#είναι και όλα όσα

[allo-frouto]

Καθώς κοίταζα τα φουγάρα από το εργοστάσιο της ΔΕΗ να βγάζουν μαύρο καπνό, σκέφτηκα πως αυτό είναι και το χρώμα της καρδιάς μου αυτή την περίοδο. Πώς είναι δυνατόν να άφησα τον εαυτό μου να σε χάσει; Πώς κατάφερα να χάσω και τον εαυτό μου στην διαδρομή; Πώς γίνεται να τα βλέπω πλέον όλα ασπρόμαυρα; Λες και είναι η ζωή μου μία παρτίδα σκάκι που όμως δεν με νοιάζει αν κερδίσω ή χάσω, αφού έχασα εσένα. Παίζω πια μηχανικά, ασυναίσθητα βαδίζω πλέον, ένα-δύο, τα πόδια μου πάνε μόνα τους στο πουθενά, ένα-δύο. Πώς γίνεται όλοι οι δρόμοι, ακόμη και αυτοί που παίρνω για να σε αποφύγω να οδηγούν σε εσένα; Κι όταν σε είδα με τον νέο εραστή σου, είπα μέσα μου: "Να της φέρεσαι όμορφα νεαρέ μου, γιατί σε χρειάζεται περισσότερο από όσο σε αγαπάει" και πέθανα μέσα μου. Εσύ όμως να προσέχεις και να γελάς, όσο εγώ θα παίζω σκάκι με τον εαυτό μου και θα κοιτάζω άσκοπα τον μαύρο καπνό από τα φουγάρα της ΔΕΗ και θα συλλογίζομαι παρέα με τον Θεό τις επιλογές μου.

Ήταν όμορφο και συνάμα θλιβερό.

[inadequate--feelings]

Που όσα με νοιάζουν

Σε σένα όλα μοιάζουν

Και είναι επικίνδυνο να τ’ αρνηθώ

Να κάνω ξανά πως δε σε θέλω

Πονάει η αγάπη κι αυτό είναι κάτι

Παρηγοριά και ελπίδα να περιμένω

[monimhgkriniaa]

Δε σου είπα ποτέ πως γραφω.

Δε σου είπα ποτέ οτι ξεσπαω σε χαρτί.

Δε σου είπα ποτέ πως μόνο εκεί βρίσκω ηρεμία.

Δε σου είπα ποτέ οτι έγραψα για εσενα.

Δε σου είπα ποτέ τι έγραψα για εσενα.

Δε σου είπα ποτέ.

Δε σου είπα ποτέ ποσά στιχάκια είναι γραμμένα για εσενα.

Δε σου είπα ποτέ ποσό ερωτευμένη ειμαι μαζί σου.

Ούτε για το πως γίνεται το στομάχι μου όταν σε βλέπω.

Δε σου είπα ποτέ πόση ασφάλεια ένιωθα στην αγκαλιά σου.

Δε σου είπα ποτέ οτι δίπλα σου έκανα τον πιο γλυκό υπνο.

Δε σου είπα ποτέ πως ένιωσα όταν χωρισαμε.

Δε σου είπα ποτέ πως είχα να φαω μια βδομάδα.

Ούτε πως δε κοιμόμουν.

Δε σου είπα ποτέ.

Δε σου είπα ποτέ τίποτα.

Κάποια στιγμή ίσως σου τα πω ολα.

Όλα όσα τόσο καιρό δε σου έλεγα.

Και ίσως τοτε,

Ίσως τοτε καταλάβεις ποσά ήσουν (μεταξύ μας ακόμα είσαι) για εμενα.

Ίσως τοτε καταλάβεις πολλά.

Μα ίσως τοτε να είναι ήδη αργα.

Μα δε γαμιεται;

Σε έχω ήδη χάσει γαμωτο.

[mple-selhnhh]

«Πως είναι δυνατόν να γουστάρεις τόσο πολύ έναν…;»

«Δε σε γουστάρω. Ερωτευμένη είμαι.»

«Ποια η διαφορά;»

«Τεράστια. Καταβάθος δεν εκτιμώ τίποτα απ’ όσα λες. Δεν τις καταλαβαίνω αυτές τις σχέσεις, δε με αφορούν. Όταν, όμως, είμαι μαζί σου περνάω τόσο όμορφα που τα ξεχνάω όλα. Και να σου πω και κάτι; Ίσως τελικά να κάνουμε καλό ο ένας στον άλλο.»

[Maestro - 2022]

[psychotiko-epeisodio]

Σήμερα,σκέφτηκα να τα παρατήσω.

Είναι από τις μέρες που σηκωθηκα με το ζόρι.Εχω τόσα να κάνω,και δεν θέλω να κάνω τίποτα.Τα συναισθήματα μου έχουν γίνει κόμπος στον λαιμό,βαριανασαινω και ξεφυσαω,έχω ατονία και σέρνομαι.Ηθελα πολύ να μην σηκωθώ από το κρεβάτι,να καθίσω εκεί να τρώω και να κλαίω καθώς βλέπω όλο το νετφλιξ.Ηθελα να παραιτηθώ από την δουλειά μου και να μην πατήσω στην σχολή μου το απόγευμα.

