#stadspoort

[twafordizzy]

Tour de Lübeck

[atevegter]

2974 Feestelijk feesten tijdens de feestweek

Wat geeft het toch een feestelijk gevoel om te feesten tijdens de feestweek ter gelegenheid van de feestelijke herdenking van de Slag op de Zuiderzee. Het begint er al mee dat we met de hele buurt in hysterische kledij gaan barbecueën in het Weeshuis. Vervolgens golft daar het Jan Haring Weekend overheen met zijn winnaars en verliezers. Winnen is altijd leuk, maar is aan slechts weinigen gegund,…

[rotterdamvanalles]

Blik op de Delftsevaart vanonder de Delftse Poort, 1933-1937. 🆕️

De Delftsevaart kan men beschouwen als een gedeelte van de vaart 'van Rotterdam naar de Schie', voor het graven waarvan graaf Willem IV op 9 juni 1340 aan Rotterdam vergunning gaf. Zij dankt haar naam aan de stad Delft. In 1368 sprak men van de vaart van der Spoeije. Beide zijden van de vaart hebben lang de naam Delftsevaart gedragen. De kaden werden eerst in het midden van de 16de eeuw bebouwd. Voor die tijd lagen hier slechts tuinen en scheepstimmerwerven.

De Delftsche Poort in Rotterdam was een stadspoort waarvan de laatste in 1764 werd gebouwd naar een ontwerp van architect Pieter de Swart. De stenen ornamenten aan de poort werden vervaardigd door Jacob Mattheus Cressant en Johannes Keerbergen. Het was reeds de derde poort op die plaats: de voorgaande twee waren wegens bouwvalligheid gesloopt.

In de jaren 30 van de 20e eeuw stond de poort in de weg. Rotterdam wilde een betere doorstroming van het toenemende verkeer. Men besloot de poort zo'n honderd meter te verplaatsen (afbreken stuitte op te veel weerstand). In 1939 begon men met de verplaatsing van het geheel. De onderbouw was in 1940 gereed, tijdens het bombardement werden zowel dit gedeelte als de opgeslagen beeldhouwwerken beschadigd. Een jaar later werd besloten dat "naar het inzicht van de meerderheid van de geraadpleegde deskundigen de poort niet meer afgebouwd kon worden en moest zij geheel verdwijnen".

De fotograaf is Joh. Hartogsveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

[beelceem]

De straten van Hamburg zijn nog stil. Het is zaterdagochtend, de lichte miezer is van korte duur. Van west naar oost doorkruis ik de stad, die me telkens aan bepaalde plekken in Amsterdam doet denken. Door de bomen, het water, het soort bebouwing. Het duurt zeker een uur eer ik de stad uit ben en weer aansluiting vind op mijn route verder oostwaarts. Buiten Hamburg valt het me ineens op: geen bewegwijzering meer van de Pelgrimsroute, die in Duitsland een eigen code had, de D7. Hoewel mijn Garmin me goed de weg wijst, mis ik nu de ondersteuning van de borden langs de weg. Er verschijnen wel routebordjes voor knooppunten of lokale routes, zoals een die over een oud spoor gaat. Maar ik mis een variant voor de EV10, de route langs het voormalige IJzeren Gordijn, die ik nu grotendeels volg. Een vreemd gevoel bekruipt me. Ik denk voortdurend dat ik nu in voormalig Oost-Duitsland fiets, wat niet het geval is. Die overgang ligt pas voorbij Lübeck. Het fietsen gaat prima door dit heuvelachtige groene land. Voldoende afwisseling tussen open en bossig landschap. Veel rijd ik over onverhard pad. Het is nu voor de tweede dag droog, de ergste poelen zijn wel weg. Een Alte Dorfstraße levert meer problemen op. Af en toe zie ik ze terug in dorpen. Stukken weg, bestraat met dikke keien. Aan de zijkant is dan vaak nog een strookje onverhard, waar je kunt fietsen. Vandaag is die zijkant ook een pad vol kuilen. Gelukkig is dat ellendige stuk weg niet zo lang als ik vreesde, hooguit 1 kilometer. Lübeck heeft hotels, best een een aantal, maar met absurd hoge prijzen. Bij het zoeken van een slaapplek nam ik gisteren daarom mijn toevlucht tot AirBnB. Dat bood naast onbetaalbare kamers ook iets beter geprijsde. Mijn eerste verzoek werd echter afgewezen, een tweede kamer leek me veel te benauwd, ergens op zolder. Het werd een plek, net buiten de stad, in een yogakamer. ‚Relaxed‘ stond er nog bij. Dat relaxte eindigde al snel, met een bericht dat ik een eigen slaapzak nodig had en alleen water mocht koken in de keuken. Geen eten in huis, met drie uitroeptekens. Beddengoed kon ik wel lenen en ik moest wat. De entree in Lübeck is fijn, ik rijd een tijd langs een kanaal, er zijn roeiers, een brug over een zijarm van het kanaal waaraan volkstuintjes liggen. Het Amsterdamse gevoel wordt weer aangewakkerd. Eenmaal in de stad word ik eerst overdonderd door een aantal magistrale gebouwen, de oude stadspoort, het stadhuis. En dan raak ik er verloren. De stad is overladen met toeristen, er rijden toeterende auto’s rond van Turkse bruiloftsgasten. Ik loop er eerst wat rond met mijn fiets, vang wat glimpen op van oude gebouwen. Dat beweegt onhandig. Maar het voelt ook niet veilig om mijn fiets met mijn bagage ergens te parkeren. Uiteindelijk rij ik dan maar naar het logeeradres. Daar sta ik onbeholpen te zoeken naar een sleutel, om uiteindelijk toch alle instructies in de bevestigingsmail te vinden. Een Grieks restaurant ligt redelijk in de buurt. Ik word er warm ontvangen, met ouzo. Ineens komt de eigenaar aan met een dweil, rond mijn tafel staat een enorme poel water. Blijkbaar heeft de ijsblokjesmachine het begeven. Heb je geen regen, heb je dat. Maar terwijl ik daar zit, en de vloer langzaam droogt, rijpt bij mij het idee om toch wat meer van Lübeck te zien.

