#μισή

[romios-gr]

Μ. Κοττάκης: Η μισή πολιτική μας τάξη μπήκε στη Βουλή ξυπόλυτη και έγινε τώρα ζάπλουτη με τον… μισθό του βουλευτή (κανείς δεν το πιστεύει!) Πρώτα ολίγο ρεπορτάζ και έπειτα ανάλυση των επιπτώσεων των γεγονότων στους τρέχοντες συσχετισμούς. Το Μέγαρο Μαξίμου έχει εδώ και καιρό μια πληροφορία. Αμέσως μετά την επικράτησή του στις εσωκομματικές εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου ο Στέφανος Κασσ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/m-kottakis-i-misi-politiki-mas-taxi-mpike-sti-voyli-xypolyti-kai-egine-tora-zaployti-me-ton-mistho-toy-voyleyti-kaneis-den-to-pisteyei/

[orgismenh]

Μπλέκεσαι κάτι Σάββατα,

που πάω να ανασάνω,

όποτε θες φεύγεις, γυρνάς

και τις παρέες μου κερνάς

και πέφτω να πεθάνω

Τα Μεθύσια - Νατάσσα Μποφίλιου

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Για το ask game Edgeworth και Ανδρέας

Miles Edgeworth 💅

First impression: OH I SHOULD GET INTO ACE ATTORNEY IMMEDIATELY THIS MAN IS GOING TO RUIN ME.

Impression now: I was one hundred percent correct in my assumptions. He did in fact ruin me. This man has the range honestly. He is kind. He is an asshole. He is traumatised. He has every subtype of daddy issues known to man. He is a bitchy gay queen. He is aroace-spec (to me). He is autistic. He has NO idea what to do with himself when he is not in a courtroom. He is insane. Ive seen it. I enjoy it. Amen.

Favourite moment: "thanks to you i am saddled with unnecessary.... feelings....". Everything about turnabout goodbyes. The talk with Franziska at the end of aa2. The talk with phoenix after the earthquake in aa3. I could literally never pick Just One moment sorry.

Idea for a story: ... I've brainstormed two (2) aus that involve Edgeworth with two different mutuals. The first one is the Eurovision au where vk just sends miles to represent germany in Eurovision and the second one is the ace attorney/παρά πέντε crossover me and @alalumin have been driving ourselves insane over. Out of the two, the first one is the most fleshed out but the second one i might actually sit down and write for one day. Thats about all the concrete story ideas ive had for this man so far dkskks. Everything else is just a jumble of vague angsty daydreams.

Unpopular opinion: hmmm a lot of people tend to ignore the fact that he was canonically suicidal after aa1 so i suppose that could count as an unpopular opinion? Like if he wasn't actually suicidal, the note meant that he straight up faked his death which makes him an even bigger asshole that he usually is, which in turn makes phoenix's misdirected anger and blame seem a lot more justified? Also a lot of people tend to ignore the fact that phoenix would NOT handle Edgeworth admitting that he meant the note literally well. And honestly im not really blaming anyone here. Their aa2 dynamic is sooo complex, Edgeworth hurt the people that cared about him by hurting himself and not all of them are ready to forgive him immediately and thats fine. I just wish more people would explore this whole thing instead of oversimplifying it yknow?

Favourite relationship: narumitsu obvs but honestly? The Franziska and Miles fucked up sibling relationship means the world to me, its like a really really really close second.

Favourite headcanon: does it actually count as a headcanon if its strongly supported by canon? Idk but he definitely avoids elevators as much as he can and considering that his office is in the twelfth fucking floor the man walks up a lot of flights of stairs. He must have thighs of steel skkskaka. Also i like to think that at some point after the investigation games he went to therapy and he finally (!) got some help for that unmedicated and undiagnosed canon ptsd hes been drowning in since he was nine years old. Also he got Pess because i love her. Maybe she is trained as a service dog. He would love her with all his heart and her death would kickstart a major depressive episode because god knows this man can't handle grief but in the end he could get over it. Maybe even get a second dog or learn how to deal with loss in a less self destructive way. Also i don't think he would ever be able to fully enjoy Christmas? Like sure his fathers death doesn't hurt as much anymore but i like to think that the nightmares rear their ugly head during the Christmas season. Sure, he IS doing better but some things never really go away. He can hang out at the prosecutors office or Wright anything agency Christmas parties without feeling utterly miserable but he doesn't enjoy the holidays as much as everyone else. Some people don't understand why or think thats its just another aspect of his charming personality but the people who do are sympathetic about it.

Ανδρέας Καλογήρου 🔪

First impression: γουαου ποιός είναι αυτός ο μαλάκας λολ. Ειλικρινά νομίζω την πρώτη φορά που είδα το παρά πέντε δεν με ένοιαζε πολύ σαν χαρακτήρας.

Impression now: κοίτα. Έχεις δει το μπλογκ μου. Ξέρεις πως νιώθω για αυτόν τον άνθρωπο. Ο Ανδρέας έχει θεματάρες. Έχει παγιδεύσει τον εαυτό του σε μια θέση στην οποία είναι και θύμα και θύτης και από την οποία δεν έχει τρόπο ή ιδιαίτερη θέληση να βγει. Κατά την διάρκεια του σόου πηγαίνει από την αδιαφορία για τους ανθρώπους που σκοτώνει, στην εμμονή με το να πιάσει τους πέντε και μόνο όταν τον συλλαμβάνουν και όλα τελειώνουν συνηδειτοποιεί πόσο μάταια ήταν όλα αυτά και πόσες ζωές έχει καταστρέψει συμπεριλαμβανομένης και της δικής του. Επίσης ο άνθρωπος είναι μούναρος 😔😔.

