#wołos

[m0th-g0th0]

The Kin's beliefs in pathologic are quite unique, but I've seen many similarities to slavic mythology, so imma write about this enjoy ig.

Just to preface slavic mythology is extremely obscure and most of it was lost to history (we love Christianisation :DDD), so be careful about sources always. Mind that I'm speaking from a Polish perspective - Slavic people across different regions had varied beliefs.

The Kin believe the Earth is alive - that's basically the case for Slavs too. Mother Earth, known also as Mokosz (Mokosh, Мокош), was said to be pregnant in the early spring, so it was forbidden to dig into it, plow it, build fences and generally harm it during that time. It was also always forbidden to spit on the ground, and tripping and falling was a bad omen. Offending the Earth was seen as a very grave crime.

Another aspect of Earth, or nature, was Marzanna (Morana, Morena, Śmiertka, Śmierciucha) who was the goddess of death and winter but also life and renewal - the cycles that rule us. She was also vaguely associated with plagues (мор - Морана etymologically). I like to connect that to the pest being death and life itself.

Obviously a very important aspect of cultural life all over Europe and Asia, cattle was also revered by The Kin. While Slavs didn't consider bulls to be a part of them, they were still quite sacred, providing meat and hides. The patron of cattle was Weles (Veles, Wołos), who was also a chtonic god of riches, promises and a ruler of the afterlife.

Slavic religion is very focused on unity with nature, gratefulness for its gifts. I wouldn't be surprised if IPL actually took from it while creating the Kin.

Just hand to ramble about my special interest and connect it to my patho brainworms

[openspacey]

[lamus-dworski]

Samples from the cycle ‘Bożki słowiański’ (’Slavic Idols’) by Polish artist Zofia Stryjeńska (1891-1976).

Source: Zofia Stryjeńska’s fanpage.

[ivy-kissobryos]

Veles and the Otherworld

However, the figure of Charon (treated, of course, only figuratively, as a certain mythical motif of Indo-European origin), as a carrier of souls, deserves further attention. As mentioned above, the Slavic equivalent of Charon is Weles/Wołos. According to linguistic analyses, in Slavic beliefs, he was a god to whom all human souls went after death. His domain was located in a field (or meadow) far in the West, behind the water that separated the world of the living from the world of the dead (Nawia)

We know very little about the Slavic land of the dead. I have already mentioned that the words nav/nawie, known from textual accounts, referred to dead people or their ghosts and occasionally (in later times) malevolent spirits. The late medieval textual accounts from the Czech area confirm that Navia was the name of the land of the dead among the Western Slavs. ‘To go to Navia’ meant to die and ‘to prepare someone for Nav’, meant to kill 

According to Andrzej Szyjewski, the Slavs ‘originally did not distinguish Heaven from Hell, there was only one “otherworld” which surrounded “our world”, known as Wyraj, Raj, Irij. It was located somewhere behind the waters (especially the Milky Way) in the form of an abyss which pulled one inside by means of a vortex’. One theory that seeks to explain the etymology of the word Wyraj/Raj derives it from the Slavic linguistic roots and associates it with the pre-Slavic *rajь (to swim) and *gajь explaining it as a ‘ritualised part of earthly space, separated by water, a place where the souls reside’.

[...]

In the studies on Slavic eschatology, the Otherworld is sometimes located within a mythical pasture, which is also attributed an Indo-European genesis (Łuczyński 2012: 173). ‘Due to the undefined nature of its condition and the inability to distinguish the green colour, the pasture becomes a place of pulsating, invisible life, but at the same time represents a pre-cosmic void and land of the dead, in which the category of time is absent. The pasture, therefore, is a representation of a land that is no longer earthly, completely divine nor infernal. It is an Otherworld, a place between and at the border, through which it is possible to communicate with the sacred’ 

Imagining the Otherworld as a ‘divine pasture’ may also be reflected in the symbolic (in a structuralist sense) meaning of cattle and its attributes – fur and hair – in European folklore and prehistoric funerary practices it is a derivative of the ‘basic myth’. This leads us once again to considering the notion of funerary gifts and the frequent associations of spindle-whorls with the cultic and ritual role of animal fur and weaving (Kowalski 1988: 124; Kajkowski, Szczepanik 2014). These aspects are also closely related to the chthonic god Weles.

