#verleden tijd

[polldermodel]

Ik wil een fanfic schrijven (in het Engels), maar ik kan niet kiezen in welke tijd ik het moet schrijven. De fic gaat een balans hebben tussen intense en rustige momenten.

Tegenwoordige tijd

Verleden tijd

Zie resultaat (voor mij :P)

[atevegter]

3221 Liefde en dood zijn onafscheidelijk

Zo af en toe rij ik graag naar Groningen om daar de huizen van vroeger te bekijken. Het huis van mijn opa en opoe en een paar huizen van mijn ooms en tantes, waar ik vroeger veel kwam. Niet allemaal en ook niet te vaak, want dan heb je geen leven meer, maar soms is het prettig om even te verkeren met het verleden. Er zijn nog genoeg neven en nichten in leven waar ik ook naartoe zou kunnen gaan…

[twafordizzy]

Uwe Timm herinnert zich een papierwinkeltje

Het is nu als ik dit schrijf en daarmee is het alweer verleden tijd. Verleden tijd is de plaats waar ik herinneringen bewaar en ik niet alleen. Neem de Duitse schrijver Uwe Timm (1940), in zijn roman De ontdekking van de curryworst, haalt de hoofdpersoon herinneringen op aan zijn jeugd in Hamburg. Zo herinnert hij zich een papierwinkeltje: Alleen het papierwinkeltje van meneer Zwerg was er nog.…

[deinendezee]

Ik moet je laten gaan, onze connectie is niet gezond en doet me alleen maar meer pijn. Om jou blijven geven is als mijn eigen graf graven. Ik ga nog een tijd om je blijven geven, maar de tijd zal het wel doen slijten. Je bent een mooi persoon en ik ben er zeker van dat je goed bent (van inborst), maar je bent jammer genoeg niet goed voor mij. Ik moet luisteren naar de mensen rondom mij en naar mijn eigen verstand. mezelf beschermen. Misschien zijn we zelfs te gelijkaardig en beïnvloeden we elkaar negatief door elkaars gedachten te versterken. Ik hoop dat je inziet wat je waard bent. En ik moet voor mezelf hopen dat ik dat ook inzie. Kan enkel als ik je loslaat. Ik verdien meer dan me totaal geen prioriteit voelen. Ik verdien meer dan smeken om jouw aandacht. Ik verdien meer dan altijd het eerste bericht te moeten sturen. Ik moet gaan voor mensen die ook voor mij kiezen. En zolang ik die ongezonde hechting niet doorknip ga ik blijven lijden en afzien en ga ik eronderdoor gaan. Het is alsof ik me ergens ben gaan vereenzelvigen met jou en telkens als je jezelf pijn doet voel ik dat ook. Ik moet leren genoeg afstand te houden van anderen zodat ik mezelf niet compleet verlies. Ik verlies mijn eigen interesses en passies uit het oog. Hoe stop ik met mensen te idealiseren en dingen in mijn hoofd op te bouwen die niet echt zijn? Ik schaam me dat ik me zo laat meeslepen. Waarom kan ik zelf nooit met mensen breken, ik wil blijven kansen geven. Ik wil enkel denken aan de mooie dingen die je me gebracht hebt, ik wil enkel in die momenten blijven bestaan. Maar alles wat erna kwam is ook echt. En dat mag ik niet vergeten. ik voelde me niet gerespecteerd en ik weet dat dat niet de bedoeling was maar dat gevoel was er toch. en het was echt. En ik had het volste recht om me zo te voelen. En ik begrijp dat je niet de ruimte hebt om altijd rekening te houden met mij, maar ik moet nu leren mijn eigen pijn niet te ontkennen of minimaliseren. Het doet fucking veel pijn. Het gaat nog pijn doen. Ik moet mezelf er even aan herinneren dat ik nog besta en dat het leven niet stopt na verlies. Ik heb mijn emoties nooit goed kunnen reguleren, maar ik wil het wel leren. Ik wil mezelf graag leren zien. en niet boos op mezelf zijn als ik fouten maak. ik wil gewoon terug leven. Ik moet verder kunnen gaan, want nu zit ik vast in een cyclus.

[bucklemonster2]

Een Essay over Tijd: Het 'Passect Rijk'

Door Emilia Sameyn 04-02-2023

Allereerst, ben ik geen wetenschapper, ik ben gewoon een artieste met enkele ideeën. Misschien zal dit essay mensen inspireren om meer filosofisch of wetenschappelijk na te denken over wat er zou kunnen zijn.... Misschien hadden sommige mensen deze ideeën al, maar daar ben ik niet van op de hoogte. Er zijn ook veel mensen zoals universiteitsprofessoren, enz. Die veel meer weten over ruimte en tijd dan ik, dus ja. Hoe dan ook, daar gaan we:

1. Een rimpel in de vijver. De tijd gaat vooruit, of in ieder geval, wij gaan vooruit in de tijd, niet in staat om achteruit te gaan. Alles gaat als volgt: 'oorzaak', dan 'gevolg'. Hier is een voorbeeld: ik loop in het park, ik struikel over een hobbel in de weg en ik heb mijn arm bezeerd. Mijn arm doet pijn. Ik had niet kunnen voorspellen dat ik zou vallen. Mijn arm doet pijn, dit komt door het verleden. Mijn arm doet pijn in het heden omdat ik in het recente verleden ben gevallen. De pijn zal vervagen, maar ik zal het misschien nooit vergeten. Er gebeurt iets in het heden waardoor rimpelingen ontstaan in de toekomst, maar het creëert geen rimpelingen in het verleden. Een ander voorbeeld is geluid. Hier zien we een weergave van geluidsgolven in het geluidsbewerkingsprogramma: Audacity. Het is het geluid van een klok die slaat, een 'bong'-geluid. Het geluid verschijnt plotseling en weergalmt dan in de toekomst en vervaagt, maar het galmt niet naar het verleden.

