράντζια,

το παλιό σου ραδιοφωνάκι,

οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα,

το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο,

τα λεωφορεία που έχανες κι εγώ σε περίμενα με τις ώρες,

η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

η Επίδαυρος μας;

δική μας ήταν,

δική μας κι αυτή,

δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο,

δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε,

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε,

η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτιά μας,

δικά μου τα μάτια σου,

τα μάτια σου δεν είναι δικά μου.

άλλωστε, είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες.

εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη, βαμβακερή.

να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

θα προσέχω το δικό σου

σ’ αγαπώ

δική σου.

(25 τετραγωνικά)

[the-dark-is-afraid-of-me-again]

Η Φωνή σου.

Και ήρθε ένα βράδυ που μου χτύπησες το χέρι σου στο τραπέζι με δύναμη και μου φώναζες και με κοιτούσες με μάτια γεμάτο μίσος.

Εγώ σιωπή. Απλά σε άκουγα και σε κοιτούσα μέσα στα μάτια για να δω αν όλα αυτα που μου έλεγες ήταν αλήθεια, πονούσα όταν έλεγες και ξανά έλεγες ότι αγαπάς κάποια άλλη. Ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα πριν ένα χρόνο που είδαμε μαζί μια Ανατολή, που με φιλούσε και είχαμε τόσο χημεία που με αποκαλούσε με τα δικά του υποκοριστικά, που με νοιαζόταν και με απλά ένα κοίταγμα καταλάβαινε αν είμαι καλά ή όχι, με τις αγκαλιές που μου έκανες ηρεμούσες τις φουρτούνες μου και αισθανόμουν ασφάλεια. Οι βόλτες με το αυτοκίνητο που μας χτυπούσε ο Καλοκαιρινός νησιωτικός αέρας και παίζαμε το παιχνίδι με τις ερωτήσεις ώστε να με μάθεις και να σε μάθω όσο γινεται περισσότερο. Θα έχω να θυμάμαι την πρώτη μας χειραψία, που μου συστήθηκες και μου έσφυξες σφιχτά το χέρι και μου χαμογέλασες και απλά σκέφτηκα ότι είσαι ένας πολύ γλυκός μπελάς. Θα έχω να θυμάμαι ότι ντρεπόσουν να με κοιτάξεις αλλά παρόλα αυτα ερχόσουν να μου μιλήσεις και να κλέψεις ένα χαμόγελο μου. Θα έχω να θυμάμαι που μου μαγείρεψες. Θα έχω να θυμάμαι το πρώτο μας ραντεβού τότε που μου άνοιξες την μπυρα με τον αναπτήρα και κοιτούσαμε την θάλασσα. Το πρώτο μας φιλί. Άραγε το θυμάσαι; Σαν να ήμασταν μικρά παιδιά που είπαμε ο ένας στον άλλον “μου αρέσεις”. Θα έχω να θυμάμαι τα πειράγματα μας, τα γέλια μας. Θυμάμαι τα πάντα. Μετά από όλα αυτά μου φώναξες και βαρούσες το χέρι σου με δύναμη στο τραπέζι, με κοιτούσες όλο μίσος σαν να ήθελες να πείσεις τον εαυτό σου ότι ποτέ δεν αισθάνθηκες κάτι για εμένα. Εφόσον θέλεις να φύγεις είσαι ελεύθερος.

Να προσέχεις

Σαγαπώ. ( και ας μην στο είπα ποτέ)

[feggaroneira]

Και το 2022 τελικά γέμισε με πολλές πολλές σελίδες.

Άλλες ομορφα γραμμένες.

Άλλες σκισμενες.

Άλλες τσαλακωμενες με λέξεις που καμία γόμα δεν θα μπορέσει ποτέ να σβήσει.

Λέξεις, προτάσεις συμβολικές, τέτοιες που πίσω τους ξεπηδανε χιλιάδες αναμνήσεις.

Άσχημες.

Οδυνηρές.

Μα και όμορφες,

χαρούμενες.

Γλυκές.

Και για ακόμη μια φορά, σιγά σιγά τελειώνεις την συγγραφή αυτού του βιβλίου.

Και πας για το επόμενο.

