#κειμενα

[ta-matia-su]

Οι μεγάλοι έρωτες είναι σιωπηλοί.

[visions-of-hlliana]

Μία απλή συνήθεια

Συνήθισα ξέρεις.

Όσο περνάει ο καιρός προσαρμόζομαι, αλήθεια σου λέω.

Έμαθα πως να βάζω πλυντήριο μόνο μου, έμαθα τον δρόμο για την αγαπημένη μου πλατεία.

Συνήθισα ξέρεις.

Ναι μαμά ένα ένα σιγά-σιγά τα μαθαίνω, αλήθεια σου λέω.

Όταν κάνω μπάνιο ξέρω ότι πρέπει να λυγίσω το χέρι μου γιατί το ταβάνι στο καινούργιο μου μπάνιο είναι πολύ χαμηλό ξέρεις, και έτσι πλέον δεν χτυπάω το χέρι μου όπως το πρώτο βράδυ.

Συνήθισα ξέρεις.

Πεινάω εδώ και βδομάδες.

Μα δεν μπορώ να με σταματήσω, και δεν θέλω.

Δεν μπορώ να με σηκώσω από το κρεβάτι, και έτσι μένω παρατημένο εκεί σαν πτώμα, το δέρμα μου κάτασπρο και το είναι μου αδυνατισμένο.

Ο μόνος λόγος που σηκώνομαι είναι για να βάλω φαι στην γατούλα μου ξέρεις.

Καίει το στόμα μου από τα τσιγάρα, έχω χάσει το μέτρημα.

Ναι είναι πολύ ωραίο να είσαι μόνος σου.

Έχετε όλοι δίκιο.

Είναι πολύ ωραίο να μην έχω κανέναν να με νοιάζεται.

Είναι μια απλή συνήθεια να θυμάμαι κάθε μέρα πως δεν υπάρχει κάποιος να με αγαπήσει.

Και πως δεν με αγαπάω καλά καλά εγώ.

Κάποιος να με ξυπνήσει και να μου πει να προσπαθήσω.

Κάποιος να μου αρπάξει το 10ο τσιγάρο από τα χείλη μου και να μου πει να σταματήσω.

Κάποιος να με πάρει αγκαλιά καθώς π��φτω στην μπανιέρα και κάθομαι εκεί με το καυτό νερό να τρυπάει το δέρμα μου. Να με βγάλει έξω και να με τυλίξει με μια πετσέτα.

Είναι μια απλή συνήθεια να μην σταματάει το αίμα, και να μην βρίσκω έναν γαμημενο λόγο για να μην το κάνω να κυλήσει παραπάνω εδώ και τώρα.

Μια τηλεόραση που είναι πάντα κλειστή γιατί δεν αντέχω την βαβούρα και ένας νεροχύτης γεμάτος πιάτα άπλυτα.

Νόμιζα ήμουν εδώ μερικές μέρες μονάχα μα ο πατέρας μου μου είπε ότι έχουν περάσει 3 μήνες.

Είναι μια απλή συνήθεια του λέω.

Να μην καταλαβαίνω τι γίνεται τριγύρω μου.

Να σαπίζω.

Και να μην με νοιάζει.

Καθώς οι τριγύρω μου να θεωρούν δεδομένα τα άτομα που τους αγαπάνε.

Είναι μια απλή συνήθεια να πιάνω τα μαχαίρια και να τα σφίγγω στα χέρια μου.

Και να προσπαθώ να με ηρεμήσω μόνο μου.

Γιατί κανέναν δεν έχω.

Και εγώ το διάλεξα.

Τι μέρα είναι σήμερα είπαμε; Ποια χρονιά;

Μια απλή συνήθεια λέω είναι.

Το να μην θέλω να ζω πια.

[vasiliadisgiorgos]

Επίσκεψη στο Λαογραφικό Μουσείο Περαχώρας.

