#oud gebouw

[djdejong]

Klussie kijken en bakkie doen in Delft, dag 1079

Klussie kijken en bakkie doen in Delft, dag 1079

Wel een echt oud gebouw “de Waag”. Hier wog men vroeger waar voor de markt. fb-button]

[miminmimikyu]

Ik ben zo benieuwd naar de persoon die deze review heeft achtergelaten

[bucklemonster2]

4.75 Woman in a Pigeon Costume

22/09/2024

A Poem by Emilia Sameyn Desmet (NEDERLANDS BENEDEN / DUTCH BELOW)

Warning mentions of: French Kissing, Se''xism(?)

It is remembered to this Day

With much Dismay

There once was a Poem so Vile in Style

A certain Vile that could only be Created

By Total Accident, like a Painful Bent

It was a Guy Rambling about His Neighbour

A Woman Next to his Door

Lying about how He Kissed Her

Saliva and Tongue in a Stir

Only to Complain about how it Tasted like

Rotten Fish, a Nasty Dish

Next to this Poem was a Drawing

Like a Sin

Of a Broad Old Woman

Dressed as a Pigeon

So Bad I can't even Find a Rhyme

It was so Terrible

I remember it to this Day

With much Dismay

------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

4.75 Vrouw in DuivenPak 22/09/2024 Een gedicht van Emilia Sameyn Desmet Waarschuwingen over: Tongzoenen, Se''ksisme(?) Het word Herinnerd tot Vandaag,

Met veel Geklaag

Er was Eens een Gedicht zo Walgelijk en Vuil

Als een Grote Afval Kuil Een soort Vuil dat enkel een Accident kan zijn

Lezers vol Mentale Pijn Een Man brabbelde over zijn BuurVrouw

Ze woont naast zijn Gebouw Liegend over hoe hij haar Kust Met al zijn Onrust en Lust

Hij Klaagde hoe ze smaakte als Rotte Vis

Niet al te Fris

Naast dit Geklets was er een Schets Van een Brede Oude Vrouw Verkleed als een Duif Zo Dwaas, ik vind niet eens een Rijm

Het was zo Vreselijk Ik herinner het me tot op de Dag van Vandaag Met Veel Geklaag

[rotterdamvanalles]

De grote hal van het hoofdpostkantoor PTT aan de Coolsingel, 1973.

Het hoofdpostkantoor in Rotterdam is een voormalig postkantoor gelegen aan de Coolsingel nummer 42 en een rijksmonument .

Het gebouw werd ontworpen door Gustav Cornelis Bremer en tussen 1915 en 1923 gerealiseerd in een eclectische stijl met classicistische en art déco-elementen. De reliëfs op de gevels zijn van Joop van Lunteren. Door de sterke groei van de stad was het oude postkantoor aan de Noordblaak te klein geworden. Als locatie koos men de pas gedempte Coolsingel. Ongeveer tezelfdertijd werd, vlak naast het postkantoor, ook het Rotterdamse stadhuis gebouwd. Omdat men niet wilde dat het postkantoor even prominent aanwezig was als het stadhuis, plande men het verder van de straat af. De bedoeling om het postkantoor 'naar achteren' te halen had volgens sommigen een averechts effect, omdat het postkantoor, anders dan het stadhuis, nu een voorplein kreeg.

Het bombardement in 1940 kwam het Hoofdpostkantoor, net als het stadhuis, relatief ongeschonden door. Wel werden in de Oorlog noodwinkels op het voorplein gebouwd. Deze werden in de jaren zestig op één na, waarin een tabakswinkel was gevestigd, gesloopt. De tabakswinkel verkreeg in de loop der tijd vergunning tot nieuwbouw die niet lang daarna door McDonald's werd overgenomen.

Het postkantoor wordt nu omgebouwd tot onder andere een woontoren.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[devosopmaandag]

In dat ene mensenleven

In een dorp van amper duizend inwoners, diep in Frankrijk, staat een oude bioscoop. Bovenaan een oplopend plein staat een lelijk gebouw, waar trots CINEMA op de gevel prijkt. In gezelschap van vier Amerikanen en twee Engelsen gaan we een film zien. 'One life'* is een Britse film over een man die bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog erin slaagt 667 voornamelijk Joodse kinderen vanuit Praag naar Groot Brittannië te halen. De man heet Nicholas George Winton, geboren Wertheim (1909-2015). Het ingehouden spel van Anthony Hopkins als de 77-jarige Nikkie en de eeuwig pijnlijke beelden van angst, onrecht en geweld ontroert elk van ons. Ik huil gemakkelijk bij films, maar dit is anders. Soms droom ik dat ik zo moet huilen dat het een beetje pijn doet. Die pijn is dan nog steeds aanwezig als ik wakker word. Zo voelt het, daar in de bioscoop van Peyrat le Chateau. Op de terugweg kunnen G en ik alleen maar zwijgen.

