#είναι και όλα όσα

[allo-frouto]

Καθώς κοίταζα τα φουγάρα από το εργοστάσιο της ΔΕΗ να βγάζουν μαύρο καπνό, σκέφτηκα πως αυτό είναι και το χρώμα της καρδιάς μου αυτή την περίοδο. Πώς είναι δυνατόν να άφησα τον εαυτό μου να σε χάσει; Πώς κατάφερα να χάσω και τον εαυτό μου στην διαδρομή; Πώς γίνεται να τα βλέπω πλέον όλα ασπρόμαυρα; Λες και είναι η ζωή μου μία παρτίδα σκάκι που όμως δεν με νοιάζει αν κερδίσω ή χάσω, αφού έχασα εσένα. Παίζω πια μηχανικά, ασυναίσθητα βαδίζω πλέον, ένα-δύο, τα πόδια μου πάνε μόνα τους στο πουθενά, ένα-δύο. Πώς γίνεται όλοι οι δρόμοι, ακόμη και αυτοί που παίρνω για να σε αποφύγω να οδηγούν σε εσένα; Κι όταν σε είδα με τον νέο εραστή σου, είπα μέσα μου: "Να της φέρεσαι όμορφα νεαρέ μου, γιατί σε χρειάζεται περισσότερο από όσο σε αγαπάει" και πέθανα μέσα μου. Εσύ όμως να προσέχεις και να γελάς, όσο εγώ θα παίζω σκάκι με τον εαυτό μου και θα κοιτάζω άσκοπα τον μαύρο καπνό από τα φουγάρα της ΔΕΗ και θα συλλογίζομαι παρέα με τον Θεό τις επιλογές μου.

Ήταν όμορφο και συνάμα θλιβερό.

[inadequate--feelings]

Που όσα με νοιάζουν

Σε σένα όλα μοιάζουν

Και είναι επικίνδυνο να τ’ αρνηθώ

Να κάνω ξανά πως δε σε θέλω

Πονάει η αγάπη κι αυτό είναι κάτι

Παρηγοριά και ελπίδα να περιμένω

[monimhgkriniaa]

Δε σου είπα ποτέ πως γραφω.

Δε σου είπα ποτέ οτι ξεσπαω σε χαρτί.

Δε σου είπα ποτέ πως μόνο εκεί βρίσκω ηρεμία.

Δε σου είπα ποτέ οτι έγραψα για εσενα.

Δε σου είπα ποτέ τι έγραψα για εσενα.

Δε σου είπα ποτέ.

Δε σου είπα ποτέ ποσά στιχάκια είναι γραμμένα για εσενα.

Δε σου είπα ποτέ ποσό ερωτευμένη ειμαι μαζί σου.

Ούτε για το πως γίνεται το στομάχι μου όταν σε βλέπω.

Δε σου είπα ποτέ πόση ασφάλεια ένιωθα στην αγκαλιά σου.

Δε σου είπα ποτέ οτι δίπλα σου έκανα τον πιο γλυκό υπνο.

Δε σου είπα ποτέ πως ένιωσα όταν χωρισαμε.

Δε σου είπα ποτέ πως είχα να φαω μια βδομάδα.

Ούτε πως δε κοιμόμουν.

Δε σου είπα ποτέ.

Δε σου είπα ποτέ τίποτα.

Κάποια στιγμή ίσως σου τα πω ολα.

Όλα όσα τόσο καιρό δε σου έλεγα.

Και ίσως τοτε,

Ίσως τοτε καταλάβεις ποσά ήσουν (μεταξύ μας ακόμα είσαι) για εμενα.

Ίσως τοτε καταλάβεις πολλά.

Μα ίσως τοτε να είναι ήδη αργα.

Μα δε γαμιεται;

Σε έχω ήδη χάσει γαμωτο.

[prasinoxaos]

