#γιαγιά

[sweetbutphychx]

Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει

"Φυσικά" της απαντάω.

Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.

"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"

Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.

"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"

"Όχι" της απαντάω...

"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε

"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"

"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτον και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι σκέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στη κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"

Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.

"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...

"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"

Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..

"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγειρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι λέω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.

"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι η ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."

Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...

"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους σου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε έχει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."

"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας

"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"

Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.

Της είπα αντίο και μου είπε που μένει

"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"

"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα

"Να προσέχεις" μου είπε

" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"

Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

[mikrh-kallitexnhs6]

Βλέπεις εγώ ήθελα να θάψουμε την γιαγια μου με βαμμένα κόκκινα νυχια. Δεν έπρεπε να την αποχαιρετήσουμε αλλιώς. Ηταν σαν να σβήναμε την σφραγίδα της πάνω από την γη. Σαν να Του την επιστρέφαμε λειψή.

Εκείνη, ηταν στην ξύλινη κασα της με νυχια γυμνά και εγώ, θάβοντας την, μετέτρεψα τα του παρόντος στα του παρελθόντος. Τοτε και μόνο τοτε κατάλαβα πως θα υπήρχε πια μονάχα εάν κλείνονταν με άλλο τρόπο. Και αυτο με πονάει ακόμα. Τίποτε αλλο. Μονάχα που η γλώσσα μου μπερδεύεται που και που και προσπαθω η κουτη, να ξεγελασω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Άλλωστε ο πρωτος θάνατος, συμβαίνει στην γλώσσα που μιλας.

-

Πήγα και πήρα το ίδιο κοκκινο μανο και το άφησα δίπλα από την φωτογραφία της στην κουζίνα εδώ καμμία βδομαδα τωρα.

Το πρωί όσο πίνω τον καφέ μου, το κοιτάω επίμονα και ξέρω ότι το χαμογελο της στην φωτογραφία,

είναι για εκείνο το μανο.

[orgismenh]

Το νοιάξιμο το δείχνουμε με τις πράξεις μας και εγώ σου έκοψα αυτά τα φρουτάκια να τρως όσο μελετάς.

- γιαγιά

[melanchornyx]

Εσύ είσαι το τυχερό μου αστέρι όλη η φύση και ο κόσμος το ξερει σαν μας βλέπουν μαζί αγκαλιά

Η μοίρα μου με έστειλε στα βήματα σου ζω μονάχα για να μαι κοντά σου να αναπνέω να νιώθω ζωή

Δικά σου όλα τα άνθη που βλέπω στους δρόμους δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμο

Για σένα είναι η πρώτη βροχή του χειμώνα

Για σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα

[xelidonia]

In honor of Greek Independence Day, here's a conversation that I overheard my grandmother (your average pita-baking, Saints-praising, extremely-devout-Orthodox Greek Yiayia) having over the phone with her cousin:

Yiayia: "...marriage for homosexuals???"

(At this point I start paying attention.)

Yiayia: "But there's always been gays around. And lesbians. Even in the old times."

Guy on the other end of the phone: annoyed arguing

Yiayia: "Yes! Even in back in my village, we had lesbians. Two of them, "male-females" [αρσενοθήλυκες]. One of them was named Marlena, and her mother was our neighbor growing up. A good family! After the earthquake [of 1953], she and her wife moved to Athens. The rest of the family..."

Guy on phone: homophobic old man noises

Yiayia: "Saint Paul doesn't like it? Saint Paul doesn't even like normal marriage! He says all sorts of things, that Saint Paul... Tell me, have you ever read the New Testament in Modern Greek? My daughter got me a copy, with everything modern, and I read it every day, and I understand so much more now. You should try reading the New Testament in Modern Greek sometime. It might help."

[aidhmwn-sigh]

Δεν έχω πιο ομορφο πράγμα από το να γυρνάω σπίτι μετά την δουλειά, να είμαι μόνη μου με την αγαπημένη μου γιαγιά, να της παραγγέλνω τα αγαπημένα της μπέργκερ και να καθόμαστε παρεα να βλέπουμε ταινίες του Στάθη ψάλτη.

Την λένε ζωή και είναι η ζωή μου όλη!

[to-koritsi-tou-deuterou]

Αυτό είναι για να έχω ενα λόγο να ξυπνάω για όσα έχουν μεινει γράφω μέσα στα χαρτιά μου.