[jossarisfoto]

Dubrovnik | Een magische ochtendwandeling door de Oude Stad

Zaterdag, 12 augustus 2023 | Mijn wandeling door Dubrovnik in de vroege ochtend begint bij de betoverende Sjevema graska vrata, de oostelijke stadspoort die de oude stad omhelst. Terwijl de zon net boven de Adriatische Zee opkomt, loop ik door de oude binnenstad met zijn stille straten en voel ik de mystieke sfeer van deze eeuwenoude stad. Ik loop vervolgens verder naar Fort Minceta, dat hoog…

[rausule]

DIE JONG KONING

DIT WAS DIE NAG VOOR DIE DAG wat vir sy kroning vasgestel is, en die jong Koning het alleen in sy pragtige kamer gesit. Sy howelinge het almal afskeid geneem van hom, hul hoofde na die grond gebuig, volgens die seremoniële gebruik van die dag, en het afgetree na die Groot Saal van die Paleis, om 'n paar laaste lesse van die Professor in Etiket te ontvang: daar is sommige van hulle wat nog redelik natuurlike maniere gehad het, wat in 'n hofman is, ek hoef nie te sê, 'n baie ernstige oortreding is nie.

Die seuntjie - want hy was maar net 'n seun, wat maar sestien jaar oud was, was nie spyt oor hul vertrek nie, en het homself met 'n diep sug van verligting teruggeslinger op die sagte kussings van sy geborduurde rusbank wat daar gelê het. wild-oog en oopbek, soos 'n bruin bosveld Faun, of een of ander jong dier van die woud wat nuut vasgevang is deur die jagters.

Die seremonie wat plaasvind word 'n Inkane genoem en die kind se naam is 'n bietjie Mpo.

En inderdaad, dit was die jagters wat hom gevind het en amper toevallig op hom afgekom terwyl hy, kaal ledemate en pyp in die hand, die trop van die arm boktrop agtervolg het wat hom grootgemaak het en wie se seun hy nog altyd gedink het hy was. Die kind van die ou Koning se enigste dogter uit 'n geheime huwelik met een baie onder haar in stasie - 'n vreemdeling, het sommige gesê, wat deur die wonderlike magie van sy luitspel die jong prinses vir hom lief gemaak het; terwyl ander gepraat het van 'n kunstenaar van Rimini, aan wie die prinses veel, miskien te veel eer betoon het, en wat skielik uit die stad verdwyn het. hy het sy werk in die katedraal onvoltooid gelaat - hy is, toe maar 'n week oud, van sy moeder se kant af gesteel, terwyl sy geslaap het, en in die beheer van 'n gewone boer en sy vrou gegee, wat sonder kinders van hul eie was, en in 'n afgeleë deel van die woud gewoon het, meer as 'n dag se rit van die dorp af. Hartseer, of die plaag, soos die hofdokter gesê het, of, soos sommige voorgestel het, 'n vinnige Italiaanse gif toegedien in 'n koppie gekruide wyn, doodgemaak binne 'n uur nadat sy wakker geword het. die wit meisie wat vir hom geboorte gegee het, en terwyl die betroubare boodskapper wat die kind oor sy saalboog gedra het van sy moeë perd af gebuk en aan die onbeskofte deur van die bokwagter se hut klop, word die liggaam van die prinses in 'n oop graf laat sak wat in 'n

verlate kerkhof, anderkant die stadspoorte, 'n graf waar gesê is dat daar ook 'n ander lyk lê, dié van 'n jong man van wonderlike en vreemde skoonheid, wie se hande met 'n geknoopte koord agter hom vasgebind was, en wie se bors met baie rooi wonde gesteek is.

So was ten minste die storie wat mans vir mekaar gefluister het. Dit was seker dat die ou Koning, toe hy op sy sterfbed was, hetsy deur berou oor sy groot sonde, of bloot begeer dat die koningskap nie uit sy geslag moes gaan nie, die seun laat laat roep het, en in die teenwoordigheid van die Raad, hom as sy erfgenaam erken het.

En dit blyk dat hy van die eerste oomblik van sy herkenning tekens getoon het van daardie vreemde passie vir skoonheid wat bestem was om so 'n groot invloed op sy lewe te hê. Diegene wat hom vergesel het na die suite van kamers wat vir sy diens afgesonder is, het dikwels gepraat van die plesierkreet wat van sy lippe gebreek het toe hy die delikate klere en ryk juwele sien wat vir hom voorberei is, en van die byna vurige vreugde waarmee hy sy growwe leertuniek en growwe skaapvelmantel opsy gegooi het. Hy het inderdaad soms die vryheid van die boslewe gemis, en was altyd geneig om te skaaf aan die vervelige Hof-seremonies wat soveel van elke dag in beslag geneem het, maar die wonderlike paleis - Joyrust. hulle het dit genoem - waarvan hy hom nou heer bevind het, het vir hom gelyk as 'n nuwe wêreld wat nuut gemaak is vir sy vreugde; en sodra hy uit die raadsraad of gehoorsaal kon ontsnap, sou hy met die groot trap afrol, met sy leeus van vergulde brons en sy trappe van as

helder porfier, en dwaal van kamer tot kamer, en van gang tot gang, soos iemand wat in skoonheid 'n anodie van pyn, 'n soort herstel van siekte soek.

Op hierdie ontdekkingsreise, soos hy dit sou noem - en inderdaad, dit was vir hom ware reise deur 'n wonderlike land, sou hy soms vergesel word van die skraal, helderharige Hofblaaie, met hul swewende mantels en gay fladderende linte; maar meer dikwels was hy alleen, voel hy deur 'n sekere vinnige instink, wat amper 'n waarsêery was, dat die geheime van kuns die beste in die geheim geleer word. en dat Skoonheid, soos Wysheid, die eensame aanbidder liefhet.