τα δάκρυα στο πιγούνι μου

καθώς βλέπω τα δάκρυα να τρέχουν στο πιγούνι μου, νιώθω πιο μόνη από ποτέ. καθώς βλέπω τα δάκρυα να τρέχουν στο πιγούνι μου, νιώθω πιο υπερβολική από ποτέ. συχνά απορούσα αν έπρεπε να νιώθω όσα νιώθω ή αν απλώς έπρεπε να μην τα σκέφτομαι όλα τόσο πολύ. κι ακόμα απορώ για να'μαι ειλικρινής. πιθανότατα πρέπει να χαλαρώσω, και να μην με νοιάζει. προσποιούμαι συνεχώς πως δε με νοιάζει. προσπαθώ αλήθεια να το δείχνω. μα αποτυγχάνω στο να μην με νοιάζει. και κερδίζω στο να το δείχνω. κι έτσι, ολοκληρωτικά χάνω. καθώς βλέπω τα δάκρυα να τρέχουν στο πιγούνι μου, θυμάμαι πως είμαι άνθρωπος με συναισθήματα, και πως, για ακόμα μια φορά, όπως κάθε φορά, εύχομαι να μην τα είχα. πάντα με έπνιγαν τα συναισθήματά μου. και ίσως να κουράστηκες να το διαβάζεις, μα και εγώ κουράστηκα να το γράφω. θέλησα να σκοτώσω ενώ έκλαιγα, μα κυρίως θέλησα να με σκοτώσουν ενώ έκλαιγα. θέλησα και θέλω πολλά, μα ένα μονάχα μένει το ίδιο. να μην αντέχω τα δάκρυα στο πιγούνι μου. να μην αντέχω το ότι δεν μπορώ να ανασάνω επειδή νιώθω. να μην αντέχω να νιώθω. να μην αντέχω την τεράστια επιθυμία μου να μην θέλω να νιώθω. κι έτσι πάλι γράφω. γιατί ακόμα μια μέρα νιώθω. και αυτή είναι μια ακόμα μέρα που εύχομαι να μην έγραφα, γιατί αυτό θα σήμαινε πως δεν θα ένιωθα.

[psychotiko-epeisodio]

Σήμερα,σκέφτηκα να τα παρατήσω.

Είναι από τις μέρες που σηκωθηκα με το ζόρι.Εχω τόσα να κάνω,και δεν θέλω να κάνω τίποτα.Τα συναισθήματα μου έχουν γίνει κόμπος στον λαιμό,βαριανασαινω και ξεφυσαω,έχω ατονία και σέρνομαι.Ηθελα πολύ να μην σηκωθώ από το κρεβάτι,να καθίσω εκεί να τρώω και να κλαίω καθώς βλέπω όλο το νετφλιξ.Ηθελα να παραιτηθώ από την δουλειά μου και να μην πατήσω στην σχολή μου το απόγευμα.

Έπειτα σκέφτηκα ότι για όσα έχω σήμερα,πάλεψα πολύ.Κουραστηκα πολύ,ξενυχτησα μοχθησα για να καταφέρω να φέρω την ζωή μου στα σχεδον-ισια της.

Έδωσα μάχη με την κατάθλιψη κάποτε και τα κατάφερα.Παλεψα πολυ για να μπορώ σήμερα να ειμαι λειτουργική,να έχω στόχους,όνειρα να μπορώ να πιστεύω λίγο περισσότερο στον εαυτό μου.

Σκέφτηκα πως δεν επιθυμώ ,να χάσω ξανά την μάχη με το μυαλό μου.Πως είμαι πολύ πιο δυνατή,από οποιοδήποτε συναίσθημα και πως ότι και αν συμβαίνει γύρω μου ,μου είμαι υποχρεωμένη να με φροντίζω.Δυστυχως είμαι η κηδεμόνας μου και αν δεν κάνω όλα αυτά που πρέπει να κάνω εγώ για εμενα ,δεν θα τα κάνει κανείς.

Έτσι σηκωθηκα, ντύθηκα ,ετοιμαστικά και έφυγα από το σπίτι.Χωρις να το πολυσκεφτω,το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θα περάσει και αυτή η μέρα και αύριο θα ξεκουραστώ.Και ότι νιώθω,είναι παροδικό, θα περάσει, όπως έχουν περάσει τόσα και τόσα.

Δεν είναι και τόσο τραγικά στην δουλειά τελικα.Ισα ίσα ,μιλάω με λίγο κόσμο,ξεχνιέμαι.Καπου κάπου ελαυραινω και μετά ξανά νιώθω βαριά.Αλλα δεν πειράζει,λίγο έμεινε.

Σήμερα,τα κατάφερα.

Σήμερα νίκησα αυτή τη μάχη,που κάποτε μου πήρε καιρό.

Εκανα κάτι που πίστευα ότι δεν μπορώ να κάνω και η αυτοεκτίμηση μου ανέβηκε ένα κλικ παραπάνω.

Σήμερα,επανορθωσα για όλες τις φορές που τα παράτησα στο παρελθόν,

και μου απέδειξα πως έχω περισσότερη δύναμη από όση πιστεύω.

[li8argos]

γεια,

πήρα να δω τι κάνεις,

ελπίζω να είσαι καλά.

σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις, ενοχές,

απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου.

δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι ακριβώς όπως σε έβλεπα εγώ

και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί,

όσα έχω κρατήσει.

