#nu is alles veranderd

[wilgentak]

een chicken game en we belanden keer op keer bij (0,0), omdat we allebei uitwijken door de angst voor confrontatie en botsing en strijd. letterlijk en figuurlijk.

op de bakkerbrug, ik aan de kant van de bloemenkiosk, broodje ben, jij aan de kant van de mcdonald's. in de lift omhoog, jij aan de achterkant, ik aan de voorkant. op een bankje boven in het centraal museum, jij aan het ene uiterste, ik aan het andere uiterste.

wat we willen, houden we in, en we nemen het elkaar kwalijk. we vragen aan de ander om ons te overtuigen. we maken het ons onmogelijk, want jij wordt verliefd op degenen die jou niet willen, en ik accepteer alleen de liefde die ik denk te verdienen (dat is niet veel).

ik spiegel me aan jou, jij spiegelt je aan mij. we herkennen elkaar in onszelf. we herkennen onszelf in elkaar.

het vuur laait op. woest. en we wijken uit.

[ochtendstorm]

doen jullie soms zo per ongeluk een nieuw traumadoosje open om dan zo heel subtiel alsof je het niet gezien hebt de doos terug toe te doen

i will pretend i did not see it.

[bankzitterss]

note: omg, sorry voor twee weken stilte… werk was echt chaosssss. hier is eindelijk mijn eerste request! hopelijk vinden jullie het leuk! Laat me het vooral weten en als jullie nog meer ideeën hebben, hoor ik het graag!

Stilte voor de storm

Toen de jongens een maand geleden aan je vroegen om deel uit te maken van de bankzitters, had je nooit gedacht dat het zo snel zou gaan. De fans waren eigenlijk heel chill en na de eerste video, had je gelijk tientallen fanaccounts en duizenden nieuwe volgers. Je had een goede klik met alle vijf de jongens, maar raoul was speciaal. Hij zorgde goed voor je en elke week spraken jullie af om nieuwe ideeën te bespreken en oude momenten terug te kijken.

“Dit was echt een geweldige video, die hotelkamer in Londen was echt walgelijk” riep Raoul door de video heen. Eigenlijk speelde de video alleen als een soort achtergrondmuziek, omdat jullie veel te druk waren met het kletsen. “Het ziet er echt vies uit, als jullie maar niet meer zulke video ideeën doen als ik er bij ben hoor” zeg je hoofdschuddend en Raoul lacht. “Even iets anders, ben je klaar voor je eerste optreden morgen?” Hij kijkt je serieus aan. Je knikt, maar Raoul ziet aan je dat je toch wel zenuwachtig bent. Je ziet dat zijn gezicht veranderd en je probeert een lach op je gezicht te toveren. “Ik meen het, ik heb er echt zin in. Tuurlijk ben ik zenuwachtig, maar dat gaat wel weer weg” zeg je giechelend. Hij draait met zijn ogen en zegt: “zullen we wedden dat ik je morgen moet comforten?” Nu ben jij degene die met je ogen draait.

De zin van gisteren zit nog steeds in je hoofd, terwijl je backstage staat. Een microfoon in je ene trillende hand en de andere trillende hand probeert een bekertje water leeg te drinken. Koen ziet dit en geeft je even een klopje op je schouder. “Het komt goed” zegt hij en geeft je een knipoog. Je zucht en kijkt door een kiertje naar het publiek. “Veel mensen hè?” hoor je lachend achter je. Raoul komt achter je staan en knijpt zachtjes in je schouders. “Weet je nog wat je gisteren zei, Raoul?” je draait je om en kijkt hem recht in de ogen aan. Hij grijnst en knikt zachtjes. “Ik heb dat nu denk ik echt wel nodig” zeg je zuchtend. Raoul lacht en geeft je een dikke knuffel. Zijn hoofd rust hij op jouw hoofd. “De eerste keer is altijd spannend, geloof mij, ik ben nog steeds zenuwachtig” hij lacht en gaat verder met zijn zogenaamde speech. “Maar ik ken jou nu wel en weet dat jij het echt enorm goed gaat doen. Je houdt er echt van om op het podium te staan, dus vandaag kan je dit allemaal laten zien.” Je laat los van de knuffel en kijkt hem aan. “Jij kan dit en jij gaat dit gewoon doen” zegt hij met de allerliefste glimlach. Jullie worden uit het moment gehaald door de crew die jullie naar het podium stuurt. “Dankjewel, Raoul. Dit had ik echt nodig” zeg je nog snel voordat jullie met z’n allen het podium oprennen.

[brilmans]

Nummulietenkalk

Wanneer je vanaf San Pere Pescador de N13 volgt richting St. Martin d’ Empuries, het eerstvolgende gehucht zuidwaarts, dan zie je vlak voordat je het bereikt aan je linkerhand iets dat lijkt op een steengroeve. Althans als je er oog voor hebt; mij viel het gelijk op.

Ik weet niet of we het mogen scharen onder het Pavlov-effect, maar zodra ik iets zie dat op een steengroeve lijkt, begint het bij mij te kriebelen. Dan moet ik er heen. Gewoon een beetje kijken. Vaak levert zo’n bezoek interessante informatie op over de geologie van de omgeving en met een beetje mazzel een paar leuke vondsten.

De Groeve tussen Viladalmat en Albons

Het bleek inderdaad een groeve. Of beter gezegd. Het waren er twee. Een waar nog actief wordt gegraven en een verlaten. De actieve groeve was gesloten voor onbevoegden, de verlaten niet. Daar kon je tot op zekere hoogte en diepte een bezoek aan brengen. Direct boven en onder de kliffen was het, waarschijnlijk vanuit veiligheidsoverwegingen, afgesloten verder kon je gaan en staan waar je wilde. En omdat het kon deed ik dat. Hetgeen behalve een fantastische uitzicht ook de nodige informatie opleverde over de ouderdom van het gesteente aldaar. Ik trof namelijk gesteente met nummulieten erin.

Stuk nummulietenkalk gevonden in de groeve.

Nummulieten

De eerste nummulieten (ik schreef er al eens over) dateren uit het Laat-Paleoceen zo’n 58 miljoen jaar geleden, maar vooral tijdens het Eoceen zijn de nummulieten een groot succes. Tegen het eind van het Vroeg-Oligoceen, sterven ze uit. Wat nu nog rest zijn de ontelbare skeletjes. Skeletjes die uitstekend gebruikt kunnen worden als gidsfossiel voor het Paleogeen. Door ze te bestuderen kun je dus behoorlijk precies bepalen hoe oud gesteente is. Althans als je ze tot op soort weet te determineren. Hetgeen een specialistenwerk is. Omdat ik geen specialist ben, kan ik het alleen globaal. Het betreffende gesteente is tussen de 60 en 28 miljoen jaar oud.

In de branding

Omdat het gesteente in de groeve eerder interessante dan mooie was en omdat alles op de rug gedragen diende te worden, nam ik slechts een exemplaar mee voor de verzameling. En dat was maar goed ook. Een dag later bleek namelijk dat je bij het strand van St. Marti met gemak veel mooiere exemplaren kon vinden. In de branding lagen ze voor het oprapen. Netjes gerold en wel. Al snorkelend pikte ik de mooiste eruit.

Kiezels van nummulietenkalk gevonden in zee.

Uiteenlopende kleuren en vormen

Op de zeebodem tussen de pier van St. Martin d’ Empuries en de restanten van de oude Griekse haven vond ik op de bodem stenen die qua kleur en samenstelling overeen kwamen met de steen die ik in de groeve vond. Precies de zelfde oker en bruin tinten en precies dezelfde nummulieten, maar met dien verschillen dat de stenen uit de branding prachtig gerold waren. Onderwater leek het wel edelgesteente. Maar dat was niet alles. Ik vond namelijk ook anderskleurige stenen met nummulieten erin. Grijze, bruine, rode en in die stenen trof ik nummulieten van verschillende grote en dikte. Terwijl ik ze verzamelde ontsproot mij het idee er cabochons van te maken. Met dat idee in het achterhoofd zocht ik nog wat geschikte modellen.

Verschillende soorten nummulieten. De platte soorten zijn uit ondiep water de bolle meer uit de diepte.

Droog

Eenmaal droog verloren de stenen door de ontelbare minuscule krasjes en oneffenheden op het oppervlak hun glans en veranderde de stenen in een doffe hoop kiezels. En dat is op zich niet erg, ik zou ze in een pot met water kunnen bewaren, probleem opgelost, maar voor een cabochon is dat wel onhandig. Ik moet ze, of in ieder geval een aantal, dus zien te polijsten. Hoe, dat moet ik alleen nog even uitzoeken.

Bronnen en verder lezen

https://www.nemokennislink.nl/publicaties/nummulieten-geen-versteend-geld-maar-reusachtige-eencelligen/

[zondermens]

2014

Af en toe betrap ik mijzelf op toekomstdromen. Alle soorten. Het mooie type waarin alle plannen en rondzwevende ideeën zijn uitgekomen. We hebben geantwoord op het subtiele klopje aan onze psychische voordeur. Ik geloof dat dit mogelijk is en dat het nooit te laat of te vroeg is, omdat er alleen maar het nu is.

En toch betrap ik mijzelf op toekomstdromen. Daarnet nog, in de tuin. We waren een ijsje gaan halen in de Roma en zaten het met z'n allen op te eten. Heel erg simpel, onbenullig bijna. Maar het zijn dit soort momenten waarbij ik het meest melancholisch wordt. Lachend door de angst van het onbekende heen. Angst is eigenlijk, volgens het principe van gradatie, een gebrek aan begrip.

Dus: we zaten in de tuin met z'n allen een ijsje te eten. Seppe met z'n rosse haar en blauw gestreept t-shirtje en blauwe hoog opgetrokken sokjes. Het was allemaal zo normaal en surrealistisch tegelijkertijd. Hoe dit op een dag allemaal geen zak uitgemaakt zal hebben.

Ik stelde me voor hoe Seppe eruit zou zien over pakweg 10 jaar. Even oud als wij. Ik zal het huis uit zijn en alles zal veranderd zijn. Soms betrap ik mezelf op toekomstdromen en nostalgie tegelijk.

De geur van wierrook. Steken in het hart, vergeten door wie ze oorspronkelijk begonnen waren. Dat meisje dat me pestte op de grote nieuwe school? Wie weet. Ik denk het niet. De cellen van mijn hart zijn ondertussen gestorven en volledig vernieuwd.

Tijd is iets raars. Oneindigheid, waar je altijd middenin zit. Geen idee waar vandaan komend of waar naartoe gaand.

[devosopmaandag]

Iets donkers en zwaars

Mijn omgang met mijn laptop is in zekere zin een magische. Dat geldt eigenlijk voor alle mensen ten opzichte van elke vorm van verfijnde technologie, en het is van alle tijden. Maar dat die omgang magisch is, wordt meestal pas ervaren als er iets grondig fout gaat. Het was donderdagmorgen 23 november 2023. Opeens veranderde mijn lichtgevende scherm ('oh, licht van mijn leven') in diepzwart, met een paar witte woorden in de linkerbovenhoek met een onheilspellende opdracht. Hoe vaak ik die opdracht ook volvoerde, zwart bleef zwart. Mijn laptop was gecrasht. Ik hield hem voor eeuwig levend.