Dit weekend schrijft Arnon Grunberg in de Volkskrant over Lore Segal en dat hij haar bezoekt in New York. Als ze elf jaar oud is gaat ze met een ander kindertransport naar Groot Brittannië, vanuit Wenen. Onlangs kwam de Nederlandse vertaling uit van haar semi-autobiografische roman 'Huizen van anderen'**, oorspronkelijk verschenen in 1964. De foto van Lore als elf-jarige, met daaronder in kinderhandschrift Liverpool 11 years old zou zo een beeld uit de film kunnen zijn. Foto's van de kinderen en hun gegevens waren cruciaal om visa te krijgen. Het is een krachtig weerkerend visueel element in de film.

"Vraag me niet wat echt gebeurd is. Ik weet niet meer wat echt gebeurd is. Vanaf het moment dat je hebt geschreven over iets wat echt is gebeurd, is het echt gebeurde beschadigd. Beschadigd materiaal. De feiten zijn niet langer beschikbaar.”, zegt Segal als Grunberg haar vraagt naar het verschil tussen feit en fictie. En in het nawoord bij het boek schrijft ze: “Ik geloof dat er geen manier van herinneren en vertellen bestaat die niet tot op zekere hoogte fataal is voor dat wat er herinnerd wordt”.

Er zijn de feiten die we allemaal kennen, en die bijvoorbeeld in de Neurenbergprocessen dwars door de bijna groteskheid ervan tot zuivere data zijn gemaakt, en er zijn de gebeurtenissen zelf die zich voltrokken aan mensen, aan die ene mens en die ene mens, in dat ene mensenleven. De 'zuiverheid' van die ervaringen zijn natuurlijk gedoemd beschadigd te worden, voorgoed onbereikbaar. Literatuur en films zijn geen plekken voor data maar voor verhalen, inzichten, ideeën, gevoelens, sferen. Als Grunberg haar vraagt of de mens idealen nodig heeft, antwoordt ze met 'verbeeldingskracht'.

* One Life | regie James Hawes | script Lucinda Coxon | BBC Films 2023

** Huizen van anderen | Lore Segal | vertaling Anna Helmers-Dieleman | uitgeverij Cossee 2024

[bestetruiwinkel]

nieuw voetbalshirt met drakenelementen

Om het Chinese Jaar van de Draak te verwelkomen, hebben veel clubs goedkope voetbalshirts in beperkte oplage met drakenelementen gelanceerd om de gunst van fans in China en andere Aziatische landen te winnen.

Manchester City en PUMA hebben gezamenlijk een speciale editie-trui uitgebracht voor het Jaar van de Draak. Deze op maat gemaakte voetbalshirt Manchester City heeft handgeschilderde houtsnijwerkillustraties die de kracht van de draak op slimme wijze integreren met het iconische Etihad-gebouw.

Inter Milan produceerde een korte film met de draak en ontwierp een uit-voetbalshirt Inter Milan met de Chinese namen en personalisatie van de spelers. Er staat een draak rond het teamembleem op het shirt, wat erg in het oog springt.

Chelsea's Year of the Dragon-elementen komen terug in de trainingsuniformen, met drakentotems en het traditionele Chinese karakter "draak".

"Draak", uitgesproken als "Long", is een sterrenbeeld dat nauw verbonden is met de Chinese cultuur en geschiedenis, met oude legendes als symbool van vooruitgang, succes en geluk. Al deze Years of the Dragon-truien zijn ontworpen om centraal te staan wanneer de Chinees Nieuwjaar komt en wenst fans een gelukkig Jaar van de Draak.

[jogjadays]

Het is inmiddels weekend. Een paar dagen geleden zijn we op stap geweest met Cemeti naar een oude binnenmarkt in Yogyakarta. Het is als het goed is een historische markt, maar ik weet het eerlijk gezegd niet meer helemaal zeker. Er was in ieder geval veel te koop.

We aten daar ook lunch, die dit keer bestond uit een heerlijke soto en es campur. Vervolgens gingen we naar het museum Sonobudoyo.

Het museum ligt aan het noordelijke plein voor het paleis en bestond uit twee gebouwen. Het eerste gebouw toonden veel oude Javaanse/Indonesische/pre-Indonesische objecten en het tweede gebouw was wat moderner en bestond ook uit allerlei objecten, waaronder een digitale rijsttafel, waarbij je kon kiezen welke versie (qua gerechten) je wilde zien.