Gebeurtenissen gebeuren en laten sporen na in de toekomst, maar ze laten geen sporen achter in het verleden, veel gebeurtenissen kunnen niet worden voorspeld, althans niet met een nauwkeurigheid van 100 procent. Het is als een steen die een vijver raakt. Het laat rimpelingen in het water achter, maar niet in de lucht. De beweging van de rimpelingen is driedimensionaal, links, rechts, vooruit, achteruit en omlaag, maar niet omhoog. Het water is als de toekomst, het ontvangt de rimpelingen, de lucht is als het verleden, er bewegen geen rimpelingen door de lucht vanwege de gebeurtenis. Het oppervlak is als het heden, waar de impact plaatsvindt.

2. Het Passect-rijk (een idee) In het vorige voorbeeld zagen we de lege lucht, als een leeg verleden. Maar misschien, wat als er een andere ruimte was, een ander rijk, waar gebeurtenissen naar het verleden kabbelen? Als we zo'n rijk zouden kunnen zien, zouden we gebeurtenissen in de nabije toekomst kunnen zien vervagen in het heden, misschien zoals het zien van een film of geluid die achterwaarts word afgespeeld. Elke oorzaak heeft een effect (een gevolg), maar misschien heeft elke oorzaak een passect; een echo uit de toekomst. Het meten van een passect zou de nabije toekomst voorspellen met 100% nauwkeurigheid. We zouden de stroom van gebeurtenissen dan als volgt kunnen zien: Passect -> Oorzaak -> Gevolg We zouden gebeurtenissen zien gebeuren zoals deze afbeelding van audacity:

In deze afbeelding zien we hetzelfde geluid als voorheen: het slaan van een klok. Ik heb het geluid echter gekopieerd en de eerste helft omgedraaid. Het geluid werd 'gespiegeld' in de tijd. Zowel voorwaarts als achterwaarts klinkt het hetzelfde. Als er een passect-rijk is, kunnen we gebeurtenissen zien gebeuren zoals het geluid in audacity, elke gebeurtenis zou zichzelf op de één of andere manier introduceren voordat het gebeurt, om vervolgens te vervagen in de toekomst. Elke gebeurtenis zou met dezelfde snelheid 'verdwijnen' als het 'verdwijnt'. Bijvoorbeeld: als ik het passect-rijk zou kunnen zien en als ik naar het park zou gaan, zou ik weten dat ik zal vallen, Ik weet niet zeker of ik het zou kunnen voorkomen, maar ik zou het in ieder geval weten. Als iemand er een steen in gooit in een vijver, zou ik misschien de rimpelingen in het water zien, wat aangeeft dat daar een rots zal landen. Wanneer iemand een munt opgooit, voorspellen ze altijd de uitkomst met een nauwkeurigheid van 100%. We zouden de echo's van toekomstige gebeurtenissen horen en zien. Misschien zou niets ons meer doen schrikken. We zouden onszelf de vraag kunnen stellen, willen we leven in een wereld waar alles zal worden voorspeld? Hier kunnen we een analogie zien van het passect-rijk. Het blauwe water is de toekomst. De rots is de gebeurtenis, het oppervlak is het heden. De lucht is in dit geval het passect-rijk. We kunnen rimpelingen zien gaan in de lucht, in het verleden. De rimpelingen signaleren de komst van de gebeurtenis, het laat ons zien waar de gebeurtenis zal plaatsvinden.

3. Ruimtetijd Ruimte en tijd zijn één. Tijd kan gezien worden als een vierde dimensie. Zwaartekracht beïnvloedt ruimtetijd, dit wordt gravitationele tijddilatatie genoemd. (de tijd gaat iets langzamer in de buurt van objecten die erg zwaar zijn, zoals planeten of zonnen.) Dit is wetenschappelijk, het is waar Einstein over schreef. Je kunt erover lezen op Wikipedia.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Ruimtetijd

https://nl.wikipedia.org/wiki/Gravitationele_tijddilatatie

Om dit concept te illustreren, wordt ruimtetijd vaak voorgesteld als een weefsel waarop planeten rusten. Elk object zakt een beetje in de stof. In de volgende afbeelding zien we de maan en de aarde ruimtetijd een beetje uitrekken met hun zwaartekracht.

Nu ga ik speculeren. Wat als ruimtetijd echt werkt als een stof, hoe zit het dan met de lege ruimte boven de stof? Denk eens terug aan de vijver-analogie. Zou deze lege ruimte boven de stof het passect-rijk zijn? Zakken er ook voorwerpen in of niet? Misschien is er een ander rijk op die manier, maar misschien is het niet hetzelfde passect-rijk als in het vorige hoofdstuk? We zien zware voorwerpen aan één kant van de stof liggen, maar kunnen er ook voorwerpen liggen aan de andere kant van de ruimtetijdstof? Zo ja, zouden ze zich dan in het passect-rijk bevinden, of in een ander rijk (een ander universum of dimensies)? Deze objecten zouden waarschijnlijk onzichtbaar voor ons zijn, afgezien van een afwijking van de zwaartekracht, die dingen wegduwt, zoals een omgekeerde zwaartekracht. Misschien duwen onze planeten en zonnen objecten weg aan 'de andere kant van het ruimte-tijdweefsel'? Misschien drijft een gigantische universele structuur van 'de andere kant' de dingen uit elkaar met zijn 'anti-zwaartekracht'. Misschien is dit de donkere energie die ons universum doet uitdijen? Wat als we de andere kant konden bezoeken? Wat als we antizwaartekracht zouden kunnen oogsten en gebruiken? De zwaartekracht trotseren? Het gebruiken om ruimteschepen te maken? Kunnen we tijd manipuleren met behulp van zwaartekracht en antizwaartekracht? Wie weet.

