#κειμενα

[ta-matia-su]

Οι μεγάλοι έρωτες είναι σιωπηλοί.

[visions-of-hlliana]

Μία απλή συνήθεια

Συνήθισα ξέρεις.

Όσο περνάει ο καιρός προσαρμόζομαι, αλήθεια σου λέω.

Έμαθα πως να βάζω πλυντήριο μόνο μου, έμαθα τον δρόμο για την αγαπημένη μου πλατεία.

Συνήθισα ξέρεις.

Ναι μαμά ένα ένα σιγά-σιγά τα μαθαίνω, αλήθεια σου λέω.

Όταν κάνω μπάνιο ξέρω ότι πρέπει να λυγίσω το χέρι μου γιατί το ταβάνι στο καινούργιο μου μπάνιο είναι πολύ χαμηλό ξέρεις, και έτσι πλέον δεν χτυπάω το χέρι μου όπως το πρώτο βράδυ.

Συνήθισα ξέρεις.

Πεινάω εδώ και βδομάδες.

Μα δεν μπορώ να με σταματήσω, και δεν θέλω.

Δεν μπορώ να με σηκώσω από το κρεβάτι, και έτσι μένω παρατημένο εκεί σαν πτώμα, το δέρμα μου κάτασπρο και το είναι μου αδυνατισμένο.

Ο μόνος λόγος που σηκώνομαι είναι για να βάλω φαι στην γατούλα μου ξέρεις.

Καίει το στόμα μου από τα τσιγάρα, έχω χάσει το μέτρημα.

Ναι είναι πολύ ωραίο να είσαι μόνος σου.

Έχετε όλοι δίκιο.

Είναι πολύ ωραίο να μην έχω κανέναν να με νοιάζεται.

Είναι μια απλή συνήθεια να θυμάμαι κάθε μέρα πως δεν υπάρχει κάποιος να με αγαπήσει.

Και πως δεν με αγαπάω καλά καλά εγώ.

Κάποιος να με ξυπνήσει και να μου πει να προσπαθήσω.

Κάποιος να μου αρπάξει το 10ο τσιγάρο από τα ��είλη μου και να μου πει να σταματήσω.

Κάποιος να με πάρει αγκαλιά καθώς πέφτω στην μπανιέρα και κάθομαι εκεί με το καυτό νερό να τρυπάει το δέρμα μου. Να με βγάλει έξω και να με τυλίξει με μια πετσέτα.

Είναι μια απλή συνήθεια να μην σταματάει το αίμα, και να μην βρίσκω έναν γαμημενο λόγο για να μην το κάνω να κυλήσει παραπάνω εδώ και τώρα.

Μια τηλεόραση που είναι πάντα κλειστή γιατί δεν αντέχω την βαβούρα και ένας νεροχύτης γεμάτος πιάτα άπλυτα.

Νόμιζα ήμουν εδώ μερικές μέρες μονάχα μα ο πατέρας μου μου είπε ότι έχουν περάσει 3 μήνες.

Είναι μια απλή συνήθεια του λέω.

Να μην καταλαβαίνω τι γίνεται τριγύρω μου.

Να σαπίζω.

Και να μην με νοιάζει.

Καθώς οι τριγύρω μου να θεωρούν δεδομένα τα άτομα που τους αγαπάνε.

Είναι μια απλή συνήθεια να πιάνω τα μαχαίρια και να τα σφίγγω στα χέρια μου.

Και να προσπαθώ να με ηρεμήσω μόνο μου.

Γιατί κανέναν δεν έχω.

Και εγώ το διάλεξα.

Τι μέρα είναι σήμερα είπαμε; Ποια χρονιά;

Μια απλή συνήθεια λέω είναι.

Το να μην θέλω να ζω πια.

[vasiliadisgiorgos]

Επίσκεψη στο Λαογραφικό Μουσείο Περαχώρας.

