#onsamenhangend

[levisgeekstuff]

Monster: Veelbelovend fantasy epos

"Monstress" zag voor het eerst het licht in 2015 bij Image Comics. Deze serie, geschreven door Marjorie Liu en met tekeningen van Sana Takeda, werd in de VS al snel één van de meest populaire en belangrijke comics in het fantasy-genre. De reeks won dan ook talloze prijzen, waaronder meerdere Hugo Awards. Geen wonder dat Dark Dragon Books zich nu ook aan een Nederlandstalige versie waagt onder de naam 'Monster'. De eerste 2 delen zijn net verschenen.

Het verhaal speelt zich af in een alternatieve wereld vol arcane magie en steampunk-invloeden. We volgen Maika, een jonge vrouw in een wereld die verscheurd is door een recente oorlog tussen de niet-magische Human Federation en de magische Arcanics. De Arcanics, die deels mens en deels dierlijk zijn, worden als minderwaardig beschouwd en vaak gevangengenomen voor experimenten door een sinistere heksenorde. Maika laat zich opzettelijk gevangen nemen om meer te weten te komen over het lot van haar moeder. Al snel barst de actie los wanneer haar magische krachten ontwaken en ze ontsnapt...

Manga tekenstijl

Sana Takeda’s kunststijl speelt een cruciale rol in het succes van 'Monster'. Haar werk is een visueel spektakel, prachtig en gedetailleerd met art-deco en steampunk-elementen. De gezichten en kapsels van de personages hebben dan weer een manga-achtige uitstraling. Dat zorgt voor een frisse en interessante look. De algemene sfeer van het tekenwerk is donker en dreigend, wat perfect past bij het verhaal.

Niet perfect

Liu’s schrijfwerk is... bijzonder. Het is soms wat verwarrend door de vele plotwendingen en het hoge tempo waarmee nieuwe informatie wordt geïntroduceerd. Zo worden we van de ene locatie naar de andere verplaatst zonder voldoende tijd te krijgen om deze werelden echt te begrijpen.

Daarnaast voelt het verhaal soms onsamenhangend omdat actiescènes enerzijds best chaotisch zijn, maar er daarnaast ook grote hoeveelheden achtergrondinformatie in de tekst wordt verwerkt.

De emotionele diepgang van de personages moet ook nog wat groeien. Zo voelen vooral de slechteriken nogal één-dimensionaal aan met hun voortdurende vijandigheid.

Verdict

Al klinkt bovenstaande misschien wel wat te negatief, want alles bij elkaar genomen is "Monster" een serie met veel potentieel. Het biedt een unieke en visueel verbluffende wereld, maar de verhaallijn zelf moet nog wel wat groeien.

Toch is één blik op deze strip genoeg om te begrijpen waarom dit één van de belangrijkste fantasy strips van het afgelopen decennium is. Zeker aanbevolen voor liefhebbers van donkere, steampunk-achtige verhalen.

[jurjenkvanderhoek]

MINIEME GEBAREN VAN PETER VAN LIER ZIJN MINIMALE GESTEN

Filosoof Peter van Lier liet zich met een representatieve dwarsdoorsnede in de bundel “Minieme gebaren / Minym ferweech” als dichter van diverse kanten zien. Met een kwinkslag, maar ook door het tonen van zijn gevoel. Hij doet dat niet op de orthodoxe manier van dichten, maar laat de regels in verzen vrijelijk over de dichtstukken bewegen. Zijn poëzie neigt naar abstractie, maar de zinnen zijn niet onsamenhangend – de emotie is geen object. Ik wil de gedichten wel weer lezen en nog eens, niet om de kern helder te krijgen maar omdat ze zo prettig poëtisch op papier staan. Eerst kon ik dat in zijn moerstaal doen met daarnaast een vertaling in de taal van de provincie waarin hij woonachtig is. Nu kan ik enkele daarvan tevens in de spraak van onze oosterburen declameren.

In een Nederlands-Duits kunstproject zijn 13 gedichten uit de bundel “Minieme gebaren” geselecteerd en door Gregor Seferens vertaald in “Minimale Gesten”. Een achttal kunstenaars, vier van Nederland en vier uit Duitsland, hebben op de poëzie met grafische werken gereageerd. Van woord en beeld is een kleine uitgave samengesteld, dat tijdens de Leipziger Buchmesse 2024 is gepresenteerd. Het muziekstuk dat componist Cees Hiep op “Koerend keren” tot “Sich Gurrend Wenden” maakte ontbreekt in het boekje. De compositie voor cembalo en stem, dat ontstond in samenwerking met de dichter, zal ik elders tot mij moeten laten komen. Bijvoorbeeld via YouTube:  https://www.youtube.com/watch?v=4eRWeWhpH80

Het dichten van Peter van Lier is weids en landelijk zonder belemmering op uitzicht en blikveld, schreef ik eerder over de bundel “Minieme gebaren” dat in 2022 ter beschouwing aan mij voorlag. Die karakteristieken van zijn poëzie toen kan ik nu welhaast één op één hier overnemen. Want het gaat toch zeker over dezelfde regels, het heeft eenzelfde sfeer. Hij neemt geen blad voor de mond, want zijn taal moet open zijn zoals de omgeving overzichtelijk is. Alles kan gezien, alles is geschreven. Maar de dichter kijkt niet over het veld, ziet niet de hoge luchten en de verre einder. Hij vleit zich in het gras, kruipt tussen het riet en waadt over het wad. Daardoor valt hem het detail in het grote geheel op. Ziet hij het kleinste klein en schrijft daar het liefste lief over. Zo is zijn ruimte afgemeten, maar hij ontloopt de onmetelijkheid niet. Zijn poëzie is handzaam, omdat het over gewone zaken gaat. Het zijn de kleine dingen die het hem doen. Datgene wat in een druk bestaan nauwelijks nog wordt opgemerkt zet Van Lier te kijk in zijn beeldende gedichten. Het is kijken en observeren, dàt waarnemen wat gewoon lijkt dus ongewoon is beschreven om het op te laten merken.

