#ελληνικά κειμενα

[am-a-deadpoet]

Η τελευταία φορά.

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις κάποιον.

Ίσως να είναι αύριο, ίσως να ήταν χθες, μπορεί και σήμερα.

Γίνονται τόσα πολλά τριγύρω μας που δεν μας αφήνουν να ζούμε πραγματικά, οι στιγμές περνάνε και δεν τους δίνουμε την ανάλογη προσοχή.

Έτσι ξαφνικά μια από αυτές είναι και η τελευταία που είδες εκείνο το άτομο.

Και εσύ «δεν ήσουν» εκεί.

Σε παρακαλώ, μην ξεχνάς να ζεις.

[giasemi]

Καλοκαίρι, αγκαλιά με κάτι παραμερισμένα μαγιό

[ta-matia-su]

Οι μεγάλοι έρωτες είναι σιωπηλοί.

[foteini-i]

Μέρες που νιώθω τόσο δυστυχισμένη…

-01:32-

•15.03.2023•

[dazednymph-w]

22/01/2023

Είναι πολλές οι μέρες της βδομάδας που νιώθω ότι έχω κατάθλιψη.

[rocknrollstokrevati]

Μπάζει

Καθόμασταν στο σαλόνι μας όταν μου είπες πως θες να ταξιδέψεις, πως το σπίτι σε περιορίζει. Πως δε θες να έχεις κλειστά παράθυρα και πόρτες.

Πήρες τις βαλίτσες και τα κλειδιά και έφυγες. Βγήκες από την πόρτα κι έμεινα να απορώ αν θα σε ξαναδώ, αν θα γυρίσεις. Δεν έβαζα κλειδιά πίσω από την κλειδαριά. Ο φόβος να μπουν ληστές ήταν μικρότερος της ελπίδας να ξανά έρθεις.

Και όντως, μετά από καιρό άκουσα τα κλειδιά σου, άνοιξες την πόρτα κ��ι με αντίκρισες στον ίδιο καναπέ, ακριβώς εκεί που με άφησες.

«Μου έλειψες. Ήταν όμορφα αλλά το σαλόνι μας είναι ζεστό. Το προτιμώ κοντά σου. Κλείσε την πόρτα, ότι είναι να δούμε θα το δούμε μαζί.»

Δεν παραπονέθηκα. Σε άφησα να κάτσεις, σε σκέπασα με κουβέρτα και σου προσέφερα το αγαπημένο σου φαγητό, σε άκουγα ενώ μου περιέγραφες το ταξίδι σου, μαζί με άλλα ταξίδια, πιο παλιά. Σε παρατηρούσα με ευχαρίστηση. Κι ήταν όμορφα για λίγο, πίστευα πως αν έφευγες θα γυρνούσες και πως δε θα ήταν για πολύ, πως ο καναπές ήταν βολικός και για τους δυο μας. Πως ήξερες ότι η πόρτα, ακόμα και κλειστή δεν είναι κλειδωμένη.

Και ξαφνικά μια μέρα (ή μήπως ήταν βράδυ, αργά, δίχως φως) ένας αέρας έκανε το παράθυρο να ανοίξει με πάταγο. Για λίγο το κοιτούσαμε μέχρι που σου γκρίνιαξα πως κρυώνω. Το ξέρω πως στη σπάω όταν γκρινιάζω. Το ξέρω πως στη σπάνε τα κλειστά παράθυρα.

«Μη σε νοιάζει, θα έρθω πιο κοντά, θα σε ζεστάνω εγώ.» ,είπες και μου έφτανε.

Όμως, άθελά μου, έμεινα να κοιτάω το παράθυρο και μάλλον έκανες το ίδιο. Κοιτούσες μια εμένα, μια το παράθυρο. Και δεν το έκλεισες ποτέ. Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ δε θέλησα να σηκωθώ να το κλείσω, φοβήθηκα μάλλον πως αν σηκωθώ δε θα μπορώ να βολευθώ πάλι στον καναπέ μας.

«Κλείσε το παράθυρο, κρυώνω.»

Ένιωθα το κρύο να διαπερνάει την κουβέρτα, την αγκαλιά σου και την πλάτη μου, με ανατρίχιαζε.

