#απώλεια
Explore tagged Tumblr posts
anemodarmenhh · 8 months ago
Text
Καμιά φορά το σφύριγμα ενός τραίνου μες στη νύχτα έχει κάτι απ’ την αιώνια αναχώρηση – ω μη μιλάτε – ίσως να μην ξημερώσει πια.
-Το τραίνο των 12, Τάσος Λειβαδίτης
167 notes · View notes
mple-selhnhh · 2 years ago
Text
Tumblr media
“Είμαι απ’ τη χώρα των δημοσίων εγκληματιών και των νεκρών μαθητών σε μια στροφή των Τεμπών.”
Στοίχημα - Ελλάς Ελλήνων
Η ιστορία επαναλαμβάνεται 20 χρόνια μετά…
935 notes · View notes
abroken-heart-into-agirl · 1 year ago
Text
Πέρασαν δέκα μήνες κι εγώ χορεύω ακόμη με τα στάδια της απώλειας, συνηθίζεται ποτέ τελικά ; Θα σου τα πω από εδώ, αν και τα ξέρεις ήδη όλα, πάντα τα γνώριζες.
Ορισμένες φορές έχω πλάσει τόσο όμορφα στο μυαλό μου το ότι «πήγες κάπου και θα επιστρέψεις» που όταν αναγκάζομαι να μιλήσω για σένα και να χρησιμοποιήσω παρελθόν, τότε τα χάνω. Ήσουν ; Για μένα πάντοτε θα ΕΙΣΑΙ, θα είσαι ο ήρωας μου, ο προστάτης μου, ο γίγαντας που άνοιγε την αγκαλιά του κι εγώ γινόμουν πάλι παιδί. Και τώρα τι; Μεγάλωσα απότομα , γέρασα μέσα σ ένα βράδυ και κάθε μέρα ο πόνος μεγαλώνει.
Σε θαυμάζω , πάντα σε θαύμαζα. Σοβαρός , ακέραιος , τίμιος μέχρι εκνευρισμού και ξεροκέφαλος έως το κόκαλο (ακόμα απορώ που αναρωτιόσουν από που έχω πάρει το πείσμα μου ).
Δεν ξέρω καν αν βγάζουν νόημα οι σκέψεις μου , αν έχουν μια λογική σειρά, όμως εσύ καταλαβαίνεις. Πάντα με καταλάβαινες.
Μου λείπεις , μου λείπουν εκείνες οι τεράστιες συζητήσεις που ξεκινούσαν από μια απορία που μπορεί να είχα για το μάθημα της ιστορίας και κατέληγαν στο άπειρο.. Είμαι υπερήφανη για σένα και για όσα μου δίδαξες. Σ αγαπώ για πάντα και καλή αντάμωση.
🕊️19.06.2022🕊️
10 notes · View notes
pou-noikiazeis-to-oneiro · 2 years ago
Text
είναι λες και ξέχασες όλα όσα πασχιζα να θυμάμαι.
όλα εκείνα που νόμιζα πως φοβόσουν όσο κι εγώ να χάσεις.
σάμπως και τι είναι πια το "ξέχασα;"
ένα χρυσωμένο "έχασα" που πονάει περισσότερο.
14 notes · View notes
elmabloging · 1 year ago
Text
Λένε ότι η στεναχώρια δίνει τη μεγαλύτερη έμπνευση. Τώρα όλως παραδόξως το καταλαβαίνω. Σήμερα θέλησα να γράψω για τη σκέψη μιας απώλειας. Οι άνθρωποι είναι αναμνήσεις, φεύγουν, έρχονται και μένουν ζωντανοί στη καρδιά και στη σκέψη μας για πάντα. Σήμερα σκέφτομαι ότι όταν θα γυρίσω σπίτι δεν θα είναι εκεί κανένας να μου τραγουδήσει. Σύντομα δεν θα είναι κανείς να με κεράσει σοκολατάκι απλά και μόνο επειδή πήγα να δω τι κάνει. Όλοι κάποια στιγμή φεύγουμε. Αν αφήσουμε ένα στίγμα έστω σε 1 ψυχή, έχουμε κερδίσει. Αν οι ψυχές είναι παραπάνω, είμαστε αθάνατοι. Αν μας θυμούνται με χαμόγελο, είναι σαν να αναπνέουμε. Γι'αυτό θα σε θυμάμαι με χαμόγελο, θα σας θυμάμαι και τους δύο. Για τα δύσκολα που περάσατε και τα καταφέρατε. Για τα όμορφα που μου μάθατε. Για το σχολείο που ήσασταν για μένα. Και ο επόμενος που θα τραγουδήσει για μένα εύχομαι να με αγαπάει έστω το μισό από αυτό που με αγαπήσετε εσείς.