Baie nuuskierige stories is in hierdie tydperk oor hom vertel. Daar is gesê dat 'n stoere burgemeester, wat namens die burgers van die dorp 'n fleurige redenaarstoespraak kom lewer het, hom gesien het waar hy in ware aanbidding kniel voor 'n groot prentjie wat pas uit Venesië gebring is, en wat blykbaar die aanbidding van 'n paar nuwe gode aankondig. By 'n ander geleentheid is hy vir 'n paar uur gemis, en na 'n lang soektog is hy ontdek in 'n kamertjie in een van die noordelike torings van die paleis en kyk, soos een in 'n beswyming, na 'n Griekse juweel wat met die figuur van Adonis gesny is. Hy is gesien, so die verhaal het geloop, en druk sy warm lippe teen die marmer voorhoof van 'n antieke standbeeld wat in die bedding van die rivier ontdek is ter geleentheid van die bou van die klipbrug, en met die naam van die Bithiniese slaaf van Hadrianus geskryf is. Hy het 'n hele nag deurgebring om die effek van die maanlig op 'n silwer beeld van Endymion te sien.

Alle skaars en duur materiaal het beslis 'n groot fassinasie vir hom gehad. en in sy gretigheid om dit te bekom, het hy baie handelaars weggestuur, sommige om amber te koop met die ruwe vissersvolk van die noordsee, sommige na Egipte om te soek na daardie eienaardige groen turkoois wat net in die grafkelders van konings gevind word, en na bewering magiese eienskappe besit, sommige na Persië vir sy matte en geverfde pottebakkery, en ander na Indië, sand en geverfde ivore steen, hout en blou emalje en tjalies van fyn wol.

Maar wat hom die meeste besig gehou het, was die kleed wat hy by sy kroning moes dra, die kleed van weefselgoud, en die robyn-besaaide kroon, en die septer met sy rye en ringe van pêrels. Inderdaad, dit was hieraan waaraan hy vanaand gedink het, terwyl hy teruglê op sy luukse rusbank en kyk na die groot dennehoutstomp wat homself op die oop vuurherd uitbrand. Die ontwerpe, wat uit die hande van die bekendste kunstenaars van die tyd was, is baie maande tevore aan hom voorgelê, en hy het opdrag gegee dat die kunsmanne nag en dag moes swoeg om dit uit te voer, en dat die hele wêreld gesoek moes word vir juwele wat hul werk waardig sou wees. Hy het homself in verbeelding gesien staan ​​by die hoë altaar van die katedraal in die mooi klere van 'n koning, en 'n glimlag speel en talm op sy seunsagtige lippe, en verlig met 'n helder glans van sy

donker bosveld oë. Na 'n ruk het hy van sy sitplek opgestaan ​​en teen die gesnede dakwoonstel van die skoorsteen geleun en omgekyk na die swak verligte kamer. die

En die dood sê vir haar: Wat het jy in jou hand? Ek het drie koringkorrels,' antwoord sy: "Wat gaan dit jou aan? Gee my een van hulle, het die Dood uitgeroep, 'om in my tuin te plant, net een van hulle, en ek sal weggaan.

Ek sal jou niks gee nie,' sê Gierigheid, en sy steek haar hand in die vou van haar klere weg. En die Dood het gelag en 'n beker geneem en dit in 'n poel water gedoop, en uit die beker het Ague opgestaan. Sy het deur die groot menigte gegaan, en 'n derde van hulle het dood gelê. ’n Koue mis het haar gevolg, en die waterslange het langs haar gehardloop.

En toe gierigheid sien dat 'n derde van die skare dood was, het sy haar op die bors geslaan en geween. Sy het haar onvrugbare boesem geslaan en hardop gehuil. U het 'n derde van my dienaars gedood,' roep sy, 'gaan weg. Daar is oorlog in die berge van Tartar, en die konings van elke kant roep jou. Die Afghane het die swart os doodgemaak en marsjeer na die geveg. Hulle het met hulle spiese op hulle skilde geslaan en hulle ysterhelms aangetrek. Wat is my dal vir julle, dat julle daarin sou vertoef? Gaan weg en kom nie meer hier nie.”

Nee, antwoord die Dood, maar totdat jy my 'n graankorrel gegee het, sal ek nie gaan nie. Maar gierigheid het haar hand toegedruk en haar tande opmekaar geklem. 'Ek sal nie gee nie

jou enigiets, prewel sy. En die Dood het gelag en 'n swart klip opgeneem en dit in die woud gegooi, en uit 'n bossie van wilde hemlock het Koors in 'n mantel van vlam gekom. Sy het deur die skare gegaan en hulle aangeraak, en elkeen wat sy aangeraak het, het gesterwe. Die gras het onder haar voete verdor terwyl sy loop.

En gierigheid het gebewe en as op haar hoof gegooi. "Jy is wreed." sy het gehuil; 'jy is wreed. Daar is hongersnood in die ommuurde stede van Indië. en die putte van Samarkand het opgedroog. Daar is hongersnood in die valleiestede van Egipte, en die sprinkane het uit die woestyn opgekom. Die Nyl het nie sy walle oorgeloop nie, en die priesters het Isis en Osiris verpleeg. Gaan na die wat jou nodig het, en laat my dienaars vir my agter.

"Nee, antwoord die Dood, 'maar totdat jy vir my 'n graankorrel gegee het, sal ek jou niks gee nie," het Gierigheid gesê.

sal nie gaan nie.

En die Dood het weer gelag, en hy het deur sy vingers gefluit, en 'n vrou het deur die lug aangevlieg. Plaag was op haar voorkop geskryf, en 'n skare maer aasvoëls het om haar gedraai. Sy het die dal met haar vlerke bedek, en geen mens het oorgebly nie.

En gierigheid het gillend deur die woud gevlug, en die Dood het opgespring

die wind. aaklige dinge met skubbe, en die jakkalse het langs die sand kom draf. En uit die slym aan die onderkant van die vallei het drake gekruip en met hul neusgate in die lug opgetrek.

jw.org af sy rooi perd en galop weg, en sy galop was vinniger as

En die jong koning het geween en gesê: Wie was hierdie manne, en waarna het hulle gesoek?

