#mystieke kunst

[jurjenkvanderhoek]

OORDEN KLINKEN DOOR ZAAGSNEDEN IN MONOCHROME LANDSCHAPPEN

Je loopt er zo aan voorbij. Het is onderdeel van het leven, aan je gewoon en nauwelijks meer opmerkelijk. Tenminste wanneer het niet de aandacht krijgt die het verdient in een galerie of museum. Want in een tentoonstelling word je ertoe bepaald, trekt de blik er onwillekeurig naartoe. Dan staat het buiten jou dagelijkse zijn, neemt het een aparte uitzonderlijke plaats in. Dan is het iets, terwijl het normaal gesproken niets is. Dat is de kracht van de kunstenaar, namelijk, om van niets iets te maken. En dat is het vermogen van kunst, om het alledaagse bijzonder te laten zijn. De kunstenaar leert ons anders kijken, om een spreekwoordelijk hoekje zien. Het kunstwerk kan alles als onderwerp hebben en hoeft geen bekwame bedreven deskundigheid uit te stralen. Het is de kunst om de realiteit te vervalsen, een kopie van de waarheid maken en toch origineel blijven. Iets te maken van niets. Het oog te trekken naar om een blik te werpen op en anders te kijken in de wereld van de schone en beeldende kunsten. Kunst is een reflectie van leven, een spiegel waarin het zijn bestaansrecht heeft.

Je kijkt er zo langs heen. Ware het niet dat de eenkleurige tegels onderdeel zijn van een tentoonstelling in Kunstlokaal No.8 op dit moment. De monochrome composities hebben geen betekenis, deze bestaan. De vlakken die in licht reliëf op een paneel zijn gelegen kunnen maar nauwelijks onder woorden worden gebracht. De techniek kan besproken, de kleur onderscheiden, de strekking behandeld. “Het is bescheiden van formaat, toch straalt het in zijn meditatieve rust een monumentale natuur uit.” Dat laat het vierkante boekje bij de expositie lezen over het werk van Takashi Suzuki. En daar valt weinig meer aan toe te voegen dan dat uit het minimalistische werk eens te meer blijkt dat kunst geen grenzen kent. Niet hangt aan een bepaalde streek of specifiek land. Het spreekt een taal die ieder kan verstaan, verklankt het woord, mits men er open voor staat en het aan wil horen. De Japanner Suzuki brengt zijn werk niet onder woorden, het heeft namelijk geen tekst nodig. Het is de universele stilte die beeld heeft gekregen als wereldwijd landschap. De Oosterse mystiek waarin alles is losgelaten en enkel een contemplatief zijn de boventoon voert. Gewoon niets zijn, de gedachte leeg maken om genereus te kunnen leven.

Kunstlokaal No.8 laat het werk van Monique Kwist aansluiten op deze meditatieve rust. Hoewel haar werk minder de stilte van de Japanse alpen heeft en meer de drukte van het Hollandse damrak, straalt het toch een uitgebalanceerde kalmte uit. De ruimtelijke objecten hebben door speels gestructureerde zaagsneden het profiel en het silhouet van architectuur. Subtiel volgen de lijnen de skyline van de eens bezochte oorden en plaatsen. Maar deze gelaagde afbeelding van de werkelijkheid krijgt pas vorm nadat Kwist de structuren in hout heeft gebruikt als stempels om een afdruk te maken op en in vellen papier. De vormen lijken afvaldelen uit een werkplaats voor houtbewerking. Het is echter meer dan overtollig materiaal, geen paria’s van het proces, verworpen, weggegooid. Het onbruikbare wordt in handen van de kunstenaar bruikbaar, door haar vingers tot zichtbaar element met een verhaal. Een persoonlijk souvenir dat algemeen aan kan spreken. “Ze voegt de delen samen als in een nieuwe landschappelijke en culturele taal”, spreekt het eerder aangehaalde boekje voor mij, “een verklanken van haar eigen plek, haar ‘place to be’.”

Kort en bondig gezegd. Een tegel aan de wand en een stuk afvalhout op de vloer. Het wordt aan de kant geschopt of voorbij gekeken zolang de waarde er niet van is ingezien. De kunstenaar verheft het ongeziene voorwerp tot gewichtig object. Hergebruikt onze blik op onbemerkte dingen, recyclet echter de zienswijze en niet het voorwerp op zich. Dat ding blijft het eigen karakter houden, maar krijgt een gewijzigde aard door de kunst toegezegd en aangemeten. In deze paradox wordt het onopvallende opvallend, het onbeduidende duidt een diepere laag van betekenis. In de samenhang oord en klank is dat onmiskenbaar afgetekend. Het werk is in Kunstlokaal No.8, en overal in het oog springend.

Tentoonstelling “oord en klank”, werken van Monique Kwist en Takashi Suzuki bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Van 31 augustus tot en met 22 september 2024.

[luxebetaalbareparfum]

Eliandi: De Kunst van Niche Parfumerie

In de wereld van parfums zijn niche geuren een zeldzame en verfijnde ontdekking. Eliandi, een opkomend parfumhuis gevestigd in Den Bosch, Nederland, heeft zich snel onderscheiden als een pionier in deze niche markt. Onder leiding van oprichter Angelo Mejlawi biedt Eliandi unieke geurervaringen die verhalen vertellen en emoties oproepen.

## Wat Maakt Niche Parfums Bijzonder?

Niche parfums zijn anders dan massamarktgeuren. Ze zijn niet gericht op de massa, maar op degenen die iets bijzonders zoeken. Deze geuren worden vaak geproduceerd in beperkte oplages en bevatten zeldzame ingrediënten die niet vaak in conventionele parfums worden gebruikt. Niche parfums zijn ontworpen om uniek en memorabel te zijn, en Eliandi is geen uitzondering.