[wszechwieczna-cebula]

Wołos, Weles

[stupendousunknownstrawberry]

Zmiany idą w dobrym kierunku

Zmiany idą w dobrym kierunku

Marek Wołos, z ekspertem Izby Domów Maklerskich rozmawia Katarzyna Kucharczyk. źródło informacji: Parkiet Author:

[sciencespies]

A new chemical 'tree of the origins of life' reveals our possible molecular evolution

https://sciencespies.com/nature/a-new-chemical-tree-of-the-origins-of-life-reveals-our-possible-molecular-evolution/

A new chemical 'tree of the origins of life' reveals our possible molecular evolution

One of the greatest mysteries in our Universe is right here on our own doorstep. No, closer – it’s in every fibre of our being.

At least 3.7 billion years ago, a few simple molecules worked together to create something new. Then a few more. And, somehow, these snowballing combinations eventually produced the first very basic living organisms that would evolve and branch out to become all life on Earth.

We don’t know the order it happened in; heck, we don’t even know when or where it happened. But new research is showing us the possibilities.

With a specially developed software tool, scientists in Poland and South Korea have traced the potential synthesis routes from the simple precursor molecules (prebiotics) present on early Earth to the complex biomolecules that gave rise to the planet’s teeming life today.

“Although hundreds of organic reactions have been validated under consensus prebiotic conditions, we still have only a fragmentary understanding of how these individual steps combined into complete synthetic pathways to generate life’s building blocks,” the researchers wrote in their paper.

“We harnessed the power of computer-assisted organic synthesis to map the network of molecules that are synthesisable from basic prebiotic feedstocks.”

Illustration of the reaction tree. (Wołos et al., Science, 2020)

The software is called Allchemy, and the team developed it by encoding known prebiotic chemical reactions in a format that a machine can read. They included information about incompatible groups and conditions, and known reaction mechanisms under prebiotic conditions.

Six basic known prebiotic molecules that existed before life on Earth are fed into the program as a starting point – water, nitrogen, cyanide, ammonia, methane, and sulfur.

From there, the algorithm identifies possible successive reactions. These start with the original six molecules, and then iteratively progress, growing more and more complex. Each newly created molecule coan react with the products of all previous iterations in the chain, as well as the original six molecules.

Eventually, these chain reactions produce the building blocks of life, such as nucleic acids, lipids, and proteins like enzymes.

The team ran their software for several generations, and reproduced all the known pathways to prebiotic molecules.

Some prebiotic molecules, Allchemy identified, can form incredibly quickly – glycine, which our bodies use as a neurotransmitter, forms after just one reaction.

Urea, adenine (a component of DNA), butenedioic acid, and oxalic acid can form after just two reactions; and glyceraldehyde, isoguanine, aspartic acid, hypoxanthine, cytosine, phenylalanine, succinic acid, malic acid, glyoxylic acid and aldotetrose can form after three.

Within two hours, the software had produced 82 biotic molecules and 36,603 abiotic molecules, the researchers said.

In addition to the known pathways, the software identified several previously unknown synthesis routes to prebiotic molecules. These, the team tested by creating the molecules in a laboratory setting, according to the Allchemy recipe.

That would be an interesting enough finding on its own, but Allchemy was far from done. From the tree of life the software generated, the team identified three kinds of chemical emergence that are crucial to life.

Firstly, molecules created within the network can enable new kinds of chemical reactions, vastly expanding the number of potential products from a generation of molecules. Secondly, within a few generations, simple chemical systems emerge – including self-regenerating cycles. These were also verified in lab experiments.

And, finally, the network identified routes to surfactants. These molecules that spontaneously connect with each other to form enclosed bubbles. They form cell walls; without them, we wouldn’t have biological compartmentalisation as we know it, which is of crucial importance to the organisation of biomolecular systems.

The actual chemical pathways life took billions of years ago will likely never be known to us. But Allchemy shows that maybe it wasn’t as difficult as we might think.

And it could prove to be an extremely useful tool for exploring conditions that could give rise to life, not just on Earth, but possibly elsewhere.

“Taken together, the above analyses and synthetic examples lead us to suggest that computational reaction network algorithms are useful for identifying new synthetic routes to prebiotically relevant targets and indispensable for the discovery of prebiotic chemical systems that are otherwise challenging to discern,” the researchers wrote in their paper.