Favourite moment: το τηλεφώνημα στον Σπύρο στο φινάλε με στοιχειώνει τα βράδια.

Idea for a story: πέρα από το ο Σπύρος επισκέπτεται τον Ανδρέα στη φυλακή fic που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο wip hell μου έχει καρφωθεί στο μυαλό εκείνη η ατάκα που ο Παυρινός αποκαλεί τον Νίκο πρεζόνι και το τι μπορεί να υπονοεί για το Ανδρέας/Νίκος μπακστορι. Επίσης εκείνο το όνειρο που είχα δει ότι έχει κόρη και redemption arc, angst fic για την γενική κακομεταχείριση που τρ��ει από τον Παυρινό, το Ανδρέας/Νίκος καφενείο au το οποίο κάποιος πρέπει να γράψει σας εκλιπαρώ και το προαναφερόμενο ace attorney/παρά πέντε crossover στο οποίο εμφανίζεται ως μάρτυρας στην δίκη της Αγγέλας. Το πόσα από αυτά θα καταλήξω όντως να γράψω ποτέ είναι πολύ αμφιλεγόμενο τβχ αλλά το γεγονός είναι ότι μου τριβελίζουν συνέχεια το μυαλό.

Unpopular opinion: δεν ξέρω είμαστε στο παρά πέντε φάντομ, είμαστε δέκα άτομα όλα κι όλα κάθε άποψη μετράει για unpopular κσκσκσ. Αλλά απλά και μόνο για να πω κάτι. Νομίζω όντως προσπάθησε να αγαπήσει τη Ζάνα. Ο γάμος τους ήταν ότι πιο hand in unlovable hand και σφάζονταν όλη μέρα αλλά προσπάθησε να φτιάξει τη ζωή του στην αρχή τουλάχιστον, εξού και ο ευτυχισμένος χετεροσεξουαλ γάμος. Στο μυαλό μου ήταν από αυτά τα ζευγάρια που έχουν ημερομηνία λήξης και το ήξεραν και οι δύο. Μετά έπεσε στα βαθιά με τις δουλειές με τον Παυρινό και πήρανε επιτέλους διαζύγιο. Επίσης δεν νομίζω ότι με τον Νίκο τα έχουνε, έχουνε. Νομίζω έχουν μια ελαφρώς fucked up relationship όπου δεν επικοινωνούν τίποτα εβερ, απλά πηδιουνται περιστασιακά on and off και μετά απλά πηγαίνουν και τα φτιάχνουν με άλλους. Τουλάχιστον στην αρχή. Τώρα αν μετά το τέλος της σειράς βγουν ποτέ από την φυλακή θέλω να πιστεύω ότι θα μπορούσαν να φτιάξουν λίγο τη ζωή τους αλλά αν δεν βγουν ποτέ. Well. Πώς νιώθεις όταν συνηδειτοποιείς ότι αγαπούσες τον καλύτερο σου φίλο χρόνια τώρα αλλά δεν έκανες ποτέ τίποτα για αυτό επειδή απλά δεν τολμούσες να αλλάξεις τίποτα στην μοναδική σταθερή σχέση που σου είχε απομείνει στη ζωή σου και ταυτόχρονα ήσουν πολύ απασχολημένος να σκοτώνεις κόσμο; Πώς νιώθεις όταν συνηδειτοποιείς ότι τώρα μπορεί να είναι πια πολύ αργά; Γενικά head full many thoughts.

Favourite relationship: Νίκος/Ανδρέας δαγκωτό.

Favourite headcanon: ναιιι δεν νομίζω ότι αυτός ο άνθρωπος είχε καλά παιδικά χρόνια. Ή καλό πατέρα. Ο Παυρινός κυριολεκτικά του πετάει πράγματα και αυτός ο καημένος σκύβει να τα πιάσει 😔 babyboy έχεις τραύμα. Η μάνα του είναι νεκρή (ναι κυριολεκτικά αναφέρεται έτσι throwaway σε ένα επεισόδιο και δεν το έχω ξεχάσει ποτέ) και επιλέγω να πιστεύω ότι την σκότωσε ο πατέρας του. Μισεί τον πατέρα του και κατά βάθος μισεί και το γεγονός ότι μεγαλώνοντας έχει γίνει σχεδόν ακριβώς σαν αυτόν. Ξεκίνησε να καπνίζει στο γυμνάσιο. Επίσης δεν πιστεύω ότι τελείωσε ποτέ το λ��κειο.

[thewomengr]

Μισή ζωή χωρίς εσένα...

[Γράφει η Άνδρεα Αρβανιτίδου] Και περνάς την μισή ζωή σου ελπίζοντας ότι μια μέρα το όνειρο θα σταθεί μπροστά σου. Ένα όνειρο που έμεινε κλειδωμένο σε ένα εφηβικό συρτάρι. Και εκεί που οι ελπίδες χάθηκαν και η ζωή σου είναι πλέον μισή, έρχεται το απροσδόκητο. Για πόσο όμως;

Μισή ζωή έψαχνε ο ένας τον άλλον, μισή ζωή ανάμεσα σε προσμονές, ενθουσιασμούς και ψεύτικες αγάπες.Χρόνια ολόκληρα ψάχνεις αυτό το ολόκληρο που θα κουμπώσει με το μέσα σου και θα κάνει την ζωή σου ολόκληρη, μια ζωή γεμάτη με ουσία.Έρωτες που χάθηκαν στον πρώτο ενθουσιασμό, αγάπες που έμοιαζαν σαν ένα ζεστό χάδι, αγκαλιές στιβαρές που έχασαν την δύναμή τους με τον χρόνο.Ένας αγώνας για να βρεις…

[georgeinamerc]

Ας μάθει κάποιος ελληνικά στον speaker παρακαλώ 🙏🏻🙏🏻

[veilblight]

οι γάτες μου έφεραν ολόκληρο αρουραίο 😭

[lemoniiia]

Εγώ που έπρεπε να κοιμάμαι εδώ και μισή ώρα, εγώ που εθίστηκα στο tumblr βραδιάτικα 🥴

[fraoula-me-psyxologika]

FRIENDLY REMINDER !!