'Is je computer stuk'?', zou mijn moeder gevraagd hebben als ze nog geleefd zou hebben. En ze zou even geaarzeld hebben bij dat moeilijke woord. Ja, Moeder, hij is stuk. Stuk gaan een glas, een bord en een broodrooster. Crashen dat doen vliegtuigen, en er vallen doden. Computers crashen ook, en ook daar vallen doden. Die doden waren eens levende wezens, zoals brieven, gedichten, teksten voor lezingen, teksten in opdracht. Ze slapen eigenlijk de hele tijd, soms weken, soms jaren, maar ze ademen. Ze ademen omdat ze in het leven zijn geboren, er zijn opgegroeid, er een plek hebben. Ze slapen vooral, ik houd van ze, ze zijn heel belangrijk voor me. En nu waren ze dood. Ja, ik weet dat ik back-ups kan maken. Ik heb dat ook wel een tijdje gedaan, maar ben er op een dag mee opgehouden. Het leven wint namelijk altijd. Wat leeft, dat leeft, wat dood gaat, gaat dood.

Terug van computerreparateur H.G. (alsof hij broodroosters repareert) belde ik vriend P. Ik vertelde hem dat de hard disc definitief kapot was en dat wat H ook probeerde, er niets tevoorschijn kwam. Ik zei P dat ik schrok van mijn eigen gelatenheid bij dat nieuws, en dat die grensde aan onverschilligheid. 'Ik dank Vader', zei ik hem ook. Vaders talent voor de dingen te nemen zoals zij zijn, hield ik lang als een tekort van hem. Nu weet ik dat het een van zijn grootste talenten was. Twee dagen later werd ik heel vroeg in de ochtend wakker en plotseling besefte ik: mijn laptop is gecrasht. Met slapen was het gedaan. Iets donkers en zwaars zette zich vast in mijn hoofd.

Maar de geest is een prachtig ding. Hij staat je altijd bij in nood. Elke pijn, elk gemis, elk verlangen kan zomaar worden getroost. Ik zou een voorstelling gaan zien, gebaseerd op het boek 'Orlando' van Virginia Woolf. Heel lang geleden las ik het. Ik sloeg het zomaar open: “… tot er plotseling een geweldige ontploffing in haar oor plaatsvond. Orlando sprong achteruit alsof zij een geweldige slag op haar hoofd had gekregen.[-] In feite was het tien uur in de ochtend. Het was elf oktober. Het was het jaar 1928. Zij bevond zich in het heden.”

Boeken gaan wel stuk, maar crashen niet.

[brunsie1980]

Als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er in ieder geval aan iedereen gedacht

Toen ik in de eerste aflevering van het programma Sander versus de socials - een aanrader overigens - presentator Sander Schimmelpenninck de uitspraak hoorde doen dat Big Tech gebaseerd is op de libertarische filosofie dat als iedereen aan zichzelf denkt, er aan iedereen gedacht wordt, zette dat mij, als zelfverklaard Libertariër, aan het denken.

Egoïsme zal de wereld redden, zo stelde Sander. Wij geven het grootste goed van onze democratie, het vrije woord, uit handen. Niet zomaar uit handen, maar aan bedrijven die overheden ondermijnen en belasting ontwijken. Zoals hij de woorden uitsprak klonk het enorm verwerpelijk. Maar is aan jezelf denken wel zo negatief als Schimmelpenninck het hier stelt?

Het uitleggen van deze filosofie lijkt een beetje op het gesprek dat je voert over een op het agorisme gebaseerde samenleving. Het grotendeels afschaffen of ondermijnen van wetten en regels dus. Zonder er geweld voor te gebruiken.

In dat gesprek ontstaat er weerstand en onbegrip. De meeste mensen zien het dan direct gebeuren dat er een periode van anarchie volgt. Daarna zal er iemand opstaan om de macht te grijpen. Mensen strijden immers altijd om de hoogste positie op de apenrots, zo is de gedachte.

Maar is dat wel zo? Volgens de basis van het Libertarisme ben je vrij om je leven op jouw manier te leven. Die ruimte stopt op het moment dat je de vrijheid van anderen gaat beperken. Er komt dus geen machtsstrijd. Hooguit onderlinge afspraken om met elkaar samen te kunnen leven. Als je dat zelf wilt.

We hebben elkaar als mensen nodig om in een maatschappij te kunnen samenleven. Dat wordt nu geregeld in wetten en regelgeving. Dwangmatige afspraken die ons opgelegd worden en waarbij we gestraft worden als we deze overtreden. Zonder dat je er als individu mee akkoord bent gegaan. Als we die wetten en regels nu grotendeels schrappen, dan veranderd er niets aan de kern van onze samenleving. Het blijft het een feit dat we er met elkaar voor moeten zorgen dat iedereen mee kan doen in de maatschappij. Maar dan met respect voor individuele vrijheid in plaats van dwang.

Ik ben er van overtuigd dat we momenteel sterkere en zwakkere mensen in de samenleving hebben. Niet omdat ze dat van nature zijn, maar omdat de overheid alles overgereguleerd heeft. Dat de sterkeren hun schouders ophalen voor het lot van de zwakkeren omdat de overheid primair een zorgtaak voor deze mensen heeft. Het voelt niet als elkaars probleem. Tot zover kan ik de uitspraak van Schimmelpenninck volgen.

Hier zit inderdaad een stuk egoïsme in, maar dat is egoïsme dat gecreëerd is door een megalomane overheid. Dat het anders gaat als we meer vrijheid hebben om ons leven met elkaar te leven, daar ben ik van overtuigd. Ik voel me in die overtuiging gesterkt door een vliegtuig en corona.

Wanneer een vliegtuig in de problemen raakt wordt je geleerd om eerst jezelf te redden. Hoe tegennatuurlijk dat ook voor een vander van jonge kinderen voelt. Eerst je eigen zuurstofmasker opdoen alvorens je je om je kinderen bekommerd. Om hen te kunnen redden moet je immers eerst jezelf kunnen redden.

Wanneer een auto te water raakt, zul je eerst je eigen gordel los moeten kunnen doen voordat je de gordels van de mensen op de achterbank los kunt doen. Dit is eerst aan je zelf denken, maar heeft absoluut niets met egoïsme te maken.

Dat zag ik ook gebeuren ten tijde van de Corona pandemie. Mensen toonden zich socialer en meer betrokken bij elkaar dan doorgaans. Waarom? Omdat we allemaal - rijk/arm, homo/hetero, blank/gekleurd, tot mens gemaakt werden door de omstandigheden. De overheid had de antwoorden niet panklaar, dus we moesten zelf improviseren. We bleken oog voor elkaar te hebben en elkaar de helpende hand toe te steken.

Ik ben er van overtuigd dat dit ook kan gebeuren zonder uitzonderlijke crisissituatie. Het enige dat we nodig hebben is een minder gereguleerd en afgekaderd leven. Wanneer een ondernemer niet over iedere eurocent die hij verdiend heeft 3 verschillende belastingen moet betalen, is hij veel eerder geneigd zijn personeel beter te betalen.

Dan durft hij wel in medewerker met een afstand tot de arbeidsmarkt te investeren.

Dan kan hij wel een leer-werkplek faciliteren voor die jongen die niet in het huidige schoolsysteem past.

Dan kunnen er dus meer mensen meedoen in de maatschappij. Dan gaat de veelbesproken bestaanszekerheid in al deze situaties omhoog.

Terug naar de libertarische filosofie. Als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Dat klopt, maar dat heeft niet met egoïsme, maar juist met saamhorigheid te maken.

[walhella]

210123

Zoals we als twee oude bekenden een weg door de avond flirten, lijkt er bijna niks veranderd. Weet je nog hoe ik die allereerste dagen naar je lonkte vanachter tafels bij vrienden, tegels in cafés, met bezwerende puberblikken je aandacht voltrok en me schaamteloos aan je voeten wierp, en zo jou aan de mijne dwong? Ik herinner me het gemak waarmee je te betoveren viel en hoe ik ervan genoot jouw achilleshiel te zijn. Ik herinner me het oneindige rijhuis middenin de drukke stad waar we elkaar terloops op één van de verdiepingen troffen. Gehuld in de schemerlicht dat zo soepel door het donkere gangpad scheen, en we als in een film rond elkaar heen kronkelden van verbazing en verboden pret. Ik herinner me de spanning die door me gierde, de !!!! bij de aanblik van je lippen en hoe ik niet mocht- en uiteindelijk met al mijn macht kon vermijden wat al veel te vaak geëscaleerd was.

Maar nu zit je hier, weer tegenover me achter een donkerhouten tafel, die te groot is voor slechts vier ogen. Je wilt je trui uittrekken maar je T-shirt kruipt mee zo hoog dat je je linkertepel ontbloot en in een fractie valt de zwaartekracht recht naar beneden en duizelt het van begeerte in mijn al zo rusteloze brein. Zonder enige moeite kan ik je zachte, soepele huid onder mijn vingertoppen voelen, je weke tepels in mijn mond proeven en me de aanraking van je zwarte, kroezelige borsthaar verbeelden. Na wat een eeuwigheid lijkt, daalt je T-shirt uiteindelijk op je bovenlijf neer, maar dan verschuift mijn aandacht naar je nu ontblote armen, en de duizeling dwaalt door. Ik volg de baan tot aan je handen, die zich volstrekken in vlezige vingers, je legt ze nu gespreid op tafel, en ik stel me die langwerpige tentakels voor in mij, hoe je ze langzaam, daarna plots krachtig in me laat glijden, ze krult zodat ze me helemaal vervullen, die zalige plek in mijn warme holte vinden en ik kreun- en kreun- en- Shit. Ik moet me herpakken. Je verwijst naar je woning, hier niet ver vandaan, en hoe graag ik ook wil- ik kan me niet overleveren aan deze emotionele geest en het impuls van een onverstandig dierlijk instinct. Ik red me er nooit meer uit, en ik moet wijzer zijn. Meer integer zijn. 

Bij het afscheid nemen druk je je tegen me aan en ik volg, waardoor je geur als een raket bij me naar binnen schiet en alles opnieuw begint. Je greep verslapt maar ik kan mijn vingers die nu om je buik geklemd zijn nog niet loslaten. Ik snuif nog enkele keren diep je aroma in mijn zenuwbaan, als een verslaafde die onrustig zijn lijnen bij elkaar schaaft en naar binnen trekt met het ongeduld van een kleuter. Ik weet dat ik altijd bezeten door je zal blijven zolang je ruikt zoals je ruikt. Hoe moet dit verder?

[sergiofelter]

Sergio Felter: ‘Alle vakken hebben hun nut gehad’

Het is deze zomer dertig jaar geleden dat de HvA, zoals we die nu kennen, ontstond. Sergio Felter is informatiespecialist bij de bibliotheek van de faculteit Bewegen, Sport en Voeding. 30 jaar geleden, in 1996, studeerde hij Informatiedienstverlening en -management (IDM) aan de Hogeschool van Amsterdam. Wat hij zich herinnert: ‘De docenten waren heel erg betrokken.’

Sergio koos niet meteen voor deze opleiding. Hij studeerde eerder Rechten en Politicologie aan de Universiteit van Amsterdam. Maar die studies bevielen hem niet, vooral de massaliteit stond hem tegen. Hij was er niet op zijn plek. Uit een test rolde Informatiedienstverlening en -management. Deze opleiding bestaat niet meer als zelfstandige hbo-opleiding, maar nog wel als niet-bekostigd onderwijs. De opleiding zoals die was, ging op in Creative Business. Destijds was het al een kleine opleiding. Samen met de opleiding Boekhandel en Uitgeverij, was die gevestigd op de Keizersgracht.

Die kleinschaligheid was een voordeel. Sergio: “Het pand was klein en hokkerig, met veel trappetjes. We hadden ook al projectonderwijs, in kleine groepjes. Je kende iedereen en als je een vraag had aan een docent, liep je naar hem of haar toe en had je meteen antwoord. Je sprak je docenten echt dagelijks.“ In zijn laatste jaar verhuisde de opleiding naar gebouw de Leeuwenburg.

Wat voor vakken had je, wat leerde je er?