“Naturally, the prebiotic reaction networks should and will grow as distinct prebiotically plausible transformations are experimentally validated.”

Allchemy has been made freely available to the public. And the team’s research has been published in Science.

#Nature

[surfingkaliyuga]

“Weles / Wołos” Piotr Wojciechowski 2009

[chopwkuchni]

Blumkołl i krowa (Danie inspirowane kuchnią turecką)

Blumkołl i krowa (Danie inspirowane kuchnią turecką)

Blumkołl1 i krowa to brzmi choby miano2 ôd jaki bojki3, ale sam to by trza pedzieć4, że ta krowa tak sie zapatrzōła na gornek ze blumkołlym, że do niego wleciała. Tyn miszōng je inspirowany kuchniōm tureckōm- niyrołz moje byzuchy5 sie wynołkwiōm6, jaki kraj, ze ftorego mōm co uwarzić, a joł sie potyn musza trołpić7 i wymyślać. Te wynołkwianie bōło richtich8 dobre.

Co potrza?

0,5 kg pomelanyj9woło…

[newoldschoolpoems-blog]

Rozdział VIII “Dziki Gon”

Jesienią, roku pańskiego 1845, szeptucha zaczęła podupadać na zdrowiu i wyprawa do Ujścia, była już ostatnią, którą razem z Michaliną odbyły. Ciało odmawiało jej posłuszeństwa, nie mogła chodzić i pracować, jedynie drobne zajęcia w domostwie swym i obejściu wykonywała.

Początkiem września, tegoż roku, podarowała babka dziewczęciu pewną pradawną księgę. Michaśka przez lat kilka uczyła się od szeptuchy pisma i czytania tak w języku polskim, jak i języku, którego nikt już poza nimi nie znał. Nie miała, więc ona problemu ze zrozumieniem zawartych tam nauk i zaklęć. Poleciła jej babka, aby manuskryptów tych nikomu nie ujawniała, jedynie w samotności je rozważając i w skupieniu, bowiem wiedza w nich zawarta to potężna moc, z którą należy obchodzić się ostrożnie i z wielkim szacunkiem. Studiowała, więc je nocami w odosobnieniu przez całą jesień i zimę. Zima ta, zaś była sroga i mroźna, obfitująca w śnieg i lód, to też Michalina zamieszkała w domu szeptuchy, by jej na ten trudny czas dopomagać. Sypiała na zapiecku, dbała o trzodę i wyżywienie, a babka odpłacała się jej swoją mądrością i zrozumieniem. Pradawne nauki zawarte w księdze i w babki opowieściach, dziewczę pojmowało szybko a rozważało w sercu i umyśle. Drobnej pomocy udzielały znachorkom także demony dobro czyniące, które zamieszkiwały komorę i strych chałupy. Jednym z nich był Domowik, którego latem tego roku, Michalina znalazła pod postacią młodego jeża, i którego otoczyła swoją opieką. Ten odpłacał się jej i babce całym swym dobrem, obdarzając je pomyślnością i spokojem. Nocą, zaś ów Domowik krzątał się po izbach, dbając o czystość i pożerając wszelakie robactwo. Przybierał on wówczas postać zgarbionego starca o wysokości jednego łokcia, z siwą brodą, podpierającego się na drewnianej laseczce.

Studiując owe manuskrypty, zatytułowane "Czarne Wedy", dziewczę poznawało wszystkich bogów i demony, które czcili przodkowie, prastare zwyczaje i obrzędy, zaklęcia magiczne i uzdrawiające, oraz receptury substancji leczniczych. Nie mogło się pomieścić Michaśce w głowie, jak wielka jest mądrość tych ksiąg i jak wiele przez nie zrozumieć można. Każdą, więc wolną chwilę poświęcała ona na naukę, tak czytając, jak i praktykując. Przyrządzała mazie i napary, proszki, nalewki i wonne kadzidła, wszystko tak, jak było opisane i jak jej szeptucha tłumaczyła.

