#sistema Coca-Cola
Explore tagged Tumblr posts
Text
Sorocaba Refrescos é premiada por gestão de pessoas em 2024
A Sorocaba Refrescos, representante do sistema Coca-Cola em Sorocaba e região, foi eleita como um dos “Lugares Mais Incríveis Para Trabalhar em 2024”. A premiação, organizada pela FIA Business School em parceria com o jornal Estadão, reuniu 150 empresas que se destacaram em práticas de gestão de pessoas e no oferecimento de ambientes de trabalho que promovem o bem-estar. O anúncio ocorreu em uma…
#ambiente de trabalho saudável#Coca-Cola Brasil#empresas premiadas#excelência organizacional#gestão de pessoas#i-FEEx#melhores lugares para trabalhar#práticas trabalhistas#premiação FIA Business School#ranking de empresas 2024#reconhecimento nacional#sistema Coca-Cola#sorocaba#sorocaba refrescos#trabalho no interior paulista
0 notes
Text
Viajaste de 2023 al Buenos Aires Biopunk de 2143? Uy, que garrón. Dejá que yo te guío, no te preocupes.
Esa cosa que ves en todos los souvenirs? Es la Torre del Tricentenario. Es como una torre de biocristal en forma de hebra de ADN montada en el Río de La Plata, un kilómetro de alto tiene. La más alta de Sudamérica. Bueno, aparte del ascensor espacial de los brasileros.
Toda esa gente rara? No seas malo. Ah, vos decís las escamas, las plumas, las colas? Sí, ponele que es medio como los tatuajes en tu época. Es la moda. Bueno, vas a ver más que nada a la gente vieja que quedó del biopunk original, y algunos pibes de ahora con eso, a mucha gente no le gusta joder con esas cosas ahora. Que es biopunk? A ver, como te explico...
Sí, casi todo el centro es peatonal. No hay tantos autos. Ah, esos coatíes? Las cotorras y los carayá? Son personas, moreaus, animales con inteligencia por modificación genética. No les vayas a decir animales. Son ciudadanos de la Confederación, chamigo. Sí, el delfín también.
Confederación? La Confederación Argentina, obvio? Ah, a ver, como te explico. Bueno, por allá por los 80, cuando reprimieron la comuna porteña, el Buenos Aires carmesí, la gobernadora Alegre... che, estás escuchando?
Obvio que se vende Guaraná Antártica por todos lados. La Coca Cola? No la hacen más desde el Ecocidio. Creo que hay una fábrica que quedó en Córdoba, pero no sé si es el mismo gusto...
DESPUÉS TE EXPLICO LO QUE ES EL ECOCIDIO CHE UN PASO AL VEZ
No, no es gendarme, es GENEdarme, porque están con todo el tema de la genética viste. No les digas Robocop. Son los del SENA. Servicio Ecológico Nacional Argentino. No, a los perros no les gusta que les acaricien, te lo van a decir. Sí, también son ciudadanos. Sí, son bien yuta.
Esas lianas y los árboles están para decoración y para las cotorras, sí, pero también limpian el aire de patógenos. Tranqui, vos estás en área segura. Buenos Aires es una de las ciudades más seguras del planeta.
Igual, por las dudas, comprate un barbijo. Tomá, 20 australes te deben alcanzar, no?
La UBA? Que, un vino? Ah, la UNBA. Sí, mirá, en los 80,
Esos bichos son las langostas del SENA. Y son como mitad helicóptero, mitad bicho. Claro, claro, algo así como los del Half Life! Juegazo. Salió la parte 5 hace poco, sabías?
Era todo avenida esto, podés creer? Mirá lo que es el Parque 9 de Julio ahora. Acá están todos los biopunks, bueno, para los turistas. Uy, mirá, mirá, los coatíes están haciendo una coreo! Dejales un par de australes.
Había un McDonalds en el Obelisco? Ah, como en las pelis viejas? No, no existe más eso.
El grafiti? Sí, son Evita y CFK. Las otras dos? La Dra. Alegre, obvio, y la del casco es Valeria Martínez, primer argentina en el espacio. El Dibu? Ah, me parece que es la nieta che.
La bandera esa es del Tawantinsuyu. Unión Andina, si no te sale el nombre. No, no son los incas, bueno, tienen esa onda... a ver, antes eran Perú y Bolivia. Son de izquierda, me parece. Sí, los equipos de fútbol siguen existiendo.
Independiente no gana nada desde el siglo pasado, pero creen que esta vez sí. Cuantas copas tenemos? A ver, si contamos el mundial de Cataluña, s-MIRÁ EL YACARÉ, siempre quise tener uno de mascota!
No, no podemos ir a Boulogne. No existe más.
No me importa si tu casa estaba ahí. Mirá, ya sé que lo de las "áreas restrictas" parece de película, pero en serio, no vayas.
Ah, no, está bien si le decís Capital, muchos se confunden. La nueva está en el sur. Sí, antes era Viedma, como sabías? Manejas toda la data vos, eh?
De que laburo? Ah, yo hago hormonas para mantener el sistema de lianas municipal. Sí, está bueno. Mi novia estudia astrobiología. A ver, si te digo que encontramos aliens te vas a desmayar también? Jajaja. No, es joda, joda. Pero sí. Los encontramos. No, están, como a 1000 años luz, no te preocupes. Bueno, dicen que en Titán...
Bueno che, te dejo que descanses acá. Este es uno de los mejores árboles de la ciudad, ombú bien pampeano y seguro, vos tranquilo. Lo atiende un par de cotorras super buena onda. Deciles que te canten algo de tu época, tipo los Wachiturros, por ahí te agarra la nostalgia.
#cosas mias#soft biopunk#nada de esto es una parodia todo es lore y canon (excepto que no sé si son australes o otra moneda)
128 notes
·
View notes
Text
°❀⋆.ೃ࿔*:・ November 24, 2024 °❀⋆.ೃ࿔*:・
────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────
"Ay! A.I.—Epekto Nito Sa Buhay?"
────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────
────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────
Kamusta na nga ba ang makabagong mundo natin na halos pinapaikot na ng Artificial Intelligence o A.I.? Usap-usapan ito ng marami at tila lahat na lang ay gumagamit na nito—mula sa mga simpleng tanong hanggang sa personal na mga isyu sa buhay. Tama nga bang ito ang takbuhan natin sa bawat sitwasyon? O dapat na tayong kabahan dahil unti-unti na tayong sinasakop nito? Sa post na ito, pag-chichikahan natin kung puro mabuti nga lang ba ang epekto ng AI o kung dapat na tayong maging mas maingat at matalino sa paggamit nito para hindi maloko ng teknolohiya!
────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────
Paano nga ba binabago ng artificial intelligence ang takbo ng ating buhay? Ang dami nitong nagagawa sa buhay natin, pero hindi lahat magaganda and dulot! Sa school, parang may tutor ka na on-demand! Baka nga natututo tayo, ngunit paano kung puro AI na lang ang gagawa ng lahat? Sa trabaho, sobrang bilis ng sistema, parang laging may nakasilip sa ginagawa mo online habang may mga trabaho namang nawawala. Sa kalusugan, grabe, parang may doktor ka agad sa tech! Paano kung buhay mo na ang nakasalalay rito? Iisang pindot at may sagot ka na?! Pero teka, ligtas nga ba satin 'to? Ang AI ay parang espada—nakadepende sa sarili natin kung paano natin ito gagamitin, kahit astig, may mga delikado ring epekto na hindi pwedeng balewalain! Kaya ang tanong, handa na ba tayo?
Alam niyo, kada bukas ko ng Facebook, o kaya Tiktok, punong-puno ito ng mga bidyo gawa sa A.I. Noong nakaraang linggo, may nakita akong bagong ad ng Coca-cola, at sa gulat ko, gumamit ito ng A.I.! Nakakainis, ang yaman-yaman ng kumpanya ng Coke, 'di ba nila kaya gumastos o magbigay ng kahit kaunting effort sa iisang advertisement? Pero alam niyo ang mas nakakapikon? Alam kong maraming maloloko rito; lalo na ang mga matatanda! Kapag may pinapakita na post sa akin ang nanay ko, kadalasan ito'y A.I. na bidyo ng pusa o sanggol na sumasayaw (seryoso, 'di ko alam kung paano sila naaaliw dyan.) Ngunit kahit maliit na bagay lamang gaya nyan, ng mga bidyo, imahe, teksto, ito'y nagbibigay daan sa pagkawala ng trabaho ng marami.
Ang pagsibol ng industriya ng artificial intelligence ay dapat binibigyang pansin, lalo na ang ang pagiging madaling ma-access nito. Tulad na nga ng sinabi ko kanina, maraming taong naloloko rito. Humahantong ito sa mga scammers, hackers, at iba pang cyber na kriminal na inaabuso ang A.I. para sa kanilang kagustuhan. At hindi lang iyon, dahil sa A.I., karamihan ay hindi na tumatangkilik sa mga gawa ng mga artist, at nag-gegenerate na lamang ng mga imahe sa mga A.I. website. Tapos maya't maya, tatawagin pa nila ito na "A.I. Art"! Ang sining ay isang malaking aspeto ng buhay, at dahil sa A.I., nawawala ang respeto ng mga tao rito. Inaakala nila na porket nakakapag sulat sila ng prompt sa ChatGPT, sila'y mga artist na. Ngunit sa totoo lang, walang iba ang may kakayanan na makagawa ng art kundi ang mga tao lamang.
Sa kabilang banda, ang ating gobyerno ay inaabuso na rin ang paggamit ng A.I. sa mga iba’t ibang paraan. Alam nyo ba? Gumagamit na rin ng artificial intelligence ang ating gobyerno para mapabilis at mapadali ang pagresolba sa mga kaso at mga suliraning kinakaharap ng ating bansa? Maganda nga at may mga positibong epekto ito sa paggawa ng estratehiya at paraan ng gobyerno upang malutasan ang mga napapanahong isyu, pero hindi pa rin mawawala ang mga negatibong epekto nito.
Tulad na lang ng pag-limita at pag-asa sa AI para magsagawa ng mga mahahalaga at kritikal na pagde-desisyon, kahit na mapapadali at mapapabilis ng AI ang proseso, hindi pa rin nito mapapalitan ang panghuhusga ng isang tao sa mga kaso at mga napapanahong isyu na kinakaharap ng ating lipunan. Gayunpaman, huwag sanang abusuhin ng gobyerno ang paggamit ng AI. Dapat na masiguro nasa malinis na paraan ang paggamit nila sa AI. Umaasa kaming mga Pilipino na isaalang-alang ng gobyerno ang paggamit ng AI sa ikabu-buti ng lipunan, hindi lamang sa mga pansariling kapakanan nila kung di’ sa ika-aangat ng bawat mamamayang Pilipino.
Kung tutuusin, ang AI, sobrang convenient, pero kung hindi mo gagamitin nang tama, Ikaw din mahihirapan sa kinabukasan. Halimbawa na lang, yung mga estudyante ngayon? Parang naging kampante na sa paggawa ng assignments. Copy-paste dito, click doon, tapos na agad! Pero kung tutuusin, nawawala na yung elemento ng pag-aaral. Ano bang matutunan mo kung chatbot ang nagsulat ng sanaysay mo?
Isa pang downside, tamad na masyado ang ibang estudyante. May iba diyan, pinapa-generate lang ng AI yung buong research paper tapos submit na agad. Alam mo yung tipong wala nang pagsisikap, wala nang creativity. Kaya tuloy, parang nagiging robots na rin sila: wala na silang sariling idea, puro asa na lang sa A.I.
Isa pa, delikado rin yung sobrang dependensiya. Minsan kahit yung mga pinakasimple na gawain, kailangan pang iasa sa A.I. Magsulat ng simpleng introduksyon sa sanaysay? A.I. agad. Akala tuloy ng iba na okay lang na maging sobrang dependent, pero paano kung wala nang A.I.? Edi ang kinalabasan, parang naging bata ka na lang ulit na hindi marunong maglakad nang mag-isa.