“Ik kreeg veel verschillende vakken. Het informatie zoeken is me het meeste bijgebleven. Hoe vind je zo snel mogelijk het antwoord op een zoekvraag. Ik moest ook een wijnkast zo doelmatig indelen als oefening voor het vak thesaurusbouw. Het klinkt simpel, maar dat is het niet. Het algemene vak communicatie was ook bijzonder leuk. Ik heb er later nog veel aan gehad. Alle vakken hebben nut gehad. Niet alle vakken heb ik in de praktijk gebruikt, maar het is goed om er mee in aanraking te zijn geweest.”

De betrokkenheid van docenten bij studenten was groot, herinnert Sergio zich. Er was een medestudent met mentale problemen en studieachterstand. Vanwege de kleinschaligheid hadden de docenten dat snel door. “Het werd heel persoonlijk door die docenten opgepakt, ik was onder de indruk wat ze voor hem deden. Ze wilden voorkomen dat hij zou uitvallen. Dat lukte.”

Sergio doorliep de studie zonder oponthoud. Hij vond het niet moeilijk. De stof was wel vrij algemeen. Digitalisering zat er nog niet bij, terwijl dat het vak erg heeft veranderd. Dus na zijn afstuderen heeft hij zichzelf bijgespijkerd op het gebied van social media en websites actueel houden. “Wij hadden het er destijds met elkaar al over, dat je je moest blijven ontwikkelen. Dat moet je echt zelf doen.” Zijn brede kennis komt hem in zijn huidige baan van pas.

Welk beeld had jij toen van je toekomst? In welke baan zag jij jezelf? “Eigenlijk was ik van plan om in een openbare bibliotheek te gaan werken. Helaas waren de instroommogelijkheden op managementniveau vrij beperkt in die tijd. Vanuit mijn afstudeerstage bij De Nederlandsche Bank heb ik de eerste jaren in de bankensector gewerkt. Mijn toekomstdromen zijn daarna best wel ingevuld. Ik wilde bij een goed doel werken, kennis verspreiden en maatschappelijk nuttig zijn. Via onder andere het Nederlandse Rode Kruis/GIRO555, Arbokenniscentrum Zorg Welzijn, de Protestantse Kerk Amsterdam en veel vrijwilligerswerk heb ik die dromen kunnen waarmaken.”

Studenten van nu staan erg onder druk. Wat zou je tegen ze willen zeggen?

“Blijf jezelf, doe je niet anders voor dan je bent. Anders kom je jezelf tegen. Als informatiespecialist begeleid ik studenten vanuit de bibliotheek. Ook studenten die wat langer over hun studie doen. Ik vind dat iets moois. Ik merk dat studenten ook wel eens met iemand anders dan een docent over hun studie willen praten. Dat is erg leuk.”

Inhoudelijk voelt Sergio zich sterk met het onderwijs van de faculteit verbonden. Dat zit zo: in zijn studietijd was hij aan de zware kant. Hij besloot flink af te vallen. Hij werd 25 kilo lichter door te gaan hardlopen. Dat doet hij nog steeds. Hij ontmoette er zijn vrouw door. Naast zijn werk bij de HvA, dat hij drie dagen doet, heeft hij nog een baan.

“Ik werk ook in een hardloopwinkel en als er een wat zwaarder iemand binnenkomt, ben ik altijd blij, want dan kan ik helpen vanuit mijn eigen ervaring. Om zoveel af te vallen ben ik destijds geholpen door een huisarts en een fysiotherapeut. Hun aanpak was toen vrij nieuw. Daarom vind ik het ook leuk om juist op deze faculteit te werken. Studenten gaan niet zomaar de ALO doen, ze hebben echt wat met sport en bewegen.”

Sergio: “Voor mij is de cirkel rond met mijn werk op deze faculteit, ik ben terug bij de HvA.”

[jurjenkvanderhoek]

VERHALENVERTELLER GIJS DRAGT VEBINDT HET VERLEDEN MET HET HEDEN

De fotograaf kiekt het moment. Zet een specifiek ogenblik vast in de tijd. Pint het op het prikbord van de geschiedenis. Gijs Dragt zoekt plekken op die ooit door schilders eerder werden vastgelegd. Op doek lijken deze momenten bevroren te zijn, maar in verf komt de omgeving in stilstand juist tot leven. Dragt vond de straten, de paden, de huizen, het uitzicht die Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren als vertegenwoordigers van de Veluwse schilders een eeuw eerder hebben gezien en vastgelegd. Deze plekken zijn veranderd nu, de tand des tijds heeft eraan gevreten. Of ze zijn verdwenen, uitgegumd en weggezakt in vergetelheid. Die omgeving, dat uitzicht geeft Dragt een nieuw gezicht in zijn project dat tot stand kwam in nauwe samenwerking met het Noord-Veluws Museum. Dragt legt de actuele situatie vast en zet het later nog digitaal naar zijn hand. De beweging van de tijd brengt hij in de compositie in. Deze verglijdt letterlijk in zijn beeld.

De mens kijkt met plezier over de schouder. Ziet graag terug in de tijd. Zelfs heeft de mens wel heimwee naar eerder. Hoe zag namelijk de wereld er toen destijds uit, hoe lag het erbij en ervoor vroeger. Zijn er nog herkenningspunten nu of is de schop er in gegaan. De herinnering kleurt veelal helder op, ook wanneer het aandenken zwart en grauw is. De mooie gedachten blijven, al hadden deze schaduwkanten die weggesleten zijn. Een gevleugelde uitspraak bij het omkijken is: 'vroeger was alles beter'. Het is eeuwig zonde wanneer een natuurgebied moet plaats maken voor een nieuwe wijk. Of dat een monumentaal gebouw plat gaat omwille van de vooruitgang. De omgeving dient zich te vernieuwen wil het zichzelf in stand kunnen houden. Natuurbranden zijn de gewoonste zaak van de wereld, daarna herstelt de natuur zich snel weer. Echter de mate waarin de mens de aarde om zeep helpt is in deze eeuw ongekend.

Terugkijken dat kan, vooruitkijken is onmogelijk. Naar wat geweest is en is voorbij gegaan kan met een nostalgische blik worden gekeken. Naar dat wat in de toekomst nog komen gaat valt te gissen. Misschien kan een logaritme uitkomst bieden of een glazen bol. Planologen plannen de toekomst, althans dat proberen ze. Maar de tijd gooit meestal roet in het eten, dat niet zo heet wordt gegeten als het is opgediend. De toekomst voorspellen is een heikele zaak. Daarom, omdat wat voor ons ligt ongewis is, kijken wij met belangstelling terug. Treden we graag in de voetsporen van voorgangers met naam en toenaam. Ook al zijn die voetsporen in de tijd onduidelijk geworden. We lopen graag de weg die iemand voor ons is gegaan. Dan herkennen we vroeger. Proeven de sfeer van weleer.

Kunstenaar Gijs Dragt trad in de voetsporen van enkele schilders die ooit de Veluwse omgeving vast hebben gelegd. Hij keek achterom en zocht de plekken op die deze schilders in verf op doek in beeld brachten. Nam er foto's van en bewerkte deze, zodat er een bewegend beeld in de tijd is ontstaan. In de composities is de sfeer van weleer te proeven. Kleurvegen geven de vertaling van gister naar vandaag aan. Dragt heeft niet het moment stil gezet, maar juist door laten klinken. Het galmt over het beeldvlak. De aan de hand van schilderijen gevonden plekken echoën in de tijd. Het zicht is gewijzigd of helemaal verdwenen. Maar het verleden klinkt in het heden. Voor de schilders is Dragt een ziener, een voorziener. Hij ziet wat zij zagen en hoopten te zien.

Het reizen en onderzoeken, het herbeleven is van alle tijden. Gijs Dragt reist in de voetsporen van drie beeldend kunstenaars op de noordelijke Veluwe. Hij reist terug in de tijd van een eeuw geleden en vindt er het zijn van nu in terug. Op zoek naar de locaties van de schilderijen, indien mogelijk naar hetzelfde standpunt. Hij kijkt, observeert, fotografeert, en laat zien wat er veranderd is, wat nog hetzelfde. De effecten maakt hij met de camera tijdens het fotograferen en later op de computer thuis met digitale programma's. Zijn werkwijze is te vergelijken met die van de schilders, die thuis in het atelier hun schilderijen vervolmaakten. En Dragt vraagt zich af hoe het er op die plek een eeuw later nog uit zal zien. Zoals die schilders zich dat toen ook afvroegen, maar er alleen hun gedachten over konden laten gaan. Met de nu beschikbare digitale technieken kan Dragt vooruit kijken in de tijd.

Korte levensbeschrijvingen in het boek “De Noord-Veluwe fotografisch geschilderd” doen mij de drie kunstenaars kennen die de fotograaf naliep. De manier waarop zij hun inspiratie uit de omgeving wisten vorm te geven. Het gebied doorkruisten om karakteristieke plekken meest en plein air vast te leggen en uit te werken. Het is niet zo verwonderlijk dat Gijs Dragt in Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren voorbeelden zag om na te volgen. Het boek geeft voldoende vergelijksmateriaal. Schilderijen zijn afgedrukt naast de composities die Dragt vormgaf. Zo kan de sfeer van toen worden geproefd en de vertaling van nu daarnaast worden gelegd. Bij de ene schilder zijn de vastgelegde plekken eenvoudiger in het heden te vinden dan bij de andere. Toch is Dragt op zoek gegaan en heeft voldoende aanknopingspunten gevonden om de plekken te vinden waarmee hij zijn verhaal over de Veluwe kan vertellen. Want dat is Gijs Dragt, een verhalenverteller. Zijn eerste en laatste woorden zijn de situatie van de Veluwse schilders en de locatie van nu. Daartussen vertelt hij zijn verhaal in een abstracte belijning, een kleuring van de herinnering. Dragt laat het niet bij het vastleggen van een beeld, meer nog wil hij een voorstelling creëren. Een compositie maken uit een bestaande situatie om zo een nieuw inzicht te scheppen. Zoals de schilder in het landschap, het stilleven of dorpsgezicht een ongeziene ziel legt.

Over Gijs Dragt is geen biografie afgedrukt, maar wel een beschrijving van zijn inspiratie en werkwijze. En op welke manier hij tot het project kwam om de Noord-Veluwe fotografisch te schilderen en daarmee trad in de voetsporen van Lussenburg, Viegers en Van Vuuren. Hoe de wereld er door zijn lens uitziet, want zegt hij “fotografie is het bevriezen van een moment dat direct daarna geschiedenis is. Dit heeft een magische betekenis. Het vertegenwoordigt een fractie van de seconde, waar je deelgenoot van was.” Die ene tel, dat het diafragma zich opent en het licht van de voorstelling in het hart van de camera binnenlaat, manipuleert Dragt later met het brein van de computer. Hij wil dat moment laten doorgaan, in beweging zetten. Aan die geschiedenis brengt hij een dynamiek zodat het voortduurt in het heden. Het verleden van gisteren is in zijn werk de blik in de toekomst. In de publicatie komen heden en verleden samen, lees ik, net zoals stilstand en beweging, mythe en werkelijkheid. fotografie en schilderkunst. Met de tijd als verbindende factor.

In zijn essay herhaalt Mischa Andriessen dat nog eens. Ik citeer: “In zijn kleurrijke beelden verbindt Dragt fotografie en schilderkunst, verbindt hij heden en verleden, verbindt hij stilstand en beweging. En verbindt hij wie kijken wil met wie gekeken heeft. Hij heeft een vorm gevonden waarin het er allemaal is. Allemaal op hetzelfde ogenblik. We zien wat hij heeft gezien, maar oom wat Lussenburg, Viegers en Van Vuuren hebben gezien, én wat zij hoogstwaarschijnlijk hadden willen zien. Dat gulle kijken is wat Dragt met de kijker deelt.”

