#να σε προσέχεις

[allo-frouto]

Καθώς κοίταζα τα φουγάρα από το εργοστάσιο της ΔΕΗ να βγάζουν μαύρο καπνό, σκέφτηκα πως αυτό είναι και το χρώμα της καρδιάς μου αυτή την περίοδο. Πώς είναι δυνατόν να άφησα τον εαυτό μου να σε χάσει; Πώς κατάφερα να χάσω και τον εαυτό μου στην διαδρομή; Πώς γίνεται να τα βλέπω πλέον όλα ασπρόμαυρα; Λες και είναι η ζωή μου μία παρτίδα σκάκι που όμως δεν με νοιάζει αν κερδίσω ή χάσω, αφού έχασα εσένα. Παίζω πια μηχανικά, ασυναίσθητα βαδίζω πλέον, ένα-δύο, τα πόδια μου πάνε μόνα τους στο πουθενά, ένα-δύο. Πώς γίνεται όλοι οι δρόμοι, ακόμη και αυτοί που παίρνω για να σε αποφύγω να οδηγούν σε εσένα; Κι όταν σε είδα με τον νέο εραστή σου, είπα μέσα μου: "Να της φέρεσαι όμορφα νεαρέ μου, γιατί σε χρειάζεται περισσότερο από όσο σε αγαπάει" και πέθανα μέσα μου. Εσύ όμως να προσέχεις και να γελάς, όσο εγώ θα παίζω σκάκι με τον εαυτό μου και θα κοιτάζω άσκοπα τον μαύρο καπνό από τα φουγάρα της ΔΕΗ και θα συλλογίζομαι παρέα με τον Θεό τις επιλογές μου.

Ήταν όμορφο και συνάμα θλιβερ��.

[skepsh-rypansh]

"Ελπίζω να μην είναι μόνο μια απεγνωσμένη πεποίθηση μου εξαιτίας των συναισθημάτων μου για 'σένα. Να είσαι πράγματι αυτό που είδα & γνώρισα. Ο πιο όμορφος άνθρωπος που συνάντησα ποτέ μου."

~Κ.

[aluminia]

Ηκφξδηκυφκυφ

Το πρώτο κυρ Στέλιος φαναρτ και είναι για αυτόν να χάνει ένα πολλ... φοβερό. Ακριβώς όπως θα έπρεπε

Λατρεύω πως τον ζωγράφισες, είναι το κιουτ!!! Έχω συγκινηθεί που τον αγαπήσατε πάντως not gonna lie <3 Η Θεοδώρα ήταν σκληρός αντίπαλος

gone but never forgotten 😔🙏🙏

α επίσης πηγαίνετε να διαβάσεται το κόμικ της @alalumin

[solmeister13]

Έκατσα και άκουσα όλο το CKND II σε FLAC (Tidal) από τα καλύτερα μου ακουστικά.

Ρε μαλάκα. Πόσο έλαμψε η Χειρομαντεία. Πόση δύναμη κέρδισαν τραγούδια που στο παρελθόν δεν με είχαν τρελάνει και τόσο. Πόσο λάτρεψα το νέο πιάνο στο ΕΔΜΕΤΔΑ, το "καθάρισμα" μερικών από τα layers στα φωνητικά, τα νέα drums, τα νέα synths, τα πάντα. Έκανες απίστευτη δουλειά και αξίζει κάθε έπαινος για την νέα ζωή που έδωσες στη μουσική σου.

Α και δεκατρία κομμάτια ο δίσκος ε; Τα βλέπουμε κάτι τέτοια.

Ένιωσα σαν παιδί πάλι. Σαν εκείνο το βλαμμένο που σε άκουγε πρώτη φορά, στην άλλη άκρη μιας ηπείρου από εκεί που είμαι τώρα, λύκειο, και να περιμένω να έρθει το Back On The Road με το εισιτήριο που δυστυχώς πια έχει χαθεί.

Έπεσε και φοβερή συγκυρία, γιατί και γω πρόσφατα είχα μερικές τεράστιες αλλαγές στη ζωή μου οπότε μπαίνω σε νέο κεφάλαιο με στήριξη από παλιά τραγούδια σε νέα μορφή. Έχω ακόμη τη γραβάτα που σου πήρα τότε, αλλά φοβάμαι λίγο να την φορέσω.

