#αν η ζωή μου ήταν ταινία

[orgismenh]

Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου

δεμένη μ' αλυσίδα στα κλειδιά του

με τ' όνομα, τ' αμάξι και τα σπίτια του

και μ' όλα τα μεγάλα όνειρα του.

Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα

σαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα

που έβγαζε και άφηνε στην άκρια

καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα.

Τι με ρωτάς;

Τι να σου λέω;

Εδώ τα βλέπεις...

Θες με κρατάς,

κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις...

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω

μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο.

Μεγάλωνα γι' αυτούς περιμένανε,

και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη

και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε

τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη.

Κι όσο τη γη αυτή γυρίζω με ένα σώμα,

δεν έχω κλείσει τις παρτίδες μου ακόμα.

Κι όσο στο στήθος η καρδιά σου θα χτυπάει,

θα σε κρατάει αυτή η ζωή,

κι ας μην σου πάει.

[lu-in-the-sky-w-diamonds]

self-love και σχέση: όταν μισείς τον εαυτό σου ενώ κάποιος σ' αγαπάει

"Δεν γίνεται να σε αγαπήσει κάποιος αν δεν αγαπάς πρώτα εσύ τον εαυτό σου", ήταν μία από τις φράσεις που άκουγα πάντοτε όταν η συζήτηση αφορούσε τις σχέσεις. Όσο περισσότερο μεγάλωνα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχει κάποιου είδους δόγμα όπου η αγάπη προς τον εαυτόν είναι κανόνας, όλα με αυτό ξεκινούν και τα πάντα μπορούν να είναι δυνατά "αν αγαπάς τον εαυτό σου".

Εγώ, ένα μελαγχολικό παιδί από πάντα, έβρισκα μια αγκαλιά στα καταθλιπτικά τραγούδια των Nirvana και την απέραντη νοσταλγία της Lana Del Rey. Δεν ήθελα να ακούσω για αγάπη ή για αποδοχή, ήθελα να ακούσω για δάκρυα, να ακούσω για πόνο και να βυθιστώ σε αυτά χωρίς να μου υπενθυμίσει κανείς ότι "πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου". Η δυσκολία μου να με αγκαλιάσω και να με αγαπήσω όσο πρέπει προφανώς και απορρέει από πολλά προβλήματα, αλλά όσο μεγαλώνω έμαθα να βλέπω τα καλύτερα μου χαρακτηριστικά και σιγά-σιγά να με αγαπώ, χωρίς βέβαια ποτέ να φτάνω στον τελειωτικό στόχο.

Και κάποια στιγμή, κάποιος με ερωτεύτηκε. Με ερωτεύτηκε πραγματικά, ερωτεύτηκε οτιδήποτε εγώ μισούσα πάνω μου, αγκάλιασε ότι εγώ προσπαθούσα να εξολωθρεύσω και μου υπενθυμίζει κάθε μέρα πόσο σημαντική είμαι γι' αυτόν. Αν ήμασταν σε κάποια χολυγουντιανή ταινία εδώ θα ερχόταν το τέλος και το ενθαρρυντικό μήνυμα πως "και μετά, η μελαγχολική ηρωίδα αγάπησε τον εαυτό της". Αλλά η ζωή δεν είναι ταινία. Η μελαγχολική ηρωίδα, εγώ, κοντράρομαι συνέχεια στην αντίθεση όσων εκείνος νιώθει για μένα και όσων εγώ νιώθω για μένα και πληγώνομαι όλο και περισσότερο όταν βλέπω τον πόνο που νιώθει κάθε φορά που εκφράζω κάτι άσχημο για μένα.

Μέσα από αυτήν την κατάσταση απομυθοποιήθηκε η φιλοσοφία του self-love και πως αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου δεν αξίζεις αγάπη. Όχι, όλοι αξίζουν αγάπη, αρκεί να μην προσλαμβάνουν κάποιον να κάνει αυτήν την δουλειά γι' αυτούς. Δεν είναι κανενός δουλειά να σε βάλει κάτω και να σου μάθει τον εαυτό σου και πώς να τον αγαπάς. Κάποια στιγμή, θα πάρεις αγκαλιά τον εαυτό σου και θα του υποσχεθείς ότι αξίζει τα πάντα.

Στο υπόσχομαι. Μέχρι τότε, να προσέχετε όλοι σας.

[omnis888]

«Πάμε και όπου βγει»

Αν δεν το ξέρατε , έχω κάτι να μοιραστώ.

Ήμουν και εγώ στο τραίνο.

Ήμουν εκεί την ώρα που τα κορίτσια στο δεύτερο βαγόνι είχαν απλώσει το τιτσου στο τραπέζι

και μοιράζανε την τράπουλα.

Ήμουν στο παράθυρο την ώρα που ο πεντάχρονος φίλος μου κοίταγε τα δέντρα

��αι προσπαθούσε να μετρήσει από ποσα σπιτάκια θα περάσουμε.

Ήμουν δίπλα στον πιτσιρικα με τα ακουστικά ,

που έτρωγε το τελευταίο του χαρτζιλίκι στα φρούτα,

μπας και βγάλει την κοπέλα κάπου καλύτερα τώρα που γυρνάει.

Είδα παρέα με την κοπέλα στο τρίτο βαγόνι ,

όσο από την ταινία προλάβαμε.

Ίσως καλύτερα που δεν τελείωσε η ταινία,

το τέλος ήταν στενάχωρο πολύ.

Ήμουν πίσω από τον οδηγό ,

την ώρα που μιλούσε με την γυναίκα του και της έλεγε πως σε ένα διωρακι φτάνει.

Ήμουν ανάμεσα στα καθίσματα.

Άκουσα τα γέλια , τα κουτσομπολιά.

Ήμουν πίσω από τις οθόνες στα τελευταία τους μηνύματα.

Ήμουν εκεί και μετά.

Όταν μας βάλανε σε μαύρες σακούλες και μας γυρίσανε στην Θεσσαλονίκη για αναγνώριση.

Μα εμείς εκεί πηγαίναμε έτσι και αλλιώς,

σωστά ;

Δεν χάρηκε κανεις που μας είδε αυτή την φορά.

Δεν υπήρξαν γέλια ,

ούτε φασαρίες.

Δεν είδα αγκαλιές στον σταθμό.

Είδα μόνο φάρους.

Πολλούς φάρους.

Πολλές σειρήνες.

Ο κόσμος κλαιει και φωνάζει.

//

Και ο καιρός πέρασε.

Και μας βάλανε καρτελάκια με τιμή.

Μα δεν πειράζει σωστά ;

Πάμε και όπου βγει.

Μα τι να κάνουν και αυτοί.

Αχ πατρίδα μου ,

πάλι σταθηκες μικρή.

Και τώρα που το ξανά σκέφτομαι,

είδα και εσένα στο τραινο.

Σε είδα στην γωνία ,

μέσα στην φωτιά ,

να μας κοιτάς ,

χωρίς να καίγεσαι.

Και να ουρλιάζεις ,

χωρίς να ακούγεσαι.

Πόνεσες μόνη σου.

Και αν θυμηθείτε λίγο πιο καλα.

Ήσασταν και εσείς στο βαγόνι.

Καθίσατε όλοι δίπλα μου.

Ήσασταν φοιτητές ,

μεσήλικες ,

παππούδες,

και τα εγγόνια.

Ήσασταν εγώ,

τα παιδιά σας

και τα αδέρφια σας.

Μόνο οι μανάδες λείπανε.

Οι μάνες πάντα θα περιμένουν στον σταθμό.

Μα τώρα που το σκέφτομαι ,

οχι ,

εγώ δεν μπήκα στο βαγόνι.

Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ ,

ή είχα παει για ποτό.

Μπορεί ακόμα και μα μουν σινεμά με την παρέα μου.

Ή να πίναμε μπυρες σε κάποια ταράτσα.

Αλλα αχ εαυτέ μου,

μια χάρη σου ζητω.

Για κάθε εγώ και για κάθε εσυ ,

που από τύχη περπατάει,

ας μην ξανά σπαταλήσουμε ούτε ένα λεπτό.

Ας μην ξεχάσουμε το τραινο.

Ας μας θυμίζει πάντα το κλισέ ,

πως η ζωή είναι μικρή.

Και πως πάντα θα υπάρχει κάποιος

που για μας θα αποφασίσει και θα πει

«Πάμε και όπου βγει».

Για αυτό ,

��ια κάθε έναν τέτοιον εκεί έξω ,

θα είμαστε απέναντι εμείς.

Και δεν θα απ��ντήσουμε με βία.

Γιατί αυτό θέλετε , αυτό ζητάτε.

Η δικια μας βία , θα είναι απλή.

Θα βρούμε μέσα στην μιζέρια σας τον τρόπο ,

να παλέψουμε για μια χαρούμενη ζωή.

Και από εδώ και στο εξής ,

ας το σκεφτεί πολύ

πριν κάποιος ξανά πει

ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ.

-Omnis

[fegg4ropetra]

Αξίζει να αγαπάς, αξίζει να προσπαθείς...

Σήμερα κοίταξα έξω απ' το παράθυρο μου. Εκεί που χαζευα το χιονισμένο τοπίο γύρω μου, το μάτι μου έπιασε κλεφτα μια στιγμή σε ένα γειτονικό παράθυρο. Ήταν το μοναδικό παράθυρο με ανοιχτό φως γύρω. Ήταν το δωμάτιο της κουζίνας ενός σπιτιού. Μέσα σε αυτό το δωμάτιο ήταν μια γυναίκα που μαγείρευε. Ξαφνικά διακρίνω μια αντρική φιγούρα να μπαίνει στο σκηνικό. Της δίνει απαλά ένα φιλί στον λαιμό και πιάνει μια πετσέτα από δίπλα της για να τη βοηθήσει με τα πιάτα. Τον έβλεπα που την κοίταζε με θαυμασμό λες και έκανε το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο προσωπικό μου καθώς έβλεπα αυτό το όμορφο ζευγάρι σε μια τόσο απλή καθημερινή στιγμή.

Ξεκίνησα αμέσως να σκέφτομαι τι είναι η αγάπη τελικά... Τι είναι η αγάπη για μένα... Πάντα σκεφτόμαστε τις πιο ρομαντικές χειρονομίες. Ραντεβού, ταξίδια, λουλούδια, σοκολάτες, αρκουδάκια. Εγώ νομίζω όμως ότι η αγάπη και ο έρωτας κρύβονται μέσα σε τέτοιες απλές στιγμές. Οταν κάθεσαι στον καναπέ και βλέπεις μια ταινία με τον άνθρωπο σου. Όταν περπατάτε στο δρόμο χέρι χέρι. Όταν σε σκεπάζει επειδή παρατηρεί ότι κρυώνεις. Όταν κοιτάζεστε μέσα στα μάτια και τα λόγια πια δεν έχουν νόημα. Κάποια πράγματα είναι αυτονόητα...

Μια τέτοια αγάπη θέλω εγώ λοιπόν στη ζωή μου. Απλή. Αληθινή. Μια αγάπη σαν αυτές που βλέπουμε στις ταινίες και τα παιδικά. Μια αγάπη αδιαπέραστη, άθραυστη. Με τα πάνω της, με τα κάτω της. Τις συμφορές, τους τσακωμούς, τις επανασυνδέσεις, τις αγκαλιές, τα φιλιά, τους έρωτες. Μια αγάπη απ' αυτές που όταν χαλαει κάτι το φτιάχνουν και δεν το χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία για να αποφύγουν την προσπάθεια. Μια αγάπη ανιδιοτελή. Μια αγάπη 50/50 που όμως μερικές φορές θα χρειαστεί ο ένας να δώσει 70/30 και αντίστροφα. Μια αγάπη σαν

του Τσάντλερ και της Μόνικα στα φιλαράκια

του Καρλ και της Ελι στο Up!

Του Ντέιμον και της Ελενα στο the vampire diari

Του Χαρντιν και της Τεσα στο After

Tου Νειτ και της Τζένι στο Someone Great

Toυ Nειθαν και της Χέιλι στο one tree hill

Tου Λίο και της Πέιτζ στο the vow

Tου Γκας και της Χέιζελ στο λάθος αστέρι

Του Γουίλ και της Στέλλα στο five feet apart

Του Κάιλ και της Λόλα στο LOL

Του Ρον και της Ερμιόνης στον Χάρι Πότερ

Δεν έψαχνα ποτέ μια τέλεια αγάπη. Δεν ήθελα ποτέ το παραμύθι. Την πριγκίπισσα με τον πρίγκιπα. Τον ιππότη μ�� το λευκό άλογο. Το κάστρο, τα στέμματα, τα πλούτη και τα λουσα. Αυτό δεν είναι αγάπη. Αυτό είναι παραμύθι.

Απ' την άλλη δεν έψαχνα ούτε και την εφήμερη συντροφιά. Αυτή που έρχεται, σε κάνει στιγμιαία να νιώθεις έξαψη και 'καυλα' και μόλις αυτή η στιγμή έρχεται στο τέλος της μένεις με ένα μόνιμο κενό. Ένα αίσθημα απογοήτευσης προς τον εαυτό σου. Νιώθεις ένα σκουπίδι, ένα κομμάτι κρέας. Αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους αυτούς που επιλέγουν να ζουν έτσι. Τι μπορεί να τους πλήγωσε τόσο που να αρκούνται σε εφήμερες επαφές και άψυχα σώματα;

Η αγάπη λοιπόν θέλει θυσίες. Θέλει να βάζεις το εγωισμό σου κάτω. Θέλει να είσαι εκεί για τον άλλον όταν στο ζητάει μα και να το καταλαβαίνεις από μόνος σου όταν δεν το κάνει. Να είσαι εκεί στα καλά μα και στα άσχημα. Να μην αποχωρείς με την πρώτη αναποδια.