 Όταν ένας άνθρωπος έχει ενα όραμα, πίστη και πάθος για να το πραγματοποιήσει και κυρίως όταν αυτό το όραμα δεν αφορά προσωπικό θέμα αλλά τοπικό, συλλογικό, τότε όλα είναι δυνατά!! Το Λαογραφικό Μουσείο Περαχώρας γίνεται γεγονός. Το όραμα για τη δημιουργία και λειτουργία του ήταν πολύ παλιό. Η ιδέα, η έμπνευση, η επιθυμία για το Λαογραφικό Μουσείο Περαχώρας έγιναν πράξεις από την Μαρίκα Γεωργίου…

[dazednymph-w]

22/04/2023

Από τις χρήσιμες ικανότητες που έχω αναπτύξει:

να κρύβω όσα νιώθω, να κρύβω το χάος, να κρύβω τις σκέψεις, να κρύβω τις κρίσεις, να κρύβω τον πόνο, να κρύβω το κλάμα, να κρύβω σημάδια, να κρύβω εμένα

[am-a-deadpoet]

Η τελευταία φορά.

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις κάποιον.

Ίσως να είναι αύριο, ίσως να ήταν χθες, μπορεί και σήμερα.

Γίνονται τόσα πολλά τριγύρω μας που δεν μας αφήνουν να ζούμε πραγματικά, οι στιγμές περνάνε και δεν τους δίνουμε την ανάλογη προσοχή.

Έτσι ξαφνικά μια από αυτές είναι και η τελευταία που είδες εκείνο το άτομο.

Και εσύ «δεν ήσουν» εκεί.

Σε παρακαλώ, μην ξεχνάς να ζεις.

[giasemi]

Καλοκαίρι, αγκαλιά με κάτι παραμερισμένα μαγιό

[innainnaki]

Κάποια κορμιά γεννιούνται για να δέσουνε, ίσως τα δικά μας περισσότερο από άλλα. Κάθε άγγιγμα σου μια ανάμνηση που δεν θα φύγει ποτέ από πάνω μου. Το σώμα δεν θα πάψει να αποκωδικοποιεί όσα με βιά του πρόσφερες. Γιατί ήτανε ξεκάθαρη βία μεταμορφωμένη με την αγκαλιά της ‘’αγάπης’’ που ήθελες και καλά να προσφέρεις. Στο τέλος παρέμεινε απλά σαν μια βαθιά τρύπα απελπισίας. Γιατί τίποτα δεν σε θύμιζε και δεν θα έπρεπε να σε θυμίζει. Όσο και αν το σκοτάδι του μυαλού μου ψάχνει την μοναχικότητα της ασφάλειας. Εσύ κατάφερες να γκρεμίσεις το πιο ασφαλές μου μέρος και τώρα εκτεθειμένη μαθαίνω να ξανά κολυμπώ σε ένα ωκεανό χωρίς καμιά στεριά τριγύρω. Τόσο βάθος και τόσο σκοτάδι αλλά ακόμη οι ηλιαχτίδες φαίνονται προς τα επάνω.-Ίννα

[setralini]

Είπες θα μιλήσουμε αύριο και το αύριο δεν ήρθε τελικά

[orgismenh]

Ξέρετε τι τέρας είναι το μυαλό; Το μυαλό μπορεί να δημιουργήσει... Το μυαλό είναι ένας θεός ο οποίος δημιουργεί τον κόσμο από την αρχή, έναν άλλον κόσμο. Αναπληρώνει, αντικαθιστά, είναι... είναι φοβερό το τι κάνει ένα μυαλό... Και πως παλεύει και τις στερήσεις, και πως διορθώνει σαν τον μεγαλύτερο αισθητικό τις ασχήμιες, και πως τις παρακάμπτει, είναι απίστευτο. Και πως κρατάει αυτά τα αφηνιασμένα και σπασμένα ηνία της ελπίδας, γιατί ενώ η λογική λέει ότι δεν υπάρχει ελπίδα βρε αδερφέ... Ναι, αλλά ελπίζεις! Είναι τρελό, μα ελπίζεις. Υπάρχει ελπίδα;

- Κική Δημουλά

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023, 23:19

Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν έδωσα το πρώτο μου φιλί. Το πρώτο μας φιλί, η πρώτη φορά που σε είδα από κοντά, που σε άγγιξα, σε αγκάλιασα, σε μύρισα, σε ένιωσα, κοίταξα τα μάτια σου και κατάλαβα το γιατί σε θέλω τόσο, ένιωσα αυτή την έλξη και από κοντά, η πρώτη φορά που κοιμήθηκα στην αγκαλιά σου.