 Όταν ένας άνθρωπος έχει ενα όραμα, πίστη και πάθος για να το πραγματοποιήσει και κυρίως όταν αυτό το όραμα δεν αφορά προσωπικό θέμα αλλά τοπικό, συλλογικό, τότε όλα είναι δυνατά!! Το Λαογραφικό Μουσείο Περαχώρας γίνεται γεγονός. Το όραμα για τη δημιουργία και λειτουργία του ήταν πολύ παλιό. Η ιδέα, η έμπνευση, η επιθυμία για το Λαογραφικό Μουσείο Περαχώρας έγιναν πράξεις από την Μαρίκα Γεωργίου…

[dazednymph-w]

22/04/2023

Από τις χρήσιμες ικανότητες που έχω αναπτύξει:

να κρύβω όσα νιώθω, να κρύβω το χάος, να κρύβω τις σκέψεις, να κρύβω τις κρίσεις, να κρύβω τον πόνο, να κρύβω το κλάμα, να κρύβω σημάδια, να κρύβω εμένα

[am-a-deadpoet]

Η τελευταία φορά.

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις κάποιον.

Ίσως να είναι αύριο, ίσως να ήταν χθες, μπορεί και σήμερα.

Γίνονται τόσα πολλά τριγύρω μας που δεν μας αφήνουν να ζούμε πραγματικά, οι στιγμές περνάνε και δεν τους δίνουμε την ανάλογη προσοχή.

Έτσι ξαφνικά μια απ�� αυτές είναι και η τελευταία που είδες εκείνο το άτομο.

Και εσύ «δεν ήσουν» εκεί.

Σε παρακαλώ, μην ξεχνάς να ζεις.

[giasemi]

Καλοκαίρι, αγκαλιά με κάτι παραμερισμένα μαγιό

[setralini]

Είπες θα μιλήσουμε αύριο και το αύριο δεν ήρθε τελικά

[orgismenh]

Ξέρετε τι τέρας είναι το μυαλό; Το μυαλό μπορεί να δημιουργήσει... Το μυαλό είναι ένας θεός ο οποίος δημιουργεί τον κόσμο από την αρχή, έναν άλλον κόσμο. Αναπληρώνει, αντικαθιστά, είναι... είναι φοβερό το τι κάνει ένα μυαλό... Και πως παλεύει και τις στερήσεις, και πως διορθώνει σαν τον μεγαλύτερο αισθητικό τις ασχήμιες, και πως τις παρακάμπτει, είναι απίστευτο. Και πως κρατάει αυτά τα αφηνιασμένα και σπασμένα ηνία της ελπίδας, γιατί εν�� η λογική λέει ότι δεν υπάρχει ελπίδα βρε αδερφέ... Ναι, αλλά ελπίζεις! Είναι τρελό, μα ελπίζεις. Υπάρχει ελπίδα;

- Κική Δημουλά

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023, 23:19

Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν έδωσα το πρώτο μου φιλί. Το πρώτο μας φιλί, η πρώτη φορά που σε είδα από κοντά, που σε άγγιξα, σε αγκάλιασα, σε μύρισα, σε ένιωσα, κοίταξα τα μάτια σου και κατάλαβα το γιατί σε θέλω τόσο, ένιωσα αυτή την έλξη και από κοντά, η πρώτη φορά που κοιμήθηκα στην αγκαλιά σου.

Πριν ένα χρόνο σε παρακαλούσα εσύ να είσαι ο πρώτος μου, θυμάσαι; Ήθελα τόσο πολύ να μοιραστώ αυτές τις εμπειρίες, αυτές τις στιγμές, μαζί σου. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όχι μόνο είσαι αυτός που έχω ερωτευτεί και αγαπώ αλλά είσαι και η πρώτη μου σχέση, η πρώτη μου αγάπη. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως αυτό σε κάνει ακόμα πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου. Ποτέ δεν θα μπορέσω να σου κρατήσω κακία, ό,τι κι αν γίνει, μετά από τόσες όμορφες αναμνήσεις που μου έχεις χαρίσει. Το συναίσθημα της "πρώτης φοράς" είναι κάτι μοναδικό. Αν και καμιά φορά νιώθω σαν να είναι ξανά η πρώτη, ποτέ δεν θα νιώσω το ίδιο συναίσθημα όπως όταν με φίλησες για πρώτη φορά. Μακάρι να μπορούσα να ζήσω εκείνη τη στιγμή ξανά και ξανά, για πάντα.

