xrwma

[xrwma]

το σπίτι μου είναι σ-το νησί.

τα παγκάκια της πλατείας μένουν να μας περιμένουν.

μόνο για να επιστρέψουν οι ενήλικοι εαυτοί μας και να τα μουτζουρώσουν με μαύρους μαρκαδόρους,

για να είμαστε σίγουρες πως κάτι εξακολου��εί να μας θυμίζει.

μέσα στην ίδια αυτή ύπνωση θα με σύρω μέσα στην πολυκατοικία που έχει αποθηκεύσει αρκετή από την ενέργεια μου.

θα ανέβω στον 2ο όροφο,

και σχεδόν θα ανοίξω την πόρτα με τα κλειδιά μου.

τα κλειδιά θα πέσουν,

θα κάνω να τα μαζέψω,

και το βλέμμα μου θα πέσει στο όνομα του κουδουνιού,

μόνο για να μου θυμίσει πως δε μένω πια εδώ.

θα ανέβω στην ταράτσα μόνο για να σε δω παιδί,

κι εγώ να είμαι πατέρας.

να σου κάνω νόημα να με κοιτάξεις,

γιατί δεν μπορώ να σου φωνάξω,

γιατί δε μένω πια εδώ,

γιατί μοναδικό μας αποτύπωμα αυτή εδώ η γάστρα

που μετατράπηκε σε γλάστρα

και μας θυμίζει πως μπορούμε να ανθίσουμε μέσα από τα πιο μαύρα κάρβουνα.

γιατί πλέον τα κάρβουνα δεν καίνε,

έχουν σχεδόν γίνει στάχτες

κι εμείς πράσινα φυτά

που βρήκαν χώρο να ανθίσουν.

θα μιλάμε ακατάπαυστα όλες τις ώρες που βρισκόμαστε εκεί,

για να αναπληρώσουμε τις σιωπές που μοιραζόμασταν

όσο ήμασταν κομμάτι του.

Χριστιάνα

Αθήνα, 22/5/23