## De Filosofie van Eliandi

Bij Eliandi draait alles om passie en creativiteit. Angelo Mejlawi heeft van jongs af aan een liefde voor geuren gehad en zijn merk weerspiegelt deze passie. Zijn filosofie is simpel: elke geur moet een verhaal vertellen en een emotie oproepen. Dit vertaalt zich in parfums die niet alleen heerlijk ruiken, maar ook resoneren met de drager op een dieper niveau.

### Iconische Geuren van Eliandi

- **The Magic of Eliandi:** Deze geur combineert luxe met een vleugje mystiek. De geur opent met saffraan en lavendel, gevolgd door een hart van mirre en framboos. De basisnoten van vanille en eikenmos zorgen voor een warme, langdurige finish.

- **Tenderness by Eliandi:** Een geur die de essentie van tederheid en liefde vangt. Met aroma's van rode vruchten en een warme vanilleondertoon, biedt deze geur een romantische en betoverende ervaring.

## Eliandi's Invloed op de Niche Markt

Sinds de oprichting in 2023 heeft Eliandi een sterke indruk achtergelaten op de niche parfumindustrie. De geuren zijn geliefd vanwege hun originaliteit en kwaliteit. Eliandi's parfums worden niet alleen in Nederland, maar wereldwijd gewaardeerd door kenners en liefhebbers van unieke geuren.

### Waarom Kiezen voor Eliandi?

Kiezen voor een Eliandi parfum betekent kiezen voor authenticiteit en vakmanschap. Elk parfum is zorgvuldig samengesteld om een unieke geurbeleving te bieden. Of je nu op zoek bent naar een geur die je persoonlijkheid benadrukt of een geschenk voor iemand speciaal, Eliandi biedt een breed scala aan keuzes die aan elke behoefte voldoen.

## Bezoek Eliandi

Ben je klaar om de wereld van Eliandi te ontdekken? Bezoek onze boetiek in Den Bosch of verken onze collectie online op [EliandiParfum.com](http://eliandiparfum.com). Ons team staat klaar om je te helpen bij het vinden van de perfecte geur die je verhaal vertelt en je zintuigen betovert.

[studiodewinkel]

Kunstwerk BETWEEN THOUGHTS

Bijzonder kunstwerkje van keramiek. 'One of a kind' ! Er is er maar 1 van gemaakt! Een combinatie van schilderen, fotografie en zeefdruk op keramiek. De kunstenares Marieke Peters zoekt in haar werk naar een punt van rust. Een moment na chaos of een moment in complete stilte waarin een verhaal kan ontstaan. De manier waarop haar werk ontstaat, staat dicht bij de manier van kijken, haar visie op de wereld. Ze geeft de voorstelling een mystieke lading door methodes te gebruiken zoals weglaten, transparantie en gelaagdheid. Aan de achterzijde is een ophangmogelijkheid. Makkelijk op te hangen aan de wand of fijn neer te zetten op een wandplankje.

*Check voor prijs & meer info onze webshop --> https://www.studiodewinkel.nl/kunst/KMP051.html

Artwork BETWEEN THOUGHTS

Special ceramic work of art. 'One of a kind' ! Only 1 was made! A combination of painting, photography and screen printing on ceramics. The artist Marieke Peters searches for a point of tranquility in her work. A moment after chaos or a moment in complete silence in which a story can emerge. The way her work is created is close to her way of seeing, her vision of the world. She gives the performance a mystical charge by using methods such as omission, transparency and layering. There is a hanging option at the rear. Easy to hang on the wall or place on a wall shelf.

*Check our webshop for price & more information --> https://www.studiodewinkel.com/kunst/ENKMP051.html

#betweenthoughts #mariekepeters #kunst #dutchart #ceramics #ceramicart #handmade #uniek #OnlyOneOf #kunstobject #dutchartist #femaleartist

[twafordizzy]

4K-NL-P

Albert Plasschaert (1866-1941, Delft) begon met het maken van glasramen en werd daarin beïnvloed door Kandinsky. De Delftse kunstenaar ontwikkelde een ingewikkelde kunsttheorie, gebaseerd op persoonlijke mystiek en religieuze ervaring. De kunst na 1917 is een weergave van zijn belevingswereld vol visioenen. Zijn theorieën trachtte hij te verbeelden in zijn werk. Liza May Post (1965, Amsterdam)…

[toosvanholstein]

De gevolgen van een avontuurtje in Saint-Paul de Vence

Wat er in een interview met mij al niet naar voren komt! Van Homerus tot Dante. Van Nice tot Saint-Paul-de-Vence. Van inspiratie tot ondernemen. Van warme kleuren tot mystiek. Zie de nieuwe blogaflevering in TOOS&ART. #art #kunst #expo #coted'azur,

Dit keer een makkie. Want waarom zelf iets schrijven als anderen dat al voor me hebben gedaan? Er verschenen onlangs niet voor niks twee interviews met mij in de twee magazines van de twee Nederlandse clubs die de Côte d’Azur rijk is. De Nederlandse Club Côte d’Azur en de Association Néerlandaise du Midi. Dus waarom die alletwee niet gewoon overgenomen? Voor de teksten kan ik ten slotte volledig…

[tjenkehpala]

“Je moet zorgen dat je je best doet in deze samenleving, weet wat je plek is en hoe je daarmee omgaat.”