Έπειτα σκέφτηκα ότι για όσα έχω σήμερα,πάλεψα πολύ.Κουραστηκα πολύ,ξενυχτησα μοχθησα για να καταφέρω να φέρω την ζωή μου στα σχεδον-ισια της.

Έδωσα μάχη με την κατάθλιψη κάποτε και τα κατάφερα.Παλεψα πολυ για να μπορώ σήμερα να ειμαι λειτουργική,να έχω στόχους,όνειρα να μπορώ να πιστεύω λίγο περισσότερο στον εαυτό μου.

Σκέφτηκα πως δεν επιθυμώ ,να χάσω ξανά την μάχη με το μυαλό μου.Πως είμαι πολύ πιο δυνατή,από οποιοδήποτε συναίσθημα και πως ότι και αν συμβαίνει γύρω μου ,μου είμαι υποχρεωμένη να με φροντίζω.Δυστυχως είμαι η κηδεμόνας μου και αν δεν κάνω όλα αυτά που πρέπει να κάνω εγώ για εμενα ,δεν θα τα κάνει κανείς.

Έτσι σηκωθηκα, ντύθηκα ,ετοιμαστικά και έφυγα από το σπίτι.Χωρις να το πολυσκεφτω,το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θα περάσει και αυτή η μέρα και αύριο θα ξεκουραστώ.Και ότι νιώθω,είναι παροδικό, θα περάσει, όπως έχουν περάσει τόσα και τόσα.

Δεν είναι και τόσο τραγικά στην δουλειά τελικα.Ισα ίσα ,μιλάω με λίγο κόσμο,ξεχνιέμαι.Καπου κάπου ελαυραινω και μετά ξανά νιώθω βαριά.Αλλα δεν πειράζει,λίγο έμεινε.

Σήμερα,τα κατάφερα.

Σήμερα νίκησα αυτή τη μάχη,που κάποτε μου πήρε καιρό.

Εκανα κάτι που πίστευα ότι δεν μπορώ να κάνω και η αυτοεκτίμηση μου ανέβηκε ένα κλικ παραπάνω.

Σήμερα,επανορθωσα για όλες τις φορές που τα παράτησα στο παρελθόν,

και μου απέδειξα πως έχω περισσότερη δύναμη από όση πιστεύω.

[li8argos]

γεια,

πήρα να δω τι κάνεις,

ελπίζω να είσαι καλά.

σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις, ενοχές,

απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου.

δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι ακριβώς όπως σε έβλεπα εγώ

και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί,

όσα έχω κρατήσει.

το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ,

τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε,

τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα,

ο τσαλακωμένος σου καναπές,

τα χέρια σου στο πρόσωπό μου,

τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπό μου,

η μυρωδιά από νεράντζια,

το παλιό σου ραδιοφωνάκι,

οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα,

το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο,

τα λεωφορεία που έχανες κι εγώ σε περίμενα με τις ώρες,

η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

η Επίδαυρος μας;

δική μας ήταν,

δική μας κι αυτή,

δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο,

δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε,

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε,

η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτιά μας,

δικά μου τα μάτια σου,

τα μάτια σου δεν είναι δικά μου.

άλλωστε, είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες.

εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη, βαμβακερή.

να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

θα προσέχω το δικό σου

σ’ αγαπώ

δική σου.

(25 τετραγωνικά)

[prasinoxaos]

το παραμύθι

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα την έσωζα από όλα τα τέρατα.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα της έπαιρνα ό,τι μου ζητούσε.

αρκεί να την έβλεπα με τα όμορφα μακριά της τα φορέματα, σαν αυτά, που φοράνε οι πριγκίπισσες.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα την έσωζα από το κάστρο

και θα την έπαιρνα μακριά από τον κόσμο που περιμένει από εκείνη πάντα, τα πάντα.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα την σταματούσα από το να πιει το δηλητήριο της κακιάς μάγισσας.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα έδιωχνα όλους τους κλέφτες,

όλες τις κακές μητριές

και τον κακό τον δράκο.

θα έτρεχα να βρω τα σπάνια βότανα από αυτές τις δυσεύρετες μάγισσες

ώστε να γίνει καλά και πια να μην πονά.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα ταξίδευα μέρα-νύχτα πάνω στο άλογο

μέχρι να τη βρω.

μα αυτή είναι η πραγματικότητα.

και εγώ κάθομαι και μιλάω για παραμύθια.

κι αν ήταν αυτό το παραμύθι,

ίσως να έβρισκα την δικαιολογία ότι αυτή,

αυτή δεν είναι η πραγματικότητα.

και πως αν ήταν η πραγματικότητα

θα έκανα όσα ήδη είπα.

και ίσως,

ίσως αν αυτό ήταν παραμύθι,

να μην έβρισκα δικαιολογίες,

όπως κάνω πάντα.