τώρα που καίγεται πάλι η μισή Ελλάδα, οι φωτιές έχουν φτάσει κεντρικές περιοχές της πρωτεύουσας και χαροπαλευουν πυροσβέστες και εθελοντές να σώσουν ο,τι μπορεί να σωθεί, μην είστε αναίσθητοι. μαζέψτε προμήθειες και πηγαίνετε να συνεισφέρετε στους συνανθρώπους σας όπως μπορείτε, δώστε λεφτά σε φιλανθρωπίες που προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό το μόνο ίχνος ανθρωπιάς που έχει μείνει πια. οι μόνες φωτιές που θέλουμε να βλέπουμε είναι σε μπατσικα και ΑΤ, όχι στα σπίτια των συνανθρώπων μας.

[fegg4ropetra]

Σάββατο 4/1/24 (2:48π.μ.)

Ξέρεις κάτι;

Φοβάμαι.

Κι αυτό είναι κάτι που δεν το έχω ξαναπεί σε άνθρωπο.

Φοβάμαι να αφεθω σε κάποιον όσο κι αν το αποζητώ. Φοβάμαι να εμπιστευτώ τους ανθρώπους γιατί έχω πληγωθεί επανειλημμένα από ατομα που έδωσα τα πάντα για να είναι χαρούμενοι. Φοβάμαι να ανοιχτω γιατί υπήρξαν άνθρωποι που τους έδειξα το μέσα μου και αποφάσισαν πως δεν τους ήταν αρκετό ή τους ήταν πάρα πολύ. Φοβάμαι να αφήσω τα τείχη μου να πέσουν γιατί υπήρξαν άτομα στη ζωή μου που με ανάγκασαν να τα υψώσω τόσο ψηλά. Φοβάμαι να νιώσω άνετα με το να είμαι ο εαυτός μου κοντά σε άλλους γιατί έχω αποκαλεστει στο παρελθόν περίεργη, κριντζ, ευαίσθητη, φλώρος και όλα αυτά τα επίθετα που πετάνε τόσο ανιδεα άτομα χωρίς καν να καταλαβαίνουν το αντίκτυπο που μπορεί να έχουν αυτες οι λέξεις σε κάποιον. Φοβάμαι να γελάσω πολύ μη νομίζουν ότι είμαι χαζοχαρουμενο.

Τέλος, φοβάμαι να αγαπήσω και να ερωτευτώ γιατί ξέρω πως κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει όπως εγώ. Δεν είχε βρεθεί μέχρι τώρα αυτός ο άνθρωπος που να με κάνει να ξεχάσω αυτούς τους φόβους μου.

Βλέπω γύρω μου φίλους, φίλες και γνωστούς να πηγαίνουν απ' τη μια σχέση στην άλλη. Να αφήνονται, να πληγώνονται, να μαζεύουν τα κομμάτια τους και να προχωράνε στον επόμενο μέχρι να βρεθεί αυτός ο ένας/μια που ελπίζουν να πάρει όλα αυτά τα κομμάτια και θα κάνει ξανά ένα.

Κάνω συζητήσεις για ρομαντισμό, έρωτα και αγάπη και ακούω συνεχώς γύρω μου για τοξικότητα, red flags, tinder, σεξ και one night stands. Φλερτ απ' το Instagram, messenger, Snapchat... Μιλάνε με 1,2,3 και 4 ταυτόχρονα για να αποφασίσουν ποι@ είναι καλυτερ@ για να βγούνε ραντεβού. Είναι η εποχή του περιστασιακού σεξ και της μοναξιάς που θέλουν μεταφράζουν ως ανεξαρτησία.

Υπάρχουν κάποιοι άλλοι, λίγοι θα λεγα, άνθρωποι εκεί έξω που ψάχνουν το άλλο τους μισό. Είναι μερικές ρομαντικές ψυχές που τρέφουν ακόμα ελπίδα για έναν έρωτα όπως παλιά. Όπως αυτούς που μας περιγράφουν γονείς και παππούδες. Έναν έρωτα που γι αυτόν γράφονται ταινίες, ποιήματα και βιβλία ολόκληρα.

Έναν τέτοιο έρωτα θα ήθελα κι εγώ να ζήσω κάποια στιγμή στη ζωή μου. Εγώ όμως δεν θα θελα να βρω το άλλο μου μισό γιατί πολυ απλά ποτέ δεν ένιωσα μισή. Έχω νιώσει κενή, έχω νιώσει να μου λείπει κάτι, έχω νιώσει απώλεια και πόνο. Απογοήτευση και στεναχώρια. Ποτέ όμως δεν ένιωσα μισή.

