#ελληνικα κείμενα

[extraordinaryambitious]

Δεν μου λέτε, όλοι εσείς που δεν ξέρετε τι θέλετε θα μάθετε ποτέ ή θα μας πρίζετε τα α****** για πολύ ακόμα ;;

[dazednymph-w]

09/07/2023

Μια αψυχολόγητη ψυχολογική αποσύνθεση.

Εγώ.

[moonsdemon]

Νομίζω τις περισσότερες μέρες απλά ευχόμαστε να περάσει όσο πιο ήπια και αθόρυβα γίνεται, σαν να μην θέλουμε άλλο να νιώσουμε το παραμικρό συναίσθημα, το παραμικρό τράνταγμα. Σαν να έχουμε βάλει ομαδικώς τα συναισθήματα μας στον πάγο και έχουμε γίνει μόνο δέκτες. Δεν εκπέμπουμε πλέον, μόνο δεχόμαστε παθητικά ότι έρχεται.

[kalokairistoxwrio]

Ένα συγγνώμη ήθελα.

3 συλλαβές.

Μια λέξη.

Να καταλάβω πως μετάνιωσες

και πως με αγαπάς ακόμα.

Μα μάλλον ονειροπολώ.

[ameantes]

Μου λείπεις.

Μου λείπει να χτυπάει το κουδούνι και να ξέρω ότι είσαι εσύ πίσω από την πόρτα. Μου λείπει να μπαίνεις σπίτι και πριν καλά καλά βγάλεις το μπουφάν να σε αγκαλιάζω. Μου λείπει να κρεμάω το μπουφάν σου και αμέσως να με κάνεις αγκαλιά. Μου λείπει να καθόμαστε στον καναπέ χωρίς να κάνουμε τίποτε. Απλά να είμαστε αγκαλιά. Εγώ και εσύ.

Μου λείπει να κάθομαι στον υπολογιστή μαζί σου για να βρούμε τί ταινία θα δούμε. Μου λείπει να παραγγέλνουμε φαγητό και να σου «φωνάζω» να προσέχεις μην λερωθεί ο καναπές μου. Να σου φέρνω πετσέτες και εσύ να δυσανασχετείς, αλλά να καταλαβαίνεις. Μου λείπει να σε περιποιούμαι. Μου λείπει ακόμα και να μαζεύω το σπίτι το επόμενο πρωί.

Μου λείπει να πρέπει να φύγεις το βράδυ και εγώ να εκνευρίζομαι, αλλά να καταλαβαίνω. Μου λείπει να μου δίνεις την παρηγοριά μου, «σοκολάτα, το καλύτερο υποκατάστατο!».

Μου λείπει να στρίβει το λεωφορείο και να περιμένω να σε δω στην στάση. Μου λείπει να φτάνουμε σχολή και να με περιμένεις να βγω από το λεωφορείο για να περπατήσουμε μαζί. Μου λείπει είσαι δίπλα μου στις διαλέξεις. Να σε αισθάνομαι δίπλα μου. Να με κάνεις αγκαλιά εκεί που δεν το περιμένω και να μου ψυθιρίζεις το αγαπημένο μου ρήμα και στην σωστή του μορφή. Μου λείπει να είμαστε ανταγωνιστικοί στα διαλείμματα, να είμαστε σε αντίπαλες ομάδες και να αγωνιζόμαστε ποιος θα κερδίσει. Μου λείπει να σου σπάω τα νεύρα και μου λείπει να κάνεις τα δικά μου κρόσια. Και μου λείπει εκείνη η αγκαλιά της συμφιλίωσης και το πείραγμα καθώς επιστρέφουμε στην τάξη για μάθημα.

Μου λείπει να βγαίνουμε και να είσαι δίπλα μου. Να μην υπάρχει άλλη θέση. Να κάνουμε πλάκες και χαζομάρες. Να είμαστε μόνοι μας αλλά και με τους φίλους μας. Μου λείπει να δημιουργούμε όλοι μαζί αναμνήσεις. Μου λείπει το τίτσου στην κρεπερί αλλά και το τίτσου στα σπίτια μας. Μου λείπουν τα γέλια και οι βλακείες.