My seun, ek is 'n ou man, en in die winter van my dae, en ek weet dat baie bose dinge in die wye wêreld gedoen word. Die wreedaardige rowe my van die berge af en dra die kindertjies weg en laat hulle na die More bring. Die leeus lê en loer vir die karavane en spring op die kamele, die bosvarke wortel die koring in die vallei op, en die see knaag die wingerde op die heuwel. Die seerowers lê die see-kus verwoes en verbrand die skepe van die vissermanne, en neem hul nette van hulle af. In die soutmoerasse woon die melaatses; hulle het huise van riete, en niemand mag naby hulle kom nie. Die bedelaars dwaal deur die stede, en eet hulle kos saam met die honde. Kan jy maak dat hierdie dinge nie is nie? Sal jy die melaatse vir jou bedmaat neem en die bedelaar op jou bord sit? Sal die leeu jou bevel doen en die wildevarke jou gehoorsaam? Is by Hom wat ellende gemaak het wyser as jy? Daarom loof ek jou nie vir dit wat jy gedoen het nie, maar ek beveel jou om terug te ry na die Paleis en jou aangesig bly te maak en die klere aan te trek wat 'n koning behaag. en met die goue kroon sal Ek jou kroon, en die pêrelspter sal Ek in jou hand gee. En wat jou drome betref, moenie meer daaraan dink nie. Die las van hierdie wêreld is te groot vir een mens om te dra, en die wêreld se droefheid te swaar vir een hart om te ly.”

Sê jy dit in hierdie huis?' sê die jong Koning, en hy stap verby die Biskop, en klim op die trappe van die altaar, en gaan staan ​​voor die beeld van Christus.

Hy het voor die beeld van Christus gestaan, en aan sy regter- en linkerhand was die wonderlike goue voorwerpe, die kelk met die geelwyn en die skaal met die heilige olie. Hy het voor die beeld van Christus gekniel. en die groot kerse het helder gebrand by die versierde heiligdom, en die rook van die wierook het in dun blou kranse deur die koepel gekrul. Hy het sy hoof in gebed gebuig, en die priesters het met hul stywe dekbedekkings van die altaar af weggekruip.

En skielik het 'n woeste rumoer van die straat af gekom en die edeles binnegekom met ontblote swaarde en knikende pluime en skilde van gepoleerde staal. "Waar is hierdie dromer van drome? Hulle het gehuil. "Waar is hierdie Koning, wat soos 'n bedelaar geklee is - hierdie seun wat skande oor ons staat bring? Ons sal hom sekerlik doodmaak, want hy is onwaardig om oor te heers

En die jong Koning het weer sy hoof gebuig en gebid, en toe hy klaar gebid het, het hy opgestaan, en hy het omgedraai en bedroef na hulle gekyk.

En kyk, deur die geverfde vensters het die sonlig mooier gestroom as die kleed wat vir sy plesier gemaak is. Die dooies op hom, en die sonstrale het 'n weefselkleed om hom geweef wat wafblom was, en kaal lelies wat witter as pêrels was. Die droë doring het geblom, en kaal rose wat rooier as robyne was, witter as fyn pêrels was die lelies, en hulle stingels was van helder silwer. Rooier as manlike robyne was die rose, en hulle blare was van geklopte Wold

Hy het daar gestaan ​​in die klere van 'n koning, en die poorte van die juweliersware heiligdom het oopgevlieg en uit die kristal van die veelstraalmonstrans

het 'n wonderlike en mistieke lig geskyn. Hy het daar gestaan ​​in 'n koning se klere, en die heerlikheid van God het die plek gevul, en die heiliges in hul gesnede nisse het gelyk of hulle beweeg. In die mooi klere van 'n koning het hy voor hulle gestaan, en die orrel het sy musiek uitgeroep, en die trompette het op hulle trompette geblaas, en die singende seuns het gesing.

En die volk het met ontsag op hul knieë geval, en die edeles het hul swaarde omhul en hulde gehuldig, en die Biskop se gesig het bleek geword, en sy hande het gebewe. "'n Groter as ek het jou gekroon," het hy uitgeroep en voor hom gekniel.

En die jong koning het van die hoë altaar afgekom en huis toe gegaan tussen die volk in. Maar niemand het dit gewaag om na sy aangesig te kyk nie, want dit was soos die gesig van 'n engel.

[jurjenkvanderhoek]

IN SOLIDARITEIT OP WEG NAAR EEN LEEFBARE TOEKOMST

Is het een brug of is het een poort. Zijn het tafels of zijn het steigers. Wanneer je iets voor het eerst ziet, het nieuw is aan je ogen, dan zoekt je blik aanknopingspunten in de beeltenis. Onwillekeurig, om het oog scherp te stellen, de gedachte te stroomlijnen. Mijn ogen moeten wennen. Ermee geconfronteerd kan ik niet meteen en direct mijn verstand op nul zetten en alleen maar het gepresenteerde ondergaan als is het een vorm zonder de betekenis te weten, te hoeven weten. Dat is jammer, want zo kun je niet direct het abstracte waarderen, de versimpelde waarheid doorgronden. In elk geval zie ik, of denk ik te zien, dat hoge staken een latei torsen, een draagconstructie die de hemel stut. Een onderdoorgang waarachter ik een nieuwe wereld denk te zien, een onbekend en ongerept landschap. Mijn aandacht maakt van het abstracte gegeven een werkelijke waarheid, in eerste instantie.

Met velen, in gezamenlijkheid schragen de verticalen het horizontale beleg. Beschouw ik in de schilderijen. De benen zijn lotsverbonden om in verband de last te dragen. Het abstracte werk van Edwin Smet, want dat is wat ik voor ogen heb, heeft ieder voor zich een heldere titel. Een korte omschrijving van het beeld, zodat ik houvast heb aan wat ik zie. Aan iedere titel ‘solidariteit’ is een nummer toegevoegd, maar goed beschouwd zijn het naamloze werken. Hebben de composities in principe voldoende aan een ‘zonder titel’ aanduiding. Want in realisme is het beeld flinterdun, maar in abstracte zin spreken deze emotioneel dubbel en dwars aan. Ieder werk is een variatie op het gekozen thema. Een thema dat universeel is, Smets werken zullen alom aanspreken. Solidariteit kent geen grenzen. Abstractie spreekt overal aan, want het duidt eenzelfde taal.