Γι αυτό λοιπόν εγώ θα ήθελα σε αυτή τη ζωή να βρω το άλλο μου ολόκληρο. Τον άνθρωπο που θα εμφανιστεί στη ζωή μου απ' το πουθενά όπως έκανες εσύ. Τον άνθρωπο που θα μου προσφέρει την αγάπη που έζησε η μαμά μου. Βλέπεις είχα πολύ όμορφο παράδειγμα για το τι θα πει έρωτας. Οι γονείς μου όποτε μάλωναν ο μπαμπάς μου έφευγε και γυρνούσε μετά από λίγη ώρα με λουλούδια και μια ζεστή αγκαλιά. Δεν άφηνε ποτέ κανέναν να μπει ανάμεσα τους είτε αυτό ήταν οικογένεια είτε φίλοι είτε εχθροί.

Έναν λοιπόν σαν τον μπαμπά μου, Που ακόμα κι αν δεν είχα τη τυχη να τον ζήσω για πολύ, απ' τις ιστορίες που ακούω ξέρω πως ήταν ένας άνθρωπος που άξιζε να γίνεις χαλί να σε πατήσει.

Έναν άνθρωπο σαν τον μπαμπά μου...

Κι ας του βάζουν στην σήμερον ημέρα τη ταμπέλα του daddy issues...

ΥΓ. Με σένα ο μόνος φόβος που είχα στο κεφάλι μου ήταν να με δεις όπως με βλέπω εγώ. Αλλά ποτέ δεν σου είπα πως ταυτόχρονα ευχομουν να με δεις όπως είδα εγώ εσένα.

Οπότε ναι ευχομουν να με έβλεπες όπως σε βλέπω εγώ. Γιατί ίσως έτσι να μη με άφηνες τόσο εύκολα.

[epestrefe]

Νίκη της Σαμοθράκης

Nike of Samothrace

Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι μαρμάρινο γλυπτό άγνωστου καλλιτέχνη της ελληνιστικής εποχής που βρέθηκε στο ναό των «Μεγάλων Θεών»  Καβείρων στη Σαμοθράκη, παριστάνει φτερωτή τη θεά Νίκη και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου από το 1884.

Είναι μία από τις τρεις φτερωτές Νίκες που βρέθηκαν στο ναό της Σαμοθράκης.

Οι άλλες δύο εκτίθενται η μεν πρώτη, που αποτελεί ρωμαϊκό αντίγραφο και το βρήκαν Αυστριακοί αρχαιολόγοι, στο μουσείο “Kunsthistorisches Museum” της Βιέννης και η δεύτερη, που βρέθηκε από την αμερικανική αποστολή του Karl Lehmann και της Phyllis Williams-Lehmann το 1949, στο αρχαιολογικό μουσείο της Σαμοθράκης.

Ο Lehmann και η σύζυγός του βρήκαν αργότερα (το 1950) σε ανασκαφές και τμήματα του δεξιού χεριού της «Νίκης της Σαμοθράκης». Λίγους μήνες μετά το ίδιο ζευγάρι αρχαιολόγων εντόπισε και δ��χτυλα του δεξιού χεριού της ίδιας Νίκης στο προαναφερόμενο αυστριακό μουσείο, που τα είχε ακαταχώρητα και δεν γνώριζε ότι ανήκαν σε εκείνην.

Η δεξιά παλάμη της ανασυστάθηκε αποκαλύπτοντας ότι δεν κρατούσε σάλπιγγα όπως πολλοί πίστευαν μέχρι τότε και εκτίθεται επίσης στο Λούβρο, σε χωριστή βιτρίνα κοντά στα άγαλμα.

Το άγαλμα έχει ύψος 3,28 μ (με τα φτερά) και 5,58 με την πλώρη του πλοίου πάνω στην οποία είναι τοποθετημένο σήμερα. Φιλοτεχνήθηκε σε λευκό Παριανό μάρμαρο για να τιμήσει τη θεά Νίκη αλλά και μια ναυμαχία – δεν είναι βέβαιο ποια. ��ταν αφιερωμένο σε ναό της Σαμοθράκης και χρονολογείται μεταξύ και 220 και 190 π.Χ. – οι περισσότεροι συγκλίνουν στο 190 π.Χ.

Σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου το έχουν τοποθετήσει σε μια βάση και αυτή με τη σειρά της είναι στερεωμένη σε μαρμάρινη πλώρη πλοίου. Στην αρχαιότητα εικάζεται ότι εκείνος που αφιέρωσε το έργο στο ναό της Σαμοθράκης (τόπο φημισμένο στην αρχαιότητα για την ιερότητά του) είχε δώσει παραγγελία να σχεδιαστεί ένα μικρό σύμπλεγμα θεάς και πλοίου.

Η μεν θεά φιλοτεχνήθηκε χωριστά από λευκό παριανό μάρμαρο και ίσως κρατούσε στεφάνι για το νικητή ή είχε υψωμένο το χέρι της στο στόμα για να διαλαλήσει τη νίκη χωρίς να κρατά τίποτα ή, τέλος, ίσως χαιρετούσε. Το άγαλμα στο ελληνιστικό σύμπλεγμα ήταν στερεωμένο στην επίσης μαρμάρινη πλώρη ενός πλοίου και έδινε την αίσθηση ότι μόλις είχε «προσγειωθεί» σε αυτό και πατούσε φευγαλέα. Το πλοίο ήταν από μάρμαρου Ρόδου. Οι ειδικοί εικάζουν ότι το έργο ήταν σχεδιασμένο για να το βλέπει ο κόσμος από τα αριστερά, κατά τα ¾ του προφίλ, επειδή όπως συνηθιζόταν στα ελληνιστικά χρόνια ήταν πιο καλοδουλεμένη η μία πλευρά του –εκείνη από την οποία προοριζόταν να το βλέπει το κοινό.