Αλλά δε σου αρέσουν τα κλειστά παράθυρα. Δεν το έχω ξεχάσει.

«Ξέρεις κάτι; Θέλω να δω κι άλλα! Δε μου κάνουν καθόλου οι κλειστές πόρτες.»

Το ξέρω, το θυμάμαι.

Πήρες τις βαλίτσες και τα κλειδιά και έφυγες. Βγήκες από την πόρτα και σκέφτηκα πως δε θα σε ξαναδώ, δε θα ξανά ανοίξω. Ο φόβος να μπούνε ληστές ήταν μεγαλύτερος της ελπίδας να ξανά έρθεις, οπότε άλλαξα κλειδαριά, πέταξα τα παλιά κλειδιά και ασφάλισα τα παράθυρα. Ντύθηκα ζεστά και βολεύτηκα στον καναπέ μου.

////

Μερικές φορές σε ακούω να γρατζουνάς την κλειδαριά για να μπεις. Αλλά πλέον δεν έχεις το σωστό κλειδί.

Μερικές φορές σ��έφτομαι πως θες να μπεις απλά για να ανοίξεις την πόρτα, χωρίς να ξέρεις το γιατί. Πως θα ανοίξεις και θα σταθείς να με κοιτάς στο κατώφλι. Χωρίς να κάνεις βήμα προς τα μέσα.

Και αν πω σε κάποιον επισκέπτη πως περιμένω -σα ληστής- να μπεις με το έτσι θέλω, να σπάσεις την κλειδαριά και να μπουκάρεις, θα με περάσουν για τρελή.

Αλλά είσαι νομοταγής εσύ, σωστά; Δεν παραβιάζεις κλειστές πόρτες. Τις φοβάσαι, για αυτό και δε σ’αρέσουν. Θέλουν προσπάθεια για να μπεις, ειδικά όταν δεν έχεις αντικλείδι. Θέλει κόπο να τις μάθεις και να φτιάξεις νέο κλειδί.

Να σηκωθώ να σε υποδεχτώ δεν πρόκειται. Αλλά αυτό που περιμένω είναι να σε δω να φτιάχνεις το κλειδί εξ ολοκλήρου, από το μηδέν. Μόνο έτσι θα μπορούσες να μπεις.

Εκτός αν τελικά η πόρτα είναι καλύτερα κλειστή.

[visions-of-hlliana]

Ν. 3

Πως είναι άραγε να έχεις ελπίδα;

Πως μπορώ να την αγγίξω;

Πολλές φορές δεν σκέφτομαι το ίδιο με τους άλλους.

Πρέπει να δώσω στα πάντα υπόσταση, γιατί αλλιώς νευριάζω που δεν μπορώ να αγγίξω τις έννοιες, τις λέξεις, να τυλίξω τα χέρια μου γύρω τους και να τα πνίξω.

Αρπάζω την ελπίδα από το μαλλί και την πετάω κάτω.

Κάποιος να καλέσει το 100 γιατί θα πέσει κόκκινο και την λογική πλέον δεν την φτάνω.

Σέρνεται και προσπαθώ να την χτυπήσω.

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία όμως μου αρέσει να είμαι η εξαίρεση στον κανόνα.

Αν δεν πεθάνει πρώτη τότε θα πεθάνουμε μαζί, μια ακόμη απόπειρα.

Πως είναι άραγε να έχεις ελπίδα;

Πως μπορώ να την σκοτώσω;

Αν δεν με θέλει εκείνη μία δεν την θέλω 10.

Θυμάμαι πως σηκώνει η μητέρα μου ψηλά το κεφάλι της κάθε φορά που φεύγει και κοιτάει το μπαλκόνι μου, να δει αν είμαι εκει καθώς φεύγει. Και πάντα είμαι.

Αυτή είσαι;

Θυμάμαι τον τρόπο με τον οποίο ξεφυσαει ο γείτονας καθώς βρίσκει κενή θέση να παρκάρει κοντά στο σπίτι μια απλή Δευτέρα.

Αυτή είσαι;

Θυμάμαι τον φίλο μου να μου μιλάει για την αγαπημένη του και να κάνει σχέδια για εκείνον και εκείνη.

Αυτή είσαι;

Θυμάμαι την αδερφή μου να φιλάει το παιδί της και να χαμογελάει.