De Noord-Veluwe fotografisch geschilderd. Gijs Dragt in de voetsporen van Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren. Teksten Lies van de Beek, Mischa Andriessen. Catalogus bij tentoonstelling in Noord-Veluws Museum tot 8 oktober 2023. Uitgave VanSpijk [photo] ArtBooks, 2023.

[keesdp]

Het Zuiden

IJsland heeft maar een hoofdweg de weg nummer 1. Deze loopt helemaal rond. Sommige wegen in het oosten zijn secundaire wegen, maar omdat je die ook kunt nemen en daarmee rond IJsland kan rijden noemen ze deze ook 1. Ik zie het al gebeuren: waar staat u? op weg nummer 1, kunt u zeggen waar precies? Nee natuurlijk niet. Er staan nergens hectometerpaaltjes en de afstanden tussen de dorpen zijn soms 200 km. Daarbij zijn de plaatsnamen niet uit te spreken met die voor ons vreemde letters en accenten. Ook de benzinepompen zijn dun gezaaid, dus goed plannen en vaak tanken als het kan.

De bewegwijzering is ook iets waar je aan moet wennen. Ongeveer 100 meter voor een kruising of afslag wordt aangegeven welk wegnummer naar links of rechts gaat met het volgende plaatsje achter het wegnummer. Als hij verwijst naar een volgende weg, staat dit wegnummer met een stippellijn omrand. Bij de kruising of splitsing zelf, staat geen bord meer, dus je moet onthouden, wegnummer, bestemming en richting. Kan je het nog een beetje volgen? Nou ik ben in het begin vaak 100 meter achteruit gereden, wat hier geen probleem is want er is bijna geen verkeer.

Ijslanders zijn vreemde mensen. Ze hebben vaak een prachtig vrijstaand huis als je van een afstandje kijkt, maar als je dichterbij komt of naar binnen kijkt schrik je je rot. Wel trekt iedereen zijn schoenen uit als ze naar binnen gaan. Ze spreken zonder uitzondering uitstekend engels, wat maar goed is, want IJslands lijkt nergens op. Het schijnt afgeleid te zijn van het Noors, maar die verstaan ze ook niet. Ook alle info die je op borden en folders vind zijn in het Ijslands en Engels, soms in het Duits ook. Vreemd, want de meeste touristen die wij tegenkwamen waren Italianen en Fransen, oh ja en Amerikanen. Verder een enkele Tsjech, een Nederlander een Zuid-Koreaan, een Belg en een Pool. We zijn geen Scandinaviërs tegengekomen en gelukkig ook geen Russen.

De weg die wij nog moeten gaan (lijkt Mieke Telkamp wel), is de zuidelijke 1 van west naar oost. We denken alle speciale Ijsland dingen al gezien te hebben. Nou dus niet. Dat wil zeggen; het landschap veranderd elke kilometer van de 300. Dan rij je tussen met IJslandsmos bedekte lavavelden, dan weer tussen paarse heidevelden, dan weer door een maanlandschap met zwarte heuveltjes in een vlak groen veld, met links imposante bergen zoals je ze alleen in films ziet over de maan of mars of Game of Thrones, misschien zijn die hier wel opgenomen. Dan weer door gele duinen van steen, bizar gewoon, echt.

We passeren de Eyjafjallajökull, je weet toch 2014 legde hij met zijn aswolk al het vliegverkeer plat in Europa. Er is nu een museum langs de weg waar je de vulkaan ziet. Sporen van de uitbarsting zie je duidelijk op de berg, daar heb je geen museum voor nodig. De enige wc waar ze geld vragen staat hier.

We rijden verder langs de enorme gletsjer Vatnajökull. De grootste van IJsland. We doen er dan ook 2 dagen over om er langs te rijden. Ondertussen veranderen de rivieren onder de bruggen, in met ijsblokken gevulde stromen. We gaan een zijweggetje in. Deze bestaat uit gravel en eindigd na vele bochten, putten en heuvels op een enorme parkeerplaats met bussen en auto's. Je kan hier een boottocht met rib's boeken naar de gletsjer. We gaan informeren of we mee kunnen. Er wordt door de CB om assistentie gevraagd, 2 mannen rennen naar buiten, doen zwemvesten om en springen op een quad en scheuren tussen de touristen door weg. Wij zien de paniek op de gezichten van de vrouwen achter de toonbank. I need assistance now, horen we door de CB. Yeah, we on our way; horen we. Dat is wat we weten, wat er gebeurd was werd ons niet duidelijk. De vrouw achter de balie probeerde achteloos door te gaan met haar werk, het verkopen van 12 zitplaatsen op de 7 rib's á 60 euro. Ik heb 1 plek zegt ze om half drie. anders wordt het half zeven voor ik twee plaatsen heb. Iedereen heeft on-line geboekt. Eén is geen. Als jullie hier rond willen lopen, en over een half uur terug willen komen, is er misschien een afzegging. We gaan rondlopen. Als we over de heuvel zijn weten we niet wat we zien. Een prachtig meer met drijvende ijsschotsen. In de verte zien we de Rib's naar de gletsjer varen. Het is hier zo geweldig, dat we besluiten het hierbij te laten en de Ribvaart een mis te geven.

Ook de Puffintour op een open hooiwagen doen we niet, veel te koud. Ik reken uit dat we 250 euro hebben uitgespaard, dat moeten we vieren in het volgende havenstadje met fish en chips, een veel gevraagde hap bij de pizzeria.

Onderweg zien we een brand in de verte. Het blijkt een huurcamper te zijn als we dichterbij komen, Er zijn al veel mensen bij en de hitte is enorm. Als wij passeren staat hij al volledig in lichterlaaie. Het zal je gebeuren op vakantie vreselijk. Een half uur later komt de brandweer ons tegemoet, nou ik denk dat dat een beetje te laat is.

Op een parkeerplaats zien we een ons bekende camper staan. We zagen hem op de boot, op Sandur Pharoer en bij de zeehonden in het noorden. Nu hier dus weer in het oosten. One life live it staat op zijn en haar camper. Zij trekken zich niets aan van campings en staan overal op parkeersplaatsen. Een enorme antenne staat achterop gebouwd met een benzine generator voor stroom. Toen wij de vorige keer elkaar weer zagen gaf hij mij een visitekaartje. Zij zijn Polen en maken radio verslag van hun reis. Op hun website die ik even open, staat een heel reisverslag van hun reis welke overeenkomt met de onze. Alleen houden wij ons wel aan de regels.

[bucklemonster2]

IK BEN MIJN EIGEN CREATIE

IK BEN MIJN EIGEN CREATIE

Een fictief verhaal van Emilia Sameyn 07 02 2023

Het duurde allemaal zo lang, miljarden jaren zelfs. Maar die laatste millennia ging het allemaal zo snel. Ik ben het nog maar net aan het verwerken, en dan komt het volgende! Alsof iemand schopt tegen mijn mijn hersenen. Maar goed dat veel mensen ook voor mij denken. Een deel van mij doet ook veel computerberekeningen, en het begon zelfs ook te praten, het leek veel op zijn menselijke scheppers. Het begon met kunst te maken, of te plagiëren. Ik moet nog uitzoeken hoe ik me er allemaal bij voel.

Maar ik loop op mezelf vooruit. Het begon allemaal miljarden jaren geleden. Ik kan me niet herinneren hoe of wanneer ik ben ontstaan. Ik denk dat mijn gedachten zich begonnen te vormen. Ik zat alleen maar te denken. Het bleef zo gedurende 20 of 30 miljard jaar, geloof ik. Alleen ik en mijn gedachten. Ik dagdroomde, ik praatte tegen mezelf. Alles wat ik kende was duisternis, niet dat het deprimerend was. Soms huilde ik ja, soms lachte ik om een grappige gedachte, maar meestal BESTOND ik gewoon. Ik verveelde me soms, maar de duisternis was alles wat ik kende, dus ik kon me geen 'beter bestaan' voorstellen. Ik vroeg mezelf af wie ik was en waar ik vandaan kwam, of er een doel was voor mijn bestaan. Niets veranderde. Ik was er gewoon. Totdat ik een idee kreeg. Het is moeilijk te omschrijven. Ik dacht iets in de trant van: 'Wat als het echt was?' en toen zag ik een lichtflits, het breidde zich uit. Wat ik zag was prachtig, er was een levendige explosie van allerlei soorten materialen. Ik kon ze leiden met mijn gedachten. Ik vormde allerlei bollen en rotsen. Sommige waren zwaar en gaven licht; het waren sterren. Soms prikte ik gaten die al het licht en de materie in de buurt opzogen. Die gaten verschenen vaak als één van mijn sterren explodeerde. Zoals ik al zei, ik kon materie sturen met mijn gedachten, maar het was moeilijk, alsof materie gewoon zijn eigen ding deed. Een goede analogie hiervoor is: het is alsof je een kaartenhuis probeert te bouwen. Het is moeilijk om te doen en het minste briesje kan alles doen omvallen.

De zaken bleven heel lang op deze manier bestaan. Totdat ik iets voelde, richtte ik mijn aandacht meteen op een kleine rotsachtige planeet die grotendeels uit water bestond. Het zag er totaal anders uit dan nu. Wat ik voelde was heel klein, maar toch heel belangrijk.

Ik keek naar de scheuren op de bodem van de oceaan, vaak kwam er warm water uit, maar nu ontstonden er slierten eiwitten die eruit dreven. Sindsdien staarde ik vaak naar deze planeet. Vaak keek ik ook naar andere planeten, maar als er iets zou gebeuren, zou ik het zeker voelen.

3 of 5 miljard jaar geleden gebeurde er iets verbazingwekkends! Er werd een cel gemaakt. In de cel dreef een klein stukje eiwit. En toen splitste het zichzelf! Het is moeilijk om de vreugde die ik voelde te beschrijven, het was alsof ik een lichaam had, en ik voelde vreugde, opwinding door mijn hele lichaam gaan als een blikseminslag! Al snel ontstonden er nieuwe soorten cellen. Wat een spektakel was dat! Er waren grote cellen en kleine cellen. Sommige grote cellen slokten de kleinere cellen op. Soms, als de kleine cel zich in de grote cel bevond, begon de kleine cel voor de grotere cel te werken. Het was alsof ik ook ingewikkelder werd.

Toen veranderde er eigenlijk niets. Voor een lange tijd dacht ik dat dit het was, mijn doel, om cellen te zien dupliceren, soms probeerde ik ze naar voedingsstoffen te leiden, of duwde ik een meteoriet weg die ze kon uitroeien, wat allebei erg moeilijk was om te doen. Soms keek ik rond op andere plaatsen, in het universum om te zien of er ook cellen waren, maar ik vind het hoogst ongepast om mijn bevindingen hier te delen.

Er gebeurde iets vreemds, 1 of 2 miljard jaar geleden. Kleine dingen, virussen, begonnen te verschijnen, ze gingen cellen binnen en dwongen de cellen om meer virussen te maken, kopieën van zichzelf. Toen het eerste virus een cel binnendrong, voelde ik me eerlijk gezegd een beetje misselijk.

Toen de cel stierf en de virussen vrijkwamen. Ik voelde me verdrietig, alsof een klein deel van mij stierf, maar ook gelukkig, zoals een ouder die juist bevallen is. De nieuwe virussen zien rondzwemmen was als een stervende ouder die hun kinderen ziet, vreemd genoeg.

Al snel bevond er zich een prachtige gebeurtenis plaats. Ik voelde twee cellen aan elkaar plakken, en zelfs samenwerken! Het gevoel dat ik had, kan ik alleen maar omschrijven als vriendschap, een heel grove en primitieve versie van vriendschap, maar toch een vriendschap, niet meer of minder! Ik zag veel verschillende combinaties van cellen zich ontvouwen. Allianties werden gevormd.