Μία εκδοχή των αρχαιολόγων για το αφιέρωμα επί πολλά χρόνια ήταν πως το είχε κάνει ο Δημήτριος ο Πολιορκητής (337-283 π.Χ.) όταν νίκησε τον στόλο του Πτολεμαίου στα ανοιχτά της Κύπρου γύρω στο 290 π.Χ.

Σήμερα όμως πολλοί πιστεύουν ότι το αφιέρωσαν οι Ρόδιοι όταν το 191 π.Χ., συμμαχώντας με την Πέργαμο, νίκησαν τον Αντίοχο Γ΄ της Συρίας σε ναυμαχία στα ανοιχτά της Σίδης

Το δεξιό φτερό βρέθηκε σχεδόν διαλυμένο εκτός από μικρά κομμάτια του και αποτελεί πρόσθετο έργο ανασύστασης «καθρέφτη» του αριστερού, από εμπειρογνώμονες του Λούβρου. Το άγαλμα εικάζεται ότι κατακρημνίστηκε και έσπασε εξαιτίας μεγάλου σει��μού κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα.

Τα κομμάτια του γλυπτού βρέθηκαν τμηματικά και στην αρχή η Νίκη εκτίθετο στο Λούβρο δίχως τον κορμό και τα φτερά της αλλά και δίχως την πλώρη, τα κομμάτια της οποίας οι Γάλλοι ειδικοί στην αρχή είχαν εκλάβει ότι ανήκαν σε τύμβο και τα είχαν αφήσει στη Σαμοθράκη.

Συγκεκριμένα, η ανεύρεση άρχισε το 1863 από μια αρχαιολογική αποστολή στην οποία επικεφαλής ήταν ο Κάρολος Σαμπουαζό (1830-1909) (Charles Champoiseau) υποπρόξενος της Γαλλίας στην Αδριανούπολη (σημερινό Εντιρνέ Τουρκίας). Ενώ έσκαβαν σε μια χαράδρα στις 15 Απριλίου του 1863, στα βόρεια του νησιού, ένας Έλληνας εργάτης φώναξε στον Σαμπουαζό «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα!» – ήταν η μισή Νίκη της Σαμοθράκης.

Ο Σαμπουαζό ήρθε αμέσως σε επικοινώνια με τον πρέσβη της πατρίδας του στην Κωνσταντινούπολη και εκείνος φρόντισε η Τουρκία να δώσει τότε έγκριση για να αποπλεύσει γαλλικό πολεμικό πλοίο και να φορτώσει τη Νίκη της Σαμοθράκης για τη Γαλλία -η Σαμοθράκη είχε σημαντική αυτονομία, αλλά ανήκε ακόμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και απελευθερώθηκε στις 19 Οκτωβρίου του 1912 Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαϊου του 1864 και δύο χρόνια μετά εκτέθηκε για πρώτη φορά μετά τις απαραίτητες εργασίες – χωρίς όμως ακόμα να μπορούν να εκθέσουν το επάνω μέρος τους κορμού και τα φτερά.

Το άγαλμα βρέθηκε σε πολλά κομμάτια γιατί στα ελληνιστικά χρόνια οι καλλιτέχνες δούλευαν το γλυπτό τους σε πολλά κομμάτια εξαρχής  – στην αρχαία Ελλάδα δούλευαν χωριστά μόνον το κεφάλι και τα άκρα που εξείχαν. Ο άγνωστος λοιπόν γλύπτης είχε επεξεργαστεί το έργο του κατά τμήματα και μετά το είχε ενώσει, οπότε στο σεισμό με την κατακρήμνιση του γλυπτού, αυτό έσπασε πολύ πιο εύκολα και σε πολλά σημεία.

Αποτελείται από το μεγάλο κομμάτι κάτω από το στήθος μέχρι τα πόδια, από ένα δεύτερο κομμάτι που είναι ο άνω κορμός, το αριστερό φτερό (το δεξί προστέθηκε αντιγράφοντας το αριστερό) και από το κεφάλι – αυτό δεν βρέθηκε ποτέ από όσο γνωρίζουν οι ειδικοί. Τα χέρια, τα φτερά και τα πόδια, όπως και πολλά κομμάτια του ενδύματος σμιλεύονταν τότε χωριστά και μετά το άγαλμα συναρμολογείτο. Τα φτερά ήταν από δύο μεγάλα μάρμαρα που ήταν συνδεδεμένα στην πλάτη χωρίς εξωτερική στήριξη και αυτό δημιουργούσε πρόβλημα ισορροπίας στο άγαλμα, αλλά ο γλύπτης το έλυσε με μεγάλη τέχνη

Το 1875 Αυστριακοί αρχαιολόγοι είδαν στον τόπο της ανασκαφής τ�� μάρμαρα που ο Σαμπουαζό νόμισε ότι ανήκαν σε τύμβο και αναλογιζόμενοι ελληνικά νομίσματα που απεικόνιζαν τη Νίκη σε πλώρες πλοίων κατάλαβαν ότι επρόκειτο για τμήματα μαρμάρινης πλώρης. Ο Σαμπουαζό έμαθε για τα μάρμαρα της πλώρης το 1879 και κατάφερε να τα πάρει κι αυτά στο Λούβρο. Η συναρμολόγηση και η αποκατάσταση (π.χ. του αριστερού φτερού που βρέθηκε σε πολλά κομμάτια και του δεξιού που ουσιαστικά είναι σχεδόν όλο προσθήκη μια που βρέθηκε ένα πολύ μικρό κομμάτι του) ολοκληρώθηκε το 1884

πηγη:  Wikipedia

[justforbooks]

Προζυμένια ψωμιά που ψήνονται σε ένα σπίτι στη Νέα Σμύρνη

Μέσα από την ενασχόλησή του με το προζύμι και την αργή ωρίμανση, ο Γιώργος Τασούλας επαναπροσδιόρισε τη σχέση του με τον χρόνο. Από τις καραντίνες μέχρι σήμερα, ζυμώνει, ξεφουρνίζει και μοιράζει τα γεμάτα γεύση ψωμιά του πόρτα πόρτα.

