#πιστεύει

[romios-gr]

Μ. Κοττάκης: Η μισή πολιτική μας τάξη μπήκε στη Βουλή ξυπόλυτη και έγινε τώρα ζάπλουτη με τον… μισθό του βουλευτή (κανείς δεν το πιστεύει!) Πρώτα ολίγο ρεπορτάζ και έπειτα ανάλυση των επιπτώσεων των γεγονότων στους τρέχοντες συσχετισμούς. Το Μέγαρο Μαξίμου έχει εδώ και καιρό μια πληρο��ορία. Αμέσως μετά την επικράτησή του στις εσωκομματικές εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου ο Στέφανος Κασσ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/m-kottakis-i-misi-politiki-mas-taxi-mpike-sti-voyli-xypolyti-kai-egine-tora-zaployti-me-ton-mistho-toy-voyleyti-kaneis-den-to-pisteyei/

[0cean--soul]

Κάποιος ακόμα ακούει τη μουσική που του έδειξες Κάποιος ακόμα λέει τα αστεία που του έμαθες Κάποιος πιστεύει στη φιλία εξαιτίας σου Κάποιος ακόμα θυμάται ένα κοπλιμέντο που του έδωσες Κάποιος ακόμα χαμογελάει όταν θυμάται μια ανάμνηση μαζί σου Κάποιος πήρε έμπνευση από εσένα Κάποιος έμαθε να αγαπάει εξαιτίας σου Κάποιος ακόμα θυμάται όταν του στάθηκες σε μια δυσκολη στιγμή Κάποιος ακόμα σκέφτεται την συμβουλή που το έδωσες

Είσαι σημαντικός σε αυτόν τον κόσμο

[darkside-cookies]

τον καταλαβαίνω τόσο καλά <3 πιο τοξικό τανγκό φικ που έχω γράψει μέχρι στιγμής

γράφω την πιο ακραία internalized homophobia performative masculinity repression σκηνή στο τανγκό των χριστουγέννων future fic μου το οποίο παλεύω εδώ και δύο χρόνια ο κύριος ξανθούλης έπρεπε να με είχε αφήσει να γράψω εγώ αυτό το βιβλίο

[methismeniprigkhpissa]

Σήμερα,ίσως ανοίγω ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ζωή μου.

Ενα κεφάλαιο που είναι πολύ άπιαστο και πολύ δύσκολο, αλλά νιώθω τόσο καλά με τον εαυτό μου και τόση αυτοπεποίθηση,που έχω πολύ καλό προαίσθημα.

Ολα θα πάνε καλά, έχω κόσμο που πιστεύει σε εμένα και ξέρω πως όλα θα πάνε τέλεια.

[hamer777]

Στο επεισόδιο 48 συλλαμβάνεται η Αγγέλα. Και μετά ο Σπύρος με την Ζουμπουλία πάνε στον Λημνιώτη. Τους δείχνουν τις ειδήσεις όπου λένε για την Αγγέλα που κατηγορείται και η Κατερίνα Ασλάνογλου λέει: "Σας πιστεύω" πιστεύει δηλαδή ότι η Αγγέλα είναι αθώα και η Ζουμπουλία απαντάει: Ευχαριστώ.

Και αυτό το Ευχαριστώ είναι ίδιο με το Ευχαριστώ που θα έλεγε μία μάνα σε κάποια που πιστεύει στην αθωότητα της κόρης της.

[loulouditouheimona]

Το αξίζεις.

Αξίζεις κάποιον που η καρδιά του θα ραγίζει όταν σε βλέπει να κλαις. Αξίζεις κάποιον που νιώθει τα συναισθήματά σου και συμπάσχει μαζί σου αντί να είναι απλός θεατής.

Αξίζεις κάποιον που θα εντοπίζει τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, κάθε γραμμή του και τις καμπύλες του σώματός σου με τα δάχτυλά του, ώστε να θυμάται κάθε σημείο σου όταν του λείπεις.

Αξίζεις κάποιον που σε παρακολουθεί με την άκρη του ματιού του ενώ εσύ διαβάζεις ένα βιβλίο και πίνεις το κρασί σου, γιατί πιστεύει ότι είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος που έχουν δει ποτέ τα μάτια του.