Έχουμε διαστρεβλώσει τόσο τον όρο της αγάπης και τους έρωτα, που πλέον δεν ξέρουμε τι κάνουμε. Τη μια στιγμή λένε πως όταν κάτι αξίζει πρέπει να παλεύεις γι αυτό και την αμέσως επόμενη στιγμή σου λένε πως αν άξιζε δεν θα έφευγε. Η ζωή όμως δεν είναι τόσο απλή. Οι άνθρωποι είναι περίπλοκοι. Πολλοί δεν γνωρίζουν καν τι χρειάζονται οι ίδιοι. Έχουμε αναπτύξει τόσο πολύ το αίσθημα του φόβου προς τον έρωτα που δεν αφήνουμε κανέναν να ρίξει αυτά τα τείχη απλά γιατί δεν θέλουμε να πληγωθούμε. Επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο, μακριά απ' το ρίσκο για να νιώθουμε ασφαλείς.

"Ότι είναι να γίνει θα γίνει"

"Αν είναι γραφτό δεν χρειάζεται να παλέψεις"

"Μάλλον δεν είναι για μένα"

"Σωστός άνθρωπος λάθος στιγμή"

"Λάθος timing"

Τι λάθος timing; Ποιος ορίζει το σωστό και το λάθος;

Καθησυχάζουμε το μυαλό μας με δικαιολογίες όλη την ώρα για να αποφύγουμε να ζήσουμε καταστάσεις που μπορεί να μας πονέσουν. Δεν τολμάμε για τον έρωτα. Δεν ρισκάρουμε για τους ανθρώπους που είναι εκεί για μας.

Ή το κάναμε κάποτε και επειδή δεν βγήκε σε καλό μια φορά δεν το ξαναπροσπαθησαμε. Ποιος είπε όμως πως ο έρωτας δεν πονάει; μπορεί να σε ρίξει στα πατώματα να κλαίς για μερες ολόκληρες. Μπορεί να νιώθεις την καρδιά σου να σπάει απ' τον πόνο.

Κανείς όμως δεν σκέφτεται το ποσό ωραία πέρασε μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο. Το ποσό όμορφες, απλές στιγμές έζησε που θα χαραχθούν στη μνήμη του για πάντα. Ο πόνος θα περάσει. Θα γίνουν όλα αναμνήσεις και ιστορίες που θα λες στους επόμενους. Θα σηκωθείς, θα αγαπήσεις ξανά, θα ερωτευτείς, θα κάνεις έρωτα, θα γελάσεις, θα μαλώσεις, θα φωνάξεις... Θα ξαναπέσεις. Αυτό δεν πρέπει να μας σταματάει απ' το να σηκωθούμε για ακόμα μια φορά.

Πιστεύω πως για όλους υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος που θα καταφέρει να ρίξει όλα αυτά τα τείχη που χτίζουμε όσο περνάνε τα χρόνια.

"Ο καθένας είναι όμορφος σε διαφορετικά μάτια" έλεγα πάντα. Αγαπώ αυτή τη φράση. Δεν πα να είσαι χοντρή ή λεπτή, κοντός ή ψηλός, γυμνασμενος ή αγυμναστος, ντουλάπα ή οδοντογλυφίδα, ξανθιά, μελαχρινή, καστανή, κοκκινομάλλα, λευκή, μαύρη. Υπάρχει εκεί έξω, μέσα σε αυτόν τον πλυθησμό των 8 δισεκατομμυρίων ατόμων, ένας άνθρωπος και για σένα. Και για μένα. Μπορεί αυτόν τον άνθρωπο να τον βρεις στα 15, στα 20, στα 50 ή και στα 80. Μέχρι αυτός ο άνθρωπος να έρθει στη ζωή σου πρέπει να ζήσεις. Πρέπει να αγαπήσεις, να πονέσεις, να πέσεις και να ξανασηκωθείς. Να χαρείς, να νευριασεις, να απογοητευτείς, να εντυπωσιαστείς. Να βρεις τον εαυτό σου. Ή και να βρεις τον εαυτό σου όταν συναντήσεις αυτό το άτομο. Βλέπεις εμείς οι άνθρωποι νιώθουμε την ανάγκη πως πρέπει να βρούμε το ποιοι είμαστε πορευόμενοι μόνοι σε αυτό το ταξίδι. "Θέλω να βρω τον εαυτό μου" λέμε και απομακρυνόμαστε από κάθε άνθρωπο που είναι πρόθυμος να μας βοηθήσει ταξιδεύοντας μαζί μας. Γιατί νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε βοήθεια. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε πως τον εαυτό σου τον βρίσκεις μέσα απ' τη ζωή. Μέσα απο καταστάσεις πόνου και χαράς χτίζουμε τον χαρακτήρα μας. Ξεκινάει απ' την οικογένεια, μετά περνάει στις παρέες, στο σχολείο και στο τέλος καταλήγει σε σένα. Ο εαυτός μας είναι οι επιλογές μας και το πώς επιλέγουμε να τις αντιμετωπίσουμε. Αυτό μας κάνει μοναδικούς. Αλλά ποτέ δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε ο καθένας, αν καθόμασταν απλά στο καβούκι μας μακριά απ' τον έξω κόσμο νομίζοντας πως η ψυχική ηρεμία και γαλήνη θα μας έρθει ουρανοκατέβατη.

Στην ταινία call me by your name υπάρχει μια σκηνή που μιλάει ο πατέρας στον πληγωμένο από ερωτα γιο του Έλιοτ και του λέει "We rip out so much of ourselves to be cured of things faster that we go bankrupt by the age of 30 and have less to offer each time we start with someone new. But to make yourself feel nothing, so as not to feel anything, what a waste..."

Γι αυτό λοιπόν, αξίζει να πάρουμε ρίσκα στη ζωή μας. Πρέπει να ξεκινήσουμε να βλέπουμε πιο θετικά τη ζωή. Μια την έχουμε άλλωστε. Αγάπα, μίσησε, αλλά πάνω απ' όλα ζήσε.

"Κι αν δεν μου βγει σε καλό;"

Κι αν όμως σου βγει; Τι έχεις να χάσεις;

Είτε δεν θα σε βγάλει πουθενά θα κλάψεις λίγο θα πονέσεις και θα ξαναπατήσεις μετά στα πόδια σου...

Ή

θα βγει σε κάτι πάρα πολύ καλό και θα έχεις μια ακόμη εμπειρία στη ζωή σου που θα σου φέρει υπέροχες στιγμές και θα ευχαριστείς το σύμπαν/θεό που πήρες την απόφαση να το ρισκάρεις και να το ζήσεις.

Πάμε και όπου βγει...

Εσύ ποιον δρόμο θα διαλέξεις λοιπόν;

[diary-of-touli]

19/2/24

3:05

Μόλις διάβασα ένα ποίημα και μελαγχόλησα. Ένα ποίημα που έλεγε κάτι για ένα σουπερμάρκετ και πως θα βρεθούμε σε αυτό δέκα χρόνια μετά και θα δούμε ο ένας τον άλλον για τελευταία φορά χωρίς να ξέρουμε ότι θα είναι η τελευταία φορά. Και το χειρότερο είναι πως το ποίημα έλεγε ότι κανένας από τους δύο δεν ήθελε να είναι η τελευταία φορά που θα συναντηθεί με τον άλλον, αλλά τελικά θα ήταν. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Κάτι τελειώνει χωρίς να το περιμένεις, χωρίς να το ξέρεις, χωρίς. Διαβάζοντας αυτό, ένιωσα απευθείας ένα σφίξιμο στο στομάχι και κάποιου είδους άγχος. Γιατί σκέφτηκα εμάς. Δε θέλω να καταλήξουμε έτσι. Με άγχωσε πολύ αυτή η σκέψη. Μου προκάλεσε θλίψη. Γιατί είναι πιο πιθανή από το να είμαστε μαζί και σε δέκα χρόνια από τώρα. Πολλά τα 10 χρόνια. Θα είμαστε 33. Ιδανικά θα ήθελα να ζω μια ωραία ζωή στα 33. Να κάνω τη δουλειά που θέλω, να μένω μόνη μου ή με εσένα και να έχω ακόμη όρεξη να δω τους φίλους μου και να διασκεδάζω. Να ζω. Αλλά αυτό που ήθελα να πω τώρα ήταν η σκέψη του να μένω μαζί σου μου φαίνεται υπέροχη. Φαντάζει όμορφη. Πολύ όμορφη. Το σκέφτηκα έντονα εκείνα τα λίγα λεπτά που ήμασταν μαζί στην τουαλέτα και βουρτσίζαμε τα δόντια μας πριν κοιμηθούμε. Ξέρεις, με τις πυτζάμες μας. Έτσι, απλά και καθημερινά. Σε κοίταξα μέσα από τον καθρέφτη και γέλασα και εσύ με κοιτούσες επίσης και αναρωτήθηκες. Νομίζω ίσως να με ρώτησες κιόλας. Κι εγώ απλά σκεφτόμουν: μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα άμα μείνουμε ποτέ μαζί, μακάρι να μείνουμε μαζί. Μαζί. Ωραία λέξη. Οι αγαπημένες μου στιγμές ήταν εκεί στο μπάνιο που βουρτσίζαμε τα δόντια μας πριν κοιμηθούμε αγκαλιά, πριν που καθόμασταν στη γωνία του καναπέ και μπροστά ξεδιπλωνόταν μια γειτονιά ήσυχη, συνοικιακή, μπορούσες να την πεις και άσχημη, αλλά δεν ήταν. Για 'μένα δεν ήταν. Ήταν η πιο όμορφη γειτονιά που έχω μείνει, γιατί έμεινα με εσένα. Το ορθάνοιχτο παράθυρο στις 4 η ώρα το πρωί κα�� οι συζητήσεις μας. Καθ'όλη τη διάρκεια σκεφτόμουν: τι ωραία που είναι, δε θέλω να τελειώσει ποτέ. Αν μπορούσα να κρατήσω αυτή τη στιγμή κάπως... Όμορφο καρέ. Πριν σε γνωρίσω δε θα χρησιμοποιούσα ποτέ αυτή τη λέξη. Το καρέ. Θα έλεγα πως απλά ήταν μια όμορφη σκηνή, μια όμορφη εικόνα. Αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα όμορφο καρέ. Το δικό μας καρέ. Και η ταινία. Κι ας κάναμε 3 ώρες να τη δούμε. Και που σε χάιδευα καθ'όλη τη διάρκεια. Είχα ένα άγχος, νόμιζα πως σε ενοχλούσα και πως ιδανικά θα ήθελες να δεις την ταινία χωρίς κανέναν αντιπερισπασμό, αλλά εσύ μου είπες ότι ένιωσες μια ασφάλεια και μια οικειότητα. Το ετκίμησα. Πολύ. Πολύ περισσότερο από όσο νομίζεις ίσως εσύ. Ήθελα να ξέρω ότι δε σε ενοχλώ. Και χάρηκα που δε σε ενοχλούσα. Πολύ. Ξέρεις και όταν μιλάω πολύ δε θέλω να σε ενοχλώ, είναι απλά που είμαι τόσο ενθουσιασμένη μαζί σου που θέλω να προλάβω να σου τα πω όλα. Και τώρα κάπως δάκρυσα γράφοντας αυτά. Δε ξέρω γιατί, συγκινήθηκα. Περίεργο. Δε ξέρω. Αλλά και η συνάντηση με τη μικρή και τον Καφού. Τους λάτρεψα και τους δύο, γιατί τους λατρεύεις εσύ. Και νομίζω με συμπάθησαν. Όλο ήταν τόσο σουρεάλ, αλλά ταυτόχρονα τόσο απλό και όμορφο και τέλειο και καθημερινό. Και η τρατορία. Εκείνη ήταν εξωπραγματική. Η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι θα φάμε εκεί, ενώ μόλις είχα σκεφτεί: "φαντάσου να καθόμασταν εδώ". Αχ η τρατορία. Όμορφη σκηνή. Ήθελα απλά να χαμογελάω και να σε κοιτάω και συνεχώς σκεφτόμουν: δε μπορεί να με θέλει, δεν είναι δυνατόν, είμαι τόσο χαρούμενη με αυτό το όμορφο πλάσματάκι, αχ είναι πανέμορφος, δες πόσο όμορφος είναι ξανά και ξανά και είναι εδώ δίπλα σου. Δε θέλω να σε δω σε δέκα χρόνια σε ένα σουπερμάρκετ απέναντι μου. Μόνο δίπλα μου. Σε λατρεύω.

[onwednesdayswewearonlyblack]

Αναρωτιόμουν αν θα μιλήσουμε ή αν θα πάμε μόνο για ταινία.

Μου είπες ότι θα έρθει και μια φίλη μας.

Γιατί όχι λέω.

Τι σου είμαι πια;

Τίποτα.

Παρόλα αυτά είπες ναι στο θα μιλήσουμε.

Όμως όσο βλέπαμε την ταινία σκεφτόμουν…

Καλά τι λέω; Να πούμε τι; Δεν υπάρχει κάτι να πούμε.

Έχεις τη ζωή σου, έχω τη δίκη μου.

Δεν μας αφορά καμιάς η ζωή…

Αν μπορούμε να συνυπάρξουμε, καλώς!

Αν όχι, πάλι καλώς!

Αλλά αυτό.

Τίποτα άλλο.

Να βγούμε μόνες να πούμε τι;

Πως είσαι;

Καλά εσυ;

Η δουλειά;

Ε ξες, καλοκαίρι, πιεστικά εσυ;

Ε ξες μωρέ, καινούργια τώρα μαθαίνω καταλαβαίνεις.

Ναι καταλαβαίνω.

Α να παραγγείλουμε ήρθε ο σερβιτόρος.

Εννοείται ξέρουμε τα αγαπημένα φαγητά και γλυκά η μιας της άλλης και εννοείται εσύ θα διαλέξεις γιατί εσύ πάντα παίρνεις τα νοστιμότερα.

Θέλεις τσίχλα; Έχω την αγαπημένη σου.