[loulouditouheimona]

Η Φρίντα Κάλο είχε πει στο σύζυγό της Ντιέγκο Ριβέρα:

"Δεν σου ζητώ να με φιλήσεις,

ούτε να ζητήσεις συγγνώμη όταν πιστεύω ότι κάνεις λάθος.

Δεν θα σου ζητήσω καν να με αγκαλιάσεις όταν το χρειάζομαι περισσότερο.

Δεν σου ζητάω να μου πεις πόσο όμορφη είμαι, ακόμα κι αν είναι ψέμα, ούτε να μου γράψεις κάτι όμορφο.

Δεν θα σου ζητήσω καν να με πάρεις τηλέφωνο για να μου πεις πώς ήταν η μέρα σου ή να μου πεις ότι σου λείπω.

Δεν θα σου ζητήσω να με ευχαριστείς για όλα όσα κάνω για σένα, ούτε να ανησυχείς για μένα όταν η ψυχή μου είναι ραγισμένη και φυσικά δεν θα σου ζητήσω να με στηρίξεις στις αποφάσεις μου.

Δεν θα σου ζητήσω καν να με ακούσεις όταν έχω χίλιες ιστορίες να σου πω.

Δεν θα σου ζητήσω να κάνεις τίποτα, ούτε καν να είσαι δίπλα μου για πάντα.

Γιατί αν πρέπει αυτά να σου τα ζητήσω, δεν τα θέλω πια..."

[mon-petit-prince]

Έμενα η μαμά μου δεν είναι σαν τις άλλες.

Δεν ένιωσα ποτέ στοργή, ούτε τρυφερότητα. Μόνο πολύ σκληρή και επικριτική αγάπη. Δεν ένιωσα ποτέ χαλαρή δίπλα σου και άμα ποτέ ήμουν, το μετάνιωνα πικρά.

Έπρεπε να ήμουν το εύκολο παιδί, το υπάκουο, αυτό που τα ξέρει ήδη όλα. Στενά τα περιθώρια λάθους. Έλεγε πάντα σε όλους πόσο έξυπνη με θεωρεί και πώς μπορώ και τα βγάζω όλα πέρα, αλλά ό,τι έλεγε δεν έμοιαζαν με λόγια μητέρα��. Λες και ήταν ένας απλός παρατηρητής, μια παρουσία στη ζωή μου, που έβλεπε από απόσταση.

Για όλες τις μαμάδες η πρώτη επαφή με το μωρό τους είναι μια τελετουργία, μια στιγμή που νιώθεις όλα τα συναισθήματα, αλλά για την δική μου ήταν μια απλή Τρίτη. Όλες εκθειάζουν το σπλάχνο τους, ενώ εκείνη με έβλεπε σαν τέρας.

Με βοήθησε να αποκτήσω και τις πιο τρελές ανασφάλειες, μόνο από την ηλικία των 10 ετών. Τότε αποφάσισε να με βάλει περισσότερο στην ζωή της.

Για πολλά πράγματα δεν φταίει εκείνη, το αναγνωρίζω και κοιτάω να είμαι επιεικής.

Αλλά γιατί ένα 12χρονό έπρεπε να γνωρίζει τι είναι η επιείκεια;

Από πολύ μικρή ξεκίνησα να ζηλεύω τις σχέσεις των φίλων μου με τις μαμάδες τους, αλλά ποτέ δεν αναζήτησα αυτού του είδους αγάπης αλλού. Για εμένα αυτό ήταν άγραφος νόμος.

Καταλαβαίνω περισσότερα από όσα μπορεί η ίδια να φανταστεί. Δεν την μισώ, δεν θα την μισήσω ποτέ. Απλά θα περιμένω και ας είναι μια αιωνιότητα. Θα περιμένω να με αγαπήσει όπως αγαπούν οι μαμάδες.

Θα περιμένω να μου πει να πάρω ένα ταπεράκι για τον δρόμο....

Θα περιμένω να με πάρει ένα τηλέφωνο ενώ λείπω ...

Θα περιμένω να με πει καμάρι της ενώ μου μιλάει ...

Θα περιμένω να με μαλώσει με αγάπη επειδή αρρώστησα...

Θα περιμένω να μου γκρινιάξει επειδή δεν την βλέπω πολύ...

Θα περιμένω να θέλει να με κάνει μια αγκαλιά που θα κρατήσει πάνω από 2 δευτερόλεπτα...

Μαμά Σ'αγαπώ.