Het is in de composities één voor allen en allen voor één. De totale opbouw bepaalt het karakter. Dat is solidariteit. Valt er een poot weg dan wordt de last voor de anderen zwaarder en zelfs misschien wel te zwaar. Ieder element is onmisbaar, elk detail maakt het geheel. Zo is het al, het alom, in kracht groter dan de enkeling. De pijlers dragen het brugdek, de beren steunen de stadspoort, de poten onder houden het tafelblad boven, de leuningen schoren het platform. Altijd maken meerdere handen het werk licht, eensgezind gaat men aan de slag om elkaars last te dragen. Dat kan werkelijk zo zijn zoals Smet in zijn schilderijen laat zien, maar het kan ook een metafoor zijn voor de moeiten die het leven maken. De horizontale balk is de oorlog die de slachtoffers samen moeten dragen, het is de aardbeving waarna voor de wederopbouw veel mensen een financieel steentje bijdragen.

Op de eerste pagina van het genummerde met een paktouwtje hand gebonden boekje, in eigen beheer een beperkt gedrukte oplage van 50 stuks - mij ligt het 16e voor, is een smalle reep schildertape geplakt. Van die tape die door huisschilders en thuisschilders wordt gebruikt om bijvoorbeeld het glasraam in het kozijn te behoeden voor verfvlekken en -druipers. Het is een verwaarloosbaar massaproduct, 13 rollen voor de prijs van 10, maar kunstschilder Edwin Smet geeft het betekenis en laat in zijn werk het onooglijke materiaal de alledaagsheid overstijgen. Het heeft in de kunst opeens gewicht en inhoud, het was al bruikbaar maar is nu relevant om een verhaal te vertellen. Het tafelblad, het brugdek en het platform zijn alle een strook plakband gestut door overlangs gesneden delen tape. Een enkele keer heeft de kleefband de originele geelachtige tint behouden, maar in andere gevallen kleurt het mee met het schilderij of is het er complementair aan. Ook worden wel de randen de kaders waarbinnen de structuur van het tape verwezenlijkt. En in de achtergrond zie ik een soort van landschap, een tafereel dat door de mens is aangetast. Zo zijn de tafels toch poorten tot een dieper zijn. En ook weerklinken de bouwwerken wel achter in het schemerlicht, staan er kleinere vormen onder de grotere. Ik zie ladders die naar boven leiden langs steigers, want wij mensen willen alsmaar hoger tot we de hemel kunnen aantippen. Een toren van Babel, het onbereikbare bereikbaar maken - althans proberen het jammerlijk mislukken te boven te komen.

Zo hebben de werken van Smet meerdere duidingen, meerdere lagen. Sec zijn het platformen op hoge poten die zich laten spiegelen in hun eigen achtergrond. Mijmerend en filosoferend draagt het de emotie van een actie in saamhorigheid. Het steunen en stutten van een hoger goed. Terwijl we positief solidair moeten zijn aan de verloederende wereld, de afbraak die we zelf gezamenlijk voortdurend negatief in gang zetten. Smet probeert het tij op zijn eenvoudige manier te keren, in protest het spandoek hoog te houden. Zo zijn de bouwwerken op de schilderijen ook wegversperringen, tot hier en niet verder.

Smet inspireerde zich op de structuur van gestapelde tafels in een vanwege de pandemie gesloten en daardoor verlaten restaurant. Het schiep voor hem een abstracte metafoor. Die tijd van ongeopende deuren testte de saamhorigheid van de mensen onderling, stelde ze op de proef. Daaruit, met dat beeld, kon de kunstenaar zijn gedachten ordenen om de instabiliteit van de omgeving als wel de mensenmassa te duiden. De manier waarop de mens zich verhoudt tot zijn naaste of in de groep. Dat gegeven probeert Smet te verbeelden in zijn kunst. De solidariteit, de eensgezindheid, die men toont in tijden van rampspoed en tegenslag. Om het streven, het bereiken van de horizon, hoog te houden. We zien allen die stip op de horizon, de uitgang van dit zijn waar we naartoe leven. De enige zekerheid die we hebben. Dat zekere voor het onzekere op een voetstuk zetten. De dood zien als hoger goed, en wat daarna komt is onzeker. Voor de een waarlijk zeker, voor een ander valse schijn. Smet zet die gedachte, dat hopen, op een sokkel, fundeert het. Een geloof dat we samen dragen. En geloven we er niet in dan torsen wij samen die last van dat er niets is achter die horizon, niks na de einder, een zwart gat. Gegoten in een ijzige stilte, een omgeving waaruit de kleur schijnt weggetrokken. Hopend op het licht aan het eind van de tunnel. Soms schemert een kleur in de eenzaamheid van het beeld. Edwin Smet laat het zijn dragen door de mensheid, de poten stutten het leven dat monumentaal lijkt maar even breekbaar is als een stuk tape. Het scheurt je zo bij de handen af.

Solidariteit / Solidarity. Edwin Smet, schilderijen. Eigen uitgave in een gelimiteerde oplage, 2023.