Peter van Lier lehrt mich, durch seine Worte anders zu sehen, besser zu sehen. Diepe gedachten, dubbele bodems, meerdere lagen. Hij mijmert en hij peinst, beschouwt en bespiegelt met als uitkomst abstracte verzen waarin de wereld wijsgerig is beredeneerd. Mijn zijn kan ik daar op reflecteren om een levensbeschouwing teruggekaatst te krijgen. Peter van Lier ademt de sfeer; hij snuift de geur, beziet het veld en hoort de stilte. Let op het detail, wordt gewaar de minieme bewegingen van het leven en dat vertaalt hij groots in zijn gedichten. En kunstenaars reageren daarop. Maken geen illustratie bij de tekst, maar een autonome uitdrukking van de emotie en sfeer die zij proeven in, uit en door de woorden. Een vertaling van de tekst in verbeeldingen derhalve. Daarbij valt op dat het alle vrouwelijke kunstenaars zijn die hun licht lieten schijnen op de dichtkunst van peter van Lier. Op één na, vriend en kameraad B.C. Epker maakte een houtsnede op de elegie voor een andere vriend. Hij reageert op “Wie hilft mann einem Freund, der sterben wird” met Sankt Antonius, een verhaal in een notendop. Al deze grafische tekeningen maken wel verbinding met de gedichten, leggen een relatie, maar kunnen zonder uitleggende woorden van Van Lier boekdelen spreken.

De oorspronkelijke tweetalige bundel “Minieme gebaren”, waaruit deze Duitse versie een doorsnee is, was eerder een experiment hoe de poëtische kracht van de woorden in de Friese taal nog overeind zou blijven. Het is niet eenvoudig om de bestaande gedichten in een andere taal evenveel kracht mee te geven. De vertaler maakt eigenlijk nieuw dichtwerk op de woorden van Peter van Lier. Toen in het Fries, nu in het Duits. Een hertaling dus, maar nauw schurend aan de bestaande woorden.

Minimale Gesten. Peter van Lier. Door Gregor Seferens Duits vertaalde gedichten. Met grafische tekeningen van B.C. Epker, Jacomijn den Engelsen, Inez Odijk, Hanneke van der Hoeven, Eleonora Damme, Andrea Lange, Gabriele Sperlich en Susann Hoch. Uitgave Hochdruckpartner Galerie+Werkstatt, 2024.

Het boekje "Minimale Gesten" is bij Peter van Lier te krijgen voor 10 euro (inclusief verzendkosten): petervanlier@gmail.com

[keynewssuriname]

PALU: Stijging SRD tegenover USD is geen teken van gunstige economische ontwikkeling

De laatste weken neemt de SRD weer in waarde toe vergeleken met de US-dollar. Bij ’t wisselen krijgen we dus minder SRD’s voor een dollar en officieel zou je dus minder SRD’s nodig hebben om dollars te kopen. De regering presenteert dit als het gevolg van een gunstige economische ontwikkeling. Volgens de PALU is het gunstig voor de economische ontwikkeling als de koers stabiel blijft. Onverklaarbaar Deze onverklaarde waardestijging van de SRD tegenover de USD brengt wederom onzekerheid voor investeerders. Het geeft bovendien een vertekend beeld van de Surinaamse economie. Het is een kleine groep van importeurs en handelaren die grove winsten maakt in deze situatie, omdat ze tegen een lagere koers hun dollars kunnen inkopen. En het volk wordt ondertussen uitgeknepen door hoge prijzen van levensmiddelen en andere import goederen die niet meegaan met de omlaaggaande koers. Exportproducten duurder Voor de export die Suriname meer dollars moet opleveren is de hierboven genoemde ontwikkeling juist niet gunstig. Surinaamse exportproducten worden namelijk duurder en dus minder aantrekkelijk voor het buitenland. De opstelling van de regering is dus misleidend. Het maakt duidelijk dat men totaal niet bezig is met het stimuleren van de productie en de bevordering van de Surinaamse export. In de huidige situatie van een omlaaggaande koers wordt wel de import bevorderd, terwijl de import in deze situatie juist zou moeten worden afgeremd. In de tussentijd blijven de prijzen in de supermarkten stijgen, terwijl de importeurs juist tegen lagere koersen hun dollars kunnen betrekken. Hierdoor maken de importhandelaren momenteel woekerwinsten. Dubbel gepakt Het Surinaams volk wordt duidelijk dubbel uitgeknepen. Onder druk van het IMF worden de subsidies op stroom en water afgeschaft en gaan we met zijn allen ruim meer betalen. De prijzen van levensmiddelen gaan niet mee omlaag met het goedkoper worden van de US-dollar, integendeel. Het volk wordt zo dubbel gepakt door het ondoordacht monetair beleid. VERTEKEND BEELD Ondertussen blijven ook de Open Markt Operaties (OMO's) gehandhaafd die waren bedoeld om tot koersstabiliteit te komen. Nu de SRD zelfs in waarde toeneemt, zou je verwachten dat de Centrale Bank van Suriname (CBvS) zou stoppen met de OMO's. Het voortzetten van de OMO's maakt wederom duidelijk in wiens voordeel het regeerbeleid is. De crimineel te noemen OMO’s hebben inmiddels de bankiers en verzekeraars met bijna SRD 6 miljard verrijkt. Bovendien ligt bijna SRD 8 miljard nog vast bij de CBvS. Dit is het geld waarmee de banken en verzekeringsmaatschappijen tegen woekerrente hebben geleend aan de CBvS. Als deze SRD's weer worden teruggestort voor de banken en verzekeraars zal de lage koers niet te houden zijn. Het goedkoper worden van de US-dollar geeft dus nu een totaal vertekend beeld van de monetaire situatie. Afstraffen Opvallend is dat de beleidsmakers onvoldoende hebben verklaard hoe het in waarde doen toenemen van de SRD samenhangt met het op IMF-instructies gebaseerd regeerbeleid. Ondertussen heeft de President het lef om nog een regeertermijn te willen. De PALU is van mening dat indien de lopende inkomsten van de staat anders waren ingezet, er nu reeds sprake zou zijn geweest van economische groei. Nu is het volk doelbewust verarmd en is de economie juist totaal op zijn kop gezet door het warrige en onsamenhangende beleid van de regering. De PALU roept op om de huidige coalitiepartijen daarvoor af te straffen bij de komende verkiezingen in 2025. -- Progressieve Arbeiders en Landbouwers Unie (PALU) Suriname info: www.palu.sr Read the full article

[bucklemonster2]

4.39 S'xist Mental Problems

4.39 S'xist Mental Problems 23 12 2023 Poem by Emilia Sameyn Warning: s''xism, de''pression, se''lfharm

Girls hurt Themselves Men break Things Girls cry Men get Angry TitTok Teens Everyone: Hyperactive And now you have Become what you Hate Trapped in SelfHatred Loops

Being treated like Adult Babys Trying to become Human Machines Living like Many Headed Monsters Leading Different Lives S''xLife, NightLife, DigitalLife