το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ,

τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε,

τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα,

ο τσαλακωμένος σου καναπές,

τα χέρια σου στο πρόσωπό μου,

τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπό μου,

η μυρωδιά από νεράντζια,

το παλιό σου ραδιοφωνάκι,

οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα,

το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο,

τα λεωφορεία που έχανες κι εγώ σε περίμενα με τις ώρες,

η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

η Επίδαυρος μας;

δική μας ήταν,

δική μας κι αυτή,

δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο,

δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε,

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε,

η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτιά μας,

δικά μου τα μάτια σου,

τα μάτια σου δεν είναι δικά μου.

άλλωστε, είμαστε σαν ένα ζευ��άρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες.

εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη, βαμβακερή.

να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

θα προσέχω το δικό σου

σ’ αγαπώ

δική σου.

(25 τετραγωνικά)

[loulouditouheimona]

Η Φρίντα Κάλο είχε πει στο σύζυγό της Ντιέγκο Ριβέρα:

"Δεν σου ζητώ να με φιλήσεις,

ούτε να ζητήσεις συγγνώμη όταν πιστεύω ότι κάνεις λάθος.

Δεν θα σου ζητήσω καν να με αγκαλιάσεις όταν το χρειάζομαι περισσότερο.

Δεν σου ζητάω να μου πεις πόσο όμορφη είμαι, ακόμα κι αν είναι ψέμα, ούτε να μου γράψεις κάτι όμορφο.

Δεν θα σου ζητήσω καν να με πάρεις τηλέφωνο για να μου πεις πώς ήταν η μέρα σου ή να μου πεις ότι σου λείπω.

Δεν θα σου ζητήσω να με ευχαριστείς για όλα όσα κάνω για σένα, ούτε να ανησυχείς για μένα όταν η ψυχή μου είναι ραγισμένη και φυσικά δεν θα σου ζητήσω να με στηρίξεις στις αποφάσεις μου.

Δεν θα σου ζητήσω καν να με ακούσεις όταν έχω χίλιες ιστορίες να σου πω.

Δεν θα σου ζητήσω να κάνεις τίποτα, ούτε καν να είσαι δίπλα μου για πάντα.

Γιατί αν πρέπει αυτά να σου τα ζητήσω, δεν τα θέλω πια..."

[sophiesticatedgaze]

Θέλω να γυρίσω πίσω

Σε αυτό που ήμουν πριν σε γνωρίσω

Που ήμουν αυθύπαρκτη

Δεν με έπαιρνε και δεν με έφερνε κανείς το ξημέρωμα σπίτι

Τα πρωινά ξυπνηματα και το κέντρο ήταν οι καλύτεροι μου φίλοι

Τα μάτια μου είχαν ακόμη ζωή

Και όλα κυλούσαν και έρεαν

Όλα όσα με θύμιζαν

Ήμουν παντού και μέσα σε όλα

Και με μια κίνηση του χεριού μαγική ήμουν ανάλαφρα η λύση και η απάντηση .

Τίποτα δεν έμοιαζε τόσο σοβαρό

Το κρεβάτι δεν με κρατούσε Δεσμώτη .

Μα αν φύγουν όλα όσα ζήσαμε

Και ήσουν ένα όνειρο μονάχα

Πως;

Πως θα ζήσω για να δω ένα αύριο

Στο οποιο διόλου δεν συνέβαλες;

Πως θα ζήσω αγάπη μου

Ένα αύριο που τίποτα δεν θα θυμίζει

Πως ήσουν έστω και περαστικός από πάνω μου;

Ο πόνος είναι προτιμότερος της λήθης

Και με αυτόν θα ζω

Αντικαταστάτη σου.

[mon-petit-prince]

Έμενα η μαμά μου δεν είναι σαν τις άλλες.

Δεν ένιωσα ποτέ στοργή, ούτε τρυφερότητα. Μόνο πολύ σκληρή και επικριτική αγάπη. Δεν ένιωσα ποτέ χαλαρή δίπλα σου και άμα ποτέ ήμουν, το μετάνιωνα πικρά.

Έπρεπε να ήμουν το εύκολο παιδί, το υπάκουο, αυτό που τα ξέρει ήδη όλα. Στενά τα περιθώρια λάθους. Έλεγε πάντα σε όλους πόσο έξυπνη με θεωρεί και πώς μπορώ και τα βγάζω όλα πέρα, αλλά ό,τι έλεγε δεν έμοιαζαν με λόγια μητέρας. Λες και ήταν ένας απλός παρατηρητής, μια παρουσία στη ζωή μου, που έβλεπε από απόσταση.