Χίλια ευχαριστώ.

Να προσέχεις, και να'σαι καλά, αλλά θα'μαι πάντα εδώ.

Εσείς που δίνετε τέτοια προσοχή στη λεπτομέρεια με συγκινείτε λίγο παραπάνω.

Να την προσέχεις τη γραβάτα μου, κουβαλάει μια ολόκληρη εποχή.

[prasinoxaos]

δεν σε πιστεύω πως νοιάστηκες ποτέ σου

κι αν ήσουν στη θέση μου ούτε εσύ θα το πίστευες

άσε τις μαλακίες

ξέρουμε και οι δύο μας πως δεν φέρεσαι έτσι σε ανθρώπους που θες να προσέχεις

τα υπόλοιπα είναι λόγια για να έχουμε να λέμε

δικαιολογίες χίλιες εσύ

χίλια δύο βήματα εγώ

μακριά σου

[sillageee]

«Να προσέχεις». Πώς χώρεσε τόσο συναίσθημα και τόση αγάπη μέσα σε δυο μόνο λέξεις;

[psychotiko-epeisodio]

Δεν θα καταλάβουν ποτέ,

όσο και να εξηγείς,

γιατί δεν είναι διατεθειμένοι να το κάνουν.

Γιατι έχουν μάθει να επιλέγουν τον εγωισμό τους,

τον οποίο τρέφουν καθώς σε βλέπουν να προσπαθείς απεγνωσμένα να τους κάνεις να ακουσουν.

-νιωθουν ότι τους δίνεις αξία,

ενώ εσύ απλά κάνεις αυτό που ξέρεις καλύτερα να κάνεις.

Να αγαπάς,

να κατανοείς,

να σέβεσαι.

Δεν χώρα στο μυαλό σου μήτε στην καρδιά σου,

πόση μικροπρεπεια μπορεί να δείξει ένας άνθρωπος,πόση αναισθησία.

Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί δεν σε νιώθουν,

ενώ εσύ νιώθεις τα πάντα σε υπερβολικό βαθμό και προσέχεις κάθε τι που λες και κάνεις ώστε να μην τους πληγωσεις .

Και υποφέρεις,

καθώς μοχθεις να αποδείξεις την αξία σου σε ανθρώπους που

-πίστεψε με την ξέρουν,

για αυτό και προσπαθούν να αποκομισουν λίγη από εσένα.

Ενας άνθρωπος που νιώθει επαρκής,

δεν πληγώνει κανέναν επιτηδευμένα.

Ξερει να φέρεται και κυρίως,

ξέρει να εκτιμά.

Πίστεψε με ο δικός σου πονος δεν είναι τίποτα μπροστά στον δικό τους,

Για φαντάσου μια ζωή χωρίς αγάπη.

[anemodarmenhh]

Κοιμήσου, μάνα, μην ταλαιπωρείσαι, είπες,

είμαστε κοντά στα Τέμπη,

το πρωί θα έρθω να πιούμε καφέ, είπες,

δε σου λέω ακόμη καλό μήνα,

γρουσουζιά, είπες.

Κι ύστερα κρότος

κι ύστερα κραυγή

κι ύστερα σιωπή.

Να προσέχεις σου έλεγα

θα προσέχω μου έλεγες

-εμάς ποιος μας προσέχει;

Τόσες ώρες μετά δεν έχω κοιμηθεί

αδιάκοπα παίρνω τηλέφωνο

έναν αριθμό που κανείς δε σηκώνει

έχω υπολογίσει ακόμη και την καθυστέρηση

το καφεδάκι σου σε περιμένει

κρύωσε και φτιάχνω άλλο

έχουμε σε εκκρεμότητα έναν καλό μήνα.

Εις μνήμην των θυμάτων του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη. Αποστόλης Ζυμβραγάκης, 1/3/23.

[mousikop4rmenh]

Ο κόσμος έχει ανάγκη από όμορφες ψυχές.

Μην χαραμίζεσαι.

Κράτα την φλόγα σου αναμμένη.

Να σε προσέχεις.

♡

[feggaroneira]

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 είναι πως η ψυχική υγεία είναι εξίσου σημαντική με την υγεία του σώματος.

Δεν πρέπει να την αγνοείς και να αφήνεις την ζωή στο «ας είναι».

Πρέπει να την φροντίζεις.