While hiding InnerMonsters And ClosetSkeletons

Yet all That Remains Is incoherent Art Meaningless Poetry

---------------------------------------------------

4.38 S'xistische Mentale Problemen 23 12 2023 Gedicht van Emilia Sameyn Waarschuwing: Vermelding Se''lfharm, S''xisme, Depressie

Meisjes doen Zichzelf Pijn Mannen maken dingen Kapot Meisjes Huilen Mannen worden Boos TitTok-Tieners Iedereen: Hyperactief En nu ben Jij geworden wat je Haat Gevangen in Zelfhaat-Lussen

Behandeld worden als Volwassen Baby's Menselijke Machines Worden Leven als Monsters met veel Hoofden

Verschillende Levens Leiden S''xLeven, NachtLeven, DigitaalLeven

Terwijl je KastSkeletten en Innerlijke Monsters verbergt

Het Enige dat Overblijft Is Onsamenhangende Kunst Betekenisloze Poëzie

[de-bedoeling]

Het zou echt stom zijn dit nu patroon als titel te geven

Het is niet het plan dat we terug vallen in oude patronen.

Het is gewoon dat de oude patronen een patroon zijn met een reden.

De golfslag die mij murw slaat.

De bakstenen die als een zwaar intermezzo in mijn keel hangen.

Misschien is dit wel gewoon hoe ik met emoties om ga.

Zo lang mogelijk er niet mee omgaan, bedoel ik dan.

Tot het moment dat het er te veel zijn en dan ga ik onsamenhangende zinnen maken voor en met mijzelf.

In de hoop toch ergens een patroon of samenhang te ontdekken.

Een oud patroon dus.

-HLA.

[peterpijls1965]

HET IS BEGONNEN, HIJ AT RAUWE WORTELS

Het hoogtepunt van carnaval in Venray, jaargang 2023, moet ik hebben meegemaakt toen ik om 12.30 twee kussenslopen wou gaan kopen in de HEMA. Ik reed met mijn rolstoel het centrum in, en stuitte op een ongeveer 18-jarige jongen die de wacht hield bij zijn druk bellende vriendin. In zijn linkerhand had hij een geopende zak rauwe wortels vast, die hij op dienbladhoogte vasthield, echter zonder eruit te eten.

Toen de jongeman me zag naderen, ging hij wat dichter bij zijn wat vettig lachende, bellende vriendin staan, de geopende en reeds halflege zak met rauwe wortels nog steeds hoog houdend, alsof zijn vriendin er ieder moment een uit zou gaan nemen, wat misschien al gebeurd was. Ze maakte de indruk een zwaar opgemaakt dansmarieke te willen imiteren.

Even later beëindigde de jongedame haar geanimeerde telefoongesprek, om met haar amant koers te zetten richting het centrum. Het vriendje hield de geopende zak met rauwe wortels nog steeds hoog in de lucht, opnieuw zonder eruit te eten. Zijn vriendin deed dat ook niet. Ik had sterk de indruk dat beiden althans nog niet onder invloed van alcohol waren.

Even daarvoor kreeg ik al een voorzichtige eerste indruk van wat het meestal zo serene centrum van Venray later vandaag te wachten staat. Op de Raadhuisstraat stopte plots een auto naast me. De portieren gingen zowat alle vier tegelijk bruusk open, waarop kerels van in de 30 explosief uitstapten. Ze slaakten onsamenhangende kreten en maakten wilde armgebaren. Ik kreeg sterk de indruk dat ze zich enorm verheugden op wat komen ging. Ze hadden hun kapsels gemodelleerd in korte hanenkammen, die toch geen agressieve indruk maakten.

Ook de HEMA spaarde me niet. Ik durf mijn hondje niet zo goed meer mee naar binnen te nemen, omdat twee personeelsleden me laatst een beetje vreemd aankeken toen ik met Nima op schoot de sympathieke winkel inreed. Dus vroeg ik een HEMA-meisje dat buiten worstenbroodjes verkocht of ze zo vriendelijk wilde zijn om even op mijn jonge terriër te passen, zodat ik binnen ongestoord mijn kussenslopen kon kopen. Dat vond het meisje geen enkel probleem, en haar collega trouwens ook niet.

Maar toen ik even later met afgerekende kussenslopen mijn hondje wilde oppikken, was het HEMA-meisje bezig een klant een worstenbroodje te verkopen, terwijl mijn boerenfox uit alle macht probeerde haar achterwaarts de winkel in te trekken.

Haar collega, een Afrikaans aandoend meisje, had haar verlaten. Even daarvoor had ze me in de winkel achter de kassa geholpen bij het afrekenen van de kussenslopen. Haar lach zag ik op straat tussen 12.30 en 13.00 uur wel vaker terug bij Venrayse adolescenten die het carnaval aan het inluiden waren.

Het was zo’n lach die het midden hield tussen lievige smerigheid en de belofte dat diverse Venrayse kerels er de komende drie dagen lelijk van zouden gaan lusten. Gelukkig vier ik principieel geen carnaval.

Juist op dat moment zag ik een echtpaar met een grote witte poedel de HEMA inlopen, zo te zien in het geheel niet bevreesd voor uitzetting.

Ik liet me lokken door de orkaanherrie op de Grote Markt en het Henseniusplein. Beide pleinen bleken zo goed als hermetisch afgesloten met hekken, bespannen met vuilgeel plastic, zodat het zicht op eventuele Sodom en Ghomorra-taferelen me ontnomen werd. Misschien was dat wel de bedoeling.

Door spleten in het hekwerk zag ik dat beide pleinen zwaar werden bewaakt door heren van de firma Securitor, hoewel er nauwelijks nog carnavalisten te zien waren. Ook de Venrayse politie patrouilleerde al druk door het centrum, in kennelijke pogingen de orde te handhaven.

Opzij van de Grote Straat stuitte ik op de oude Duitse man die nog voor Xerox had gewerkt. Zijn kleinzoon was drie jaar geleden jeugdprins geweest, memoreerde hij. "En nu drinkt hij al glaasjes bier."

Een imposant matrixbord in de Grote Straat riep de carnavalisten op om lief te zijn voor elkaar. Ik kreeg sterk de indruk, afgaande op wat ik tot dan zag, dat zulks een volstrekt overbodige mededeling was, maar misschien moet het ergste nog komen.

[krullenbos]

Nadat ik Babs verteld heb dat ik toch verliefd op haar ben en ze me beloofd heeft me niet in de steek te laten heeft ze sindsdien niet meer gereageerd. Op niks.

Ik wilde graag toch iets van mij laten horen met oud en nieuw, dus ik heb een voice memo opgenomen. Maar die lijkt niet aangekomen. En ik heb een brief geschreven waarin ik onsamenhangend probeer mijn gedachten voor haar uit te leggen, en ik weet niet of ze die gelezen heeft.