Μου λείπει να φεύγουν όλοι και εσύ να μένεις σπίτι. Μου λείπει να σε κάνω αγκαλιά και να σε φιλάω. Μου λείπει να κοιμάμαι στην αγκαλιά σου. Στον καναπέ, στην γωνίτσα μας... Μου λείπει να ξυπνάω και να βλέπω το προσωπάκι σου. Μου λείπει να συμπεριφέρομαι σαν μικρό παιδάκι κοντά σου. Μου λείπει να βλέπουμε μαζί ταινίες και να τις σχολιάζουμε. Μου λείπει η παρέα μου στα παιδικά!

Μου λείπει το άρωμα σου.

Μου λείπει η αγκαλίτσα σου.

Μου λείπεις εσύ.

Μου λείπουμε εμείς.

[anadeviwnw]

τα ευνόητα

Με είχες ρωτήσει αν έχω ερωτευτεί τόσο πολύ που θα έφτανα σε σημείο να μην τρώω, να μην κοιμάμαι, να μη μπορώ να συγκεντρωθώ να κάνω τίποτα. “Αυτά που λέτε εσείς οι ρομαντικοί”. Κι εγώ σου είπα: “Όχι και να μη φάω. Όχι και να μην κοιμηθώ. Σε τέτοιο σημείο δεν έχω φτάσει, αλλά ναι, έχω ερωτευτεί δυνατά”. Δε θυμάμαι αυτολεξεί τα λεγόμενά μας η αλήθεια είναι. Αλλά αυτό π��υ θυμάμαι είναι πως σου είχα πει ψέματα. Γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ αυτό που δε νιώθεις εσύ για εμένα. Ενδιαφέρον χωρίς ανταπόκριση. Δύσβατο μονοπάτι για εμένα, ειδικά όταν μέσα μου ανθίζουν ελπίδες. Παρερμηνεύω λόγια, τα οποία στο μυαλό μου τριγυρνούν όλη τη μέρα και εξοστρακίζουν τη λογική, σαν ένα τοξικό παράσιτο σε μια ουτοπία. Πώς να υπάρχει λογική εξάλλου, κάθε φορά που χαμογελάω με ένα μήνυμά σου; Δε μπορώ να το κρύψω, με κυριεύει το αίσθημα.  Είχα απορήσει που την πρώτη φορά μιλούσαμε μέχρι τις 4:30 το ξημέρωμα. Και που τη δεύτερη φορά μιλούσαμε μέχρι τις 9:30 το πρωί. Και που τόσες φορές είδα τη νύχτα να γδύνεται μπρος στην ανατολή και να δίνεται ανήμπορη πλέον στο φως της μέρας. Και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πώς είναι δυνατόν κάθε σου λέξη να είναι τόσο σημαντική για εμένα. Και δεν είχα ακούσει καν το ηχόχρωμα της φωνής σου, τον τρόπο που προφέρεις τα σύμφωνα και τονίζεις τα φωνήεντα.

Σου άρεσε η φωνή μου. Δεν το περίμενα. Λάτρεψα τη δική σου. Κρίμα που μου έχεις στείλει λιγοστά φωνητικά. Κρίμα που δε μπορώ να ακούω τη φωνή σου από κοντά, όποτε σε έχω ανάγκη. 

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι εξαιτίας σου δε μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια.

Πως στον ύπνο μου σε βλέπω και εκεί, φοβισμένη μήπως η πραγματικότητα με τιμωρήσει με την παντοτινή απουσία σου.

Δε θέλω να εξαφανιστείς πριν σε γνωρίσω. Πριν δεις τον εαυτό σου για α��τό που είναι. Για ό,τι αξίζει να έχει.

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσα να φάω, επειδή αγχωνόμουν για την εντύπωση που θα σου έκανα την πρώτη φορά που με είδες. 

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι σε σκέφτομαι συνέχεια.

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι σε ερωτευόμουν αργά και βασανιστικά.

Είναι περίεργο να αποτυπώνεις αυτά που νιώθεις γραπτώς. Ίσως επειδή τα συναισθήματα κατοικούν σε ένα βλέμμα, σε ένα χαμόγελο, σε μια αγκαλιά. Προσπάθησα να τα κρύψω, όταν σε είδα, αλήθεια.

Δε νομίζω να το πέτυχα.