Sa lahat ng negatibong pangyayaring 'to, hindi ba't nararapat lamang na magkaroon tayo ng mga panukala o limitasyon patungkol sa paggamit ng A.I.? Kung mapapansin natin, lahat ng mga ito ay nangyayari nang sabay-sabay sa kasalukuyang panahon. Naku! Kung hindi 'to mapipigilan, siguradong lalala ang kalagayan ng bansa sa paggamit ng A.I. Aabusuhin ito't gagamitin sa pangaraw-araw, aasa nalang tayo rito imbis na gamitin ang sariling pag-iisip at hayaan ang sarili natin na maging malikhain. Mahiya naman sila! Pati ba naman mga trabahong nangangailangan ng propesyonal na paggawa, hinahayaan nalang na gamitan ng A.I.? Kung magpapatuloy ang ganitong pangyayari, ano na kaya sa tingin ninyo ang mangyayari sa iba't-ibang klase ng trabaho na nakakayanan na gamitin ng A.I? Hindi ba't mahihila ang ekonomiya natin pababa kung bababa na produksyon ng aktwal na skilled at professional workers? Jusko! Napakadaming epekto ng pagsasamantala ng hustong paggamit ng A.I.! Nananawagan ako, hindi lamang sa mga sektor ng ekonomiya, pati na rin sa mga mamamayan na kagaya ko! Huwag tayong magpaimpluwensya na gumamit na rin ng A.I. sa mga bagay na kaya naman nating gawin ng sarili, sa mga bagay na nararapat nating gawin gamit ang sariling pagsisikap. Sa mga nakatataas, isipin ninyo ang mga epekto at magiging reputasyon ng bansa ninyo. Tayo-tayo lang din ang gumagawa ng problema natin, kaya't ayusin ninyo ang dapat ayusin! Mas maging propesyonal naman at pahalagahan ninyo ang trabahong pinasok ninyo. Kung hindi titigil ang mga ganitong sitwasyon—ay ewan ko nalang! Tiyak na magkakaroon ng kawalan ng pananagutan ang mga may dapat panagutan, kawalan ng hanap-buhay at mga eksistensyal na panganib.
────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────
Ayan, ha... Baka pati ba naman sa pag-iisip ng solusyon, gagamitan niyo pa ng A.I. Magpaawat na kayo!
────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────
Isinulat nina:
Varilla, Rhian
Magayanes, Marvince
Pacinos, Akiesha
Espiritu, Andrea
Hilario, Jericho
Adriano, Rein
Ipinasa kay:
Bb. Rocha
────୨ৎ────────୨ৎ────────୨ৎ────
°❀⋆.ೃ࿔*:・ Follow for More! °❀⋆.ೃ࿔*:・
6 notes
·
View notes
Text
"Spogliare la Grecia è stato uno scherzo.
Aeroporti, qualche isola, industrie zero, terre poche, risparmi privati ridicoli, demanio interessante.
Comunque la Grecia aveva un Pil inferiore alla sola provincia di Treviso.
È bastato un sol boccone.
PER L’ITALIA È DIVERSO:
Un capitale assolutamente enorme.
Secondo al mondo in quanto a risparmio privato, primo come abitazioni di proprietà, terre di valore assoluto e coste meravigliose.
Quinta potenza industriale al mondo prima dell'euro, ottava oggi.
Il Made in Italy è ancora oggi il marchio numero uno al mondo, davanti a Coca Cola.
Biodiversità superiore alla somma di tutti gli altri paesi europei.
Come capitale artistico monumentale, non ne parliamo neanche: è superiore a quello di tutto il resto del mondo.
Francia e Germania, più qualche fondo americano, cinese o arabo hanno fatto la spesa da noi a "paghi uno e prendi quattro".
Tutto il lusso e la grande distribuzione sono passati ai francesi insieme ai pozzi libici passati da Eni e Total.
Poi anche Eni è diventata a maggioranza americana.
Anche il sistema bancario è passato ai francesi insieme all'alimentare.
I tedeschi si sono presi la meccanica, e il cemento.
Gli indiani tutto l'acciaio.
I Cinesi si son presi quote di TERNA, e tutto PIRELLI agricoltura.
Se ne sono andate TIM, TELECOM, GIUGIARO, PININ FARINA, PERNIGOTTI, BUITONI, ALGIDA, GUCCI, VALENTINO, LORO PIANA, AGNESI, DUCATI, MAGNETI MARELLI, ITALCEMENTI, PARMALAT, GALBANI, LOCATELLI, INVERNIZZI, FERRETTI YACHT, KRIZIA, BULGARI, POMELLATO, BRIONI, VALENTINO, FERRE’, LA RINASCENTE, POLTRONA FRAU, EDISON, SARAS, WIND, ANSALDO, FIAT FERROVIARIA, TIBB, ALITALIA, MERLONI, CARTIERE DI FABRIANO, ..... Ma...non hanno finito.
Ci sono rimaste ancora le case e le cose degli italiani.
E I LORO RISPARMI. CIRCA 3.000 MILIARDI DI EURO.
ORA VOGLIONO QUELLI.
Ecco chi ha chiamato Mattarella e gli ha "intimato " di procedere a sbarrare la strada a chi poteva mettere a rischio la prosecuzione della spoliazione.
I fondi di investimento, i mercati, che, come ricordavo raccolgono i soldi delle mafie, tutte, grandi e piccole, dei traffici di droga, di umani, di truffe internazionali, di salvataggi bancari, del "nero" delle grandi multinazionali, siano esse del commercio, dei telefonini, della cocaina o delle armi, questi fondi di investimenti dicevo, non hanno finito.
Ora tocca alle poche industrie rimaste, ai fondi pensioni, ai conti privati, agli immobili. Ora tocca a noi.
Ecco perché non serve a nulla mediare, arretrare un po'.
Non si placheranno, l'abbiamo già visto. BISOGNA FERMARLI ORA.
Ogni generazione ha il suo Piave. Questo è il nostro."
~ Gian Micalessin, giornalista indipendente
33 notes
·
View notes
Text
psycho world
Eu e Treze estávamos largados pelo sofá, encarando a televisão de 142 polegadas que cobria a parede, nossos cérebros entupidos por um coquetel de substâncias: dimetiltriptamina, psilocibina, canabidinol, ácido lisérgico. Estávamos pegando leve pois ambos ainda nos recuperávamos de uma hyperdose sofrida alguns dias antes. A tela exibia um documentário sobre insetos africanos, os quais, por causa do tamanho da televisão e das drogas em nossas cabeças, pareciam monstros gigantescos saídos de um pesadelo. Treze era um amigo meu, um cara de quase dois metros de altura, careca, magricelo e todo quadrado e esquisito. Apesar disso, se movia com muita sutileza e estilo, como se estivesse planando sobre uma nuvem. Estava sempre com uma jaqueta verde e calças roxas, tinha dezenas dessas combinações no guarda-roupas, todas um pouco diferentes, mas sempre nas mesmas cores. — Ei, Edo — disse ele, esfregando as mãos no rosto ossudo, de forma nervosa. — Você sabia que estamos vivendo em uma simulação dentro de um computador? Você sabia dessa merda? Dei uma risadinha. Na televisão, um inseto do tamanho de um carro devorava outro. — Não fode, cara — falei. — Você tá vendo muito filme retrô. É aquela merda antiga, não é? Matrix ou algo assim? De repente Treze sentou ereto, os olhos esbugalhados encarando o nada. Pobre coitado. A química do cérebro dele já estava fodida. — É verdade, estou te falando, eu vi com meus próprios olhos os computadores onde os nossos dados estão gravados. Nós não somos nada além de terabytes de dados organizados em corpos virtuais rodando em uma simulação cíclica. — Espera… Mas, como isso aconteceu? — perguntei, começando a acreditar nele por algum motivo. — O mundo foi exterminado por uma raça superior vinda das estrelas. Eles se chamavam Hugrendalves, de um sistema solar a cento e cinqueta e dois anos luz do nosso. Eles dominaram o planeta e mataram a todos nós com uma toxina que secretamente colocaram em nossa Coca-Cola. — Puta que pariu — falei, olhando ao redor, completamente horrorizado. Então aquilo tudo era falso? — O mundo em que vivemos existe somente dentro de um computador, nas profundezas do oceano, protegido por robôs programados para repará-lo pela eternidade. — Mas e se a gente morrer aqui dentro? Ele se levantou, colocou os óculos neon roxos e começou a andar pela sala, de um lado para o outro, falando: — Vamos apenas esquecer tudo e acordar em um novo ciclo. Ele dura três meses, e depois desse período, nossas memórias, assim como todo o resto, é resetado para o começo de um novo ciclo, que será exatamente igual ao anterior. Esse processo vai se repetir por toda a eternidade. — Então quer dizer que nada que a gente fizer vai ter importância? No fim desses três meses vamos apenas esquecer tudo e reviver as mesmas coisas? — É exatamente o que eu falei. — Mas como você descobriu isso? — Foram essas drogas, cara. Essas malditas drogas. Minha consciência foi elevada a um nível tão alto que rompeu o tecido dessa realidade virtual de modo que cheguei ao código-fonte do Universo. De algum modo, eu o entendi por completo, absorvi ele e tudo o que continha. Estava tudo lá. Cada fodida regra que rege esse Universo. Tudo não passa de um programa em um supercomputador. Aquilo fazia sentido, pensei. Meu deus, fazia muito sentido. Olhei ao redor e de repente eu podia ver os blocos de dados formando os objetos, as paredes, o teto, o chão.
— Oh, merda, merda, merda…! — Eu acho que já te contei isso algumas milhares de vezes, para falar a verdade — disse Treze, com as mãos nas costas. — Você sempre esquece no final. — E quando esse ciclo vai acabar? — perguntei, engolindo em seco. Treze parou e olhou para mim através dos seus óculos neon. Apesar de não passar de um amontado de terabytes de dados, ele parecia muito composto. — Dentro de sete minutos. Agarrei meus cabelos. Meu rosto se contorceu em uma careta desesperada. — Isso não pode estar acontecendo… Isso não pode estar acontecendo… — Relaxe, logo tudo vai voltar ao normal. Você vai esquecer, como sempre. — Já que é assim, vou fazer o que eu quiser nesses últimos minutos. — Levantei do sofá, o coração arrebentando o peito. — Todos vão esquecer mesmo. Foda-se. Corri até a porta do apartamento, sai para o corredor e fui até a porta da vizinha. Apertei a campainha cem vezes em um minuto, até Roxe aparecer na porta, enrolada em uma toalha de banho azul-bebê. — Porra, eu espero que o prédio esteja pegando fogo — gritou ela. — Eu tava tomando banho! — Eu preciso te dizer uma coisa antes que esse mundo seja resetado pelos robôs marítimos. — falei para ela, às lágrimas. — Bom, lá vai… Eu tenho desejado dormir com você há muito tempo, Roxe. Há dois anos que não consigo olhar pra você sem ter uma ereção. Na verdade, uma vez até tentei saltar da minha sacada para roubar um sutiã seu. — Mas o que…
Antes que o tempo acabasse, estiquei a mão para apertar um dos carnudos seios dela, parcialmente oculto pela toalha. Envolvido pela expectativa do contato, fui pego desprevenido pelo punho dela, que pareceu atravessar meu estômago e me atingir nas costas. Cai no chão de joelhos, com as mãos na boca, para evitar o jato de vômito. — Eu juro, Edo, se você aparecer aqui de novo falando essas merdas eu vou quebrar suas duas pernas. Está avisado! — Ela bateu a porta na minha cara. — Merda — gaguejei, ainda ajoelhado no tapete da porta dela. — Bem, que seja. Logo tudo isso vai ser apagado e todos nós vamos esquecer o que aconteceu. Levantei e voltei para o meu apartamento. Treze estava na sacada, de p�� na borda de metal do pequeno muro de proteção, os braços abertos contra o céu negro. Estava repletos de sintevisos grudados na pele. — Está quase na hora! — gritou ele, virando o pescoço para trás para olhar para mim. — O mundo vai ser resetado, Edo! Nos vemos há três meses! Assim que disse isso, ele se inclinou para frente e desapareceu. Lá fora, só restavam as luzes do prédio vizinho. Merda, agora eu estava sozinho. Teria que enfrentar o fim do mundo sozinho em meu quarto. O pior de tudo era imaginar que eu acordaria três meses atrás, sem nenhuma noção do que estava por vir. Voltaria para o meu emprego inútil, repetiria as mesmas ações sem sentido, até chegar a esse mesmo momento, para apenas repetir tudo de novo. Era uma perspectiva tão fodida que imediatamente peguei todos os sintevisos que restavam em cima da mesa de centro e comecei a colá-los pelo meu corpo. — Que se foda — falei para mim mesmo. — Eu vou pular também. Determinado a saltar, avancei na direção da varanda, mas quando estava tentando subir na mureta, as drogas dentro dos sintesivos bateram com violência e perdi o controle dos membros inferiores. Cai no chão, mole. Diante dos meus olhos, meu braço formou um U invertido quando tentei levantá-lo. Todos os ossos do meu corpo haviam sumido. Então notei que havia um ralo gigantesco no meio do apartamento, sugando tudo ao redor, inclusive eu. — Oh, caralho — gemi, enquanto era centrifugado —, alguém me salve . Ao lado da geladeira, da televisão e do sofá, eu deslizei pelo cano gigantesco, rumo ao que deveriam ser as profundezas do prédio. Depois de vários minutos rolando para lá e para cá, eu e meus móveis desembocamos no meio de um céu repleto de nuvens, com o sol brilhando lá em cima. Estávamos sendo ejetados de um avião em formato de águia, por cima do oceano. Não havia nada além de água para todos os lados. Enquanto caia cada vez mais rápido, o vento soprava meu rosto e olhos e eu quase não conseguia enxergar ou respirar.