1 note · View note
thewomengr · 24 days ago
Text
Μου λείπεις μπαμπά!
[Γράφει η Ευγενία Τριανταφυλλίδου] Πώς να σταθώ σε αυτόν τον κόσμο χωρίς εσένα; Τα μάτια μου δεν έχουν σταματήσει να κλαίνε. Η απώλειά σου μια βαθιά χαρακιά στην καρδιά μου...
Από την μέρα που σε έχασα, είναι σαν να έχασα το φως μου. Όλα μαύρα γύρω μου, μέσα και έξω μου. Δεν νιώθω χαρά, μόνο λύπη. Θέλω μόνο να έρθεις να σε δω στον ύπνο μου, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να τα πούμε οι δύο μας όπως πάντα, να σου πω πόσο μου έλειψες, να μου πεις τα δικά σου νέα… Πώς να σταθώ σε αυτόν τον κόσμο χωρίς εσένα; Τα μάτια μου δεν έχουν σταματήσει να κλαίνε. Η απώλειά σου μια…
0 notes
agnickradio · 8 months ago
Text
Συλλυπητήριο Μήνυμα του Δημάρχου Αγίου Νικολάου για την απώλεια του Μανώλη Κριτσωτάκη
Ευχόμαστε να είναι αιωνία η μνήμη του . Photo by revac film’s&photography on Pexels.com Τη θλίψη ��αι τα συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του Μανώλη Κριτσωτάκη, ο οποίος έφυγε τόσο άδοξα από τη ζωή, εκφράζει σε γραπτό του μήνυμα ο Δήμαρχος Αγίου Νικολάου κ. Μανώλης Μενεγάκης. Συγκεκριμένα αναφέρει: Continue reading Συλλυπητήριο Μήνυμα του Δημάρχου Αγίου Νικολάου για την απώλεια…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
christostsantis · 1 year ago
Text
"Με τα φτερά των βιβλίων ταξιδεύουμε" - Κλειστόν λόγω πένθους, της Κατερίνας Σταματελάτου
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
my-soul-screams-from-pain · 2 years ago
Text
😔💔
Tumblr media
0 notes
anemodarmenhh · 2 years ago
Text
Tumblr media
"Η γενιά μας θα ακουστεί..."
Σε ένα βαγόνι του ΗΣΑΠ, 07/03/2023
751 notes · View notes
mple-selhnhh · 2 years ago
Text
Tumblr media Tumblr media
Θα μπορούσα να ήμουν εγώ.
Θα μπορούσες να ήσουν εσύ.
Μα δεν είμαστε.
Είναι όλοι εκείνοι οι φοιτητές που γυρνούσαν σπίτια τους.
Όλοι εκείνοι οι μακρινοί έρωτες που πήγαιναν στο άλλο τους μισό.
Όλοι εκείνοι που είχαν φύγει για το τριήμερο και αποφάσισαν να το κρατήσουν τετραήμερο, μα κράτησε παντοτινό.
Είναι εκείνη η μητέρα με το παιδί της που ήθελε να του δείξει πως είναι το τρένο από μέσα.
Είναι όλοι εκείνοι που δυστυχώς βρέθηκαν στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή.
Αντίο σε όσους έφυγαν και καλή δύναμη σε όσους έμειναν πίσω.
01/03/2023
236 notes · View notes
sadlegal · 2 years ago
Text
Αποζημίωση εισοδημάτων υπαλλήλου εξωτερικών εργασιών λόγω αναπηρίας από τροχαίο.