Για όλες τις μαμάδες η πρώτη επαφή με το μωρό τους είναι μια τελετουργία, μια στιγμή που νιώθεις όλα τα συναισθήματα, αλλά για την δική μου ήταν μια απλή Τρίτη. Όλες εκθειάζουν το σπλάχνο τους, ενώ εκείνη με έβλεπε σαν τέρας.

Με βοήθησε να αποκτήσω και τις πιο τρελές ανασφάλειες, μόνο από την ηλικία των 10 ετών. Τότε αποφάσισε να με βάλει περισσότερο στην ζωή της.

Για πολλά πράγματα δεν φταίει εκείνη, το αναγνωρίζω και κοιτάω να είμαι επιεικής.

Αλλά γιατί ένα 12χρονό έπρεπε να γνωρίζει τι είναι η επιείκεια;

Από πολύ μικρή ξεκίνησ�� να ζηλεύω τις σχέσεις των φίλων μου με τις μαμάδες τους, αλλά ποτέ δεν αναζήτησα αυτού του είδους αγάπης αλλού. Για εμένα αυτό ήταν άγραφος νόμος.

Καταλαβαίνω περισσότερα από όσα μπορεί η ίδια να φανταστεί. Δεν την μισώ, δεν θα την μισήσω ποτέ. Απλά θα περιμένω και ας είναι μια αιωνιότητα. Θα περιμένω να με αγαπήσει όπως αγαπούν οι μαμάδες.

Θα περιμένω να μου πει να πάρω ένα ταπεράκι για τον δρόμο....

Θα περιμένω να με πάρει ένα τηλέφωνο ενώ λείπω ...

Θα περιμένω να με πει καμάρι της ενώ μου μιλάει ...

Θα περιμένω να με μαλώσει με αγάπη επειδή αρρώστησα...

Θα περιμένω να μου γκρινιάξει επειδή δεν την βλέπω πολύ...

Θα περιμένω να θέλει να με κάνει μια αγκαλιά που θα κρατήσει πάνω από 2 δευτερόλεπτα...

Μαμά Σ'αγαπώ.

[kaliarda]

hey king, χρειαζομαι βοήθεια! έχεις καθόλου προτάσεις βιβλίων από κουίρ ελληνίδες συγγραφείς; (προσπαθώ γενικότερα να διαβάσω περισσότερα βιβλία ελλήνων. αλλά μέχρι τώρα το μόνο που βρήκα είναι η ερωμένη της)

Χευ!! Άργησα λιγάκι αλλά αυτή είναι μια μικρή λίστα κουίρ ελληνικής λογοτεχνίας, ποίησης, ιστορίας και κοινωνιολογικών έργων - δεν είμαι σίγουρος αν όλοι οι συγγραφείς είναι οι ίδιοι λοατκι, και κάποια από αυτά τα έργα (ειδικά τα παλιότερα) μπορεί να έχουν outdated ιδέες ή να περιγράφουν αρκετά σκληρά πράγματα, οπότε: read with caution. Δεν τα έχω διαβάσει όλα, μόνα κάποια, αλλά είναι στη λίστα μου! Αν ξέρει κανένα σας κι άλλα, στείλτε μου και θα τα προσθέσω <3<3 💌 <3<3

Λόλα Καραμπόλα - Ερωφίλη Κόκκαλη

Ελαττωματικό Αγόρι - Sam Albatros

Τι Θυμάσαι απ’ τον Θάνατό Σου; - Πυθαγόρας Ελευθεριάδης

Οι Νταλίκες και Τα Γυναικάκια τους - Άννη Σιμάτη

Μπλε Υγρό - Βίβιαν Στεργίου

Ο Τελευταίος Κύκνος - Στέφανος Δάνδαλος

Καλαμέρως - Ευριπίδης Σαμπάτης

Ήσυχα να πας - Ούρσουλα Φωσκόλου

Μακάρι να το είχα κάνει νωρίτερα - Νόα Τίνσελ

μερακλίνα|κουκιμπιμπέρισσα|ομπλαντί - Ευά Παπαδάκης

Αμφί και Απελευθέρωση, & Ο Καιάδας - Λουκάς Θεοδωρακόπουλος

Σεξουαλικότητα (Θεωρίες και πολιτικές της Ανθρωπολογίας) - Κώστας Γιαννακόπουλος

Σώμα | Φύλο | Σεξουαλικοτητα (ΛΟΑΤΚ πολιτικές στην Ελλάδα) - Άννα Αποστολέλλη και Αλεξάνδρα Χαλκιά

Κλωτσιές με δωδεκάποντα: Η ανάλυση ενός συλλογικού εμείς μετά τη δολοφονία του Ζακ/της Ζάκι - Μαρία Μάζη

