#ronde queer

[gay-impressionist]

Je viens de faire une visite LGBT+ du Père Lachaise, queer joy +++

[laurierthefox]

Bonjour à toustes !

Le samedi 18 novembre à 19h, je suis invité à NOSIG - Centre lgbtqia+ de Nantes pour une table ronde avec Karine Solene Espiñeira et Ségolène Amiot, dans le cadre du mois de la transidentité, de l'intersexuation et du #TDOR.

Le thème sera "Comment contrer les attaques politico-médiatiques transphobes".

Les masques seront obligatoires pour toustes les participant‧es lors de cette table ronde (et il y en aura en distribution à l'entrée).

On espère vous y voir nombreux'se !

[life-outside-the-box]

A zine written by a radical, disabled/ neurodivergent, queer of Portland Oregon, with contributions from other disabled, queer artists and advocates as possible

A note:

Thank you to Canva and their artists for creating accessible and beautiful zine templates and graphic elements! And thank you to everyone who continues to put in the effort to fight against oppression. This is for you, especially those of you in the Portland Oregon disability/neurodivergent, and queer communities. And, of course, this is in honor and memory and to rally increased support around our fellow Palestinian humans.

Please let me know if you or anyone you know falls into the communities in Oregon/Portland that this zine is published for and want to contribute! Feel free to share without credit, although I did post originally from my personal and professional accounts; it is more for social activism :) Please reach out if you have any interest in supplying art of any kind.

-Creator and editor

*Please note times for White House Call Line are in Pacific Standard Time”

Alt text:

First slide:

Picture of pink dried flower with stem with pink and green sequins on cream background, cover of “Radical Justice”: A zine written by a radical disabled/neurodivergent, queer of Portland; with contributions from other disabled, queer artists and advocates. Published

November 2023, Palestinian Aid Issue

Second slide: Text reads: “We acknowledge the First Nations people who are the custodians of the land on which this zine is published and contributed from:

Cayuse, Umatilla and Walla Walla

Stl’pulmsh (Cowlitz)

Clackamas

Confederated Tribes of Grand Ronde

Confederated Tribes of Siletz Indians

We also thank our QTBIPOC members who have taken up disability and queer justice and care work before us and the groundwork they have laid and the rights they died for that we continue today as a community.” Text on cream background with three dried yellow and white varied flowers on too and three on bottom.

Third slide: Text reads: “To our Palestinian brothers,sisters, and gender diverse humans: we stand with you, always.” With a heart in the middle of the broken up words and surrounded by 6 varied dried flowers and leaves.

Fourth slide: A note on decolonization

We all benefit from enhancing and adding to the voices that call for decolonization and human rights.

Disabled/Neurodivergent and Queer communities especially, and ALL OF US benefit from doing what we can to fight oppression when we see it. Picture above on a swing with locks on it.

Fifth slide: Graphic reads “Where there is oppression, there will be resistance.” graphic by Poonam Whabi.

Below, an advertisement for a course called “Economics for Emancipation: A course on Capitalism, Solidarity, and How we get free”

Sixth slide:

Another picture of a Palestinian, masculine presenting child holding a sign with “Save Palestine” on it.

Google doc with resources on how to get more involved and resources for learning at https://bitly.ws/Y4ki.

Charities:

Medical Aid for Palestinians

Palestine Children’s Relief Fund

Medical Aid Pal

Podcast episodes:

Palestine Parts 1 & 2 with Sumatra Awad (author of “Palestine: A Socialist Introduction” by Upstream Podcast

Seventh slide: Picture of a pink flower with yellow inner seeds, under which the text reads: “A list of companies you should boycott that are funding Israel from BDS Movement.net

https://BDSmovement.net (more info about the differences here)”

Please see list from graphic below at this site as well. Text on top of graphic reads: “Act now against these companies profiting from the Genocide of the Palestinian People “

Eighth slide: Picture of a white flower in bottom right. Text reads: “Phone and Email Your Oregon US Representatives

House

1st district: Suzanne Bonamici

503-469-6010

2nd district: Cliff Bentz

541-249-4085​

3rd district: Earl Blumenauer

503-231-2300

4th district: Val Hoyle

202-225-6416

5th district: Lori Chavez-DeRemer

503-557-1324

6th district: Andrea Salinas

503-385-0906”

Text continued in the right side with, “Senate

Ron Wyden

503-326-7525

Jeff Merkley

503-326-3386

White House Call Line

(T-TH 8AM- 12PM)

202-456-1111

OR

202-456-1414”

Bottom reads, “Send auto Populated Emails Below:

http://tinyurl.com/defundisrael”

Ninth slide: Poem reads: ““Genocide is not a Jewish value”

Harsh comment,don’t you think?

“No��, says the slaughtered Palestinian family

that is, if they could speak

So we continue to be their voice until they get the justice that they seek

Boycott, Divestment, and Sanctions

H it ‘em where it hurts

for “their” priorities lie in wealth and power, not a dead child’s hearse

Genocide Joe and those in power, please take a stance that prioritizes life over power

When history looks back , your human rights violations will surely be looked to as weakness and dour.”

Picture of a sunflower in bottom left

Tenth slide: Picture of life-like leaves taped to a photo peg board with sequins.