Το προζύμι υπάρχει στη ζωή του Γιώργου Τασούλα από παιδί, ήταν κομμάτι της καθημερινότητας για την οικογένειά του. «Έτσι μεγάλωσα. Όλα γίνονταν εμπειρικά, με ό,τι αλεύρι υπήρχε στο σπίτι. Σκοπός ήταν να υπάρχει ψωμί στο τραπέζι. Στο πατρικό μου ξεκίνησε η ιστορία. Δεν πήρα ποτέ ουσιαστικά την απόφαση να στραφώ σε αυτό μεγαλώνοντας, γιατί απλώς το προζυμένιο ψωμί είναι στο ηπειρώτικο DNA μου, είμαι αυτοδίδακτος “προζυμάς”. Το παιδί μου, που είναι δυόμισι χρονών, όταν το ρωτούν τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς, τους λέει “φτιάχνει ψωμιά”. Αυτό με βλέπει να κάνω και να γεμίζω χαρά».

Ο Γιώργος δεν έχει, ούτε είχε ποτέ καμία σχέση με τις επαγγελματικές κουζίνες. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και μετράει είκοσι πέντε χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης, ενώ για κάμποσα χρόνια δούλεψε και σε εφημερίδες, περιοδικά, στο ραδιόφωνο. «Δεν βιοπορίζομαι από την ενασχόλησή μου με το προζύμι, από αυτήν όμως αντλώ ικαν��ποίηση. Πάντα ζύμωνα ψωμιά, με θυμάμαι δηλαδή ως φοιτητής να κάνω πειράματα, να τηλεφωνώ στη μάνα μου και να μου δίνει οδηγίες τότε που δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια και το ίντερνετ ήταν ακόμη φτωχό. Όση διαθέσιμη γνώση υπήρχε, λοιπόν, στο σόι την εξάντλησα».

Κάποια στιγμή άφησε την εμπορική μαγιά και πέρασε στο φυσικό προζύμι και στην αργή ωρίμανση, «έψαχνα τις γεύσεις με τις οποίες μεγάλωσα. Το έκανα αρχικά για μένα, μια και δεν έβρισκα να αγοράσω ψωμί με τη γεύση που ήθελα και θυμόμουν, έτσι αποφάσισα να το φτιάξω μόνος μου. Ο κόσμος της αργής ωρίμανσης και του προζυμιού, εκτός από τέχνη, έχει και πολλή επιστήμη. Ήθελα να καταλαβαίνω όλο τον μηχανισμό του, δεν μου αρκούσε να ακολουθώ απλά τα βήματα.

Στην πορεία βρήκα σεμινάρια και βιβλία, συνάντησα ανθρώπους που μοιράζονταν το ίδιο πάθος, έκανα ατελείωτες συζητήσεις και πολλά πειράματα. Το “trial and error” σε αυτή την τέχνη είναι η απόλυτη στρατηγική μάθησης. Ό,τι και να σου μεταφέρουν, ό,τι και να διαβάσεις, αν δεν πιάσεις με τα χέρια σου το ζυμάρι να το νιώσεις, να καταλάβεις τα στάδια που περνάει το αλεύρι μέχρι να γίνει ψωμί, κάνεις μισή δουλειά. Ακόμα ψάχνω και μαθαίνω νέες τεχνικές και ανοίγω νέους κύκλους αναζήτησης».

Το προζύμι και η μακρά ωρίμανση έχουν τη δική τους ιεροτελεστία, «έχουν βήματα και χρόνους και απαιτείται υπομονή και αγάπη για να δώσεις την ευκαιρία στο αλεύρι να απελευθερώσει τα θρεπτικά συστατικά του και να μετατραπεί σε μια θρεπτική τροφή». Όλη αυτή η διαδικασία είναι ένα τελετουργικό για εκείνον, «μια άγκυρα στο εδώ και τώρα», έτσι την περιγράφει, αφού μέσω αυτής επαναπροσδιόρισε τη σχέση του με τον χρόνο.

«Το μυαλό αδειάζει, σταματάς τις πολλές σκέψεις, είσαι εσύ και οι ζύμες σου που σιγά σιγά τις μεταμορφώνεις σε ψωμί. H διαδικασία παρασκευής ενός ψωμιού είναι και τρομερά αγχολυτική. Εξάλλου, όποιος μπλέξει με το προζύμι δύσκολα ξεμπλέκει. Σου αλλάζει τη νοοτροπία για την αξία της ετοιμασίας της τροφής. Είναι μια συνεχής άσκηση υπομονής και σεβασμού στις διαδικασίες».

Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά που περιγράφει; Ίσως, γιατί όλοι λίγο πολύ δοκιμάσαμε να πιάσουμε ζυμάρια στα χέρια πριν από τέσσερα χρόνια, τα ξεφουρνίσματα έδιναν κι έπαιρναν στα stories της καραντίνας, και όταν ξαναβγήκαμε στην πόλη το κίνημα των τριτοκυματικών φούρνων μόλις έκανε την πρώτη του εμφ��νιση.