Ik hoop dat je genoten hebt van mijn theorie. Als je het wilt gebruiken om er verder over te theoretiseren, of voor een fictief verhaal, voel je vrij om het te gebruiken, ik vraag je alleen om mijn naam te noemen en mij op de hoogte te stellen. Misschien zijn mijn theorieën gewoon totale pseudo-intellectuele onzin. Maar ik hoop dat ik je in ieder geval heb geïnspireerd om na te denken over ruimte en tijd.

Ik raadje vooral het volgende aan, de documentairereeks The Fabric of the Cosmos uit 2011 met Brian Greene aan, omdat daarin interessante concepten over ruimte en tijd worden uitgelegd. Het bevat commentaar van veel natuurkundigen. Als je het concept van 'de toekomst voorspellen' leuk vindt, zijn er enkele sciencefictionverhalen die je misschien zal leuk vinden: 'Story of Your Life' een verhaal van Ted Chiang uit 1998 'Arrival' een film uit 2016 (gebaseerd op het verhaal van Ted Chiang) 'Childhood's End' een boek uit 1953 van de Britse auteur Arthur C. Clarke. Bedankt voor het lezen en tot mijn volgende tekst, Emilia Sameyn 05/02/2023

[jurjenkvanderhoek]

GROOTSTE COMPLIMENT VOOR OSSIP IS DAT ZIJN WERK NERGENS OP LIJKT

De wereld van Ossip is niet van hier. Het is niet tastbaar en merkbaar, laat staan herkenbaar aanwezig. Het is zijn innerlijk landschap. De omgeving waar zijn geest leeft, het terrein waar zijn gedachten tot leven komen. Maar is dat niet altijd het geval in de kunst en met de kunstenaar. Deze zweeft in gedachten buiten de werkelijkheid om vormen te maken die uit mijn realiteit zijn genomen. De waarheid vervreemdend weer te geven om mij op de een of andere manier een spiegel voor te houden. Ik beleef mezelf maar ervaar mijn evenbeeld tegengesteld. De kunstenaar acteert op een golflengte waarop ik mijn ontvanger maar nauwelijks kan afstellen. En heb ik dan de juiste zender gevonden klinkt er een wereld waarvan ik het geluid niet voor mogelijk had gehouden, de beelden niet kon vermoeden.

Ossip is als kunstenaar uitzonderlijk, enig in zijn soort, een geboren artiest. Als autodidact ontwikkelde hij een oorspronkelijke, mixed media beeldtaal, die buiten elke traditie of stroming valt. Eenzelfde basis waaruit en waarop diverse uiteenlopende beelden ontstaan. Een verleden het heden inleiden. Vandaag terug laten grijpen naar gister. Alsof de klok wordt teruggedraaid of in elk geval is stil gezet.

De personages die in het bovenbewustzijn van Ossip spelen zijn van een andere orde dan de figuren zoals ik deze dagelijks tegenkom en ontmoet. Zij leefden voor deze en zijn nu enkel nog op plaatjes en foto's in bladen en magazines te bewonderen. Periodieken van een maatschappij uit een vorige eeuw. Ouderwets ogend nu, met een blik die ons hier van daar omfloerst opneemt. Uit een tijd waarin het leven zwartwit leek, alles duidelijk was nog, hanteerbaar en te bevatten. Geen grijze grensgebieden, het was zoals het is. Twee mogelijkheden, ja of nee. Een tussenweg was er niet. Dat vergelijk probeert Ossip echter in zijn kunst te zoeken.

Een hang naar een beter verleden? Een tijd waarin alles nog goed leek, het leven simpel was. Ossip snijdt zijn figuren uit die tijd. Hij knipt mensenfoto´s uit oude tijdschriften en boeken. Foto’s van mensen roepen bij de kunstenaar heel direct een emotie op, een gevoel, zonder dat hij precies weet wat dat is en waarop het aanslaat, waar zijn inspiratie ligt. “Hij vergroot, versnijdt en reconstrueert ze, zet er een verfstreek of een getapet kruis overheen, voegt cryptische tekstfragmenten toe, laat decimeters garen aan oksels of ogen ontspringen, wikkelt een aureool van prikkeldraad om het hoofd, monteert ze op een strijkplank, voorziet ze van dunne ijzerdraden als voelsprieten van een insect. ”, zo benadert Kees Verbeek Ossip´s kunst. In deze hoedanigheid krijgen ze naar zijn idee een nieuw leven, een hoger zijn toegemeten. Onbedoeld schrijven zijn werken zo een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de betrokkenen. Van dood materiaal op papier zijn de persoonlijke afbeeldingen tot levende figuren geworden.

Ossip wil niet actueel zijn en sluit de ogen voor wat nu gangbaar en modieus is. Bijdetijds is voor hem te eng, te benauwend. Hij wil niet zijn opgesloten in geaccepteerde gebruiken en vaststaande regels, maar juist ongewoon en abnormaal erkent zijn. Met een gevleugelde uitspraak inzake zijn stijl van werken begint het boek dat mij voorligt, nadat ik eerst heb kennis genomen ven enkele van zijn minst karakteristieke werken: "The biggest compliment people can pay me is to say my work doesn't look like anyone else's." En inderdaad, wie het boek dat als catalogus van de tentoonstelling bij Brutus dient doorbladert, zal beamen dat zijn werk niet op dat van anderen lijkt, dat het nergens op lijkt. Dat het afstoot maar tegelijk ook een bepaalde schoonheid bezit.

