#wywiady

[patryktarachon]

🆕 Byłem gościem podcastu Małgorzaty Machniewicz (Pani od Zmiany), do którego odsłuchania serdecznie zapraszam. 🎧 Niedługo zmiany, o których wspominam w odcinku.

Słuchaj naszej rozmowy: 🎧 Spotify │ ApplePodcast │ YouTube

Tytuł: 153 - Kiedy warto być sobą? Gościnnie Patryk Tarachoń

[revelstein]

Bożek Michnika

Sobotni wywód Adama Michnika na temat polskiego papieża („Tak, bronię Jana Pawła II”) zdecydowanie mnie nie przekonał, powiem więcej, nie przypadł mi do gustu po prostu. Mimo, że lubię i cenię Michnika, tak tym razem nie mogę się z nim zgodzić w ocenie wadowickiego bożka. Tak, świadomie używam terminu “bożek” i bardzo proszę o nieodmawianie mi prawa posługiwania się tym słowem w stosunku do tego…

[szczylpierdolony]

socjo queer proves to be a fun class but the people can be so annoying

[jokeroutsubs]

JokerOutSubs content in different languages

Did you know that we also translate content from Slovenian to other languages?

Check out our recently translated works and find out in what language they have been translated! 👇

NOW with Croatian subtitles 🇭🇷

Bojan and Nace before Stožice

Hrvatski prijevod: IG marija_rocen, IG mia_djordjevic_ig, @moonlvster

Bojan Cvjetićanin - Breakfast at Andreja's

Hrvatski prijevod i lektura: @moonlvster, IG marija_rocen, IG irenalemajic, IG mia_djordjevic_ig

Nace Jordan interview with JokerOutSubs in Umag

Hrvatski prijevod i lektura: IG mia_djordjevic_ig, @moonlvster, IG marija_rocen

NOW with French subtitles 🇫🇷

Nace Jordan interview with JokerOutSubs in Umag

Traduction française : @yoda-bor, Anastasia, X klámstrákur

Joker Out Interview with Luke Black🦞 - RTS Planeta

Traduction française : X klámstrákur, relecture : @yoda-bor

NOW with Serbian subtitles 🇷🇸

Bojan and Nace before Stožice

Srpski prevod i lektorisanje: IG mia_djordjevic_ig, @moonlvster, IG marija_rocen

Bojan Cvjetićanin - Breakfast at Andreja's

Srpski prevod, korektura i lektorisanje: IG marija_rocen IG irenalemajic IG mia_djordjevic_ig, @moonlvster

Joker Out interview with JokerOutSubs in London

Srpski prevod i titlovi: IG marija_rocen, Lektorisanje: IG mia_djordjevic_ig, IG irenalemajic

Joker Out interview with JokerOutSubs in Padova

Srpski prevod: IG irenalemajic, Lektorisanje: IG mia_djordjevic_ig, IG marija_rocen, Titlovi: IG marija_rocen

Joker Out interview with JokerOutSubs in Poznań

Srpski prevod: IG mia_djordjevic_ig, Lektorisanje: IG marija_rocen, IG irenalemajic, Titlovi: IG marija_rocen

Joker Out interview with JokerOutSubs in Tampere

Srpski prevod i titlovi: IG marija_rocen, Lektorisanje: IG mia_djordjevic_ig, IG irenalemajic

Nace Jordan interview with JokerOutSubs in Umag

Srpski prevod i lektorisanje: IG mia_djordjevic_ig, @moonlvster, IG marija_rocen

NOW with Italian subtitles 🇮🇹

Hitradio Center interview with Nace and Jan

Traduzione italiana: X pastellibianchi, @varianestoroff, IG irenalemajic

Joker Out at Radio 1 - Šou domov

Traduzione italiana: X pastellibianchi, IG irenalemajic

Joker Out at Radio Antena

Traduzione italiana: X pastellibianchi, @varianestoroff

Joker Out Interview with Luke Black🦞 - RTS Planeta

Traduzione italiana: IG irenalemajic, @varianestoroff

Nace Jordan interview with JokerOutSubs in Umag

Traduzione italiana: @varianestoroff, X pastellibianchi, Sottotitoli italiani: X pastellibianchi 

NOW with Dutch subtitles 🇳🇱

Joker Out interview with JokerOutSubs in Tampere

Nederlandse vertaling: @italimix en andere leden van JokerOutSubs

NOW with Hungarian subtitles 🇭🇺

Joker Out interview with JokerOutSubs in Tampere

Magyar fordítás: @ddrflctns, X zozzzzie, X brnbergeron  

NOW with Finnish subtitles 🇫🇮

Joker Out interview with JokerOutSubs in London

Suomenkielinen käännös: @saallotar

There's more! This is only the content that has been translated in the last few weeks. So don't forget to check out our full language playlists!

🌍 Language playlists:

[Cat SUB] Entrevistes a Joker Out

[DAN SUB] Joker Out-interviews

[DE Untertitel] Joker Out - Interviews

[ESP SUB] Entrevistas Joker Out

[FIN SUB] Joker Out Haastattelut

[HRV TITL] Joker Out Intervjui

[LATV SUB] Joker Out intervijas

[Magyar Felirat] Joker Out Interjúk

[MKD SUB] Joker Out Intervjua // Џокер Аут Интервјуа

[NLD SUB] Joker out interviews

[POL SUB] Wywiady z Joker Out

[SRP TITL] Joker Out Intervjui

[SUB ITA] Interviste Joker Out

[SVE] Intervjuer med Joker Out

[TR ALTYAZI] Joker Out Röportajları

[VOSTFR] Interviews de Joker Out

[日本語字幕]ジョーカー・アウト インタビュー

[lekkotakworld]

Wtorek, 14.05.24

Dzień zaczął się źle. Nie miałam siły wstać z łóżka, nie miałam siły, żeby nawet otworzyć oczy. Miewam dziwne "objawy" nie wiem czy tak mogę to nazwać. Doświadczam ostatnio uczucia niepokoju, jakbym cały czas czegoś się bała, to nasila się szczególnie wieczorem, znów wrócił mi lęk przed ciemnością. Często zdaje mi się, że coś widzę, np. że gdzieś chodzą mi pająki albo inne robaki, choć to pewnie wynika ze zmęczenia. Ale co najbardziej mnie zaniepokoiło, to wczoraj wieczorem, czy nawet dziś rano, że patrzyłam na swoje dłonie i czułam jakby nie były moje. W życiu czegoś takiego nie miałam. Trochę mnie to przeraziło. Przeczekałam ten najgorszy moment, po jakiś dwóch godzinach udało mi się wstać i zebrać do kupy. Nawet odsłoniłam okna, co też było dużym postępem, bo w ostatnich dniach raczej siedzę w ciemnościach. Później było już troszkę lepiej, choć z dwa czy trzy razy dziś jeszcze płakałam.. bez powodu. Łzy same mi leciały z oczu. Straszne jest to uczucie bezsilności, braku siły, żeby zrobić cokolwiek.