Δικαιούται αποζημίωση ο υπάλληλος εξωτερικών εργασιών ο οποίος δεν μπορεί να οδη��ήσει μοτοσικλέτα εξ αιτίας αναπηρίας από τροχαίο ατύχημα;
Δικαιούται αποζημίωση απώλειας εισοδημάτων ο οδηγός μοτοσικλέτας που εργαζόταν ως υπάλληλος εξωτερικών εργασιών και υπέστη αναπηρία από τροχαίο ατύχημα; Ναι, ο υπάλληλος εξωτερικών εργασιών που υπέστη αναπηρία από το τροχαίο ατύχημα δικαιούται να λάβει αποζημίωση λόγω απώλειας εισοδημάτων ίση με τη διαφορά μεταξύ του μισθού που λάμβανε πριν το τροχαίο ατύχημα και του ποσού της σύνταξης αναπηρίας…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
sweetbutphychx · 1 year ago
Text
Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.
"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει
"Φυσικά" της απαντάω.
Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.
"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"
Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.
"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"
"Όχι" της απαντάω...
"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε
"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"
"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτον και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι σκέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στ�� κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"
Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.
"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...
"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"
Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..
"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγειρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι λέω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."
Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.
"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι η ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."
Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...
"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους σου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε έχει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."
"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας
"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"
Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.
Της είπα αντίο και μου είπε που μένει
"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"
"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα
"Να προσέχεις" μου είπε
" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"
Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...
170 notes · View notes
neraidanthropos · 3 months ago
Text
Κι αν με ρωτούσες για τις κρυφές μου αγάπες, τότε θα μιλούσα για τις αγκαλιές, τα φιλιά και τα χάδια σου. Κι ύστερα για τον πόνο τον αβάσταχτο που προκαλεί η απώλεια τους…
— Νεραϊδάνθρωπος
36 notes · View notes
fegg4ropetra · 10 months ago
Text
Τρίτη 23/1/24.           (21.38μ.μ.)
" Μαμά είσαι ο ήρωας μου"
Μιλούσα σήμερα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή μου είπε "σε φοβούνται οι άντρες αγάπη μου γιατί είσαι ανεξάρτητη, πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι να στηριχτείς σε κάποιον για να τα βγάλεις πέρα. Γι αυτό δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον σταθερό στα μέτρα σου" 
Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή κάθισα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και δούλεψα με τον εαυτό μου, πάλεψα τους δαίμονες μου, για να φοβούνται να με πλησιάσουν οι άντρες; Ε λοιπόν αν όντως έτσι είναι, αν όντως το ότι είμαι ανεξάρτητη απ' τα 21 μου, είναι αυτό που με κάνει να μένω πάντα μόνη, τότε καλύτερα να είμαι μόνη μου. Από πότε το να είναι δυναμική μια γυναίκα και να πατάει στα πόδια της έγινε "μειονέκτημα"; Αν πρέπει να δείχνω αδύναμη και αβοήθητη για να με θέλει κάποιος, για να με "προστατέψει" , τότε δεν το θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με δει και θα με αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Δεν θέλω κάποιον που θα πρέπει να νιώθει ανωτερος από μένα για να είναι καλά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αδύναμοι άνθρωποι. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να "επιβληθούν" για να νιώσουν δυνατοί, ικανοί. Αυτοί είναι που μέσα τους κρύβουν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες. 
Σε μια σχέση πρέπει να είστε ίσοι. Και δεν εννοώ αυτό το φεμινιστικό φαινόμενο που κυκλοφορεί παντού ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι. Μιλάω για ζευγάρια. Είτε είναι άντρας με άντρα, γυναίκα με γυναίκα, άντρας με γυναίκα και ού το καθεξής. Σε μια σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και ο ένας θα πρέπει να είναι το στήριγμα του άλλου και αντίστροφα. Εγώ προστατεύω εσένα εσύ προστατεύεις εμένα κι έτσι φυλάσσουμε το εμείς. Όταν εσύ θα με χρειάζεσαι σε μια δυσκολη στιγμή θα είμαι εκεί να σε σηκώνω οπότε πέφτεις και όταν σε χρειάζομαι εγώ θα είσαι εκεί να με βγάζεις απ' το σκοτάδι μου. Θα χαίρομαι με τη χαρά σου κι εσύ με τη δική μου. Θα σε φροντίζω θα με φροντίζεις κι έτσι η σχέση αυτή θα γίνει άθραυστη. 
