#portret schilder

[twafordizzy]

Frans Hals gaf het groepsportret dynamiek

Geboren in Antwerpen maar bekend van zijn produktieve periode in Haarlem, werd Hollandse meester Frans Hals (1582/1583-1666) vooral bekend om zijn portretten. Onderdeel daarvan waren zijn groepsportretten. Beroemd werden zijn schuttersstukken. Daarover schreef Henk van Os ooit eens het volgende: In tegenstelling tot veel van zijn voorgangers zag Hals het grote groepsportret als een artistieke…

[joostjongepier]

Wat?   Stilleven met vis (1612-1621), Bloemen in een vaasje met sprinkhaan en kikvors (1612 of later)  en Bloemen in een vaasje met knabbelende muis (1612) door Clara Peeters, Annunciatie (1629) door Hendrick ter Brugghen en Portret van een kleptomaan (1819-1822) door Théodore Gericault

Waar?   Tentoonstelling Zeldzaam en Onmisbaar – Topstukken uit Vlaamse collecties in MAS, Antwerpen

Wanneer?   7 januari 2024

Clara Peeters is een tijdgenote van Rubens. Ze specialiseerde zich in stillevens. Dit is vaak het geval bij vrouwelijke kunstenaars uit die tijd. Het werd als een bescheiden en dus voor vrouwen passend genre beschouwd. Bovendien konden stillevens worden gemaakt in de eigen huiselijke omgeving. Vrij reizen en eropuit trekken was immers voor vrouwen ongepast. Naast twee mooie kleine bloemstillevens met respectievelijk een kikker en een muis, hangt er in het MAS een wat groter stilleven met vissen. Een  vergiet bevat een karper en een snoek. Verder liggen op tafel oesters, baarzen, gerookte haringen, rivierkreeften en garnalen. Wat in alle drie de werken onmiddellijk in het oog springt is de hoge mate van realisme. Peeters’ stijl is vaak geïmiteerd. Daardoor is lange tijd onduidelijk geweest welke werken aan haar moesten worden toegeschreven.

Een annunciatie door de Utrechtse caravaggist Hendrick ter Brugghen behoort eveneens  tot de Vlaamse topstukken. Het is het laatste werk dat deze kunstenaar maakte voor zijn dood in 1629.  De kleuren van het werk zijn fris en helder. Maria is een opmerkelijk jong meisje en ook de engel Gabriël oogt eerder als een puber dan als een volwassen man. Opmerkelijk is de nogal onaantrekkelijke putto rechts boven. Hij heeft meer weg van een duiveltje dan, zoals gebruikelijk van een jong kereltje. Aanzienlijk aaibaarder is het hondje dat rechtsonder zit weggedoken achter het tafelkleed.

Théodore Géricault is vooral bekend van zijn schilderij Het vlot van de Medusa in het Louvre. Hier hangt een portret dat door deze schilder is gemaakt. Het werk stelt een kleptomaan voor. Géricault was bevriend met psychiater Etienne-Jean Georget. Waarschijnlijk in diens opdracht maakte de kunstschilder een reeks van tien portretten van mensen met obsessies of waandenkbeelden. Het portret is noch een karikatuur noch geïdealiseerd; het toont ons een mens van vlees en bloed.

[devosopmaandag]

Innerlijke werelden

Ik stuurde vriendin J het portret dat Jan Veth (1864-1925) schilderde van zijn drie zussen*. Ze schreef dat ze heel lang en gefascineerd naar de afbeelding had zitten kijken en hoe die drie naar hun schilderende broer keken. Dat trof me, want hoe zelden ben je je bewust van het model dat naar de schilder kijkt. Met de schilder mee verandert de geportretteerde vanzelf van subject in object. Ik moest denken aan het portret van de drie gezusters Brönte door hun getormenteerde broer Branwell. Dat jammerlijk mislukte schilderij is nu van waarde voor onze perceptie van zijn beroemd geworden zussen, al worden we niets gewaar van hun innerlijk. Veths portret van Cornelia, Clara en Johanna doet precies het omgekeerde: hun innerlijke werelden dringen zich bijna aan mij op. Is Cornelia niet degene die kalmte brengt, goede raad geeft aan haar broer, die troost en aanspoort, en is Clara niet de felste, degene die vragen stelt, dingen wil weten, ongeduldig is, die haar hartstocht geheim houdt? Is Johanna niet de zwijgende, de observerende, de zachtjes lijdende, die haar broer benijdt om zijn talent en zijn vrijheid? Misschien klopt niets van dit alles. Maar het portret haakt direct in op mijn eigen binnenwereld.

Dat gebeurt ook in portretfoto's, maar het wonder van het geschilderde portret – nog iets waar ik me maar zelden bewust van ben, zo vanzelfsprekend is het – is dat er eerst niets anders is dan een wit vlak. Hoe virtuoos een schilder ook is, hoezeer hij ook kan varen op techniek en ervaring, er is altijd een wereld die het model meebrengt en die het wit bij voorbaat inkleurt. Didier Eribons schrijft in 'Het vonnis van de samenleving' over wat nodig is “om inzicht te kunnen krijgen in die woorden, blikken, gebaren en gevoelens van een bepaald moment”. De socioloog en filosoof die hij is noemt: “historisch perspectief, sociologische analyse, theoretische reflectie ...”. In Veths eerbiedwaardige portretten van de Nederlandse maatschappelijke, wetenschappelijke en culturele elite zal dat laatste zeker een rol gespeeld hebben.