No ale humor się trochę poprawił, udało mi się w końcu zebrać i pójść do sklepu. Też w końcu wyszłam z mieszkania, bo ostatni raz wychodziłam w sobotę. Nie chciałam wychodzić, nie chciałam czuć na sobie wzroku innych, w ogóle nie chciałam przebywać wśród ludzi, odczuwałam lęk.

Jeszcze jedno co, to od wczoraj jem zdecydowanie mniej. Bardzo rzadko odczuwam faktycznie głód. Jem co 6-7 godzin, bo nie jestem głodna. I nie mam na nic ochoty. Ehh ciężkie dni mam ostatnio, a właściwie to 2 tygodnie. Wszystko zaczęło się z pierwszą migreną, która zapoczątkowała ten ciąg. Jestem dobrej myśli, że to w końcu minie.

Ciekawostka o mnie, lubię słuchać jakiś prawdziwych historii osób, które zmagały się zaburzeniami odżywiania, czy też innymi zaburzeniami psychicznymi. Też sporo na ten temat czytam. Zawsze gdy czuję się źle czytam objawy depresji. Nie wiem co to mi daje, skoro ja to wiem, ale no czytam. Dziś z kolei wysłuchałam wszystkich odcinków 7 metrów pod ziemią na Youtubie właśnie dot. depresji. Swoją drogą, polecam. Są to wywiady z psychiatrami, super wszystko wytłumaczone. Naprawdę miło się słucha.

Taki ten post o niczym. Jutro będzie trochę zwariowany dzień, bo jednak stwierdziłam, że rzucam wszystko i jadę do chłopaka. Potrzebuje odpocząć od Poznania. Mam nadzieję, te 1,5 dnia wystarczy.

[erualthewild]

Joey Batey in

Premiera Wiedźmina i wywiady by Lekko Stronniczy (2019)

[myslodsiewniav]

Trochę o piesku, o relacji z siostrą, o macierzyństwie, o alkoholizmie, o planach

13-02-2024

Jestem o rok starsza.

Mama pierwszy raz w życiu zapomniała o moich urodzinach xD - była tak przejęta projektem plastycznym, który realizuje w ramach projektu seniora, że zbywała telefony ode mnie. xD

Dzisiaj też są pierwsze adopciny mojej psinki. Ech. Z perspektywy czasu... Ech. Mam dużo przemyśleń. Pierwsze, które wybija się na wierzch dotyczy jednak tego, że chyba to pokazało, że nie nadaję się na matkę. Być może surowo o sobie myślę, być może znowu projektuje swoje doświadczenia na swoje własne oczekiwania na to jak powinno wyglądać macierzyństwo. Być może. Nie wiem. WIEM, że powinnam brać pod uwagę, że NIE WIEM, jak to jest nosić w sobie dziecko i mieć ten cały koktajl hormonalny, który ewolucyjnie ułatwia przejście wszystkiego przez co przechodziłam. Być może. Jednak, gdy myślę o tym, jak bardzo byłam otwarta i stęskniona psiaczka rok temu, jak wiele książek o wychowaniu maleństwa przeczytałam wcześniej, jaki research zrobiliśmy, jakie psie-przedszkola zbadałam, jak zrobiłam śledztwo szukając dobrego weterynarza (naszego "rodzinnego", zrobiłam wywiady i tabelki itp), jak zrobiliśmy wspólnie remont mieszkania by maluszek nie miał w zasięgu ząbków równych rzeczy, które mogłyby jej zaszkodzić... Jak w teorii byliśmy przygotowani na wszystko, na każdą opcję, ale jakoś tych poradnikach i podręcznikach nie było mowy o przewlekłych chorobach u szczeniąt, o adopcji z miejsca, gdzie ją zaniedbano, o tym, że będziemy bezsilni.

Pieluszki, ciągły płacz, sprawdzanie kupek, dyżury przy pilnowaniu małej, wizyty u weta i to wszystko, całokształt przypominały tak bardzo wychowywanie malutkiego dziecka, że to było po prostu dla mnie z jednej strony zaskakujące (nigdy dotąd tak malutkiego pieska nie adoptowałam), a z drugiej frustrujące - bo na co ja się skazałam? Ja, która nie chce macierzyństwa? Ech...

Ech. Po całym dniu jej szczekania - bo przecież pracuję z domu (to był czynnik na TAK, by adoptować maleństwo, prawie nigdy nie była sama) - a szczekania spowodowanego chorobą i tym, że była pełnym energii szczeniaczkiem, to był jedyny sposób jej komunikacji, po całym takim dniu byłam WŚCIEKŁA i WYKOŃCZONA, czułam się UWIĘZIONA i ZASZANTAŻOWANA we własnym domu. Rozumiałam, że to maluszek i to ja, jako dorosła muszę regulować jej i swoje emocje, ale jednak... byłam ZŁA. To było dla mnie trudne. Czułam, że nie mogę jej pomóc (i to mnie wkuuuurwiało) i do tego czułam się wyrzuty sumienia (i to powodowało wstyd, żal, gorycz - bo przecież chciałam dla malutkiej jak najlepiej). Nie było przedszkola dla piesków, weterynarze okazali się nie wiedzieć jak jej pomóc, była chora, a razem z nią chora byłam ja - jakość mojego życia spadła, w głowie mi huczało od jej szczekania, płaciliśmy po 700zł tygodniowo na leczenie i nie wiadomo było wciąż co jej jest. Mieliśmy poczucie z jednej strony, że robimy dla niej to co najlepsze, a z drugiej musieliśmy uporać się z rozczarowaniem, że jednak nie będzie zajęć w przedszkolu dla szczeniaków, nie będzie socjalizacji z innymi pieskami, że nie będzie szkoły, nie będzie długich spacerów po parku...