Δεν καταλαβαίνουν πλέον οι άνθρωποι πως το να έχεις ένα δυναμική ανεξάρτητο άτομο δίπλα σου είναι κάθε άλλο παρά μειονέκτημα. 
Κι έτσι γυρναω και λέω στη μητέρα μου "αν είναι έτσι μαμά μου δεν το θέλω. Συγγνώμη αν αυτό σε στεναχωρεί αλλά εγώ τον άνθρωπο που έφτασες αίμα για να μεγαλωσεις με αρχές δεν θα τον αλλοιώσω για κανέναν άνθρωπο." 
Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα μου έπαιζε και τους δύο ρόλους των γονέων. Η μητέρα μου είναι απ' τους πιο δυνατούς ανθρώπους στον πλανήτη και ας μην το συνειδητοποιεί. Έζησε απώλεια, κατάκριση από συγγενείς και φίλους. Εζησε μοναξιά, πόνο. Αλλά δεν έπιασε ποτέ πάτο. Η μαμα μου κατάφερε με έναν μισθό να μεγαλώσει 2 παιδιά, να τα σπουδάσει, να αγοράσει δικό της αμάξι, να αγοράσει δικό της σπίτι, να ξαναπαντρευτεί και να φέρει στον κόσμο άλλο ένα υπέροχο πλάσμα. Η μαμά μου είναι ήρωας. Δεν παραπονέθηκε ποτέ της κι ας είχε τη ντουλάπα της άδεια για 15-20 χρόνια για να μη λείψει τίποτα απο μας. Είναι μια γυναίκα που θα έμενε με 5-10€ στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα για να μη στερηθούμε τίποτα. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε σε ξενιτιά μόνη της, δεν ήξερε παρέες, δεν ήξερε τη γλώσσα, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά για να έρθει μονη της πίσω στην Ελλάδα, να ζει με λιγότερα απ' τα βασικά, χωρίς στήριξη από μάνα. Η γυναίκα αυτή γνώρισα τον έρωτα της ζωής της και ο θεός, αν υπάρχει Θεός, δεν της έδωσε δικαίωση. Της τον πήρε μέσα απ' τα χέρια με τον πιο άδικο τρόπο. Έζησε αρρώστιες, νοσοκομεία, ώρες ολόκληρες καθισμένες σε μια καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούσε ακόμα κι αν ήξερε πως θα τον έχανε. Η γυναίκα αυτή έμεινε στην ηλικία των 33 με 2 μικρά παιδιά πίσω και είχε τα κοτσια να παλέψει για μας αντί να καταρρεύσει. Όλοι της λέγανε ότι πάει έμεινε χήρα. Κρίμα τόσο μικρή να μείνει μόνη. Η γυναίκα αυτή δεν άφησε κανέναν να μας φερθεί με λυπηση. Έχτισε την πιο όμορφη οικογένεια για μας και τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος 32 χρόνων κατάφερε να επιδιώξει πράγματα που άλλοι ούτε στα 40-50 δεν καταφέρνουν . Αυτη η γυναίκα έζησε τα πάνδεινα και ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο θαυμάζω εγώ. Αυτη είναι πραγματική ήρωας για μένα. Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε και με έκανε δυνατή. Η μητέρα μου. 
Αν αυτό λοιπόν με κάνει λιγότερο ελκυστική στους άντρες, ας είναι. Έμενα η μητέρα μου με μεγάλωσε για να στέκομαι στα πόδια μου. Και αυτό θα κάνω. 
56 notes · View notes
bl00dyghoul2 · 5 months ago
Text
Κανένα άλλο είδος μουσικής εκτός από την κλασική δεν καλύπτει όλο το εύρος των συναισθημάτων, από την μεγαλοπρέπεια έως την απώλεια και τον θρήνο.
20 notes · View notes