Άραγε πόσες ιστορίες έχεις να μας διηγηθείς από το φετινό βιβλίο του '22;

Ποσες στιγμές έζησες;

Πόσους ανθρώπους γνώρισες

μα και έχασες;

Πόσοι ήρθαν στην ζωή σου και έγιναν κομμάτι της;

Και πόσοι απλά περασανε για μια στιγμή και άλλαξαν διαδρομή στην συνέχεια με διαφορετική κατεύθυνση από την δική σου;

Τελικά για πες μας, μπόρεσες να κάνεις αυτό το ταξίδι που πάντα ήθελες;

Πες μας τις αποτυχίες μα και τις επιτυχίες σου. Πως τελικά τα κατάφερες;

Κανε τα όλα μια σούμα και χαμογέλασε σε σένα κοιτάζοντας σε στον καθρέφτη.

Ψιθύρισε σου "τα καταφέρνω σιγα σιγά" και αυτό όλο.

1 μήνας έμεινε για να κλείσεις το 22, καντο να αξίζει έστω και για λίγες μέρες.

Και να θυμάσαι...

Είσαι ικανός /ικανή/@ για τα πάντα.

Είσαι αρκετός /τη /@.

Αξίζεις.

Και μην πιέζεις τον εαυτό σου αγαπούλα πολύ πιο πέρα από τα όρια σου...πάρε όσον χρόνο οφφ από πράγματα και καταστάσεις που σε κουράζουν και σε πονανε. Γιου ντιζερβ ιτ.

Δεν είσαι υπερανθρωπος. Ούτε ρομπότ.

Να σε αγαπάς και να σε φροντίζεις.

Καλή συνέχεια❤️

Κι πάντοτε όταν τελειώνει ένας χρόνος, κλείνεις ένα ακόμη κεφάλαιο στην ζωή σου, για να γράψεις κάτι καινούργιο με το νέο έτος.

Κι πάντοτε την τελευταία μέρα σκέφτεσαι τις στιγμές που έζησες, τις εμπειρίες και τα μαθήματα που κέρδισες, τους ανθρώπους που έμειναν, τους ανθρώπους που ήρθαν μα και τους ανθρώπους που έφυγαν..

Καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και πολλά κόβονται και τελειώνουν ξαφνικά..

Σκέφτεσαι το πως και το γιατί..

Το πως άλλαξαν τα πράγματα και το γιατί έφυγαν οι άνθρωποι που υποσχέσεις σου έδιναν πως θα είναι εδώ για πάντα..

Και αυτό το πάντα διήρκησε για λίγο πάλι..

Σκέφτεσαι το γιατί πάλι περνάς ��ύσκολα

Και αναρωτιέσαι αν του χρόνου θα ζήσεις ξανά τα ίδια, αν θα νιώσεις ποτέ καλά.. Αν θα ηρεμισεις ψυχικά.

Κάνεις δεν ξέρει.

Και αυτό το άγνωστο σε φοβιζει και σε αγχώνει.

Σε καταλαβαίνω.

Όμως κράτα αυτό μέσα στο μυαλό σου:

Για μια ακόμη χρονιά, παλεψες.

Για μια ακόμη χρονια, δεν τα παράτησες.

Και θα έπρεπε να νιώθεις περηφαν@ για εσένα.

Να λες ευχαριστώ στον εαυτό σου για κάθε δυσκολία που ξεπέρασες.

Να λες ευχαριστώ στους ανθρώπους σου που ήταν εκεί για εσένα και σε αγάπησαν με ότι είχαν στην ψυχή τους.

Να λες ευχαριστώ εκεί που πρέπει, που νιώθεις ότι το χρωστάς.

Να εκφράζεσαι.

Γιατί όλοι χρειαζόμαστε αγάπη και ανθρώπους να μας λένε πως νιώθουν, πως τους κάνουμε να νιώθουν.

Να τολμάς.

Να ρισκάρεις.

Να ονειρεύεσαι και να παλεύεις για ότι αγαπάς.

Ο,τι νιώθεις να το λες.

Τελευταία μέρα του 2021 λοιπόν.

Ενας χρόνος με πολλές προκλήσεις, χαρές, λύπες και απώλειες..

Ένας χρονος με την δική του ιστορία και περιεχόμενο κεφάλαια που θα θυμάσαι, μα καλό είναι να μην γυρνάς πίσω.

Γράφεις μια τελευταία πρόταση, ίσως μια ευχή για το νέο έτος και αφήνεις την πένα κάτω αναστεναζοντας βαθιά.

Αντίο λες.

Βάζεις τέλεια και αλλάζεις σελίδα.

Μια καθαρή ολολευκη σελιδα που θα αρχίσεις να γράφεις σιγά σιγά με τίτλο "2022".