— Socorro! — gritei, mas nem eu mesmo me escutei. De repente, outra pessoa apareceu do meu lado, vindo de cima, caindo na mesma velocidade que eu. Era uma velha, em cima de um cavalo com asas. Ela riu para mim e disse: — A vida é cheia de surpresas, e quem não tem um puxa-pinetas sempre se dá mal! Então esporeou o cavalo e saiu voando para longe. O que, caralhos, era um puxa-pinetas?, pensei. E por que eu não tinha um? — Esse é o fim do ciclo, Edo — escutei Treze dizendo às minhas costas. Girei no meio do ar para encará-lo. Ele estava caindo também, nu, apenas de óculos e sentado em uma cadeira de praia. — Estamos prestes a esquecer tudo — disse ele. — Pronto para viver mais um milhão de anos? Eu fiz que não com a cabeça. Ele deu uma gargalhada, cruzou os braços e ficou para trás, enquanto eu caía ainda mais rápido. A próxima pessoa que eu vi foi Daneila. Ela estava na tela da televisão gigante, que girava como um pião enquanto enfrentava a resistência do ar. — Edo, você está bem? — dizia ela na imagem. — Você está no hospital. Você sofreu uma hyperdose. Eu fui ao seu apartamento ontem à noite, e se não tivesse te encontrado, nem sei o que poderia ter acontecido. Apesar disso, você foi o sortudo. O Treze… Ele pulou da sacada e se desintegrou na calçada. Tinha pedaços dele por toda a rua quando cheguei… Você não faz ideia de como foi terrível, Edo… Ei, você está me ouvindo? Edo? O vento começou a levar a televisão para longe e sua voz foi ficando mais distante, até desaparecer por completo. Eu tentei segui-la, mas o sofá entrou no caminho, e quando passou para o outro lado, ela não estava mais lá. Olhei para baixo na hora exata em que atingi a água com a força de um carro batendo a 350km/h.
2 notes
·
View notes
Note
Gracias por unirse a tumblr ya que asi tengo mas seguridad de preguntar y sentirme seguro si entrar en algun momento al foro. Primero espero que hayan tenido lindos festejos, y no se donde serás Zury pero si eres de España espero que hayas tenido buenos Dias de Reyes. Y ahora mi pregunta, ¿puedes explicarme mas como se basa tu foro? he leido algunas cosas pero por lo que ve oes que tiene mucha info que leer y n ose por donde comenzar sinceramente
Si decides entrar te esperamos con los brazos abiertos y disponibles para responder cualquiera de tus dudas...
*Primero: No, no soy de españa, pero gracias por los buenos deseos, esperamos que tambien hayas pasado una buena navidad, y año nuevo.
*Segundo, el foro se basa en un ambiente post-apocaliptico de fantasía steampunk, tenemos un sistema de juego que varia entre moneda de la suerte, dados, ruleta de la suerte, pero esto es completamente opcional entre usuarios o si esta acordado por el staff para algún evento. Tenemos variadas razas para cada personaje que desee entrar. Acomodamos las ideas de los usuarios para su disfrute y realizar su trama con libertad, sin olvidas las principales reglas.
Por lo general el usuario inicia por las reglas, pero no hay nada tan nuevo en estas que vayas a perderte. Es basciamente lo mismo de siempre, respeto, actividad, medidas de imagenes, reglas de poderes. Etc. Poseemos una "información general" que es basicamente hace mencion a todo dato que quieras saber de cada region (lo cual solo es para el conocimiento del usuario ya que han preguntado que vehiculos, por ejemplo, hay en la Region desertica o en la region aerea) o si alguna region tiene alguna creencia o festividad, tipos de comidas, tipo de mascotas, etc.
Tambien tenemos puestos canonicos, experimentos fallidos, experimentos completos, oblivion´s, vendedores ambulantes, y lideres de gremios (uno por cada region), cada uno tiene sus tareas asignadas para el desarrollo de la trama del foro y la posibilidad de darle a otros usuarios que, si bien no quieren un puesto canon, otras sub tramas que no tengan que ver con la trama principal.
A cualquier usuario que llegue y este dispuesto a implementar algo nuevo al foro lo acomodamos perfectamente para hacerlo realidad, sin modificar nada de la historia, reglas, u otra cosa. De este modo tambien ayuda a los demas a fomentar sus roles y/o tramas en nuevos lugares que, yo como web master, no tengo ningun problema en crear para el usuario.
Para los personajes que no tienen un puesto canon, lo cual como digo, es completamente opcional a escoger, tienen una gran lista de empleos validos en la region que deseen vivir, y mas empleos por aparecer si se menciona en la ficha del personaje para el registro de empleos y darle la posibilidad a otro personaje, poseer el mismo. Los cuales obviamente no tienen tareas asignadas como a los canonicos, pero de igual modo sirve para hacer crecer el foro en cuanto a categorias o sub foros para su comocidad. Hablando de esto, tanto en las regiones como en los gremios, los personajes pueden tener algo que llamamos "Bitacoras" en donde pueden anotar en el caso de ser cientificos: investigaciones, medicos: Reportes de operaciones exitosas u otros... Por dar una idea, o inclusive como nuestro ultimo usuario cuyo personaje es un prestamista, ha utilizado su Bitacora para llevar un conteo e informacion de sus clientes (Ya sea npc o personajes de usuarios con quienes ha acordado temas)
Si tienes otra pregunta, no dudes en dejarla por aqui pues si, tenemos mucha informacion, tome mucha coca cola y osicos de goma al crear el foro(?).
-Zury🦝
2 notes
·
View notes
Text
Sembra talco...
... ah no quella è un'altra cosa, mi chiedevo se ad oggi quelli che di solito sono solidali e inquadrati con il sistema sappiano scegliere quale bandiera mettere nel loro profilo, ucraina o israele? Poi ci sono quelli che mettono la bandiera palestinese e vengono bannati da 'amici' e parenti, perché si deve stare sempre dalla parte dei buoni, ma da un pò di tempo a questa parte nelle guerre non ci sono più buoni, non ci sono più ideologie, non c'è mai una motivazione giusta per fare la guerra, ma si sa che i capoccia dell'occidente riescono sempre a convincere la massa che attaccare il cattivo è buono, ma se il cattivo ti attacca è brutto e deve essere punito, come se quando attaccano i 'buoni' lo fanno con i proiettili di ovatta e i fuochi d'artificio, ma sappiamo bene che la propaganda vince in anticipo ogni guerra. Ho visto questo video e non conoscevo questa signora affascinante e che dice cose dritte e vere senza filtri, è una diplomatica italiana quindi ne sa più di Severgnini che fino a qualche anno fa stimavo come giornalista ma si vede che la paghetta gli fa più gola della verità, che come sappiamo oramai non paga più, nota e sembra che era solo nei giornali del primo giorno dopo l'attacco i ragazzi/e erano ad un Rave party, ma si sa che in Italia quando si sente questa parola si va in tilt, quindi si passa a festa, festino di giovani a base di coca-cola e fanta, senza scienza.
youtube
3 notes
·
View notes
Text
Noite de cinema
[CHANKAI | SEBAEK | ONE SHOT | FLUFFY] Jongin ficou extremamente feliz quando o melhor amigo, Baekhyun, começou a namorar Sehun, alguém que aceitava toda excentricidade e cuidava muito bem do seu hyung. O problema começou quando o Kim conheceu o melhor amigo do Sehun, Chanyeol, porque desde esse fatídico dia não conseguiu tirar o Park da cabeça. Por isso, Baekhyun decidiu que usaria noites de cinema em casa para juntar os dois enquanto dava uns beijinhos no namorado.
Byun Baekhyun tinha o melhor namorado do mundo e ele podia provar isso! A verdade era que toda vez que sentava na frente do computador para jogar e colocava seus fones cor de rosa com orelhinhas de gato, isolando-se do mundo, sabia que aquele era o melhor presente que poderia ter ganho.
Sua cor preferida era rosa e isso não tinha nada a ver com sua orientação sexual, afinal era bi, e se fosse pra seguir estereótipo, a cor teria que ser lilás, porque possivelmente era o que daria na junção do rosa e azul.
Dificilmente contava da sua cor preferida, afinal de contas pessoas idiotas existiam aos montes! Mas quando falou para Sehun na primeira semana de namoro, ao mostrar a foto do fone falando que era a coisa mais fofa do mundo, foi surpreendido pelo mais novo no dia seguinte com o tal fone.
Sehun era de longe uma das melhores pessoas que havia entrado na vida do Byun. Haviam se conhecido na faculdade de uma maneira completamente inusitada porque enquanto Baek, o mais velho, era estudante de Análise e Desenvolvimento de Sistema, o mais novo era calouro de Moda. Um dia estava no laboratório de informática pronto pra jogar Pubg e viu outro aluno já fazendo aquilo. Foi amor à primeira tela.
Depois disso, não demorou muito para que engajassem num relacionamento, regado a muita pizza, coca cola e chutes para fazer com o que o outro perdesse a concentração na hora do jogo e assim pudesse vencer.
Apresentar Sehun a Jongin também foi algo que aconteceu de uma maneira muito natural. Kim Jongin era o seu melhor amigo desde que se entendia por gente. Pegou ele no colo quando o mesmo era só uma bolinha de carne e se viu dividindo todos os seus sonhos e piores medos conforme os anos se passaram.
Jongin aprovou Sehun de cara. Qualquer pessoa que aceitava Baekhyun dentro de toda sua excentricidade, sem qualquer tipo de olhar torto ou comentário descabido, com certeza merecia o coração do seu hyung. De começo foi estranho para o jovem estudante de Veterinária conseguir se soltar perto do estudante de Moda porque Jongin não conseguia socializar muito bem, e Sehun era bonito demais, e o desconcentrava. Mas o Byun rapidinho encontrou assuntos em comum e uma amizade entre os dois mais novos surgira.