Και ο Γιώργος ήταν ένας από αυτούς που μέσα στον κορωνοϊό ασχολήθηκε πιο εντατικά με το ψωμί, «ειδικά μετά την πρώτη καραντίνα, όταν άρχισαν όλα να μαυρίζουν, τα προζυμένια μου ψωμιά έγιναν αφορμή για να συναντιέμαι με φίλους και γνωστούς. Τους τα πήγαινα φίλεμα, στέλναμε τα SMS μας και βρισκόμασταν. Τα λέγαμε, τρώγαμε το ψωμί και ξαναγυρνάγαμε στην καραντίνα μας. Είχα φτιάξει και ένα hashtag (#sharing_is_caring) για τις φωτογραφίες που ανεβάζαμε στα σόσιαλ». Όλο αυτό εξελίχθηκε σε μια κοινότητα. «Οι φίλοι μου μίλησαν για τα ψωμιά μου στους φίλους τους και έτσι γεννήθηκε το Bobota - The sourdough project».

Πώς λειτουργεί σήμερα η Bobota: σε αρκετούς έδωσε από το προζύμι του και τους έδειξε πώς να φτιάχνουν το δικό τους ψωμί. Στους υπόλοιπους έχει αφιερώσει τις Παρασκευές του, τους ψήνει τα ψωμιά της εβδομάδας. Μέχρι την Τετάρτη μπορείτε να του στέλνετε μήνυμα στο Ιnstagram για την παραγγελία σας. Την Πέμπτη ζυμώνει τα ψωμιά, τα αφήνει να ωριμάσουν στο ψυγείο, την επόμενη μέρα μπαίνουν για ψήσιμο και ξεκινάει να κάνει delivery μαζί με τον αδελφό του, πόρτα πόρτα.

Προφανώς δεν φτιάχνει μπομπότα, το ψωμί που κατανάλωναν κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα, όταν τα τρόφιμα σπάνιζαν και οι άνθρωποι έπρεπε να επιβιώνουν με πολύ περιορισμένους πόρους. Παρασκευαζόταν κυρίως από αλεύρι καλαμποκιού, το οποίο ήταν πιο εύκολο να βρεθεί. Συνήθως το ανακάτευαν και με άλλα υλικά, όπως κάστανα ή ακόμη και αλεύρι από ρίζες δέντρων ή άλλους σπόρους που υπήρχαν διαθέσιμοι. «Αυτό το είδος ψωμιού ήταν φτωχικό, φτιαγμένο κυρίως για να χορτάσει και να δώσει ενέργεια. Η μπομπότα είναι ένα σύμβολο για το πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, γι’ αυτό το επέλεξα ως όνομα του πρότζεκτ».

Κάθε τόσο προσπαθεί να προσθέτει κάτι νέο στο Bobota - The sourdough project. Πάντα έχει το «κλασικό» του ψωμί με τα τρία διαφορετικά άλευρα (ημιολικής, ολικής και κίτρινο) που ταιριάζει με όλα τα φαγητά και είναι ο απόλυτος συνδυασμός με αυγά μάτια με ρευστό κρόκο, τηγανισμένα σε φρέσκο βούτυρο. Κυνηγάει τα πετροαλεσμένα άλευρα γιατί περιέχουν μεγαλύτερη ποσότητα από τον αρχικό καρπό του σταριού. «Σπουδαίο ρόλο παίζει η σωστή ωρίμανση. Έτσι το ψωμί, με φυσικό τρόπο, αποκτά αρώματα και βάθος στη γεύση. Γενικά, δεν τσιγκουνεύομαι και το σπουδαιότερο συστατικό όλων που είναι ο χρόνος που πρέπει να δώσεις».

Ψήνει επίσης ένα ολικής με 60% αλεύρι ολικής και 40% ημιολικής που έχει γεύση μεστή, έντονα αρώματα, είναι εξαιρετική πηγή φυτικών ινών και απογειώνει τα όσπρια.

Κάνει και ψωμί με χαρούπι, είτε σκέτο είτε γεμιστό με καρπούς και φρούτα ‒ αυτό δοκιμάστε το με μια πικάντικη γραβιέρα και ένα ποτήρι κρασί.

Τώρα πια το καλοφτιαγμένο ψωμί με προζύμι είναι η απόλυτη τάση, δεν μπορούμε να το φάμε κακό, του δίνουμε βάση, το βρίσκουμε παντού και χειροποίητο, έχουμε αφήσει πίσω μας τις φραντζόλες πολυτελείας. «Το ψωμί υπήρξε στήριγμα στην εξέλιξη του ανθρώπου. Είχε εξέχουσα θέση στην καθημερινότητά του, συνδέθηκε ακόμα και με διάφορα τελετουργικά. Μετά ήρθε η βιομηχανοποιημένη παραγωγή που το έδωσε φτηνό και χόρτασε τους πολλούς. Κάπου εκεί, στον βωμό της ποσότητας χάθηκε η ποιότητα και δαιμονοποιήθηκε η κατανάλωσή του».