Είδα το φωτάκι που έκανες πριν από ηλεκτρονικό και ήξερα αμέσως τι γεύση θα ήταν.

Ωραία μπουκώσαμε το στόμα μας όσο μπορούμε με φαγητά και σιωπές σε σινεμά και;

Όταν αδειάζει από το φαγητό, τι λέμε;

Όταν τελειώσει η προβολή της ταινίας, τι λέμε;

Τι θα κανείς το καλοκαίρι;

Ή δουλειά ή διακοπές ή και τα δυο και λογικά θα δω και την κοπέλα μου εσύ;

Ε κι εγώ μια από τα ίδια χωρίς το κοπέλα αράζω με τον εαυτό μου.

Τέλεια.

Ναι πολύ ωραία.

Μια χαρά.

Τα όνειρα σου ποια είναι τώρα πια; Τώρα που ηρέμησες σκέφτεσαι το μέλλον σου; Λίγο φως σε αυτό το τούνελ έχει μπει; Πάντα στενοχωριόμουν που δεν μπορούσες να δεις μακριά γιατί εγώ μόνο με εσένα κατάφερα να δω τόσο μακριά. Ελπίζω να έχουν φύγει τα μαύρα σύννεφα από τον ορίζοντα και να βλέπεις μπλε ουρανό. Χωρίς στρωμένο χαλί εννοείται αλλά ο ουρανός πάντα να είναι μπλε και όλα θα τα καταφέρεις.

Ποια είναι τα δικά μου όνειρα ρωτάς; Θα μείνω σε αυτό που έλεγες όταν σε ρώταγα πως βλέπεις τη ζωή. Η ζωή θα είναι οι χαρούμενες στιγμές. Αυτές θα κρατάω για να επιβιώσω. Με αυτές θα βαδίζω και θα προσπαθώ για το καλύτερο. Δεν κοιτάω μακριά πλέον. Δεν περιμένω κάτι. Μετά τον παππού κιόλας, συνειδητοποίησα ότι σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε. Θα ζήσω τις στιγμές μου. Κι εσυ το ίδιο, το ξέρω. Να προσέχεις.

Να προσέχεις κι εσύ…

[labookaracha]

Υπάρχουν βιβλία που μας σημαδεύουν.

Υπάρχουν συγγραφείς που νιώθουμε ότι μας μιλάνε μέσα από τους ήρωές τους.

Υπάρχουν βιβλία που μας απογοητεύουν.

Είτε γιατί είχαμε μεγάλες προσδοκίες από αυτά, είτε γιατί πέσαμε πάνω τους σε λάθος χρόνο, και πολλές φορές και τόπο.

Υπάρχουν συγγραφείς με τους οποίους δημιουργούμε ένα δεσμό με τα χρόνια, επισκεπτόμαστε συνεχώς το συγγραφικό τους σύμπαν, ανοιγοκλείνουμε τα φώτα και τις πόρτες μέσα στα χάρτινα παλάτια που χτίζουν για να μας υποδεχτούν. Πότε περνάμε καλά, πότε όχι, πότε καταλαβαίνουμε γιατί νιώθουμε όλα αυτά που νιώθουμε, είτε όμορφα είτε άσχημα· γιατί και τα άσχημα συναισθήματα έχουν σημασία και μπορού�� να είναι πολύ έντονα, πότε πάλι δεν καταλαβαίνουμε εκείνη τη στιγμή τι συμβαίνει μέσα μας, αλλά ο σπόρος έχει πέσει. Και είναι πλέον θέμα χρόνου να ανθίσει.

Και κάποιες άλλες φορές ανοίγουμε ένα βιβλίο ενός τελείως άγνωστου σε εμάς συγγραφέα και μας πλημμυρίζουν τόσα συναισθήματα, αναρωτιόμαστε που ήταν κρυμμένος αυτός ο μικρός θησαυρός, βουτάμε όλο και πιο βαθιά σελίδα σελίδα στην θάλασσα αυτή που λες και είναι εκεί μόνο για εμάς, και ο χρόνος διαστέλλεται, ο χώρος αλλάζει γεωμετρία, οι υπόλοιπες ανάγκες μας παραγκωνίζονται, υπάρχει μόνο αυτός ο χάρτινος κόσμος και εμείς υπάρχουμε μόνο για να τον κοινωνήσουμε.

Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του Ιβάν Κλίμα το Σάββατο. Ξεκίνησα να το διαβάζω αφήνοντας στην άκρη τον Δούναβη του Κλαούντιο Μάγκρις. Όχι πως δεν είναι καλό βιβλίο. Αλλά ο ρυθμός του αυτή τη στιγμή δεν μου ταίριαζε. Και το ένιωσα στις 50 πρώτες σελίδες. Θα έρθει η ώρα του.

Το βιβλίο του Κλίμα δεν ήθελα να τελειώσει. Και ταυτόχρονα ήθελα να φτάσω μέχρι το τέλος, να χωθώ τελείως μέσα στην ιστορία, να δω τι θα απογίνουν οι ήρωές του, να δω πως θα κλείσουν, αν κλείσουν, οι εκκρεμότητές τους. Γιατί τελικά όλοι μας ζούμε στην κόψη μιας εκκρεμότητας, στην κόψη μιας απόφασης. Πολλές φορές την παίρνουμε αμέσως. Για να οδηγηθούμε αναπόδραστα και αναπόφευκτα σε ένα καινούριο δίλημμα. Άλλες φορές καθυστερούμε. Οι λόγοι πολλοί. Ο συνηθέστερος είναι ότι φοβόμαστε. Φοβόμαστε να κάνουμε το βήμα στο κενό, το leap of faith.

Ο Κλίμα στο βιβλίο του μας φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας. Με τον καθρέφτη μας. Χωρίς διδακτισμούς. Χωρίς εξάρσεις. Χωρίς κραυγές. Χωρίς εντάσεις. Αγκαλιάζει με τρυφερότητα τους ήρωές του, στέκεται με σεβασμό και ενσυναίσθηση απέναντι στα προβλήματά τους, προσπαθεί όχι απλά να τους κατανοήσει, αλλά να τους δείξει ότι σε αυτό το ταξίδι που είναι η ζωή μας δεν είναι μόνοι. Ότι κανένας δεν αξίζει να είναι μόνος.

Ο Κλίμα από τα δέκα μέχρι τα δεκατέσσερά του χρόνια βρέθηκε με την οικογένειά του έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Τέρεζιν. Σκέφτηκα τελειώνοντας το βιβλίο την ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι Η ζωή είναι ωραία. Θυμήθηκα την κυρία Νάκη Μπέγα, την γιαγιά της φίλης μου της Έστερ που επιβίωσε και αυτή από το Άουσβιτς όπου έχασε τη μητέρα και τις αδερφές τις.

Στην βιογραφία του Κλίμα αναφέρεται ότι είχε έναν αδερφό. Δεν κατάφερα να ��ρω τι απέγινε. Αν γλύτωσε μαζί με τον Ιβάν και τους γονείς τους ή αν πέθανε στο Τέρεζιν. Δεν ξέρω αν έχει και σημασία. Φαίνεται σε όλο το βιβλίο, παρότι δεν είναι το βασικό θέμα του, ότι το τραύμα που άφησε στην ψυχή του το Ολοκαύτωμα δεν θα κλείσει ποτέ. Είτε επέζησε ο αδερφός του είτε όχι.

Ψυχή.

Αυτήν αναζητάει ο Κλίμα. Ή μάλλον όχι, δεν την αναζητάει. Αναρωτιέται για τη φύση της. Για το νόημά της. Είχα γράψει κάποια στιγμή πριν από χρόνια πως η ψυχή είναι η ψευδαίσθηση που κάνει ανεκτές όλες τις υπόλοιπες. Τώρα δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω. Βλέπω τον κόσμο μας να θάβεται κάτω από τόνους σκουπιδιών, υλικών και άυλων, και πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλες ψευδαισθήσεις πια. Αν υπάρχουν άλλες ελπίδες για ένα, όχι καλύτερο, αλλά υπαρκτό μέλλον.

Ή αν φτάσαμε στο τέλος.

"Αθετούμε πανάρχαιους νόμους μέσα μας, πιστεύοντας ότι μπορούμε να το πράττουμε ατιμώρητοι. Μήπως δεν πρέπει να επιτρέπονται όλα στον άνθρωπο που βαδίζει προς ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία, προς τα ουράνια που ονειρεύεται? Κυνηγάμε ο καθένας μας χωριστά και όλοι μαζί το όραμα της επίγειας μακαριότητας, και ταυτόχρονα επιβαρυνόμαστε με ενοχές, και ας αρνούμαστε να τις παραδεχθούμε. Όμως τι είδους μακαριότητα μπορεί να απολαύσει ένας άνθρωπος που η ψυχή του είναι φορτωμένη με ενοχές? Δεν του μένει παρά να νεκρώσει η ψυχή μέσα του και να προστεθεί στο πλήθος εκείνων που περιπλανιούνται στον κόσμο ψάχνοντας να γεμίσουν το κενό που απλώθηκε μέσα τους, στη θέση της ψυχής που θανάτωσαν. Ο άνθρωπος έχει πάψει να αντιλαμβάνεται τη σχέση ανάμεσα στον τρόπο που ζει και τη μοίρα του σύμπαντος, μοίρα που φοβάται και θρηνεί καθώς καταλαβαίνει ότι θα τον οδηγήσει στην Αποκάλυψη."

07.11.24

[simademenikardia]

Πάλεψα με ψυχή για την ιστορία μας

μέχρι τέλους.

Έτρεξα σε έναν

ατελείωτο αγώνα μετ´ εμποδίων,

ξεπερνώντας ότι και αν ερχόταν μπροστά μου.

Μικρό - μεγάλο -

θηριώδες - σκληρό - απρόβλεπτο..

Δεν παράτησα ποτε τον αγώνα στη μέση.

Δεν λύγισα στιγμή

κι ας σκόνταφτα πάνω στα εμπόδια,

κι ας χτύπαγα. Κι ας μάτωνα

Δε λύγισα στιγμή.

Το ακούς ;

Δε λύγισα και δε σε άφησα

ούτε για μια στιγμή.

Ότι κι αν είχα πει πάνω στο θυμό μου κάποιες φορές.

Δε σε άφησα πραγματικά ποτέ.

Άκουσα λόγια από σένα

που ποτε δε φανταζόμουν πως θα ακούσω,

έλαβα πράξεις από σένα

που ποτε δε σκέφτηκα

πως θα μπορούσα να λάβω.

Είπα φτάνει όμως.-

Γιατί ο δικος μας αγώνας

φαινόταν να μην είχε τερματισμό και νικητή.

Ο δικός μας αγώνας δεν είχε καν τερματισμό.

Θα συνέχιζε να είναι αγώνας,

με ό,τι προβλέπει αυτό.

Κούραση, αγανάκτηση, πόνο,

χτυπήματα, πληγές, εξουθένωση…

Και σε ρωτώ λοιπόν.

Σε ποιον αγ��νιστή θα έβαζες να κάνει τέτοια διαδρομή και δε θα τον εξόντωνες;

Ποιος θα είχε το σθένος να δίνει ψυχή

ξανά και ξανά και ξανά

χωρίς κανένα αποτέλεσμα και στο τέλος να αδικηθεί ;

Θα στο απαντήσω εγώ.

Κανείς.

Ο αγωνιστής δεν είναι ρομπότ.

Ούτε παίζει σε βιντεοπαιχνίδι.

Ο αγωνιστής αγωνίζεται και προσπαθεί,

δίνει το «είναι» του,

για να φτάσει κάποια στιγμή στον τερματισμό,

μα ιδανικά στη νίκη.

Πασχίζει για τη νίκη.

Και όχι για να βρίσκεται σε μια μόνιμη δοκιμασία .

Ο αγωνιστής για να τα καταφέρει έχει ανάγκη από υποστήριξη.

Δεν τα μπορεί όλα μόνος.

Μα που να τα κατα��άβεις όλα αυτά..

Αφού εσύ κάθε φορά στα μέσα του αγώνα,

τα έφτυνες και παρέδιδες τα όπλα.

Η απόλυτη παραίτηση κάθε φορά.

Την έχω τόσο καθαρά που παίζει σαν ταινία

στο μυαλό μου ξανά και ξανά.

Σε σημείο που σαν αγωνιστής δεν έχω πια κανένα κίνητρο να συνεχίσω.

Ιδίως εφόσον θεώρησα πως ο αγώνας μας ήταν άνισος.

Εύχομαι να βρεις τη δύναμη να διεκδικήσεις τη νίκη που ψάχνεις στη ζωή σου.

Σ´αγαπάω και θα συνεχίσω απλώς σιωπηλά ,

αμήχανα διακριτικά.

Αγνά. Χωρίς εγωισμούς και μικροπρέπειες.

Απλά αντί για συναγωνιστής σου που θα ήθελα να είμαι ,

θα είμαι ένας μακρινός θεατής που παράλληλα θα προπονουμαι ή θα τρέχω σε άλλον αγώνα.

Ή ίσως και τίποτα από τα δυο.

Όμως θα παραμείνω ο μακρινός θεατής.

Πάντα θα εύχομαι να είσαι καλά μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου.

Να προσέχεις και μακάρι να μην μετανιώσεις που τα παράτησες.

Ποτέ🫂

[authfilmalumni]

Η φιλοσοφία συναντά ένα απολαυστικό σινεμά

Λένε πως ένας σκηνοθέτης επαναλαμβάνει σε κάθε του ταινία την ίδια ταινία, συνειδητά ή μη, εκδοχές της ίδιας κατάστασης που έχει μες το μυαλό του.

Ο Λάνθιμος έχει πια μια μεγάλη φιλμογραφία να επιδείξει. Μεγάλο του κεφάλαιο παραμένουν οι εξαιρετικοί σε κάθε τμήμα συνεργάτες που κατάφεραν να εξελιχθούν κοντά του και να αναδείξουν το σύμπαν του. Εδώ, έχουμε την steampunk, αχρονική, μαύρη κωμωδία «Poor Things.»