Text reads, “Tools for Re-centering:

Vagus Nerve Stimulation

Body Scan/Somatic Grounding

Progressive Muscle Relaxation

Feeling Wheel Reflection

Timed Processing

Yoga or Qui Gong

Box or 4-7-8 Breathing

Centering Meditations

Binaural Beats/8D Audio”

[opinated-user]

Ppl need to stop covering for creeps who just happen to be in the same group as them. You had this with bronies or furries too, where ppl refused to acknowledge the weirdos in their community bc it's a "stereotype". You should always be the person who calls out the creeps in your own community, otherwise the only ppl who do so are the bad faith actors who most ppl in the community will never listen to anyway.

for the record, being skeptical about allegations levied against members of a community that is commonly vilified is completely reasonable. not only because we can't be jumping the gun and throw to people all the expected consequences of a guilty person without knowing if they are guilty, but also because by doing so we could be just contributing to that vilification that in the real world causes real violence, systematic and otherwise, to happen to those marginalized people. if you see someone accusing a trans woman/POC/queer person/disabled/etc person of being abusive, the wisest thing to do is to look into the evidence and see what is happening. in general, this is a good practice. ... the thing is with LO specifically pretending like she cares about other trans woman and how they're perceived, when not that long ago she was more than glad to weaponize transphobia against them. especially when so many of the allegations are coming from other trans people. most of us who criticize LO are trans people. we're calling out the creeps in our communities because we don't want people to get hurt and also we call out transphobia whenever we can see it. LO had the absolute easiest call out in the entire world when asstrid started misgendering and deadnaming Sunny. even if she doesn't believe that sunny was raped, at least she cares about explicit and obvious transphobia, right? wrong. she couldn't even do even that. because doing so would paint Sunny as a victim and in LO's mind, none of her "stalkers" can be victims of anything or anyone. it disrupts her entire narrative about how victim can never be to blame for anything, which in turn is how she wants to portray herself, just a victim, never an abuser.Sunny said that LO was a racist creep, therefore he can't be a victim. and Courtney and Brittany and you know the story. the only thing in LO's mind is how she can be susceptible to more people finding out about her sex pest behavior, so by hammering hard with the "trans women are always just victim of smear campaigns and you need hardcore evidence to lawyer up so then take those allegations seriously" she makes sure for her audience that they'll also hesitate to believe everything we say about LO. even if we have video evidence of LO doing the thing we accuse her off. even if we have archived evidence. even if she herself admits it on the most rond about way possible.

[thebreakfastgenie]

HI that longjohn post got me thinking and like. how much of the queercoding in mash do u think is intentional?? i think most of it was unplanned, like hawks mpreg kink, and then. mr alda thought hed write an episode based on a sexual dynamic like u pointed out. ok. dod he know the effect it was gonna have on gay people 50 years later

I mean, I don't think most of what fans on tumblr 5 years later get excited about is queercoding per se. There is definitely some intentional subtext: a lot of moments with Frank, some of the hawnk stuff, Hawkeye acting flirty or effeminate, Hawkeye and Trapper are sometimes framed as the "other" couple with Frank and Margaret. Klinger is basically a subversion because he's always written and acted as completely straight, but the way people react to him isn't necessarily. There are more direct jokes like Hawkeye pretending to be in love with Frank or Frank's phone call with that guy who thinks he's hitting on him and is totally into it.

But I think people tend to think of queercoding as sending a specific message, as saying "this character is queer but we can't show it openly" and I don't think MASH was doing that. Even if the original ending of George had been left in and Frank was revealed to have once been attracted to a man, Frank's affair with Margaret and references to affairs with secretaries would have continued, and the man probably wouldn't have been referenced again.

Most of the subtext in MASH is played for humor, but it doesn't feel mean-spirited like a lot of gay jokes from that era. This is because MASH basically rolls the queer subtext into the anti-establishment message. Okay, society says gay people are perverted; MASH is pro-perversion. So to the extent that it's intentional, I think it's to that end, and of course to be funny.

I don't think Hawkeye was "coded" as bisexual, it's just very easy to interpret him as bisexual based on intentional choices. A lot of it is cultural context. Hawkeye sleeping with women was enough to reassure straight people in the 70s that he was one of them and his comments about Trapper and Henry's legs were just jokes. (And straight men do make jokes like this, Alan Alda saying Jamie Farr had great legs unprompted at the 30th reunion.)

The vast majority of the intentional queercoding/queer subtext is in the first few seasons. I'm not sure exactly why it dropped off, probably a combination of a changing political climate and the show getting more serious making it harder to get away with it.

I hope I didn't mislead you bringing up La Ronde. I was having fun applying it to Hawkeye and Trapper but given the rest of the episode and what he's said about it, I don't think Alan Alda was actually implying the longjohns represent sex. It's just... fun to imagine they could between Hawkeye and Trapper.

And no I don't think they had any idea what it would do to us 50 years later! Of course, The Longjohn Flap was season 1, and at that point they didn't even know they were going to get another season, let alone be beloved 50 years later! But here we all are anyway and I think they'd be glad to know people are still enjoying the show, and the ones still with us are!

[elinaline]

What would be your perfect setting for a library (bibliothèque/médiathèque)? What would you put inside? How would the outside look like?

Et quels livres/œuvres y mettraient tu en avant?

If it only depended on me it'd be a huge multi stories library like in cité des sciences or la BNF, with distinct sections for work and for fun which have different seatings and types of books.

All of them bigass wooden shelves, possibly a part with collection editions with those scales to get up to get them because it's so sexy + wood furniture is great to kill noise.

Research section MUST have tables with foldable panels that you can put up to isolate yourself, or down to work on a group project, plugs for phones and computers, Ethernet cables, and ergonomic chairs with back and arm support.