Αυτή είσαι;

Σου μιλάω.

Αυτή είσαι; Γιατί σέρνεσαι; Με φοβάσαι;

Την γραπώνω από τον αστράγαλο, οι αρθρώσεις τον δακτύλων μου κάτασπρες σαν το χιόνι.

Τσίριζει.

Την τραβάω και πέφτω πάνω της.

Μαχαίρι στο χέρι μου.

Μαχαίρι στην πλάτη της.

Μαχαίρι στο χέρι μου.

Μαχαίρι στην πλάτη της.

Σιγή.

Μαχαίρι στο χέρι της.

Μαχαίρι στην πλάτη μου.

Μαχαίρι στο χέρι της.

Μαχαίρι στην πλάτη μου.

Δεν με ήθελε μία, δεν με ήθελα 10.

[setralini]

Αναζωπύρωθηκα από τις ίδιες μου τις στάχτες.

Θα έπρεπε να με φοβάσαι

[its-just-me-someone]

Κράτα αυτό που θέλεις από εμένα

Και τα χάδια που καταγράφηκαν ας μείνουν ελλιπή

Κι ο αέρας που μου έδωσες ας αρχίσει να τελειώνει

Και το καλοκαίρι ας έρθει λίγο αργότερα φέτος

Κράτα αυτό που θελεις από εμένα

Κι ας είναι κομμάτι του δικου μου ουρανού

Η κύμα της ��ικης μου θάλασσας η αυτης που βλέπαμε μαζί

Και η αίσθηση του ήλιου εκείνο το απόγευμα ας φύγει με την ώρα

Μόνο κράτα το για σενα, να μην γίνει κτήμα κάποιου αλλου ή ξεχασμένο στολίδι του δικου του μυαλού

Κι αν γίνει, ας γίνει δεν θα το μάθω

[anadeviwnw]

τα ευνόητα

Με είχες ρωτήσει αν έχω ερωτευτεί τόσο πολύ που θα έφτανα σε σημείο να μην τρώω, να μην κοιμάμαι, να μη μπορώ να συγκεντρωθώ να κάνω τίποτα. “Αυτά που λέτε εσείς οι ρομαντικοί”. Κι εγώ σου είπα: “Όχι και να μη φάω. Όχι και να μην κοιμηθώ. Σε τέτοιο σημείο δεν έχω φτάσει, αλλά ναι, έχω ερωτευτεί δυνατά”. Δε θυμάμαι αυτολεξεί τα λεγόμενά μας η αλήθεια είναι. Αλλά αυτό που θυμάμαι είναι πως σου είχα πει ψέματα. Γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ αυτό που δε νιώθεις εσύ για εμένα. Ενδιαφέρον χωρίς ανταπόκριση. Δύσβατο μονοπάτι για εμένα, ειδικά όταν μέσα μου ανθίζουν ελπίδες. Παρερμηνεύω λόγια, τα οποία στο μυαλό μου τριγυρνούν όλη τη μέρα και εξοστρακίζουν τη λογική, σαν ένα τοξικό παράσιτο σε μια ουτοπία. Πώς να υπάρχει λογική εξάλλου, κάθε φορά που χαμογελάω με ένα μήνυμά σου; Δε μπορώ να το κρύψω, με κυριεύει το αίσθημα.  Είχα απορήσει που την πρώτη φορά μιλούσαμε μέχρι τις 4:30 το ξημέρωμα. Και που τη δεύτερη φορά μιλούσαμε μέχρι τις 9:30 το πρωί. Και που τόσες φορές είδα τη νύχτα να γδύνεται μπρος στην ανατολή και να δίνεται ανήμπορη πλέον στο φως της μέρας. Και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πώς είναι δυνατόν κάθε σου λέξη να είναι τόσο σημαντική για εμένα. Και δεν είχα ακούσει καν το ηχόχρωμα της φωνής σου, τον τρόπο που προφέρεις τα σύμφωνα και τονίζεις τα φωνήεντα.

Σου άρεσε η φωνή μου. Δεν το περίμενα. Λάτρεψα τη δική σου. Κρίμα που μου έχεις στείλει λιγοστά φωνητικά. Κρίμα που δε μπορώ να ακούω τη φωνή σου από κοντά, όποτε σε έχω ανάγκη. 