Na het museum zouden we nog naar Taman Sari gaan (het waterpaleis), maar gezien alles wat uitliep kwamen we daar aan toen het al dicht was. Eén van de bapaks zag ons aankomen en besloot ons toen rond te leiden langs Taman Sari. In de 'compound' wonen ook veel mensen, die daar in principe al van oudsher hun huis hebben. Al de grond is echter in het bezit van de sultan. Dus met aankomende renovaties van Taman Sari is het niet zeker dat ze daar kunnen blijven.

Uiteindelijk stopte we daarna nog bij een cafeetje om wat te drinken. Vervolgens gingen we terug naar Cemeti en aten we daar Rawon: een zwarte rundersoep. Ik weet niet of ik het ooit eerder op had, maar het was echt heel lekker.

Gisteren bestond voornamelijk uit wat bijkomen. Er was wel een programma vanuit Cemeti, maar tegelijkertijd is alles qua organisatie ook nog niet helemaal 'strak'. Ik moest sowieso werk doen, totdat ik me aan het eind van de dag realiseerde dat het Goede Vrijdag was. Ik denk dat we langzaamaan beginnen te wennen aan het nieuwe ritme.

[vrijheidscamperaars]

Vandaag was onze laatste dag in Schotland. We hebben intens genoten, maar ook stil gestaan bij mama's roots en mooie herinneringen opgehaald.

Voordat we naar het vliegveld gingen zijn we nog even gaan kijken bij grans oude woning daarna zijn we doorlopen naar de Keptie Pond.

We hebben in Edinburgh al meerdere telefooncellen zien staan, maar deze waren niet meer in gebruik, ze werden gebruikt als opslag. Maar bij de Keptie Pond waren we erg verbaasd dat deze telefoon wel degelijk in gebruik was. We hadden nog wat oude ponden die je hier in Schotland nergens meer kunt inleveren (zelfs niet bij de bank), maar deze oude telefooncel accepteerde deze oude munten wel en we hebben lekker ouderwets naar Nederland gebeld. Per seconde ging er 2 cent af, net als vroeger, Super grappig.

Bij de Keptie Pond staat een watertoren die er al staat sinds 1885. Deze is in gebruik geweest tot 1905 daarna kon er niet meer voldaan worden aan de vraag van water.

The Abbey is nog zo'n mooi gebouw in Arbroath uit 1178. Mijn oom was de eerste die op die plek is gaan trouwen, sindsdien is het een zeer populaire plek geworden om te gaan trouwen, maar ook om as op uit te strooien. Een plek waar de locale bevolking erg trots op is.

[jurjenkvanderhoek]

MUSEUM BELVÉDÈRE 20 JAAR: EN VERDER...

DE JONGENSDROOM IS GEEN BEDROG

De kleine Thomas ging de deuren langs met zijn zelfgemaakte kijkdoos. Voor een stuiver mocht je door het gat kijken naar een landschap. Dit was zijn eerste museum. De grote Thom zet een kijkdoos in de bossen van het Friese Oranjewoud. Binnen laat hij zijn smaak in de moderne en hedendaagse kunst zien. Buiten past de natuur in zijn beeld: water, riet en veen, de uitgestrekte bossen. In dat landschap bracht Thom Mercuur zijn jeugd door, daar ging hij stropen, vissen en eieren zoeken. Met die schilders heeft hij affiniteit, daar ligt zijn gevoel, dat is mooi. Mercuur toont de eenvoudige schilder van het platteland, die groot is door de eigenzinnigheid. De provinciaal die zijn gevoel legt in de zichtbare omgeving. Het is de eenvoud in de manier waarop het landschap wordt benaderd.

Eenvoud spreekt uit het gebouw en de omgeving. Een zwarte doos is geplaatst over het water wat eens het grand canal van een stadhouderlijke buitenplaats was. Platen basaltsteen zijn onregelmatig in de gevel gezet, waardoor er spleten vallen die worden bewoond door vleermuizen en vogels. Het gebouw ligt op de grens van natuur en cultuur, land en water, en sluit een park af dat barokke lijnen uit de zeventiende eeuw volgt. Huize Oranjewoud, het oude hoofdgebouw van dat park, was ooit lustslot en zomerverblijf van verschillende adellijke families. Staatsbosbeheer heeft, om het verdwenen noordelijke deel van de parkaanleg te reconstrueren, de landschapsarchitect Michael van Gessel de opdracht gegeven de vergeten heldere structuur terug te brengen. Om oud en nieuw samen te laten gaan, het museum aan het eind van de zichtas van het landgoed en de stijl van de Franse tuinarchitect Daniël Marrot in ere te herstellen.  Nu ligt er weer een eenvoudig park in formele aanleg met lange lanen en grachten. Gezien vanuit het huis lijkt de Prinsenwijk dwars door het museum te stromen om op te lossen in de oneindigheid van het waterrijke open Friese landschap.