Χάθηκα στα μάτια σου και αγάπησα το χαμόγελό σου. Τις εκφράσεις του προσώπου σου, τον τρόπο που εξιστ��ρείς τις εμπειρίες σου, τις εξυπνάδες που πετάς, το πώς ζητάς “συγγνώμη”.

Τον τρόπο που με αγκάλιασες...

Νιώθω πως πρέπει να τα παρατήσω. Ξέρω, όμως, ότι αξίζεις κάθε προσπάθεια. Αξίζεις κάποιον να προσπαθήσει για εσένα, να σε αγαπήσει, να σε κάνει να αγαπήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. 

Είσαι άτομο της λογικής, το ξέρω. Προσπάθησε να την εγκαταλείψεις μια φορά. Θα προσπαθήσω να βγει σε καλό.

Αρκεί να το θες κι εσύ.

-Για το άτομο που φοβάμαι να του τα πω όλα αυτά.-

[why-is-everything-so-heavy]

Οι σκέψεις στο κεφάλι μου σωπάζουν όταν σε βλέπω.

  Όλα είναι τόσο ήσυχα όταν σε αγκαλιάζω.

Το χάος στο οποίο ζω παύει να υπάρχει εκείνα τα δευτερόλεπτα.

Τι γαλήνιο μέρος το μυαλό μου όταν είναι με το δικό σου.

  Ο πιο όμορφος ήχος που έχω ακούσει, η σιωπή σου.

[inspirationisinmyveins]

Το θέμα δεν είναι οι ρίγες. Το θέμα είναι ότι για ακόμη μια φορά κάνουμε ανθρώπους διάσημους χωρίς να υπάρχει λόγος και τους κάνουμε είδωλα, φταίμε δηλαδή όλοι μας σε όλο αυτό. Ένας άνθρωπος που έχει περάσει δύσκολα με bullying δεν κάνει bullying σε κάποιον άλλον, εκτός και αν είναι τρόπος άμυνας αυτός. Αλλά είναι ντροπή να κρίνεις τον οποιονδήποτε για το τι φοράει και αν πρέπει να το φοράει ανάλογα με τα κιλά του. Για ακόμη μια φορά είμαστε θύματα των social media και δείχνει ακόμη μια φορά πόσο επιφανειακοί είμαστε. Πέφτουμε από τα σύννεφα γιατί μαθαίνουμε κάτι τρομερό για κάποιον που τάχα θαυμάζαμε για τον τρόπο που χόρευε, για τον τρόπο που ντυνόταν και για άλλα χίλια δυο. Δεν είναι όλα τέλεια εδώ μέσα, το τι δείχνει ο καθένας είναι μέχρι εκεί που θέλει ο ίδιος να δείξει, αργά ή γρήγορα η δηθενιά θα φανεί σε όλους όσους παριστάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι. Όλα αυτό δεν έχουν τέλος, έχουν μόνο συνέχεια, και η συνέχεια εξαρτάται από το τι ανθρώπους βγάζουμε σαν κοινωνία. Κανείς μας δεν είναι άγιος βέβαια, ας φροντίσουμε όμως αυτά που κατηγορούμε σε άλλους να μην τα κάνουμε και εμείς οι ίδιοι.

[mesa-mou-vrexei]

ꜱᴛᴏᴘ ᴛʜᴇ ᴡᴏʀʟᴅ, 'ᴄᴀᴜꜱᴇ ɪ ᴡᴀɴɴᴀ, ɢᴇᴛ ᴏᴜᴛ ᴡɪᴛʜ ʏᴏᴜ

[visions-of-hlliana]

22.ΠΕΤΑΛΟΎΔΑ

Δροσερό το πάπλωμα καθώς ξυπνάω το πρωί.

Σκοτάδι ακόμη έξω η ησυχία νεκρική να ηχεί.

Σήμερα θέλω να πετάξω.

Ανατριχίλα του υφάσματος πάνω στο κορμί.

Με αγγίζει όπως με άγγιξες εσύ,

Σήμερα θέλω να ξεχάσω.

Κλείνω την πόρτα βιαστική, βήμα αταξικό πολύ.

Βαθιά στο δάσος ξεδιπλώνει εκείνη η φωνή.

Σήμερα μου λέει θα σε θαυμάσω.