[historyfoundhere]

De Groothoofdspoort in Dordrecht is een poort uit de oude stadswal van Dordrecht. De eerste poort dateert uit de 14e eeuw, maar verbouwingen en uitbreidingen uit de 15e, 17e en 18e eeuw geven de poort haar huidige uiterlijk. De naam van de poort stamt uit de 18e eeuw toen de poort op een kaart werd aangegeven als de Groote Hoofd Poort van Dordrecht. De poort komt uit bij het drierivierenpunt waar de Merwede, Oude Maas en Noord samen komen. Technisch gezien is het zelfs een vierrivierenpunt, aangezien het Wantij ook op dit punt samenkomt. Bezoek Dordrecht eens, een van de meest ondergewaardeerde steden van Zuid-Holland. ————— This gate is one of the oldest surviving gates in The Netherlands. The origins of the Groothoofdspoort date back to the 14th century, but later additions gave it its current look. The name derives from being the main gate to the city, when entrance to the city mainly went through the river access points. At this gate three main rivers came together (Noord, Oude Maas and Merwede). Visit Dordrecht, it is a hidden gem! #dordrecht #groothoofdspoort #groothoofdspoortdordrecht #medieval #stadswandeling078 #schapekoppen #schapenkop #nederlandheeftalles #zuidholland #oudemaas #merwede #noord #hiermoetjezijn #ontdeknederland #poort #gate #citygate #stadspoort #historyfound (bij Groothoofdspoort) https://www.instagram.com/p/CVIOJOTsMMG/?utm_medium=tumblr

[euroadventure]

San Gimignano - Area Naturale Le Balze - Premilcuore (Parco Nazionale Foreste Casentinesi, Monte Falterona, Campigna)

Vrijdag 13 mei

Nadat ik heb ontbeten en alles heb ingepakt reis ik weer verder. Het is voor mijn familie en mij vandaag een bijzondere dag, de sterfdag van mijn vader. Ik ben met mijn gedachten vandaag uiteraard bij mijn vader 💙. Het is misschien maar goed dat hij mijn reis niet allemaal meer bewust meemaakt. Hij zou waarschijnlijk buikpijn hebben gehad van wat ik allemaal onderneem 🙈.

Vandaag heb ik als eindbestemming: 'Parco Nazionale Foreste Casentinesi, Monte Falterona, Campigna'. Het is, zoals ik begrijp uit de mega lange naam, een Nationaal Park bestaande uit drie soorten gebieden. Ik ga uiteindelijk richting het gebied Foreste Casentinesi.

Maar voor het zover is rijd ik eerst naar een natuurreservaat wat halverwege de route is gesitueerd: 'Area Naturale Le Balze'. Het is ongeveer een uur en twintig minuten rijden vanaf San Gimignano.

Ik word door de navigatie vandaag over de snelweg gestuurd, wat op zich niet erg is, zodat ik er wat snelheid in kan houden. De verwachting is dat ik vandaag namelijk best wat kilometers ga maken, tevens is het een goede test voor mijn fietsendrager 😉. Ondanks het eerste gedeelte over de snelweg rijd ik uiteindelijk ook nog door een mooie natuurlijke omgeving en stop ik zo af en toe om even te genieten 😊.

Rond half een arriveer ik in het hele kleine plaatsje Piantravigne, bestaande uit slechts een paar straatjes. Hier vandaan start een rondwandeling van ongeveer negen kilometer door het natuurreservaat wat bekend staat om de haar Basaltformaties.

Het is goed warm vandaag, de temperatuur loopt richting de 27 graden, en dus wordt het goed insmeren voor ik vertrek en gaat mijn pet op.

Vanaf de parkeerplaats heb ik al een mooi zicht op de rotsen! De wandeling zelf blijkt eenvoudig op een enkele geniepige steile klim na.

Bij aankomst bij de eerste rotsen valt mij op dat er zoveel bloemen staan te schitteren in de zon. Roze, gele en witte bloemetjes velden vol. Het is prachtig om te zien!

Af en toe wijk ik wat van mijn pad af om de rotsen van iets dichterbij te kunnen bewonderen. Het is bizar dat deze goudkleurige rotsen, min of meer verlaten eigenlijk en in het midden van bloemenvelden, zo mooi staan te pronken.

Via een mooi pad door het bos (wat zeer welkom is met deze warmte), kom ik halverwege de route nog door een dorpje genaamd 'Castelfranco Piandiscò'. Hier plof ik op het terras bij, zo lijkt het, het enig openzijnde barretje. Even een glas cola in deze hitte gaat er wel in.

Uiteindelijk ben ik na drie uurtjes wandelen weer terug bij de parkeerplaats.

Via een stop bij de supermarkt rijd ik nog een anderhalf uur verder naar het dorpje Premilcuore. Iets verder dan gepland, omdat ik vandaag uiteindelijk van plan ben geswitched. Wanneer ik lees dat ik vanuit deze plaats een wandeltocht door de bergen kan combineren met een bezoek aan een waterval en grot waarin ik kan zwemmen, ben ik verkocht. Dat klinkt goed!

Begin van de avond arriveer ik in Premilcuore. Ik verken na het eten nog het dorpje, het ziet er mooi en middeleeuws uit met onder ander een oude stadspoort met kantelen en stenen boogbruggen. Verder is er deze avond niet zo veel te beleven zie ik.

Op de parkeerplaats staan inmiddels nog een aantal campers. Gedurende de avond komen er steeds meer bij, dat geeft weer een goed gevoel om hier te overnachten 😊.

[rijksmuseum-art]

Landscape with the story of Jephthah's daughter, Museum of the Netherlands

Landschap met het verhaal van de dochter van Jefta. Berglandschap met een stad in een vallei. Links de stadspoort waar de dochter van Jefta tamboerijn speelt ter begroeting van haar vader. Op de achtergrond een uitgestrekt landschap met een grote kerk en meer gebouwen aan de rand van een baai.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.5382

[zielsvlucht]

De Stad van Regen

Ooit was ik een vreemdeling in een vreemde stad. Trots stond de eenzame stad op een grote heuvel, maar niemand zag het. Ze was omgeven door mist en vochtige nevels. Een stad zonder rivier. Zonder waterbron. Het enigste water kwam uit de lucht. Daarom dronken de mensen er de regen, die ze opvingen in tonnen, trechters en goten. Men zei dat de Stad van Regen zelf de plek was waar alle rivieren ontsprongen.