Fun section would have sofas and bean bags and a "librarian favorites" and "user favorites" shelves, a corkscrew board with postits to allow people to suggest new books.

There would also be a section with video games and movies on physical support + a few external DVD players that people could also borrow.

If there's no limit it'd also have a few quiet insulated rooms to allow people to isolate and repeat for job interviews, theatre, music recitals and whatnot.

Basically it'd look like a mashup of all the libraries I've ever been to I think.

And from the outside ? I'd love it to have some kind of terrasse with an arch above the door and protection from the rain. I have such fondness for the 70s building and their experimental roofs. Maybe a flat roof garden where kids could do monthly gardening activities and plant like peas and stuff ? In the entrance it would be a corridor where people are allowed to be loud with small turning exhibitions from the local artistic organizations, changed like every trimester, and posters for help groups and queer orgs and harm reduction.

As for the books, there'd definitely be a bunch of classics from multiple genres, and I'd also push comic books, especially the hidden gems that not everyone know but that should absolutely be cult classics. There would definitely be some rec somewhere for the college de France lecture of Peeters somewhere.

If I could go all the way into the dream there'd be regular seminars and tables rondes by cool people –Roland Lehoucq, Denis Bajram, Karim Debbache, Laelia Véron, Alex Mahoudeau, Jul' Marot... There's so many people with so many interesting things to tell actually.

[swedesinstockholm]

avant que je parte voir f. à zurich pour enfin rencontrer son copain et sa copine qui vivent désormais tous sous le même toit elle m’avait parlé d’une soirée queer kink sex positive bondage, alors en cas j’avais pris mon body en dentelle noir, et contre toute attente, après une tumultueuse dispute digne des anges de la téléréalité mais version suisse et respectueuse, ils ont décidé d’y aller et j’ai mis mon body en dentelle noir avec du rouge à lèvres rouge foncé et f. m’a fait deux tresses de boxeuse pendant qu’elle se disputait avec sa copine et je les ai accompagnés à la fête, avec une petite boule d’anxiété au fond de l’estomac quand même, et boy oh boy j’aurais du rester sur le canapé et regarder our flag means death toute seule. mais en même temps m. m’envoyait des photos de leurs tenues pour leur rave techno et j’avais trop peur de me morfondre jusqu’à la mort en restant toute seule devant la télé, et puis j’étais un tout petit peu curieuse. mal m’en a pris, j’avais oublié que j’étais pas sex positive du tout, je suis sex négative moins moins moins, j’ai fait la gueule toute la soirée.

à un moment j’étais assise sur une espèce de plaque ronde où les gens se faisaient des câlins histoire de pas rester seule dans mon coin perchée sur un tabouret du bar et un type s’est présenté mais j’ai mis deux minutes à réaliser qu’il me parlait à moi et il a du sentir ma sex négativité moins moins parce qu’il a commencé à faire des trucs à f. que j’ai pas du tout envie de décrire ici et s’il m’avait fait ça à moi je l’aurais envoyé balader de l’autre côté de la pièce. y avait une fille en onesie à moitié ouvert qui découvrait ses seins qui donnait des cuillérées de yaourt à une fille allongée contre elle avec une perruque rose et des bas résille et une fille butch en chemise et cravate avec un undercut qui me faisait un peu d’effet qui embrassait une fille pendant qu’elle en caressait une autre et ça me fascinait un peu mais en même temps c’était trop. c’était beaucoup trop. au fond y en avaient qui faisaient du bondage en suspension et je trouvais ça très perturbant de les regarder prendre du plaisir en public là ça me mettait mal à l’aise. et puis j’avais un peu l’impression d’être overdressed aussi et je me sentais HOT. sex négative, maussade et terrifiée mais hot. hot et normale. trop normale pour être là. j’avais envie de voir des gens normaux, sex neutres, bien habillés, qui font du small talk avec un verre à la main au lieu de se donner à manger du yaourt à la petite cuillère à moitié nus tout en se donnant des massages langoureux. le mot langoureux me donne envie de jouer aux sims, c’est tout. j’aurais vraiment préféré aller à une rave techno avec m. et danser dans la foule en me laissant prendre par la musique. y a que la musique qui a le droit de me prendre. à un moment y avait une chanson de björk qui passait et j’étais bien là à chanter like a killer whale lorsqu’un clown en costume où est charlie l’a coupée en plein milieu pour mettre un truc de merde quelconque et ça a fait qu’empirer mon humeur. 

je suis retournée me mettre sur mon tabouret au bar dans le coin de l’entrée pour faire la gueule en paix et puis j’ai vu le copain de f. se lever du machin à câlins pour venir me tenir compagnie et on a parlé de nos problèmes de sommeil. on est rentrés plus tôt parce qu’il avait envie de dormir et en marchant dans la rue à grandes enjambées masculines avec ma capuche sur la tête et mon body en dentelle sous mon manteau c’est là que je me suis sentie le plus hot. le contraste entre les deux, l’ambigüité toujours. j’ai commencé à courir pour me secouer de mes émotions et il a couru avec moi jusqu’à ce que je sois à bout de souffle, on a traversé le sous-sol de la gare déserté en silence et en attendant le bus je lui ai posé des questions sur ses cuddle workshops et après j’ai regretté parce qu’il me donnait des réponses interminables et j’en pouvais plus de parler de ça. mais je me demande si ce serait pas une bonne chose pour moi ce genre de trucs en fait, même si je trouve le concept archi crispant, je sais pas, ça m’aiderait peut être à voir où j’en suis vraiment avec tout ça.