Elke kamer een kunstwerk

De architect Eerde Schippers heft de rechtlijnigheid van het park en het landschap rondom doorgetrokken in zijn ontwerp van het museum. Het langwerpige gebouw, 104 meter lang en 13 meter breed in één bouwlaag, zal in de loop van de tijd door haar omgeving worden opgenomen, wanneer de bomen en struiken zijn volgroeid en de gevels verkleurd. Het museum is vrijwel geheel gesloten, enkel ter hoogte van de kantoorruimten zijn de muren onderbroken door de sfeer van nauwelijks brekende ramen. Het rust op een glazen voet, bij avond lijkt vanwege het licht van binnen het geheel te zweven. Het museumcafé is een open ruimte boven het water van waaruit de bezoeker aan de ene kant over de wijk het woud inkijkt en, wanneer hij zich omdraait, over het water de boerderijen en boswallen ziet.

De doos is globaal door het café in twee stukken gedeeld. De rechterkant geeft plaats aan de vaste collectie, waarbij de diverse expositiekamers van maat kunnen wisselen door verplaatsbare tussenwanden. Mercuur ziet elke kamer als een kunstwerk, dat voor de bezoeker rust uitstraalt. De lange diagonaal door de ruimte moet de nieuwsgierigheid in de volgende kamer trekken. Links van het café is ruimte voor wisselende tentoonstellingen. De getoonde kunst wordt enkel door kunstlicht beschenen, vanwege de geslotenheid van het gebouw. Er is een klein beetje strijklicht van buiten door het glas op maaihoogte.

Vormgeving straalt rust uit

De vormgeving van het gebouw straalt rust uit, zoals Staatsbosbeheer de omgeving wil laten ademen. Er schijnt weinig licht van binnen naar buiten om de dieren in het donker niet al te veel te storen. Bij de aanleg van museum en park is rekening gehouden met de bestaande natuur. Het gebouw is wel af, maar de omgeving zal nog enkele jaren nodig hebben zich te vormen. De natuur is nu nog modderig, de paden soms nog onbegaanbaar. Het heeft de tijd nodig zich in oude glorie te herscheppen.

Rust en ruimte, eenvoud en eigenheid, dat is wat museum zowel als park willen uitstralen. Voor Thom Mercuur is het een levensmissie, die is uitgekomen. Maar het is niet enkel een vervulling van zijn droom. Begint de kunst van Mercuur bij de schilder Jan Mankes, Boele Bregman geeft hem in de jaren vijftig de opdracht een museum te stichten. De doeken van beide schilders hangen niet bijzonder te zijn tussen al het andere werk in het museum, maar hebben wel een speciale plaats gekregen. Want Mercuur geeft op zijn gevoel de kunst een plek. Hij is galeriehouder, kunsthandelaar, verzamelaar en was conservator van het Coopmanshûs in Franeker en het Fries Museum te Leeuwarden. Zestien jaar geleden begon zijn kruistocht voor het museum voor moderne en hedendaags kunst in Friesland. Eerst met het plan om een buitenmuseum te zijn van het Fries Museum aan de oevers van et Tjeukemeer. Een groots en duur bouwplan werd door architect Aldo van Eijck ontworpen. Maar het provinciebestuur doorkruiste deze plannen en het Fries Museum, verwikkeld in een reorganisatie, had genoeg aan zichzelf. Mercuur vestigt zich in een monumentaal gemaal aan de rand van natuurgebied De Deelen ten noorden van de plaats Heerenveen. Het is een gebied waar de door hem bewonderde kunst uitstekend past. Daar toont hij oud gereedschap uit de veenderij en schilders van het Friese landschap. Maar Thom blijft dromen van een echt museum.

“Discussie over kunst is zinloos”

Dan valt zijn oog op het Tjaarda’s Bos in Oranjewoud, met aan de voet van een gerestaureerde betonnen uitkijktoren een door Eerde Schippers ontworpen eenvoudig ogend gebouw. Het restauratiebestuur van de toren, geformeerd uit de plaatselijke Rotary Club, had wel oren naar zijn plannen. Een museum namelijk zou de exploitatie van de toren ten goede komen. Mercuur had zijn bestuur gevonden en ging vol goede moed van start. Toen al had Thom rust en stilte voor ogen.