Πριν ένα χρόνο σε παρακαλούσα εσύ να είσαι ο πρώτος μου, θυμάσαι; Ήθελα τόσο πολύ να μοιραστώ αυτές τις εμπειρίες, αυτές τις στιγμές, μαζί σου. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όχι μόνο είσαι αυτός που έχω ερωτευτεί και αγαπώ αλλά είσαι και η πρώτη μου σχέση, η πρώτη μου αγάπη. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως αυτό σε κάνει ακόμα πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου. Ποτέ δεν θα μπορέσω να σου κρατήσω κακία, ό,τι κι αν γίνει, μετά από τόσες όμορφες αναμνήσεις που μου έχεις χαρίσει. Το συναίσθημα της "πρώτης φοράς" είναι κάτι μοναδικό. Αν και καμιά φορά νιώθω σαν να είναι ξανά η πρώτη, ποτέ δεν θα νιώσω το ίδιο συναίσθημα όπως όταν με φίλησες για πρώτη φορά. Μακάρι να μπορούσα να ζήσω εκείνη τη στιγμή ξανά και ξανά, για πάντα.

Ακόμα μου φαίνεται σαν όνειρο όλο αυτό, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Πως από απλά μηνύματα πήγαμε στο φλερτ, στο "θέλω να σε δω", στο "πότε θα βρεθούμε ξανά;", στο "σε αγαπάω", στο να είσαι δικός μου και εγώ δική σου.

Έχουμε περάσει πολλά, το ξέρω, και ίσως να μην μας αξίζει να είμαστε ακόμα εδώ και να προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό αυτό που έχουμε μετά από τόσες αποτυχίες... αλλά σίγουρα αξίζει να παλέψω, εγώ, για εμάς, δεν μετανιώνω που σε γνώρισα και που κάτι σε τράβηξε σε μένα. Και που προσπάθησα και κατάφερα όλο αυτό που ήταν μόνο σκέψεις και όνειρα να γίνει πραγματικότητα.

Σε αγαπάω πολύ. Πάντοτε δική σου.

[foteini-i]

Μέρες που νιώθω τόσο δυστυχισμένη…

-01:32-

•15.03.2023•

[skepsh-rypansh]

Και αφού δεν μπορώ να σου διαβάζω ποιήματα όλη μέρα•

Και αφού δεν μπορώ να σου κρατώ το χέρι και να σε χαζεύω, κάνω μισή ζωή.

Απ' αυτό το άθλιο είδος της ζωής που νόημα δεν έχει, που μοιάζει με επιβίωση.

Και σκέφτομαι τα μάτια σου, τα χείλη σου, τα χέρια σου -τα μάτια σου, την ρυτίδα πάνω από την μύτη σου -τα μάτια σου.

Τα μάτια σου.

Και τι δεν θα 'δινα για να κοιτάξω μέσα τους έστω για μια στιγμή.

Και θυμάμαι όταν μου είπες πως σου 'ναι δύσκολη η οπτική επαφή... κι εγώ απάντησα "καταλαβαίνω".

Κι όμως.

Τώρα το μόνο που βλέπω κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, είναι τα δικά σου.

Και θα έδινα κάθε δευτερόλεπτο της -μισής- μου -πλέον- ζωής, για να μπορέσω να δω τα μάτια σου χωρίς να χρειαστεί να κλείσω τα δικά μου.

Κι αφού δεν μπορώ να τα κοιτάξω•

Κι αφού δεν μπορώ να σου διαβάζω ποιήματα όλη μέρα, σου έγραψα κάτι παρόμοιο, που ίσως κάποτε διαβάσεις.