"Zijn werk is moeilijk te definiëren", schrijft Sanne ten Brink - directeur van Brutus in Rotterdam - in haar voorwoord tot het oeuvreboek 'Meine Hände leben im Ernst', "maar zijn unieke stijl is meteen herkenbaar en de kwaliteit is onmiskenbaar." Ossip werkt op het snijvlak van fotocollage, installatie en tekeningen. Zijn composities dragen al die elementen in zich en bewegen in het centrum daarvan op het rumoerige kruispunt van deze manieren van uiten. Ossip stoort zich niet aan heersende kunststromingen en gaat zijn eigen gang, beeldt zoals het hem goed dunkt en waarmee hij zijn verhaal in duidelijke taal letterlijk figuurlijk kan maken.

Het overzicht van werken in het boek laat beeldend zijn ontwikkeling zien. Van het vroegste werk waarin nog niet werkelijk een duidelijke signatuur vastgesteld kan worden tot zijn meest recente werk waaraan te zien is dat hij met hart en ziel in zijn rol als non-conformist van de kunstwereld is gegroeid. Installaties bewegen zich in de ruimte, verknipte foto´s die zorgvuldig tegendraads in elkaar zijn gezet en worden versterkt met metalen draden als levenslijnen. Ook in het platte vlak worden tegenstellingen eenheden, acteren bestaande kunstwerken als reproducties in zijn uitingen. Wel herkenbaar maar zonder oorspronkelijke eigenheid. In deze beeldvorm krijgt deze bestaande kunst een nieuw leven, een hoger wezen toegemeten. Onbedoeld schrijven de recreaties van Ossip zo een nieuw hoofdstuk in het zijn van deze schilderijen.

Ossip streeft geen perfectie na, hij zoekt naar een veranderlijke meerduidigheid die veelal stevig vloekt en aantrapt tegen uniformiteit, heersende mode en actuele rage. Hij stapt uit het keurslijf van wat algemeen aanvaardbaar is en doet verfrissend zijn eigen ding. Zijn kunst omarmt het eigenaardige, het onvolmaakte en ongewone.

Het is een vreemde wereld die zich voor mij openbaart wanneer ik de lijvige catalogus bij Brutus’ tentoonstelling van delen uit zijn oeuvre open. Een vervreemde wereld waarin ik zoals eerder geschreven nog wel een verleden herken, een leven zoals het eens was en zoals het goed was, opgeslagen in het collectieve geheugen, maar dat nu ergens onvindbaar tussen hemel en aarde zweeft. Deze wereld waaruit Ossip inspiratie opdoet bestaat alleen voor hemzelf, het is zijn omgeving van de geest. Hij licht met zijn kunst voor mij een tip van het voorhangsel op om mij een blik te gunnen in zijn heilige der heiligen. Met de herkenbare beelden die zijn wereld bevolken, die zijn ark bewonen en de vloed overleven, ontvouwt hij een zinnebeeld. Beeldspraak in voor hem duidelijke taal, maar met woorden die ik nogal eens voor de betekenis in het woordenboek moet opzoeken. De kunst van Ossip is niet eenvoudig te doorgronden, hoewel hij zich van simpele figuratie bedient. Het samenstel van zichtbare elementen maakt dat het zich ongemakkelijk verhoudt tot de bestaande en algemeen aanvaarde beelduitingen. Deze tegenstelling in het afzonderlijke object en de enkele tekening betoveren de toeschouwer, trekken de compositie een mysterieuze omgeving in, een wereld met een déjà vu beleving.

In een vraaggesprek met Kees Verbeek afgedrukt in het Engelstalige boek vergelijkt Ossip de onvolmaakte mens met een robijn. Dat onvolmaakte is de mens met een verstandelijke dan wel een lichamelijke beperking. De robijn heeft meer waarde dan goud, is de kunstenaar van mening. Niet economisch gezien, maar qua schoonheid. 'A ruby is noble and refined. A mineral rock that you can facet cut, just like a diamond." Dat onvolmaakte van deze mensen raakt Ossip, dat is de basis van zijn werken. Zo lijken zijn werken ook onvolmaakt, gebrekkig en imperfect. Maar dat is juist de charme, zoals bijvoorbeeld kinderen met het syndroom van Down of een ander gebrek innemend zijn. En dan gebrek in de betekenis gezien vanuit ons 'volmaakte' gezichtsveld. Deze imperfecte schepsels zijn op hun eigen manier en in hun persoonlijke leven verre van gebrekkig. Zij gedragen zich veelal zoals wij zouden willen maar niet durven, en zij staan over het algemeen vrolijk en zorgzaam in het leven. Deze mensen zou ik willen vergelijken met de kunst van Ossip. Hij wordt door dit zijn overweldigd en raakt er door geïnspireerd, daar ontstaat zijn bezieling.