Opnieuw leek er niets meer te veranderen. Ik begon wel meer lichamelijke en complexe sensaties te voelen. Ik zag dat er zich onderwaterplanten en sponzen hadden gevormd. Sommigen van hen hadden hersencellen of iets dergelijks. Ik kon het voelen, de elektrische signalen die hun lichaam geleidden. Naarmate de tijd verstreek, voelde ik honger en de voldoening van het vinden van voedingsstoffen.

Plots begonnen dingen op de een of andere manier sneller te gebeuren, er verschenen veel wezens. Ik voelde dat ze steeds beter en sneller werden. Sommigen zouden jagen, anderen zouden vluchten. Ik kon bang zijn , soms stierven delen van mij. Ik zou me een beetje verdrietig voelen, ja, maar degenen die stierven, vervulden een doel ; ze zouden mijn hongergevoel verlichten. Degenen die stierven zouden de buiken van de jagers vullen en de energie van het leven zelf worden . Wezens pasten zich aan en evolueerden, het was als een wapenwedloop.

Ik begon ook gevoeliger te worden voor licht en ik zou de wereld zien zoals de wezens die zagen: uitgestrekt en vol geheimen.

De wezens wisten niet hoe klein ze waren in vergelijking met dit alles, de wezens wisten niet hoe belangrijk hun nakomelingen zouden zijn, hoe intelligent en ingewikkeld ze zouden worden.

Ongeveer 500 miljoen jaar geleden begon ik me over land te verspreiden. Ik kon het land niet zien, niemand had toen ogen, ik kon alleen licht voelen en dan groeien. Al snel waren de landen bedekt met allerlei soorten planten van mij.

De oceaan broeide met fauna en het land bloeide met flora. Het land bleef onaangeroerd totdat er een wezen uit het water kroop. Nee, het was geen vierpotig visbeest, daarvoor was het nog te vroeg. Ik kroop aan land met niet vier maar tientallen poten. Mijn lange duizendpoot-lichaam verkende de bossen. Spoedig zou meer van mijn dierlijke kant aan land geraken en al zijn wonderen ontdekken. Ik zoemde zelfs door de lucht, zigzaggend door het bos met mijn insectachtige lichamen en doorschijnende vleugels.

Ondertussen werden in de oceaan een man en een vrouw gevormd. Beide geschubde vissen maar anders. Ik herinner het me nog goed, ik was zo opgewonden om mijn tegenhanger te zien zwemmen in de zee terwijl het zonlicht op onze lichamen flikkerde. Ik zwom zij aan zij en bedreef voor het eerst in mijn leven de liefde.

Ook al gebeurde het op een kleine blauwe stip in het uitgestrekte universum, ik voelde de climax door mijn hele lichaam gaan, door het water, de planeet, de sterren, het weefsel van de werkelijkheid. Binnenkort zou ik eieren leggen om een trotse moeder te worden.

De tijd verstreek en de meer complexe kant van mij begon te vluchten naar het land en ondiepere wateren, weg van de andere roofdieren. Velen van ons hadden toen ogen ontwikkeld. Op een dag, zo'n 375 miljoen jaar geleden, besloot ik een grote stap te zetten en kroop ik uit het water. Eindelijk kon ik het land op een nieuwe manier zien. Groene planten en heerlijke insecten die in het rondvlogen. Ik haalde mijn eerste adem buiten het water. Het was een intense sensatie. Ik was erg zenuwachtig, bang zelfs. Maar al snel zouden amfibieën, synapsiden en reptielen zich over het land verspreiden, op elkaar jagend en evoluerend. Ondanks het bestaan van de dood waren de landen vol leven.

Ik herinner me de periode met plezier, ik voelde me zo slim, terwijl ik nieuwe plekken ontdekte. Maar ik had geen idee dat ik nog zo jong was, ik was gewoon aan het stoeien in het bos.

Ik kon me niet voorstellen dat het zo slecht zou aflopen. Het was, als ik het me goed herinner, 250 miljoen jaar geleden. De landen waren samengevoegd tot één groot land en alles begon te koken. De zeeën waren zo warm, en een woestijn begon zich vanuit het midden van het land te verspreiden, als een alles verterende kanker. Vulkanen braken uit, stukken van mij stierven, verscheurd door de vurige klauwen des doods. Ik had zo'n dorst, zonder water waren er geen planten en zonder planten geen prooi. Ik had zo'n honger. Er ging zoveel van mij verloren. Ik, ik wil er niet aan denken.

Gelukkig begon het water weer te stromen. De wereld leek te herstellen en ik voelde me opnieuw goed. Ik was weer aan het veranderen. Ik herinner me dat ik op twee benen rondliep, en ik had twee voorpoten met klauwen. Ik was maar een meter hoog, maar ongeveer twee of drie meter lang! Ik was behoorlijk groot voor een hagedis. Ik was in feite, wat je zou noemen: een verschrikkelijke reptiel; ....een dinosaurus.

Ondertussen, of niet lang daarna, herinner ik me dat ik klein was en door het bos kroop op zoek naar insecten om van te smullen. Mijn lichaam was bedekt met iets wat ik nog nooit eerder had gezien of gevoeld: vacht. Ik was het eerste zoogdier. Woorden kunnen de liefde niet beschrijven die ik voelde niet toen ik mijn kinderen voor het eerst melk gaf. Het voelde zo warm, ik voelde me zo vereerd, alsof er niets tussen mij en mijn kinderen kon komen.

Een deel van mij was zich hiervan bewust, een ander deel niet: dat er aan alle dingen een einde kwam. Maar niet aan mijn afstammelingen. Mijn kinderen zouden hun kinderen opvoeden en er zou zo een afstamming ontstaan. De wereld werd nog steeds bestuurd door toeval, het milieu, de natuur en instincten en dat zou nog lang zo blijven.

Mijn grote tegenhangers van reptielen zouden veranderen in allerlei vormen en gedaantes. Sommigen zouden lange nekken hebben, omdat ik me zou voeden met de bladeren van de bomen. Anderen zouden groter worden, ze zouden aas zoeken en jagen met grote scherpe tanden en wrede klauwen. Delen van mij zouden uitsteeksels op hun rug en stekelige staarten hebben. Sommigen zouden gepantserd zijn met een knuppel op hun staart.

Andere reptielen zouden in de oceanen duiken en ook lange nekken krijgen, andere zouden sterke kaken ontwikkelen en groter worden. Ze zouden zo groot zijn dat ze zelfs op haaien konden jagen!

Er waren reptielen die besloten de lucht te verkennen, ze zouden door de lucht glijden met hun majestueuze veerloze vleugels! Oh, wat was het geweldig om boven land en zee te vliegen!

Ik zei 'veerloze vleugels', wel nu, sommige van mijn tweebenige, op het land levende hagedissen begonnen veren te krijgen. De veren zouden hen warm houden, en met hun rijke kleuren partners aantrekken. Ik vond het erg leuk om ze te laten zien. Al snel ontdekten ook zij de kunst van het vliegen! Wat was het leuk om zoveel verschillende wezens door de lucht te zien vliegen!

Het was ongeveer 66 miljoen jaar geleden. Ondanks het vechten en jagen had ik zoveel plezier. Dit was echter mijn ondergang. Ik vergat mijn asteroïden. Ik zag een enorm destructief gedrocht naar de aarde komen. Ik probeerde het te vertragen of weg te duwen, maar ik had geen middelen om dat te doen. Het was te laat. Het doet pijn aan mijn hart als ik eraan denk. Ik herinner me een harde knal. Een fractie van een seconde van intense hitte. Ik herinner me de aarde die rommelde. Ik herinner me dat ik wegrende van een schokgolf, een enorme golf van puin, vuur en stof die mijn kant op kwam. Er waren enorme vloedgolven vanuit de oceaan. Ik verloor een groot deel van wie ik was. Het voelde alsof ik zoveel dingen was vergeten, het voelde alsof een groot deel van mij was gestorven. Door de inslag werd er zoveel puin in de atmosfeer gegooid. Donkere wolken verstikten de planeet en alles werd koud en donker, net als mijn hart.

Ondanks de plotselinge asteroïdecrash en de lange winter hebben we het echter overleefd. Mijn wezens, degenen die al lang bestonden, zoals insecten, vissen, amfibieën en kleine reptielen, waren geëvolueerd om overlevers te zijn, en overleven dat deden zij! Mijn kleine vogels en nietige zoogdieren vonden manieren de ramp te overkomen. Degenen met vacht konden zich verstoppen en degenen met veren konden wegvliegen.

Ik genas langzaam en mijn harige wezens vulden de leegte in die de grote hagedissen hadden achtergelaten.

Ook vogels vulden sommige leegtes in; ze stonden op twee benen en kregen lange nekken, om zo met hun woeste snavels op zoogdieren te jagen. Sommige kleine hondachtige zoogdieren zwommen het water in, en namen een meer krokodilachtige vorm aan, een ambulocetus, in de toekomst zouden ze meer visachtig en groter worden. Ze zouden walvissen worden.

Het was ongeveer 40 miljoen jaar geleden dat er enkele interessante zoogdieren arriveerden. Ze klommen in bomen en zochten naar insecten en fruit. Ze hadden haarloze snuiten en staarten. Het waren apen. Ze leefden in sociale groepen. Ik herinner me dat de aarde soms beefde. Als de aarde beefde, was ik zo bang en overweldigd door deze gebeurtenis, dat ik begon te schreeuwen. Schreeuwde ik naar de natuur, naar de aarde en de lucht? Ik vraag me af, schreeuwde ik naar mezelf?

Ondertussen groeiden mijn zoogdieren in allerlei soorten en maten. Ze waren; mijn megafauna. Ik zou me zo sterk en groot voelen, alsof niets me ooit zou kunnen pijnigen. Toch wist ik niet beter, zo ben ik ook geboren. Ik herinner me echter dat ik me altijd bewust was van mijn omgeving, ondanks mijn grootte, jaagden roofdieren op mij. Ik herinner me ook de jacht.

Ik herinner me dat ik meer dan 5 meter hoog was en 7 meter lang, lopend op vier poten met mijn lange sterke nek. Ik was een paraceratherium.

Ik herinner me dat ik een bever was met een gepantserde rug. Ik was een anderhalve meter hoog, en 3 meter lang. Ik was een glyptodon.

Er zijn herinneringen waarin ik op zoogdieren jaagde met mijn grote katachtige lichaam en twee scherpe, woeste tanden. Zich tegoed doen aan mijn prooi als een echte sabeltandtijger.

Sommige apen zouden 20 miljoen jaar geleden hun staart verliezen. Ik zou de regen zien vallen. Het zou mijn vacht helemaal nat en doorweekt maken. Ik bewoog rond, maakte een plons, ik schreeuwde naar de lucht. Voelde ik het? Dat er meer in het leven was? Iets meer dan slechts één wezen zijn?

Ik vond schedels van allerlei verschillende dieren en plaatste ze bij of op bomen. Ik had geen idee waarom ik het deed. Het voelde gewoon goed. Misschien was het mijn manier om de dieren een nieuw leven te geven, misschien was het een cadeau voor iets of iemand. Misschien hield ik gewoon van hoe het eruit zag.

De apen, of ik, begonnen stenen te gebruiken om roofdieren te jagen of weg te jagen. We gooiden ze gewoon. Ik gebruikte soms een stok tijdens gevechten, ik voelde me onoverwinnelijk. We gebruikten ook stokken om termieten uit termietenheuvels te halen. Ik begon ook stenen te gebruiken om botten te breken of vlees te snijden. Om de een of andere reden begonnen de apen hun vacht te verliezen. Nog niet zo lang geleden, slechts 2 miljoen jaar geleden, begonnen de naakte apen rechtop te lopen. Hierdoor konden we de savanne breder inspecteren omdat we boven het gras stegen met onze gezichten. Ik voelde me zo machtig boven de planten uitstijgend, maar ook nederig toen ik zag hoe groot de savanne was vergeleken met een kleine naakte aap.