Η Πάλη για την Τρανς Απελευθέρωση - Αφροδίτη Φράγκου

Ανθολογία Ελληνικής Κουήρ Ποίησης (Εκδόσεις Θράκα)

Έλα να σου πω: Φεμινιστικές, λεσβιακές ναι κουήρ αφηγήσεις της μεταπολίτευσης (FAC Press)

Χασέπ - Αρτέμης Μαυρομμάτης

Μόνο κανέναν μη μου φέρεις σπίτι - Νικόλας Κουτσοδόντης

Μονοκατοικία με κήπο - Χρήστος Ρούσσος

Homo Thessalonikus - Κυριάκος Βλάχος

re eiste oloi poly gay kai sas variemai - Μότσι Γεωργίου

Η Ζωή Μου Στο Κόκκινο - Ζώντας με το AIDS: Μαρτυρίες - Μάριος Λαζανάς

Ομόνοια, 1980 - Γιώργος Ιωάννου

Μπέττυ - Ελισάβετ Βακαλιδου

Ο γοργόνος και άλλα πλάσματα - Σπύρος Χαιρέτης

Ελ Ποι, Ελληνική Λεσβιακή Ποίηση - Χαρά Τρε

Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ρωζέττη - Ελένη Μπακοπούλου

Προσευχές Έκτακτης Ανάγκης - Τάκης Σπετσιώτης

Η Μεταφυσική της Μιας Νύχτας - Ανδρέας Αγγελάκης

Δυο Σταγόνες Βροχή - Πρόδρομος Σαββίδης

Ίσως #1: Ανθολογία Σύγχρονου Ελληνικού Διηγήματος (Εκδόσεις ΟΞΥ)

Αυτή η νύχτα μένει - Θάνος Αλεξανδρής

Ήθελα να γίνω αστροναύτης - Μίλτος Κουτλής

Επιθυμίες και πολιτική, & Ελληνική Τηλεόραση και Ομοερωτισμός - Κωνσταντίνος Κυριακός

Καλιαρντά <3 - Ηλίας Πετρόπουλος

Μπλε Καστόρινα Παπούτσια - Θανάσης Σκρουμπέλος

Ιστορίες για να μη λείπεις όσο θα λείπεις - Παρασκευάς Καρασούλος

Ερωτογενείς Ζώνες - Marachi

Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο - Τζένη Χειλουδάκη

[[Γνωστοί Ποιητές του 20ου αιώνα: Κωνσταντίνος Καβάφης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου]]

Επίσης- τσεκάρετε τις Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης & τις εκδόσεις Οδός Πανός - Σιγαρέτα.

Για όσα είναι Αθήνα, οι παραπάνω οίκοι έχουν βιβλιοπωλεία (το ένα στη Βικτώρια, το άλλο στα Εξάρχεια). Προτείνω επίσης το κουήρ βιβλιοπωλείο Hyper Hypo στο Μοναστηράκι, τη συλλογή του Feminist Autonomous Center στον Άγιο Παντελεήμονα, και την πολύγλωσση βιβλιοθήκη We Need Books στην Κυψέλη (στην οποία θα βρείτε ένα pride section και δωρεάν τσαγάκι).

[for-your-eyes-only-16]

Ξέρεις τι είναι το περίεργο;

Ότι ακόμη σε αναζητώ, σε σκέφτομαι και σε λαχταρώ.

Ωστόσο, πιο πολύ από όλα αναζητώ, σκέφτομαι, λαχταρώ και νοσταλγώ το πρώτο μας (μου) φιλί.

Θυμάμαι το πρώτο άγγιγμά σου, για να με φέρεις κοντά σου.

Θυμάμαι έντονα το τρέμουλο που είχα λίγο προτού με φιλήσεις για πρώτη φορά.

Θυμάμαι την αίσθηση του να αγγίζουν τα χείλη μου τα δικά σου.

Θυμάμαι την αίσθηση του να γεύομαι το φιλί σου.

Θυμάμαι κάθε άγγιγμα δικό σου, επάνω στο κορμί μου.

Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα; Κάθε φορά που σκέφτομαι το πρώτο μας (μου) φιλί, αισθάνομαι το ίδιο τρέμουλο με τη στιγμή, λίγο προτού με φιλήσεις.

Κι όσο κι εάν με πλήγωσες, όσο κι εάν με διέλυσες, αν κάτι μου χάρισες και ήταν όμορφο, ήταν αυτή η στιγμή.

Η στιγμή που επιτέλους άγγιξαν τα χείλη μου τα δικά σου.