[kaliarda]

hey king, χρειαζομαι βοήθεια! έχεις καθόλου προτάσεις βιβλίων από κουίρ ελληνίδες συγγραφείς; (προσπαθώ γενικότερα να διαβάσω περισσότερα βιβλία ελλήνων. αλλά μέχρι τώρα το μόνο που βρήκα είναι η ερωμένη της)

Χευ!! Άργησα λιγάκι αλλά αυτή είναι μια μικρή λίστα κουίρ ελληνικής λογοτεχνίας, ποίησης, ιστορίας και κοινωνιολογικών έργων - δεν είμαι σίγουρος αν όλοι οι συγγραφείς είναι οι ίδιοι λοατκι, και κάποια από αυτά τα έργα (ειδικά τα παλιότερα) μπορεί να έχουν outdated ιδέες ή να περιγράφουν αρκετά σκληρά πράγματα, οπότε: read with caution. Δεν τα έχω διαβάσει όλα, μόνα κάποια, αλλά είναι στη λίστα μου! Αν ξέρει κανένα σας κι άλλα, στείλτε μου και θα τα προσθέσω <3<3 💌 <3<3

Λόλα Καραμπόλα - Ερωφίλη Κόκκαλη

Ελαττωματικό Αγόρι - Sam Albatros

Τι Θυμάσαι απ’ τον Θάνατό Σου; - Πυθαγόρας Ελευθεριάδης

Οι Νταλίκες και Τα Γυναικάκια τους - Άννη Σιμάτη

Μπλε Υγρό - Βίβιαν Στεργίου

Ο Τελευταίος Κύκνος - Στέφανος Δάνδαλος

Καλαμέρως - Ευριπίδης Σαμπάτης

Ήσυχα να πας - Ούρσουλα Φωσκόλου

Μακάρι να το είχα κάνει νωρίτερα - Νόα Τίνσελ

μερακλίνα|κουκιμπιμπέρισσα|ομπλαντί - Ευά Παπαδάκης

Αμφί και Απελευθέρωση, & Ο Καιάδας - Λουκάς Θεοδωρακόπουλος

Σεξουαλικότητα (Θεωρίες και πολιτικές της Ανθρωπολογίας) - Κώστας Γιαννακόπουλος

Σώμα | Φύλο | Σεξουαλικοτητα (ΛΟΑΤΚ πολιτικές στην Ελλάδα) - Άννα Αποστολέλλη και Αλεξάνδρα Χαλκιά

Κλωτσιές με δωδεκάποντα: Η ανάλυση ενός συλλογικού εμείς μετά τη δολοφονία του Ζακ/της Ζάκι - Μαρία Μάζη

Η Πάλη για την Τρανς Απελευθέρωση - Αφροδίτη Φράγκου

Ανθολογία Ελληνικής Κουήρ Ποίησης (Εκδόσεις Θράκα)

Έλα να σου πω: Φεμινιστικές, λεσβιακές ναι κουήρ αφηγήσεις της μεταπολίτευσης (FAC Press)

Χασέπ - Αρτέμης Μαυρομμάτης

Μόνο κανέναν μη μου φέρεις σπίτι - Νικόλας Κουτσοδόντης

Μονοκατοικία με κήπο - Χρήστος Ρούσσος

Homo Thessalonikus - Κυριάκος Βλάχος

re eiste oloi poly gay kai sas variemai - Μότσι Γεωργίου

Η Ζωή Μου Στο Κόκκινο - Ζώντας με το AIDS: Μαρτυρίες - Μάριος Λαζανάς

Ομόνοια, 1980 - Γιώργος Ιωάννου

Μπέττυ - Ελισάβετ Βακαλιδου

Ο γοργόνος και άλλα πλάσματα - Σπύρος Χαιρέτης

Ελ Ποι, Ελληνική Λεσβιακή Ποίηση - Χαρά Τρε

Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ρωζέττη - Ελένη Μπακοπούλου

Προσευχές Έκτακτης Ανάγκης - Τάκης Σπετσιώτης

Η Μεταφυσική της Μιας Νύχτας - Ανδρέας Αγγελάκης

Δυο Σταγόνες Βροχή - Πρόδρομος Σαββίδης

Ίσως #1: Ανθολογία Σύγχρονου Ελληνικού Διηγήματος (Εκδόσεις ΟΞΥ)

Αυτή η νύχτα μένει - Θάνος Αλεξανδρής

Ήθελα να γίνω αστροναύτης - Μίλτος Κουτλής

Επιθυμίες και πολιτική, & Ελληνική Τηλεόραση και Ομοερωτισμός - Κωνσταντίνος Κυριακός

Καλιαρντά <3 - Ηλίας Πετρόπουλος

Μπλε Καστόρινα Παπούτσια - Θανάσης Σκρουμπέλος

Ιστορίες για να μη λείπεις όσο θα λείπεις - Παρασκευάς Καρασούλος

Ερωτογενείς Ζώνες - Marachi

Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο - Τζένη Χειλουδάκη

[[Γνωστοί Ποιητές του 20ου αιώνα: Κωνσταντίνος Καβάφης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου]]

Επίσης- τσεκάρετε τις Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης & τις εκδόσεις Οδός Πανός - Σιγαρέτα.

Για όσα είναι Αθήνα, οι παραπάνω οίκοι έχουν βιβλιοπωλεία (το ένα στη Βικτώρια, το άλλο στα Εξάρχεια). Προτείνω επίσης το κουήρ βιβλιοπωλείο Hyper Hypo στο Μοναστηράκι, τη συλλογή του Feminist Autonomous Center στον Άγιο Παντελεήμονα, και την πολύγλωσση βιβλιοθήκη We Need Books στην Κυψέλη (στην οποία θα βρείτε ένα pride section και δωρεάν τσαγάκι).