Να την προσέχεις.

Να αφιερώνεις χρόνο για να ακούς τον εαυτό σου.
Να ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι.
Να βάζεις όρια, χωρίς ενοχές.
Να θυμάσαι πως δεν χρειάζεται να είσαι πάντα δυνατός.

Να θυμάσαι πως η αυτοφροντίδα δεν είναι πολυτέλεια.
Είναι ανάγκη.
Είναι σεβασμός στον ίδιο σου τον εαυτό.

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 είναι πως, ακόμα κι όταν αγαπάς κάποιον, πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου περισσότερο.
Γιατ��, αν αυτός ο άνθρωπος σε πονά, δεν πρέπει να κρατάς το σκοινί της σχέσης σας μόνη σου.
Δεν μπορείς να σέρνεις ένα ολόκληρο «μαζί» από τη μία άκρη, ενώ η άλλη μένει άδεια.
Πρέπει να το αφήνεις.
Να μην παρακαλάς.

Να αποδεχτείς πως όποιος θέλει, μένει. Όποιος νοιάζεται, το δείχνει.

Και όποιος αγαπά, δεν αφήνει ποτέ το σκοινί να πέσει.

Γιατί οι άνθρωποι που θέλουν, δεν χρειάζονται παρακάλια.
Προσπαθούν.
Δείχνουν.
Αγαπούν.
Σε προσέχουν, σε φροντίζουν.
Φροντίζουν την καρδιά σου και δεν την ποδοπατούν μέχρι να σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια και να ματώσει.

Κι αν έμαθα κάτι το 2024, είναι πως εκείνο το αγόρι που νόμιζα ήταν το άλλο μου ολόκληρο, τελικά δεν ήταν το παν.
Ήταν ένα μάθημα.
Ένα κομμάτι της διαδρομής, όχι ο προορισμός.
Πως αξίζω πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εκείνος ήθελε να πιστεύω.

Και πως, όταν ο άλλος αφήνει το σκοινί, πρέπει να έχεις τη δύναμη να το αφήνεις κι εσύ.
Γιατί η αγάπη δεν είναι βάρος να το κουβαλάς μόνη σου.
Είναι δύναμη που τη μοιράζεστε.

Και αν δεν τη μοιράζεστε,

δεν είναι αγάπη.

Κι αν έμαθα κάτι το 2024, είναι πως το να αφήνεις κάποιον άνθρωπο να φύγει,

τελικά δεν είναι ήττα.

Είναι νίκη για τον εαυτό σου.

Είναι η αρχή μιας ζωής που χτίζεις για σένα, χωρίς να εξαρτάσαι από κάποιον που δεν σε εκτίμησε.

Γιατί αξίζεις.

Αξίζεις ανθρώπους που μένουν.

Αξίζεις αγάπη, φροντίδα, σεβασμό.

Αξίζεις μια ζωή γεμάτη φως, ακόμα κι αν πρέπει να αφήσεις πίσω ό,τι σε κρατά στο σκοτάδι.

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 λοιπόν, είναι πως όλα κάποτε περνάνε,

αρκεί να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις την ζωή

και να δώσεις στον εαυτό σου την αγάπη που του αξίζει.

[sweetbutphychx]

Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει

"Φυσικά" της απαντάω.

Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.

"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"

Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.

"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"

"Όχι" της απαντάω...

"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε

"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"

"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτον και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι σκέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στη κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"

Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.

"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...

"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"

Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..

"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγειρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι λέω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.

"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι η ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."

Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...

"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους σου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε έχει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."

"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας

"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"

Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.

Της είπα αντίο και μου είπε που μένει

"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"

"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα

"Να προσέχεις" μου είπε

" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"

Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

[b-l-u-r-re-d]

«Πάρε με όταν φτάσεις! Καλό ταξίδι, να προσέχεις.»

«Έλα ρε μάνα κάθε φορά , θα σε πάρω μην αγχώνεσαι.»

[li8argos]

γεια,

πήρα να δω τι κάνεις,

ελπίζω να είσαι καλά.

σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις, ενοχές,

απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου.

δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι ακριβώς όπως σε έβλεπα εγώ

και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί,

όσα έχω κρατήσει.