Ας πάνε όλα καλά εύχεσαι και χαμογελας γιατί το χαμόγελο είναι η ελπίδα που μας κρατάει ζωντανούς.

Καλή Χρονιά αγαπούλες ❤️

[loulouditouheimona]

Στη σειρά "Singles", η Ράνια προβάλλει διάφορες θεωρίες για τις σχέσεις και τη ζωή, που συχνά προκαλούν γέλιο αλλά και προβληματισμό. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές θεωρίες της είναι ότι οι σχέσεις μοιάζουν με προϊόντα στο σούπερ μάρκετ: πρέπει να εξετάζεις την ετικέτα, να προσέχεις την ημερομηνία λήξης και να επιλέγεις μόνο αυτά που είναι φρέσκα.

Επίσης, η Ράνια πιστεύει ότι οι άνθρωποι συχνά ερωτεύονται την ιδέα του έρωτα και όχι τον πραγματικό σύντροφο, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε απογοητεύσεις. Μέσα από την αστεία της προσέγγιση, προσπαθεί να μας διδάξει να αναγνωρίζουμε τα αληθινά συναισθήματα και τις προθέσεις μας, προτού δεσμευτούμε σε μια σχέση.

Αυτές οι θεωρίες, γεμάτες χιούμορ και αλήθεια, προσφέρουν μια διασκεδαστική ματιά στη σύγχρονη αναζήτηση της αγάπης.

[0cean--soul]

Κάποια μέρα

Κάποια μέρα θα σου λείψει αυτό το κορίτσι… Το κορίτσι που το μόνο που ήθελε ήταν να την αγαπήσεις, να της φερθείς σωστά και να την προσέχεις. Το κορίτσι που σε περίμενε, που σε βοηθούσε, που ήταν εκεί για εσένα. Το κορίτσι που ήθελε μόνο εσένα. Το κορίτσι που ενώ δεν είχατε κάτι σοβαρό, ήλπιζε, που δεν έπαψε ποτέ να ελπίζει. Το κορίτσι που σε χάιδευε τρυφερά και σου έκανε μασάζ στα χέρια για να σε χαλαρώσει. Το κορίτσι που σε έκανε να γελάς με τα κρύα αστεία της και τις γκριμάτσες της.  Το κορίτσι που σε φιλούσε με πάθος. Το κορίτσι που το μόνο που ήθελε από εσένα ήταν την προσοχή σου. Το κορίτσι που δεν ζήτησε ποτέ τίποτα παραπάνω. Το κορίτσι που πήγαινε πάντα με τα νερά σου και άλλαζε τα θέλω της για εσένα, ενώ κατά βάθος ήξερε ότι δεν της αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Το κορίτσι που δεν φοβόταν να νιώσει κι ας ήξερε ότι θα πληγωθεί στο τέλος. Το κορίτσι που σου έλεγε πάντα όμορφα λόγια και σου χαμογελούσε. Το κορίτσι που δεν εκτίμησες ποτέ σου. Κάποια μέρα θα σου λείψει αυτό το κορίτσι… Μα τότε θα είναι αργά.

[adragonswitch]

Πόση ψυχή και πόση αγάπη μπορούν να χωρέσουν σε δύο μόνο λέξεις? "Να προσέχεις..."

[psychotiko-epeisodio]

Ρώτα με,

Ρώτα με αν τολμάς.

Τι χρειάστηκε να κάνω για να σε αφήσω όπως μου ζήτησες,

Πόσα βράδια έμεινα ξάγρυπνη, ψάχνοντας σε σε ποιήματα η σε τραγούδια.

Πόσες φορές τα έβαλα με εμένα,γιατί δεν ήσουν εκεί γύρω να σου τα πω.

Κα�� αν έλεγα;Και αν ήμουν τελικά πιο "Αρκετά αρκετή " για εκείνον,μήπως τότε τελικά κατάφερνα να χωρέσω μέσα στην καρδιά του;

Αλλά δεν θα με ρωτήσεις.Γιατι ξέρεις ήδη.Γιατι το είδες στα μάτια μου το βράδυ εκείνο που σε αποχαιρέτησα λέγοντας σου "Να θυμάσαι πως σε διάλεξα.Και σε διάλεγα συνέχεια κάθε φορά που χρειαζόταν να επιλέξω ανάμεσα μας.Αφησα τον εαυτό μου για να χωρέσω δίπλα σου.Θελω απλά να είσαι καλά και να προσέχεις".