Αξίζεις κάποιον που θα σε ρωτήσει για τη μέρα σου και θα νοιαστεί ειλικρινά για την απάντησή σου.

Αξίζεις κάποιον που θέλει να μάθει κάθε λεπτομέρεια για σένα, όπως τον τρόπο που πίνεις τον καφέ σου τα πρωινά, την αγαπημένη σου μυρωδιά ή ποιες ταινίες σε συγκινούν.

Αξίζεις κάποιον που θα προστατεύει την καρδιά σου, θα καταστρέφει οτιδήποτε προορίζεται να σε βλάψει, και δεν θα μπορεί να φανταστεί καν ότι σε προδίδει με κάποιον άλλον.

Αξίζεις να σε δουν. Αξίζεις να σε ακούσουν. Σου αξίζει να νιώθεις επιθυμητός.

Και το πιο σημαντικό..... αξίζεις να σε αγαπούν.

[psychotiko-epeisodio]

Ας μιλήσουμε για την αγανάκτηση.

Είναι σημαντικό,να είμαστε παρατηρητικοι στα πρώτα στάδια μιας σχεσης.Να παρατηρούμε τα κοινά που έχουμε με τον άλλον και αν αυτά είναι περισσότερα από τις διάφορες μας.Να δίνουμε βάση σε όλα αυτά "τα μικρά πραγματα" που καταπίνουμε λέγοντας "δεν πειράζει μωρε",γιατί κάποια στιγμή πειράζουν.Καποια στιγμή σταματάνε να είναι χαριτωμένα και αρχίζουν να μας ενοχλούν.

Το Α και το Ω είναι η επικοινωνία που έχουμε με τον άνθρωπο απέναντι μας.Να μπορούμε να καταθέτουμε πάνω του τα όσα αισθανόμαστε και να ξέρουμε ότι θα είναι ασφαλή μαζί του.Οτι δεν θα θυμώσει αν του πούμε ότι κάτι μας ενοχλεί,γιατί πάνω από τον εαυτό του και τον εγωισμό του βάζει την μεταξύ μας σχέση.Αντιστοιχα και εμείς από μεριάς μας ,να είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε, χωρίς να ετοιμάζουμε στο μυαλό μας κάποια απάντηση.Φρασεις κλειδιά όπως "συγγνωμη","πες μου πως νιώθεις,θέλω να ξερω","Τι χρειαζεσαι;","Είμαι εδώ για εσενα.",μπορούν να αποδειχθούν σωτήριες για μια σχέση.

Όταν όλα αυτά όμως δεν συμβαίνουν,και περνάει η περίοδος χάριτος του ζευγαριού,ξεκινάνε οι μικρόεντάσεις.Αρχικα,δεν είναι σοβαρές,μπορούν να χαρακτηριστουν ως και υγιής,εφόσον δεν ξεπερνάνε τα όρια, δεν ειπωνονται βαριές κουβέντες και λύνονται άμεσα.Με τον καιρό όμως γίνονται ολο και συχνότερες ,πιο έντονες και εχουν μεγαλύτερη διάρκεια.

Συνήθως ο ένας από τους δύο κάνει πίσω περισσότερο από τον άλλον.Αφηνει περισσότερα πράγματα να πέσουν κάτω .Αυτό μπορεί να καταλήξει σε μια ανειπωτη συμφωνία μεταξύ του ζευγαριού και εκείνος όπου κάνει πίσω αρχίζει να αισθάνεται αδικημένος.Φοβαται να επικοινωνήσει γιατί πιστεύει πως θα καταλήξει ξανά σε τσακωμο και προσπαθεί να το αποφύγει.Δικαιολογει συνεχώς την συμπεριφορά του άλλου ατόμου,χωρίς το άλλο άτομο να δικαιολογεί την δική του,εφόσον κατά κάποιον τρόπο έχουν μοιράσει τους ρόλους έτσι και οι δύο είναι πεποισμενοι πως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.