το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ,

τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε,

τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα,

ο τσαλακωμένος σου καναπές,

τα χέρια σου στο πρόσωπό μου,

τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπό μου,

η μυρωδιά από νεράντζια,

το παλιό σου ραδιοφωνάκι,

οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα,

το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο,

τα λεωφορεία που έχανες κι εγώ σε περίμενα με τις ώρες,

η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

η Επίδαυρος μας;

δική μας ήταν,

δική μας κι αυτή,

δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο,

δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε,

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε,

η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτιά μας,

δικά μου τα μάτια σου,

τα μάτια σου δεν είναι δικά μου.

άλλωστε, είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες.

εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη, βαμβακερή.

να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

θα προσέχω το δικό σου

σ’ αγαπώ

δική σου.

(25 τετραγωνικά)

[the-dark-is-afraid-of-me-again]

Η Φωνή σου.

Και ήρθε ένα βράδυ που μου χτύπησες το χέρι σου στο τραπέζι με δύναμη και μου φώναζες και με κοιτούσες με μάτια γεμάτο μίσος.

Εγώ σιωπή. Απλά σε άκουγα και σε κοιτούσα μέσα στα μάτια για να δω αν όλα αυτα που μου έλεγες ήταν αλήθεια, πονούσα όταν έλεγες και ξανά έλεγες ότι αγαπάς κάποια άλλη. Ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα πριν ένα χρόνο που είδαμε μαζί μια Ανατολή, που με φιλούσε και είχαμε τόσο χημεία που με αποκαλούσε με τα δικά του υποκοριστικά, που με νοιαζόταν και με απλά ένα κοίταγμα καταλάβαινε αν είμαι καλά ή όχι, με τις αγκαλιές που μου έκανες ηρεμούσες τις φουρτούνες μου και αισθανόμουν ασφάλεια. Οι βόλτες με το αυτοκίνητο που μας ��τυπούσε ο Καλοκαιρινός νησιωτικός αέρας και παίζαμε το παιχνίδι με τις ερωτήσεις ώστε να με μάθεις και να σε μάθω όσο γινεται περισσότερο. Θα έχω να θυμάμαι την πρώτη μας χειραψία, που μου συστήθηκες και μου έσφυξες σφιχτά το χέρι και μου χαμογέλασες και απλά σκέφτηκα ότι είσαι ένας πολύ γλυκός μπελάς. Θα έχω να θυμάμαι ότι ντρεπόσουν να με κοιτάξεις αλλά παρόλα αυτα ερχόσουν να μου μιλήσεις και να κλέψεις ένα χαμόγελο μου. Θα έχω να θυμάμαι που μου μαγείρεψες. Θα έχω να θυμάμαι το πρώτο μας ραντεβού τότε που μου άνοιξες την μπυρα με τον αναπτήρα και κοιτούσαμε την θάλασσα. Το πρώτο μας φιλί. Άραγε το θυμάσαι; Σαν να ήμασταν μικρά παιδιά που είπαμε ο ένας στον άλλον “μου αρέσεις”. Θα έχω να θυμάμαι τα πειράγματα μας, τα γέλια μας. Θυμάμαι τα πάντα. Μετά από όλα αυτά μου φώναξες και βαρούσες το χέρι σου με δύναμη στο τραπέζι, με κοιτούσες όλο μίσος σαν να ήθελες να πείσεις τον εαυτό σου ότι ποτέ δεν αισθάνθηκες κάτι για εμένα. Εφόσον θέλεις να φύγεις είσαι ελεύθερος.

Να προσέχεις

Σαγαπώ. ( και ας μην στο είπα ποτέ)

[methismeniprigkhpissa]

Θυμάσαι που μου έλεγες πως είμαι ότι καλύτερο ?

Θέλω να μάθω ποια μοχθηρή σκέψη,σου το είπε πως θέλω μόνο το κακό σου?

Θέλω να πεις μια πιο βίαιη ομορφιά από την δική σου?

Εδώ θα μου απαντούσες ή η δικιά μου ή η δικιά της

Και οποία και αν ήταν η απάντηση σου θα σου χαμογελούσα,απλά όπως έκανα πάντα.