Até aí, aparentemente, estava tudo certo. Jongin não se importava em “segurar vela” do casal porque os dois nunca o deixavam de fora de nada. Na verdade, era bem o contrário disso! Tinha vezes que eles marcavam de ver filmes juntos e o Kim se encontrava no meio do Oh e do Byun porque ambos eram folgados o suficiente para usar o colo do Jongin como um ótimo travesseiro.
Mas, num belo dia, Sehun chegou com um sorrisinho no rosto falando que seu melhor amigo finalmente voltara do Japão, e queria muito apresentar aos dois. E foi assim que Jongin se apaixonou por Park Chanyeol.
Não foi algo por querer, na verdade, quando Jongin chegou na lanchonete ele estava com os olhinhos fechados de tanto sono devido à vida acadêmica, mas não queria fazer uma desfeita para o Oh que marcara aquele jantar para que todos pudessem se conhecer. Mas toda a sonolência foi embora quando finalmente viu o Park frente a frente, abrindo um sorriso bonito e estendendo a mão para cumprimentar o Kim.
Ainda estava em choque quando sentou em sua cadeira e ouviu Sehun falar o quanto sentiu saudades do melhor amigo que o abandonou para fazer um intercâmbio. Baekhyun olhou um tantinho desconfiado para o maior, como se avaliasse bem a amizade do namorado e também sem saber como o mesmo iria reagir a si.
No fundo, havia aquele medo que o estudante de Relações Internacionais não fosse com sua cara e tentasse atrapalhar seu namoro de alguma forma. Aquilo não durou mais do que meia hora! Os dois tinham tantas coisas em comuns que pareciam ser as mesmas pessoas mas em corpos diferentes, que o pobre Sehun praticamente sobrou enquanto os outros dois conversavam animados.
Jongin seguiu em silêncio em boa parte do jantar. Era um garoto extremamente tímido e sentiu as bochechas ficarem vermelhas toda vez que Chanyeol sorria, coisa que não o ajudava a se soltar. O interesse fora de cara, mas conforme o tempo passava, aquilo só crescia. Chanyeol era muito mais que um rostinho e um corpinho bonito. O cara era simpático, doce, amoroso e tinha um cachorrinho! Céus, o verdadeiro príncipe encantado.
Mesmo em toda sua distração, Baekhyun percebeu como o melhor amigo ficou todo derretidinho na presença do Park, e guardou aquela informação com muito carinho em seu peito para conversar com o outro de maneira calma e sem muito alarde.
— Você quer dar uns beijos na boca do Chanyeol! Céus, Nini. Você tá muito caído por ele. — Baekhyun praticamente gritou quando entrou no banheiro da lanchonete junto com o Kim, que quase bateu o rosto na parede quando ouviu o amigo falar.
— Q-Quê?
— Eu vi! Meu Deus, você quer casar, ter dois filhos e três cachorros com o Chanyeol, não é?
— N-Não hyung, eu…
— Hmmm… A virgindade do nosso Nini está sendo ameaçada. — Cantarolou enquanto o garoto ficava cada vez mais e mais vermelho.
— Hyung!!!
— Céus, eu super preciso juntar vocês! — Falou decidido, olhando o próprio reflexo no espelho.
...
E nisso já fazia um pouco mais de quatro meses que o Byun tinha decidido que ia ajudar o melhor amigo a ter um namoradinho. Na verdade, era tudo tão perfeito! Seu melhor amigo namoraria o melhor amigo do seu namorado. Eles poderiam até casar juntos! Aquilo era uma questão de vida ou morte.
Mas obviamente, não foi nada muito fácil. Jongin realmente tinha muita vergonha e a presença de Chanyeol o deixava muito constrangido. Todas as situações causadas pelo Byun para que eles ficassem sozinhos nem que fosse dez minutinhos no refeitório da faculdade era marcado por um imenso silêncio, porque Jongin sentia que podia explodir a qualquer momento.
E olha que não foi por falta de tentativas do Chanyeol, viu? Ele sempre procurava puxar algum assunto para que não ficasse aquela tensão ruim pairando sobre os dois, mas Jongin simplesmente não conseguia! Ele respondia de maneira curta, às vezes só acenando com a cabeça enquanto apertava os joelhos, sentindo a mão completamente suada.
A verdade é que o estudante de Veterinária nunca soube lidar com paixões. Sempre que pensava em ter que sair, namorar, beijar ou mostrar interesse ele ficava muito envergonhado. Já tinha seus vinte anos na cara e não conseguia mudar aquilo de forma alguma, e se sentia um idiota porque, céus! Ele já era um adulto, porque se sentia uma criancinha quando o assunto era aquele?
Aparentemente Chanyeol notou, não o interesse, mas que Jongin parecia desconfortável com a sua presença e passou a respeitar aquilo, não forçando conversas e evitando ficar sozinho com o Kim. Claro que aquilo frustrou Jongin ao extremo, porque não era isso que queria. E por tabela, frustrou Baekhyun, porque ele já tinha escolhido o terreno para construir a casa dos quatro.
…
— Jongin! — O garoto parou no meio do corredor, virando o corpo para descobrir quem o chamava. As bochechas ficaram vermelhas quando finalmente percebeu quem era, fazendo-o apertar o livro que estava em suas mãos.
— O-Oi Chanyeol hyung. — Respondeu, mordendo o lábio inferior.
— Baekhyun me pediu pra te entregar isso. — Ofereceu uma sacola que foi pega pelos dedos trêmulos do mais novo. — Ele disse que você esqueceu lá na mesa e não ia conseguir ter aulas nos laboratórios sem isso.
Jongin espiou a sacola e percebeu que era um dos seus jalecos. O estranho era que o seu próprio estava na mochila, havia acabado de pegar no armário e sequer tinha visto o Byun no naquele dia.
— Obrigado, hyung. — Murmurou constrangido. — Sinto muito em estar ocupando seu tempo por conta das minhas distrações.
— Não tem problema, Jongin! Eu iria passar por aqui mesmo. — O Park sorriu abertamente e Jongin sentiu o coração bater descontrolado no peito. — E não me importo de ocupar meu tempo ajudando você.
— E-Eu… Er… — Ditou perdido, as bochechas cada vez mais avermelhadas.
— Está tudo bem. De verdade. Nos vemos por aí. — Piscou um dos olhos e deu as costas, possivelmente para ir para o prédio do seu curso.
Jongin finalmente conseguiu voltar a respirar e não demorou a tirar o celular do bolso.
Jongin (07:41)
Você mentiu para o Chanyeol hyung?
Baekkie hyung (07:41)
Ele foi aí? /moonface
Jongin (07:41)
Você não pode ficar atrapalhando ele por minha causa, hyung!
E de onde você tirou esse jaleco??
Baekkie hyung (07:42)
Ele não pareceu se importar quando eu pedi.
E o jaleco? Sempre tenho um reserva na mochila.
Você é muito esquecido, tsc.
Jongin (07:42)
Eu…
Céus, hyung!
Eu não consegui nem agradecer a ele direito.
Nem tchau eu dei!
Eu pareço uma criança. Eu me odeio )):
Baekkie hyung (07:44)
Não fala isso, Nini T^T
Você tem vergonha de falar com quem tem interesse amoroso.
Tá tudo bem, você sabe disso.
Não se cobre tanto :c
Jongin (07:45)
Ele disse que não se importa de ocupar o tempo me ajudando
Eu fiquei tão JDHASUIDM DAO]~]SADIWMD
Que não consegui dizer nada.
De novo.
Baekkie hyung (07:46)
Ele disse isso, foi? HMMMMMMMMM
GOSTO.
Chamei ele pra ir pra nossa noite de cinema.
Hoje. Na minha casa.
Jongin (07:47)
O QUE?
NÃO HYUNG!
NÃO VOU NÃO!
Baekkie hyung (07:48)
Você vai sim!!!
Vai ser o momento perfeito, Nini.
É um local fechado, sem gente externa…
Você vai se sentir confortável e talvez a vergonha diminua!
Jongin (07:50)
Mas o Chanyeol vai estar lá!!!!
Baekkie hyung (07:51)
Eu sei. Fui eu que chamei.
Achei que tinha dito nas mensagens acima ._.
Jongin (07:51)
¬¬’
Baekkie hyung (07:52)
Não seja ingrato.
Vai ser bom, Nini. De verdade.
Tenta se permitir mais um pouquinho, uh?
A única pessoa que te atrapalha é você mesmo!
A única boca que você beijou não pode ser a minha!!
Jongin (07:53)
Tudo bem… Tudo bem…
Você tem razão hyung!
E sua boca não é a única que eu beijei o_o’
Baekkie hyung (07:54)
Mas foi a única importante que beijou, btw
Então… Shh…
Vai estudar, ir pra casa, ficar cheiroso!
Você tem um boy pra conquistar /sunface
Jongin (07:55)
TT^TT
…
Quando Jongin bateu na porta da casa do melhor amigo e o viu o recebendo com um sorriso imenso - e os inseparáveis fones de gatinho - ele sabia que Chanyeol já havia chegado, e que possivelmente Baekhyun já estava aprontando alguma.
— Entra, tá tudo pronto, só falta você! Vamos maratonar Harry Potter! — Baekhyun cantarolou, fazendo uma dancinha esquisita.
Jongin entregou a sacola com alguns salgadinhos para o Byun e depois de um abraço, entrou no apartamento, acenando para Sehun que estava sentado no sofá, que se limitou a mover a cabeça em resposta ao aceno. Chanyeol estava no outro sofá, distraído com alguma coisa no celular, mas quando percebeu o Kim, abriu um sorriso para o mesmo.
— Boa noite, Jongin! — Ditou de maneira simpática, fazendo o moreno corar completamente.
— Bo-Boa noite, hyung. — Murmurou desviando o olhar, indo sentar próximo ao Sehun.
— AQUI NÃO! SAI, O SEHUN É MEU! — Baekhyun gritou empurrando Jongin para longe, se jogando todo no sofá, a cabeça no colo do mais novo e o corpo ocupando a parte livre.
Sehun riu negando com a cabeça.
Jongin se viu engolindo seco quando percebeu onde teria que sentar, e pareceu procurar alguma solução que fosse mais viável, mas nenhuma vinha. Se sentasse no chão, se mostraria completamente mal educado com o Park.
Se vendo sem escolhas, acabou sentando ao lado do mesmo, o mais longe possível, e já encarando a tela que mostrava o menu de Harry Potter e a Pedra Filosofal.
— Agora, finalmente estamos juntos, para mais uma vez irmãos, celebrar nossa noite sagrada de cinema. — Baekhyun falou sério, sentando no sofá com as pernas cruzadas. — Hoje temos um deus novo em nosso recinto e por isso escolhemos a melhor saga do mundo para dispor como oferenda e assim, continuamos cheios de bençãos e notas altas na faculdade.
— Baekhyun, você ficou de exame. — Sehun murmurou, arqueando a sobrancelha.
— A gente assistiu Percy Jackson. Os deuses me castigaram. — Respondeu ainda em seu tom sério, fazendo Chanyeol gargalhar.
Jongin só faltou morrer. Era tão lindinho quando ele ria daquele jeito.
— Enfim, vamos começar! Todos digam amém! — Baekhyun seguiu sério, mas não obteve resposta. — Sem amém, sem pipoca!
— Amém!— Os três acabaram por responder rindo.
O filme começou e aos poucos Jongin conseguiu relaxar. Já havia visto Harry Potter uma porção de vezes, mas não cansava, repetindo algumas falas uma vez ou outra. Naquele dia em específico, não fazia nada daquilo. O cansaço de um dia inteirinho de aula simplesmente o derrubou. Sirius Black acabava de aparecer na tela quando os olhinhos se fecharam e não abriram mais. Tudo que Jongin lembrava era de um cheirinho bom e um calor gostoso de se sentir.
Baekhyun parecia que ia explodir a qualquer momento quando viu seu melhor amigo deitadinho todo encolhidinho contra o corpo do Park, que parecia não se importar, muito pelo contrário, agora um braço do mais alto estava em volta do Kim como se o segurasse para não cair, mesmo que nem houvesse para onde Jongin cair.
