#Pelgrimsroute Italië

[toosvanholstein]

Hoe je als Wolvenfluisteraar zowel Beroemd als Heilig kunt worden

Hoe San Francesco, wolvenfluisteraar van Gubbio, Toos van Holstein inspireerde tot een keramiekproject dat kunst, geschiedenis en tradities verbindt. Met heiligenverhalen en pelgrimsroutes in deze blogaflevering van TOOS&ART. #kunst #Franciscus

in het Italiaanse Gubbio De Novembermaand mag dan ook wel Slachtmaand heten, maar is Novembermaand Heiligenmaand niet veel interessanter? Ga maar na. Hebben we net Allerheiligen achter de rug, met dus ontzettend veel heiligen, komt Sint Nicolaas met stoomboot, schimmel en Sinterklaasjournaal de boel alweer op stelten zetten. Waarom dan nog niet een heilige erbij! Want ik heb iets met…

[pedaalridder]

5-7 september

Firenze in de avond

Vlak naast ‘ons’ huis bevindt zich een visrestaurant. We eten in het donker in de tuin. En het is spannend wat je voorgeschoteld krijgt. Voortreffelijk blijkt. Op 'mijn’ vis is mango gedrapeerd in combinatie met advocado. Het toetje…tirasimu, wordt de lekkerste die ik ooit gegeten heb.

*

Op pad

De volgende dag is het even zoeken om Firenze uit te komen, voordat het ‘land’ begint volgt er eerst een kilometers lange reeks van centro commercials, daarna zie je een enigzins wijd landschap met in de heuvels verborgen kerkjes en kleine huisjes.

In Pistoia, de hoofdstad van de gelijknamige kleine provincie, is de middag aangebroken. Het is een knooppunt op één van de Jacobswegen en het is één van de vele Italiaanse plaatsen die een latere paus voortbrachten. Giolio Rospiglisi, van 1667-1669 Clemens IX. Hij was populair bij de Romeinse bevolking omdat hij de gewoonte had om elke dag 13 armen bij hem op het paleis uit te nodigen voor eten en drinken. Ook schreef hij enkele opera’s.

Tegen de avond is Pisa bereikt, en ja daar staat die dan de wereldberoemde toren, als je zo dichtbij bent denk je inderdaad dat deze zo kan omvallen. Wetenschappelijke studies hebben echter uitgewezen dat nog zeker driehonderd jaar zal duren.

*

Fietsend door de heuvels

De dag is aangebroken dat ik na precies 25 jaar weer ga fietsen in Italië. Destijds had ik de nachttrein vanuit Arnhem naar Basel genomen om via Zwitserland, Italië te bereiken waar ik eerst langs het Gardameer fietste waar veelal kinderen probeerden te spelen in pakjes en jurken, maar dit niet mochten want anders werd hun kleding vies. Ik was op pelgrimage naar het graf van de wereldberoemde Fausto Coppi. Hij had het fietsen geleerd door als jongen boodschappen te brengen op een bakfiets op slechte wegen door zware heuvelwegen. Het graf bleek een groot monument. Met een gigantische afbeelding van Fausto. Omringd door allerlei wielertruien van fans.

Na deze pelgrimage bereikte ik na enkele dagen de pas waar Fausto Coppi in de Giro in 1953 als eerste ooit in een ronde de top bereikte. De passo dello Stelvio, met 48 haarspeldbochten en een hoogte van 2800 meter. De klim was loodzwaar, zo zwaar dat ik nog nauwelijks kon dalen. Met bagage was ik naar boven gefietst. Ondanks deze ervaring, staat de Stelvio nog steeds op mijn verlanglijst ‘m nog eens te beklimmen. Vandaag staat er iets heel anders op het programma, via veelal rustige wegen fiets ik zo Firenze uit, waar vooral in het begin van de rit het programma bestaat uit wat klimmen en dalen. Voorbij het stadje Castelfiorentino, op een hoogte van 60 meter fiets ik zowaar op een fietspad, het is van korte duur, maar alla ze zijn er tegenwoordig ook in Italië. Daarna volgt een uitdaging de weg helt ontzettend gedurende een kilometer moet ik een ‘muur’ op zodat ik boven de 200 meter uitkomt. Nu volgt wat ik als fietser altijd zo aantrekkelijk vind, de strijd aangaan met de hoogteverschillen, de klimmen in alle soorten en maten, ik hoef niet tot het uiterste te gaan, maar makkelijk is het ook niet. Vooral als op een gegeven moment allerlei vliegen mij zitten te treiteren. Waarschijnlijk hebben ze een Italiaans gehoor want op mijn Nederlandse uitbranders doen de krengen niets uit. De omgeving is mooi. Met vele bossen en dan weer open landschappen die rollend zijn. En ik ben de enige fietser, dit in tegenstelling tot vanmorgen, toen ik er wel een paar zag. Wandelaars passeer ik wel. De weg hier maakt deel uit van de ‘Via Francigena’, een pelgrimsroute van Canterbury naar Rome. Zover ga ik vandaag niet, na het hoogste punt op 609 meter daal ik af naar Colle di val d’Elsa, waar ons volgende huis ligt.

Boven een oude stadspoort blijkt een alleraardigst restaurant ligt, met wederom heerlijk eten en drinken. Op het terras heerst gezelligheid, ietsjes verderop zit een signora met een poedel op haar schoot. Als het beestje de aandacht wordt getrokken tot iets anders en vanaf haar springt, is een enorm decolleté te zien. De betekenis van grande is vandaag op meerdere manieren toepasbaar.