En ik ben zo bang dat ze me nu haat en niks meer met me te maken wil hebben. It's driving me crazy.

[cherryxberry]

Een aantal oliestellen die wij een tijdje geleden binnen hadden gekregen, werden van de week schoongemaakt. Helaas miste sommige van deze oliestellen een lont. Deze oliestellen hadden wij vanochtend van een lont voorzien. Nu staan ze netjes en veilig opgeslagen op een stelling. Maar wat heeft dit fleurige kopje er mee te maken? Eigenlijk niet zo veel. Wat wij er mee willen zeggen is dat het tijd is om wat te drinken. Wat vinden jullie van deze leuke kopjes? 😄 #oliestelletje #oliestel #koffiepauze #koffietijd #winkelinzierikzee #weesloyaalkooplokaal #hergebruiken #fleurig #kopjekoffie #bloemetjes #gezellig #opslag #lont #klusjes #onsamenhangend #nietlogisch #welgrappig #grappigverhaal #goedverhaal #goedverhaallekkerkort #hippemensen #hip https://www.instagram.com/p/B7YI2SFgRfI/?igshid=1khdk02y919xp

[stormvanwoorden]

Ik mis iets. Een stukje van mezelf misschien; een op de klippen gelopen (en er misschien ook afgesprongen) vriendschap; een nooit eerder gekende liefde; de maan; de zee; de krekels in de weide die ‘s nachts lijken te feesten en zingen, misschien doen ze dat ook wel om hun gemis te vullen. Want gemis is een leegte, zoals een winkelrek waar niets meer op staat en waarvan ge ook niet echt meer weet wat er juist hoort op te staan. De etiketten zijn dan ook niet altijd zo duidelijk - of zelfs niet aanwezig. Maar ge wilt het wel hebben, nu het er niet meer staat. Of op z’n minst weten wat er mankeert. Maar dat gaat niet. En dan komt ge aan de kassa, en de medewerker zegt u dat ge niet toekomt. Maar ge zijt er nochtans zeker van dat er genoeg geld op uw bankkaart staat, en ge vraagt of ge het toch niet zo zou mogen meenemen. En de persoon achter de kassa wilt wel ja zeggen, maar zegt nee. Want dat is nu eenmaal de wereld waarin we leven: leegte mag leeg blijven, maar tekorten moeten aangevuld worden. En vooral degene waar gij het minste baat bij hebt. Dan stapt ge maar naar buiten, en ge vraagt u af of ge hier al eens geweest zijt. Ge weet het wel, maar liever toch niet zeker. Maar dat is nu net het ding met herinneringen, die zijn er om niet te vergeten, maar wat wilt gij toch graag vergeten. Vooral dat gemis. Want als ge niet weet wat ge mist, waarom mist ge het dan?

[yonahgold]

Noem iets wat je mooi vindt aan de mens?

De manier waarop we genegenheid uiten. Hoe we handen vasthouden: moeders en hun kinderen, verlegen tieners die op een eerste date wat ongedurig elkaars vingers zoeken,  volwassenen die elkaars handpalmen inmiddels zo vaak op elkaar hebben gelegd dat de lijnen haast naar elkaar toe zijn gaan lopen.

Hoe we kussen: op het voorhoofd van geliefden die zachtjes gaan slapen, op de wangen van mensen die we lang niet hebben gezien. Bij het afscheid, en hoe we dan ook blijven kijken hoe de trein langzaam wegrijdt. Op handen en dijen en schouders en knieën, op buiken en nekken maar vaak gewoon op een mond.

Dat we ons eten en onze telefoonnummers weggeven, dat we stomme kiekjes van vakanties met vrienden online zetten (besef je hoe lief dat is? Mensen die het op een bepaald moment zo met elkaar naar hun zin hebben dat ze het vast willen leggen, het moment als het ware willen stelen?), dat we ons gevoelens opschrijven en naar elkaar sturen in enveloppen. Dat kinderen verlepte tekeningen maken van en voor hun ouders (altijd naast een huis met een boom en een zon in de rechterhoek), dat vaders hun dochters uitleggen hoe een platenspeler werkt, dat oma’s recepten doorgeven aan kleinkinderen. Dat vrienden elkaar memes sturen en afspeellijsten aanraden op spotify, dat mensen elkaar geheimen toevertrouwen en mooie passages aanstrepen in boeken. Dat mensen begrafenissen en crematies organiseren om herinneringen op te halen aan wie iemand ooit was, dat we met anderen willen vieren dat we weer een jaar langer bestaan. Dat ik naast haar in bed lig en onder haar dekens in slaap val, dat ze me naar mijn dag vraagt en zegt dat ze eigenlijk nooit meer weg zou willen gaan. Dat we omwegen maken om even gedag tegen iemand te kunnen zeggen, dat we liedjes schrijven over anderen, dat we letters in bomen krassen en namen in onze kalenders hebben staan.

(En van dat alles zoveel zonder dat we weten waarom!!! Waarom doen mensen al die dingen? Waarom hoeft niemand ons uit te leggen hoe we ze doen? Waarom, waarom, waarom? Maar bovenal: laten we er nooit mee stoppen.)

[ollekebollekes]

"Kent u de cancan nog?" Zo ging mijn olleke. "Kenner kan cancan" klonk leuk in mijn brein. Wat niet alleen een vrij onsamenhangende troep werd-- de dans bleek de Charleston te zijn. 😐 . . . . . #ollekebollekes #drsp #regelzeswoord #onsamenhangende #gedicht #gedichten #poëzie #dichter #dichten #dichtersvaninstagram #schrijversvaninstagram #schrijver #schrijven #puntdicht #lightverse #plezierdichten #pretversjes https://www.instagram.com/p/B_44TCTFNgu/?igshid=1at9e1sfejspp

[deprotagonisten]

Jolt

Recensie Jolt ★★ - vanaf 23-7 te zien op @primevideonl Vermakelijk, maar ook te onsamenhangend en inhoudsloos. Jammer Kate, je kunt weer terug in de uitverkoop. #Jolt

De actiekomedie Jolt gaat over Lindy, die een aandoening heeft waardoor ze moordnijgingen krijgt. Als ze eindelijk verliefd is, wordt de man vermoordt. Ze zint op wraak! Wat wij van Jolt vinden, lees je in onze recensie. Continue reading

[elineengelen]

De wereld ontwaakt

De wereld ontwaakt

Het begrip "woke" lijkt overal te zijn en doet veel stof opwaaien. Vooral conservatieve stemmen noemen "wokies", of mensen die zichzelf als “woke” zien, gevaarlijk. Ze relativeren niet genoeg en zorgen ervoor dat geliefde nostalgische tv-series worden “gecanceld”. “Woke” is té politiek correct en "we mogen nergens nog mee lachen."