Zijn werken schijnen ook onvolledig, er lijkt een steekje aan los. Zijn installaties hebben de sfeer van een mobile à vent, een kynetisch object. Vrij hangend en uitgebalanceerd vloekt het met de zwaartekracht. Bij elke verplaatsing van atmosfeer zet het zich in beweging. Deze objecten bezetten de ruimte, bevolken de omgeving waarin ze ter bezichtiging zijn geplaatst. Schijnen zich aan te passen, maar blijven anarchistisch non-conformistisch, agerend recalcitrant. Het vrij bewegen is slechts een onderdeel van het oeuvre van Ossip, maar wel erg in het oog springend. De stationaire beelden zijn evenwel tevens opmerkelijk. En evenzo de werken aan de wand die in samenspel zijn met de omgeving als vervreemdende uiting. Voortdurend wordt het onvolmaakte zijn verheerlijkt. Het imperfecte als hoogste goed gepropageerd. De robijnen in de gouden schelp. De rotte appels in de fruitschaal. Ossip verheerlijkt het imperfecte en ik smul van zijn vervreemdende beelden.

OSSIP – Meine Hände leben im Ernst. Teksten van Sanne ten Brink, Maarten Spruyt, Kees Verbeek. Van Spijk Art Books / Galerie Ramakers / Brutus, 2024.

[zielsvlucht]

Deuren

Soms sluiten er deuren voor ons in het leven. Wanneer iets niet meer mogelijk is. Wanneer iets niet meer gaat gebeuren. Wanneer we een keuze maken, en voor een andere deur kiezen. Wanneer anderen in onze plaats kiezen. Wanneer iets voorbij is. Zo is het leven.

We proberen altijd realistisch te zijn. Zeggen het tegen onszelf wanneer we weten dat een deur gesloten is. Dan doen we ook alvast die mentale deur dicht in ons hoofd. Zodat we in onze gedachten niet per ongeluk nog binnen gaan. Zodat we weten dat het eigenlijk verleden tijd is en dat we geen hoop mogen investeren in een gesloten deur.

Maar vaak foppen we onself. Die mentale deur in ons hoofd, is eigenlijk nog niet helemaal dicht. Je hebt het misschien zelfs op een kiertje gezet. Soms gluur je door de kier naar binnen en droom je over wat er achter die deur zou kunnen zijn. Je hoopt misschien dat met wat gelukkige levenswind in je zeilen, de deur terug kan open waaien. Je hoopt dat je ooit nog kan terugkeuren naar die ene deur, nadat alle andere deuren je hebben afgewezen.

Maar de wind zit niet altijd mee. De deurtjes in je hoofd zijn maar in je hoofd. Of je ze nu opent of sluit. Soms neemt de realiteit de overhand, en slaat de wind dat deurtje dat op een kiertje stond permanent dicht. Met je vingers er nog tussen. En dat doet pijn.

[filipviewer-dot-exe]

Ik realiseerde me net dat ik mijn gecancelde-game masterpost hier nooit gepost heb. Voor context: ik heb een document met links naar gecancelde games die op de website van de gamemania staan alsof ze ooit zijn uitgekomen, met prijzen voor de tweedehands-versies er gewoon naast. Verderop meer over het belang van deze post.

De Xbox 360 en Playstation 3 ports van Mad Max.

Al waren deze ports wel aangekondigt tijdens de E3 in 2014, de game was te groot in schaal om ze speelbaar te kunnen maken op de last-gen consoles. Erg jammer, ik hou ervan als games net iets te veel in moeten leveren om ze speelbaar te maken op oudere platforms.

The Witcher: Rise of the White Wolf

Met het succes van de eerste Witcher game kondigde CDPR eind 2008 een console-port van de game aan, die op de playstation 3 en Xbox 360 zou verschijnen. De game zou andere mechanics dan het origineel hebben, maar hetzelfde verhaal volgen. De game zou door een andere studio gemaakt worden, en doordat deze samenwerking moeizaam verliep is de game uiteindelijk helaas gecanceld

Fable Legends (deze game is sinds ik de post geschreven heb van de site verwijderd)

Deze MMORPG, ontwikkeld door Lionhead (die elke mainline game na de eerste gemaakt heeft), zou free2play zijn en was zelfs al in open beta voordat Microsoft, het moederbedrijf van Lionhead, de studio in 2016 sloot en daarmee ook de ontwikkeling van de game stopzette. 

Dying Light voor de Xbox 360 en Playstation 3

Deze ports zijn ook losgelaten nadat duidelijk werd dat de games te zwaar waren om in de tijd die ze hadden op de oudere consoles uit te brengen. Zoals jullie doorhebben was deze generatie berucht om hun ports: ze hadden een onmogelijk groot marktaandeel, dus ze konden de consoles niet in het verleden laten, maar de Playstation 3 had zo'n bijzondere architectuur dat het haast onmogelijk was 'even' een game naar dat platform over te zetten.

Heist

Van veel gecancelde games die niet in een serie/franchise zitten krijg je nooit te horen dat ze gemaakt waren, vandaar dat dit de eerste game in deze lijst is die niet verbonden is aan een andere serie. Volgens wikipedia is deze game gecancelled doordat de makers van het spel niet wisten waar ze aan begonnen (wat in het bijzonder voor problemen met de ps3 versie zorgde) maar ook omdat de studio te veel van ze vroeg. De game zou een open-world Mafia/GTA clone moeten worden en zich afspelen i nde onderwereld van San Francisco in de jaren '60, maar helaas is daar niks van gekomen

Twin Mirror

Helaas heeft de achtste console-generatie vroegtijdig de dood van fysieke media ingeluid. Vandaar dat deze game op de lijst staat: de game was aangekondigd met een fysieke versie, maar die is nooit uitgekomen (al schijnen we niet veel te missen).

https://www.gamemania.nl/nl/games/xbox-one/142499_twin-mirror/

Mijn punt.