Ik ben Ferry Uktolseja, geboren in kamp Schattenberg, Westerbork. Ik behoor tot de 2 generatie (vanuit mijn vaders kant) en de 3e generatie (vanuit mijn moeders kant). Ik ben opgegroeid in Schattenberg tot mijn 7e jaar en zijn we zo’n beetje als laatste gezin naar Assen wijk 3. (Assen heeft 3 Molukse woonwijken) verhuisd. Ik heb de laatste periode nog samen met mijn oma in het kamp gewoond. Daar heb ik verschillende emoties mogen ervaren waaronder het mystieke. Vele families waren toen al uit het kamp weggetrokken, de leegte was zichtbaar en het mystieke duidelijk voelbaar immers waren in dit kamp vele Joden onderbracht met de nodige gevoelens en ontwrichting. Mijn vader is Jan Uktolseja (behorend tot de groene baretten van Kapitein Westerling die pas in 1952 naar Nederland kwamen) en mijn moeder is Augustin Haulussy. Ik werk als constructor welder in de scheepvaart maar mijn grote passie is het maken van muziek. Ik hou ervan om te creëeren en de melodieën ten gehore te brengen. Ik ben trots dat ik een Molukker ben omdat we als volk veel te bieden hebben. Niet alleen de normen en waarden maar ook het mystieke siert ons. Enerzijds gaan we naar de kerk anderzijds leven we dicht bij de natuur. Mijn huidige generatie moet in zichzelf blijven geloven en proberen de grenzen niet te overschrijden maar juist op een natuurlijke manier te verleggen. Inhoudelijk heeft de nieuwe generatie zeker wat te zeggen maar kijk goed naar datgene wat je uitdraagt. De kunst is om wanneer iets uitgedragen wordt, de beeldvorming ook kloppend is. De nieuwe generaties moeten van ons hebben geleerd en moeten ze zorgen voor de juiste beeldvorming. Als Molukker maak ik bijna dagelijks mee mijn positie te moeten beschermen en te waarborgen omdat de samenleving een mening over ons heeft. Blijf alert en scherp en bewaak je eigen grenzen.

[merkwede]

Gustaaf van de Wall Perné - Mystieke paden (1907)

[vriendenboekjes]

omg interview met ilya kaminsky in NRC

Dove Oekraïense dichter Ilya Kaminsky: ‘Stilte is een uitvinding van de horenden’

Ilya Kaminsky Op de 52e editie van Poetry International treedt de in Amerika wonende Oekraïense dichter Ilya Kaminsky op. Als dove dichter schetst hij een wereld van geweld in stilte. ‘Poëzie hield de mensen in de schuilkelder bij zinnen.’

De Oekraïens-Amerikaanse dichter Ilya Kaminsky is vijftien jaar als hij in de bus aan een medepassagier vertelt dat hij dichter wil zijn. De man schiet hard in de lach en zegt: „Hoe kan iemand die doof is nu een dichter zijn?” Kaminsky, bij wie op zijn vierde jaar doofheid werd geconstateerd, gaat verward naar huis en vraagt zijn vader wat poëzie eigenlijk is. Zijn vader vertelt: „Er was eens een dove man die aan zijn vrouw vroeg het repertoire van Chopin zo hard mogelijk op de piano te spelen. Terwijl ze op de toetsen ramde, ging de man op handen en knieën zitten en beet in het hout van de piano.” En dat, zo legt Kaminsky uit per mail, is poëzie.

Kaminsky, die komend weekend optreedt bij de 52e editie van Poetry International in Rotterdam, werd door de BBC na de verschijning van zijn bundel Deaf Republic in 2019 uitgeroepen tot een van de twaalf kunstenaars die de wereld met hun kunst veranderden. Bij Poetry zal hij uit -Deaf Republic voorlezen, een epos over een dove jongen die tijdens een poppenkast-voorstelling wordt doodgeschoten door een soldaat. De gemeenschap protesteert: ‘De volgende morgen ontwaakte ons land en weigerde de soldaten te horen’. Het spreken wordt vervangen door gebarentaal, en zo ontstaat een alternatieve wereld waarin stilte een andere betekenis krijgt.

Dat de gedichten nu extra actueel lijken, terwijl de bundel uit 2019 is, is typerend voor de rol van geweld en oorlog in ons leven, meent de dichter. „Ik groeide op tijdens de val van de Sovjet Unie en het Transnistrisch Conflict”, legt de in 1977 in Odessa geboren Kaminsky uit . „Dat conflict was de eerste Russische ‘humanitaire hulp campagne’, zoals de Russen het indertijd omschreven. Het leek op de situatie in Oekraïne nu, alleen minder breed internationaal opgepikt. In 1993 kreeg mijn familie politiek asiel in de VS. Ook in de VS is er genoeg geweld, en hoe groot is het verschil tussen Poetins bommen op Kiev en die van George W. Bush op Bagdad eigenlijk? In de bundel wil ik het geweld dichtbij brengen, maar ook aandacht hebben voor hoe mensen ondertussen nog doorleven, lachen en liefhebben. De gedachte erachter is dat lezers vaak denken: dat geweld is gelukkig ver weg, maar dat is niet zo. We leven met z’n allen in de Deaf Republic, vandaar dat ik ook schrijf: ‘En toen ze de huizen van anderen bombardeerden, / protesteerden we / maar niet genoeg, we verzetten ons er tegen, maar niet // genoeg’.”

Het westen kijkt naar ons, deze oorlog is hun reality-tv en ze zijn benieuwd of we leven of sterven

Als we allemaal tot stilte zouden overgaan als eerbetoon aan Petya, zou dat helpen?

„In Deaf Republic schrijf ik onder meer dat stilte een uitvinding is van de horenden. Stilte is enerzijds macht – je legt iemand het zwijgen op – maar stilte beweegt ons ook tot spreken, ze is de bestaansreden voor muziek, poëzie en mystiek. Ik had tot mijn zestiende geen gehoorhulpmiddelen, als doof kind groeide ik op in een land zonder geluid en ik hoorde de Sovjet Unie uiteenvallen voor mijn ogen. Voor mij is zwijgen gekoppeld aan oorlog: ik zag explosies, zag hoe een moeder aan mij vroeg waar haar dochter was en hoe ik aan haar moest uitleggen dat ik haar niet kon verstaan. Nu krijg ik berichten van vrienden hoe ze overleven. ‘Het westen kijkt naar ons, deze oorlog is hun reality-tv en ze zijn benieuwd of we doorgaan met leven of sterven’, schreef een vriend me. Ik vroeg wat kan ik doen? Het antwoord was: ‘Poetins komen en gaan, stuur gedichten en essays voor ons tijdschrift’. Midden in de oorlog vraagt hij om poëzie, kan je nagaan. Wat ik bedoel te zeggen: zwijgen is uiteindelijk onacceptabel.”

