#απωθημενα

[sillageee]

«Να προσέχεις». Πώς χώρεσε τόσο συναίσθημα και τόση αγάπη μέσα σε δυο μόνο λέξεις;

[nofuckinlabels]

τιτλο της ταινιας ψυχολογικα πορνο

μα οταν πεσει η αυλαια θα ηθελα να δω

τα βουρκωμενα ματια σου δυο λογια να σου πω

το να γαμας την ψυχη σου δε σε κανει μοναχικο

σε κανει αρρωστο γεματο απωθημενα και τρελο

μονιμα ερωτευμενα με τον καθρεφτη τα ματια σου

μα οταν σπασει να δω πως θα μαζεψεις τα κομματια σου

δε με πειραζει μονο που με τρομαζει

αλλος ενας συναισθηματικος καμικαζι

η λεξη σεβασμος ειναι αγνωστη στο προσωπο σου

γι' αυτο δεν εχεις ανθρωπο να αποκαλεις δικο σου

οσκαρ υποκρισια θελει το σεναριο σου

συγγνωμη που δεν στο 'δωσα μα ηθελα το καλο σου

μα εσυ θελεις επιβεβαιωση απ' το κοινο

σε ενα κρεβατι μεθυσμενη με αγνωστο ηθοποιο

τις κομμενες σκηνες δε θα τις δω ευχαριστω

η μοναξια στο πεζοδρομιο μου φροντισε γι' αυτο

και καπου εδω να σου εξομολογηθω

πως καπου μεσα στην ταινια επαιζα κι εγω

μα ο σκηνοθετης δε με γουσταρε μ' απελυσε ευτυχως

εισαι πολυ αληθινος μου ειπε για ηθοποιος

οι τιτλοι πεφτουν μα το ονομα σου πουθενα

τ' αποφθεγμα της ταινιας σε λυπαμαι ειλικρινα

γιατι εισαι μονη εφυγε και ο τελευταιος θεατης σου

γιατι το μισος μου εχει πεθανει μαζι σου.

Η μοναξια στο πεζοδρομιο

12ος πηθικος

[ola-mia-idea-einai]

Μια ζωη που φανταζει ονειρικη απο τα στορι

Κοσμος που τυχαια περνουσε και αποφασισε να κατσει για να μοιραστει με τους αλλους ξενους μια ομορφη αναμνηση

Ο τυπας που 'καπνιζε' και φαινοταν τοσο πονεμενος απο την ζωη

Ο ιδιος τυπας που τοσο ανοιχτα μας επιασε κουβεντα και δεν τσιγκουνευοταν να μοιραστει

Το τραγουδι που ελεγε οτι δεν σε αγαπαω πια, πλεον δεν σε νοιαζομαι και ακουγοταν σαν ψεμα

Ο κουκλος που δεν βρηκα το θαρρος να παω να του μιλήσω και το μετανιωνω

Ολα εκεινα που μετανιωνω

Η ομορφη θεσσαλονικη, η θέα, το τοπιο

Η κυρια που μας ρωτησε ποιο φεστιβαλ συμβαινει και παρατηρησε ποσο ομορφο ειναι

Η καταπιεσμενη αισθηση να νιωσω ηρεμια και ομορφα συναισθηματα

Η αναγκη μου να κλαψω μολις μπηκα σπιτι

Η πιεση, τα απωθημενα, οι ευκαιριες που δεν εκμεταλλευτηκαμε, οι ευκαιριες που ποτε δεν θα εχουμε

Οι μηχανες παρκαρισμενες κοντα στα σπιτι μου

Η μηχανη που θελω αλλα δεν μπορω να εχω

Η ψυχικη κατάσταση που θελω αλλα δεν με αφηνω να εχω

Ολα εκεινα...

Εχω την αναγκη να γραψω ξανα

[melakiiiiiii]

Αυγουστος 23'

Ο Αυγουστος ειναι σαν το χρωμα γκρι. Ουτε λευκο ουτε μαυρο. Γκρι. Δεν ειναι ενας μουντος μηνας, αλλα το ακριβως αντιθετο. Ειναι ενας μηνας γεματος με συναισθήματα. Ερωτα, παθος, θλιψη, απωλεια. Ο Αυγουστος ειναι ο μηνας των θερινων περιπετειων. Ειναι, το αερακι που πεφτει πανω στο αλατισμενο σωμα μας και τα μπλεγμρνα μας μαλλια. Ο μηνας στον οποιο δεν χωρανε, μπορει, ισως, δεν ξερω, πρεπει και αν. Υπαρχουν μονο θα.