Δεν υπάρχει πιο βίαιη ομορφιά από την δική σου στα μάτια μου,μπορεί να θεωρείς πως λεω βίαιη γιατί με πόνεσες,όχι δεν το λέω έτσι. Μπορεί να σε μπερδεύει που τα λέω τσι ποιητικά αλλά στο κάτω κάτω αυτό είσαι ποίηση. Λεω βίαιη ομορφιά εννοώντας ομορφιά που δημιουργήθηκε μεσα απο πόνο.

Σαν την δική σου,γιατί έχεις πονέσει! Και παρόλα αυτά στα μάτια μου φαντάζεις όμορφος, ποίηση. Πονάει η ποίηση ξέρεις. Και το γνωρίζω καλά πως εκείνο το βράδυ όσα είπες δυνατά φωνάζοντας σε εμένα στην πραγματικότητα με έκανες καθρέφτη των όσων νιώθεις όλα αυτά τα χρόνια για τον εαυτό σου.

Μπορεί όλοι να έβλεπαν πως απευθύνεσαι σε εμένα αλλά για κάποιον λόγο ήξερα. Πώς στην πραγματικότητα όσα έλεγες,τα έλεγες στον εαυτό σου. Δεν με σιχαίνεσαι. Δεν με θεωρείς ηλίθια,δεν ξέκοψαν όλοι εμένα,δεν μου είπες να πάω να κάνω κακό στον εαυτό μου,δεν είναι ότι χειρότερο έχεις γνωρίσει.

Ο ίδιος σου ο εαυτός είναι όλα αυτά.

Και φυσικά εγώ έγινα το ξέσπασμα του εαυτού σου εκείνο το βράδυ. Ήθελες να δείξεις δύναμη εκείνο το βράδυ. Αυτήν την δύναμη όμως την έδειξες μόνο στους άλλους. Εγώ έβλεπα μόνο πόσο ��ονάς, έβλεπα στα μάτια σου πως η ποίηση που τόσο αγάπησα,πονούσε.

Για αυτό και σε συγχώρεσα. Γιατί πονάς. Και πάνω στον πόνο μας ακόμα και τα πιο όμορφα ποιήματα γίνονται βίαια.

Γιατί πάνω στον πόνο μας, λέμε πράγματα για άλλους ενώ μιλάμε στον εαυτό μας. Κράτα το αυτό.

Κράτα την ποίηση που σε παρομοίασα,φύλαξε την ποίηση σου για κάποιον που όντως θα σε αγαπήσει έτσι. Με την βίαιη ομορφιά σου,με τα σκοτάδια σου,με τους δαίμονες σου,με την σκοτεινή ποίηση σου που έχει κυριεύσει το μυαλό σου αυτήν την στιγμή,με την αγνή ομορφιά σου και σκοτεινή παράλληλα. Ίσως σου ακούγονται όλα πολύ ακαταλαβίστικα,γιατί αυτό είσαι.

Ακαταλαβίστικη ποίηση. Αλλά κράτα όσα σου λέω στο πίσω μέρος αυτού του κυριευμένου μυαλού από θυμό και ξανά φέρτα στο μυαλό σου,όταν θα έχεις μάθει τι είναι αγάπη. Αγνή αγάπη. Σαν αυτήν που είχαμε. Μέχρι τότε. Φιλιά,Να προσέχεις,Σαγαπώ…

[loulouditouheimona]

Στη σειρά "Singles", η Ράνια προβάλλει διάφορες θεωρίες για τις σχέσεις και τη ζωή, που συχνά προκαλούν γέλιο αλλά και προβληματισμό. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές θεωρίες της είναι ότι οι σχέσεις μοιάζουν με προϊόντα στο σούπερ μάρκετ: πρέπει να εξετάζεις την ετικέτα, να προσέχεις την ημερομηνία λήξης και να επιλέγεις μόνο αυτά που είναι φρέσκα.

Επίσης, η Ράνια πιστεύει ότι οι άνθρωποι συχνά ερωτεύονται την ιδέα του έρωτα και όχι τον πραγματικό σύντροφο, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε απογοητεύσεις. Μέσα από την αστεία της προσέγγιση, προσπαθεί να μας διδάξει να αναγνωρίζουμε τα αληθινά συναισθήματα και τις προθέσεις μας, προτού δεσμευτούμε σε μια σχέση.

Αυτές οι θεωρίες, γεμάτες χιούμορ και αλήθεια, προσφέρουν μια διασκεδαστική ματιά στη σύγχρονη αναζήτηση της αγάπης.