Jednej nocy, w kilka dni po świętach bożonarodzeniowych, kiedy to już nastał nowy rok, młoda znachorka wczytywała się w kolejne wiersze zaklęć, korzystając z blasku miesiąca w pełni. Okno izby, w której zasiadała, wychodziło na skrawek lasu i na Morgi. Pola te bezkresne, pokryte były grubą pierzyną śniegową, co raz gładzoną wiatrem. Poświsty unosiły lodowe igiełki i miotały ich chmurami w księżycowym blasku i w świetle gwiazd, tak że migotały one niczym diamentowy pył. Stagnację tą i ciszę przerwał w momencie głośny wrzask, dobiegający gdzieś z czeluści ciemnego lasu. Krzyk ów kobiecy niósł się echem pomiędzy sosnowymi pniami i wraz z trzaskiem konarów, zbliżał się do chałupy. Zerwała się Michalina ze szlufanka, na którym zasiadała i z wielkim przelęknieniem wyglądała za okno. Kolejne drzewa kołysały się, poruszane wielką siłą, aż nagle z ostatniej, pochylonej nad polami, a rosnącej na skraju lasu, sosny zeskoczyła osobliwa postać. Wysoka i smukła, choć zgarbiona, w zimnym świetle ukazywała kościste ciało pokryte gęstym włosiem, potargane kłaczyska i piersi obwisłe. Długie swe ręce unosiła nad łeb, biegnąc ile sił w nogach. Przystanęła na moment zziajana i spoglądnąwszy na stojące w oknie dziewczę, raz jeszcze wydała z siebie okrzyk przerażenia. Dostrzec było można w wyrazie jej twarzy i w oczach wypisany lęk i rozpacz, jakby pierzchała przed śmiercią wcieloną. Zdumiona Michaśka wybiegła z chałupy, bowiem w postaci owej rozpoznała Mamunę i zobaczyć ją pragnęła z bliższa. Obiegnąwszy domostwo dokoła, dziewczę zamarło w osłupieniu, gdyż oczom jego ukazała się scena mistyczna i przerażająca.

Czerń lasu rozdarł na dwoje silny pęd wiatru, wzbijając zewsząd śniegi i formując z nich szeroki wir. Trąba ta wyrywała drzewa, rozrzucając je wokół, a z powstałego między nimi korytarza poczęła nagle wybiegać wszelka zwierzyna łowna: sarny i jelenie, dziki, zające i ptactwa wszelakiego stada, a nawet lisy i wilcza wataha na końcu. Rozbiegały się one po polach we wszystkie strony i w wielkim popłochu. Po chwili Michalina usłyszała donośny ryk, napawający jej serce strachem, a zaraz po nim dęcie w róg. I nad Morgami pojawiły się stada Strzyg krążące w poszukiwaniu ofiar, a spod śniegu wyłonił się wielki Żmij. Uniósł on swój łeb i wydał pisk przenikliwy tak, że aż ziemia zadrżała. Dźwięk jego głosu zwiastował nadejście Dzikich Łowów. Czytała młoda znachorka o tym wydarzeniu w owej księdze prastarej i wiedziała, że przynosi ono za sobą wojny i cierpienia, oraz niechybną śmierć wielkiej liczby ludności.

I po raz wtóry dobył się z lasu srogi ryk, a za nim dęcie w róg. Spomiędzy powalonych drzew wybiegać zaczęły Czarty rogate, z wielką chciwością w oczach poszukując krwi świeżej, jakby były w amoku. Naraz pojaśniał bór sosnowy od blasku niewiadomego i wybiegł z niego Chors- człowiek w poły, a na wpół wilk, który miał za zadanie strzec duchów po świecie się tułających. I blask ów się zbliżał do granicy lasu tak, że widać już było, że bije on od nawii, które do Zaświatów nie trafiły, jeno przez swe złe czyny za pokutę mają wędrówkę po świecie żywych. Pustka i pragnienie je ogarniające sprawiają, iż pochłaniają one dusze ludzkie, albowiem jedynie tak żądze swe ugasić mogą.