“Want”, zei hij destijds, “belvédère betekent mooi zien en dat geldt niet alleen voor het uitzicht vanaf de toren, dat zal straks ook het geval zijn in het museum. Het moet een museum van de stilte worden, geheimzinnig en boordevol mystiek.”

Maar staatssecretaris Geke Faber gooit in het jaar 2000 roet in het eten door het plan af te keuren. In de beslotenheid van het – ooit door hotelier Tjaarda aangelegde – bosperceel mocht geen museum verrijzen. Hij had het zijn laatste poging genoemd en leek een illusie armer. Maar doordat veel bruikleengevers steun hadden toegezegd en he bestuur niet meteen wilde afhaken zette Mercuur door. In samenspel met de gemeente Heerenveen en Staatsbosbeheer werd de huidige plek gekozen. Het geheel is volledig op de schop gegaan en heeft als het ware het karakter gekregen van wat ooi het plan was bij het Tjeukemeer: land en water, rust en riet. 

Degene, die een dwarsdoorsnede van de Friese kunstwereld verwacht hoeft niet naar Museum Belvédère te gaan, want dat is niet wat Mercuur laat zien. Er hangt juist die kunst waarbij hij een bepaald gevoel heeft, een emotie die zich niet laat omschrijven. “Een schilderij dat technisch niet goed is, kan juist mooier zijn dan iets dat wel goed is”, zegt hij daarover. “Het heeft het of het heeft het niet. Gevoel is niet te benoemen. Heel mooi is niet altijd mooi. Daar zijn geen regels voor. Discussie over kunst is zinloos: je vindt het mooi of niet, punt.”

“Het gaat er niet om hoe je schildert”

In Friesland is in de vorige eeuw veel kunst gemaakt die te maken heeft met het landschap waarin ze is ontstaan. De mensen komen naar Friesland voor dat platteland en daarom moet die kunst ook te zien zijn in de provincie, vindt Mercuur. “Het Tjeukemeer was een goede plek, maar dit is meer uniek. Hier valt alles op zijn plek. Ik eb het onbewuste bewust gemaakt, want de vorm is ontleend aan de schoenendoos van vroeger. Ik kan niet schilderen, dus laat ik in deze kijkdoos het werk van anderen zien, dat ik mooi vind. De mensen zullen het gevoel zien waarmee het is gemaakt en waarmee ik het heb opgehangen. Friezen als Jan Mankes, Boele Bregman en Gerrit Benner zijn heel diep gegaan. Ik ben niet zo voor de realistische schilderkunst, daar heb ik weinig mee. Het gaat er niet om hoe je schildert, als je je ziel er maar inlegt.”

Mankes heeft een eigen kamer gekregen en Benner, die erg belangrijk was voor de Friese schilderkunst, kreeg er zelfs twee. Thijs Rinsema wordt getoond in samenspel met Kurt Schwitters en Theo van Doesburg in een speciale DaDakamer. Daarnaast gaan de stijlen van Chris Beekman, Vilmos Huszar en Lou Loeber goed samen. Tames Oud is verbonden aan Jean Brusselmans, James Ensor en Floris Jespers. Zo heeft Mercuur naar eigen inzicht en idee lijnen gemaakt en relaties gelegd. De opstelling van de vaste collectie kan wijzigen door te putten uit de bron van bruikleengevers, zij zijn als het ware het depot van het museum. De wisselende tentoonstellingen zullen altijd iets te maken hebben met die vaste collectie.

“Een museum moet de tijd overal op laten inspelen”, zegt Thom. “Bepaalde dingen zijn niet uit dit museum weg te denken, daar zal het ook bekendheid door krijgen. Er kunnen dingen bijkomen, maar nooit ten koste van de fenomenen waar het om draait: Sjoerd de Vries, Willem van Althuis, Jan Snijder, Christiaan Kuitwaard. Een Picasso krijgt ze hier niet weg, want die past niet in de collectie. Het gaat mij erom een beeld te geven van hier en de raakvlakken met elders, stijlgenoten in binnen- en buitenland. Het is een museum waarin de emotie een grote rol speelt. Geen museum van het grote geweld, maar rust en stilte. Dat wil ik vijf jaar leiden en dan waait er een frisse wind, omdat iemand anders – met andere inzichten – de leiding zal overnemen. Maar het moet wel telkens met hetzelfde gevoel worden ingedeeld.”

Gepubliceerd in Stoockx, vakblad voor makelaars/taxateurs in het hogere marktsegment, uitgave van REG Media (nu Qualis Media), januari/februari 2005. Geïllustreerd met foto’s van Dolph Kessler.