Το άτομο όπου κάνει την υποχώρηση,σταδιακά ξεχνάει της δικές του ανάγκες.Λογω ότι οι τσακωμοι πια είναι καθημερινοί,εστιάζει μόνο στο πως θα ικανοποιήσει τις ανάγκες του άλλου ανθρώπου ��που έχει τον κυρίαρχο ρόλο στην σχέση, έτσι ώστε να αποφύγει την επόμενη ένταση.Μαζεύει,όλα αυτά τα συναισθήματα,χωρίς να τα μοιράζεται και ελπίζει απλώς ο σύντροφος του να αλλάξει από μόνος του όλα όσα τον ενοχλούν.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει, και κάποια στιγμή γίνεται το μεγάλο μπαμ,αυτό της αγανάκτησης. Αυτό όπου όλα τα δεν πειράζει,τελικά πείραξαν.Αυτο,όπου ο υποχωρητικος της ιστορίας,κουράστηκε,μάζεψε τόσο θυμο μέσα του που πια μετατρέπεται σε οργή και αρχίζει να κάνει επιθέσεις στον άλλον ανθρωπο.Λεει αυτά που θέλει να πει,ίσως με έναν αρτσουμπαλο τρόπο,χωρίς πια να τον νοιάζει το πως θα αισθανθεί ο άλλος.Μοιαζει με λύτρωση για εκείνον που συνδυάζεται με κάποιας μορφής ενοχής γιατί λέει πράγματα με τρόπο αρκετά απότομο.

Ο άλλος άνθρωπος,πέφτει από τα συννεφα.Συνειδητοποιει ότι δεν θα μπορούσε να κρατήσει την κυρίαρχη θέση για πάντα .Τρανταζεται και ρίχνει το φταίξιμο στον απέναντι του για τον τρόπο του.Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει πίσω εφόσον έχει εκπαιδευτεί ανάλογα.Ετσι,αποφασίζει απλά να αποχωρήσει.

Να ξεκαθαρίσουμε όμως,ότι ένας άνθρωπος υπομονετικός,υποχωρητικος, οταν πια αγανακτήσει και καταλήξει να συμπεριφερθει φτάνοντας στα άκρα, έχει πρώτα κάνει τρομερή γαργάρα καταστάσεις.Εχει αφήσει ανυπερασπιστο τον εαυτό του για πολύ καιρό πρώτου αποφασίσει να τον υπερασπιστεί μέχρι τέρμα.

Για αυτό στα red flag λεμε οχι.Ολοι οι άνθρωποι έχουν ελαττώματα,αλλά είναι στον καθένα στο τι μπορεί να ανεχτεί και τι όχι.Πανω απολους είμαστε εμείς και η ψυχική μας υγεία.

[cutieeeeeeposts]

Αναρωτιέμαι μερικές φορές πως γίνεται να βρεις την αληθινή αγάπη σου.

Δηλαδή έρχεται και σου λέει "Ε εγώ είμαι αυτός που ψάχνεις"

Μα μερικές φορές σκέφτομαι άμα θα καταλήξω με κάποιον ευτυχισμένη κτλ

Όμως το μόνο που κάνω είναι να δίνω ελπίδες που δεν πρόκειται να συμβούν ποτέ γιατί δεν υπάρχει στην γενιά μας πια αληθινή αγάπη και όποιος το πιστεύει αυτό ας ρωτήσει τους άλλους που μένουν μόνοι τους επειδή κάνουν μόνο το καλό αλλά δεν περνούν τίποτα

[walker-scobell-obsessed]

HELPP But she's coming back right?

βοηθήστε παιδιά η μαμά μου με άφησε και βαρέθηκα τα άσχημα παιδιά ΣΥΝ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΤΡΕΧΕΙ Το πράγμα πιστεύει ότι το idk spanish

Translate in Greek

[anekplirwtoi-erwtes]

Ελπίζω στο νέο γκομενακι να του αρέσει που ανέβαζες τις βυζάρες σου εδώ. Αν δε το πιστεύει μπορώ να τους τις στείλω.

Δεν χρειάζεται να του τις στείλεις, τις βλέπει από κοντά 🤍 βλέπω ΚΑΙ το 2025 είστε κομπλεξικοί.