Θα επιχειρήσω μια φιλοσοφική προσέγγιση πάνω στην ταινία, η οποία άλλωστε τεχνικά και ερμηνευτικά είναι άρτια δοσμένη, με τολμηρές κινηματογραφικές επιλογές που πάνε το μέσο λίγο παραπέρα. Οι αναφορές στη φιλοσοφία είναι άλλωστε πολλές μες την ταινία (Διογένης, Νίτσε), όπως και τα κοινωνικά μηνύματα που έχει να περάσει.

Κατά τη δική μου πάντα προσέγγιση, βλέπω τον τίτλο: «Φτωχά πράγματα» ως μια παράφραση για τα «Ανθρώπινα όντα.» Εντόπισα αρκετές ομοιότητες στον τρόπο ξετυλίγματος της ταινίας με την «Ευνοούμενη», σε σχέση με το μοντάζ, τους χαρακτήρες και το σενάριο.

Η ταινία στα διάφορα κεφάλαιά της (ακολουθεί τη δομή βιβλίου) ασχολείται με όλα σχεδόν τα ζητήματα: ζωή, κοινωνία, οικογένεια (λατρεμένο θέμα του σκηνοθέτη προς αποδόμηση), θρησκεία. Ο Θεός άφησε τα δημιουργήματα του μισοτελειωμένα, μισότρελα, να αλωνίζουν και να σκορπούν τον όλεθρο και την τρέλα σε μια πεδιάδα που εκείνος δικαιωματικά τους προσέφερε. Δεν είναι σίγουρος για αυτά αλλά είναι και περίεργος να δει το πώς θα καταλήξουν και έτσι τα αφήνει ελεύθερα. Η στάση του Θεού είναι ανεύθυνη κατά την φιλοσοφία.

Λάτρεψα κάθε ρόλο και διασκέδασα με την ταινία, αν και ίσως θα μπορούσε να ήταν ελαφρώς μικρότερη, αίσθηση που είχαν και αρκετοί φίλοι που την παρακολούθησαν.

Δεν ξέρω πως ο Νταφόε καταφέρνει σε κάθε ρόλο του (και μετά από τόσες ταινίες) να βγαίνει πάντα τόσο σεμνός και ισορροπημένος. Λάτρεψα την ερμηνεία του ως Dr. God. Ήδη το όνομα μας καλεί για φιλοσοφικές προσεγγίσεις.

Η Έμμα φάνηκε πως έκανε εξαιρετική δουλειά ενσαρκώνοντας την Μπέλα στα διάφορα στάδιά της και θεωρώ πως δικαίως της αξίζει το όσκαρ, όπως και στον Robbie Ryan, διευθυντή φωτογραφίας, για αυτά που πέτυχε σε ένα τόσο απαιτητικό σενάριο. Κατάφερε να εναρμονιστεί πλήρως με το στυλ του Γιώργου και να εκτελέσει άψογα τις δύσκολες και απαιτητικές κινήσεις της κάμερας. Με εξέπληξε και ο Ράφαλο, που τόλμησε να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτά που τον έχουμε συνηθίσει και μπράβο του. Με αυτή τη ταινία κάνει μια πιο Μπαρτονική και γκροτέσκ στροφή.

Οι κωμικές σκηνές είναι πετυχημένες, βγάζουν το γέλιο αβίαστα και σε χαλαρώνουν, αντισταθμίζοντας τις αμήχανες σκηνές ωμής βίας. Δεν έλλειψαν φυσικά οι αυτοτραυματισμοί και οι αυτοειρωνίες, βασικό συστατικό των ηρώων του Γιώργου.

Η αυτοαναφορικότητα, αλλά και η αγάπη του προς τους φαν του, τον οδηγoύν στο να μας δίνει σκηνές–αναφορές, είτε σε προηγούμενες ταινίες του, είτε σε σκηνοθέτες που ο ίδιος αγαπά. Εντόπισα κρυμμένες αναφορές στα: «Η ευνοούμενη», «Αστακός» και «Κυνόδοντας.» Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες.

Η ταινία τελειώνει με έναν παράλογο κήπο, της Εδέμ, και τα δημιουργήματα που τον απαρτίζουν. Αφήνοντας τον «άνθρωπο» αυτή τη φορά κυρίαρχο και εσένα μόνο σου να μαντέψεις για το τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια.

Μπράβο στον Λάνθιμο από κάθε άποψη που έχει καταφέρει να κερδίσει το Χόλλυγουντ και να βρει το κοινό του με εντελώς αντισυμβατικές, στυλιζαρισμένες μεν, ταινίες αλλά και να ωριμάσει ο ίδιος ως σκηνοθέτης και να γίνεται καλύτερος με τα χρόνια, χωρίς βέβαια να αφήνει εντελώς τα παλιότερα μοτίβα του και τις εμμονές του.

Γιώργος Λουριδάς - Σκηνοθέτης

[vasiaandthebooklandbyvk]

Γιατί διαβάζω;… Γιατί ξεκίνησα το bookstagram;…Γιατί ξεκινάω ξανά το blog;

Σε μικρή ηλικία όπως λέει και ο αδερφός μου κάθε βράδυ με έπαιρνε ο ύπνος με τα παραμύθια στο πρόσωπο…

Από μικρή ο κόσμος της φαντασίας με μάγευε… είτε αυτό αφορούσε μια ταινία, είτε ενα παραμύθι…

Μεγαλώνοντας και ανακαλύπτοντας την πραγματική ζωή και τις δυσκολίες που συνεπάγονται με αυτή σταμάτησα να βλέπω παραμύθια και να νιώθω την μαγεία που τα διακατείχε όπως παλιά.

Στις αρχές του γυμνασίου διάβασα τα μυστικά των κοριτσιών της Jacqueline Wilson και παρότι μου άρεσε για κάποιο λόγω δεν ξαναδιάβασα κάποιο βιβλίο εκείνη την περίοδο της ζωής μου…

Μέχρι που έπιασα στα χέρια μου την Νέα Σελήνη και τότε άρχισα να διαβάζω δυο βιβλία μέσα στον χρόνο..

(Ναι, γνωρίζω οτι ο αριθμός είναι μικρός άλλα για μένα που δεν διάβαζα καθόλου ήταν αρκετά)

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα από ελληνική λογοτεχνία είναι το Αν μπορούσα θα τ' άλλαζα όλα της Αγγελικής Κονταξοπούλου και με μάγεψε πόσο μπορεί να σε ταξιδέψει και πως μπορεί να γίνετε μπροστά στα μάτια μου..

Και τότε ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία της κυρίας Δημουλίδου…

Ίσως κάποιοι να πείτε ότι δεν ήταν η σωστή ηλικία να διαβάσω κάτι τέτοιο ή οτι έπρεπε να διαβάσω κάτι από την κλασική λογοτεχνία, όμως αυτά τα βιβλία με έκαναν να συνεχίζω να διαβάσω να λυθεί το πρόβλημα που είχα (κόμπιαζα στην ανάγνωση) και η ορθογραφία και η έκθεση μου βελτιώθηκε απίστευτα..

Ακόμη όταν διάβασα περισσότερο τα κοινωνικά της μυθιστορήματα έγινα περισσότερο ευαίσθητη σε κοινωνικά ζητήματα…

Βλέποντας την αγάπη μου για τα βιβλία, κάθε χρόνο σε ονομαστική γιορτή αλλά και στα γενέθλια μου το ένα βιβλίο διαδεχόταν το άλλο δίχως να σταματάω, να χάνομαι μέσα σε κάθε βιβλίο ξανά και ξανά….

Στα πρώτα χρόνια της σχολής το διάβασμα ήταν λιγοστό λόγω υποχρεώσεων και κάποιες φορές λόγω δουλειάς…

Τον Φεβρουάριο του 2019 μέσω ενός βίντεο της Magdass ανακάλυψα την κοινότητα του ελληνικού Bookstagram και ενθουσιάστηκα πάρα πολύ καθώς σχεδόν καμία από τις φίλες που έχω δεν διαβάζουν και θα ήθελα να μπορώ να ανταλλάξω τις απόψεις μου για ένα βιβλίο και να μάθω περισσότερα βιβλία.

Τον Μάιο ξεκίνησα ενεργά να ανεβάζω φωτογραφίες με βιβλία που είχα διαβάσει και να βάζω περισσότερο χάρις στα years challenge του Goodreads.

Πάντα τα βιβλία εκτός από την μαγεία του ταξιδιού, αποτελούσαν και αποτελούν για μένα διέξοδο είτε σε αγχώδη, είτε σε άσχημη περίοδο της ζωής μου…

Οπότε για να συνοψίζω στο ότι το διάβασμα ασχέτως συγγραφέα, είδους, ελληνικά ή ξενόγλωσσα όταν ταξιδεύουν και γαληνεύουν την ψυχή μας είναι τα βιβλία που αξίζουν για εμάς , να διαβάζουμε.

Οπότε οπως καταλαβαινεται αυτός είναι και ο λόγος ο οποίος ξανά ξεκινάει δειλά αυτό το ιστολόγιο με σκοπό να μοιραστώ μαζι σας αυτά που αγαπώ να κάνω δηλαδή να διαβάζω βιβλία και να βλέπω ταινίες και σειρές.

[antonakic]

Η απέλαση των μύθων

«Απέλαση για μένα είναι όταν κάποιος εγκαταλείπει μια συνηθισμένη ζωή είτε νοητικά είτε δια της βίας.» μου είπε ο Κ.Β. όταν του μίλησα για τις εικόνες που γεννιόντουσαν στο μυαλό μου κάθε φορά που άκουγα το ομώνυμο μουσικό κομμάτι του. Φανταζόμουν ανθρώπινες μορφές να αιωρούνται από το έδαφος, σε μια πόλη που μόλις είχε τελειώσει ένας πόλεμος. Αυτοί οι άνθρωποι ίσως νεκροί, ίσως ζωντανοί, μπορούσαν να μεταφερθούν με ευκολία σε οποίο σημείο του κόσμου ήθελαν. Ανάμεσα τους βρισκόμουν και εγώ. Δεν ήθελα να πάω κάπου συγκεκριμένα, ήθελα να περάσω από όλα τα μέρη που αγαπούσα εφόσον είχα τη δυνατότητα. Τότε συνάντησα αυτόν το Κένταυρο έξω από τα Selfridges, θα μπορούσε να ήταν μια σκηνή από τη καινούρια ταινία του Lynch, φορούσε ένα sweater από το gap και ήταν Ιάπωνας.

Οι Κένταυροι στην ελληνική μυθολογία ήταν ένας λαός που νικήθηκε σε μια μάχη και έπειτα αυτοεξορίστηκε. Ο δικός μου Κένταυρος είναι σίγουρα απόγονος  τους . Δεν ξέρουμε που ήταν πριν ούτε που θα πάει μετά. Δεν ξέρουμε καν αν όντως υπάρχει; Αν αποφασίσουμε πως υπάρχει πρέπει να βρούμε και τον τρόπο. Το ελληνικό μυθολογικό σύστημα δίνει μια σαφή περιγραφή και το Photoshop κάνει τα υπόλοιπα. Στη  Postmodern age η αναπαράσταση προηγείται και καθορίζει το real σύμφωνα με τον Baudrillard. Στην ανάγκη των αρχαίων ελλήνων να πιστέψουν στην ύπαρξη μύθων που οι ίδιοι δημιούργησαν μεσολαβεί ένα software και ο Κένταυρος μου ταξιδεύει μαζί μου μέχρι το Λονδίνο, ανακατεύεται με το πλήθος σε κεντρικό σημείο της πόλης και μπορεί κανείς να τον δει μόνο όταν πραγματικά θέλει να πιστέψει στην ύπαρξη του.

Απόλυτα φυσικά ενσωματώνεται με το νέο του περιβάλλον, σαν να βρισκόταν από πάντα εκεί. Μπορεί και να υπήρχε πάντα  και κανείς να μην το είχε αντιληφθεί. Η διαφορετικότητα δεν είναι πάντα ορατή και ο καθένας την αντιλαμβάνεται με άλλο  τρόπο.  Ποιος καθορίζει άλλωστε τι είναι φυσιολογικό και συνηθισμένο; Τι είναι αναπαράσταση και τι πραγματικότητα; Μπορεί όλος ο κόσμος στον οποίο ανήκουμε και εμείς να είναι αναπαράσταση ενός άλλου. Ο Carrey αναπαριστά με χαρακτικά σχέδια τα αετώματα του Παρθενώνα. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πως ήταν ακριβώς, μπορούν όμως  να υπάρξουν άπειρες  πιθανές εκδοχές  αναπαράστασης τους.  

Αν η μόνη επιλογή είναι �� αναπαράσταση τότε αυτή είναι και η μόνη αλήθεια. Έχουμε το προνόμιο των πολλαπλών εκδοχών αλλά και το κίνδυνο της υπερβολής. Ο Κένταυρος διέσχισε την Oxford Street συνάντησε μια Σειρήνα στη Trafalgar Square και έπειτα πήρε το tube. Στο Holborn station είδε τον Μινώταυρο να ανεβαίνει τις κυλιόμενες. Όταν πια είχε νυχτώσει κατέληξε στο Soho, παρέα με τον Πάνα να περιφέρεται ανάμεσα στους τουρίστες.

__

Deporting the myths

“Deportation to me is when someone abandons an ordinary life either mentally or by force,” K.V. said when I talked to him about the images that were created in my mind every time I listened to his musical piece under the same title. I imagined human figures hovering over the ground, in a city where a war had just ended. These men, perhaps dead, perhaps alive, could be easily transported wherever they wanted. I was among them. I didn’t want to go somewhere in particular, I wanted to pass from all the places I loved since I could. Then, I met this Centaur outside Selfridges. It could be a scene from a David Lynch film, he wore a sweater from Gap and he was Japanese.