[petervc88]

Cappelle Calling - 4 november 2024

Het was een andere uitzending van Cappelle Calling dan normaal. Vanwege een aanstaande verhuizing van de studio van Regio90 was dit namelijk de laatste live uitzending vanuit de oude studio. Ter afscheid van dit gebouw nodigde ik mijn radiovriend uit bij wie ik 10 jaar geleden binnenkwam bij de omroep: Erik Uit de Bosch. In de uitzending een playlist met platen van ons allebei, en ook een aantal oude fragmenten.

Terugluisteren kan hier.

Dit was de playlist:

Uur 1:

The Clash - Should I Stay Or Should I Go Curtis Harding - Keep On Shining Lene Lovich - Bird Song Sue the Night - The Whale Michael Jackson - Off The Wall Jon Allen - The Shadow Stevie Nicks - Stand Back The Staves - She's Leaving Home (DisCovered) Haim - If I Could Change Your Mind Eurythmics - Sweet Dreams (Are Made Of This) (Filmplaat - uit 'Kind of Kindness') Revolverheld - Lassunsgehen

Uur 2:

The Who - Pinball Wizard Démira - Trophy The Beatles - She's Leaving Home (DisCovered) Bear's Den - Dew on the Vine ZZ Top - Legs Florence + The Machine - Ship To Wreck Space Monkey - Can't Stop Running The Javells - Goodbye Nothing To Say Tom Petty & The Heartbreakers - The Last DJ Mattanja Joy Bradley - Beautiful Imperfections Oasis - The Masterplan

Cappelle Calling is iedere maandagavond van 20:00 t/m 22:00 te horen op Radio 90FM. Iedere woensdagmiddag wordt de uitzending herhaald van 18:00 tot 20:00. Ook wordt het programma op vrijdagavond van 20:00 t/m 22:00 uitgezonden op Slotstad Radio, waar het op zondagavond van 22:00 t/m 22:00 wordt herhaald. Suggesties voor DisCovered of De Filmplaat zijn welkom via de Facebookpagina van het programma of via cappellecalling@gmail.com.

[evmke]

24/10 Geur in het gebouw

Situatie:

Ik help af en toe bij een werktheater, dagbesteding, waar mensen werken die een verstandelijke beperking hebben. We waren met z'n allen op 'theatervakantie'. We verbleven in een oud schoolgebouw, omgetoverd tot verblijfplaats, in Friesland. Lekker wandelen, samen koken, theater maken en relaxen. Wij als begeleiders besloten om ze te verrassen met een spa middagje. We toverde de woonkeuken om tot het 'chillen-met-je-billen-in-het-hoopje-veen- wellness-centrum'.

We hadden drie verschillende plekjes gecreëerd waar een 'behandeling' plaats vond, en zo rouleerde we de groepjes. Zelf leidde ik het gedeelte van de hand- en nagelbehandeling. Ik had een sterk geurende handzeep, en zacht ruikende handcrème mee. Ik wilde graag kijken wat de geuren zouden oproepen zonder daar nog verder iets achter te zoeken.

Tijdens het wassen van de handen, ging ik met ze in gesprek. De eerste reactie was vaak ' Ooh dit ruikt lekker!', Waarop mijn vervolg vraag was: ' waar doet het je aan denken?'.

Sommige mensen vond het naar vakantie ruiken. Omdat de geur zo zoet en bloemig is. Dat doet denken aan picknicken in het gras. Of aan zwembaden en frietjes eten, omdat het doet denken aan een zomer vakantie. Ondertussen zag ik een glimlach op de gezichten verschijnen, en kwam er een vakantie verhaal voorbij.

Tegelijkertijd was de substantie van de zeep ook een ervaring. Omdat het een schuim is die groter wordt zodat dit met zuurstof in contact komt, en omdat het licht roze is. Deze combinatie van structuur en geur zorgde voor een fijne, luchtige en vrolijke ervaring van het handen wassen.

(Gedachtegang: Wat als de geur niet matcht met de verder structuur/ervaring> twee tegenstrijdigheden, wat 'overruled' ?)

De tweede stap was het afdrogen en insmeren van de handen. Hierbij deed ik voor degene die dat wilde een kleine handmassage. Ik liet ze eerst de geur ruiken; een zachte, licht fruitige geur. Deze viel eigenlijk ook bij iedereen wel in de smaak. Al moest deze eerst wel even wennen. Iemand zei zelfs dat hij dit nog nooit in zijn leven had geroken, maar nu wel eens abrikoos zou willen eten. Hij baalde dat hij niet wat van zijn handen kon likken om te proeven...