Ακόμα μου φαίνεται σαν όνειρο όλο αυτό, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Πως από απλά μηνύματα πήγαμε στο φλερτ, στο "θέλω να σε δω", στο "πότε θα βρεθούμε ξανά;", στο "σε αγαπάω", στο να είσαι δικός μου και εγώ δική σου.

Έχουμε περάσει πολλά, το ξέρω, και ίσως να μην μας αξίζει να είμαστε ακόμα εδώ και να προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό αυτό που έχουμε μετά από τόσες αποτυχίες... αλλά σίγουρα αξίζει να παλέψω, εγώ, για εμάς, δεν μετανιώνω που σε γνώρισα και που κάτι σε τράβηξε σε μένα. Και που προσπάθησα και κατάφερα όλο αυτό που ήταν μόνο σκέψεις και όνειρα να γίνει πραγματικότητα.

Σε αγαπάω πολύ. Πάντοτε δική σου.

[foteini-i]

Μέρες που νιώθω τόσο δυστυχισμένη…

-01:32-

•15.03.2023•

[skepsh-rypansh]

Και αφού δεν μπορώ να σου διαβάζω ποιήματα όλη μέρα•

Και αφού δεν μπορώ να σου κρατώ το χέρι και να σε χαζεύω, κάνω μισή ζωή.

Απ' αυτό το άθλιο είδος της ζωής που νόημα δεν έχει, που μοιάζει με επιβίωση.

Και σκέφτομαι τα μάτια σου, τα χείλη σου, τα χέρια σου -τα μάτια σου, την ρυτίδα πάνω από την μύτη σου -τα μάτια σου.

Τα μάτια σου.

Και τι δεν θα 'δινα για να κοιτάξω μέσα τους έστω για μια στιγμή.

Και θυμάμαι όταν μου είπες πως σου 'ναι δύσκολη η οπτική επαφή... κι εγώ απάντησα "καταλαβαίνω".

Κι όμως.

Τώρα το μόνο που βλέπω κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, είναι τα δικά σου.

Και θα έδινα κάθε δευτερόλεπτο της -μισής- μου -πλέον- ζωής, για να μπορέσω να δω τα μάτια σου χωρίς να χρειαστεί να κλείσω τα δικά μου.

Κι αφού δεν μπορώ να τα κοιτάξω•

Κι αφού δεν μπορώ να σου διαβάζω ποιήματα όλη μέρα, σου έγραψα κάτι παρόμοιο, που ίσως κάποτε διαβάσεις.

Και η μόνη σκέψη που μου τρώει το μυαλό καθώς το γραφώ, είναι πόσο τυχερό θα 'ναι το κείμενο αυτό αν κάποια μέρα φτάσει σε '��ένα, γιατί θα αντικρίσει τα μάτια σου.

Και κάπως έτσι κατάλαβα γιατί οι καταιγίδες παίρνουν ονόματα ανθρώπων.

Υ.Γ. Κάτι δικό μου.

[visions-of-hlliana]

ΆΛΛΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ

Γιατί είμαι απότομη;

Αυτό έρχεσαι και με ρωτάς;

Είναι λίγο αργά και για τους δύο μας δεν νομίζεις;

Εσύ άραγε νομίζεις πως είμαι ακόμη εκείνο το κορίτσι;

Με τις πορτοκάλι μπούκλες και ένα πρόσωπο κατακόκκινο.

Το κορίτσι εκείνο έχει πεθάνει τώρα πια και το ξέρεις καλύτερα από όλους.

Και την σκότωσα με τα ίδια μου τα χέρια.

Μην μου μιλάς για εκείνη.