Als hij zijn drie zussen schildert is hij slechts 21 jaar oud. Daar zitten ze voor hem: Cornelia, Clara en Johanna. Ze zijn samen kinderen geweest, al denk ik dat tussen hem en Cornelia vele jaren zitten. Hij schildert natuurlijk niet alleen wat hij ziet. Het kan niet anders dan dat met elk portret van een zus herinneringen een rol spelen. Hun gezichten zijn geen boeketten, geen bomen, kamers of landschappen maar 'zielen' die hem aankijken en die met hem de warmte van het zelfde huis deelden en delen, hun stemmen hebben zich met de zijne gemengd, blikken over en weer gegaan, er werd gelachen, voorwerpen gedeeld. Kinderen zijn ze van het zelfde huis. Dat alles schilderde hij hoe dan ook. Zijn vader kon het schilderij zeker waarderen, en zag goede gelijkenissen, al had hij graag wat meer zachtheid gezien ….

*'Het oog van Jan Veth' – Schilder en criticus rond 1900 | Dordrechts Museum | nog te zien tot 3 september 2023

[oldsardens]

Juriaen Pool (II) - Portret van de schilderes Rachel Ruysch

[blogmargadegenieter]

Vrijdag 15 november 2024

Schilder een Zwarte Pacu, met bister op wit aquarelpapier; Een portret van dichtbij of van ver weg, eventueel ook zebravissen, schildpadden.

Schets vlot met grafietpotlood

Zet met bister in hele grote toetsen de achtergrond op met heel donkere en heel lichte kleurvlakken. Laat stukken open. Laat de bister vloeien

Er doorheen de grote vorm opzetten

Met een klein puntje de details erin zetten

Eventueel stukken lichter maken met water, doekje, kwast (dat geeft contouren)

[voltereto]

JEF LEEMPOELS

(vía Portret van de schilder Jef Leempoels met zijn vrouw / Museum van de Stad Brussel - Broodhuis – Inventaris van het roerend erfgoed)

[rotterdamvanalles]

De Hendrick Sorchstraat, 26 juni 1986.

Hendrick Martensz. Sorgh (Rotterdam, ca 1611 – begraven aldaar, 28 juni 1670) was een Nederlands kunstschilder in de traditie van de Hollandse school.

Sorgh was een leerling van David Teniers de Jonge en Willem Buytewech en hoewel zijn werk is beïnvloed door Teniers en Adriaen Brouwer, stond het genre van zijn schilderijen van boereninterieurs en markttaferelen in de traditie van de Rotterdamse schilders van het midden van de zeventiende eeuw. Andere Rotterdamse schilders die tot dezelfde traditie behoorden, waren Herman en Cornelis Saftleven, Pieter de Bloot en François Ryckhals.

Hendrick Sorgh - hij signeerde ook met “Sorch” en “de Sorch” - was de zoon van Maerten Claes Rochus (overleden te Rotterdam, 11 januari 1642) en diens tweede vrouw Elisabeth (Lysbeth) Hendricksd van Hengel (overleden te Rotterdam, 30 juni 1623), met wie Maerten op 28 mei 1606 te Rotterdam trouwde. Zijn moeder kwam uit Antwerpen, zijn vader was een veerman, die goederen van Rotterdam naar de markt in Dordrecht bracht. Maerten stond erom bekend de zending en aflevering van goederen zorgvuldig af te handelen, waardoor hij de bijnaam “Zorg” kreeg. Hendrick gebruikte de bijnaam van zijn vader als achternaam.

Zelf trouwde hij op 20 februari 1633 in Rotterdam met Adriaantje Hollaer (1610-1693), ze was de dochter van een koopman en de schoonzuster van de kunstschilder Crijn Hendricksz. Volmarijn. Ze krijgen zeker vijf kinderen, een zoon heet Maerten Sorgh (ca 1641-1702)

In 1636 of 1637 werd hij meester bij het Sint-Lucasgilde en had hij een leerling Pieter Nijs uit Amsterdam. Pieter Crijnse Volmarijn, zijn neef, en Cornelis Dorsman kwamen later ook bij hem in de leer.

De zaken gingen goed en Hendrick Sorgh was een bemiddeld man met een belangrijke positie in de maatschappij. In 1637 kocht hij een huis genaamd “Het Vrouwehoofd” voor een flinke som gelds. In een document uit 1638 staat hij genoemd als “Veerman tussen Rotterdam en Dordrecht”, hoewel vergelijkbaar met de functie van zijn vader gaat het hier waarschijnlijk om een erebaan. Zijn aanstelling bij de gemeente in erefuncties als 'broodweger' in 1657 en 'brandmeester' in 1659, samen met zijn deelname in 1646 aan een konijnenjacht in Vlaardingen met de baljuw van Rotterdam, laten zien dat hij enig lokaal aanzien genoot.

In 1654 kreeg hij opdracht van de stad Rotterdam om een portret van Erasmus te restaureren, in 1669 werd hij hoofdman van het Sint-Lucasgilde, dat jaar kocht hij een bloementuin aan de Schiekade. Hij stierf in 1670 en werd begraven in de Grote Kerk van Rotterdam.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[jurjenkvanderhoek]

ANTON VERHEYS' GESCHIEDSCHRIJVING IN SCHILDERACHTIGE BEELDEN

Het blijft aan je kleven. Waar je gaat of staat, wat je doet of laat. Of je ervoor beter werk of erna best werk hebt nagelaten, doet weinig ter zake. Een misstap wordt niet snel vergeten. Groot ophef blijft lang hangen. Het staat te boek en blijft je dwars zitten. Jou werk wordt wit gesausd of verdwijnt achter een gordijn. Het mag niet gezien worden omdat het geen recht doet aan de realiteit zo is de mening. Het verdwijnt bij rechterlijke uitspraak voor decennia in een afgesloten kluis of ergens achter in de opslag. Meerdere kunstenaars hakken wel met dit bijltje, maar Anton Verhey schijnt er zijn roem in de kunstwereld aan te danken. Eigenlijk is hij er berucht door, terwijl zijn verdienste met verf en penseel vele malen groter is dan het gewraakte portret van koningin Beatrix.