[cillius]

Εκείνη διαβάζει βιβλία για τη γιόγκα, τον βουδισμό, την αριθμολογία. Εγώ διαβάζω ποίηση, θέατρο, δοκίμια, νουβέλες, ό,τι πέσει στα χέρια μου. Εκείνη είναι χορτοφάγος. Εγώ παμφάγος. Εκείνη είναι πειθαρχημένη, ασκητική, πιστή. Εγώ σκεπτικιστής και τεμπέλης. Εκείνη πιστεύει στη μετενσάρκωση των ψυχών. Εγώ είμαι αγνωστικιστής. Εκείνη είναι σίγουρη. Εγώ όχι. Εκείνη είναι ενεστώτας οριστικής. Εγώ, υποθετικός λόγος στις καλύτερες μέρες μου και στις χειρότερες υπερσυντέλικος υποτακτικής. Εκείνη είναι ένας άνδρας της δράσης. Εγώ, μια γυναίκα μπερδεμένη. Εκείνη θέλει να αλλάξω. Εγώ, επίσης. Εκείνη ξέρει τι θέλει και τι χρειάζεται και τι θέλω και τι χρειάζομαι εγώ. Εγώ ξέρω μόνο πως δεν ξέρω τίποτε αλλά δεν είμαι πολύ σίγουρος. Εκείνη είναι το φεγγάρι της μέρας. Εγώ, ένα ηλιοτρόπιο στη νύχτα. Εκείνη κι εγώ, κόντρα στον άνεμο, αγαπιόμαστε.

Juan Vicente Piqueras,  Εκείνη και εγώ (Ella y yo)

[0cean--soul]

Το αξίζεις

Αξίζεις κάποιον που η καρδιά του θα ραγίζει όταν σε βλέπει να κλαις.

Αξίζεις κάποιον που νιώθει τα συναισθήματα σου και συμπάσχει μαζί σου αντί να είναι απλός θεατής.

Αξίζεις κάποιον που θα εντοπίζει τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, κάθε γραμμή του και τις καμπύλες του σώματός σου με τα δάχτυλα του, ώστε να θυμάται κάθε σημείο σου όταν του λείπεις.

Αξίζεις κάποιον που σε παρακολουθεί με την άκρη του ματιού του ενώ εσύ διαβάζεις ένα βιβλίο και πίνεις το κρασί σου, γιατί πιστεύει ότι είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος που έχουν δει ποτέ τα μάτια του.

Αξίζεις κάποιον που θα σε ρωτήσει για τη μέρα σου και θα ενδιαφερθεί ειλικρινά για την απάντηση σου.

Αξίζεις κάποιον που θέλει να μάθει κάθε λεπτομέρεια για σένα, όπως τον τρόπο που πίνεις τον καφέ σου τα πρωινά, την αγαπημένη σου μυρωδιά ή ποιες ταινίες σε συγκινούν.

Αξίζεις κάποιον που θα προστατεύει την καρδιά σου, θα καταστρέφει οτιδήποτε προορίζεται να σε βλάψει, και δεν θα μπορεί να φανταστεί καν ότι σε προδίδει με κάποιον άλλον.

Αξίζεις να σε δουν.

Αξίζεις να σε ακούσουν.

Σου αξίζει να νιώθεις επιθυμητός.

Και το πιο σημαντικό.....

αξίζεις να σε αγαπούν. Κόντι Μπρετ

[darkside-cookies]

τύπισσα που έχει κάποια σχεδόν υπερφυσική ικανότητα να διαλευκάνει μυστήρια αλλά δεν θέλει ούτε στο ελάχιστο να ασχοληθεί με αυτόν τον τομέα αλλά ακολουθεί πάντα τη φίλη της που είναι ιδιωτική ντεντέκτιβ και ΑΠΑΙΣΙΑ στη δουλειά της (η ίδια πιστεύει ότι είναι ιδιοφυΐα) και τη βοηθάει να διαλευκάνει τις υποθέσεις με πολύ subtle λουνι τιουνς τρόπους για να μην πληγωθεί. επίσης είναι λεσβίες <3

[o-agnwstos]

Πως αποδεικνύεις ότι ειναι αληθεια το γεγονός πως όταν της λες ότι για σένα είναι όμορφη και δεν το πιστεύει;

[justforbooks]

Το τέλος μιας φιλίας είναι ένας μικρός θάνατος

Η δύσκολη παραδοχή πως και οι φιλίες τελειώνουν και η δυνατότητα να κάνει κανείς καινούργιους φίλους σε κάθε ηλικία.