Deze geur was wat moeilijker te omschrijven, maar ook omdat er een andere afleider was, de massage. De meeste hadden nog nooit zoiets meegemaakt, dus ze waren vooral onder de indruk van deze nieuwe sensatie. Nu paste de geur wel bij de handeling. Maar wat nu als ik een creme had gebruikt die 'stinkt'? Zou de massage dan nog steeds fijn hebben gevoeld? Of had dat de hele ervaring veranderd?

Dat heb ik helaas niet kunnen testen, maar dat is wel een goede vervolg stap om te kijken hoe geur wordt ervaren in combinatie met verschillende sensaties/combinaties/ervaringen!

[djdejong]

Februari 2023

In de serie foto’s van deze maand, een magere maand maar dat komt ook door het weer en door dat ik mijn site heb verhuisd. En oja natuurlijk heb ik ook geklust in huis en tja februari is een korte maand dat ook. Als omslag foto onze kleien Vriend! die voor het eerst dit jaar lekker is uitgelaten in het bos in plaats van zijn park wandeling. Maar toch Marja in relaxed houding, formule 1, de…

[lewisconrada]

Méri-Bellecombe, Les Trois Vallées

In het romantische dorp Brides-les-Bains, tussen het centrum en de oude villawijk, vindt u Résidence Méri-Bellecombe. Dit kleinschalige en luxueuze gebouw is uitgerust met 22 appartementen. Het gezellige Brides-les-Bains ligt op 600 meter hoogte aan de rand van Parc National de la Vanoise en aan de voet van het grootste aaneengesloten skigebied ter wereld: Les Trois Vallées. De Olympe-gondel zorgt voor een directe verbinding met skigebied Méribel en Les Trois Vallées. Daarnaast staat het dorp bekend als kuuroord dankzij de thermale baden. Hierdoor combineert u een actieve vakantie in de Franse Alpen met ontspanning, rust en onthaasten!

[rotterdamvanalles]

De Schiedamsedijk met links het gebouw van de GGD en op de achtergrond de Leuveflat, 1960. Rechts liggen binnenvaartschepen in de Leuvehaven. 🆕️

De Schiedamsedijk vormt een onderdeel van Schielands Hoge Zeedijk, aangelegd in het midden van de 13de eeuw. Een strook grond langs dit gedeelte van de dijk werd in 1598 als bouwgrond uitgegeven. In oude bronnen komt de straat afwisselend voor als Hoogstraat en Schiedamsedijk. In 1610 werd dit gedeelte van de dijk bestraat. Over de Schiedamsedijk en verder over Schielands Hoge Zeedijk (de latere Westzeedijk) liep de weg naar Schiedam. Het zuidelijke gedeelte van de Schiedamsedijk heette in de 17de en de 18de eeuw ook heel vaak schotsedijk vanwege het grote aantal Schotten dat zich daar had gevestigd.

De Schiedamsedijk was voor de Tweede Wereldoorlog een uitgaanscentrum waar de prostitutie welig tierde. Tijdens het bombardement op Rotterdam werd vrijwel alle bebouwing verwoest. Daaronder was ook het fabrieksgebouw van Van Nelle: op de Schiedamsedijk had zich van de oprichting in 1782 tot 1926 de hoofdvestiging van deze koffie- en theefirma bevonden. Alleen het zuidelijkste gedeelte met het Centraal Gebouw voor de Volksgezondheid op de hoek van het Vasteland bleef gespaard. Dit gebouw van Ad van der Steur, dat vanaf maart 1941 in gebruik werd genomen, is daarmee het oudste gebouw aan de Schiedamsedijk.

Bij de wederopbouw kwam er geen nieuwe oostelijke gevelwand, zodat er op veel plaatsen nog steeds vrij zicht is op de Leuvehaven.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

[goedkopenl]

Hoe vind je de perfecte antikraak werkruimte in Rotterdam?

Droom je van een betaalbare werkplek in het bruisende Rotterdam, maar lijkt het onmogelijk door de hoge huurprijzen? Misschien heb je wel eens van antikraak gehoord, maar weet je niet goed hoe je eraan moet beginnen. Is dit de oplossing waar je naar zoekt, of zitten er haken en ogen aan?

Wat is antikraak eigenlijk?

DHet is een slimme manier om leegstaande gebouwen te beheren. Eigenaren willen hun pand beschermen tegen verval en krakers. Jij kunt daar je voordeel mee doen. Je krijgt een goedkope werkruimte in ruil voor je aanwezigheid en zorg voor het pand.