Bij de presentatie van het schilderij viel vrijwel de hele Nederlandse bevolking over hem heen. Want de koningin bleek een grotesk aangezicht te hebben en baadde zich op de afbeelding in overdadige luxe en voor die tijd beschamende weldaad. Het schilderij is echter tekenend voor de manier waarop Verhey zijn composities opzet. Hij heeft een voorkeur voor pracht en praal, voor oudheid en historie. En weet een mens op het voordeligst maar wel geheel naar zijn idee vast te leggen. Het door hem gemaakte portret is zoals de geportretteerde hem in zijn beleving voordoet. En dat kan minder flatteus zijn, zoals de critici de koningin op zijn schilderij beschouwden. De compositie werd door de overheid gekocht van de opdrachtgever gemeente Weststellingwerf, en verdween al snel in de kelders van het Rijk.

De consternatie over en het verhaal achter dit staatsieportret staat zwart op wit gedrukt in een uitgave die het totale oeuvre van Anton Verhey aankaart. "De heftige reacties op dit schilderij waren toe te schrijven aan de toenmalige tijdgeest die absoluut anti-monarchistisch was...", schrijft biograaf Perry Pierik in het boek en citeert daarmee Anton Verhey: "Als reactie daarop wilde ik de glorie van de monarchie verbeelden in al zijn voor mij zo aantrekkelijke pracht en praal!" Waarschijnlijk was dat weelderige vertoon niet eens zozeer waarover men viel, maar veel meer de gelijkenis van de adellijke dame met de werkelijkheid die, volgens de criticasters, kant noch wal raakte en ver bezijden de waarheid was.

De uitgave "Anton Verhey, het complete werk' met teksten van Pierik geeft een overzicht van de werken van deze kunstenaar en vertelt het complete verhaal van zijn leven en werken. Opgesplitst naar de thema’s die hem bezig houden en waarin hij zijn schilderijen onderbrengt. Met een sterke voorkeur voor de vaderlandse geschiedenis en internationale historie. De schrijver volgt Verheys’ levensweg van het prille begin tot de plek die de schilder via omwegen en dwaalpaden uiteindelijk in de kunstwereld heeft gevonden. Hij schraagt zijn verhaal op de autobiografie van Verhey zelf. Het nu voorliggende boek is verschenen bij Uitgeverij Aspekt en geeft een flamboyant overzicht van de veelbesproken kunstenaar. Net toen de storm rondom Beatrix geluwd was ontstond er ophef over de historische stukken van Verhey. Want waar zouden deze schilderijen getoond kunnen worden. Als een soort van kruiswegstatie vond het eerst plek in het gemeentehuis van Weststellingwerf, de opdrachtgever. Want een deel van de werken hebben namelijk betrekking op de Friese situatie. Maar gaandeweg verdwenen de gewelddadige platen naar de achtergrond. Zouden niet meer van deze tijd zijn. De historische avonturen zijn echter een spiegel voor de mensheid, waaruit lering getrokken kan worden.

In deze uitgave komt de duistere geschiedenis van ons land gezien door de ogen van Verhey gedetailleerd aan het licht. Want de schilder gaat niet over één nacht ijs en probeert door studie zijn werk zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven. Hij is een meester de figuren te verpersoonlijken, ook al maken ze deel uit van een groter geheel. Iedere kop heeft een eigen gezichtsuitdrukking. De mens door het penseel van Verhey is een individu. Hij schets de karakters en heeft daardoor eigenlijk omvangrijke cartoons gemaakt. Illustraties bij het verhaal van de geschiedenis. Schoolplaten waarop de kinderen in de klas een eigen fantastisch verhaal kunnen loslaten. De uiterst gedetailleerde schilderijen houden door de uitgebreide uitwerking de aandacht vast. Om alle onderdelen en afzonderlijke elementen in het werk te beschouwen is tijd nodig. De werken zijn ware kijkplaten om het publiek de historische gebeurtenissen haarfijn uit de doeken te doen.

De uitgave laat de kunststukken zien naast een historisch verantwoorde uitleg. Zo krijgt de lezer kennis van de gegevens waarop Anton Verhey zijn schilderijen heeft gebaseerd. Het maakt van de uitgave een kunstboek en tevens een geschiedenisboek. Een lesboek bij de vaderlandse geschiedenis. Maar niet alleen belicht dit het hebben en houden van onze voorvaderen, ook richt de schilder zijn peilen op de buitenlandse historie. Ik zie Napoleon ten strijde trekken tegen de Pruisen, zijn jammerlijke aftocht uit Rusland en de Slag bij Waterloo. Al de door Verhey verbeeldde veldslagen en oorlogsconflicten zijn uiterst levend in beeld gebracht. Niet enkel episodes uit oude tijden halen het canvas, ook handelingen in de moderne tijd hebben beeld gekregen. Tanks doorkruisen de velden, vliegtuigen jagen in de, lucht. Wanneer Anton Verhey nog tijd van leven heeft ben ik benieuwd hoe hij de oorlog in de Oekraïne in verf zal vastleggen. Hoe hij de terreur aldaar een gezicht zal geven. Want Verhey is wat dat betreft toch een soort van oorlogsverslaggever. Niet met pen en papier, niet met de fotocamera in de aanslag, maar met penseel en palet.