Η προπέρσινη, σπουδαία, βραβευμένη ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα «Τα πνεύματα του Ινισέριν» («The Banshees of Inisherin»), με φόντο το τέλος του ιρλανδικού εμφυλίου πολέμου το 1923, δείχνει το φαινομενικά αναίτιο τέλος της καρδιακής φιλίας μεταξύ του Κολμ και του Πάντρικ. Ο Κολμ μια μέρα ξαφνικά θα αρχίσει να αγνοεί τον μέχρι πρότινος επιστήθιο φίλο του, Πάντρικ, χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Το γεγονός αυτό θα αποσταθεροποιήσει εντελώς τη ζωή τους και θα καταλήξει μέχρι και σε ακραίες πράξεις βίας.

Στην πορεία καταλαβαίνουμε πως ο φιλόδοξος μουσικός Κολμ έχει αρχίσει να βαριέται τον φιλήσυχο και χαμηλών τόνων φίλο του, ενώ πιστεύει κιόλας πως του στέκεται εμπόδιο στην ενασχόλησή του με τη μουσική. Η ταινία είναι μια αλληγορία για τον εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται γύρω από τους πρωταγωνιστές, αλλά ίσως ποτέ ξανά δεν έχει παρουσιαστεί στη μεγάλη οθόνη τόσο αριστουργηματικά η ιλαροτραγωδία που είναι το τέλος μιας φιλίας αλλά και το τέλος των ανθρώπινων σχέσεων γενικά.

Και στην πραγματική ζωή συχνά φιλίες διακόπτονται ή πέφτουν σε τέλμα, χωρίς να έχουν προκύψει απαραιτήτως δράματα και σοβαροί λόγοι. Ένας παραλογισμός ενυπάρχει πίσω από το τέλος κάθε φιλίας και αυτό δείχνει και το φιλμ του ΜακΝτόνα. Η φιλία δεν διαρκεί, όπως δεν διαρκεί και η καλοσύνη, αποφαίνεται ο Κολμ, σε έναν από τους πιο σπαρακτικούς διαλόγους της ταινίας, όταν ο Πάντρικ του προσάπτει την κατηγορία πως σταμάτησε να είναι καλός.

Πώς αποφασίζεις να απομακρυνθείς από ανθρώπους με τους οποίους άλλοτε σε συνέδεε βαθιά φιλία και πώς, αντίστοιχα, αν σου συμβεί, αντιδράς στο παράλογο; Ο Πάντρικ στην ταινία θα αντιδράσει σπασμωδικά, σχεδόν με παιδική ανωριμότητα, όπως θα αντιδρούσε ένα παιδί που θα αδυνατούσε να καταλάβει γιατί ο κολλητός του σταμάτησε να του μιλά. Η διάλυση μιας φιλίας είναι ένας μικρός θάνατος. Όπως μπροστά στο παράλογο του θανάτου, έτσι και εδώ υπάρχει ένα αναπάντη��ο «γιατί», καθώς οι μετασχηματισμοί και οι αλλαγές που ευθύνονται, ακόμα και γι’ αυτόν που παίρνει την απόφαση, δεν είναι πάντα ορατοί.

Μεγαλώνοντας αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε παιδικές φιλίες, φιλίες των φοιτητικών χρόνων, φιλίες που δημιουργούνται και τροφοδοτούνται από κοινά ενδιαφέροντα και αναζητήσεις, φιλίες που γεννήθηκαν από ανάγκη και φυσικά φιλίες που δεν περίμενε κανείς να προκύψουν και όλα ήταν εναντίον τους αλλά αυτές άντεξαν. Από την άλλη, αποδεικνύεται όλο και πιο δύσκολη και κοπιαστική η προσπάθεια να συντηρήσει κανείς τις φιλίες του. Ο διαφορετικός τρόπος ζωής, οι μεταβολές στα γούστα, στις απόψεις και τα ενδιαφέροντα, ο περιορισμένος χρόνος, η σύγκρουση με την πραγματικότητα, οι ματαιώσεις και η καθημερινότητα, οι αποστάσεις, η εργασία, η απόκτηση παιδιών, οι γάμοι και τα διαζύγια, οι πολλαπλές οικογενειακές και άλλες υποχρεώσεις αποτελούν αιτίες που σαρώνουν στο διάβα τους φιλίες χρόνων. Ή μήπως είναι απλώς δικαιολογίες;