Δε με νοιάζει που για σένα δε σήμαινε κάτι αυτό το φιλί. Δε με νοιάζει που δεν ήταν όλα α��ριβώς όπως τα είχα ονειρευτεί.

Σημασία για εμένα έχει ότι μοιράστηκα αυτή τη στιγμή μαζί σου. Με τον άνθρωπο που ήθελα να την μοιραστώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Ξέρω ότι για αρκετό καιρό ακόμη θα σε αναζητώ, θα σε σκέφτομαι, θα σε λαχταρώ, θα σε νοσταλγώ και θα μου λείπεις.

Αλλά αυτό το φιλί, το πρώτο μας (μου) φιλί, θα είναι για πάντα χαραγμένο στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Ο λόγος;

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει όλα όσα δε μας άφησες να ζήσουμε και παράλληλα, όλα όσα ήθελα να ήμασταν εγώ κι εσύ, μαζί.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι για μια μικρή στιγμή μαζί σου, ένιωσα πως έζησα ολόκληρή μου τη ζωή.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι κάποτε υπήρξαμε εγώ κι εσύ, μαζί.

- Ejo

10.06.2024

[blessedbygod01]

• Αθόρυβα όμως νικάει ο χρόνος

Και είναι επικύνδινα να μείνω εδώ

Το σπίτι μου τώρα είναι ο δρόμος

Για να μπορέσω να περάσω και αυτό

Που όσα με ρίχνουν

Εσένα όλα δείχνουν

Και είναι ανώφελο να το αρνηθώ

Θα κάνω λοιπόν πως δε σε θέλω

Και θ'αποφασίσω να ξεχάσω κι αυτό..•

[prasinoxaos]

το παραμύθι

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα την έσωζα από όλα τα τέρατα.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα της έπαιρνα ό,τι μου ζητούσε.

αρκεί να την έβλεπα με τα όμορφα μακριά της τα φορέματα, σαν αυτά, που φοράνε οι πριγκίπισσες.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα την έσωζα από το κάστρο

και θα την έπαιρνα μακριά από τον κόσμο που περιμένει από εκείνη πάντα, τα πάντα.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα την σταματούσα από το να πιει το δηλητήριο της κακιάς μάγισσας.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα έδιωχνα όλους τους κλέφτες,

όλες τις κακές μητριές

και τον κακό τον δράκο.

θα έτρεχα να βρω τα σπάνια βότανα από αυτές τις δυσεύρετες μάγισσες

ώστε να γίνει καλά και πια να μην πονά.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα ταξίδευα μέρα-νύχτα πάνω στο άλογο

μέχρι να τη βρω.

μα αυτή είναι η πραγματικότητα.

και εγώ κάθομαι και μιλάω για παραμύθια.

κι αν ήταν αυτό το παραμύθι,

��σως να έβρισκα την δικαιολογία ότι αυτή,

αυτή δεν είναι η πραγματικότητα.

και πως αν ήταν η πραγματικότητα

θα έκανα όσα ήδη είπα.

και ίσως,

ίσως αν αυτό ήταν παραμύθι,

να μην έβρισκα δικαιολογίες,

όπως κάνω πάντα.

[psychotiko-epeisodio]

Ας μιλήσουμε για την αγανάκτηση.

Είναι σημαντικό,να είμαστε παρατηρητικοι στα πρώτα στάδια μιας σχεσης.Να παρατηρούμε τα κοινά που έχουμε με τον άλλον και αν αυτά είναι περισσότερα από τις διάφορες μας.Να δίνουμε βάση σε όλα αυτά "τα μικρά πραγματα" που καταπίνουμε λέγοντα�� "δεν πειράζει μωρε",γιατί κάποια στιγμή πειράζουν.Καποια στιγμή σταματάνε να είναι χαριτωμένα και αρχίζουν να μας ενοχλούν.

Το Α και το Ω είναι η επικοινωνία που έχουμε με τον άνθρωπο απέναντι μας.Να μπορούμε να καταθέτουμε πάνω του τα όσα αισθανόμασ��ε και να ξέρουμε ότι θα είναι ασφαλή μαζί του.Οτι δεν θα θυμώσει αν του πούμε ότι κάτι μας ενοχλεί,γιατί πάνω από τον εαυτό του και τον εγωισμό του βάζει την μεταξύ μας σχέση.Αντιστοιχα και εμείς από μεριάς μας ,να είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε, χωρίς να ετοιμάζουμε στο μυαλό μας κάποια απάντηση.Φρασεις κλειδιά όπως "συγγνωμη","πες μου πως νιώθεις,θέλω να ξερω","Τι χρειαζεσαι;","Είμαι εδώ για εσενα.",μπορούν να αποδειχθούν σωτήριες για μια σχέση.