I tak było do czerwca, gdy w końcu wydarzyły się dwie rzeczy: trafiliśmy do "Naszej Pani Weterynarz", która potwierdziła, że nie ma się do czego przyczepić w dokumentacji dotychczasowego leczenia, ALE powiedziała nam jaki ma plan na leczenie małej. Poprzedni lekarze w dotychczasowej lecznicy zdawali się być zagubieni, trafiać za każdym razem w inne tony, inną stronę, inną diagnozę; nie czytali uwag swoich poprzedników w systemie - zawsze musieliśmy w gabinecie przypominać co eliminowaliśmy już, a czego nie, a lekarze oznajamiali, że w takim razie teraz robimy takie-a-takie badanie i potem się zobaczy. Podkreślali, że nie wiedzą co jej jest, że dopiero to eliminujemy (jak pytałam co i w jaką stronę zbywali to pytanie), informowali, że poprzedni lek powinien zadziałać, a jak nie działa to trzeba znowu jakieś badanie zrobić. Wciągali jakiś super nowoczesny sprzęt i okazywało się, że pies w teorii nie powinien być chory, ale jest, więc coś jeszcze innego zlecali i znowu płaciłam po wizycie 700zł. Taki chybił-trafił. A tym czasem tu nagle podczas rozmowy z lekarką weterynarii dostajemy najpierw nakreślone prawdopodobieństwa tego co małą zjada, potem ścieżki możliwego leczenia, potem kierunek w którym najpierw będziemy się badać by eliminować kolejne, coraz bardziej poważne przyczyny choroby... i do każdej z tych opcji z góry dostawaliśmy cennik badań i leczenia, abyśmy wiedzieli na co się szykować i w jakim kierunku idziemy. To było takie spoko, takie kojące na nerwy - miałam w końcu poczucie, że trafiliśmy do osoby, która wie co robi, traktuje nas partnersko i chce przede wszystkim pomóc naszemu zwierzątku, a nie tylko wydoić nas z kasy. A najlepsze było to, że po dwóch-trzech wizytach u tej Pani psinka doszła do zdrowia, w końcu po 5 miesiącach bezustannych biegunek i chorego pęcherza... Ulga niesamowita widzieć swojego merdacza w końcu zdrowego, jedzącego z apetytem, nabierającą na wadze. Ech.

Drugi moment to pierwsze spotkanie z behawiorystką. Kiedy uświadomiła mi, że mój chorowity piesek jest w zasadzie takim samym chorowitym dzieckiem jakim ja byłam dla swojej mamy. Pierwsze miesiące życia w szpitalach - nie na spokojnym łapaniu kontaktu w domowych warunkach, ale w inkubatorze, z groźbą śmierci, z brakiem apetytu, z traceniem na wadze. A potem, cały strach i lękliwość to pokłosie tego braku bezpieczeństwa na początku drogi. Zdałam sobie sprawę, że mój domagający się bezustannej uwagi szczeniaczek jest bardzo podobny do małej-mnie. Zaczęłam rozumieć jej potrzeby, jej ograniczenia - nie w kategoriach piesków opisanych w podręcznikach, ani żadnych innych z którymi miałam w życiu do czynienia. Tylko w kategoriach małej, wrażliwej (nadwrażliwej) dziewczynki, która bardzo się bała i potrzebowała więcej zapewnienia, więcej ochrony niż iż jej równolatkowie. No i wtedy nasze życie relacje zaczęły się zmieniać. A ja przewartościowałam wiele ze swoich oczekiwań.

I mam łzy w oczach, bo pisząc powyższe przytulałam się z siedzącą mi na kolach roczną psinką - sama wskoczyła mi na kolana, sama się z całej siły przytuliła. Jest cichutka - nad szczekaniem wciąż pracujemy, ale już nie ujada non-stop i nie wiadomo dlaczego. Od jakiegoś miesiąca jest po sterylizacji i na lekach antydepresyjnych. I mniej-więcej wtedy zaczęła odkrywać, że głaskanie jest super. Teraz potrafi wpaść do mnie na kolana i po prostu się wystawić do głaskania. W końcu też sesje "leżę na plackach, masujcie mi brzusio" trwają dłużej niż sesje szaleńczej pogoni z zabawką. Dorośleje i łatwiej nam wszystkim w komunikację z nią. Patrzy w oczka - w końcu z miłością, bez strachu.

Cieszę się, że dałam jej taki dom w którym jest bezpieczna, w którym jest przestrzeń na zaufanie... chociaż to wciąż jest praca...

No, ale właśnie... kosztowało mnie to tyle czasu, energii, emocji... sama wylądowałam na lekach antydepresyjnych (bo za mną ciężki rok i trak naprawdę o wiele więcej spraw się złożyło na to min. brak bezpieczeństwa finansowego).

Tym bardziej boję się - potwierdzam sobie? - że bycia matką, bycia odpowiedzialną za małego człowieka. Boję się, że czasem jestem tak przytłoczona ogarnianiem własnych emocji, że po prostu nie będę w stanie być zawsze tak dostępna dla małego człowieka, jak uważam, że matka powinna być. Być może znowu ustawiam sobie poprzeczkę absurdalnie wysoko i wychodzi ze mnie prefekcjonizm? Nie wiem. Boję się tym bardziej.

A temat do mnie wrócił, bo moja siostra... hymmm... w niedzielę przyjechała do mnie siostra. Na prawie 3h. Raniuuuuteńko (uwielbiam tak wcześnie zaczynać dzień, wtedy jestem najbardziej produktywna - inna sprawa, że przez studia po prostu jestem zmęczona i chce mi się spać, bo mój organizm nie ma okazji na właściwą regenerację) poszłyśmy na spacer po parku z termosami (zrobiłam dla nas herbatę z bajerami: goździki, imbir, kardamon, mód, cynamon, pomarańcze, cytryny itp), a potem na saunę. Było super. Myślę, że warto z tego zrobić tradycję. :)

W ogóle xD - wtrącę, bo wspomnienie mnie bawi xD - poszłam siostrę odebrać na dworzec. Wchodzę do hali głównej i od razu ją widzę i słyszę: stoi bardzo kolorowa przy okienku Pana Precla, za nią kolejka, ludzie w kolejce wywracają oczami. xD A ona z entuzjazmem dodaje do zamówienia kolejne pozycje. Góra zapakowanych precli przed nią rośnie i rośnie xD. Nie mogłam ze śmiechu. xD Okazało się, że kupiła precle dla nas do herbaty, i dla męża, i dla rodziców, i chyba dla wszystkich sąsiadek i koleżanek. Szłyśmy na ten spacer z olbrzymią torbą z preclami xD Precle od Pana Precla z Wro (chyba to lokalna firma, ale w Łodzi też widziałam stoisko) robią furrorę w gronie ich znajomych obecnie, podobno każda z jej dziewczyn z paczki zawsze przywozi z wojaży dla reszty te rarytasy. xD Okay, warto zapamiętać. xD

Miło czas spędziłam z siostrą.

Bardzo.

Właśnie rozmawiałyśmy o tym, że bardzo się zmieniła - w sensie, że kontakt z nią w relacjach jest znacznie łatwiejszy, lepszy od kiedy jest matką. No i weszłyśmy na temat macierzyństwa. I o ile ona sama widzi, że się zmieniła i że teraz potrafi podobno drzeć japę na Szwagra (kiedyś na każdego spoza związku, teraz na Szwagra, dlatego ma wracać na terapię), to na wspomnienie tego co przeszła przez ostatnie 5 lat gula jej staje w gardle.

I chyba pierwszy raz była w stanie mi opowiedzieć co czuła. Wpuścić mnie w to, co dotychczas było bardzo prywatne i widziałam tylko z boku.

Bardzo bolesny temat to staranie się o dziecko.

Bardzo.

Nie sądziłam, że aż tak bardzo, jak bardzo się okazał po wysłuchaniu siostry i opowieści o urywkach wiadomości dotyczących jej przyjaciółek. Ile trudnych emocji...