Goed beschouwd is dat portret van Beatrix het sleutelwerk in het oeuvre van Anton Verhey, het omslagpunt in zijn werkbare leven als kunstschilder. In de jaren ervoor richtte hij zich vooral op de satire. In zijn werk nam hij meermalen de wereld op de hak. In beelden protestliederen op de maatschappij. Zijn afgebeelde mensen zijn volumineus in rijkdom en uitgemergeld bij armoede. De mens is minder zichzelf maar meer een karakter om een gevoel uit te drukken. Ook dan al heeft Verhey een scherp oog voor detail en maakt ook in die tijd van zijn schilderijen een kijkbeleving van hoog niveau. In zijn portretten uit die tijd en na het keerpunt in 1980 toont Verhey zijn serieuze vakmanschap. Hij weet de emotie overduidelijk vast te leggen en wordt nergens sentimenteel abstract. Hij raakt het individuele model scherp aan in verf op doek.

Ondanks dat Verhey vasthoudt aan het onwerkelijke van zijn geschilderd realisme, is de mens door hem afgebeeld zo werkelijk dat deze zo van het doek zou kunnen lopen. Niet de fotografische werkelijkheid geeft de doorslag, maar de kunstzinnige gevoeligheid. Beatrix lijkt dan een opstap naar of model te staan voor de figuren die hij weergeeft op zijn historische stukken. Want laten we eerlijk zijn, er is minder gelijkenis in dit staatsieportret als in het latere 'Zelfportret met majesteit', een schilderij een jaar na het gewraakte portret gemaakt. Verhey kijkt daarop van zijn schilderhand weg naar het model dat buiten beeld valt maar uitdrukking krijgt in de schildering. De schilder beziet nauwlettend het model en hoeft zijn fantasie niet over deze mens te laten gaan. Het is niet zijn beleving die hier uitdrukking krijgt, maar de werkelijkheid die hem beroerd.

Op de historische stukken kan hij wel zijn fantasie botvieren. Want slechts enkele van de figuren zijn historisch verantwoord afgebeeld. Van de grote mensen met bekende namen zullen elders platen en portretten voorhanden zijn, zodat Verhey op zijn historische zoektocht met deze beelden zijn voordeel heeft kunnen doen. Al die andere naamloze figuranten zijn uit zijn fantasie voortgekomen. Met een duidelijk gespannen mimiek en een gedetailleerde stofuitdrukking. Verhey weet het drama van de historie karakteristiek vast te leggen. Veldslagen in de verleden tijd en de tegenwoordige eeuw hebben schijnbaar de voorkeur. Vooral composities met overvloedig veel actie, bevolkt door grimmige strijders en een angstige bevolking. Het wapengekletter klinkt vanaf de doeken, dood en verderf is bij wijze van spreken in geuren en kleuren weergegeven. Maar amper druipt het onnodig verspilde bloed van de doeken. Hoewel alle gebeurtenissen meer dan geloofwaardig en schilderachtig zijn weergegeven, geef ik toch de voorkeur aan het oudere werk van Anton Verhey. Dat werk dat een beroep doet op de fantasie en waarin de humor een groot aandeel heeft. In dit werk is Verhey de surrealist, later de realist. Zweeft hij eerst boven zichzelf en de werkelijkheid, later doet hij op dramatische manier verslag van de waarheid.

Anton Verhey, het complete werk. Perry Pierik. Uitgeverij Aspekt, 2023.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking U hebt gerechtigheid lief en haat goddeloosheid; daarom heeft Uw God U gezalfd, o God, met vreugdeolie, boven Uw metgezellen. Al Uw kleding geurt van mirre en aloë en kaneel, wanneer U uit de ivoren paleizen komt, waar men U verblijdt. (Psalm 45:8—9) Lees verder Zefanja 3:11—17. Als Hij ziet dat we elke dag meer op Hem gaan lijken, verheugd Hij zich in ons. Net zoals een beeldhouwer een beeld uit een blok marmer beitelt. Hij haalt er hier een hoekje af, een daar een stukje. Kijk hoe hij glimlacht als hij de kenmerken van de goddelijke vorm tevoorschijn haalt. Zo vindt de Verlosser veel vreugde in ons als Hij ons, door het werk van de Geest, steeds meer op Hem doet lijken. Een schilder maakt eerst een ruw ontwerp, daarna geeft hij het schilderij hier en daar wat kleur. Sommigen weten niet wat hij aan het doen is. Na vier sessies lijkt het portret nog lang niet op de man die hij wil schilderen. Maar de schilder kan de kenmerken op het doek onderscheiden. Hij ziet het vaag door de mist van nevel en kleur. Hij weet dat het niet lang meer duurt voordat de schoonheid door de klodders en vlekken heen zal stralen. Ondanks dat wij alleen nog maar de contouren zijn van Zijn beeld, ontdekt Jezus Zijn eigen volmaaktheid in ons waar niemand anders het kan zien. Als een machtige Kunstenaar kan Hij het zien. Lieve vrienden, Hij verheugd zich in ons omdat we het werk van Zijn handen zijn. We zijn Zijn broeders en broeders moeten zich in elkaar verheugen. We zijn Zijn bruid, en waar vind de bruidegom zijn vreugde dan in zijn bruid? We zijn Zijn lichaam, zal het hoofd niet tevreden zijn met zijn leden? Wij zijn één in Hem, vitaal, persoonlijk en voor altijd één. Het is daarom geen wonder dat, als we van elkaar genieten, Zijn kleding geurt van mirre, aloë en kaneel wanneer Hij uit de ivoren paleizen van Zijn kerk komt waar men Hem verblijd heeft. Ter overdenking We zien de Heere Jezus Christus nu nog niet, ook zien we niet wat wat wij zullen zijn als we af zijn (1 Johannes 3:2). Maar dat feit moet de vreugde niet drukken (1 Petrus 1:8). Onze Verlosser is volkomen tevreden met de vruchten van Zijn werk voor zondaren (Jesaja 53:11). Preek 498, 8 maart 1863

[schilderenop]

Redenen waarom u nu uw eigen Diamond Painting zou moeten hebben

Diamantschilderen is een gloednieuw ambacht dat snel is uitgegroeid tot een wereldwijde Official link rage. Het is in zeer korte tijd erg populair geworden, net als het kwaliteitsvaartuig.