The Centaurs, according to Greek mythology chose to be exiled to Arcadia after they had been defeated in a battle. My Centaur is definitely their descendant. We don’t know where he was before or where he’s going next. We don’t even know if he really exists. If we decide that he does exist, we have to prove it too. The Greek mythological system gives a clear description and Photoshop does the rest. In the Postmodern age representation precedes and defines the real according to Baudrillard. The ancient Greeks needed to believe in the existence of myths they themselves had created. Today the mediation of software results in the depiction of these myths. My Centaur travels with me to London, mingles with the crowd in a city centre and someone can see him only when he really wants to believe in his existence.

He seems to be perfectly integrated in his new environment, as if he was there forever. He could have been there forever without anyone having noticed him. What is different is not always visible and everyone perceives it differently. Besides, who defines what is normal and what is usual? What is representation and what reality? Perhaps the whole world which we inhabit is the representation of another. Carrey represents with engravings the Parthenon’s pediments. Nobody can really know what they actually looked like, however there can be infinite ways to represent them.  

If the only choice is representation, then this is also the only truth. We have the privilege of multiple versions but also the danger of exaggeration. A Centaur walked along Oxford Street, met a Siren in Trafalgar Square and then took the tube. At Holborn station he saw the Minotaur going up the escalators. When the night fell, he found himself in Soho, along with Pan meandering among tourists.

[white--madness]

Η δική μου ιστορία είχε από όλα😅

Τοξικούς πρώην, μπερδεμένες καταστάσεις. Κανονική ταινία η οποία προσπαθούσα να βγω και δεν μπορούσα. Αλλά ειλικρινά δεν έφταιγαν όλοι εκείνοι.Εγώ έφταιγα. Εγώ έφταιγα που πίστευα τα πάντα. Που δεν έβαζα όρια.

Ξανά άρχισα ψυχολόγο. Μαζί με 2 -3 βιβλία αυτό βελτίωσης.Οσο διάβαζα με εβριζα και έλεγα θα αλλάξω. Θα γίνω αυτή που πρέπει να γίνω. Για εμένα.

Κάπου εκεί ανοίγω tinder. Για παρέα. Κυριολεκτικά ένιωθα ότι με όποιον άνθρωπο γνωστό μου και να μίλαγα δεν με καταλάβαινε. Άρα κυριολεκτικά είχα γράψει ένα bio το οποίο εξηγούσα ότι δεν θέλω τίποτα γκομενικο.

Έχει περάσει κοντά ένας μήνας. Όποιος άνθρωπος μου την έπεφτε διαγραφή κατευθείαν. Επίσης με είχε πιάσει και σταματαγα συζητήσεις. Έχω αποφασίσει να κλεισω και να διαγράψω την εφαρμογή. Εκείνη την στιγμή βλέπω δύο μέλι μάτια. Λέω θα πατήσω καρδούλα. Είδα και τον ποκοπικο 😂 Λέω έχει χιούμορ ο άνθρωπος.

Είχα δικιο.

Μερικές μέρες μετά γίνεται το πρώτο μου ραντεβού από τιντερ και η πρώτη μου επιλογή τον τελευταίο 1 χρόνο και 7 μήνες. Το εκνευριστικο ήταν ότι εκείνη την Κυριακή που βρεθήκαμε,βαριόμουν να σηκωθω από το pc 😂. Κι είχαμε πει και οι 2 ότι θα αργήσουμε.

Και βρεθήκαμε τελικά νωρίτερα.

Κι παίζει να κολλήσαμε κι ενσημα σε εκείνο το μαγαζί που καθίσαμε τότε.

Αλλά τελικά ΕΥΤΥΧΩΣ που απλά πήγαμε

ΕΥΤΥΧΩΣ που βρεθηκαμε

Γιατί αν δεν σηκωνομουν ποτέ από το pc δεν θα ζούσα όλα αυτά που έχω ζήσει.

Τελικά έχουν όντως δίκιο. Αν πιστεύεις σε εσένα και αν αποφασίσεις ότι θα έχεις όρια και θα λες τα πράγματα όπως τα αισθάνεσαι τότε θα πάνε όλα καλά.

Τύπε μου ❤️ Σε ευχαριστώ που μπήκες στην ζωή μου ♥️

Θυμάμαι την μεγαλυτερη μου απογοήτευση. Ποτέ δεν θα την ξεχάσω. Η μεγαλύτερη μου απογοήτευση ήμουν εγώ. Ο ίδιος μου ο εαυτός.

Βλέπεις... στην δική μου ιστορία δεν υπάρχουν κακές πρώην με τοξικους χαρακτήρες. Υπήρξε ο κακός μου εαυτός, εκείνος που με είχε πείσει λέγοντας μου πολλα βράδια: " Αδερφέ, παράτα το, έτσι όπως τα έκανες θα μείνεις μόνος σου. "

Και για κάποια χρόνια είχε δίκιο. Ήμουν μόνος και όσες γνώριζα δεν μπορούσαν να με πείσουν για το αντίθετο. Πιθανο βέβαια να μην ήθελα ο ίδιος να με πείσουν.

Έτσι λοιπόν αφου έχω πλ��ον πείσει τον εαυτό μου πως απλά θα βγαίνω και θα περναω καλα χωρίς καμία ουσία, έγινε το περίεργο.

Κυριακή και εγώ δουλευα. Είχα κλείσει ραντεβου με μια τυπισσα που "γνώρισα" στο tinder. Δεν ήθελα να παω όσο κυλουσε η βάρδια γιατί ήμουν σίγουρος πως θα ήταν ακόμα μια ανούσια γνωριμία.

Το είπα στον υπευθυνο μου αλλά φίλο μου και με έπεισε να παω, δεν έχεις κάτι να χάσεις μου είπε. Κι έτσι πήγα.

Την γνώρισα, πηρα τον χρόνο μου όμως. Ήθελα να είμαι όσο πιο σίγουρος γίνεται.

Οι πρώτοι μήνες πραγματικό roller coaster συναισθημάτων. Σαν να έπαιζα σε ταινία. Τα καλά όμως ήταν περισσότερα και έτσι αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στην τύπισσα αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό.

Ποτέ δεν θα ευχαριστώ αρκετά τον εαυτό μου που επέμεινε παρόλες τις δυσκολίες στην αρχή.

Η τύπισσα που λέτε, κοιμάται τώρα δίπλα μου. Κοντεύουμε τα 2 χρόνια μαζί. Της είμαι και θα είμαι ευγνώμων! 💜

[molitsa]

Ρώτησε! Τι θέλεις να μάθεις;🦋

1. Πότε γεννήθηκες;

2. Καλοκαίρι η χειμώνας;

3. Ποια είναι η καλύτερη ώρα μέσα στην μέρα; Γιατί;

4. Ξοδεύεις πολύ χρόνο στα social media;

5. Βουνό η θάλασσα;

6. Θέατρο η σινεμά;

7. Πες μου τρία πράγματα που αγαπάς.

8. Πόσο ύψος έχεις;

9. Τι ώρα γεννήθηκες;

10. Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;

11. Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;

12. Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;

13. Τι νούμερο παπούτσι φοράς;

14. Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;

15. Ποια είναι η αγαπημένη σου σειρά;

16. Ποια είναι η αγαπημένη σου μπάντα η τραγουδιστής;

17.  Πες μου την αγαπημένη σου λέξη η έκφραση.

18. Έχεις κατοικίδιο; Αν ναι, τι; Πως το λένε;

19. Έχεις κάποιο παρατσούκλι;

20. Καπνίζεις; Πολύ η λίγο;

21. Πίνεις; Πολύ η λίγο;

22. Κανείς ναρκωτικά; Έχεις κάνει ποτέ;

23. Είσαι vegan - vegeterian;

24. Έχεις ταξιδέψει στο εξωτερικό; Αν ναι, που;

25. Πους έχεις ταξιδέψει στην Ελλάδα;

26. Ποιο ήταν το αγαπημένο σου ταξίδι;

27. Έχεις κάνει κάποια εγχείρηση;

28. Φοβάσαι το σκοτάδι;

29. Φοβάσαι τα ύψη;

30. Παίζεις κάποιο μουσικό όργανο;

31. Σε τι ρίσκα καλός /καλή;

32. Σε τι είσαι κακός /κα��ή;

32. Έχεις κάποιο χόμπι;

34. Πίτσα η σουβλάκι;

35. Έχεις κάποιο τατουάζ; Θα ήθελες να κάνεις κάποιο;

36. Έχεις κάποιο piercing; Θα ήθελες να κάνεις κάπου;

37. Ταράτσα η αυλή με κήπο;

38. Πόσες ώρες κοιμάσαι συνήθως;

39. Μουσική στα ηχεία η με ακουστικά;

40. Σου αρέσει να βγάζεις φωτογραφίες;

41. Σπουδάζεις κάτι; και αν ναι τι;

42. Ποιο είναι το αγαπημένο σου ζώο;

43. Πόλη ή χωριό;

44. Πες μου ένα μεγάλο όνειρο της ζωής σου.

45. Προτιμάς τσάι, καφέ η χυμό;

46. Γλυκό η αλμυρό;

47. Σου αρέσουν τα ταξίδια;

48. Προτιμάς πλοίο η αεροπλάνο;

40. Είσαι σε κάτι αλλεργικός;

50. Είσαι θετικός η αρνητικός άνθρωπος;

51. Σου αρέσει να μοιράζεσαι;

52. Πες μου το αγαπημένο σου έθιμο η γιορτή.

53. Είσαι σπιτογατα/ος η προτιμάς το έξω;

54. Πόση ώρα κανείς μπάνιο;

55. Πιστεύεις ότι τα όνειρα σημαίνουν κάτι;

56. Είσαι κοινωνικό άτομο;

57. Προτιμάς αγάπη η λεφτά;

58. Σου άρεσε να ακολουθείς την μόδα;

59. Πότε ήταν η καλύτερη χρονιά σου; Τι είχε γίνει;

60. Πότε ήταν η χειρότερη χρόνια σου; Τι είχε συμβεί;

61. Ποια είναι η αγαπημένη σου σοκολάτα;

62. Ποια είναι η αγαπημένη σου γεύση παγωτό;

63. Ποια είναι τα αγαπημένα σου πατατάκια - γαριδάκια;

64. Έχεις σημάδια;

65. Έχεις καλύτερο φίλο /φίλη;

66. Υπάρχει κάποιος που να μισείς;

67. Έχεις μεθύσι;

68. Ποιο είναι το αγαπημένο σου φρούτο;

69. Ποια είναι η δουλειά τον ονείρων σου;

70. Τι αγαπάς περισσότερο;

71. Προτιμάς μια αγκαλιά η ενα φιλί;

72. Το χειρότερο πράγμα που έχεις πάθει...;

73. Σε αγαπάς;

74. Τι σου αρέσει πάνω σου;

75. Τι θα άλλαζες πάνω σου και στον χαρακτήρα σου;

76. Ποια ήταν η καλύτερη μέρα της ζωης σου;

77. Έχεις χάσει ποτέ κάποιον που αγαπάς;

78. Έχεις κάποιας κακή συνήθεια;

79. Ποιο είναι το αγαπημένο σου μότο;

80. Έχεις αυτοκαταστροφικές τάσεις;

81. Έχεις πληγώσει τον εαυτό σου ποτέ;

82. Έχεις περάσει κατάθλιψει;

83. Πως νιώθεις τωρα.

84. Έχεις πληγωθεί ποτέ από σχέση;

85. Έχεις σχέση;

86. Να είσαι μόνος η να έχεις σχέση;

87. Σχέση η φάση;

88. Έχεις φίλους; πολλούς η λίγους;

89. Διαβάζεις βιβλίο; Ποιο είναι το αγαπημένο σου;

90. Σχολιάζεις συχνά αρνητικά κάποιον;

91. Εμπιστεύεσαι εύκολα ανθρώπους;

92. Ποια ήταν η τελευταία φορά που έκλαψες ; Ποιος ήταν ο λόγος;

93. Τι έλεγε το τελευταίο μήνυμα που έλαβες;

94. Τι σε τρομάζει στην ζωή;

95. Ποιο είναι το αγαπημένο σου μαγαζί;

96. Θυμάσαι την τελευταία φορά που σου είπε κάποιος κάτι θετικό;

97. Σου λείπει κάνεις;.

98. Αγαπάς κάποιον αυτόν τον καιρό;

99. Πιστεύεις στον Θεό;

100. Χορός η τραγούδι;

101. Έχεις αδέρφια;

102. Που θα ήθελες να ταξιδέψεις;

103. Ποιο είναι το αγαπημένο σου μπλουζάκι;

104. Έχεις κάποιο αγαπημένο αντικείμενο;

105. Πως κοιμάσαι;

106. Βόλτα με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο;

109. Αν είχες 10.000 ευρώ τι θα έκανες;.

107. Ζηλεύει καθόλου;

108. Τι κοιτάς πρώτα εξωτερικά στον άλλον;

109. Πότε ήταν η τελευταία φορά που γελασες πραγματικά;

110. Γκρινιάζεις πολύ λίγο;

111. Εχεις κάποια όμορφή παιδική ανάμνηση;

112. Τα σαββατόβραδα προτιμάς να βγαίνεις έξω η να μένεις μέσα;

113. Πιστεύεις στην τύχη;

114. Τα καλύτερα έρχονται.. Συμφωνείς ή διαφωνείς;

115. Μετράει πολύ η εξωτερική εμφάνιση;

116. Ποιο είναι το πρώτο που κοιτάς στο χαρακτήρα κάποιου;

117. Είσαι χαρούμενος /χαρούμενη για αυτό που είσαι;

118. Ματιά η χαμόγελο;

119. Πως φαντάζεσαι το μέλλον σου;

120. Αν είχες πολύ ελεύθερο χρόνο τι θα έκανες;

121. Υπάρχει κάτι που αναπολείς αυτή την στιγμή;

122.  Έχεις πάει σε συναυλία; πως πέρασες;

123. Πες μου κάποια πράγματα που σε ανάβουν.