[for-your-eyes-only-16]

Ξέρεις τι είναι το περίεργο;

Ότι ακόμη σε αναζητώ, σε σκέφτομαι και σε λαχταρώ.

Ωστόσο, πιο πολύ από όλα αναζητώ, σκέφτομαι, λαχταρώ και νοσταλγώ το πρώτο μας (μου) φιλί.

Θυμάμαι το πρώτο άγγιγμά σου, για να με φέρεις κοντά σου.

Θυμάμαι έντονα το τρέμουλο που είχα λίγο προτού με φιλήσεις για πρώτη φορά.

Θυμάμαι την αίσθηση του να αγγίζουν τα χείλη μου τα δικά σου.

Θυμάμαι την αίσθηση του να γεύομαι το φιλί σου.

Θυμάμαι κάθε άγγιγμα δικό σου, επάνω στο κορμί μου.

Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα; Κάθε φορά που σκέφτομαι το πρώτο μας (μου) φιλί, αισθάνομαι το ίδιο τρέμουλο με τη στιγμή, λίγο προτού με φιλήσεις.

Κι όσο κι εάν με πλήγωσες, όσο κι εάν με διέλυσες, αν κάτι μου χάρισες και ήταν όμορφο, ήταν αυτή η στιγμή.

Η στιγμή που επιτέλους άγγιξαν τα χείλη μου τα δικά σου.

Δε με νοιάζει που για σένα δε σήμαινε κάτι αυτό το φιλί. Δε με νοιάζει που δεν ήταν όλα ακριβώς όπως τα είχα ονειρευτεί.

Σημασία για εμένα έχει ότι μοιράστηκα αυτή τη στιγμή μαζί σου. Με τον άνθρωπο που ήθελα να την μοιραστώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Ξέρω ότι για αρκετό καιρό ακόμη θα σε αναζητώ, θα σε σκέφτομαι, θα σε λαχταρώ, θα σε νοσταλγώ και θα μου λείπεις.

Αλλά αυτό το φιλί, το πρώτο μας (μου) φιλί, θα είναι για πάντα χαραγμένο στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Ο λόγος;

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει όλα όσα δε μας άφησες να ζήσουμε και παράλληλα, όλα όσα ήθελα να ήμασταν εγώ κι εσύ, μαζί.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι για μια μικρή στιγμή μαζί σου, ένιωσα πως έζησα ολόκληρή μου τη ζωή.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι κάποτε υπήρξαμε εγώ κι εσύ, μαζί.

- Ejo

10.06.2024

[gentle-author]

Ήμουν φτωχή από έρωτα την στιγμή που ήσουν γεμάτος από αγάπη.

Με γέμισες με έρωτα, ενώ εγώ σου πήρα όλη την αγάπη.

Αφήνοντάς με γεμάτη, έμεινες άδειος.

Έδωσες, όχι από την περίσσεια, μα από το έλλειμμά σου.

Έδωσα, όχι από το έλλειμμα, μα από την περίσσειά μου.

Εγώ, για σένα, είμαι ολόκληρη.

Ούτε μισή, ούτε το εν τρίτο.

Όλα μου τα κομμάτια είναι δικά σου.

Όλο μου το είναι στο χαρίζω, πάρτο.

Μέχρι τέλους, σε σένα θα ανήκω.

Γιατί ορκιστηκα ότι σε αγαπάω και έπραξα για να το αποδείξω.

Εγώ, επειδή ερωτεύτηκα εσένα, ποτέ δεν θα σε αμφισβητήσω.

Αντιθέτως, θα στέκω πλάι σου, αμφισβητώντας οποιονδήποτε δεν είναι εσύ.

Κι όσο μακριά κι αν με σπρώχνεις για να μην ανακαλύψω τις πληγές σου, άλλο τόσο πιο κοντά κι εγώ θα έρχομαι για να τις επουλώνω.

Και σου υπόσχομαι ότι θα τα καταφέρω και μια μέρα θα αναπνεύσεις πάλι.

Μια μέρα θα αναπνεύσουμε μαζί τον ίδιο αέρα.

Έναν αέρα με άρωμα ελευθερίας.

Γιατί όταν ��ου λέω πως σε αγαπάω, καλό είναι να ακούς τι κρύβεται πίσω από αυτές τις αθώες λέξεις.

Αυτές είναι που σημαίνουν πολλά περισσότερα απ' όσα μπορείς να καταλάβεις.

Γι'αυτό αγαπάω εσένα.

Με όλο μου το είναι.

Μέχρι τέλους.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[arkasyl18120]

Και δεν ξέρω πως να σου μιλήσω για εμένα. Πως να σου περιγράψω όσα είμαι και σκέφτομαι. Πολλές σκέψεις, αντιφατικές ενίοτε. Πολλά συναισθήματα. Κυρίως ακροβατώ ανάμεσα στα άκρα. Στο πολύ ή στο τίποτα. Στο τώρα ή ποτέ. Στο ναι ή στο όχι. Στην παρουσία ή την απουσία. Δεν ενοχλώ τις λέξεις όταν η σιωπή μου τα λέει όλα. Δεν μασάω όμως τα λόγια μου όταν αποφασίζω να μιλήσω. Κάποτε υπήρξα χάος και σκοτάδι. Σήμερα στέκομαι συνειδητά στο φως. Θα με βρεις μαζί με όσους πιστεύουν ότι η ζωή είναι μια πράξη και όχι παράλειψη.