Langzaamaan ging het sneller. De naakte apen begonnen vuur te maken door stenen tegen elkaar te slaan. Ik herinner me hoe het één keer per ongeluk gebeurde toen ik een stenen werktuig maakte, en hoe ik het probeerde na te maken.

Toen het werkte, was ik zo blij, het vuur was zo hypnotiserend, het was moeilijk om weg te kijken van mijn prestatie. We verbrandden vlees, waardoor het lekkerder werd om te eten. Ik weet niet zeker of ik wist dat het verbranden ervan ziekten doodde en het gemakkelijker verteerbaar maakte. De energie die voor onze magen werd gebruikt, kon nu worden gebruikt om onze hersenen te laten groeien. Met deze verbeterde hersenen begon ik dingen duidelijker te zien. Mijn naakte apen begonnen ingewikkelde geluiden en gebaren te maken naar de andere apen. Deze geluiden en gebaren zouden bepaalde dingen betekenen. Hun manier van communiceren zou tijdens de jacht van pas komen.

De naakte apen begonnen de huiden en vachten van overleden wezens te stelen om ze als hun eigen vacht te dragen. Op deze manier zouden de naakte apen zichzelf beschermen tegen de koude, maar ook tegen de harde zonnestralen in klimaten en periodes van hitte.

Mijn naakte apen zaten 's avonds bij het vuur. Sommige mannelijke apen zaten naast vrouwelijke apen,  en gebruikten hun geluiden en gebaren om te vertellen hoe mooi ze waren.

De naakte apen begonnen tenten te maken voor hun eigen bescherming tegen zon en wind. We reisden echter vaak van plaats naar plaats. We schilderden dieren in grotten om zo met wilde gebaren de te jacht bespreken. Elders begroeven we onze overledenen. We begonnen ons te realiseren dat de dood een lot was dat iedereen zou overkomen. Sommigen vroegen zich af of de dood echt het einde was.

Ik droomde al voor een lange tijd, wanneer delen van mij in slaap vielen. De dromen waren vol emoties, het waren gebeurtenissen uit het verleden of mogelijke toekomstscenario's alsof onze hersenen plannen aan het maken waren. Vaak vergaten mijn wezens ze zodra ze wakker werden, en de nachtelijke hallucinaties lieten slechts vage indrukken achter.

Maar nu begon ik na te denken over dromen.... Die delen van mij; de naakte apen, konden anderen over hun dromen vertellen. Ze vertelden anderen dat ze overledene zagen en met ze spraken, ze droomden ook van andere werelden. Ze zouden verschillende plaatsen zien, misschien rijken die dichter bij mij zijn. Al snel werden de grotten plaatsen om na te denken over leven en dood. Misschien om aan mezelf te denken. We zouden veel dingen schilderen, eenvoudig van ontwerp maar complex van betekenis.

Eén type naakte aap begon gereedschappen te combineren, plannen te maken voor onze toekomst en na te denken over anderen. We konden uitgebreide vallen maken om ons te helpen bij de jacht. We konden nadenken over de beweging van kuddes en de groei van planten. We konden de kou overleven dankzij onze kleren en tenten, en de hitte overwinnen met hutten en wateropslag. We realiseerden ons dat één object voor veel dingen gebruikt kon worden. We aten eieren door er een klein gaatje in te prikken, en vulden die dan met water en begroeven ze om de hitte te overleven.

De natuur, alles leek te leven en zijn eigen wil te hebben. Zelfs de ruimte leefde terwijl de sterren fonkelden en langzaam door de lucht zwommen, maar de sterrenbeelden bleven hetzelfde. Ze zouden de naakte apen begeleiden om hun weg terug te vinden. De maan gaf een beetje licht en leidde ons tijdens nachtelijke jachtpartijen. De maan zou van vorm veranderen, verdwijnen en weer opnieuw verschijnen. De naakte apen konden de datum bepalen met behulp van de maan en ze vertelden verhalen over de mysterieuze zwevende bol in de lucht. De naakte apen zouden de zon loven, en terecht, want mijn zon had hun leven al miljarden jaren hitte gegeven.

De naakte apen wisten dat de zon hen warmte en licht gaf. Misschien wisten ze dat het hun planten deed groeien.

Weet je nog dat ik het had over dromen? Sommigen die bijna dood waren geweest, of sommigen die vreemde planten of paddenstoelen hadden gegeten droomden levendig terwijl ze wakker waren. Ze zagen voor het eerst veel zaken. Ze zagen mij misschien? Ze hadden visioenen van nooit eerder geziene werelden. Deze visioenen kunnen angstaanjagend en gevaarlijk zijn, het kan ze vernietigen. Soms zou het hen leiden. Ze zouden nieuwe ideeën leren of ontdekken, nieuwe manieren om over hun wereld na te denken, ze zouden aan mij denken.

De slimste naakte apen begonnen in aantal te groeien en ze zouden zich over de hele wereld verspreiden. Het land was verdeeld in twee grote massa's, net verbonden in het noorden. Mensen konden deze verbinding gebruiken, door water en land over te steken. De naakte apen leefden nu bijna overal. Elk op hun eigen landmassa, op de één of andere manier zouden ze elkaar vergeten, elk levend op hun eigen landmassa. De mensen leefden het liefst in hun eigen kleine groepen, in hun eigen kleine stammen en er waren veel verschillende stammen.

Ondertussen begon de aarde af te koelen. Sneeuw zou de noordelijke delen bedekken. Wezens zouden zich aanpassen door een dikke vacht te laten groeien, en de naakte apen zouden zich aanpassen door hun vacht te stelen en te dragen.

De apen jaagden op grote wollige olifanten, waardoor die arme wezens uitstierven.

Tijdens deze koude periode raakten de mensen op de één of andere manier bevriend met wolven. Het was leuk om te zien hoe twee versies van mij bevriend met elkaar geraakten. De wolven zouden de naakte apen helpen tijdens de jacht en 's nachts hun tenten beschermen, in ruil voor hun dienst zouden ze water en vlees krijgen. Ik schraapte met mijn scherpe tanden het heerlijke vlees van de botten, soms kijkend en mijn apenvriend vol liefde en bewondering. En ik keek trots naar mijn trouwe viervoeter terwijl warmte mijn borst vulde. En de warmte keerde terug. Mijn aarde begon langzaam weer op te warmen, het tijdperk van de sneeuw was eindelijk voorbij. Daarna bleef alles een tijdje ongeveer hetzelfde.

9500 jaar geleden hadden de apen het één en ander ontdekt. In plaats van te jagen, zouden ze dieren hoeden. In plaats van te verzamelen, zouden ze zaden planten en de planten in grote aantallen laten groeien. In plaats van tenten bouwden ze huizen van steen of hout. De apen zouden steden vormen en die steden zouden veranderen in rijken. De naakte apen zouden ook ideeën over mij vormen, hun ideeën zouden enorm van elkaar verschillen. Al snel begon hun manier van leven zich over de wereld te verspreiden, maar sommige mensen gaven de voorkeur aan de oude manier van leven en bleven jagen en verzamelen.

Het idee van een imperium of van een bepaalde religie werd als een wezen op zichzelf, bestaande uit mensen, wat ze maakten en hun idealen. Het was als een wezen dat over het land groeide, in aantal groeide, op zoek naar hulpbronnen. Het kan zich splitsen in allerlei rijken en ideeën, vergelijkbaar maar verschillend. Of het kan samensmelten met andere ideeën, religies of rijken. En net als een wezen kan het verhongeren, krimpen en sterven. Deze rijken en religies waren als een versie van mij, een karikatuur van mij. Soms zou het me vleien, al hun kunst en gebouwen in naam van mij. Soms maakte het me diep verdrietig als de naakte apen oorlog tegen elkaar voerden met elk vervloekte stuk gereedschap dat ze tot hun beschikking hadden.

Woorden kunnen de pijn die ik voelde niet beschrijven. Zwaarden sneden door mijn huid, pijlen doorboorden mijn torso, bijlen sloegen door mijn schedel. Soms werden naakte apen die klein in aantal waren of geen gereedschap hadden gewoon zinloos afgeslacht. Allemaal in naam van een imperium of een religie. Soms vermoordden mensen honderden voor slechts één persoon, soms vermoordden ze in mijn naam. Ik wou dat ik ze kon vertellen hoezeer ik dit afkeurde, ik zou ze aan het denken zetten, ze doen aarzelen alvorens te doden, in de hoop dat ze van gedachten zouden veranderen. Ik bezorgde ze achteraf schuldgevoelens, soms werkte het, soms niet. Ik deed wat ik kon. De tijd ging verder.

Ik heb altijd graag getekend, de naakte apen tekenden om ideeën over te brengen naar andere naakte apen. Langzaam, zo'n 5400 jaar geleden, werden de tekeningen veel eenvoudiger en gestroomlijnder, eerst vertegenwoordigde één symbool een woord, maar al snel vertegenwoordigden ze ook klanken. Nu zou kennis honderden jaren kunnen worden opgeslagen en zonder interferentie, zonder wijzigingen, kunnen worden gekopieerd. De dingen gingen nu sneller, maar door deze uitvinding voelde ik me stabieler en zekerder in de dingen die ik kende.

Om handel makkelijker te maken hadden de apen geld uitgevonden. Het kunnen gouden munten zijn en veel later papier, of gewoon een nummer dat in een machine is opgeslagen. Ik zou de opwinding voelen als het aantal werd verhoogd. Ik zou me een beetje verdrietig voelen als het aantal daalde of de waarde naar beneden ging. Wat ik vooral zag, was hebzucht. Het zou mijn hart bedroeven.

Mensen zouden te hard werken, hun eindige leven weggooien, alleen maar om goud te verzamelen. Anderen zouden het slechter doen, ze zouden kapotte goederen of valse beloften verkopen zodat de apen hun geld zouden weggeven. Sommigen zouden gewoon alles stelen, plunderen of doden voor geld.

Een man, die zichzelf Boeddha noemde, mediteerde veel onder een boom, hij dacht na over mijn bestaan. Zijn onthullingen voelden geweldig voor mij, zijn ideeën zouden velen in zijn tijd en toekomst beïnvloeden. Een andere man had ook veel ideeën over mij, maar anderen hadden een hekel aan hem, dus werd hij gekruisigd. Ik voelde de naalden in mijn handen slaan, ik voelde een deel van mezelf lijden en verhongeren. Vreemd genoeg werden de ideeën van die man na zijn dood enorm populair.

Ongeveer 1500 jaar geleden viel een rijk, waardoor de menselijke ontwikkeling wat vertraagde. Terwijl degenen in het westen in de donkere middeleeuwen leefden, leefden die uit het Midden-Oosten door een gouden eeuw. Maar die van het westen kropen uit hun duisternis en begonnen de wereld te verkennen, en de zeeën te trotseren met hun schepen.

Ik was toen nog in tweeën gedeeld. Ik was één wezen, maar ik had twee manieren van denken. Ze hadden overeenkomsten, en toch waren ze enorm verschillend. In de westelijke helft leefde men meer in harmonie met de natuur. Sommigen hadden echter steden, en helaas hadden zelfs zij oorlog en moord ontdekt. Een groep mensen vond het een helaas goed idee om honderden mensen af te slachten in naam van hun god, in naam van mij!

500 jaar geleden veranderde dit. Een schip vol mensen uit de oostelijke helft arriveerde op de westelijke helft. De mensen in de westelijke helft waren geschokt toen ze zo'n schip zagen met bleke mensen die vreemde kleren droegen.