Οι άνθρωποι αλλάζουν και οι συνδετικοί κρίκοι που τους ενώνουν καμιά φορά σπάνε, αλλά το πιο αδιόρατο και πιο δύσκολο να κατανοήσουμε είναι πόσο μεταλλασσόμαστε εμείς οι ίδιοι στη διάρκεια της ζωής, πόσο οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι διαφοροποιήσεις στις αξίες, οι μετατοπίσεις και οι αντιφάσεις μάς μετατρέπουν σε κάποιους άλλους. Οι φίλοι δεν είναι παρά ένας καθρέφτης που μας αντανακλά σε διαφορετικές εποχές, ένα είδωλο του εαυτού μας. Συχνά δεν αποχωριζόμαστε φίλους αλλά κομμάτια δικά μας που πετάμε από πάνω μας σαν να βγάζουμε καινούργιο δέρμα κάθε φορά.

Συνηθίζουμε στην ιδέα πως οι ερωτικές σχέσεις φθίνουν και οι έρωτες τελειώνουν, πως τα λόγια των εραστών και τα «σ’ αγαπώ» αναγκαστικά θα αποδειχθούν μεγάλα λόγια και οι «αγάπες για πάντα» ανέφικτοι ρομαντισμοί. Τόσα τραγούδια και τόσες δραματικές ταινίες χωρισμού μάς το έκαναν σαφές. Όμως αναλογικά, άραγε, πόσες ταινίες κυκλοφορούν που μιλούν για το τέλος της φιλίας, όπως, για παράδειγμα, το ελληνικό «Απόντες» (1996) του Νίκου Γραμματικού με τους έξι φίλους από τη Σαλαμίνα που οι διαφορετικές κοσμοθεωρίες θα τους χωρίσουν, ή το αμερικανικό «Frances Ha» (2012)  του Νόα Μπάουμπαχ με την Γκρέτα Γκέργουιγκ στον ρόλο της ομώνυμης ��ρωίδας που σταδιακά χάνει την καλύτερή της φίλη; Κανείς δεν σε προετοιμάζει για το τέλος και τις διαψεύσεις της φιλίας, ένα τέλος που μπορεί να είναι πολύ πιο οδυνηρό από έναν ερωτικό χωρισμό.

Ακόμα κι αν είχαμε συνηθίσει στην ιδέα ότι κάποιες φιλίες διακόπτονται, γιατί απλώς οι άνθρωποι τραβούν χωριστούς δρόμους, το ίντερνετ ήρθε να δημιουργήσει νέα δεδομένα και εκεί. Περισσότερη επικοινωνία, περισσότερη από όση αντέχουμε πολλές φορές, αλλά και μεγαλύτερη απόσταση. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν πιο εύκολη η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, αλλά η μοναξιά φυσικά δεν υποχώρησε, το αντίθετο, γιγαντώθηκε.

Τα social media κατάφεραν να δώσουν μερικούς ακόμα καλούς λόγους και τη χαριστική βολή για να τελειώσουν, με συνοπτικές διαδικασίες, φιλίες που φυτοζωούσαν. Μερικές οργισμένες πολιτικές αναρτήσεις, ανεξαρτήτως χρώματος, ή λάβρα ποστ για τον εμβολιασμό, μας αποκάλυψαν πως δεν ξέραμε τους φίλους μας τόσο καλά όσο νομίζαμε.

Από την άλλη, πάντα θα υπάρχουν επιφανειακές φιλίες και λυκοφιλίες που κανείς δεν χρειάζεται ή δεν έχει τόσο ανάγκη όσο νομίζει, αυλές με φίλους «υποτελείς» που αποθεώνουν τους νάρκισσους «αρχηγούς» τους, επαγγελματικές φιλίες που αναγνωρίζεις εξαρχής πως θα λήξουν με το πέρας της εργασιακής σύμβασης, και άλλες που όχι μόνο είσαι σίγουρος πως θα τερματιστούν αλλά διακρίνεις και την ημερομηνία λήξης στο κουτάκι.