Ανοίγω την πόρτα σου, σαν χριστουγεννιάτικο δώρο.

Η κορδέλα πέφτει κάτω.

Και εγώ σήμερα θέλω να σπαράξω.

Κάθεσαι μονάχος σου, σε πλησιάζω διστακτικά πολύ.

Μου λες πόσο χάρηκες που ήρθα γιατι..

" Σήμερα θα σε απολαύσω "

Γδύνω το αμαρτωλό μου το κορμί.

Στα πόδια σου κάθομαι, θέση πονηρή.

Σήμερα θα σε σκοτώσω.

Με μαχαίρι κοφτερό, καθρέφτισμα αιματηρό.

Αρχίζω το μέτρημα.

Και ένα και δύο και τρία.

Σήμερα θέλω πίσω την Α________.

Δροσερό το πάπλωμα καθώς ξυπνάω το πρωί.

Σκοτάδι έξω, η ησυχία νεκρική να ηχεί.

Σήμερα θέλω να πετάξω.

Ανατριχίλα τις λεπίδας πάνω στον λαιμό.

Με αγγίζει όπως σε άγγιξα κι εγώ.

Στο καθρέφτη αιματηρά φτερά μου φορώ.

Και μου χαμογελώ.

Και σήμερα θα πετάξω.

[kai-meta-efyge]

Να σου πω πως είναι αργά και θα έπρεπε να κοιμάμαι για να μη σηκωθώ βρίζοντας·

Να σου πω πως ακόμα έχω αυτό το πολύχρωμο φωτιστικό στο δωμάτιο·

Να σου πω πως ζω σε μια λούπα και με τρομάζει ότι κάθε μέρα είσαι ακόμα πιο μακριά·

Να σου πω πως πέρασες το δρόμο με το αμάξι ενώ περίμενα στο φανάρι και δεν με είδες·

Ή μπορεί και να με είδες, δεν ξέρω...

Λεπτομέρειες.

Να σου πω πως θυμάμαι που κοιμόμασταν μαζί και έκανα ανήσυχο ύπνο γιατί δεν ήθελα να περάσει το βράδυ·

Να σου πω πως αντηχεί το ροχαλητό σου στο κεφάλι μου,

ξέρεις πόσο μου την έσπαγε.

Μα τώρα πόσο αφόρητα ήσυχα είναι τα βράδια.

[dazednymph-w]

27/01/2024

Σήμερα ένας μπόγος συναισθημάτων στο λαιμό. Με πνιγεί.

[moonsdemon]

εύκολα λογίζεται κάνεις θαρραλέος όταν το κόστος που έχει να πληρώσει στην μοίρα είναι μικρό.

αυτοί που φτωχυναν από τούτο τον βαρύ φόρο όμως, αυτοί είναι πραγματικά ήρωες που πάρα τα ψυχούλα που έχουν για ψυχή, ζουν ακόμα.

[kalokairistoxwrio]

Δε χρειάζεται να πεις κάτι. Αρκεί η παρουσία σου.

Αρκεί να με κοιτάς με αυτό το βλέμμα σου το μελαγχολικό που τόσο αγαπώ

Αρκεί να με αγκαλιάζεις σφιχτά με τα δυνατά σου χέρια και να νιώθω ασφαλής.

Αρκεί να με φιλάς με αγάπη και να τα ξεχνάω όλα.

Αρκεί να με αγγίζεις και να παίρνω φωτιά ολόκληρη.

Δε χρειάζεται να πεις κάτι. Αρκεί η παρουσία σου.

[ameantes]

18.06.2018

Και ανθίσαν ξανά οι αμυγδαλιές

Και όλα όσα μου έλεγες είναι πια στιγμές

Για την γη, τον ουρανό και τα άστρα .

Δίπλα σου θα είμαι για πάντα

έλεγες κοιτώντας με στα μάτια.

Αλλά πια έφυγες και εγώ γεμάτη θλίψη

Την αμυγδαλιά αντικρίζω προσμένοντας εσένα να μου θυμίσει.

Αλλά κάνεις δεν είναι σαν εσένα.

Και αυτό δεν ξέρω πώς με κάνει να αισθανθώ

Χαρά που σε γνώρισα

ή

πόνο που δεν είσαι πια εδώ;

[omnis888]

Τα μαθηματικά της ευτυχίας.