-Α. Π

[justforbooks]

Tι σκοτώνει τον τρόπο που γράφουμε;

Στην ψηφιακή εποχή χρησιμοποιούμε όλο και λιγότερο στυλό και χαρτί, σε σημείο που πολλές φορές δυσκολευόμαστε να γράψουμε ευανάγνωστα μία λίστα για το σούπερ μάρκετ. Τα χειρόγραφα σπανίζουν τόσο που θα έλεγε κανείς ότι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Προ μερικών μηνών, άρθρο των New York Times με τίτλο “What Killed Penmanship?” δείχνει με το δάχτυλο τον ένοχο που όλοι έχουμε σκεφτεί: την τεχνολογία. Όμως, τα νέα δεν είναι τόσο φρέσκα αφού με το θέμα έχουν καταπιαστεί το BBC, η Wall Street Journal και το Atlantic, από την προηγούμενη δεκαετία, γράφοντας άρθρα για όσα έχουμε χάσει εξαιτίας της πληκτρολόγησης σε υπολογιστές και κινητά. Όπως ρωτά ο τίτλος άρθρου του CNN: «Η τεχνολογία έχει καταστρέψει τη γραφή;»

Αντίστοιχα άρθρα που όλο και πληθαίνουν, υποδηλώνουν ότι η δυσκολία μας με τη γραφή είναι ένα σύμπτωμα ή μία συνέπεια της εξάρτησής μας από τα smartphones και τους υπολογιστές, αλλά αν κάποιος πάει μερικούς αιώνες πίσω στον κόσμο του Σαίξπηρ και των σύγχρονών του, θα ανακαλύψει ότι η δυσανάγνωστη γραφή δεν είναι καθόλου νέο φαινόμενο.

Η ιστορία της κακογραφίας

Σε μια εποχή που οι άνθρωποι έγραφαν μόνο με το χέρι, το ακατάστατο και συχνά δυσανάγνωστο χειρόγραφο ήταν ήδη πρόβλημα. Η φωτογραφία ενός οδηγού του 1602 που εξηγεί πώς να κρατά κανείς σωστά ένα στυλό είναι μία από τις αποδείξεις ότι οι άνθρωπο είχαν βρεθεί απέναντι στο πρόβλημα, αιώνες πριν. Στην Αγγλία του 16ου και του 17ου αιώνα, η συντριπτική πλειοψηφία των εγγράφων παρήχθησαν με το χέρι. Ακόμη και μετά την εξάπλωση της τυπογραφίας στην Ευρώπη, οι άνθρωποι εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν μελάνι για να γράφουν νομικά συμβόλαια, σχόλια και διορθώσεις σε εκδόσεις και τις συνηθισμένες της καθημερινής ζωής. Είχαν μια λέξη για αυτό: κακογραφία, το κακό αδερφάκι της καλλιγραφίας που σήμερα χρησιμοποιείται ως όρος δίπλα στη δυσγραφία ώστε να περιγράψει ένα δυσανάγνωστο χειρόγραφο κείμενο. Συχνά όμως οι ειδικοί ξεκαθαρίζουν ότι η κακογραφία μπορεί να παρατηρείται σε συγκεκριμένες καταστάσεις πχ: όταν ένα παιδί έχει άγχος, βαριέται να γράψει ή είναι κουρασμένο ενώ η δυσγραφία είναι μια μόνιμη κατάσταση σε όλα τα πλαίσια που γράφει το παιδί. Στη δυσγραφία, πολλές φορές ούτε ο ίδιος που γράφει καταλαβαίνει τα γράμματά του και η οποία σε αντίθεση με την κακογραφία είναι μια ειδική μαθησιακή δυσκολία.

Τα σημειωματάρια Rubio

Στη Βαλένθια, στα μέσα του 20ου αιώνα, ένας νεαρός τραπεζικός υπάλληλος και καθηγητής διοίκησης επιχειρήσεων ονόματι Ramón Rubio ίδρυσε μια μικρή σχολή που στόχευε κυρίως στην εκπαίδευση υποψηφίων που φιλοδοξούσαν να γίνουν λογιστές. Για να παρέχει επιπλέον υποστήριξη στις τάξεις του, ο Rubio δημιούργησε ένα σύστημα καρτών με τις οποίες οι μαθητές του μπορούσαν να ενισχύσουν τις γνώσεις που είχαν αποκτήσει στη λογιστική και την καλλιγραφία στο σπίτι. Με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι κάρτες δέθηκαν μεταξύ τους και έγιναν αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως “Σημειωματάρια Rubio”, διάσημα -από τη δεκαετία του 1970- και «υπεύθυνα» για την καλλιγραφία πολλών γενεών. Ο τύπος της καλλιγραφίας που διέδωσαν αυτά τα σημειωματάρια ήταν η κλασική πια καλλιγραφία με τα γράμματα που ενώνονται και συνεχίζονται σαν κάποιος να μη χρειάστηκε να σηκώσει το μολύβι από το χαρτί.