l’autre jour une thérapeute m’a touché l’épaule et je me suis de nouveau dit que j’avais envie qu’on me touche, mais sans la pression de devoir répondre, de devoir savoir quoi faire, de devoir faire avancer les choses vers quelque chose de sexuel, etc. juste qu’on me touche et que je puisse me laisser faire comme une pierre. et puis pendant la nuit j’ai rêvé que je devais faire une inspection vaginale à c. et j’étais terrorisée, elle se baignait dans la rivière pendant que je l’attendais au bord et elle me parlait de mon bronzage, elle était beaucoup plus détendue que moi. on devait inverser les rôles après mais j’avais déjà prévu de me défiler.

le copain de f. me disait que beaucoup de gens qui allaient à ces workshops avaient très peu confiance en eux et dans leurs corps et que ça leur donnait l’occasion d’avoir du contact physique avec des gens, et qu’il essayait de pas avoir pitié d’eux mais qu’en même temps il voulait leur donner quelque chose, même lorsqu’il en a pas forcément envie au premier abord. je me suis demandé s’il avait pitié de moi. est-ce que pendant que je me sentais hot et normale je faisais de la peine à tout le monde?

ça fait presque deux semaines et ça continue à me tracasser parce que ç’a rouvert plein de trucs et j’en ai marre de pas savoir pourquoi je me protège autant, pourquoi je suis crispée comme une chips en permanence, pourquoi c’est trop dangereux pour mon corps de se détendre, ça fait tout partie du même gros complexe traumatique mystérieux qui envoie mon corps en paralysie quand je dois danser, ou même juste parler? ça me le fait au cours de théâtre aussi. j’ai l’impression que je pourrai jamais vraiment jouer sur scène tant que j’aurai pas réglé ce truc de trauma-mystère et l’emprise que ç’a sur mon système nerveux et mon cerveau et mon corps tout entier. 

[modernfilmcanon]

Cannes 2024 - Daily Dispatch 7 (final)

Mes amis du cinéma,

Het kwik steeg vandaag voor het eerst naar zomerse temperaturen in Cannes. Tijd voor uw dienaar om terug te reizen naar Maastricht, maar niet voordat ik nog verslag heb uitgebracht over de laatste titels.

The Apprentice van Ali Abbasi (16/20, competition) geeft antwoord op de vraag hoe Donald Trump de narcistische, megalomane, liegende, frauderende en belastingontduikende crimineel is geworden die hij nu is. Abbasi (bekend van Gräns) neemt ons mee naar het sleazy New York van de jaren zeventig en tachtig, naar de periode waarin Trump nog groen achter de oren was en zich trachtte te ontworstelen aan de houdgreep van zijn vader Fred. Het is de periode waarin advocaat Roy Cohn – een fantastische rol van Jeremy Strong, bekend als Kendall Roy uit Succession – zich als een mentor over Trump ontfermt en hem de drie leefregels bijbrengt die anno 2024 nog altijd het handelen van Trump lijken te bepalen, met als belangrijkste regel nummer 3: ‘Eis de overwinning op en geef een nederlaag nooit toe’. Abbasi levert een tamelijk ingetogen drama af, waarbij Sebastian Stan op zeer overtuigende wijze in de huid van Trump kruipt, zonder ooit een karikatuur van hem te maken. Zeer wisselend ontvangen in de pers en het blijft afwachten of het bioscooppubliek zit te wachten op nog meer Trump dan we al dagelijks in de media moeten verdragen, maar desalniettemin een overtuigend portret. Release in NL door The Searchers.

Baby van Marcello Caetano (14/20, Semaine de la Critique) was een gevoelig melodrama over een jonge homoseksueel uit Sao Paolo die na het uitzitten van een gevangenisstraf in de steek gelaten blijkt door zijn ouders en om te overleven zijn heil zoekt in sekswerk. Bij de introductie van de film voorafgaand aan de voorstelling maakte de tolk een vertaalfout en kondigde aan dat meerdere leden van de crew ‘sexual intercourse’ met elkaar hadden gehad, tot grote hilariteit van zowel de zaal als cast en crew. Allicht een goede kanshebber voor de Queer Palm, de prijs voor de beste lhbtiq+ film in Cannes. Release in NL door Gusto.

Met Anora van Sean Baker (17/20, Competition) diende zich een nieuw hoogtepunt in de competitie om de Gouden Palm aan. Denk aan een tragikomische indieversie van Assepoester, maar dan met lap dancers, een Russische oligarch en een flinke dosis maatschappijkritiek en je komt in de buurt. Mikey Madison heeft een geweldige hoofdrol als Ani (Anora), een sekswerker die lijkt te kunnen ontsnappen aan haar armoedige bestaan als ze een week lang als escort ingehuurd wordt door de imbeciele, maar puissant rijke 21-jarige Ivan. Als Ivan ook nog gelijk met haar trouwt, ligt een luxeleven voor het oprapen, maar dan duiken de Russische ouders van Ivan op en die kunnen er niet mee lachen. Deze film van Sean Baker (The Florida Project) is één van de weinige titels die door nagenoeg de volledige pers goed is ontvangen en heeft dan ook de leiding genomen in de Screen poll (een dagelijks verschijnend overzicht met het kruisjes/sterretjes oordeel van een tiental gerenommeerde internationale filmcritici over de film in competitie. Met een score van 3.3 (op schaal van 0-4) laat de film alle andere titels uit de competitie ver achter zich.