En dan kan poëzie een functie vervullen?

„Ik vind het altijd een interessante vraag, omdat die zo westers is. Critici uit west-Europa vragen vaak: doet poëzie er nog toe in deze tijd? Ik kan het beste antwoorden door middel van een voorbeeld: een vriendin in Kiev schreef me dat zij nachten in de metrostations waar ze schuilde gedichten reciteerde, zo kon ze zichzelf en haar omgeving bij zinnen houden. De vraag of poëzie er toe doet, komt volgens mij van iemand die geprivilegieerd is, die kan alleen gesteld worden door iemand die altijd woorden heeft voor de positie waarin hij of zij zich bevindt. De meesten hebben dat privilege niet en hebben poëzie nodig. Als iemand in een schuilkelder poëzie uitspreekt om zo te overleven dan is dat het bewijs dat poëzie ertoe doet.”

In een gedicht schrijft u ‘Nu is ieder van ons / een getuigenbank’. Is poëzie er om te observeren of om vast te leggen?

„Poëzie geeft ons verbeelding en verlevendiging van onze omgeving. Waar een politicus spreekt over ‘collateral damage’ komt een dichter met het beeld van een helikopter die bommen werpt op de gasten die net een toast uit brengen. Het tot leven brengen is wat poëzie vermag, niet omdat ze mooi is of een luxe, maar omdat ze de meest onmogelijke momenten vorm kan geven. Soms is verwoording alles wat je nog hebt, en daarom kan je niet zuinig genoeg zijn op poëzie.”

Ilya Kaminsky treedt vrijdag en zaterdag op bij Poetry International. Info: poetryinternational.com

[kunstmarktplein]

KUNST KIJKEN KUNST KOPEN Geisha (Ilona de Graaf) ----- Mystiek uit het verre oosten Prijs: € 300 #kunstmarktplein #geisha #werkaandemuur #kunstplein #interieuridee #kunstinhuis #thuiswerkplek https://www.kunstmarktplein.nl/kunstwerk/29665-geisha https://www.instagram.com/p/CZM9rB1Kfto/?utm_medium=tumblr

[mystiekeschool]

Na velen jaren van hard werken ontdekte een uitvinder de kunst van het vuur maken. Hij ging met zijn gereedschappen naar het met sneeuw bedekte gebied in het Noorden van het land en vertelde de mensen over de vele voordelen van de kunst van het vuur maken. https://mystiekeschool.nl/mystiek/de-vuurmaker/

[jurjenkvanderhoek]

VOORBIJ HEMEL EN AARDE, KUNST UIT LITOUWEN

Er zijn overeenkomsten te bespeuren tussen het boegbeeld van Museum Belvédère, Jan Mankes, en de kunstenaar waaraan dat museum op dit moment in een tentoonstelling aandacht schenkt, Mikalojus Čiurlionis. Beide kunstenaars werkten aan het begin van de vorige eeuw en overleden op jonge leeftijd. “Mankes was evenwichtiger van aard en miste de obsessieve werkdrift die Čiurlionis soms in zijn greep hield”, schrijft Han Steenbruggen in zijn voorwoord van de catalogus bij de tentoonstelling over deze Litouwse kunstenaar. “Maar ook Čiurlionis was een gevoelige natuur en gaf zich onvoorwaardelijk over aan zijn roeping met eenzelfde hang naar mystiek en spiritualiteit.”

Zijn nieuwsgierigheid dreef Steenbruggen in 2013 tot een bezoek aan het Museum voor Schone Kunsten in Gent. Hij had ergens gelezen dat daar een omvangrijke tentoonstelling te zien was van een Litouwse kunstenaar die had gewerkt in het begin van de 20e eeuw en waarvan hij nog nooit had gehoord. Het was indrukwekkend wat hij zag, het overdonderde de conservator en kunsthistoricus. En hij had toch al veel kunst gezien! Een tiental jaren later trok hij op aanwijzing van schrijver Jan Brokken naar Vilnius. Daar trof hij op een kleine boekenmarkt een oude bundel met volksliederen die door Čiurlionis waren gearrangeerd. Aan de enthousiaste boekverkoopster legde Steenbruggen uit waarom hij belangstelling had voor het boek. En zij legde op haar buurt uit wat de kunstenaar voor haar land en volk betekende. “He gave us back the very soul of our country, with his music and his paintings.”

Het is dat Museum Belvédère zich vooral richt op schilderkunst die inspeelt op natuurlijke omstandigheden als licht, land, lucht en ruimte. En dat het aandacht heeft voor en geeft aan kunstenaars die hun eigen weg volgen en emotionele binding hebben met hun omgeving. Daarom is het werk van Čiurlionis zo op de plaats in Oranjewoud, daar de artistieke natuurbelevingen van de Belvédère kunstenaars en die van de Litouwse meester zowel figuratief als abstract van karakter zijn. Het werk van Čiurlionis doet wel naïef aan. Het is realisme, maar volgt niet de werkelijkheid. Op de manier dat naïeve schilders de wereld wel registreren. Niet zoals zij het voor ogen hebben, maar zoals ze het zien en volgens beste eer en geweten kunnen vastleggen.