Naast deze obscuurdere titels staan games als Prey 2 ook nog op de Game Mania website, maar ik denk dat jullie wel doorhebben dat het er een flink aantal zijn.

Ik heb deze post niet geschreven om te vragen of deze pagina’s van de site verwijderd worden, integendeel zelfs! Deze tweets zijn bedoeld als pleidooi om deze games op de site te laten staan, juist omdat ze gecanceld zijn.

Op Wikipedia en game gerelateerde nieuwssites is vaak informatie over de game te vinden, maar marketingmateriaal als de flaptekst en foto’s (en verwachte prijs)) zijn waardevolle onderdelen van de geschiedenis van games die niet overal terug te vinden is, laat staan in het Nederlands. Door deze pagina’s op de site te laten zou de website dus ook kunnen fungeren als archief! 

Het is echter verwarrend voor “gewone” klanten om als ze op Shrek games zoeken als eerste resultaat Shrek: Forever After voor de PSP en PS2 krijgen (disclaimer: helaas is deze game sinds het schrijven van mijn post ook van de site verwijderd), een versie van de game waar ik na een uur zoeken online 0 bronnen voor heb kunnen vinden (dus als jullie meer informatie hebben over deze ports, laat het me please weten). Om duidelijk te maken dat het om een gecancelde game gaat is echter niks meer dan een disclaimer nodig, dus dat is dan ook mijn voorstel om aan de pagina’s aan te passen, in plaats van ze te verwijderen.

Want al zijn fysieke games zo belangrijk voor het archiveren van media, weten welke fysieke games we juist niet hebben en waarom niet is net zo waardevol.

[woordjesuitmijnhoofd]

Verdrietige herinneringen zijn niet leuk

Maar de leuke zijn erger

Wetende dat die tijd in het verleden ligt

[devosopmaandag]

Landschap en de appartementbewoners

In twee dagen tijd maakte ik een wonderlijke tocht eerder langs dan door landschappen. Het eerste is een nieuw verschenen boek dat vier jaar beslaat en waarin dagboekfragmenten, beschouwingen en citaten vermengd zijn met tekeningen en andere beelden. De twee makers, een kunstenaar en een schrijver, proberen vanuit Taoïstisch perspectief landschap te benaderen. Dat landschap is het stroomgebied van de Dommel onder 's-Hertogenbosch. Ze lieten zich leiden door wat in China eeuwenlang werd gezien als de essentie van de landschapsschilderkunst: een landschap in transitie. De schilder legt niet vast, maar ademt als het ware mee met het landschap. Er is vorm en er is leegte, “een leegte die niet leeg was, maar vol van 'wind en licht'...”', lees ik.

Het tweede landschap was een langzame autorit door een dorp, de volgende ochtend. De dienst in de kerk van de Hersteld Hervormde Gemeente Staphorst was afgelopen. De eerste twee vrouwen in klederdracht fietsten krachtig tegen de wind in en kondigden een lange stoet van kerkgangers aan. Veel vrouwen droegen de zwarte klederdracht met blauwe en witte details, hier en daar lichtte goud op onder de hoofdkap, soms sierden gouden krullen hun wangen. Modern geklede vrouwen hadden hun hoeden in plastic tasjes in de hand of aan het stuur. De wind speelde ermee. De lange rij fietsers waaierde soms breed uit over de weg. Dit was hun land. Ik was niet anders dan onder de indruk van het tafereel. Er sprak hoe dan ook een soort innerlijke kracht uit, een strenge lotsverbondenheid tussen de mensen en het land dat zich direct achter de smalle strook boerderijen uitstrekte. Steeds sloegen echtparen links of rechtsaf hun eigen erf op.

Het derde (feitelijke) landschap lag slechts enkele kilometers daarvandaan. Vrienden G en R zijn sinds enkele jaren bezig een stuk grond waarop R's ouders, grootouders en overgrootouders hun leven als boeren leefden om te vormen tot een zogenaamd hedendaags landgoed. Als ruimtelijk vormgever en architect zijn zij in hun werk spelers in de grootstedelijke wereld. Landschap in transitie betekent in hun geval op die oude plek iets anders. Niet als boer maar als bewuste gebruikers van grond in een veranderde wereld leggen zij een voedselbos, een pluktuin en een boomgaard met oude rassen aan en proberen zo de lijn met het verleden weer te herstellen, niet door strikte tradities te volgen maar door nieuwe vragen en uitdagingen en een vast geloof in de betekenis van zo'n herstel.

Na twee maanden het Franse platteland passen G en ik voor even op huis en tuin van F in Friesland. De witte rambler-roos stroomt vanaf zo'n acht meter hoge conifeer als een waterval naar beneden. De variant heet 'Wedding Day'. Dat is ver weg van een Taoïstische benadering van het landschap, een in Bijbelse zekerheden geborgen omgang ermee of van een hedendaags herstel van oude landschappelijke waarden. Die 'Wedding Day'-roos lacht zo'n beetje verleidelijk naar de arme, dankbare appartementbewoners die G en ik zijn.