Ο Σεπτεμβρης απο την αλλη, ειναι ο μηνας του ρεαλισμου. Ειναι το "τειχος" που χτυπανε τα ονειρα και οι ποθοι του αυγουστου. Το μαυρισμα σιγα σιγα εξαφανιζεται και τα προσωπα του καλοκαιριου μοιαζουν πλεον μια μακρινη αναμνηση. Οι καλοκαιρινοι ερωτες ( τα καλοκαιρινα απωθημενα) κλειδωνονται στο πιο σκοτεινο κελαρι του μυαλου, σαν τα παλια παιχνιδια που ειναι στην αποθηκη αφημενα για χρονια και περιμενουν να ξαναχρησιμοποιηθουν. Ομως, αν τα χρησιμοποιησεις παλι, μπορει να μην νιωσεις το ιδιο ,οπως οταν επαιζες μαζι τους παλιοτερα. Ετσι ειναι λοιπον και οι θερινοι ερωτες. Αναμενουν πως και πως να αναζωπυρωθουν, χωρις σιγουρια οτι η φλογα θα καιει οπως πριν.

Δικες μου σκεψεις, περι αυγουστου

[xehasmenesithakes]

Μετά από κοντά 2 χρόνια δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν πήγαμε για έναν καφέ τουλάχιστον, θα μου μείνεις απωθημένο σε πολλά επίπεδα να ξέρεις

Κακο να χεις απωθημενα θα πω εγω,η αληθεια ειναι οτι τα δυο προηγουμενα χρονια ημουν σε μια πολυ περιεργη κλειστη φαση της ζωης μου… τωρα νιωθω πως βγαινω απο αυτη.Δυστυχως υπηρξα πολυ κλειστος στη Πατρα

[niwthw-kenh]

Απωθημένο:

Ένα φθαρμένο εισιτήριο στην κωλότσεπη για τον προορισμό που τόσο πόθησες

μα το τρένο είτε δεν σε χωρούσε

είτε το έχασες

είτε δεν πέρασε ποτέ.

Κόρινθος, 05/11/2020

-niwthw kenh

[greekliterature]

κ’ η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’ αγαπήσουν 

Τάσος Λειβαδίτης 

[monimo-drama]

Σε μια σημερινή συζήτηση με την παρέα μου αναλύσαμε τα ιδανικά μας ραντεβού. Έπεσαν στο τραπέζι σενάρια όπως ένα ραντεβού στην παραλία ή στα κάστρα, περιπλανήσεις το βράδυ στους δρόμους, ακόμη και χαλαρές στιγμές σε ένα μπαλκόνι συζητώντας για τα πάντα και ταυτόχρονα για το τίποτα. Τι όμορφο πράγμα ο ρομαντισμός! Τι όμορφο συναίσθημα να είσαι ένας απελπιστικά ρομαντικός άνθρωπος σε μια κοινωνία που το σνομπάρει...

Είναι εν μέρει αστείο το γεγονός ότι οι άνθρωποι ψάχνουμε ασφάλεια σε άλλους ανθρώπους μόνο και μόνο για να καλύψουμε μια ανάγκη -κυρίως σαρκική- δίχως να υπολογίζουμε το συναισθηματικό κομμάτι. Νιώθω χαμένη σε έναν κόσμο που με βλέπει μόνο σαν ένα σώμα, που απαιτεί από μένα να ζω μόνο για να καλύπτω ορισμένες σαρκικές ηδονές και τέλος. Έτσι, καταλήγω να ζω στο κεφάλι μου 24/7 πλάθοντας έναν ιδανικό κόσμο και μεγεθύνοντας τις προσδοκίες μου και τα standards αρνούμενη να προσαρμοστώ στην πραγματικότητα. Είναι λες και ο ίδιος μου ο εαυτός δεν με αφήνει να προσγειωθώ.

Ίσως ένα μέρος αυτού του συνονθυλεύματος βασίζεται ξεκάθαρα στα απωθημένα μου. Τι θα γινόταν αν έστελνα αυτό το μήνυμα που ήθελα, αν του έλεγα όλα όσα ένιωθα,αν έβαζα τον εγωισμό και το πείσμα μου στην άκρη, αν θυσίαζα τις ανασφάλειες μου και έκανα το βήμα; Αν δεν εμένα απλώς στο "αν"; Δυστυχώς όμως δεν έμελε να γίνει, δεν είχα το θάρρος, το timing ήταν λάθος, δεν ήθελε αυτός και έφυγε πρώτος αφήνοντας με μόνη να προσπαθώ να κρατήσω την υπόσχεση που του είχα δώσει, πως δεν θα τον άφηνα μόνο ό,τι κι αν γίνει. Τι ειρωνεία... Που να 'ξερα ότι αυτός θα με άφηνε πρώτος!