Het is van een andere orde, een hoger goed. Het is geen beeld van de wereld waarin wij leven, het beweegt zich op een tweede plan – in een andere dimensie. Een perspectief dat geheel anders van aard is, een standpunt dat zweeft tussen hemel en aarde – want daar is meer. Het zijn de verhalen die het leven tot droomwereld maken. Om de zwaarte van het aardse bestaan lichter aan te voelen. In vogelvlucht met helicopterview boven de gebeurtenissen zwevend om er afstand van te kunnen nemen, het daardoor beter aan te kunnen. Sagen en legendes, volksverhalen, maken het zijn tot wezen en (be)leefbaar. Die realiteit heeft een andere ordening dan wij als gewoon beschouwen. Die schikking en dat patroon is een spiegel waarin wij ons aura zien: beyond heaven and earth.

“Deze Litouwse meester had geen grote formaten of grootse gebaren nodig om te overtuigen”, schrijft Steenbruggen nog even enthousiast in zijn voorwoord. “In relatief kleine, ingetogen pasteltekeningen en temperaschilderijen toverde hij de meest wonderlijke voorstellingen tevoorschijn. (…) Waar veel van zijn beroemde tijdgenoten, die tot het symbolisme werden gerekend, imponeren met theatrale uithalen en literaire verwijzingen, wist deze kunstenaar ten diepste te ontroeren met intieme, poëtische schilderingen.” Maar zijn roem bleef lange tijd beperkt tot Oost-Europa, doordat Litouwen – onderdeel van de Sovjet-Unie – achter het IJzeren Gordijn zo goed als afgesloten was van het Westen. Pas nadat het land onafhankelijk werd is zijn kunst ontdekt door internationale musea. Grote tentoonstellingen volgden na 1990 rondom op de wereld, maar het werk heeft tot nu nooit Nederland aan gedaan.

Bijdragen aan het boek leveren hoofdconservator van het Čiurlionis Museum te Kaunas Vaiva Laukaitienė, journalist en schrijver Kurt van Eeghem en schrijver Jan Brokken. De eerstgenoemde twee auteurs gaan gedetailleerd in op het leven van de kunstenaar. Gezien van verschillende kanten openbaart de persoon Čiurlionis zich aan de lezer. Daardoor wordt zijn werk meer zichtbaar en beter te duiden. Evenals bij andere kunstenaars van zijn tijd en eerder dat het geval is, kan veel van zijn levensverhaal gepuurd worden uit brieven die hij heeft geschreven en de dagboekaantekeningen. Daarin en daaruit kan nu veel van zijn kijk op de wereld en de inspiratie voor het maken van zijn werk worden gehaald. Aldus kan de puzzel van zijn leven worden uitgelegd.

Vooraleer was hij musicus en componist. Geboren in een muzikaal gezin was de muziek zijn passie en liet hij zich scholen aan het conservatorium. Daarnaast tekende hij in zijn vrije tijd. Doordat deze beeldende kant steeds meer aandacht kreeg is zijn kwaliteit van componeren enigszins op de achtergrond geraakt. Zijn werk werd gewaardeerd en Čiurlionis werd binnen het culturele circuit gezien als een belangrijk kunstenaar. Echter had hij moeite om er een goed bestaan mee op te bouwen. Daardoor raakte hij, ondanks de steun van zijn vrouw en muze Sofija. ten lange leste neerslachtig en werd opgenomen in een sanatorium. Op krachten gekomen velde een longontsteking zijn broze lichaam. Het is zijn leven in een notendop, dat dus in de catalogus breed is uitgemeten.

De tentoonstelling bij Museum Belvédère toont zijn hoge gevoeligheid voor indrukken. De manier waarop deze zijn verbeelding hebben geactiveerd en waardoor hij zijn oeuvre met een scherp observatievermogen heeft kunnen opzetten. In het beeldende werk blijft voortdurend zijn muzikale inslag doorwerken. In zijn werk wordt de buitenwereld gespiegeld aan zijn binnenwereld. Persoonlijke emoties klinken erin door. Verhalen van zijn volk krijgen beeld. Hoewel deze zich niet altijd inpassen in onze wereld, kunnen wij wel het gevoel daarvan aanvoelen en wordt de melancholische emotie simpelweg verbeeld.

De catalogus al doorbladerend is het alsof ik een geïllustreerd sprookjesboek inkijk. De sagen en legenden zijn zo tastbaar in beelden uitgedrukt, dat deze zonder woorden een leesbaar verhaal vertellen. De illustraties zijn de vertellingen in zichzelf. Het boek is verlevendigd met een groot aantal reproducties, waardoor een goede indruk wordt gegeven van de kunstenaar Mikalojus Konstantinas Čiurlionis. Jan Brokken schrijft tot slot over zijn bezoek aan het huis van Čiurlionis in Vilnius. In een literaire verhandeling neemt hij de lezer mee naar wat nu een museum is en voert hij andermaal het leven van de kunstenaar voor het voetlicht. Zijn denken en werken, zijn taal en teken. “Er bestaan geen grenzen tussen de verschillende vormen van kunst”, meende Čiurlionis. “Muziek heeft haar eigen architectuur en er is niets op tegen om de architectuur van de ene kunst te gebruiken om een andere te maken.”

Mikalojus Konstantinas Čiurlionis, Grootmeester uit Litouwen [1875-1911]. Beyond Heaven and Earth. Tentoonstelling Museum Belvédère, 24 februari tot 9 juni 2024. Catalogus, uitgave Museum Belvédère i.s.m. Uitgeverij Noordboek, 2024.

[bloggjob]

De wereld van Naro is echt zo

Het begint natuurlijk al bij haar naam: Naro Snackey. De Rotterdamse auteur Ferdinand Bordewijk voerde in zijn roman 'Bint' -ruim tachtig jaar geleden- karakters als Kiekertak, Klotterbooke,  Whimpysinger en Surdie Finnis ten tonele. Namen die je buiten fictie nooit zou tegenkomen. Waarmee Bordewijk wilde zeggen: let op, dit is niet echt, dit heb ik gewoon verzonnen. Maar Naro heet echt zo… en haar scheppende verhaal is -hoewel mystiek- toch werkelijk.