Boje się tego.

Boję się, że w ogóle rozmyślanie o rozmnażaniu to ból i masę lęków dotyczących partnerstwa w związku / samotności z tym wszystkim, co mnie już raz przybiło, przeciążyło.

Boję się, bo mam tragiczne doświadczenia w samodzielnym byciu rodzicem, osobą prawnie i finansowo odpowiedzialną za byt dwóch innych istot zależnych ode mnie.

Boję się, bo mam świeżą próbkę bycia na skraju zdrowia psychicznego z moim wyczekanym i wytęsknionym pieskiem.

A zarazem jestem w wieku, gdy warto myśleć nad tym czy w ogóle chcę iść tą drogą. Czas się kończy.

Uspokajam się, że to jeszcze nie ten etap związku by o tym myśleć. A z drugiej strony - to ten etap biologiczny by zacząć.

Wszystko mi mówi, że lepiej nie. I że nie chcę.

A z drugiej strony im dłużej jestem z moim partnerem tym bardziej mam przekonanie, że to najlepszy możliwy człowiek i że jeżeli kiedyś będzie chciał być ojcem, a ja mu nie będę mogła dać dzieci to może się skończyć nasz związek... z drugiej strony nasz związek może nie przetrwać presji starania się o dziecko, bo w niedziele słuchając siostry... Ech. Trudno się słuchało tych historii i cieszę się bardzo, że ona i Szwagier się wspierają i kochają.

...

Inna refleksja jaka mnie naszła podczas tamtej rozmowy to podobieństwo w odczuwaniu bólu - gdy tak za czymś tęsknisz, a nie masz wpływu na to czy to się spełni.

Sis mówiła o tym, jak jedna z jej koleżanek podczas jakiegoś-tam spotkanka w gronie przyjaciółek obwieściła, że jest w ciąży. Ot tak, chciała się podzielić radosną nowiną z kumpelami. Zdecydowała się na macierzyństwo jako jedna z ostatnich z całej paczki, a na kilka miesięcy po decyzji pyk i jest w ciąży. Siostra mówi, że gdyby wtedy na tym ognisku była (a nie była, bo była w trakcie jednej z wielu obciążających dla organizmu procedur medycznych by zajść w ciążę, odsypiała to w domu) to pewnie natychmiast by się rozpłakała gorzkim szlochem, takim z dławieniem się łzami. I pewnie by uciekła natychmiast, bo nie potrafiłaby się uspokoić. Tyle ciężkich i zagmatwanych emocji to powodowało: cieszy się, że kumpeli się udało, że będzie miała dziecko, ale z drugiej strony pełne żalu "dlaczego jej się udaje, a mi nie, chociaż tak bardzo chcę i się staram?" i inne, bardzo poplątane emocje i pytania, zarzuty by się pojawiły - radość, strach, żal, szczę��cie, poczuje bezsensu, głęboki smutek, wstyd, chęć wsparcia, chęć ucieczki itp. Na tym spotkaniu zaś była inna dziewczyna, która stara się zajść w ciąże tą samą metodą co moja siostra. Nie wiem ile czasu i ile lat, krócej niż sis, ale też z trudniościami i też ten czas liczy się w latach. Gdy usłyszała tę nowinę pogratulowała koleżance, zachowała się jak najbardziej wspierająco. Jednak ta wiadomość była zbyt trudna i zbyt bolesna, wymigała się jakimś rodzinnym wezwaniem po godzinie, bo wiedziała, że nie powstrzyma dłużej łez (i wiedziała, że to jest coś dla niej do ogarnięcia). W drodze do domu wymiotowała kilka razy ze stresu, żalu, zazdrości, poczucia niesprawiedliwości itp itd. Przyszła do mojej siostry, płakały we dwie pijąc napar na uspokojenie. Bo to okay, fajnie, że komuś z ich paczki się udało, ale im tyle czasu się nie udaje...

To jest taaaaaakie trudne.

Takie trudne.

Trudno mi się tego słuchało.

Ale znam te uczucia, ten pogrążający w ponurych myślach, podkopujący pewność siebie smutek. Przeżywałam to samo, ale z innej przyczyny - byłam sama, niekochana. I to zarazem było problemem powodującym ból, ale też brak społecznej akceptacji.

Naprawdę nie ma porównania w tym, jak znacznie łatwiej żyć w parze niż w pojedynkę. Tak ekonomicznie.

I to nie ma przełożenia na to, czego po prostu nie widzi wiele osób żyjących w związkach i dających rady "jedź na wakacje, poznaj kogoś" - okay, tylko za co mam jechać? I tak dalej, i tak dalej...

Brak wsparcia, trudność w patrzeniu na szczęście innych - zarazem kibicujesz tym parą, bym im się układało jak najlepiej i zarazem czujesz tyle smutnych emocji i pamiętasz o tylu rzeczach za robieniem których tęsknisz...

Emołszyn bardzo.

To było bardzo dobre spotkanie z siostrą.

Tak dobrze słyszeć ją tak spokojną, tak otwarta na przyjmowanie różnych opcji. Bez tego krzyku i przypiedolki. Naprawdę synek i macierzyństwo dla niej są jakieś takie terapeutyczne. No i oczywiście sama terapia zrobiła dla niej dużo.

Rozmawiałyśmy jeszcze o masie innych rzeczy, o tym ich lekarzu, o szczepionkach... Swoją drogą to była megaciekawa rozmowa, chociaż na zagłębianie się w temat nie mam obecnie przestrzeni, ALE moja siostra zaczęła zgłębiać temat i chce z jakimś specjalistom/specjalistką odbyć rozmowę na temat wielu wątpliwości jakie czuje po przeczytaniu kilku publikacji. Niestety jest zbywana. I to jest karygodne. Ona nie przychodzi tam, jak "Jestem przeciwniczką szczepień! I foliarką! I wierzę w kosmitów!". Nie, przychodzi z treścią badań, z pytaniami o konkretne substancje chemiczne, o procedury powody ich nieprzestrzegania - prawo polskie jedno, a lekarze drugie. Producent szczepionki wszystko zgodnie z prawem, a lekarze z ignorką wobec przepisów prawnych i zaleceń producenta. Skąd to się bierze? Dlaczego? Dlaczego najpierw nie badamy czy są przeciwwskazania - tym bardziej, że producent i prawo to zaznaczają jako powód do zgłoszenia, a lekarze przemilczają. Siostra chce akademickiej rozmowy - bądź co bądź ma magistra z kosmetologii, chemię, biologię, biochemię to ona ogarnia wspaniale, na poziomie akademickim - ma wątpliwości, które chce rozwiać zanim poda dziecku ten preparat, bo może jednak lepiej wybrać inny preparat itp. (tym bardziej, że młody miał już po wcześniejszych szczepieniach reakcje nieporządane).