Η κακή γραφή, φαίνεται να είναι διαχρονική

Οι κοινωνικές και πολιτιστικές της προεκτάσεις μοιάζουν σαφείς. Στην Αγγλία εκείνης της εποχής, για παράδειγμα, �� ικανότητα να γράφει κανείς ευανάγνωστα απαιτούσε εκπαίδευση και κατάρτιση. Αντίστοιχα, η κομψή γραφή θεωρούταν δείκτης κοινωνικής θέσης. Σήμερα, η χρήση των smartphones και των υπολογιστών έχει αναμφίβολα παίξει σημαντικό ρόλο στον τρόπο που γράφουμε. «Αυτό που βιώνουμε είναι μια διαδικασία απομάκρυνσης του χειρόγραφου από εκείνες τις γενιές που έχουν ήδη μεγαλώσει μαθαίνοντας να γράφουν σε υπολογιστές, tablet ή κινητά τηλέφωνα», λέει η Elena Giner Muñoz, γραφολόγος και ειδικός στην καλλιγραφία. «Και ενώ αυτό καθιστά τη γραφολογική μελέτη ολοένα και πιο δύσκολη, δεν σημαίνει ότι η γραφή κινδυνεύει να εξαφανιστεί» προσθέτει τη δική της άποψη. «Η γραφή» εξηγεί η Giner «είναι σαν μια βιογραφία του εαυτού μας. Στην πραγματικότητα, κάποιος αρχίζει να γράφει στο σχολείο και η αναγνωσιμότητα της γραφής θα εξαρτηθεί, από το πόσο ασκείται η καλλιγραφία στην παιδική ηλικία. Στη συνέχεια, κατά την εφηβεία, αρχίζει κανείς να αποκλίνει από τα παιδικά γράμματα και εξατομικεύει τη γραφή του. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς αναπτύσσεται η προσωπικότητα ενός ατόμου, δημιουργούνται μια σειρά από γραφολογικά χαρακτηριστικά που θα παραμείνουν ανέπαφα στην ενήλικη ζωή και που, στα μάτια ενός ειδικού γραφολογίας, θα πουν πολλά για το άτομο που γράφει», προσθέτει.

Το χειρόγραφο υπερτερεί σε πλεονεκτήματα έναντι της πληκτρολόγησης

Αρκετές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η γραφή απαιτεί μεγαλύτερη εγκεφαλική δραστηριότητα. Ο γλωσσολόγος José Antonio Millán, στο δοκίμιό του The strokes that speak. The triumph and abandonment of handwriting (2023), διευκρινίζει: «Το χειρόγραφο απαιτεί λεπτές ψυχοκινητικές δεξιότητες του κυρίαρχου χεριού: αυτό που αποθηκεύει ο εγκέφαλος του μαθητή δεν είναι το σχήμα ενός γράμματος, αλλά ολόκληρες οι κινήσεις του χεριού, του καρπού, των δακτύλων. Όποιος γράφει με το χέρι πρέπει να καθορίσει εκ των προτέρων τις χωρικές απαιτήσεις όπως η γραμμικότητα, η απόσταση και η ταχύτητα». Ωστόσο, ο Millán συνεχίζει: «Το πληκτρολόγιο κινητοποιεί και τα δύο χέρια με πιο τραχιές κινητικές δεξιότητες και απαιτεί εγκεφαλική συμμετοχή που έχει περισσότερα κοινά με δραστηριότητες όπως το παίξιμο των ντραμς».

Η έλλειψη της συνήθειας έχει επηρεάσει τελικά τη γραφή;

Η γραφολόγος ιατροδικαστής Ana Ortiz de Obregón, δήλωσε σε σχετικό άρθρο ότι «Η γραφή δεν έχει επιδεινωθεί λόγω της τεχνολογίας, αλλά μάλλον έχει εξελιχ��εί σύμφωνα με τις εμπειρίες της ζωής μας και το πέρασμα του χρόνου. Αν και τώρα γράφουμε λιγότερο με το χέρι, ένας άνθρωπος που ξέρει να γράφει θα ξέρει πάντα να γράφει. Είναι σαν να οδηγείς ποδήλατο.» Υπό αυτή την έννοια, οι εξωτερικοί παράγοντες είναι αυτοί που προκαλούν ορισμένες τροποποιήσεις στη γραφή, για παράδειγμα, -όταν κάποιος βιάζεται, η πιθανότητα κάποιας νευρολογικής νόσου, η συναισθηματική κατάσταση του ατόμου τη στιγμή της γραφής κ.λπ- παρά η μείωση της χρήσης του μολυβιού. Είναι δυνατόν να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τη γραφή ενός ενήλικα δίνοντας προτεραιότητα στην εμφάνισή του; Η Ortíz de Obregón φέρνει στο τραπέζι έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό: «Με την πάροδο του χρόνου η γραφή του καθενός μας αναπόφευκτα γίνεται πιο άσχημη. Το να προσπαθήσει κανείς να την αλλάξει δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Όμως ποιο είναι τελικά το όφελος στο να επέμβει κάποιος στο προσωπικό του στυλ;»

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[psychotiko-epeisodio]

Θλιβομαι.