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι εξαιτίας σου δε μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια.

Πως στον ύπνο μου σε βλέπω και εκεί, φοβισμένη μήπως η πραγματικότητα με τιμωρήσει με την παντοτινή απουσία σου.

Δε θέλω να εξαφανιστείς πριν σε γνωρίσω. Πριν δεις τον εαυτό σου για αυτό που είναι. Για ό,τι αξίζει να έχει.

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσα να φάω, επειδή αγχωνόμουν για την εντύπωση που θα σου έκανα την πρώτη φορά που με είδες. 

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι σε σκέφτομαι συνέχεια.

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι σε ερωτευόμουν αργά και βασανιστικά.

Είναι περίεργο να αποτυπώνεις αυτά που νιώθεις γραπτώς. Ίσως επειδή τα συναισθήματα κατοικούν σε ένα βλέμμα, σε ένα χαμόγελο, σε μια αγκαλιά. Προσπάθησα να τα κρύψω, όταν σε είδα, αλήθεια.

Δε νομίζω να το πέτυχα.

Χάθηκα στα μάτια σου και αγάπησα το χαμόγελό σου. Τις εκφράσεις του προσώπου σου, τον τρόπο που εξιστορείς τις εμπειρίες σου, τις εξυπνάδες που πετάς, το πώς ζητάς “συγγνώμη”.

Τον τρόπο που με αγκάλιασες...

Νιώθω πως πρέπει να τα παρατήσω. Ξέρω, όμως, ότι αξίζεις κάθε προσπάθεια. Αξίζεις κάποιον να προσπαθήσει για εσένα, να σε αγαπήσει, να σε κάνει να αγαπήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. 

Είσαι άτομο της λογικής, το ξέρω. Προσπάθησε να την εγκαταλείψεις μια φορά. Θα προσπαθήσω να βγει σε καλό.

Αρκεί να το θες κι εσύ.

-Για το άτομο που φοβάμαι να του τα πω όλα αυτά.-

[eimai6le]

Θυμάμαι και κάτι βράδια που προσπαθούσα να φιλήσω τα μισά σου χείλη. Έτσι που τραβιώσουνα έπεφτα πάντα λίγο πιο δεξιά ,λίγο πιο αριστερά. Και μισά με ακούμπαγες, μισά με αγάπησες . Και συνήθισα και εγώ να παίρνω κάτι στο περίπου.

[am-a-deadpoet]

Σε ποια όνειρα να αναφέρεται αυτό το τραγούδι;

Ίσως για αυτά τα παιδικά και αθώα όνειρα, τα θέλω να γίνω αστροναύτης, θέλω να γίνω διάσημος αθλητής, θέλω να γίνω σαν τον μπαμπά μου ή σαν τη μαμά μου.

Όνειρα όμορφα, αλλά χαμένα… Χαμένα μέσα στην κυνική πραγματικότητα που ζούμε, για κάθε ένα από αυτά υπάρχει και ένα βαλς των χαμένων ονείρων.

Ναι, ίσως τα όνειρα να αλλάζουν όσο μεγαλώνεις, αλλά εγώ θα θυμάμαι πάντα αυτά που είχα σαν παιδί.

Εγώ ήθελα να γίνω αστροναύτης.

Εσύ;

[ctelina96]

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες για το πως ένας άνθρωπος μπορεί από δικός σου να γίνει ξένος, αλλα καμία από αυτές δε θα κατάφερνε να καταγράψει τον πόνο που ένιωσα οταν ήξερα πως είχε τελειώσει και έπρεπε να γίνει.

Κάποιες μέρες εύχομαι να μην είχε τελειώσει. Η να μην είχε αρχίσει καν.

Το να γίνεις ξένος ήταν αυτό που πόνεσε πιο πολύ από όλα.

[ta-matia-su]

Έχουμε ανάγκη ο ένας την αγκαλιά του άλλου.

[foteini-i]

Μήπως φταίω εγώ τελικά;

[dazednymph-w]

03/07/2023

Άλλη μία στη λίστα.

Άλλη μία χωρίς ιδιαίτερη σημασία.

Προσωρινή λύση.

Η εσχάτη λύση.