Naro Snackey werkte de afgelopen drie maanden in het wonderschone gebouw van het pompgemaal in Huisduinen, vlakbij Den Helder. Het werd in 1907 gebouwd naar een ontwerp van de Rotterdamse architect J. Schotel en het vertoont duidelijk Jugendstil kenmerken. In combinatie met het verruigde, beschermde duingebied en het aan de voorzijde gelegen meer waarin zich de wolken weerspiegelen, roept dit alles een ongerepte, harmonieuze atmosfeer op. Een ideale plek om energie en inspiratie op te doen.

Snackey heeft Duitse en Indonesische roots. Praat met een zachte Limburgse 'g', heeft Japanse gelaatstrekken en woont en werkt in Amsterdam. Ze is 37 jaar maar oogt tijdloos jong.

,,Ik vind deze duinen. Dit gebouw. Deze lege, uitgestrekte kop van Noord-Holland met zijn polders en zee en de mensen die aandachtiger lijken dan bij mij in Amsterdam… Ik vind het kort gezegd: mooi. Ik ben gelukkig dat ik hier drie maanden mocht wonen en werken.'' Naro, is een uitgesproken talent. Als 19-jarige reisde ze met een portfolio vanuit Kerkrade, waar ze opgroeide, af naar de kunstacademie Sint Joost in Den Bosch. ,,Ik werd aangenomen, zo bleek later, omdat ik zo'n onzekere indruk maakte'', glimlacht Naro bijna Aziatisch. 

Naro maakte naam met haar intrigerende collage-achtige objecten waarbij foto's vaak als uitgangspunt dienden. Ze putte ook uit de beeldtaal van haar voorouders  Naro: ,,De voorouder-vereringscultuur heeft mij geïnspireerd. Toen ik twee jaar geleden op reis was in Indonesië zag ik drie dimensionale houten portretten. Heel realistisch uitgevoerd. Grafpoppen. Afbeeldingen van overleden voorouders. Dergelijke indrukken keren terug in mijn werk.'' 

Naro’s kunst is doorlopend in wording. Ze voegt mysterie toe aan het weidse duingebied, ,,Deze locatie zet aan tot nieuwe gedachten. Ik ging hier plotseling heel direct en kaal houtskooltekeningen maken. Opeens een behoefte om iets heel anders te laten zien. Ik had tien jaar niet geschilderd, maar hier in de duinen ben ik daar weer mee begonnen.''

Toch, waarom is zij niet gewoon fiscaal jurist geworden of grafisch ontwerper? Op dat laatste beroep had zij aanvankelijk haar zinnen gezet. Waarom zoiets ingewikkelds als autonome kunst? ,,Als je creatief bezig bent, kom je in een soort tijdloosheid terecht. Dat is heerlijk. Als kind had ik dat al, die drang om te knutselen. Je leeft een beetje in een andere werkelijkheid. Daardoor vond ik vroeger ook moeilijk aansluiting bij mijn omgeving. Nee, niet op een vervelende manier. Ik ben in een veilige, harmonieuze omgeving opgegroeid. Dat hele multi-culturele debat was er toen nog niet. Ik was wél anders, maar dat was niet erg. Ik werd niet buitengesloten.''

Zaterdag 27 (tussen vijf en acht) en zondag 28 maart (tussen twee en vijf) kan iedereen Naro Snackey in levende lijve ontmoeten in het pompgebouw Huisduinen aan de Duinweg 50. Naro: ,,Ik praat graag met mensen over de dingen die ik maak. Ik put er ook inspiratie uit. Bezoekers brengen mij regelmatig op nieuwe ideeën. Daar hoop ik nu ook weer op.'' 

[studiodewinkel]

Prachtig Nieuw werk van Artist Marieke Peters toegevoegd aan onze collectie!

'One of a kinds' ! Van elke is er maar 1 van gemaakt!

Een combinatie van fotografie en zeefdruk op glas en keramiek. De kunstenares Marieke Peters zoekt in haar werk naar een punt van rust. Een moment na chaos of een moment in complete stilte waarin een verhaal kan ontstaan. De manier waarop haar werk ontstaat, staat dicht bij de manier van kijken, haar visie op de wereld. Ze geeft de voorstelling een mystieke lading door methodes te gebruiken zoals weglaten, transparantie en gelaagdheid.

*Check voor alle werken onze webshop --> https://www.studiodewinkel.nl/marieke-peters/

Beautiful new work by Artist Marieke Peters added to our collection!

'One of a kind'! Only 1 of each was made!

A combination of photography and screen printing on glass and ceramics. The artist Marieke Peters searches for a point of tranquility in her work. A moment after chaos or a moment in complete silence in which a story can emerge. The way her work is created is close to her way of seeing, her vision of the world. She gives the performance a mystical charge by using methods such as omission, transparency and layering.

*Check our webshop for all works --> https://www.studiodewinkel.com/kunst/

#art #dutchartist #keramiekkunst #glaskunst #mariekepeters #kunst #kunstwerken #kunstaanjemuur #handmade #madeinholland #ceramics #ceramicart #wallobject

[toosvanholstein]

Mythe, Magie en Mystiek, het Kunstenaarsatelier leent zich er wel voor (III)

Mythe, Magie en Mystiek, het kunstenaarsatelier leent zich er wel voor. Lees en kijk maar in deze aflevering van TOOS&ART van de zelf beeldend kunstenaar zijnde Toos van Holstein. Een kijkje dus van binnenuit #kunst #art

Van de Rijksmuseumse Eregalerij vorige keer terug naar mijn belofte over die eenzame monnik aan zijn lessenaar in de week daarvoor. Want die plotsklapse actualiteit van de Gouden Eeuwse vrouwelijke kunstenaars die eindelijk, eindelijk hun eigen plek kregen in de Eregalerij drong zich er even tussen.  Nu verder met mijn schrijfsels over de plek waar toch ook die vrouwen hun schilderijen maakten:…

[daanemmen]

Research

Marcel Duchamp 28 juli 1887 - 2 oktober 1968 Blainville-Crevon, France

Met zijn ‘antikunst’ werd de Franse kunstenaar Duchamp een zeer invloedrijk figuur binnen de twintigste-eeuwse avant-garde. Veel kunststromingen van na zijn tijd grijpen terug op zijn controversiële werken die regelrecht indruisten tegen traditionele ideeën over kunst. Zelf was hij actief in de ontwikkelingen van het dadaïsme en het surrealisme. Hij inspireerde kunstenaars van latere kunststromingen als conceptuele kunst, Fluxus en pop art. Naast zijn kunstenaarschap was Duchamp ook een begenadigd schaker, waarvan enkele sporen in zijn beeldende werkt zijn te zien.