— Amorzinho…
— Uh? — Sehun olhou para o Byun, que estava sentado entre suas pernas.
— Chanyeol gosta do Jongin também, né? — Perguntou baixinho, a ponta do nariz tocando delicadamente na mandíbula alheia.
— Por que você não pede para o próprio Jongin perguntar a ele?
— Porque quem quer saber sou eu, ué. — Revirou os olhos e o Oh riu baixinho.
— E você não vai contar ao seu melhor amigo?
— Vou. Mas nesse momento, quem quer saber sou eu, logo, você pode me contar.
— Você sabe a resposta, amor. — Respondeu num meio sorriso enquanto o Byun estreitava os olhos.
— Perfeito. Vou começar a construir a planta da nossa casa. O nosso quarto vai ser o maior!
…
Quando o filme estava quase chegando ao fim, Jongin pareceu despertar. De início, o garoto estava completamente perdido, ainda preso no calorzinho gostoso e no cheirinho cítrico. Segundos depois que ele finalmente se deu conta que estava praticamente deitado em cima do Chanyeol, deu um pulo e praticamente foi parar na ponta oposta do sofá.
— Calma querido. Você ainda está na minha casa. — Baekhyun cantarolou ao perceber o movimento brusco do melhor amigo.
— Eu dormi muito?
— Não muito. Harry conheceu Voldemort, já entrou na câmara secreta e agora acabou de descobrir que Sirius é seu padrinho — Continuou a falar num ritmo cantarolado, fazendo o Kim arregalar os olhos.
— Céus… Me desculpem, eu…
— Tá tudo bem, Nini. A gente sabe que tua carga de estudo na faculdade é pesada. E o Baek já ia te chamar de qualquer forma pra que você não chegasse muito tarde em casa.
— Sim, meu bebê não pode andar sozinho na rua de noite!!!
— Eu acompanho ele. Moro pro mesmo lado. — Chanyeol, pela primeira vez falou desde que Jongin acordou. — Não tenho carro, mas ao menos…
— É um homem forte que pode descer a porrada em pessoas malvadas que queiram corromper o meu Nini. — Baekhyun falou sério, como se estivesse se preparando pra uma guerra.
— Então, er… Vou indo? — Jongin perguntou incerto, completamente envergonhado ao saber que andaria todo o caminho para casa com Chanyeol.
— Vai indo sim! Tá tarde, amanhã tem aula e eu ainda quero dar uma rapidinha! — Baekhyun comentou pensativo.
— HYUNG!
— O QUÊ, JONGIN? Tô falando de uma partida rapidinha, eu hein…
…
Chanyeol e Jongin andavam lado a lado, em um silêncio desconfortável, tão desconfortável, que Jongin se viu na obrigação de quebrar.
— Foi… Foi legal você ter ido hoje, h-hyung.
— De verdade? — Chanyeol perguntou surpreso.
— Claro! Foi… Muito legal. E-Eu gostei, mesmo que tenha… Sabe? Dormido e tudo mais.
— Eu achei que você não gostasse de mim. — Chanyeol confessou, as mãos ainda no bolso, chutando uma pedrinha qualquer de maneira distraída.
Aquilo fez Jongin parar em choque, arregalando os olhos como se tivesse acabado de ouvir o maior absurdo do mundo, e de fato era o maior absurdo do mundo!
— De onde você tirou isso? — Jongin perguntou em choque, e o Park apenas deu de ombros.
— É meio óbvio que você fica muito desconfortável do meu lado, Jongin. Eu só vim hoje porque o Sehun insistiu muito, sabe. — A voz era sincera enquanto os olhos ficavam focados em seus próprios tênis. — Eu sinto que desde que cheguei é uma situação chata pra você e não quero te colocar nessas situações… ruins? Não sei. Baekhyun sempre falou da noite de cinema sagrada de vocês e eu não queria estragar isso também.
— Mas… Mas… Você não estragou, hyung. — Jongin murmurou ainda num tom surpreso.
— Você parecia que tinha abraçado um porco espinho quando percebeu que dormiu no meu ombro, Jongin. — Chanyeol sorriu amargo. — Você sempre parece estar muito mal por eu estar por perto.
Jongin abraçou o próprio corpo como se tivesse sido atacado de todas as formas possíveis. Os dois ainda estavam parados no meio da rua, que pela hora da noite, estava vazia.
— Não é assim, eu… — Jongin tentou se explicar, cada vez mais vermelho.
— Tudo bem, Jongin. Às vezes não batemos com a cara da outra pessoa e isso faz parte. — Chanyeol tornou a dar de ombros. — De qualquer forma, fico feliz de podermos colocar isso em pratos limpos. Talvez você possa falar aos meninos sobre isso e não criamos mais essas situações e…
— Para! Para! Para com isso. — Grunhiu frustrado. — Não é nada disso. Não é você. Sou eu, ok? Sou eu! Eu tenho… Sei lá, problemas. Alguma droga assim. Eu tenho vergonha, Chanyeol. Eu tenho vergonha de você. Eu fico constrangido e as palavras me fogem e eu… Eu… Aí você sorri e eu fico ainda mais perdido e só sei… É um inferno. Eu tenho vinte anos e não sei lidar com um cara bonito. E eu me odeio por isso. — Jongin murmurou, puxando os próprios fios de cabelo. — Eu sou uma pessoa tímida e pessoas muito bonitas me deixam ainda mais constrangido! Olha que patético, hyung! Baekhyun hyung é meu único amigo e nem é porque ele não é bonito, porque ele é, mas é porque somos amigos desde sempre e Sehun veio de tabela. Eu não sei reagir bem às pessoas.
Depois daquele descarrego de palavras, um silêncio estranho tomou conta da rua vazia. Jongin respirava pesado, como se tivesse corrido uma maratona, e Chanyeol encarava o outro como se um terceiro olho tivesse surgido no meio da testa do Kim. Ficaram ali por segundos mas pareceu ser uma eternidade.
Aos poucos Jongin foi se acalmando e a sensação de alívio por ter deixado tudo aquilo escapar se transformou rapidamente em pavor. Ele não só tinha falado do sorriso do Chanyeol como tinha dito que o mesmo era muito bonito. Céus, porque Jongin não conseguia ser uma pessoa normal?
A vontade era de correr. Era simplesmente correr em direção à sua casa e nunca mais sair de lá. Mas a situação já estava tão patética que o Kim segurou toda a vontade e apenas implorou para que um raio caísse bem no meio da sua cabeça e voassem pedacinhos de Kim Jongin pra todo lado, porque era a melhor solução.
— Acho que tá ficando muito tarde. Vai ficar perigoso, vamos? — Chanyeol falou em sua típica voz calma, e mesmo que Jongin não soubesse o que aquilo significava, apenas o acompanhou.
Ambos foram em silêncio um ao lado do outro até a porta da residência do garoto mais novo, que cada vez se sentia pior por toda a situação que havia causado.
— Está em casa!
— Obrigado por me acompanhar, hyung. Eu sinto muito por qualquer coisa. — Jongin murmurou num fio de voz, sem olhar para o maior enquanto abria a grade de casa.
— Sem problema algum. Boa noite, Jongin.
— Boa noite, hyung. — Fechou o portão e caminhou em direção à porta sem sequer ver se Chanyeol tinha só ido embora ou estava esperando ele entrar em casa.
Quando fechou a porta, sentiu um bolo na garganta e perguntou o quão patético seria uma pessoa daquela idade chorar por conta de uma situação vexatória que havia passado.
Tirou o celular do bolso pronto para ligar para o Byun, mas fora impedido por uma vibração avisando a chegada de uma nova mensagem.
Chanyeol Hyung (22:01)
Se você quer saber, também fico um pouco sem graça quando você sorri.
É tão raro, mas é tão bonito que fico pensando o que posso fazer pra ver mais vezes.
Acho que tô bobo até agora por você me achar um “cara bonito”.
E extremamente feliz que você não me odeie.
Obrigado pela noite de hoje. Foi uma das mais incríveis que tive.
Estou em dúvida se foi por você fazer meu ombro de travesseiro…
Ou se por me chamar de cara bonito.
Tem alguma chance de você falar isso por áudio pra eu pôr de toque?
Brincadeira KKKKKKKKK
Mas é verdade se você quiser.
Jongin printou a tela e enviou para Baekhyun e não foi surpresa para si quando o celular começou a tocar, e a foto do melhor amigo apareceu na tela do celular.
— Oi hy…
— MEU DEUS DO CÉU. O QUE FOI ISSO? VOCÊS SE BEIJARAM? TEVE MÃO NA COISA, COISA NA MÃO? — Baekhyun interrompeu o Kim aos gritos, que riu, mesmo constrangido.
— Não aconteceu nada, hyung. — O moreno se explicou. — Meio que ele falou que eu não gostava dele. Porque eu evitava ele ou parecia fugir…
— Sério que ele não percebeu que você tava de quatro por ele? Céus, pena que o Sehun não me deixou comprar um letreiro “Tô a fim do Chanyeol” pra colocar em cima da sua cabeça.
— Fico feliz que o Sehun não tenha deixado.
— Por nada! — Jongin se limitou a revirar os olhos ao ouvir a voz do Oh. Claro que a ligação estaria em viva voz.
— Eu meio que descompensei? Por causa da vergonha. E falei um monte de coisa, que ele me deixava constrangido ainda mais por ser muito bonito e eu não sabia lidar com isso e nem com o sorriso dele. Foi tão patético, hyung! — Jongin choramingou se jogando na cama.
— E ele????
— Ele não disse nada depois. Só disse que deveríamos andar porque tava tarde, me deixou na porta, me deu boa noite e depois mandou essas mensagens.
— Provavelmente ele não quis te constranger ainda mais depois de tudo o que você falou. — Sehun disse baixo. — Preferiu que você estivesse em segurança, na sua zona de conforto e mandou uma mensagem.
— Um fofo, nossa. — Baekhyun falou doce. — Aprovei ele, Nini. Pode casar.
— Eu nem consegui responder ele, hyung! Imagina casar. — Choramingou outra vez, ainda preso na sua vergonha.
— Manda foto do seu pau pra ele!!!!
— HYUNG!
— O QUÊ? FUNCIONOU COM O SEHUN!
— Primeiro que você me perguntou antes se eu queria e eu disse que sim. Você sabe que mandar do nada é algo ruim, e inclusive assédio. — Sehun falou em seu típico tom calmo.
— Ele ia perguntar, ué! Isso tava implícito na minha fala. Eu criei nosso filho bem, Sehun. Por favor.
— Jonginnie, apenas agradeça pela noite. Ele vai entender. Chanyeol é uma pessoa muito compreensiva a respeito de tudo. Ele entende que são seus limites e eu tenho certeza plena que o agradecimento é o suficiente.
— Argh, eu namoro o ser mais inteligente do mundo. — Baekhyun suspirou. — Obviamente, pra combinar comigo. Próximo sábado teremos outra noite de cinema e AGORA O BEIJO SAI!!!
— Espero que sim… — Jongin soltou num muxoxo sem nem se dar conta do que tinha falado.
— MEU DEUS, VOCÊ OUVIU ISSO, SEHUNNIE???
Jongin nem esperou a resposta e apenas desligou o telefone antes que fosse atropelado por uma avalanche de comentários que iam lhe deixar ainda mais envergonhado. O estudante de Veterinária encarou o celular e acabou rindo no final das contas. Tinha sido uma noite incrível, no final de tudo.
Jongin (22:43)
Obrigado por tudo hyung <3
Não demorou muito para o celular do Kim vibrar avisando uma mensagem.
Baekkie hyung (22:45)
NÃO TE CRIEI ASSIM PRA DESLIGAR NA MINHA CARA
GRRRRRRRRRRR
Mas o beijo vai rolar sim /moonface
Vamos maratonar 50 tons de cinza pra dar um clima.