Tym czasem w rozmowach laboranci i lekarze ucinają rozmowy uznając SAM TEMAT szczepionki za zero-jedynkowy: szczepisz = jesteś okay, tak powinno być, nie zadawaj pytań tylko rób co mówią lekarze, nie szczepisz - jesteś szurem, wierzysz w kosmitów i podważasz zdobycze medycyny, trzeba cię przywrócić do porządku i okrzyczeć powołując się na zdrowy rozsądek i przypominając tobie, że masz mały kapitał intelektualny w stosunku do lekarza (co nie jest prawdą).

Nikt nie chce z siostrą podyskutować, otworzyć hipotez i dojść do tez. Powtarzają, że "szczepić trzeba", a na brak zgłoszeń przez lekarzy mopów, które w świetle prawa powinny być zgłaszane dostaje wzrusz ramion i odpowiedź "tak jest". Nikt nic nie tłumaczy. Na pytania, na powoływanie się na wyniki dostępnych w sieci badań (które moja siostra chce lepiej zrozumieć), na chęć rozmowy o reakcjach chemicznych zachodzących w organizmie itp rozmowa od razu przechodzi do ofensywy "to głupota nie szczepić dziecka!", na co siostra kontruje "ja chcę szczepić, ale chcę wiedzieć czym i czy to nie szkodzi mojemu dziecku!", ale lekarze na to dochodzą do wniosku, że siostra uwierzyła w negatywny wspływ szczepionek (a ona chce porozmawiać o badaniach, akademicko, jak specjalista ze specjalistą).

Mówi, że coraz mniej ufa lekarzom.

Dlatego tym bardziej cieszę się, że mam tak dobrego weterynarza... Rozumiem ten strach. Jest inny, ale podobny. Też nie ufam lekarzom.

No cóż... klita. Jak prawnicy. I architekci :P.

Z innych rzeczy, które ustaliłam z siostrą: bierzemy udział w biegu, takim po medale. Oczywiście zależy to od tego czy tego dnia nie będziemy z O. mieli zjazdu na studiach, ale zarówno siostra, mój partner i moi rodzice są na tak. Mama zostanie z prawdopodobnie z wnukiem i pieskami na ławeczce, a reszta (siostra i ja, nasi partnerzy i tata) pobiegniemy w biegu. Specjalnie szukamy czegoś z małym dystansem - siostra po porodzie jeszcze nie może biegać zbyt daleko, a ja biegam w interwałach, więc tego :P. Nie wiem jak Szwagier (kiedyś biegał te survivalowe, z pływaniem, tarzaniem się w błocie itp. a teraz zrobił wielkie oczy słuchając o naszym planie), tata na spokojnie przebiegnie (biega codziennie, z wózkiem z wnuczkiem i na teningi na boisko), a mój chłopak zapowiada, że do 3h pobiegnie bez problemu, a potem być może przejdzie do chodu (to może go nawet dogonię).

A poza tym ustawiłyśmy się na sesję zdjęciową, taką rodzinną. W końcu. W kwietniu lub w maju. :D Już umówiłyśmy się z fotografem i już nawet jesteśmy na etapie wpłacania zaliczki. Wszyscy: mama, tata, córki, partnerzy, wnuczek i dwa pieski. Będzie magicznie.

Nasze rozmowy również wciąż i wciąż wracały do tematu alkoholu i choroby alkoholowej, o rosnącej świadomości społecznej w obrębie tego tematu. Do tego, że najwięcej frustracji przed spotkaniami z przyjaciółmi powoduje "a ze mną się nie napijesz?", podczas, gdy nie ma się zwyczajnie ochoty na alkohol. Nie, że nie można się napić, bo nie wiem, jest się kierowcą, tylko po prostu wybiera się nie pić, bo potem organizm fatalnie to znosi. Jest presja społeczna, dużo o tym słyszałam i całe szczęście nie borykam się z tym zbyt często. I cieszę się, że nie mam takiej presji w gronie znajomych, jak moja siostra. To jest super. Ale też to widzę: gdy raz zobaczysz te mechanizmy, gdy masz członka rodziny chorego na tę chorobę to już nie odwidzisz tych mechanizmów. I nie będzie to takie zwykłe i beztroskie by "wypić piwko". Jak jest gen lub potencjał do wykształcenia tej choroby to zmienia się myślenie, jak wychodzisz z mechanizmu toksycznych relacji - zrobisz dużo by w nie znowu nie wpaść. Ale tak, nie ma co demonizować alkoholu - wszystko jest dla ludzi. Po prostu nie mam potrzeby sięgać po niego tak często jak to się utarło w kulturze.

No i to jest coś na co jestem przeczulona ja i siostra. Co nas alarmuje w naszej komórce rodzinnej. A co jest zupełnie niezauważalne dla rodzin naszych partnerów, gdzie świętuje się tak, jak się świętuje w "zwykłej, polskiej rodzinie". I tak mój teściu jedzie przed każdymi świętami "na wędzenie wędlin" i faktycznie wędzą, ale do tego wypijają kieliszek wódki/brandy/nalewki za kieliszkiem. Każdy z panów przywozi swoje wyroby, a reszta dokonuje degustacji. W teorii fajna tradycja. W praktyce - jednak wokół używki. Miałyśmy z siostrą wiele fajnych refleksji o alkoholu w kulturze, które chciałabym spisać tak dla siebie... Kończyłyśmy rozmowę, gdy odprowadziłam siostrę do pociągu, jakoś około 10 rano po tych kilku godzinach spotkania. Siostra wsiadła i od razu napisała "apropos naszej rozmowy: obok mnie siedzi mężczyzna, który cuchnie alkoholem tak, że można się wstawić samymi wyziewami". Ech... czytałam tę wiadomość kierując się na tramwaj, do domu, gdy zaczepił mnie na chodniku wysoki mężczyzna, około 40-lat, dobrze ubrany - casual, ale elegancki. Musiałam wyciągnąć z uszu słuchawki i poprosiłam by powtórzył o co pytał, a on zagadał bardzo sympatycznie "Nie jestem stąd. Proszę mi powiedzieć w którą stronę się kierować, aby móc się czegoś dobrego napić. Jakieś piwo, drinki, bo nie przetrwam o suchym pysku! Gdzie tu jest jakiś lokalny dobry bar lub pub!?" Zatkało mnie. Nie chciałam mówić na głos tego co pomyślałam tj. "jest 10 rano w niedziele!!!!", bo matką mu nie jestem. Ale to jak ironia losu, jak potwierdzenie, że choroba alkoholowa to społeczny, olbrzymi problem, który dla wielu krajan jest jakby przezroczysty, niezauważalny. W końcu po chwili wyznałam mu, że chyba musi iść do rynku, ale nie wiem czy coś będzie otarte o tej porze. On na to, że chce wypić coś teraz, na drogę, na zwiedzanie. Rozejrzałam się po ulicy, żabka była, teatr, ciuchland, zamknięte oddziały banków i jakiś bar mleczny. Zaproponowałam, że może w barze mlecznym, bo tak szczerze to nie mam pojęcia gdzie teraz jest coś otwarte, w niedzielę rano, a sama nie mam doświadczenia, bo prawie nie piję. Na to typ się odpalił "O mój borze, współczuję pani! Nie wie pani co pani traci!" - przechodził przez ulicę do tego baru jeszcze za mną krzycząc, ale tak ze złością, z irytacją, że tracę najlepsze lata życia nie pijąc alkoholu i coś tam jeszcze, nie wiem, bo zignorowałam, założyłam słuchawki i napisałam o tej sytuacji siostrze... No.