I raz trzeci, teraz już wyraźnie, usłyszała Michalina ryk demoniczny, a za nim głos rogu. Serce jej z piersi się wyrywało, a mimo mroźnego wiatru, cała zlana była rzęsistym potem. Bór rozbrzmiał okrzykami i gwizdami. Przybliżały się one do pól, a wraz z nimi przybliżało się światło pochodni i dostrzec się dało zarysy pierwszych postaci na żer wyruszających. Ujrzała znachorka źródło owego ryku, który po trzykroć wcześniej słyszała. Był nim potężny Bies, który w tej chwili wybiegł na spowite śniegiem pola. Budową swą przypominał on tura, albo rosłego byka, czy też żubra, tylko zamiast racic miał łapy niczym u niedźwiedzia, zakończone długimi szponami i pokryte twardą łuską. Cielsko jego potężne, zgarbione wieńczył potworny gadzi łeb. Z szerokiego pyska wystawały duże kły i sączyła się szkarłatna ślina, nozdrza buchały parą, a troje wyłupiastych, przekrwionych oczu, spozierało z morderczą pasją na wszystko dokoła. Ze sklepienia owego łba biesowego wyrastały trzy pary rogów jelenich, tworzących strzelistą koronę. A na grzbiecie tej bestii zasiadał Wołos- bóg Wyraju. Odziany w skóry dzielny wój, dzierżył w ręku miecz szczerozłoty z rękojeścią wysadzaną bursztynem, a przez ramię przerzucony miał łuk kościany, z cięciwą ze smoczego ogona i przy boku diamentowe strzały. Głowę jego zdobił diadem z bawolich rogów, przeplatany srebrnym drutem i kamieniami szlachetnymi inkrustowany.

Za Wołosem, na rumakach śnieżnobiałych wyjechali z boru dwaj jego bracia- Swarożyc i Perun, a po nich wyłonił się spomiędzy sosen, ich ojciec- Swaróg. Podążał on przez Morgi, niesiony w lektyce przez nawie. Postać jego jaśniała zimnym blaskiem, głowę miał nakrytą smoczą czaszką posrebrzaną i w smoczą skórę był odziany. W ręku dzierżył srebrny topór, którym miotając, ciskał pioruny.

Michalina tak wielce poruszona była owym widokiem, że aż upadła na kolana i zamarła w bezruchu. Orszak ów krwawy gnał przez pola, niesiony wiatrem a zabierał ze sobą kolejne dusze, które ulatywały za nim jako błękitne płomienie. I ponownie wzmógł się wicher, wzbił śniegi w powietrze i osłonił boskie łowy przed niepowołanym wzrokiem. Zerwało się dziewczę z klęczek i biec poczęło w głąb zamieci, smagane silnymi podmuchami i ranione lodowymi igiełkami. Kiedy znalazła się znachorka na pograniczu wiru, dostrzegła, że jej ciało zaczyna błękitnieć, a z owego wypalonego piorunem znamienia, które na prawej swej ręce miała, dobywają się płomienie. Poczuła jakby dusza z niej ulatywała, jakby żywot kończyła. Naraz wybiegł z zamieci Chors i pchnął ją z całych sił, tak że przeleciawszy w powietrzu, uderzyła o ścianę chałupy. Dobiegł do niej, uniósł z ziemi i wyrzekł: - Nie twój czas, o Pani. Niechaj Cię brak rozwagi, życia nie pozbawi, albowiem Tyś nam pisana za przewodniczkę. Dzisiaj nie twój czas.- to powiedziawszy, zbiegł w stronę burzy i zniknął w śnieżnych tumanach.

Z komina chałupy wylazł Domowik i ześlizgnąwszy się po strzesze, zeskoczył na dół. - Wszystko już dobrze? Boli? Jak boli to przestanie, bo ja się zaopiekuję. Chodź, Pani, to nie twój czas. On nadejdzie, ale nie teraz. Nieroztropnie uczyniłaś, to nie twój czas. Nie twój czas.- mamrocząc z cicha pod nosem, pochwycił Michalinę za dłoń i poprowadził do izby, gdzie opatrzył jej rany tak ciała jak i duszy.

Młoda znachorka przez dni kolejne ciężko chorowała. Miotała się w majakach i gorączce, zlewał ją pot lodowaty, budziła się z krzykiem i zasypiała, gasnąc w oczach. Nie miał się nią kto zająć, bowiem babka nie była na siłach, jeno ów Domowik dopomagał jej, podając przez szeptuchę nakazane lekarstwa. Dopiero po trzech dniach od tego zajścia, Michaśka ocknęła się z amoku, wspomagana modlitwami swej nauczycielki. Do sił powracała przez tygodnie następne, jednak długo jeszcze pamięć o Dzikim Gonie w sercu zachowała, wiedząc jak straszliwe cierpienia przynieść on może.