Baekkie hyung (22:50)
Mentira.
Capaz de eu entrar em exame que nem quando assistimos Percy Jackson.
…
De fato Baekhyun marcou outra noite de cinema no dia ao qual já tinha acordado com Jongin. Diferente da última vez, o estudante de Veterinária parecia mais desperto do que nunca, sentado no cantinho do sofá remexendo-se de maneira ansiosa. Desde a última noite de cinema em casa, ele e o Park trocavam mensagens. Não era nada demais, sequer flertavam um com o outro, só falavam de coisas amenas que permitia que ambos se conhecessem mais.
Junto disso, tinha Baekhyun que fazia questão de dizer todos os dias que era mais do que óbvio que Chanyeol também tinha sentimentos pelo Kim, mas ainda assim, vinha aquele medo fruto de suas inseguranças de que na verdade Chanyeol estivesse sendo apenas um bom amigo e era aquilo. Fora que tinha o ponto de que Jongin nunca, nunquinha nesse mundo, ia ser o primeiro a tomar alguma atitude, então… Era possível que ambos não saíssem do lugar.
E mesmo assim, ele estava ansioso. O estudante de Relações Internacionais era o único que não tinha chegado ainda, deixando o pobre Jongin cada vez mais nervoso, quase comendo os próprios dedos porque as unhas já haviam sido todas roídas.
— Repete comigo Nini: Se o Chanyeol me abraçar, eu não vou gritar, chorar e sair correndo. Se ele me elogiar, eu vou agradecer. Se ele me beijar, eu vou meter a língua na boca dele e trocar umas boas bactérias em meio à saliva!
— Às vezes me surpreende a sua capacidade de tornar o beijo nojento, amor. — Sehun falou negando com a cabeça. Até pensou em aproveitar e questionar do porquê Baekhyun continuava com aqueles fones de gatinho na cabeça, mas acabou não se dando ao trabalho.
— Se você parar pra pensar, beijar é uma coisa nojenta. Só é gostoso. Tipo que nem criança comendo meleca. É nojento mas eles acham o máximo! — Baekhyun deu de ombros.
— Você acabou de comparar beijar com comer meleca? Você realmente não quer que o Jongin beije o Chanyeol, né?
— Vocês sabem que eu já beijei, certo?
— Sim, só a minha boca. Faz parte.
— Não foi só a sua, hyung. Eu não sou um bebê. — Choramingou, cruzando os braços.
— E por que tá fazendo bico? É bebê sim, meu filhotinho. E foca! Vamos lá, repete: Se o Chan… — Baekhyun não conseguiu terminar porque foi interrompido pelo barulho do interfone. — Seu namoradinho chegou!
— Ele não é meu namoradinho.
— Ainda, querido! — Ditou convicto, levantando do sofá para atender a porta.
— Boa noite, Baek! — Chanyeol saudou num meio sorriso. — Trouxe frango frito!
— Nossa, que coincidência… É a comida favorita do Nini. — Comentou de forma debochada, fazendo o moreno corar e Sehun rir. Chanyeol apenas deu de ombros. — Entra, hoje vai ser maratona de Star Wars. Jonginnie nunca assistiu!
— Que insulto. — Chanyeol negou com a cabeça, mas tinha um sorriso depositado nos lábios. — Oi Hunnie. — Cumprimentou numa batida de mãos, caminhando para o outro sofá. — Hey Jonginnie!
— O-Oi Hyung… — Respondeu baixinho, vendo-o sentar ao seu lado.
— Já que todos estão aqui e temos comida graças ao Chanyeol, vou pôr o filme para começar. — Baekhyun ditou sentando entre as pernas do Oh, que o acomodou facilmente, utilizando o controle para que de fato o filme pudesse iniciar.
Aquele filme definitivamente não fazia o tipo do Kim. Jongin sempre fora fã de musicais, animações e filmes da Disney, que basicamente era a junção dos dois primeiros. Filme com explosões, guerras e mil reviravoltas nunca fora sua praia. Tentava entender o filme em respeito aos amigos que pareciam ser apaixonados pela saga, ainda que tudo fosse muito confuso em sua cabeça. Sua concentração era tanta que esqueceu por alguns momentos que Chanyeol estava ao seu ladinho, fazendo com que a vergonha simplesmente se dissipasse.
Meia hora de filme já tinha passado e Jongin ainda não conseguia entender porque a criaturinha verde, o Yoda, falava daquela maneira tão confusa… Tipo, por que não falar na ordem? Tinha a cabeça levemente tombada pro lado enquanto tentava colocar em ordem mental os acontecimentos no filme, até que tudo parecia fugir, como se todos os seus neurônios começassem a correr de um lado para o outro em círculos.
Seu corpo estava todo tenso e ele sabia que sua mão deveria estar extremamente suada, o que o deixava mais nervoso. Ele não precisava olhar para saber que aquele calor em cima da sua palma, era a mão do Park. Era como se tivesse esquecido até de como se respirava com aquele contato. O coração batia de maneira desesperada contra sua caixa torácica e tinha certeza plena que o rosto deveria estar completamente vermelho.
Sentiu os dedos alheios gentilmente buscarem espaços contra os seus, mas não conseguia ter qualquer reação que não fosse ficar completamente tenso e nervoso. Aparentemente Chanyeol percebeu aquilo porque de uma maneira muito sutil, sentia a mão dele afastando da sua como se aquele contato nunca tivesse acontecido. Diferente do que Jongin esperava, aquilo não o fez relaxar. Muito pelo contrário. Jongin era tomado por um balde de frustração por não conseguir reagir àquele mínimo contato.
Que inferno! Era só dar as mãos, porque ele tinha que fazer tudo ser tão complicado?
Arriscou virar minimamente o rosto para ver o mais velho e o mesmo parecia concentrado no filme, como se toda a situação de segundos atrás nunca tivesse acontecido. Quando virou o rosto para o outro lado, viu Baekhyun lhe olhando e aquilo o deixou ainda mais frustrado. Seu melhor amigo também tinha visto a cena patética que havia protagonizado e possivelmente tinha mais certeza do que nunca que a melhor coisa a se fazer era abrir mão de si.
— Nini, me ajuda a pegar refri lá dentro? Se eu trouxer quatro copos é certeza que eu quebro. — Baekhyun pediu em meio ao filme.
— Eu vou amor, eu já vi o filme mesmo. — Sehun disse de forma prestativa, mas soltou um chiado quando ganhou um beliscão.
— Mas o Jongin não tá entendendo nada do filme que eu sei. Ficar alguns minutos fora nem vai mudar em nada, não é Nini?
— Claro, hyung… — Jongin disse baixinho, se levantando do sofá para ir em direção à cozinha, sendo seguido do mais velho.
Jongin esperou uma bronca ou algum comentário de desgosto do Byun, mas quando o fitou, apenas encontrou um olhar acolhedor.
— Você parecia que ia cair no choro a qualquer segundo… Eu tô me sentindo mal em ter forçado toda essa situação, Jonginnie. Eu vou falar para os meninos que surgiu uma emergência na sua casa e que vou te levar lá! Eu sabia que era muito difícil para você tentar se relacionar, mas não imaginava que te machucasse tanto. Eu sinto muito.
— Não, hyung! — Jongin respondeu rapidamente. — Eu quis vir. E eu queria continuar aqui. Não foi… Não foi por aquilo que eu queria chorar. Não pelo Chanyeol tentar pegar minha mão…
— Não? — Baekhyun perguntou surpreso.
— Eu fiquei frustrado comigo por não ter respondido ao toque. Eu gostei. Mas eu travei. E depois eu fiquei com raiva, porque… Olha pra mim, hyung! Eu sou um adulto e não consigo pegar na mão de um cara, o quão patético isso é? — Jongin falou em um tom choroso e dolorido que fez o coração do Byun apertar.
O mais velho rapidinho encurtou a distância entre eles e o prensou em um abraço confortante, fazendo um carinho na cabeça do Kim, que estava todo encolhido ainda que fosse o mais alto entre ambos.
— Você tem seu tempo, Nini. E está tudo bem. Você pode ter 50 anos e estar tudo bem ainda ter vergonha de outra pessoa. Isso não é patético, é o seu jeito e isso te torna especial. E eu tenho certeza que o Chanyeol entende isso… E se ele não entender, ele é um otário.
— Eu queria segurar na mão dele, hyung… — O moreno disse num muxoxo, ainda nos braços do Byun.
— Vamos voltar pra lá e se você se sentir seguro, você vai e faz isso, Nini. Talvez seja melhor, porque vai ser do seu jeitinho, no seu tempo e talvez isso te dê mais confiança, uh? E se não acontecer, tá tudo bem. Vai ter oportunidade de novo, vou arrumar qualquer coisa pra gente maratonar, nem que seja todos os filmes da DC.
— Se o Sehun ouvir você falando isso, ele vai ficar chateado.
— Problema dele, Marvel rainha, o resto nadinha. Ele tem que aceitar. — Jongin acabou rindo e apertou o melhor amigo mais forte para poder finalmente soltá-lo.
— Você é o melhor amigo do mundo, hyung!
— Eu sei disso. — Deu de ombros, fazendo o Kim rir de novo. — Vem, vamos voltar! — Já arrastava o outro pelo braço quando disse aquilo, vendo Sehun e Chanyeol encarando ambos com a tela da TV pausada.
— Chanyeol pediu pra pausar porque não achava justo que perdessem o filme. E cadê o refrigerante?
— Refrigerante?
— Você e o Jongin foram pegar o refrigerante na cozinha, amor?
— Fomos?
— Deixa que eu pego. — Sehun disse num suspiro indo para cozinha enquanto Baekhyun e Jongin se acomodavam no sofá.
Não demorou muito para que Sehun trouxesse o tal refrigerante e os quatros copos sem o menor problema, e o filme pudesse recomeçar.
Jongin ficou com as palavras do melhor amigo na cabeça e vez ou outra, ele olhava discretamente para a mão do Park que descansava em cima do sofá entre os dois, levantando algumas vezes para pegar o copo ou pegar mais um pedaço do frango frito. Devagarzinho, Jongin foi deixando a mão se aproximar, milimetro por milimetro até que estivessem bem juntinhas e ambos os mindinhos roçassem.
O moreno prendeu a respiração por alguns segundos, mas Chanyeol não esboçou nenhuma reação, o olhar firme na tela. Aquilo permitiu que o Kim pudesse respirar com mais calma e relaxar aos pouquinhos com aquele singelo toque. Isso ajudou para que Jongin finalmente pudesse buscar a palma alheia, e com muito cuidado, deixar que uma mão se encaixasse na outra, os dedos entrelaçados.
Novamente espiou o Park que ainda tinha o olhar preso na tela, sem fazer nenhum movimento, mas Jongin viu perfeitamente o sorriso que tentava escapar no lábio do outro, e aquilo fez com que o Kim se sentisse ainda mais confortável e inclusive, o fizesse sorrir.
De maneira muito natural, os corpos também foram se aproximando e antes mesmo que o casal pudesse se dar conta, Jongin estava com a cabeça encostada no ombro de Chanyeol, e as mãozinhas entrelaçadas sobre a coxa do mais velho como se fosse a coisa mais comum do mundo.
Sehun teve que beijar a boca do Baekhyun para que ele não desse um gritinho afetado porque seu bebê finalmente estava crescendo!
…
Chanyeol e Jongin andavam de mãos dadas pela rua. Mais uma vez o estudante de Relações Internacionais se prontificou em deixar o mais novo em casa e foi natural a maneira como ambas as mãos se procuraram quando começaram a andar.
Quando o terceiro filme acabou e Baekhyun constatou que já estava muito tarde, ambos acabaram se afastando para poderem arrumar as coisas e se despedir, mas diferente da última vez, não havia nenhum tipo de aura estranha ou um clima nervoso. O silêncio na verdade parecia ser a melhor coisa a ser ouvida naquele momento e pairou até quando chegaram na casa de Jongin.