Σήκωσε το κεφάλι σου

 και μέτρα

Τί λείπει?.

Χάσαμε πάνω κατω

μισή χρονία,

αν μετράω καλά.

Αλλά σπάσαμε το μέσα

και βγήκαμε ξανα

σε παραλίες,

πλατείες , μπαράκια , παγκάκια,

είδαμε τα φιλαράκια,

αγκαλιάσαμε και φιλήσαμε όσους μας έλειψαν ενα τσακ πιο πολύ,

και ξενυχτήσαμε μαζί σε εκείνη την χαζή παραλία ,

με εκείνη την χαζή φωτιά ,

που κανείς δεν ήξερε να ανάβει...

Και θα έρθουν και αλλα,

καίνουρια 

ή παλιά που τους αρέσει να γυρνάνε.

Κοίτα μωρό μου ανοίγουν τα θερινά σινεμά,

ανοίγουν πολλά,

και θα είμαστε εδω ξανά,

να τα ζήσουμε όλα,

αν μετράω καλα.

11 Σεπτέμβρη πάλι θα χρωστ��ω 7 μαθήματα 

και πάλι δεν θα πάω

γιατι έχει ένα καλο παρτάκι και θα ναι και η ετσι.

Ε και δεν το χάνω.

Τα χριστούγεννα είναι λίγο πιο μετά

δεν θυμάμαι αν στο πα,

αλλά θα πάω διακοπές.

Έχω πολλές επιλογές 

και όλα τα φιλαράκια θα ναι εδώ.

Αν μετράω καλά. 

Οπότε δεν γκρινιάζω και τόσο πια.

Γιατί όταν τα πάντα κλείσανε.

Όταν κλειδωθήκαμε απο φόβο

και όταν ο πανικός ήθελε να μας λυγίσει,

εγώ στάθηκα κάπου εκεί ανάμεσα 

και μέτρησα.

Και όταν άνοιξε η πόρτα ,

όλα όσα άξιζε να τα μετρήσω,

ήταν εκεί.

Οικογένεια εξ αίματος και μη.

Φίλοι απλοί ή απλοί γνωστοί.

Όλοι εκεί.

Αν μετράω καλά.

//

Μα μέτρησα και άλλα που δεν ήθελα.

Είδα τον στρατό στην Ιταλία , 

να αδειάζει γεμάτες κάσες μπροστά σε άδεια πρόσωπα.

Είδα να μιλάνε για ανωσία αγγέλης και συνωμοσίες. 

Μέτρησα κάπου στην Αμερική 

κάποιον που μάλλον δεν μέτρησε καλά 

και έχασε στην αφαίρεση

κατά πολύ.

Εμβόλια , φάρμακα , ασθενείς, ειδήσεις, αριθμοί, φόβος, ιατροί, νοσοκόμοι, μάσκες , γάντια, κρούσματα, καραντίνα , δουλειά.

Όλα αυτά μέσα σε τέσσερις εβδομάδες.

Και κάπως έτσι ξέχασα να μετρήσω.

Αλλά σήμερα θυμήθηκα.

343.000

Και τώρα μέτρησα καλά.

Οπότε αν βγήκες απο όλο αυτό,

αν επιβίωσες ψυχικά μέσα απο 

βιντεοκλήσεις,

 μαθήματα εξ αποστάσεως, 

ταινίες, 

σειρές,

βιβλία,

μουσική,

οικογένεια.

Τότε πάρε μια βαθιά ανάσα 

και μέτρα ότι είναι σημαντικό για εσένα.

Και να θυμάσαι πάντα ότι την πιο δύσκολη στιγμή,

στα μαθηματικά σου δεν χωρούσαν στεναχώριες, ζήλειες , ιντριγκες,φόβοι και σκαμπανεβάσματα.

Τα μαθηματικά σου μέτρησαν μέχρι το επόμενο χαμόγελο απο αυτόν που αγαπάς.

Οπότε για εσένα που είσαι εκει έξω και το διαβάζεις αυτό,

πάρε μια βαθιά ανάσα και σφίξε τα δόντια,

γιατί αν μετράω καλα,

τα καλύτερα θα έρθουν 

και εμείς θα τα υποδεχτούμε πιο δυνατοί.

Omnis.