Οι αληθινές και ουσιαστικές φιλίες είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Ακούγεται κλισέ, αλλά, ταυτόχρονα, μόνο αν χάσεις στην πορεία μερικές, αρχίζεις να τις εκτιμάς. Ακόμα κι αν σε προδώσουν, ακόμα κι αν σε απογοητεύσουν, ακόμα κι αν η αρχική τους λάμψη θαμπώσει, συνεχίζουν να αποτελούν φωτεινές οάσεις σε μια ζωή που εφευρίσκει πάντα ευφάνταστους τρόπους για να σε καταρρακώσει.

Από τις παιδικές φιλίες που μας ήξεραν σαν την παλάμη τους και έμοιαζε να υπήρχαν από πάντα −και υπήρχαν στην κυριολεξία από τότε που είχαμε συνείδηση του εαυτού μας− περάσαμε στα χρόνια που η αναζήτηση ταυτότητας και η ανάγκη αυτοπροσδιορισμού οδήγησαν στην εξύμνηση της φιλίας και του «εμείς», κι από εκεί ολοταχώς προς την εσωστρέφεια και τον ατομικισμό. Στην πορεία προς την ενηλικίωση, παραμερίσαμε τις φοιτητικές φιλίες και τις παρέες των 20άρηδων, που σχηματίζοντα�� τόσο εύκολα όσο αναπνέαμε, για χάρη των ερωτικών σχέσεων και μετά για χάρη της οικογένειας ή ��ης δουλειάς ή όποιων άλλων προτεραιοτήτων. Ύστερα έρχονται χωρισμοί και σχέσεις που αργοπεθαίνουν, τα παιδιά που είχαν γίνει ο σκοπός σου φεύγουν απ’ το σπίτι, αλλά και παιδιά να μην έχεις, θα δεις να διαψεύδονται προσδοκίες, σχέδια και όνειρα και τότε μένεις χωρίς παιδιά, χωρίς σχέδια και χωρίς φίλους. Και ξαφνικά επανεκτιμάς τη φιλία, όχι πλέον σαν παρωχημένο θέμα σχολικής έκθεσης ή επιφανειακή συναναστροφή για να σπάει η ρουτίνα, αλλά ως θεμελιώδη αξία που ήταν πάντα εκεί αλλά τόσες φορές παρέβλεπες.

Από το μότο «πάνω από όλα η οικογένεια» σε περασμένες δεκαετίες, πήγαμε στο «οι φίλοι είναι η νέα οικογένεια», για να μεταφερθούμε μετά στο «μας τελείωσαν οι φίλοι ή ποιος τους χρειάζεται» και να καταλήξουμε, τέλος, στο «ποτέ δεν είναι αργά για νέους φίλους».

Σε ένα πρόσφατο και πολύ αισιόδοξο άρθρο στους «New York Times», με τον τίτλο «Νέοι φίλοι μετά τα 50; Ναι, παρακαλώ!» («New Friends After 50? Yes, Please!») ο αρθογράφος Charles M. Blow επισημαίνει τη σημασία τού να είναι κανείς ανοιχτός σε νέες φιλίες όσο μεγαλώνει, ενώ παρομοιάζει την ικανότητα τού να ανοίγεσαι σε νέους φίλους με μια «ανεστραμμένη καμπύλη» σε γράφημα: «Πολύ ανοιχτοί όταν είμαστε νέοι, λιγότερο ανοιχτοί όταν γινόμαστε ενήλικες και πιο ανοιχτοί ξανά καθώς γερνάμε». Αυτή πρέπει να είναι και η διαδρομή της φιλίας για τους περισσότερους από μας: από την απόλυτη παράδοση άνευ όρων στη φιλία, στην επιφύλαξη καθώς ωριμάζουμε και ξανά πάλι, σε κάποιο σημείο της ζωής μας, στη ζωτική ανάγκη για φιλίες.