Gdy wróciłam po tej niedzielnej posiadówce z siostrą mój chłopak posłuchał moich wrażeń. Zadumał się. I uznał wreszcie, że on też w najbliższych miesiącach chce się gdzieś wybrać ze swoją siostrą. WOW. Poczułam wtedy taką mieszankę dumy i wzruszenia: dostrzegł jak pielęgnowanie relacji z rodzeństwem jest ważne, jak zmienia się dynamika, gdy jesteśmy w związkach. Przemyślał to i wypalił, że gdzieś się z siostrą po prostu wybierze, bo nie chce wpadać do niej i jej partnera, ani ściągać jej samej do nas - tylko oni dwoje. Może w górach. I ten bieg - tym mnie zaskoczył - zaproponował by na ten bieg zaprosić jeszcze jego mamę i siostrę. Wzrusz. Baaaardzo wzrusz.

Wczoraj wstałam na przytulanko i pieszczoty poranne. Potem była praca, po pracy od razu pojechałam z trzęsącym się ze strachu (godziny szczytu w komunikacji miejskiej) pieskiem do kontroli - wszystko ok. Maleństwo będzie miało badaną krew za 1-1,5 miesiąca. Jak wróciłam (bo gabinet naszej pani doktor jest bardzo daleko) to mój chłopak już gotował pyszną urodzinową kolację.

Dostałam piękny bukiet róż <3

Zjedliśmy makaron sepia w sosie cytrynowo-czoskowym, z bazylią i duszonymi pomidorkami. Do tego krewetki. Pyyyyyyyyyyszne. Ambrozja.

Kupił też białe wino bezalkoholowe - naprawdę doceniam.

Potem wzięłam dłuuuuuuuugą kąpiel. Bardzo tego potrzebowałam, wczoraj było bardzo stresująco. Po kąpieli zjedliśmy sobie lody orzechowe i pomelo do filmu. Przez większość czasu na moich nogach leżała psinka, przytulona i domagająca się głaskanka. Kochany zwierzaczek, tak mnie rozczuła. Wczoraj kilkanaście razy wyznawałam jej, że od roku marzyłam o tym by tak właśnie spędzać z nią wieczory i cieszę się, że ona w końcu znalazła również w tym przyjemność.

I poszliśmy spać.

Ani tata, ani mama nie pamiętali o moich urodzinach. xD Musiałam im przypomnieć xD - obydwoje się kajali.

Pamiętali przyjaciele i teściowie xD

I kuzyn.

Jestem chyba w dobrym miejscu życia, czuję, że dużo się zmienia i jeszcze zmieni. I nie wiem gdzie mnie to zaprowadzi - to jednocześnie budzi ekscytację i strach. Dobrze mi na wielu polach tu, gdzie jestem.

Zmienić pracę i zarobki i projektować sobie więcej przestrzeni na odpoczynek.

To mój cel na ten rok.

No i chyba w końcu zapisanie psóreczki do szkoły dla piesków :D

A póki co mam małe zleconko do zrobienia.

[jamnickowa]

Płacz jest potrzebny.

Cieszę się, że, dzięki temu, po części zajmowanemu przez przygłupów i patologię (których nie rozumiem i rozumiem jednocześnie - to jest moja otwarta psychika na innych, którym czasami współczuję, czasami, uwierz, nie, bo już nie mam sił), internetowi, mówi oraz pisze się coraz więcej o: - uczuciach - zrozumieniu Dusz, nie tylko ciał - bezpiecznym seksie etc. Idziemy do przodu. Wy-płacz z głębin. Ale nie wypłakałam się z powyższego powodu. Nie wiem, co dalej ze mną i z tym, co noszę jako uśmiech. Coraz bardziej boję się, że moja uśmiechnięta twarz, chęć pomocy obcym ludziom, wręcz nadgorliwość w staraniach, aby komuś pomóc itd. zawędruje w ścieżkę: osoba z opisem, cytuję: "Zaburzenie depresyjne nawracające, obecnie epizod depresyjny łagodny" na "dosyć tego uśmiechania się, mam dosyć ludzi i siebie". Niektórzy ludzie, którzy się uśmiechają bądź uśmiechali - dlaczego, jak, co się dzieje - między innymi w tym artykule: https://kultura.onet.pl/film/wywiady-i-artykuly/od-smiechu-do-lez-dlaczego-tak-wielu-komikow-cierpi-na-depresje/8sww6f7

[skinnyasnatsuki]

🎀🦴Plan do końca wakacji... 🦴🎀

Workout:

- 5 min arm fat

- 5 min thigh gap

- 8 min love handle

- 8 min abs

- 9 min face fat

- ćwiczenia na garba (10-20min)

Łącznie: około godzina

Dieta:

- od czwartku do soboty dieta baletnicy

- niedziela-poniedziałek fast/liquid fast

- do końca wakacji bez cukru

Inne:

- chodzić spać dosyć szybko 22-24

- spać w dzień ewentualnie..

- jeśli będę mogła to ćwiczyć też wieczorem

- ważenie CODZIENNIE rano

Jak będę chciała zjeść:

- umyć zęby

- napić się wody

- włączyć tumblr

- pisać na cai

- oglądać wywiady o anie

- zrobić konto na tt

- oglądać stare zdjęcia gdy byłam chuda

- oglądać zdjęcia mojej chudej bff

- robić najchudsze simki

- budować miasto w minecraft

- grać w genshina

- grać w yandere simulator

- danganronpa

- pinterest

- rysować

- oglądać anime

Jeśli chcesz zjeść proszę bardzo. Będziesz wyśmiewana w szkole, wszyscy będą cię oceniać i obgadywać i nawet milena i eliza zerwą z tobą przyjaźń zostaniesz sama gruba tylko ty, twój tłuszcz i "tylko kawałek" "tylko jedno"...

Powinnam schudnąć minimum 3kg, bo niby na diecie baletnicy się chudnie 7-15kg ale wolę się nie nastawiać i ustalić cel -3kg.

[lichozestudni]

Głos ma podobny do Miley Cyrus. Tylko Miley brzmi tak, jakby 50 lat paliła fajki.