Ik had ver gereisd om daar te geraken. Een man moest gek zijn om er heen te gaan. Die legendarische stad op het einde van de wereld en het einde van mensenheugenis. Mensen leefden er nog steeds, dat bleek zo. Maar de mensen die daar leefden vonden het precies niet erg om te verdwijnen, om vergeten te worden of om ooit met stad en al van de rand van de wereld af te schuiven.

Ik wou er eigenlijk niet zijn. Ik wou niet vergeten worden. Ik wou niet dat iemand ooit vergeten werd. Maar zij was daar heen gegaan, in de hoop dat ik haar wel zou vergeten. Of misschien wou ze juist mij vergeten. Ik weet het niet meer.

Met de laatste krachten van mijn gebroken hart, klom ik de heuvel op. Door stijl hellende vlakten van nat gras en modder. Ik kwam wel andere mensen tegen. Grijsaards en heksen in klamme regenjassen. Ze negeerden me meestal. Sommigen keken me vriendelijk aan, maar zeiden niets.

Die heuvel. Men mag het heus een berg noemen. Het duurde lang voor ik eindelijk een stenen pad tegenkwam, hoger op de helling. Kleine waterstroompjes gleden naar beneden tussen de klinkers door. Eerst probeerde ik ze nog te ontwijken, maar al snel werd het onmogelijk. Een grote plas lag recht onder de eerste stadspoort, maar mensen liepen er gewoon door. Het omhoog spattende water stoorde hen niet.

Ik kwam de stad binnen en ik nam het verfrommelde papiertje uit mijn zak. Het adres stond er klaar en duidelijk. Maar dan viel er een regendruppel op. Een aantal letters vervaagden in het water. Ik veegde de druppel weg maar de inkt veegde alleen verder uit. Onleesbaar. Dan vielen er meer druppels op het papier. Ik keek op en zag hoe een nieuwe regenbui begon. Ik stak het papiertje weg. Geen probleem, dat dacht ik, ik ben er toch al. Ik onthoud het adres wel.

Ik schuilde weg onder mijn kap terwijl ik verder liep. Mijn blik gericht op mijn schoenen, terwijl ze in groeiende plassen kletsten. Af en toe keek ik op en zag ik mensen in regenjassen rond schuifelen door de nattigheid. Maar ik zag vooral stenen. In elke richting dat ik uitkeek waren het gevels, muren en trappen in deze verticale stad. Altijd dezelfde stenen. Diezelfde klinkers die men ooit uit de inmiddels verdwenen bergtop had gebeiteld, om de stad er in de plaats te bouwen. Net als een berg torende de stad nog tot ver boven de heuvel uit.

Half weggesleten, nauwelijks leesbare straatnamen stonden op de muren op straathoeken. Ik probeerde ze te volgen. Er was altijd een stroom in de buurt. Een goot dat naast de straat liep. Water dat van de trappen liep als kleine watervalletjes, of kabbelend door een greppel vloog er naast. Elke oppervlakte was van natte stenen. Vaak was ik bang om uit te glijden. Je zou pijnlijk kunnen vallen in deze gladde stad van hellende straten. Maar bovenal was ik bang om te vergeten. Wat als ik dat adres vergat voor ik het huis vond? Ik herhaalde het keer op keer op keer in mijn hoofd en toch was ik niet zeker dat ik het zou onthouden.

Terwijl ik over een plein liep merkte ik een standbeeld op. Het stond half verzonken in een plas water. Alle details waren van de stenen figuur afgesleten. Geen plooien of andere tekenen van kledij meer. Geen haar meer. Geen gezicht. Zelfs een aantal vingers waren weg geërodeerd. Ik probeerde me haar gezicht ook voor te stellen. Ik vreesde dat de regen haar ook had weggevaagd.

Na veel trappen en straten vond ik dan eindelijk een houten deur. Geen nummering, maar ik wist dat het hier was. Onder de luide gietende regen klopte ik op de deur aan. Ik wou haar naam roepen, maar ik wist niet meer goed hoe die naam klonk. Dus ik klopte nog eens, luider. Toen ik maar geen antwoord kreeg duwde ik tegen de deur. Een oud verroest slot klikte en de deur viel open.

Ik strompelde een leegstaand huis binnen. Geen meubels. Enkel een vlakke natte vloer en water dat door het plafond naar binnen droop. Ik zocht haar overal maar ze was er niet. Uiteindelijk ging ik naar het open balkon en keek ik uit over de huizen en de vallende regen. Ik treurde en de stad huilde mee.

De volgende dag wandelde ik weer weg van een plek die ik me niet meer herinnerde. Ik voelde me beter. Alsof er in mijn geest een groot verdriet weggespoeld was. Bij de eerste bushalte ontmoette ik een meisje. Zij was ook op reis. Haar naam was Olivia. Ze was op zoek naar de zon. Ze gaf me haar nummer. Ik heb het nog steeds.

[rotterdamvanalles]

De Delftsevaart, rechts de Delftse Poort en op de achtergrond onder andere de Galerijbrug en rechts het Haagseveer in 1909.

De Delftsche Poort in Rotterdam was een stadspoort waarvan de laatste in 1764 werd gebouwd naar een ontwerp van architect Pieter de Swart. Het was reeds de derde poort op die plaats: de voorgaande twee waren wegens bouwvalligheid gesloopt. In de jaren 30 van de 20e eeuw stond de poort in de weg: Rotterdam wilde een betere doorstroming van het toenemende verkeer. Men besloot de poort zo'n honderd meter te verplaatsen (afbreken stuitte op te veel weerstand). In 1939 begon men met de verplaatsing van het geheel. De onderbouw was in 1940 gereed, tijdens het bombardement werden zowel dit gedeelte als de opgeslagen beeldhouwwerken beschadigd. Een jaar later werd besloten dat "naar het inzicht van de meerderheid van de geraadpleegde deskundigen de poort niet meer afgebouwd kon worden en moest zij geheel verdwijnen".