Οι φιλίες απαιτούν ρίσκο που δεν είναι ποτέ υπολογίσιμο και εκτός από κέρδη έχουν και ζημίες. Πληγώνουν και απογοητεύουν και δεν έχουν λίγες ματαιώσεις και κλονισμούς στην παλέτα τους. Δύσκολα βγαίνεις αλώβητος όταν αρχίζουν να φυλλορροούν οι φίλοι, είτε γιατί πεθαίνουν, είτε επειδή υπήρξε αγεφύρωτη ρήξη, είτε γιατί απλώς ο χρόνος τούς άλλαξε και τους πήρε μακριά, την ίδια στιγμή που άλλαζε κι εσένα. «Οι φίλοι μας έφυγαν», έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης στο «Μυθιστόρημα». Ίσως δεν μάθαμε και ποτέ ποιοι ήταν όντως. «Δεν τους γνωρίσαμε/ήταν η ελπίδα στο βάθος που έλεγε/πως τους είχαμε γνωρίσει από μικρά παιδιά», σύμφωνα με τον ποιητή. Όμως τότε ακριβώς είναι που ανακαλύπτεις για πρώτη φορά πόσο σημαντικές ήταν οι φιλίες σου, πόσο σε διαμόρφωσαν και πόσο αναπόσπαστα κομμάτια του εαυτού σου υπήρξαν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[loulouditouheimona]

Ελπίζω να τον βρεις!

Ελπίζω να βρεις τον τύπο της αγάπης όπου δεν υπάρχουν ανάμεικτα σήματα, κι είσαι απλά εσύ και ο άλλος σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο και μόλις τα μάτια σας συναντηθούν δεν μπορείτε να σταματήσετε να χαμογελάτε.

Ελπίζω να βρεις μια ανιδιοτελή αγάπη. Αυτό το άτομο που θα έκανε τα πάντα για εσένα χωρίς πολλές ερωτήσεις.

Το είδος της αγάπης όπου κάποιος έχει απλώς το δικό σου καλό στην καρδιά του.

Το είδος της αγάπης όπου η ευτυχία σου συνθέτει τόσα πολλά από τη δική του άλλου.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που είναι πρόθυμη να κάνει θυσίες.

Τον άνθρωπο αυτό που θα σε συναντήσει στα μισά του δρόμου και δε θα σου ζητά πάντα να κάνεις εσύ όλη τη διαδρομή.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που να είναι πιστή.

Κάθε φορά που τον κοιτάς, να ξέρεις ότι δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να ταρακουνήσει αυτά που έχετε μέσα σας. Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που σε συγχωρεί.

Τον τύπο του ατόμου που μπορεί να σε βλέπει να κάνεις λάθη αλλά θα σε βοηθά να μαθαίνεις από αυτά.

Αυτό τον άνθρωπο που μπορεί να σε δει στα χειρότερα σου και να εξακολουθεί να πιστεύει ότι είσαι αναντικατάστατος.

Τον τύπο ανθρώπου που σε καταλαβαίνει που δεν θα είναι ποτέ τέλειος, αλλά σε θα κοιτάζει σαν να είσαι το καλύτερο πράγμα που έχει έρθει ποτέ στη ζωή του. Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που να σε στηρίζει. Κάποιον που όχι μόνο θα υποστηρίζει τα όνειρά σου αλλά θα θέλει να σε δει να πετυχαίνεις σε όλους τους τομείς της ζωής σου.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που θα παλέψει για σένα.

Κάποιον που θα είναι πάντα στη γωνία σου.

Κάποιον που θα συνεχίσει να σε επιλέγει σε καθημερινή βάση. Ελπίζω να βρεις κάποιον που να σου δείχνει προσπάθεια κάθε μέρα που περνάει.

Τον άνθρωπο που δε θα σε αφήνει να φύγεις αλλά θα σε κυνηγάει αν το προσπαθήσεις.

Ελπίζω να βρεις κάποιον που να σε θεραπεύσει. Κάποιον που θα σε διδάξει ότι δεν άξιζες αυτό που σου συνέβη στο παρελθόν.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που σε εκτιμά. Ελπίζω να βρεις το είδος της αγάπης που δεν σταματά να λέει ευχαριστώ. Το είδος της αγάπης που ακόμα και μετά από πολύ καιρό θα εξακολουθεί να είναι εντυπωσιασμένος από αυτό που είσαι και κάνεις για αυτούς.

Ελπίζω να βρεις μια αγάπη που θα γίνει ο καλύτερος φίλος σου.

Το πιο δυνατό σου γέλιο. Το μεγαλύτερο σου χαμόγελο. Ο νούμερο ένα θαυμαστής σου και οι πιο χαρούμενες αναμνήσεις σου.

Γιατί το αξίζεις.