In Rotterdam zijn er veel kansen voor antikraak. De stad heeft veel oude gebouwen die wachten op een nieuwe bestemming. Dat biedt jou de kans om een unieke werkplek te vinden tegen een zachte prijs.

Voordelen van een antikraak werkruimte

Een antikraak werkruimte heeft veel pluspunten:

Lage kosten: Je betaalt vaak maar een fractie van de normale huurprijs.

Flexibiliteit: Contracten zijn meestal korter dan bij gewone huur.

Unieke locaties: Je kunt terechtkomen in bijzondere gebouwen met karakter.

Bovendien help je mee aan het behoud van gebouwen in de stad. Je draagt bij aan de leefbaarheid van de buurt. Dat geeft een goed gevoel naast het financiële voordeel.

Hoe vind je de juiste plek?

Om de perfecte antikraak Rotterdam werkruimte te vinden in, moet je een paar stappen volgen:

Zoek naar betrouwbare antikraak organisaties in Rotterdam.

Schrijf je in bij deze organisaties en vertel wat je zoekt.

Wees geduldig maar reageer snel als er een aanbod komt.

Bekijk de ruimte goed en stel veel vragen voor je ja zegt.

Het is belangrijk om goed voorbereid te zijn. Weet wat je wilt en wat je kunt missen. Soms moet je water bij de wijn doen voor een goede deal.

Waar moet je op letten?

Er komt meer bij kijken dan alleen een lage prijs. Let goed op deze punten:

Opzegtermijn: Vaak moet je snel weg kunnen. Zorg dat je daarop voorbereid bent.

Staat van het pand: Controleer of alles werkt en veilig is.

Regels: Er zijn vaak strenge regels. Lees ze goed door voor je tekent.

Vraag ook naar de plannen voor het gebouw. Zo weet je hoe lang je er waarschijnlijk kunt blijven. Het helpt je om beter te plannen voor de toekomst.

Maak er iets moois van

Als je eenmaal je werkruimte hebt, is het tijd om er iets moois van te maken. Dat geeft je de kans om creatief te zijn. Met weinig geld kun je al een fijne werkplek creëren.

Denk aan:

Tweedehands meubels opknappen

Planten voor een groene sfeer

Slimme opbergsystemen maken

Zo maak je van je ruimte een plek waar je graag werkt. Het wordt echt van jou, ook al is het tijdelijk.

De perfecte match vinden

Het vinden van de juiste antikraak werkruimte in Rotterdam vraagt wat moeite. Maar met geduld en de juiste aanpak lukt het zeker. Je krijgt er een unieke, betaalbare werkplek voor terug. Plus het goede gevoel dat je bijdraagt aan de stad. Begin vandaag nog met zoeken naar jouw ideale antikraak plek. Wie weet zit je binnenkort te werken op een prachtige locatie die je anders nooit had kunnen betalen. Succes met je zoektocht! 

[pedaalridder]

Jalan Pangeran Kornel. Een lomrijke straat in Bandung. Zou het nummer 7 of toch op nummer 3 geweest zijn? Tot 1951 hebben ze hier gewoond, mijn grootouders met hun kinderen, in wat toen nog Pieter de Hooghweg heette. Dat weet ik, maar niet het huisnummer. Het is een niet lange straat met mooie huizen. De situatie na meer dan 70 jaar is uiteraard veranderd. Er zijn nu hoge ommuuringen bijvoorbeeld of heggen. Maar ik heb nu een indruk waar mijn moeder als klein meisje is opgegroeid. Twee jaar is ze geworden op het schip naar Nederland. De beslissing om te gaan moet voor mijn grootouders en al die anderen toch ontzettend ingrijpend geweest zijn. Je moest kiezen of de Indonesische nationaliteit aannemen of het land verlaten. Het land dat bijvoorbeeld voor mijn oma niet meer bestond, maar zij wel in haar herinnering meenam naar Nederland, en waar ik als jongetje zo geboeid naar geluisterd heb. Destijds moet toen het verlangen om ooit naar Indonesië te reizen langzaam in mij gesluimerd zijn.

Niet zover van de Jalan Pangeran Kornel ligt het Santo Borromeus. Het katholieke ziekenhuis van toen. Zou mijn moeder daar op zaterdag 28 mei 1949 geboren zijn?

De entree van het gebouw doet me denken aan de oude ziekenhuizen van Nederland.

Met de gemaakte indrukken die ik dit weekend hier heb gemaakt kan ik zeggen dat Bandung een stad met flair is. Een plaats waar het prettig toeven is. Indonesisch, dat zeker, maar ook met nog veel Europese kenmerken uit vervlogen tijden. Het is een unieke stad.