 Zelf kan ik getuigen van de golf van verontwaardiging die over de sociale media spoelde toen verschillende kranten publiceerden dat “generatie woke” vindt dat de filmklassieker “Grease” niet meer vertoont mag worden. De woede die de artikels deden oplaaien, was best angstaanjagend.

 Met de “woke-cultuur” zou ook de “cancel culture” komen. Daarbij verdwijnen films en tv-series in de vergeetput wanneer ze foute mopjes maken. Zo zou de populaire serie “Friends” slachtoffer zijn geworden van de “cancel culture”, waarover JOE-presentator Anke Buckinx een klaagzang schreef in haar column voor het krantenmagazine Billie.

 Is dat eigenlijk allemaal wel waar? Worden films en series gedumpt en is er binnen de “woke-cultuur” geen ruimte voor humor? Veel informatie over de “woke-cultuur” is maar gedeeltelijk of gewoonweg niet juist. Laten we even kijken hoe het zit.

 Wat betekent “woke” eigenlijk?

De term “woke” komt uit de Afro-Amerikaanse cultuur en is een verbastering van “awakening”. Je hebt je ogen geopend en je bewustzijn is verscherpt. In de strijd tegen racisme wordt de term gebruikt om te tonen dat er aandacht is voor racistische ongelijkheden, in oppervlakkige en diepliggende structuren, en dat het niet meer getolereerd wordt.

 De term is zich gaan verspreiden en wordt nu gebruikt om aan te tonen dat men voor andere grote problemen van minderheden die worden uitgesloten of gediscrimineerd, ook niet de ogen gaat sluiten. Zo kun je dus “woke” staan tegenover o.a. racisme, seksisme en homofobie. Bij klimaatproblematiek wordt de term ook gebruikt.

 Is “woke” eigen aan Generatie Z?

Voor diegenen die niet mee zijn: Generatie Z is een demografische generatie van jongeren die zijn geboren tussen 1997 en 2010. Stereotiep wordt die generatie gekenmerkt als heel kritisch tegenover de maatschappij en de voorgaande generaties. Generatie Z is heel aanwezig op sociale media als Twitter, het medium bij uitstek om zich “woke” te positioneren.

 Toch is “woke” niet uitsluitend eigen aan die jonge generatie. Veel millenials als schrijfster Dalilla Hermans en actrice Ikram Aoulad identificeren zich expliciet als “woke”. En binnen de Afro-Amerikaanse cultuur, waar de term vandaan komt, was de term heel aanwezig tijdens de Black Lives Matter-protesten, die mensen over alle generaties heen bij elkaar brachten.

 Waarom worden mensen er zo kwaad van?

Ik denk dat mensen er kwaad om worden omdat ze bang zijn om dingen te moeten afgeven. Hun dagelijkse soapserie, de kinderfilms waarmee ze worden grootgebracht of de strips die ze vroeger lazen. Daarnaast denk ik dat ze het gevoel hebben dat ze zich moet verantwoorden of dat hen schuldgevoel wordt aangepraat.

 Maar dat is niet per se waar “woke” naar streeft. Wanneer een serie als “Friends” kritiek krijgt omdat bepaalde dialogen seksistisch of fatshaming zijn, verwachten weinig mensen dat de makers daarvoor hun excuses gaan bieden. Evenmin wordt er gevraagd om de serie niet meer uit te zenden. Het doel is vooral om mensen bewust te maken en ervoor te zorgen dat de nieuwe series die vandaag uitkomen moderner zijn. “Wokies” willen de wereld vooral (hier komt het) “woke” maken.

 Scenarist en journalist Kristof Hoefkens vergelijkt de wokies met een blinde hoekspiegel, die erop wijst dat we ons van bepaalde dingen niet bewust zijn, door onze opvoeding en sociale achtergrond. Op zijn vastgezette instagramstory “Woke” kun je een mooie uitleg lezen over de “woke-cultuur” en de reacties die het krijgt: https://www.instagram.com/stories/highlights/18152637763183891/?hl=nl

 Hoe zit het dan met Grease?

Op 4 januari 2021 schreven verschillende Vlaamse kranten dat er felle kritiek was gekomen op een heruitzending van Grease. Ze schreven dat de “woke” generatie de film te wit, te homofoob en te onvriendelijk vindt. Die artikels zijn ondertussen niet meer online te vinden omdat het gewoon fake news was. De enige bron was een artikel uit een Britse tabloid die op basis van vier tweets een veralgemeen onsamenhangend artikel had geschreven.

 In deze twitter-thread legt twitteraar Jonathan Hendrickx uit hoe de vork verkeerd in de steel zat: https://twitter.com/JnthnHndrckx/status/1346045662413152259.

 Tips om zelf een kritische blik te verwerven

Vind je het soms moeilijk om met kritische stemmen om te gaan, wanneer het bijvoorbeeld om een serie gaat die je lief is? Of ben je soms het noorden kwijt in de zee van artikels die door kranten of websites wordt gepubliceerd? Hier zijn enkele tips om “woke” te staan in een wereld die wakker wordt.

 1)      Wanneer een geliefde serie of film kritiek krijgt, wordt daarmee niet per se de hele serie of film verworpen. Je kan ergens kritiek op hebben zonder het te verwerpen. En je kan ergens van houden en daar terwijl een kritisch standpunt over innemen.

2)      Wanneer je iets leest dat heel polariserend is en sterke gevoelens oproept, ga dan even na of het wel klopt. Een goede journalist geeft aan welke bronnen die gebruikt en probeert neutraal te schrijven. Als een journalist vaag is over zijn bronnen en opruiende taal gebruikt, schenk dan niet te veel aandacht aan de inhoud van het artikel.

3)      Sta open voor kritische stemmen. Er zijn veel jonge mensen die interessante analyses maken en die analyses delen via sociale media. Je kunt hen volgen en zo zelf kritischer tegenover de maatschappij staan. Kritisch betekent daarbij niet per se negatief, maar wel bewust.