Βλέπω την Ελλάδα κάθε χρόνο να καίγεται,να καταστρέφετε,να γίνονται εγκλήματα μπροστά στα μάτια μου και εγώ να είμαι ανήμπορη απέναντι τους.Να μην μπορώ να κάνω τίποτα.Να κινούν τα νήματα άνθρωποι αρρωστημενοι, να μου καταστρέφουν το μέλλον,τα όνειρα,την ελπίδα.

Θλιβομαι, γιατί σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι έχουν χαθεί άδικα, πόσα σπίτια κάηκαν άλλη μια φορά,ποσος κόσμος που ζει με 700 ευρώ τον μήνα,αυτή τη στιγμή θα μείνει στον δρόμο.Γιατι καμία κυβέρνηση δεν θα είναι εδώ για αυτούς.Γιατι θα ξεχαστεί και αυτό όπως όλα όσα έχουν συμβεί και οι μόνοι που θα θυμούνται θα είναι εκείνοι που τα βιωσανε.

Γιατί αυτοί είμαστε. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη σας δωροδοκεί με επιδόματα ,με και καλά αυξήσεις στους μισθούς (που στην πραγματικότητα δεν σας τα χαρίζει,εφόσον οι τιμές έχουν φτάσει στα υψη) και εσείς ξεχνάτε.Και τον ξαναψηφιζετε. Αντί να κάνει προσλήψεις σε πυροσβέστες η να εφοπλιστει με καλύτερο εξοπλισμό ώστε να είμαστε προετοιμασμενοι για τυχόν τέτοια συμβάντα, κοιτάει να επενδύσει σε όπλα τα οποία χάρισε στο Ισραήλ και την ουκρανια(ανοίγοντας έτσι πόλεμο με την Ρωσία) και να κάνει προσλήψεις σε αστυνομία η οποία πλέον είναι παντού σε κάθε στενό κάνοντας σε να νιώθεις λες και ζεις εποχές χούντας και είναι η πρώτη που εμπλέκεται σε όλες τις παρανομίες της χώρας.Και το ξέρει ο κύριος Μητσοτάκης.Για αυτό τους προσέλαβε κιόλας.

Πραγματικά χρειάζεται εμείς οι νέοι να τα σκεφτούμε όλα αυτά.Οχι ότι θα αλλάξει για εμάς κάτι,δεν θα αλλάξει σύντομα τίποτα.Εστω όμως οι επόμενες γενιές να ζήσουν κάτι πιο όμορφο,μην κάνουμε ξανά τα λάθ�� που κάναν οι παππούδες και οι γονείς μας.Ας πάρουμε την χώρα στα χέρια μας.Σε εμάς ανοικει, σε όσους την αγαπάμε.Σε κανέναν άλλον.

[vicky-gad-23]

Δεν έχω θελήσει άντρα, τόσο όσο εσένα..

Όχι μόνο θέλω τα κορμιά μας να ενωθούν, να γίνουμε ένα

Θέλω να μάθω κάθε σπιθαμή του κορμιού σου

Άλλο τόσο και περισσότερο, θέλω να ταξιδέψω στη ψυχή σου.

Γιατί ξέρω μωρό μου πως έχεις, όσο κι αν προσπαθείς να το κρύψεις και να δείχνεις σκληρός..

Το σε θέλω είναι λίγο μπροστά σ' όσα νιώθω για σένα..

Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε θέλω στη ζωή μου, θέλω να σε κρατήσω στη ζωή μου πάση θυσία..

Και σου ζητώ συγγνώμη για τα λάθη μου.

Κανένα απ' αυτά δεν αναιρεί όσα νιώθω.

Και μακάρι να έβρισκα το κουράγιο να σου ξεδιπλώσω τη ψυχή μου..

Ίσως τότε να καταλάβεις, ίσως και να τρομάξεις.

Αυτό φοβάμαι. Δεν θέλω να σε χάσω.

Όλα όσα φοβάμαι να σου πω, με βαραίνουν...

Μα θέλω να μείνεις.

Ξέρω πως ακόμα έχω πολλά να μάθω, μα μπορώ να μεγαλώσω μαζί σου..

Ξέρω ότι μπορώ και το θέλω..

Δεν ξέρω αν είναι αγάπη αυτό, μα θέλω να είμαι ο άνθρωπος σου.

Ο άνθρωπος που θα μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, που θα μπορώ να φροντίσω, να αγαπήσω..

Και ίσως να αγαπηθω κι εγώ μα θέλω να νιώσεις την αγάπη μου..

Να την νιώθεις κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο..

Μη νιώσεις ποτέ πως δεν αγαπήθηκες...

Γιατί δεν ισχύει..

-Κ.

~ Vicky G.