124. Πες μου κάποια πράγματα που σε ξενερώνουν.

125. Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος χαλαρώσεις;

126. Πως είναι η σχέση με τους γονείς σου;

127. Λαμβάνεις καθημερινά μηνύματα "καλημέρα" και "καληνύχτα";

128. Σου αρέσει να κρατάς από το χέρι το άλλο άτομο;

129. Πόση ώρα σου παίρνει για να ετοιμαστείς

130. Ζεις με τους γονείς σου;

131. Πόσο συχνά φορά ψεύτικο χαμόγελο;

132. Είσαι ευαίσθητο /ευαίσθητη;

133. Τι σκέφτεσαι περισσότεροι αυτόν τον καιρό;

134. Ποιο ήταν το τελευταίο ψέμα που είπες;

135. Ποια είναι η ερώτηση που θα φοβοσουν να πεις την αλήθεια;

136. Σου έχουν ράγισε την καρδιά;

137. Σου άρεσε κάποιος του ίδιου φίλου;

138. Έχεις δεχτεί απόρριψη από κάποιο άτομο που σου άρεσε;

139. Ποιο θα ήταν το καλύτερο δώρο για εσένα;

140. Τι ρούχα φοράς συνήθως; αθλητικά, σπορ επίσημα, χύμα;

141. Προτιμάς την φυσική ομορφιά η με make up;

142. Έρωτας η σεξ;

143. Σου αρέσουν τα αρωματικά καιριά;

144. Φοράς κάποιος συγκεκριμένο κόσμημα συνέχεια; Αν ναι, γιατί;

145. Τι ώρα κοιμάσαι;

146. Προτιμάς να ζεις την στιγμή η να κάνεις στην άκρη για κάποιο λόγο;

147. Είσαι ρομαντικός/ρομαντική;

148. Ένα ρομαντικό κατά την γνώμη σου μέρος;

149. Πιστεύεις στον έρωτα με την πρώτη ματιά;

150. Έχεις ποτέ κάποια εμπειρία κοντά στο θάνατο;

151. Ποιο είναι το χειρότερο λάθος που έχεις κάνει;

152. Πιστεύεις στη αγάπη;

153. Τι παίζει αυτή την περίοδο;

154. Στέλνεις πρώτος /πρώτη;

155. Περιέγραψε τον ιδανικό/η σύντροφο για εσένα.

156. Φλερτάρει ακόμη και αν είσαι σε σχέση;

157. Υπάρχει φιλιά μεταξύ πρώην;

158. Βγάζεις συχνά φωτογραφίες τον εαυτό;

159. Περιέγραψε την/τον κολλητη /κολλητό σου

160. Ποια είναι η εμπειρία σου με τον έρωτα;

161. Περιέγραψε τον εαυτό σου με τρία επίθετα.

162. Ποιο είναι το mood σου τις περισσότερες μέρες;

163. Θα έστελνες nudes σε κάποιον;

164. Ποιο είναι το αγαπημένο σου ποτό - κοκτέιλ;

165. Θα ήθελες να παντρευτείς κάποια μέρα;

166. Σου αρέσουν τα παιδιά; Θα ήθελες να αποκτήσεις;

167. Ποια είναι η αγαπημένη σου ξένη γλώσσα;

168. Έχεις αγαπημένο χαρακτήρα από σειρά - ταινία - βιβλίο;

169. Περπάτημα η τρέξιμο;

170. Αγαπημένο τραγούδι που σε χαλαρώνει;

171. Αγαπημένο τραγούδι που σε ξεσηκώνει;

172. Αγαπημένω σεξουλιάρικο τραγούδι;

173. Ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα που μετάνιωσες;

174. Πρότεινε μου κάποια συμβουλή για την ζωή.

175. Αγαπημένα κοινούμενα σχέδια;

176. Μαύρη, γάλακτος η λευκή σοκολάτα;

177. Συγχωρείς εύκολα;

178. Ζωή σε μεγάλη η μικρή πολη;

179. Τι googlaρεις πιο συχνά;

180. Ποιον θες να βλέπεις κάθε πρωί που ξυπνάς;

181. Ποια είναι η αγαπημένη σ αίσθηση;

182. Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον κόσμο τι θα ήταν αυτό;

183. Πως αντιμετωπίζεις τα άτομα που δεν συμπαθείς;

184. Δίνεις ευκαιρίες;

185. Τι δεν συγχωρείς;

186. Μυαλό η καρδια;

187. Ποιον/ποια έχεις αδυναμία;

188. Προτιμάς σεξ σε δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο;

189. Ποια είναι η αγαπημένη σου στάση στο σεξ;

190. Τι σε κάνει να χαμογελάς;

191. Αν μπορούσες να πας κάπου τώρα που θα πήγαινες;

192. Για αγκαλιά η για φιλί θα πάγωνες τον χρόνο;

193. Πες μου την γνώμη σου για την φιλία;

194. Θεωρείς πως είσαι δυνατός /δυνατή;.

195. Εχεις χάσει ποτέ τον εαυτός σου; Αν ναι, πως τον βρήκες;

196. Πιστευεις ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει το άλλο σου μισώ;

197. Πως λένε την μαμά και τον μπαμπά σου;

198. Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχει πάθει;

199. Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που σου έχει συμβεί;

200. Είχες κάποια εμπειρία κοντά στον θάνατο;

201. Τι κουβαλάς συνέχεια μαζί σου; (εκτός από το κινητό)

202. Θα βοηθούσες εθελοντικά για κάποιο σκοπό;

203. Σπαταλάμε λεφτά η τα μαζεύεις;

204. Έχεις πάθει ποτέ κρίση πανικού;

205. Πιστεύεις στις σχέσεις εξ αποστάσεως;

206. Μαθαίνεις από τα λάθη σου;

207. Πιστεύει ότι είναι καλύτερα να έχεις λίγους φίλους και καλούς η πολλά άτομα που θα μπορείς να συναναστρεφεσαι, αλλά να μην είσαι και τόσο κοντά τους;

208. Σου αρέσει να γυμνάζεσαι;

209. Σου αρέσει να σε φίλους δημόσια;

210. Σε έχουν απατήσει ποτέ;

211. Έχεις πάει ποτέ μι πιτζάμες στο σχολείο-σχολή - πανεπιστήμιο;

212. Αγαπημένο γυναικείο - ανδρικό άρωμα;

213. Ηλιος η βροχή;

214. Αγαπημένο χρώμα για τα νύχια;

215. Κοιμασαι με ανοιχτεί η κλειστεί την πόρτας

216. Ζαλίζεσαι εύκολα;

217. Ένα άτομο που αντιπαθείς;

218. Κοιμάσαι με αγκαλιάζει κάτι;

219. Ποίος είναι ο κολλητός /κολλητη σου;

220. Αγαπημένο είδος μουσικής;

221. Facebook ή instagram;

222. Αγαπημένη μάρκα παπουτσιών - ρουχον;.

223. Τι νούμερο φοράς στα ρούχα;

224. Τι λες κατά την διάρκεια ��μήχανων συζητήσεων;

225. Τι άρωμα φοράς;

226. Όταν μιλάς για σεξ σε κάνει να νιώθεις άβολα;

[solmeister13]

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ

Πρώτο ραντεβού στο σινεμά, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, κάπου εδώ είχαμε κάτσει. Πάνε τόσα χρόνια κι όμως, νιώθω σα να ήταν χτες. Έχω γελάσει εδώ, έχω κλάψει εδώ, έχω κρατήσει σφιχτά το χέρι της θέσης μου απ’ το φόβο μου. Κοιτάζω γύρω· πολλές μικρές συζητήσεις, θόρυβος και χαχανητά, μέχρι που σβήνουν τα φώτα, ύστερα σιωπή… Η ταινία ξεκινάει. 

Ήταν κάπου το 2015 που συνειδητοποίησα, ή καλύτερα μάλλον ο Pak μου είπε, πως ενώ έχω όλα τα μέσα για να παράγω εικόνα και ήχο, υποβιβάζω συνέχεια τον εαυτό μου σε ημιτελείς κυκλοφορίες και mixtapes, την ώρα που δεν έχω βγάλει καλά καλά έναν ολοκληρωμένο σόλο δίσκο.

Και ήταν αλήθεια. Ενώ από το 2008 που είχαμε τότε τα θρυλικά Άπαχα Γιαούρτια, γυρνάγαμε βιντεοκλίπ, την ώρα που οι άλλοι MCs δεν ήξεραν καλά καλά τι είναι κάμερα, ξαφνικά το 2012 σταμάτησα να επενδύω τον ίδιο χρόνο στην εικόνα, η οποία προφανώς ξεκίνησε να γίνεται όλο και σημαντικότερη.

Έτσι αποφάσισα να τα βάλω όλα κάτω και να εκμεταλλευτώ το βάρος του ντεμπούτου solo LP, για να βγάλω ασπροπρόσωπους τους ανθρώπους που ήδη με πίστευαν και να δείξω στους υπόλοιπους τι αξίζω. Ανέλαβα εξ ολοκλήρου τη μουσική παραγωγή, όπως συνήθως, αλλά για πρώτη φορά ένιωσα 100% ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Το “Νύχτες Πρεμιέρας” περιέχει τις πρώτες ολοκληρωτικά δικές μου συνθέσεις, όπως το “Αλλιώς” αλλά και πιο περίτεχνο sampling, σε κομμάτια όπως το “Τα Παιδιά με τα Αισθήματα”.

Έχοντας πια μεγαλώσει λίγο, άγγιξα θέματα όπως η ζωή στη νύχτα, στο “Soundtrack της Πόλης” και το “Νύχτες Πρεμιέρας”, αλλά ήξερα πως ήθελα να εκπροσωπήσω όλες τις πτυχές της καλλιτεχνικής μου δημιουργίας. Χωρίζοντας τον δίσκο σε δύο “ταινίες”, στο πρώτο μισό ασχολήθηκα με το battle rap με το οποίο μεγάλωσα, σε κομμάτια όπως το “Alex Turner” και το “Πιο Καλά Κρυμμένο Μυστικό” χωρίς όμως να αφήνω απ’ έξω το χιουμοριστικό στοιχείο που με χαρακτηρίζει σε πιο ανάλαφρα κομμάτια όπως το “La Raza” (που είχε ήδη κλέψει τις εντυπώσεις ως rapchallenge) και το “Έχω Θέματα” στο βίντεο κλιπ του οποίου εμφανίζεται ο παιδικός μου ήρωας και frontman των Ημισκου��πρίων, Δημήτρης Μεντζέλος.

Στο δεύτερο μισό του δίσκου, στη δεύτερη “ταινία” ήθελα να ξεδιπλώσω το συναισθηματικό μου κόσμο και να διατυπώσω την εσωτερική μου αναζήτηση, προσεγγίζοντας την πιο ποιητική μου πλευρά, σε κομμάτια όπως το προσωπικό μου αγαπημένο, τη “Ζαχαροζυμωμένη” που μιλάει για τη γιαγιά μου, που αντιμετώπιζε προβλήματα με την υγεία της τον καιρό των ηχογραφήσεων του δίσκου και κάποια ίχνη των συγγραφικών δεξιοτήτων μου στο “Τριαντάφυλλο” που κατέληξε να θεωρείται κλασικό. Παράλληλα, κάνοντας τον απολογισμό μου, ήθελα να δω που βρίσκεται ο άνθρωπος που έγραψε το “Στάχτη” κάποια χρόνια πριν και αποφάσισα να γράψω τη συνέχεια του, όταν ένα μουντό πρωινό στο Ρέθυμνο, άκουσα το δείγμα που χρησιμοποιήθηκε στο “Σκόνη” .

Ξανακούγοντας το δίσκο σήμερα, τον υποστηρίζω ακόμα στο 100% και με την εξαίρεση μερικών μικρών ατελειών στη μίξη, θεωρώ πως ήταν έστω και συμβολικά, το πιο ιδανικό ξεκίνημα της “επαγγελματικής” καριέρας μου, χωρίς να στερείται το πάθος ή την αγνότητα των προηγούμενων κυκλοφοριών, αλλά με πολύ μεγαλύτερη σιγουριά στην αποτύπωση όλων όσων είχα στο μυαλό μου, σε ήχο, στίχο και εικόνα. Με έκανε να πιστέψω σε μένα, συγκέντρωσε ξανά τα βλέμματα πάνω μου και προφανώς λείανε το δρόμο για το επόμενο μεγάλο βήμα που λίγοι θυμούνται πως έκανα tease στο Alex Turner.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ <3

[tromokraths]

Ορίστε μια ιστορία που αξίζει να διαβάσεις

Φοιτητής τρίτου έτους το σωτήριον έτος 2009 στην μπουγατσογέννα. Καλές εποχές ακόμα, πλήρης οικονομική αφαίμαξη του κατακαημένου πατέρα που τον έτρωγαν τα καράβια για να σπουδάσει ο γιόκας, εγώ ένα ρεμολυμέντο ένα κατακάθι της κοινωνίας ένα άχρηστο κουφάρι που περιφερόταν από το Λιμάνι ως τα μπουγατσατζίδικα του Λευκού, Πολυτεχνίτης και λεχρίτης -κυρίως λεχρίτης-.

Έχω μία παρέα του ιδίου φυράματος στην οποία συμμετέχει γνωστός τότε στην πόλη ποδοσφαιριστής που θα τον λέμε Μ. ο οποίος τραβιέται με μία καλή κοπελίτσα, της οποίας το μικρό δεν θυμάμαι αλλά θυμάμαι το επίθετο και θα την λέμε Α, την οποία συστήνει ως σχέση του και αναλώνεται στο να μακραίνει τις περικοκλάδες των κεράτων στο κεφάλι της σε κάθε ευκαιρία.