[wieisdemol2022]

Opdracht 3, Achter je rug

Op dag twee, ergens in de namiddag, komen de kandidaten een voor een aan bij het Castello Dei Conti Guidi in het dorpje Poppi. Een werkelijk waar prachtig kasteel die tot een van de tien mooiste uit Italië behoord! Hier krijgen de kandidaten advies van een oude bekende. Zoals Rik aan Jeroen uitlegde; “Welkom in het kasteel van Poppi, bij de volgende opdracht kunnen jullie veel geld voor de pot verdienen, €2500. En je kunt bijzonder waardevolle informatie vergaren want boven staat iemand op jou te wachten. Iemand die weet hoe een mol te werk gaat en die jou belangrijke inzichten kunt geven over hoe je dit spel kunt spelen. Als je zo meteen naar boven loopt en de zaal in gaat, kom je langs kostbare bakjes. Daar zou je een blik in kunnen werpen, maar je mag nog niks pakken. Luister vervolgens goed naar het advies”.

De kandidaten lopen dus een voor een naar boven en lopen in hun weg naar de “adviseur” langs een vijftal bakjes, in volgorde zit hierin: Een groene vrijstelling, een joker, €250, €250, en niks. De kandidaten worden toegesproken door één van de vijf oud-mollen die over zijn gevlogen, dit zijn Kees Tol, Milouska Meulens, Inge Ipenburg, Thomas Cammaert en Kim Pieters. In essentie zijden ze allemaal hetzelfde en hielden ze hierbij een opperste concentratie en oogcontact met de kandidaat. Maar er zat ook een persoonlijke noot bij, deze belicht ik hieronder even. Na afloop moesten de kandidaten dezelfde weg terug lopen en mochten ze iets uit het bakje pakken, niet meer terug kijken. Maar wat ze niet wisten is dat het bakje van de vrijstelling is leeggehaald. Hebberigheid kan ze dus niks opleveren.

Jeroen stond tegenover oud-mol Kees. “De mol heeft maar één doel en dat is de stand van de pot zo laag mogelijk houden. Dat doet de mol door opdrachten te laten mislukken en door jouw spel als kandidaat te saboteren. Stiekem, achter je rug om. Als kandidaat, wil je natuurlijk niets liever dan de mol ontmaskeren. De laatste keer ging dat niet zo goed. Dus nu ben je extra gebrand om dat wel te laten lukken. De grote vraag is natuurlijk… hoe? Jeroen je mag het zelfde pad weer teruglopen, maar er zijn twee regels: je loopt vooruit en komt nooit meer terug, regel twee, je mag maar één keer iets uit een bakje pakken. Succes”. Teruglopend zien natuurlijk alle bakjes er hetzelfde uit, als kandidaat wordt je hebberig en wil je de vrijstelling, en zo ook Jeroen. Hij houdt niks over aan deze opdracht. Aan de tekst van Jeroen valt voor mij geen hint te vinden, het lijkt er juist op dat hier heel erg op zijn kandidaatschap gehint wordt.

Ellie stond tegenover Thomas. Opvallend is meteen dat Ellie Thomas groet met “Wat leuk dat je er bent”, alsof hij bij haar thuis op de koffie komt. “De mol heeft maar één doel (…). Stiekem, achter je rug om. Op de Dominicaanse republiek moest je al als derde het spel verlaten. Tunnelvisie is jou niet vreemd. Je wilt iets meer achterover gaan leunen, minder je best doen om de opdracht tot een goed einde te brengen. Maar ben jij in staat om afstand te houden?” Het stukje tussen de puntjes is in deze hetzelfde als bij Jeroen, scheelt weer leeswerk. Ik denk niet dat we alles gehoord hebben want anders is het heel onsamenhangend maar ik vraag me vooral af wat hij met afstand houden bedoeld? Je niet in de kaarten laten kijken? Aparte uitspraak wat mij betreft. En Ellie doet wat Jeroen ook niet laten kan, voor de vrijstelling gaan en met lege handen staan.

Ron stond tegenover Milouska. “De mol heeft maar één doel (…). Stiekem, achter je rug om. Ron jij moest de vorige keer als eerste het spel verlaten, nog voor je de andere kandidaten had ontmoet. Je hebt je voorgenomen dit keer langer in het spel te blijven.” Jammer genoeg was dit alles wat we bij Ron gehoord hebben en we weten dus niet hoe hij dit voornemen kan waarmaken, wellicht als mol? Ron verbaast hier denk ik vriend en vijand wanneer hij voor de joker gaat. Kijkt hij wel in het laatste bakje? Of wist hij allang dat deze leeg zou zijn?

Tygo stond tegenover Inge. “De mol heeft maar één doel (…). Stiekem, achter je rug om. Op de Filipijnen was jij de laatste die afviel. Tygo wederom wil jij dat de andere denken dat jij HET bent, mijn collega, de mol.” Naast het feit dat ik het super aandoenlijk vond hoe verliefd Tygo naar Inge keek noemt ze hem wel “mijn collega mol”, weliswaar doelend naar de manier waarop Tygo het spel speelt, maar zou een leuke hint kunnen zijn aan het eind van het seizoen. Tygo ging overigens ook voor de vrijstelling en had dus niks.

Nadja stond tegenover Kim. “De mol heeft maar één doel (…). Stiekem, achter je rug om. In Thailand moest jij vlak voor de finale het spel verlaten. (…) Maar om echt goed te kunnen zien en horen heb je meer nodig dan alleen je oren en ogen. Blijf vooral open, nieuwsgierig, tegendraads en heb geduld”. Ik vind de tekst van Nadja een beetje dubbelzinnig, het kan zijn dat Kim haar hier advies geeft om als kandidaat het spel te spelen, maar ook als mol. Blijf open, nieuwsgierig, tegendraads en heb geduld, dat geld spelen ze 9/10 keer zelf wel kwijt. Of heb geduld wanneer je toe kan slaan. Nadja pakt overigens ook niks tijdens deze opdracht.

Horace staat tegenover Kees. “De mol heeft maar één doel (…). Stiekem, achter je rug om. Horace hou je ogen open, speel je spel, je eigen spel”. Maar welk spel dit is? Dat wordt natuurlijk later pas duidelijk. Maar dat Horace anders in zijn hoofd zit dan menig kandidaat wordt duidelijk als hij de keuze moet maken. Hij heeft door dat Kees het heeft over achter je rug en denkt dat de mol alle bakjes verwisseld heeft. Hij besluit daarom een random bakje te pakken en pakt hiermee €250 voor de pot.