Na een tamelijk belabberde papajasalade bij Thai Origine nam ik afscheid van Cannes met Miséricorde (15/20, Cannes Première) van Alain Guiraudie. We volgen Jérémie, een jonge man die na de dood van zijn voormalige baas – de dorpsbakker – naar Saint-Martial terugkeert voor de begrafenis. Enkele dagen later blijkt de zoon van de bakker vermist, doet het gerucht de ronde dat Jérémie zijn oog heeft laten vallen op de weduwe van de bakker en is de buurman kwaad omdat Jérémie avances in zijn richting heeft gemaakt. Gelukkig is er altijd nog de dorpspriester...

Qua genre laveert Guiraudie succesvol tussen moordmysterie, film noir en zwarte komedie. Vergelijkingen met Bresson, Hitchcock en Dostojevski (zoals in de internationale pers te lezen) zijn ietwat hysterisch, maar deze film had een betere plek in de line-up verdiend. Tegen de tijd dat Imagine de film in de Nederlandse bioscoop uitbrengt, moet u maar eens gaan kijken.

Voor deze editie eindigt mijn verslaggeving hier. Zaterdagavond weten we welke films de officiële festivaljury onder leiding van juryvoorzitter Greta Gerwig het meest hebben weten te bekoren, en dus ook wie de Gouden Palm wint. Het zou niet voor het eerst zijn dat de Gouden Palm-winnaar pas tijdens de laatste dag(en) van het festival wordt vertoond, dus ik ga me niet wagen aan een voorspelling van de hoofdprijs. Wel durf ik de voorspelling aan dat we Anora (Sean Baker), The Seed of the Sacred Fig (Mohammad Rasoulof), Emilia Perez (Jacques Audiard) en The Substance (Coralie Fargeat) ergens op het palmares terug gaan zien.

Hieronder per distributeur een overzicht van de films uit de festival line-up die inmiddels aangekocht zijn voor distributie in Nederland. 35 titels maar liefst en daar zullen vast nog een aantal titels bij gaan komen.

A bientôt,

Mark

Cherry Pickers

Le Royaume – Julien Colonna (un certain regard)

When the Light Breaks – Rúnar Rúnarsson (un certain regard)

Cineart

L’Amour Ouf – Gilles Lellouche (competition)

Armand – Halfdan Ullmann Tøndel (un certain regard)

Bird – Andrea Arnold (competition)

Black Dog – Guan Hu (un certain regard)

En Fanfare – Emmanuel Courcol (cannes première)

Everybody Loves Touda – Nabil Ayouch (cannes première)

Les Fantômes – Jonathan Millet (semaine de la critique)

Les Femmes Au Balcon – Noémi Merlant (midnight screening)

Marcello Mio – Christophe Honoré (competition)

Parthenope – Paolo Sorrentino (competition)

Sauvages – Claude Barras (special screening)

Dutch Film Works

La Plus Précieuse des Marchandises – Michel Hazanavicius (competition)

Gusto

Animale – Emma Benestan (semaine de la critique)

Baby – Marcelo Caetano (semaine de la critique)

Imagine

The Damned – Roberto Minervini (un certain regard)

Ernest Cole, Lost and Found – Raoul Peck (special screening)

Miséricorde – Alain Guiraudie (cannes première)

Paradiso

Le Deuxième Acte – Quentin Dupieux (out of competition)

Julie Zwijgt – Leonardo Van Dijl (semaine de la critique)

Niki – Céline Sallette (un certain regard)

The Searchers

The Apprentice – Ali Abbasi (competition)

September Film

All We Imagine As Light – Payal Kapadia (competition)

Blue Sun Palace – Constance Tsang (semaine de la critique)

Diamant Brut – Agathe Riedinger (competition)

The Girl With the Needle – Magnus von Horn (competition)

My Sunshine – Hiroshi Okuyama (un certain regard)

The Seed of the Sacred Fig – Mohammad Rasoulof (competition)

Three Kilometres to the End of the World – Emanuel Parvu (competition)

An Unfinished Film – Lou Ye (special screening)

Universal

Anora – Sean Baker (competition)

Walt Disney

Kinds of Kindness – Yorgos Lanthimos (competition)

Warner

Furiosa: A Mad Max Saga – George Miller (out of competition)

Horizon: An American Saga – Kevin Costner (out of competition)

[peterpijls1965]

Café De Trut. Foto Vice.

De dark room van The Cockring

(Voor John.)

De Amsterdamse leertent The Cockring bezocht ik een keer. Ik was in het gezelschap van de niet onbekende fotograaf Haro J. Binnen vond ik het niet speciaal gezellig. Aan de bar zaten twee heren op leeftijd met rode gezichten te staren naar een televisietoestel dat een filmpje over praktiserende herenliefde liet zien.

Een kleine dansvloer werd bevolkt door jongemannen die allemaal een zwarte leren broek droegen. Hun hoofden waren kaalgeschoren. Niemand droeg een T-shirt. Ze maakten best een sympathieke indruk.

Mijn gezelschap, de niet onbekende puberfotograaf Haro J., schoot een gangetje in dat kennelijk toegang bood tot de veel besproken dark room. Hij bleef lang weg. Ik maakte me zorgen. Haro was hartpatiënt.