Als je niet begrijpt wat diamond painting is, het is de roep van een mozaïekkunstvorm. Painter maakt een schilderij door kleine harsen die glinsteren als diamanten op een canvas te plakken waarop overeenkomstige nummers zijn gedrukt via alle tinten van de diamanten. Als resultaat creëren alle diamanten samen een perfect mooi schilderij.

U kunt een Diamond-portret maken zonder te genieten van het element van de schilder. In tegenstelling tot andere innovatieve inspanningen, hoeft u niet veel tijd te besteden aan leren over het opdoen van kennis om het goed te doen, u zou het bijna meteen voor de eerste keer kunnen doen. Dit maakt diamantschilderen tot een speciale vorm van kunstwerk, waardoor je het langzaam en ontspannen ervaart en vernietigt.

1. Grote zegeningen van schilderen

Diamond portretteren als een hobby heeft veel mentale, emotionele en intellectuele gezondheidsvoordelen die u nu zelf kunt aanschaffen.

Diamond Painting helpt je te ontspannen

We leiden stressvolle levens voor schilderen, studeren, huishoudelijke taken, voor ons eigen gezin zorgen, sporten ... Je moet bewegen, rust nemen en rust zijn zo belangrijk voor onze conditie terwijl er te veel spanning wordt opgebouwd. Als u korte tijd in Diamond Painting doorbrengt, zullen al uw zorgen en stress verdwijnen. Mensen die meer op hun hoede zijn, vinden veel rust in diamond painting. Het voelt veiliger en het zorgt voor insluiting rond hun procedure. Binnenkort kijk je uit naar ontspanning met een kit met diamanten kunstwerken. Gewoon losmaken en genieten!

Train je geest om te focussen

Diamond-portret is de meest perfecte methode om uw gedachten betrokken te houden bij innovatieve geest en ideeën. Het maakt het mogelijk om de hersenen te betrekken bij een zelfvervaardigd land van focus.

Om een diamantportret te maken, heb je zowel logica als creativiteit nodig. Deze activeren het analytische deel van de geest en ook de creatieve kant van de hersenen.

Handig voor milde eerstejaars

Schilderen met diamanten wordt fantastisch gekoesterd door kinderen die gematigde studenten zijn en worden getroffen door enige vorm van intellectuele problemen. Ze moeten absoluut diamanten portretkits kopen en er gewoon mee beginnen. Door geassocieerd te worden met dit tijdverdrijf zullen ze hun tijd productief maken en bovendien in staat zijn om dingen snel te onderzoeken.

Het vergroten van uw sociale kringen

Tegenwoordig worden de sociale verbindingen tussen onderscheidende mensen van de samenleving erg zwak. Omdat ze niet veel tijd hebben om met elkaar door te brengen. Mensen zijn tegenwoordig in werkelijkheid druk bezig met hun persoonlijke, niet-openbare bestaan, waardoor ze behoorlijk asociaal kunnen worden. Maar met behulp van diamanten portret kunnen mensen met elkaar omgaan terwijl ze elkaar ontmoeten op tentoonstellingen en inventieve bijeenkomsten en zo. Er zijn overal diamantschilderorganisaties - Facebook, Twitter en Flickr om er maar een paar te noemen. Het is een geweldig gevoel om hetzelfde tijdverdrijf te hebben. Het doet ons beseffen hoe verbonden we werkelijk zijn.

Breken uit tijdperk

We raken verslaafd aan smartphones. Bingewatchen op je favoriete beeldscherm op je computer of urenlang door Instagram scrollen. Uren doorbrengen op sociale media maakt het oprecht slecht voor onze gezondheid, met name voor uw ogen. Deze sporten beschadigen je hersenen als een manier om het moeilijker te maken om 's nachts in slaap te vallen. Een kit met diamanten portret geeft je een zalige, gemakkelijke manier om los te komen en tot rust te komen zonder generatie!

Beginnen met de diamanten portret en er is nu geen enkele vertoning bezorgd, geen gewenste stimulering van het tijdperk!

Helpen om creatief te zijn

Diamond-portret stimuleert bovendien de rechterhersenhelft, wat wordt geassocieerd met creativiteit. Het stelt je in staat om prachtige kunstwerken te maken, terwijl je geen creatieve kennis van je lichaam hebt met de gemakkelijk te volgen patronen. Aan het einde van de dag is diamantschilderij ideaal voor jou, want het is een lachertje!

[twafordizzy]

Léon Spilliaert schilderde zijn innerlijk landschap

Léon Spilliaert (1881-1946, Belg) was een schilder, illustrator en graficus die vooral bekend stond om zijn mysterieuze, symbolistische werken. Spilliaerts oeuvre toont nachtelijke landschappen, winderige strandtaferelen en buitenaardse portretten en toont zijn voortdurende fascinatie voor het innerlijke emotionele landschap. Gedurende zijn hele werkzame leven stileerde hij zijn observaties van…

[joostjongepier]

Wat?   Zelfportret (1908), Portret van Émile Bernard (1897), Reizende muzikant in Rouen (1891), Tegenover de Moulin Rouge (1890), Bloedende Christus (1911), De kardinaal (1912) [en ter vergelijking: Portret van Nino de Guevara door El Greco (ca. 1600)], Het Anker (De kluizenaar) (1907), Spaanse boeren (1905), De danseres (1912), Buste van een picador (1910) en Het slachtoffer van het feest (1910) door Ignacio Zuloaga Waar?   Tentoonstelling Mythos Spanien – Ignacio Zuloaga 1870-1945 in Bucerius Kunst Forum, Hamburg

Wanneer?   5 maart 2024

In samenwerking met de Kunsthalle Múnchen ontwikkelde het Bucerius Kunst Forum in Hamburg de tentoonstelling Mythos Spanien, gewijd aan de Spaanse schilder Ignacio Zuloaga (1870-1945).