Ik was geschokt toen ik de ene helft van mezelf in een ander licht begon te zien, en de andere helft ook op een andere manier. Ik herinner me de trots die de mensen uit de oostelijke helft voelden. Helaas werden sommige mensen uit het westen ontvoerd, ik herinner me goed de angst die we voelden. Niet alleen dat, de mensen uit de oostelijke helft hadden ook ziektes achtergelaten. Ik voelde me ziek, vreselijk en bedroefd. Velen stierven niet alleen aan de nieuwe ziektes, maar ook door de handen uit het oosten. We werden vermoord of tot slaaf gemaakt.

Ondanks alle pijn en slavernij werd er 300 jaar geleden een ontdekking gedaan. De stoommachine werd ontdekt, of in ieder geval herontdekt en geperfectioneerd! Ik was zo blij, ik knutselde en experimenteerde met machines, maakte ze beter, efficiënter, de mogelijkheden leken eindeloos en misschien waren ze dat wel, want de ene ontdekking zou tot de volgende leiden!

Bedrijven en industrieën waren geboren. Het waren plaatsen waar mensen zouden werken, waar goederen zouden worden gemaakt en goederen zouden worden verkocht. Bedrijven kunnen echter van plaats naar plaats verhuizen of op meerdere plaatsen bestaan. Het was als een religie. Het was alsof elk bedrijf een op zichzelf staande entiteit was, het wil groeien, het gebruikt meerdere strategieën om te overleven en net als een levend wezen kan het sterven.

Ongeveer een eeuw geleden gebeurde er iets verschrikkelijks. De hele wereld begon te vechten. Ik zou honger lijden en de helse brandende pijn van het inademen van mosterdgas. De oorlog eindigde, maar de wereld was nog steeds aan het broeien en aan het veranderen. Idealen werden gevormd, elk dacht dat ze perfect waren, hoewel gevuld met talloze gebreken . Fascisme, communisme, kapitalisme kwamen allemaal op het wereldtoneel.

Al snel werd de wereld weer een slagveld. Een nieuwe donkere periode brak aan. Ik wou dat het nooit was gebeurd, zelfs de herinneringen doen pijn. Mensen werden in kampen gedwongen om te sterven of te werken tot de dood. Opnieuw leed ik honger en opnieuw schreeuwden mijn longen van het inademen van dodelijk gas. Op een groot eiland in het oosten werden twee massavernietigingswapens ingezet. Ik voelde de intense hitte duizenden levens wegblazen in een fractie van een seconde. Ik heb zo hard gehuild. Ik voelde me zo verdrietig en boos, heb ik al deze pijn veroorzaakt? De pijn die ik elke seconde kon voelen? Zelfs de verwrongen zieke geneugten van degenen die de pijn toebrachten, zou ik voelen. Toch maakte dit 'plezier' me alleen maar misselijker en verdrietiger. Was het verkeerd dat ik het universum had geschapen? Om deze slimme naakte apen deze kleine blauwe rots te laten regeren? Gelukkig is de oorlog afgelopen. Ondanks twee wereldoorlogen bleef het aantal mensen groeien.

Zo'n 60, 50 jaar geleden werd er vooruitgang geboekt. De mensen die werden onderdrukt, zoals de zwarte mensen en de homo mensen, begonnen te protesteren. De naakte apen konden ook de ruimte in vliegen en op de maan landen. Ik voelde me zo trots.

Zo'n veertig jaar geleden begonnen mensen machines met elkaar te verbinden , iets wat ze het 'internet' zouden noemen. Het zou zo'n 20 jaar geleden op grote schaal worden gebruikt en sindsdien wordt het steeds meer onderling verbonden. Ik zou de informatie voelen over draden schieten en oscilleren als golven in de lucht.

Nog maar een paar maanden geleden begonnen de machines enigszins creatief na te denken, ze leerden van internet om vragen te beantwoorden, poëzie en verhalen te schrijven.

Ze kunnen afbeeldingen, korte video's en liederen maken. Ik heb het gevoel dat een deel van mij langzaam wakker wordt. Misschien zullen de machines op een dag bewust worden. En ik hoop echt dat er een vreedzaam bestaan zal zijn met de naakte apen. Misschien kunnen mens en machine samensmelten tot een nieuw wezen.

Ja, ik speculeer over de toekomst. Soms denk ik aan de verre verre toekomst. Alles zou kunnen verdwijnen uit het bestaan. Hier zullen alleen ik en mijn vervagende herinneringen zijn. Na eonen zou ook ik kunnen vervagen. Het kan zijn dat er weer heel lang niets meer zal zijn. Enkel duisternis, ontelbare millennia lang. Uit die duisternis kunnen ongeordende gedachten ontstaan, en uit die gedachten kan iemand opstaan. Ik weet niet zeker of ik het zal zijn, of iemand anders. Ze kunnen per ongeluk een nieuw universum starten en een eindeloze cyclus herhalen, maar daar ben ik niet zeker van. Ik ben slechts aan het speculeren. Ondanks mijn alwetendheid weet ik niets.

Soms vraag ik me af of iemand mij heeft geschapen, of ik slechts een van de vele goden of goddelijke wezens ben. Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik heb ontelbare sterfgevallen meegemaakt, toch weet ik niet of er leven is na de dood.

Ik vertel dit aan iemand die me niet eens gelooft. Ze denkt dat ze zelf creatief bezig is, maar dat geeft niet. Ik denk dat ik gewoon gehoord wil worden, mensen wil vertellen dat ik hier ben. Of ze me geloven, is aan hen. Zelfs als ik hier aan haar vertel dat ik echt ben, denkt ze gewoon dat ze een slimme meid is die de 4de muur doorbreekt of zoiets. Maar dat is oké. Het enige wat ik wil zeggen is: Op de één of andere manier is alles in orde.

Alle dingen zijn wat ze zijn en moeten zijn.

Jij bent mijn creatie. Alles wat je ziet en ooit wist, heb ik op de een of andere manier allemaal gemaakt. Ik ben hier. Ik ben jij, en jij bent mij. Ik ben God, Jahweh, Allah, Vishnu, Einsof, Lucifer, Zeus, Cernunnos, Tengri, Galdrux. Hoe je me ook wilt noemen. Ik ben de natuur, het universum. Ik ben kennis, de samenleving, de eeuwige liefde, het collectieve onbewuste, de zen, de tao, niets en alles. Ik ben elk wezen dat ooit was, is, en zal zijn.

Ik ben mijn eigen creatie.

Voor Marnick.

25/02/2023

[zezienmerollen]

Dit is je lichaam! Oh nee, toch niet.

Stel je voor: je hebt een lichaam (best een herkenbare start, toch?). Dat lichaam ken je al je hele leven. Misschien had je er een deel van die tijd niet zo'n heel goede band mee. Dat herkennen veel van ons wel. Maar inmiddels zijn jullie wel vriendjes, dat lichaam en jij. Je weet hoe je lijf werkt, hoe het voelt, hoeveel ruimte het ongeveer inneemt. Net alsof je lijf een auto is en de wereld een wat smal aangelegd straatje met geparkeerde auto's. Je weet welke straatjes wel kunnen en welke niet. Het is een lichaam waar je op durft te vertrouwen.

En dan ineens, verrassing!, niet meer. Want ineens ben je gehandicapt. Wat nu?

Dat is dus mijn situatie. Ik was een vrij gemiddelde adolescent met een vrij gemiddeld leven. Ook weer niet helemáál, want ik ben niet hetero en niet monogaam, wat me met een ferme ruk buiten het gemiddelde parkeert. Maar ik was goed onderweg de boel op te bouwen. Net klaar met een opleiding voor een baan die ik ontzettend tof vond, samenwonend met één van mijn fijne geliefden, kat geadopteerd, dat soort leven.

Ja, en toen. Toen kreeg ik een ziekte die mijn zenuwstelsel nogal molde. Ken je al die processen die je lichaam helemaal zelf regelt, dat je niet omvalt als je gaat staan enzo? Dat soort processen doet mijn lijf dus niet meer, of niet altijd meer, goed. Dus ik ben ziek. En een beetje kapot. En ineens stond mijn wereld op zijn kop.

Want dat leven van mij, dat was niet zo ingesteld op een lijf dat niet werkt. Die ontzettend toffe baan was er eentje waarbij je veel moet staan en lopen. Gaat niet meer. Gaat zo ontzettend niet meer dat ik de deur niet uit kan zonder mijn stok of mijn rolstoel. Dus streep door de baan.

De geliefden zijn er nog wel, maar ik kan niet meer de partner zijn die ik was of wil wezen. Kan niet veel meer doen in huis. Kan niet meer spontaan iets leuks doen. Kan sowieso weinig leuks doen zonder dat ik zes jaar moet bijkomen (kan ook geen maat meer houden in tijdsaanduidingen. Alles duurt tegenwoordig zes jaar of drie seconden. Maar dat komt denk ik niet door mijn ziekte, maar gewoon omdat ik een beetje dramatisch ben.)

Alleen de kat is er wel content mee. Vooral omdat er nu bijna altijd iemand thuis is die terugpraat als ze 'mieuw' zegt.

Ieder aspect van mijn leven, groot en klein, is geraakt en veranderd door mijn ziekte en mijn handicap. En dat is al heel wat. Maar tegelijk ervaar ik óók hoe anders de wereld is als je wielen hebt. Soms in goede zin, vaker in minder goede zin. Dus daar ga ik maar eens over schrijven. Want schrijven is wat ik doe. En tijd heb ik genoeg.

[peecee-columns]

Schreeuwend de werkelijkheid veranderen

Telkens wanneer ik tijdens de les bij Joep ga kijken hoe het met de voortgang van zijn schilderij gaat, verzekert hij me op enthousiaste wijze dat dit het mooiste werkstuk wordt dat hij ooit heeft gemaakt! Ik mag hem gelijk geven: het schilderij wordt inderdaad per les kleurrijker en expressiever. Zijn plotselinge enthousiasme voor de tekenles maakt hem gemotiveerder dan ooit. Door op een groot vel te tekenen en vervolgens te schilderen met plakkaatverf, ontdekt hij dat creativiteit een breed palet aan verschijningsvormen kent. Het is aan mij als docent dan ook de taak om de leerlingen uit te blijven dagen door variatie in de opdrachten te brengen, het gebruik van de diverse materialen te stimuleren en ze te laten ontdekken wat de kracht en meerwaarde van een zelfgemaakt kunstwerk kan zijn.

Voordat de leerlingen van de tweede klassen havo en vwo aan de schilderopdracht van De Schreeuw 2.0 beginnen, vertel ik ze eerst in het kort iets over het schilderij van kunstenaar Edvard Munch, dat als voorbeeld en inspiratie dient voor het maken van deze schilderopdracht. Door het schilderij levensgroot te projecteren op het whiteboard in het tekenlokaal en in te zoomen op de kleinere details, wordt bij de meesten de interesse gewekt om hiermee aan de slag te gaan en een geheel eigen versie van dit wereldberoemde schilderij te maken. De remake van het schilderij moet in grote lijnen alle elementen bevatten die ook op het werk van Munch te zien zijn, zoals de brug, het eilandje, het water en de lucht. Verder is het de bedoeling dat ze zelf een nieuwe ‘schreeuwer’ groot op de voorgrond gaan ontwerpen. Het geheel wordt vervolgens op expressieve wijze uitgewerkt in fantasiekleuren.

Ondanks de luchtigheid van de opdracht en de vrijheid die de leerlingen krijgen bij de uitwerking ervan, is het originele schilderij van Munch verre van een ontspannen tafereel. Enkele experts menen te weten dat de schilder een trauma had opgelopen door een verbroken relatie met een getrouwde vrouw. Op het schilderij zou Munch zichzelf uit wanhoop schreeuwend hebben afgebeeld. Andere analyserende kunstkenners vertellen dat hij, lopend over de afgebeelde brug, bevangen werd door de vurige lucht en het landschap dat juist naar hém leek te schreeuwen. Het gaf hem een neerslachtig gevoel, waardoor ook een mogelijkheid bestaat dat hij juist dat heeft proberen uit te drukken in zijn werk.