Ik besloot poolshoogte te nemen. Een smal gangetje bood toegang tot het eigenlijke vertier. Het viel me niet mee. De lucht was nogal warm en vochtig, en die dark room bleek niet eens zo donker.

De aanwezigen bleken de lampjes in hun mobieltjes te gebruiken om elkaars gelaat te beschijnen. ´Dus dan hebben jullie toch een idee waar jullie aan sjorren´, vatte ik mijn bezwaar samen tegenover fotograaf Haro, die ik even later weer mocht treffen aan de gezellige bar van The Cockring.

Zelf bleek hij nogal tevreden over zijn langdurige verblijf in het semi-donkere epicentrum van de leertent. Enkele vlekjes op zijn trainingsbroek moesten daarvan getuigen.

Een andere keer mocht ik met vriend Fieke mee naar The April, nog zo´n roemrucht adres in gay-vriendelijk Amsterdam. Alleen vond ik het er nogal kil. Ik stootte een andere queer per ongeluk tegen de schouder, toen ik aan de bar bier wilde bestellen. ´Kijk de volgende keer beter uit, joh´, snauwde de lotgenoot me toe.

Vriend Fieke leek de tijd van zijn leven te hebben, al keek hij steeds wat venijnig uit zijn ogen.

Aan de bar van The April beviel het me al een stuk beter. Achter me stond namelijk een drietal Amsterdamse meiden, die nogal straight klonken. Ook al omdat ze mijn T-shirt van Walter van Beirendonck luidkeels bewierookten.

Mijn verdere veldonderzoek in de veel geprezen hoofdstedelijke LHBTIQ-scene bleef beperkt. Ik vond mezelf een keer terug aan een gracht toen ik met mijn zoon de kanalenparade van homofiel geaarde boten stond te bekijken. Hij zei: ´Pap, waarom laten die mannen op die boot hun broek zakken?´ Ik zei: ´Zullen we maar naar huis gaan, jongen?´

Tijdens diezelfde feestweek ter promotie van roze Amsterdam belandde ik in lesbocafé De Trut. Ik vermaakte me op het terras kostelijk met een paar zusters in het kwaad. Van grensoverschrijdend gedrag was geen sprake. Aanrakingen bleven uit. We namen lachend afscheid van elkaar.

De Trut kende ik al van mijn Marokkaanse vriendin Sanae. Af en toe troffen we elkaar in onze gemeenschappelijke stamkroeg aan de Spuistraat. Daar was trouwens iedereen welkom, hetero of niet.

Sanae zat altijd ijverig dagboek te schrijven aan een tafeltje. Meestal had ze daarna een afspraakje in De Trut. Ondanks mijn milde aandringen mocht ik nooit mee. Dat vind ik nog steeds jammer.

Blijer ben ik omdat ik niet zo´n behoefte had aan de hoofdstedelijke scene van cruisen in het struikgewas, moeilijke dates met een kansloze advocaat uit Groningen of varianten op de nu zo veelbesproken chemseks-parties. Ik bedoel: ik ben wel bi, maar vooral van de meisjes.

Op die chemseks-parties hebben ze het geloof ik niet zoveel over mammies en hun Tupperware. Elkaar dodelijke aandoeningen bezorgen onder invloed van wat Tina (meta-amfetamine) schijnt helemaal je van het te zijn.

Rond 2004 bezocht ik in Oost een nieuwe club voor alle gezindten, door de plaatselijke krant hevig aangeprezen. Ik was niet de enige die naar binnen wou, dus moest ik wachten in een lange rij. Twee brede uitsmijters met de vertrouwde insignes handhaafden de orde.

Een joekel van een travo hing de Door Bitch uit. Iedereen die er te jaren ´80 uitzag en ook zo keek, kon sowieso rechtsomkeert maken. Dat getinte serpent van een travo lachte er breed bij. Zijn fluorescerende pruik deed de rest.

Ik begon me zorgen te maken. Ik keek omlaag en zag achtereenvolgens knaloranje sneakers van Yamamoto (uitverkoop), en een straatoude bruine leren broek. Gelukkig droeg ik wel een T-shirt van Alexander van Slobbe, met kleur-elementjes. Ik bleef hoopvol.

Even later naderde ik de Door Bitch. Ik lachte zo smerig mogelijk naar hem. Hij lachte terug. Een paar meter verderop knikte een van de brede uitsmijters in pak me vriendelijk toe.

Ik was binnen.

[joostjongepier]

Wat?   Esperanz, fe y amor, la madre, la hija y la sabiduria (2020) en La historia de migrantes (2020)door Raquel van Haver, Madam le Sir (2019) en Modjaji o Stout (2020) door Neo Matloga, Fabula dos erês en Figura campesina – Reflexões do caminho (2021) door Antonio Obá en Expanding Figure (2019) en Book of Birth #1 en #2 (2021) door Loie Hollowell

Waar?   Tentoonstelling Brave New World in Museum De Fundatie, Zwolle

Wanneer?   5 maart 2023

Is de schilderkunst dood? Schilder Paul Delaroche zou het in 1839 hebben geroepen toen hij hoorde van de uitvinding van de fotografie. En in de jaren zestig van de twintigste eeuw waren conceptuele kunstenaars er eveneens van overtuigd dat de schilderkunst zijn langste tijd had gehad. In de decennia rond de laatste eeuwwisseling waren studenten aan de kunstacademies meer geïnteresseerd in videokunst en installaties dan in schilderijen. Volgens kunstcriticus Hans den Hartog Jager is er de laatste jaren sprake van een kentering. De gedachte dat schilderkunst passé was, heerste vooral in het westen. Mede door invloeden uit andere werelddelen is de schilderkunst op dit moment weer springlevend. Om dat te bewijzen stelde Den Hartog Jager als gastconservator de tentoonstelling Brave New World samen in Museum De fundatie in Zwolle.