Και η μόνη σκέψη που μου τρώει το μυαλό καθώς το γραφώ, είναι πόσο τυχερό θα 'ναι το κείμενο αυτό αν κάποια μέρα φτάσει σε 'σένα, γιατί θα αντικρίσει τα μάτια σου.

Και κάπως έτσι κατάλαβα γιατί οι καταιγίδες παίρνουν ονόματα ανθρώπων.

Υ.Γ. Κάτι δικό μου.

[visions-of-hlliana]

ΆΛΛΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ

Γιατί είμαι απότομη;

Αυτό έρχεσαι και με ρωτάς;

Είναι λίγο αργά και για τους δύο μας δεν νομίζεις;

Εσύ άραγε νομίζεις πως είμαι ακό��η εκείνο το κορίτσι;

Με τις πορτοκάλι μπούκλες και ένα πρόσωπο κατακόκκινο.

Το κορίτσι εκείνο έχει πεθάνει τώρα πια και το ξέρεις καλύτερα από όλους.

Και την σκότωσα με τα ίδια μου τα χέρια.

Μην μου μιλάς για εκείνη.

Σου είπα έχει πεθάνει.

Πέθανε την ημέρα που ανακάλυψε τι πάει να πει η πείνα και η λεπίδα.

Μετράει τις θερμίδες με χαρά όπως άλλοι μετράνε τις μέρες πριν τα Χριστούγεννα.

Και τα χείλη της επιζητούν με πιο πολύ πάθος την γόπα ενός τσιγάρου παρά το φιλί ενός εραστή.

Πέθανε όταν πέθανε και εκείνος.

Πέθανε την μέρα που χόρεψε το τελευταίο της τανγκό.

Και διαγράφτηκε από την μνήμη της κάθε βήμα, κάθε χορογραφία.

Σταμάτα να με ψάχνεις.

Σταμάτα να την ψάχνεις.

Θα χαθείς και συ στο τ��λος ψάχνοντας με.

[vasiliadisgiorgos]

ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΕΝΑ

[dazednymph-w]

04/01/2023

Τελικά φταίνε οι καταστάσεις ή οι άνθρωποι που σε κάνουν να αμφισβητείς τον εαυτό σου;

Τ��ν αξία σου;

Φταις εσύ;

Είσαι ή δεν είσαι τελικά αρκετός/ή;

Είσαι υπό προϋποθέσεις;

Και αν ναι, ποιες είναι αυτές;

Γιατί άλλοι επιλέγουν για σένα;

Σήμερα είσαι αρκετός/ή για εμένα.

Αυτή τη βδομάδα θέλω να ξέρω αν είσαι καλά.

Αυτό το μήνα θέλω να σε βλέπω.

Αυτό το χρόνο σ’αγαπάω.

Τον επόμενο; Δε θα στο υποσχεθώ.

Σε έναν μήνα; Η προσοχή μου θα είναι αλλού.

Την επόμενη βδομάδα; Είμαι απασχολημένος/η.

Αύριο; Σε ξέρω;

[am-a-deadpoet]

Σε ποια όνειρα να αναφέρεται αυτό το τραγούδι;

Ίσως για αυτά τα παιδικά και αθώα όνειρα, τα θέλω να γίνω αστροναύτης, θέλω να γίνω διάσημος αθλητής, θέλω να γίνω σαν τον μπαμπά μου ή σαν τη μαμά μου.

Όνειρα όμορφα, αλλά χαμένα… Χαμένα μέσα στην κυνική πραγματικότητα που ζούμε, για κάθε ένα από αυτά υπάρχει και ένα βαλς των χαμένων ονείρων.

Ναι, ίσως τα όνειρα να αλλάζουν όσο μεγαλώνεις, αλλά εγώ θα θυμάμαι πάντα αυτά που είχα σαν παιδί.

Εγώ ήθελα να γίνω αστροναύτης.

Εσύ;