Όταν όλα αυτά όμως δεν συμβαίνουν,και περνάει η περίοδος χάριτος του ζευγαριού,ξεκινάνε οι μικρόεντάσεις.Αρχικα,δεν είναι σοβαρές,μπορούν να χαρακτηριστουν ως και υγιής,εφόσον δεν ξεπερνάνε τα όρια, δεν ειπωνονται βαριές κουβέντες και λύνονται άμεσα.Με τον καιρό όμως γίνονται ολο και συχνότερες ,πιο έντονες και εχουν μεγαλύτερη διάρκεια.

Συνήθως ο ένας από τους δύο κάνει πίσω περισσότερο από τον άλλον.Αφηνει περισσότερα πράγματα να πέσουν κάτω .Αυτό μπορεί να καταλήξει σε μια ανειπωτη συμφωνία μεταξύ του ζευγαριού και εκείνος όπου κάνει πίσω αρχίζει να αισθάνεται αδικημένος.Φοβαται να επικοινωνήσει γιατί πιστεύει πως θα καταλήξει ξανά σε τσακωμο και προσπαθεί να το αποφύγει.Δικαιολογει συνεχώς την συμπεριφορά του άλλου ατόμου,χωρίς το άλλο άτομο να δικαιολογεί την δική του,εφόσον κατά κάποιον τρόπο έχουν μοιράσει τους ρόλους έτσι και οι δύο είναι πεποισμενοι πως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.

Το άτομο όπου κάνει την υποχώρηση,σταδιακά ξεχνάει της δικές του ανάγκες.Λογω ότι οι τσακωμοι πια είναι καθημερινοί,εστιάζει μόνο στο πως θα ικανοποιήσει τις ανάγκες του άλλου ανθρώπου όπου έχει τον κυρίαρχο ρόλο στην σχέση, έτσι ώστε να αποφύγει την επόμενη ένταση.Μαζεύει,όλα αυτά τα συναισθήματα,χωρίς να τα μοιράζεται και ελπίζει απλώς ο σύντροφος του να αλλάξει από μόνος του όλα όσα τον ενοχλούν.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει, και κάποια στιγμή γίνεται το μεγάλο μπαμ,αυτό της αγανάκτησης. Αυτό όπου όλα τα δεν πειράζει,τελικά πείραξαν.Αυτο,όπου ο υποχωρητικος της ιστορίας,κουράστηκε,μάζεψε τόσο θυμο μέσα του που πια μετατρέπεται σε οργή και αρχίζει να κάνει επιθέσεις στον άλλον ανθρωπο.Λεει αυτά που θέλει να πει,ίσως με έναν αρτσουμπαλο τρόπο,χωρίς πια να τον νοιάζει το πως θα αισθανθεί ο άλλος.Μοιαζει με λύτρωση για εκείνον που συνδυάζεται με κάποιας μορφής ενοχής γιατί λέει πράγματα με τρόπο αρκετά απότομο.

Ο άλλος άνθρωπος,πέφτει από τα συννεφα.Συνειδητοποιει ότι δεν θα μπορούσε να κρατήσει την κυρίαρχη θέση για πάντα .Τρανταζεται και ρίχνει το φταίξιμο στον απέναντι του για τον τρόπο του.Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει πίσω εφόσον έχει εκπαιδευτεί ανάλογα.Ετσι,αποφασίζει απλά να αποχωρήσει.

Να ξεκαθαρίσουμε όμως,ότι ένας άνθρωπος υπομονετικός,υποχωρητικος, οταν πια αγανακτήσει και καταλήξει να συμπεριφερθει φτάνοντας στα άκρα, έχει πρώτα κάνει τρομερή γαργάρα καταστάσεις.Εχει αφήσει ανυπερασπιστο τον εαυτό του για πολύ καιρό πρώτου αποφασίσει να τον υπερασπιστεί μέχρι τέρμα.

Για αυτό στα red flag λεμε οχι.Ολοι οι άνθρωποι έχουν ελαττώματα,αλλά είναι στον καθένα στο τι μπορεί να ανεχτεί και τι όχι.Πανω απολους είμαστε εμείς και η ψυχική μας υγεία.

[gentle-author]

Ήμουν φτωχή από έρωτα την στιγμή που ήσουν γεμάτος από αγάπη.

Με γέμισες με έρωτα, ενώ εγώ σου πήρα όλη την αγάπη.

Αφήνοντάς με γεμάτη, έμεινες άδειος.

Έδωσες, όχι από την περίσσεια, μα από το έλλειμμά σου.