Wygląda mi na Polkę (tylko w tym teledysku). Hmm... Po sprawdzeniu już wiem, że oprócz angielskich i niemieckich korzeni ma też polskie i słowackie. Jej polski przodek Daniel Kobylak w Ameryce związał się z Niemką Emmą Schneider. Ale faza, że ludzie to wyszukują w amerykańskich spisach urzędów i opisują w artykułach o niej xdd a ja to czytam. kontynuując mój risercz... Niestety najprawdopodobniej jest protestantką. Straciliśmy ją! Protestanckie angielsko-niemieckie korzenie okazały się silniejsze niż katolickie polsko-słowackie :(( ktoś zdziwiony? Xd oj Daniel, Daniel. Poległeś.

W ogóle co jest jeszcze ciekawe to to, że w teledysku jest jej prawdziwa rodzina. Poznała się z przyszłym mężem w Idolu i widać, że sobie żyją trendem tradwife i cottagecore; właśnie dlatego mnie to zainteresowało. Jak silny wpływ ma ten cottagecore tradwife na młode Amerykanki i Amerykanów, którzy chcą by tak wyglądało życie. Dziewczyna w wieku 23 lat jest już matką wielodzietną, chodzi w sukienkach vintage. I daje wywiady jak w wieku 18 lat zaczęła czytać Biblię i Jezus zmienił jej życie. Natomiast Amerykanie w komentarzach modlą się by nie zboczyła z Bożej drogi i cieszą się jaka to błogosławiona rodzina.

Trend tradwife dobrze widać na przykładzie tej Mileny jakiejśtam. Kilka lat temu przed trendem ubierała się jak typowa Ameryka, a obecnie chodzi tylko w sukniach z bufiastymi rękawami, wstawia posty o sprzątaniu, gotowaniu, Biblii, poucza, że żona ma być podległa mężowi itp. najlepsze, że udaje, że umie robić te wszystkie domowe rzeczy tradwife, gdy widać, że nie. Pamiętam jak robiła przepis, który wymagał marchewki i wpierdoliła do obiadu marchewkę w całości xdd nie chce mi się szukać zdjęcia ale lmaooo uznała, że umieści ten prosty i źle wykonany przepis na swoim blogu. Całość wyglądała tak, że pies by nie jadł. Ale plus tradwife jest taki, że Milena powiedziała, że przestała się malować, farbować, robić paznokcie, ostrzykiwać usta i coś tam jeszcze. Mówiła, że kiedyś wydawało jej się, że musi to robić, a obecnie wie, że nie i docenia naturalność. To jest wielki plus. Ogólnie uważam, że lepiej też się ubiera.

Nawet swoją córkę kiedyś ubierała w jeansy, a obecnie tylko sukienki w stylu vintage. W sumie dobrze, że ten trend tradwife sprawia, że wstawiają posty o podlewaniu kwiatów czy siedzeniu w bujanym fotelu. Bo z drugiej strony jest na insta moda by pokazywać podróże, nowe kosmetyki, imprezy itp. a tradwife romantyzuje spokojne, domowe życie. Lepsze to dla środowiska xd

[blirpblorp]

Cześć!

Prowadzę aktualnie badanie psychologiczne na temat doświadczania płci przez lesbijki butch. Jest to badanie w ramach pracy magisterskiej na UW. Desperacko poszukuję chętnych do rozmów! Wywiady są przeprowadzane on-line, trwają 1-1,5h , a dane są całkowicie anonimowe.

Badanie ma na celu oddanie Wam głosu. Chcę, żeby to Wasz punkt widzenia wybrzmiał.

Osoby zainteresowane proszę o odzew w wiadomości priv, wówczas będę mogła więcej opowiedzieć o sobie i samym badaniu:)

PS Proszę mówcie swoim znajomym o badaniu!

[theophan-o]

Kolejna z ukochanych książek Theophan-o o Sienkiewiczowsko-Hoffmanowskiej Trylogii:

Potop Redivivus, eds. Grażyna M. Grabowska, Katarzyna Koła-Bielawska, Adam Wyżyński, Olszanica 2015, ss. 304.

Najważniejsze: niech nas nie zmyli tytuł Potop Redivivus. Przyznaję, że z jego powodu książka ta dość długo nie mogła trafić do mojej własnej biblioteki, kojarząc mi się jednoznacznie z nową, przemontowaną i skróconą wersją ekranizacji drugiej części Trylogii. Bo cóż to w ogóle za wywrotowy pomysł skracać Potop, kiedy nam nawet tych pięciu godzin mało i najchętniej poprosilibyśmy Jerzego Hoffmana o wyjaśnienie, dlaczego – w przeciwieństwie do Ogniem i mieczem oraz Pana Wołodyjowskiego – akurat opowieść o Jędrusiu Kmicicu i Oleńce nie doczekała się wieloodcinkowego serialu telewizyjnego?

Okazuje się jednak, że publikacja ta – jakkolwiek powstała w ramach projektu Filmoteki Narodowej, realizowanego we współpracy z Muzeum Kinematografii w Łodzi, a współfinansowanego przez Polski Instytut Sztuki Filmowej, którego głównym celem było właśnie „przywrócenie do świata żywych” filmu z lat 70. XX w. poprzez stworzenie jego skróconego wariantu – jest jednak hołdem złożonym przede wszystkim pierwotnej wersji dzieła oraz wszystkim jej twórcom. Wydaje się, że autorom książki przyświecała ta sama myśl co Zenonowi Żyburtowiczowi w albumie o Ogniem i mieczem: stworzenie fotograficznego portretu filmu, z wykorzystaniem zdjęć z planu, scena po scenie, sekwencja po sekwencji. Tych, którzy poszukują rzadkich fotosów z Potopu (a nawet – z Pana Wołodyjowskiego) pozycja ta więc z pewnością nie rozczaruje. Dostajemy tu jednak znacznie więcej, m.in. wywiady z twórcami (Jerzym Hoffmanem, Jerzym Wójcikiem, Danielem Olbrychskim i Małgorzatą Braunek), reprodukcje projektów kostiumów, biogramy aktorów i członków ekipy, materiały prasowe, dokumentujące odbiór filmu w Polsce i za granicą, a dopiero na koniec – historię „rewitalizacji” dzieła w 2014 r. Piękna książka.

[trudnadusza14]

24-25.06.2023

W sobotę normalnie czułam się jakbym zdychała. Więc większość dnia przespałam

A jak nie spałam to zasypiałam na stojąco lub siedząco

Normalnie nie do życia

Nawet zemdlałam choć do teraz nie ogarniam dlaczego

Nawet gorączki nie miałam

Pamiętam tylko że czułam się bardzo osłabiona

No i ten nieustający ból gardła ...