Zuloaga werd in 1870 geboren in Eibar in Baskenland. In 1889 of 1890 trok hij naar Parijs, het toenmalige wereldcentrum van de kunst. Ook later zou hij nog regelmatig naar de lichtstad terugkeren. De jonge Zoluaga was bevriend met kunstenaars, musici en schrijvers. Zo deelde hij een atelier met Paul Gauguin, was bevriend met Auguste Rodin en ging  samen met Maurice Ravel op reis. Als je de schilderijen uit deze Parijse periode bekijkt, zie je een jongeman die nog op zoek is naar zijn eigen stijl. Zijn werk toont invloeden van naturalisme, impressionisme en symbolisme. Drie schilderijen die naast elkaar aan dezelfde muur hangen, laten de variatie in zijn stijlen zien: een muzikant in Rouen, een portret van collega-kunstschilder Émile Bonard en een dame van lichte zeden in een café. Dit laatste schilderij vind ik zelf heel interessant. Op het eerste oog zien we een keurig geklede dame, zittend  aan een tafeltje bij het raam. Eind negentiende eeuw was het allesbehalve gepast voor een dame om alleen in een café te zitten. Het gaat dan ook hoogstwaarschijnlijk om een prostitué die wacht op een nieuwe klant. De stoel naast haar is uitnodigend leeg. Het raam kijkt uit op de Moulin Rouge, een plaats waar het vermaak op zijn zachtst gezegd enigszins seksueel gekleurd was.

Parijs bracht de kunstenaar niet waar hij naar zocht. Hij wilde Spaans schilderen. Dus keerde hij terug naar zijn vaderland. Spanje was ooit een wereldmacht was geweest, maar was nu zijn laatste koloniën kwijtgeraakt en was op zoek naar een nieuwe identiteit. Zuloaga droeg hieraan bij door typisch Spaanse thema’s te schilderen. Hierbij ging het niet altijd om een weergave van Spanje zoals het daadwerkelijk was. De kunstenaar greep terug op ‘Il siglo de oro’, de gouden eeuw van de Spaanse schilderkunst met schilders als Velazquez en El Greco. Hun invloed is dan ook terug te vinden in zijn werk.

Een interessant deel van de tentoonstelling is gewijd aan het religieus erfgoed van Spanje. Zijn kruisiging is bijzonder opmerkelijk. We zien hier namelijk niet, zoals in de kunstgeschiedenis gebruikelijk is, Jezus aan het kruis, met naast hem Maria en Johannes. We zien een daarvan afgeleid Spaans ritueel. Jezus is vervangen door een beeld van Christus aan het kruis. Dat beeld is, zoals in de Spaanse traditie al sinds de contrareformatie gebruikelijk is, hyperrealistisch. Het bloed gutst over het lichaam van de gekruisigde. Van de priester links kun je je afvragen of zijn gedachten wel bij het ritueel zijn. De andere aanwezigen vormen nauwelijks een groep. Het zijn losse individuen die elk op hun manier deel van de scène uitmaken.

Ook De kardinaal is geen doorsnee portret van een reële kardinaal. De afgebeelde persoon is een van Zuloaga’s favoriete modellen. Zijn ingevallen wangen en stoppelige baard stralen niet bepaald gezag en waardigheid uit. Hoewel je in eerste instantie denkt dat de kardinaal in een landschap zit, blijkt dat een illusie. Een gordijn en een tafeltje maken duidelijk dat we tegen een toneeldoek aankijken. Het hele tafereel is in scène gezet, als door een regisseur. Het schilderij grijpt duidelijk terug op een bekend werk van El Greco: Portret van Niño de Guevara. De inquisiteur is hier vervangen door een eenvoudige landarbeider. Een grappig detail is dat het brilletje dat El Greco’s kardinaal op de neus heeft, bij Zuloaga in de hand wordt gehouden. Wellicht is het schilderij een parodie op het werk van de zeventiende-eeuwse meester, maar waarschijnlijker is dat Zuloaga een eerbetoon wil brengen aan de door hem zeer bewonderde kunstenaar.

Voor wie nog mocht twijfelen aan de invloed van El Greco op de kunstenaar die in deze expositie centraal staat, moet maar eens goed kijken naar Der Anachoret (Der Einsiedler). Het slungelige, maniëristisch weergegeven lijf en de extatische blik van deze kluizenaar zou op een tentoonstelling van werk van El Greco niet misstaan.

In 1898 trok de schilder naar Segovia. Daar schiep hij veel van zijn belangrijkste werken: schilderijen van het karige rauwe landschap en zijn archetypische bewoners.

Naast de katholieke religie behoren ook de flamenco en het stierengevecht tot het Spaanse culturele erfgoed dat Zuloaga uitbeeldt. In Sevilla nam hij zelf deel aan stierengevechten. Misschien wel het meest indrukwekkende schilderij van deze tentoonstelling toont geen moedige toreador of jonge stierenvechter met veel bravoure. Het werk laat een vermoeide oude picador (een met lans uitgeruste hulp van de toreador) zien. De man rijdt op een mager paard. Ook het paard lijkt moe en zijn gang sjokkend. Beiden zitten onder het bloed. De achtergrond is duister en onheilspellend. De zaaltekst trekt een vergelijking met Don Quichotte en zijn paard Rosinante. De verslagen ruiter zou symbool staan voor de positie van Spanje, dat in 1898 de laatste van zijn koloniën, en daarmee zijn plek op het wereldtoneel, verloor.