Έδωσα, όχι από το έλλειμμα, μα από την περίσσειά μου.

Εγώ, για σένα, είμαι ολόκληρη.

Ούτε μισή, ούτε το εν τρίτο.

Όλα μου τα κομμάτια είναι δικά σου.

Όλο μου το είναι στο χαρίζω, πάρτο.

Μέχρι τέλους, σε σένα θα ανήκω.

Γιατί ορκιστηκα ότι σε αγαπάω και έπραξα για να το αποδείξω.

Εγώ, επειδή ερωτεύτηκα εσένα, ποτέ δεν θα σε αμφισβητήσω.

Αντιθέτως, θα στέκω πλάι σου, αμφισβητώντας οποιονδήποτε δεν είναι εσύ.

Κι όσο μακριά κι αν με σπρώχνεις για να μην ανακαλύψω τις πληγές σου, άλλο τόσο πιο κοντά κι εγώ θα έρχομαι για να τις επουλώνω.

Και σου υπόσχομαι ότι θα τα καταφέρω και μια μέρα θα αναπνεύσεις πάλι.

Μια μέρα θα αναπνεύσουμε μαζί τον ίδιο αέρα.

Έναν αέρα με άρωμα ελευθερίας.

Γιατί όταν σου λέω πως σε αγαπάω, καλό είναι να ακούς τι κρύβεται πίσω από αυτές τις αθώες λέξεις.

Αυτές είναι που σημαίνουν πολλά περισσότερα απ' όσα μπορείς να καταλάβεις.

Γι'αυτό αγαπάω εσένα.

Με όλο μου το είναι.

Μέχρι τέλους.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[bl00dyghoul2]

Όλα ξεκίνησαν από μια απλή γρατζουνιά, τότε που έπεσα όταν ήμουν μικρή. Πόνεσα λιγο στην αρχή, και όσο περνούσαν οι μέρες, εβλεπα την γρατζουνιά να επουλώνεται.

Με τα χρόνια, κάτι περίεργο συνέβαινε στην ζωή μου, που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μοναξιά? Θλίψη? Δεν ήμουν καμιά φτωχή, όσα ήθελα τα είχα. Και φιλους ειχα. Αλλά και πάλι. Υπήρχε ένας κόμπος στον λαιμό μου, που έμενε εκεί.

Αυτό συνεχίστηκε για πολυ καιρό ακόμα, μέχρι που έφτασα στην κατάθλιψη. Δεν ένιωθα τίποτα. Κανένα συναίσθημα, καμία χαρά, καμία ελπίδα για ζωή. Υπήρχε όμως κάτι, που με άλλαξε. Ο πόνος. Τότε που πήρα για πρώτη φορά κάτι αιχμηρό για να το χρησιμοποιήσω πάνω μου, και είδα το αίμα μου να κυλάει, καταλαβα ότι δεν θα είμαι η ίδια πια. Πού πήγε εκεινο το αθώο κορίτσι? Τόσο γλυκό παιδι, που όλοι το αγαπούσαν. Δεν μου έφτανε η αγάπη? Τι δεν είχα που μου κόστισε την ζωή?

Ο πόνος αυτός, μετά, πέρασε στην σεξουαλική μου ζωή. Ήθελα να νιώσω κάτι, ακόμα και να είναι κάτι άσχημο. Βέβαια, εκείνα τα δευτερόλεπτα που με χαστούκιζε κάποιος, ήταν για μένα η απόλυτη ευφορία. Τόσο έντονο συναίσθημα, δεν είχα ξανανιώσει ποτέ. Άξιζε ομως? Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ευτυχίας?

Μετά... κενό. Ξαναγύριζα πίσω στην ανούσια ζωή μου. Υπέφερα...

Γυρνώντας στο παρόν, είμαι σε μια πανέμορφη σχέση. Με φροντίζει. Με ποθεί. Με αγαπάει με όλη του την ψυχή. Και εγώ, υποθέτω... πώς μπορώ να καταλάβω, όταν τόσο καιρό είμαι θλιμμένη, τι είναι η αγάπη?

Έχω ηρεμήσει αρκετά. Έχω αλλάξει απο τότε. Δεν κάνω τίποτα από αυτά που έκανα παλαιότερα. Αλλά το κενό εμεινε ιδιο, μπορεί και να έγινε χειρότερα. Και νιώθω ότι κάτι λείπει. Κάτι που το μυαλό μου και το σώμα μου αναζητά. Εκείνη η εκσταση που ένιωθα, εκείνος ο οξυς πόνος. Με κυνηγάνε. Μόνο που, αναρωτιέμαι... αν γυρίσω στα παλιά, θα είναι το ίδιο?