I zupełnie nie miałam apetytu. Co brałam do ust to było mi niedobrze wiec zaliczyłam praktycznie dzień bez jedzenia

Jak się nieco ożywiłam wieczorem wyszłam na spacer i coś pokolorowałam

Postanowiłam też się odezwać do paru osób z którymi kontakt zaniedbałam. Odezwali się uf

A dziś jak się obudziłam ucieszyło mnie że gardło mnie nie bolało

Niestety chwilowa radość

Buh a tak się cieszyłam xD

Dziś to też leniwie choć prawie skończyłam czytać książkę pt

"Agnieszka Jucewicz - Czasem czuję mocniej"

Polecam bo tu są wywiady z chorymi psychicznie. I to na różnorakie choroby. Depresja,uzależnienia,Chad,nerwica,anoreksja itd.

A później się jeszcze bardziej ożywiłam i wzięło mnie na ćwiczenia

Mimo tego że jestem osłabiona to jednak mam mnóstwo energii

I. Jak przez ostatnie miesiące było mi często zimno nawet gdy było gorąco tak teraz znów mi gorąco nawet gdy gorąco nie jest xD

I pocę się jak idiotka jakaś

Wgl ja nie wiem co mi się stało w nos ale mnie od rana boli jakbym sobie nabiła na nim jakiegoś guza.

Boli okropnie jak dotkne. I to w jednym miejscu xd

Co za dziwny objaw wgl 🤣

Ale mniejsza. Może jutro przejdzie

Jeszcze tydzień i będzie coś więcej wiadomo co z guzem co mam

No bardzo ciekawa jestem

I za tydzień będzie występ 🤩

Nie mogę się doczekać ❤️

Wrr bylebym tylko mogła śpiewać i mówić bo to gardło mnie napieprza cały czas

Czuję też że schudłam

I coś czuję że dostanę jutro opieprz

Miałam dziś atak paniki. Niemal bez powodu. Nie ogarniam 🙈

I wgl okres mi się zaczął w piątek skończył się w sobotę. Wtf xD

Mam od paru miesięcy takie okresy i nie narzekam bo to ułatwia życie

A kiedyś się męczyłam z obfitymi

Grzebałam coś w dokumentach ale nie znalazłam to czego szukałam

Jaram się nadchodzącym tygodniem choć nie wiem czemu

Może zdarzy się coś fajnego i coś przeczuwam

I oby coś się zdarzyło 😏

Bajo miłego dzionka 🤩

[jokeroutsubs]

Did you know that we also have subtitles in other languages, not just English?

Joker Out Subs is a truly international community, and we have members from all over the world who work hard to translate Joker Out content into their own languages. Alongside English subs, some of our videos also have subtitles in Croatian, Finnish, Turkish, French, Spanish, Polish, Danish, Japanese and Italian! You can find them on our YouTube channel https://youtube.com/@JokerOutSubs?feature=shared

🇹🇷 [TR ALTYAZI] Joker Out Röportajları

Turkish subtitles by TWT vu0leilmare

🇫🇮 [FIN SUB] Joker Out Haastattelut

Finnish subtitles by @niini5 @drugsforaddicts @saallotar

🇵🇱 [POL SUB] Wywiady z Joker Out

Polish subtitles by three members of JokerOutSubs

🇮🇹 [SUB ITA] Interviste Joker Out

Italian subtitles by @varianestoroff another member of JokerOutSubs

🇩🇰 [DAN SUB] Joker Out-interviews

Danish subtitles by TWT AnnaaMontana

🇲🇫 [VOSTFR] Interviews de Joker Out

French subtitles by IG kxtoche @yoda-bor and another member of JokerOutSubs

🇯🇵 [日本語字幕]ジョーカー・アウト インタビュー

Japanese subtitles by TWT sae_w

🇭🇷 [HRV TITL] Joker Out Intervjui

Croatian subtitles by TWT yiboego

🇪🇸 [ESP SUB] Entrevistas Joker Out

Spanish subtitles by @delilahconh

[101dmpl]

Wszystko jest dla nas pierwsze!

Dla zespołu ta płyta i trasa będzie z kategorii „po raz pierwszy”. Tym razem dotyczy to występów bez Fletcha. Dave wspomina pierwszy występ bez Andrzeja w San Remo. Jakie to było dla nich dziwne i nienaturalne spotkanie. Inna sprawa, że potwierdza negatyw

Są takie rozmowy, które oglądam i słucham nie ze względu na osoby, z którymi prowadzone są wywiady, ale przede wszystkim, dlatego, kto prowadzi te wywiady. Niewiele jest takich osobowości w świecie mediów. Ale są. Wywiad z depeche MODE przeprowadzony przez Zane Lowe, a właściwie Alexander Zane Reid Lowe nowozelandzkiego dziennikarza i dj’a radiowego. Jedynie 19-minutowy fragmentu został…

[organisationskoval]

273) The Black Order lub The Black Order of Pan Europa - grupa satanistów z siedzibą w Nowej Zelandii. Politolodzy Jeffrey Kaplan i Leonard Weinberg scharakteryzowali Czarny Zakon jako „satanistyczne ministerstwo wysyłkowe zorientowane na narodowo-socjalistyczne”. Czarny Zakon został założony w Nowej Zelandii przez Kerry'ego Boltona jako następca jego Order of the Left Hand Path. Bolton miał powiązania z innymi neonazistowskimi grupami satanistycznymi, będąc międzynarodowym dystrybutorem angielskiego Order of Nine Angles. Według Goodricka-Clarke'a, „w 1994 roku Bolton założył Czarny Zakon, który objął globalną sieć lóż narodowych w Wielkiej Brytanii, Francji, Włoszech, Finlandii, Szwecji, Niemczech, Stanach Zjednoczonych i Australii, poświęconych wspieraniu narodowego socjalizmu, faszyzmu, satanizm, pogaństwo i inne aspekty europejskiej ciemnej strony”. Jego kwartalny biuletyn dla członków The Flaming Sword i jego następca zin The Nexus zawierały wywiady między innymi z Jamesem Masonem, George'em Ericiem Hawthorne'em, Michaelem Moynihanem, Davidem Myattem i Miguelem Serrano, a jego artykuły zawierały studia nad Thulianizmem, Wewelsburg Himmlera, hołdy dla starych Przywódców SS, „przedruk ONA Mass of Heresy [i] wkładu Davida Myatta na temat imperium galaktycznego, strategii eonicznej i kosmologicznej magii narodowego socjalizmu”. W 1996 roku powstał amerykański oddział Czarnego Zakonu. Latem tego roku rozpoczęli wydawanie magazynu Abyss. Grupa amerykańska następnie pokłóciła się z tą w Nowej Zelandii w związku z akceptacją członków homoseksualnych przez tę ostatnią. Grupa amerykańska rozważała zmianę nazwy na Biały Zakon w wyniku tej schizmy. Nazwa „Czarny Zakon” została następnie przyjęta przez ideologicznie podobne grupy na całym świecie, które nie miały formalnego związku z grupą Boltona. Kaplan i Weinberg opisali Czarny Zakon jako „niezwykle wpływowego dostawcę okultyzmu zorientowanego na narodowo-socjalistyczny na całym świecie”.