Την Α. την κουβαλάει σε κρασάδικα και τσιπουράδικα, αποφεύγοντας προφανώς να την φέρνει στις βραδινές εξόδους. Η Α. παρότι καλή και χρυσή κοπελίτσα, τρομερά άοσμη άχρωμη άγευστη και λοιπά στερητικά -α, αλλά ο Μ. θέλει και το λιμάνι του και τους κάβους λυτούς. Κάποια στιγμή η Α. μυρίζεται τα περί περικοκλάδας, μιας και η πόλη ήταν και τότε μικρή και οι μνήμες αλλά και οι φήμες μεγάλες, ξεκινάει πιο στενό μαρκάρισμα και δώστου τα σούρτα φέρτα στο γήπεδο, και να τη στις προπονήσεις, και να τη και στο Λιμάνι και να τη φάντης μπαστούνης παντού.

Σε μία από αυτές τις αναδύσεις ωσάν άοσμη Αφροδίτη, φέρνει μαζί της μία φίλη, της οποίας θυμάμαι το μικρό, και το επίθετο, το ΑΜΚΑ και το ΑΦΜ, την Λ., η οποία δεν ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ, αλλά με κάποιον τρόπο ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ και αυτό το κατάλαβα αργότερα. Η Λ. λοιπόν ήταν μία κανονική κοπέλα σαν όλες τις άλλες, εμφανίσιμη κατά κοινή παραδοχή αλλά εντάξει. Σπούδαζε στην Νομική, ήταν ελιτίστρια, σνομπ, μιλούσε με τρομερή ροή, τρομερό λεξιλόγιο, δεν άφηνε να την κεράσουμε ποτέ, διάβαζε φανατικά ρώσικη λογοτεχνία και ανέλυε με τις ώρες βαθύτερα νοήματα και τέτοια πράγματα που εγώ και ο Μ. μαζί με τα υπόλοιπα ρεμάλια απλά την κοιτούσαμε χωρίς να καταλαβαίνουμε λέξη κουνώντας καταφατικά τα κεφάλια μας και μουγκρίζοντας "μμμμ". Φυσικά το αν ο Ντοστογιέφσκι έγραφε βοντβίλ και ο Τολστόι αχρονικά δεν ήταν κάτι που μας απασχολούσε ιδιαίτερα, αλλά η Λ. τα έλεγε όλα με τόσο πάθος που δεν μπορούσες να μην την ακούς και ας μην καταλάβαινες Χριστό. Η Λ. φαινόταν γενικά να μην μας έχει και σε καμία μεγάλη υπόληψη σαν παρέα, ειδικά τον Μ., τον οποίον κάποτε σε διαφωνία περί πολιτικών -στην οποία η Λ. τον είχε σβήσει- χαρακτήρισε "διακοσμητικό φίκο", πράγμα που έμεινε inside joke. Εν γένει, δεν φαινόταν ούτε να περνάει ιδιαίτερα καλά μαζί μας και ήταν τοις πάσι γνωστό ότι την έσερνε μαζί η Α. για να μην είναι μόνη με 5 ψωλαραίους.

Σε ανύποπτο χρόνο και ενώ αυτό το παρεάκι της συμφοράς με τις κορασί��ες μετράει 4-5 μήνες, μία μαύρη Παρασκευή η Λ. έρχεται στο κρασάδικο-στέκι με έναν τύπο, τον οποίο και συστήνει ως τον "σύντροφο" της. Κι εκεί παιδιά έρχεται η συνειδητοποίηση σε κύματα. Ζηλεύω, άρα την γουστάρω. Έτσι μπαμ, ούτε που το είχα ξανασκεφτεί. Ο τύπος ήδη δικηγόρος τότε, ωραίος ευγενέστατος μια χαρά παιδί, τα δικά μου τα σωθικά μέσα έξω. Να μιλάει αυτός για Εφετεία και προανακρίσεις, να νιώθω ένας απόκληρος του θεού, ένας Βασιλάκης Καίλας εγώ. Μοιράζομαι την επόμενη μέρα την ανησυχία μου με τα ρεμάλια, ο Μ. απαντάει κάτι "ρεφυγερεμπροαποδωρεμετηνξινεγκωρε", άλλο μέλος της παρέας "πω ρε μπρο δύσκολα", το παίρνω απόφαση ότι μόνος θα το περάσω και αυτό με βαρύ τσιγάρο σέρτικο. Μόλις έχουμε αρχίσει εντωμεταξύ να ασχολούμαστε με τα ιντερνετς και τα φεισμπουκς, κάνω κι εγώ προφίλ, αυτή είχε ήδη, να ξημεροβραδιάζομαι να βλέπω την φωτογραφία προφίλ της που κάθε πίξελ της ισούταν με ένα τετραγωνικό μέτρο, να λιώνω, να αναστενάζω, να σβήνω, να χάνομαι. Κάνω καιρό να την δω, γκομενικά από δω και από εκεί ως συνήθως, χωρίζει ο Μ. με την Α. (αξίζει να γίνει ξεχωριστή ιστορία αυτός ο χωρισμός), χάνουμε κάθε επαφή.

Μου στέλνει το 2010 στα γενέθλια μου,πρωι πρωι, το βραδυ έχω κανονίσει σε κλαμπ, μου έρχεται η επιφοίτηση και της λέω έλα για ποτό εκεί και εκεί έχω κλείσει εκεί, σίγουρος ότι θα φάω άκυρο, το οποίο σε πρώτη φάση τρώω και μου λέει δεν νομίζω να τα καταφέρω. 4 η ώρα το πρωί εκείνο, με γραβάτες λυτές και πουκάμισα ξεκουμπωμένα, χνώτο να βρωμάει μπάφους και οινόπνευμα από τα χιλιόμετρα και το μάτι κομμάτι, πιάνω γνωστή φιγούρα που κατευθύνεται προς τα εμένα και αφού πλησιάζει σε σημείο που μπορώ να την δω, να η Λ. με μία σακούλα ΙΑΝΟΣ. Μέσα στην σούρα και την μαστούρα κάνω τα εξής: 1. χύνω επάνω της ένα ποτό. 2. την σκουπίζω με τα χέρια μου χουφτώνοντας την ασύστολα χωρίς να έχω συναίσθηση ότι το κάνω. 3. αυτο προφανώς δημιουργεί μία ανύψωση την οποία κρίνω σκόπιμο να της πω ότι έχω με όχι και πολύ κομψό τρόπο. 4. στο έκπληκτο ύφος της απαντάω χωρίς να έχει προλάβει να βγάλει άχνα η καψερή "συγγνώμη, δεν ξέρω να τα λέω όπως ο Ντοστοβεγσ...Ντοβοστεφ...ο κομμουνιστής σου". 5. στο ακόμα πιο έκπληκτο ύφος ξεστομίζω με μία ανάσα "νυχταμουείσαιγιανενανμαγκαπουκανειςποτεδενθαξεχασει". Η Λ. με κοιτάει σαν έκθεμα σε τσίρκο και κρατάει ακόμα αυτή την σακούλα. Της λέω με άναρθρες κραυγές ότι θέλω να βγω λίγο έξω και να πάρω αέρα. Με ακολουθεί. Με την σακούλα. Βγαίνουμε, μου δίνει το δώρο μου. Μου λέει "Σκέφτηκα ότι θα σου αρέσει". Έχει μέσα ένα βιβλίο, αργότερα έμαθα ότι ήταν το Υπόγειο. Μου έρχεται εμετός και φυσικά 6. ξερνάω μέσα στην σακούλα. Αντίο αγάπη διχασμένη αντίο αγάπη δυνατή. Σε αυτή την κατάσταση, η Λ. πετάει την σακούλα, με πιάνει, με πάει μέσα, πολλά δεν θυμόμουν μετά μου τα είπανε, με παραδίδει στον Μ. που είναι σε χειρότερη κατάσταση σαφώς από εμένα, βλέπει ότι δεν υπάρχει συνεννόηση, της δίνω το πορτοφόλι μου της λέω πλήρωσε, κάνει τα κουμάντα της. Σε όλη αυτή την κατάσταση έχει μαζί της και μία φιλενάδα που εγώ πρόσεξα όταν βγήκαμε έξω για να φύγουμε, η οποία έχει πάθει σοκ με τα ούρουκ χάι που αντικρίζει. Το ΠΑΣΟΚ ειναι εδώ ενωμένο δυνατό.

Η Λ. μου παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, μας μοιράζει σε ταξί και γυρνάμε οι άσωτοι στα σπίτια μας. Το επόμενο απόγευμα μιας και δεν είχα ούτε το κινητό της, της στέλνω στο φβ με συγγνώμες και της ζητάω τα κλειδιά μου. Που μένεις μου λέει να περάσω να στα αφήσω. Εγώ τότε στο εξωτικό Φάληρο, φασίνες, αρωματίσματα, πράγματα πρωτόγνωρα. Έρχεται η Λ. με τα κλειδιά μου, κάθεται, πίνουμε καφέ. Πίνουμε δεύτερο. Παραγγέλνουμε, τρώμε. Πίνουμε κρασί. Πίνουμε ρετσίνες. Βγαίνω και παίρνω παγωτό. Γυρνάω τρώμε το παγωτό. Έχουν περάσει 10 ώρες και μιλάμε ακατάπαυστα. Βάζουμε ταινία. Την παίρνει ο ύπνος, την πάω στο κρεβάτι, κοιμάμαι στον καναπέ.

Αυτό ήταν. Από την επόμενη ξεκινάμε παρέα δυο μας. Πέντε μήνες μαζί συνέχεια. Οι φίλοι να παραπονιούνται, εμένα να μην με νοιάζει. Στα ενδιάμεσα χωρίζει με τον δικηγόρο. Στα ενδιάμεσα της ξεφεύγει ότι την είχε κερατώσει. Στα ενδιάμεσα μαθαίνω ότι ο αδερφός της πέθανε σε μικρή ηλικία. Στα ενδιάμεσα έχω αρχίσει να διαβάζω αυτούς τους Ρώσους που τόσο της άρεσαν και να ακούω τους αγαπημένους της Στέρεο Νόβα. Στα ενδιάμεσα κάθομαι με τις ώρες σπίτι της και την ακούω να παίζει πιάνο. Στα ενδιάμεσα δεν με ενδιαφέρει άλλη ύπαρξη εκτός από αυτή. Στα ενδιάμεσα κωλώνω όσο κανείς να κάνω κίνηση.

Ένα Σάββατο έχουμε πάει Περαία βόλτα με το αυτοκίνητο. Οπλίζομαι σιγουριά και αυτοπεποίθηση, κάνω το απονενοημένο, ανταποκρίνεται. Αυτό ξαναήταν. Σχέση με τα όλα της. Τριήμερα παντού. Βιβλία και μουσικές και φαγητά και όλα. Η Λ. τελειώνει με την σχολή, ξεκινάει άσκηση. Εγώ πρώτο τραπέζι πίστα στο ακροατήριο στην πρώτη αναβολή που πήρε. Και στην δεύτερη. Και στη πρώτη αντιδικία. Και στην δεύτερη. Και να γράφει εξηγήσεις για το πταισματοδικείο και να ακούγεται Κωνσταντίνος Βήτα σε όλη την γειτονιά. Και να ετοιμάζει ερωτήσεις για τους μάρτυρες και να παίζει Chopin για να σκεφτεί. Και να ξεκουράζεται διαβάζοντας κι άλλο. Αν δεν έχεις θαυμάσει τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι μαζί, δεν ξέρεις τι πάει να πει έρωτας. Και εγώ από τον θαυμασμό και την περηφάνια να φουσκώνω σαν παγώνι. Τελειώνω και εγώ μετά κόπων την σχολή, αποφασίζουμε να μείνουμε μαζί, παίρνουμε ένα αδέσποτο γατί από τον δρόμο, τον ονομάζουμε Ρασκόλνικοφ γιατί θέλουμε να του αφήσουμε ψυχολογικά και γιατί η Λ. λάτρευε το Έγκλημα και Τιμωρία και η ζωή κυλάει έτσι μέχρι το 2014. Αυτή έχει γίνει κανονικά δικηγόρος, εγώ έχω βρει μία μέτρια δουλίτσα στον τομέα μου, τα φέρνουμε πέρα αξιοπρεπώς. Πολλά πολλά δεν είχαμε, αλλά για το σπίτι, το αυτοκίνητο τα λειτουργικά μας και τα ποτά μας ήταν αρκετά.