Even een sidenote, is dit een molstreek of niet? Als mol doe je er alles aan om de pot zo laag mogelijk te houden, dat heb je net in je monoloog gehoord. Als mol weet je ook dat alleen de vrijstelling leeg zou zijn, zou je dan als mol een random bakje pakken, en dan ook nog die met geld? Hoewel Horace dit niet heeft ingeleverd lijkt me dat toch niet… Sterker nog, de kandidaten hebben bij de executie te horen gekregen dat er geld is gepakt dus door het niet aan te geven maak je jezelf alleen maar verdachter, waardoor je de mol niet bent. Dit is in ieder geval mijn conclusie, wat denken jullie hiervan?

Peggy staat tegenover Inge. “De mol heeft maar één doel (…). Stiekem, achter je rug om. Je gaat je niet opnieuw blindstaren op één persoon en je trapt niet in de val van de mol die zich van de domme houd. Jij gaat spreiden”. Het lijkt wel of Inge hier weer het strijdplan van Peggy aan haarzelf uitlegt, maar wellicht is dit ook goed doorgegeven advies. Er wordt in ieder geval de nadruk gelegd op het kandidaatschap van Peggy. Ze ging zelf overigens voor het laatste bakje en heeft dus niks.

Patrick staat tegenover Thomas. “De mol heeft maar één doel (…). Stiekem, achter je rug om. Luister goed, kijk goed om je heen”. Ja, met deze tekst kunnen we niks. Dit kan zowel kandidaat als mol betekenen, Patrick is overigens wel een van de kandidaten die met lege handen staat.

Tina staat tegenover Milouska. “De mol heeft maar één doel (…). Stiekem, achter je rug om. Vertrouw erop dat jij weet wat je moet doen”. En dit terug kijkende vind ik het nog vervelender dat Tina naar huis is gegaan, ze vertrouwde erop dat er een groene vrijstelling op haar wachtte, ze wou het zo graag beter doen dan de vorige keer. Maar helaas…

Nikkie staat tegenover Kim. ““De mol heeft maar één doel (…). Stiekem, achter je rug om. Jij maakt jezelf graag verdacht, maar maak je het hierdoor moeilijk genoeg voor de mol? Hier lijkt Kim te impliceren dat als Nikkie haarzelf veracht maakt de mol het moeilijk heeft, maar is dat wel zo? De mol vind het toch juist handig als hij/zij zich kan schuilen achter andere kandidaten die opzettelijk mollen? Wat misschien nog wel belangrijker is, is dat Nikkie na de tekst “achter je rug om” zich snel omdraait, zou ze wat gezien kunnen hebben?

Tijdens de aflevering al denken de molloten hier antwoord op te hebben, wellicht wel namelijk. Er is een schaduw te zien wanneer Nikkie zich omdraait. Deze is (vaag) te zien in de gif hierboven. Nu zit ik met een persoonlijke worsteling wat betreft dit beeld. Ja, er is een schaduw te zien en op zich weten camera-mensen dat ze niet voor een lamp moeten lopen, want de ruimte is duidelijk verlicht (dit is bijvoorbeeld te zien aan de schaduw van Jeroen bij het binnenlopen. Maar het lijkt me zo onlogisch dat Nikkie de mol gezien heeft en dan zo reageert zoals zij dat doet. Bovendien zien we dat de oud-mollen de aandacht van de kandidaten vooral in het begin heel erg willen vasthouden, als er al iets wordt gepakt dan is dat in het begin van de monoloog. Maar online werd er ook al geopperd dat er misschien een dubbele bodem in het bakje zat. Want het is een grote zaal met een zware deur die je hoort piepen wanneer Jeroen binnenkomt, dus zit de mol daar dan al? Tussen de camera mensen? Of komt hij opeens binnen zonder geluid? Het is in mijn optiek dus niet logisch dat Nikkie de mol al heeft gezien, en ook niet dat de schaduw van de mol is. Wat zijn jullie gedachtes hierover?

[dagenvanonrust]

Met gesloten ogen

‘Als de last van sterfelijkheid niet lichter wordt, zou hij dan in elk geval vertrouwder worden?’

– P. Kalanithi

De ochtend breekt aan. Ze opent haar ogen en neemt de tijd om ze te laten wennen aan het wegebbende duister. Zoals ze al meer dan een halve eeuw doet, staart ze enkele minuten naar zijn borst, half gerustgesteld, half bezorgd, en kijkt toe hoe die langzaam op en neer gaat. De vogels fluiten hun mooiste zang en de kamer vult zich langzaam met het bescheiden ochtendlicht van een vroege aprilmorgen. Ze zwiert haar benen over de zijkant van het bed, als was ze nog een jong meisje, en wringt haar voeten in een paar roze pantoffels. Ze hebben nooit echt gepast, maar haar  angst om hem teleur te stellen won het van haar belang voor comfort, waardoor ze al maanden rondloopt met pantoffels waarbij haar hielen een beetje over de grond slepen. ‘Je bent er toch echt blij mee, hè?’ hoort ze achterin haar hoofd.

De trap kreunt vermoeid als ze hem afdaalt en via de hal de keuken in loopt. Het gasfornuis protesteert even alvorens het besluit zich op zijn taak te richten. De pan erop, de eieren erin. Geen zout, enkel peper. Twee sneden volkorenbrood en genoeg ketchup. Sinaasappelsap zonder pulp. De koffie voor zichzelf zal ze later wel zetten.

Ze loopt door de hal, haar hielen schurend tegen de vloer, en gaat de trap weer op. Met haar heup opent ze de deur terwijl ze probeert het dienblad in evenwicht te houden. Hij ligt nog steeds op zijn rug, het zuurstofmasker stevig om zijn hoofd geklemd. Ze zet het ontbijt op het nachtkastje en zucht diep. Ze dacht dat hij nooit oud zou worden, of in ieder geval niet zo snel, maar daar ligt hij, met dunne, grijze haren die dringend geknipt moeten worden en rimpels die niet meer te tellen zijn.

Plots moet ze denken aan hun eerste ontmoeting, hoe levendig hij toen was, en hoe ze voor hem viel zonder ooit een woord met hem te hebben gewisseld. Het was op een trein vroeg in de ochtend en ze was op weg naar haar werk. Ze geloofde nooit in liefde op het eerste gezicht, maar dat was tot ze hem zag; hemelsblauwe ogen die vrolijk met de hare speelden en een glimlach die ze tot dan toe alleen nog maar in oude films met Marlon Brando had gezien. Ze bloosde en keek weg, keek door het raam, naar hoe velden en bossen vervangen werden door hoge gebouwen en bebouwde kommen.