— Está entregue! — Chanyeol gracejou, fazendo Jongin rir.
— Obrigado, mais uma vez. Tanto por me acompanhar como pelo filme. Foi bem divertido!
— Que bom. Fiquei preocupado que… pudesse ter feito algo incômodo para você. E eu sinto muito se o fiz de alguma forma, sem querer. — Chanyeol disse um pouco inseguro, tanto pelo medo de ter feito algo errado, como em estar tocando no assunto.
— Ah… N-não se preocupa. Você não fez nada de errado. Mesmo.
— Que bom! Fico feliz. — Chanyeol sorriu. — Bem, a gente se vê amanhã na faculdade?
— Nos vemos sim. — Jongin respondeu também sorrindo.
Ambos ficaram se olhando por alguns segundos, como se não quisessem seguir seus caminhos, mas Chanyeol acabou fazendo o primeiro movimento, soltando ambas mãos para oferecer mais um sorriso, dar as costas para Jongin e seguir seu caminho.
Jongin olhou para a própria mão, sentindo falta do calor e se questionando se aquilo iria se repetir. Eles só andaram de mãos dadas, aquilo não tinha qualquer significado em relações, não era?
— Hyung! — Jongin chamou, fazendo Chanyeol virar no mesmo segundo. — Vo-Você…
— Eu? — Perguntou voltando a caminhar para perto do mais novo.
— Não consigo falar. — Choramingou, totalmente envergonhado.
— Me manda uma mensagem! — Disse num meio sorriso, tirando o celular do bolso. Jongin suspirou aliviado com a sugestão e rapidamente tirou o celular do bolso para digitar.
Jongin (23:08)
Você vai segurar minha mão amanhã?
Chanyeol Hyung (23:08)
Por mim, eu jamais soltaria.
Jongin ergueu os olhos da tela e encarou o mais alto que tinha um sorriso calmo nos lábios.
Jongin (23:09)
Se eu… Fechar os olhos.
Você pode me beijar?
Chanyeol Hyung (23:09)
Eu jamais poderia dizer não para isso, Jonginnie.
Jongin novamente encarou o outro, e pressionando o celular com força, fechou os olhos. Por alguns segundos, não sentiu absolutamente nada, mas não tardou a sentir um contato singelo contra sua testa, dos lábios cheinhos do Park. Acabou por abrir os olhos com aquilo e o coração ficou tão quentinho com todo cuidado e respeito do mais velho que tudo que o Kim conseguia pensar era que estava muito grato pelo destino colocar alguém como Chanyeol em sua vida.
Jongin (23:11)
Obrigado por respeitar meu tempo.
Chanyeol Hyung (23:11)
Não é para me agradecer.
É meu dever. Te respeitar, acima de qualquer coisa.
Jongin (23:12)
Você pode fechar os olhos?
Não se surpreendeu em encontrar Chanyeol com os olhos já fechados quando tirou o olhar da tela. Apenas um passo separava os dois, e Jongin fora rápido em diminuir isso, deixando-os completamente coladinhos. Estudou com cuidado o rosto alheio com uma expressão serena ainda que um sorriso quisesse aparecer nos cantinhos dos lábios.
Chanyeol era lindo. E Jongin descobria a cada dia que passava que ele conseguia ser cada vez mais bonito em todos os sentidos. Era incrível a maneira como em menos de um mês, passou a sentir-se mais confiante e seguro perto dele.
Talvez fora por aquilo e unindo todos os acontecimentos da noite que Jongin permitiu que seus lábios tocassem suavemente os lábios alheios. Era realmente um toque singelo, calmo, quase um roçar, como se ainda não houvesse segurança em fazer aquilo. Ficaram assim por um tempo, Chanyeol nem mesmo movera a mão como se tivesse medo de assustar o outro, que conforme os segundos passava, conseguia se sentir cada vez mais calmo.
Acabou por se afastar e nem mesmo viu a expressão alheia para não desistir do que faria.
Jongin (23:14)
Estou pronto para isso. Na real.
Por favor, hyung…
Me beija de verdade.
E Chanyeol beijou. Ainda com a mesma calma e cuidado como se procurasse entender até onde era o limite, enquanto pousava a mão de forma delicada na cintura do outro. Jongin de fato já havia beijado algumas pessoas, poucas por conta da sua timidez, mas aquela estava longe de ser sua primeira experiência.
Possivelmente munido de conforto e segurança, foi o que fizera o primeiro movimento, a língua tocando bem de levinho os lábios alheios, que se abriram para receber aquela carícia mais profunda.
Chanyeol tinha gosto de frango frito e coca-cola. E aquilo definitivamente era a melhor coisa do mundo. As línguas se tocaram de maneira tímida, mas que arrancou bons suspiros de ambos, e permitiu que cada um pudesse aprofundar mais de maneira cautelosa e carinhosa.
Afastaram-se com leves selinhos e quando olharam um para o outro, caíram numa crise de risada inexplicável. Os dois apenas riam na calada da noite como se aquela fosse a única forma de demonstrar o que estavam sentindo.
Estavam felizes.
E isso parecia ser tudo que importava.
…
Jongin estava completamente sonolento quando vira o melhor amigo abrir a porta com um enorme sorriso, e é claro, as orelhas de gatinho (que descobrira que ele não abria mão porque fora o gesto mais bonito de respeito aos seus gostos e aquilo lhe lembrava constantemente de que era amado sempre como era) sobre a cabeça.
— Teve aula prática hoje?
— Tive sim. — Falou num muxoxo. — Eu tô destruidinho, nem sei como cheguei aqui.
— Vai atrás do seu descanso, vai…
Baekhyun nem precisou repetir. Jongin se arrastou para dentro do apartamento, encontrando Chanyeol conversando sobre alguma coisa com Sehun. Mesmo sabendo que seria má educação da sua parte, interrompeu o diálogo, sentando no colo de Chanyeol, escondendo o rosto contra o pescoço alheio.
— Boa noite, meu amor. — Chanyeol falou risonho, deixando um beijo nos fios de cabelo do moreno.
— Tô com sono. — Resmungou, apertando mais o outro de maneira manhosa.
— Você deveria ter remarcado. Tenho certeza que o Baekhyun entenderia.
— Não, eu não entenderia! É um mês do namoro de vocês, isso precisa ser comemorado. — Baekhyun falou com os braços cruzados.
De fato fazia um mês que Jongin e Chanyeol começaram a namorar. Aconteceu duas semanas após o primeiro beijo de ambos na porta da casa do mais novo. Todos estavam reunidos para maratonar mais uma série de filmes, e em vez de começar o primeiro de Velozes e Furiosos, uma imagem apareceu na tela com o pedido de namoro do Chanyeol para Jongin, que aceitou em meio a lágrimas apertando o namorado em um abraço, enquanto Baekhyun estapeava Sehun porque “MEU DEUS, ISSO É MUITO FOFO!”
— O hyung me odeia! — Jongin choramingou.
— Mas eu te amo, meu bem. — Chanyeol respondeu doce, fazendo o moreno sorrir.
— Só você me ama!
— A gente pare, cria com muito leite ninho e amor, pra cria se voltar contra você e ficar de mimimi com macho. Não foi pra isso que te coloquei no mundo não, Kim Jongin!
…
O filme estava pausado porque Jongin pediu para ir ao banheiro. Como o mesmo estava demorando, Chanyeol se prontificou em ir verificar se estava tudo bem apenas para encontrar o namorado encostado na parede praticamente dormindo.
— Oh meu Deus! Você parece um filhotinho sonolento. — Chanyeol brincou, fazendo um carinho suave na bochecha do outro. — Vamos pra casa, uh?
— Mas o film.. — Nem conseguiu terminar porque um bocejo o fez se atrapalhar na fala.
— Shhh… Sobe! — Chanyeol disse virando de costas para que Jongin pudesse subir. Em outro momento possivelmente o Kim negaria para não fazer com que o Park pegasse peso, mas em meio ao sono, apenas enroscou no pescoço do mesmo e subiu nas costas, se acomodando facilmente.
Chanyeol caminhou até a sala apenas para se despedir dos amigos e assim poder levar Jongin para a casa. Sehun estava de pé, possivelmente iria ver se algo havia acontecido com os dois, já que quando viu a cena, apenas suspirou negando com a cabeça.
— AI MEU DEUS! VAMOS BRINCAR DE GALO DE BRIGA? — Baekhyun gritou animado, já subindo nas costas de Sehun que quase caiu por não esperar aquilo. — Vamos Hunnie! Temos que vencer essa batalha!
— O que houve? — Jongin perguntou sonolento, mal abrindo os olhos fazendo Chanyeol rir.
— Vamos, vamos! Em frente, Sehunnie! Vamos derrubar o Jongin do cavalo e mostrar que somos os melhores. Ya, Ya!
Sehun acabou rindo, negando com a cabeça. Baekhyun ainda se mantinha agitado em cima das costas do Oh, enquanto Jongin movia a cabeça apenas para achar a posição mais confortável para tirar uma soneca.
Chanyeol e Sehun se encararam e riram.
Tinham os melhores namorados do mundo. E nada poderia mudar aquilo.
3 notes
·
View notes
Note
Sei la persona che è stata ufficialmente designata per scrivere il "MESSAGGIO nella bottiglia", non quello classico del naufrago sull'isola deserta, bensì quello concepito dall'essere umano e diretto agli altri abitanti del sistema solare.
Devi spiegare cos'è la Terra e com'è l'uomo, ciò che veramente noi siamo, perché dovrebbero venire a trovarci o non piuttosto evitarci come la peste.
Un discorso fiume, o anche poche, significative parole. Come ritieni più opportuno. Grazie a nome del pianeta.
La terra è un pianeta del sistema solare che non so come si chiama, è tonda ma non troppo ed è composta da acqua che è bagnata ed è sia salata che noi chiamiamo mare sia non salata, insipida che noi chiamiamo laghi o fiumi. Poi ci sono i continenti che sono asciutti e ci abitano gli uomini, gli animali, le piante e gli alberi che sono più alti.
Noi uomini tantissimi secoli fa eravamo delle scimmie e abitavamo sugli alberi poi con una cosa chiamata "evoluzione" siamo scesi dagli alberi e abbiamo cominciato a camminare, cacciare e fare a botte tra di noi. Abitavamo in luoghi chiamati caverne ma erano scomode e allora abbiamo costruito le case. Costruisci di qua, costruisci di là abbiamo fatto le città che sono posti con molte case, dopo tante città qualcuno si messo in testa di comandare gli altri ed è diventato un re, poi non bastava è ci siamo inventati gli imperatori che prima non c'erano. Abbiamo inventato la ruota, la birra e la pizza, il fuoco no perché è capitato per caso.
Con tanti re che non avevano nulla da fare ci siamo ingegnati per fare le guerre, ci ammazzavamo l'uno con l'altro poi facevamo la pace e a volte ricominciavamo a menarci.
Dopo tantissimi anni e tantissime guerre abbiamo detto basta e abbiamo cominciato a vivere in pace piu o meno. Dopodiché in pace abbiamo inventato la coca cola e il porno che però diciamo di non guardare ma lo sanno tutti che lo guardiamo, poi un'altra invenzione dell'uomo è la religione, ed è fatta così : io ti dico che parlo con un tipo che si chiama dio ma tu non lo vedi ma è dappertutto e può fare tutto, tu se ci credi bene, se non ci credi non va bene perché poi dio si impermalosisce e si arrabbia e ti manda le cavallette.
Caro viaggiatore che vieni dallo spazio, non venire il sabato o la domenica perché siamo tutti al mare e non trovi parcheggio, vieni il venerdì e magari porta le paste che a noi ci piacciono.
Siamo umani.