Σου είπα έχει πεθάνει.

Πέθανε την ημέρα που ανακάλυψε τι πάει να πει η πείνα και η λεπίδα.

Μετράει τις θερμίδες με χαρά όπως άλλοι μετράνε τις μέρες πριν τα Χριστούγεννα.

Και τα χείλη της επιζητούν με πιο πολύ πάθος την γόπα ενός τσιγάρου παρά το φιλί ενός εραστή.

Πέθανε όταν πέθανε και εκείνος.

Πέθανε την μέρα που χόρεψε το τελευταίο της τανγκό.

Και διαγράφτηκε από την μνήμη της κάθε βήμα, κάθε χορογραφία.

Σταμάτα να με ψάχνεις.

Σταμάτα να την ψάχνεις.

Θα χαθείς και συ στο τέλος ψάχνοντας με.

[vasiliadisgiorgos]

ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΕΝΑ

[xrwma]

το σπίτι μου είναι σ-το νησί.

τα παγκάκια της πλατείας μένουν να μας περιμένουν.

μόνο για να επιστρέψουν οι ενήλικοι εαυτοί μας και να τα μουτζουρώσουν με μαύρους μαρκαδόρους,

για να είμαστε σίγουρες πως κάτι εξακολουθεί να μας θυμίζει.

μέσα στην ίδια αυτή ύπνωση θα με σύρω μέσα στην πολυκατοικία που έχει αποθηκεύσει αρκετή από την ενέργεια μου.

θα ανέβω στον 2ο όροφο,

και σχεδόν θα ανοίξω την πόρτα με τα κλειδιά μου.

τα κλειδιά θα πέσουν,

θα κάνω να τα μαζέψω,

και το βλέμμα μου θα πέσει στο όνομα του κουδουνιού,

μόνο για να μου θυμίσει πως δε μένω πια εδώ.

θα ανέβω στην ταράτσα μόνο για να σε δω παιδί,

κι εγώ να είμαι πατέρας.

να σου κάνω νόημα να με κοιτάξεις,

γιατί δεν μπορώ να σου φωνάξω,

γιατί δε μένω πια εδώ,

γιατί μοναδικό μας αποτύπωμα αυτή εδώ η γάστρα

που μετατράπηκε σε γλάστρα

και μας θυμίζει πως μπορούμε να ανθίσουμε μέσα από τα πιο μαύρα κάρβουνα.

γιατί πλέον τα κάρβουνα δεν καίνε,

έχουν σχεδόν γίνει στάχτες

κι εμείς πράσινα φυτά

που βρήκαν χώρο να ανθίσουν.

θα μιλάμε ακατάπαυστα όλες τις ώρες που βρισκόμαστε εκεί,

για να αναπληρώσουμε τις σιωπές που μοιραζόμασταν

όσο ήμασταν κομμάτι του.

Χριστιάνα

Αθήνα, 22/5/23

[am-a-deadpoet]

Σε ποια όνειρα να αναφέρεται αυτό το τραγούδι;

Ίσως για αυτά τα παιδικά και αθώα όνειρα, τα θέλω να γίνω αστροναύτης, θέλω να γίνω διάσημος αθλητής, θέλω να γίνω σαν τον μπαμπά μου ή σαν τη μαμά μου.

Όνειρα όμορφα, αλλά χαμένα… Χαμένα μέσα στην κυνική πραγματικότητα που ζούμε, για κάθε ένα από αυτά υπάρχει και ένα βαλς των χαμένων ονείρων.

Ναι, ίσως τα όνειρα να αλλάζουν όσο μεγαλώνεις, αλλά εγώ θα θυμάμαι πάντα αυτά που είχα σαν παιδί.

Εγώ ήθελα να γίνω αστροναύτης.

Εσύ;

[dazednymph-w]

03/07/2023

Άλλη μία στη λίστα.

Άλλη μία χωρίς ιδιαίτερη σημασία.

Προσωρινή λύση.

Η εσχάτη λύση.