Zestien jonge schilders uit allerlei windstreken zijn in Zwolle te zien. Ze behoren allemaal tot de internationale top in de kunstwereld. Hun werk is net zo gevarieerd als hun herkomst. In hun schilderijen spelen actuele thema’s als herkomst, queerness en digitalisering een rol, maar er zijn ook verwijzingen naar de historie en naar de kunstgeschiedenis.

De enige Nederlandse kunstenaar op de tentoonstelling is Raquel van Haver. Ik zag haar werk op 18 september 2018 voor het eerst in Dordrecht. Sindsdien ben ik fan. Hetzelfde jaar had Van Haver een solotentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam: Spirits of the Soil. Haar werk is uitbundig en houdt het midden tussen schilderij en sculptuur. De vijf grote werken die op deze tentoonstelling hangen zijn allemaal gemaakt naar aanleiding van bezoeken aan verschillende streken van Colombia. De ervaringen die ze daar opdeed en verhalen die ze er hoorde, verwerkte ze in haar imposante schilderijen. Al Van Havers schilderijen gaan over mensen. Uit haar werk blijkt overduidelijk dat ze zeer geïnteresseerd is in mensen en hoe die leven. Die interesse werkt aanstekelijk. Als ik haar schilderijen zie, wil ik de door haar geschapen wereld instappen om met de mensen te praten, te drinken of te lachen.

Ook in het werk van de Zuid-Afrikaanse kunstenaar Neo Matloga staan mensen centraal. Mensen kunnen niet tot één identiteit worden gereduceerd. Iemand is niet alleen maar zwart of blank, homo of hetero, arm of rijk. Hij is veel meer dan dat. Dat laat Matloga zien door te werken met collages. Hij bouwt mensen op met stukken uit foto’s van allerlei verschillende personen. Daarmee benadrukt hij dat iemand nooit te reduceren is tot één kenmerk, zoals ras, sociale klasse of gender.

Het werk van de Braziliaan Antonio Obá is enigszins raadselachtig en doordrenkt met symboliek. Op het grootste werk, Fábula dos erês, zit in het midden een oude man, om zijn hoofd een nimbus. Links een jongetje met een fluit en rechts een meisje die een vrucht doorsnijdt. Een witte duif is gevangen in de doornentakken van een rozenstruik. In een, op één blad na, kale boom hangen een paar mensen (een verwijzing naar lynchpartijen?). En ook in deze boom een duif, maar nu een zwarte. Het werk nodigt, net als de andere doeken van Obá uit om je eigen verhaal te maken.

Op het eerste oog lijken de werken van Loie Hollowell uit de Verenigde Staten haast gestileerd abstract, maar als je even langer kijkt zie je vrouwelijke vormen: de buik van een zwangere vrouw, borsten, een vulva. In interviews verklaarde Hollowell dat haar hele werk is terug te voeren op een heftige abortus die ze heeft ondergaan. Ze wil de oergevoelens die daar opgewekt werden, vangen in haar schilderijen. De vormen die Hollowell vastlegt blijven niet in het tweedimensionale vlak. Haar borsten en buiken steken letterlijk naar voren, het schilderij uit, onze ruimte in. Voeg daarbij de spetterende kleuren die de kunstenaar gebruikt en je krijgt een unieke eigen herkenbare stijl.

[laurierthefox]

J'ai fait trois nouveaux badges à l'occasion de la table ronde / dédicace que j'ai fait au 122 à Angers le 04 Mars dernier accompagné de La bulle de Milho et de Holly Rectum

Mes Patrons ont pu les voir en avant-premières le 16/02/23 !

Si vous êtes intéressé'es pour soutenir mon travail et/ou découvrir pleins de projets inédits jamais postés sur les internet : https://www.patreon.com/LaurierTheFox

Dans l'ordre les drapeaux sont :

- Le drapeau Bear qui est une communauté du parapluie Gay.

- Le drapeau LGBTIA+"progrès" avec le drapeau intersexe, le drapeau trans et les bandes marron et noire des personnes queer racisé'es.

- Le drapeau DemiGirl

J'en ai aussi profité pour refaire le drapeau Polyamoureux (une version modifiée des deux drapeaux Poly que je trouvais les plus beaux) et le "Gay as F*x" avec le drapeau Gay.

N'hésitez pas à me dire ce que vous en pensez !

Les badges sont disponibles sur ma boutique Utip si ça vous intéresse ^^ : https://utip.io/laurierthefox/shop

Prenez soin de vous si vous pouvez !