Marcel Duchamp, Roue de Bicyclette (Fietswiel op krukje), 1913 (replica, origineel is verloren gegaan)

Een aantal van zijn kunstwerken worden beschouwd als iconen van de geschiedenis van de moderne kunst. Als eerste moet het Fietswiel op krukje worden genoemd. Hij maakte het in 1913. Het is zoals de titel aangeeft letterlijk een krukje waarop een fietswiel met voorvork is gemonteerd. Het betekende een primeur. Het was de eerste keer in de geschiedenis van de beeldende kunst, dat industrieel gefabriceerde voorwerpen als kunst werden gepresenteerd door een kunstenaar. Met dit kunstwerk introduceert Duchamp een nieuw technisch genre, alsmede de term 'readymade.' Het werd in eerste instantie als antikunst beschouwd. Duchamp plaatste een vraagteken bij persoonlijk aan de kunstenaar gekoppeld materiaalgebruik en de verheerlijking van schildertechnische vermogens. Natuurlijk ook omdat hij zich met het concept van de readymade volledig distantieerde van traditioneel kunstenaarsmateriaal als olieverf, marmer en brons. Daarin was Duchamp overigens niet de enige. Ook de kubisten Braque en Picasso hadden een jaar eerder met de introductie van de collagetechniek iets vergelijkbaars gedaan.

Damien Hirst 7 June 1965 Bristol, England, United Kingdom

Archeologen ontdekten op de bodem van de Indische Oceaan een 2000 jaar oud scheepswrak vol met kostbaarheden. Edelstenen, kolossale beelden, gouden munten, spectaculaire sieraden. Honderden objecten werden opgedoken en gerestaureerd. Althans, dat is het verhaal dat kunstenaar Damien Hirst ons vertelt. 'Somewhere between lies and truth lies the truth', aldus het motto van de tentoonstelling.

De gehele tentoonstelling is onecht. Alle objecten zijn met technische perfectie door Hirst en z’n team gemaakt en zijn niet 2000 jaar, maar hoogstens een paar jaar oud. Zelfs de ‘schade’ die de objecten hebben geleden, zoals een missende arm of afgebroken stukjes en het koraal waarmee een groot deel van de collectie bedekt is, is niet echt.

Een aantal objecten hebben weinig ‘archeologisch’. Zoals de beelden van Mickey Mouse en Goofy en een zilveren Transformer (uit de Amerikaanse filmhit Transformers), bedekt in koraal. Ook zijn er portretten van de kunstenaar zelf te zien, evenals van bekende popartiesten. Doet dat af aan de geloofwaardigheid van de tentoonstelling? Zeker. Maar het zet wel aan tot denken over wat wij nu zouden overleveren aan onze nabestaanden. Wat zou er overblijven van onze cultuur? Wat zouden archeologen tweeduizend jaar na ons bestaan van ons terug vinden? Wellicht niks meer dan de ‘legendes’ van Mickey Mouse en Goofy.

_______________________________________

Beeldenstorm

1566

De Beeldenstorm was een vernieling op grote schaal van heiligenbeelden en andere objecten van katholieke religieuze plaatsen door protestanten in de Lage Landen, die plaatsvond tussen 10 augustus en oktober 1566. De beeldenstormers waren uit alle lagen van de bevolking afkomstig. Hoog en laag, rijk en arm, man en vrouw, oud en jong bestormden kerken, vernielden heiligenbeelden en andere kunstwerken en plunderden kloostervoorraden. Hun motieven waren al even verschillend als hun achtergronden. Sommigen haatten de geestelijken met al hun privileges, anderen waren ontevreden over hun eigen schamele bestaan, terwijl weer anderen gewoon nieuwsgierig waren, en de calvinisten meenden de kerken te moeten zuiveren van de ‘paapse superstitiën’. 

Door miswijn op te drinken, ouwel te vertrappen of te voeren aan vogels en heiligenbeelden kapot te smijten, wilden zij deze katholieke symbolen van hun mystieke inhoud beroven en duidelijk maken dat het katholicisme was verworden tot een poppenkast die het ware geloof ontheiligde. Door de kerken te zuiveren van heiligenbeelden, altaren, kunstwerken en andere onnodige luxe meenden de calvinisten de band met de vroegere, in hun ogen zuivere, christenen te herstellen en de eeuwen van corruptie en verering van valse heiligen als het ware weg te wassen. De gezuiverde kerken waren voortaan bovendien geschikt voor de gereformeerde eredienst, waarin Gods woord centraal staat: bijbellezing en bijbeluitleg door een predikant.

Ai WieWie 28 augustus 1957 China, Peking

In 1995 liet Ai een eeuwenoude vaas kapot vallen, Dropping a Han Dynasty Urn. Ook andere historische objecten, dragers van Chinese nationale trots, vielen bij wijze van statement uit zijn handen. Met de fotoserie van deze actie lijkt Ai een einde te willen maken aan de wijze waarop men omgaat met de eigen culturele traditie. Deze iconoclastische daad, het vernietigen van waardevol Chinees cultureel erfgoed, kan je zien als een oproep om af te rekenen met de huidige machtsstructuur. Maar het gebaar verwijst ook naar de iconoclastische traditie van het oude communistische China, waarin Mao Zhedong de oude cultuur van China liet afbreken om een nieuwe communistische heilstaat te maken: de Culturele Revolutie.