Ξεφεύγω όμως. Ίσως ζω μέσα από τα εξιδανικευμένα σενάρια του μυαλού μου μαζί με τα απωθημένα μου να μου κρατούν συντροφιά. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να προσγειωθώ στον πραγματικό κόσμο; Μήπως πρέπει να σταματήσω να ζω τόσο πολύ μέσα στο κεφάλι μου και αντ'αυτού να βάλω σε προτεραιότητα τον εαυτό μου και όλα τα θέλω του; Μήπως να σταματήσω να είμαι τόσο σκληρή μαζί μου και να δω την πραγματικότητα ως έχει; Ή μήπως να γίνω ρεαλίστρια και να δω λογικά την ζωή;

Δύσκολος ο κόσμος για εμάς τους απελπισμένα ρομαντικούς.

[sillageee]

[gyrnw-xaramata]

Ποτέ δεν ξεχνάω πως μίσησα εμένα για να 'σαι καλά

-Marseaux, Να 'σαι καλά

[anap-antexa]

Κι αν απορεις γιατί ξοδεύτηκα ,

Γιατί γουστάρω.

Τα άλλα ούτε που τα σκέφτηκα.

-

[kalokairistoxwrio]

Ό,τι δεν μπόρεσε να βρει το δρόμο του για να υπάρξει, ζει πάντα μέσα μας.

[little-beer]

Και ρωτώ

Τι γίνεται με αυτόν τον καλοκαιρινό έρωτα ενός Αυγούστου που τον κουβαλάς πάνω σου από τότε

Από τότε που γνώρισες το απωθημένο σου

Από τότε που είδες αυτά τα μάτια που είναι δύσκολο να ξεχασεις

Από τότε που μέσα στην ζάλη την καλοκαιρινή έκανες σχέδια και όνειρα

Από τότε που κάνατε βουτιές μαζί στην θάλασσα με το ραδιοφωνάκι να παίζει ρέγκε

Από τότε που μεθυσατε μαζί

Από τότε που κατάλαβες πως πάντα η απόσταση θα σας χωριζει

Από τότε που κάθε καλοκαίρι τον βλέπεις και όλα αυτά τα κλισέ που λένε για τον έρωτα τα πιστεύεις στα αλήθεια

Από τότε που τον αποχωριζεσαι

Από τότε που περιμένεις το επόμενο καλοκαίρι για να ξαναδείς απλά το πρόσωπο του, το βλέμμα του , το χαμόγελο του και ξέρεις ότι θα καταλάβει τα πάντα χωρίς να μιλήσεις

Από τότε που ξέρεις ότι αυτό τον άνθρωπο δεν θα μπορέσεις ποτέ να τον έχεις

Τότε τι κάνεις ;

Καλό καλοκαίρι μάγκες

[xehasmenesithakes]

Πριν 5 χρονια ερωτευτηκα μια κοπελα απο θεσσαλονικη. Καταφερα να περασω θεσσαλονικη στην σχολη που ηθελα αλλα δεν καταφερα να την κανω δικη μου να ζησω λιγες στιγμες μαζι της. Σημερα ως τελειοφοιτος ξερω οτι ολο αυτο τελειωνει σε λιγοτερο απο ενα χρονο και με ποναει που ολα οσα ηθελα να ζησω μαζι της δεν θα πραγματοποιηθουν. (Καθε μερα εδω και 5 χρονια δεν την εχω ξεχασει)

Ακραιο πως λειτουργουν τα απωθημενα στο κεφαλι μας..Αμα το εξεφρασες και εκανες οτι μπορουσες πρεπει να κανεις ειρηνη με αυτο μπορει να μην ηταν μεν του μπι.Αλλα αμα δεν το εξεφρασες ποτε θεωρω οτι αξιζει μια προσπαθεια εστω και τωρα

[foodoverboyfriends]

Όταν δάκρυσα για εσένα συνειδητοποίησα πως τα πράγματα ήταν σοβαρά.

Όταν σε κοίταξα, κατάλαβα πως ήταν πια αργά...

[rockprincesss]

Μπορεί να γυρίσει πίσω..αλλα δεν θα είναι ο ίδιος. Ούτε εσύ.

-A.F