[kamalamackerel]

[Poste bilingue. Read along] Wanna catch up while I am in Montreal through the month of Feb? (Parce que oui, je reprends la route en mars pour un retour à Montréal début-juin). I have SEVEN in-person events coming up! En anglais, en français, beaucoup sur la traduction! 👇🏾 💅🏾 DEAR BLACK GIRLS MAGIC Feb 15 - 7pm @ Ausgang Plaza 💸 DEMYSTIFYING GRANT-WRITING Feb 17 - 4pm @ Articule 🐾 LANCEMENT ET HEURE DU CONTE POUR LAÏKA Feb 18 - 10am Petite Drawn & Quarterly 🎤 CABARET FLIRT ET FRACAS Feb 19 - 6pm @ Bar Le Jockey 📚 ON TRANSLATION with Valérie Bah and Stéphane Martelly Feb 20 - 6:30pm @ McGill University ✍🏾 PERFORMANCE LANCEMENT DE ZINE Feb 23, 2023, 5-7pm @ Librairie Livresse 🗣 LE CRI: UNE TABLE RONDE Feb 25 - 2:30pm @ Arprim #évènements #events #performance #talks #tableronde #art #arts #montreal #queermtl #translation #traduction #february #qtbipoc #bipoc #trans #queer #femme #storytelling #heureduconte #laika #lamackerel #kamalamackerel #transmtl #transmauritius (at Montreal, Quebec) https://www.instagram.com/p/Cop2zyppvP3/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[fuckyeaharthuriana]

My favorite arthurian tv shows and minisiers (part 2/2)

(My favorite movies here)

More details under cut. Some of these I love, some are so bad so good, some are beautifully epic, some are just funny.

Kaamelott: French long running series about Arthur and his court. It started with very short comedic episodes and slowly stated to get into more serious events still keeping a comedic tone. More on how to start watching (for English speakers) here.

Merlin (BBC): Okay, this might have filled me with frustration many times, and it might be annoying (for me) in the way some stories were adapted (Morgana going evil, Guinevere and Lancelot) but I still love the first season and I enjoyed the fifth season a lot. Plus, Guinevere in Merlin BBC is probably one of my favorite Guinevere ever created, I just adore her. Not to mention that this show has take arthuriana from tv movies and turned into something marketable again, giving rise to a bunch of movies.

Camelot (Starz): Oh boy, so much potential and so good. Everything but Arthur and Guinevere, for me, is perfect. Literally delightful. The settings are beautiful, the story of Merlin and Igraine actually made me shed a tear, Kay is adorable, Gawain had the potential of being the first queer Gawain ever (I could feel it!), and Morgana was absolutely perfect. I truly believe that if they had cut Guinevere's story, and changed the actor playing Arthur this could have been our long arthurian tv show.

The Librarians: An extremely fun show with a Galahad living in modern times and working with the Librarians. While the arthurian elements are not a lot (there is Morgana, Galahad and some Lancelot), the show is still enjoyable for the self-contained adventures it offers.

Trollhunters / Tales of Arcadia: This animated series is not really an arthurian one, but it does have Merlin, Morgana and Arthur as main characters in the third season, which takes a more arthurian setting (it is called Wizards). I really enjoyed the backstory of Morgana, and in general even the first two seasons are quite fun for what they are.

Fate/Apocrypha: I admit I am not a fan of the Fate universe, mainly because it confuses me, but seeing Mordred in the flesh? I loved them. This one season anime does not have a lot of arthurian backstory for Mordred, but the show still manages to keep some of the angst and for me it was enough.

Arthur et les enfants de la Table Ronde: Probably my favorite animated arthurian show ever. The story is for kids, but it still manages to throw in some interesting twist, in particular related to Uther's cruelty/harshness and Morgana's actions. It follows a kid Arthur who is an orphan living in Uther's kingdom and going to adventures with Sagramore, Guinevre, Gawain, Morgana etc. It also has one of the few Morgause out there!

Cursed: Okay, hear me out! Is this show good? Not in my opinion. Is it fun? Yes, I actually enjoyed it. The Merlin and Nimue duo was an interesting take, Arthur's story was developing to be really good, Morgana as a lesbian? Yes, please. It was messy, but it managed to pull together even a final battle and give us some surprising moments so this is one of those shows I will probably feel like rewatching in the future (and buying the dvd if they sell it).

[pourlemeilleur]

25 ans en 2023 alors… 25 voeux/choses à réaliser ✨

Aller à Vancouver et Banff

Revoir Diana et Lila

Retourner chez Barley

Assister à plein de concerts si les artistes que j’aime font une tournée nord américaine (Taylor Swift, Lany, Macklemore svp…)

Rencontrer de nouvelles personnes

Retourner à Wilmington 🌅

Passer du temps avec Glo et le groupe queer

Prendre soin de moi

Trouver un poste dans un petit café

Gérer un blog/insta à côté 🥐🍞🍩🍪

Retourner à la Ronde !!!!

Fêter mon premier Halloween américain 🤍

Faire découvrir les écureuils à Fergus 🐱🐈

Aller dans les cafés à chats

Me refaire tatouer

Passer du temps chaque jour dans un parc à chiens

Voir Danielle Savre, Giacomo Gianniotti et Grey Damon à Paris 🤞🏻

Retourner voir la mer

Faire découvrir Montréal à ceux qui viendront ✨

Faire une dernière soirée en France avec toutes les personnes que j’aime

Guérir

Visiter des expositions

Aller régulièrement au marché 🍃🥕🍋

Reprendre goût à la photographie, avec mon appareil photo et plus mon téléphone

Et surtout, me trouver une safe place. 🏠🤍

[garnetrena]

Merci beaucoup à @a-random-fandom-friend et à @trashlord-watson de m'avoir permis de prendre ces pics devant le mur Iconic™ de @rondequeer !! (et oui, c'est un T-shirt Steven Universe)

[yasminacardoze]

En février 2019, @trashlord-watson et moi on a interviewé Quentin Zuttion  pour @rondequeer au sujet de la BD Appelez-moi Nathan, dont il a réalisé les dessins.