* 'Zwerfdagboek' | Han Leefering & Puck Willaerts | vormgeving: Angelique Kleijne | uitgeverij Nachtwind | juni 2024

[phoenix-positivity]

I don't feel like I'm here anymore

I'm back where I lost everything

Today I am reliving

the same pain, again,

again and again

always plays the same video

over and over again

again and again

the past back into the present

time stands still but still goes too fast

and sometimes it rewinds

to that moment of despair

to that moment of disgust

to that moment of fear

I don't want to have to watch anymore

-

ik voel niet meer dat ik hier ben

ik ben weer terug waar ik alles toen verloor

ik beleef vandaag opnieuw

dezelfde pijn, alweer, keer op keer,

altijd weer hetzelfde filmpje afgespeeld

keer op keer, het verleden weer in het heden

de tijd staat stil maar gaat toch te snel

en soms spoelt het zich terug

naar het moment van afzien

naar dat moment van ongenoegen

naar het moment van angst

ik wil niet meer hoeven kijken

[280507]

Ik wil niet ergens zijn. Behalve hier, misschien. Waar de eenzaamheid me zonder moeite weet te bevatten. Waar de nacht me niet per se kapot wil. Waar de herinneringen voor vergetelheid zorgen. Zoals gewoonlijk zal ik er niks mee inzitten om de sleur niet te doorbreken. Ik ben gespecialiseerd in het zittend gebrek aan beweging. Ik heb gedachten als: "Kandelaars, je kunt niet met hen leven maar ook niet zonder hen.", "Een blinde vlo heeft de hond niet voor het uitkiezen" en "Alleen zijn is het lot van de vele personen in mij." Als je met gedachten niks opschiet moet je niet bang voor ze zijn. De schaduw van de liefde is met geen licht te vangen. Tenzij je het licht eerst uit de duisternis snijdt. De vorm is belangrijker dan de inhoud, op voorwaarde dat je in staat bent ze met elkaar te verwarren. Met z'n tweeën liep ik over de kasseien van mijn eigen stad, en zonder iemand naast mij belandde ik in een steenloze andere stad, die louter bestond uit het drijfzand in m'n kop. Het verlies is groot, het verdriet is groter, het pijnlijke verlangen naar onverschilligheid is het grootst van al. Ik wil niet voor mezelf leven, ik wil voor een ander leven en daarmee maak ik de ander dood. Met een sms of een mail of een kort telefoongesprek maak ik die ander weer levend, maar zoals vroeger wordt het nooit meer. De weg naar m'n huis wordt steeds moeizamer gevonden terwijl ik toch uit mijn raam hang en schreeuw "Hier moet je zijn! Hier!" M'n stem wordt natuurlijk niet gehoord. Dat is typisch voor een stem die aaneen is geregen met gefluister, onbegrijpelijke kreten en adem die vergeefs naar woorden zoekt. Wil ik terug in de tijd? Dat zou kunnen maar het verleden wil niet meewerken.

- H. Brusselmans

[twafordizzy]

T.S. Eliot Fluistert van Onsterfelijkheid

bron beeld: thoughtco.com Fluisteringen van onsterfelijkheid Webster, bezeten door de dood, / Door elke huid de schedel zag, / Gestalten borstloos in de grond, / Terugleunend met liploos gelach. Bloembollen staarden als pupil / De kassen de ogen uit! / Hij wist: de geest hangt aan dood vlees / En scherpt zijn lusten en geilheid. Donne, neem ik aan, was ook zo een / Zonder een zinnensurrogaat; /…

[zielenadel]

Ik ben enigszins geland en sta tegelijkertijd aan het begin van een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Het verleden en het heden vloeien als vanzelf in elkaar. Is dit dan wat ze het ‘nu’ noemen? De laatste tijd laat ik het meer gebeuren. Al blijft het verlangen. Het verlangen is wat ons tot mens maakt en de liefde drijft. Liefde is in dit verlangen gezien worden.

[medewerkers]

> junghaesin vroeg: > is het mogelijk om de oude editor te behouden? Voor contentmakers is de nieuwe editor een ramp voor de kwaliteit van onze gifs/edits/art en het is echt frustrerend dat we worden gedwongen om een nieuwe editor te gebruiken die de kwaliteit van onze creaties om zeep helpt terwijl we juist zo veel tijd steken in het perfectioneren ervan.

Hoi, bedankt voor je bericht. En we willen iedereen die soortgelijke feedback met ons heeft gedeeld daar ook voor bedanken.

Kort gezegd is dit in feite een probleem met je blogsjabloon. Je sjabloon geeft afbeeldingen in berichten die met de nieuwe editor zijn aangemaakt niet weer zoals je verwacht.

Het maakt niet uit of GIFs via de oude of de nieuwe editor worden geüpload: ze worden op dezelfde manier verwerkt. Er is geen verschil in kleurendiepte of in resolutie. Je kunt dit zelf controleren door via je Tumblr dashboard naar je berichten te kijken (bijv. in plaats van jeblognaam.tumblr.com/post/id, ga je naar tumblr.com/jeblognaam/id). 

De reden dat je een kwaliteitsverschil ziet is dat berichten die in de nieuwe editor zijn aangemaakt door oudere blogsjablonen als tekstberichten worden behandeld. Sjablonen voegen vaak een marge rond de content van tekstberichten toe, en dus ook rond afbeeldingen die er deel van uitmaken. Als je sjabloon berichten weergeeft als 540 pixels breed, met een extra marge, dan is de beschikbare ruimte voor je afbeeldingen dus minder dan 540px. Dit heeft tot gevolg dat de browser je afbeeldingen omlaag schaalt om ze passend te maken en dat heeft dus weer een negatief effect op de kwaliteit.

Afbeelding geplaatst met de nieuwe editor, weergegeven in een oud sjabloon. De browser heeft de afbeelding omlaag geschaald omdat het een 'tekstbericht' is, en dit sjabloon gebruikt een extra marge voor tekstberichten waardoor de beschikbare ruimte afneemt.