[welkominmijnkoffiehuis]

hoe het soms voelt om twintig te zijn

ik ervaar de wereld elke ochtend als een schijnbare tegenstelling.

want ik denk aan jou, maar ik heb je nog niet ontmoet. want ik wacht op liefde, maar ik wil kansen pakken. want ik verlang naar stilte, maar ik dompel mezelf onder in de gore straten van Antwerpen. want ik ken de sterren, maar ik heb beide voeten op de aardvloer. want ik kan niet wachten tot de zon opkomt, maar ik kan niet wachten tot de nacht valt. want de balans is weg, maar balans is de sleutel. want ik zoek soortgelijken, maar ik spar met de verschillen. want ik ben bang om te leven, maar ik ben bang om dood te gaan. want ik leer ideaalbeelden kennen, maar ik leer de beginselen van onrechtvaardigheid. want ik heb anderen lief, maar ik moet grenzen stellen. want ik schilder een portret van éénentwintig jaren, maar tegelijkertijd ontrafel ik dat ik de god ben die het hemelgewelf op haar schouders draagt.

[saskiavugtsportretschilder]

Now and then I paint a color portrait just as realistically as in black and white. Wonderful to be able to use my creativity. I painted this portrait of René Schuurmans on commission in 2012. Oil painting portrait 120x120cm   

Af en toe schilder ik net zo realistisch als in zwart wit een kleur portret. Heerlijk om mijn creativiteit in kwijt te kunnen. Dit portret van René Schuurmans schilderde ik in opdracht in 2012.

Olieverf portret 120x120cm.

[rotterdamvanalles]

De Hendrick Sorchstraat, 26 juni 1986.

Hendrick Martensz. Sorgh (Rotterdam, ca 1611 – begraven aldaar, 28 juni 1670) was een Nederlands kunstschilder in de traditie van de Hollandse school.

Sorgh was een leerling van David Teniers de Jonge en Willem Buytewech en hoewel zijn werk is beïnvloed door Teniers en Adriaen Brouwer, stond het genre van zijn schilderijen van boereninterieurs en markttaferelen in de traditie van de Rotterdamse schilders van het midden van de zeventiende eeuw. Andere Rotterdamse schilders die tot dezelfde traditie behoorden, waren Herman en Cornelis Saftleven, Pieter de Bloot en François Ryckhals.

Hendrick Sorgh - hij signeerde ook met “Sorch” en “de Sorch” - was de zoon van Maerten Claes Rochus (overleden te Rotterdam, 11 januari 1642) en diens tweede vrouw Elisabeth (Lysbeth) Hendricksd van Hengel (overleden te Rotterdam, 30 juni 1623), met wie Maerten op 28 mei 1606 te Rotterdam trouwde. Zijn moeder kwam uit Antwerpen, zijn vader was een veerman, die goederen van Rotterdam naar de markt in Dordrecht bracht. Maerten stond erom bekend de zending en aflevering van goederen zorgvuldig af te handelen, waardoor hij de bijnaam “Zorg” kreeg. Hendrick gebruikte de bijnaam van zijn vader als achternaam.

Zelf trouwde hij op 20 februari 1633 in Rotterdam met Adriaantje Hollaer (1610-1693), ze was de dochter van een koopman en de schoonzuster van de kunstschilder Crijn Hendricksz. Volmarijn. Ze krijgen zeker vijf kinderen, een zoon heet Maerten Sorgh (ca 1641-1702)

In 1636 of 1637 werd hij meester bij het Sint-Lucasgilde en had hij een leerling Pieter Nijs uit Amsterdam. Pieter Crijnse Volmarijn, zijn neef, en Cornelis Dorsman kwamen later ook bij hem in de leer.

De zaken gingen goed en Hendrick Sorgh was een bemiddeld man met een belangrijke positie in de maatschappij. In 1637 kocht hij een huis genaamd “Het Vrouwehoofd” voor een flinke som gelds. In een document uit 1638 staat hij genoemd als “Veerman tussen Rotterdam en Dordrecht”, hoewel vergelijkbaar met de functie van zijn vader gaat het hier waarschijnlijk om een erebaan. Zijn aanstelling bij de gemeente in erefuncties als 'broodweger' in 1657 en 'brandmeester' in 1659, samen met zijn deelname in 1646 aan een konijnenjacht in Vlaardingen met de baljuw van Rotterdam, laten zien dat hij enig lokaal aanzien genoot.

In 1654 kreeg hij opdracht van de stad Rotterdam om een portret van Erasmus te restaureren, in 1669 werd hij hoofdman van het Sint-Lucasgilde, dat jaar kocht hij een bloementuin aan de Schiekade. Hij stierf in 1670 en werd begraven in de Grote Kerk van Rotterdam.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[jurjenkvanderhoek]

DE VERLATEN AARDE VAN OURENSMA GEEFT EEN UNHEIMISCH GEVOEL

Wat zal ik daar graag zijn. In het verstilde landschap van Reinder Ourensma. Met mijn neus in de wind er vertoeven. Een zachte bries streelt dan mijn wangen. Ik luister naar het gefluister van het lange gras. De halmen vertellen elkaar de geheimen van deze streek, dit gebied, dat vergezicht. Het geroezemoes overstemt onhoorbaar de stilte. De aren dansen als een zwerm spreeuwen in de lucht en laten de aarde zweven boven zichzelf. Als van nature kennen de grassen de natuurlijke compositie, weten de partituur en vallen in de maat wanneer de dirigent dit aangeeft. De dirigent, de schepper, de schilder. Ik zal daar graag zijn, me laven aan de rust en mijn honger naar kalmte hier stillen. Want ik ben zo bezig met alles en niets, dat de schoonheid van de dingen me ontgaat. Dat ik hunker naar een pauze, even geen drukte aan mijn hoofd. Gewoon een moment nul komma noppes.