Ωστόσο, παρότι το ψάχνουμε πολύ με το ψωμί πια, ο Γιώργος βλέπει να επικρατούν ακόμα οι μύθοι οι σχετικοί με αυτό. «Μετά ήρθαν τα social media και ξαναθυμήθηκε ο κόσμος ότι κάποτε γνωρίζαμε να φτιάχνουμε οι ίδιοι, με φυσικό προζύμι, το ψωμί μας. Εκείνα όμως έχουν στρέψει και την κουβέντα σε λάθος κατεύθυνση, μας έχουν κάνει να θεωρούμε “σωστά” μόνο τα καρβέλια με την τεράστια κυψέλωση που, αν μη τι άλλο, είναι εντυπωσιακή, αλλά δοκίμασε να κάνεις βούτα σε χωριάτικη με μια τέτοια φέτα ψωμί. Είναι πιο σημαντικό το να φτιάξεις με τα χέρια σου το ψωμί σου από το να σε απασχολεί το αισθητικό κομμάτι και να σε απογοητεύει το ότι δεν πέτυχες το “oven spring”».

Τον τελευταίο καιρό πειραματίζεται με τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά, αγαπημένο του ψωμί είναι ένα γεμιστό με κόλιανδρο, άνηθο, μαϊντανό, πράσινα κρεμμυδάκια και σχοινόπρασο. Παράλληλα, δουλεύει ώστε να τελειοποιήσει άμεσα τη συνταγή των cookies με προζύμι, ώστε να φτάνουν και αυτά στην πόρτα μας τις Παρασκευές.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[orgismenh]

Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου

δεμένη μ' αλυσίδα στα κλειδιά του

με τ' όνομα, τ' αμάξι και τα σπίτια του

και μ' όλα τα μεγάλα όνειρα του.

Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα

σαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα

που έβγαζε και άφηνε στην άκρια

καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα.

Τι με ρωτάς;

Τι να σου λέω;

Εδώ τα βλέπεις...

Θες με κρατάς,

κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις...

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω

μια ��το βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο.

Μεγάλωνα γι' αυτούς περιμένανε,

και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη

και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε

τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη.

Κι όσο τη γη αυτή γυρίζω με ένα σώμα,

δεν έχω κλείσει τις παρτίδες μου ακόμα.

Κι όσο στο στήθος η καρδιά σου θα χτυπάει,

θα σε κρατάει αυτή η ζωή,

κι ας μην σου πάει.

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Had a normal day today (lying) (actually just spent all day watching law and order svu).

[thewomengr]

Δίδυμη φλόγα μου… μισή μου ψυχή… αιώνια αγάπη μου…

[Γράφει η Αργυρώ Κ.] Γεμίζεις το "είναι" μου και δίνεις δύναμη στα στερημένα, τσακισμένα "θέλω" μου να απαιτήσουν από την αρχή την πραγμάτωσή τους! Κράτησε τα δάκτυλά σου μπλεγμένα στα δικά μου… και λέξεις όπως «ανίκητο», «αδύνατο», «ανέφικτο»… χάνουν τη σημασία τους!

Πού πήγε ο κόσμος; Τι απέγινε η μουσική; Σίγησε η πλάση… Σιωπή την ώρα που μιλούσαμε με την τύχη μας, αυτήν που μας έφερε στο σωστό δευτερόλεπτο, τον έναν απέναντι στον άλλον! Σιωπή για να ακουστούν οι χτύποι της δικής μου και της δικής σου καρδιάς που συντονίστηκαν! Σιωπή για να ακουστεί ο ήχος των συναισθημάτων που έγινε σφαίρα και μας έταξε μαζί, σε κάποια στιγμή που κι ο ίδιος χρόνος ξέχασε!…

[georgeinamerc]

άκουσα το όχι πια έρωτες για πρώτη φορά και τώρα θέλω να αυτοκτονήσω🥰

[gentle-author]

Ήμουν φτωχή από έρωτα την στιγμή που ήσουν γεμάτος από αγάπη.

Με γέμισες με έρωτα, ενώ εγώ σου πήρα όλη την αγάπη.

Αφήνοντάς με γεμάτη, έμεινες άδειος.

Έδωσες, όχι από την περίσσεια, μα από το έλλειμμά σου.

Έδωσα, όχι από το έλλειμμα, μα από την περίσσειά μου.

Εγώ, για σένα, είμαι ολόκληρη.

Ούτε μισή, ούτε το εν τρίτο.

Όλα μου τα κομμάτια είναι δικά σου.

Όλο μου το είναι στο χαρίζω, πάρτο.

Μέχρι τέλους, σε σένα θα ανήκω.

Γιατί ορκιστηκα ότι σε αγαπάω και έπραξα για να το αποδείξω.

Εγώ, επειδή ερωτεύτηκα εσένα, ποτέ δεν θα σε αμφισβητήσω.

Αντιθέτως, θα στέκω πλάι σου, αμφισβητώντας οποιονδήποτε δεν είναι εσύ.

Κι όσο μακριά κι αν με σπρώχνεις για να μην ανακαλύψω τις πληγές σου, άλλο τόσο πιο κοντά κι εγώ θα έρχομαι για να τις επουλώνω.

Και σου υπόσχομαι ότι θα τα καταφέρω και μια μέρα θα αναπνεύσεις πάλι.

Μια μέρα θα αναπνεύσουμε μαζί τον ίδιο αέρα.

Έναν αέρα με άρωμα ελευθερίας.

Γιατί όταν σου λέω πως σε αγαπάω, καλό είναι να ακούς τι κρύβεται πίσω από αυτές τις αθώες λέξεις.

Αυτές είναι που σημαίνουν πολλά περισσότερα απ' όσα μπορείς να καταλάβεις.

Γι'αυτό αγαπάω εσένα.

Με όλο μου το είναι.

Μέχρι τέλους.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.