De trein minderde vaart en stond uiteindelijk stil aan het station. De deuren gingen open en ze zag hem van de trein het perron afstappen. Hun blikken kruisten opnieuw, en toen wist ze het. Het was de manier waarop hij naar haar keek – een mengeling van verlangen, onbegrip en lichte wanhoop – en ze zag dat hij hetzelfde voelde als zij. Het was alsof alles wat ze tot nu toe gedaan had naar dit punt had geleid. Ze wist nu waarom ze leefde en waarom ze was waar ze was. Ineens pasten alle stukjes in elkaar, zelfs de verdorven stukjes, de stukjes die ze het liefst zou willen verbranden om er nooit meer naar om te kijken, ze waren het allemaal waard als dit de trofee was die ze ervoor in ruil kreeg.

‘Let erop dat u geen belangrijke bezittingen achterlaat’ Ze stond op en sprong uit de trein, net voordat de conducteur op zijn fluitje blies en de deuren dicht gingen. Ze verloor haar evenwicht toen ze op het perron landde en hij ving haar op, zijn handen krachtig om haar schouders. ‘Gaat het wel?’ vroeg hij. Maar ze keek hem alleen maar aan, niet wetend wat te zeggen op een moment als dit, omdat ze nooit eerder een moment als dit had meegemaakt. ‘Jij bent de man van mijn dromen, denk ik,’ zei ze ten slotte. Hij keek haar een ogenblik aan, probeerde de geheimen te ontrafelen die achter haar amberkleurige ogen schuilden, verbaasd over zoveel schoonheid. ‘En jij bent de vrouw van mijn dromen, denk ik,’ zei hij met een brede glimlach. ‘Ik neem aan dat dit voor jou ook de eerste keer is? Ik weet niet goed hoe het nu verder moet, maar ik geloof dat we samen een prachtige toekomst tegemoet gaan.’

Ze schrikt op wanneer zijn adem stokt en controleert in een reflex of de zuurstofconcentrator het nog doet, maar al snel vindt zijn ademhaling haar normale ritme weer terug. Ze neemt een slok van het glas sinaasappelsap en richt zich weer op zijn borst.

Het was de eerste avond in hun nieuwe appartement nadat de tweede fles Chileense merlot geopend werd en ze door een boek bladerde over filosofen uit de twintigste eeuw. Hij zat aan het raam en rookte een sigaret. De nacht was helder en de sikkelvormige maan keek op hem neer. De straat rook naar lente en het rommelde in zijn hoofd.

‘Als een van ons sterft, sterven we allebei,’ zei hij ernstig.

‘Ik weet het,’ antwoordde ze.

‘Denk je dat het pijn doet, sterven?’

Ze liep naar het raam en streelde zijn haar. ‘Ik denk dat het ervan afhangt hoe graag je leeft.’

En zo stierf ze vanbinnen iedere dag een beetje meer toen hij jaren later de diagnose kreeg en ze besefte dat ze zich een leven zonder hem niet kon inbeelden.

De klok in de slaapkamer tikt genadeloos verder, het onweerlegbare bewijs dat de tijd voor niemand stilstaat. Ze herinnert zich wat hij zei toen ze weer naar huis reden nadat de ziekte werd vastgesteld. ‘Het is aan mij om de tijd te doden en de zijne op zijn beurt mij te doden. We voelen ons uitstekend op ons gemak, als moordenaars onder elkaar.’ Hij deed zijn best om onbezorgd te klinken. ‘Dat was Cioran,’ vulde hij aan toen er geen reactie kwam. ‘Ik weet wie dat was,’ reageerde ze fel. Haar gemoed werd weerspiegeld door de krachtige wind, kale bomen en de regen die hard en dreigend op het dak van de wagen neerdaalde.

De eieren en het brood blijven onaangeroerd op het nachtkastje staan wanneer de ambulance arriveert en hen naar het ziekenhuis voert. Ze merkte dat zijn ademhaling moeizamer verliep, ondanks de hulp van het zuurstofapparaat, en toen hij plots naar adem begon te happen, belde ze in paniek het noodnummer.

Hij ligt met gesloten ogen en met de beademingsbuis door zijn luchtpijp op het ziekenhuisbed. Ze zit naast hem, zijn hand in de hare, en kijkt naar de cijfers op de monitor, wachtend, zonder goed te weten waarop. Als je een lange periode niet op de klok kijkt, begint de tijd te vervagen en vergeet je hoe laat het is. Maar de klok blijft tikken, ook als je hem niet hoort; minuten worden uren, uren worden dagen, en net als het tijdstip weet je na een tijdje ook niet meer welke dag het is. Ze worden allemaal hetzelfde, allemaal even uitzichtloos.

De strijd tegen de tijd is een strijd die je niet kunt winnen. Je vecht zo lang je kan, probeert het moment dat de dood je in zijn armen sluit zo lang mogelijk uit te stellen, maar dan mag je nog zo goed bewapend zijn, uiteindelijk verliezen we allemaal de strijd. De tijd kent geen genade.

Er wordt gezegd dat er verschillende soorten verdriet bestaan. Het anticiperend verdriet ervaar je wanneer je je bewust bent van een dreigend verlies, zoals de aankondiging van een scheiding of wanneer je hoort dat een geliefde terminaal ziek is. Dan is er het chronisch verdriet. Dit verdriet komt naar boven als je er niet in slaagt het verlies van iemand te verwerken.

Wanneer ze thuiskomt lijkt het alsof het huis groter en leger is geworden nu hij er niet meer is, en het zal steeds groter en leger  lijken naarmate de tijd verstrijkt. Haar leven daarentegen zal iedere dag een stukje kleiner worden door het gemis dat ze met zich mee moet dragen, want een dag zonder hem, is een dag niet geleefd, en uiteindelijk zal ze zo klein worden dat ook zij de strijd verliest en door de tijd wordt opgeslokt.

Ze gaat aan zijn kant van het bed liggen, begraaft haar gezicht in het kussen en probeert zijn geur op te snuiven, die nu al begint te vervagen en weldra volledig verdwenen zal zijn.

In haar slaap praat ze tegen niemand in het bijzonder. Haar dromen zijn onrustig en onsamenhangend.  

De ochtend breekt aan. Ze opent haar ogen en neemt de tijd om ze te laten wennen aan het wegebbende duister.

Dan sluit ze haar ogen weer.

[sammieschrijft]

Cliché

Lijkt op negligé, maar dat was niet waar ik over wilde schrijven vanavond.

Ik bedoelde trauma aan te stippen en hoe ik in clichés vervallen ben en alles wat ze ooit erover schreven op mij van toepassing was en nu ik het zelf ben niet meer weet hoe mezelf te verhouden tot de mensen, de dieren, de dingen en de lijstjes waarbij zelfs rabarber lekker klinkt. Waarbij zelfs rabarber lekker klinkt.