Και ένα Σάββατο βράδυ έχουμε πάει Περαία βόλτα και το έχει ζητήσει η Λ. Και εκεί μου σκάει το παραμύθι. Η αγορά της Θεσσαλονίκης στην δικηγορία είναι μικρή. Δεν θέλει να βγάζει 1000 ενώ μπορεί να βγάζει 3000. Δεν θέλει να μαζεύει όλο τον χρόνο για ένα ταξίδι. Δεν θέλει να οδηγάει στην Εθνική με το Οπελάκι. Δεν θέλει να γυρνάει πίσω από την δουλειά κάθε μέρα και απλά να τρώει να κάνει σεξ και να κοιμάται. Δεν θέλει να έχει τόσα λίγα ποινικά ακροατήρια. Δεν θέλει, δεν θέλει, δεν θέλει. Σπάει εμένα ο κόσμος μου γιατί εγώ ήμουν ευτυχισμένος με τα λεφτά μας, με το Οπελάκι μας, με το σπίτι μας και με το φαγητό μας. Μεγάλωσες σε πλούσια οικογένεια μου είπε, όποτε θες ο πατέρας σου μπορεί να σου στείλει όσα ζητήσεις, δεν καταλαβαίνεις πως νιώθω. Πήγα πάσο, την ρώτησα τι θέλει να κάνουμε. "Θέλω να πάμε στην Αθήνα". Σπάει δεύτερη φορά ο κόσμος μου παρότι Αθηναίος, κάνω την καρδιά μου πέτρα. "Πάμε" της λέω. Μετακομίζουμε με συνοπτικές διαδικασίες σε δικό μου διαμέρισμα. Βρίσκει δουλειά σε δικηγορική εταιρία με πολύ καλύτερα λεφτά. Βρίσκω κι εγώ σχετικά πιο δύσκολα, αλλά σε καλύτερη θέση από αυτή στη Θεσσαλονίκη. Τα ωράρια γαμιούνται εντελώς. Η Λ. γυρνάει σπίτι 11 το βράδυ και φεύγει 7 το πρωί. Εγώ τα ίδια. Αγοράζουμε Audi. Αγοράζουμε τεράστια τηλεόραση. Αγοράζουμε μηχανή για ζυμαρικά. Αγοράζουμε μια Αγκύρας να κάνει παρέα στον Ράσκο. Αγοράζουμε καινούριο πιάνο. Το Audi το οδηγούσε μόνη της. Τηλεόραση έβλεπα μόνος μου. Ποτέ δεν φτιάξαμε χειροποίητα ζυμαρικά. Ο Ράσκο δεν έπαιξε ποτέ με τον καινούριο γάτο και τον δώσαμε στους γονείς μου. Η Λ. έπαιξε πιάνο 3 φορές, μία στα γενέθλια της, μία σε μία μάζωξη που έκανε για τους συναδέρφους και μία την ημέρα που γύρισα από την δουλειά, την βρήκα εκεί, έπαιξε το spring waltz και μου είπε ότι θέλει να κάνει μεταπτυχιακό στην Γερμανία. Και ξαναέσπασα. Και της ξαναείπα "πάμε". Και μου είπε "όχι. θα πάω μόνη". Και την ρώτησα "κι εμείς;" και μου είπε "δεν ξέρω". Μάζευε σε κούτες τα βιβλία και τα ρούχα της. Μόνο αυτα πήρε. Αφησε πάνω στο τραπέζι τον Ηλίθιο του Ντοστογιέβσκι και μέσα σε μία εβδομάδα έφυγε.

Μιλούσαμε για 2-3 μήνες. Δεν ήξερα ως τι. Δούλευα σαν τον σκύλο. Δεν είχα σχέση, δεν ήμουν ελεύθερος. Μία μέρα συνειδητοποίησα ότι είχαμε να μιλήσουμε μία εβδομάδα, που έγινε 2,3, ένας μήνας. Μετά από 2 μήνες χωρίς επικοινωνία πήγα το πιάνο στην αποθήκη τον γονιών μου. Έκανα κάποιες περιστασιακές σχέσεις, που πήγαν χειρότερα από σέντρα του Βύντρα. Δούλευα. Ξαναδούλευα. Ο φίλος ποδοσφαιριστής που είχε φύγει έξω και είχε γυρίσει Ελλάδα πάντα έλεγε ότι η Λ. ήταν το πιο ξινό πλάσμα του κόσμου και να την ξεχάσω. Πούλησα το Audi. Πήρα καλύτερο. Γέμισα την κουζίνα σκεύη που δεν ήξερα να χρησιμοποιήσω. Έκανα ανακαίνιση. Έφτιαξα το βεστιάριο βιβλιοθήκη. Ο Ράσκο πήδηξε ένα βράδυ από το μπαλκόνι και δεν τον ξαναείδα ποτέ. Πόση μιζέρια να αντέξει το γατί, ακόμα και στον Ρασκόλνικοφ να το έχεις ονομάσει. Ένα Σάββατο έναν χρόνο και κάτι μήνες αργότερα, με πήρε η μητέρα μου τηλέφωνο. "Είσαι σπίτι;" "Ναι, τι έγινε;" "Τίποτα παιδί μου πέρασα και είδα τα φώτα ανοιχτά, καληνύχτα". Τρία λεπτά μετά, κλειδί στην πόρτα, σύρσιμο βαλίτσας και η φωνή της που σχεδόν είχα ξεχάσει: "Πού είναι το πιάνο μου;". Το επόμενο πρωί η μεταφορική έφερε το πιάνο πίσω στο σπίτι. Και με άλλη μεταφορική ήρθαν τα βιβλία της. Και τα ρούχα δεν χωρούσαν στη ντουλάπα γιατί το βεστιάριο το είχα κάνει βιβλιοθήκη. Και έναν μήνα, μέχρι να πιάσει δουλειά, έφτιαχνε χειροποίητα ζυμαρικά και χρησιμοποιούσε όλα εκείνα τα σκεύη, και έπαιζε πιάνο και έγραφε πράγματα όσο άκουγε Κωνσταντίνο Βήτα και ζωγράφιζε τα χιλιάδες χιλιόμετρα και τα εκατομμύρια χρυσάνθεμα. Και ήμουν ευτυχισμένος πάλι.Και άνοιξε γραφείο. Και συνεργαζόμασταν. Και έβγαζα τοπογραφικά και αυτή έκανε έρευνες στα υποθηκοφυλακεια. Και έκανα κατόψεις και νομιμοποιήσεις και αυτή μάζευε δικαιολογητικά για τα συμβόλαια. Και αρραβωνιαστήκαμε. Και μου έλεγε δούλεψε, να μαζέψουμε λεφτά, δικά μας λεφτά. Και ήρθε η πρόταση για εμένα από την Γερμανία. Έριξα άκυρο, δεν ήθελε να φύγουμε. Ήρθε και η πρόταση για μία συνεργασία που θα απαιτούσε να λείπω αρκετά εκτός Αθηνών. Έριξα άκυρο, δεν ήθελε να λείπω τόσο. Πήρα συνεργάτη. Πήρε και αυτή, για να έχουμε περισσότερο χρόνο. Εγώ έναν συνάδερφο στην ηλικία μου. Αυτή έναν νέο δικηγόρο 25 χρονών.

Να τα πάλι. τα περισσότερα βράδια γυρνούσε όταν κοιμόμουν. Έπινε πολύ. Το πρωί δεν την προλάβαινα. Δεν τρώγαμε ποτέ μαζί. Δεν πηγαίναμε πουθενά μαζί. Μόνο αγοράζαμε μαζί. Τσάντες. Και καινούρια έπιπλα για το γραφείο. Και δεύτερο αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να την πιέσω, μην φύγει. Ξαναέσκασε πρόταση από Γερμανία, αυτή την φορά ακόμα καλύτερη. Της ξεκίνησα κουβέντα. Ήταν ξεκάθαρη. Δεν το κουνάει, αν θέλω να φύγω, ας φύγω. Δεν μπορεί να με λάβει υπόψη της, έχει την δουλειά της. Δεκτό της είπα. Δεν έφυγα. Εκεί έσπασαν τα ραγισμένα. Και Κωνσταντίνο Βήτα άκουγα μόνος μου να τραγουδάει "δεν είναι αργά" κι εγώ ήξερα ότι είναι αργά. Και πιάνο δεν ξαναέπαιξε η Λ. και τελικά απλά άφηνε επάνω φακέλους δικογραφίας. Και κάποιες εβδομάδες, μιλούσαμε μόνο για λεφτά. Και δουλειά. Και κτηματολόγια. Και πελάτες. Και συμβόλαια. Και υπαγωγές στον νόμο. Και της το είπα. Και μου είπε "Η δουλειά μου είναι η ζωή μου" και "Πρέπει να καταλάβεις, πρώτα είμαι δικηγόρος και μετά σύντροφος σου" και "Για αυτό είσαι μαζί μου. Γιατί με θαυμάζεις. Γιατί είμαι δικηγόρος. Αν δεν είμαι, δεν θα με θες". Δεν ήταν έτσι. Της το είπα. Δεν ήθελε να το συζητήσει. 'Επρεπε να τελειώσει μια αναίρεση την επόμενη. Ήταν κουρασμένη.

Την Πρωτοχρονιά του 2019, την οποια περασαμε στους δικους της στην Θεσσαλονίκη, μετά από ουσίες και οινοπνεύματα μου είπε κλαίγοντας ότι γαμιέται με τον μικρό. Έφυγα μετά από 2 ώρες. Με πήρε μόλις ένα τηλέφωνο που δεν σήκωσα. Πήρα τηλέφωνο στον γνωστό μου στο Αμβούργο. Παρακάλεσα για την θέση. Είχε καλυφθεί αλλά κάτι θα κάναμε, είπε. Μάζεψα τα ρούχα μου που χωρούσαν στην ντουλάπα, και χωρίς βεστιάριο. Έδωσα τα κλειδιά στην μάνα μου και της είπα ότι θα ερθει η Λ. να πάρει τα πράγματα της. Άλλαξα τηλέφωνο. Έσβησα τα σόσιαλ μίντια. Μα το κυριότερο, άφησα στο τραπέζι το "Η γυναίκα ενός άλλου και ο άνδρας κάτω από το κρεβάτι".

Δεν το παραδεχόταν ποτέ, αλλά προτιμούσε πάντα τον Ντοστογιέβσκι από τον Τολστόι.

[nekri-prigipissa13]

Κεφάλαιο 1

Ήθελα να κοιμηθώ να λήξει η κουβέντα, αλλά μάταια, το φάντασμά της περιμένει κάτω από την κουβέρτα... Φάντασμα: η ψυχή ή το πνέυμα ενός νεκρού που εμφανίζεται στους ζωντανούς. Πολλές φορές όμως, μπορεί να σε στοιχειώσει. Τι γίνεται όμως όταν αυτό που σε στοιχειώνει δεν είναι κάποιος νεκρός άνθρωπος αλλά νεκρές αναμνήσεις ενός ζωντανού ανθρώπου; Αλήθεια, σε έχουν στοιχειώσει ποτέ οι μνήμες σου;

Τα πρωινά κυλάνε δύσκολα. Μου λείπει, ακόμη και αν δεν το παραδέχομαι συχνά στον εαυτό μου. Νιώθω μόνη, δεν θα το κρύψω. Τα τελευταία χρόνια είχα πάντα τον Λέων δίπλα μου. Τώρα πρέπει να μάθω να ζω σε έναν κόσμο με εκείνον απών. Τα βράδια περνάνε ακόμη πιο δύσκολα αφού αδυνατώ να κοιμηθώ. Οι μνήμες που παίζουν σε επανάληψη στο κεφάλι μου, γυρίζουν ασταμάτητα, τόσο που γυρίζουν τα σωθηκά μου. Μένω ακίνητη με κλειστά τα μάτια, ελπίζοντας πως θα κοιμηθώ και ο νους μου θα πάψει να συλλογίζεται τις μέρες εκείνες. Αλλά μάταια, το φάντασμα της, το φάντασμα του χαρούμενου ανθρώπου που ήμουν, με στοιχειώνει. Μαζί και τα όνειρα μου. Ζω τις αναμνήσεις μου ξανά, μέσα σε απαγορευμένα όνειρα, μα συγχρόνως πλάθω νέες σκηνές ευτυχίας με πρωταγωνιστές εμένα και τον Λεών. Πάνε μέρες από τότε που εκείνος έφυγε για να επεκτείνει το βασίλειο και εγώ το έσκασα από το παλάτι. Έχουν περάσει εβδομάδες από το τελευταίο βράδυ που έκανα ήρεμο ύπνο, δίπλα του. Με πιάνω πολλές φορές να ξυπνάω δακρυσμένη, ύστερα από μία ανάμνηση, τόσο παλιά που είχα ξεχάσει ότι την έζησα.

 Έτσι ξύπνησα και σήμερα το πρωί. Ο ουρανός ήταν ακόμη σκοτεινιασμένος και υπήρχε μια μιρκή υπό��οια φωτός πίσω από τα σύννεφα. Υπέθεσα ότι θα είναι γύρω στις 5 τα ξημερώματα και κατάλαβα ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσω να συνείσω τον ύπνο μου. Ο ασκός των αναμνήσεων άνοιξε και δύσκολα κλείνει. Η ζωή μου μοιάζει σαν κακοσκηνοθετημένη ταινία χωρίς κάποια ουσιώδη πλοκή. Αποφασίζω λοιπόν να πάρω τον συνηθισμένο πλέον δρόμο για το δάσος. Αυτήν την διαδρομή την κάνω καθημερινά πλέον. Όσο προχωράω σκέφτομαι τα πάντα και τίποτα συγχρόνως. Ο λογισμός μου γυρίζει στο πρόσωπό του, σε ένα πρόσωπο που κρυφά εύχομαι να μπορούσα να δω ξανά. Μα το γυαλί ράγισε, και αν ραγίσει δεν ξανακολλάει. Τον αγαπάει όλο μου το είναι αλλά δεν μπορώ να ζήσω πάλι μία ζωή μαζί του χωρίς να ξεχάσω την συμπεριφορά του και τον τρόπο που μου φέρθηκε. Θέλω να ξεχάσω, θέλω να τον ξεχάσω. Θέλω απλά να είμαι χαρούμενη, όπως ήμουν και πριν εκείνον.

Το πρόβλημα όμως είναι το εξής: αν τον ξεχάσω θα ξεχάσω και εμένα σε εκείνες τις χαρούμενες μέρες. Μέσα από αυτά που ζούμε, χτίζουμε τον χαρακτήρα μας, χτίζουμε το ποιοι είμαστε και αυτά που ζούμε μάς καθορίζουν. Διαγράφοντας τις αναμνήσεις μου, θα διαγράψω και όλα όσα έχω αποκομίσει μέσα από αυτές και την επίδρασή τους στην προσωπικότητά μου. Το ερώτημα επομένως είναι, αξίζει να θυμάμαι όσα ζήμσαμε μαζί και να έχω αυτόν τον ακέραιο χαρακτήρα που έπλασα όσο βάδιζα δίπλα του, ή να προτιμήσω μία ζωή χωρίς να θυμάμαι όσα έζησα με εκείνον συμπρωταγωνιστή μου αλλά ταυτόχρονα να θυσιάσω στον βωμό της λύπης τον ίδιο μου τον εαυτό, ξεχνώντας όλα όσα έμαθα όλα αυτά τα χρόνια μαζί του;

~Nekri-prigipissa13

@solmeister13