Die rust vind ik in Museum Galerie Heerenveen, vandaag en tot en met 8 januari. Daarvoor hoef ik niet naar het Keltisch Ierse landschap af te reizen of op de boot te stappen naar Ameland. Ourensma deed dat al voor mij en bracht deze ongerept en zwijgend aanwezige streken naar hier. De velden lijken ongeschonden. Geen menselijke activiteit laat zich kenmerken in deze composities. Of het moet een verlaten landhuis dan wel afgelegen vuurtoren zijn. De natuur ligt er volstrekt sereen bij, geheel aan het lot van de elementen overgelaten. Een onwerkelijke kalmte, ongestoord vreedzaam. Alsof het de stilte is voor de storm, dat er plots uit het niets het rumoer zal zijn van mensen. Omdat mensen zich altijd en overal mengen en de rust verstoren. Zich moeten laten gelden als de kroon op de schepping. Het kunstwerk dat zonder die homo sapiens best kan zijn.

Het gedachte rumoer blijft uit tussen de ongekleurde muren van deze kunstruimte. Wanneer ik geluk heb zijn er geen andere bezoekers en kan ik me wentelen in de door Ourensma opgeroepen sfeer. Al lijkt het er op het eerste gezicht compleet geruisloos en totaal geluidloos, het is dat niet. Want in de stilte van de verfstreek weet de schilder een rigide leven, een taai zijn te leggen. In de grasstengels is de windrichting geschilderd, iedere spriet op zich bepaalt dezelfde koers als het geheel. Welhaast bovennatuurlijk is iedere grasplant een persoonlijkheid, is elke zode een individu. Zie ik normaal gesproken niet verder dan mijn neus lang is en merk ik de eenlingen in de eenheid niet op, in de schilderijen van Reinder Ourensma word ik met de neus op de feiten gedrukt, de omstandigheid van de werkelijkheid.

Doordat die zee van halmen wijkt op de compositie van de wind, iedere grasspriet het portret haalt en zich roert naar de bries, is de sfeer in het schilderij van een onwerkelijke schoonheid. De beweging in gang gezet in deze ijdele massa, want scheren wij mensen niet glad alles wat boven het maaiveld steekt, in deze schijnbaar onnutte stortvloed groen valt blijkbaar stil in de stapeling van stenen. Deze rotsblokken zijn door de eeuwen geslepen van weerbarstig scherpe keien tot ronde klinkers, edelstenen in dit landschap. Een steen is van nature koud en afstandelijk, maar door het penseel van Ourensma wordt deze zacht en bereikbaar. Door deze ronde vormen af te zetten tegen het beweeglijke groen blijft de compositie open en streelt de blik. De vierkant hoekig ingebrachte bouwwerken tonen het overbodige zijn van de mens. Het wezen dat in deze ruimtelijke en poëtische verstilling slaat als een tang op een varken.

Evenals de benadering van Ourensma tot het onderwerp gras gedetailleerd is, zo wordt de steen door hem nagenoeg op micro niveau belicht. Iedere korstmos en elke schimmel op de harde maar poreuze huid wordt gedetermineerd en is op soort te herkennen. Uit de spleten tussen de stenen verwacht ik ieder moment de scherpe snuit van een nieuwsgierige salamander tevoorschijn komen. Maar het blijft stil, die beweging bedenk ik zelf. Met het lijnenspel en op de speelse rondingen voeren mijn gedachten onwillekeurig een stampei op. In de meditatieve stilte doorzie ik reuring, soesa en spektakel.

Dat rumoer is zeker kalm aanwezig in het stuk “into the mystic”. De wat mij betreft meest opvallende compositie in deze tentoonstelling. Nevel hangt over het landschap. Het grasland lijkt onmetelijk groot omdat geen einder zichtbaar is. Enkel een dans van halmen en aren is waarneembaar, een golvende groene zee. Feitelijk is het een abstract schilderij. Simpel is de sfeer in beeld gezet. De meervoudige natuur heeft er een eenvoudige verbeelding. In de andere portretten van het landschap is over het algemeen vooral de hardheid van het buitenleven een stem gegeven, het weerbarstige van Moeder Natuur klinkt in de stenen. Een zachte streling brengen de grassen. Maar op deze grond heerst een onwerkelijke stilte, een scherpe realiteit, de fotografische blik van de meester. Pas achter deze façade bouwt zich sfeer op in de achtergrond. Het decor geeft de juiste stemming in het wegschrijven van de horizon, het optekenen van lucht en wolken en het schilderen van atmosfeer. Wanneer mijn blik over het veld gaat en de einder intrekt, mijmerend ins Blaue hinein, is de ambiance op een hoogtepunt.

Jawel, Reinder Ourensma is een vakman op het gebied van de schilderkunst. Hij weet op een welhaast fotografisch realistische toon zijn werken te componeren. De stilte is er meditatief tussen de kaders. Een beklemmend niets, maar aangename leegheid. Een rust daalt over de velden en in mijn gemoed. Echter die strenge waarheid van zachte kruiden en harde stoffen hebben een verlaten karakter, geven een unheimisch gevoel. Zo zet de beschouwing, de contemplatieve reflectie, me met beide benen op de grond. Het is te echt om waar te zijn en ik wil zweven naar de wereld achter deze, de einder waar tegen de horizon mijn zin gemoedelijk verzand in gefilosofeer.

Expositie schilderwerken van Reinder Ourensma bij Galerie MUGA, Museum Galerie Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. Tot en met 8 januari 2023.