4 notes
·
View notes
Text
Solar Coca-Cola abre oportunidades para pessoas de todo o Brasil; remuneração de até R$ 5 mil e vagas para pessoas de nivel fundamental, médio e superior
A Solar Coca-Cola, uma das maiores engarrafadoras do Sistema Coca-Cola no Brasil, está oferecendo vagas de emprego para pessoas com diferentes níveis de escolaridade, desde o fundamental até o superior. Com salários que podem alcançar R$ 3 a 5 mil, a empresa está contratando profissionais em várias regiões do país. A iniciativa busca reforçar as operações de uma organização que se destaca pela…
![Tumblr media](https://64.media.tumblr.com/0b511d6c1cf55b9f76d24bf8b891c641/8a732f8d1620883a-3d/s540x810/e7199251ff8e5af7be3fc6aaf315f5454c564640.jpg)
View On WordPress
0 notes
Text
La conspiración viene de las cabras
No podía dejar de escribir esto que pienso. Sin embargo, mi paso por las religiones me ayudaron a entender el odio que esconden aquellos que conspiran. Y todo se reduce a la envidia por los más ricos. Es que hay gente que es tan miserable que ya roza el ridículo. Yo publico muchas veces cosas marginales porque considero que no es una vergüenza la pobreza, pero sí la conspiración. En mi camino de la búsqueda de Dios estuve en varias religiones. Y en todas se veía un común denominador: el odio a los más poderosos. Y si analizas fríamente, las conspiraciones nacieron de los que se separaron del original. ¿Pero por qué?, te preguntarás. Pues todos decían lo mismo, hablaban mal de la ostentación, de los que exhibían su dinero y que además lo tenían. Y una vez una testigo de Jehova citó palabras de la Biblia y dijo: «las ovejas se juntan, las cabras se aíslan». Y yo en ese momento pensé en que yo sería la cabra, porque esa religión era una separación de la Iglesia Católica. Y aquella coreana que me trató tan mal una vez, porque fui a verla a su Iglesia evangélica y pasó a mi lado, ignorándome (dos veces), y una vez me dijo que ellos eran diferentes a la Iglesia que yo le señalé cuando estábamos en una confitería. Y claro, esa Iglesia era católica. ¿Y de todas las sectas que se separan de los sunnitas acaso una parte no es responsable del terrorismo? ¿Y qué hay del Judaísmo? Los sionistas se separan de los judíos y hasta los mandaron a matar expulsándolos a la guerra en Palestina para eliminarlos más rápido. Y es muy sabido sobre el oro del Vaticano, de la Iglesia católica; también es muy sabido del oro de Arabia Saudita y de otros países árabes, sunnitas; los primeros, antes de la gran división islámica entre chiitas y ellos. Y nadie desconoce del dinero que poseen los judíos, que atestiguan no ser sionistas y estar a favor de los palestinos. Y eso es lo que veo, que existe una conspiración de izquierda, que nace de la miseria y que se separó del original de las religiones. Y todo fue porque decían lo mismo: en el cristianismo que la Iglesia Católica no representaba a Jesús y su humildad; en el Judaísmo que los judíos no amaban Israel y al Sionismo, cuando en realidad se unieron a esa secta judía sionista millones de personas que no tienen antepasados hebreos y que se salvaron con el robo de las tierras a los palestinos. Y los chiitas que hicieron como un rancho aparte, separándose de los sunnitas, alegando que el verdadero Islam no es la ostentación que se ve en los países árabes. En una palabra, todos dicen lo mismo, que odian a los ricos. Y si llegamos a los ateos no religiosos, vemos la izquierda política que pugna por destruir al estado y al sistema bancario, dos elementos controlados por los más poderosos en el nivel económico. En una palabra, esta es una guerra de miserables, en donde algunos gracias a los robos y a las estafas, unidos a sus conspiraciones, se llenaron de dinero y crearon empresas sionistas, en donde millones de pobres les compran. Un claro ejemplo es Coca Cola. Siempre me pregunté por qué los pobres compran esa bebida y la llevan a todas partes, como promocionándola. Tanto se enriquecieron, pero tienen bien en claro quiénes son sus enemigos: los primeros ricos que dominaban el mundo en épocas lejanas.
No olvidemos la Revolución Francesa en donde los pobres se unieron en contra de los nobles, de los ricos; no olvidemos la Revolución Rusa en donde los comunistas se unieron en contra del capitalismo; no olvidemos la grieta en la argentina entre los peronistas y los otros, los neoliberales; no olvidemos la Revolución islámica de Irán en contra de Mohammad Reza Pahleví, ayudado por Estados Unidos y que perseguía a los comunistas; no olvidemos a Corea de Norte y su intento actual de tomar el poder de Corea del Sur, un país capitalista; no olvidemos el Holocausto Judío de Hitler; no olvidemos las guerras de los protestantes en contra de la Iglesia Católica; no olvidemos el desastre de Venezuela o Cuba; no olvidemos los atentados en la Argentina de los subversivos terroristas que ponían bombas a los hijos de los multimillonarios, en la dictadura militar; no olvidemos que las conspiraciones vienen de los más miserables, de los desposeídos, de los que se separaron del original. La conspiración viene de las cabras.
0 notes
Text
No tengamos miedo de ser..
El tema del no-binarismo es una invitación a romper con las categorías rígidas que la sociedad nos ha enseñado a aceptar como verdades absolutas. Durante mucho tiempo, el género ha sido presentado como una especie de destino inamovible: si naciste con ciertas características biológicas, automáticamente te corresponde un lugar, una forma de ser, de actuar y de presentarte ante el mundo.
Pero, ¿Quién decidió que esto era así?
El no-binarismo viene a desafiar ese sistema de cajitas predefinidas. Nos da a entender que el genero no tiene por qué ser un par de opciones predeterminadas, como escoger entre Pepsi o Coca-Cola.
La vida es mas compleja, y nuestras identidades también.
Lo que más me impresiona del no-binarismo es cómo desata preguntas que van mucho más allá del género. Nos lleva a pensar en el cuerpo como algo más que un "envase" que debe cumplir con las expectativas de los demás.
Es decir: ¿Qué pasa si dejamos de ver el cuerpo como algo que debe ajustarse a un estándar y lo miramos como un espacio para explorar quiénes somos realmente? No se trata solo de "romper reglas", sino de construir algo nuevo, algo que se sienta propio.
Además, me gusta cómo el no-binarismo se conecta con el arte y la expresión visual. Los cuerpos no-binarios en el cine, la fotografía o incluso en redes sociales nos están diciendo algo profundo: "Existimos. Somos diversos. No necesitamos encajar para ser válidos". Eso es revolucionario porque, al final, desafiar el binarismo no es solo una lucha por derechos o representación, es también una invitación a pensar en cómo nos relacionamos con los demás y con nosotros mismos.
El no-binarismo nos dice que no hay una sola manera correcta de existir. Y creo que ahí está lo esencial, en la posibilidad de reconocernos como individuos complejos, únicos y en constante cambio.
Fabiana S.
0 notes
Text
Store Facebook Store
Store Facebook Gerence Relacoes 2024 31 11 01 02 03 12 12 06 06 24h 72h 24h 72h Samsung 23h
Sao Paulo SP Sudeste Brasil 2024 03 12 "06 06 24h " 72h 24h 72h Samsung 23h
Estruturas Relacoes
Transporte Público Urbano Ônibus 🚍 Metrô 🚉 Conveniências Relacoes
Café ☕ Coffee 💲
Cigarros 🚬 Marcas 💲
Coca-Cola 350 Carrefour
Bebidas Versoes 💲
Mercado 🛒 Geral 💲
Espaços
Financeiro, Finance
Economico Social
Em contexto, formato, padrão "12 06 06 24h 72h 24h 72h...Mês, Anos fechamento geral a toda a respectiva a essa relação
Sao Paulo SP 2024 Versao Brasil
***Arlete Montes Claros MG
**Adriana Ceará CE
**Mônica Rio Grande do Norte RN
**Luciana Anápolis GO
Carolaine Rio de Janeiro RJ
Maria Goiânia GO
Melissa Rio de Janeiro RJ
Katia Paraná PR
Amanda Carapicuiba SP
Babalu Sao Paulo SP
Gaucha Brasil
Menina em Juiz de Fora
Menina de Belo Horizonte BH MG
Menina de Curitiba PR
Bruna Sorocaba SP
Nataly Florianópolis SC
Obs: todo mundo cobrado, cobranças respectivos aos relatórios pessoal não sabe escrever, não tenho culpa " seguem respectivas as relações Store Facebook Relatorio Gerence Relacoes
"Seguem relações, pessoal, de psicologia parte, portanto, daqueles que portanto, momento, foram em Senador Firmino MG a mando de alguém, estruturas pra todos sem exceção ah...sequência, respectivo ao relatório, relação "Biblioteca Mario de Andrade " "onde vc vai " uau! A princípio onde quiser. " dai portanto, ampla de partes toda a respectiva a relação "onde vamos...visão! Vamos la! Vc tem! Bom, vamos! Ah...quanto a reportagem televisionada, facto, aqui no Brasil em contexto a esta região Sul de São Paulo SP onde portanto, policial lança de uma pessoa possível da relação de pessoas em uma situação, condição aqui em São Paulo SP sem portanto, ficar encima do muro não fora nunca minha conduta a mais portanto, política, dentro respectivas as relações muito mais do valor a pessoa, que portanto, vítima, vitimada e portanto, tendo de tantas e mais tantas as respectivas as relações do que portanto, época, gerações 1900 1975 "Generais no Poder " muito mais do morador de ruas assim sendo, portanto, dessa respectiva a relação facto, portanto, relatório, relação em gerence acorda do fim, final, término, encerramento a sua respectiva conclusão penso que portanto, tudo deva ter-se-á respectivas as relações ah...quanto portanto, tópico, Versao 2024 Sao Paulo SP vejamos próximos, determinados e específicos aos momentos "onde vc vai " a princípio onde quiser " Biblioteca Mario de Andrade " vem ca! O policial lançou a pessoa no corrego, rio em contexto região Sul aqui de Sao Paulo SP ora teu pai ficou dessa situação, condição vou mandar ele, seu pai pra dentro do mesmo lugar dai portanto, noção das coisas vc ficou doido seu lugar, vezes, motivos, razões não são dessa relação na minha época, gerações militares no poder facto, você tava, partes, como que portanto, poderia expressar "na jaula " em uma jaula em diferenciais juntamente com quem conhece trato, tratamento e portanto, em minha época, gerações nem tinham circuito, sistema de segurança ia portanto, coloca-lo vista aos melhores dessa relação da relação Estruturas de um Quartel " a época com o teu pai lançado da mesma forma que portanto, lancaste da pessoa a essa relação "olho no olho " irias expressão, expressaar pra mim sentimentos passo em falso estaria, portanto, de relação outro espaço iria, vezes, motivos, razões todos os dias a oportunidade única de expressão a tudo isso inclusive, fundamentalmente, parte a toda essa respectiva a relação
0 notes
Text
Solar Coca-Cola abre vagas exclusivas para mulheres no setor de produção em iniciativa de inclusão e diversidade
As novas profissionais atuarão em diversas funções operacionais nas unidades de produção, incluindo limpeza, pintura, organização e pequenos reparos.
A Solar Coca-Cola, uma das maiores engarrafadoras do sistema Coca-Cola no Brasil, está com vagas abertas para o cargo de Auxiliar de Produção, voltadas exclusivamente para mulheres. A iniciativa tem como objetivo fomentar a inclusão e a diversidade de gênero nas áreas industriais da empresa, proporcionando uma maior representatividade feminina em um setor historicamente dominado por homens. As…
0 notes
Text
Estudo aponta o que acontece com o corpo quando se bebe Coca-Cola todos os dias
Não é novidade na medicina que beber refrigerantes açucarados, dentre eles a Coca-Cola, aumenta o risco de se desenvolver doenças como a obesidade e a diabetes. Agora, no entanto, especialistas têm alertado para os estragos que essas bebidas podem fazer no sistema digestivo, desencadeando em problemas gastrointestinais e até mesmo em danos permanentes nesses órgãos. Esses perigos estão associados…
0 notes