Τα σκυλιά μου, τα γατιά μου, την οικογένεια μου, μια γιαγιά που αγαπώ και μένει εδώ στη γειτονιά

[romios-gr]

Κάποια αγράμματη αλλά ευλαβής γιαγιά, επήγε μία μέρα στην Εκκλησία και άκουσε τον ιεροκήρυκα να λέει: «Αυτός που δεν διαβάζει την Αγία Γραφή, δεν θα σωθή…». Η γιαγιά μόλις άκουσε τον λόγο αυτό, χλώμιασε, απογοητεύθηκε και γυρίζοντας σπίτι, λέει στην κόρη της: «Παιδί μου θα κολασθώ, διότι δεν διαβάζω την Αγία Γραφή…». Η κόρη της προσπάθησε να την καθησυχάσει, αλλά μάταια&#8... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/apo-ekeini-tin-stigmi-archise-i-giagia-na-anaparagei-logia-toy-eyaggelioy-choris-na-to-katalavainei/

[afroditetm]

Me as a Greek unmarried, childless woman in her thirties, at Christmas dinner with family

[dokcreations]

Καλησπέρες με σετάκι 4 τχμ Σακάκι,πουκάμισο ,γραβάτα και παντελόνι. Νούμερο 6-9 μηνών Διαθέσιμο στο e shop www.dokcreations.gr 🎈 στην κατηγορία Βρεφικά Αγόρι σε σούπερ προσφορά 🔻 #dokcreations #dokcreationsgr #σετ #δώρο #γεννηση #βαπτιση #νονος #νονά #νονοί #θεία #γιαγιά #παππούς #γάμος #βρεφικα #παιδικά #μωρο #μπέμπης #νεογέννητο (στην τοποθεσία DoK) https://www.instagram.com/p/CocikkKI6fm/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[astratv]

Άρτα: 30χρονος ξυλοκόπησε την 85χρονη γιαγιά του

 Το περιστατικό συνέβη το μεσημέρι της Τρίτης ενώ μέχρι στιγμής παραμένουν άγνωστοι οι λόγοι για τους οποίους ο εγγονός επιτέθηκε με βιαιότητα στην ηλικιωμένη Ένα σοκαριστικό περιστατικό σημειώθηκε στην Άρτα, όταν 30χρονος ξυλοκόπησε την 85χρονη γιαγιά του. Το περιστατικό συνέβη το μεσημέρι της Τρίτης ενώ μέχρι στιγμής παραμένουν άγνωστοι οι λόγοι για τους οποίους ο εγγονός επιτέθηκε με…

[mikrh-kallitexnhs6]

Όλη μου την ζωή την περνάω σε ένα θορυβώδης σαπισμένο μετρό.

Κάθε τέταρτο και χρόνος.

Κοιτάω τα χέρια των γυναικών απέναντι μου.

Πόση ζωή να αντέξουν οι φλέβες μας πριν σπάσουν;

Κάτι ξερουν τα πόδια που μας βαστούν.

[mousmoula]

Έχεις κανένα καλό κουτσομπολιό?

κουτσομπολιό δεν έχω, μια βδομάδα τώρα είμαι στην μέση του πουθενά δεν συμβαίνει τίποτα εδώ πέρα

είχα μια καταπληκτική συζήτηση με τον παππού μου παρόλα αυτά αν μετράει, με ρώτησε αν τα παιδιά στο ερασμους με αντιμετώπιζαν με κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση/σεβασμό επειδή είμαι ελληνίδα 👁️👄👁️

[godblooded]

gale has a blue μάτι (evil eye) embroidered by his mother on the left sleeve of his robe. when he was a baby, he was gifted a gold bracelet with a simple μάτι in white enamel by his godfather. it’s traditional for the godparents to buy a μάτι baby bracelet for their godchild and it must always be worn on your left wrist. it’s not to be taken off, and if it breaks it means it protected you from ill intent and must be replaced. the μάτι wards off all evil and must be a gift bought by someone else. the reasoning for this is the μάτι is imbued with the good energy and love of the giver (this goes for all jewelry too) and therefore cannot be acquired by you, as is also tradition for any μάτι one purchases or acquires. his baby bracelet no longer fits him, and he’s never acquired an ‘adult’ μάτι, as he hasn’t yet found the perfect one that’s caught his eye.

all the trouble and crisis and mystra took him away from the possibility of such a mundanity, the simple promise of an imperative touch of memory, self. he wants his mother to buy him his adult μάτι, the one he will always wear on his left wrist. she embroidered the one in his robe. when he can, when it’s right, he wants to find her one fitting of one so spectacular as herself to craft for her. by his own hands or the meticulous hands of another, any mastery will do, but the beauty must be immaculate. perhaps an enchantment.

he still has his baby bracelet, which he cherishes as it has never broken. gale often makes sure to keep it tucked away on his person (always in the left pocket of a rucksack, always in the left inseam of his robe). he keeps it close, as its enchantment is all its own. he thinks of it as a talisman, a shield, as a boon to his courage; the strength of his family and all that came before them remembered in a trinket.

[aluminia]

Μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι η κυρία Σοφία >>>>