[kevindelange98]

Zomervakantie in Berlijn (Duitsland)

Je hoeft geen duizenden kilometers af te leggen voor mooie vakantiebestemmingen. Kies er eens voor om bij buurlanden te kijken. In dit geval gaan we het hebben over de hoofdstad van Duitsland: Berlijn. Voor zomervakanties is Berlijn een prachtige plek om te bezichtigen. De stad heeft meer dan drie miljoen inwoners en heeft een roemruchte geschiedenis. Helaas is een gedeelte van de stad niet ongeschonden uit de Tweede Wereldoorlog gekomen, maar dat houdt niet in dat er niks meer is. Berlijn blijft nog steeds een toeristische trekpleister en volgens ons dus ook een ideale plek om je zomervakantie te verblijven. We gaan de top vijf bezienswaardigheden van Berlijn daarom even kort voor jullie toelichten.

Berlijnse muur

Denk je aan Berlijn, dan denk je vrijwel altijd aan de Berlijnse muur. Deze muur was na de Tweede Wereldoorlog tot 1989 de afscheiding tussen West-Berlijn en Oost-Berlijn. De muur is vrijwel helemaal gesloopt, op het stukje bij East Side Gallery na. Diversen kunstenaars hebben dit gedeelte van de muur beschilderd. Als je op zomervakantie gaat in Berlijn mag je dit sowieso niet missen!

Zomervakantie Duitsland – Berlijnse muur

Rijksdag

Het Rijksdaggebouw is het parlementsgebouw van Duitsland. Dit parlementsgebouw is in 1894 gebouwd. De ontwerper is Paul Wallot. Het gebouw is in 1933 door een brand erg beschadigd geraakt. De dader van deze aangestoken brand was Nederlander (communist) Marinus van der Lubbe, al is dit nog steeds niet helemaal zeker. Na de hereniging van West-Duitsland en Oost-Duitsland werd het is 1990 weer als parlementsgebouw gebruikt.

Zomervakantie Duitsland – Rijksdag

Brandenburger Tor

Dit enorme bouwwerk is de belangrijkste poort van Berlijn. De bouw dateert uit eind 18e eeuw, ontworpen door Carl Gotthard Langhans. Deze poort is de enige bewaard gebleven stadspoort van de stad. De poort is 26 meter hoog, 65,5 meter breed en 11 meter diep. Als je je zomervakantie op foto wilt vastliggen, is dit een uitstekende plek om het te doen! In de tijd na de Tweede Wereldoorlog toen Duitsland uit twee delen bestond, was het 30 jaar lang niet mogelijk onder deze poort door te lopen. Er bevond zich namelijk de grens tussen West en Oost. Na de val van de Berlijnse muur is de poort gerenoveerd. Verkeer (doorgaand) onder de poort door is niet meer mogelijk, om de poort te beschermen tegen milieuvervuiling.

Zomervakantie Duitsland – Brandenburger Tor

Berliner Dom

De Berliner Dom is een van de belangrijkste kerken van Berlijn. Het oorspronkelijke gebouw werd ontworpen door Julius Raschdorff. Helaas werd het gebouw tijdens de Tweede Wereldoorlog bijna geheel verwoest. De reconstructie van de kerk begon in 1975 en werd afgerond in 1992. Er werd bij de wederopbouw gekozen voor een simpelere opbouw van de kerk.

Zomervakantie Duitsland – Berliner Dom

Mogelijkheden

Berlijn kent naast deze fraaie gebouwen nog veel meer bezienswaardigheden. In de stad bevindt zich een reconstructie van een checkpoint van een grenspost tussen West-Berlijn en Oost-Berlijn (checkpoint Charlie).

Naast Berlijn heeft Duitsland nog veel meer mooie steden die alle hun unieke historie hebben en ook verschillende bezienswaardigheden. Hierbij kun je denken aan steden als München en havenstad Hamburg. Op onze website geven wij weer voorbeelden van bezienswaardigheden waar je naar toe kunt om een ongekende zomervakantie te beleven. Zoals aangegeven hoef je niet ver te kijken voor mooie zomervakanties. Ons buurland Duitsland biedt namelijk al genoeg!

Kies je toch liever voor een vakantie buiten Europa? Geen probleem, we hebben ook diversen adviezen voor vakanties buiten Europa!

[renehw]

Saasenpoort in Zwolle, this early fifteenth century city gate used to be part of the late medieval fortifications of the Hanseatic city of Zwolle. The city had several gates but only this one wasn’t demolished in the 19th century #zwolle #sassenpoort #sassenpoortzwolle #stadspoort #citygate #medieval #middeleeuws (bij Sassenpoort Zwolle)

[fonsmm]

Zwolle. Audioscoop. Stadspoort. . . . . . . #zwolle #audioscoop #portal #stadspoort

[historyfoundhere]

In Delft vonden we de prachtige Oostpoort. De oorspronkelijk poorten van de stad Delft werden in de 14e eeuw afgebroken, nadat Delft een oorlog tegen Albrecht van Beieren had verloren. Na 1359 werden de poorten en stadsmuren opnieuw opgebouwd. Na de komst van Willem van Oranje in 1572 werd de vesting nog verder verstevigd. Rond 1840 werden alle honderden jaren oude poorten afgebroken, op deze na. ———— Once Delft had 8 gates to the city. Nowadays only this Eastgate remains. The city of Delft was one of Holland’s largest towns in the 13th and 14th century. After a lost war against Albrecht van Beieren Delft was punished and the city walls and gates were destroyed. Immediately after this new walls were build. In 1572 William of Orange moved into the city and defences were strengthened. In the middle of 19th century the gates and walls lost its function and were demolished to make room for railroads and factories. The eastern gate is the only gate that remained. #delft #stadspoort #oostpoort #citygate #wandelenmetkinderen #willemvanoranje #wandelen #eropuit #eropuitmetkinderen #stadswandeling #stadswandelingdelft #geschiedenis #nederlandheeftalles #zuidholland #castlesofinstagram #middeleeuwen #1572 #ontdeknederland #holland #bestofthenetherlands #nederlandismooi #ontdekjeplekje #historyfound (bij East gate De Oostpoort) https://www.instagram.com/p/CSAwtVVqNg_/?utm_medium=tumblr