Afbeelding geplaatst via met de nieuwe editor, weergegeven in een nieuw sjabloon (Vision). Dit sjabloon gebruikt alleen een marge rond tekst en dus kan de afbeelding de volledige breedte van het bericht gebruiken.

De oplossing: gebruik een nieuwer, bijgewerkt sjabloon zoals Vision of Stereo. Sjabloonontwikkelaar @eggdesign heeft ook een themasjabloon ontworpen dat werkt voor nieuwe berichten (Engels) waar je op kunt voortborduren! Deze moderne sjablonen gebruiken marges alleen voor tekstblokken in plaats van voor het gehele bericht. Op die manier blijven afbeeldingsblokken margevrij en worden ze dus over de gehele breedte van 540px weergegeven, net als op je dashboard. Voor zover wij het weten, lost dit alle problemen rond de kwaliteit van GIFs op blogs op.

Ja, we weten dat je sjabloon aanpassen veel werk is. We hopen deze overgang in de nabije toekomst verder voor je te stroomlijnen, bijvoorbeeld door je te helpen sjablonen in de Theme Garden te vinden die goed met nieuwe berichten werken. Maar werken met nieuwe berichten is de toekomst; nieuwe berichten gebruiken een indeling waarmee in de toekomst veel meer mogelijk zal zijn.

Waarom kan je in de nieuwe editor geen berichttypes aan berichten toevoegen? Waarom worden nieuwe berichten niet als fotobericht behandeld in plaats van als tekstbericht?

De nieuwe editor gebruikt een nieuwe berichtindeling, Neue Post Format (NPF) genaamd. NPF maakt berichten veel flexibeler wat betreft de content die ze kunnen bevatten; weet je nog dat je vroeger niet eens afbeeldingen naar reblogs kon uploaden? Of hoe oude chat- en citaatberichten op magische wijze van auteur konden veranderen (EN)? Dankzij NPF zijn deze problemen verleden tijd. NPF hief allerlei beperkingen op, waaronder berichttypen die ervoor zorgden dat berichten slechts één type content konden bevatten.

Maar bestaande blogsjablonen moeten deze berichten wel nog steeds kunnen weergeven. Omdat je in NPF-berichten waar dan ook mediabestanden kunt opnemen (terwijl de meeste oude berichttypen een rigide structuur voor mediabestanden hebben), was het het veiligste om NPF-berichten in te delen als minst beperkt berichttype en dat zijn tekstberichten. Dat was de beste manier om deze berichten achterwaarts compatibel met bestaande blogsjablonen te maken.

In plaats van berichttypes hebben we een {NPF}-sjabloonvariabele per bericht toegevoegd dat door aangepaste sjablonen kan worden gebruikt. Sjabloonontwikkelaars moeten hun sjablonen bijwerken om deze nieuwe gegevens te kunnen gebruiken en volledige controle over de HTML-output van hun berichten te behouden.

Lees hier (Engels) en hier (Engels) meer over deze beslissingen en over het Neue Post Format.

Tags: feature legacy editor your suggestions

[gewoonkarin]

Vorige week vrijdagavond kwam een volledig gezin, vader, moeder, zoon en dochter, uit onze gemeente om het leven bij een verkeersongeval. In de loop van vorige week zaterdag werd duidelijk wie het waren. Berichten verschenen, gedichten gemaakt waaronder een hartverscheurend van Andy Marcelissen. De dichter des larielands wist het verdriet in een paar zinnen te pakken zodat je niet anders kon dan herpakken omdat het zo binnen kwam.

Grote zus en ik appen dagelijks en spraken ons gevoel erover uit. Hoe verschrikkelijk. Als je een heel gezin weghaalt bij familie, vrienden, kennissen, klasgenoten, collega's, uit het leven in het algemeen, dan is dat niet in woorden uit te drukken.

In eerste instantie hoopte ik dat er niet één kind, die geen zin had om mee op pad te gaan, was thuis gebleven. Gek is dat, dat je daaraan denkt. Het samen zijn is dan voor mij kennelijk troostend. Niet alleen in het eeuwige moeten verblijven en wachten op de rest. Niet alleen hier moeten blijven waar rouw overheerst. Gewoon, samen. Ook de reden dat ik het levensverlies van ons pa accepteerde, ons pa en ma samen. Troost.

Grote zus had, toen Paul zijn leven verloor, ook wel eens zo'n dag dat ze liever bij hem wilde zijn. Het was de zorg om twee kinderen die haar op de been hield. Doorgaan omdat het moet en omdat Paul niet anders had gewillen.

Grote zus typte dat ze in onze gemeente hier over heel wat jaren nog zullen praten. Ik betwijfel dat. Zo werkt het niet naar mijn mening. Een kleine groep mensen rouwt een leven lang. Ze groeien groter dan het verdriet maar het gemis blijft. Dat ze altijd 46, 13 en 10 blijven. In verleden tijd over ze praat.

Dat jij jarig bent en ouder bent geworden dan zij. Dat dat je raakt maar weinig mensen dat beseffen. Een dansuitvoering waar je niet meer heen hoeft omdat ze nooit meer voor je gaat dansen. Dat er ouders zijn die de belangrijke gebeurtenissen met, door en voor hun kinderen niet meer mee gaan maken. De kinderen jong blijven, nog zoveel in het verschiet.

Mijn tandenverdriet, ik zeg standaard dat er ergere dingen zijn. Helaas. Was het maar niet zo. Dat soort verdriet waait weer over.

Maandag is het afscheid. Alleen al de gedachte aan vier kisten op een rij maakt me verdrietig. Hoe moet het zijn als je houdt van die mensen in die kisten. Hartverscheurend.