Een ander voorbeeld van zijn beeldenstorm is de in 1997 beschilderde, oeroude, neolithische vaas (5000-3000 vC), die hij voorzag van het Coca-Cola logo. Ai Weiwei treedt daarmee in de voetsporen van Andy Warhol.

Warhol doorbrak een taboe met het herhaald afbeelden van een colaflesje, en met het citeren van bestaande beelden uit de consumptiecultuur. Dit past niet binnen het traditionele idee van originaliteit en ‘hoge’ kunst met verheven idealen. Warhol stelde hiermee traditionele ‘hoge’ esthetische waarden ter discussie. Als Weiwei een oude Chinese vaas van het beeldmerk van Coca Cola voorziet, doorbreekt hij het taboe op het ‘beschadigen’ van oud en uniek cultureel erfgoed. Hij roept hiermee vragen op over de gevolgen van globalisering op de eigen cultuur.

_______________________________________

Geschiedenis

Pottenbakken

Voor het bakken van potten is beheersing van vuur nodig en zodra dat er eenmaal was zijn mensen begonnen met potten bakken. Zo’n 13.000 jaar voor Christus verhitte men vormgegeven klei in een open vuur. Deze potten waren bruikbaar maar niet waterdicht en erg breekbaar. In Japan zijn restanten van gebakken potten gevonden van meer dan 15.000 jaar oud.

Vanaf ongeveer 6500 voor Christus werd geprobeerd deze potten waterdicht te krijgen met een laagje slib en werden ze versierd. De potten van toen waren niet mooi rond aangezien ze met de hand werden gemaakt. Dit veranderde met de uitvinding van de pottenbakkersschijf. In het begin (rond 3500 voor Christus) waren dit draaitafels bestaande uit een ronde steen die met de hand in beweging werd gebracht. Al snel verzon men een methode waarbij men de handen vrij had om potten te kunnen vormen en de draaischijf met de voeten aan te drijven. De pottenbakkersschijf die we nu nog steeds kennen werd een feit. Rond dezelfde tijd werd ook een pottenbakkersoven uitgevonden. Deze werd met steenkool gestookt, waarna hete lucht door de potten omhoog werd geblazen. Er werden vele potten tegelijk in de ovens gebakken omdat het een kostbare zaak was deze te stoken. Deze potten werden heter gebakken en waren dus een stuk steviger dan hun voorgangers.

Terracotta leger 259 v.Chr. – 210 v.Chr. China

8000 terracottafiguren die als grafgiften werden meegegeven aan de eerste keizer van China, Qin Shi Huangdi. Het 'leger' bevindt zich tussen de berg Li en het hedendaagse Xi'an. Deze overblijfselen bij het graf van keizer Qin Shi Huangdi behoren tot het UNESCO-werelderfgoed.

Er wordt gezegd dat alle terracottakrijgers gebaseerd zijn op echte mensen, ieder gezicht heeft verschillende eigenschappen en expressies.

[bianca-at-stjoost2]

Project: Otto -> Verlichting

De Verlichting, ook wel bekend als Eeuw van de Rede was een 18e-eeuwse intellectuele en filosofische beweging in Europa die grote invloed had op het denken over politiek, samenleving, kunst en wetenschap. Als belangrijkste aanleiding worden de natuurwetten van sir Isaac Newton genoemd, omdat hij de mystieke sfeer van het heelal wegnam en aantoonde dat het heelal werkte volgens vaste natuurwetten. 

De verlichting begon in landen zoals Nederland en Engeland. Dit waren landen waar godsdienstvrijheid bestond en boeken met verlichte ideeën mochten worden gedrukt, en waar er geen koning was die absolute macht had, zoals in Frankrijk. Halverwege de 18e eeuw werd Parijs toch het nieuwe centrum van de Verlichting, met denkers als Montesquieu en Voltaire. Tijdens de Verlichting ging men meer nadenken over hoe de ideale samenleving er uit zou moeten zien. Veel denkers waren het er over eens dat vrijheid en gelijkheid hiervoor belangrijk waren. Er wordt ook wel gezegd dat de Verlichting de oorzaak van de Franse Revolutie was.

In de 18e eeuw ontdekten mensen steeds meer van de wereld. Ook werden er steeds meer uitvindingen gedaan. Sinds de Renaissance was de nieuwsgierigheid van de mensen naar de wereld om hen heen groter geworden. De Wetenschappelijke Revolutie was net begonnen, en mensen waren erg optimistisch over wat er met het verstand en goed nadenken allemaal te bereiken was. Dat is verlicht denken. Rationeel (verstandig) nadenken over hoe de wereld beter kan worden. Verlicht denken moest een einde maken aan dingen zoals bijgeloof.

Kennis en verstand moesten belangrijker worden dan dingen als tradities en geloof. En om de ideale samenleving te bereiken moest iedereen vrij en gelijk zijn. Verlichte ideeën waren vaak revolutionair. Voltaire bijvoorbeeld moeste enkele maanden de gevangenis in voor zijn uitspraken. Langzamerhand kregen de koning en de adel steeds minder macht, terwijl de burgers juist meer macht kregen. Burgers durfden voor hun mening op te komen en gingen zelf bedenken hoe dingen zaten.

Die monarchie kreeg steeds meer kritiek op zich af, mensen wilden samenwerken met anderen om de macht te krijgen. Uiteindelijk is de monarchie nooit helemaal weg geweest, maar wel veranderd. Ook dachten mensen vroeger dat God hen op de wereld had gezet met een doel. Daar dacht men na de Verlichting wel anders over. Door het probleem van de monarchie, ontstond er heel langzaam een democratie. 

https://wikikids.nl/Verlichting