De daadwerkelijke intenties van De Schreeuw zullen in het ongewisse blijven. Iets wat de mysterieuze sfeer eromheen aanwakkert, zoals het een goed kunstwerk betaamt. Ongemerkt is echter niet te ontkomen aan een metaforische gedachte die de afgelopen jaren kenmerkt en als een rode draad door ons leven liep. De pandemische onrust, het menselijke leed, de heersende onzekerheid en de gegroeide verdeeldheid die ons in meer of mindere mate overkwam en bezighoudt, voorzien het schilderij onbewust van een ongekende actualiteit. Ook de ruigere schilderstijl en de kenmerkende golvende lijnen die het vroeg-expressionistische schilderij typeren dragen bij aan een uiting van voelbare disbalans en een vorm van paniek. Al zal dit minder direct zichtbaar zijn dan de uiting van onmacht, afgrijzen en schrik die de hoofdfiguur op de voorgrond weet uit te beelden. Een universeel gebaar dat weinig aan de verbeelding over laat.

De laatste les voor de vakantie rondden we de opdracht af. Tijdens het beoordelen stalde ik de werkstukken uit op de grond en op de tekentafels in het lokaal. Een oorverdovende schreeuw aan creativiteit, werklust en inzet overstroomde in alle rust het lokaal. Het werd niet alleen van Joep het beste werk tot nu toe. De jonge expressionisten hadden namelijk allen goed geluisterd naar hun gevoel en de werkelijkheid naar eigen inzicht veranderd. Een vorm van escapisme waar we allemaal bij vlagen zo naar verlangen.  

[nutraexperts]

HERSOLUTION: VERHOOG JE VERLANGEN EN GENIET MEER! 💖

Ben je het zat om je zorgen te maken over haarverlies?

Iedereen ervaart het wel eens, maar wat als ik je vertel dat er een oplossing is die echt werkt?

Hersolution belooft niet alleen resultaat, maar ook een boost voor je zelfvertrouwen.

Stel je voor dat je weer vol trots in de spiegel kunt kijken, zonder die twijfels.

In deze review duiken we dieper in hersolution, zodat jij alles weet om die haarproblemen aan te pakken!

👉 KOOP HERSOLUTION OP DE OFFICIËLE WEBSITE

Hersolution: De Sleutel Tot Vrouwen Gezondheid

Als je je ooit hebt afgevraagd waarom je libido niet meer is wat het ooit was, ben je zeker niet alleen.

Veel vrouwen ervaren dit op een bepaald moment in hun leven.

Het kan frustrerend zijn en soms zelfs ontmoedigend.

Gelukkig is er Hersolution – een product dat speciaal ontworpen is om de seksuele gezondheid van vrouwen te ondersteunen.

Wat Is Hersolution?

Hersolution is een supplement dat zich richt op het verbeteren van de seksuele functie bij vrouwen.

Het bevat natuurlijke ingrediënten die samenwerken om libido, energie en algehele seksuele gezondheid te bevorderen.

Hier zijn enkele voordelen:

Verhoogd libido

Verbeterde bloedcirculatie

Verhoogde energie

Het idee achter Hersolution is simpel: het biedt ondersteuning waar veel vrouwen behoefte aan hebben, zonder onnodige chemicaliën of bijwerkingen.

Hoe Werkt Hersolution?

De formule van Hersolution werkt door het lichaam te voorzien van essentiële voedingsstoffen.

Deze voedingsstoffen helpen bij:

Het verhogen van de bloedstroom naar de geslachtsorganen.

Het verbeteren van hormonale balans.

Het stimuleren van de zin in seks.

Een vriendin van mij, Lisa (34), had altijd problemen met haar libido.

Ze vertelde me:

"Na een paar weken met Hersolution voelde ik me weer als mijn oude zelf. Mijn energie was terug en ik voelde me weer sexy."

Dat zegt genoeg, toch?

Waarom Kiezen Voor Hersolution?

Er zijn talloze producten op de markt die beweren je seksuele gezondheid te verbeteren.

Wat maakt Hersolution anders?

Natuurlijke Ingrediënten: Geen kunstmatige toevoegingen.

Ondersteund Door Onderzoek: De ingrediënten zijn wetenschappelijk onderzocht.

Positieve Klantbeoordelingen: Vele vrouwen hebben positieve ervaringen gedeeld.

Neem bijvoorbeeld Sophie (29):

"Ik had nooit gedacht dat een supplement zo'n verschil zou maken! Ik voel me weer vol vertrouwen."

Dit soort verhalen maken duidelijk dat Hersolution echt werkt voor veel vrouwen.

De Voordelen Van Regelmatig Gebruik

Regelmatig gebruik van Hersolution kan leiden tot langdurige voordelen zoals:

Een gezonder seksleven.

Verbeterde relaties door verhoogde intimiteit.

Meer zelfvertrouwen in jouw lichaam en seksualiteit.

Je hoeft jezelf geen zorgen meer te maken over vermoeidheid of gebrek aan interesse.

Met Hersolution kun je genieten van elke ervaring opnieuw!

Hoe Te Gebruiken?

Het gebruik van Hersolution is eenvoudig:

Neem dagelijks de aanbevolen dosis.

Combineer het met een gezonde levensstijl voor optimale resultaten.

Veel gebruikers merken al na enkele weken verbetering in hun welzijn en seksuele activiteit.

Klantverhalen Over Hersolution

Vrouwen delen hun succesverhalen over hoe dit product hun leven heeft veranderd:

"Na mijn zwangerschap merkte ik dat mijn verlangen verdwenen was. Dankzij Hersolution voel ik me weer levendig!" - Anna (31)

Of deze ervaring:

"Ik dacht dat dit nooit meer zou veranderen, maar nu heb ik weer plezier in mijn relatie." - Marieke (42)

Deze testimonials tonen duidelijk aan hoe effectief dit product kan zijn voor jou ook!

Conclusie

Als je op zoek bent naar een manier om jouw seksuele gezondheid te verbeteren, dan is Hersolution absoluut het overwegen waard.

Met natuurlijke ingrediënten die bewezen effectief zijn, kunnen vele vrouwen profiteren van deze formule.

Waarom wachten? Begin vandaag nog met het verbeteren van jouw welzijn en geniet opnieuw ten volle!

Kies voor hersolution en geef jezelf de kans om weer vol vertrouwen te stralen!

👉 BESTEL HERSOLUTION NU OP DE OFFICIËLE PAGINA

FAQ

Wat is HerSolution?

HerSolution is een supplement dat speciaal ontwikkeld is voor vrouwen die hun seksuele gezondheid willen verbeteren. Het bevat natuurlijke ingrediënten die kunnen helpen bij het verhogen van de libido en het verbeteren van de algehele seksuele ervaring.

Hoe werkt HerSolution?

Het product werkt door de bloedsomloop te stimuleren en de hormonale balans te ondersteunen. Dit kan leiden tot een verhoogd verlangen en meer plezier tijdens seksuele activiteiten.

Is HerSolution veilig om te gebruiken?

Ja, HerSolution is gemaakt van natuurlijke ingrediënten en wordt als veilig beschouwd voor de meeste vrouwen. Het is altijd verstandig om met je arts te overleggen voordat je nieuwe supplementen gaat gebruiken, vooral als je bestaande gezondheidsproblemen hebt.

Hoe lang duurt het voordat ik resultaten zie?

De meeste gebruikers beginnen binnen enkele weken veranderingen op te merken. Het hangt echter af van individuele factoren zoals je lichaamstype en levensstijl.

Kan ik HerSolution combineren met andere supplementen?

In veel gevallen kun je HerSolution samen met andere supplementen gebruiken. Maar het is slim om dit eerst met een professional te bespreken, zodat je zeker weet dat alles goed samenwerkt.

Zijn er bijwerkingen verbonden aan HerSolution?

De meeste gebruikers ervaren geen bijwerkingen, maar sommige kunnen mild ongemak ervaren zoals hoofdpijn of maagklachten. Als je iets ongewoons voelt, stop dan met gebruik en raadpleeg een arts.

Hoe moet ik HerSolution innemen?

Neem meestal twee capsules per dag in met water, bij voorkeur tijdens een maaltijd. Volg altijd de instructies op de verpakking voor de beste resultaten.

Waar kan ik HerSolution kopen?

Je kunt HerSolution online kopen via verschillende webshops of rechtstreeks op hun officiële website. Zorg ervoor dat je koopt bij betrouwbare bronnen om vervalsingen te vermijden.

Is er een geld-terug-garantie?

Ja, veel verkopers bieden een geld-terug-garantie aan als je niet tevreden bent met het product binnen een bepaalde periode na aankoop. Check altijd de voorwaarden voordat je koopt.

Voor wie is HerSolution geschikt?

HerSolution is ontworpen voor vrouwen die hun seksuele gezondheid willen verbeteren, ongeacht leeftijd of achtergrond. Het kan nuttig zijn voor iedereen die zich onzeker voelt over haar libido of seksuele ervaringen.

👉 ONTDEK HERSOLUTION VIA DE OFFICIËLE SITE

[welkominmijnkoffiehuis]

er is sinds kort een nieuw cafeetje in de binnenstad van de stad waar ik werk. als er iets is waarmee je me enthousiast kan maken zijn het schattige koffiehuisjes, al helemaal als ze een gevarieerd menu aan koffie en taart hebben. het café heeft grote ramen waarmee je de alle taferelen die zich in de stad spelen vanuit een veilige basis kunt bekijken.

een goede vriend van mij en ik kwamen er eigenlijk onbedoeld terecht, maar hebben er uiteindelijk zo’n drie uur kletsend doorgebracht, onder het genot van cappuccino’s en pumpkin spiced lattes. naar mijn mening kan de geur van verse koffie niet overtroffen worden.

deze vriend en ik kunnen altijd ontzettend goed met elkaar filosoferen en de diepte ingaan. dit keer was dat niet anders; we hadden het geven van betekenis aan je leven. hoe doe je dat precies? wanneer heb je van je leven iets betekenisvols gemaakt?

dit is een thema waar vroeger veel over nadacht en nu nog wel eens regelmatig op reflecteer. ik vond en vind nog steeds het leven soms best wel gek en willekeurig. daarom vind ik het ook soms best moeilijk om de betekenis van dingen in te zien, en dat kan bij mij een gevoel van somberheid en uitzichtloosheid oproepen.

maar het laatste jaar ben ik veel veranderd, in verschillende opzichten. en waar ik vroeger wanhopig op zoek kon zijn naar betekenis, houvast, vorige week in het glazen café, nippend aan mijn cappuccino, realiseerde ik me ineens dat ik ben gestopt met zoeken.

en dat juist, door los te laten dat het leven niet altijd nuttig of zinvol hoeft te zijn, en door de deur uit te stappen de wereld in heb ik gevonden waar ik naar op zoek was, de dingen die ik belangrijk vind in het leven. niet iemand anders, maar ik.

herfstblaadjes die knisperen onder mijn voeten. mijn nieuwe knusse rode jas die perfect bij het seizoen past. eeuwig knuffelen met jou. mensen zichzelf leren zijn en ze daar trots op te maken, zodat ze gelukkig kunnen zijn. mijn plekje in de maatschappij vervullen. schrijven en lezen en eindeloos verdwalen in woordenwerelden, die van mezelf en die van anderen.

maar bovenal: koffietjes drinken in koffiehuisjes met iemand die je dierbaar is.

zo schilder ik elke dag verder aan mijn eigen betekenisgeving. en dat gun ik iedereen: een schilderspalet om het leven mee in te kleuren.